Pokazywanie postów oznaczonych etykietą britpop. Pokaż wszystkie posty
Pokazywanie postów oznaczonych etykietą britpop. Pokaż wszystkie posty

wtorek, 12 marca 2024

Divine Comedy

 Divine Comedy- grupa irlandzka. Powstała latem 1989 w Londonderry w Irlandii Północnej, ale na miejsce działalności wybrała Londyn. Nazwę wzięła od arcydzieła literatury włoskiej - Boskiej komedii Dantego Alighieri. Założył ją Neil Hannon (7.11.1970, Londonderry) - voc, g, b, k, syn biskupa Clogher. W pierwszym składzie znaleźli się też John McCullagh - b, voc i Kevin Traynor - dr, perc, ale w 1991 obaj odeszli (wrócili do Irlandii Północnej, aby kontynuować przerwane studia).
Hannon zdecydował wówczas, że nie będzie angażował żadnych muzyków na stałe, ale w rzeczywistości dobrał sobie kilku bliskich współpracowników. Znaleźli się wśród nich: Ivor Talbot - g, Stuart "Pinkie" Bates - k, acc, Joby Talbot - k, Bryan Mills - b, Miggy Barradas - dr i Rob Farrer - perc.

 

Grupa już w pierwszych miesiącach działalności zwróciła na siebie uwagę Keitha Cullena, założyciela małej firmy płytowej Setanta, i niebawem podpisała z nią kontrakt na nagrania. A w lipcu 1990 wystartowała albumem "Fanfare For The Comic Muse". Było to jeszcze dzieło niedojrzałe, chaotyczne i wtórne, ujawniające zwłaszcza wpływ zespołu R.E.M.. W następnych miesiącach ukazało się tylko kilka singli, m.in. w październiku 1991 Timewatch/Jerusalem/The Rise And Fall, a w styczniu 1992 także minialbum "Euro-pop". Za właściwy debiut formacji uważa się następna dużą płytę - "Liberation" z sierpnia 1993. Głównym źródłem inspiracji stała się dla Hannona w tym czasie twórczość Scotta Walkera i Michaela Nymana. Wynikiem były intrygujące pieśni, opracowane z wykorzystaniem m.in. fortepianu, organów, klawesynu i waltorni, zaskakujące niezwykłymi tematami (np. Pop Singer's Fear Of The Pollen Count o zmaganiach z katarem siennym, Festive Rd o programach telewizyjnych dla dzieci oraz oparta na prozie Francisa Scotta Fitzgeralda Bernice Bobs Her Hair o podlotkach ery jazzu).
 

Popularność przyniósł The Divine Comedy concept album "Promenade" z marca 1994 z opracowanymi z orkiestrowym rozmachem, urzekającymi piosenkami wpisanymi w nadmorską scenerię, np. Bath, A Seafood Song, The Summerhouse, Neptune's Daughter, Ten Seconds To Midnight i Tonight We Fly. Z tego samego okresu pochodzą dwie małe płytki: "Indulgence No. 1" z listopada 1993 i "Indulgence No. 2" z czerwca 1994. W tym też czasie grupa stworzyła muzykę do filmu telewizyjnego Father Ted (1995).
 

Pierwszym w pełni dojrzałym dziełem formacji był album "Casanova" z kwietnia 1996, promowany singlami Something For The Weekend/Songs Of Love (Theme From Father Ted) z czerwca 1996, Becoming More Like Alfie/Your Daddy's Car z sierpnia i The Frog Princess/Motorway To Damascus z listopada tego roku. Sięgając do twórczości Scotta Walkera, ale też Burta Bacharacha czy Kurta Weilla, Hannon stworzył Już w tym czasie całkowicie własną muzykę, bezwstydnie staroświecką, przesadnie melodramatyczną, przeładowaną brzmieniowo, a jednak fascynującą, np. Something For The Weekend, Becoming More Like Alfie, Middle-Class Heroes, A Woman Of The World, The Dogs And The Horses.
 

Sukces grupy ugruntował nagrany w dwa dni z towarzyszeniem orkiestry Brunei Ensemble (aranżacje - Joby Talbot) walentynkowy "A Short Album About Love" z lutego 1997 z takimi piosenkami, jak In Pursuit Of Happiness, Everybody Knows (Except You), Someone i i'm All You Need. Towarzyszyła mu czwórka "Everybody Knows (Except You)" (wydana w trzech różnych wersjach, zawierających po trzy koncertowe nagrania).
 

Formacja promowała swoje dzieło w wielu krajach świata, m.in. na wspólnych trasach z orkiestrą po Wielkiej Brytanii i Francji oraz na specjalnym występie w Japonii. W tym czasie Hannon miał sposobność współpracować ze swoim idolem - Michaelem Nymanem, został bowiem poproszony o zaaranżowanie kilku jego kompozycji na festiwal w Edynburgu. Wynikiem spotkania był też wspólny utwór - Grizzly Knife Attack.
 

Następny pełnowymiarowy album The Divine Comedy, "Fin de siecle", ukazał się w sierpniu 1998. Towarzyszyły mu single: Generation Sex/Postcard To Rosie z września i The Certainty Of Chance/Maryland Electric Rainstorm z listopada tego roku oraz National Express/The Heart Of Rock And Roll ze stycznia 1999. Nagrany z towarzyszeniem Brunei Ensemble i Crouch End Festival Chorus, był najambitniejszym dziełem grupy. Czerpiąc z różnych źródeł, od muzyki doby baroku, songów Kurta Weilla, jazzu bigbandowego, ilustracji dźwiękowych Johna Barry'ego i Michaela Nymana oraz szlagierów Scotta Walkera i Burta Bacharacha po teatr rockowy The Doors, art rock Camel oraz różne nowoczesne odmiany muzyki tanecznej, próbował oddać nastrój towarzyszący schyłkowi wieku (np. Thriffseeker, Commuter Love, Sweden, Eric The Gardener, The Certainty Of Chance, Here Comes The Flood, Sunrise).


Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Something for the weekend/Songs of loveDivine Comedy06.199614[10]-Setanta SETCD 026[written by Neil Hannon][produced by Darren Allison ,Neil Hannon]
Becoming more like Alfie/Your daddy's car [live]Divine Comedy08.199627[6]-Setanta SETCD 027[written by Neil Hannon][produced by Darren Allison ,Neil Hannon]
The frog princess/Motorway to damascusDivine Comedy11.199615[8]-Setanta SETCD 032[written by Neil Hannon][produced by Darren Allison ,Neil Hannon]
Everybody knows[except you]/Make it easy on yourself [live]Divine Comedy.03199714[11]-Setanta SETCD 038[written by Neil Hannon]
Someday I'll Find You / I've Been To A Marvellous PartyShola Ama feat. Craig Armstrong / The Divine Comedy04.199828[9]-Setanta CDTCB 001[written by Noël Coward][produced by Craig Armstrong]
Generation sex/Postcard to RosieDivine Comedy09.199819[9]-Setanta SETCD A/B 050[written by Neil Hannon][produced by Jon Jacobs]
The certainty of chance/Maryland Electric RainstormDivine Comedy11.199849[3]-Setanta SETCD A/B 067[written by Neil Hannon,Joby Talbot][produced by Jon Jacobs]
National expressThe heart of rock'n'rollDivine Comedy01.19998[13]-Setanta SETDC A/B 069[written by Neil Hannon][produced by Jon Jacobs]
The popsinger' s fear of the pollen count/JackieDivine Comedy08.199917[9]-Setanta SETCD 070[written by Neil Hannon][produced by Jon Jacobs,Neil Hannon]
Gin soaked boy/Europop [live]Divine Comedy11.199938[5]-Setanta SETCD 071[written by Neil Hannon][produced by Jon Jacobs,Neil Hannon]
Love what you do/Soul trader/Get me to a monasteryDivine Comedy03.200126[10]-Parlophone TCR 6554[written by Neil Hannon][produced by Nigel Godrich]
Bad ambassador/Life on earthDivine Comedy05.200134[2]-Parlophone R 6558[written by Neil Hannon][produced by Nigel Godrich]
Perfect lovesong/No excuses/Les jours tristesDivine Comedy10.200142[2]-Parlophone CDRS 6561[written by Neil Hannon][produced by Nigel Godrich]
Come home Billy Bird/IdahoDivine Comedy feat. Lauren Laverne04.200425[2]-Parlophone R 6630[written by Neil Hannon][produced by Neil Hannon]
Absent friendsDivine Comedy06.200438[2]-Parlophone R 6641[written by Neil Hannon][produced by Neil Hannon]
Diva LadyDivine Comedy06.200652[3]-Parlophone R 6698[written by Neil Hannon][produced by Neil Hannon]
To die a virginDivine Comedy08.200667[2]-Parlophone R 6712[written by Neil Hannon][produced by Neil Hannon]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
CasanovaDivine Comedy05.199648[40]-Setanta SETCD 025[gold-UK][produced by Darren Allison ,Neil Hannon]
A short album about loveDivine Comedy02.199713[16]-Setanta SETCD 036[silver-UK]
Fin de siecleDivine Comedy09.19989[38]-Setanta SETCD 057[gold-UK][produced by Jon Jacobs ,Neil Hannon]
A secret history-The best of The Divine ComedyDivine Comedy09.19993[38]-Setanta SETCD 100[gold-UK]
RegenerationDivine Comedy03.200114[10]-Parlophone 5317612[silver-UK][produced by Nigel Godrich]
Absent friendsDivine Comedy04.200423[8]-Parlophone 5962802 [produced by Neil Hannon]
Victory for the Comic MuseDivine Comedy07.200643[2]-Parlophone 3653722[produced by Neil Hannon]
Bang Goes the KnighthoodDivine Comedy06.201020[2]-Divine Comedy DCRL 101CD [produced by Neil Hannon]
ForeverlandDivine Comedy09.20167[2]-Divine Comedy DCRL 107CD[produced by Neil Hannon]
Office PoliticsDivine Comedy06.20195[2]-Divine Comedy DCRL 112CD[produced by Neil Hannon]
Charmed Life – The Best of the Divine ComedyDivine Comedy02.20225[1]-Divine Comedy DCRL 118CD-

wtorek, 25 października 2016

Stereophonics

Stereophonics to walijska grupa wykonująca muzykę britpopową, która powstała na początku lat 90-tych. ,założona przez dwóch szkolnych kolegów z położonej w południowej Walii miejscowości Cwmaman. Zespół Stereophonics rozpoczął swoją działalność w 1992 roku jako 'Tragic Love Company'.

Nastoletni Kelly i Richard Jones (wbrew temu co sugerują nazwiska panowie nie są spokrewnieni) do których dołączył perkusista Stuart Cable, w 1992 roku założyli cover band Tragic Love Company, którego nazwa nawiązywała do ulubionych zespołów członków kapeli - The Tragically Hip, Mother Love Bone i Bad Company.

Po pierwszych scenicznych sukcesach (przy okazji których pojawiły się głosy o silnym wpływie na muzykę tria innej walijskiej gwiazdy - Manic Street Preachers) i podpisaniu kontraktu menadżerskiego z Johnem Brandem, w 1996 roku przemianowany już na Stereophonics zespół stał się pierwszym nabytkiem nowo powstałej wytwórni V2. W tej założonej przez brytyjskiego multimilionera sir Richarda Bransona oficynie wydawniczej zespół pozostał do dzisiaj z sześcioma studyjnymi albumami na koncie.

Pierwszym z nich jest krążek "Word Gets Around", który przyniósł grupie na Wyspach olbrzymią popularność i nagrodę Brit dla najlepszej nowej grupy. Prawdziwe szaleństwo na punkcie zespołu wybuchło jednak dopiero w 1999 roku wraz z ukazaniem się płyty "Performance and Cocktails" z której trzy pierwsze single wbiły się do brytyjskiego Top 5. Sama płyta pokryła się platyną w niespełna trzy tygodnie. Jej okładkę zdobiła fotografia wykona przez Scarlet Page, która przedstawiała całującą się parę. Jak później w rozmowie z "Sunday Times" wyjaśniała pozująca do niej Lucy Joplin, jej wyjątkowe, nieobecne spojrzenie uchwycone przez obiektyw wynikało bezpośrednio z wartej 75 funtów mieszanki absyntu i opium. W tym samym roku zespół nagrał wraz z Tomem Jonesem cover piosenki Randy'ego Newmana "Mama Told Me Not To Come", który trafił na album Jonesa "ReLoad".

Po kolejnych dwóch latach w kwietniu 2001 roku ukazało się kolejne wydawnictwo grupy. Album "Just Enough Education to Perform" oryginalnie miał nosić tytuł "JEEP", jednak potentat rynku motoryzacyjnego Daimler - Chrysler posiadał już prawa autorskie do tej nazwy, więc grupa musiała wydać płytę z pełnym tytułem. Wytatuował go sobie później na ręce brytyjski futbolista Wayne Rooney, który stał się w ten sposób prawdopodobnie największym fanem grupy, do czego zresztą chętnie się przyznaje, gdyż grupa zagrała m.in. na jego weselu. Piłkarz wspominał również, że gdy był nastolatkiem brat Kelly'ego, Kevin złamał mu szczękę, gdy po koncercie próbował ukraść jedną z koszulek grupy.

Od tego albumu jednak w zespole zaczęło coś szwankować. Już w 2003 roku w trakcie trasy promujące czwarty album Brytyjczyków - "You Gotta Go There to Come Back" Cable zajęty autorskim talk show emitowanym w BBC coraz rzadziej pojawiał się na koncertach własnego zespołu. Zastępowany przez innych muzyków, był usprawiedliwiany przez resztę Stereophonics złym stanem zdrowia. Wreszcie jednak we wrześniu 2003 roku został z grupy wyrzucony. 


- Ja i Stuart zaczęliśmy razem grać kiedy miałem 12 lat. Emocjonalnie ta sytuacja to dla mnie złamanie serca - pisał na oficjalnej stronie grupy Kelly. - Kocham go jak brata, ale od czasu "Just Enough Education To Perform" narastały pewne sprawy. Próbowaliśmy je rozwiązać, ale pozostały bez zmian. Ja i Richard już tęsknimy za Stuartem. Zespół jest jak gang, a jego po prostu przez bardzo długo w nim nie było, ale to jest wyłącznie nasza wina, że dopuściliśmy do takiego obrotu spraw.

Miejsce Cable'a w zespole zajął Javier Weyler, który znał zespół z wcześniejszych prac studyjnych.

- Pracowałem w studiu nagraniowym i tak się złożyło, że kilka razy współpracowałem z chłopakami, więc tak naprawdę znamy się od jakichś trzech lat - wyjaśniał w rozmowie z brytyjskim portalem Tiscali. - O bliższej współpracy pomyśleliśmy kiedy Kelly i Richard pracowali nad piosenkami "Dakota" i "Superman". Obaj mieli problemy z zaprogramowaniem automatu perkusyjnego, a ja miałem sprzęt pod ręką. No i dogadaliśmy się, że po prostu dla nich zagram, by mogli pomyśleć nad utworem. No i się zaczęło. Napisaliśmy w ten sposób 15 piosenek w osiem dni. Później zespół ruszył dokończyć trasę po Stanach i kiedy nadszedł czas pracy nad albumem wezwali mnie. Do tego momentu nigdy nie rozmawialiśmy o mojej przynależności do grupy. To wyszło trochę później gdy miksowaliśmy płytę. Nigdy o tym nie myśleliśmy. Po efektach finalnych tej pracy uznaliśmy, że będzie dobrze jeśli po prostu razem będziemy grać.

"Language. Sex. Violence. Other?" - kolejny, piąty już w karierze album zespół nagrał właśnie z Javierem. Cechą charakterystyczną tej wydanej w 2005 roku płyty jest, to że wszystkie tytuły piosenek, które na nią weszły składają się z tylko jednego słowa. Płyta przyniosła Brytyjczykom pewną sławę w Stanach Zjednoczonych. W tym samym roku grupa zagrała na Live 8 w londyńskim Hyde Parku.

Premiera ostatniej do tej pory studyjnej płyty Stereophonics ("Pull the Pin") została poprzedzona udostępnieniem w maju 2007 roku w sieci singla "Bank Holiday Monday". W tym samym roku do grupy dołączył frontman formacji Casino - Adam Zindani, który jest drugim gitarzystą i wokalistą. W chwili obecnej muzycy skupieni są na materiale, który ma trafić na ich kolejny album, zapowiadany na koniec 2009 roku. Poza tym, w wolnych chwilach każdy z osobna zajmuje się własnymi projektami. Kelly karierą solową (rozpoczął ją w 2007 roku albumem "Only the Names Have Been Changed"), Javier swoim artystycznym alter ego - Capitanem Melao, Adam natomiast wciąż gra w Casino.

Jakiś czas temu Kelly poproszony przez dziennikarza Handbag.com o wskazanie największych sukcesów i porażek w ponad 10-letniej kariery grupy powiedział: "Prawdopodobnie bycie jedna z gwiazd Glastonbury i V Festival w Slane Castle po dwóch miesiącach od debiutu. Również otwieranie koncertów takich gwiazd, jak U2, David Bowie. I rzeczy jakich nigdy bym sobie nie wyobraził jak na przykład wspólna impreza w Centrum chorych na raka nastolatków razem z Noelem i Liamem Gallagherami. Myślę też, że trochę się pogubiliśmy. Skład grupy się zmienił, zarządzanie nią też. Uważam, że wciąż dostarczamy świetnych nagrań, ale zrobiło się z tego też trochę bałaganu". 


Single

Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Local boy in the photograph/Two many sandwichesStereophonics03.199751[3]-V2 SPH-D2[silver-UK][written by Kelly Jones,Richard Jones,Stuart Cable][produced by Bird & Bush]
More life in a tramp' s vest/Raymond's shopStereophonics05.199733[8]-V2 SPH-D4[written by Kelly Jones,Stuart Cable][produced by Bird & Bush]
A thousand trees/Carrot cake and wineStereophonics08.199722[10]-V2 VVR 5000443[gold-UK][written by Kelly Jones][produced by Bird & Bush]
Traffic/Tie me up tie me downStereophonics11.199720[10]-V2 VVR 5000943[written by Kelly Jones][produced by Bird & Bush]
Local boy in the photograph/Who'll stop the rainStereophonics02.199814[13]-V2 SPHD 2[silver-UK][written by Kelly Jones,Richard Jones,Stuart Cable]
The bartender and the thief/She takes her clothes offStereophonics11.19983[23]-V2 VVR 50046635005303[written by Kelly Jones/Richard Jones/Stuart Cable][produced by Bird & Bush]
Just looking/Postmen do not great movie heroes makeStereophonics02.19994[18]-V2 VVR 5005303[gold-UK][written by Kelly Jones][produced by Bird & Bush]
Pick a part that' s new/Nice to be outStereophonics05.19994[19]-V2 VVR 5006778[silver-UK][written by Kelly Jones][produced by Bird & Bush]
I wouldn' t believe your radioThe bartender and the chiefStereophonics08.199911[13]-V2 VVR 5008823[silver-UK][written by Kelly Jones][produced by Bird & Bush]
Hurry up and wait/AngieStereophonics11.199911[12]-V2 VVR 5009323[written by Kelly Jones][produced by Bird & Bush]
Mama told me not to comeTom Jones feat Stereophonics03.20004[7]-Gut GUT 031[silver-UK][written by Randy Newman][produced by Bird & Bush]
Mr writer/Maritim belle vue in kielStereophonics03.20015[35]-V2 VVR 5015933[silver-UK][written by Kelly Jones/Marshall Bird][produced by Bird & Bush]
Have a nice day/SurpriseStereophonics06.20015[21]-V2 VVR 5016243[platinum-UK][written by Kelly Jones][produced by Bird & Bush]
Step on my old size nines/Shoenshine boyStereophonics09.200116[20]-V2 VVR 5016253[written by Kelly Jones][produced by Bird & Bush]
Handbags and gladrags/First time ever i saw your faceStereophonics12.20014[33]-V2 VVR5017753[platinum-UK][written by Mike d'Abo][produced by Laurie Latham,Stereophonics]
Vegas two timesStereophonics04.200223[7]-V2 VVR 5019173[written by Kelly Jones][produced by Bird & Bush]
Madame HelgaStereophonics05.20034[29]-V2 VVR 5021743[written by Kelly Jones][produced by Kelly Jones]
Maybe tomorrowStereophonics08.20033[22]-V2 VVR 5021898[platinum-UK][written by Kelly Jones][produced by Kelly Jones]
Since i told you it's overStereophonics11.200316[6]-V2 Int 5022623[written by Kelly Jones][produced by Kelly Jones]
MoviestarStereophonics02.20045[11]-V2 VVR 5024653[written by Kelly Jones][produced by Kelly Jones,Jim Lowe]
DakotaStereophonics03.20051[1][64]-V2 VVR5031043[3x-platinum-UK][written by Kelly Jones][produced by Kelly Jones,Jim Lowe]
Superman/OutsideStereophonics07.200513[15]-V2 VVR 5031063[written by Kelly Jones][produced by Kelly Jones,Jim Lowe]
DevilStereophonics10.200511[7]-V2 VVR 5034053[written by Kelly Jones][produced by Kelly Jones,Jim Lowe]
RewindStereophonics12.200517[5]-V2 VVR 5035043[written by Kelly Jones][produced by Kelly Jones,Jim Lowe]
It Means NothingStereophonics10.200712[10]-V2 VVR 5048643[written by Kelly Jones][produced by Kelly Jones,Jim Lowe]
My FriendsStereophonics12.200732[2]-V2 VVR 5049163[written by Kelly Jones][produced by Kelly Jones,Jim Lowe]
You're My Star Stereophonics11.2008170[1]-V2 [written by Kelly Jones][produced by Kelly Jones,Jim Lowe]
InnocentStereophonics11.200954[2]-V2 CATCO 155380954[written by Kelly Jones][produced by Kelly Jones, Jim Abbiss]
Indian SummerStereophonics02.201330[10]-Stylus GBBGB 1200030[silver-UK][written by Kelly Jones][produced by Kelly Jones, Jim Lowe]
Graffiti on the TrainStereophonics05.201344[6]-Stylus GBBGB 1200029[written by Kelly Jones][produced by Kelly Jones,Jim Lowe]
C'est la VieStereophonics05.201573[1]-Stylus GBBGB 1500017[gold-UK][written by Kelly Jones][produced by Kelly Jones, Jim Lowe]
I Wanna Get Lost with YouStereophonics09.201578[1]-Stylus GBBGB 1500007[silver-UK][written by Kelly Jones][produced by Kelly Jones, Jim Lowe]


Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Words get aroundStereophonics08.19976[258]-V2 VVR 1000438[3x-platinum-UK][produced by Bird and Bush]
Performance and coctailsStereophonics03.19991[1][204]-V2 VVR 1004492[6x-platinum-UK][produced by Bird and Bush]
Just enough education to performStereophonics04.20011[5][161]188[1]V2 VVR 1015832[6x-platinum-UK][produced by Bird and Bush, Laurie Latham, Stereophonics]
You gotta go there to come backStereophonics06.20031[1][73]-V2 VVR 102190 2[2x-platinum-UK][produced by Kelly Jones]
Language,sex.Violence other?Stereophonics03.20051[1][66]-V2 VVR 1031052[2x-platinum-UK][produced by Kelly Jones,Jim Lowe]
Live from DakotaStereophonics04.200613[12]-V2 VVR 1038098[gold-UK][produced by Kelly Jones]
Pull The PinStereophonics10.20071[1][15]-V2 VVR 048562[gold-UK][produced by Kelly Jones,Jim Lowe]
Best Of Stereophonis - Decade In The Sun Stereophonics11.20082[168]-V2 1780699[5x-platinum-UK][produced by Bird & Bush, Kelly Jones, Jim Lowe]
Keep Calm and Carry OnStereophonics11.200911[10]-V2 2719775[gold-UK][produced by Kelly Jones, Jim Abiss, Jim Lowe]
Scream Above the SoundsStereophonics11.20172[17]-Parlophone 0190295767983[gold-UK][produced by Kelly Jones, Jim Lowe]
KindStereophonics11.20091[1][15]-Parlophone 0190295379117[gold-UK][produced by Kelly Jones,George Drakoulias]
Oochya!Stereophonics03.20221[1][6]-Stylus STYLUSCD 15[produced by Kelly Jones, George Drakoulias, Jim Lowe]
 

niedziela, 29 maja 2016

Alfie

Manchesterski kwintet z nurtu britpop powstały w końcu lat 90-tych,którego skład stanowili Lee Gordon-wokalista,Ian Smith-gitara,Matt McGeever-cello,Sam Morris-bass i perkusista Sean Kelly.
Był to czas ,gdy większość lokalnych zespołów zadowalała się jedynie kopiowaniem w mniej lub bardziej udany sposób grupy Oasis.Zespół złapał swoją szansę dzięki publikacji New Musical Express,która wydała cykl artykułów o nowych obiecujących grupach na rynku muzycznym,zamieszczając recenzję z koncertów Alfie.
Dzięki życzliwości Damona Gougha [znanego jako Badly Drawn Boy] udało im się podpisać kontrakt z nowo powstałą wytwórnią Twisted Nerve.Krótko po tym wydają serię EP-ek- "The Alfie","Bookends","Montevideo" i debiutancki album "If You Happy With You Need Do Nothing" ,który ukazał się w 2001r.

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
You make no bones/Don' t be blueAlfie08.200161[2]-Twisted Nerve TN 033[written by Alfie][produced by Joe Robinson, Andy Votel]
A word in your earAlfie03.200266[1]-Twisted Nerve TN 037[written by Alfie][produced by Alfie]
PeopleAlfie06.200353[1]-Regal REG 84[written by Alfie][produced by Ken Nelson, Alfie]
StuntmanAlfie09.200351[1]-Regal REG 87[written by Alfie][produced by Ken Nelson, Alfie]
No needAlfie02.200466[1]-Regal REG 99[written by Alfie][produced by Ken Nelson, Alfie]
Your own religionAlfie08.200561[1]-Regal REG 124[written by Alfie][produced by Andrew Thornton, Alfie]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
If you happy with,you need do nothingAlfie03.200162[3]-Twisted Nerve TN 026[produced by Joe Robinson]

środa, 9 marca 2016

Lush

LUSH- grupa brytyjska. Powstała w 1988 w Londynie. Z początku tworzyły ją: Miki Berenyi (18.03.1967, Londyn) - g, Emma Andersen (10.06.1967, Londyn)-g, voc, Steve Rippon - b i Chris Acland (7.09.1966. Lancaster) - dr. W październiku 1991 odszedł Rippon. Zastąpił go Phil King (29.04.1960, Londyn) - b, były współpracownik m. in. Felt, wcześniej zatrudniony w archiwum fotograficznym redakcji tygodnika "New Musical Express". Pierwotnie miała nosić nazwę Baby Machine.
Berenyi i Andersen uczęszczały do tej samej szkoły w Willesden Green. Zaprzyjaźniły się, redagowały razem fanzin "Alphabet Soup" (twierdzą, że była to lubieżna wersja "Smash Hits"), a także tworzyły piosenki w stylu Abby, które nagrywały w duecie na ośmiościeżkowy magnetofon firmy Tascam. Przed utworzeniem Lush pierwsza z nich współpracowała z The I-Goat-Fuhrer Five i The Bugs, druga z The Rover Girls (jako basistka).
Grupa Lush zadebiutowała w marcu 1988 przed publicznością klubu Falcon w Londynie. Nieco później zarejestrowała na własny koszt dwie piosenki, Etheriel i Second Sight. Wysłała taśmę Ivo Wattsowi-Russellowi i podpisała kontrakt z jego firmą 4AD. W listopadzie 1989 legitymowała się już minialbumem , wyprodukowanym przez Johna Fryera. Zwróciła uwagę słuchaczy - płyta osiągnęła nakład piętnastu tysięcy egzemplarzy - piosenkami przesyconymi kobiecym wdziękiem, o pełnych uroku melodiach, ale zazwyczaj opracowanymi w sposób eksponujący hałaśliwe, dysonansowe kulminacje gitarowe, wzorowany na nagraniach The Jesus And Mary Chain i MY BLOODY VALENTINE, np. Scarlet, Thoughtforms, Bitter.
W końcu 1989 koncertowała z powodzeniem u boku The Darling Buds i LOOP. Wyrazem uznania dla niej było zaproszenie Johna Peela, popularnego prezentera radia BBC, do dokonania nagrań dla jego audycji. W lutym 1990 wydała czwórkę "Mad Love", zrealizowaną przy pomocy producenta, z którym chciała współpracować od początku — Robina Guthriego z Cocteau Twins. Zdaniem recenzentów zbliżyła się niebezpiecznie do stylu tego zespołu, np. w De-Luxe, Leaves Me Cold, Downer.
Wiosną znowu ruszyła w trasę u boku The PALE SAINTS. W tym czasie nagrała własną wersję piosenki Chirpy Chirpy Cheep Cheep zespołu Middle Of The Road ns składankową płytę "Alvin Lives In Leeds". Latem wystąpiła na prestiżowym ,Glastonbury Festival, została też zaproszona , udziału w londyńskim koncercie The Cure od hasłem Crystal Palace Garden Party.
W październiku dorobiła się następnej czwórki "Sweetness And Light", z trzema nagraniami wyprodukowanymi przez Tima Friese-go-Greene'a, współpracownika Talk Talk. Do końca roku koncertowała w Stanach Zjednoczonych i Japonii. Z myślą o tamtejszych rynkach przygotowała na Gwiazdkę 1990 LP. "Gala" _- wybór starszych nagrań, wzbogacony minn. przeróbką Hey Hey Helen, jednego z przebojów Abby. W kwietniu 1991 po raz drugi koncertowała w Stanach Zjednoczonych - u boku zespołu RIDE. Znowu przy pomocy Guthriego nagrała czwórkę "Black Spring", wydaną w październiku tego roku. Oprócz własnych utworów zaproponowała opracowanie piosenki Fallin' In Love Dennisa Wilsona z zespołu The Beach Boys.
W końcu 1991 koncertowała na terenie całej Wielkiej Brytanii. W styczniu 1992 wydała czwórkę "For Love", zawierającą m.in. przeróbkę kompozycji Outdoor Miner zespołu Wire. Wielkim sukcesem był album Spooky z tego samego okresu - kolejny owoc współpracy z Guthriem, najbardziej dojrzałe dzieło Lush, z piosenkami o subtelniejszych melodiach i bardziej wyrafinowanym, choć jak dawniej potężnym brzmieniu, podejmujący m.in. temat zakłamania kobiet w miłości, np. Nothing Natural, For Love, Stray, Untogether. W 1992 odbyła trasy po Japonii, Stanach Zjednoczonych , Australii, a latem tego roku uczestniczyła w amerykańskim objazdowym festiwalu Lollapalooza '92.


Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Mad love EP.Lush02.199055[2]-4 AD BAD 003[produced by Robin Guthrie]
Sweetness and light/BreezeLush10.199047[2]-4 AD BAD 0013[written by Emma Anderson][produced by Tim Friese-Greene]
Nothing natural/God' s giftLush09.199143[2]-4 AD BAD 1016[written by Emma Anderson][produced by Lush, Mike Hedges]
For love EP.Lush01.199235[2]-4 AD BAD 2001[produced by Robin Guthrie]
Hypocrite/Love at first sightLush05.199452[3]-4 AD AD 4008[written by Miki Berenyi][produced by Robin Guthrie]
Desire lines/White woodLush05.199460[2]-4 AD BAD 4010[written by Emma Anderson][produced by Lush, Mike Hedges]
Single girl/SweetieLush01.199621[6]-4 AD AD 6001[written by Emma Anderson][produced by Pete Bartlett, Lush]
Ladykillers/I wanna be your girlfriendLush03.199622[6]-4 AD AD 6002[written by M. Berenyi][produced by Pete Bartlett, Lush]
500 [Shake baby shake]/I have the moonLush07.199621[6]-4 AD AD 6009[written by Emma Anderson][produced by Pete Bartlett, Lush]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US]
Komentarz
Scar [mini LP]Lush10.19893.Indie Chart-4 AD JAD 911[produced by Lush,John Fryer]
GalaLush12.1990--4 AD CAD 017[produced by Tim Friese-Greene, Robin Guthrie, John Fryer]
SpookyLush02.19927[3]-4 AD CAD 2002[produced by Robin Guthrie]
SplitLush06.199419[3]195[1]4 AD CAD 4011[produced by Mike Hedges and Lush]
LovelifeLush03.19968[12]189[1]4 AD CAD 6004[produced by Pete Bartlett and Lush]

środa, 6 stycznia 2016

Sleeper

Na Wyspach pochód rockowych emancypantek trwa. Zbuntowane dziewczyny uzbrojone w gitary coraz częściej spychają w cień kolegów-muzyków. Poczynania Justine Frischmann z Elastiki, Sonii Aurory Madan z Echobelly czy Louise Wener z londyńskiej grupy Sleeper to brytyjska odpowiedź na działalność Courtney Love, Kristin Hersh, Tani Donnelly i innych - wciąż znacznie liczniejszych - wyemancypowcinych dam zza Oceanu.
Dwudziestosiedmioletnia Louise Jane Wener właściwie nie miała wyboru. Jeśli komponujesz melodyjne piosenki, piszesz ostre, ironiczne teksty, a ponadto dysponujesz wyglądem w rodzaju "najładniejsza dziewczyna w klasie" (ach, te oczy...), jesteś skazana na karierę.
W wypadku liderki Sleepera droga do sławy rozpoczęła się na Manchester University, gdzie Miss Wener próbowała swoich sił w kilku studenckich zespołach. To było totalne gówno - ocenia dziś swoje artystyczne początki Louise. Śpiewałam cudze kawałki, wszystkie typu jesteśmy The Doors.

Właśnie na studiach młoda kandydatka na gwiazdę poznała starszego o rok gitarzystę z Sheffield, Jonathana Davida Stewarta - przyszłego chłopaka i współzatożyciela Sleepera. Po ukończeniu nauki para Wener-Stewart przeniosła się do Londynu, aby po skompletowaniu składu własnej grupy (Kenadiid Osman - bas, Andy McClure - perkusja) ruszyć na podbój brytyjskiej sceny niezależnej.

Na początku 1994 roku kwartet zadebiutował singlem Alice in Vain nagranym dla londyńskiej wytwórni Indolent Records. Tytułowa kompozycja, budząca skojarzenia z dokonaniami PJ Harvey, spotkała się z przychylną reakcją prasy branżowej (dziewiąte miejsce na liście debiutów roku tygodnika "New Musical Express"). Następne single, Swallow oraz Delicious, również się podobały, przy czym dość śmiałe obyczajowo teksty Louise zagwarantowały grupie odpowiedni rozgłos.

 Jesienią ubiegłego roku Sleeper zaliczył dużą trasę koncertową jako dodatek do wyspiarskiej megagwiazdy Blur, a następnie, na przełomie 1994 i 1995, muzycy weszli do studia, gdzie powstał materiał na debiutancki album. W styczniu na rynku ukazał się pilotujący dużą płytę singel Inbetweener i dotarł nawet do brytyjskiej Top 40, zaś miesiąc później do sklepów trafił long-play Smart(lndolent, 1995). Płyta sprzedawała się nieźle (w pierwszym tygodniu szczyt listy niezależnych), choć tym razem recenzenci byli raczej powściągliwi w pochwałach.

Ich chłodne reakcje nie zaszkodziły jednak popularności Sleepera - kolejny singel grupy, Vegas (nagrany z gościnnym udziałem gitarzysty Blur - Grahama Coxona), powtórzył sukces komercyjny Inbetweener.
Oczywiście formacji kierowanej przez Louise wciąż daleko jeszcze do sławy Suede, Oasis, czy wspomnianego wyżej Blur. Ale też propozycja artystyczna panny Wener i spółki idzie w nieco innym kierunku. Słuchając produkcji Sleepera trudno nie zauważyć, że w odróżnieniu od większości młodych brytyjskich zespołów grupa inspiruje się przede wszystkim muzyką amerykańską.
 Sama Louise nie ukrywała nigdy swej fascynacji dokonaniami Kim Deal (dawniej w Pixies, obecnie na czele The Breeders), co dla pamiętających The Breeders' Last Splash (4AD, 1994) będzie szczególnie oczywiste, jeśli posłuchają takich utworów, jak Poor Flying Man, Twisted albo zamykający album Sleepera Pyromania.
 Niektórzy krytycy zwrócili ponadto uwagę na wpływy innych rockujących Amerykanek: Blondie, Go-Go's, także Belly. Z drugiej jednak strony bardziej popowe kompozycje kwartetu mają w sobie wiele z muzyki angielskiej. Trochę tu The Pretenders (nie przypadkiem na stronie B singla Vegas znalazł się utwór pochodzący z repertuaru tej formacji -Hymn To Her), trochę PJ Harvey, chwilami słychać również... Blur (riff z Bedhead brzmi bliźniaczo podobnie do partii gitary Coxona z Coping czy Jubilee). "Wyspiarskość" Sleepera to także teksty Louise, niewątpliwie jedna z mocniejszych stron twórczości londyńskiego zespołu.
 Piosenki ze Smart z typowo angielską, ironiczną zjadliwością szkicują scenki z życia "typowego, szarego mieszczucha" (Inbetweener, Vegas), atakują feministyczny mit "kobiecej solidarności" (Alice In Vain), ale przede wszystkim stanowią pochwałę beztroskiego hedonizmu.
Bedhead, Lady Love Your Countryside czy Pyrotechnican można odczytać jako apologię "szybkiego życia bez hamulców", a singlowy Delicious, okrzyknięty przez prasę "hymnem na cześć kobiecego seksualizmu", wywołał nawet swojego czasu mały skandal, łącznie z oskarżeniami o seksizm i ignorowanie zagrożenia AIDS. Całkowite nieporozumienie - irytuje się Louise - to po prosto piosenka o tym co czujesz, gdy spotykasz kogoś i kompletnie tracisz głowę. Wesoły popowy kawałek, wyrażający radość kobiety z seksu. Mężczyźni śpiewają podobne teksty od dawna i nie ma afery. Tymczasem otwartość, z jaką liderka Sleepera deklaruje swój alkoholowo-imprezowy światopogląd, nie mogła nie wywołać kontrowersji. Jeden z dziennikarzy nazwał pannę Wener nawet "Keithem Richardsem w spódnicy".
 Sama zainteresowana broni się przed wizerunkiem rock'n'rollowego demona: Nie jestem aż taką hedonistką. Raz w życiu próbowałam koki, ale następnego ranka obudziłam się niewiarygodnie przybita i wypluta. Jeszcze w college'u paliłam trochę trawkę, jednak po trawce trudno z kimkolwiek pogadać, wszyscy robią się beznadziejnie nudni. Przyznaję, mam słabość do alkoholu -w końcu to taka towarzyska" używka... A co z opinią sex-symbolu? Dajcie spokój! Może któregoś dnia spojrzę w lustro, zobaczę kogoś innego i powiem: "Hej, wszyscy na mnie lecą". Póki co, najbardziej seksowna jest myśl o sprzedaniu 17000 płyt w siedem dni od chwili wydania.

Podobne tłumaczenia nie zmienią faktu, że przez swój ostry język Louise Wener zdążyła już podpaść wszystkim na około (chyba tylko bracia Gallagherowie mniej liczą się z opinią). Politykom, bo wzywa do bojkotu wyborów; feministkom, bo nazywa je "głupimi histeryczkami nie mającymi pojęcia o mężczyznach"; zwolennikom teorii psychoanalizy Freuda, bo ich mistrza tytułuje określeniem "starego ch... pieprzącego głupoty"; wreszcie większości elit, bo nieustannie atakuje wszechwładną ideologię political correctness ("politycznej poprawności"). Stąd liderka Sleepera nie może narzekać na brak wrogów.
Jednak na pytanie dziennikarza, czy chciałaby kogoś za coś przeprosić odpowiada zdecydowanie: Nie. Przeprosiny nie mają sensu. Jeśli czegoś żałuję, to tylko paru wypowiedzi, które zostały kompletnie niezrozumiane. Ale tak to bywa. Kiedy piszesz listy, masz zawsze czas na poprawki. Wywiady idą od razu w świat. Tym sposobem Sleeper wyrósł na zespół, wokół którego co jakiś czas porządnie "szumi". Podczas gdy dla zdeklarowanych przeciwników są tylko kolejną kapelą z kobietą na czele, zwolennicy widzą w nim formację, która w twórczy sposób łączy w swej twórczości atmosferę amerykańskiego rocka lat dziewięćdziesiątych z wyspiarską ironią i angielskimi popowymi tradycjami. Gdy wrogowie widzą w pannie Wener "bezczelną, arogancką babę", dla fanów będzie zawsze "wyzwoloną dziewczyną z własnym zdaniem". Bez względu na to, kto ma rację, Louise i koledzy mogą spać spokojnie. Zła reputacja działa na ich korzyść...

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
The Alice [Alice in vain/Ha ha you' re dead/Big nurse]Sleeper11.1993128-Indolent SLEEP 001[written by Wener, Stewart][produced by Anjali Dutt]
Swallow /Twisted/One girl dreamingSleeper02.199476[1]-Indolent SLEEP 002[written by Wener, Stewart][produced by Anjali Dutt]
Delicious /Lady love your countryside/Bedside mannersSleeper05.199475[2]-Indolent SLEEP 003[written by Wener, Stewart][produced by Ian Broudie]
Inbetweener /Little AnnieSleeper01.199516[7]-Indolent SLEEP 006[written by Wenert][produced by Paul Corkett, Sleeper]
Vegas /Hymn to herSleeper03.199533[9]-Indolent SLEEP 008[written by Wener, Stewart, Maclure, Osman][produced by Bruce Lampcov]
What do i do now?/Paint meSleeper09.199514[9]-Indolent SLEEP 009[written by Wener, Stewart, Maclure, Osman][produced by Stephen Street]
Sale of the century/AtomicSleeper04.199610[11]-Indolent SLEEP 011[written by L. Wener, A. Maclure][produced by Stephen Street]
Nice Guy Eddie/InbetweenerSleeper07.199610[10]-Indolent SLEEP 013[written by L. Wener][produced by Stephen Street]
Statesque /She' s a sweetheartSleeper09.199617[11]-Indolent SLEEP 014[written by L. Wener][produced by Stephen Street]
She' s a good girl/Come on come onSleeper09.199728[11]-Indolent SLEEP 015[written by L. Wener][produced by Stephen Street]
Romeo me/C**T LondonSleeper11.199739[5]-Indolent SLEEP 017[written by L. Wener][produced by Stephen Street]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
SmartSleeper02.19955[33]-Indolent SLEEP 007[gold-UK][produced by Paul Crokett, Sleeper; Ian Broudie]
The it girlSleeper05.19965[49]-Indolent SLEEP 012[platinium-UK][produced by Stephen Street]
Pleased to meet youSleeper10.19977[9]-Indolent SLEEP 016[silver-UK][produced by Stephen Street]

poniedziałek, 9 listopada 2015

Sleeper

Na Wyspach pochód rockowych emancypantek trwa. Zbuntowane dziewczyny uzbrojone w gitary coraz częściej spychają w cień kolegów-muzyków. Poczynania Justine Frischmann z Elastiki, Sonii Aurory Madan z Echobelly czy Louise Wener z londyńskiej grupy Sleeper to brytyjska odpowiedź na działalność Courtney Love, Kristin Hersh, Tani Donnelly i innych - wciąż znacznie liczniejszych - wyemancypowcinych dam zza Oceanu.
Dwudziestosiedmioletnia Louise Jane Wener właściwie nie miała wyboru. Jeśli komponujesz melodyjne piosenki, piszesz ostre, ironiczne teksty, a ponadto dysponujesz wyglądem w rodzaju "najładniejsza dziewczyna w klasie" (ach, te oczy...), jesteś skazana na karierę. W wypadku liderki Sleepera droga do sławy rozpoczęła się na Manchester University, gdzie Miss Wener próbowała swoich sił w kilku studenckich zespołach. To było totalne gówno - ocenia dziś swoje artystyczne początki Louise. Śpiewałam cudze kawałki, wszystkie typu jesteśmy The Doors. Właśnie na studiach młoda kandydatka na gwiazdę poznała starszego o rok gitarzystę z Sheffield, Jonathana Davida Stewarta - przyszłego chłopaka i współzatożyciela Sleepera. Po ukończeniu nauki para Wener-Stewart przeniosła się do Londynu, aby po skompletowaniu składu własnej grupy (Kenadiid Osman - bas, Andy McClure - perkusja) ruszyć na podbój brytyjskiej sceny niezależnej.
Na początku 1994 roku kwartet zadebiutował singlem Alice in Vain nagranym dla londyńskiej wytwórni Indolent Records. Tytułowa kompozycja, budząca skojarzenia z dokonaniami PJ Harvey, spotkała się z przychylną reakcją prasy branżowej (dziewiąte miejsce na liście debiutów roku tygodnika "New Musical Express"). Następne single, Swallow oraz Delicious, również się podobały, przy czym dość śmiałe obyczajowo teksty Louise zagwarantowały grupie odpowiedni rozgłos. Jesienią ubiegłego roku Sleeper zaliczył dużą trasę koncertową jako dodatek do wyspiarskiej megagwiazdy Blur, a następnie, na przełomie 1994 i 1995, muzycy weszli do studia, gdzie powstał materiał na debiutancki album. W styczniu na rynku ukazał się pilotujący dużą płytę singel Inbetweener i dotarł nawet do brytyjskiej Top 40, zaś miesiąc później do sklepów trafił long-play Smart(lndolent, 1995). Płyta sprzedawała się nieźle (w pierwszym tygodniu szczyt listy niezależnych), choć tym razem recenzenci byli raczej powściągliwi w pochwałach. Ich chłodne reakcje nie zaszkodziły jednak popularności Sleepera - kolejny singel grupy, Vegas (nagrany z gościnnym udziałem gitarzysty Blur - Grahama Coxona), powtórzył sukces komercyjny Inbetweener.
Oczywiście formacji kierowanej przez Louise wciąż daleko jeszcze do sławy Suede, Oasis, czy wspomnianego wyżej Blur. Ale też propozycja artystyczna panny Wener i spółki idzie w nieco innym kierunku. Słuchając produkcji Sleepera trudno nie zauważyć, że w odróżnieniu od większości młodych brytyjskich zespołów grupa inspiruje się przede wszystkim muzyką amerykańską. Sama Louise nie ukrywała nigdy swej fascynacji dokonaniami Kim Deal (dawniej w Pixies, obecnie na czele The Breeders), co dla pamiętających The Breeders' Last Splash (4AD, 1994) będzie szczególnie oczywiste, jeśli posłuchają takich utworów, jak Poor Flying Man, Twisted albo zamykający album Sleepera Pyromania. Niektórzy krytycy zwrócili ponadto uwagę na wpływy innych rockujących Amerykanek: Blondie, Go-Go's, także Belly. Z drugiej jednak strony bardziej popowe kompozycje kwartetu mają w sobie wiele z muzyki angielskiej. Trochę tu The Pretenders (nie przypadkiem na stronie B singla Vegas znalazł się utwór pochodzący z repertuaru tej formacji -Hymn To Her), trochę PJ Harvey, chwilami słychać również... Blur (riff z Bedhead brzmi bliźniaczo podobnie do partii gitary Coxona z Coping czy Jubilee). "Wyspiarskość" Sleepera to także teksty Louise, niewątpliwie jedna z mocniejszych stron twórczości londyńskiego zespołu. Piosenki ze Smart z typowo angielską, ironiczną zjadliwością szkicują scenki z życia "typowego, szarego mieszczucha" (Inbetweener, Vegas), atakują feministyczny mit "kobiecej solidarności" (Alice In Vain), ale przede wszystkim stanowią pochwałę beztroskiego hedonizmu.
Bedhead, Lady Love Your Countryside czy Pyrotechnican można odczytać jako apologię "szybkiego życia bez hamulców", a singlowy Delicious, okrzyknięty przez prasę "hymnem na cześć kobiecego seksualizmu", wywołał nawet swojego czasu mały skandal, łącznie z oskarżeniami o seksizm i ignorowanie zagrożenia AIDS. Całkowite nieporozumienie - irytuje się Louise - to po prosto piosenka o tym co czujesz, gdy spotykasz kogoś i kompletnie tracisz gtowę. Wesoły papowy kawałek, wyrażający radość kobiety z seksu. Mężczyźni śpiewają podobne teksty od dawna i nie ma afery. Tymczasem otwartość, z jaką liderka Sleepera deklaruje swój alkoholowo-imprezowy światopogląd, nie mogła nie wywołać kontrowersji. Jeden z dziennikarzy nazwał pannę Wener nawet "Keithem Richardsem w spódnicy". Sama zainteresowana broni się przed wizerunkiem rock'n'rollowego demona: Nie jestem aż taką hedonistką. Raz w życiu próbowałam koki, ale następnego ranka obudziłam się niewiarygodnie przybita i wypluta. Jeszcze w college'u paliłam trochę trawkę, jednak po trawce trudno z kimkolwiek pogadać, wszyscy robią się beznadziejnie nudni. Przyznaję, mam słabość do alkoholu -w końcu to taka towarzyska" używka... A co z opinią sex-symbolu? Dajcie spokój! Może któregoś dnia spojrzę w lustro, zobaczę kogoś innego i powiem: "Hej, wszyscy na mnie lecą". Póki co, najbardziej seksowna jest myśl o sprzedaniu 17000 płyt w siedem dni od chwili wydania.
Podobne tłumaczenia nie zmienią faktu, że przez swój ostry język Louise Wener zdążyła już podpaść wszystkim na około (chyba tylko bracia Gallagherowie mniej liczą się z opinią). Politykom, bo wzywa do bojkotu wyborów; feministkom, bo nazywa je "głupimi histeryczkami nie mającymi pojęcia o mężczyznach"; zwolennikom teorii psychoanalizy Freuda, bo ich mistrza tytułuje określeniem "starego ch... pieprzącego głupoty"; wreszcie większości elit, bo nieustannie atakuje wszechwładną ideologię political correctness ("politycznej poprawności"). Stąd liderka Sleepera nie może narzekać na brak wrogów.
Jednak na pytanie dziennikarza, czy chciałaby kogoś za coś przeprosić odpowiada zdecydowanie: Nie. Przeprosiny nie mają sensu. Jeśli czegoś żałuję, to tylko paru wypowiedzi, które zostały kompletnie niezrozumiane. Ale tak to bywa. Kiedy piszesz listy, masz zawsze czas na poprawki. Wywiady idą od razu w świat. Tym sposobem Sleeper wyrósł na zespół, wokół którego co jakiś czas porządnie "szumi". Podczas gdy dla zdeklarowanych przeciwników są tylko kolejną kapelą z kobietą na czele, zwolennicy widzą w nim formację, która w twórczy sposób łączy w swej twórczości atmosferę amerykańskiego rocka lat dziewięćdziesiątych z wyspiarską ironią i angielskimi popowymi tradycjami. Gdy wrogowie widzą w pannie Wener "bezczelną, arogancką babę", dla fanów będzie zawsze "wyzwoloną dziewczyną z własnym zdaniem". Bez względu na to, kto ma rację, Louise i koledzy mogą spać spokojnie. Zła reputacja działa na ich korzyść...
Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
The Alice [Alice in vain/Ha ha you' re dead/Big nurse]Sleeper11.1993128-Indolent SLEEP 001[written by Wener, Stewart][produced by Anjali Dutt]
Swallow /Twisted/One girl dreamingSleeper02.199476[1]-Indolent SLEEP 002[written by Wener, Stewart][produced by Anjali Dutt]
Delicious /Lady love your countryside/Bedside mannersSleeper05.199475[2]-Indolent SLEEP 003[written by Ian Broudie][produced by Anjali Dutt]
Inbetweener /Little AnnieSleeper01.199516[7]-Indolent SLEEP 006[written by Wener][produced by Paul Corkett, Sleeper]
Vegas /Hymn to herSleeper03.199533[9]-Indolent SLEEP 008[written by Wener, Stewart, Maclure, Osman][produced by Bruce Lampcov]
What do i do now?/Paint meSleeper09.199514[9]-Indolent SLEEP 010[written by Wener, Stewart, Maclure, Osman][produced by Stephen Street]
Sale of the century/AtomicSleeper04.199610[11]-Indolent SLEEP 011[written by L. Wener, A. Maclure][produced by Stephen Street]
Nice Guy Eddie/InbetweenerSleeper07.199610[10]-Indolent SLEEP 013[written by L. Wener][produced by Stephen Street]
Statesque /She' s a sweetheartSleeper09.199617[11]-Indolent SLEEP 014[written by L. Wener][produced by Stephen Street]
She' s a good girl/Come on come onSleeper09.199728[11]-Indolent SLEEP 015[written by L. Wener][produced by Stephen Street]
Romeo me/C**T LondonSleeper11.199739[5]-Indolent SLEEP 017[written by L. Wener][produced by Stephen Street]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK]
Komentarz
SmartSleeper02.19955[33]-Indolent SLEEP 007[gold-UK][produced by Paul Crokett, Sleeper; Ian Broudie]
The it girlSleeper05.19965[49]-Indolent SLEEP 012[platinium-UK][produced by Stephen Street]
Pleased to meet youSleeper10.19977[9]-Indolent SLEEP 016[silver-UK][produced by Stephen Street]