Luther Dixon

Luther Dixon (ur. 7 sierpnia 1931 r. -zm.  22 października 2009 r.) Był amerykańskim kompozytorem , producentem muzycznym i piosenkarzem . Piosenki Dixona odniosły największy sukces w latach 50. i 60-tych i zostały nagrane przez Elvisa Presleya , The Beatles , Jackson 5 , BB Kinga , Jerry Lee Lewisa , Dusty Springfield , Jimmy Reeda i innych.   Jako producent, Dixon pomógł stworzyć charakterystyczne brzmienie grupy dziewczęcej Shirelles .

Dixon urodził się w Jacksonville na Florydzie, ale jego rodzina przeprowadziła się do Brooklynu w Nowym Jorku, gdy był młody.Nauczył się śpiewać w kościele.

Dixon rozpoczął swoją karierę zawodową w 1954 r. w Four Buddies , grupie doo-wop pod przewodnictwem Larry'ego Harrisona, w której Dixon śpiewał barytonem i czasami grał na gitarze.  Four Buddies nagrywali dla Savoy Records , ale także jako The Barons dla Decca Records i jako The Buddies dla Glory Records .Grupa rozpadła się w 1955 roku, ale Dixon i Harrison kontynuowali wspólne pisanie piosenek.  Ich największym hitem był  „ Why Baby Why ”, nagrany przez Pata Boone , który osiągnął    5 miejsce w 1957 roku. 

Dixon i Billy Dawn Smith napisali piosenkę Perry Como z 1957 roku „Just Born (To Be Your Baby)”, która osiągnęła 12. miejsce.  W 1958 r. Bobby Darin nagrał „All the Way Home”, napisany przez Dixona i Otisa Blackwella , który został wydany na płycie Darina z 1960 r, For Teenagers Only. Dixon i Clyde Otis napisali piosenkę „Doncha 'Think It Time”, nagraną przez Elvisa Presleya w 1958 roku i zawartą na jego słynnym albumie z 1959 roku, 50 000 000 Elvis Fans Can't Be Wrong . Również w 1958 roku Dixon i Allyson Khent napisali „ 16 Candles ”, który został  zarejestrowany przez Crests i osiągnął  # 2. 

W 1960 roku, po spotkaniu z Florence Greenberg z Scepter Records , Dixon rozpoczął współpracę z Shirelles .   Pierwszą piosenką wyprodukowaną przez Dixona z Shirelles była „ Tonight's the Night ”, napisana wspólnie z Shirley Owens, wokalistką grupy.  Piosenka osiągnęła # 39 w 1960 roku, a kolejne nagranie Chiffons osiągnęło # 76.  Shirelles osiągnął # 1 dzięki „ Will You Love Me Tomorrow ” (napisane przez Carole King i Gerry Goffin ).  Dixon napisał stronę B do tego singla „ Boys ”. Piosenka Shirellesa z 1961 roku „ Baby It's You ”, napisana wspólnie przez Dixona pod pseudonimem „Barney Williams”,  Burta Bacharacha i Macka Davida , osiągnęła 8 miejsce. Zarówno „Boys”, jak i „Baby It's You” zostały później nagrane przez Beatlesów na ich debiutanckim albumie „ Please Please Me” .  Piosenka Shirelles  „ Soldier Boy ” z 1962 roku, napisana przez Dixona i Florence Greenberg, była ich ostatnią piosenką, która osiągnęła # 1. 

Greenberg założył drugą firmę fonograficzną Wand Records w 1961 r.  Dixon napisał i wyprodukował wiele piosenek dla wytwórni Wand i Scepter, w tym singiel Chucka Jacksona „ I Don't Want to Cry ” z 1961 r., napisany wspólnie z Jacksonem , który osiągnął # 36.Hit Jimmy'ego Reeda „ Big Boss Man ” z 1961 r. został napisany przez Dixona i Ala Smitha.

Dzięki tym sukcesom Capitol Records poprosił Dixona o założenie własnej wytwórni, Ludix Records, ale   nie odniosła sukcesu. W 1966 roku Dixon produkował Platters dla Musicor Records . Ich piosenki „ I Love You 1000 Times ” (nr 31, 1966) i „ With This Ring ” (nr 14, 1967) - to największe hity od momentu opuszczenia Mercury Records - zostały wyprodukowane i napisane wspólnie przez Dixona.

Pod koniec lat sześćdziesiątych styl muzyczny Dixona   zniknął z list przebojów muzyki popularnej. Popularność zyskał po tym, jak utwór „16 Candles” został wykorzystany w filmie „ American Graffiti” George'a Lucasa z 1973 roku, a także ponownie, gdy film „ Sixteen Candles” Johna Hughesa z 1984 roku zawierał utwór Stray Cats .   „Boys” został włączony do gry wideo The Beatles: Rock Band z 2009 roku .Piosenka Dixona „Never Let Me Go” została wykonana przez Jane Monheit w adaptacji filmowej powieści Kazuo Ishiguro o tym samym tytule. Dixon został nominowany do Songwriters Hall of Fame na tydzień przed śmiercią.
  Dixon zmarł w swoim rodzinnym mieście Jacksonville na Florydzie.

                                               Piosenki na listach przebojów

Kompozycje Luthera Dixona na listach przebojów [with Larry Harrison] 03/1957 Why, Baby, Why Pat Boone 17.UK/5.US [solo] 03/1957 Bahama Mama The Four Aces 53.US 03/1960 Never Let Me Go Lloyd Price 82.US 09/1961 Human Tommy Hunt 48.US 06/1962 Welcome Home Baby The Shirelles 22.US 10/1964 Somebody New Chuck Jackson 93.US 05/1969 Too Experienced Eddie Lovette 95.US [with Billy Smith] 10/1957 Just Born (To Be Your Baby) Perry Como 12.US [with Al Smith] 01/1958 Just Born Jim Dale 27.UK 05/1961 Big Boss Man Jimmy Reed 78.US 10/1967 Big Boss Man Elvis Presley 38.US [with Bert Keyes, Billy Smith] 01/1958 Angel Smile Nat King Cole 33.US 02/1958 Little Gypsy The Ames Brothers 67.US [with Allyson Khent] 11/1958 Sixteen Candles The Crests 2.US [with Brook Benton, Clyde Otis] 05/1959 So Close Brook Benton 38.US [with Shirley Owens] 09/1960 Tonight's the Night The Shirelles 39.US 09/1960 Tonight's the Night The Chiffons 76.US [with Al Kasha] 10/1960 Irresistible You Bobby Peterson 96.US 12/1961 Irresistible You Bobby Darin 15.US [with Lee Thomas] 12/1960 Don't Believe Him, Donna Lenny Miles 41.US 03/1963 Eternally The Chantels 77.US [with Chris Towns] 01/1961 The Jazz in You Gloria Lynne 109.US [with Chuck Jackson] 02/1961 I Don't Want to Cry Chuck Jackson 36.US 02/1969 I Don't Want to Cry Ruby Winters 97.US 10/1970 I Don't Wanna Cry Ronnie Dyson 50.US [with Kay Rogers,Bob Elgin] 03/1961 A Hundred Pounds of Clay Gene McDaniels 3.US 04/1961 A Hundred Pounds of Clay Craig Douglas 9.UK [with Ollie Jones] 04/1961 (It Never Happens) In Real Life Chuck Jackson 46.US [with Willie Denson] 04/1961 Mama Said The Shirelles 4.US 10/2009 Mama Said Dionne Bromfield 43.UK [with Bob Elgin & Eddie Snyder] 05/1961 In Between Tears Lenny Miles 84.US [with Willie Denson] 07/1961 A Tear Gene McDaniels 31.US [with Willie Denson & Kal Mann] 07/1961 The Fish Bobby Rydell 33.UK [with Burt Bacharach, Mack David ] 12/1961 Baby It's You The Shirelles 8.US 05/1964 Baby It's You Dave Berry 24.UK 09/1969 Baby It's You Smith 5.US 05/1984 Baby It's You Stacy Lattisaw & Johnny Gill 102.US [with Florence Green, Bob Elgin & Kay Rogers] 03/1962 Soldier Boy The Shirelles 1.US/23.UK 01/1965 Soldier Boy The Cheetahs 39.UK [with Shirley Owens & Willie Denson] 04/1962 Love Is a Swingin' Thing The Shirelles 109.US [with Joe Richardson] 07/1962 Mama, Here Comes the Bride The Shirelles 104.US [with Thom Bell & Kenny Gamble] 12/1963 Watch Your Step Brooks O'Dell 58.US [with King Curtis] 03/1964 Soul Serenade King Curtis 51.US 03/1968 Soul Serenade Willie Mitchell 23.US [with Robert Taylor, Robert Mosely, King Curtis ] 03/1964 Sha-La-La The Shirelles 69.US [with Wes Farrell] 10/1965 Boys The Beatles 102.US 09/1966 Devri The Platters 111.US [with Inez Foxx ] 04/1966 I Love You 1000 Times The Platters 31.US [with Kitty Noble] 02/1967 The Biggest Man Tommy Hunt 124.US [with Tony Hester,Popcorn Wylie] 02/1967 With This Ring The Platters 14.US [with Wilson Pickett,Brad Shapiro] 05/1972 Funk Factory Wilson Pickett 58.US

Dave Berry

Właśc. David Holgate Grundy, ur. 6.02.1941 r. w Woodhouse koło Sheffield w hrabstwie Yorkshire, Anglia. Razem ze swą grupą akompaniującą - The Cruisers, która długo pozostawała mu wierna, podpisał kontrakt z wytwórnią Kennedy Street Enterprises Danny Betesha, z siedzibą w Manchesterze.
 
Swój pierwszy przebój własną wersję "Memphis Tennessee" Chucka Berry'ego — nagrał w 1963 r. po zapewnieniu sobie umowy z firmą Decca Records. Hitami, choć mniejszego kalibru były też nowe wersje "My Baby Left Me" Arthura Crudupa i "Baby It's You" Burta Bacharacha. Prawdziwym przełomem stało się jednak dopiero nagranie piosenki "The Crying Game" Geoffa Stevensa. która w sierpniu 1964 r. doszła do brytyjskiej Top 5.
 
Nagranie to zwracało uwagę nie tylko "cierpiącym" barytonem Barry'ego, ale także łkającym legato gitarowym Sullivana uzyskanym przy pomocy prymitywnej wersji przystawki wah-wah. Wizerunek Berry'ego i jego zachowanie sceniczne były jak na tamte czasy śmiałe: ubrany na czarno wyginał swe ciało w erotycznych pozach, bawiąc się mikrofonem jak wijącym się wężem. Kolejny sukces przyniosło mu żwawe nagranie "Little Things" Bobby'ego Goldsboro, a także piosenka "This Strange Effect" Raya Davisa, która w Holandii stała się najlepiej sprzedającym się hitem w historii.
 
W sierpniu 1966 r. na listy przebojów dostała się także jego własna wersja kompozycji "Mama" B.J. Thomasa. W latach 70-tych był jedną z nielicznych gwiazd minionej dekady cieszących się pewnym szacunkiem w kołach punkowych, czego wyrazem stało się nagranie przez Sex Pistols jego piosenki "Don't Gimme No Lip Child" pochodzącej ze strony B jednego z singli z 1964 r.
 
W następnej dekadzie wznowił karierę nagraniową i trasy koncertowe występując często w kabaretach i koncer tach wspominkowych. W 1992 r. nastąpił renesans popularności jego starych przebojów za sprawą nominowanego do Oscara filmu "The Crying Game" (w reżyserii Neila Jordana), w którym wykorzystano śpiewaną przez Berry'ego wersję tego przeboju sprzed 28 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Memphis Tennessee/Tossin' And Turnin'	Dave Berry And The Cruisers	09.1963	19[13]	-	Decca F 11 734	[written by Chuck Berry][produced by Mike Smith]
My Baby Left Me/ Hoochie Coochie Man	Dave Berry And The Cruisers	01.1964	37[9]	-	Decca F 11 803	[written by Arthur Crudup][produced by Mike Smith]
Baby It's You/Sweet And Lovely	Dave Berry	04.1964	24[6]	-	Decca F 11 876	[written by Barney Williams/Burt Bacharach/Hal David][produced by Mike Smith]
The Crying Game/Don't Gimme No Lip Child	Dave Berry	08.1964	5[12]	-	Decca F 11 937	[written by Chuck Berry][produced by Mike Smith/Reg Guest]
One Heart Between Two/You're Gonna Need Somebody	Dave Berry	11.1964	41[3]	-	Decca F 12 020	[written by Geoff Stephens][produced by Mike Smith]
Little Things/I've Got A Tiger By The Tail	Dave Berry	03.1965	5[12]	-	Decca F 12 103	[written by Bobby Goldsboro][produced by Mike Smith]
This Strange Effect/Now	Dave Berry	07.1965	37[6]	-	Decca F 12 188	[written by Ray Davies][produced by Mike Smith]
Mama/Walk, Walk, Talk, Talk	Dave Berry	06.1966	5[16]	-	Decca F 12 435	[written by Mark Charron][produced by Ivor Raymonde]

Polly Bergen

Polly Bergen (ur. Nellie Paulina Burgin ; ur. 14 lipca 1930 r. - zm. 20 września 2014 r.) Była amerykańską aktorką, piosenkarką, prezenterką telewizyjną, pisarką i przedsiębiorcą.

Zdobyła nagrodę Emmy w 1958 roku za rolę Helen Morgan w The Helen Morgan Story . Za pracę sceniczną była nominowana do nagrody Tony dla najlepszej aktorki w musicalu za rolę Carlotty Campion w Follies w 2001 roku. Jej dorobek filmowy obejmował  Cape Fear (1962) i The Caretakers (1963), za którą była nominowana do nagrody Złotego Globu dla najlepszej aktorki w filmie   dramatycznym . Przez jeden sezon była gospodarzem swojego cotygodniowego programu   ( The Polly Bergen Show ), regularnie występowała w panelu telewizyjnego teleturnieju To Tell The Truth, a później występowała w rolach The Sopranos i Desperate Housewives . Jako autorka napisała trzy książki o urodzie i modzie.

Bergen urodziła się w Knoxville w Tennessee ,z Lucy (z domu Lawhorne; 1909–1985) i Williama Hugh Burgina (1909–1982), inżyniera budowlanego. „Bill Bergen”,był później  znany, miał talent do śpiewania i pojawił się ze swoją córką w kilku odcinkach jej 18-odcinkowego serialu komediowego  NBC The Polly Bergen Show , który był emitowany w sezonie telewizyjnym 1957–1958   i doprowadził  do ​​ich duetu na płycie Columbia   Polly i Her Pop .

Bergen pojawiła się w wielu rolach filmowych, zwłaszcza w oryginalnym filmie Cape Fear (1962) u boku Gregory'ego Pecka i Roberta Mitchuma . Miała role romantyczne w trzech filmach komediowych Deana Martina i Jerry'ego Lewisa na początku lat pięćdziesiątych: At War with the Army , That's My Boy and The Stooge . W latach 50-tych występowała w wielu westernach, w tym w Warpath , Arena i Escape from Fort Bravo . Wystąpiła także w komedii o wyścigach konnych, Fast Company ,   w Kisses for My President oraz jako żona Jamesa Garnera w komedii romantycznej Move Over, Darling ,   z Doris Day . Późniejsze role Bergen obejmowały Mrs. Vernon-Williams w Cry-Baby , filmie Johna Watersa.

Zagrała w   w 2001 roku w broadway'owskim filmie Stephena Sondheima Follies w teatrze Belasco i otrzymała nominację do nagrody Tony w kategorii „ Najlepsza aktorka w musicalowa”.W 2003 roku zagrała w tym samym teatrze w Six Dance Lessons in Six Weeks u boku Marka Hamilla w roli, którą przejęła od Rue McClanahan .

Bergen grała Fran  Felstein  w filmie HBO The Sopranos , jako była kochanka Johnny'ego Soprano i Johna F. Kennedy'ego . Od 2007 do 2011 roku Bergen występowała gościnnie w Desperate Housewives jako matka Lynette Scavo , Stella Wingfield ,  otrzymując nominację do nagrody Emmy . 

 1965 roku Bergen stworzyła linię kosmetyków Polly Bergen Company. Tworzyła również linie biżuterii i marek obuwniczych oraz była autorką trzech książek o urodzie.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Come Prima (Koma Preema)/Au Revoir Again	Polly Bergen	12.1958	-	67[6]	Columbia 41 275	[written by Panzeri, Taccani, Di Paola ]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Bergen Sings Morgan	Polly Bergen	06.1957	-	10[5]	Columbia 994	-
The Party's Over	Polly Bergen	11.1957	-	20[1]	Columbia 1031	-

Merv Benton

Historia Merva Bentona jest interesującą częścią beatowego boomu w Australii.Wywodzący się z okolic Melbourne w krótkim czasie uzyskał ogromną popularność w kraju.Na początku 1964r podpisuje kontrakt nagraniowy z wytwórnią W&G; Records stając się jej sztandarową postacią.
 
Merv Benton [prawdziwe nazwisko Mervyn Bonson] urodził się 12 sierpnia 1942r i dorastał na przedmieściach Melbourne,uczęszczając do Preston High,gdzie stał się wielkim miłośnikiem tenisa.Po ukończeniu szkoły pracował jako stażysta w banku.Słuchał w tym czasie jako nastolatek Elvisa Presley'a, Sama Cooke'a, Gene Vincenta, Chucka Berry'ego, Little Richarda i Jerry Lee Lewisa.Po obejrzeniu na żywo występów Billa Haley'a & The Comets, The Platters i Freddie Bella postanowił ,że zostanie piosenkarzem.
 
Zaczynał od rock'n'rollowej grupy The Planets,poznając wielu muzyków ze sceny muzycznej Melbourne,zwłaszcza pianistę Graema Howie.W pażdzierniku 1960r wystartował w konkursie młodych talentów w lokalnej Canterbury Ballroom,zwyciężając piosenką "Don't Leave Me This Way".Tydzień pożniej jego promotor,Brian de Courcy,załatwia mu posadę wokalisty w grupie Ramrods,której liderem był Ian B. Allen.
 
Na początku 1964r nagrywa swoje demo dla wytwórni W&G; wyprodukowane przez Johnny Chestera.Na debiutanckim singlu umieszczono cover Elvisa Presley'a "Baby, Let's Play House".Następnym singlem był klasyk Eddie Cochrana "Nervous Breakdown",w którym towarzyszyła mu grupa The Strangers.Stał się niekwestionowanym idolem młodzieży w tym czasie."Be Sweet"/"You're The Dog" to dwie niemieckie piosenki wydane na kolejnym singlu dzięki kontaktom W&G;,zresztą podkłady instrumentalne w całości zostały nagrane w Niemczech.Z tej okazji znów rozgorzała dyskusja na temat marnej jakości dżwięku w dosyć prymitywnych studiach nagraniowych w Melbourne i ogólnie Australii.
 
Pierwszy rok kariery Bentona był oszałamiający:cztery przebojowe single,jedna EP-ka,album,regularne występy w telewizji i koncerty jako support Billy J.Kramera.W 1965r kontynuje karierę singlami "I Got Burned" / "Cincinatti Fireball",coverem Bobby Blanda "Yield Not To Temptation",swoją wersją przeboju Crasha Craddocka "Don't Destroy Me" oraz "Can I Believe It's True".W tym okresie koncertuje w Australii z zespołem The Tamlas.
 
W sierpniu 1966r pojawiają się problemy Merva z gardłem,tak,że musi odwołać koncerty w Melbourne's Myer Music Bowl.Zdiagnozowano częściowy paraliż krtani i i dwuletnią przerwę w aktywności muzycznej.Okazało się ,że są to polipy na krtani,które nie przeszkadzają w mówieniu ale uniemożliwiają śpiewanie.Ten nieszczęśliwy zbieg okoliczności przerwał pięknie zapowiadającą się karierę. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Baby Let's Play House/Endless Sleep	Merv Benton	03.1964	47[7]	-	W&G; WG-S-1844	[Produced by Johnny Chester ]
Nervous Breakdown/Doncha Think It's Time	Merv Benton	06.1964	67[6]	-	W&G; WG-S-1885	[Produced by Russ Thompson]
Be Sweet/You're The Dog	Merv Benton	08.1964	52[8]	-	W&G; WG-S-1944	[Produced by Lindsay Moorehouse]
Come On And Get Me/(I Do The) Shimmy Shimmy	Merv Benton	11.1964	65[11]	-	W&G; WG-S-2319	[Produced by Russ Thompson]
It's Love Baby/Goodnight Irene	Merv Benton	03.1965	70[7]	-	W&G; WG-S-2360	[Produced by Russ Thompson]
Cincinnati Fireball/I Got Burned	Merv Benton	05.1965	18[17]	-	W&G; WG-S-2384	[Produced by Russ Thompson]
Yield Not To Temptation/Twenty Flight Rock	Merv Benton	08.1965	29[10]	-	W&G; WG-S-2432	[Produced by Russ Thompson]
Don't Destroy Me/Can I Believe It's True	Merv Benton	10.1965	34[11]	-	W&G; WG-S-2474	[Produced by Russ Thompson]
(I Do The) Shimmy Shimmy '65/Baby Lets Play House November	Merv Benton	11.1965	56[6]	-	W&G; WG-S-2491	[Produced by Russ Thompson]
We Got Love/Sell My Soul	Merv Benton	12.1965	50[10]	-	W&G; WG-S-2518	[Produced by Russ Thompson]
You Got What It Takes/Shake, Rattle And Roll	Merv Benton	02.1966	45[12]	-	W&G; WG-S-2545	-
The Worryin' Kind/Big Jack	Merv Benton	05.1966	47[15]	-	W&G; WG-S-2601	-
I'll Go Crazy/It Hurts Me	Merv Benton	10.1966	82[4]	-	W&G; WG-S-8015	-
King Of Love/Who'll Be Next In Line	Merv Benton	12.1966	94[1]	-	W&G; WG-S-8039	-
Do It Again A Little Bit Slower/Bonaparte's Retreat	Merv Benton	05.1967	76[4]	-	W&G; WG-S-8072	-

Michael W. Smith

Michael w. Smith urodził się w Kenova, West Virginia, miasteczku liczącym około 5.000 mieszkańców, w którym wszyscy się znają. W miasteczku tym jest nawet ulica nazwana jego imieniem. Michael grywał w różnych zespołach rockowych i w kościele w Kenova. Po ukończeniu szkoły na krótki czas poszedł do college'u. Grał jednak na słuch, co nie było mile widziane na wydziale muzycznym. Po decyzji przerwania nauki w szkole wyższej Michael wrócił do domu, aby pisać piosenki, komponować i rownocześnie pracować w sklepie spożywczym. Wiedział jednak, że chce wyjechać z rodzinnego miasta.

W 1978 roku kontakt z wydawcą z Nashville doprowadził do przyjaźni. Wydawcy spodobała się jego muzyka. Cztery tygodnie poźniej Michael spakował się i przeprowadził do Nashville. W Nashville Michael poznał swoją żonę Deborah. Michael już wcześniej odnosił sukcesy jako autor piosenek, ale jak sam przyznaje - wszystko dopiero zaczęło się, gdy poznał swoją żonę. To właśnie ona napisała wszystkie teksty do pierwszego albumu FRIENDS.
Po urodzeniu się ich piątki dzieci, priorytety Debory zmieniły się i więcej czasu zaczęła poświęcać na bycie żoną i matką. Kolejne teksty pisali dla Michaela m.in Amy Grant, Wayne Kirkpatrick, Dianne Warren i David Foster.
W 1982 Michael podpisuje kontrakt z firmą Blanton/Harell i rozpoczyna tourneé z ich największą gwiazdą - Amy Grant - jako keyboardzista w jej zespole. Na jesieni 1983 roku Smith otwiera koncert Amy. Następnie podpisuje kontrakt z Reunion Records w 1983 i debiutuje płytą MICHAEL W. SMITH PROJECT, za którą otrzymuje złotą płytę. Wkrótce otrzymuje nominacje do kilku DOVE AWARDS.
Kolejna płyta Michaela MICHAEL W.SMITH otrzymuje nagrodę GRAMMY w 1984.
W 1986 ukazuje się THE BIG PICTURE, płyta nawiązująca do spraw nastolatków i mająca wpływ na powstanie książki OLD ENOUGH TO KNOW, która staje się bestsellerem. Płyta THE BIG PICTURE otrzymuje nominację do nagrody GRAMMY.
W 1988 Michael nagrywa płytę I 2 (EYE), która powstaje podczas tourneé LEAD ME ON z Amy Grant. Podczas tego tourneé na koncerty przybyło 870.000 fanów.
We wrześniu 1989 roku Michael wydaje album świąteczny MICHAEL W.SMITH CHRISTMAS, który jest przykładem jego umiejętności łączenia muzyki neo-klasycznej i współczesnej.
Kolejne dwa albumy - GO WEST YOUNG MAN, wydana we wrześniu 1990, i CHANGE YOUR WORLD z sierpnia 1992 otrzymują złote płyty.
Pośród wielu innych nagród i wyróżnień Michael W. Smith został mianowany jednym z czterech najlepszych keyboardzistów rockowych oraz znalazł się na liście 50 najpiękniejszych ludzi 1992 roku.

W życiu Michael próbuje pokazać, na czym polega współczesne chrześcijanstwo i że ludzie, którzy je tworzą, są zwyczajnymi ludźmi. Mówi, że ludzie z którymi się spotyka po raz pierwszy, na początku podchodzą bardzo ostrożnie, z czasem przekonują się, że jest normalnym facetem i dopiero wtedy ich nastawienie staje się bardziej przyjazne, otwierają się i zaczynają pytać o Jezusa. Michael uważa, że właśnie życiem należy pokazywać, czym jest ewangelia, ponieważ same słowa niewiele dają. Dodaje, że oczywiście są sytuacje, w których Bóg wkłada w nasze usta słowa, którymi chce, abyśmy się podzielili, ale dla większości najważniejsze jest to, co widzą w życiu. Michael chce być jak najlepszym świadectwem:

"Niektórzy ludzie są bardzo dosłowni i doktrynalni, ale czuję, że mogę być światłem w ciemności. Chciałbym, aby potrafili zrobić krok do tyłu i ujrzeć pełny obraz. Ludzie pochopnie wyciągają wnioski i sądzą, że wszystko ci się pomieszało i straciłeś wiarę. Ale mam historie, niesamowite historie, które powodują, że cała krytyka jest łatwiejsza do zniesienia. Moja wiara jest dla mnie najważniejsza. Po prostu chcę być pozytywnym przykładem."


Michael miał również w swoim życiu trudne momenty. Po przeprowadzce do Nashville, po doświadczeniach, wśród których nie zabrakło marihuany, w chwili depresji pada na kolana, dwie godziny płacze na podłodze swojego mieszkania i prosi Boga, aby zmienił jego życie. Modlitwa zostaje wysłuchana i od tego momentu wszystko się zmienia. Michael komentuje tamte chwile:

"Żałuję, że brałem narkotyki, ale pomaga mi to teraz lepiej rozumieć ludzi z problemem narktotyków i brakiem poczucia własnej wartości."

Drugą po wierze najważniejszą sprawą w życiu Michaela jest jego rodzina. Na pytanie, jakie epitafium chciałby mieć wyryte na swoim nagrobku odpowiada: "Wspaniały mąż i ojciec". W jego domu, w cichym Franklinie, w stanie Tennesse Deb, Ryan, Whitney, Tyler, Anna i Emily Smith wiedzą, że nawet wtedy, gdy Michael jeździ po świecie, występuje z gwiazdami i wypełnia stadiony fanami - sercem jest zawsze z nimi w domu.

Michael stał się awangardzistą nowego trendu: piosenkarze muzyki gospel robią filmy video, pojawiają się w późnowieczornych programach telewizyjnych i mają podpisane kontrakty z tymi samymi wielkimi wytwórniami płytowymi, które produkują sataniczny metal czy mysogynistyczny rap. Ma to swoje dobre i złe strony. Daje szansę Michaelowi i jego znajomym lepsze szanse promocji i sprzedaży płyt, ale również stawia w trudnej pozycji pomiędzy sacrum i profanum.

"Zawsze chciałem być twórcą i wykonawcą muzyki pop, ale moim pragnieniem jest, aby śpiewać dla jak największej liczby ludzi i mówić o swojej wierze. Zawsze chciałem wykonywać muzykę pop, ale dojrzałem do stanu, w którym czuję, że nie wszytkie moje piosenki muszą być o Bogu."

Jak wielu innych artystów, którzy mają siłę szerokiego oddziaływania Michael nie nagrywa wyłącznie muzyki religijnej. Nagrywa muzykę popularną, która ma duchowe podstawy i z pewnością silnie oddziałuje na współczesną społeczność chrześcijańską. Michael sam mowi o tym, że jego muzyka to jakby odbicie jego własnego życia i tego wszystkiego, o czym piszą do niego fani. Śpiewa o miłości, przyjaźni, nadziei, śpiewa o tym, co dla niego w życiu jest najważniejsze, a więc o tym wszystkim, co pochodzi od Boga. Smith nie jest pierwszą chrześcijańską gwiazdą rocka, która prowadzi czyste życie, ale z pewnością jest pierwszą gwiazdą z taką samą mocą oddziaływania jak Guns N' Roses czy Cher w środowiskach świeckich.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Place in this World	Michael W. Smith	05.1991	-	6[21]	Reunion 19 019	[written by W. Kirkpatrick, A. Grant, M. W. Smith][produced by Michael W. Smith]
For You	Michael W. Smith	09.1991	-	60[11]	Reunion 19 103	[written by W. Kirkpatrick, M. W. Smith, W. Owsley III][produced by Michael W. Smith]
I Will Be Here for You	Michael W. Smith	09.1992	-	27[20]	Reunion/Geffen 19 139	[written by Michael W. Smith, Diane Warren][produced by Michael W. Smith, Mark Heimermann, Michael Blanton]
Somebody Love Me	Michael W. Smith	03.1993	-	71[7]	Reunion/RCA 62 465	[written by Michael W. Smith, Wayne Kirkpatrick]
Picture Perfect	Michael W. Smith	07.1993	-	116[3]	Reunion/RCA 62 554	[written by Michael W. Smith, Wayne Kirkpatrick][produced by Mark Heimermann, Michael W. Smith]
Love Me Good	Michael W. Smith	04.1998	-	61[5]	Reunion 410 010	[produced by Mark Heimermann, Michael W. Smith]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Go West Young Man	Michael W. Smith	06.1991	-	74[19]	Reunion 24 325	[platinum-US][produced by Wayne Kirkpatrick, Bryan Lenox, Michael W. Smith]
Change Your World	Michael W. Smith	09.1992	-	86[29]	Reunion 24 491	[platinum-US][produced by Mark Heimermann, Wayne Kirkpatrick, Scott MacLeod, Trace Scarborough, Michael W. Smith]
I'll Lead You Home	Michael W. Smith	09.1995	-	16[39]	Reunion 83 953	[platinum-US][produced by Patrick Leonard]
Live the Life	Michael W. Smith	05.1998	-	23[18]	Reunion 10 007	[gold-US][produced by Mark Heimmerman, Michael W. Smith, Stephen Lipson]
Christmastime	Michael W. Smith	11.1998	-	90[9]	Reunion 10 015	[gold-US][produced by Brown Bannister, Michael W. Smith]
This Is Your Time	Michael W. Smith	12.1999	-	21[13]	Reunion 0041	[gold-US][produced by Michael W. Smith, Bryan Lenox]
Freedom	Michael W. Smith	12.2000	-	70[7]	Reunion 0002	[gold-US][produced by Michael W. Smith, Bryan Lenox]
Worship	Michael W. Smith	09.2001	-	20[83]	Reunion 10 025	[2x-platinum-US][produced by Michael W. Smith, Tom Laune]
Worship Again	Michael W. Smith	11.2002	-	14[34]	Reunion 10 074	[platinum-US][produced by Michael W. Smith]
The Second Decade (1993–2003)	Michael W. Smith	10.2003	-	38[9]	Reunion 10 080	-
Healing Rain	Michael W. Smith	11.2004	-	11[15]	Reunion 10 073	[gold-US][produced by Michael W. Smith, Matt Bronleewe, Sam Ashworth]
Stand	Michael W. Smith	11.2006	-	48	Reunion 10 109	[produced by Matt Bronleewe, Michael W. Smith]
It's a Wonderful Christmas	Michael W. Smith	10.2007	-	54	Reunion 10 123	[produced by Michael W. Smith, David Hamilton]
Wonder	Michael W. Smith	09.2010	-	26	Reunion 10 153	[produced by Michael W. Smith, Bryan Lenox]
Decades of Worship	Michael W. Smith	01.2012	-	99	Reunion	-
Sovereign	Michael W. Smith	05.2014	-	10	Capitol	[produced by Jeremy Edwardson, Seth Mosley, Christopher Stevens, Joshua Silverberg]
The Spirit of Christmas	Michael W. Smith	09.2014	-	16	Sparrow	[produced by Robert Deaton, David Hamilton, Michael W. Smith]

Escape Club

Escape Club, angielski zespół rockowy pop z siedzibą w Londynie powstały w 1983 roku. Zespół składa się z byłego członka Mad Shadows , wokalisty / gitarzysty Trevora Steela i gitarzysty Johna Holliday'a, wraz z byłym basistą Expressos Johnnie Christo (aka John Christoforou) i perkusistą Milana Zekavica. Zekavica również wcześniej grał w Steel a Holliday na albumie grupy new wave z początku lat 80-tych Planning by Numbers.W 1986 roku podpisali kontrakt z EMI i nagrali album White Fields, który został wydany w 1987 roku.

Później w 1987 roku, grupa przeniosła się do Atlantic Records nagrywając następną płytę, Wild Wild West. Album został wydany w lecie 1988 roku. Pierwszy singiel, "Wild, Wild West" wspiął się na szczyt Billboard Hot 100 i a teledysk z piosenką pojawiał się na antenie MTV. Jednak miał zakaz emisji w ich ojczyźnie , za rzekomy seksim i obraźliwe sceny.

W 1989 roku wydali dwa single z Wild Wild West: "Shake for the Sheik", który wspiął się na 28 miejsce, i " Walking Through Walls ", który zadebiutował na pozycji 81.Okładka singla "20th Century Fox" coveru The Doors pojawiła się na The Wonder Years: Music From the Emmy Award-Winning Show & Its Era, który ukazał się również na antenie MTV.Na oficjalnej stronie zespół poinformował, że utwór został wyprodukowany przez Ray'a Manzarka.

W 1990 roku zespół powrócił do studia, aby nagrać swój ostatni album, Dollars & Sex, który ukazał się w marcu 1991 r. Pierwszy singiel "Call It Poison" nie wszedł do Top 40 amerykańskiej listy. Atlantic Records następnie wydał utwór "I'll Be There", powstałym pod silnym wpływem śmierci przyjaciela żony. Piosenka stała się hymnem tych, którzy doświadczyli strat najbliższych. "I'll Be There" dotarła do 8 miejsca na Billboard Hot 100 i osiągnął status złotej płyty w Stanach Zjednoczonych. Grupa rozpadła się w 1992 roku. Escape Club jest jedynym brytyjskim zespołem, który miał # 1 hit w USA, ale nie zaistniał na listach przebojów w Wielkiej Brytanii.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Wild, Wild West/We can run	Escape Club	08.1988	-	1[1][27]	Atlantic 89 048	[gold][written by The Escape Club][produced by The Escape Club][36[4].Hot Disco/Dance;Atlantic 86 544 12"][3.Modern Rock Tracks]
Shake for the Sheik/Working for the Fatman	Escape Club	12.1988	-	28[147]	Atlantic 88 983	[written by The Escape Club][produced by Chris Kimsey]
Walking Through Walls/Standing On A Bridge	Escape Club	03.1989	-	81[6]	Atlantic 88 951	[written by The Escape Club][produced by The Escape Club]
Call It Poison/Keep The Motor Running	Escape Club	02.1991	-	44[10]	Atlantic 87 759	[written by The Escape Club][produced by Peter Wolf]
I'll Be There/Lately	Escape Club	05.1991	-	8[25]	Atlantic 87 683	[gold][written by The Escape Club][produced by The Peter Wolf]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Wild Wild West	Escape Club	08.1988	-	27[38]	Atlantic 81 871	[gold][produced by Chris Kimsey]
Dollars & Sex	Escape Club	04.1991	-	145[12]	Atlantic 82 198	[produced by Peter Wolf]

Lisette Melendez

Lisette Melendez (ur. 1967r) to amerykańska wokalistka freestyle / latin pop / dance-pop .Najbardziej znana jest ze swoich hitów z 1991 roku „Together Forever”, nr 35 na liście Billboard Hot 100  oraz „A Day In My Life (Without You)”. Obie piosenki były tak wielkimi hitami muzyki tanecznej , że przypisuje się je jako pomoc w odnowie zainteresowania muzyką freestyle na początku lat 90-tych, która traciła na popularności ze względu na spadek popularności muzyki pop i wzrost grunge w tym czasie.

Melendez urodziła się i wychowała we wschodnim Harlemie w Nowym Jorku. Inspiracje z dzieciństwa Melendez obejmują matkę i ciotkę, które śpiewały w chórze kościelnym i teatrze miejskim. Szlifowała swój śpiewny głos w młodości, naśladując Barbrę Streisand i Bette Midler . W szkole średniej stała się fanką wokalistki freestyle Lisa Lisa, która miała wiele hitów tanecznych. Melendez, również portorykańskiego pochodzenia, została zainspirowana sukcesem Lisy Lisy.
W 1988 roku i śpiewała chórki do utworu producenta muzyki tanecznej Carlosa Berriosa , który pracował także z Sweet Sensation i Samantha Fox . Kilka lat koncertowania w klubach tanecznych ostatecznie doprowadziło do nagrania singla „Together Forever” wyprodukowanego przez Carlosa Berriosa i producenta Platinum Frankie Cutlass , a wkrótce potem pełnego albumu z Fever / Columbia Records .
lat 90

Potem pojawiły się cztery kolejne albumy, w tym jej drugi album True To Life w 1994 roku, który zrodził przeboje na Billboard Hot 100 „Goody Goody” (nr 53), A Day In My Life (Without You) (nr 49) i „Will You Ever Save Me ”, który znalazł się na liście Rhythmic Top 40 jako # 38.  Album bardzo dobrze spisał się w Japonii, zarówno pod względem komercyjnym, jak i krytycznym. W 1998 roku wydała swój trzeci album, Un Poco De Mi w 1998 roku, album salsowy śpiewany w języku hiszpańskim. Zwierał hit  „Algo de Mi”, który osiągnął   8 miejsce na liście Latin Tropical / Salsa Airplay i 23 na liście Hot Latin Tracks . Jej czwarty album wydany pod koniec 1998 roku nosi tytuł „Imagination”. Wiodącym singlem „Imagination” był „Time Passes By”. Nie zyskał masowej emisji radiowej i sukcesów jak jej poprzednie single, ale stał się jednak umiarkowanym hitem.

Melendez połączyła siły z koleżanką freestyle Cynthią w 2005 roku, wydając singiel „I Can't Change Your Mind” jako duet Liscyn. Trasa koncertowa trwa od 2006 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Together Forever	Lisette Melendez	02.1991	-	35[19]	Fever/RAL 73 629	[written by Carlos Berrios, Franc Reyes, Frank Malave][produced by Carlos "After Dark" Berrios][31[9].Hot Disco/Dance;Fever/RAL 73 630 12"]
A Day In My Life (Without You)	Lisette Melendez	09.1991	-	49[20]	Fever/RAL 73 787	[written by Carlos Berrios, Franc Reyes,Lisette Melendez][produced by Carlos "After Dark" Berrios][30[6].Hot Disco/Dance;Fever/RAL 73 823 12"]
Never Say Never	Lisette Melendez	03.1992	-	-	-	[written by Kenny Dias, Randy Ramos][produced by Carlos "After Dark" Berrios][45[2].Hot Disco/Dance;Fever/RAL 74 144 12"]
Goody Goody	Lisette Melendez	12.1993	-	53[15]	Fever/RAL 77 158	[written by Kenny Dias, Randy Ramos][produced by Kendu][44[4].Hot Disco/Dance;Fever/RAL 77 157 12"]

Tami Show

Tami Show był zespołem z Chicago w stanie Illinois . Grupa wzięła swoją nazwę od filmu koncertowego z 1964 roku . Sześcioosobowy zespół (w tym siostry Cathy i Claire Massey na wokalu) wydał album w Chrysalis Records w 1988 roku i drugi w RCA Records w 1991 roku; pamiętany z hitu z Top 40 The  Truth w USA.
Claire Massey kontynuuje nagrywanie materiału solowego i prowadzi stronę internetową pod nazwą „ Planet Claire ”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
She's Only 20/Don't Say No	Tami Show	03.1988	-	88[4]	Chrysalis 43146	[written by Massey, Gawenda, Massey][produced by Mike Chapman]
The Truth	Tami Show	08.1991	-	28[13]	RCA 2694	[produced by Mike Chapman]

Richie Sambora

Richie Sambora, właśc. Richard Stephen Sambora (ur. 11 lipca 1959r w Perth Amboy, w stanie New Jersey, USA) - amerykański gitarzysta, wokalista, kompozytor, autor tekstów, producent nagrań. Najbardziej znany jako muzyk zespołu Bon Jovi.
W całej swojej dotychczasowej karierze zagrał kilkanaście ogólnoświatowych tournée. Jako jeden z założycieli rockowej grupy z New Jersey, Bon Jovi, zgromadził na swoim koncie ponad siedemdziesiąt złotych i platynowych płyt. Sambora wydał trzy solowe albumy - Stranger in This Town (1991), Undiscovered Soul (1998) oraz Aftermath Of The Lowdown (2012). Na albumie Stranger in This Town znalazło się dziesięć utworów napisanych, wyprodukowanych, zaaranżowanych i zaśpiewanych przez Richiego. Sambora, pełen podziwu dla muzycznego geniuszu Erica Claptona, napisał jeden z najlepszych swoich kawałków, „Mr. Bluesman”, który stał się singlem z albumu „Stranger in this town”. Richie współpracował z Desmondem Childem i nagrał tytułowy utwór „Guitar Man” na album Les Paul, co było wielkim wyróżnieniem dla gitarzysty. Stworzył też wiele soundtracków, np. tematy „Ford Fairlane”, „Days of Thunder” czy „Red Shoe Diaries” Zalmana Kinga. Wystąpił oraz brał udział w nagrywaniu soundtracku do produkcji Miramaxu „On the Line”. Jest wszechstronnym muzykiem. Często sięga po gitary akustyczne i przeróżne ich odmiany (np. ukulele, banjo, mandolina itd). Opanował również grę na takich instrumentach jak: fortepian, akordeon, perkusja, flet, gitara basowa, saksofon.

W 2004 roku muzyk został sklasyfikowany na 58. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów według magazynu Guitar World.


Richie Sambora urodził się w 1959 roku. Dorastał w miejscowości Woodbridge, wiele czasu spędzając w domu swoich dziadków, którzy byli Polakami.

Sambora rozpoczął grę na gitarze mając dwanaście lat, a trzy lata później grał w pierwszym zespole. Jako fan wszelkiego brzmienia, Sambora wymienia The Beatles, Erica Claptona, Johnny’ego Wintera, Led Zeppelin oraz „całą masę bluesowego grania” jako swoje muzyczne inspiracje i źródło natchnienia. Swoje pierwsze kroki w świecie muzyki stawiał w zespołach The Message, Richie Sambora and Friends, The Next oraz Duke Williams and the Extremes. Pierwszym naprawdę profesjonalnym zespołem w karierze Richiego był The Mercy, z którym wyruszył w prawdziwą trasę koncertową. Zyskał światową sławę jako gitarzysta legendarnej grupy Bon Jovi, jednym z najważniejszych występów był występ Richiego wraz z Jonem Bon Jovi na MTV Video Music Awards, gdzie wystąpili z dwoma akustycznymi gitarami, grając bez prądu. W ten sposób zapoczątkowali oni serię koncertów „Unplugged”.

Muzyk ma własną wytwórnię płytową Mutiny Records, twierdząc przy tym, że muzyką nie zajmuje się dla pieniędzy (których zarobił bardzo wiele), lecz z miłości do niej. Każdego dnia gra na gitarze, ma zdanie o każdym muzyku będącym obecnie na topie. Nie ograniczając się do własnej twórczości, zajmuje się promowaniem młodych talentów, a jego wytwórnia wydaje płyty artystów reprezentujących niemal każdy styl muzyczny.

Podczas swojej kariery zgromadził imponującą kolekcję gitar. Liczy ona ponad 200 egzemplarzy. Duża część znajduje się też w prywatnych kolekcjach.

17 grudnia 1994 poślubił amerykańską aktorkę - Heather Locklear. W lutym 2006 roku Locklear wniosła pozew o rozwód, który został sfinalizowany w 2007 roku. Z tego związku ma córkę Avę Elizabeth (ur. 4 października 1997). W latach 2014–2018 był związany z australijską gitarzystką oraz wokalistką Orianthi.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Ballad of Youth	Richie Sambora	09.1991	59[1]	63[7]	Mercury MER 350	[written by Richie Sambora, Tom Marolda]
Hard Times Come Easy	Richie Sambora	03.1998	37[2]	-	Mercury 5686972	[written by Richie Sambora][produced by Don Was]
In It for Love	Richie Sambora	08.1998	58[2]	-	Mercury 5660632	[written by Richard Supa, Richie Sambora][produced by Don Was]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Stranger in This Town	Richie Sambora	09.1991	20[3]	36[11]	Mercury 8488951	[produced by Richie Sambora, Neil Dorfsman]
Undiscovered Soul	Richie Sambora	03.1998	24[2]	174[1]	Mercury 5369722	[produced by Don Was]
Aftermath of the Lowdown	Richie Sambora	09.2012	35[1]	-	Aggressive Music RS 003	[produced by Luke Ebbin, Richie Sambora]

Seal

Właściwie Sealhenry Samuel-ur.19.02.1963r Londyn.Wokalista,gitarzysta,kompozytor i autor tekstów.Jego rodzice-Nigeryjczyk i Brazylijka-rozstali się gdy był jeszcze dzieckiem.Dorastał najpierw w rodzinie zastępczej, a później w domu ojca, dekoratora wnętrz. Po ukończeniu średniej szkoły artystycznej (wybrał jako specjalizację architekturę) imał się różnych zajęć, np. projektował ubiory ze skóry, ale z niewielkim sukcesem.

Zdesperowany zarabiał na skromne utrzymanie jako posłaniec londyńskich prostytutek (umieszczał ich wizytówki w budkach telefonicznych), za co odpowiadał przed sądem. Śpiewał z półprofesjonalnymi zespołami, a z jednym z nich, Push, odbył w 1989 krótkie tournee po Japonii.

Zachęcony życzliwością publiczności coraz poważniej myślał o karierze estradowej i zaczął nawet tworzyć repertuar na pierwszą solową płytę. Zafascynowany balladami Joni Mitchell i tria Crosby, Stills And Nash napisał podobne piosenki, które z początku chciał śpiewać z akompaniamentem gitary akustycznej, ale pod wpływem przyjaciół, entuzjastów stylu house, postanowił je opracować w tej konwencji. Nawiązał współpracę z Timem Simenonem, znanym z przebojów sygnowanych pseudonimem Bomb The Bass, ale nie był zadowolony z przygotowanych wtedy nagrań. Szukał pomocy u doświadczonych producentów i zwrócił się np. do Trevora Horna (m.in. odkrywcy i opiekuna grupy Frankie Goes To Hollywood). Potrafił go zainteresować, ale w tym czasie nie uzyskał od niego pomocy.
W 1990 poznał za pośrednictwem Chestera, zaprzyjaźnionego rappera, ADAMSKIEGO i nawiązał z nim współpracę. Dopisał tekst do jego kompozycji Killer i wziął udział w nagraniu jako wokalista.

Piosenka odniosła wielki sukces na listach przebojów. Sealem zaczęło się wówczas interesować wiele firm fonograficznych. Dopiero wtedy Horn zrozumiał, że zlekceważenie młodego artysty było błędem, i przelicytował konkurentów obietnicą całkowitej swobody artystycznej. Jesienią 1990 Seal podpisał kontrakt z jego firmą ZTT i jeszcze w tym samym roku nagrał w Los Angeles singel Crazy, a wkrótce potem następne, m.in. Future Love Paradise, The Beginning, Killer On The Loose i Violet, oraz album "Seal".Do współpracy w studiu pozyskał wielu świetnych muzyków, jak Trevor Rabin — g. Guy Isidore — g, Doug Wimbish — b, Paulinho da Costa — perc, Wendy Melvoin — voc. Lisa Coleman — voc oraz Annę Dudley — opracowanie partii instrumentów smyczkowych. Zaproponował repertuar, dla którego recenzenci ukuli termin new age soul, z pogranicza folkowej ballady, soulu i nowoczesnej muzyki tanecznej, kunsztownie aranżowany, przesycony aurą mistycyzmu. W tekstach pojawiały się wątki polityczne, np. w Crazy zainspirowanym przemianami na świecie w 1989 - zburzeniem muru berlińskiego i masakrą na placu Tienanmen w Pekinie.

Już te pierwsze płyty zapewniły mu ogromną popularność i uznanie -jego charakterystyczna, poryta bliznami twarz przez wiele tygodni zdobiła okładki pism muzycznych. Utwory z debiutanckiego albumu zaprezentował na koncertach z towarzyszeniem własnego zespołu w składzie: Isidore, Simon Hale — k, Phil Spalding — b, Ian Thomas — dr. Dyskografię uzupełnia m.in. wspólne nagranie z Jeffem Beckiem - przeróbka Manic Depression Jimiego Hendrixa — na składance "Stone Free -A Tribute To Jimi Hendrix" (Reprise, 1993).

 Drugi krążek artysty ukazał się dwa lata później i zdobył nominację do nagrody Grammy w kategorii album roku. Pochodzący z niego singel - "Kiss from a Rose", wykorzystany w soundtracku do filmu "Batman Forever" w reżyserii Joela Schumachera, zdobył te prestiżowe wyróżnienia w kategoriach nagranie roku i piosenka roku. Sukces utworu postawił Seala w pierwszym szeregu gwiazd światowego popu. Publiczność pokochała go jako autora pełnych emocji piosenek o miłości.

Kompozycje Seala można znaleźć także na kilku innych ścieżkach muzycznych. Udostępnił swoje utwory na potrzeby filmów "Niemoralna propozycja", "Kosmiczny mecz", "Family Man" i "50 pierwszych randek".

Kolejne płyty artysty a to wzbudzały kontrowersje, jak zadedykowana zastrzelonym raperom Tupacowi Shakurowi i Notoriousowi B.I.G.-owi "Human Being", na okładce której Seal zaprezentował się nago, a to miały problemy z wyjściem na światło dzienne - jak zapowiadany na 2001 rok album "Togetherland". Jako przyczynę wstrzymania produkcji dzieła podawano opinię autora, który zwyczajnie nie uważał go za wystarczająco dobry, by mógł trafić do sprzedaży. Krążyły też jednak plotki, wedle których materiał został odrzucony przez wytwórnię jako pozbawiony komercyjnego potencjału.

W 2003 roku Seal poznał pochodzącą z Niemiec supermodelkę Heidi Klum, młodszą od niego o 10 lat. Oświadczył jej się rok później, 24 grudnia 2004 roku, gdy spędzali razem wigilię Bożego Narodzenia w igloo na lodowcu w Kanadzie, ponad 4200 m n.p.m. W maju 2005 roku wzięli ślub na plaży w Meksyku. Mają razem dwójkę dzieci: synów Henry'ego Günthera i Johana Rileya. Wychowują także córkę Klum, Leni, której ojcem jest Flavio Briatore, właściciel jednego z teamów Formuły 1.

Miesiąc po ślubie, artysta zawitał do ojczyzny swojej żony i w Düsseldorfie zagrał koncert z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej i 52-osobowego chóru, który został zarejestrowany i w 2006 roku wydany na płycie pod tytułem "One Night to Remember". Do płyty dołączono DVD z zapisem koncertu a także dokument ukazujący kulisy jego przygotowań. Wspólnie z Heidi Klum nagrał piosenkę "Wedding Day", która znalazła się na jego piątym albumie - "System". Seal nazwał ją swoją najlepszą płytą od czasu debiutu, nie znalazło to jednak przełożenia na statystyki sprzedaży - krążek miał kiepskie wyniki. Jako jeden z powodów krytycy wymieniali zwrócenie się artysty w stronę szybszych, bardziej tanecznych melodii.

Dyskografię wokalisty uzupełnia wydawnictwo "Soul" - zestaw 11 coverów klasyków muzyki soul, od "It's a Man's, Man's, Man's World" Jamesa Browna do "Stand By Me" Bena E. Kinga.

Seal został wybrany jako jeden z jurorów telewizyjnego show "Deutschland sucht den Superstar" (znanego w Polsce jako "Idol"), gdzie będzie oceniał uczestników pragnących rozpocząć karierę wokalną.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Crazy /Sparkle	Seal	11.1990	2[16]	7[19]	Z.T.T. ZANG 8	[silver-UK][written by Olivier Abbeloos/Tim Benjamin/Daisy Dee/Patrick DeMeyer][produced by Trevor Horn]
The future love EP.	Seal	04.1991	12[6]	-	Z.T.T. ZANG 11	[written by Seal/Guy Sigsworth][produced by Trevor Horn]
The beginning/Deep water	Seal	07.1991	24[6]		Z.T.T. ZANG 21	[written by Seal/Guy Sigsworth][produced by Trevor Horn][6[11].Hot Disco/Dance;ZTT/Sire 40 200 12"]
Killer EP.	Seal	11.1991	8[8][02.90]	100[2][03.92]	Z.T.T. ZANG 12	[written by Seal/Adam Tinley][produced by Trevor Horn][9[10].Hot Disco/Dance;ZTT/Sire 40 230 12"]
Violet /Wild	Seal	02.1992	39[2]	-	Z.T.T. ZANG 27	[written by Seal/Guy Sigsworth][produced by Seal]
Prayer for the dying/Dreaming in metaphors	Seal	05.1994	14[6]	21[20]	Z.T.T. ZANG 51	[written by Gus Isidore/Seal][produced by Trevor Horn]
Kiss from a rose/I' m alive [Son of Bontempi]	Seal	07.1994	20[15]	1[1][36]	Z.T.T. ZANG 52	[platinum-UK][written by Seal][produced by Trevor Horn][gold-US][silver-UK][piosenka z filmu "Batman forever"][52[9].R&B Chart]
Newborn friend	Seal	10.1994	45[5]	109[5]	Z.T.T. ZANG 58	[written by Seal][produced by Trevor Horn][2[14].Hot Disco/Dance;ZTT/Sire 41 764 12"]
Kiss from a rose/I' m alive [Son of Bontempi]	Seal	07.1995	4[19]	-	Z.T.T. ZANG 70	[gold-US] [written by Seal/Gus Isidore/Wendy Melvoin/Lisa Coleman][ Producer - Trevor Horn]
Don' t cry/Prayer for a dying/Don' t cry [You' re not alone]	Seal	11.1995	51[7]	-	Z.T.T. ZANG 75	[written by Seal/Gus Isidore][produced by Trevor Horn]
Don' t cry/Fast changes	Seal	02.1996	-	33[20]	ZTT/Warner 17 708 [US]	[written by Seal/Gus Isidore][produced by Trevor Horn ][71[8].R&B Chart]
Fly like an eagle	Seal	03.1997	13[12]	10[20]	Z.T.T. ZEAL 1	[written by Steve Miller][produced by Seal][piosenka z filmu "Space jam"][44[14].R&B Chart]
Human beings/Princess	Seal	11.1998	50[9]	-	Warner W 464	[written by Seal][produced by Trevor Horn ]
My vision	Jakatta feat Seal	10.2002	6[19]	-	Rulin Records RULIN 26T	[written by Dave Lee , Ric Salmon , Seal][produced by Dave Lee ]
Get it together	Seal	09.2003	25[7]	-	Warner Brothers W 0620 T	[written by Seal/Mark Batson][produced by Mark Batson , Trevor Horn]
Love' s divine/Where there's gold	Seal	11.2003	68[2]	79[20]	Warner Bros W 629CD	[written by Seal/Mark Batson][produced by Trevor Horn]
Waiting for you/Loneliest star	Seal	10.2003	80[2]	89[8]	Warner Bros W 638CD	[written by Seal/Mark Batson][produced by Trevor Horn/ Mark Batson ]
Amazing	Seal	11.2007	74[4]	-	Warner Brothers W 788CD2	[written by Seal][produced by Stuart Price ]
A Change Is Gonna Come	Seal	11.2008	152[2]	-	Warner Brothers	[written by Sam Cooke][produced by David Foster ][73[6].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Seal [1991]	Seal	05.1991	1[1][93]	24[63]	Z.T.T. ZTT 9	[platinium][2x-platinum-UK][platinum-US][produced by Trevor Horn]
Seal	Seal	05.1994	1[2][118]	15[118]	Z.T.T. 4509 96 256-2	[4x-platinium-US][2x-platinum- UK][produced by Trevor Horn]
Human being	Seal	11.1998	44[9]	22[13]	Warner Bros 9362 468282	[gold-US][silver-UK][produced by Trevor Horn]
IV	Seal	09.2003	4[16]	3[42]	Warner Bros 9362485412	[gold-US][gold-UK][produced by Trevor Horn]
Best 1991-2004	Seal	11.2004	27[21]	47[16]	Warner Bros 9362487762	[gold-UK][produced by Trevor Horn/Nicholas Hexum/Mark Batson/Chad Sexton/Rashad Smith/Soulshock]
System	Seal	11.2007	37[6]	35[7]	Warner Bros 9362499309	[produced by Stuart Price/Seal]
Soul	Seal	11.2008	12[28]	14[34]	Warner Bros 9362498246	[platinum-UK][produced by David Foster/Jochem van der Saag]
Hits	Seal	12.2009	37[8]	-	Warner Bros 9362497031	[gold-UK][produced by David Foster/Trevor Horn/Seal/Mark Batson/Jochem Van Der Saag/Price/Lee/Orbit/Bottrell/Nicholas Hexum/Chad Sexton/Jackson/Boutonnat/David Reitzas]
Seal 6: Commitment	Seal	10.2010	11[5]	31[6]	Reprise 9362496439	[silver-UK][produced by David Foster/Jochem van der Saag]
Soul 2	Seal	12.2011	17[13]	8[7]	Reprise 9362495471	[gold-UK][produced by David Foster, Jochem van der Saag, Trevor Horn]
7	Seal	11.2015	13[7]	45[1]	Warner Bros 9362492401	[produced by Trevor Horn, Seal, Jamie Odell]
Standards	Seal	11.2017	17[8]	-	Decca 6705338	[produced by Nick Patrick]

Motley Crue

Przełom lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych na Zachodnim Wybrzeżu USA muzycznie przypominał swoją konsystencją nagrzane słońcem bajoro. Obowiązywały ugrzecznione stroje muzyków, fryzury i muzyka, której można posłuchać zarówno w samochodzie, supermarkecie, jak na imprezie rocznicowej w gronie jednakowo nudnych i nijakich absolwentów amerykańskiej szkoły. Stacje radiowe nadające podobne do siebie piosenki czasu amerykańskiej stabilizacji ery postnixonowsklej. Nikogo nie można urazić ani zniechęcić mocniejszym uderzeniem w gitarowe struny, bo spadnie sztucznie wywindowany wskaźnik słuchalności.
I właśnie wtedy zaczynają pojawiać się w Los Angeles symptomy nowego zjawiska zdecydowanie odcinającego się od cukierkowo-nijakiego głównego nurtu. Do USA zaczynają przenikać echa zarówno punkowej rewolty zza wielkiej wody, jak i muzyka zespołów ze Wschodniego Wybrzeża, co nie znaczy, że łatwiej akceptowalnych przez zachodnią konserwę.

Frank Carlton Serafino Ferrano, zwany przez kumpli Nikki Sixx, opuścił Londyn - grupę rockową kontynuującą tradycję The New York Dolls, która w obliczu braku kontraktu muzycznego postanowiła płynąć z prądem i przejść na new wave. Nikki spotyka muzyka greckiego pochodzenia - był to Tommy Lee Bass, który wbrew swemu nazwisku grał na perkusji. Do składu dołącza znaleziony za pośrednictwem ogłoszenia prasowego Bob Deal, który później zmieni nazwisko na Micky Mars. Anons w piśmie "The Recycler", zawierającym informacje o używanych materacach, meblach i innych rupieciach, brzmiał: Agresywny, ordynarny i głośny gitarzysta poszukuje grupy. Wokalistę Vince'a Neila Whartona wyciągnęli wspólnie z klubu Starwood - dekadenckiej speluny, gdzie grały zespoły typu The Clash, The Jam, The Specials czy Elvis Costello, a rock'n'rollowe życie pulsowało swoim rytmem w strumieniach piwa i przy aktywnym udziale dziewcząt z Kalifornii, o których już dekadę wcześniej śpiewali muzycy The Beach Boys.

Wygląd zespołu jest bardzo ważny, ale nie wszyscy mogq wyglądaćjak Motorhead — zawyrokował Mick Mars. Jeździliśmy po pchlich targach i sex skopach, czasami musieliśmy wydzierać stojącym tam panienkom coś, co się nam spodobało, a osiadało jakby leżało na śmietniku za lumpeksem. Wyglądaliśmy jak banda błazeńskich oberwańców no i tak już zostało, (motley - błazen, crew -załoga).

Włosy również były bardzo istotne w tym wyglądzie - trzech brunetów i blondas z natapirowanymi do niemożliwości piórami. Musisz najpierw obciąć je z grubsza, później wisząc głową w dół nakładasz dużą butlę lakieru do włosów. Jak chcesz spać, opierasz głowę na czole, inaczej się nie da - mówi Vince. Taa, włosy to ważna rzecz... Złośliwi twierdzili, że grupa Mótley Crue jest całkowicie odpowiedzialna za powstanie dziury ozonowej na skutek nadużywania przez nią lakieru do włosów.

Niestety, w ten sposób widziała zespół również większość firm płytowych i dziennikarzy muzycznych. Dlatego ich pierwsza płyta ukazała się początkowo nakładem własnej wytwórni Leathur Records w 1982 roku. Nosiła tytuł Too Fast For Love i zawierała prosty, skondensowany rock'n'roll. Nagrania takie jak Public Enemy No l czy Too Fast For Love, pozbawione zbędnych ozdobników, nawiązywały do tradycji rockowych buntowników i dzięki tej prostocie w szczery sposób przekazywały emocje młodych muzyków. Tak też o sobie mówią muzycy: Nie gramy heavy metalu czy innej muzyki, jesteśmy po prostu kapelą rock 'n 'rollową.

Na początku grupie nie było łatwo. Zostali okrzyknięci przez prasę najgorszym zespołem z Los Angeles, pomimo że zdobyli tam lokalną sławę. Po wydaniu debiutanckiego albumu w nakładzie 900 sztuk i po dodruku 15000 egzemplarzy udało im się podpisać umowę z wytwórnią Elektra, która w latach sześćdziesiątych wydawała płyty takich artystów jak MC5 czy The Stooges. W czerwcu 1982 roku zespół ruszył w pierwszą trasę, występując z powodu swojego wyglądu głównie w dyskotekach i klubach dla homoseksualistów: Zarabialiśmy jakieś 20 dolarów dziennie, na Boże Narodzenie ukradliśmy indyka i choinkę, na której porozwieszaliśmy puszki po piwie, w końcu podpaliliśmy to drzewko i poszliśmy zagrać koncert - wspominają Vince i Nikki.

Przełom nastąpił podczas wspólnej trasy z grupą Kiss i występu dla trzystutysięcznej publiczności podczas festiwalu L s, gdzie drugiego, heavymetalowego dnia zagrali obok takich wykonawców, jak Van Halen, Scorpions, Triumph, Judas Priest, Ozzy Osbourne i Quiet Riot. Grającym o 12:30 w ponad trzydziestostopniowym upale muzykom publiczność pomaga zaśpiewać utwór Live Wiry z debiutanckiego albumu. Kończą koncert beatlesowskim Helter Skelter.

Album Shout At The Devil jest już pełnym sukcesem. Przez pierwszy tydzień sprzedaje się ponad 200 000 egzemplarzy. Zespół intensywnie koncertuje, prowadząc jednocześnie bujne życie za kulisami. Doszło do tego, że Sharon Osbourne zakazuje fankom Motley Criie wstępu za kulisy, nie mogąc sobie poradzić z chaosem za sceną. Doskonały album zyskuje, niesłusznie, opinię satanistycznego na skutek wykorzystania symbolu pentagramu na okładce. Sami muzycv mówią o tym tak: Nie składamy ofiar z kozłów. No, chyba że z młodych dziewcząt. My krzyczymy na diabla (Shout At The Devil), czyli na polityków, belfrów; gliniarzy - tych wszystkich, którzy zabraniają ci żyć własnym życiem. Ty taki owaki, ty sukinsynu jeden. Nie, pentagram to symbol wilkolaka. No wiesz, jak nosisz pentagram, żaden wilkolak w pobliżu nie może się do ciebie przypieprzyč.

Jedno jest pewne - to hedoniscyczny styl życia, a nie jak pragnęli widzieć to niektórzy działanie ciemnych mocy, doprowadził do tragicznego w skutkach wypadku samochodowego. Podczas imprezy z grupą Hanoi Rocks po brakujący alkohol zaofiarowali się jechać Vince i perkusista Hanoi Nick "Razzle" Dingley. Razzle ginie w wypadku, Vince, który prowadził samochód, wychodzi z niego cały, czego wielu nie może mu wybaczyć. Dochodzi do tego, że na koncertach zespołu fani Hanoi organizują pikiety, a bukmacherzy obstawiają zakłady czy Vince przeżyje wyrok w więzieniu.
Kolejny album grupy wydany w 1985 roku Theatre Of Pain, dedykowany jest Razzle'owi i zawiera przestrogę przed prowadzeniem auta po spożyciu. Muzyka jest ascetyczna, Jakby grupa chciała nawiązać do swojego debiutu. Płyta rozchodzi się w dwóch milionach egzemplarzy ale Crue nie mają zamiaru na tym poprzestać.

W muzyce rockowej - śledzę to pilnie - istnieje kilkanaście nagrań zaczynających się od dźwięku uruchamianego silnika Harleya-Davidsona. Tytułowy kawałek z płyty Girls, Girls, Girls należy do tych najbardziej znanych. Wydawnictwo, zawierające brudną, motocyklową muzykę - choć nieco przerysowaną stylistycznie na skutek wprowadzenia nieobecnych do tej pory fortepianu i harmonijki - dochodzi do trzeciego miejsca listy "Billboardu". Był to okres, kiedy media już popularyzowały ciężką muzykę, dostrzegając w tym dobry interes, chociaż Nikki mówi o tym tak: Woleliśmy mieć kontrole nad tym, co robimy. W końcu co może wiedzieć o naszej muzyce jakiś gość w garniturze, mieszkający na siedemnastym piętrze wieżowca, który nigdy nie był na żadnym koncercie.

Sukcesy nie wpłynęły kojąco na muzyków Crue. Po kłopotach z Vince'em, który spędził kilkanaście dni w więzieniu, Nikki Sixx zostaje cudem odratowany z zapaści narkotykowej przez Slasha i Stevena Adlera. Mówi tak: Zawsze przerażało mnie, ze połowa tak zdrowego społeczeństwa, jakim jest populacja Kalifornii, ulega modzie na narkotyki. Nikki był przez kilka minut w stanie śmierci klinicznej. Zespół Motley Crue, będący kwintesencją hasła sex, drugs, rock'n'roll, musiał zacząć walczyć o przetrwanie w sensie fizycznym, jeśli chciał dożyć kolejnych sukcesów.

Musiał nastąpić moment otrzeźwienia, bo nawet żelazny organizm nie jest w stanie wytrzymać takiego tempa. Zespół odstawił wszelkie używki nie z powodu duchowego odrodzenia bynajmniej, ale z powodu muzyki. Chcieli dalej tworzyć i koncertować, a to wymaga kondycji. Panowie ostentacyjnie pojawiali się z puszkami napojów orzeźwiających zamiast butelki Jacka Danielsa.
W 1989 roku doskonały album Dr. Feelgood dotarł na pierwsze miejsce listy "Billboardu", ugruntowując gwiazdorską pozycję Motley Crue. Grupa miała licznych naśladowców, ale większość z nich była bardziej zainteresowana tworzeniem wizerunku chłopaków z szopą włosów w lateksowych spodniach otoczonych gromadą dziewcząt niż samą muzyką.

W 1992 roku nieoczekiwanie z zespołu został wyrzucony Vince Neil, Jak podano - za zbytnie zainteresowanie wyścigami samochodowymi. Tak naprawdę Vince był jedynym członkiem grupy, który nie brał udziału w komponowaniu nowego materiału. Nowy wokalistą został John Corabi z grupy Scream. Zarejestrowano poprawny album wyprodukowany przez Boba Rocka i zatytułowany po prostu Motley Crue. Sam Vince zaprzeczył, jakoby wyrzucenie z zespołu miało źródło w jego braku zainteresowania muzyką. Komentuje to tak: To prawda, ze nie podzielałem entuzjazmu co do nowego kierunku artystycznego obranego przez zespół. Na początku było ostro, rockowe, ale zdecydowali się na wprowadzenie klawiszy i dodatkowych partii wokalnych, co zupełnie mi nie odpowiadało. Byłem zawiedziony. Kiedy dałem temu wyraz, odstrzelili mnie. Tak się nie robi.

Muzycy pogodzili się jednak i w 1997 roku ukazał się nagrany znowu z Neilem, bardzo udany, melodyjny, ale i ostry album Generation Swine. Zawierał między innymi doskonałą nową wersję starego przeboju Shout At The Devil z dopiskiem '97 w tytule. W roku 2000 trafiła na rynek nagrana z Randym Casrillo na miejsce Tommy'ego Lee płyta New Tatoo, utrzymana znowu w dawnym stylu.
Sam Vince Neil mówi o latach w zespole i poza nim w ten sposób: Tak właśnie wygląda życie - czasem jest ciekawe i pełne wrażeń, a czasem daje nam zdrowo popalić, ale wielu łudzi podchodzi do tego zbyt serio. Ja mówię? - wyluzuj, to tylko rock . Nic dodać nic ująć.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Looks that kill/Piece of your action	Motley Crue	02.1984	-	54[10]	Elektra 69 756	[Written by: Nikki Sixx][produced by Tom Werman][12.Mainstream Rock Tracks]
Too young to fall in love/Take me to the top	Motley Crue	04.1984	-	90[2]	Elektra 69 732	[Written by: Nikki Sixx][produced by Tom Werman][17.Mainstream Rock Tracks]
Smokin' in the boys room/Use it or lose it	Motley Crue	07.1985	71[4]	16[15]	Elektra 69 625	[Written by: Cub Koda/Michael Lutz][produced by Tom Werman][7.Mainstream Rock Tracks]
Home sweet home/Red hot	Motley Crue	10.1985	-	89[6]	Elektra 69 591	[Written by: Tommy Lee/Vince Neil/Nikki Sixx][produced by Tom Werman][38.Mainstream Rock Tracks]
Girls,girls,girls/Sumthin' for nuthin'	Motley Crue	05.1987	26[6]	12[15]	Elektra 69 465	[Written by: Tommy Lee/Mick Mars/Nikki Sixx ][produced by Tom Werman][20.Mainstream Rock Tracks]
You' re all i need/All in the name of rock UK side B:Wild side	Motley Crue	11.1987	23[4]	83[8]	Elektra 69 429	[Written by: Tommy Lee/Nikki Sixx][produced by Tom Werman]
Dr.Feelgood/Sticky sweet	Motley Crue	09.1989	50[3]	6[16]	Elektra 69 271	[gold][Written by: Mick Mars/Nikki Sixx ][produced by Bob Rock][7.Mainstream Rock Tracks]
Kick start my heart/She goes down	Motley Crue	11.1989	-	27[16]	Elektra 69 248	[Written by: Nikki Sixx][produced by Bob Rock][18.Mainstream Rock Tracks]
Without you/Slice of your life UK side B:Live wire	Motley Crue	02.1990	39[3]	8[17]	Elektra 64 985	[Written by: Mick Mars/Nikki Sixx][produced by Bob Rock][11.Mainstream Rock Tracks]
Don' t go away mad[Just go away]/Rattlesnake shake	Motley Crue	06.1990	-	19[16]	Elektra 64 962	[Written by: Mick Mars/Nikki Sixx][produced by Bob Rock][13.Mainstream Rock Tracks]
Same Ol' Situation[S.O.S.]/Wild side	Motley Crue	09.1990	-	78[9]	Elektra 64 942	[Written by: Tommy Lee/Mick Mars/Vince Neil/Nikki Sixx][produced by Bob Rock][34.Mainstream Rock Tracks]
Primal scream/Dancing on glass	Motley Crue	09.1991	32[2]	63[5]	Elektra 64 848	[Written by: Tommy Lee/Mick Mars/Vince Neil/Nikki Sixx ][produced by Bob Rock][21.Mainstream Rock Tracks]
Home sweet home ' 91/You' re all i need	Motley Crue	11.1991	37[2]	37[17]	Elektra 64 818	[written by Nikki Sixx, Vince Neil, Tommy Lee][produced by Tom Werman][41.Mainstream Rock Tracks]
Hooligan' s holiday/Hypnotized	Motley Crue	02.1994	36[3]	-	Elektra EKR 180 [UK]	[written by Nikki Sixx,Tommy Lee,Mick Mars,John Corabi][produced by Bob Rock][10.Mainstream Rock Tracks]
Afraid /Lust for life/Welcome to the planet room	Motley Crue	07.1997	58[2]	-	Elektra E 3936 [UK]	[written by Nikki Sixx][produced by Scott Humphrey, Nikki Sixx, Tommy Lee][10.Mainstream Rock Tracks]
If i die tomorrow	Motley Crue	06.2005	63[5]	-	Mercury 9871754	[written by Nikki Sixx/Corneau/Bouvier][produced by Bob Rock]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Shout at the devil	Motley Crue	09.1983	-	17[111]	Elektra 60 289	[4x-platinium-US][produced by Tom Werman]
Too fast for love	Motley Crue	12.1983	-	77[62]	Elektra 60 174	[platinium-US][produced by Mötley Crüe]
Theatre of pain	Motley Crue	06.1985	36[3]	6[72]	Elektra 60 418	[4x-platinium-US][produced by Tom Werman]
Girls ,girls,girls	Motley Crue	06.1987	14[11]	2[46]	Elektra 60 725	[4x-platinium-US][silver-UK][produced by Tom Werman]
Dr.Feelgood	Motley Crue	09.1989	4[7]	1[2][109]	Elektra 60 829	[6x-platinium-US][gold-UK][produced by Bob Rock]
Decade of decadence '81-' 91	Motley Crue	10.1991	20[3]	2[37]	Elektra 61 204	[2x-platinium-US][produced by Bob Rock/Tom Werman/Motley Crue]
Motley Crue	Motley Crue	04.1994	17[2]	7[10]	Elektra 61 534	[gold-US][produced by Bob Rock]
Generation swine	Motley Crue	06.1997	80[2]	4[9]	Elektra 61 901	[gold-US][produced by Scott Humphrey]
Greatest hits	Motley Crue	11.1998	-	20[69]	Beyond 78 002	[gold-US][produced by Bob Rock]
Live:Entertainment or death	Motley Crue	12.1999	-	133[2]	Motley 78 034	[produced by Mötley Crüe]
New tattoo	Motley Crue	07.2000	176[1]	41[6]	Motley 78 120	[produced by Mike Clink]
Red,white & crue	Motley Crue	02.2005	67[4]	6[17]	Motley 78 120	[platinium-US][produced by Bob Rock/Mick Mars/Mike Clink/Motley Crue/Nikki Sixx/Scott Humphrey/Tom Werman/Tommy Lee]
Saints of Los Angeles	Motley Crue	06.2008	78[2]	4[9]	Motley MR 248	[produced by James Michael/DJ Ashba/Nikki Sixx]
The Dirt Soundtrack	Motley Crue	04.2019	32[3]	4[9]	Masters 2000 ESM 5202 [UK]	[produced by Dave Donnelly, Bob Rock]