DeKroo Brothers

Leo i Doug De Kroo, pochodzili z Perth, ale mieszkali w Sydney od 1960 roku. W marcu tego roku w Columbii wydali swój debiutancki singiel "On The Job Too Long", a potem ku ich zaskoczeniu, Columbia wypuściła ich drugi  singiel "Loveland" sześć dni później. Przy niewielkiej emisji w radio obie płyty sprzedawały się słabo. Pod koniec 1960 roku pojawili się na Six O'Clock Rock, Bandstand i Teen Time. W marcu 1961 r. Columbia wydała trzeci i ostatni singiel "Cave In", ale po raz kolejny nie zrobił wrażenia na listach przebojów.

Kiedy Columbia nie skorzystała z opcji na przedłużenie umowy, przenieśli się do Festival Records. W październiku grali jako support  dla trasy Cliff Richard and Shadows Show w Australii i Nowej Zelandii. We wrześniu 1963 roku w końcu zdobyli swój pierwszy hit Top 10 swoim czwartym singlem "The And Was Name Scarlet". Festiwal wydał kolejne trzy single przez najbliższy rok bez większych sukcesów. Kontynuowali występy w klubach aż do 1972 roku, kiedy zdecydowali się  zakończyć działalność. Doug otworzył biznes muzyczny w Sydney i kontynuował grę z różnymi zespołami rockabilly, podczas gdy Les kupił farmę w Dubbo i pracował jako spiker radiowy w dni powszednie w 2DW.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
'Cause i like it	DeKroo Brothers	05.1960	99[1]	-	Columbia 45-DO 4127	-
Love's a funny little game	DeKroo Brothers	04.1961	90[5]	-	Columbia DO 4175	-
It never came true	DeKroo Brothers	02.1963	50[11]	-	Festival FK 312	-
(And Her Name Is) Scarlet / All Right, Be That Way	DeKroo Brothers	09.1963	9[14]	-	Festival FK 438	-
Foggy Mountain Top / Movin' Out	DeKroo Brothers	02.1964	68[6]	-	Festival FK 507	-

De John Sisters

De John Sisters to duet wokalny rodzeństwa Julie i Dux De John [prawdziwe nazwisko DiGiovanni].Urodziły się w Chester, Pennsylwania, które było wcześniej miastem rodzinnym zespołu wokalnego, The Four Aces.

Ich rodzice prowadzili pralnię chemiczną ,w której pracowały po zakończeniu zajęć szkolnych.W klubie ,gdzie występowali Four Aces usłyszał ich przedstawiciel wytwórni Epic,wówczas oddziału Columbia.Po podpisaniu kontraktu z Epic i przyjęciu nowego nazwiska scenicznego DeJohn nagrały singla "Should I Run?".Nie dostał się on na listy przebojów,ale następny "(My Baby Don't Love Me) No More" napisany przez siostry i ich brata Leo w 1955r stał się dużym hitem wędrując na 6 miejsce listy singli Billboardu.

W późnych latach pięćdziesiątych przeniosły się do wytwórni Columbia,nagrywając jeden singiel dla United Artists i małej niezależnej wytwórni Sunbeam.O ile Four Aces zainspirował siostrzany duet,o tyle one były z kolei inspiracją innej grupy wokalnej Bonnie Sisters.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
(My Baby Don't Love Me) No More/Theresa (The Little Flower)	De John Sisters	12.1954	-	6[13]	Epic 9085	[written by J. De John, D. De John, L. J. De John][with O.B.Masingill Orchestra]
C'Est la Vie/Uninvited Love	De John Sisters	11.1955	-	97[1]	Epic 9131	[written by Mack Wolfson, Edward R. White][with Ray Ellis Orchestra]
Straighten up & fly right/Wrong guy	De John Sisters	08.1958	-	73[2]	Sunbeam 106	[written by Nat Cole, Mills][with Arnie Goland Orchestra][oryginalnie nagrana przez Nat King Cole'a w 1944r]

Deep Purple

Początki historii grupy sięgają roku 1968, kiedy to były perkusista Searchers, Chris Curtis (właśc. Christopher Crummey, ur. 26.08.1941 r. w Oldham, Lancashire w Anglii), Jon Lord (ur. 9.06.1941 r. w Leicester w Anglii, instrumenty klawiszowe), Nick Simper (ur. 3.11.1945 r. w Norwood Green, Southall w Anglii; gitara basowa) oraz Ritchie Blackmore (ur. 14.04.1945 r. w Wes-ton-Super-Mare w Anglii; gitara), rozpoczęli próby nowej formacji, początkowo nazwanej Roundabout. Po kilku dniach Chris Curtis zrezygnował, a do zespołu dołączyło dwóch byłych członków formacji Maze - Rod Evans (ur. 19.01.1947 r. w Slough; śpiew) i Ian Paice (ur. 29.06.1948 r. w Nottingham; perkusja).

Po odbyciu krótkiego tournee po Skandynawii przyjęli nazwę Deep Purple od tytułu ulubionej piosenki babci Blackmore'a, po czym zaczęli nagrywać swój debiutancki album, wzorując się na amerykańskiej supergrupie Vanilla Fudge. Longplay Shades Of Deep Purple zawierał m.in. dość radykalne przeróbki popularnych piosenek "Hey Joe" i "Hush", z których ostatnia, wydana na singlu, dostała się w USA do Top 5. Zespół wyjeżdżał w długie trasy koncertowe i praktycznie nie zauważony we własnej ojczyźnie - zachwycał publiczność amerykańską. Kolejne longplaye The Book Of Taliesyn i Deep Purple również zawierały kilka świetnych "coverów", szczególnie "Kentucky Woman" Neila Diamonda i "River Deep Mountain High" Ike'a i Tiny Turner. Zespół zyskał też uznanie dzięki własnym utworom oraz efektownemu współbrzmieniu Lorda i Blackmore'a.

W lipcu 1969 roku Evans i Simper opuścili grupę, która została uzupełniona przez Iana Giilana (ur. 19.08.1945 roku w Hounslow w Anglii: śpiew) i Rogera Glovera (ur. 30.11.1945 roku w Brecon w Walii; bas), byłych członków popowego zespołu Episode Six. Kwintet, w składzie uznanym później przez fanów za "klasyczny Deep Purple", zadebiutował singlem "Hallelujah" i kontrowersyjnym, lecz zarazem niecodziennym albumem Concerto For Group And Orchestra, nagranym z udziałem London Philharmonic Orchestra.

Następny, już typowo hardrockowy album Deep Purple In Rock ustalił wiodącą pozycję grupy na scenie heavy metalowej, a zawierał m.in. takie hity. jak "Speed King" i "Child In Time". Błyskotliwy śpiew Giilana dodał nowego wymiaru muzyce zespołu, a jego popularność w Wielkiej Brytanii zwiększyła się dzięki singlowi "Black Night", który osiągnął drugie miejsce na liście najlepiej sprzedawanych płyt. Wydany później na singlu utwór "Strange Kind Of Woman" trafił do Top 10, a kolejne longplaye Fireball i Machine Head dotarły na szczyty notowań. Ten ostatni album, zawierający świetny utwór "Smoke On The Water", zaliczany dziś do klasyki hard rocka, był pierwszą płytą wydaną przez własną wytwórnię muzyków - Purple.

Chociaż "platynowy" krążek Made In Japan ukazywał w pełnym świetle nieprawdopodobne możliwości zespołu, stosunki wewnątrz grupy stawały się coraz bardziej napięte. Wydanie płyty Who Do We Think We Are? oznaczało koniec współpracy w dotychczasowym składzie. Odejście Giilana i Glovera pozbawiło grupę ekspresyjnego frontmana i pełnego wyobraźni aranżera, chociaż David Coverdale (ur. 22.09.1951 r. w Saltburn-by-Sea w Anglii; śpiew) i Glenn Hughes (ur. 21.08.1952 r. w Cannock w hrabstwie Staffordshire; bas), wnieśli nowy impuls do muzyki zespołu. Zarówno longplay Burn, jak i kolejny album Stormbringer dotarły do Top 10, ale Blackmore był coraz bardziej niezadowolony z kierunku, w jakim zaczęła podążać grupa. W maju 1975 r. opuścił on Deep Purple, aby założyć Rainbow.

Podczas nagrywania płyty Come Taste The Band do zespołu dołączył amerykański gitarzysta Tommy Bolin (ur. 1.08.1951 r. w Sioux City w stanie Iowa w USA), były członek James Gang. Jednak jego soulowo-jazzowy styl kłócił się z heavymetalowym brzmieniem Deep Purple. W końcu, po pożegnalnym tournee po Wielkiej Brytanii, grupa rozpadła się. Coverdale założył Whitesnake, Paice i Lord dołączyli do Tony'ego Ashtona, tworząc trio Paice Ashton And Lord (PAL), zaś Bolin zmarł tragicznie 4.12.1976 r. w wyniku przedawkowania heroiny. Nagrania archiwalne oraz najróżniejsze składanki najlepszych przebojów, jak również sukcesy solowe byłych członków Deep Purple, wpłynęły na stale utrzymującą się, sporą popularność grupy.

Pod presją fanów, w 1984 roku Gillan, Lord, Blackmore, Glover i Paice znów się spotkali, aby nagrać płytę Perfect Strangers. Dwa lata później wyszedł następny album The House O f Blue Light, jednakże nasilające się animozje między Gillanem i Blackmore'em doprowadziły do odejścia wokalisty po wydaniu koncertowego albumu Nobody's Perfect. Do grupy dołączył wtedy Joe Lynn Turner, były wokalista Rainbow. Już z jego udziałem Deep Purple nagrali longplay Slaves And Masters. Koncertom zespołu bez Iana Giilana brak było dawnej magii, toteż kolejna światowa trasa nie cieszyła się dużym powodzeniem. W jej trakcie, we wrześniu 1991 r., grupa wystąpiła w Polsce.

Rok później, w związku z obchodami 25-rocznicy istnienia i planowanym z tej okazji okolicznościwym tournee, członkom zespołu udało się namówić do ponownej współpracy lana Giilana. Zgodził się na to za sporą sumę pieniędzy i to pod warunkiem, iż będzie to jednorazowe przedsięwzięcie - album (najwyżej dwa, jeżeli pierwszy odniesie sukces) i duża trasa koncertowa. Rozpoczęła się ona jesienią 1993 roku, tuż po wydaniu nagranego w najlepszym składzie Deep Purple albumu The Battle Rages On.31 października tego samego roku grupa ponownie wystąpiła w Polsce.

W listopadzie, po zakończeniu europejskiego toumee. Ritchie Blackmore oświadczył, że definitywnie opuszcza zespół, gdyż jego dalsze przebywanie z Gillanem na jednej scenie jest niemożliwe. Wydaje się, że w ten sposób ostatecznie została zamknięta purpurowa księga. Jakby na osłodę firma EMI wypuściła na rynek 3-kompaktowe wydawnictwo Live In Japan, z pełnym zapisem japońskich koncertów grupy z 1972 r., z których wcześniej skompilowano album Made In Japan. Wobec konieczności wypełnienia zobowiązań kontraktowych. Deep Purple zaangażowali na miejsce Blackmore'a... Joego Satrianiego i już z nim wyruszyli na tournee po Japonii i USA. Satriani wkrótce opuścił zespół, który kontynuował w 1995 r. światową trasę już z nowym gitarzystą - Steve'em Morse'em (eks-Dixie Dregs i Kansas).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hush/One more rainy day	Deep Purple	06.1968	-	4[10]	Parlophone R 5708	[written by Joe South][produced by Derek Lawrence]
Kentucky woman/Hard Road (aka Wring That Neck)	Deep Purple	12.1968	-	38[8]	Parlophone R 5745	[written by Neil Diamond][produced by Derek Lawrence]
River deep-mountain high/Listen learn read on	Deep Purple	01.1969	-	53[5]	Tetragrammaton 1514 [US]	[written by Phil Spector, Jeff Barry & Ellie Greenwich][produced by Derek Lawrence]
Emmaretta/The bird has flown UK side B:Wring that neck	Deep Purple	02.1969	-	128[3]	Parlophone R 5763	[written by Lord/Blackmore/Evans][produced by Derek Lawrence]
Hallelujah/April Part.1	Deep Purple	07.1969	-	108[3]	Tetragrammaton 1537 [US]	[written by Greenaway/Cook][produced by Derek Lawrence,Deep Purple]
Black night/Speed king US side B:Into the fire	Deep Purple	05.1970	2[27]	66[6]	Harvest HAR 5020	[written by Blackmore/Gillan/Glover/Lord/Paice][produced by Deep Purple]
Strange kind of woman/I' m alone	Deep Purple	02.1971	8[12]	-	Harvest HAR 5033	[written by Ian Gillan/Ian Paice/Jon Lord/Ritchie Blackmore/Roger Glover][produced by Deep Purple]
Fireball/Demon' s eye US side B:I' m alone	Deep Purple	10.1971	15[13]	-	Harvest HAR 5045	[written by Ian Gillan/Ian Paice/Jon Lord/Ritchie Blackmore/Roger Glover][produced by Deep Purple]
Never before/When a blind man cries	Deep Purple	03.1972	35[6]	-	Purple PUR 102	[written by Ian Gillan/Ian Paice/Jon Lord/Ritchie Blackmore/Roger Glover][produced by Deep Purple]
Woman from Tokyo/Super trouper	Deep Purple	04.1973	-	60[6]	Purple PUR 112	[written by Ritchie Blackmore/Ian Gillan/Roger Glover/Jon Lord/Ian Paice][produced by Deep Purple]
Smoke on the water/Part.2	Deep Purple	05.1973	21[7]	4[16]	Purple PUR 132	[gold-US][written by Ritchie Blackmore/Ian Gillan/Roger Glover/Jon Lord/Ian Paice][produced by Deep Purple]
Burn/Coronarias redig	Deep Purple	03.1974	-	105[4]	Warner 7809 [US]	[written by Blackmore/Lord/Paice/Coverdale][produced by Deep Purple]
Migh just take your life/Coronarias redig	Deep Purple	03.1974	-	91[4]	Purple PUR 117	[written by Ritchie Blackmore/David Coverdale/Jon Lord/Ian Paice][produced by Deep Purple]
New live and rare EP.	Deep Purple	09.1977	31[4]	-	Purple PUR 135	[written by Ian Gillan/Ian Paice/Jon Lord/Ritchie Blackmore/Roger Glover][produced by Deep Purple]
New live and rare EP. Vol.2	Deep Purple	09.1978	45[3]	-	Purple PUR 137	[written by Ritchie Blackmore/Jon Lord/Ian Paice/David Coverdale][produced by Deep Purple]
Black night/Speed king [live BBC 1970r]	Deep Purple	08.1980	43[6]	-	Harvest PUR 5210
New live and rare EP.Vol.3	Deep Purple	10.1980	48[3]	-	Harvest SHEP 101	[written by Ian Gillan/Ian Paice/Roger Glover][produced by Pete Dauncey/Nick Tauber]
Perfect strangers/Son of Alerik	Deep Purple	01.1985	48[3]	-	Polydor POSP 719	[written by Ritchie Blackmore/Roger Glover/Ian Gillan][produced by Roger Glover,Deep Purple]
Knocking at your back door/Wasted sunsets	Deep Purple	01.1985	68[1]	61[7]	Polydor POSP 729	[written by Ritchie Blackmore/Roger Glover/Ian Gillan][produced by Roger Glover,Deep Purple]
Call of the wild/Strangeways	Deep Purple	01.1987	92[3]	-	Polydor POSP 843	[written by Blackmore/Glover/Gillan/Lord][produced by Roger Glover,Deep Purple]
Hush [live]/Dead or alive [live]	Deep Purple	06.1988	62[4]	-	Polydor PO 4	[written by Joe South][produced by Derek Lawrence]
King of dreams/Fire in the basement	Deep Purple	10.1990	70[2]	-	RCA PB 49 247	[written by Ritchie Blackmore/Roger Glover/Joe Lynn Turner][produced by Roger Glover]
Love conquers all/Truth hurts	Deep Purple	03.1991	57[2]	-	RCA PB 49 225	[written by Ritchie Blackmore/Roger Glover/Joe Lynn Turner][produced by Roger Glover]
Black night [remix]/Speed king [remix]	Deep Purple	06.1995	66[1]	-	EMI EM 382/-	[written by Deep Purple][produced by Deep Purple]

Albumy

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

UK

US

Wytwórnia [US/UK]

Komentarz

Shades of Deep Purple

Deep Purple

09.1968

24[23]

Tetragrammation 102/Harvest SHSM 2016

[produced by Derek Lawrence]

The book of taliesyn

Deep Purple

01.1969

54[14]

Tetragrammation 107/Harvest SHVL 751

[produced by Derek Lawrence]

Concerto for group and orchestra

Deep Purple With Royal Philharmonic Orchestra

01.1970

26[4]

149[8]

Warner 1860/Harvest SHVL 767

[produced by Tony Edwards/John Coletta]

Deep Purple in rock

Deep Purple

06.1970

4[68]

143[21]

Warner 1877/Harvest SHVL 777

[gold-US][silver-UK][produced by Deep Purple]

Fireball

Deep Purple

09.1971

1[1][25]

32[18]

Warner 2564/Harvest SHVL 793

[gold-US][produced by Deep Purple]

Machine head

Deep Purple

04.1972

1[3][26]

7[118]

Warner 2607/Purple TPSA 7504

[2x-platinium-US][gold-UK][produced by Deep Purple]

Purple passages

Deep Purple

10.1972

-

57[20]

Warner 2644/-

[produced by Derek Lawrence]

Made in Japan

Deep Purple

01.1973

16[24]

6[52]

Warner 2701/Purple TPSP 351

[platinium-US][gold-UK][produced by Deep Purple]

Who do we think we are!

Deep Purple

02.1973

4[11]

15[49]

Warner 2678/Purple TPSA 7508

[gold-US][produced by Deep Purple]

Burn

Deep Purple

03.1974

3[21]

9[30]

Warner 2766/Purple TPA 3505

[gold-US][gold-UK][produced by Deep Purple]

Stormbringer

Deep Purple

11.1974

6[12]

20[15]

Warner 2832/Purple TPS 3508

[gold-US][silver-UK][produced by Deep Purple,Martin Birch]

24 Carat Purple

Deep Purple

07.1975

14[17]

-

-/Purple TPSM 2002

[silver-UK][produced by Deep Purple]

Come taste the band

Deep Purple

11.1975

19[4]

43[14]

Warner 2895/Purple TPSA 7515

[silver-UK][produced by Deep Purple,Martin Birch]

Made in Europa

Deep Purple

11.1976

12[6]

148[6]

Warner 2995/Purple TPSA7517

[produced by Deep Purple,Martin Birch]

The Mark II Purple Singles

Deep Purple

04.1979

24[6]

-

-/Purple TPS 3514

[produced by Deep Purple]

Deepest Purple [The very best of Deep Purple]

Deep Purple

07.1980

1[1][15]

148[4]

Warner 3486/Harvest EMTV 25

[platinium-US][gold-UK][produced by Deep Purple/Lawrence/Martin Birch/Roger Glover]

In concert

Deep Purple

12.1980

30[8]

-

-/Harvest SHDW 4121/4122

[produced by Jeff Griffin,Pete Dauncey]

Deep Purple live in London

Deep Purple

09.1982

23[5]

-

-/Harvest SHSP 4124

[produced by Nick Tauber]

Perfect strangers

Deep Purple

11.1984

5[15]

17[32]

Mercury 824003/Polydor POLH 16

[platinium-US][gold-UK][produced by Roger Glover & Deep Purple]

The anthology

Deep Purple

06.1985

50[3]

-

-/Harvest PUR 1

[produced by Deep Purple/Various]

The house of blue light

Deep Purple

01.1987

10[9]

34[22]

Mercury 831318/Polydor POLH 32

[silver-UK][produced by Roger Glover & Deep Purple]

Nobody' s perfect

Deep Purple

07.1988

105[9]

38[2]

Mercury 835897/Polydor PODV 10

[produced by Roger Glover & Deep Purple]

Slaves and masters

Deep Purple

11.1990

45[2]

87[19]

RCA 2421/RCA PL 90 535

[produced by Roger Glover]

The battle rages on

Deep Purple

08.1993

21[4]

192[1]

Giant 24 517/RCA 74321154202

[produced by Thom Panunzio & Roger Glover]

Purpendicular

Deep Purple

02.1996

58[3]

-

CMC International 86201/RCA 74321338022

[produced by Deep Purple]

The Best Of Deep Purple

Deep Purple

09.1996

141[2]

-

-

-

Live at The Olympia

Deep Purple

07.1997

183[1]

-

EMI 57982/EMI

Abandon

Deep Purple

06.1998

76[1]

-

CMC International 86250/EMI 4953062

[produced by Deep Purple & Roger Glover]

30:The very best of Deep Purple

Deep Purple

10.1998

39[10]

-

-/EMI 96807

[produced by Deep Purple/David McLees/Simon Robinson]

Bananas

Deep Purple

09.2003

85[1]

-

-/EMI 5910492

[produced by Michael Bradford]

Deep Purple: The Platinum Collection

Deep Purple

06.2005

39[3]

-

-/EMI 5785912

[produced by Deep Purple/Various]

Rapture of the Deep

Deep Purple

11.2005

81[2]

-

-/Edel 0165542 ERE

[produced by Michael Bradford]

The Very Best of Deep Purple

Deep Purple

04.2008

43[5]

-

-/EMI 2131212

[produced by Deep Purple/Various]

Phoenix Rising

Deep Purple

06.2011

188[1]

-

-/Edel

[produced by Deep Purple]

Now What?!

Deep Purple

05.2013

19[4]

-

-/Ear Music 208486 ERE

[produced by Bob Ezrin]

Graz 1975

Deep Purple

09.2014

92[1]

-

-/Ear Music 209558 ERE

-

Infinite

Deep Purple

04.2017

6[4]

-

-/Ear Music 211848 EMU

[produced by Bob Ezrin]

Tommy Bolin

Teaser

Tommy Bolin

12.1975

-

96[14]

Nemperor 436

Private eyes

Tommy Bolin

10.1976

-

98[8]

Columbia 34 329

[gold]

Roger Glover

The butterfly ball and the grasshoppers feast

Roger Glover

01.1976

-

142[8]

UK 56 000

Mask

Roger Glover

06.1984

-

101[12]

21 Records 9009

Deep Forest

Deep Forest to duet, który tworzą dwaj Francuzi - Michel Sanchez i Eric Mouqet. Pierwszy z nich urodził się w miejscowości Somain 1 lipca 1957 roku. Już od wczesnego dzieciństwa jeden z twórców Deep Forest otrzymywał staranne wykształcenie muzyczne. W wieku 4 lata rozpoczął naukę gry na akordeonie, którą kontynuował później w kilku szkołach muzycznych.


W paryskim konserwatorium uczuł się dodatkowo gry na fortepianie i organach, jednak po trzech latach musiał przerwać studia z powodu trudności finansowych. To właśnie tam po raz pierwszy zetknął się z muzyką etniczną z różnych rejonów świata. W 1980 roku powrócił do rodzinnej północnej Francji, gdzie rozpoczął pracę w jednym ze studiów nagraniowych. Porzucił też muzykę klasyczną i skupił się na elektronice, która oferowała znacznie bogatsze brzmienie i większe możliwości. Na początku lat 90-tych poznał Mouqeta, drugą połowę Deep Forest.

Eric Mouqet urodził się w Valenciennes 19 marca 1960 roku. W przeciwieństwie do kolegi z zespołu, jest muzycznym samoukiem. W wieku kilkunastu lat nauczył się grać na organach elektrycznych, które otrzymał w prezencie urodzinowym. Umiejętności szlifował w lokalnym zespole, grającym przeboje The Rolling Stones, Yes i Genesis. Wkrótce zaczął tworzyć oprawę muzyczną do reklam i nawiązał współpracę z kilkoma francuskimi artystami, jak chociażby Patsy i Jackie Quartz. W ten właśnie sposób trafił na Michela Sancheza.

To właśnie Sanchez był inicjatorem powstania Deep Forest. Impulsem do tego był moment, kiedy usłyszał nagrania ludowych pieśni afrykańskich Pigmejów z Gabonu i Kamerunu. Wpadł na pomysł zmiksowania tego materiału z muzyką elektroniczną i do współpracy zaprosił Mouqeta. Początkowo płyta miała zostać wydana z okazji Dnia Ziemi, dlatego firmująca ją nazwa duetu miała podkreślać rolę lasów tropikalnych w życiu naszej planety. Także pojawiające się na tej i następnych płytach logo zespołu, którym jest chiński symbol oznaczający las, ma zwracać uwagę na ten problem. Nie bez znaczenia był też fakt, że u podstawy wszystkich kompozycji leżały utwory wykonywane przez społeczności żyjące właśnie w tym środowisku. W studiu Sancheza i Mouqeta wspomagał znany z grupy Telex Dan Lacksman.

Debiutancki album duetu ukazał się w 1992 roku. Sprzedał się w imponujących 3 milionach egzemplarzy i przyniósł muzykom nominację do nagrody Grammy. Promującym singlem był utwór "Sweet Lullaby", w którym wykorzystano fragmenty tradycyjnej kołysanki z Wysp Salomona, śpiewanej przez ich mieszkankę o imieniu Afunakwa. Muzycy sukces zawdzięczali umiejętnemu wyważeniu proporcji między elektronikę a muzyką afrykańskich kultur. Nazwano ich nawet twórcami nowego rodzaju world music - etnicznej elektroniki.

Nie obyło się jednak bez zgrzytów. Sanchez i Mouqet zostali oskarżeni o bezprawne wykorzystanie nagrań plemiennych pieśni, pochodzących z archiwów UNESCO. Spór, momentami przebiegający w bardzo ostrym tonie, ostatecznie zakończył się poza salą sądową. Wydawca płyty zgodził się wypłacić należne drugiej stronie odszkodowanie. Zespołowi zarzucano także wykorzystywanie lokalnego folkloru w celach czysto finansowych, bez doceniania jego twórców.

Na drugiej płycie, "Boheme", muzycy z tropikalnej Afryki przenieśli się na wschód Europy i w swoich kompozycjach wykorzystali melodie węgierskie i cygańskie. W trakcie prac nad albumem prace duetu wspomagał Joe Zawinul, austriacki klawiszowiec, znany ze współpracy z legendą jazzu Milesem Davisem. "Boheme" powtórzyła sukces poprzedniczki, ponownie przyciągając miliony fanów do sklepów. Płyta przyniosła muzykom kolejną nominację do Grammy, tym razem zamienioną już na statuetkę.

Kolejne albumy były owocem coraz to nowych inspiracji. W nagraniach muzycy czerpali z tradycyjnej muzyki wszystkich zakątków świata, od Hiszpanii i krajów latynoamerykańskich, przez rejon Pacyfiku, do Chin i krajów Orientu. Deep Forest często korzystał z pomocy artystów tworzących muzykę etniczną w tych właśnie regionach. Wśród wielu muzyków współpracujących z francuskim duetem warto wymienić Wesa Madiko i Cheba Mami.

Deep Forest spotkali się także z byłym członkiem Genesis, Peterem Gabrielem, z którym nagrali utwór "While The Earth Sleeps", wykorzystany w filmie "Dziwne dni" z 1995 roku. To nie jedyny związek duetu z branżą filmową. Muzycy zapewnili oprawę dźwiękową do francuskiego "Le Prince du Pacifique" i japońskiego "Kusa No Ran". Ponadto ich hit "Sweet Lullaby" wykorzystany został w popularnym dzięki serwisowi YouTube filmiku "Where the Hell is Matt?".

Obficie czerpiąc z muzyki różnych kultur, Deep Forest nie zapomina o trudnej sytuacji, w jakiej często znajdują się te społeczności. Cześć dochodów ze sprzedaży pierwszego albumu duetu zasiliła konto funduszu, mającego pomóc w upowszechnianiu wśród Pigmejów sztuki uprawy ziemi i przez to skłonienie ich do porzucenia nomadycznego trybu życia, jak również poprawienia opieki medycznej w tym rejonie. Podobnie było w przypadku drugiej płyty, tym razem muzycy wsparli Fundację Gyoörgy Martina, chroniącą kulturę cygańską na Węgrzech. Deep Forest wspiera także wiele organizacji ekologicznych.

W ostatnich latach obaj członkowie zespołu bardziej angażują się w solowe projekty niż we wspólną pracę jako Deep Forest. Sanchez ma na koncie dwie płyty sygnowane własnym nazwiskiem, wyprodukował też albumy kilku wykonawców. Mouqet również zajmował się produkcją i komponowaniem dla innych, jest także założycielem grupy Dao Dezi. Wspólnie z Catherine Lara jest autorem płyty mającej stanowić oprawę muzyczną francusko-polskiego komiksu "Thorgal". Obecnie pod szyldem Deep Projects przygotowuje trzy płyty, które mają być utrzymane w stylu pierwszych płyt nagranych wspólnie z Sanchezem. Pierwsza z nich, "Deep Brasil", ukazała się w 2008 roku. Następnymi mają być "Deep China" i "Deep Africa".

Jedną z pozamuzycznych pasji Mouqeta jest astronomia, którą zaczął się interesować jeszcze jako nastolatek. Jest nawet właścicielem małego obserwatorium, położonego w małej wiosce Rumaucourt. Działająca od 1999 roku placówka dostarcza profesjonalnych obrazów kosmosu, często wykorzystywanych w specjalistycznych magazynach.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sweet Lullaby	Deep Forest	02.1994	10[8]	78[8]	Columbia 6599242	[written by Eric Mouquet, Michel Sanchez][produced by Dan Lacksman][6[12].Hot Disco/Dance;Epic 74 919 12"]
Deep Forest	Deep Forest	05.1994	20[4]	-	Columbia 6604115	[written by Eric Mouquet, Michel Sanchez][produced by Dan Lacksman][4[12].Hot Disco/Dance;550 Music 77 578 12"]
Savana Dance	Deep Forest	07.1994	28[2]	-	Columbia 6606352	[written by Eric Mouquet, Michel Sanchez,Cooky Cue][produced by Dan Lacksman]
Marta's Song	Deep Forest	06.1995	26[2]	-	Columbia 6621402	[written by Eric Mouquet, Michel Sanchez][produced by Eric Mouquet, Michel Sanchez][13[11].Hot Disco/Dance;550 Music 77 901 12"]
Madazulu	Deep Forest	05.1998	-	-	-	[written by Eric Mouquet, Michel Sanchez][produced by Deep Forest][40[5].Hot Disco/Dance;550 Music 78 767 12"]
Endangered Species	Deep Forest	09.2002	-	-	-	[written by Beverly Jo Scott, Eric Mouquet, Michel Sanchez][produced by Eric Mouquet, Michel Sanchez][20[11].Hot Disco/Dance;St.George [import]"]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Deep Forest	Deep Forest	02.1994	15[21]	59[25]	Columbia 4741782	[gold-US][gold-UK][produced by Dan Lacksman, Guilain Joncheray]
Boheme	Deep Forest	06.1995	12[6]	62[12]	Columbia 4786232	[produced by Deep Forest]
Comparsa	Deep Forest	01.1998	60[1]	127[5]	Columbia 4887252	[produced by Deep Forest]

Offspring

Grupa The Offspring powstała w 1984 roku w Huntington Beach z inicjatywy kolegów z liceum, Dextera Hollanda (właściwie Bryan Keith Holland) oraz Grega K. (właściwie Gregory David Kriesel). Decyzja o założeniu kapeli zapadła wkrótce po tym, jak przyszłym założycielom The Offspring odmówiono wstępu do klubu, gdzie akurat występowała formacja Social Distortion.


Początkowo pod nazwą Manic Subsidal do grupy w roli wokalisty dołączył Doug Thompson oraz gitarzysta Noodles (właściwie Kevin Wasserman). Za perkusją zasiadł Jim Benton. Skład nie przetrwał próby czasu. Benton odszedł dobrowolnie, Thompsona zwolniono. Po zmianie ekipy Holland przejął obowiązki wokalisty, a za perkusją pojawił się James Lilja. W 1985 roku grupa zmieniła nazwę na The Offspring. Noodles w rozmowie z Piotrem Stelmachem z radiowej Trójki wspominał motywy powstania The Offspring następująco: "Huntington Beach o bardzo konserwatywne miasteczko, ale kiedy byliśmy młodzi, wszystko na dodatek wyglądało tak samo: każdy musiał być czyściutki i normalniutki, trzeba było chodzić do szkoły, a potem na studia, robić karierę i poślubić swoją ukochaną z liceum i mieć 2,36 dzieci. Wszystko dokładnie tak, jak przewiduje ustawa. Jednak nie wszyscy mogli się do tego gówna dopasować. Niektóre dzieciaki, właśnie te "niedopasowane" sprzeciwiły się temu - i dzięki temu w Orange County powstało tak dużo punkowych zespołów".

W 1986 roku The Offspring wydali pierwszy singel "I'll Be Waiting/Blackball". Płytka ukazała się nakładem założonej przez zespół domowej firmy Black Label. Nazwa wytwórni zapożyczona została od marki piwa, którego muzykom dostarczał jedyny pełnoletni wówczas Noodles, i którego spożycie w zespole w tamtym okresie było ponoć ogromne. Wkrótce po wydaniu piosenki grupę opuścił perkusista Lilja, który zdecydował się rozpocząć karierę w dziedzinie ginekologii. Na jego miejsce, w zespole, pojawił się 16-letni wtedy Ron Welty.

Po nagraniu materiału na pierwsze demo The Offspring podpisali umowę z Nemesis Records. Kilka miesięcy później nawiązali współpracę z producentem Thomem Wilsonem, który odpowiedzialny był za produkcję takich formacji jak The Vandals, Dead Kennedys czy Social Distortion. Debiutancki album zatytułowany "The Offspring" ukazał się w czerwcu 1989 roku, tylko w formie winylowej i w ściśle limitowanej liczbie. Wydanie kompaktowe płyty pojawiło się na świecie dopiero po tym, jak zespół odniósł międzynarodowy sukces, w 1995 roku.

W 1991 roku muzycy rozpoczęli prace nad EP-ką zatytułowaną "Baghdad". Produkcją ponownie zajął się Wilson, który dodatkowo starał się, aby The Offspring podpisali kontrakt z wytwórnią Epitaph, firmą prowadzoną przez gitarzystę formacji Bad Religion, Bretta Gurewitza. Szef Epitaph był jednak zdania, że nazwa The Offspring nie do końca wpisuje się w katalog wytwórni. Po wysłuchaniu materiału z "Baghdad" Gurewitz zmienił jednak zdanie. Rok później grupa wróciła do studia, aby zarejestrować materiał na kolejny album. Płyta "Ignition" ukazała się w październiku 1992 roku.

Dwa lata później, w kwietniu 1994 ukazała się płyta, którą Stephen Thomas z serwisu Allmusic określił jako "solidną, wypełnioną wystarczająco ciężkimi riffami, aby uszczęśliwić wszystkich nastolatków". "Smash", ponownie wyprodukowana przez Thoma Wilsona, była ostatnią płytą wydaną w barwach wytwórni Epitaph. The Offspring umieścili na albumie największe swoje ówczesne hity "Self Eesteem", "Come Out and Play", "Gotta Get Away", z których każdy doczekał się dość mocnej rotacji zarówno w MTV, jak i w wielu rozgłośniach radiowych na całym świecie. Longplay pokrył się sześciokrotną platyną w samych tylko Stanach Zjednoczonych, a dzięki zremasterowanej wersji albumu, której premiera miała miejsce w 2008 roku, słupki sprzedaży przekroczyły 16 milionów egzemplarzy na całym świecie. Wynik ten stawia "Smash" na pierwszym miejscu najlepiej sprzedawanych albumów wyprodukowanych przez niezależną wytwórnię bijąc tym samym płytę "Gish" wydaną w 1991 roku przez The Smashing Pumpkins. Dexter Holland śmiał się z sukcesu "Smash".- Gdzieś tam po cichu marzyliśmy o takim sukcesie - wspominał w rozmowie ze Stelmachem. - Ale wyobraź sobie kilku szczawików, którzy sklejają swoje okładki na podłodze i beztrosko popijają browar. To było wtedy nie do pomyślenia! To było strasznie dziwne, wiesz, dookoła nie było żadnego zespołu, który grałby chociaż trochę podobnie do nas. Pamiętam, że naszym największym rywalem była Whitney Houston.

Skuszeni sukcesem komercyjnym oraz z odpowiedniej wysokości kapitałem Holland i Greg K. otworzyli własną wytwórnię Nitro. Ponadto grupa zdecydowała się też odkupić prawa do debiutanckiego albumu, które do tej pory były własnością wytwórni Nemesis.

Popularność "Smash" przyczyniła się ponadto do zmiany wytwórni. Zespół porzucił Epitaph na rzecz koncernu Columbia, w barwach którego w 1997 roku ukazał się kolejny longplay grupy "Ixnay On The Hombre". Materiał nie spotkał się jednak z tak świetnym przyjęciem, jak jego poprzednik. Holland skomentował ten fakt mówiąc, że fani z pewnością spodziewali się części drugiej "Smash". Mimo to, "Ixnay On The Hombre" trafiło do odtwarzaczy ponad 4 milionów słuchaczy.

Przed wydaniem kolejnej płyty, The Offspring stali się mimo woli rekordzistami. Niewydany wówczas jeszcze singel "Pretty Fly (for a White Guy)" został ściągnięty z internetu przez 22 miliony użytkowników w ciągu 10 tygodni, co w 1998 roku dało grupie według magazynu "The Rolling Stones"1. miejsce na liście najczęściej "piratowanych" piosenek w sieci. Album "Americana" ukazał się w listopadzie tego samego roku i do dnia dzisiejszego trafił w ręce 14 milionów słuchaczy. Dwa miesiące po premierze grupa pojawiła się na pierwszym koncercie w Polsce. - O żesz w mordę! Pamiętam tę szaleńczą noc. Było całe morze ludzi... przynajmniej tak to wyglądało - jak falujący ocean - wspominał Noodles w rozmowie dla radiowej Trójki. - Tłok był niesamowity. Nie wiem, dlaczego graliśmy w takim małym klubie, ale i tak świetnie się bawiłem.

Dwa lata później premiery doczekał się kolejny album Amerykanów zatytułowany "Conspiracy Of One". Zespół - w ramach akcji wspierającej Napster - planował umieszczenie całego longplaya na serwerach, jednakże zagrożony prawnymi działaniami ze strony Columbii postanowił umieścić w sieci tylko pierwszy singel "Original Prankster". Reszta materiału wyciekła do sieci poprzez różne strony fanowskie.

W 2003 roku z zespołu niespodziewanie odszedł perkusista, Ron Welty. Żadna ze stron nie wydała stosownego oświadczenia na ten temat. Przy pracy nad kolejnym longplayem zespół zatrudnił perkusistę Josha Freese'a, a następnie ogłosił oficjalnie, że zastępcą Welty'ego będzie jednak Atom Willard. 1 kwietnia 2003 roku grupa podała do wiadomości również, że nowa płyta będzie nosić tytuł "Chinese Democrazy (You Snooze, You Lose)", co nawiązywało do długo oczekiwanego albumu Guns N' Roses. Po tej informacji Axl Rose zagroził The Offspring pozwem sądowym, aczkolwiek zmienił zdanie, gdy zdał sobie sprawę z żartu. Ostatecznie album zatytułowany "Splinter" ukazał się w grudniu 2003 roku.

Na kolejny krążek zatytułowany "Rise and Fall, Rage and Grace" fani zespołu musieli poczekać aż pięć lat. W międzyczasie grupa wydała składankę największych przebojów "Greatest Hits". Wyprodukowany przez Boba Rocka, producenta znanego ze współpracy z Metallicą, "Rise and Fall, Rage and Grace" ukazał się w sprzedaży w czerwcu 2008 roku, a jego premierę poprzedziło udostępnienie piosenki "Hammerhead" poprzez oficjalną stronę zespołu. Premiera zbiegła się w czasie z reedycją dwóch poprzednich płyt formacji "Ignition" oraz "Smash".

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Come out and play/Session	Offspring	06.1994	98[1]	38[18].Hot 100 Airplay	Epitaph EPUKCD 001	[written by Dexter Holland][produced by Thom Wilson]
Self esteem/Jennifer lost the war	Offspring	02.1995	37[7]	45[31].Hot 100 Airplay	Golf HOLE 001	[written by Dexter Holland][produced by Thom Wilson]
Smash it up	Offspring	07.1995	-	47[7].Hot 100 Airplay	album cut	[written by Dave Vanian, Captain Sensible, Rat Scabies, Algy Ward][piosenka ze ścieżki filmowej "Batman forever"]
Gotta get away/Smash	Offspring	08.1995	43[5]	58[4].Hot 100 Airplay	Out Of Step WOOS 2	[written by Brian Holland][produced by Chris Thompson/Leah Baker]
All i want/Way down the line	Offspring	01.1997	31[4]	65[4].Hot 100 Airplay	Epitaph 64912	[written by Offspring/Dexter Holland][produced by Dave Jerden]
Gone away/D.U.I.	Offspring	04.1997	42[3]	50[12].Hot 100 Airplay	Epitaph 64982	[written by Offspring][produced by Dave Jerden]
Pretty fly [For a white guy]	Offspring	01.1999	1[1][21]	53[16]	Columbia 6668802	[platinum-UK][written by Offspring][produced by Dave Jerden]
Why don' t you get a job ?/Beheaded 1999	Offspring	05.1999	2[16]	74[15]	Columbia 6673542	[silver-UK][written by Brian Holland/Greg Kriesel/Kevin Wasserman/Ron Welty][produced by Dave Jerden]
The kids aren' t alright/Pretty fly [For a white guy][live]	Offspring	09.1999	11[13]	105[17]	Columbia 6677632	[silver-UK][written by Offspring][produced by Dave Jerden]
She' s got issues/Pretty fly	Offspring	12.1999	41[7]	-	Columbia 6683772	[written by Offspring (Dexter Holland/Kevin Wasserman/Greg Kriesel/Ron Welty)][produced by Dave Jerden]
Original prankster/Changed again	Offspring	11.2000	6[15]	70[9]	Columbia 6699972	[written by Offspring ][produced by Brendan O'Brien]
Want you bad/The kids aren' t alright [live]	Offspring	03.2001	15[12]	-	Columbia 6709292	[written by Offspring ][produced by Brendan O'Brien]
Million miles away/Starting at the sun	Offspring	07.2001	21[7]	-	Columbia 6714082	[written by Offspring ][produced by Brendan O'Brien]
Defy you	Offspring	01.2002	-	77[11]	Columbia	[written by Dexter Holland/Greg Kriesel/Kevin Wasserman/Ron Welty][produced by Brendan O'Brien]
Hit that	Offspring	12.2003	11[9]	64[15]	Columbia 6745475	[written by Dexter Holland/Greg Kriesel/Kevin Wasserman/Ron Welty][produced by Brendan O'Brien]
(Can't Get My) Head Around You	Offspring	05.2004	48[2]	120[4]	Columbia 6748262	[written by Offspring][produced by Brendan O'Brien]
Can't Repeat	Offspring	07.2005	-	110[3]	Columbia	[written by Dexter Holland][produced by Jerry Finn]
Hammerhead	Offspring	05.2008	-	105[10]	Columbia	[written by Dexter Holland][produced by Bob Rock]
You're Gonna Go Far, Kid	Offspring	10.2008	-	63[18]	Columbia	[gold-US][written by Offspring][produced by Bob Rock]
Kristy, Are You Doing Okay?	Offspring	04.2009	-	106[7]	Columbia	[written by Dexter Holland][produced by Bob Rock]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Smash	Offspring	04.1994	21[63]	4[101]	Epitaph 86432	[6x-platinum- US][platinum-UK][Producer-Thom Wilson]
Ixnay of the hombre	Offspring	02.1997	17[14]	9[38]	Columbia 67810	[platinum-US][platinum-UK][Producer- Dave Jerden]
Americana	Offspring	11.1998	10[105]	2[67]	Columbia 69661	[5x-platinum -US][platinum-UK][1.Aus][Producer- Dave Jerden]
Conspiracy of one	Offspring	11.2000	12[43]	9[24]	Columbia 61419	[platinum-US][gold-UK][Producer- Brendan O'Brien]
Splinter	Offspring	12.2003	27[15]	30[21]	Columbia 89026	[gold-US][silver-UK][ Producer - Brendan O'Brien ]
Greatest Hits	Offspring	06.2005	14[11]	8[16]	Columbia 93459	[gold-US][gold-UK][ Producer - Thom Wilson, Dave Jerden, Brendan O'Brien, Jerry Finn]
Rise and Fall, Rage and Grace	Offspring	07.2008	39[3]	10[25]	Columbia 88697029082 [UK]	[ Producer - Bob Rock]
Days Go By	Offspring	07.2012	43[3]	12[6]	Columbia 88697647632 [UK]	[ Producer - Bob Rock]

B-52' s

Grupa amerykańska. Powstała w październiku 1976 w Athens, dużym ośrodku uniwersyteckim w stanie Georgia. The B-52's to w slangu mieszkańców Południa określenie wysokich, natapirowanych fryzur damskich. W pierwszym składzie znaleźli się: Cindy Wilson (28.02.1957, Athens, Georgia) - voc, g, perc, Ricky Wilson (19.03.1953, Athens, Georgia-12.10.1985, Athens, Georgia) - g, Fred Schneider III (1.07.1951, Newark, New Jersey) - voc, k, perc, wywodzący się z zespołów Bridge Mix i Night Soil, Kate Pierson (27.04.1948, Weehawken, New Jersey) - voc, b, g, k, znana z formacji The Sun Donuts, i Keith Strickland (26.10.1953, Athens, Georgia) -dr, g.

W październiku 1985 Ricky Wilson zmarł na AIDS. W lutym 1991 z formacją rozstała się Cindy Wilson, ale trzy lata później wróciła. W okresie jej nieobecności The B-52's wspomagały na koncertach np. aktorka Kim Basinger czy też piosenkarka Julee Cruise. Ponadto z grupą współpracowali m.in. Pat Irwin - k, g, Sara Lee - b (znana z Gang Of Four) i Charles Drayton - dr.

Grupa zadebiutowała 14 lutego 1977 podczas walentynkowego przyjęcia w Athens. Zwróciła na siebie uwagę rok później koncertami w nowojorskich klubach Max's Kansas City i Club 57 oraz singlem Rock Lobster/52 Girls, wydanym w nakładzie dwóch tysięcy egzemplarzy przez DB Records. W kwietniu 1979 podpisała kontrakty z wytwórniami Warner Brothers na Stany Zjednoczone i Island na Wielką Brytanię. A zaraz potem nagrała w Compass Point Studios w Nassau na Bahamach przy pomocy Chrisa Blackwella, szefa Island, jako producenta album "The B-52's".

Wydany już w lipcu, przyniósł jej znaczną popularność. Zawierał pełną radości muzykę taneczną doby nowej fali, inspirowaną klasycznym rock'n'rollem, surfem, przebojami dziewczęcych zespołów wokalnych z przełomu lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, soulem spod znaku Motown, ilustracjami dźwiękowymi seriali telewizyjnych i filmów kinowych klasy B, a w szczególności przebojami Dicka Dale'a, The Beach Boys, The Crystals, Shangri-Las czy The Supremes, dość intrygującą brzmieniowo, m.in. dzięki pomysłowemu wykorzystaniu tanich instrumentów elektronicznych.

Żartobliwe teksty piosenek zawierały motywy zaczerpnięte z ko miksów oraz tandetnych powieści i filmów (np. Rock Lobster, Planet Claire, There's A Moon In The Sky Called Moon, Lava, 6060-842). Spośród promujących płytę singli największą popularność zyskał ten z nową wersją Rock Lobster (w Wielkiej Brytanii wydany w lipcu 1979 z Running Around na stronie B, a w Stanach w styczniu 1980 z 6060-842 na stronie B).

Jeszcze większe powodzenie niż debiut miał drugi album grupy - "Wild Planet" z września 1980, również nagrany w Nassau, z Rhettem Daviesem jako współproducentem. Przez prasę muzyczną przyjęty został wszakże bez entuzjazmu towarzyszącego wydaniu "The B-52's". Tamta płyta zachwycała potężną dawką dźwiękowej anarchii, ta robiła wrażenie dzieła dość wykoncypowanego.

Rozczarowaniem był też minialbum "Party Mix!" z dość mechanicznymi remiksami znanych już nagrań, przygotowanymi przez Daniela Coulombe'a i Stevena Stanleya. Nieco lepiej przyjęto minialbum "Mesopotamia" z lutego 1982, mimo że nagrany przy pomocy Davida Byrne'a jako producenta byt najbardziej wyrafinowanym i pretensjonalnym dokonaniem The B-52's. Klapa rynkowa płyt "Whammy!" z maja 1983 (m.in. Don't Worry - przeróbka piosenki Don't Worry Kyoko Yoko Ono, wycofana niestety z późniejszych wydań) i "Bouncing Off The Satellites" z września 1986 wydawała się zapowiadać rychły kres grupy. Ale album "Cosmic Thing" z lipca 1989, wyprodukowany przez Dona Wąsa i Nile'a Rodgersa, oraz towarzyszące mu single Love Shack/Channel Z z sierpnia 1989, Roam/Bushfire z grudnia tego roku i Deadbeat Club/Planet Claire z kwietnia 1990 przywróciły jej popularność.

Sukcesem byty też płyta "Good Stuff" z lipca 1992, kolejny owoc współpracy z Wąsem i Rodgersem, oraz firmowany nazwą B.C. 52's singel z piosenką (Meet) The Flintstones z maja 1994 (na stronie B znalazła się jej zremiksowana wersja), wykonaną z ekranu w filmie The Flinstones (Flintstones; 1994; reż. Brian Levant), opartym na kreskówce jaskiniowcy. Grupa wystąpiła też m.in. w filmach One Trick Pony (Cyrkowy kucyk; 1980, reż. Robert M. Young; według scenariusza Paula Simona i z nim w głównej roli), Earth Girls Are Easy (Ziemskie dziewczyny są iatwe; 1989, reż. Julien Temple) oraz dokumentalnym Athens, Georgia - Inside Out (1987, reż. Tony Gayton).

Schneider nagrał z własnym zespołem The Shake Society płytę "Fred Schneider And The Shake Society" (Warner Brothers, 1984; wznowiona w 1991 przez Reprise pt. "Fred Schneider"), a jako solista - "...just Fred" (Reprise, 1996). Gościnnie uczestniczył w sesjach m.in. japońskiego zespołu The Plastics, przemianowanego na tę okazję na Melon (wraz z Cindy Wilson i Kate Pierson), oraz Rufusa Thomasa. W 1988 opublikował tomik wierszy. A w 1998 otworzył w Nowym Jorku sklep Form And Function z używanymi rupieciami o intrygującym wyglądzie. Pierson wspomagała w studiu m.in. Iggy'ego Popa (Candy) i R.E.M. (Shiny Happy People).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Rock lobster/Running around US side B:6060-842	B-52' s	07.1979	37[5]	56[8]	Island WIP 6506	[written by Fred Schneider and Ricky Wilson][produced by Chris Blackwell]
Planet Claire/Rock lobster/Dance this mess around	B-52' s	12.1979	-	-	-	[24[25].Hot Disco/Dance;Warner 3355 LP]
Give me back my man/Strobe light	B-52' s	07.1980	61[3]	-	Island WIP 6579	[written by Fred Schneider/Ricky Wilson/Keith Strickland/Cindy Wilson][produced by Rhett Davies]
Private Idaho/Give me back my man/Party out of bounds	B-52' s	08.1980	-	-	-	[24[25].Hot Disco/Dance;Warner 3471 LP]
Private Idaho/Party out of bounds	B-52' s	10.1980	-	74[5]	Warners WBS 49 537 [US]	[written by Fred Schneider, Keith Strickland, Ricky Wilson, Cindy Wilson, Kate Pierson][produced by Rhett Davies, The B-52's, Chris Blackwell]
Party mix [all cuts]	B-52' s	08.1981	-	-	-	[55[4].Hot Disco/Dance;Warner 3596 LP]
Mesopotamia /Deep sleep/Cake	B-52' s	02.1982	-	-	-	[13[16].Hot Disco/Dance;Warner 3641 LP]
Song for a future generation	B-52' s	04.1983	63[3]	-	Island IS 107	[written by The B-52's][produced by Steven Stanley]
Whammy Kiss/Legal tender/Song for a future generation	B-52' s	05.1983	-	-	-	[9[17].Hot Disco/Dance;Warner 23 819 LP]
Legal tender/Moon 83	B-52' s	07.1983	-	81[4]	Warners WBS 29 597 [US]	[written by Pierson/Schneider/Strickland/Waldrop/Wilson/Wilson][produced by Steven Stanley]
Rock lobster/Planet Claire	B-52' s	05.1986	12[9]	-	Island BTF 1	[silver -UK][written by Freddie Schneider/Cynthia Wilson]
Summer of love	B-52' s	08.1986	-	-	-	[3[11].Hot Disco/Dance;Warner 20 509 12"][written by Kate Pierson, Keith Strickland, Cindy Wilson, Ricky Wilson][produced by Tony Mansfield]
Girl from Ipanema Goes to Greenland	B-52' s	12.1986	-	-	-	[10[10].Hot Disco/Dance;Warner 20 588 12"][written by Keith Strickland, Cindy Wilson, Ricky Wilson][produced by Tony Mansfield,Shep Pettibone]
Wig /Summer of love	B-52' s	06.1987	79[4]	-	Island BTF 2	[written by The B-52's][produced by Tony Mansfield, Shep Pettibone]
Love shack/Channel Z	B-52' s	08.1989	-	3[27]	Reprise 22 817 [US]	[gold-US][written by Kate Pierson, Fred Schneider, Keith Strickland, Cindy Wilson][produced by Don Was][7[12].Hot Disco/Dance;Reprise 21 318 12"]
Roam /Bushfire	B-52' s	12.1989	-	3[20]	Reprise 22 667 [US]	[gold-US][written by Pierson/Schneider/Strickland/Waldrop/Wilson][Produced by: Nile Rodgers][10[9].Hot Disco/Dance;Reprise 21 441 12"]
Love shack/Planet Claire [live]/Rock lobster [live]	B-52' s	02.1990	2[13]	-	Reprise W 9917	[silver -UK][written by Catherine Pearson/Freddie Schneider/Julie Strickland/Cynthia Wilson]
Deadbeat club/Planet Claire	B-52' s	04.1990	-	30[11]	Reprise 19 938 [US]	[written by The B-52's][Produced by: Nile Rodgers,Don Was]
Roam /Whammy kiss [live]/Dance this mess around [live]	B-52' s	05.1990	17[7]	-	Reprise W 9827	[written by Pierson/Schneider/Strickland/Waldrop/Wilson][Produced by: Nile Rodgers]
Channel Z/Junebug	B-52' s	08.1990	61[3]	-	Reprise W 2831	[written by The B-52's][Produced by:Don Was]
Good stuff/Bad influence	B-52' s	06.1992	21[6]	28[13]	Reprise W 0109	[written by Kate Pierson, Fred Schneider, Keith Strickland][Produced by:Don Was]
Tell it like it t-i-is/The world' s green laughter	B-52' s	09.1992	61[3]	-	Reprise W 0130	[written by Kate Pierson/Fred Schneider/Keith Strickland][Produced by: Nile Rodgers]
Is that you mo-dean?	B-52' s	11.1992	78[3]	-	Reprise	[written by Kate Pierson, Fred Schneider, Keith Strickland][Produced by: Shep Pettibone, Don Was]
[Meet the] Flinstones	BC-52s	06.1994	3[16]	33[8]	MCA MCS 1986	[silver-UK][written by Joseph Barbera/Hoyt Curtin/William Hanna][Produced by:Don Was][3[10].Hot Disco/Dance;MCA [promo] 12"][piosenka z filmu "The Flinstones"]
Debbie	B-52' s	08.1998	-	-	-	[written by Fred Schneider, Kate Pierson, Keith Strickland, Cindy Wilson][Produced by: B-52' s][32[8].Hot Disco/Dance;Reprise 44 520 12"]
Fred Schneider
Monster	Fred Schneider	07.1991	-	85[4]	Reprise 19 262	[written by Jonathan Côté,Fred Schneider][Produced by:Fred Schneider, Bernie Worrell]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The B-52' s	B-52' s	08.1979	22[12]	59[74]	Warner 3355	[platinium-US][produced by Chris Blackwell]
Wild planet	B-52' s	09.1980	18[4]	18[27]	Warner 3471	[gold-US][produced by Rhett Davies, The B-52's ]
Party mix !	B-52' s	08.1981	36[5]	55[11]	Warner 3596	[produced by Rhett Davies/B-52's/Chris Blackwell/Chris Byrne]
Mesopotamia	B-52' s	02.1982	18[6]	35[18]	Warner 3641	[produced by David Byrne]
Whammy !	B-52' s	05.1983	33[4]	29[26]	Warner 23 819	[gold-US][produced by Steven Stanley]
Bouncing off the satellites	B-52' s	10.1986	74[2]	85[15]	Warner 25 504	[produced by Tony Mansfield, Shep Pettibone]
Cosmic thing	B-52' s	07.1989	8[27]	4[65]	Reprise 25 854	[4x-platinum-US][platinum-UK][produced by Nile Rodgers, Don Was]
Dance this mess around the best of The B-52' s	B-52' s	06.1990	36[3]	-	Island ILPS 9959 [UK]	[silver-UK][produced by B-52's/Chris Blackwell/Rhett Davies/Steven Stanley/Tony Mansfield]
Party mix!/Mesopotamia	B-52' s	02.1991	-	184[3]	Reprise 26 401	-
Good stuff	B-52' s	07.1992	8[12]	16[15]	Reprise 26 943	[gold-US][silver-UK][produced by Nile Rodgers, Don Was]
Time capsule-Songs for a future generation	B-52' s	06.1998	-	93[11]	Reprise 46 920	[silver-UK][produced by Chris Blackwell/B-52's/Rhett Davies/David Byrne/Steven Stanley/Tony Mansfield/Don Was/Nile Rodgers/Tom Durack]
Funplex	B-52' s	03.2008	73[1]	11[6]	Astralwerks 5197452 [UK]	[produced by Steve Osborne, The B-52s]

Aztec Camera

AZTEC CAMERA- grupa szkocka. Powstała w grudniu 1979 w Glasgow. Utworzona przez nastolatka Roddy'ego Frame'a (29.01.1964r East Kilbride, Strathclyde) - voc, g, znanego już wówczas z punkrockowych zespołów Neutral Blue i The Forensics.

W pierwszym składzie znaleźli się też Alan Welsh - b i David Mulholland - dr. W 1980 Welsha zastąpił Campbell Owens-bass.W 1982r miejsce Mulhollanda zajął David Ruffy-dr z The Ruts.W tym czasie na krótko dołączył też Bernie Clark - k. W 1983 w składzie pojawił się Craig Gannon - g z Bluebelles. W 1984 jego miejsce zajął Malcolm Ross (31.07.1960) -g, znany z Orange Juice i Josef K. Od połowy lat osiemdziesiątych jedynymi stałymi członkami Aztec Camera byli Frame i Ruffy, a od 1990 -tylko Frame. W tym czasie składu dopełniali muzycy sesyjni. Po ukazaniu się w 1995 albumu "Frestonia" Frame postanowił sygnować swoje następne płyty nazwiskiem a nie nazwą Aztec Camera, co oznaczało kres działalności formacji.

Po roku występów w klubach Glasgow i okolic grupa związała się z małą miejscową firmą Postcard i dla niej nagrała pierwsze single: Just Like Gold/We Could Send Letters, wydany w marcu 1981, i Mattress Of Wire/Look Outside The Tunnel!, wydany w lipcu tego roku. Obie płytki odniosły sukces na listach przebojów wytwórni niezależnych. Skomponowane przez Frame'a piosenki, ujawniające wpływ szkockiej muzyki ludowej, ale też amerykańskiego rocka spod znaku Love, Buffalo Springfield czy The Byrds, oczarowały publiczność melodycznym wdziękiem, lekkością, łagodnym, niemal akustycznym brzmieniem.

Latem 1981 grupa ruszyła w pierwszą trasę po Wielkiej Brytanii. Wydawało się, że jej kariera potoczy się gładko, gdy nieoczekiwanie firma Postcard zakończyła działalność (w związku z odejściem swojej największej gwiazdy, zespołu Orange Juice, do Polydoru). Formacja musiała zaczynać od zera. Próbowała zwrócić na siebie uwagę którejś z wielkich wytwórni, ale bez powodzenia. W końcu podpisała kontrakt z inną małą firmą - Rough Trade, l dla niej nagrała następne płyty: single Pillar To Post/Queen's Tattoo z sierpnia 1982, Oblivious/Orchard Girl ze stycznia 1983 i Walk Out To Winter/Set The Killing Free z maja tego roku oraz album "High Land, Hard Rain" z kwietnia 1983.

Frame ożywił w tym czasie swoje subtelne, wysmakowane, nastrojowe ballady elementami jazzu, muzyki gospel, muzyki południowoamerykańskiej. Płytę "High Land, Hard Rain", pełną prawdziwie urzekających piosenek w rodzaju We Could Send Letters. Oblivious, Walk Out To Winter czy Lost Outside The Tunnel, uważa się zwykle za najwspanialsze osiągnięcie Aztec Camera. W sierpniu grupa rozpoczęła trzymiesięczną trasę po Stanach u boku Elvisa Costello. A w październiku związała się wreszcie z fonograficznym kolosem - WEA. Wznowiony przez tę wytwórnię singel Oblivious stał się jej pierwszym wielkim przebojem.

Album "Knife" nagrała przy pomocy Marka Knopflera, lidera Dire Straits, jako producenta. Wydany we wrześniu 1984, promowany singlami All I Need Is Everything/Jump (przeróbka piosenki zespołu Van Halen) z września i Still On Fire/Walk Out To Winter z listopada tego roku, był dziełem solidnym, ale trochę przyciężkim, bez wątpienia nie tak wdzięcznym jak wcześniejsze dokonania Aztec Camera. Odniósł mimo wszystko duży sukces na listach i ugruntował rynkową pozycję grupy. Towarzyszyła mu wielka trasa dookoła świata. Wykończyła ona Frame'a- po powrocie do domu grupa zamilkła na długie miesiące.

W tym czasie, w kwietniu 1985, tylko w Stanach ukazał się minialbum "Aztec Camera (Backwards And Forwards).Dopiero w marcu 1985 grupa - a właściwie Frame i muzycy sesyjni, jak David Frank, Steve Jordan i Marcus Miller - przystąpita w Nowym Jorku i Bostonie do pracy nad nową płytą, "Love". Współpracowała z wieloma producentami, m.in. z Russem Titelmanem i Tommym LiPumą. Nagrywany bardzo długo, wydany w październiku 1987 album był świadectwem jej zwrotu ku muzyce bliskiej komercyjnego soulu i popu, rażącej bezbarwnym zelektronizowanym brzmieniem, zrutynizowanej. Promowany na kolejnej trasie dookoła świata okazał się największym bestsellerem Aztec Camera. A i towarzyszące mu single były mniejszymi lub większymi przebojami: Deep And Wide And Tall/Bad Education z września 1987 (popularność zyskał rok później), How Men Are/The Red flag ze stycznia 1988, Somewhere In My Heart/Everybody Is A Number One '86 z kwietnia i Working In A Goldmine/If Threw It off Away z lipca tego roku.

Dopiero w czerwcu 1990 trafił na rynek następny album formacji, "Stray", nagrany w Rockfield Studios w Monmouth w Walii przy współudziale takich sław, jak Paul Carrack, Mick Jones i Edwyn Collins, wyprodukowany przez Frame'a razem z Erikiem Calvim. Był znowu dziełem bardzo udanym, urozmaiconym (od jazzujących ballad przez stylizacje soulowe po rock), potwierdzającym wielki talent Frame'a (np. The Crying Scene, Netting Hill Blues, Good Morning Britain - duet z Jonesem, liderem Big Audio Dynamite). Towarzyszyły mu dwa single: The Crying Scene/True /Colours z czerwca 1990 i bardzo popularny Good Morning Britain/Good Morning Britain (wersja koncertowa) z września tego roku. Z tego okresu pochodzi też nagranie Do I Love You?, wydane na płycie "Red, Hot + Blue" (Chrysalis, 1990) z piosenkami Cole'a Portera w różnych wykonaniach.

W tym czasie grupa koncertowała głównie w klubach, jak Ritz w Nowym Jorku, oraz na festiwalach folkowych i teatralnych, jak Cambridge Folk Festival i Liverpool Festival of Comedy, proponując akustyczne wersje swoich piosenek. W londyńskich Outside Studios powstał album "Dreamland", wyprodukowany przez Frame'a razem z Ryuichim Sakamoto, pełen ciepłych, nastrojowych, może nazbyt gładkich ballad w rodzaju Vafium Summer i Let Your Love Decide. Ukazał się w maju 1993.

Towarzyszyły mu single: Spanish Horses/Just Like The U.S.A. (wersja koncertowa) z lipca 1992, Dream Sweet Dreams/Sister Ann z kwietnia 1993 i Birds/Deep And Wide And Talt z czerwca tego roku. Z tego okresu pochodzi też wspólne nagranie z Andym Fairweather-Lowem - przeróbka piosenki jego dawnego zespołu Amen Corner (If Paradise Is) Half As Nice, wydana na składance "Ruby Trax" (New Musical Express, 1992).

Frame potwierdził swoją klasę następną płytą Aztec Camera - "Frestonia" nagraną we współpracy ze znanymi producentami Clive'em Langerem i Atanem Winstanleyem, zawierającą takie piosenki, jak Debutante, Beautiful Girl czy Imperfectly. Ukazała się ona w listopadzie 1995, poprzedzona singlem Sun/Sunset. Była ostatnią nagraną dla WEA. Następny album Frame'a, "North Star", sygnowany już jego nazwiskiem, a nie nazwą Aztec Camera, ukazał się we wrześniu 1998 nakładem firmy Independiente i był próbą nawiązania do stylu grupy z początków kariery. Towarzyszył mu singel Reason For Living/Winter Haven High/Rainy Greys And Blues. Frame był gwiazdą Jednego z festiwali sopockich.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Oblivious/Orchid Girl	Aztec Camera	11.1983	18[19]	-	Rough Trade RT 122	[ Written By - Roddy Frame][ Producer - Bernie Clarke , John Brand ]
Walk Out To Winter/Set The Killing Free	Aztec Camera	06.1983	64[6]	-	Rough Trade RT 132	[ Written By - Roddy Frame][Producer - Tony Mansfield]
All i need is everything/Jump	Aztec Camera	09.1984	34[6]	-	WEA AC 1	[ Producer - Roddy Frame/Van Halen][ Written By -Mark Knopfler/Aztec Camera]
Still on Fire/Mattress Of Wire	Aztec Camera	11.1984	83[3]	-	WEA AZ 2T	[ Written-By - R. Frame][Producer - Mark Knopfler]
Deep And Wide And Tall	Aztec Camera	10.1987	55[7]	-	WEA YZ 154	[ Written-By - R. Frame][Producer -Russ Titelman]
How men are	Aztec Camera	01.1988	25[11]	-	WEA YZ 168	[ Written-By - R. Frame][Producer -Tommy LiPuma/David Frank]
Somewhere in my heart/Everybody Is A Number One	Aztec Camera	04.1988	3[14]	-	WEA YZ 181	[ Written-By - R. Frame][ Producer - Michael Jonzun]
Working in a goldmine/I Threw It All Away (Live)	Aztec Camera	08.1988	31[5]	-	WEA YZ 199	[ Written-By - R. Frame][Produced by Roddy Frame & Rob Mounsey]
The Crying Scene/True Colours	Aztec Camera	07.1990	70[3]	-	WEA YZ 492	[ Written-By - R. Frame][Produced by Roddy Frame/Eric Calvi]
Good morning Britain	Aztec Camera & Mick Jones	10.1990	19[8]	-	WEA YZ 521	[ Written-By - R. Frame][Produced by Roddy Frame/Eric Calvi]
Miss Otis Regrets / Just One Of Those Things	Kirsty MacColl And The Pogues/Aztec Camera	12.1990	85[1]	-	Chrysalis CHS 3629	[ Written-By -Cole Porter ][Produced by Steve Lillywhite]
Spanish Horses	Aztec Camera	07.1992	52[3]	-	WEA YZ 688	[ Written-By - R. Frame][ Producer - Ryuichi Sakamoto]
Dream Sweet Dreams	Aztec Camera	05.1993	67[2]	-	WEA YZ 740CD1	[ Written-By - R. Frame][ Producer - R. Frame]
Sun	Aztec Camera	10.1995	136[1]	-	WEA

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
High land,hard rain	Aztec Camera	04.1983	22[18]	129[10]	Rough Trade ROUGH 47	[ Producer - Bernie Clarke , John Brand]
Knife	Aztec Camera	09.1984	14[6]	175[6]	WEA WX 8	[silver-UK][ Producer - Mark Knopfler ]
Aztec Camera	Aztec Camera	04.1985	-	181[3]	Sire 25 825 [US]	[ Producer - Mark Knopfler ]
Love	Aztec Camera	04.1988	10[43]	193[3]	WEA WX 128	[platinum-UK][ Producer - Michael Jonzun/Roddy Frame/Russ Titelman/Tommy Lipuma]
Stray	Aztec Camera	06.1990	22[7]	-	WEA WX 150	[silver-UK][ Producer - Eric Calvi , Roddy Frame]
Dreamland	Aztec Camera	05.1993	21[2]	-	WEA 4509 92492 2	[ Producer - Ryiuchi Sakamoto/Roddy Frame]
Frestonia	Aztec Camera	11.1995	100[1]	-	WEA 0630119292	[ Producer - Roddy Frame, Clive Langer, Alan Winstanley]
The best of Aztec Camera	Aztec Camera	08.1999	36[6]	-	Warner Music UK 3984-28984-2	[silver-UK][produced by Aztec Camera/Rob Mounsey/John Brand/Bernie Clarke/Simon Dawson/Roddy Frame/David Frank/Mark Knopfler/Tommy LiPuma/Ryuichi Sakamoto/Russ Titelman/Eric Calvi]

A Witness

Ten zespół z Manchesteru (Anglia) brzmiał podobnie jak inne grupy współpracujące z wytwórnią Ron Johnson: szybkie, „zakręcone" piosenki w sposób oczywisty czerpiące z dokonań formacji Captain Beefheart i Pere Ubu. W skład zespołu wchodzili Keith Curtis (śpiew), Rick Aitken (ur. 18.08.1956r, zm. w 1989r; gitara), Vince Hunt (gitara basowa) oraz Alan Brown (perkusja).

Wydany w 1985 maksisingel Loudhailer Songs zwrócił uwagę tygodnika „New Musical Express", który umieścił utwór A Witness na swojej słynnej kasetowej składance C86. W 1986r ukazał się album I Am John Pancreas, pełen maniakalnych, niezręcznych riffów gitarowych i kuriozalnych tekstów.

Po wydaniu jeszcze jednego maksisingla - One Foot In The Groove (1988) - wytwórnia Ron Johnson została zlikwidowana, wskutek czego grupa przeniosła się na krótko do firmy Fundamental Records. Wydała ona drugi album A Witness - Sacred Cow Heart. Następny, zapewne najlepszy singel grupy - „I Love You Mr Disposable Razors” (1990) - ukazał się nakładem należącej do formacji The Membranes firmy Vinyl Drip.

Dwie sesje nagrane przez A Witness dla DJ radia BBC1 Johna Peela w 1988 zostały wydane na minialbumie przez wytwórnię Strange Fruit Records. Zespół nagrał też własną wersję utworu „Break On Through" Doorsów umieszczoną na albumie poświęconym muzyce 1967 - Through The Looking Glass.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Loudhailer Songs	A Witness	11.1984	9.Indie	-	Ron Johnson ZRON 5	[written by Curtis, Aitken, Hunt][produced by A Witness, A. Tillison]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I Am John's Pancreas	A Witness	.1986	18.Indie	-	Ron Johnson ZRON 12	[produced by A Witness, A. Tillison]