Historia
Babyshambles jest może i krótka, ale niezwykle
burzliwa. Mimo że zespół Babyshambles wydał zaledwie dwie płyty, jego
dokonania zaliczane są do najgorętszych tematów brytyjskiej prasy, choć
niestety głównie tej bulwarowej.
Kierownikiem całego tego zamieszania jest oczywiście
gitarzysta i wokalista
Pete Doherty, czołowy narkoman brytyjskiego
show-biznesowego imperium i jeden z najbardziej zmarnowanych talentów
naszych czasów.
Narodziny Babyshambles datować można w zasadzie na rok 2003, kiedy to po
włamaniu w narkotykowym szale do mieszkania kolegi z zespołu i zabraniu
zeń m.in. laptopa oraz zabytkowej gitary Doherty został usunięty ze
składu legendy brytyjskiego indie-rocka
The Libertines. Nie były to
jedyne konsekwencje wspomnianego czynu, bowiem Pete'a skazano też na pół
roku więzienia, zredukowane później po apelacji do dwóch miesięcy. W
międzyczasie, w odpowiedzi na wyrzucenie z rodzimej kapeli, przyszły
ulubieniec angielskich tabloidów postanowił założyć alternatywny
projekt, w którego skład początkowo weszli
Patrick Walden (gitara),
Gemma Clarke (perkusja) oraz, po małych przetasowaniach,
Drew McConnell
(bas). Wprawdzie Doherty jeszcze na chwilę wrócił do The Libertines,
jego pogłębiające się uzależnienie od narkotyków sprawiło jednak, że w
połowie 2004 roku już na stałe musiał pożegnać się z dawnymi kolegami.
Babyshambles działało w tym czasie już niezależnie i jeszcze w kwietniu
tego samego roku na rynek trafił debiutancki singel grupy (mający w
tytule po prostu jej nazwę) oraz 7 miesięcy później drugi utwór
"Killamangiro" (przywodzący oczywiście na myśl afrykańską górę, a w
rzeczywistości będący skrótem zwrotu "kill[ing] a man for his giro", co
odnosi się do formy depozytu bankowego dla bezrobotnych zwanego w
Wielkiej Brytanii właśnie "giro"). Ich pierwsze występy, mimo dużego
zainteresowania fanów, stały głównie pod znakiem strachu o stan fizyczny
lidera projektu i Doherty nie omieszkał wątpliwościom tym wyjść
naprzeciw. Pokaźną liczbę koncertów odwołano, a niesławnymi przypadkami
stały się ich krótki występ w Blackpool, kiedy to zespół, z powodu
wyraźnego niedomagania Pete'a zdecydował się zejść ze sceny oraz
zamieszki pod salą London Astoria, po tym jak wokalista postanowił nie
pojawić się na koncercie swojej kapeli.
W lutym 2005 Doherty został aresztowany za starcie z kręcącym o nim
dokument Maksem Carlishem, który sprzedał tabloidom zdjęcia palącego
heroinę muzyka (podejrzewa się też, że kilkukrotnie mógł robić to sam
Doherty, by zdobyć pieniądze na narkotyki), a niekończące się ekscesy
lidera skłoniły jeszcze w styczniu 2005 do odejścia z Babyshambles Gemmę
Clark. W listopadzie tego samego roku zespół, już z nowym perkusistą,
Adamem Ficekiem, wydał pod producenckim nadzorem
Micka Jonesa z The
Clash debiutancki longplay "Down in Albion", koncept-album o pięknej i
bestii, natchniony inspirującą Doherty'ego poezją Williama Blake'a oraz
jego fascynacją legendami o mitycznym Albionie. Płyta spotkała się z
mieszanymi reakcjami muzycznych mediów i powszechnie krytykowany była za
wszechobecny bałagan oraz warsztatową niedbałość (nie pomogły nawet
gościnne wokale pięknej Kate Moss, prywatnie dziewczyny lidera).
- Pierwszy album wokalisty/gitarzysty Pete'a Doherty'ego i jego zespołu
Babyshambles, to mamiący i doprowadzający do wściekłości bajzel - pisał o
nim "Rolling Stone", a "The Observer" prorokował -
"Down in Albion" to
nietrafiona wielka deklaracja, którą fani pokochają, ciekawskich ona
zaintryguje, a ogół słuchaczy ją zignoruje. Oprawę graficzną płyty
stworzył sam Doherty, a promujący krążek utwór
"Albion" był ponoć
pierwszą piosenką w ogóle skomponowaną przez Doherty'ego (jego wersja na
albumie różniła się od singlowej minutowym hałasem rozgrzewających się
organów Hammonda). Mimo medialnych batów, album na listach przebojów
radził sobie całkiem nieźle, a zespół został zaangażowany przez Oasis
jako grupa rozgrzewkowa na ich trasę po Wielkiej Brytanii. Niestety
lider nie popisał się po raz kolejny i kiedy zignorował wspomniany
występ, bawiąc się z Moss na urodzinach znajomego projektanta Hedi
Slimane'a, wspólną trasę z legendą brit popu odwołano.
Narkotyki stawały się w życiu muzyka coraz ważniejsze i jak twierdził
wówczas rozmawiający z nim wysłannik dziennika "Guardian" były tematem,
który nieustannie wprost wisiał w otaczającym go powietrzu. - Cyfrowe
twarze. Straszne. Drżę, kiedy o tym myślę - winił za swój stan demony. -
To jak zniekształcenie twoich relacji ze ścianami. Kolory i cyfry
pełzają po twojej skórze, rozciągają cię i zgniatają. (...) to rzeczy,
które prześladują mnie od dzieciństwa. Halucynacje, czy coś. Na długo,
nim zacząłem brać narkotyki. Problemy z dragami miał w zespole zresztą
nie on jeden, co stało się powodem zastąpienia w 2006 roku
dotychczasowego gitarzysty Waldena
Mickiem Withnellem, uważanego przez
Doherty'ego, jeśli wierzyć stronie MySpace zespołu, za "najlepszego
gitarzystę ska w Wielkiej Brytanii". Niedługo potem Babyshambles, w
pełni zasłużenie, zdobyło Naomi Award (nagrodę im. Naomi Campbell) za
najgorszy występ roku oraz zostało nominowane do kilku nagród magazynu
"NME", a Doherty kuriozalnie zdobył nagrodę dla najseksowniejszego
mężczyzny.
Mimo ciągłego niepokoju o kondycję lidera, zespół trochę koncertował,
nagrał singel na charytatywną płytę fundacji Joe Strummera -
Strummerville, a 1 października 2007 światło dzienne ujrzała druga płyta
kapeli
"Shooters Nation". Albumowi udało się zebrać o wiele lepsze
recenzje od debiutu i według magazynu "The Observer" brzmiał on jak
dzieło "chłopca ścierającego kreski z lusterka, przyglądającego się
człowiekowi z przeszłości, ocierającego łezkę, rzucającego krzywy
uśmiech i wracającego do roboty", które było być może "najlepszym
odwykiem, jakiego autodestrukcyjny geniusz może sobie życzyć". Sam Pete,
jak czytamy na profilu MySpace, myślał zresztą podobnie. - Tym razem
mogłem śpiewać i kontrolować się, co było dla mnie niezłym ćwiczeniem-
wyjaśniał artysta. Na płycie udzielił się szkocki folkowy gitarzysta
Herbert Jansch oraz podobno
Albert Hammond Jr z The Strokes, który
według Doherty'ego zagrał kilka riffów w jednej z piosenek (nie wiadomo
jednak w której). Album stał pod znakiem rozliczeń i zabarwiony był
żalem po rozstaniu Doherty'ego z Kate Moss, która wylądowała w połowie
2007 roku na odwyku i zerwała znajomość z Pete'em, rezygnując też z
wpływów z praw autorskich do piosenek, które współtworzyła.
Nie na wiele, jak się wkrótce okazało, zdał się Doherty'emu odbyty
detoks, bo już w listopadzie tego samego roku muzyk podczas uroczystości
wręczenia nagród MTV miał zapaść, do której - jego menedżer wprawdzie
zaprzeczył - doszło pod wpływem zażycia heroiny. - Jedyny czas, kiedy
mam pewność, że nie bierze heroiny albo cracku, to wtedy kiedy jest na
odwyku, w więzieniu albo śpi - przyznał jednak przedstawiciel muzyka w
wypowiedzi dla dziennika "Daily Mail". W kwietniu 2008 Pete ponownie
trafił za kratki (bywał tam już wcześniej m.in. za posiadanie twardych
narkotyków oraz podejrzenie kradzieży samochodu, a swojego czasu
zdarzało się też, że aresztowano go 3 razy w przeciągu zaledwie jednego
dnia), skąd wyszedł na początku maja, oficjalnie chwaląc się
certyfikatem czystości od narkotyków.
Do końca roku Babyshambles udało się zagrać jeszcze trochę koncertów, a w
styczniu 2009 zespół wystąpił wspólnie z wokalistą The Who, Rogerem
Daltreyem na rzecz Teenage Cancer Trust oraz ku pamięci ich wspólnego
znajomego, 16-letniego Daniela Squiresa. W marcu na rynku ukazała się
pierwsza solowa płyta Doherty'ego
"Grace/Wastelands", a grupa, mimo
wcześniejszych zapowiedzi o wejściu do studia, prócz planów koncertowych
nie ogłosiła daty premiery kolejnego wydawnictwa.
Single
|
| Tytuł |
Wykonawca | Data wydania |
UK |
US |
Wytwórnia
[US] |
Komentarz |
| Killamangiro | Babyshambles | 12.2004 | 8[8] | - | Rough Trade RTRADSCD 201 | [written by Pete Doherty][produced by Paul Epworth] |
| Fuck Forever | Babyshambles | 08.2005 | 4[8] | - | Rough Trade RTRADSCD 210 | [written by Pete Doherty, Patrick Walden][produced by Mick Jones] |
| Albion | Babyshambles | 12.2005 | 8[5] | - | Rough Trade RTRADSCD 260 | [written by Pete Doherty][produced by Mick Jones] |
| Janie Jones | Babyshambles | 11.2006 | 17[4] | - | B Unique BUN 116CD | [written by Joe Strummer and Mick Jones][produced by Static, Drew McConnell] |
| Delivery | Babyshambles | 09.2007 | 6[4] | - | Parlophone CDRS 6747 | [written by Peter Doherty, Michael Whitnall][produced by Stephen Street] |
| You Talk | Babyshambles | 12.2007 | 54[1] | - | Parlophone CDR 6750 | [written by Peter Doherty, Kate Moss][produced by Stephen Street] |
Albumy
|
| Tytuł |
Wykonawca | Data wydania |
UK |
US |
Wytwórnia
[UK] |
Komentarz |
| Down in Albion | Babyshambles | 11.2005 | 10[6] | - | Rough Trade RTRADCD 240 | [gold-UK][produced by Mick Jones] |
| The Blinding EP | Babyshambles | 12.2006 | 62[2] | - | Regal Recordings 3799022 | [produced by Babyshambles] |
| Shotter's Nation | Babyshambles | 10.2007 | 5[6] | - | Parlophone 5086202 | [gold-UK][produced by Stephen Street] |
| Sequel to the Prequel | Babyshambles | 09.2013 | 10[2] | - | Parlophone 2564641861 | [produced by Stephen Street] |
Ur. 17.04.1930 w Welwyn Garden City (Hertfordshire, Anglia). W latach
40-tych uczył się gry na puzonie i kontrabasie w Guildhall School of
Music. Choć w późniejszych latach życia wracał czasem do kontrabasu,
jego głównym instrumentem został puzon.
Pod koniec lat 40-tych utworzył pierwszy własny zespół: poza Barberem należeli do niego Monty Sunshine, Ron Bowden i Lonnie Donegan. Na początku lat 50-tych grupa zdobyła znaczną popularność i powiększyła skład zespołu o Kena Colyera.
Stała wysoka forma muzyków Barbera sprawiła, że jego zespół znalazł się
pośród najlepszych formacji jazzu tradycyjnego w Wielkiej Brytanii, a
ich sukcesy zbiegły się z zainteresowaniem tą formą jazzu na przełomie
lat 50. i 60-tych.
