Al Hudson

One Way to amerykański zespół R&B i funk, który był popularny pod koniec lat siedemdziesiątych i przez większość lat osiemdziesiątych, prowadzony przez wokalistę Ala Hudsona. Najbardziej udanym nagraniem grupy było „ Cutie Pie ”, które osiągnęło 4 miejsce na liście Billboard Soul Singles i 61 na liście pop w 1982 roku.
Po tym, jak Alicia Myers opuściła grupę, Jeanette Mack-Jackson zajęła miejsce głównego wokalisty.

Al Hudson, wokalista z Detroit, gitarzysta Dave Roberson i basista Kevin McCord założyli Al Hudson and Soul Partners w połowie lat 70-tych. Inni członkowie to klawiszowcy Jack Hall i Jonathan „Corky” Meadows, perkusiści Theodore Dudley i Gregory Greene oraz gitarzysta Cortez Harris. Nagrali kilka singli dla Atco Records przed dołączeniem do ABC Records i zadebiutowali na płycie LP Especially for You w 1977 roku.  W tym samym roku nagrali swój drugi album Cherish i wydali trzeci album Spreading Love w 1978 roku. W tym czasie ABC Records właśnie kupowało MCA Records, a wokalistka Alicia Myers dołączyła do grupy. W 1979 roku wydali album Happy Feet jako Al Hudson and the Partners, który zawierał hit R&B „You Can Do It”, który był współautorstwa Myers. Singiel osiągnął   numer 10 na liście Billboard Disco Action Top 80 Chart w czerwcu 1979 r.

Kiedy zespół przeniósł się do wytwórni MCA,  zmienił nazwę na One Way featuring Al Hudson . Ich kolejny album został po prostu zatytułowany One Way Featuring Al Hudson i został wydany również w 1979r. Album zawierał długą 12" „ Can You Do It”. Ich album z 1980 roku był również myląco nazwany „One Way Featuring Al Hudson”. W 1981 r. zespół został po prostu nazwany One Way . W 1981 r. liderka Alicia Myers opuściła zespół, aby kontynuować karierę solową. Została zastąpiona przez Candyce Edwards, która była kobietą w zespole od 1981 do 1985 r. Debiut Edwards  na albumie Fancy Dancer, i ona pozostała z grupą przez największe sukcesy.

Byli w MCA od 1979 do 1988 roku. Zdobyli pięć hitów z Top 10 amerykańskich list przebojów R&B , z których największy to „ Cutie Pie ”, który osiągnął numer cztery w 1982 roku.

Mieli jeszcze dwa niewielkie hity na brytyjskiej liście singli z „Music” (1979) i „Let's Talk” (1985). 

Przeprowadzili się do Capitol Records w 1988 roku, gdzie wydali swój ostatni album, A New Beginning  , jeszcze w tym samym roku. Do tego czasu tylko Hudson, Roberson i Meadows pozostali z pierwotnego składu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Got A Notion/Disco Lover	Al Hudson And The Soul Partners	11.1976	-	-	ABC 12230	[written by P. Wynn][64[10].R&B Chart]
Why Must We Say Goodbye/ I Like Everything About You	Al Hudson And The Soul Partners	09.1977	-	-	ABC 12294	[written by Soul Partners][produced by Al Perkins][83[5].R&B Chart]
If You Feel Like Dancin'/If You Get Caught	Al Hudson And The Soul Partners	12.1977	-	-	ABC 12317	[written by Soul Partners][produced by Al Perkins][78[10].R&B Chart]
Spread Love/Love Me Forever	Al Hudson And The Soul Partners	09.1978	-	-	ABC 12385	[written by Gary Glenn][produced by Gary Glenn][75[3].R&B Chart]
How Do You Do/Dance, Get Down (Feel The Groove)	Al Hudson And The Soul Partners	11.1978	-	-	ABC 12424	[written by Soul Partners][produced by Soul Partners, Richard Becker][51[8].R&B Chart]
You Can Do It/I Don't Want You To Leave Me	Al Hudson And The Partners	03.1979	-	101[9]	ABC 12459	[written by Alicia Myers, Kevin McCord][produced by Al Hudson And The Partners][52[23].R&B Chart][10[19].Hot Disco/Dance;MCA 13 926 12"]
Music/Now That I Found You	One Way Featuring Al Hudson	01.1980	56[6]	-	MCA 41170	[written by Kevin McCord][produced by One Way, Rich Becker][36[10].R&B Chart][30[20].Hot Disco/Dance;MCA 1853 12"]
Do Your Thang/Copy This	One Way Featuring Al Hudson	05.1980	-	-	MCA 41238	[written by Kevin McCord, Alicia Myers][produced by Kevin McCord, Dave Roberson, Al Hudson, Richard Becker][36[10].R&B Chart][32[13].Hot Disco/Dance;MCA 1884 12"]
Pop It/I'm In Love With Lovin' You	One Way Featuring Al Hudson	08.1980	-	-	MCA 41298	[written by Al Hudson, Kevin McCord][produced by Kevin McCord, Dave Roberson, Al Hudson, Richard Becker][20[13].R&B Chart]
Something In The Past/You're The One	One Way Featuring Al Hudson	11.1980	-	-	MCA 51021	[written by Al Perkins, Cuba Gregory, Al Hudson][produced by Kevin McCord, Dave Roberson, Al Hudson, Richard Becker][76[6].R&B Chart]
My Lady/I Didn't Mean To Break Your Heart	One Way Featuring Al Hudson	02.1981	-	-	MCA 51054	[written by Kevin McCord][produced by Richard Becker, One Way, Al Perkins][52[8].R&B Chart]
Push/All Over Again	One Way Featuring Al Hudson	05.1981	-	-	MCA 51110	[written by Kevin McCord][produced by Richard Becker, One Way][12[16].R&B Chart]
Pull Fancy Dancer/Pull - Part 1/Pull Fancy Dancer/Pull - Part 2	One Way Featuring Al Hudson	09.1981	-	-	MCA 51165	[written by Kevin McCord][produced by ][12[21].R&B Chart]
Who's Foolin' Who/Sweet Lady	One Way Featuring Al Hudson	02.1981	-	-	MCA 52004	[written by Al Hudson, Glenda Hudson][produced by ADK, Irene Perkins][34[12].R&B Chart]
Do Your Thang/Copy This	One Way Featuring Al Hudson	05.1980	-	-	MCA 41238	[written by Kevin McCord, Alicia Myers][produced by Kevin McCord, Dave Roberson, Al Hudson, Richard Becker][36[10].R&B Chart]
Cutie Pie/Give Me One More Chance	One Way Featuring Al Hudson	05.1982	-	61[10]	MCA 52 049	[written by A. Hudson, C. Roberson, G. Green, J. Meadoes, T. Morgan, G. Hudson, T. Dudley][produced by Adk, Irene Perkins][4[18].R&B Chart][29[12].Hot Disco/Dance;MCA 52 049 7"]
Runnin' Away/You	One Way Featuring Al Hudson	10.1982	-	-	MCA 52112	[written by Al Hudson, Glanda Hudson][produced by Adk, Irene Perkins][83[4].R&B Chart]
Wild Night/One Of Us	One Way Featuring Al Hudson	11.1982	-	-	MCA 52133	[written by Al Hudson, Willie Hall, Jack Hall, Lynn White][produced by Irene Perkins, ADK, Al Perkins][36[12].R&B Chart]
Can I/Middle Of Our Lives	One Way Featuring Al Hudson	02.1983	-	-	MCA 52164	[written by Kevin McCord][produced by Irene Perkins, ADK, Al Perkins][43[10].R&B Chart]
Shine On Me/Together Forever	One Way Featuring Al Hudson	06.1983	88[2]	-	MCA 52228	[written by Al Hudson, Dave Roberson, Kevin McCord][produced by Irene Perkins, ADK ][24[15].R&B Chart][42[7].Hot Disco/Dance;MCA 52 228 7"]
Let's Get Together/Didn't You Know It	One Way Featuring Al Hudson	10.1983	-	-	MCA 52278	[written by Al Hudson, Dave Roberson, Kevin McCord][produced by Irene Perkins, ADK[44[11].R&B Chart]
Lady You Are/Can't Get Enough Of Your Love	One Way Featuring Al Hudson	03.1984	-	-	MCA 52348	[written by Kevin McCord, Dave Roberson, Al Hudson][produced by Kevin McCord][5[21].R&B Chart]
Mr. Groove/Dynomite	One Way Featuring Al Hudson	06.1984	84[3]	-	MCA 52409	[written by Kevin McCord][produced by Kevin McCord][8[13].R&B Chart]
Don't Stop/Can't Get Enough Of Your Love	One Way Featuring Al Hudson	10.1984	-	-	MCA 52480	[written by A. Hudson][produced by Kevin McCord][51[10].R&B Chart]
Let's Talk - Part 1	One Way Featuring Al Hudson	06.1985	64[2]	-	MCA 52572	[written by Dave Roberson/Al Hudson/Irene Perkins][produced by Irene Perkins/Al Hudson/Dave Roberson]
Serving It/Believe In Me	One Way Featuring Al Hudson	08.1985	-	-	MCA 52631	[written by A. Hudson, C. Dudley, M. Gregory, D. Mitchell][produced by Irene Perkins, Al Hudson, Dave Roberson][66[7].R&B Chart]
More Than Friends, Less Than Lovers/Condemned	One Way Featuring Al Hudson	10.1985	-	-	MCA 52699	[written by D. Roberson][produced by Irene Perkins, AL Hudson, Dave Roberson][52[8].R&B Chart]
Don't Think About It	One Way Featuring Al Hudson	09.1986	97[1]	-	MCA 52893	[written by A. Hudson, V. Brantley, I. Perkins, C. Gregory][produced by Eumir Deodato ][5[17].R&B Chart][44[4].Hot Disco/Dance;MCA 23 659 12"]
You Better Quit/Oh Girl	One Way Featuring Al Hudson	01.1987	100[1]	-	MCA 53020	[written by A. Hudson, V. Brantley, I. Perkins, C. Gregory, M. Gregory][produced by Eumir Deodato][6[17].R&B Chart][29[6].Hot Disco/Dance;MCA 23 716 12"]
Whammy	One Way Featuring Al Hudson	05.1987	-	-	MCA 53005	[written by A. Hudson, C. Dudley, C. Gregory][produced by Eumir Deodato][25[11].R&B Chart]
Driving Me Crazy	Al Hudson And One Way	09.1988	-	-	Capitol 44183	[written by E. T. Wright, Elron][produced by Al Hudson, Dave Roberson, Valdez Brantley, Irene Perkins][75[6].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
One Way Featuring Al Hudson	One Way Feat. Al Hudson	11.1979	-	128[17]	MCA 3178	[produced by One Way, Rich Becker]
Love Is...One Way	One Way	03.1981	-	157[8]	MCA 5163	[produced by One Way, Rich Becker]
Fancy Dancer	One Way	09.1981	-	79[19]	MCA 5247	[produced by ADK/Al Perkins]
Who's Foolin' Who	One Way	04.1982	-	51[23]	MCA 5279	[produced by Al Hudson]
Shine On Me	One Way	08.1983	-	164[6]	MCA 5428	[produced by ADK, Irene Perkins]
Lady	One Way	05.1984	-	58[20]	MCA 5470	[produced by Kevin McCord]
Wrap Your Body	One Way	08.1985	-	156[9]	MCA 5552	[produced by Al Hudson, Dave Roberson, Irene Perkins]

X-Ray Spex

Jeden z najbardziej oryginalnych i pełnych inwencji zespołów, jakie pojawiły się w czasie panowania punka. Formacja X-Ray Spex była duchowym dzieckiem niezwykle barwnej Poly Styrene (właśc. Marion Elliott), która dzięki swoim egzotycznym kostiumom i aparatowi prostującemu zęby szybko zdobyła status legendarnej postaci punka. Grupa zaczęła występować w 1977 r. w składzie: Lora Logic (zastąpiona później przez grającego na saksofonie Glyna Johnsa), Jak Stafford (gitara), Paul Dean (bas) i B.P. Hurding (perkusja).

Część jej drugiego koncertu została uwieczniona dla potomności na albumie Live At The Roxy, London WC2. Cała seria niezwykłych singli (m.in. „Germ Free Adolescence”, „Oh Bondage Up Yours”, „The Day The World Turned Dayglo” i „Identity”) była przykładem nie tylko niezwykle dynamicznego punka, ale zawierała również prowokujące, głębokie teksty łączące miejską modę lat 70-tych z introspektywną wypowiedzią jednostki.

Poly zawsze podchodziła z mieszanymi uczuciami do swego statusu gwiazdy pop i w 1979 r. postanowiła rozwiązać zespół, by dołączyć do Krishna Consciousness Movement (Ruch świadomości Krishna). Na ostatnim singlu X-Ray Spex obok utworu „Highly Inflammable” zamieszczono pulsującą kompozycję „Warrior In Woolworth’s” (Wojowniczka w domu towarowym Woolwortha) przywołującą echa kariery Poly jako sprzedawczyni. Mimo że sama wokalistka wznowiła w 1980 r. karierę nagraniową albumem Translucence i wydaną w 1986 r. EP-ką Gods And Goddesses nie osiągnęła spodziewanych sukcesów komercyjnych. Tym większe zaskoczenie stanowił więc fakt reaktywowania przez nią w 1995 r. formacji X-Ray Spex. Zespół powrócił na rynek albumem Conscious Consumer.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Day The World Turned Dayglo/Iama Poseur	X-Ray Spex	04.1978	23[8]	-	EMI International INT 553	[written by Styrene][produced by X-Ray Spex, Falcon Stuart]
Identity/Let's Submerge	X-Ray Spex	07.1978	24[10]	-	EMI International INT 563	[written by P. Styrene][produced by X-Ray Spex, Falcon Stuart]
Germ Free Adolescence/ Age	X-Ray Spex	11.1978	19[11]	-	EMI International INT 573	[written by P. Styrene][produced by X-Ray Spex, Falcon Stuart]
Highly Inflammable/Warrior In Woolworths	X-Ray Spex	04.1979	45[4]	-	EMI International INT 583	[written by P. Styrene][produced by X-Ray Spex, Falcon Stuart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Germfree Adolescents	X-Ray Spex	12.1978	30[14]	-	EMI International INS 3023	[produced by Falcon Stuart, X-Ray Spex]

Ruby Winters

Ruby Winters (ur. Ruby Forehand ; 18 stycznia 1942 r. - zm. 7 sierpnia 2016 r.) była amerykańską wokalistką soulową : przede wszystkim nagrywała w Nashville . Winters miała kilka hitów R&B od 1967 do 1974 r., ale najbardziej znana jest ze swojej pierwszej dziesiątki w Wielkiej Brytanii w 1977 r. z hitem „ I Will ”.

Ruby Winters urodziła się w Louisville w stanie Kentucky ,jej rodzice to Charles Forehand Jr. i Lucille Inez Forehand. Od piątego roku życia, po śmierci matki, Winters została wychowana w Cincinnati w stanie Ohio przez babcię ze strony matki Jeanetty Bradshaw, która zachęciła  Winters  do śpiewania, po raz pierwszy wyrażoną w kościele w wieku czterech lat. W wieku szesnastu lat Winters - wtedy żona i matka - zaczęła śpiewać profesjonalnie, ostatecznie poszerzając swoją działalność koncertową poza   okolice Louisville. W 1966 roku Winters śpiewała w zespole Charlie Danielsa , a ona i Daniels byli pod skrzydłami menadżera   Billa Sizemore:  Sizemore prowadził również wokalistę Ronnie Dove i był w stanie zainteresować wytwórnię Dove: Diamond Records , nagrywając Winters, której debiutancki  singiel: „In the Middle of a Heartache” (kompozycja Charliego Danielsa), został nagrany w Sambo Studios w Louisville w   lipcu 1966 r., osiągając pozycję Top 30 na paradzie hitów dla WAKY 790-Louisville . 

Regionalne zainteresowanie debiutanckim singlem Winters doprowadziło do tego, że szef Diamond Records , Phil Kahl nadzorowali kolejną sesję nagraniową Winters, która odbyła się w Nashville na początku 1967 roku. Zanim Kahl opuścił Nowy Jork z zamiarem wyprodukowania   sesji Nashville dla Winters i innego artysty Diamond Records: Johnny Thundera , prezes wytwórni Joe Kolsky zasugerował, aby Kahl nagrał Winters i Thundera jako duet, Kolsky zauważył niedawny sukces przeboju Peaches and Herb przeróbki tradycyjnego popowego standartu „ Let's Fall in Love ”, a także   duet Marvin Gaye / Kim Weston z „ It Takes Two ”. W rezultacie Kahl nagrał Winters i Thundera jako duet przerabiający popowe przeboje z lat 50-tych „ Teach Me Tonight ” i „ Make Love to Me ”. „Make Love to Me” jako strona A singla   została wydana w lutym 1967 roku, aby osiągnąć 13 miejsce na liście  R&B w kwietniu 1967 r.

Po tym, jak Winters osiągnęła krajową listę przebojów R&B, wydając trzecią solową płytę „I Want Action”, jesienią 1967 r. Diamond Records zaprowadziło ją do Nowego Jorku, aby współpracować z Georgem Kerrem, który niedawno wyprodukował hity R&B dla O'Jays i Lindy Jones . Wraz ze swoim stałym współpracownikiem: aranżerem Richardem Tee , Kerr ponownie napisał  dla Winters z Johnnym Thunderem   „We Have Only One Life”, wydany w lutym 1968 roku, który nie wszedł na listy przebojów. Kerr nagrał także utwór Winters „Last Minute Miracle”, który w 1967 roku nagrał z Shirelles na potrzeby regionalnego singla, a także (jako „A Last Minute Miracle”) z Lindą Jones (wszystkie trzy wersje najwyraźniej mają wspólny podkład) ); jednak wersja Winters pozostaje niewydana, „We Have Only One Life” pozostało jej jedynym nagraniem w 1968 roku. Mimo to Winters   powróciła w 1969 roku, z czterema hitami R&B, zaczynając od jej najlepszego amerykańskiego hitu solo, remake Winters z 1961 roku utworu Chucka Jacksona   „I Don't Want to Cry”.Utwór osiągnął 15. miejsce na liście R&B w lutym 1969 r.i na 99. miejscu na Hot 100:dwa z trzech następnych singli Winters również były przeróbkami, a konkretnie „ Just a Dream ” i „ Guess Who ”(odpowiednio oryginały Jimmy Clantona i Jesse Belvina ).

 W 1970 r. harmonogram nagrywania Winters ponownie nie przewidywał żadnych nagrań aż do stycznia 1971 r., kiedy to jej nagranie   „ Great Speckled Bird ” zostało wydane przez Certron, która kupiła Diamond Records na początku 1970 r. Po zamknięciu Certron na początku 1971 r. ich taśmy zostały sprzedany firmie Cutlass Records, ale Winters nie miała żadnych widocznych wydawnictw, zanim Cutlass rozwiązała się do 1973 roku.

Winters miała swój pierwszy singiel od prawie trzech lat w październiku 1973 r., kiedy Polydor Records wydała wersję Winters  „ I Will ” utworu Dicka Glassera , który pojawił się w latach 60-tych XX w. zarówno dla Vic Dana, jak i Deana Martina : okazując się być dla Winters, najbardziej znaczącym nagraniem, jej wersja „I Will” w oryginalnym wydaniu właśnie dotarła do pierwszej 40-ki listy  R&B.  Winters wydała jeszcze jeden singiel na Polydor: „Love Me Now” (napisany przez Paula Kelly ), który osiągnął # 1 na paradzie hitów WAKY 790-Louisville.Dwa wydawnictwa Winters Polydor zostały nagrane w Nashville ze Stanem Shulmanem i Deanem Mathisem , podobnie jak jednorazowe wydawnictwo Winters dla Playboy Records: wersja hitu nr 1 z 1972 roku „ Without You”, który osiągnął # 95 na liście R&B w grudniu 1975 r.

W połowie lat 70-tych Winters wycofała się z nagrań, przeprowadziła się w 1973 roku z Tennessee do hrabstwa Brevard (Floryda) i stała się najwyżej ocenianym wykonawcą klubu nocnego Space Coast . Jednak w 1977 r. londyńska niezależna wytwórnia Creole Records wydała nagranie „I Will” , które osiągnęło 4 miejsce na brytyjskiej liście singli w grudniu 1977 r. Po ponownym spotkaniu z producentem Stanem Shulmanem, Winters nagrała utwory - w Audio Media w Nashville, a także Muscle Shoals - aby ukończyć album I Will, z którego wydano kolejny singiel: „Come to Me”, który dotarł do   11 miejsca Wielkiej Brytanii: Millennium Records wybrało album I Will do wydania w USA z tytułową piosenką po raz ostatni na liście Billboard R&B (nr 97) (kontynuacja w postaci amerykańskiego singla „Treat Me Right”, nie trafiła na listy przebojów).

 W Wielkiej Brytanii wydano dwa kolejne single z albumu „I Will”, z których pierwszy: „ I Won't Mention It Again ”, osiągnął 45. miejsce w Wielkiej Brytanii. Winters osiągnie brytyjską listę po raz czwarty i ostatni z „Baby Lay Down” (# 43 UK) z albumu Songbird z 1979 roku, który jest rozwinięciem albumu I Will o nowe utwory - w tym „ Baby Lay Down ”- nagrany w Nashville, wydany na płycie K-tel Records Stana Shulmana: kolejny z nowych utworów Songbird :„ Back to Love ”, w sierpniu 1979 r. stałby się ostatecznym   wydawnictwem w karierze Wintersa.

Ruby Winters Jenkins, mieszkanka Missouri City w Teksasie , zmarła 7 sierpnia 2016 r. w wieku 74 lat. Jej śmierć poprzedzili jej mężowie, George Yates i William Jenkins. Przeżyło ją pięcioro dzieci.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Make Love To Me/Teach Me Tonight	Johnny Thunder and Ruby Winters	03.1967	-	96[1]	Diamond 218	[written by Bill Norvas, Alan Copeland, Leon Rappolo, Paul Mares, Ben Pollack, George Brunies, Mel Stitzel, Walter Melrose][produced by Buddy Killen, Phil Kahl][13[8].R&B Chart][#1 hit for Jo Stafford in 1954]
I Want Action/Better	Ruby Winters	11.1967	-	109[3]	Diamond 230	[written by Andy Badale, Al Elias][produced by Phil Kahl, Bill Justis][47[3].R&B Chart]
I Don't Want To Cry/Just Like A Yo Yo	Ruby Winters	02.1969	-	97[2]	Diamond 255	[written by Luther Dixon, Charles Jackson][produced by Papa Don][15[6].R&B Chart]
Just A Dream/I Don't Want To Hurt Nobody	Ruby Winters	05.1969	-	-	Diamond 258	[written by J. Clanton, C. Matassa][produced by Papa Donn][40[3].R&B Chart]
Always David/We're Living To Give (To Give To Each Other)	Ruby Winters	09.1969	-	121[3]	Diamond 265	[written by E. Hinton, D. Penn, W. Jackson][produced by Marlin Greene][23[6].R&B Chart]
Guess Who/Sweetheart Things	Ruby Winters	12.1969	-	99[2]	Diamond 269	[written by Jesse Beldin, Joann Beldin][produced by Marlin Greene][19[9].R&B Chart]
I Will/Something's Burning	Ruby Winters	12.1973	-	-	Polydor 14202	[written by Dick Glasser][produced by Dean Mathis, Stan Shulman][39[10].R&B Chart]
Without You/I'm A Loving Woman	Ruby Winters	11.1975	-	-	Playboy 6048	[written by Ham, Evans][produced by Dean Mathis, Stan Shulman][95[6].R&B Chart]
I Will/Lonely Heartaches	Ruby Winters	11.1977	4[13]	-	Millennium 612	[written by Dick Glasser][produced by S.J. Productions][97[3].R&B Chart]
Come To Me!/Treat Me Right	Ruby Winters	04.1978	11[12]	-	Creole CR 153 [UK]	[written by G. Price][produced by An S. J. Production]]
I Won't Mention It Again/I Can't Fake It Anymore	Ruby Winters	08.1978	45[5]	-	Creole CR 160	[written by Mullins][produced by An S. J. Production]
Baby Lay Down/Lovin' Me Is A Full Time Job	Ruby Winters	06.1979	43[5]	-	Creole CR 171	[written by S. Shulman, D. Thompson, M. Thompson][produced by Stan Shulman, David Thompson]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Ruby Winters	Ruby Winters	06.1978	27[7]	-	Creole CRLP 512	-
Songbird	Ruby Winters	06.1979	31[9]	-	K-Tel NE 1045	-

Foreigner

Grupa zza Oceanu, która przez kilka lat należała do ścisłej czołówki wykonawców grających typową amerykańską odmianę melodyjnego hard rocka, przeznaczonego dla lubiącego przeboje odbiorcy.
Zespół założył w 1976 r. w Nowym Jorku gitarzysta i wokalista Mick Jones (ur. 27.12.1944 r. w Londynie), który wcześniej współpracował m.in. z Johnnym Hallidayem i grupą Spooky Tooth, po czym wyemigrował do USA, gdzie grał z Leslie West Band.

Oprócz niego pierwszy skład Foreigner tworzyli Ian McDonald (ur. 25.06.1946 r. w Londynie; gitarzysta i wokalista grający także na instrumentach klawiszowych i dętych; poprzednio w King Crimson), Lou Gramm (właśc. Lou Grammatico, ur. 2.05.1950 r. w Rochester w stanie Nowy Jork; śpiew; na początku lat 70. grał z zespołami Poor Heart i Black Sheep), Dennis Elliott (ur. 18.08.1950 r. w Londynie; perkusja, eks-członek If), Al Greenwood (ur. 20.10.1951 r. w Nowym Jorku; instrumenty klawiszowe) i Edward Gagliardi (ur. 13.02.1952 r. w Nowym Jorku; gitara basowa).

Ponieważ muzycy pochodzili z różnych krajów, dlatego przyjęli nazwę Foreigner (Cudzoziemiec). W 1977 r. zespół nagrał swój pierwszy album Foreigner, który w plebiscycie ogłoszonym przez czasopismo "Rolling Stone" znalazł się na czele listy najlepszych debiutów roku. Od początku większość utworów grupy pisali Jones i Gramm. Pierwsze single zespołu "Feels Like The First Time" i "Cold As Ice" - były sporymi przebojami.

Pomimo dwóch występów na festiwalu rockowym w Reading w Anglii, w latach 70. Foreigner odnosił większe sukcesy w USA. Drugi album Double Vision z 1978 r. szybko znalazł ponad milion nabywców i zawierał kilka wielkich przebojów, jak choćby utwór tytułowy (numer 2 w USA) czy "Hot Blooded". W 1979 r. Gagliardiego zastąpił Rick Wills (ur. w Anglii, gitara basowa), który swe muzyczne ostrogi zdobywał grając z Davidem Gilmourem, Peterem Framptonem i reaktywowanym zespołem The Small Faces.
Nagrany już z jego udziałem longplay Head Games doszedł do 3. miejsca na liście "Billboardu".

Odejście w 1980 r. McDonalda i Greenwooda spowodowało, iż podczas nagrywania albumu 4 grupa skorzystała z usług Thomasa Dolby'ego i Juniora Walkera, ale na stałe postanowiła odtąd pozostać kwartetem. Przebojowym singlem z "Czwórki" był utwór "Waiting For A Girl Like You" , pełna smutku, choć melodyjna ballada, ukazująca duże możliwości muzyczne grupy. Jednak największy sukces przyniosła zespołowi pełna etosu piosenka "I Want To Know What Love Is", która znalazła się na wydanym w 1984 r. albumie Agent Provocateur. Wokalnie Gramma wspierał w niej chór New Jersey Mass Choir. Utwór zajął czołowe miejsca na listach przebojów po obu stronach Atlantyku.
W 1987 r. sukces solowego albumu Lou Gramma Ready Or Not wywołał spekulacje na temat rozpadu zespołu. Plotkom zaprzeczyło ukazanie się w 1988 r. longplaya Inside Information, zawierającego m.in. kolejny wielki przebój "Say You Will". Nie przeszkodziło to Grammowi w odniesieniu następnego solowego sukcesu wydaną w 1989 r. płytą Long Hard Look.

Równolegle ukazał się longplay Mick Jones, solowy album gitarzysty grupy, w którego powstaniu uczestniczyli m.in. Mick Jagger i Ian Hunter. Jednak w 1990 r. Lou Gramm pożegnał się z kolegami, zakładając później własną formację Shadow King. Mick Jones - faktyczny szef Foreignera - chciał nadać grupie bardziej rockowy charakter, dlatego nowym wokalistą został Johnny Edwards. Nagrany w 1991 r. z jego udziałem longplay Unusual Heat nie zachwycił jednak starych fanów, nie zdobył też grupie nowych zwolenników. Na szczęście w 1992 r. doszło do powrotu Gramma na łono zespołu. Powstały wtedy cztery nowe utwory, które umieszczono na składankowym albumie z największymi przebojami grupy The Very Best Of Foreigner.

Rok później wydano pierwszy koncertowy album formacji Classic Hits - Live, zawierający 14 najciekawszych nagrań zarejestrowanych w różnym okresie działalności Foreignera. Trzy lata później fani otrzymali w prezencie nowy. całkowicie premierowy longplay Mr. Moonlight, na którym Jonesowi i Grammowi towarzyszyli: Bruce Turgon (bas), Jeff Jacobs (instr. klawiszowe) i Mark Schulman (perkusja).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
Feels like the first time/Woman oh woman	Foreigner	03.1977	39[6]	4[22]	Atlantic K 10 917/Atlantic 3394	[written by Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
Cold as ice/I need you	Foreigner	07.1977	24[10]	6[21]	Atlantic K 10 986/Atlantic 3410	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
Long ,long way from home/The damage is done	Foreigner	12.1977	-	20[14]	-/Atlantic 3439	[written by Mick Jones, Lou Gramm, Ian McDonald][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
Hot blooded/Tramontane	Foreigner	07.1978	42[3]	3[17]	Atlantic K 11 167/Atlantic 3488	[gold][written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Keith Jones, Keith Olsen]
Double vision/Lonely children	Foreigner	09.1978	-	2[20]	WEA K 11 199/Atlantic 3514	[gold][written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Ian McDonald, Keith Olsen, Mick Jones]
Blue morning, blue day/I have waited so long	Foreigner	12.1978	45[4]	15[14]	Atlantic 3543/Atlantic K 11 236	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair, Keith Olsen]
Dirty white boy/Rev on the red line	Foreigner	09.1979	-	12[14]	-/Atlantic 3618	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Roy Thomas Baker,Mick Jones,Ian McDonald]
Head games/Do what you like	Foreigner	11.1979	-	14[14]	Atlantic 3633/Atlantic K 11 417	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Roy Thomas Baker]
Woman/The modern day	Foreigner	02.1980	-	41[9]	Atlantic K 11 456/Atlantic 3651	[written by Mick Jones][produced by Roy Thomas Baker]
Urgent/Girl on the moon	Foreigner	07.1981	54[4]	4[23]	Atlantic K 11 665/Atlantic 3831	[written by Mick Jones][produced by Robert John "Mutt" Lange][1[4].Album Rock Tracks][32[14].Hot Disco/Dance;Atlantic 3831]
Waiting for a girl like you/I'm gonna win	Foreigner	10.1981	8[13]	2[23]	Atlantic 3868/Atlantic K 11 696	[gold][written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Robert John "Mutt" Lange, Mick Jones][1[1].Album Rock Tracks]
Jukebox hero/I'm Gonna Win	Foreigner	02.1982	48[4]	26[13]	Atlantic 4017/Atlantic K 11 678	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Robert John "Mutt" Lange]
Break it up/Head games [live]	Foreigner	05.1982	-	26[13]	-/Atlantic 4044	[written by Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
Urgent/Girl on the moon	Foreigner	05.1982	45[5]	Atlantic K 11 665/Atlantic 3831
Luanne/Fool for you anyway	Foreigner	07.1982	-	75[6]	-/Atlantic 4072	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
I want to know what love is/Street thunder	Foreigner	12.1984	1[3][16]	1[2][21]	Atlantic A 9596/Atlantic 89 596	[gold-US][gold-UK][written by Mick Jones][produced by Mick Jones, Alex Sadkin][85[4].R&B Chart]
That was yesterday/Two different worlds	Foreigner	03.1985	28[6]	12[15]	Atlantic 89 571/Atlantic A 9571	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
Reaction to action/She's too tough	Foreigner	06.1985	-	54[8]	-/Atlantic 89 542	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
Cold as ice [remix]/Reaction to action	Foreigner	06.1985	64[2]	-	Atlantic K 10 986/-
Down on love/Growing up the hard way	Foreigner	08.1985	-	54[8]	-/Atlantic 89 493	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
Say you will/A night to remember	Foreigner	12.1987	71[4]	6[19]	Atlantic 89 169/Atlantic A 9169	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Mick Jones and Frank Filipetti][1[4].Album Rock Tracks]
I don' t want to live without you/Face to face	Foreigner	03.1988	-	5[17]	Atlantic 89 101/Atlantic A 9101	[written by Mick Jones][produced by Mick Jones and Frank Filipetti][1[1].Album Rock Tracks]
Heart turns to stone/Counting every minute	Foreigner	07.1988	-	56[10]	-/Atlantic 89 046	[written by Lou Gramm, Mick Jones][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
With heaven on our side/Head games	Foreigner	12.1992	-	103[6]	-/Atlantic 87 402	[written by Mick Jones,Lou Gramm,Johnny Edwards,Parthenon Huxley,Scott Schiff][produced by Mick Jones,Lou Gramm,Duane Baron,John Purdell]
White lie/Under the gun	Foreigner	11.1994	58[4]	-	BMG 74 321 23286-7/Atlantic 87 402	[written by Mick Jones,Lou Gramm][produced by Mike Stone,Mick Jones,Lou Gramm,Joe Nicolo,Phil Nicolo]
Until the end of time/Under the gun	Foreigner	03.1995	86[3]	42[16]	BMG 74321 25457-7/Rhythm Safari 53 183	[written by Mick Jones,Lou Gramm,Bruce Turgon][produced by Mike Stone,Mick Jones,Lou Gramm,Joe Nicolo,Phil Nicolo]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
Foreigner	Foreigner	03.1977	-	4[113]	Atlantic K 50 356/Atlantic 18 215	[5x-platinum][produced by Gary Lyons, John Sinclair]
Double vision	Foreigner	06.1978	32[5]	3[88]	Atlantic K 50 476/Atlantic 19 999	[7x-platinum][produced by Keith Olsen]
Head games	Foreigner	09.1979	-	5[41]	Atlantic K 50 651/Atlantic 29 999	[7x-platinum][produced by Roy Thomas Baker,Mick Jones,Ian McDonald]
4	Foreigner	07.1981	5[62]	1[10][81]	Atlantic K 50 796/Atlantic 16 999	[6x-platinum][gold-UK][produced by Robert John "Mutt" Lange and Mick Jones]
Records	Foreigner	11.1982	58[11]	10[25]	Atlantic A 0999/Atlantic 80 999	[7x-platinum][produced by Roy Thomas Baker,Mick Jones,Robert John "Mutt" Lange,Gary Lyons,Ian McDonald,Keith Olsen,John Sinclair]
Agent provocateur	Foreigner	12.1984	1[3][32]	4[45]	Atlantic 781 999-1/Atlantic 81 999	[3x-platinum][platinum-UK][produced by Mick Jones,Alex Sadkin]
Inside information	Foreigner	12.1987	64[7]	15[37]	Atlantic WX143-781-808-1/Atlantic 81 808	[platinum][silver-UK][produced by Frank Filipetti,Mick Jones]
Unusual heat	Foreigner	06.1991	56[1]	117[9]	Atlantic WX424/7567-82299-1/Atlantic 82 299	[produced by Terry Thomas,Mick Jones]
The very best of Foreigner	Foreigner	05.1992	19[7]	-	Atlantic 7567-80511-2/-	[silver-UK]
The very best...and beyond	Foreigner	10.1992	-	123[20]	Atlantic 7597 80511-2/Atlantic 89 999	[2x-platinum][produced by Duane Baron,John Purdell,Mick Jones,Lou Gramn,Robert John "Mutt" Lange,Keith Olsen,Ian McDonald,Alex Sadkin,Frank Filipetti,Roy Thomas Baker,John Sinclair,Gary Lyons]
Mr. Moonlight	Foreigner	11.1994	59[2]	136[6]	Arista 74321 23285 2/Generama 53 961	[produced by Lou Gramm,Mick Jones,Joe Nicolo,Phil Nicolo,Mike "Clay" Stone]
Complete Greatest Hits	Foreigner	05.2002	-	80[7]	-/Atlantic 78 266	[platinum]
The Definitive	Foreigner	06.2005	33[4]	-	Atlantic – 8122-73385-2 /-	[silver-UK]
Can't Slow Down	Foreigner	10.2009	105[1]	29[4]	Ear Music 0202677ERE/Rhino Entertainment Company R2 524677	[produced by Marti Frederiksen,Mark Ronson]

Joe Walsh

Ur. 20.11.1947 r. w stanie New Jersey. Bogatą karierę gitarową rozpoczął w 1965 r. w grupie The G-Clefs. Po krótkiej współpracy z miejscową formacją The Measles, przyłączył się w 1969 r. do zespołu The James Gang. Specyficzna heavymetalowa technika gry, nawiązująca do brzmienia Jeffa Becka, stała się muzyczną wizytówką sławnej grupy, którą Walsh porzucił ostatecznie w 1972 r. W kolejnym zespole, Barnstorm, towarzyszyli mu Joe Vitale (perkusja) i Kenny Passarelli (bas).

Pierwszy, zatytułowany nazwą grupy album trafił na listy amerykańskie. Longplay The Smoker You Drink, The Player You Get sygnowało co prawda nazwisko gitarzysty, ale na płycie pojawiło się pełne trio, rozwiązane zresztą w 1973 r. Z nagrodzonego „złotą płytą” albumu pochodziły m.in. tematy „Meadows” i „Rocky Mountain Way”, z wokalizą emitowaną przez odkształcającą dźwięki plastikową tubę. Walsh był współtwórcą tego określanego często mianem „voice bag” efektu, na którym równolegle pracowali Jeff Beck i Peter Frampton. W 1974 r. gitarzysta podjął się produkcji klasycznego już dziś albumu Dana Fogelberga Souvenirs; towarzyszył też w nagraniach Stephenowi Stillsowi, The Eagles i B.B. Kingowi.

Longplay So What z 1975 r. przyniósł Walshowi kolejną „złotą płytę” i popularny temat „Turn To Stone”. Latem muzyk wystąpił wraz z The Beach Boys, Eltonem Johnem i The Eagles na londyńskim stadionie Wembley. Wkrótce potem zastąpił w The Eagles Berniego Leadona w roli drugiego obok  Glena Freya gitarzysty prowadzącego. Specyficzne brzmienie jego gitary przeszło do historii rocka dzięki solowej partii w przeboju „Hotel California” i albumowi pod tym samym tytułem. Występom z The Eagles towarzyszyły kolejne płyty autorskie, w tym But Seriously Folks..., z humorystycznym, autobiograficznym tematem „Life’s Been Good”. Utwór opisywał dole i niedole autora z przymrużeniem oka, choć nie bez autoironii („I have a mansion, forget the price, ain't never been there, they tell me it’s nice”; „mam piękny dom, nigdy w nim nie byłem, mniejsza o cenę, mówią że dość miły” ). Walsh zapewniał wprawdzie. że w najbliższych wyborach będzie ubiegał się o stanowisko prezydenta USA, jednak solową działalność traktował rzetelnie i dalekowzrocznie.

 W okresie działalności w The Eagles zabezpieczył sobie prawa do własnych kompozycji, które po rozwiązaniu grupy w 1981 r. wykorzystał na autorskich albumach. Był współautorem muzyki do zrealizowanego w 1980 r. przez Jamesa Bridgesa filmu „Urban Cowboy” („Miejski kowboj”), a temat „All Night Long” trafił do amerykańskiej Top 20. Popularnością cieszyły się też albumy There Goes The Neighborhood i You Bought It -You Name It. Pomimo krytycznych ocen longplaya Got Any Gum? z 1987 r., zachował status wybitnego solisty i muzyka sesyjnego. W 1992 r. towarzyszył Ringo Starrowi podczas głośnej trasy koncertowej, a w kwietniu 1995 r. stanął na scenie obok dawnych kolegów z The Eagles, by przypomnieć się publiczności zarejestrowanym w większości na żywo albumem Hell Freezes Over.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Rocky Mountain Way/(Day Dream) Prayer	Joe Walsh	08.1973	39[4]	23[15]	Dunhill/ABC 4361	[written by Roche Grace/Kenny Passarelli/Joe Vitale/Joe Walsh][produced by Joe Walsh/Bill Szymczyk]
Meadows/Book Ends	Joe Walsh	01.1974	-	89[4]	Dunhill/ABC 4373	[written by Joe Walsh][produced by Joe Walsh/Bill Szymczyk]
Turn To Stone/All Night Laundry Mat Blues	Joe Walsh	03.1975	-	93[3]	Dunhill/ABC 15 026	[written by Joe Walsh][produced by Joe Walsh/John Stronach]
Walk Away/Help Me Thru The Night	Joe Walsh	06.1976	-	105[1]	ABC 12187	[written by Joe Walsh]
Life's Been Good/Theme From Boat Weirdos	Joe Walsh	06.1978	14[11]	12[15]	Asylum 45493	[written by Joe Walsh][produced by Bill Szymczyk]
Over And Over/At The Station	Joe Walsh	11.1978	-	106[1]	Asylum 45536	[written by Joe Walsh][produced by Bill Szymczyk]
Turn To Stone/Rocky Mountain Way	Joe Walsh	01.1979	-	109[1]	ABC 12426	[written by Joe Walsh, Terry Trebandt][produced by Joe Walsh, John Stronach]
All Night Long/Orange Blossom Special / Hoedown [Gilley's "Urban Cowboy" Band]	Joe Walsh	05.1980	-	19[16]	Full Moon 46639	[written by Joe Walsh][produced by Joe Walsh][piosenka z filmu "Urban Cowboy"]
A Life Of Illusion/Rockets	Joe Walsh	05.1981	-	34[12]	Asylum 47144	[written by Kenny Passarelli/Joe Walsh][produced by Joe Walsh]
Space Age Whiz Kids/Theme From Island Weirdos	Joe Walsh	06.1983	-	52[8]	Full Moon 29611	[written by Joe Vitale/Joe Walsh][produced by Bill Szymczyk]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Barnstorm	Barnstorm	10.1972	-	79[29]	Dunhill/ABC 50 130	[produced by Bill Szymczyk/Joe Walsh]
The Smoker You Drink, the Player You Get	Barnstorm	06.1973	-	6[54]	Dunhill/ABC 50 140	[gold-US][produced by Bill Szymczyk/Joe Walsh]
So What	Joe Walsh	01.1975	-	11[22]	Dunhill/ABC 50 171	[gold-US][produced by Joe Walsh/John Stronach/Bill Szymczyk]
You Can't Argue with a Sick Mind	Joe Walsh	04.1976	28[3]	20[18]	ABC 932	[produced by Joe Walsh]
But Seriously, Folks...	Joe Walsh	06.1978	16[17]	8[27]	Asylum 141	[platinum-US][produced by Bill Szymczyk]
The Best of Joe Walsh	Joe Walsh	10.1978	-	71[7]	ABC 1083	[produced by Joe Walsh/Bill Szymczyk/Joe Vitale]
There Goes the Neighborhood	Joe Walsh	05.1981	-	20[18]	Asylum 523	[produced by Joe Walsh/George Perry]
You Bought It – You Name It	Joe Walsh	07.1983	-	48[14]	Warner 23 884	[produced by Joe Walsh, George "Chocolate" Perry, Bill Szymczyk]
The Confessor	Joe Walsh	06.1985	-	65[19]	Warner 25 281	[produced by Joe Walsh/Keith Olsen]
Got Any Gum?	Joe Walsh	08.1987	-	113[8]	Warner 25 606	[produced by Terry Manning]
Ordinary Average Guy	Joe Walsh	05.1991	-	112[17]	Pyramid 47 384	[produced by Joe Walsh ,Joe Vitale]
Analog Man	Joe Walsh	06.2012	53[3]	12[8]	Concord 7233771	[produced by Joe Walsh/Jeff Lynne]

Manhattan Transfer

Ten niezwykle oryginalny amerykański zespół powstał w 1969 r., a założyli go: Gene Pistilli (śpiew, gitara), Tim Hauser (ur. w 1940 r. w Troy w stanie Nowy Jork; śpiew, gitara, banjo), Pat Rosalia (śpiew, puzon), Marty Nelson (gitara, klarnet, fortepian) i Erin Dickins (śpiew, gitara, perkusja).
W 1972 r. z pierwotnego składu pozostał jedynie Tim Hauser, któremu towarzyszyli: Laurel Masse (ur. w 1954 r. w USA; śpiew), Alan Paul (ur. w 1949 r. w Newark w stanie New Jersey; śpiew) i Janis Siegel (ur. w 1953 r. w nowojorskim Brooklynie; śpiew). Mimo że w swojej twórczości prezentowali całą gamę różnorodnych stylów, zasłynęli dzięki perfekcyjnym harmoniom wokalnym.


Podobnie jak koleżanka z wytwórni Atlantic, Bette Midler, przywoływali owiane nostalgią dawne czasy i zdobyli popularność głównie w nowojorskich kabaretach. Mimo że mieli niewiele wspólnego z muzyką pop, ich nagrania wchodziły na listy przebojów po obu stronach Atlantyku. Jednak popularność w Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii zdobywały zupełnie odmienne utwory.

Różnorodność repertuaru wyraźnie podzieliła fanów zespołu. Wielbicielom nastrojowej ballady "Chanson D'Amour" nie przypadł do gustu surowy utwór gospel "Operator" czy też jazzowy "Tuxedo Junction". W 1979 r. miejsce Laurel Masse zajęła Cheryl Bentyne, co nie wpłynęło jednak na ogólne brzmienie grupy. Ich zaskakująca wersja kompozycji "Birdland" z repertuaru Weather Report stała się już współczesnym klasykiem gatunku. Ogromna siła wyrazu Manhattan Transfer wiąże się z ich niezwykłymi zdolnościami wokalnymi, mistrzostwem muzycznym i opracowanymi w najdrobniejszych szczegółach koncertami. W 1977 r. zespół wystąpił w Polsce.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Operator /Tuxedo junction	Manhattan Transfer	09.1975	-	22[12]	Atlantic 3292	[written by William Spivery][produced by Tim Hauser, Ahmet Ertegun]
Tuxedo junction/Operator	Manhattan Transfer	02.1976	24[6]	-	Atlantic K 10 060 [UK]	[written by Julian Dash/Buddy Feyne/Erskine Hawkins/William Johnson][produced by Ahmet Ertegun, Tim Hauser ][oryginalnie nagrana przez Erskine Hawkinsa
Chanson D' amour/Popsicle toes	Manhattan Transfer	02.1977	1[3][13]	-	Atlantic K 10 886 [UK]	[written by Wayne Shanklin][produced by Richard Perry][oryginalnie nagrana przez Arta and Dotty Todd]
Don' t let go/Zindy Lou	Manhattan Transfer	05.1977	32[6]	-	Atlantic K 10 930 [UK]	[written by Jesse Stone][produced by Richard Perry]
Walk in love/Four brothers	Manhattan Transfer	02.1978	12[12]	-	Atlantic K 11 075 [UK]	[written by David Batteau/John Klemmer][produced by Tim Hauser][oryginalnie nagrana przez Davida Batteau]
On a little street in Singapore/Single girl	Manhattan Transfer	05.1978	20[9]	-	Atlantic K 11 136 [UK]	[written by Peter de Rose/Billy Hill][produced by Tim Hauser][oryginalnie nagrana przez Jimmy Dorsey'a w 1940r]
Where did our love go/Je voulais te dire	Manhattan Transfer	09.1978	40[4]	-	Atlantic K 11 182 [UK]	[written by Lamont Dozier/Brian Holland/Eddie Holland][produced by Tim Hauser]
Who what when where why	Manhattan Transfer	12.1978	49[6]	-	Atlantic K 11 233 [UK]	[written by Rupert Holmes][produced by Tim Hauser][oryginalnie nagrana przez Ruperta Holmesa]
Twilight zone/Twilight tone/Body and soul	Manhattan Transfer	04.1980	25[8]	30[12]	Atlantic 3649	[written by Jay Graydon/Bernard Hermann/Alan Paul][produced by Jay Graydon][4[25].Hot Disco/Dance;Atlantic 3649 7"]
Trickle trickle/Foreign affair	Manhattan Transfer	11.1980	-	73[8]	Atlantic 3772	[written by Clarence Bassett][produced by Jay Graydon][oryginalnie nagrana w 1958r przez grupę The Videos]
Spies in the night/Kafka	Manhattan Transfer	01.1980	-	103[6]	Atlantic 3877	[sample z riffu otwierajacego "The James Bond Theme"]
Boy from the New York City/[The word of] Confirmation	Manhattan Transfer	05.1981	-	7[21]	Atlantic 3816	[written by George Davis/John Taylor][produced by Jay Graydon][30[11].Hot Disco/Dance;Atlantic 276 12"]
Route 66/On the boulevard	Manhattan Transfer	05.1982	-	78[5]	Atlantic 4034	[written by Bobby Trout][produced by Snuff Garrett][#11 hit Nat King Cole' a z 1946r]
Spice of life/The night that monk returned to heaven	Manhattan Transfer	09.1983	19[8][01.84]	40[13]	Atlantic 89 786	[written by Derek Bramble/Rod Temperton][produced by Richard Rudolph][32[11].R&B Chart][29[9].Hot Disco/Dance;Atlantic 525 12"]
Mystery/Goodbye love	Manhattan Transfer	04.1984	-	102[6]	Atlantic 89 695	[written by Rod Temperton][produced by Richard Rudolph, The Manhattan Transfer][80[5].R&B Chart]
Baby come back to me [The Morse Code of love]/That' s the way it goes	Manhattan Transfer	02.1985	-	83[3]	Atlantic 89 594	[written by Nick Santamaria][produced by Tim Hauser][piosenka dedykowana grupie doo woop-The Capris]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Manhattan Transfer	Manhattan Transfer	05.1975	49[7] [03.77]	33[38]	Atlantic K 50 138	[gold-US][produced by Ahmet Ertegun, Tim Hauser]
Coming out	Manhattan Transfer	09.1976	12[20][03.77]	48[9]	Atlantic K 50 291	[produced by Richard Perry]
Pastiche	Manhattan Transfer	02.1978	10[34]	66[10]	Atlantic K 50 444	[produced by Tim Hauser, Steve Barri]
Live	Manhattan Transfer	11.1978	4[17]	-	Atlantic K 50 540	[produced by Tim Hauser and Janis Siegel]
Extensions	Manhattan Transfer	11.1979	63[3]	55[37]	Atlantic K 50 674	[produced by Jay Graydon]
Mecca for moderns	Manhattan Transfer	06.1981	-	22[27]	Atlantic 16 036 [US]	[produced by Jay Graydon]
The best of The Manhattan Transfer	Manhattan Transfer	12.1981	-	103[11]	Atlantic 19 319 [US]	[platinium-US]
Bodies and souls	Manhattan Transfer	02.1984	53[4]	52[27]	Atlantic 780 104	[produced by Richard Rudolph and The Manhattan Transfer, Tim Hauser and Greg Mathieson ]
Bop doo-wopp	Manhattan Transfer	01.1985	-	127[11]	Atlantic 81 233 [US]	[produced by Tim Hauser, Richard Perry]
Vocalese	Manhattan Transfer	08.1985	-	74[40]	Atlantic 81 266 [US]	[produced by Tim Hauser, Martin Fischer]
Live	Manhattan Transfer	05.1987	-	187[3]	Atlantic 81 273 [US]	[produced by Tim Hauser]
Brasil	Manhattan Transfer	12.1987	-	96[19]	Atlantic 81 803 [US]	[produced by Tim Hauser]
The Offbeat Of Avenue	Manhattan Transfer	09.1991	-	179[2]	Columbia 47 079 [US]	[produced by Tim Hauser]
The Christmas Album	Manhattan Transfer	12.1992	-	120[4]	Columbia 52 968 [US]	[produced by Tim Hauser,Johnny Mandel]
Tonin'	Manhattan Transfer	03.1995	-	123[6]	Atlantic 82 661 [US]	[produced by Arif Mardin]
The very best of The Manhattan Transfer	Manhattan Transfer	09.1995	-	157[1]	Rhino 71 560 [US]

Eileen Barton

Eileen Barton (ur. 24 XI 1929r Nowy Jork-zm. 27.06.2006r) była znaną amerykańską refrenistką,znaną głównie ze swego przeboju z 1950r "If I Knew You Were Comin' I'd've Baked a Cake".Utwór wylansowała za sprawą swego ojca - ex-artysty wodewilowego Bena Bartona, agenta reklamowego Sinatry. To był jedyny utwór, który przyniósł jej międzynarodową sławę - w pełni komercyjny, napisany przez mistrzów tego gatunku Boba Merrilla i Ala Hoffmana. Wzrastająca popularność jazzu tradycyjnego spowodowała, że utwór ten, o wyraźnych wpływach dixielandu, wydany został od razu przez dwie wytwórnie: National i rhythm'n'bluesową Mercury (w USA dotarł na sam szczyt listy Billboardu). Barton nie znalazła już potem sposobu na kolejny wielki przebój, nawet ponowne nagranie tego utworu w 1959 nie zostało dostrzeżone przez słuchaczy.

Urodziła się na Brooklynie.Jej rodzice ,Benny i Elsie Barton byli artystami wodewilowymi.Pierwsze swoje kroki na scenie stawiała na scenie jako 2.5 letnie dziecko ze swymi rodzicami śpiewając "Ain't Misbehavin'".Po występach już jako dzięcięca gwiazda w wieku 6 lat występuje w radiowym programie "The Horn and Hardart Children's Hour",a rok póżniej w programie Miltona Berle "Community Sing" używając pseudonimu Jolly Gillette.Jako 11-latka przerywa występy i wraca trzy lata póżniej na Broadway występami w Best Foot Forward i już pod własnym nazwiskiem w Angel in the Wings.Mając 15 lat występuje gościnnie w show Johnny Mercera,obok Franka Sinatry,który wziął ją pod swoje skrzydła regularnie występując z nią w radio CBS w latach 40-tych.To on umożliwił jej współudział we własnych koncertach w Paramount Theater z takimi gwiazdami jak:Count Basie, Nat King Cole, i Danny Kaye.Jej pierwszą piosenką nagraną dla Capitol Records w 1948r była "Would You Believe Me?" z orkiestrą Lyle "Skitcha" Hendersona.W 1950r nagrywa swój wspomniany największy hit,który stał się najlepiej sprzedającą się płytą wydaną przez niezależną wytwórnię [National] w owym czasie.

Po tym sukcesie występuje w nocnych klubach minn. Nowego Jorku.Po okresie nagrań dla National "Honey, Won't You Honeymoon with Me?" i "May I Take Two Giant Steps?" i Mercury "You Brought a New Kind of Love" przenosi się do wytwórni Coral i trafia na listy przebojów coverami "Cry" i "Sway" .Regularnie występuje w telewizji i na ekranie filmowym.Umiera w wieku 81 lat w swoim domu w Hollywood na raka.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
If I knew you were comin' [Id've Baked a cake]/Poco,Loco In The Coco	Eileen Barton	03.1950	-	1[10][16]	National 9103	[written by al. Hoffman/Bob Merrill/Clem Watts]
May i take two giant steps ?/If you saw what i saw	Eileen Barton	07.1950	-	25[3]	National 9112	[written by Ervin Drake/Jimmy Shirl]
Cry/Hold me just a little longer,Daddy	Eileen Barton	12.1951	-	10[11]	Coral 9-60592	[written by Churchill Kohlman]
Wishin'/When you're near me	Eileen Barton	03.1952	-	30[1]	Coral 9-60651	[written by Bob Hart/Ben Lewis/Teddy Simms]
Pretend/Too proud to cry	Eileen Barton	02.1953	-	17[3]	Coral 9-60927	[written by Lew Douglas/Frank Lavere/Cliff Parman]

Noeleen Batley

Noeleen Batley był a jedną z pierwszych gwiazd australijskiego popu lat 60-tych.Nosiła przydomek "Australia's Little Miss Sweetheart",dzięki miłemu głosowi i wizerunku dziewczyny z sąsiedztwa zyskała sympatię nastolatków jak i ich rodziców.Pamiętana dzięki serialowi telewizyjnemu "Bandstand Family" emitowanemu na poczatku lat 60-tych.
 
Urodziła się w Boże Narodzenie 1944r w Sydney.Zaczęła śpiewać mając 5 lat zachęcana przez matkę.Mając 15 lat wygrała konkurs młodych talentów w chińskiej restauracji w Sydney,którego współorganizatorem był dyrektor artystyczny wytwórni Festival.Tym sposobem zyskała kontrakt nagraniowy.Jej debiut to singiel "Starry Eyes" / "Soldier Soldier Won't You Marry Me" wydany w lutym 1960r przez oddział Festival-Rex Records nie przyniósł jej sukcesu.Popularność przyszła wraz z jej własną wersją utworu Barefoot Boy napisanego przez 16-letnią debiutantkę Helene Grover i pozwolił jej na regularne występy w TV show Six O'Clock Rock.Nagrała też podkład do reklamy żywności firmy Kellog.Po dwóch kolejnych udanych singlach wydała debiutancki album Rendezvous.Te sukcesy pozwoliły jej na kontrakt z Festival.Pierwszy singiel dla nowej wytwórni "Ice Cream Man" / "Over in that Happy Land" z 1961r napisany również przez Grover.W tym czasie bierze udział w dużym turnee po Australii z Johnny O'Keefe, Col Joye and the Joy Boys, Johnny Chester, Lucky Starr i The Allen Brothers pod szyldem Australia's Top Female Vocalist of 1961.
 
W sierpniu 1964r Noeleen wchodzi w szczytową fazę swojej kariery.Nagrywa piosenkę "My Little Treasure From Japan",która w Japonii stała się gigantycznym hitem ,ale także w Australii odnosi rynkowe sukcesy.Ukazał się on w Japonii w okresie Igrzysk Olimpijskich i był częścią programu partnerskiego między oba krajami.W końcu tego roku nagrywa swój drugi album You Made Me Love You.
 
Pierwszy jej singiel w 1965r to piosenka Barry'ego Gibba "Baby I'm Losing You" to przedłużenie dobrej passy japońskiego hitu.W końcu nagrała już całkowicie w tym języku "Owakare No Namida (Tears Of Farewell)",który przyniósł kolejny sukces w Kraju Kwitnącej Wiśni ,który zaowocował wystepami w TV i turnee po tym kraju w marcu 1965r.
 
Wydaje kolejne płyty,ale w połowie lat 60-tych dochodzi do głosu nowa generacja piosenkarek takich jak,"Dynamic" Dinah Lee i Lynne Randell oraz inwazja zespołów rockowych.Noeleen nigdy nie odzyskała dawnej popularności.Pod koniec lat 60-tych podobnie jak większość jej kolegów z programu Bandstand przeniosła swe występy do variete i kabaretów.Pracując solidnie zdołała odbyć w tym czasie turnee po Europie i W.Brytanii,a także reprezentować Australię na Festivalu Piosenki w Rio De Janeiro w 1969r.
 
Rok póżniej przenosi się na stałe do Anglii,gdzie występuje solo i w chórku towarzyszącym Cliffowi Richardowi.Jej ostatni singiel-"Seabird" wydała firma Interfusion w 1972r.W 1975r wychodzi za mąż za Stephena Stewarta-Toppera i osiedla się w Essex. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Barefoot Boy/When My Blue Moon Turns to Gold Again	Noeleen Batley	10.1960	9[28]	-	Rex RS-026	-
Rendezvous/Fickle Fingers	Noeleen Batley	02.1961	44[11]	-	Rex RS-046	-
Tammy/Little Sir Echo	Noeleen Batley	08.1961	63[5]	-	Festival FK-097	-
Crying Fool/Don't Play No. 9	Noeleen Batley	06.1962	99[1]	-	Festival FK-236	-
Ten Lonely Weekends/My Boy	Noeleen Batley	03.1963	79[4]	-	Festival FK-335	-
Forgive Me/Surfer Boy (B. Gibb)	Noeleen Batley	02.1964	67[5]	-	Festival FK-488	-
Little Treasure From Japan/Kon Nichi-Wa Akachan	Noeleen Batley	08.1964	39[12]	-	Festival FK-694	-

Barry Sisters

Merna Pine (ur. 1923r, zm. 31 października 1976r) i Claire Easton (ur. 17 października 1920r, zm. 22 listopada 2014r), urodzone jako Minnie i Clara Bagelman - amerykańskie piosenkarki klezmerskie, w przemyśle muzycznym funkcjonujące jako zespół The Barry Sisters.

Minnie i Clara urodziły się w rodzinie Hermana i Estery Bagelmanów, żydowskich emigrantów z Austrii i Rosji. Miały dwie młodsze siostry, Celię i Julię. Karierę muzyczną rozpoczęły w latach 30-tych, jako zespół The Bagelman Sisters. Za namową ojca, zdecydowały się wykonywać muzykę pochodzącą z Europy, bez wpływów amerykańskich.

Piosenkarki pierwszy raz wystąpiły publicznie w audycji dziecięcej Uncle Norman radia WLTH, wciąż znane jako The Bagelman Sisters. Z końcem lat 30-tych, dokonały pierwszych nagrań dla wytwórni płytowej Victor Records. Wkrótce zmieniły nazwisko sceniczne na Barry i stały się znane jako jazzowe wokalistki jidysz. Występowały w Stanach Zjednoczonych, Izraelu i Związku Radzieckim.

Zakończyły karierę w 1973, wydając ostatni album Our Way. Merna Pine zmarła 31 października 1976 w nowojorskim Fifth Avenue Hospital z powodu guza mózgu. Claire Easton zmarła 22 listopada 2014 w Aventurze.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
No hesitation/Knockin' on the right front door	Allen Brothers and Barry Sisters	12.1960	33[13]	-	Pye PP 092	-
Fly away,Peter;fly away,Paul	Barry Sisters	03.1961	98[1]	-	Pye PP 091	-

Joe Barry

Joe Barry -prawdziwe nazwisko Joseph Barrios]-[ur.13.07.1939r Cut Off/Louisiana-zm. 31.08.2004r Cut Off/Louisiana],wykonawca cajun z ery wczesnego rock'n'rolla pochodzący z połudiowej Louisiany.Swoją karierę rozpoczął w 1958r od występów lokalnych.W 1961r jego drugi singiel nagrany dla wytwórni Jin Records,"I'm a Fool to Care" [cover przeboju Les Paula i Mary Ford z 1954r] został ponownie wydany przez oddział Mercury,Smash Records i trafia do Top40 listy singli Billboard Hot 100,uzyskując też wielką popularność w W.Brytanii.
 
Następny singiel "Teardrops in My Heart" trafił też na listę bestsellerów.Joe Barry kontynuował w latach 60-tych nagrania dla Smash i póżniej Nugget Records,ale pod koniec tej dekady zaprzestał działalności.W 1977r wydaje dla ABC-Dot Records płytę z utworami country,a w 1980r album z pieśniami religijnymi Sweet Rose of Sharon.
Na początku lat 2000-sięcznych mimo cierpień spowodowanych chorobą nagrywa nową płytę Been Down That Muddy Road dla Night Train Records wydaną w sierpniu 2003r.Rok póżniej 31 sierpnia 2004r umiera w swoim domu w Cut Off.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I'm A Fool To Care/I Got A Feeling	Joe Barry	04.1961	49[1]	24[12]	Smash 1702	[written by Ted Daffan][produced by Jin Recording Co.][#6 hit for Les Paul & Mary Ford 1954]
Teardrops In My Heart/For You Sunshine	Joe Barry	07.1961	-	63[5]	Smash 1710	[written by Vaughan Horton][#4 country hit for Sons Of The Pioneers in 1947]

Crowded House

Crowded House - pop rockowy zespół utworzony w Melbourne, którego liderem jest nowozelandzki muzyk Neil Finn. Finn jest najbardziej rozpoznawany jako główny wokalista, autor tekstów oraz kierownik i pozostawał nim przez wszystkie „wcielenia” zespołu. Od początku istnienia formacji działali w nim (i niektórzy działają nadal) artyści z Australii (Paul Hester, Nick Seymour, Peter Jones i Craig Hooper), Nowej Zelandii (Neil Finn, Tim Finn i Eddie Rayner) oraz USA (Mark Hart i Matt Sherrod).
Działalność między rokiem 1985 a 1996 przyniosła zespołowi międzynarodową sławę dzięki takim przebojom jak: „Don't Dream It's Over”, „Weather with You”, „Something So Strong”, „Better Be Home Soon”, „It's Only Natural”, czy „Fall At Your Feet”. W 2007 roku powrócili na scenę muzyczną z nowym perkusistą. W tym czasie wydali nowy album Time On Earth, który osiągnął pierwsze miejsce na Australijskiej liście ARIA Albums Chart.


Grupa miała ważny wpływ na rozwój australijskiej muzyki rockowej. Neil Finn oraz Paul Hester byli członkami nowozelandzkiego zespołu Split Enz. Zdecydowali oni stworzyć nowy zespół, podczas, gdy Split Enz byli w trakcie pożegnalnej trasie koncertowej. W czasie jednego z koncertów Nick Seymour zapytał Neila, czy mógłby przyjąć go do swego nowego projektu muzycznego. Pierwsze wcielenie grupy zostało utworzone w Melbourne w 1985 łącznie z gitarzystą Craigiem Hooperem pod nazwą "The Mullanes". Podpisali kontrakt z Capitol Records, a następnie przenieśli się do Los Angeles. W tym samym czasie z zespołu odszedł Craig Hooper, przez co zespół postanowił zmienić nazwę zespołu. Pomysłów było wiele, aż w końcu nadano tytuł "Crowded House", którego inspiracją był zatłoczony dom, w którym przebywali członkowie grupy podczas nagrywania pierwszego albumu. Po tym wydarzeniu, do zespołu został zaproszony Eddie Rayner, nie stając się jednak pełnym członkiem. Początkowo dołączył do grupy na trasie koncertowej w 1988 roku, grając na keyboardzie, później musiał odejść ze względu na problemy rodzinne. Crowded House zostali nazwani przez australijskich fanów "The Crowdies".

Artyści brali udział w wielu festiwalach mających miejsce w Australii oraz w Nowej Zelandii. Ich debiutancki album Crowded House został wydany w czerwcu 1986 roku. Wytwórnia muzyczna nie spodziewała się, by w szybkim czasie zdobyli oni sławę, co wynikało z nieciekawej promocji. Stawiając czoło trudnościom, formacja grała w wielu klubach i innych miejscach spotkań, by zwrócić na siebie większą uwagę. Pierwszy singel "Mean to Me" zajmował niskie pozycje na amerykańskich listach przebojów, gdyż miernie przedstawiał słuchaczom muzykę graną przez zespół. Dopiero utwór "Don't Dream It's Over" wydany w grudniu 1986 stał się wielkim międzynarodowym hitem, docierając do 2. miejsca listy Bilboard Hot 100 w 1987 roku. Teledyski do tych dwóch singli są bardzo autobiograficzne. Przedstawiają one domy artystów oraz drogę do stworzenia "Crowded House". W czerwcu 1987 album uplasował się na pierwszym miejscu australijskich list przebojów. Trzeci singel "Something So Strong" dotarł do miejsca siódmego, a kolejny "World Where You Live" do miejsca 65. Piąty i ostatni singel "Now We're Getting Somewhere" nie odniósł dużego sukcesu. Po sukcesie pierwszego albumu, został wydany kolejny Temple of Low Men. Pierwszy singel "Better Be Home Soon" dotarł do 42 miejsca na amerykańskich listach przebojów. Kolejne dwa utwory "Into Temptation" oraz "Sister Madly" stały się najczęściej granymi na koncertach. Ogólnie album nie odniósł dużego sukcesu. Z tego powodu muzycy zdecydowali się ruszyć w krótką trasę koncertową po Australii i Kanadzie w celu szerszej promocji, dodatkowo zapraszając do pracy Marka Harta, jako pomocnika przy koncertach.


Po zakończeniu trasy koncertowej promującej ostatni album, Neil zajął się nagrywaniem albumu wraz ze swym bratem Timem.

W 1991 Crowded House wydali trzeci album pod nazwą Woodface. Singel "Chocolate Cake" wydano jako pierwszy. Został on zabawnie skomentowany w amerykańskich rozgłośniach radiowych, ze względu na jego tekst mówiący o słabości Amerykanów do słodkości i fast-foodów, wspomagających tycie. Drugi singel "Fall at Your Feet" odniósł większy sukces niż jego poprzednik, choć dotarł tylko do miejsca 75 w Ameryce. Ów utwór oraz "Weather with You" stały się znakami rozpoznawczymi zespołu. Ogólnie album jest uznawany za najlepszy w karierze Crowded House. Dwa lata później został nagrany album Together Alone razem z nowym członkiem, gitarzystą Markiem Hartem. Na początku wydano singel "Distant Sun", a następnie "Private Universe". Piosenka "Locked Out" została wykorzystana w soundtracku do filmu pt. "Reality Bites", dzięki czemu jej teledysk zdobył dużą popularność w muzycznych kanałach MTV oraz VH1.


Grupa koncertowała w Europie, gdy zespół opuścił perkusista, Paul Hester. Powodem odejścia było przyjście na świat jego pierwszej córki oraz początki choroby - depresji. Podczas koncertów zastępował go Peter Jones. Po zakończeniu trasy koncertowej, Finn zdecydował się na zakończenie działalności zespołu. W celu podsumowania dokonań formacji nagrano album Recurring Dream, który dotarł do pierwszego miejsca w Australii oraz Wielkiej Brytanii. Oprócz znanych do tej pory utworów zostały umieszczone na płycie trzy nowe: "Instinct", "Not the Girl You Think You Are" i "Everything Is Good for You". 24 listopada 1996 roku u stóp Opery w Sydney odbył się pożegnalny koncert zespołu, na który przybyło prawie 200 tys. osób. Oprócz ostatniego składu, wzięli w nim udział również Paul Hester i Tim Finn. Jest on uważany za jeden z najbardziej spektakularnych przedstawień w historii Australii.
 

Po przerwaniu kariery Crowded House, każdy z członków zajął się solowymi dokonaniami. Neil Finn nagrał kilka albumów oraz wydał dwie płyty w duecie ze swym bratem pod nazwą Finn Brothers.

Peter Jones i Nick Seymour dołączyli do australijskiej grupy Deadstar. Nick opuścił zespół po wydaniu ich trzeciego albumu i wyjechał do Irlandii, gdzie pracował jako producent muzyczny. Peter grał dalej wraz z zespołem do roku 1999, po czym został nauczycielem w jednej ze szkół. Mark Hart dołączył do zespołu Supertramp oraz wydał solowy album.

Paul Hester rozpoczął swą karierę telewizyjną. Po odejściu z Crowded House zaczął występować w amerykańskim programie dla dzieci "The Wiggles", gdzie znany był jako "Paul the Chef". Następnie stworzył własny program "Hessie's Shed" w australijskiej telewizji.

W 1999r została wydana płyta Afterglow, przedstawiająca niepublikowane utwory Crowded House.

W 2003 roku Hester i Seymour zaczęli grać w grupie Tarmac Adam. Pod koniec tego samego roku Hester został poproszony o poprowadzenie serii australijskiego programu Music Max's Sessions.

Wznowiona aktywność muzyczna nie pomogła Hesterowi przezwyciężyć postępującej depresji, przez co po wieloletniej walce z chorobą postanowił on odebrać sobie życie wieszając się w parku położonym niedaleko swojego domu w Melbourne 26 marca 2005. W chwili śmierci miał 46 lat.


W 2007 roku muzycy zdecydowali się wznowić działalność i wydać album Time on Earth, przyjmując do zespołu nowego perkusistę Matta Sherroda. Nową płytę zadedykowali swojemu zmarłemu przyjacielowi, Paulowi Hesterowi, którego śmierć jak twierdzą była inspiracją do nagrania tego albumu. W lipcu 2007 roku wystąpili na koncercie Live Earth w Sydney.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Don' t dream it' s over/That's what i call love	Crowded House	06.1987	25[19]	2[24][01.87]	Capitol CL 438	[platinum-UK][written by Neil Finn][produced by Mitchell Froom]
Something so strong/I walk away	Crowded House	05.1987	95[1]	7[21]	Capitol CL 456	[written by Neil Finn & Mitchell Froom][produced by Mitchell Froom]
World where you live/Hole in the river	Crowded House	08.1987	-	65[8]	Capitol 44 033	[written by Neil Finn][produced by Mitchell Froom]
Better be home soon/Kill eye	Crowded House	07.1988	-	42[11]	Capitol CL 498	[written by Neil Finn][produced by Mitchell Froom]
Chocolate cake/As sure as i am	Crowded House	06.1991	69[2]	-	Capitol CL 618	[written by Neil Finn/Tim Finn][produced by Mitchell Froom/Neil Finn]
Fall at your feet/Whispers and moans	Crowded House	11.1991	17[7]	75[6]	Capitol CL 626	[silver-UK][written by Neil Finn][produced by Mitchell Froom/Neil Finn]
Weather with you/Into temptation	Crowded House	02.1992	7[9]	-	Capitol CL 643	[gold-UK][written by Neil Finn/Tim Finn][produced by Mitchell Froom/Neil Finn]
Four seasons in a one day/There goes god	Crowded House	06.1992	26[5]	-	Capitol CL 655	[written by Neil Finn/Tim Finn][produced by Mitchell Froom/Neil Finn]
It' s only natural/Chocolate cake	Crowded House	09.1992	24[4]	-	Capitol CL 661	[written by Neil Finn/Tim Finn][produced by Mitchell Froom/Neil Finn]
Distant sun/Walking on the spot	Crowded House	09.1993	19[6]	113[2]	Capitol CL 697	[written by Neil Finn][produced by Youth]
Nails in my feet/Zen roxy	Crowded House	11.1993	22[6]	-	Capitol CL 701	[written by Neil Finn][produced by Youth]
Locked out/Distant sun [live]	Crowded House	02.1994	12[5]	120[3]	Capitol VSCDT 1479	[written by Neil Finn][produced by Youth]
Fingers of love[live]/Nails on my feet [live]	Crowded House	06.1994	25[4]	-	Capitol 10CL 715	[written by Neil Finn][produced by Youth]
Pineapple head [live]/Weather with you	Crowded House	09.1994	27[4]	-	Capitol CDCL 723	[written by Neil Finn][produced by Youth/Crowded House]
Instinct/Recurring dream	Crowded House	06.1996	12[11]	-	Capitol CDCLS 774	[written by Neil Finn][produced by Youth]
Not the girl you think you are/Better be home soon [live]	Crowded House	08.1996	20[10]	-	Capitol CDCL776	[written by Neil Finn][produced by Mitchell Froom/Tchad Blake/Neil Finn]
Don't Stop Now	Crowded House	06.2007	41[3]	-	Parlophone CDRS 6743	[written by Neil Finn][produced by Steve Lillywhite]
Pour Le Monde	Crowded House	12.2007	51[1]	-	Parlophone CATCO 132290904	[written by Neil Finn][produced by Steve Lillywhite]
Help Is Coming	Crowded House	09.2015	88[1]	-	Capitol/UMC USCA 29901019	[written by Neil Finn,Nick Seymour,Peter Jones][produced by Crowded House]
Tim Finn
Carve You in Marble/Hole In My Heart	Tim Finn	08.1986	92[1]	-	Virgin VS 866	[written by Tim Finn][produced by Nick Launay]
Persuasion/Strangeness and charm	Tim Finn	06.1993	43[3]	-	Capitol CDCLS 692	[written by Tim Finn,Richard Thompson][produced by Tim Finn,Mark Hart]
Hit the ground running/No more years	Tim Finn	09.1993	50[3]	-	Capitol CDCLS 694	[written by Tim Finn][produced by Clive Langer,Alan Winstanley]

>Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Crowded House	Crowded House	06.1986	-	12[58]	Capitol 12 485	[platinium-US][silver-UK][produced by Mitchell Froom/Eddie Rayner/Neil Finn]
Temple of low men	Crowded House	07.1988	138[1]	40[19]	Capitol 48 763	[produced by Mitchell Froom]
Woodface	Crowded House	07.1991	6[153]	83[17]	Capitol 93 559	[2x-platinum-UK][produced by Mitchell Froom]
Together alone	Crowded House	10.1993	4[39]	73[7]	Capitol 27 048	[platinum-UK][produced by Youth]
Crowded House	Crowded House	02.1995	99[5]	12[58]	Capitol CDP 7466932 [UK]	-
Recurring dream-The very best of Crowded House	Crowded House	07.1997	1[2][202]	-	Capitol CDEST 2283 [UK]	[4x-platinum-UK][produced by Tim Finn/Neil Finn/Mitchell Froom/Youthh]
Afterglow	Crowded House	02.2000	18[4]	-	Capitol 5237222 [UK]	[produced by Crowded House/Youth/Mitchell Froom]
Farewell to the world	Crowded House	12.2006	120[1]	-	Capitol
Time on Earth	Crowded House	07.2007	3[7]	46[3]	Parlophone 3960272 [UK]	[silver-UK][produced by Ethan Johns/Steve Lillywhite]
Intriguer	Crowded House	06.2010	12[6]	50[2]	Mercury 2739938 [UK]	[produced by Neil Finn/Jim Scott]
The Very Very Best of Crowded House	Crowded House	10.2010	49[2]	-	Capitol 27 048	[platinum-UK][produced by Mitchell Froom/Neil Finn/Crowded House/Youth/Steve Lillywhite/Tchad Blake/Ethan Johns]
Dreamers Are Waiting	Crowded House	06.2021	6[1]	-	EMI 3534658 [UK]	[produced by Crowded House]
Tim Finn
Before and after	Tim Finn	07.1993	29[2]	-	Capitol EST 2202