Hugo Friedhofer

Hugo Friedhofer urodził się 3 maja 1901 roku w San Francisco. W wieku 13 lat zaczął naukę gry na wiolonczeli, następnie studiował harmonię i kontrapunkt na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, by w końcu znaleźć zatrudnienie w People’s Symphony Orchestra. Ożenił się mniej więcej w tym samym czasie, w wieku 19 lat. Równolegle brał udział w wykonywaniu muzyki do przedstawień teatralnych i niemych filmów, zaczął też tworzyć samodzielne aranżacje.

 Po przeprowadzce do Los Angeles, jego przyjaciel George Lipschultz załatwił mu posadę w orkiestrze wytwórni Twentieth Century Fox (w 1929 roku). Niedługo potem Friedhofer dostrzeżony został przez pracującego dla Warner Bros., stawiającego pierwsze kroki w Hollywoodzie Ericha Wolfganga Korngolda - był to początek jego wielkiej kariery, dzięki któremu młody artysta znalazł uznanie u takich potentatów Złotej Ery, jak Max Steiner i Alfred Newman.

Hollywood cenił w szczególności orkiestacyjne talenty Friedhofera. I choć od początku lat 30-tych kompozytor napisał na potrzeby przemysłu filmowego sporą ilość muzyki (w większości nie otrzymując wzmianki na liście płac), to na możliwość napisania pierwszej samodzielnej ścieżki dźwiękowej musiał czekać aż do 1938 roku, kiedy to zatrudniony został przy The Adventures of Marco Polo. Tak naprawdę jednak sukces tej ścieżki niewiele zmienił w pozycji Friedhofera w Fabryce Snów. 

Kompozytor dalej funkcjonował przede wszystkim jako orkiestrator i ghost-writer, orkiestrując większość prac Korngolda i ponad 50 Steinera (dobra znajomość języka niemieckiego umożliwiała łatwą komunikację i współpracę z austriackimi imigrantami). Równie często pomagał w kompozytorskich obowiązkach szefowi departamentu muzycznego Foxa, Alfredowi Newmanowi (z którym wspólnie napisał m.in. Znak Zorro, nie trafiając jednak i tym razem do grona nazwisk w czołówce filmu) - to Newman właśnie rekomendował Friedhofera do Przygód Marco Polo, Newman również miał być odpowiedzialny za przyszły jego angaż do Najlepszych lat naszego życia.

Orkiestracje Friedhofera u końca lat 30-tych i w kolejnej dekadzie usłyszeć można było m.in. w takich hitach, jak The Prisoner of Zenda, Gone With the Wind, czy The Adventures of Robin Hood. Ogółem liczbę obrazów, w których pojawiała się jego muzyka i które korzystały z jego aranżacji, szacuje się na grubo ponad 200. Do największych samodzielnych sukcesów Friedhofera jako kompozytora należały The Bishop’s Wife, Broken Arrow, Joan of Arc czy Between Heaven and Hell. W masowej świadomości zapamiętany został oczywiście za sprawą swojego najwybitniejszego dzieła, nagrodzonej w 1947 roku Oscarem ścieżki The Best Years of Our Lives do słynnego filmu Williama Wylera.

Friedhofer cieszył się dużą estymą wśród swoich kolegów. Andre Previn powiedział, że nie było tajników orkiestry, których Hugo by nie znał. David Raksin uważał, że Friedhofer rozumie rolę muzyki filmowej lepiej niż ktokolwiek w Hollywoodzie i że jest najlepiej wykształconym spośród wszystkich kompozytorów. Ceniła go również Akademia Oscarowa, przyznając mu, poza jedną złotą statuetką, 8 nominacji na przestrzeni lat 1944-1958. Sam Friedhofer był jednak osobą bardzo wobec samego siebie krytyczną, Raksin wspominał go jako niepoprawnego pesymistę, którego żadne honory nie mogły przekonać do własnej wartości. W środowisku znany był również z czarnego humoru.

Aktywny w latach 50-tych, w następnej dekadzie użyczał swoich talentów telewizji, między innymi w serialu I Spy. Na początku lat 70-tych przeszedł na emeryturę. Zmarł 17 maja 1981 roku, dwa dni po osiemdziesiątych urodzinach. Na pogrzebie zagrano muzykę Bacha i Brahmsa, ulubieńców kompozytora. 

 

 

 

                                                                                 Filmografia

The Dancers (1930)/ Heartbreak (1931)/ Orient Express (1934)/ The Adventures of Marco Polo (1938)/ The Adventures of Robin Hood (1938)/ Topper Takes a Trip (1938)/ China Girl (1942)/ Chetniks! The Fighting Guerrillas (1943)/ They Came to Blow Up America (1943)/ Paris After Dark (1943)/ Lifeboat (1944)/ The Lodger (1944)/ Roger Touhy, Gangster (1944)/ Home in Indiana (1944)/ Wing and a Prayer (1944)/ The Bandit of Sherwood Forest (1946)/ So Dark the Night (1946)/ The Best Years of Our Lives (1946)/ Body and Soul (1947)/ Wild Harvest (1947)/ The Bishop's Wife (1947)/ The Swordsman (1948)/ Adventures of Casanova (1948)/ Enchantment (1948)/ Joan of Arc (1948)/ Sealed Verdict (1948)/ Bride of Vengeance (1949)/ Guilty of Treason (1950)/ The Sound of Fury (1950)/ Two Flags West (1950)/ Edge of Doom (1950)/ Broken Arrow (1950)/ Captain Carey, U.S.A. (1950)/ No Man of Her Own (1950)/ Three Came Home (1950)/ Queen for a Day (1951)/ Ace in the Hole (1951)/ The Marrying Kind (1952)/ The Outcasts of Poker Flat (1952)/ Lydia Bailey (1952)/ Above and Beyond (1952)/ Thunder in the East (1952)/ Man in the Attic (1953)/ Hondo (1953)/ Vera Cruz (1954)/ The Rains of Ranchipur (1955)/ Seven Cities of Gold (1955)/ Soldier of Fortune (1955)/ Violent Saturday (1955)/ White Feather (1955)/ Between Heaven and Hell (1956)/ The Revolt of Mamie Stover (1956)/ The Harder They Fall (1956)/ The Sun Also Rises (1957)/ An Affair to Remember (1957)/ Boy on a Dolphin (1957)/ The Young Lions (1958)/ In Love and War (1958)/ The Barbarian and the Geisha (1958)/ Never So Few (1959)/ The Blue Angel (1959)/ This Earth Is Mine (1959)/ Woman Obsessed (1959)/ Homicidal (1961)/ One-Eyed Jacks (1961)/ Beauty and the Beast (1962)/ Geronimo (1962)/ The Secret Invasion (1964)/ The Over-the-Hill Gang (1969)/ Von Richthofen and Brown (1971)/ Die Sister, Die! (1972)/ Private Parts (1972)/

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] 1947 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Najlepsze lata naszego życia Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 1959 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture The Young Lions 1958 Best Music, Scoring An Affair to Remember 1958 Best Music, Scoring Boy on a Dolphin 1957 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Between Heaven and Hell 1954 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Above and Beyond 1949 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Joanna d'Arc 1948 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Żona biskupa 1946 Best Music, Scoring of a Dramatic or Comedy Picture Kobieta w oknie Golden Globe Grammy

Daniel Bedingfield

Daniel John Bedingfield (ur. 3 grudnia 1979r w Auckland w Nowej Zelandii) to piosenkarz popowy, który szczególnie odnosi sukcesy w Wielkiej Brytanii. 

 Jego rodzice wyemigrowali z Nowej Zelandii do Londynu wkrótce po jego urodzeniu. Daniel ma w sumie trójkę rodzeństwa, a jego młodsza siostra Natasha Bedingfield również rozpoczęła karierę muzyczną w 2004 roku. Wraz z nią i swoją siostrą Nikolą w młodości występował na nabożeństwach kościelnych pod nazwą The DNA Algorithm. 

 Jego kariera muzyczna rozpoczęła się pod koniec 2001 roku, kiedy jego pierwszy singiel Gotta Get Thru This, nagrany w jego sypialni i wydany przez małą niezależną wytwórnię, osiągnął pierwsze miejsce na brytyjskich listach przebojów. Następnie Daniel Bedingfield podpisał kontrakt z Polydor i w 2002 roku wydał swój debiutancki album, zatytułowany także Gotta Get Thru This.  

W sumie pięć kolejnych piosenek z tego albumu zostało wydanych jako single, z których dwa ponownie osiągnęły pierwsze miejsca w Wielkiej Brytanii: If You're Not the One w 2002 r. i Never Gonna Leave Your Side w 2003 r. W USA Daniel Bedingfield osiągnął numer 10 na najwyższej pozycji na listach przebojów.

 2 stycznia 2004 roku doznał poważnych obrażeń w wypadku samochodowym w Nowej Zelandii. W listopadzie 2004 roku ukazał się jego drugi album Second First Impression, z którego do tej pory ukazały się trzy single. Pomimo dobrych pozycji na listach przebojów w Wielkiej Brytanii nie udało mu się powtórzyć wielkiego sukcesu swojej pierwszej płyty. Bedingfield wspiera Stop The Trafficfik, koalicję przeciwko współczesnemu niewolnictwu. 

 W 2004 roku Daniel Bedingfield zdobył nagrodę Brit Award dla brytyjskiego artysty solowego. On i jego siostra Natasha Bedingfield są również wpisane do Księgi Rekordów Guinnessa jako pierwsza para rodzeństwa, która jako artyści solowi osiągnęła pierwsze miejsca na brytyjskich listach przebojów.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz	Inne listy przebojów
Gotta get thru this	Daniel Bedingfield	12.2001	1[3][30]	10[21]	Relentness RELENT 027	[2x-platinum-UK][written by Daniel Bedingfield][produced by Daniel Bedingifield and D&D; Productions]
James Dean [I wanna know]	Daniel Bedingfield	08.2002	4[16]	-	Polydor 5709342	[written by Daniel Bedingfield][produced by Daniel Bedingfield and Al Stone]
If you're not the one	Daniel Bedingfield	12.2002	1[1][41]	15[20]	Polydor 0658632	[platinum-UK][written by Daniel Bedingfield][produced by Mark Taylor]
I can't read you	Daniel Bedingfield	04.2003	6[20]	-	Polydor 0657132	[written by Daniel Bedingfield][produced by Daniel Bedingfield and Stephen Emmanuel]
Never gonna leave your side	Daniel Bedingfield	08.2003	1[1][18]	-	Polydor 9809364	[written by Daniel Bedingfield][produced by Mark Taylor]
Friday	Daniel Bedingfield	11.2003	28[9]	-	Polydor 9812919	[written by Daniel Bedingfield][produced by Daniel Bedingfield and Al Stone]
Nothing hurts like love	Daniel Bedingfield	11.2004	3[7]	-	Polydor 9868820	[written by Diane Warren][produced by Daniel Bedingfield and Jack Puig]
Wrap my words around you	Daniel Bedingfield	02.2005	12[18]	-	Polydor 9870179	[written by Daniel Bedingfield][produced by Daniel Bedingfield and Jack Puig]
The way	Daniel Bedingfield	06.2005	41[7]	-	Polydor 9871535	[written by Daniel Bedingfield][produced by Daniel Bedingfield and Jack Puig]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Gotta get thru this	Daniel Bedingfield	07.2002	2[101]	41[35]	Polydor 651252	[5x-platinum-UK][gold-US]
Second first impression	Daniel Bedingfield	11.2004	8[29]	-	Polydor 9868637	[gold-UK][produced by Jack Joseph Puig]

Irving Gertz

Irving Gertz (ur. 19 maja 1915r - zm. 14 listopada 2008r) był amerykańskim kompozytorem uznanym za kompozycje do wielu filmów fantasy i horrorów klasy B oraz seriali telewizyjnych z lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku. 

 Gertz urodził się 19 maja 1915 r. w Providence w stanie Rhode Island i w młodości grał na klarnecie, pianinie, basie smyczkowym i tubie, a następnie uczęszczał do Providence College of Music. Gertz prywatnie studiował kompozycję u kompozytora i teoretyka muzyki Waltera Pistona. Został zatrudniony przez Columbia Pictures w 1938 r., ale podczas II wojny światowej służył w Korpusie Łączności Armii Stanów Zjednoczonych. Po odbyciu służby wojskowej studiował u kompozytora Mario Castelnuovo-Tedesco.  

  Do jego najbardziej rozpoznawalnych dzieł należy muzyka do westernów Top Gun (1955) i Badman's Country (1958) oraz do wielu horrorów (często niewymienionych w czołówce), takich jak The Alligator People (1959), Curse of the Undead (1959),Kobieta pijawka (1960). Jego późniejsze ścieżki dźwiękowe do filmów to Hell Bent for Leather (1960), Young Jesse James (1960), Marines, Let's Go (1961), The Fiercest Heart (1961), He Rides Tall (1964), Fluffy (1965) i Nikt nie jest doskonały ( 1968). 

 Oprócz pracy przy filmie Gertz pracował także przy popularnych serialach telewizyjnych 20th Century Fox Daniel Boone, Kraina gigantów i Podróż na dno morza. Pracował także nad jedną kreskówką Warner Bros. Daffy Rents w 1966 roku, zastępując stałego kompozytora Williama Lavę.  

  Gertz wycofał się z tworzenia muzyki filmowej i telewizyjnej w 1968 roku.

                                                                                 Filmografia

1947: Achtung, Küstenpolizei (Dragnet) 1947: Last of the Redmen/ 1948: Blonde Ice/ 1953: It Came from Outer Space/ 1955:The Man from Bitter Ridge/ 1955: Abbott and Costello Meet the Mummy/ 1957: The Monolith Monsters/ 1957: The Incredible Shrinking Man/ 1957: The Deadly Mantis/ 1958: Wild Heritage/ 1960: Flaming Star/ 1961: Marines, Let's Go/ 1964: Voyage to the Bottom of the Sea/ 1968: Nobody’s Perfect

Elie Siegmeister

Elie Siegmeister (ur. 15 stycznia 1909r w Nowym Jorku, zm. 10 marca 1991r w Manhasset w stanie Nowy Jork) - amerykański kompozytor.

Jako dziecko pobierał lekcje gry na fortepianie u Emila Friedbergera, następnie kształcił się w zakresie teorii muzyki i kompozycji u Setha Binghama na Columbia University, w 1927 roku uzyskując stopień Bachelor of Arts. Pobierał też prywatnie lekcje kontrapunktu u Wallingforda Rieggera. W latach 1927–1931 przebywał w Paryżu, gdzie był uczniem Nadii Boulanger. Od 1935 do 1938 roku studiował u Alberta Stoessela w Juilliard School of Music w Nowym Jorku.

Wykładał w Brooklyn College (1934), New School for Social Research (1937–1938), University of Minnesota (1948) i Hofstra University (1949–1976). Współpracował z nowojorską Composers Collective, dla której pisał pieśni pod pseudonimem L.E. Swift. W 1939 roku założył American Ballad Singers, jeden z pierwszych zespołów wykonujących amerykańską muzykę ludową]. Współzałożyciel American Composers Alliance (1937). W latach 1960–1965 był wiceprezesem American Music Company. Od 1977 do 1991 roku był członkiem American Society of Composers, Authors and Publishers[1]. Laureat stypendium Fundacji Pamięci Johna Simona Guggenheima (1978). W 1990 roku został członkiem American Academy of Arts and Letters[2].

Opublikował prace A Treasury of American Song (wspólnie z Olinem Downesem, Nowy Jork 1940, wyd. zrewid. 1943), The Music Lover’s Handbook (Nowy Jork 1943, wyd. zrewid. 1973), Work and Sing (Nowy Jork 1944), Invitation to Music (Irvington-on-Hudson 1961), Harmony and Melody (2 tomy, Belmont 1965–1966.

Tworzył pod wpływem francuskiego neoklasycyzmu oraz amerykańskiego folkloru muzycznego. Styl muzyczny Siegmeistera cechuje się prostotą i komunikatywnością, pomimo elementów dysonansowości utrzymany jest zasadniczo w ramach harmoniki tonalnej. Jego muzyka ma charakter narodowy, łączy w sobie elementy kultury wysokiej i popularnej, kompozytor sięgał w swoich kompozycjach po elementy bluesa, jazzu i swingu.  

                                                                                 Filmografia

1959 W drodze do Cordury They Came to Cordura

Leonard Rosenman

Leonard Rosenman urodził się w 1924 roku na nowojorskim Brooklynie. Jego ojciec był właścicielem sklepu spożywczego, zaś młody Leonard, zanim zainteresował się grą na fortepianie i muzyką w ogóle, podobno bardzo pragnął zostać artystą-malarzem. W czasie II Wojny Światowej Rosenman służył w siłach powietrznych armii Stanów Zjednoczonych na Pacyfiku. Po powrocie do ojczyzny, przeniósł się do Kalifornii, gdzie ukończył Uniwersytet w Berkeley.

Na początku lat 50-tych Rosenman powrócił do Nowego Jorku, gdzie tworzył kompozycje muzyczne i uczył gry na fortepianie. Jego wielka kariera w świecie muzyki filmowej zaczęła się od przypadkowego spotkania na pewnym przyjęciu. Wówczas to aktor James Dean usłyszał, jak Rosenman gra na pianinie. Miesiąc później o jedenastej w nocy, w domu kompozytora ktoś zadzwonił do drzwi.

Otworzyłem drzwi i ujrzałem faceta ubranego w strój motocyklisty- po latach wspominał Rosenman w wywiadzie dla jednej z lokalnych gazet.- Zapytałem: „W czym mogę panu pomóc?”, na co on odpowiedział: „Chciałbym uczyć się u Ciebie gry na fortepianie”. Wkrótce Rosenman i Dean zostali dobrymi przyjaciółmi a aktor wprowadził muzyka w świat filmu, poznając między innymi z Elią Kazanem. W 1955 Kazan, Rosenman i Dean mogli cieszyć się z sukcesu filmu Na wschód od Edenu, ale parę miesięcy wcześniej premierę miał dramat Pajęczyna, który był faktycznym debiutem Rosenmana w muzyce filmowej i początkiem jego wielkiej kariery. Kariery, w trakcie której zilustrował około setki filmów i seriali, zdobył dwie nagrody Emmy i nominację do Złotego Globu.

 Był czterokrotnie nominowany do Oscara i dwukrotnie odbierał statuetkę, ale jak na ironię, w obydwu przypadkach nie za własne kompozycje, ale za adaptacje istniejących: muzyki klasycznej w przypadku kubrickowskiego Barry’ego Lyndona i country/folk w By nie pełzać na kolanach rok później. Do najbardziej znanych filmów z oryginalną muzyką Rosenmana należą animowany Władca Pierścieni, Star Trek IV czy RoboCop 2.

Muzyka filmowa okazała się mieć jednak destrukcyjny wpływ na jego prace koncertowe. Jeszcze w roku 1955, w którym zadebiutował w filmie, miał 5 znaczących koncertów swoich prac w Nowym Jorku. Przez wiele następnych lat ani razu nie pojawiał się w salach koncertowych. Rosenman z żalem wspominał, że znajomi muzycy uznali, iż zaprzedał się Hollywoodowi i nawet, gdy stworzył jakieś pozafilmowe prace, nie chcieli ich wystawiać. Przez cały czas kompozytor tworzył jednak dzieła nie przeznaczone do ilustrowania filmów i po jakimś czasie powrócił na sale koncertowe Nowego Jorku, gdzie mógł je z dumą zaprezentować słuchaczom.

W latach 90-tych u Rosenmana zdiagnozowano chorobę o objawach podobnych do Alzheimera. Twórca stopniowo zaczął wycofywać się z życia zawodowego, choć z rzadka jeszcze pisywał a ostatni film z jego muzyką miał premierę w 2005 roku. Artysta zmarł 3 lata później, w kalifornijskim szpitalu, na atak serca. W swoim życiu był czterokrotnie żonaty (ostatnia małżonka - Judie - była z nim od 1989 roku aż do śmierci), doczekał się syna i dwóch córek.

Leonard Rosenman, podobnie jak wcześniej Alex North, wniósł do muzyki filmowej lat 50-tych trochę świeżości i bardziej modernistyczne podejście. Rosenman chętnie sięgał bowiem po wyrafinowane techniki, po muzykę atonalną, po serializm. Może nie w takim stopniu, jak wspomniany North, ale i on dołożył swoją cegiełkę do zakończenia okresu Złotej Ery, w której dominowało opieranie się na XIX-wiecznych technikach romantycznych. Trzeba jednak zaznaczyć, że Rosenman mimo stosowania nowoczesnych, dysonujących technik, często także sięgał po bardziej tradycyjne, melodyjne sposoby ilustrowania, nierzadko mieszając je w obrębie jednej partytury.

 Choć twórca ten obecnie nie cieszy się tak wielką estymą wśród fanów ścieżek dźwiękowych, jak niektórzy z tworzących równolegle z nim, może z powodu zbyt dużej ilości prac telewizyjnych, a może dlatego, że zdarzało mu się pisać do sequeli filmów, w których muzycznie błysnął kto inny (Planeta małp, Star Trek, RoboCop). Niewątpliwie jednak był jednym z ciekawszych kompozytorów muzyki filmowej i pozytywnie zapisał się w historii gatunku.

 

 

                                                                                 Filmografia

Na wschód od Edenu (1955) Buntownik bez powodu (1955)/ Pajęczyna (1955)/ Wzgórze Pork Chop (1959)/ The Outsider (1961)/ Raport Chapmana (1962)/ Piekło jest dla bohaterów (1962)/ Fantastyczna podróż (1966)/ Odliczanie (1968)/ W podziemiach Planety Małp (1970)/ Człowiek zwany Koniem (1970)/ Bitwa o Planetę Małp (1973)/ Barry Lyndon (1975)/ By nie pełzać na kolanach (1976)/ Władca Pierścieni (1978)/ Wróg ludu (1978)/ Star Trek IV: Powrót na Ziemię (1986)/ RoboCop 2 (1990)

                                                    Awards

Oscar [Muzyka filmowa] 1977 Best Music, Original Song Score and Its Adaptation or Best Adaptation Score By nie pełzać na kolanach 1976 Best Music, Scoring Original Song Score and/or Adaptation Barry Lyndon Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 1987 Best Music, Original Score Star Trek IV: Powrót na Ziemię 1984 Best Music, Original Score Moje Cross Creek Golden Globe Grammy

David Banner

 DAVID BANNER, właśc. Lavell Crump (ur.11.04.1972r, Jackson, Mississippi, USA). Artysta, który umieścił stan Missisipi na hiphopowej mapie Ameryki.
Jeden z czołowych producentów południa USA zaczynał tworzyć, również jako raper, w duecie Crooked Lettaz. Po wydaniu debiutu "Grey Skies" (1999) Banner zrezygnował ze współpracy z MC Kamikaze na rzecz kariery solowej.

 

Jego pierwszy autorski album: "Them Firewater Boyz, Vol. 1", ukazał się w 2001 r. nakładem nowojorskiej wytwórni Penalty Records. Wschodni wydawca nie miał jednak pomysłu na promocję południowej twórczości, dlatego wkrótce po premierze krążka Crump sam zajął się dystrybucją, posiłkując się własnym labelem: BIG FACE (Believe In God For All Comes Eventually) Entertainment. Ryzykowny zabieg opłacił się - w samym Missisipi płyta rozeszła się w liczbie ponad 10 tysięcy egzemplarzy, a podziemny sukces umożliwił podpisanie korzystnego kontraktu z Universal Records.
 

Nakładem giganta w 2003 r. ukazał się drugi solowy krążek Davida Bannera, "Mississippi: The Album". I tu teksty zdominowała tematyka gangsta, wymieszana z autobiograficznymi refleksjami o życiu w getcie. W tym samym roku Banner wydał sequel "MTA2: Baptized In Dirty Water", na który po raz kolejny udało mu się zaprosić śmietankę południowego rapu, m.in. Devina The Dude'a, Lil' Flipa i Scarface'a. Najnowszym materiałem rapera jest dobrze przyjęty krążek "Certified", wydany we wrześniu 2005 r.
 

Jeszcze za czasów działalności w Crooked Lettaz, Lavell Crump silnie angażował się w promocję Book Bank Project, inicjatywy typu non-profit, w ramach której zbierano podręczniki dla młodzieży z biednych dzielnic. Wraz z rozpoczęciem kariery solowej nie porzucił działalności charytatywnej: w 2004 roku, dołączając do płyty "MTA2: Baptized in Dirty Water" tzw. golden tickets (złote bilety), wyłonił spośród jej nabywców pięciu szczęśliwców i opłacił im studia na wybranym kierunku.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Like a Pimp/Might Getcha	David Banner featuring Lil Flip	04.2003	-	48[20]	SRC 000402	[written by W. Butler, L. Crump][produced by David Banner][15[31].R&B; Chart][sample z "Take it off"-UGK]
Cadillac on 22's	David Banner	10.2003	-	-	SRC 001189	[written by L. Crump][produced by David Banner][83[12].R&B; Chart]
Crank It Up	David Banner featuring Static Major	03.2004	-	-	SRC 001880	[written by A. "Young" Sears, S. Garrett][produced by Young Sears ][87[28].R&B; Chart]
Tear It Up	Yung Wun Feat. DMX, Lil' Flip & David Banner	04.2004	-	76[13]	J Records 59 484	[written by B. Freeman, D. Austin, W. Parks, D. Fletcher, E. Simmons, H. David, J. Anderson, J. Cameron, L. Matos, L. Crump, T. Shaw][produced by Faust][39[20].R&B; Chart]
Walk It, Talk It	Yung Wun Featuring David Banner	10.2004	-	-	Full Surface 65 078	[produced by David Banner][97[3].R&B; Chart]
Wobble & Shake It	Tango Feat. Bone Crusher & David Banner	01.2005	-	-	Vintage Sound 38 997	[written by Lavell Crump, Terrell Haggins, Wayne Hardnett][produced by David Banner][73[20].R&B; Chart]
Ain't Got Nothing	David Banner featuring Magic & Lil Boosie	05.2005	-	-	SRC 004579	[written by A. Johnson, T. Hatch][produced by David Banner][93[4].R&B; Chart]
Play	David Banner	07.2005	96[2]	7[20]	SRC 005047	[gold-US][written by David Banner][produced by Mr. Collipark][5[26].R&B; Chart]
Touching	David Banner featuring Jazze Pha	03.2006	-	-	SRC 005961	[written by Jazze Pha][produced by P. Alexander, L. "D.B." Crump][54[15].R&B; Chart]
9MM/Speaker	David Banner featuring Akon, Lil Wayne, & Snoop Dogg	07.2007	-	-	SRC	[written by David Banner, Akon, Lil Wayne, Snoop Dogg][produced by David Banner ][66[11].R&B; Chart]
Get Like Me	David Banner featuring Yung Joc & Chris Brown	03.2008	-	16[21]	SRC	[written by Levell Crump, Christopher Brown, Joseph Jones, Jasiel Robinson, Dirahn Gilliams][produced by David Banner][7[34].R&B; Chart]
Get Like Me	David Banner featuring Yung Joc & Chris Brown	03.2008	-	16[21]	SRC	[written by Levell Crump, Christopher Brown, Joseph Jones, Jasiel Robinson, Dirahn Gilliams][produced by David Banner][7[34].R&B; Chart]
You're Everything / Pop It 4 Pimp	Bun B feat David Banner, Eightball & M.J.G., Rick Ross	07.2008	-	-	J Prince	[produced by Mouse, Bun B, J. Prince][59[14].R&B; Chart]
Shawty Say	David Banner featuring Lil Wayne	08.2008	-	110[9]	SRC	[written by Levell Crump, Dwayne Carter][produced by David Banner][53[20].R&B; Chart]
Cool	Anthony Hamilton feat. David Banner	08.2008	-	114[5]	So So Def 36330	[19[61].R&B; Chart]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mississippi: The Album	David Banner	05.2003	-	9[22]	SRC 000312	[produced by David Banner,Bread & Water,KLC,Lil Jon,Mixzo]
MTA2: Baptized in Dirty Water	David Banner	12.2003	-	69[14]	SRC 001720	[produced by David Banner,Domo,Mannie Fresh,Craig Love,Uncle Eddie]
Certified	David Banner	09.2005	-	6[8]	SRC 004975	[produced by David Banner,Jazze Pha,Lil Jon,Mr. Collipark,Vaushaun "Maestro" Brooks]
The Greatest Story Ever Told	David Banner	07.2008	-	8[9]	Universal B0009956-02	[produced by Akon, Cool & Dre, David Banner, Deezle, Lil Jon, Nitti, Warryn Campbell]
#TheGodBox	David Banner	05.2017	-	76[1]	A Banner Vision 888915169803	[produced by Joy Rohadfox,David Banner,David Moody ,Jasmine Kimball,Stephanie Taylor,Regina Davenport,Mali Hunter,Kawan "KP" Prather ,Hector Delgado,Chris "THX" Goodman,DJ Khalil,D.O. Speaks,Forest Factory,Street Symphony]

Donnie Brooks

Donnie Brooks (John Dee Abohosh,ur. 6 luty, 1936r -zm. 23 luty, 2007r),amerykański wokalista pop i rockabilly.Urodził się w Dallas w Teksasie,ale przeniósł się do Ventura w Kalifornii ,gdzie był adoptowany przez ojczyma przyjmując nazwisko John Faircloth.Podczas dorastania w Kalifornii uczył się śpiewu pod okiem nauczyciela,który wcześniej zajmował się Eddie Fischerem.Po ukończeniu nauki występuje w lokalnych klubach,targoewiskach i ślubach wykonując rock'n'rolla.W 1957r podpisuje kontrakt z wytwórnią Fable i debiutuje singlem "You Gotta Walk the Line" pod szyldem Johnny Faire.

 

W tym okresie nagrywa kilka niewielkich przebojów dla kilku małych wytwórni płytowych pod pseudonimami Johnny Jordan, Dick Bush, i Johnny Faire.Najlepiej sprzedawał się jego singiel "Bertha Lou" z początku 1959r,cover piosenki Clinta Millera,który trafił na ogólnokrajową listę bestsellerów.Dzięki swoim przyjaciołom,Dorsey'owi i Johnny'emu Burnette przetrwał w muzycznym biznesie i od końca 1959r nagrywa już jako Donny Brooks.O ile piosenka Li'l Sweetheart spotkała się z letnim przyjęciem,to wydany w marcu 1960r singiel "Mission Bell" wydany przez wytwórnię Era został dużym przebojem plasując się na 7 miejscu listy Billboard.
 

Następny dwustronny singiel "Doll House"/"Round Robin" trafił do Top40 w maju tego samego roku.Mimo,że Brooks kontunuował karierę nagraniową poprzez lata 70-te nigdy nie udało mu się powtórzyć wcześniejszych sukcesów.W 1971r grał rolę Chrystusa w rock operze "Truth of Truths" wydaną przez Oak Records na płycie.Często bierze udział w okolicznościowych turnee i koncertach razem z weteranami rocka.Zmarł na atak serca po długiej chorobie 23 lutego 2007r. 

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You Gotta Walk The Line / Make Up Your Mind Baby	Johnny Faire	11.1957	-	-	Fable 601	-
Bertha Lou / Till The Law Says Stop	Johnny Faire	12.1957	-	-	Surf SR 5019-45	-
Betcha I Getcha / I Fell For Your Line Baby	Johnny Faire	02.1958	-	-	Surf SR 5024-45	-
Sweet, Sweet, Sweet / Don't Cry Little Baby	Johnny Jordan	10.1958	-	-	Jolt 332	-
If You're Lookin' / Li'l Sweetheart	Donnie Brooks	08.1959	-	-	Era 3004	-
Sway And Move With The Beat / White Orchid	Donnie Brooks	09.1959	-	-	Era 3007	-
The Devil Ain't A Man / How Long	Donnie Brooks	03.1960	-	-	Era 3014	-
Mission Bell / Do It For Me	Donnie Brooks	05.1960	-	7[20]	Era 3018	-
Doll House / Round Robin	Donnie Brooks	10.1960	-	31[10] side B:115[1]	Era 3028	-
Memphis / That's Why	Donnie Brooks	02.1961	-	90[2]	Era 3042	-
Wishbone / All I Can Give	Donnie Brooks	05.1961	-	-	Era 3049	-
Boomerang / How Long	Donnie Brooks	07.1961	-	-	Era 3052	-
Sweet Lorraine / Up To My Ears	Donnie Brooks	09.1961	-	-	Era 3059	-
Goodnight Judy / Your Little Boy's Come Home	Donnie Brooks	11.1961	-	-	Era 3063	-
My Favorite Kind Of Face / He Stole Flo	Donnie Brooks	03.1962	-	-	Era 3071	-
Just A Bystander / Oh, You Beautiful Doll	Donnie Brooks	05.1962	-	-	Era 3077	-
Cries My Heart / It's Not That Easy	Donnie Brooks	12.1962	-	-	Era 3095	-
Gone / Girl Machine	Donnie Brooks	02.1964	-	-	Reprise 0261	-
Can't Help Lovin' You / Pickin' Up The Pieces	Donnie Brooks	10.1964	-	-	Reprise 0311	-
Hey, Little Girl / I Never Get To Love You	Donnie Brooks	.1965	-	-	Reprise 0363	-

Edgar Broughton Band

The Edgar Broughton Band, założony w Warwick w 1968 roku, był angielskim zespołem rockowym.  Zespół rozpoczął karierę jako grupa bluesowa pod nazwą The Edgar Broughton Blues Band, grając dla małej publiczności w regionie wokół ich rodzinnego miasta Warwick. Jednak kiedy zespół zaczął skłaniać się w stronę rodzącego się ruchu psychodelicznego, porzucił „Blues” ze swojej nazwy i muzyki.  

W 1968 roku zespół Edgar Broughton Band przeniósł się do Notting Hill Gate w Londynie w poszukiwaniu kontraktu nagraniowego i szerszej publiczności i został odebrany przez Blackhill Enterprises. Blackhill podpisał z nimi pierwszy kontrakt płytowy z wytwórnią rocka progresywnego EMI Harvest Records w grudniu 1968 roku. Ich pierwszym singlem był „Evil”/„Death of an Electric Citizen”, wydany w czerwcu 1969 roku, który był także pierwszym singlem wydanym przez Harvest . Po pierwszym singlu ukazał się pierwszy album Edgar Broughton Band, Wasa Wasa. 

 Wasa Wasa zachowała brzmienie mocno inspirowane bluesem, które było mocne i napędzane szorstkim stylem wokalnym Edgara Broughtona, podobnym do stylu Captain Beefheart i Howlin' Wolfa. The Broughtons podjęli próbę uchwycenia na płycie swojego brzmienia na żywo, organizując występ na Abbey Road 9 grudnia 1969 r. W tamtym czasie wydano tylko jeden utwór: wykonanie „Out Demons Out”, adaptacja piosenki The Fugs „Exorcising the Demons Out Of the Pentagon”, który stał się hymnem i zapowiedzią zespołu. Reszta nagrania zaginęła aż do ponownego odkrycia i wydania w zremiksowanej formie w 2004 roku jako Keep Them Freaks a Rollin': Live at Abbey Road 1969.  

Trasa koncertowa zespołu wzbudziła pewne kontrowersje ze względu na serię bezpłatnych koncertów w miejscach takich jak place zabaw dla dzieci oraz szereg przypadków zamieszek społecznych, które miały miejsce podczas ich występów. Do najbardziej znanych incydentów należał występ w Redcar, podczas którego między publicznością doszło do bójki, która zakończyła się brutalną interwencją policji, oraz występ w Keele, podczas którego publiczność zdewastowała salę farbą podarowaną jej przez zespół. Choć zespół zaprzeczył, jakoby zrobił cokolwiek, co mogłoby podżegać do któregokolwiek z tych incydentów (w przypadku Keele Edgar Broughton przyznał się do rozdawania publiczności farby, ale argumentował, że „nie kazaliśmy im nic z tym robić”), kilka miast zakazało koncerty grupy.

  Zespół Edgara Broughtona kontynuował nagrywanie, wydając wykonanie na żywo utworu „Out Demons, Out!” jako singiel (b/w „Momma's Reward (Keep These Freaks a Rollin')”), a następnie w czerwcu 1970 roku album Sing Brother Sing. Towarzyszył temu singiel „Up Yours!” / „Oficer Dan”), polemika na temat wyborów powszechnych w 1970 r., w której zadeklarowano zamiar wycofania się. Piosenka zawierała aranżację smyczkową Davida Bedforda. Ich kolejny singiel, „Apache Dropout”, był połączeniem „Apache” The Shadows z „Drop Out Boogie” Captain Beefheart. Jerry Lordan, kompozytor „Apache”, nalegał, aby tytuł brzmiał „Apache Dropout” zamiast oryginalnego „Dropout Apache”. Singiel osiągnął 33. miejsce  na brytyjskiej liście przebojów singli. 

 W 1971 roku zespół zdecydował, że istnienie potężnego trio jest ograniczone i poprosił Victora Unitta, który w międzyczasie grał w The Pretty Things, aby ponownie dołączył do zespołu. W maju w nowym składzie wydali swój trzeci album o tej samej nazwie, na którym znalazł się „Evening Over Rooftops” (ponownie ze smyczkami Davida Bedforda). Edgar Broughton Band zawierał ciężki blues, a nawet wpływy country. Po albumie ukazał się podwójnysingiel „Hotel Room” / „Call Me A Liar” na stronie A. Singiel nie znalazł się na listach przebojów, ale album sprzedawał się dobrze w całej Europie, zwłaszcza w Niemczech. 

 Po sukcesie trzeciego albumu Edgar Broughton Band przeniósł się do Devon, aby rozpocząć nagrywanie kolejnego albumu, In Side Out. Następnie w 1972 roku zespół nagrał swój piąty album, Oora; po wydaniu tego albumu Unitt opuścił zespół. W 1975 roku zespół podpisał kontrakt z NEMS. W tym samym roku John Thomas dołączył do zespołu na gitarze i nagrywał szósty album Broughtons, Bandages. Zawierało łagodniejszy dźwięk niż w poprzednich wydaniach. Krótko po wydaniu Bandages John Thomas odszedł i został zastąpiony przez Terry'ego Cottama. 

W 1976 roku, po nagraniu albumu koncertowego Live Hits Harder (który ukazał się dopiero w 1979r), zespół Edgar Broughton Band uległ rozwiązaniu. Jednak Edgar i Steve Broughton wraz z Grantem przegrupowali się jako The Broughtons, aby wydać Parlez-Vous English? w 1979 roku, z Tomem Nordonem i Petem Tolsonem (ex-Pretty Things) grającymi na gitarze oraz Richardem de Bastionem na klawiszach. Była to pierwsza przygoda zespołu z pełniejszym, bardziej orkiestrowym stylem ciężkiego rocka. Pete Tolson nie został zatrudniony po wydaniu albumu i został zastąpiony przez Johna Thomasa na następne dwa lata europejskiego tournee. Tom Nordon pojawia się ponownie wraz z klawiszowcami Duncanem Bridgemanem i Dennisem Haynesem na płycie Superchip wydanej w 1982 roku.  

Potem zespół ponownie się rozwiązał; nie nagrywał więcej materiałów studyjnych, ale rzadko koncertował w latach 80. i 90-tych. Mini-trasa koncertowa w 1989 roku obejmowała występ w The Oval w Londynie. Zespół ponownie się zreformował w 2006 roku, kiedy dołączył syn Edgara Luke, grający na klawiszach i gitarze, po tym, jak ponowne wydanie ich wcześniejszego katalogu pobudziło nowe zainteresowanie ich twórczością. Odbyli mini trasę koncertową po Anglii i Niemczech, a następnie w 2007 roku zakończyli europejską trasę koncertową, obejmującą występ na niemieckim festiwalu Burg Herzberg . Zespół Edgar Broughton Band rozpadł się ponownie w 2010 roku, a Edgar Broughton zdecydował się nadal występować jako artysta solowy. Steve Broughton zmarł 29 maja 2022 r.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Evil / Death of an Electric Citizen	Edgar Broughton Band	06.1969	-	-	Harvest HAR 5001	[written by R. E. Broughton][produced by Peter Jenner]
Out Demons Out / Momma's Reward (Keep Them Freaks A-Rollin')	Edgar Broughton Band	03.1970	39[5]	-	Harvest HAR 5015	[written by R. E. Broughton][produced by Peter Jenner]
Up Yours! / Officer Dan	Edgar Broughton Band	06.1970	-	-	Harvest HAR 5021	-
Apache Drop Out / Freedom	Edgar Broughton Band	01.1971	33[5]	-	Harvest HAR 5032	[written by Jerry Lordan, Edgar Broughton]
Hotel Room / Call Me a Liar	Edgar Broughton Band	06.1971	-	-	Harvest HAR 5040	[written by Edgar Broughton][produced by Peter Jenner]
Gone Blue/Something	Edgar Broughton Band	.1972	-	-	Harvest HAR 5049	[produced by Edgar Broughton Band]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Wasa Wasa	Edgar Broughton Band	.1969	-	-	Harvest SHVL 757	[produced by Peter Jenner]
Sing Brother Sing	Edgar Broughton Band	06.1970	18[4]	-	Harvest SHVL 772	[produced by Peter Jenner]
Edgar Broughton Band	Edgar Broughton Band	06.1971	28[2]	-	Harvest SHVL 791	[produced by Peter Jenner]
In Side Out	Edgar Broughton Band	.1972	-	-	Harvest SHTC 252	[produced by Edgar Broughton Band]
Oora	Edgar Broughton Band	.1973	-	-	Harvest SHVL 810	[produced by Edgar Broughton Band]
Bandages	Edgar Broughton Band	05.1976	-	-	NEMS NEL 6006	[produced by Edgar Broughton Band]
Parlez-Vous English?	Edgar Broughton Band	.1979	-	-	Infinity	[produced by The Broughtons]
Superchip: The Final Silicon Solution?	Edgar Broughton Band	.1982	-	-	Sheet	[produced by Edgar Broughton Band]