Kansas

Ta amerykańska grupa powstała w 1972 r. w Topeka w stanie Kansas, kiedy David Hope (ur. 7.10.1949 r. w stanie Kansas; bas) i Phil Ehart (ur. w 1951 r. w stanie Kansas; perkusja, instr. perkusyjne) zmienili nazwę swego wcześniejszego zespołu White Clover na Kansas i uzupełnili skład o Kerry'ego Livgrena (ur. 18.09.1949 r. w Kansas; gitara, śpiew), Roberta Steinhardta (ur. w 1951 r. w stanie Michigan; skrzypce, śpiew), Steve'a Walsha (ur. w 1951 r. w St. Joseph w stanie Missouri; instr. klawiszowe, śpiew) i Richarda Williamsa (ur. w 1951 r. w stanie Kansas; gitary).
Mimo że wszyscy muzycy pochodzili z Ameryki, grupa od samego początku działalności znalazła się pod silnym wpływem brytyjskiego rocka tamtego okresu, zwłaszcza grup takich, jak Yes i Genesis. Znalazło to szczególnie odbicie w twórczości Walsha - głównego dostarczyciela tekstów dla zespołu.

Grupa zadebiutowała albumem Kansas wydanym w 1974 r. przez firmę Kirshner Records. Dwa następne longplaye osiągnęły status "złotej płyty", gwarantując muzykom wielką popularność w rodzinnym kraju. W latach 1976-1977 Kansas nagrał dwa swoje bodaj najlepsze albumy: Leftoverture, który otwierał spory przebój "Carry On A Wayward Son", i Point Of Know Return, z akustyczną piosenką-wizytówką "Dust In The Wind". Pomimo ugruntowanej pozycji w USA żadne wydawnictwo Kansas nie trafiło do zestawień brytyjskich.

W 1977 r. Steve Walsh i Phil Ehart wzięli udział w nagraniu drugiej solowej płyty Steve'a Hacketta - Please Don't Touch. W tym czasie muzykom znudziła się szufladka z napisem "rock progresywny", do której uparcie wpychała ich prasa muzyczna, i postanowili podejść do swojej twórczości w sposób trochę bardziej komercyjny. Wielka popularność zespołu została potwierdzona 27.06.1978 r., kiedy to w czasie ceremonii w Madison Square Garden w Nowym Jorku nadano mu tytuł zastępcy ambasadora dobrej woli organizacji UNICEF (rolę ambasadora spełniały m.in. słynne aktorki Liv Ulmann, Audrey Hepburn i Sophia Loren).

Na początku lat 80-tych, po nagraniach do płyty Audio Visions, Walsh postanowił opuścić kolegów, gdyż nie odpowiadało mu coraz bardziej komercyjne brzmienie prezentowane przez zespół. Muzyk wydał niebawem album solowy, Schemer Dreamer, na którym zagrali gościnnie niektórzy muzycy Kansas. W grupie jego miejsce zajął John Elefante (ur. w 1958 r. w Levittown w stanie Nowy Jork; instr. klawiszowe, śpiew), który był autorem czterech utworów pochodzących z albumu Vinyl Confessions. Po nagraniu nieudanego albumu Drastic Measures w 1983 r. drogi członków Kansas rozeszły się. Livgren i Hope stali się żarliwymi chrześcijanami, a pierwszy z nich nagrał opowiadający o jego religijnych przeżyciach solowy album Seeds Of Change, który poniósł jednak totalną komercyjną klapę.

W 1986 r. Walsh, Ehart i Williams reaktywowali Kansas, poszerzając skład grupy o Steve'a Morse'a (eks-Dixie Dregs, gitara) i Billy'ego Greera (bas). To ponowne połączenie udokumentowano albumem Power, odrzucającym charakterystyczny dla wcześniejszych propozycji jazz-rockowy feeling na rzecz cięższego brzmienia. Jednak już na kolejnej dużej płycie, In The Spirit Of Things, muzycy powrócili do bardziej pompatycznych produkcji, tak charakterystycznych dla ich kompozycji z połowy lat 70-tych. W 1992 r. na rynku ukazał się koncertowy longplay, Live At The Whisky, zawierający zapis okolicznościowego koncertu, upamiętniającego 20-lecie grupy, na którym kolegów wspomógł Kerry Livgren.

Dwa lata później, równo 20 lat od czasu wydania pierwszej płyty, firma Kirshner wydala dwukompaktowy zestaw Kansas Boxed Set, z najlepszymi kompozycjami zespołu z lat 1974-1980 oraz kilkoma rarytasami koncertowymi i studyjnymi (m.in. z premierowym utworem "Wheels" nagrany w 1993 r. w składzie: Steve Walsh, Phil Ehart, Kerry Livgren i David Ragsdale - skrzypce, współpracujący z Kansas od 1991 r.).

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Carry on wayward son/Questions of my childhood	Kansas	12.1976	51[7]	11[20]	Kirshner 4267	[4x-platinum-US][written by Kerry Livgren][produced by Jeff Glixman, Kansas]
Point of know return/Closet chronicles	Kansas	11.1977	-	28[14]	Kirshner 4273	[written by Steve Walsh, Robby Steinhardt, Phil Ehart][produced by Jeff Glixman]
Dust in the wind/Paradox	Kansas	01.1978	-	6[20]	Kirshner 4274	[3x-platinum-US][written by Kerry Livgren][produced by Jeff Glixman, Kansas]
Portrait [He knew]/Lighting' s hand	Kansas	06.1978	-	64[6]	Kirshner 4276	[written by Kerry Livgren, Steve Walsh][produced by Jeff Glixman]
Lonely wind/Song for America	Kansas	01.1979	-	60[5]	Kirshner 4280	[written by S. Walsh][produced by Kansas]
People of the south wind/Stay out of trouble	Kansas	06.1979	-	23[12]	Kirshner 4284	[written by Kerry Livgren][produced by Kansas]
Reason to be/How my soul cries out for you	Kansas	09.1979	-	52[8]	Kirshner 4285	[written by Kerry Livgren][produced by Kansas]
Hold on/Don' t open your eyes	Kansas	09.1980	-	40[11]	Kirshner 4291	[written by Kerry Livgren][produced by Kansas]
Got to rock on/No room for a stranger	Kansas	12.1980	-	76[5]	Kirshner 4292	[written by S. Walsh][produced by Kansas]
Play the game tonight/Play on	Kansas	05.1982	-	17[15]	Kirshner 02903	[written by K. Livgren, P. Ehart, R. Williams, C. B. Frazier, D. Flower ][produced by Kansas, Ken Scott]
Right away/Windows	Kansas	08.1982	-	73[6]	Kirshner 03084	[written by J. Elefante, D. Elefante][produced by Kansas, Ken Scott]
Fight fire with fire/Incident on a bridge	Kansas	09.1983	-	58[7]	CBS Associated 04057	[written by J. Elefante, D. Elefante][produced by Kansas, Neil Kernon]
All i wanted/We' re not alone anymore	Kansas	11.1986	-	19[18]	MCA 52 958	[written by S. Walsh, S. Morse][produced by Andrew Powell]
Power /Tomb	Kansas	02.1987	-	84[4]	MCA 53 027	[written by S. Morse, S. Walsh, R. Goodrum][produced by Andrew Powell, Phil Ehart]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Kansas	Kansas	06.1974	-	174[10]	Kirshner 32 817	[gold-US][produced by Wally Gold]
Song for America	Kansas	03.1975	-	57[15]	Kirshner 33 385	[gold-US][produced by Jeff Glixman, Wally Gold]
Masque	Kansas	12.1975	-	70[20]	Kirshner 33 806	[gold-US][produced by Jeff Glixman]
Leftoverture	Kansas	11.1976	-	5[42]	Kirshner 34 224	[4x-platinium-US][produced by Jeff Glixman, Kansas]
Point of know return	Kansas	10.1977	-	4[51]	Kirshner 34 929	[4x-platinium-US][produced by Jeff Glixman]
Two for the show	Kansas	11.1978	-	32[19]	Kirshner 35 660	[platinium-US][produced by Kansas]
Monolith	Kansas	06.1979	-	10[24]	Kirshner 36 008	[gold-US][produced by Kansas]
Audio-visions	Kansas	10.1980	-	26[21]	Kirshner 36 586	[gold-US][produced by Kansas, Brad Aaron, Davey Moiré]
Vinyl confessions	Kansas	06.1982	-	16[20]	Kirshner 38 002	[produced by Kansas, Ken Scott]
Drastic measures	Kansas	08.1983	-	41[21]	CBS Associated 38 733	[produced by Kansas and Neil Kernon]
The best of Kansas	Kansas	09.1984	-	154[5]	CBS Associated 39 283	[4x-platinium-US]
Power	Kansas	11.1986	-	35[27]	MCA 5838
In the spirit of things	Kansas	11.1988	-	114[6]	MCA 6254	[produced by Bob Ezrin, Greg Ladanyi, Phil Ehart]
Miracles Out of Nowhere	Kansas	04.2015	-	61[1]	MCA 6254	[produced by Bob Ezrin, Greg Ladanyi, Phil Ehart]
The Prelude Implicit	Kansas	10.2016	-	41[1]	Epic	-

Kandi

Świat usłyszał po raz pierwszy o Kandi w roku 1992, kiedy występowała w składzie znanej żeńskiej grupy Xscape. To jej głos najlepiej słychać na debiutanckim singlu tej grupy - "Just Kickin' It" - utworze, dzięki któremu Xscape zwróciły uwagę na siebie, jak również na swoje fenomenalne głosy. Teraz, już jako autorka uhonorowanej nagrodą Grammy piosenki TLC "No Scrubs", jest też Kandi pierwszą kobietą, która otrzymała nagrodę ASCAP (amerykański odpowiednik ZaiKS'u) Rhythm & Soul Music Award w kategorii Najlepszy Kompozytor. Pierwszy solowy album 24-letniej artystki jest tylko potwierdzeniem jej klasy.

Już jako młoda dziewczyna, wychowująca się na przedmieściach Atlanty, Kandi odkryła w sobie umiejętność wymyślania prostych, wpadających w ucho melodii. Bardzo lubiła też pisać do nich teksty. Ale dopiero sukces wykonywanego przez TLC "No Scrubs" - przeboju jej autorstwa - spowodował, że pisanie piosenek stało się dla niej już nie tylko hobby, ale sposobem na życie. Po wydaniu trzeciego - i ostatniego - albumu Xscape, spod jej pióra wyszły takie hity jak "Bills, Bills, Bills" i "Bugaboo" Destiny's Child, "Makes me Ill" 'NSync czy "4,5,6" Sole. Wszyscy - od Mariah Carey po Faith Evans zaczęli się do niej zwracać z prośbą o napisanie dla nich przebojów. "To chyba najprzyjemniejsza rzecz, jak mogła mnie kiedykolwiek spotkać" mówi Kandi, która po rozpadzie Xscape nie miała pomysłu na dalszą karierę: "Nie wiedziałam, dokąd zmierza moje życie. Nawet sobie nie wyobrażałam, że w życiu musiałabym sobie radzić bez śpiewania."

Zadowolona z sukcesu kompozytorskiego, cały czas pragnęła wrócić na scenę i występować jak dawniej. Postanowiła napisać kilka przebojów z myślą o sobie. Razem ze znanym i cenionym producentem She'ksperem rozpoczęła pracę nad swoją solowa płytą "Hey Kandi...". Przy tej okazji natrafiła na niespodziewane problemy: "Pisząc dla innych - po prostu siadałam i od razu miałam w głowie jakiś pomysł. Kiedy przyszło do pracy na swój rachunek, zaczęłam się zastanawiać; O Boże, co ja mam pisać?"

Okazuje się, że rezultat jest - jak zwykle w przypadku Kandi -rewelacyjny. W promującym płytę kawałku "Don't Think I'm Not" składa hołd swojemu południowemu pochodzeniu. Tekst tej piosenki, jednej z faworytów Kandi, opowiada o tym, że kobiety oszukiwane przez mężczyzn wcale nie muszą czekać na nich z założonymi rękami - mogą odwdzięczać im się tym samym. Prawdziwie mistrzowskie brzmienie osiągnięto w utworze "Easier", w której Kandi towarzyszy Faith Evans.

Wspomniany utwór jest bardzo osobisty, opowiada o śmierci jej starszego brata. "Staram się pokazać, jak zebrać się po takiej tragedii - co zrobić, żeby życie stało się łatwiejsze do zniesienia - choć wiadomo, że nigdy nie będzie już takie same". Inny utwór - "Hey Kandi", to prawdziwa hip-hop'owa "ghetto love story" - "Starałam się napisać taki tekst, który równie dobrze mógłby być wykonywany przez jakiegoś rappera. Dodałam do niego tylko trochę więcej melodii." Jedyną piosenką, której nie napisała Kandi jest ballada "Cheatin' On Me" o pogardzie wobec kobiet. "Mama mówiła mi, że mogę się z tym kiedyś spotkać" śpiewa w tej piosence.

Kandi to jedna w niewielu osób, która potrafi śpiewać, tańczyć, pisać, komponować i grać (marzy o występie na Broadway'u) i robi to dobrze. Po przesłuchaniu płyty "Hey Kandi..." widać i słychać, że jest to ARTYSTKA w pełnym znaczeniu tego słowa. Artystka, która sama potrafi dobrze pokierować swoim życiem. "Czuję, że mam teraz wszystko pod kontrolą" mówi Kandi "Jeżeli czegoś nie zrobię lub nie dopilnuję, to jest to tylko moja wina. Ale jeżeli to co robię, zaprowadzi mnie na sam szczyt, to będzie to też tylko i wyłącznie moja zasługa. Wierzę, że potrafię to zrobić!".

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
4,5,6	Sole feat J.T.Money and Kandi	10.1999	-	21[16]	DreamWorks 59 029	[gold-US][written by Jeff Thompkins, Tonya Johnston][produced by Christopher "Tricky" Stewart][9[20].R&B Chart]
Don' t think i' m not	Kandi	08.2000	9[13][11.2000]	24[24]	Columbia 79 450	[written by Kandi Burruss, Kevin "She'kspere" Briggs, Katrina Willis, Bernard Edwards, Jr.][produced by Kevin "She'kspere" Briggs][32[20].R&B Chart][sample z "Ike' s mood"-Isaaca Hayesa]
Cheatin' on me	Kandi	02.2001	-	59[2].Hot 100 Singles Sales	Columbia 79 529	[written by Kandi Burruss, Kevin "She'kspere" Briggs][produced by Kevin "She'kspere" Briggs][92[2].R&B Chart]
It' s the weekend	Lil' J feat Kandi	12.2001	-	6[37].Hot 100 Singles Sales	Hollywood 64 060	[written by Jermaine Dupri, Kandi Burruss, ReMarqable, Anthony Harris, Shannon Johnson ][produced by Ez Elpee, Jermaine Dupri, Jewellz][53[20].R&B Chart]
Crew deep	Skillz feat Missy Elliott and Kandi	09.2002	-	41[7].Hot 100 Singles Sales	Rawkus 113991	[written by B. Collins,B. H. Edwards,D. Richard Lewis,G. Clinton,T. Mosley,M. Elliott,K. Burruss][produced by Hi-Tek][83[10].R&B Chart]
U and dat/Yay area	E-40 feat T-Pain & Kandi Girl	05.2006	-	13[25]	Sick Wid'It 42 957	[written by Burruss, K. Najm, F. Smith, J. Stevens, E. Bailey, A.][produced by Lil Jon][8[21].R&B Chart]
Try It Out	Big Bank Black featuring Kandi	08.2009	-	-	Duct Tape	[52[20].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Hey Kandi	Kandi	10.2000	129[4]	72[8]	Columbia 63 753	[produced by Kandi Burruss, Kevin "Shekspere" Briggs, Sam Salter, Katrina Willis, Laney Stewart, Bernard Edwards Jr.]
Fly Above EP	Kandi	11.2009	-	197[1]	Kandi Koated Entertainment	-
Kandi Koated	Kandi	01.2011	-	91[7]	Asylum 526424	[produced by Jazze Pha, Ne-Yo, Bryan-Michael Cox, Drumma Boy, Nitti ,Malay, Blac Elvis, Kuya Productions]

Wilbur Schwandt

Wilbur Clyde Schwandt (ur. 28 czerwca 1904r, w Manitowoc, Wisconsin - zm. 23 lipca 1998r, w Miami , Floryda ) był muzykiem najbardziej znanym z piosenki " Dream a Little Dream of Me " napisanej z Fabianem Andre . Często używał pseudonimu Don Swan i wydał wiele albumów z latynoskim jazzem w latach 50. i 60-tych.
Urodzony w Manitowoc, Wisconsin, 28 czerwca 1904 r., studiował kompozycję na Uniwersytecie w Chicago i został aranżerem wielu dużych zespołów, w tym występów komika Boba Hope'a . W 1940 roku został aranżerem orkiestry Xaviera Cugata , stanowisko to piastował przez następne 20 lat. Był aranżerem i kompozytorem dla muzyków latynoskich, takich jak Skinnay Ennis i Freddy Martin, a także muzyków tańca latynoskiego, takich jak Perez Prado i Desi Arnaz .

Pod koniec lat pięćdziesiątych Schwandt podpisał kontrakt z Liberty Records jako artysta nagrywający i nagrał pięć płyt LP Latin Lounge, zaczynając od Mucho Cha Cha Cha . Kolejne płyty , takie jak All This i Cha Cha Too , Hot Cha Cha oraz dwa tomy Latino! wystąpił gwiazdorski zespół muzyków z zachodniego wybrzeża. Sukces jego albumów pozwolił Swanowi założyć grupę koncertową, z którą intensywnie grał w Nowym Jorku i Las Vegas .


Schwandt wycofał się z muzyki w połowie lat 60-tych i ostatecznie przeniósł się do Miami , na Florydzie , gdzie zmarł 23 lipca 1998r, w wieku 94 lat .

                                        Piosenki na listach przebojów

Kompozycje Wilbura Schwandta na listach przebojów [with Fabian Andre Gus Kahn] .1931 Dream a Little Dream of Me Wayne King and His Orchestra 1.US 09/1950 Dream a Little Dream for Me Jack Owens 14.US 09/1950 Dream a Little Dream of Me Frankie Laine 18.US 07/1968 Dream a Little Dream of Me Mama Cass 12.US/11.UK 08/1968 Dream a Little Dream of Me Anita Harris 33.UK 11/2013 Dream a Little Dream Robbie Williams 130.UK

Seed Records

 Seed Records była wytwórnią Paula Clarka. Znajdowała się w Shawnee Mission w Kansas i była dystrybuowana przez Word do sklepów chrześcijańskich oraz przez ABC do świeckich sklepów.
Clark żył w Kansas City i dorastał w czasach brytyjskiej inwazji lat 60-tych. Wspomina, że interesował się baseballem i muzyką. Jego ojciec miał bilety  na mecze   i był na tym samym stadionie, na którym widział Beatlesów podczas ich wczesnej trasy koncertowej. Założył zespół o nazwie Kommotions.

W 1970 roku skończył pierwszy rok studiów i mieszkał w Górach Skalistych, kiedy po przeczytaniu książki przesłanej mu przez babcię przeżył „nawrócenie na szczyt góry”. Założył kawiarnię w Denver zwaną Narrow Gate, aby docierać do ludzi ulicy ze swoją teraz chrześcijańską muzyką. Jego piosenki stały się częścią „Jesus Movement” z początku lat 70-tych i zaczął grać na stadionach.


 Na początku lat 80-tych zniechęcił się kierunkiem, który obrała Contemporary Christian Music i na około pięć lat przestał nagrywać. Do nagrywania powrócił pod koniec lat 80-tych i od tego czasu sporadycznie wydaje albumy. W połowie lat 90-tych Paul Clark założył nową wytwórnię, Minstrel's Voyage Music i udostępnił wszystkie swoje albumy Seed na CD za pośrednictwem strony internetowej Paula Clarka. Nowy album ukaże się w kwietniu 2001 roku.

Dziś Clark mieszka „z powrotem w Kansas” z żoną Sharon i czwórką dzieci..

Sea Horse Records

Mała niezależna wytwórnia, na której czele stoi Teddy Ruster, z dyrektorem Allanem Austinem. Sea Horse operował poza siedzibą pod adresem 2 Lambolle Place, NW3. Artykuł w „Music Week” z 7 lipca 1979 r. Stwierdził, że firma szuka wykonawców i zamierza ograniczyć skład maksymalnie do dwóch zespołów. Według doniesień Ruster mówi, że Sea Horse miał swoje cele na międzynarodowym rynku, nie tylko na rynku krajowym, ale wyniki wydają się być mniej niż spektakularne. W konsekwencji pojawiły się dwa single, ale z jakiegoś powodu była między nimi kilkuletnia przerwa. „I'll Get Stoned” / „I'll Never Give It Up” nagrane przez Shades wyszło w październiku 1979 roku za pośrednictwem Pinnacle, z numerem katalogowym SH-1; ale 12-SH-2, 12-calowy singiel Boharda z kilkoma miksami „Maybe Tomorrow”, ujrzał światło dzienne dopiero w 1987 roku.

                            Katalog wytwórni:

    12 SH1     Bohard     Quite A Feeling ‎(12", Maxi)     1987    
    12 SH2     Bohard     Maybe Tomorrow ‎(12")     1987    
    SH 1     Shades      I'll Get Stoned ‎(7", Single)     1979

Scotti Brothers Records

Scotti Brothers Records to kalifornijska wytwórnia płytowa założona przez braci Tony'ego i Bena Scotti.Ich pierwszym sukcesem były albumy wydawane przez idola nastolatków,Leifa Garretta,a w póżniejszym czasie wylansowanie takich artystów jak "Weird Al" Yankovic i Survivor.Dużym osiągnięciem było podpisanie kontraktu z Jamesem Brownem w połowie lat 80-tych.
Dystrybucją płyt wytwórni zajmował się początkowo Atlantic; na początku lat 80-tych tę rolę przejął koncern CBS,byw 1991r oddać to w ręce BMG.W 1996r Scotti Brothers weszła we współpracę z WEA.
Bracia Scotti w ramach tej samej firmy prowadzili projekty filmowe wiążąc się z All American Television.Po tym jak koncern medialny kupił All American Television w 1997r,udziały Scotti Brothers wykupiła wytwórnia Zomba,oddział Volcano Entertainment.

                           Single na liście przebojów Hot 100 Billboard

SB 11202 Garrett Leif I Was Made For Dancin' / Living Without Your Love .1978 10[21]
DK 4722 Leif Garrett Feel The Need .1979 57[8]
SB 11418 Leif Garrett Memorize Your Number .1979 60[9]
100-14-037 James Brown Living In America .1985 4[19]
650059 8 James Brown Gravity .1986 93[2]
DK 4610 John Paul Young Love Is In The Air .1978 7[21]
DK 4705 John Paul Young Lost In Your Love .1978 55[9]
DK 4803 Addrisi Brothers Ghost Dancer .1979 45[8]
SB 11379 Cugini Let Me Sleep Alone / You Give Good Boogie .1979 88[4]
SCT A 2411 Survivor Eye Of The Tiger .1982 1[6][25] 2x-platinum
SCTA 2813 Survivor American Heartbeat .1982 17[16]
TA 6989 Survivor I Can't Hold Back .1984 13[23]
A 6708 Survivor Burning Heart .1985 2[22]
ZS4 06381 Survivor Is This Love / Can't Let You Go .1986 9[19]

                Albumy na liście przebojów Billboard

SB 7100 - Feel the Need - Leif Garrett [1978] #34
SB 7101 - Love Is in the Air - John Paul Young [1978] #119
SB 7103 - Ironhorse - Ironhorse [1979] #153
SB 7107 - Survivor - Survivor [1979] #169
SB 7109 - Why Not Me - Fred Knoblock [1980] #179
SB-16008 - Same Goes for You - Leif Garrett [1979] #129
FZ/PZ 37549 - Premonition - Survivor [1981] #82
ARZ 37625 - My Movie of You - Leif Garrett [1981] #185
FZ 38062 - Eye of the Tiger - Survivor [1982] #2
FZ 38791 - Caught in the Game - Survivor [1983] #82
FZ 39405 - Tough All Over - John Cafferty & The Beaver Brown Band [1985] #40
FZ 39578 - Vital Signs - Survivor [1984] #16
FZ 40006 - Go for Your Life - Mountain [1985] #166
FZ 40128 - No Easy Way Out - Robert Tepper [1986] #144
FZ 40203 - Rocky IV (Soundtrack) - Various Artists [1986] #10
FZ 40380 - Gravity - James Brown [1986] #156
FZ 40457 - When Seconds Count - Survivor [1986] #49
FZ 44241 - I'm Real - James Brown With Full Force [1988] #96
OZ 44282 - Too Hot to Sleep - Survivor [1988] #187
SZ 45297 - Eddie and the Cruisers II - John Cafferty & The Beaver Brown Band [1989] #121

Spirit

Popularna pod koniec lat 60-tych amerykańska grupa rockowa, nagrywająca dla wytwórni CBS. Początkowo znana jako Spirits Rebellious, później zmieniła nazwę na Spirit. Jej debiutancki album zatytułowany po prostu Spirit został nagrany w składzie: Randy California (właśc. Randolph Wolfe, ur. 20.02.1951 r. w Los Angeles w Kalifornii; gitara), Ed „Mr Skin” Cassidy (ur. 4.05.1923 r. w Chicago w stanie Illinois; perkusja), John Locke (ur. 25.09.1943 r. w Los Angeles; instr. klawiszowe), Jay Ferguson (właśc. John Fergusson, ur. 10.05.1947 r. w Burbank w stąnie Kalifornia; śpiew) i Mark Andes (ur. 19.02.1948 r. w Filadelfii w stanie Pennsylvania; bas).

Zainteresowanie mediów zespołem sięgnęło zenitu, kiedy okazało się, że ogolony na łyso perkusista jest nie tylko słynnym muzykiem, który grywał z takimi gwiazdami jazzu jak Gerry Mulligan, Cannonball Adderley i Thelonious Monk, ale również ojcem (w rzeczywistości ojczymem) gitarzysty. Jakość muzyki nie wymagała jednak żadnej reklamy. Grupa mogła się poszczycić wspaniałym, profesjonalnym brzmieniem i świetnymi tekstami Fergusona. Debiutancki album zajął 31. miejsce na amerykańskiej liście bestsellerów i pozostał tam przez ponad siedem miesięcy.

Wydany rok później The Family That Plays Together osiągnął jeszcze większy sukces, a singel „I Got A Line On You” wszedł do amerykańskiej Top 30. Znakomita produkcja Lou Adlera sprawiła, że po 25 latach płyta brzmi równie świeżo. Kolejne wydawnictwo Clear Spirit, zawierało muzykę autorstwa Locke’a do filmu „Sklep z modelkami” z piękną, nastrojową kompozycją „Ice”.

Spirit byli zespołem doskonale prezentującym się podczas koncertów. Wrażenie robiła sporych rozmiarów perkusja Cassidy’ego i charakterystyczne brzmienie gitary Californii. Ferguson - idol dziewcząt, występujący zawsze z nagim torsem, opalony na brąz - stał się wkrótce symbolem seksu. Czwarty album The Twelve Dreams Of Dr Sardonicus jest uważany za największe osiągnięcie grupy, głównie za sprawą Fergusona i Californii, którzy byli u szczytu swoich możliwości kompozytorskich. Choć jego notowania na listach przebojów były bardzo niskie (nie zdołał wejść do Top 50), później zasłużenie zdobył tytuł najlepiej sprzedającej się płyty w dyskografii Spirit. Swój stosunek do środowiska naturalnego i ekologii Randy California wyraził w utworze „Nature’s Way”, Ferguson natomiast w „Animal Zoo”. W tym samym czasie Spirit nagrali swój legendarny album Potatoland, którego publikacja została początkowo wstrzymana, lecz po akcji zorganizowanej przez brytyjski magazyn rockowy „Dark Star”, ujrzał on światło dzienne w 1981 r.

 Z biegiem czasu narastały napięcia wewnątrz zespołu; po odejściu Fergusona i Andesa, którzy utworzyli formację Jo Jo Gunne, grupę opuścił California. Nowymi członkami Spirit zostali Al i Christian Staehely. Zdominowany przez Locke’a album Feedback nie został przyjęty przychylnie przez publiczność i krytykę, a grupa zawiesiła działalność.

 W 1976 r. formacja reaktywowała się i podpisała nowy kontrakt nagraniowy. W składzie znów pojawił się Randy California (okazało się, że w międzyczasie został cudem uratowany po skoku z londyńskiego mostu Waterloo do Tamizy). California, Cassidy i basista Larry Knight regularnie koncertowali i zdobyli dużą popularność w Wielkiej Brytanii i Niemczech. Kolejne longplaye, pomimo uznania ze strony fanów, nie sprzedawały się zbyt dobrze. Do największych osiągnięć Spirit w tym okresie zaliczyć można znakomity dwupłytowy album Spirit Of 76. Ferguson tymczasem poświęcił się karierze solowej, a Mark Andes został członkiem zespołu Firefall.

W wywiadach udzielanych w 1978 i 1979 r. zdesperowany California dał do zrozumienia, że
grupa Spirit przestała istnieć, a on sam już nigdy nie zagra z Edem Cassidy. Na szczęście California mylił się, bo zespół powrócił w oryginalnym składzie w 1984 r. albumem The Thirteenth Dream, zawierającym nowe wersje najpopularniejszych przebojów Spirit. Wydawnictwo nie wzbudziło jednak większego zainteresowania. Randy California i Ed Cassidy do dziś tworzą trzon Spirit, podczas gdy skład formacji ulega ciągłym zmianom. W maju 1993 r. Cassidy hucznie obchodził swoje 70. (!) urodziny w klubie Troubadour w Los Angeles.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mechanical World/Uncle Jack	Spirit	05.1968	-	123[2]	Ode 108	[written by M. Andes, J. Ferguson][produced by Lou Adler]
I Got A Line On You/She Smiles	Spirit	01.1969	-	25[12]	Ode 115	[written by R. California][produced by Lou Adler]
Dark Eyed Woman/New Dope In Town	Spirit	09.1969	-	118[2]	Ode 122	[written by California, Ferguson][produced by Lou Adler]
1984/Sweet Stella Baby	Spirit	02.1970	-	69[9]	Ode 128	[written by R. California][produced by Lou Adler]
Animal Zoo/Red Light Roll On	Spirit	09.1970	-	97[1]	Epic 10648	[written by J. Ferguson][produced by David Briggs]
Nature's Way/Mr. Skin	Spirit	03.1971	-	111[3]	Epic 10701	[written by R. California][produced by David Briggs]
Mr. Skin/Soldier	Spirit	10.1973	-	92[3]	Epic 10701	[written by J. Ferguson][produced by David Briggs]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Spirit	Spirit	04.1968	-	31[32]	Ode 44 004	[produced by Lou Adler]
The Family That Plays Together	Spirit	01.1969	-	22[21]	Ode 44 014	[produced by Lou Adler]
Clear	Spirit	08.1969	-	55[15]	Ode 44 016	[produced by Lou Adler]
Twelve Dreams of Dr. Sardonicus	Spirit	12.1970	29[1]	63[14]	Epic 30 267	[gold-US][produced by David Briggs]
Feedback	Spirit	03.1972	-	63[14]	Epic 31 175	[produced by David Briggs]
The Family That Plays Together	Spirit	07.1972	-	189[7]	Epic 31 461	[produced by Lou Adler]
The Best of Spirit	Spirit	07.1973	-	119[12]	Epic 32 271	-
Spirit	Spirit	08.1973	-	191[4]	Epic 31 457	[produced by Lou Adler]
Spirit of '76	Spirit	06.1975	-	147[9]	Mercury 804	[produced by Randy California]
Farther Along	Spirit	07.1976	-	179[4]	Mercury 1094	[produced by Al Schmitt, Randy California]

Chris Spedding

Ur. 17.06.1944 r. w Sheffield w hrabstwie Yorkshire, Anglia. Nowatorski, choć nie w pełni doceniany gitarzysta, debiutował w beatowej grupie The Vulcans, po czym postanowił zarabiać na życie w trasach koncertowych zespołów country i na pokładzie pasażerskiego statku "Himalaya".

Występy w zespołach Alana Price'a i Paula Jonesa poprzedziły członkostwo w zespole The Battered Ornaments. Dzięki zaprezentowanej tam technice i muzycznej wyobraźni, Spedding zabłysnął wkrótce na solowym albumie Jacka Bruce'a Songs For A Tailor oraz w renomowanej jazz-rockowej grupie Nucleus. Nagraniom studyjnym z Lulu, Dusty Springfield i Johnem Cale'em towarzyszyły dwa niskonakładowe longplaye gitarzysty: Backward Progression i The Only Lick I Know.

Ciekawym pomysłem był zespół Sharks założony wraz z eks-basistą Free, Andym Fraserem, jednak wewnętrzne tarcia uniemożliwiły instrumentalistom pełną realizację zamierzenia. W 1975 r. Spedding powrócił do działalności solowej, towarzysząc równocześnie Royowi Harperowi w efemerycznej grupie Trigger. Rozwichrzona osobowość muzyka rzutowała niefortunnie na jego artystyczną karierę. Wydał majątek na ekscentryczny kostium, by wystąpić wraz z telewizyjną grupą The Wombles; udawał też nastolatka na popowo-punkowych singlach produkowanych przez Mickiego Mosta. Singel "Motor-Biking" z 1975 r. dostał się wprawdzie zasłużenie do brytyjskiej Top 20, jednak dziwaczne pomysły ciążą do dziś nad poważniejszymi dokonaniami Speddinga.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Rock & roll band/Goodbye we loved you [madly]	Chris Spedding's New Band	02.1970	-	-	Harvest HAR 5013	[written by Chris Spedding][produced by Andrew King]
My bucket' s got a hole in it/I can' t boogie	Chris Spedding	.1975	-	-	Island WIP 6225	[written by Chris Spedding][produced by Chris Spedding]
Motorbikin' /Working for the union	Chris Spedding	06.1975	14	-	Rak RAK 210	[written by Chris Spedding][produced by Mickie Most]
Jump in my car/Running round	Chris Spedding	01.1976	-	-	Rak RAK 228	[written by Mulry][produced by Mickie Most]
New girl in the neighbourhood/Truck drivin' man	Chris Spedding	03.1976	-	-	Rak RAK 232	[written by Chris Spedding][produced by Mickie Most]
Guitar Jamboree/Sweet disposition	Chris Spedding	04.1976	-	-	Rak RAK 236	[written by Chris Spedding][produced by Mickie Most]
Pogo dancing/The pose	Chris Spedding And The Vibrators	12.1976	-	-	Rak RAK 246	[written by Chris Spedding][produced by Mickie Most]
Get outta my pagoda/Hey miss Betty	Chris Spedding	09.1977	-	-	Rak RAK 261	[written by Chris Spedding][produced by Chris Thomas]
Silver bullet/Wild wild woman	Chris Spedding	01.1978	-	-	Rak RAK 268	[written by Chris Spedding][produced by Chris Thomas]
Bored bored/Time warp	Chris Spedding	05.1978	-	-	Rak RAK 274	[written by Chris Spedding][produced by Chris Spedding]
Gunflight /Evil	Chris Spedding	10.1978	-	-	Rak RAK 282	[written by Chris Spedding][produced by Mickie Most]
Video life/Frontal labotomy	Chris Spedding	04.1979	-	-	Rak RAK 290	[written by Spedding, Snips][produced by Chris Spedding]
The crying game/Counterfeit	Chris Spedding	.1980	-	-	Rak RAK 323	[written by Geoff Stephens][produced by Chris Thomas]
I' m not like everybody else/Contract	Chris Spedding	.1981	-	-	Rak RAK 326	[written by R. Davies][produced by Mickie Most]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Chris Spedding	Chris Spedding	04.1976	-	-	Rak SRAK 519	[produced by Mickie Most]
Hurt	Chris Spedding	09.1977	-	-	Rak SRAK 529
Guitar graffiti	Chris Spedding	03.1979	-	-	Rak SRAK 534
I' m not like everybody else	Chris Spedding	11.1980	-	-	Rak SRAK 542
Enemy within	Chris Spedding	10.1986	-	-	New Rose ROSE 94 [Fr]	[produced by Chris Spedding]

Sparks

Zespół amerykański założony w Los Angeles przez braci Russella [śpiew] i Rona [inst. klawiszowe] Mealów,występujących od dziecka w filmie i na estradzie.Zadebiutował w 1968r pod nazwą Halfnelson,jako trio z udziałem grającego na perkusji rockowego publicysty Johna Mendelssohna.
W 1971 r. bracia zmienili nazwę na Sparks, a do składu doszli Earle Mankay (gitara), Jim Mankay (bas) i Harley Fernstein (perkusja). Pomimo protekcji luminarzy kalifornijskiej sceny rockowej: piosenkarza i producenta Todda Rundgrena oraz menedżera Alberta Grossmana, grupie nie udało się wypłynąć w USA na szersze wody. Singel "Wonder Girl" cieszył się czysto lokalną popularnością, zaś nagrane dla wytwórni Bearsville longplaye Sparks i A Woofer In Tweeter's Clothing przeszły bez echa.

Wyczerpująca trasa koncertowa po brytyjskich klubach w 1973 r. przysporzyła zespołowi tyleż inwektyw, co zagorzałych fanów. Bracia Meal zdecydowali się na pozostanie w Anglii, podpisując kontrakt z wytwórnią Island i werbując do zespołu nowych muzyków, m.in. perkusistę Normana "Dinky" Diamonda z grupy Aldershot's Sound Of Time, gitarzystę Adriana Fishera z zespołu Toby i basistę Iana Hamptona z formacji Jooks.

Pod artystycznym okiem Muffa Winwooda, anglo-amery kańskiej mutacji Sparks udało się wprowadzić na listy brytyjskie aż osiem przebojów. Serię zapoczątkował w 1974 r. zaskakujący brzmieniowo temat "This Town Ain't Big Enough For Both Of Us" z albumu Kimono My House. Singel "Amateur House" cechowała ekscentryczna aranżacja w stylu Roxy Music, zaś późniejsze nagrania przeszły do legendy dzięki agresywnym tekstom Rona Meala i stereofonicznym efektom wykorzystującym kontrast między brzmieniem basu i świergotliwym falsetem Russella. Również wizualny image grupy opierał się na kontraście między statecznym garniturem i hitlerowskim wąsikiem spiętego Rona, a wybuchowością biseksualnego Russella.

Album Propaganda z 1974 r. różnił się brzmieniowo, choć zasadnicza formuła pozostała niezmienna. Ta ostatnia zaczęła z czasem nużyć, co w połączeniu z wątpliwą jakością estradowych występów spowodowało regres popularności zespołu. Sparks próbowali odzyskać względy na różne sposoby. Pracę nad albumem Indiscreet z 1975 r. nadzorował producent Tony Visconti, zaś longplay Big Beat z 1978 r. dogrywano w Los Angeles z udziałem renomowanych muzyków studyjnych. Zespołowi udało się przelotnie powrócić do łask słuchaczy.

W 1977 r. dwa single z albumu Number One In Heaven, wyprodukowanego przez Giorgio Morodera, trafiły do brytyjskiej Top 20, zaś w 1981 r. piosenka "When I'm With You" z longplaya Terminal Jive odniosła sukces we Francji. W 1983 r. temat "Cool Places", wykonywany przez obu braci wraz z gitarzystką Go-Go, Jane Wiedlin, trafił do amerykańskiej Hot 100, co nieźle świadczy o niewyczerpanej inwencji braci Mealów.

Polscy widzowie pamiętają być może Sparks w roli zwariowanej grupy grającej w wesołym miasteczku w kulminacyjnych sekwencjach thrillera "Rollercoaster" reż. Jamesa Goldstone'a z 1977 r. (muzycy do dziś zresztą żałują, że zgodzili się wystąpić w tym filmie). Po długim okresie milczenia, poświęconym głównie na pisanie ścieżki dźwiękowej do filmu-musicalu "Mai — The Psychic Girl" Sparks powrócili albumem Gratuitous Sax And Senseless Violins.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Wonder girl/[No more]Mr. Nice Guys	Sparks	11.1972	-	112[3]	Bearsville 0006 [US]	[written by Ron Meal,Russell Meal][produced by Todd Rundgren]
This town ain' t big enough for both of us/Barbecutie	Sparks	05.1974	2[10]	-	Island WIP 6193	[written by Ron Mael][produced by Muff Winwood]
Amateur hour/Lost and found	Sparks	07.1974	7[9]	-	Island WIP 6203	[written by Ron Mael][produced by Muff Winwood]
Never turn your back on mother earth/Alabamy night	Sparks	10.1974	13[7]	-	Island WIP 6211	[written by Ron Meal][produced by Muff Winwood]
Something for the girl with everything/Marry me	Sparks	01.1975	17[7]	-	Island WIP 6221	[written by Ron Meal][produced by Muff Winwood]
Get in the swing/Profile	Sparks	08.1975	27[7]	-	Island WIP 6236	[written by Ron Meal][produced by Muff Winwood,Tony Visconti]
Looks looks looks/Pineapple	Sparks	10.1975	26[4]	-	Island WIP 6249	[written by Ron Meal,Russel Meal][produced by Tony Visconti]
The number one song in heaven	Sparks	05.1979	14[12]	-	Virgin VS 244	[written by Giorgio Moroder, Ron Meal, Russell Meal][produced by Giorgio Moroder]
Beat the clock/[long version]	Sparks	07.1979	10[9]	-	Virgin VS 270	[written by Ron Meal,Russel Meal][produced by Giorgio Moroder]
Tryouts for the human ice	Sparks	10.1979	45[5]	-	Virgin VS 289	[written by Ron Meal,Russel Meal][produced by Giorgio Moroder]
I predict/Moustache	Sparks	05.1982	-	60[7]	Atlantic K 11 740	[written by Ron Meal,Russel Meal][produced by Mack ]
Cool places/Sports	Sparks & Jane Wiedlin	04.1983	-	49[12]	Atlantic 9866	[written by Ron Meal,Russel Meal][produced by Ron Meal,Russel Meal]
With all my might/Sparks in the dark	Sparks	07.1984	-	104[1]	Atlantic 89645 [US]	[written by Ron Meal,Russel Meal][produced by Ian Little]
Change/This Town Ain't Big Enough For The Both Of Us	Sparks	07.1985	85[3]	-	London LON 69	[written by Ron Meal,Russel Meal][produced by Ron Meal,Russel Meal]
When do i get to sing "My way"	Sparks	10.1994	38[3]	-	Logic/Arista 74321234462	[written by Ron Meal,Russel Meal][produced by Ron Meal,Russel Meal]
When i kiss you [I hear Charlie Parker playing]	Sparks	03.1995	36[8]	-	Logic/Arista 74321264262	[written by Ron Meal,Russel Meal][produced by Ron Meal,Russel Meal]
When do i get to sing "My way" [reissue]	Sparks	05.1995	32[11]	-	Logic 74321274012
Now that i own The BBC/Beat the clock [live]	Sparks	02.1996	60[3]	-	Logic 74321348662	[written by Ron Meal,Russel Meal][produced by Ron Meal,Russel Meal]
The number one song in heaven	Sparks	10.1997	70[1]	-	Roadrunner RR 22623	[written by Giorgio Moroder, Ron Mael, Russell Mael][produced by Ron Meal,Russel Meal]
This town ain' t big enough for both of us	Sparks vs Faith No More	12.1997	40[5]	-	Roadrunner RR 22513	[written by Ron Mael][produced by Ron Meal,Russel Meal]
Suburban Homeboy	Sparks	04.2003	142[1]	-	Lil' Beethoven LILBCD 3	[written by Ron Meal,Russel Meal][produced by Ron Meal,Russel Meal]
Perfume	Sparks	02.2006	80[1]	-	Gut CDGUT77	[written by Ron Meal,Russel Meal][produced by Ron Meal,Russel Meal]
Dick Around / Waterproof	Sparks	09.2006	139[1]	-	Gut CDGUT 79	[written by Ron Meal,Russel Meal][produced by Ron Meal,Russel Meal]
Good morning	Sparks	05.2008	147[1]	-	Lil' Beethoven LBRCD 111

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Kimono my house	Sparks	06.1974	4[24]	101[14]	Island ILPS 9272	[gold-UK][produced by Muff Winwood]
Propaganda	Sparks	11.1974	9[13]	63[13]	Island ILPS 9312	[silver-UK][produced by Muff Winwood]
Indiscret	Sparks	10.1975	18[4]	169[6]	Island ILPS 9345	[produced by Tony Visconti]
Number one in heaven	Sparks	09.1979	73[1]	204	Virgin V 2115	[produced by Giorgio Moroder]
Whomp that sucker	Sparks	08.1981	-	182[2]	RCA Victor 4091 [US]	[produced by Giorgio Moroder]
Angst in my pants	Sparks	05.1982	-	173[6]	Atlantic 19 347 [US]	[produced by Mack]
Sparks in outer space	Sparks	04.1983	-	88[17]	Atlantic 80 055 [US]	[produced by Ron Mael,Russell Mael]
Hello Young Lovers	Sparks	02.2006	66[2]	-	Gut GUTLP 53	[produced by Ron Mael , Russell Mael ]
Exotic Creatures Of The Deep	Sparks	05.2008	54[2]	-	Lil' Beethoven LBRCD 111	[produced by Ron Mael , Russell Mael ]
Hippopotamus	Sparks	09.2017	7[3]	-	BMG 538279612	[produced by Ron Mael , Russell Mael ]
Past Tense – The Best of Sparks	Sparks	11.2019	73[1]	-	BMG 4050538529166	-
A Steady Drip, Drip, Drip	Sparks	07.2020	7[1]	75	BMG 4050538603224	[produced by Ron Mael , Russell Mael ]

Kaleidoscope

Awangardowa grupa założona w 1966 r. przez artystów z kręgów kalifornijskiej muzyki jugbandowej i bluegrassowej. Gitarzyści David Lindley i Chris Darrow występowali poprzednio w zespole The Dry City Scat Band, a Solomon Feldthouse (śpiew, oud, caz - arabskie instrumenty ludowe) grywał w lokalnych folkowych klubach.

Pierwszy skład Kaleidoscope (działającego krótko pod nazwą Baghdad Blues Band) uzupełniali John Vidican (perkusja) oraz Charles Chester Crill (pseudonimy: Connie Crill, Max Buda, Fenrus Epp i Templeton Parceley; skrzypce, organy, harmonijka ustna, śpiew).

Urzekający muzyczną wyobraźnią pierwszy album Side Trips był syntezą indywidualnych zainteresowań członków grupy: bluesa, jazzu, folku i folkloru odmiennych kultur i cywilizacji. Wprawdzie płyta stanowiła zbiór krótkich tematów, popularność zespołu ugruntowały wykonywane podczas koncertów długie improwizacje. Kontrast ten muzycy próbowali wykorzystać na drugim albumie, A Beacon From Mars, zawierającym sześć zwięzłych etiud zestawionych z dwiema rozbudowanymi kompozycjami: neo-orientalną "Taxim" i tytułową, zdominowaną efektami sprzężenia zwrotnego.

Płyta była podzwonnym dla oryginalnego składu grupy. Po jej nagraniu Darrow przeszedł do zespołu Nitty Gritty Band, wkrótce potem odszedł także Vidican. Pozyskani na ich miejsce Stuart Brotman (bas) i Paul Lagos (perkusja) zadebiutowali na longplayu Incredible Kaleidoscope prezentującym ostrzejsze, mniej "odjazdowo-folkowe" brzmienie. Album zawierał wprawdzie kilka godnych uwagi tematów (rozbudowany "Seven Ate Sweet" i motoryczny "Lie To Me"), nie byłjednak rynkowym sukcesem, pomimo reklamy dodatkowo wspartej sensacyjnym występem grupy na Newport Folk Festival w 1968 r.

Kolejne zmiany składu rozpoczęło wyrzucenie z grupy Brotmana podczas prac nad czwartą płytą długogrającą. Jego następca, Ron Johnson, wprowadził do muzyki elementy funkowe, drugi zaś nowy członek, Jeff Kaplan, został nieoczekiwanie głównym wokalistą. Wszystko to nie bardzo pasowało do "ducha" zespołu i w rezultacie album Bernice przyniósł spore rozczarowanie. Grupie udało się wprawdzie umieścić dwie świetne piosenki w filmie "Zabriskie Point", (reż. Michelangelo Antonioni ), jednak odejście Feldthouse'a i Crilla w 1970 r. nic wróżyło niczego dobrego.

Pomimo przyjęcia do składu Richarda Aplana - Kaleidoscope zawiesił działalność jeszcze w tym samym roku, po spowodowanej przedawkowaniem narkotyków śmierci Jeffa Kaplana. David Lindley wybrał karierę solisty i muzyka sesyjnego, czego z mniejszym powodzeniem próbował też Darrow.
Po sześciu latach przerwy Darrow, a wraz z nim Feldthouse, Brotman, Lagos i Crill reaktywowali zespół, by nagrać album When Scopes Collide. Płyta, pozbawiona wprawdzie inwencji dawnych nagrań, prezentowała niezłą porcję rozrywki, podobnie jak owoc kolejnej wspólnej sesji - longplay Greetings From Kartoonistan... (We Ain't Dead Yet) z 1991 r.

Oba te albumy, podobnie jak kilka znakomitych płyt kompilacyjnych, przyczyniły się bez wątpienia do utwierdzenia legendy Kaleidoscope. Do dziś zespół uważany jest za jedną z najbardziej odkrywczych formacji schyłku lat sześćdziesiątych.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Tempe Arizona/Lie To Me	Kaleidoscope	07.1969	-	-	Epic 10500	[written by Burnett, Feldthouse, Lindley, Parcely, Brotman, Lagos]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Side Trips	Kaleidoscope	06.1967	-	-	Epic 26304	[produced by Barry Friedman]
A Beacon From Mars	Kaleidoscope	01.1968	-	-	Epic 26333	[produced by Mike Goldberg, Stu Eisen]
Incredible Kaleidoscope	Kaleidoscope	06.1969	-	-	Epic 26467	[produced by Jackie Mills]
Bernice	Kaleidoscope	.1970	-	-	Epic 26508	[produced by Jackie Mills, The Kaleidoscope]
When Scopes Collide	Kaleidoscope	.1976	-	-	Island ILPS 9462	[produced by Chester Crill, Chris Darrow]

Fabian Andre

Fabian Andre (ur. 8 stycznia 1910r - zm. 30 marca 1960r) był amerykańskim kompozytorem , najbardziej znanym ze współtworzenia muzyki do utworu „ Dream a Little Dream of Me ” z Wilburem Schwandtem w 1931 roku. Popularny w swoim czasie, piosenka została reaktywowana w 1968 roku, kiedy została nagrana przez Mamas & the Papas .

Jako lider orkiestry miał przebój piosenką „Dance of an Ear of Corn” dla Columbia Records w lipcu 1940 roku.

W 1960 roku Andre został znaleziony martwy w swoim pokoju hotelowym w Mexico City . W sekcji zwłok ustalono, że przyczyną śmierci jest „zator alkoholowy”. Wiele lat później, Mamas and the Papas zdecydowali się nagrać "Dream a Little Dream of Me" po tym, jak członkini Michelle Phillips dowiedziała się, że Andre, którego poznała w dzieciństwie, zmarł podobno w wyniku upadku z szybu windy.

                                        Piosenki na listach przebojów

Kompozycje Fabiana Andre na listach przebojów [with Wilbur Schwandt & Gus Kahn] .1931 Dream a Little Dream of Me Wayne King and His Orchestra 1.US 09/1950 Dream a Little Dream for Me Jack Owens 14.US 09/1950 Dream a Little Dream of Me Frankie Laine 18.US 07/1968 Dream a Little Dream of Me Mama Cass 12.US/11.UK 08/1968 Dream a Little Dream of Me Anita Harris 33.UK 11/2013 Dream a Little Dream Robbie Williams 130.UK