Dr Hook

Dr. Hook -amerykańska grupa,która powstała w 1968 roku w Union City/New Jersey i działająca do 1985r.
Początkowo używała nazwy Dr Hook & The Medicine Show.

Najsłynniejszy skład:
Ray Sawyer-ur.1.02.1937r Chicksaw/Alabama-voc,g,hca
Dennis Locorriere-ur.13.06.1949r-voc,g,bass
Richard Elswit-g,voc
George Cummings-g,voc
William Francis-voc,p,org
Jance Garfat-bass
Jay David-dr,voc

Trzech członków zespołu:Sawyer,Cummings i Billy Francis występowali wcześniej w grupie "The Chockolate Papers" ,której składu dopełniali Bobby Dimingus-dr,Popeye Phillips-dr i Jimmy "Wolf Cub" Allen-bass.Otwierają swój własny klub "Chez Joey" w Biloxi stanowiąc jego największą atrakcję.Po kilku miesiącach wyjeżdżają do Chicago,a w końcu lądują w New Jersey ,gdzie Sawyer z Cummingsem zakładają Dr Hook and Medicine Show.

W postać tajemniczego doktora Hooka przeistoczył się Sawyer,który stracił oko w wypadku samochodowym i przesłaniał od tamtej pory oko stosowną opaską,co miało być nawiązaniem do postaci kapitana Hooka z książki "Piotruś Pan".
Popularność zdobyła w pierwszej połowie lat 70-tych satyrycznymi piosenkami Shela Silversteina w stylu country.

Ten ostatni był autorem ich największych hitów z wczesnego okresu "Sylvias mother" i "Cover of the Rolling Stones" sprzedane w wielomilionowych nakładach.
Pierwsze nagrania dla wytwórni CBS w Nowym Jorku,ale wkrótce przenoszą się do San Francisco.Jak na ironię po pierwszych oszałamiających sukcesach sprzedaż ich następnych singli dramatycznie spada.

Sytuację uratowało przejście zespołu pod skrzydła wytwórni Capitol.W tym czasie do zespołu trafił nowy perkusista John Wolters,a grupa zakończyła rok 1975 udanym turnee po W.Brytanii,które było podwaliną ich przyszłych sukcesów na kontynencie.Na początku lat 80-tych dochodzi nowy gitarzysta Rod Smarr,a zespół nagrywa dla Casablanca w USA i Mercury w W.Brytanii.

Po okresie niepowodzeń w 1982 roku odchodzi Sawyer i nagrywa solo.Po turnee po Australii w 1985 roku grupa przestaje definitywnie istnieć.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Sylwia's mother/Makin' it natural	Dr Hook & The Medicine Show	04.1972	2[13]	5[15]	Columbia 45 562	[gold-US][written by Shel Silverstein][produced by Ron Haffkine]
Carry me, Carrie/I call that true love	Dr Hook & The Medicine Show	09.1972	-	71[6]	Columbia 45 667	[written by Shel Silverstein][produced by Ron Haffkine]
The cover of Rolling Stone/Queen of the silver dollar	Dr Hook & The Medicine Show	12.1972	-	6[20]	Columbia 45 732	[gold-US][written by Shel Silverstein][produced by Ron Haffkine]
Roland to roadie and Gertrude the groupie/Put a little bit on me	Dr Hook & The Medicine Show	07.1973	-	83[4]	Columbia 45 878	[written by Shel Silverstein][produced by Ron Haffkine]
Life ain' t easy/The wonderful soup stone	Dr Hook & The Medicine Show	09.1973	-	68[7]	Columbia 45 925	[written by Ray Sawyer/Shel Silverstein][produced by Ron Haffkine]
The millionaire/Cooky and Lila	Dr Hook	08.1975	-	95[5]	Capitol 4104	[written by Dennis Tracy][produced by Ron Haffkine]
Only sixteen/Let me be your lover	Dr Hook	01.1976	-	6[22]	Capitol 4171	[gold-US][written by Sam Cooke][produced by Ron Haffkine]
A little bit more/A couple more years	Dr Hook	06.1976	2[14]	11[24]	Capitol 4280	[written by Bobby Gosh][produced by Ron Haffkine]
[One more year of] Daddy's little girl/I need the high	Ray Sawyer	11.1976	-	81[3]	Capitol 4344	[written by Hazel Smith][produced by Ron Haffkine]
If not you/Bad eye Bill	Dr Hook	11.1976	5[11]	55[11]	Capitol 4364	[written by Dennis Locorriere][produced by Ron Haffkine]
Walk right in/Sexy energy	Dr Hook	07.1977	-	46[10]	Capitol 4423	[written by Gus Cannon/Hosie Woods][produced by Ron Haffkine][63-hit-Rooftop Singers]
More like the movies	Dr Hook	02.1978	14[10]	-	Capitol CL 15 967 [UK]	[written by Shel Silverstein][produced by Ron Haffkine]
Sharing the night together/You make my pants want to get up and dance	Dr Hook	09.1978	43[4][11.80r]	6[22]	Capitol 4621	[gold-US][written by Ava Aldridge/Eddie Struzick][produced by Ron Haffkine][oryginalnie nagrana przez Dobie Gray]
All the time in the world/Dooley Jones	Dr Hook	02.1979	-	54[7]	Capitol 4677	[written by Shel Silverstein/Even Stevens][produced by Ron Haffkine]
When you' re in love with a beautiful woman/Knowing she's there	Dr Hook	04.1979	1[3][17]	6[25]	Capitol 4705	[gold-US][written by Even Stevens][produced by Ron Haffkine]
Better love next time/Mountain Mary	Dr Hook	10.1979	8[8]	12[19]	Capitol 4831	[written by Larry Keith/Steve Pippin/Johnny Slate][produced by Ron Haffkine]
Sexy eyes/Help me mama	Dr Hook	02.1980	4[9]	5[21]	Capitol 4831	[written by Chris Dunn/Robert Mather/Keith Stegall][produced by Ron Haffkine]
Years from now/I don't feel much like smilin'	Dr Hook	07.1980	47[6]	51[9]	Capitol 4885	[written by Charles Cochran/Roger Cook][produced by Ron Haffkine]
Girls can get it/Doin' it	Dr Hook	11.1980	40[5]	34[14]	Casablanca 2314	[written by Leslie Pearl][produced by Ron Haffkine]
That didn' t hurt too bad/99 and me	Dr Hook	04.1981	-	69[4]	Casablanca 2325	[written by Tom Brasfield/Robert Byrne][produced by Ron Haffkine]
Baby makes her blue jeans talk/The turn on	Dr Hook	02.1982	-	25[12]	Casablanca 2347	[written by Ron Haffkine/Dennis Locorriere/Sam Weedman][produced by Ron Haffkine]
Loveline/Pity the fool	Dr Hook	06.1982	-	60[10]	Casablanca 2351 [US]	[written by David Malloy/Eddie Rabbitt/Even Stevens][produced by Ron Haffkine]
When you' re in love with a beautiful woman [reissue]	Dr Hook	01.1992	44[4]	-	Old Gold OG 9714 [UK]
A little bit more [reissue]	Dr Hook	05.1992	47[4]	-	Capitol EMCT 6 [UK]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Komentarz
Dr Hook and The Medicine Show	Dr Hook and The Medicine Show	04.1972	-	45[23]	Columbia 30 898	[produced by Ron Haffkine]
Sloopy seconds	Dr Hook and The Medicine Show	12.1972	-	41[31]	Columbia 31 622	[produced by Ron Haffkine]
Belly up	Dr Hook and The Medicine Show	10.1973	-	141[6]	Columbia 32 270	[produced by Ron Haffkine]
Bankrupt	Dr Hook	07.1975	-	141[16]	Capitol 11 397
A little bit more	Dr Hook	06.1976	5[42]	62[31]	Capitol 11 522	[produced by Ron Haffkine/Waylon Jennings]
Makin' love and music	Dr Hook	10.1977	39[4]	-	Capitol EST 11 632 [UK]	[produced by Ron Haffkine]
Pleasure and pain	Dr Hook	10.1978	47[6]	66[34]	Capitol 11 859	[gold-US][produced by Ron Haffkine]
Sometimes you win	Dr Hook	11.1979	14[44]	71[32]	Capitol 12 018	[produced by Ron Haffkine]
Rising	Dr Hook	11.1980	44[5]	175[8]	Casablanca 7251	[produced by Ron Haffkine]
Dr Hook' s greatest hits	Dr Hook	12.1980	2[28]	142[12]	Capitol 12 122
Live in The U.K.	Dr Hook	11.1981	90[1]	-	Capitol EST 26 706 [UK]	[produced by Ron Haffkine]
Players in the dark	Dr Hook	04.1982	-	118[7]	Casablanca 7264
Completely Hooked:The best of Dr Hook	Dr Hook	05.1992	3[30]	-	Capitol ESTV 2 [UK]	[produced by Ron Haffkine/Waylon Jennings]
Love songs	Dr Hook	02.1999	8[9]	-	EMI 4979432 [UK]	[produced by Dennis Locorriere/Rod Smarr/Ron Haffkine]
Hits And History	Dr Hook	03.2007	14[12]	-	Capitol 3865022 [UK]	[produced by Ron Haffkine]
Timeless	Dr Hook	03.2014	9[8]	-	UMTV 5347683 [UK]	-

Rusty Draper

Farrell "Rusty" Draper (ur. 25 stycznia 1923r - zm. 28 marca 2003r) był amerykańskim wokalistą country i wykonawcą muzyki pop, który osiągnął swój największy sukces w latach 50-tych.

Urodził się w Kirksville,w stanie Missouri i nazywany "Rusty" za swoje rude włosy, zaczął występować w audycji swojego wuja w Tulsa w Oklahomie w w połowie lat 30-tych. Draper przeniósł się do pracy w stacjach radiowych w Des Moines, Iowa, czasami zastępując sportowego spikera Ronalda Reagana, w stanie Illinois przed osiedleniem się w Kalifornii.
Tam zaczął śpiewać w lokalnych klubach, zostając rezydentem w Rumpus Room w San Francisco. Na początku lat 50-tych zaczął pojawiać się w krajowych programach telewizyjnych, w tym The Ed Sullivan Show (CBS) i Ozark Jubilee (ABC).

W 1952 roku podpisał kontrakt z Mercury Records i wydał swój debiutancki singiel "How Could You (Blue Eyes)". W następnym roku, po krajowym tournee po klubach, jego cover Jim Lowe'a "Gambler's Guitar" został # 6 zarówno zarówno na liście country i zestawieniu pop , sprzedał się w milionie egzemplarzy i otrzymał złotą płytę. Po serii mniej udanych nagrań, wrócił na listy przebojów ponownie w roku 1955,z "Seventeen" (# 18), "Shifting, Whispering Sands" (# 3) i "Are You Satisfied?" (# 11), stając się jedną z największych gwiazd pop i country crossover w tym okresie.

W 1956 roku wrócił do top 20 z "In The Middle Of The House" (# 20), a następnie przez swoją wersję przeboju skiffle Chasa McDevitta w W.Brytanii "Freight Train" (# 3) Draper także dotarł do UK Singles Chart z odświeżonym "Muleskinner Blues".

W 1962 roku odchodzi z wytwórni Mercury do Monument Records, z mniejszymi sukcesami na listach przebojów, ponieważ jego styl stał się zbyt staroświecki. Jednak, miał niewielkie hity na listach przebojów kraju w latach 60-tych. Nadal koncertował w następnych latach, a także pojawiał się w musicalach i telewizji. Draper zmarł w Bellevue w stanie Waszyngton, w wieku 80 lat.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
No Help Wanted / Texarkana Baby	Rusty Draper	02.1953	-	10[8]	Mercury 70 077-X45	[written by Bill Carlisle][#1 country hit for The Carlisles in 1953]
Gambler's Guitar/ Free Home Demonstration	Rusty Draper	07.1953	-	6[18]	Mercury 70 167-X45	[gold][written by Jim Lowe][6[5].Country Chart]
Lighthouse/I Love to Jump	Rusty Draper	08.1953	-	23[3]	Mercury 70 188	[written by Jim Lowe]
Native dancer	Rusty Draper	11.1953	-	23[3]	Mercury 70 256	[written by A. Hoffman / A. Silver]
Seventeen / Can't Live Without Them	Rusty Draper	08.1955	-	9[15]	Mercury 70 651	[written by Boyd Bennett / Chuck Gorman / John Young]
The Shifting, Whispering Sands / Time	Rusty Draper	10.1955	-	9[15]	Mercury 70 696	[written by Jack Gilbert / Mary Hadler]
Are You Satisfied? / Wabash Cannonball	Rusty Draper	12.1955	-	11[18]	Mercury 70 757	[written by Homer Escamelia / Sheb Wooley]
Held for Questioning / Forty-Two	Rusty Draper	04.1956	-	50[8]	Mercury 70 818	[written by B. Baum / F. Kaye]
In the Middle of the House / Pink Cadillac	Rusty Draper	09.1956	-	20[14]	Mercury 70 921	[written by Bob Hilliard]
Tiger Lilly/Confidential	Rusty Draper	02.1957	-	88[2]	Mercury 70 989	[written by A. Schroeder / B. Weisman]
Let's Go Calypso / Should I Ever Love Again	Rusty Draper	02.1957	-	53[6]	Mercury 71 039	[written by Lampert, Gluck]
Freight Train / Seven Come Eleven	Rusty Draper	05.1957	-	6[18]	Mercury 71 102	[written by Paul James / Fred Williams]
Please Help Me I'm Falling / Mule Skinner Blues	Rusty Draper	07.1960	B:39[4]	54[7];B:105[2]	Mercury 71 634	[written by Robertson, Blair][B:written by Jimmie Rodgers][B:#5 hit The Fendermen in 1960]
Signed,sealed and delivered/Scared to go home	Rusty Draper	09.1961	-	91[2]	Mercury 71 854	[written by Cowboy Copas / Lois Mann][#2 country hit for Cowboy Copas in in 1948]
Night Life/That's Why I Love You Like I Do	Rusty Draper	09.1963	-	57[8]	Monument 823	[written by Walt Breeland / Paul Buskirk / Willie Nelson]

Pete Drake

Kiedy artyści rockowi, w tym Bob Dylan i członkowie The Beatles, zaczęli nagrywać w Nashville, Pete Drake (ur. Franklin Drake) był ich naturalnym wyborem jako steel gitarzysta . Chociaż miał hit w Top 30 z "Talking Steel", w 1964 roku, Drake nagrywał bardzo mało pod własnym nazwiskiem.
Zamiast tego, używał łagodnego tonu swojej gitary do wzbogacenia albumów innych artystów.

Oprócz pracy z artystami country, w tym Marty Robbinsa, Bobby'ego Bare, Johnny Casha, Louvin Brothers, Dolly Parton, czy Ernesta Tubba, był pionierem stosowania steel gitar w rocku, grając na płytach Buddy Holly'ego, Everly Brothers , Carla Perkinsa, Jerry Lee Lewisa i Elvisa Presley'a.

Grał w przełomowych nagraniach Lynn Anderson "(I Never Promised You A) Rose Garden", Charlie Richa "Behind Closed Doors " i Tammy Wynette " Stand By Your Man ".Brał udział w nagrywaniu albumów Dylana, John Wesley Harding, Nashville Skyline oraz Self Portrait.Drake również produkował album country Ringo Starra , Beaucoups of Blues i zagrał na solowym debiucie George'a Harrisona, All Things Must Pass.

Drake urodził się w Augusta,w stanie Georgia,jako syn pastora zielonoświątkowego, w 1932 roku. W 1950 r. wyjechał do Nashville,słuchał Jerry Byrda w Grand Ole Opry, i on zainspirował go, żeby kupić gitarę steel. Zorganizował zespół Sons of the South, w Atlancie w 1950 roku, w którym grały przyszłe gwiazdy country jak Jerry Reed, Doug Kershaw, Roger Miller, Jack Greene, i Joe South.

W 1959 roku przeniósł się do Nashville i udał się w trasę jako muzyk towarzyszący podczas koncertów Dona Gibsona, Marty Robbinsa i innych. W 1964 roku miał międzynarodowy hit nagrany dla Smash Records z Talking Steel Guitar z albumu Forever.W rezultacie singiel "Forever", dotarł do 22 miejsca na Billboard Hot 100, ostatecznie sprzedając się w ponad milionie egzemplarzy i otrzymał złotą płytę.

Po uruchomienie własnej wytwórni,First Generation, pod koniec lat 70., Drake podpisał kontrakt nagraniowy z Ernestem Tubbem, który opuścił MCA po 35 latach, i wydał album,The Legend and the Legacy, w 1977 roku. Składał się z przeróbek największych przebojów Tubba, z gościnnym udziałem Willie Nelsona, Waylona Jenningsa, Johnny Paychecka, Charlie Danielsa, Conway'a Twitty, Marty Robbinsa, Loretty Lynn, Vern Gosdin, George Jonesa, Merle Haggarda, i Johnny Casha.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Forever / Sleep Walk	Pete Drake and Talking Steel Guitar	03.1964	-	25[11]	Smash 1837	[written by Buddy Killen]
I'm sorry/I'm just a guitar [Everybody picks on me]	Pete Drake and Talking Steel Guitar	07.1964	-	122[3]	Smash 1910	[written by Bo Diddley / Alan Freed / Harvey Fuqua / William "Poogie" Hart / Kim Wilson]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Forever	Pete Drake and Talking Steel Guitar	05.1964	-	85[14]	Smash 67 053	[produced by Jerry Kennedy]

Charlie Drake

Charlie Drake (urodzony jako Charles Edward Spungall) wyszedł z biedy z East Endu w Londynie, aby stać się jednym z najbardziej popularnych komików Zjednoczonego Królestwa. Laureatem dwóch Złotych Róż w Montreux Comedy , malutki o charakterystycznym głosie komik inspirował śmiech swoim niepowtarzalnym stylem slapstickowym od ponad czterech dekad.

Zagrał w 15 Royal Command Variety Shows. Gwiazda BBC show Charlie Drake w okresie 1959/60, Drake był gwiazdą Charlie Drake Show ,Ronalda Marsha produkowanego w latach 1960-63 i 1967-68. Prowadził o podobnej nazwie show dla ITV w 1963 roku , Slapstick and Old Lace, w którym brali udział widzowie , od 1965 aż do początku lat 70-tych.

Drake był także znany ze śpiewania. Jego wersja utworu Bobby Darina "Splish Splash" z 1958r, wyprodukowana przez George'a Martina, sprzedawała się lepiej niż oryginał w Wielkiej Brytanii. Kontynuował swoje humorystyczne podejście do świata w takich piosenkach, jak "Little Starkle Starkle Twink", "Mr. Custer"," My Boomerang Won't Come Back "," I My Assagai Bent "," I've Lost the End of My Yodel ","I'm Too Heavy for the Light Brigade" i "The Reluctant Tight Rope Walker". Miał swój wielki comeback w 1972r nagraniem "Puckwudgie".

Debiutował w 1951 roku jako radiowa część duetu w programach dla dzieci, Jigsaw, który dzielił z Jackiem Edwardsem do 1957 roku, kiedy skupił się na rozrywce dla dorosłych. Drake został poważnie ranny podczas kręcenia pilota do widowiska Bingo Madness. Stracił przytomność i spędził kilka dni w śpiączce.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Splish Splash / Hello My Darlings	Charlie Drake	08.1958	7[11]	-	Parlophone R 4461	[written by Mitch Murray,Bobby Darin]
Volare / Itchy Twitchy Feeling	Charlie Drake	10.1958	28[2]	-	Parlophone R 4478	[written by Modugno, Migliacci, Parish ]
Mr. Custer / Glow Worm	Charlie Drake	10.1960	12[12]	-	Parlophone R 4701	[written by Duval, Rodgers, Fredricks][oryginalnie nagrana przez Larry Verne]
My Boomerang Won't Come Back/ She's My Girl	Charlie Drake	10.1961	14[11]	21[12]	Parlophone R 4824	[written by Diamond, Drake]
Puckwudgie / Toffee and Tears	Charlie Drake	01.1972	47[1]	-	Columbia DB 8829	[written by Simon May,Roger Holman]

Drafi

Drafi Franz Richard Deutscher (znany jako Drafi Deutscher ; ur. 9 maja 1946r - zm. 9 czerwca 2006r)  był niemieckim piosenkarzem i autorem piosenek,z pochodzenia Sinti .

Deutscher urodził się w Charlottenburgu, w zachodniej części Berlina . Między 1964 a 1966 rokiem Deutscher miał w Niemczech szereg przebojów, na przykład Shake Hands (1964 # 1), Keep Smiling (1964 # 7), Cinderella Baby (1965 # 3), Heute male ich de Bild Bild, Cindy-Lou ( 1965 # 1). Jego najbardziej znaną piosenką była   „Marmor, Stein und Eisen bricht” z 1965 roku (dosł. „Marble, Stone and Iron Break”), który sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy i otrzymał złotą płytę . Dziewiętnastoletni Deutscher ujawnił melodię podczas przesłuchania w Musikverlag Edition Intro Gebrüder Meisel GmbH w październiku 1965 r., Nucąc melodię i śpiewając tylko charakterystyczną linię „Dum-Dum, Dum-dum” ; zapytany przez  kompozytora Christiana Bruhna, co zamierza z nią zrobić, aby przekształcić ją w kompletną piosenkę, odpowiedział: „Det machst du! ” („Chcę, żebyście się tym zajęli!”), więc autor piosenek Günter Loose e napisał niemieckie teksty do melodii.

W USA piosenka została wydana w 1966 roku pod tytułem Marble breaks and iron bends z angielskim  tekstem i śpiewany  przez Deutscher. Ta angielska wersja weszła na Billboard Hot 100 w maju 1966 r., osiągając   # 80,   i wywołując szereg angielskich wersji   współczesnych wykonawców, takich jak The Deejays (pod tytułem Dum Dum (Marble Breaks i Iron Bends) ), jak również przez dwóch australijskich artystów: Petera Fentona  oraz Toni & Royce (alias Toni McCann i Royce Nicholas). Piosenka pojawiła się później w filmie Beerfest z 2006 roku podczas sceny Oktoberfest .
 
Po przeboju w 1965 r. Marmor, Stein und Eisen bricht , jego kariera w Niemczech była w pełnym rozkwicie, kiedy została wstrząśnięta skazaniem z 1967 r. aa nieprzyzwoitość publiczną ( Erregung öffentlichen Ęrgernisses ) po tym, jak oddał mocz z balkonu w stanie nietrzeźwym na grupę uczniów obserwujących go z poziomu ulicy. Po skazaniu w 1967 r.   praktycznie zniknął ze sceny jako piosenkarz przez ponad dziesięć lat, pisząc i produkując kilka światowych hitów dla Boney M , Nino de Angelo i Tony Christie w latach 70-tych pod wieloma pseudonimami. .

Dopiero na początku lat osiemdziesiątych ponownie pojawił się w mediach jako piosenkarz, nadal pod pseudonimami, takimi jak Mr. Walkie-Talkie (który odniósł znaczący sukces komercyjny szczególnie w krajach Beneluksu ) i Jack Goldbird . W 1982 roku biografia luźno inspirowana życiem Deutschera została wystawiona w niemieckich teatrach pod tytułem jego największego przeboju, Marmor, Stein und Eisen z 1965 roku , w którym wystąpił w małej epizodycznej roli.

Jesienią 1986 roku osiągnął sukces ze swoim duetem , Mixed Emotions , wraz z Oliverem Simonem, i ich singlem You Want Love (Maria, Maria ...) , współpracy, która zapoczątkowała trzy kolejne przebojowe single z rzędu do 1987 r. Hit telewizyjny w 1988 r. ( Running Wild , wykorzystywany w epizodzie serialu kryminalnego Eurocops ), a jego sukces w końcu zainspirował go do wydania pierwszego nowego albumu pod jego prawdziwym nazwiskiem od dwóch dekad, w 1989 roku Über Grenzen geh 'n (dosł. „Przekraczanie granic”).

Deutscher współpracował również z Christopherem Evansem Ironsideem , współpracując z nim przy projekcie o nazwie Masquerade, oraz nad ich wspólnym hitem „ Guardian Angel ”.
Upadające zdrowie i śmierć

W listopadzie 1998 r. Deutscher doznał dwóch udarów, a następnie załamał się w 1999 r. z powodu rosnącej cukrzycy. Mimo to kontynuował tournee, świętując 40-lecie istnienia w 2003 roku. Deutscher zmarł na niewydolność serca w 2006 roku we Frankfurcie nad Menem , w wieku 60 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Marble Breaks And Iron Bends/Amanda	Drafi	05.1966	-	80[3]	London USA 10825	[written by Bruhn, Deutscher, Stellman]

Leon Carr

Leon Carr (ur. 10 czerwca 1910r - zm. 27 marca 1976r) był amerykańskim kompozytorem ,  aranżerem , pianistą i dyrygentem ,  najbardziej znanym z jingli reklamowych używanych w reklamach cukierków Mounds („Czasami czujesz się jak orzech. .. ”) i Chevrolet („ See the USA In Your Chevrolet ”) .
Carr urodził się w Allentown w Pensylwanii i przeniósł się do Nowego Jorku w 1935 roku.
Carr kształcił się na Pennsylvania State University . Studiował także System Schillinger  na New York University w Nowym Jorku.
Marketingowe jingle Carra należą do najbardziej znanych w historii reklam. Jego największym przebojem był utwór „ There No Tomorrow ”, parodii „ O Sole Mio ”, która została spopularyzowana przez Tony'ego Martina w filmie Dwa bilety na Broadway i spędziła 27 tygodni na listach Billboardu w 1949 roku, osiągając  # 2 .

Inne popularne kompozycje Carra to „ Bell Bottom Blues ”, „ Hotel Happiness ”, „Herthquake”, „ Hey There Lonely Girl ”, „Your Socks Don't Match”, „A Man Could Be a Wonderful Thing”, „Goblins in the Steeple„ Big Name Button ”,„If You Smile at the Sun”,„ Skiddle-Diddle-Dee ”,„ Should I Wait? ”,„ Our Everlasting Love ”,„ Another Cup of Coffee ”,„Most People Get Married „ Clinging Vine ”, „Marriage Is for Old Folks”, „The Secret Life” i „Confidence”.

Lista artystów, którzy nagrywali utwory Carra, zawiera prawdziwe gwiazdy muzyki popularnej : Brook Benton , Teresa Brewer , Vic Damone , Roy Hamilton , Tom Jones , Dean Martin , Tony Martin , Johnny Mathis , Guy Mitchell , Patti Page , Gene Pitney , Louis Prima , Buddy Rich , Nina Simone , Mel Tormé i Bobby Vinton .

W 1938 roku orkiestra Jimmiego Lunceforda nagrała instrumentalną kompozycję Carra „Frisco Fog”, która zapowiadała  Duke'a Ellingtona  „Ko-Ko” z 1940.

Carr skomponował także off-Broadwayowy musical The Secret Life of Walter Mitty , oparty na opowiadaniu o tym samym tytule Jamesa Thurbera , który miał premierę w nowojorskim Players Theatre w dniu 26 października 1964 r.

                                Kompozycje Leona Carra na listach przebojów

[with Eduardo di Capua, Al Hoffman, Leo Corday] 11/1949 There's No Tomorrow  Tony Martin  2.US [with  Hal David ] 02/1954 Bell Bottom Blues   Teresa Brewer  17.US 03/1954 Bell Bottom Blues  Alma Cogan 4.UK   [with  Paul Vance ] 04/1960 Two Thousand, Two Hundred and Twenty-Three Miles   Patti Page  67.US  09/1962 Gina   Johnny Mathis  6.US 12/1964 Julie Knows   Randy Sparks 126.US  12/1969 She Lets Her Hair Down (Early in the Morning)  The Tokens 61.US 12/1969 She Let Her Hair Down (Early in the Morning)   Don Young 104.US 01/1970 She Lets Her Hair Down (Early in the Morning)  Gene Pitney  89.US  04/1973 Early in the Morning  Bobby Sherman  113.US [with Earl Shuman] 04/1962 Most People Get Married   Patti Page  27.US  06/1962 Loveless Life  Ral Donner  117.US  11/1962 Hotel Happiness  Brook Benton  3.US  08/1963 Hey There Lonely Boy  Ruby & the Romantics 27.US 03/1964 Our Everlasting Love Ruby & the Romantics 64.US  05/1964 Another Cup of Coffee   Brook Benton  47.US  05/1968 My Shy Violet   The Mills Brothers  73.US  12/1969 Hey There Lonely Girl   Eddie Holman  2.US  03/1970 I'll Go On Hoping   Des O'Connor  30.UK  04/1972 The Young New Mexican Puppeteer  Tom Jones  80.US/6.UK  10/1974 (Hey There) Lonely Girl   Eddie Holman  4.UK  07/1980 Hey There Lonely Girl   Robert John  31.US  12/1982 Hey There Lonely Boy   Stacy Lattisaw  108.US  08/1990 Hey There Lonely Girl   Big Fun 62.UK   [with Earl Shuman& Gary Lane]  08/1964 Clinging Vine   Bobby Vinton 17.US   [with Richard Ahlert ] 05/1969 You Don't Need Me for Anything Anymore   Brenda Lee 84.US 11/1970 From Atlanta to Goodbye   The Manhattans  113.US   [with  Andrea Martin, Robert Littlejohn Jr., Leon Carr  & Earl Shulman] 12/2009 It Kills Me   Melanie Fiona  43.US

Abstract Sound

Pomimo siedziby wytwórni Gray Sound na Brooklynie w Nowym Jorku grupa ta pochodziła z Springfield, New Jersey. Blacked Out Mind to interesujący, choć mało inspirujący klawiszowy punker, który mimo swojego tytułu nie jest w najmniejszym stopniu psychodeliczny. Singiel bezwstydnie odgrywa podkład z klawiszy z 96 Tears.
Ich utwór z 1966 roku „You're Gonna Break My Heart” został źle opisany na etykiecie, co również przypisało grupie nazwę Abstrack Sound.Singiel to znakom protest song.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Your Gona Break My Heart/Judge Him If You Can	Abstract Sound	.1966	-	-	CBM	[written by B. Monetti, C. Catena][produced by B. Monetti, C. Catena]
Blacked Out Mind/I'm Trying	Abstract Sound	.1967	-	-	Gray-Sounds GS 006	[written by B. Monetti, C. Catena][produced by B. Monetti, C. Catena]

Walkin' After Midnight

"Walkin' After Midnight"

---

music & lyrics:Alan Block, Donn Hecht

---

Historia

---

 Nieczęsto pojawia się piosenka, która by była lubiana i nagrywana przez wykonawców wielu genrów muzyki. Tak jest w przypadku ‘Walkin After Midnight’.
Napisana jako country stała się polarna w gatunku pop, blues, rock i jazz. To imponujące zważywszy, że moim zdaniem aż tak dobra to piosenka nie jest. No ale musi coś w niej być czego ja nie dostrzegam albo nie słyszę.
Dziwna też jest sprawa autorstwa. Oficjalnie autorami są Alan Block i Donn Hecht.  Obaj autorzy poza tą jedna piosenką żadnych innych znanych mi dokonań nie mają. Być może to nie oni ją napisali.

Skąd takie podejrzenie ? Obaj pracowali w wytwórni płytowej 4 Star Music w Pasadenie. Właścicielem firmy był Bill McCall.  Nawet jak na standardy obowiązujące w muzycznym biznesie McCall miał opinię wielkiego drania, nawet kanalii. Prawdopodobnie to on napisał   Walkin' After Midnight.
 
Kilku ludzi, którzy go dobrze znali napisało o tym w biografiach Patsy Cline. Traktowali to jako rzecz oczywistą. Być może zła renoma McCalla była przeszkodą, być może względy podatkowe jak to miało miejsce dosyć często przedtem i potem. Jak to tam było z tą piosenką trudno teraz dociec.

Piosenkę zaproponowano do zaśpiewania Kay Starr.  W latach 50-tych była gwiazdą muzyki pop w USA. Śpiewała z zacięciem jazzowym. Od 1955 roku miała podpisany kontrakt z RCA Victor i ta właśnie wytwórnia nie wyraziła chęci na nagranie tego utworu.

W 1955 roku z 4 Star podpisała umowę Patsy Cline.  Warunki były dosyć rygorystyczne: Cline mogła nagrywać tylko piosenki napisane przez autorów współpracujących z 4 Star i do tego utwory te powinny być z gatunku country. W latach 1955 – 57 nagrała tam 51 piosenek, głównie honky tonk, które cieszyły się umiarkowanym powodzeniem.

W połowie 1956 roku Hecht zaproponował Patsy Cline nagranie Walkin' After Midnight. Cline piosenka się nie podobała. Chciała nagrać inną, którą bardzo lubiła – ‘A Poor Man's Roses (Or a Rich Man's Gold)’. Zgodziła się jednak nagrać je obie.
Nagranie odbyło się 8 listopada 1956 roku w Bradley Film and Recording Studios.

W styczniu 1957 roku Patsy Cline wystąpiła w programie Arthur Godfrey's Talent Scouts w telewizji CBS z publicznością na żywo. Zamierzała zaśpiewać ‘A Poor Man's Roses’ jednak producent wolał ‘Walkin' After Midnight’.Cline zgodziła się tylko zaśpiewać ją w okienku między kolejnymi numerami programu. Zupełnie niespodziewanie dla Cline publiczność w studio wpadła w zachwyt. Aplauz był entuzjastyczny.

W studio obecny był przedstawiciel wytwórni Decca. Wkrótce Decca zaproponowała Patsy Cline podpisanie kontraktu. Był on duży lepszy niż z 4 Star i Cline chętnie się zgodziła.
I tak, Walkin' After Midnight  został wydany na singlu przez Deccę w lutym 1957 roku.

Decca miała wyczucie. Utwór osiągnął 2 miejsce na liście przebojów country oraz 12 na liście przebojów pop. Ilość sprzedanych płyt liczyła ponad milion kopii. Patsy Cline stała się sławna. Była jedną z pierwszych kobiet, która wdarła się do czołówki wykonawców muzyki country do tego czasu zdominowanej przez mężczyzn (kowbojów).

W połowie lat 50-tych country wyodrębniło się z rockabilly. Głos i sposób śpiewania Patsy Cline plasował się na pograniczu. Drogi pozostawiła więc otwarte i weszli na nie później inni wykonawcy z różnymi interpretacjami.

Covery piosenki na listach przebojów: Patsy Cline - Walkin' After Midnight / A Poor Man's Roses (Or A Rich Man's Gold) 11.1956 Decca 30221 12.US inne wykonania The Champs - Tequila / Walkin' After Midnight - Collectables / Back To Back Hit Series COL 3154 Otis Williams And His Charms - I'm Waiting Just For You / Walkin' After Midnight - DeLuxe 6115 1957r Tekst piosenki: I go out walking after midnight Out in the moonlight, just like we used to do I'm always walking after midnight, searching for you I walk for miles along the highway Well, that's just my way of saying, I love you I'm always walking after midnight, searching for you I stopped to see a weeping willow Crying on his pillow maybe he's crying for me And as the skies turn gloomy Night blooms will whisper to me, I'm lonesome as I can be I go out walking after midnight Out in the moonlight, just like we used to do I'm always walking after midnight, searching for you I walk for miles along the highway Well, that's just my way of saying, I love you I'm always walking after midnight, searching for you I stopped to see a weeping willow Crying on his pillow maybe he's crying for me And as the skies turn gloomy Night blooms will whisper to me, I'm lonesome as I can be Read more: Patsy Cline - Walking After Midnight Lyrics | MetroLyrics

Copacabana (At the Copa)

"Copacabana (At the Copa)

---

music & lyrics: Barry Manilow, Jack Feldman, Bruce Sussman

---

Historia

---

„Copacabana” (lub „Copacabana (At the Copa)”)- utwór muzyczny z 1978 roku, pierwotnie nagrany przez Barry'ego Manilowa. Autorami piosenki są Manilow, Bruce Sussman oraz Jack Feldman. „Copacabana” trafiła na singiel promujący album Even Now (1978).

Tytuł utworu zaczerpnięty został z nazwy nowojorskiego klubu nocnego. Opowiada historię Loli, tzw. „showgirl”, oraz jej chłopaka, Tony’ego, barmana z tego klubu. Piosenka została użyta na ścieżce dźwiękowej filmu Nieczyste zagranie oraz nagrodzona statuetką Grammy w 1979 roku. Wydano również 12-calowy singel, „Copacabana (En el Copa)” z hiszpańską wersją piosenki, często wykorzystywany wówczas w dyskotekach. W 1985 roku twórcy „Copacabany” rozszerzyli ją do formy musicalu napisanego na potrzeby telewizji, pisząc wiele nowych piosenek na temat tancerki Loli i Tony’ego.

Nagranie zostało użyte jako przypadkowa muzyka w filmie Foul Play z 1978 r., W którym wystąpili Chevy Chase i Goldie Hawn , a od tego czasu pojawiała się w kilkunastu innych filmach. Jest to jedna z dwóch piosenek Manilowa użytych w filmie, druga to piosenka przewodnia „ Ready to Take a Chance Again ”.

„Copacabana” zadebiutowała na liście Top 40 magazynu Billboard 7 lipca 1978 r., Osiągając najwyższą pozycję na 8. Znalazł się także w pierwszej dziesiątce w Belgii, Kanadzie, Francji i Holandii. Na arenie międzynarodowej piosenka jest trzecim największym przebojem Manilowa.  Utwór był jego pierwszym złotym singlem do piosenki, którą nagrał i wydał.  Dodatkowo piosenka uzyskała  pierwszą i jedyną nagrodę Grammy Manilowa w kategorii najlepszego wokalnego popu w lutym 1979 r. 

• Parodia tej piosenki została użyta w odcinku The Simpsons . W odcinku „Tales From The Public Domain” jeden z trzech filmów krótkometrażowych obejmuje Homera (jako Odyseusza), wraz z Lennym, Carlem i Moe (jego towarzyszami). Podróżują na „Wyspę Syren”, gdzie Patty i Selma (szwagierki Homera) przedstawiały syreny śpiewające piosenkę , która miała taką samą melodię jak piosenka „Copacabana”.
• Popularna wersja parodii była grana w kilku stacjach radiowych w Stanach Zjednoczonych w połowie lat 90-tych podczas reedycji trylogii Star Wars o nazwie „The Star Wars Cantina”. Teksty zostały przepisane tak, że dotyczyły filmów („Miała na imię Leia, była księżniczką ...” itd.) I zawierały klipy dźwiękowe z filmów („Pomóż mi Obi Wan Kenobi, twoja jedyna nadzieja. .. ”).

 Domowe nagranie demonstracyjne, choć skrócone, jest dostępne w kolekcji zestawów  4 CD / 1 DVD, The Complete Collection i Then Some .... W połączeniu z tym wydaniem zremiksowana wersja utworu, zatytułowana „Copacabana (The 1993 Remix)”, osiągnęła szczyt w rankingu Top 40 w Wielkiej Brytanii i Irlandii w 1993 roku.

Manilow ponownie nagrał utwór, tym razem w wersji akustycznej, na swój album „ The Greatest Songs of the Seventies” z 2008 roku . Kalendarium piosenki zostało zmienione, że w trzecim wersecie wydarzenia pierwszych dwóch wersetów wydarzyły się „wiele lat temu”, zamiast „trzydzieści” wspomniane w oryginale.

Covery piosenki na listach przebojów: Barry Manilow - Copacabana (At The Copa) Arista 0339 8.US/22.UK inne wykonania Shirley Bassey - This Is My Life (LaVita) / Copacabana (At The Copa)  United Artists X1303 Tekst piosenki: Her name was Lola, she was a showgirl With yellow feathers in her hair and a dress cut down to there She would merengue and do the cha-cha And while she tried to be a star Tony always tended bar Across the crowded floor, they worked from eight til four They were young and they had each other Who could ask for more? At the copa (co) Copacabana (Copacabana) The hottest spot north of Havana (here) At the copa (co) Copacabana Music and passion were always the fashion At the copa they fell in love Copa, Copacabana His name was Rico He wore a diamond He was escorted to his chair, he saw Lola dancing there And when she finished,he called her over But Rico went a bit to far Tony sailed across the bar And then the punches flew and chairs were smashed in two There was blood and a single gun shot But just who shot who? At the copa (co) Copacabana (Copacabana) The hottest spot north of Havana (here) At the copa (co) Copacabana Music and passion were always the fashion At the copa, she lost her love (Copa, Copacabana) (Copa, Copacabana) (Copacabana) (Copa, Copacabana) (Copa, Copacabana)like in Havana (Copa, banana) Music and passion were always in fashion Her name is Lola, she was a showgirl But that was thirty years ago, when they used to have a show Now it's a disco, but not for Lola Still in dress she used to wear Faded feathers in her hair She sits there so refined, and drinks herself half-blind She lost her youth and she lost her Tony Now she's lost her mind At the copa (co) Copacabana (Copacabana) The hottest spot north of Havana (here) At the copa (co) Copacabana Music and passion were always in fashion At the copa don't fall in love (Copa, Copacabana) don't fall in love (Copacabana) (Copacabana) (Copa, Copacabana) (Copacabana) (Copacabana) (Copacabana) (Copacabana) (Copacabana) (Copacabana) (Copacabana)

Danielle Dax

Ur. w Southend w hr. Essex (Anglia). Karierę rozpoczynała w 1980 od występów u boku Karla Blake'a w formacji Lemon Kittens. Po wydaniu albumu After We Buy A Hammer For Daddy grupa rozpadła się w 1982.

Dax podążyła potem ścieżką bardziej popową, robiła też wypady do krainy muzyki etnicznej i awangardowej. Na pierwszym albumie solowym Pop-Eyes zagrała na 15 różnych instrumentach, a poza tym skomponowała część utworów i zajęła się produkcją. Okazało się też, że ma spory talent graficzny - przyczyniła się m.in. do powstania okładki do płyty League Of Gentlemen Roberta Frippa.

Po krótkim flircie z aktorstwem - wystąpiła m.in. w filmie "A Company Of Wolves" - Dax powróciła do muzyki minialbumem Jesus Egg That Wept z 1984. Poprzedził on długą trasę koncertową po Wielkiej Brytanii, podczas której przed jej koncertami występowali Dave Knight, Steve Reeves, Ian Sturgess i Martin Watts. W nagraniu utworu "Ostrich" z tego minialbumu wziął też udział jej były współpracownik Blake.

Singel "Yummer Yummer Man" z 1985 został dobrze przyjęty przez krytyków muzycznych; słychać było na nim echa psychodelii z lat 60-tych. Krążek Inky Bloaters był propozycją wyjątkowo eklektyczną. Dax ugruntowała nim swą pozycję, a krytycy, próbując ogarnąć jakoś jego zawartość, doszukiwali się wpływów z niezliczonych źródeł. Dax wystąpiła potem na seminarium "nowej muzyki" w Bostonie i została przez Seymoura Steina zaangażowana na zasadach bardziej permanentnych do wytwórni Sire Records. Dzięki temu pojawiła się na rynku amerykańskim - album Dark Adapted Eye zawierał część materiału z Inky Bloaters i pięć nowych utworów.

Na czwartym albumie - Blast The Human Flower - którego producentem był Stephen Street, znalazła się m.in. własna wersja "Tomorrow Never Knows" z repertuaru The Beatles. Była to jednak płyta niezbyt udana - miała stanowić kompromis wobec "muzyki środka", co doprowadziło do poświęcenia ezoteryzmu Dax na ołtarzu przystępności.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Bad Miss 'M' / Yummer Yummer Man	Danielle Dax	.1985	-	-	Awesome AOR 3	[written by Danielle Dax , David Knight ][produced by Danielle Dax ]
Where the Flies Are/When I Was Young	Danielle Dax	.1986	-	-	Awesome AOR 6	[written by Danielle Dax, David Knight, Steve Reeves][produced by Danielle Dax ]
Big Hollow Man/Muzzles	Danielle Dax	.1987	-	-	Awesome AOR 10	[written by Danielle Dax , David Knight ][produced by Danielle Dax ]
Cat-House/Cold sweat	Danielle Dax	03.1989	-	27[5].Hot Disco/Dance	Awesome AOR 12	[written by Danielle Dax , David Knight ][produced by Danielle Dax ][19.Modern Rock Tracks]
White Knuckle Ride/Whistling For His Love	Danielle Dax	.1989	-	-	Awesome AOR 23	[written by Danielle Dax , David Knight ][produced by Danielle Dax ]
Tomorrow Never Knows/King Crack	Danielle Dax	.1990	-	-	Sire W 9529	[written by Lennon, McCartney][produced by Stephen Street][5.Modern Rock Tracks]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Pop-Eyes	Danielle Dax	.1983	-	-	Awesome AOR 2	[produced by Danielle Dax]
Jesus Egg That Wept	Danielle Dax	.1984	-	-	Awesome AOR 1	[produced by Danielle Dax]
Inky Bloaters	Danielle Dax	.1987	-	-	Awesome AOR 13	[produced by Danielle Dax]
The Chemical Wedding	Danielle Dax	.1987	-	-	Awesome	[produced by Danielle Dax]
The Janice Long Session EP	Danielle Dax	.1988	-	-	Strange Fruit SFNT 006	[produced by Danielle Dax]
Dark Adapted Eye	Danielle Dax	.1988	-	-	Sire 0-25818 [US]	[produced by Danielle Dax]
Blast The Human Flower	Danielle Dax	.1990	-	-	Sire 9 26126-2 [US]	[produced by Danielle Dax & Stephen Street]

Darling Buds

Darling Buds - grupa walijska. Utworzona w 1986 w Cardiff, na miejsce działalności wybrała Gwent. Nazwę wzięła z jednego z sonetów Szekspira. Założona przez Andreę Lewis (25.03.1967, Newport) - voc i Harleya Farra (4.07.1964, Singapur) -g. W składzie znaleźli się też Chris McDonagh (6.03.1962, Newport) - b i niejaki Bloss - dr. W 1989 Blossa zastąpił Jimmy Hughes - dr, współpracownik Blacka. Działała do 1992r.

Zadebiutowała w lutym 1987 wydanym własnym kosztem, z nalepką Darling Buds, singlem If I Said/Just To Be Seen. Dla maleńkiej firmy Native z Doncaster nagrała następne małe płytki - Shame On You/Valentine z marca 1988, Think Of Me/That's The Reason z maja i It's All Up To You/Spin z czerwca tego roku. Latem 1988 związała się z fonograficznym gigantem - wytwórnią Epic. I zrealizowany dla niej album "Pop Said" ze stycznia 1989 oraz towarzyszące mu single Burst/Big Head z września 1988, Hit The Ground/Pretty Girl z grudnia tego roku, Let's Go Round There/Turn You On z marca 1989 i You've Got To Choose/ Mary's Go To Go z czerwca tego roku przyniosły jej popularność.

Sukces zawdzięczała krótkim, niezwykle chwytliwym, wykonywanym z werwą piosenkom, w których było wiele z punku spod znaku The Ramones i wczesnego Blondie, ale też coś z brytyjskiej psychodelii w wydaniu The Beatles i The Move. Mniejsze powodzenie zyskały późniejsze płyty, m.in. albumy "Crawdaddy" z września 1990 i "Erotica" z września 1992, nie mniej wszakże udane, ujawniające większy wpływ angielskiej muzyki lat sześćdziesiątych z rejonów "Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band" i "Magical Mystery Tour" The Beatles oraz "Their Satanic Majesties Request" The Rolling Stones.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
It' s all up to you/Think of me	Darling Buds	06.1988	86[3]	-	Native NTV 33	[written by Harley Farr][produced by The Darling Buds, Pat Collier]
Burst	Darling Buds	10.1988	50[5]	-	Epic BLOND 1	[written by Harley Farr/Andrea Lewis][produced by Pat Collier]
Hit of the ground	Darling Buds	12.1988	27[5]	-	CBS BLOND 2	[written by Harley Farr/Andrea Lewis][produced by Pat Collier]
Let' s go round there/Turn you on	Darling Buds	04.1989	49[4]	27.Modern Rocks Track	CBS BLOND 3	[written by Harley Farr/Andrea Lewis][produced by Pat Collier]
You' ve got to chose/Hit the ground [live]	Darling Buds	07.1989	45[3]	-	CBS BLOND 4	[written by Harley Farr/Andrea Lewis][produced by Pat Collier]
Tiny machine/Me? Satisfied?	Darling Buds	05.1990	60[2]	-	CBS BLOND 5	[written by Harley Farr/Andrea Lewis][produced by Stephen Street]
Crystal clear/Tripped Up	Darling Buds	08.1990	-	5.Modern Rocks Track	CBS BLOND 6	[written by Harley Farr/Andrea Lewis][produced by Stephen Street]
Sure thing/Baby head	Darling Buds	09.1992	71[1]	-	Epic 658215 7	[written by Harley Farr/Chris McDonogh/Paul Watkins][produced by Stephen Street]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Pop said	Darling Buds	02.1989	23[3]	-	Epic 4628941	[produced by Pat Collier]

Danse Society

Ta nowatorska brytyjska grupa z kręgu rocka gotyckiego wykształciła się z dwóch zespołów z Sheffield (Anglia) - Y? i Lips-X. Te dwie formacje połączyły się, tworząc grupę Danse Crazy w składzie: Steve Rawlings (śpiew), Paul Gilmartin (perkusja), Lyndon Scarfe (instrumenty klawiszowe) oraz Paul Nash (gitara).

Dodatkowych klawiszowców i gitarzystów pozbyto się (jednym z nich był Paul Hapmshire alias Bee lub Paul Hertz). Zespół zwrócił na siebie uwagę podczas festiwalu Futurama 2 w Leeds sfilmowanego przez telewizję BBC. Po subtelnej zmianie nazwy na Danse Society i zaangażowaniu basisty Tima Wrighta grupa dała pierwszy koncert w klubie Marples w Sheffield.

Wyprodukowany własnym sumptem singel "Clock" uzyskał dobre oceny, choć ukazał się w nakładzie jedynie 1000 egzemplarzy. Obowiązki menedżera przejął Marcus Featherby, który zajął się wydaniem EP-ki No Shame In Death nakładem własnej wytwórni Pax Records. Jednak grupa wróciła wkrótce do swojej firmy Society Records. Minialbum Seduction był mocno promowany w mediach; zespół wybrał się też w trasę koncertową i zaczął udzielać licznych wywiadów.

Po wydaniu jeszcze jednego singla na rynku niezależnym grupa podpisała kontrakt nagraniowy z wytwórnią Arista: "Stworzyliśmy Society Records i zrobiliśmy z tą firmą na rynku niezależnym tyle, ile się dało. Nie mieliśmy już ani grosza". Grupa zadebiutowała w nowej stajni dramatycznym singlem "Wake Up" - tajemnicznym i ciemnym, wyprzedzającym pojawienie się rocka gotyckiego o co najmniej rok. Heaven Is Waiting był pierwszym wydawnictwem Danse Society o rozmiarach całego albumu. Dzięki temu, że utwory zespołu grali DJ radia BBC John Peel i Janice Long, grupa wspinała się coraz wyżej po szczeblach kariery. Jednak na skutek wewnętrznych tarć miejsce Scarfe'a zajął David Whitaker, były członek formacji Music For Pleasure. Popsuły się też stosunki z wytwórnią płytową - Arista nie pomogła w organizacji trasy koncertowej po USA.

Czynności sądowe opóźniły dalsze działania - kompromis osiągnięto dopiero w marcu 1985. Gdy grupa wróciła na scenę z utworem "Say It Again" (którego produkcją zajęła się spółka Stock-Aitken-Waterman), odbiorcy byli bardzo zaskoczeni - nie spodziewali się tak nagłej i gwałtownej zmiany stylistyki. Kolejne nagrania były dużo bardziej komercyjne i nie zrobiły wielkiego wrażenia; Arista odrzuciła propozycję wydania kolejnego albumu, Heaven Again.

Po rozpadzie grupy w kwietniu 1986 Rawlings próbował kontynuować działalność w ramach bardziej funkowego Danse Society, natomiast reszta muzyków działała krótko pod szyldem Johnny In The Clouds. Od tego czasu Rawlings "bawi się" w muzykę, podczas gdy Wright i Scarfe pracują w przemyśle komputerowym.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Clock/Continent	Danse Society	09.1980	11.Indie Chart	-	Society SOC 2	[written by Danse Society][produced by Danse Society]
There is no shame in death	Danse Society	03.1981	26.Indie Chart	-	Pax Pax 02	[written by Danse Society][produced by Danse Society]
Somewhere/Hide	Danse Society	03.1983	94[1]	-	Society SOC 4	[written by Danse Society][produced by Richard Hartley ]
We're So Happy	Danse Society	07.1983	22.Indie Rock	-	Society	-
Wake Up / Seduction	Danse Society	08.1983	61[3]	-	Society SOC 5	[written by Danse Society][produced by Kingbird ]
Heaven Is Waiting/Lizard Man	Danse Society	10.1983	60[3]	-	Society SOC 6	[written by Danse Society][produced by Nigel Gray ]
2,000 Light Years From Home/Seen The Light	Danse Society	03.1984	77[3]	-	Society SOC 7	[written by Keith Richards , Mick Jagger][produced by Kingbird ]
Say It Again	Danse Society	07.1985	83[5]	-	Society SOC 8	[written by Danse Society][produced by Stock, Aitken & Waterman]
Hold On (To What You've Got)/Danse Move	Danse Society	02.1986	89[3]	-	Society SOC 9	-
Saturn Girl/Love It	Society	08.1987	48.Indie Chart	-	Big Life BLR 1	-
Love It	Society	11.1987	19.Indie Chart	-	Big Life BTE 24	-

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Seduction	Danse Society	09.1982	3.Indie Chart	-	Society SOC 882	[produced by Danse Society, The , Tim Parry ]
Heaven Is Waiting	Danse Society	11.1983	39[4]	-	Arista 205 972	[produced by Kingbird , Nigel Gray]

Dancehall

 style>reggae>>dancehall
Dancehall

---

---

Określenia

---

Dancehall to najsurowsza, pozbawiona ozdobników forma muzyki reggae, która pojawiła się na początku lat 80-tych i została tak nazwana, ponieważ wykształciła się dosłownie podczas imprez tanecznych, które zawsze przecież były siłą napędową muzyki jamajskiej. Podczas takiej imprezy sound system najczęściej grał piosenkę, przeważnie specjalnie w tym celu nagraną na płycie, a wokalista-DJ improwizował na jej tle.

Muzyka oparta była na powolnych rytmach w stylu „roots radics" i do pewnego stopnia nagraniach duetu Sly And Robbie. Dancehall jest najbardziej podstawową formą reggae -jest tu rytm, głos, energia tancerzy i niewiele więcej. W 1982r na rynku dancehall działały już różne formacje i soliści, m.in. Yellowman, MC-albinos specjalizujący się w dowcipnych i nieco szorskich tekstach, Barrington Levy, szalony wokalista, który nigdy nie dawał z siebie mniej niż 100% energii, oraz General Echo, kolejny bardzo utalentowany muzyk.

Publika była spragniona nowej muzyki dzięki poczynaniom takich sound systemów, jak Jammy’s, Volcano i Black Scorpio. Świeży materiał zaczął się wkrótce ukazywać nakładem nowych wytwórni należących do muzyków, a „wodzireje", tacy jak Prince Jammy, Henry „Junjo” Lawes i Scorpio, kreowali nowe gwiazy - np. Juniora Reida, Michaela Palmera czy Joseya Walesa.

Podobne zdarzenia miały miejsce w Wielkiej Brytanii, choć formacje w rodzaju Saxon Studio, Wassifa Hi-Fi czy Unity oferowały brzmienia nieco odmienne od „prawdziwych" jamajskich. Ruch dancehall nigdy się tak naprawdę nie zakończył. W 1985 Jammy nagrał singel „Under Me Sleng Teng” z udziałem wokalisty Wayne’a Smitha, z którego narodził się nowy styl „cyfrowego" dancehall, a później ragamuffin.

Charakterystyka

Dancehall Style żródłowe: Reggae,R&B,ska,rocksteady,dub,toasting Żródła kulturowe: koniec lat 70-tych,Kingston Typowe instrumenty: Drum kit,bass guitar,guitar,electric organ, Drum machine,sampler,synthesizer Okres popularności: Głównie w latach 80-tych w W.Brytanii Pochodne formy: Reggaeton,hip hop,dembow Subgenres Ragga,Reggae en Español,Latin dancehall

Reprezantywni artyści

Anthony B, Beenie Man, Bounty Killer, Buju Banton, Capleton, Collie Buddz, Eek-a-Mouse, Elephant Man, Lady Saw, Mavado, Ninjaman, Sean Paul, Shabba Ranks, Shaggy, Sizzla Kalonji, Tanya Stephens, Vybz Kartel, Yellowman, Major Lazer, Bel Mondo.