Pierwotny skład Zero Five składał się z perkusisty Andy'ego Balla, gitarzystów Grahama Dodda i Dave'a Fellowsa, gitarzysty basowego Colina Noble'a oraz głównego wokalisty i frontmana Dave'a Griffitha. Zespół był z pewnością bardzo zajęty od samego początku, grając sześć wieczorów w tygodniu, często z jedną lub dwiema podwójnymi występami tego samego wieczoru.
Miejsca takie jak The Adelphi, Old Hill Plaza, Handsworth Plaza, King's Heath Ritz i wiele innych stały się regularnymi rezerwacjami na Zero Five. Podobnie jak w przypadku prawie wszystkich zespołów, które zaczynały w tamtych czasach, zdolność do dokładnego kopiowania i wykonywania najnowszych hitów była ważnym czynnikiem w uzyskaniu najlepiej płatnych koncertów.
Podobnie jak w przypadku wielu zespołów, stale rosnąca liczba rezerwacji była zbyt dużym zaangażowaniem dla niektórych członków grupy. Graham Dodd i Dave Griffin odeszli w ciągu roku i zostali zastąpieni odpowiednio przez gitarzystę Reg Marshalla i głównego wokalistę Toma Staniera.
Granie wsparcia dla niektórych ówczesnych „wielkich” zespołów stało się głównym źródłem koncertów dla Zero Five. Wspierali takich artystów jak „Manfred Mann” i „Wayne Fontana and The Mindbenders” w Wolverhampton Civic Hall, „Billy J Kramer and The Dakotas” w The Co-op Hall w Nuneaton, „Tony Rivers and The Castaways” i wielu innych .
The Zero Five nagrali wiele piosenek, w tym kilka oryginalnych kompozycji, które zostały wytłoczone na płycie demo. Jeden z tych dysków został przekazany Adrianowi Rudge, agentowi EMI, który niedawno przeprowadził się do Lichfield Staffordshire. Zorganizowano spotkanie i po wysłuchaniu demo Adrian był pod wrażeniem - głównie kompozycją grupy zatytułowaną "True Love Never Runs Smooth". To doprowadziło go do odwiedzenia zespołu w domu perkusisty Andy'ego w Lichfield, gdzie zawsze odbywali próby.
Chociaż Adrian Rudge wydawał się lubić Zero Five, nie usłyszeli od niego odpowiedzi i niedługo potem gitarzysta basowy Colin Noble zdecydował się opuścić zespół. David Jones, który pracował w sklepie muzycznym w Wolverhamptom, został zwerbowany jako następca Colina. To pozostawiło Andy'ego Balla i Dave'a Fellows jako jedynych pozostałych oryginalnych członków. Adrian Rudge w końcu skontaktował się z zespołem i objął stanowisko managera, dając grupie impuls poprzez podnoszenie profilu zespołu poprzez reklamy itp. i wreszcie zapewniając test płytowy w słynnym Abbey Road Studios w St. Johns Wood w Londynie.
Zero Five nagrało kilka utworów w Abbey Road w legendarnym „Studio Two”, używanym przez Beatlesów. Główny wokalista Tom Stanier został poproszony przez inżyniera studia, aby „...zaopiekował się tym synem mikrofonu – to ten, którego używa John Lennon”.
Dwa utwory Zero Five wybrane przez EMI do wydania na singlu to strona A „Dusty” pierwotnie napisana przez „Four Seasons” oraz „Just Like A Girl” .
Zespół miał wrócić na Abbey Road i dokonać ostatecznego nagrania tych dwóch utworów, ale EMI zdecydowało, że dwa nagrania testowe były wystarczająco dobre, aby wydać je na singlu, ponieważ byli bardzo zadowoleni ze sposobu, w jaki zespół je przearanżował. Zero Five podpisało również kontrakt na nagranie dwóch kolejnych singli pod warunkiem sprzedaży minimalnej liczby płyt.
Singiel „Dusty/Just Like A Girl” zespołu Zero Five został wydany przez wytwórnię Columbia Records 5 listopada 1965 r. nieba w noc ogniska tego roku. Ze względu na zobowiązania umowne z EMI, Adrian Rudge niestety nie był w stanie kontynuować funkcji menedżera grupy, co pozostawiło Tima Marshalla (ojca Reg) na stanowisku menedżera.
Podążając śladami The Beatles i wielu innych, Zero Five przenieśli się do Niemiec, gdzie zagrali w nocnym klubie Kaisersaal w Hamburgu z kolejnymi występami w Kilonii i Szlezwiku-Holsztynie, niedaleko granicy z Danią. Zespół koncertował także w Szkocji grając w Carlisle, Hawick, Kelso, Frazerburgh i kilku innych miejscach, których według nich nie powinni.
Jednak w połowie lat 60-tych w powietrzu wisiała zmiana, jeśli chodzi o muzykę pop. Chociaż wciąż jest zajęty rezerwacjami, Zero Five nie miałoby żadnych kolejnych wydań płytowych. W 1967 r. niektórzy członkowie zespołu zdecydowali, że nadszedł czas, aby ruszyć dalej, co spowodowało, że skład zszedł na swoje drogi, a tym samym koniec drogi dla Zero Five.
| Single | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] |
Komentarz |
| Dusty/Just Like A Girl | Zero Five | 11.1965 | - | - | Columbia DB 7751 | [written by Crewe, Linzer, Randell ] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz