poniedziałek, 8 stycznia 2024

Ernie Maresca

 

Ernest Peter Maresca (ur. 21 sierpnia 1938r - zm. 8 lipca 2015r) był amerykańskim piosenkarzem, autorem tekstów i dyrektorem wytwórni płytowej, najbardziej znanym z pisania lub współautora niektórych z największych hitów Diona, w tym „Runaround Sue” i „The Wanderer”.
 
 
 Maresca urodził się w Bronksie w Nowym Jorku. Zaczął śpiewać i pisać w grupie doo-wop, Monterays, później przemianowanej na Desires, a po odejściu Mareski, jako The Regents, który miał hit „Barbara Ann”. W 1957 roku jego demo jego piosenki „No One Knows” zwróciło uwagę Diona DiMucci, który z sukcesem nagrał ją z Belmonts w Laurie Records, a płyta osiągnęła 19. miejsce na liście Billboard Hot 100 w 1958 roku. Następnie Maresca zaczął pisać piosenki na pełny etat i nagrywać własne dema. Napisał z Dionem „Runaround Sue” (jedyny hit piosenkarza numer jeden w USA), a potem z nim i dla niego inne wielkie hity. Należą do nich „The Wanderer”, pierwotnie wydany na stronie B, który sprzedał się w milionach egzemplarzy w USA i dwukrotnie stał się hitem w Wielkiej Brytanii, w latach 1962 i 1976 po wznowieniu; piosenka była także hitem dla Leifa Garretta, Status Quo (w Wielkiej Brytanii) i Eddiego Rabbitta, dla którego był to hit numer jeden w kraju w 1988 roku.  
 
Maresca jest także współautorem kolejnych hitów Diona: „Lovers Who Wander”; i „Donna Prima Donna”. W 1961 roku Maresca zaproponowano kontrakt nagraniowy z małą nowojorską wytwórnią Seville. Jego protesty, że nie był wielkim piosenkarzem, zostały odrzucone i napisał dla siebie hit „Shout! Shout! (Knock Yourself Out)” , który osiągnął 6. miejsce na liście Billboard Hot 100 na początku 1962 roku Piosenka została nagrana w 1982 roku przez Rocky Sharpe and the Replays, a jej wersja zajęła 19. miejsce na brytyjskiej liście przebojów singli. Maresca kontynuował nagrywanie, z mniejszym sukcesem, przez pozostałą część lat 60-tych, zarówno pod własnym nazwiskiem, jak i pod pseudonimem Artie Chicago (From The Bronx), w tym własną wersję „The Wanderer” z 1968 roku.   
 
Większy sukces odniósł jako autor, dzięki takim hitom jak „Runaround” zespołu Regents, „Whenever a Teenager Cries” Reparata and the Delrons, „Hey Dean, Hey Jean” Dean & Jean i „Party Girl” Bernadette Carroll . Wraz z Jimmym Curtissem napisał także (i ostatni) hit Jimmiego Rodgersa z 1967 r. „Child of Clay”.  
 
W latach 70-tych był szefem działu reklamy Laurie Records i nadal pełnił funkcję dyrektora wykonawczego wytwórni płytowej. W 1992 roku był odpowiedzialny za sprzedaż katalogu Laurie firmie Capitol Records w imieniu założycieli Laurie, Gene'a i Boba Schwartzów oraz Eliota Greenberga. Pracował do 2000 roku jako konsultant EMI i administrator wydawnictwa Laurie
 
  Ernie Maresca zmarł 8 lipca 2015 roku w swoim domu na południowej Florydzie po krótkiej chorobie w wieku 76 lat.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Shout! Shout! (Knock Yourself Out)/Crying Like A Baby Over YouErnie Maresca03.1962-6[14]Seville 117[written E. Maresca, T.F. Bogdany][25[3].R&B Chart]


                                         Kompozycje Ernie Maresca na listach przebojów

 


[with Ken Hecht]
08/1958 No One Knows Dion & The Belmonts 19.US

[solo]
07/1961 Runaround The Regents 28.US
12/1961 The Wanderer Dion 2.US/10.UK
01/1965 Whenever a Teenager Cries Reparata & the Delrons 60.US
04/1978 The Wanderer Leif Garrett 49.US
10/1984 The Wanderer Status Quo 7.UK

[with Dion]
09/1961 Runaround Sue Dion 1.US/11.UK
11/1961 Runaround Sue Doug Sheldon 36.UK
04/1962 Lovers Who Wander Dion 3.US
08/1963 Lonely World Dion 101.US
09/1963 Donna the Prima Donna Dion 6.US
11/1977 Runaround Sue Leif Garrett 13.US
12/1980 Runaround Sue Racey 13.UK

[with Thomas Bogdany]
03/1962 Shout! Shout! (Knock Yourself Out) Ernie Maresca 6.US
07/1962 Come On Little Angel The Belmonts 6.US
04/1982 Shout Shout (Knock Yourself Out) Rocky Sharpe & the Replays 19.UK

[with Louis Zerato]
02/1964 Hey Jean, Hey Dean Dean & Jean 32.US
05/1964 Party Girl Bernadette Carroll 47.US

[with Jimmy Curtiss ]
09/1967 Child of Clay Jimmie Rodgers 31.US

Bennie Benjamin

Claude August „Bennie” Benjamin (ur. 4 listopada 1907r - zm. 2 maja 1989r) był amerykańskim autorem tekstów urodzonym na Wyspach Dziewiczych. Szczególnie udaną współpracę w zakresie pisania piosenek nawiązał z Solem Marcusem, z którym napisał „I Don't Want To Set The World On Fire”, „When the Lights Go On Again (All Over the World)” i "Don't Let Me Be Misunderstood"; oraz z George'em Davidem Weissem, z którym napisał „Oh! What It Seemed to Be” i „Wheel of Fortune”. Większość jego piosenek utrzymana była w tradycyjnym idiomie popowym.  
 
Benjamin urodził się w Christiansted na wyspie St. Croix, będącej wówczas częścią Duńskich Indii Zachodnich, a później na Wyspach Dziewiczych Stanów Zjednoczonych. Ponieważ jego rodzina nie miała wystarczających środków, aby umożliwić mu kształcenie się , zanim w 1927 r. przeniósł się do Nowego Jorku, kształcił się na krawca i stolarza.  
 
 Studiował banjo i gitarę w Hy Smith's School of Music, wypracowując sobie charakterystyczny styl gry i zaczął występować w zespołach tanecznych. Grał na gitarze i banjo z różnymi orkiestrami w Savoy Ballroom i Cotton Club oraz gdzie indziej, a także koncertował z Olsenem i Johnsonem. Chociaż pisał piosenki i próbował je sprzedawać, odniósł niewielki sukces, aż do rozpoczęcia pracy w wydawnictwie muzycznym i nawiązania współpracy w zakresie pisania piosenek w połowie lat trzydziestych XX wieku z urodzonym w Nowym Jorku kompozytorem Solem Marcusem (1912–1976). Wraz z Marcusem, Eddiem Durhamem i Eddiem Seilerem (1911–1952) napisał „I Don't Want to Set the World on Fire”, który został po raz pierwszy nagrany w 1941 r. przez Harlana Leonarda i jego Kansas City Rockers, a następnie z większym sukcesem przez The Ink Spots, którego wersja osiągnęła 4. miejsce na listach przebojów, oraz Horace Heidta, którego nagranie uplasowało się na 1. miejscu. Piosenka zdobyła nagrodę magazynu Billboard „Top Songwriter's Award” za rok 1941. 
 
Następnie Benjamin, Marcus i Seiler napisali drugi hit numer 1, „When the Lights Go On Again (All Over the World)”, nagrany przez Vaughna Monroe i związany w Wielkiej Brytanii z Verą Lynn. W 1942 roku Benjamin zaciągnął się do armii amerykańskiej, gdzie występował i był producentem programów rozrywkowych. Po powrocie do życia cywilnego dołączył do autora tekstów George'a Davida Weissa i nawiązał z nim drugą udaną współpracę w zakresie pisania piosenek. W ciągu następnej dekady para napisała około dwudziestu hitów. Do ich wczesnych sukcesów należał „Oh! What It Seemed to Be”, hit z 1946 roku dla Franka Sinatry, Frankiego Carle'a i innych; przebój numer 1 Perry'ego Como „Surrender”; oraz „Rumors Are Flying”, hit numer 1 w 1946 roku dla Frankie Carle, a także hit dla Andrews Sisters i innych. 
 
Pisali także razem do filmów Disneya Fun and Fancy Free i Melody Time. Późniejsze hity napisane przez Benjamina i Weissa obejmowały „I Don't See Me In Your Eyes Any More” (nagrane przez Stardusters i Perry Como); „I'll Never Be Free” (popowy hit w duecie Tennessee Erniego Forda i Kay Starr oraz hit R&B zarówno dla Dinah Washington, jak i Louisa Jordana); „Can Anyone Explain? (No, No, No!)” (Ames Brothers); oraz „These Things I Offer You” (autorzy: Benjamin, Weiss i Morty Levins, nagrany przez Sarah Vaughan).  
 
W 1952 roku Benjamin i Weiss napisali jedną ze swoich najbardziej udanych piosenek, „Wheel of Fortune”, hit numer 1 dla Kay Starr, który sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy i stał się tematem przewodnim programu telewizyjnego. Chociaż Benjamin i Weiss nadal współpracowali, ich hity stały się rzadsze, a ich współpraca zakończyła się w 1955 roku. Następnie Benjamin ponownie rozpoczął współpracę z Solem Marcusem i para napisała „Lonely Man” nagrany przez Elvisa Presleya; oraz kilka piosenek nagranych przez Ninę Simone, w tym „Don't Let Me Be Misunderstood”. Utwór został napisany wspólnie przez Benjamina, Marcusa i Glorię Caldwell, żonę autora tekstów Horacego Otta. Został nagrany przez Simone w 1964 roku i później stał się hitem dla The Animals. 
 
 Po założeniu firmy wydawniczej wraz z Perrym Como w 1950 r. Benjamin stał się bardziej aktywny jako wydawca muzyczny w latach 60-tych XX wieku i założył Benjamin Publishing w 1965 r. oraz Bennie Benjamin Music w 1968 r. Aktywnie działał w ASCAP, zdobywając nagrodę za I'll Never Be Free w 1979 roku i był członkiem Rady Amerykańskiej Gildii Autorów i Kompozytorów. W 1984 roku został wprowadzony do Songwriters Hall of Fame. 
 
 W późniejszym życiu stał się aktywnym inwestorem na Wyspach Dziewiczych Stanów Zjednoczonych i głównym akcjonariuszem West Indies Bank and Trust. Zasłynął także ze swojej działalności charytatywnej, szczególnie w zakresie opieki zdrowotnej na Wyspach Dziewiczych. Zmarł w Nowym Jorku 2 maja 1989 roku po długiej chorobie. Od 1944 r. do jej śmierci w 1983 r. był żonaty z Martą Flores.

 

                                         Kompozycje Bennie Benjamina na listach przebojów

 


[with George David Weiss, Frankie Carle]
01/1946 Oh! What It Seemed to Be Frankie Carle and His Orchestra 1.US
02/1946 Oh! What It Seemed to Be Frank Sinatra 1.US
03/1946 Oh! What It Seemed to Be Dick Haymes and Helen Forrest 4.US
03/1946 Oh! What It Seemed to Be Charlie Spivak and His Orchestra 5.US
08/1962 Oh! What It Seemed to Be The Castells 91.US

[with George David Weiss]
06/1946 Surrender Perry Como 1.US
06/1946 Surrender Woody Herman and His Orchestra 8.US
09/1946 Rumor Are Flying Frankie Carle and His Orchestra 1.US
09/1946 Rumors Are Flying Betty Rhodes 5.US
10/1946 Rumors Are Flying Tony Martin 9.US
10/1946 Rumors Are Flying The Andrews Sisters and Les Paul 4.US
10/1946 Rumors Are Flying Harry Cool and Mindy Carson 12.US
10/1946 Rumors Are Flying Billy Butterfield and His Orchestra 6.US
11/1946 Rumors Are Flying The Three Suns 7.US
06/1948 Confess Patti Page 12.US
06/1948 Confess Doris Day and Buddy Clark 16.US
04/1949 I Don't See Me in Your Eyes Anymore Stardusters 5.US
05/1949 I Don't See Me in Your Eyes Anymore Perry Como 11.US
09/1949 I'll Keep the Love Light Burning (In My Heart) Patti Page 26.US
12/1949 Echoes Jo Stafford and Gordon MacRae 18.US
06/1950 Tiddley Winkie Woo Guy Lombardo and His Royal Canadians 24.US
08/1950 I Wanna Be Loved Dottie O'Brien & Jan Garber 23.US
08/1950 Can Anyone Explain? (No, No, No!) The Ames Brothers 5.US
08/1950 I'll Never Be Free Kay Starr & Tennessee Ernie Ford 3.US
09/1950 Can Anyone Explain? Ray Anthony and His Orchestra 5.US
09/1950 Can Anyone Explain? (No, No, No!) Dick Haymes 23.US
09/1950 Can Anyone Explain? (No! No! No!) Dinah Shore 29.US
10/1950 Can Anyone Explain (No! No! No!) Vic Damone 25.US
10/1950 Can Anyone Explain? (No! No! No!) Larry Green and His Orchestra 28.US
11/1950 To Think You've Chosen Me Eddy Howard 9.US
11/1950 Can Anyone Explain? (No, No, No!) Ella Fitzgerald and Louis Armstrong 30.US
11/1951 I Ran All the Way Home Buddy Greco 30.US
11/1951 I Ran All the Way Home Sarah Vaughan 18.US
02/1952 Wheel of Fortune Eddie Wilcox Orch. 13.US
02/1952 Wheel of Fortune Bobby Wayne 6.US
03/1952 Wheel of Fortune The Bell Sisters 10.US
02/1954 Cross Over the Bridge Patti Page 2.US
02/1955 How Important Can It Be? Joni James 2.US
02/1955 How Important Can It Be? Sarah Vaughan 12.US
05/1955 How Important It Can Be Teresa Brewer 18.US
11/1959 Wheel of Fortune Knightsbridge Strings 88.US
05/1960 Wheel of Fortune LaVern Baker 83.US
01/1961 I'll Never Be Free Jimmy Ricks & Lavern Baker 103.US
06/1961 I'll Never Be Free Kay Starr 94.US
05/1974 I Don't See Me in Your Eyes Anymore Charlie Rich 47.US

[with Harry Revel,George David Weiss]
02/1951 Jet Nat King Cole 20.US

[with George David Weiss, Morty Nevins]
06/1951 These Things I Offer You (For a Lifetime) Sarah Vaughan 11.US
06/1951 These Things I Offer You (For a Lifetime) Ray Anthony and His Orchestra 17.US
06/1951 These Things I Offer You Patti Page 26.US

[with Al Bandini,George David Weiss]
03/1954 A Girl, a Girl (Zoom-Ba Di Alli Nella) Eddie Fisher 6.UK

[with Alex Alstone, George David Weiss]
04/1953 Dancin' & Someone (Longin' for You) Teresa Brewer 17.US

[ Eddie Seiler, Sol Marcus, Eddie Durham]
09/1941 I Don't Want to Set the World on Fire Tommy Tucker Time 4.US
09/1941 I Don't Want to Set the World on Fire Horace Heidt and His Musical Knights 2.US
10/1941 I Don't Want to Set the World on Fire Mitchell Ayres and His Fashions in Music 19.US
10/1941 I Don't Want to Set the World on Fire The Ink Spots 4.US
03/1964 I Don't Want to Set the World on Fire Fats Domino 122.US

[with Edgar Battle, Sol Marcus & Eddie Seiler]
08/1942 Strictly Instrumental Harry James and His Orchestra 5.US

[with Eddie Seiler & Sol Marcus]
10/1942 When the Lights Go On Again (All Over the World) Vaughn Monroe 2.US
12/1942 When the Lights Go On Again (All Over the World) Lucky Millinder and His Orchestra 14.US

[with Sol Marcus]
12/1955 Of This I'm Sure The Four Aces 56.US
07/1956 Fabulous Character Sarah Vaughan 19.US
02/1961 Lonely Man Elvis Presley 32.US
05/1962 Thanks to the Fool Brook Benton 106.US
11/1963 Baby, You've Got It Made Brook Benton & Damita Jo 111.US

[with Gloria Caldwell & Sol Marcus]
12/1964 Don't Let Me Be Misunderstood Nina Simone 131.US
02/1965 Don't Let Me Be Misunderstood The Animals 15.US/3.UK
11/1977 Don't Let Me Be Misunderstood Santa Esmeralda 15.US/41.UK
02/1986 Don't Let Me Be Misunderstood Elvis Costello 33.UK
10/1996 Don't Let Me Be Misunderstood Joe Cocker 53.UK

Bernadette Carroll

Bernadette Carroll może nie jest powszechnie znana w branży muzycznej, ale z pewnością pozostawiła po sobie ślad swoim uduchowionym głosem i ponadczasowymi hitami. Pomimo krótkotrwałej kariery muzyka Bernadette zainspirowała niezliczoną liczbę artystów i była wielokrotnie omawiana. 
 
Urodzona 21 lipca 1944 roku w Elizabeth w stanie New Jersey Bernadette Carroll dorastała w muzycznej rodzinie. Jej ojciec był pianistą jazzowym, a matka śpiewaczką. W wieku 10 lat Bernadette zaczęła występować w rodzinnym zespole, śpiewając na weselach i innych imprezach towarzyskich. We wczesnych latach sześćdziesiątych Bernadette odkrył producent muzyczny George Goldner. Goldner podpisał z nią kontrakt ze swoją wytwórnią, która była odpowiedzialna za wypuszczenie innych udanych zespołów, takich jak The Cleftones i The Chantels.  
 
Debiutancki singiel Bernadette wydany dla wytwórni „Party Girl” natychmiast stał się hitem, osiągając 47. miejsce na liście Billboard Hot 100. Największym hitem Bernadette był singiel „Laughing on the Outside (Crying on the Inside)” z 1964 roku, który osiągnął 9. miejsce na liście Billboard Hot 100. Zapadająca w pamięć melodia i mocny tekst piosenki zapewniły jej trwałe miejsce w sercach melomanów. Bernadette nadal wydawała single w latach 60-tych, w tym „Am I the One”, „My Heart Stood Still” i „Cry Baby”. Chociaż te piosenki nie osiągnęły takiego sukcesu jak jej pierwsze dwa hity, pokazały zakres i talent Bernadette jako piosenkarki. 
 
 Pomimo obiecującego początku w branży muzycznej, kariera Bernadette została przerwana z powodu różnych czynników, takich jak problemy z zarządzaniem, spory z wytwórniami i zmieniające się trendy w muzyce. Ostatecznie opuściła przemysł muzyczny na początku lat 70-tych, aby skupić się na rodzinie. Bernadeta była dwukrotnie zamężna i miała dwójkę dzieci. Jej pierwszym małżonkiem był autor tekstów i producent Bobby Paris, którego poznała, gdy produkował jeden z jej singli. Paris był odpowiedzialny za napisanie niektórych piosenek Bernadette, w tym „Am I the One”. Para rozwiodła się w 1967 roku. 
 
 Drugim małżeństwem Bernadette był aktor i nauczyciel Tony Hendra. Para pobrała się w 1976 roku i mieszkała razem aż do śmierci Hendry w 2019 roku. Mieli razem dwójkę dzieci: Joe i Marina. 
 
  Pomimo swojej krótkotrwałej kariery Bernadette pozostawiła niezatarty ślad w branży muzycznej. Jej uduchowiony głos, emocjonalne przesłanie i ponadczasowe hity nadal inspirują i wpływają na współczesnych artystów. Kilka jej piosenek zostało nagranych przez innych piosenkarzy, w tym „Party Girl” Mary Wells i „Laughing on the Outside (Crying on the Inside)” Arethy Franklin.  Podsumowując, Bernadette Carroll może nie osiągnęła takiego poziomu sławy i sukcesu jak niektórzy jej rówieśnicy, ale jej muzyka nadal przemawia do współczesnych słuchaczy. Jej historia jest świadectwem siły surowego talentu, ciężkiej pracy i wytrwałości w obliczu przeciwności losu. Pamiętajmy i świętujmy tę niedocenianą piosenkarkę i jej wkład w przemysł muzyczny.

 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Party Girl/I Don't Wanna KnowBernadette Carroll05.1964-47[9]Laurie 3238[written by E. Maresca, L. Zerato]

Cardinals

 

The Cardinals, pierwsi balladowcy, których niewielu pamięta, nagrali 12 singli dla Atlantic Records (ich jedynej wytwórni) w latach 1951–1957. Zadebiutowali „Shouldn't I Know”,  balladą z wybitną gitarą prowadzącą,  harmoniami i głębokim basie; prowadzący Ernie Warren zaimponował słuchaczom, trzymając długą nutę w zapierający dech w piersiach sposób. 
 
 Jedna z grup "ptaków", Cardinals, powstała w swoim rodzinnym mieście Baltimore w stanie Maryland w 1946 roku, rok przed bardziej znaną grupą   z Baltimore, Orioles. Pierwotnie nazywali się Mellotones. W składzie byli Warren, Donald Johnson, Meredith Brothers, Leon Hardy i gitarzysta Sam Aydelotte, który również śpiewał. Przez lata grali na scenie barowej w Baltimore, naśladując wszystkie zespoły balladowe i nowoczesne harmonie, w tym Ink Spots. 
 
Okazja do nagrania pojawiła się w 1951 roku, kiedy przedstawiciel Atlantic Records podpisał kontrakt po przesłuchaniu w poszukiwaniu talentów. Atlantic zmienił ich nazwę na Cardinals, aby uniknąć pomylenia z inną grupą Mellotones, która nagrywała dla Columbia Records. Pierwszy singiel „Shouldn't I Know” (1951) naśladował brzmienie Orioles; znalazł się w pierwszej dziesiątce R&B i zabierał stypendystów na tournée po dużych miastach z innymi gwiazdami R&B. Drugi singiel „I'll Always Love You”, wydany w 1951 roku, nie radził sobie tak dobrze, ale nie był też całkowitą klapą. Następnie zaśpiewali „Wheel of Fortune”, piosenkę z ich pierwszej sesji nagraniowej. To nie było zaplanowane wydanie; Atlantic wykorzystał cztery popowe wydania „Wheel…” w tym samym czasie autorstwa Sunny Gale, Bobby’ego Wayne’a, Kay Starr i Bell Sisters; wszystkie przebiły się do pierwszej dziesiątki popu, z wyjątkiem Gale’a, który uplasował się na 13. miejscu. 
 
The Cardinals rywalizowali z Dinah Washington o wyróżnienia R&B . Wujek Sam stworzył Warrena, którego zastąpił Leander Tarver przy czwartym singlu „The Bump”/ „She Rocks”. James Brown (nie "Mr. Please, Please") zastąpił Tarvera, który odszedł z nieznanych powodów; Warren, przebywający na urlopie, wziął udział w kolejnej sesji, w której uczestniczyło sześciu członków Cardinals. Septet nagrał „You Are My Only Love” (1953) i „Under a Blanket of Blue” (1954); oba poniosły porażkę.
 
 Atlantic stracił zainteresowanie nagrywaniem i promocją grupy; zainteresowanie to powróciło dopiero po zakończeniu służby Warrena i ponownym rozpoczęciu pracy na pełny etat na początku 1954 r. Nowa sesja nagraniowa zaowocowała napisanym przez Chucka Willisa „The Door Is Still Open to My Heart” (1955); powolna ballada z mruczącym basem i gładkimi harmoniami, przerywana solo na saksofonie, stała się ich największą płytą. W składzie byli teraz Warren, Johnny Douglas, Brothers, Hardy i Johnson. Koncerty nabrały tempa, a Cardinals intensywnie koncertowali w ramach programów sponsorowanych przez Alana Freeda, Buddy'ego Johnsona i innych. Pojawili się z the Ravens, the Moonglows, the Nutmegs, Chuck Berry, Dinah Washington i innymi gwiazdami.  
 
Wielokrotnie uderzali na Środkowy Zachód. W Cleveland w stanie Ohio dwa lub trzy razy grali w Circle Theatre, a raz dali występ w Uptown w jaskrawo pomarańczowych garniturach, dzieląc się rachunkiem z Luther Bond & the Emeralds, Arthurem Prysockiem, Tiny Grimes i innymi. Atlantic wydał jeszcze sześć singli, które nie wypadły dobrze, chociaż kilka z nich uznano za klasyki.  
 
Zainteresowanie stylem śpiewania Cardinals malało. Mniej więcej w czasie, gdy Atlantic wypuścił ostatni singiel Cardinals „ One Love ” (1957), grupa się rozpadła. Warren utworzył inną grupę, zanim ponownie połączył się z różnymi członkami. Nowi chłopcy przetrwali do wczesnych lat 60-tych, zanim rozstali się na dobre. Atlantic dużo myślał o grupie- nagrali 36 płyt, chociaż tylko 24 zostały wydane na 12 singlach.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Shouldn't I Know/Please Don't Leave MeCardinals10.1951--Atlantic 938[written by Meredith Brothers,Sam Azrael][7[1].R&B Chart]
The Wheel Of Fortune/Kiss Me BabyCardinals03.1952--Atlantic 958[written by George David Weiss,Bennie Benjamin][6[3].R&B Chart]
The Door Is Still Open/ MisirlouCardinals04.1955--Atlantic 1054[written by Chuck Willis][4[13].R&B Chart]

niedziela, 7 stycznia 2024

Coed Records

 George Paxton i Marvin Cane założyli Coed Records, Inc. w Nowym Jorku w 1958 roku i mieli biura pod adresem 1619 Broadway w Brill Building. George Paxton wyprodukował dla tej wytwórni wiele piosenek, z których większość była w stylu grup doo-wop ze Wschodniego Wybrzeża, a niektóre z nich stały się hitami tamtych czasów. 

W latach 1958–1965 do największych zespołów Coed zaliczały się między innymi Crests, Rivieras, Duprees, Harptones, Trade Martin i Adam Wade. Często współpracując z aranżerem i autorem tekstów Fredem Weismantelem, big-bandowe doświadczenie Paxtona szczególnie przydało się w przypadku Duprees, którzy połączyli grupowy wokal z celowo nostalgiczną swingową orkiestrą wspierającą takie hity jak „You Belong to Me” i „Why Don't You Believe Me” Inne ważne wydarzenia to „16 Candles” zespołu The Crests i trzy piosenki z tak zwanej „serii aniołów”, „The Angels Listened In”, „Pretty Little Angel” i „Trouble In Paradise”.

  Ostatnie single Coed Records zostały wydane w 1965 roku. Przyszły współzałożyciel A&M Records, Jerry Moss, rozpoczął karierę muzyczną promując płytę The Crests „16 Candles” dla Coed. W kwietniu 2010 r. katalog Coed Records został przejęty przez firmę Beach Road Music, LLC z siedzibą w Los Angeles zajmującą się zarządzaniem prawami autorskimi. W styczniu 2011 roku Beach Road wydało album From The Vault: The Coed Records Lost Master Tapes Volume 1.

 Single na listach przebojów

 

Tell Her For Me/Don't Cry My Love	Adam Wade	01.1960	 66.US
Ruby/Too Far	Adam Wade	03.1960 	58.US
I Can't Help It/I Had The Craziest Dream	Adam Wade	06.1960  64.US
Gloria's Theme/Dreamy	Adam Wade	11.1960	 74.US
Take Good Care Of Her/Sleepy Time Gal	Adam Wade	03.1961	38.UK/7.US
The Writing On The Wall/Point Of No Return	Adam Wade	05.1961	 	 5.US
As If I Didn't Know/Playin' Around	Adam Wade	07.1961	 10.US
Tonight I Won't Be There/Linda	Adam Wade	09.1961	 	 61.US
Preview Of Paradise/Cold, Cold Winter	Adam Wade	11.1961	 	108.US
It's Good To Have You Back With Me/How Are Things In Lovers Lane	Adam Wade	02.1962	 109.US
For The First Time In My Life/Little Miss Lovely	Adam Wade	04.1962		118.US
16 Candles / Beside You	Crests	11.1958	 2.US
Six Nights a Week / I Do	Crests	03.1959	 	28.US
Flower of Love / Molly Mae	Crests	06.1959	 79.US
The Angels Listened In / I Thank the Moon	Crests	08.1959	 22.US
A Year Ago Tonight / Paper Crown	Crests	12.1959	 	42.US
Step By Step / Gee (But I'd Give The World)	Crests	02.1960	 	14.US
Trouble in Paradise / Always You	Crests	06.1960	 	20.US
Journey of Love / If My Heart Could Write a Letter	Crests feat Johnny Mastro	09.1960	 81.US
Isn't It Amazing / Molly Mae	Crests feat Johnny Mastro	10.1960	 100.US
I Remember (In The Still Of The Night) / Good Golly Miss Molly	Crests feat Johnny Mastro	12.1960		102.US
Model Girl / We've Got to Tell Them	Johnny Mastro	02.1961	 20.US
What a Surprise / Warning Voice	Johnny Mastro	04.1961 33.US
Mr. Happiness / Test of Love	Johnny Mastro	07.1961	 	57.US
Count Every Star / True Love Is Hard To Find  The Rivieras 08.1958  73.US
Moonlight Serenade / Neither Rain Nor Snow  The Rivieras 02.1959  47.US
Since I Made You Cry / 11th Hour Melody  The Rivieras 01.1960  93.US
You Belong To Me / Take Me As I Am The Duprees  08.1962 7.US
My Own True Love The Duprees  10.1962 13.US
I'd Rather Be Here In Your Arms The Duprees  01.1963 91.US
Gone With The Wind / Let's Make Love Again The Duprees  03.1963 89.US
Why Don't You Believe Me / My Dearest One The Duprees  08.1963 37.US
Have You Heard / Love Eyes The Duprees  11.1963 18.US
(It's No) Sin / The Sand And The Sea The Duprees  01.1964 74.US

sobota, 6 stycznia 2024

Crests

 The Crests była nowojorską grupą doo-wop działajacą w końcu lat 50-tych i początku lat 60-tych.Ich najpopularniejszym przebojem była piosenka "16 Candles",która trafiła na drugą pozycję listy Hot 100 Billboard w 1959r i zyskała miano "Złotej Płyty".

 

Grupę założył J. T. Carter,a jej skład uzupełniali Talmoudge Gough, Harold Torres, i Patricia Van Dross [starsza siostra znanego wokalisty Luthera Vandrossa].Carter wybrał Johnny Mastrangelo (póżniej Johnny Maestro) na wiodącego wokalistę grupy.To jego charakterystyczny głos stał się przyczyną umieszczenia szeregu piosenek na amerykańskiej listy przebojów jak chociażby:"16 Candles", "A Year Ago Tonight", "Trouble in Paradise" ,"Six Nights a Week", "Step By Step" i "The Angels Listened In" nagrane dla wytwórni Coed. Na listy przebojów trafił też singiel "Sweetest One" dla Joyce i "Guilty" dla wytwórni Selma.Zespół wielokrotnie występował też w wielu programach telewizyjnych prezentującą programy dla młodzieży pod koniec lat 50-tych.
 

Maestro opuścił grupę w 1960r i rozpoczął karierę solową.Przystąpił póżniej do Del Satins,którzy następnie łączą się z Rhythm Method z czego wyłania się nowa grupa Johnny Maestro & The Brooklyn Bridge.Wylansowała w 1969r hit "The Worst That Could Happen".
 

Jego miejsce w Crests zajął James Ancrum.Grupa nagrała nowy singiel "Little Miracles",który jako pierwszy nie wszedł do Top100 listy Billboardu.Po wydaniu wspomnianego singla grupę opuszcza Gough,którego zastąpił Gary Lewis.Niestety do końca dekady zespół nie odnosi już znaczących sukcesów.Van Dross i Torres odchodzą pod koniec lat 60-tych,a grupa kontynuje działalność jako trio Carter, Ancrum, i Lewis do 1978r ,gdy grupa rozpadła się.
 

Carter reaktywował zespół w 1980r,przesłuchując ponad 200 wokalistów,by wybrać w końcu Billa Damona, Grega Serecka, i Dennisa Ray'a i nowojorskiego perkusistę Jona Ihle.Ten skład występował razem aż do lat 90-tych.

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Sweetest One/My JuanitaCrests07.1957-86[2]Joyce 103 [written by Al Browne/Carlo Mastrangelo][produced by Wayne Stierle ]
16 Candles / Beside YouCrests11.1958-2[21]Coed 506[written by Allyson R. Khent , Luther Dixon][produced by George Paxton ]
Six Nights a Week / I DoCrests03.1959-28[13]Coed 509[written by Alicia Evelyn/Billy Smith ][produced by George Paxton ]
Flower of Love / Molly MaeCrests06.1959-79[6]Coed 511[written by Alicia Evelyn/Billy Smith ][produced by George Paxton ]
The Angels Listened In / I Thank the MoonCrests08.1959-22[16]Coed 515[written by Sid Faust/Billy Smith][produced by George Paxton ]
A Year Ago Tonight / Paper CrownCrests12.1959-42[10]Coed 521[written by Allyson Khent/Billy Smith ][produced by George Paxton ]
Step By Step / Gee (But I'd Give The World)Crests02.1960-14[15]Coed 525[written by Billy Dawn Smith , Ollie Jones][produced by George Paxton ]
Trouble in Paradise / Always YouCrests06.1960-20[13]Coed 531[written by Allyson R. Khent , Billy Dawn Smith]
Journey of Love / If My Heart Could Write a LetterCrests feat Johnny Mastro09.1960-81[4]Coed 535[written by Allyson Khent/Miriam Lewis/Billy Smith][produced by George Paxton ]
Isn't It Amazing / Molly MaeCrests feat Johnny Mastro10.1960-100[1]Coed 537[written by Bert Keyes/Billy Smith ][produced by George Paxton ]
I Remember (In The Still Of The Night) / Good Golly Miss MollyCrests feat Johnny Mastro12.1960-102[3]Coed 543[written by Fred Parris][#24 hit for The Five Satins in 1956]
Model Girl / We've Got to Tell ThemJohnny Mastro02.1961-20[12]Coed 545[written by Lockie Edwards, Jr./Ollie Jones]
What a Surprise / Warning VoiceJohnny Mastro04.1961-33[9]Coed 549[written by D. Pasternack, S. Lewis, P. Scerra]
Mr. Happiness / Test of LoveJohnny Mastro07.1961-57[5]Coed 552[written by M. Barkan, S. Baron, G. Eddy ]
Guilty / Number One With MeJohnny Mastro02.1963-123[2]Selma 311[written by Harry Akst/Gus Kahn/Richard A. Whiting][#4 hit for Ruth Etting in 1931]

Bernie Lowe

Bernard Lowe (ur. Lowenthal 22 listopada 1917r - zm. 1 września 1993r) był amerykańskim autorem tekstów, producentem muzycznym, aranżerem, pianistą i liderem zespołu. Urodzony w Filadelfii Lowe założył Teen Records, a w 1955 roku współpracował z Freddiem Bellem and The Bellboys. Poprosił Bella o przepisanie tekstu „Hound Dog”, aby przyciągnął szerszą publiczność radiową. Teen Records i grupa odniosła regionalny sukces dzięki tej wersji piosenki, która była jedną z czterech piosenek, które grupa nagrała z Lowe'em. To była ta sama wersja, którą Elvis Presley usłyszał w Las Vegas w stanie Nevada, przyjął, nagrał i stworzył własną. 

Lowe wraz z Kalem Mannem był współautorem popularnej na listach przebojów piosenki „Teddy Bear” dla tego samego piosenkarza. Lowe czasami udawał „Harolda Landa”. Umożliwiło mu to współpracę zarówno z ASCAP, jak i BMI. Lowe założył wytwórnię Cameo Records w Filadelfii w Pensylwanii w 1956 roku, a później Cameo została rozszerzona na wytwórnię Cameo-Parkway Records.  

 Następnie właściciele zatrudnili nieznanego wówczas piosenkarza Ernesta Evansa do swojej rozwijającej się wytwórni. Evans wkrótce zmienił nazwisko na Chubby Checker, którego sukces pomógł Cameo-Parkway stać się jedną z największych niezależnych wytwórni płytowych w Stanach Zjednoczonych. Lowe'owi przypisuje się współautorstwo piosenki „Butterfly”, która pomogła zapoczątkować i rozwinąć karierę Charliego Gracie, wybitnego wykonawcę rock and rolla lat 50-tych XX wieku, w chwili gdy termin ten wchodził do leksykonu kultury. 

 Lowe zapoczątkował także karierę Dee Dee Sharp, Bobby'ego Rydella, The Orlons, The Dovells i The Tymes. 

 Lowe zmarł w Wyncote w Pensylwanii, na przedmieściach Filadelfii, 1 września 1993 r.

 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Sing Sing Sing/Intermission RiffBernie Lowe Orchestra11.1958-A:46[7];B:61[4]Cameo 153[A:written by Ray Wetzel][B:written by Louis Prima]
                                         Kompozycje Bernie Lowe na listach przebojów

 


[with  Kal Mann]
Kissin' Time Kiss 05.1974 83.US Kissin' Time Bobby Rydell 06.1959 11.US Remember You're Mine Pat Boone 08.1957 6.US I'm Still a King to You Don Cherry 04.1956 72.US Butterfly Charlie Gracie 02/1957 1.US/12.UK Butterfly Andy Williams 02/1957 1.US/12.UK Butterfly Bob Carroll 03/1957 61.US Teddy Bear Elvis Presley 07.1957 1.US/3.UK You're the Greatest Billy Scott 01/1958 73.US Just Like in the Movies The Upbeats [1°] 08.1958 75.US We Got Love Bobby Rydell 10.1959 6.US We Got Love Alma Cogan 12.1959 26.UK Ding-a-Ling Bobby Rydell 05.1960 18.US Groovy Tonight Bobby Rydell 12.1960 70.US Do the New Continental The Dovells 01.1962 37.US Twenty Miles Chubby Checker 02.1963 15.US
[with Kal Mann & Dave Appell]
Swingin' School Bobby Rydell 05.1960 5.US/44.UK Wild One Bobby Rydell 02.1960 2.US/7.UK Good Time Baby Bobby Rydell 01.1961 11.US/42.UK Cherie Bobby Rydell 02.1961 54.US Lose Her Bobby Rydell 02.1962 69.US Gee, It's Wonderful Bobby Rydell 05.1962 109.US
[with Kal Mann, Charles Kenny & Nick Kenny] Remember You're Mine / There's a Goldmine in the Sky Pat Boone 09.1957 5.UK
[with Paul Francis Webster, Sammy Fain, Kal Mann, Hal Norton ]
Man on Fire / Wanderin' Eyes Frankie Vaughan 10.1957 6.UK
[with Bix Reichner]
12/1955 A Teenage Prayer Gloria Mann 19.US 12/1955 Teen Age Prayer Gale Storm 6.US 12/1955 A Teenage Prayer Kitty White 68.US [with Bix Reichner & Cal Rotherman]
04/1956 Crazy Little Palace (That's My Home) Billy Williams 49.US

Bob Carroll

Bob Carroll (ur. 8 czerwca 1918r - zm. 12 listopada 1994r) był amerykańskim piosenkarzem big bandowym oraz aktorem teatralnym, filmowym i telewizyjnym.
 

 Bob Carroll urodził się jako Mark Kaufman w Nowym Jorku w stanie Nowy Jork. Carroll, syn sprzedawcy fortepianów, uczęszczał do szkoły średniej na Brooklynie. Piosenkarz Karierę wokalną Carrolla przerwała trzyletnia służba w armii amerykańskiej podczas II wojny światowej. Kiedy wrócił do życia cywilnego, dołączył do orkiestry Jimmy'ego Dorseya. Carroll śpiewał także z innymi orkiestrami, w tym z Charliem Barnetem i Glennem Millerem w latach czterdziestych oraz Gordonem Jenkinsem (dla którego nagrał przebój „Charmaine” w 1951 r.) w latach pięćdziesiątych.  

Można go usłyszeć na ścieżce dźwiękowej filmu The Prowler (1951) śpiewającego „Baby”. W 1957 roku jego wersja „Butterfly” wydana przez Bally Records trafiła na listy przebojów, osiągając 61. miejsce na liście Billboard Hot 100. W połowie lat sześćdziesiątych Carroll był gospodarzem i wokalistą All Time Hits, programu muzycznego nadawanego w WGN-TV w Chicago.  

 W latach 60-tych zwrócił się ku aktorstwu i wtedy jego kariera sceniczna osiągnęła swój szczyt. W telewizji występował zarówno w telenowelach, jak i serialach emitowanych w godzinach największej oglądalności. Występował w Songs for Sale (1950-1952): 992  i był stałym wokalistą  w programie NBC Judge for Yourself z Fredem Allenem w roli głównej, który był emitowany w sezonie 1953-1954. W teatrze występował w różnych objazdowych produkcjach Skrzypka na dachu, m.in. w 1966r (w roli Lazara) i 1968 (w roli Tevye) oraz w tournée przedbroadwayowskim w 1989 r. (w roli Morchy). Zagrał tytułową rolę podczas pierwszego krajowego tournee Fiorello! Zagrał także w produkcji objazdowej La Cage aux Folles z 1984 roku (grając Dindon). Inne produkcje objazdowe, w których wystąpił, to Guys and Dolls, The Pajama Game i Say, Darling.  

  Carroll zmarł w wieku 76 lat w Port Washington w stanie Nowy Jork, gdzie mieszkał.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Say It With Your Heart/WhereBob Carroll02.1953-14[3]Derby 814[written by Steve Nelson, Norman Kaye]
Butterfly/Look What You've Done To MeBob Carroll03.1957-61[7]Bally 1028[written by Bernie Lowe, Kal Mann]

Cathy Carroll

 Carolyn Stern (ur. 26 grudnia 1939r), lepiej znana pod pseudonimem Cathy Carroll, to amerykańska piosenkarka popowa. Po raz pierwszy nagrywała dla wytwórni Triodex w 1961 roku, z członkami Earls & 4 Evers śpiewającymi w chórkach. Jej singiel „Jimmy Love” osiągnął 11. miejsce w ankiecie WLS Chicago i znalazł się w pierwszej dziesiątce w kilku miastach.

  Później nagrała „Poor Little Puppet” w Warner Brothers, który stał się jej jedynym wpisem na liście Billboard Hot 100, osiągając 91. miejsce. Nagrała także cover utworu „Cry” Johnniego Raya, a na początku lat 60-tych nagrała kolejne nagrania dla wytwórni Philips, Cheer, Musicor i Dot. Jej nagrania obejmowały wersję odpowiedzi na „Ginny Come Lately” Briana Hylanda oraz wersję brytyjskiego numeru jeden Cliffa Richarda „The Young Ones”. 

 Carroll była przedstawiana jako „typowa amerykańska dziewczyna” i odbyła sponsorowaną trasę koncertową po 100 stacjach radiowych. W 1967 roku wyszła za mąż za Boba Halleya, który napisał i wyprodukował piosenki do jej wydawnictw Dot i Rotate Records, a także napisał tusz dla orkiestracji. Odeszła od muzyki w latach 70-tych, aby wychować dwójkę dzieci: syna (Ronald Scott) urodzonego w 1968 r. i córkę (Jennifer) urodzoną w 1976 r. W 2000 roku wytwórnia Cheer wydała 24-utworową płytę CD zawierającą jej wszystkie dzieła.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Poor Little Puppet/Love And LearnCathy Carroll08.196291[3]-Warner Bros. 5284[written by Howard Greenfield,Jack Keller][produced by Stan Applebaum]

piątek, 5 stycznia 2024

Linda Creed

 

Linda Diane Creed (ur. 6 grudnia 1948r - ur. 10 kwietnia 1986r), znana również pod nazwiskiem po mężu Linda Epstein, była amerykańską autorką tekstów i autorką tekstów, która współpracowała z Thomem Bellem, aby wyprodukować jedne z odnoszących największe sukcesy filadelfijskich grup soulowych lat 70-tych. 
 
  Urodzona w dzielnicy Mount Airy w Filadelfii w grudniu 1948 roku, Creed zajmowała się muzyką w szkole średniej Germantown. Po ukończeniu szkoły Creed zrezygnowała ze studiów i poświęciła się pisaniu i produkcji muzyki. Jej kariera rozpoczęła się w 1970 roku, kiedy piosenkarka Dusty Springfield nagrała jej piosenkę „Free Girl”. W tym samym roku Creed nawiązał współpracę z Bellem, scenarzystą, producentem i aranżerem w wytwórni płytowej Kenny'ego Gamble'a i Leona Huffa, Philadelphia International Records.
 
  Ich pierwsza współpraca przy pisaniu piosenek, „Stop, Look, Listen (To Your Heart)”, znalazła się na liście Top 40 przebojów pop w wykonaniu Stylistics, rozpoczynając dłuższą współpracę, która zaowocowała także najbardziej udanymi nagraniami grupy, w tym „You Are Everything”,"Betcha by Golly, Wow", "Break Up to Make Up", "People Make the World Go Round", "You Make Me Feel Brand New" i „I'm Stone in Love with You” (ten ostatni z Thomem Bellem) . Creed i Bell współtworzyli także wiele hitów dla Spinners, w tym „Ghetto Child”, „I'm Coming Home”, „Living a Little, Laughing a Little” i „The Rubberband Man”.  
 
Linda Creed współpracowała także z Phyllis Hyman, pochodzącą z Pensylwanii, nad wieloma jej piosenkami, w szczególności nad „Old Friend”. 
 
 Śmierć Choć w wieku 26 lat Creed zdiagnozowano raka piersi, kontynuowała pracę, współpracując z kompozytorem Michaelem Masserem i pisząc słowa do piosenki „The Greatest Love of All”, będącej głównym tematem filmu The Greatest, biografii wielkiego boksera Muhammada Alego, Piosenka została pierwotnie nagrana przez George'a Bensona i wydana jako singiel w 1977 roku, stając się wielkim hitem, osiągając 2. miejsce na liście przebojów R&B. Tekst piosenki powstał w trakcie jej zmagania się z rakiem piersi. Słowa te opisują jej uczucia dotyczące radzenia sobie z wielkimi wyzwaniami, którym trzeba stawić czoła w życiu, bycia silnym podczas tych wyzwań, niezależnie od tego, czy odniesiesz sukces, czy porażkę, oraz przekazywania tej siły dzieciom, aby mogły one nosić je w dorosłym życiu. 
 
W grudniu 1984 roku piosenka została nagrana przez Whitney Houston na jej debiutancki album z 1985 roku, a w maju 1986 roku znalazła się na szczycie list przebojów. Na kilka tygodni przed osiągnięciem przez Houston numeru jeden Creed zmarła na raka piersi 10 kwietnia 1986 roku w wieku lat 37. Przeżył  ją mąż, Stephen „Eppy” Epstein, wieloletni promotor muzyki w Filadelfii, oraz ich dwie córki, Roni Lee i Dana Creed. W następnym roku jej rodzina i przyjaciele założyli na jej cześć Linda Creed Breast Cancer Organisation, która pomaga kobietom w Pensylwanii i okolicznych hrabstwach. W 1992 roku została pośmiertnie wpisana do Songwriters Hall of Fame.

                                         Kompozycje Lindy Creed na listach przebojów

 


[with   Thom Bell, Kenny Gamble,Leon Huff] 
05/1970 I Wanna Be a Free Girl Dusty Springfield 105.US [with Thom Bell]
Ghetto child Spinners 08.1973 7.UK/29.US I' m coming home Spinners 05.1974 18.US Living A Little, Laughing A Little Spinners 03.1975 37.US Stop ,look,listen [To your heart] Stylistics 06.1971 39.US You are everything Stylistics 11.1971 9.US Betcha by golly,wow Stylistics feat Russell Thompkins 02.1972 13.UK/3.US People make the world go round Stylistics 06.1972 25.US Rockin' roll baby Stylistics 10.1973 6.UK/14.US You make me feel brand new Stylistics 03.1974 2.UK/2.US You are beautiful Stylistics 03.1976 79.US One Man Band (Plays All Alone) Ronnie Dyson 02.1973 28.US Help Me Find a Way (To Say I Love You) Little Anthony & the Imperials 11/1970 92.US You Are Everything The Pearls 03/1973 41.UK I'm Coming Home Johnny Mathis 08/1973 75.US Life Is a Song Worth Singing Johnny Mathis 02/1973 54.US You Are Everything Diana Ross & Marvin Gaye 03/1974 5.UK Stop, Look, Listen (To Your Heart) Diana Ross & Marvin Gaye 07/1974 25.UK I'm Coming Home Johnny Mathis 05/1975 52.UK Betcha by Golly Wow Norman Connors 01/1977 102.US You Are Everything Roberta Flack 03/1979 98.R&B Chart Oh What a Night The Temptations 11/1981 102.US You Are Everything Melanie Williams & Joe Roberts 02/1995 28.UK Betcha by Golly Wow! Prince 11/1996 31.US/11.UK You Make Me Feel Brand New Simply Red 12/2003 7.UK You Make Me Feel Brand New Boyz II Men 12/2004 105.R&B Chart [with Thom Bell & George Perry]
People make the world go round Stylistics 06.1972 25.US [with Thom Bell,Anthony Ball]
I' m stone in love with you Stylistics 10.1972 9.UK/10.US I'm Stone in Love with You Johnny Mathis 01/1975 10.UK [with Thom Bell,Kenny Gamble]
Break up to make up Stylistics 02.1973 34.UK/5.US Break Up to Make Up Cynthia 06/1991 70.US [with Thom Bell,Wes Farrell]
Quick, Fast, in a Hurry New York City 12/1973 79.US [with Thom Bell,Anthony Ball]
I' m stone in love with you Stylistics 10.1972 9.UK/10.US I'm Stone in Love with You Johnny Mathis 01/1975 10.UK [with Michael Masser]
07/1977 The Greatest Love of All George Benson 24.US/27.UK
06/1984 Hold Me Teddy Pendergrass 46.US/45.UK 03/1986 Greatest Love of All Whitney Houston 1.US/8.UK [solo]
01/1978 1,000 Laughs Eloise Laws 91.US
[with Alfred Antoine, Thom Bell, Andre Evans & Nicole Renée]
Things Just Ain't the Same Deborah Cox 06/1997 56.US [with Jimmy Jam , Terry Lewis, Hachidai Nakamura, Rokusuke Ei, James Brown, , John Starks & Fred Wesley]
08/1997 Everything Mary J. Blige 24.US/6.UK
[with Smilez, Southstar , Thom Bell, & Dakari]
12/2002 Tell Me (What's Goin' On) Smilez & Southstar 28.US
[with Ja Rule, Thom Bell, Irv Gotti & Chink Santana]
12/2002 Mesmerize Ja Rule 2.US/12.UK
[with Thom Bell, , Teddy Bishop, LeToya Luckett & Dave Young]
03/2006 Torn LeToya Luckett 31.US/35.UK

Special Generation

Special Generation to grupa r&b z St. Petersburga na Florydzie, w skład której wchodzili Kendrick „K-Dub” Washington, Charles „OG” Salter, Fernando „Chip” Carter, Marquet „Quet” Robinson i Maurice „Mo Money” Dowdell. Zostali stworzeni przez MC Hammera, a chłopaki byli dla niego chórkami w kilku jego piosenkach, zanim zostali głównymi artystami nagrywającymi.  

W 1990 roku grupa wydała swój debiutancki album „Take it To the Floor”, który zajął 17. miejsce na liście albumów R&B magazynu Billboard. Pierwszy singiel „Love Me Just For Me” osiągnął 91. miejsce na liście Billboard Hot 100 i 8. miejsce na liście Hot Black Singles magazynu Billboard, utrzymując się na tej liście przez 21 tygodni, stając się ich najwyższym dotychczasowym występem na listach przebojów. 

 Kolejny singiel „Spark of Love” osiągnął 26. miejsce na liście przebojów Hot R&B Singles magazynu Billboard i utrzymywał się na tej liście przez 15 tygodni. Ostatni singiel, będący coverem hitu zespołu Stylistics, „You Are Everything”, osiągnął 90. miejsce na liście przebojów Hot R&B Singles magazynu Billboard, pozostając na tej liście zaledwie przez 4 tygodnie. 

 W 1992 roku Special Generation wydało swój drugi album „Butterflies”, który zajął 81. miejsce na liście albumów R&B magazynu Billboard. Jedynym singlem, który znalazł się na listach przebojów, był „Lift Your Head (And Smile)”, który osiągnął 13. miejsce na liście przebojów Hot R&B Singles magazynu Billboard i utrzymywał się na tej liście przez 11 tygodni. 

 Potem wydawało się, że Generacja Specjalna odeszła w zapomnienie. W 2009 roku ogłoszono, że grupa pracuje nad nową muzyką, ale od tego czasu niewiele o niej słyszano. W tym samym roku Kendrick Washington został założycielem i dyrektorem generalnym. usług zarządzania i konsultingu K-WASH. W lutym 2010 roku założył WASH Media Group, LLC. Od 2002 roku Maquet Robinson jest producentem muzycznym w Whatworks Studio. Charles Salter prowadzi solową karierę muzyczną pod pseudonimem „Max’C”. Nie wiadomo, co porabiają obecnie Chip Carter i Maurice Dowdell.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Love Me Just For MeSpecial Generation12.1990-91[4]Bust It 44 604[written by Felton C. Pilate II,M.C. Hammer, Special Generation ][produced by Felton Pilate, James Earley][8[21].R&B Chart]
Spark Of LoveSpecial Generation02.1991--Bust It 44 659[written by F. Pilate, G. Jackson][produced by Felton Pilate][26[15].R&B Chart]
You Are EverythingSpecial Generation10.1991--Bust It 44 754[written by Linda Creed,Thom Bell][produced by Felton Pilate][90[4].R&B Chart]
Lift Your Head (And Smile)/td>Special Generation09.1992--Bust It 71 249[written by Derrick Hall][produced by Derrick Hall, Gregory Cauthen, Steven Russell][13[11].R&B Chart]