Deaf School

Brytyjski zespół art-rockowy, który praktycznie w pojedynkę stworzył liverpoolską scenę nowofalową. Założony w styczniu 1974 r. przez grupę studentów Liverpool Art College, liczył początkowo 15 członków, z których wyłonił się podstawowy 12-osobowy skład: wokaliści Bette Bright (właśc. Anne Martin, ur. w Whitstable w hrabstwie Kent, Anglia), Sandy Bright, Hazel Bartram, Eric Shark (właśc. Thomas Davis) i Enrico Cadillac Jnr (wlaśc. Steve Allen), gitarzyści Cliff Hanger (właśc. Clive Langer) i Roy Holder, Mr Average (właśc. Steve Lindsay; bas), Rev. Max Ripple (włlaśc. John Wood; instr. klawiszowe), Tim Whittaker (perkusja) oraz saksofoniści Ian Ritchie i Mike Evans.

Sandy Bright wkrótce odeszła, by wyjść za mąż; niedługo później zespół opuścili też Bartram i Evans, Holder zaś został wyrzucony. Pozostała ósemka stworzyła styl będący połączeniem muzyki rockowej z niemal wodewilową teatralnością zachowań na scenie. Dzięki swemu osobliwemu image'owi grupa wygrała konkurs rockowy pisma "Melody Maker", w którym nagrodą był kontrakt nagraniowy z wytwórnią WEA. Debiutancki album - Second Honeymoon - ukazał się w sierpniu 1976 r. (w tym czasie do zespołu doszedł gitarzysta Paul Pilnick, były członek Stealers Wheel).

Grupa zdobyła ogromną popularność w Liverpoolu, wielu spośród jej zwolenników wkrótce założyło własne zespoły. Po nagraniu kolejnych dwóch albumów i trzech singli Deaf School rozpadli się. Bette Bright już wcześniej wzięła udział w nagraniu albumu The Great Rock 'N'Roll Swindle grupy Sex Pistols, wydala też dwa solowe single nakładem wytwórni Radar, a później jeszcze jeden w wytwórni Korova. Towarzyszył jej zespół The Illuminations o niestabilnym składzie (m.in. Glen Matlock, Rusty Egan, Henry Priestman, Clive Langer i Paul Pilnick).

W 1981 r. Bright wyszła za "Suggsa" McPhersona z grupy Madness. Eric Shark zakończył karierę muzyka i zajął się prowadzeniem sklepu w Liverpoolu. Enrico Cadillac pod prawdziwym nazwiskiem utworzył zespół Original Mirrors. Clive Langer założył The Boxes, jednak większy sukces odniósł jako producent. Steve Lindsay jeszcze w okresie gry w Deaf School nagrał solowego singla "Mr Average", a w 1981 r. kolejną małą płytę pod pseudonimem Steve Temple. Później zastąpił Holly Johnsona w grupie Big In Japan, następnie przeszedł do The Secrets, by w końcu zdobyć pewne powodzenie w zespole The Planets.

Max Ripple został dyrektorem Wydziału Sztuk Pięknych College'u Goldsmith w Londynie. Tim Whittaker podjął pracę muzyka sesyjnego i nagrywał z grupami liverpoolskimi, np. Pink Military. Ian Ritchie współpracował później z Jane Aire. Steve Allen dołączył do Steve'a Nieve'a i zespołu Perils Of Plastic. Różni przejściowi adepci Deaf School byli też członkami grupy Portsmouth Sinfonia, która celowo przybrała odrażający image. W 1988 r., z okazji 10. rocznicy założenia Deaf School, Cadillac, Bright, Shark, Langer, Lindsay i Ripple reaktywowali zespół na pięć wyprzedanych do ostatniego miejsca koncertów.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
What a Way to End It All / Nearly Moonlit Night Motel	Deaf School	12.1976	72[12]	-	Warner Bros. WB 6671	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Second Honeymoon	Deaf School	12.1976	74[3]	-	Warner Bros. WS 4716	[produced by Rob Dickins ]