My Bloody Valentine

Grupa przebijająca się długo do kręgu inspiratorów współczesnej muzyki niezależnej, skutkiem swoich ulotnych melodycznych i studyjnych upodobań. Powstali w Dublinie (Irlandia) w 1983 jako efemeryczny duet Compex w składzie Kevin Shields (gitara, śpiew) i Colm 0'Ciosoig (perkusja). Pod nową nazwą przenieśli się do Berlina wraz z Dave'em Conwayem (śpiew) i Tiną (instrumenty klawiszowe). Pierwszy longplay, wydany przez dość tajemniczą wytwórnię German Tycoon This Is Your Bloody Valentine (późniejsza reedycja brytyjska) nie znalazł wielu nabywców i zespół powrócił do Londynu. W rozszerzonym o Debbie Goods (bas) składzie nagrał maksisingel Geek! i pochodzący z niego temat "No Place To Go".
Inspirowana muzyką Cramps i Birthday Party oferta zdobyła umiarkowane uznanie, podobnie jak kolejny, nagrany dla Kaleidoscope Sound Joe Fostera krążek The New Record By My Bloody Valentine (wpływ Jesus And Mary Chain). Kontrakt z wytwórnią Lazy kierowaną przez Primitives przyniósł temat "Sunny Sunday Smile" i minialbum Ecstasy (1987) łączący pop dla nastolatków z piłowaniem na gitarach. Odejście Conwaya zapowiadało zmianę stylu, co łączyło się z pozyskaniem nowej wokalistki Belindy Butcher.
Kontrakt z wytwórnią Creation zaowocował skoncentrowaniem się na pracy studyjnej (czwórka "You Made Me Realise" z 1998). Kontrast między subtelnymi liniami melodycznymi i dźwiękowym collage'em zabrzmiał w pełni na pierwszym prawdziwym albumie grupy, Isn't Anything ("Feed Me With Your Kis"). Autorskie brzmienie zespołu kontynuwała czwórka Glider i kontrowersyjny temat "Tremelo" (1991), który według słów zespołu przypominał "coś słuchanego na radiu tranzystorowym".
Dowodem dojrzałości grupy był longplay Loveless z 1991. Płyta, jak i poprzednie dokonania zespołu, wywarła znaczny wpływ na formacje Slowdive, Lush i Chapterhouse. Zadłużeni w studiach nagraniowych My Bloody Valentine opuścili Creation i przenieśli się do Island Records. Nowy etap skomplikowały trudności z instalacją sprzętu w wybudowanym własnym kosztem studiu w południowym Londynie.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
No Place To Go/Moonlight	My Bloody Valentine	12.1985	-	-	Fever FEV5X	[written by David Conway, Kevin Shields][produced by My Bloody Valentine]
Sunny Sundae Smile/Sylvie's Head	My Bloody Valentine	02.1987	-	-	Lazy LAZY 04	[written by David Conway, Kevin Shields][produced by My Bloody Valentine][6.UK Indie]
Strawberry Wine/Never Say Goodbye	My Bloody Valentine	08.1987	-	-	Lazy LAZY 07T	[produced by My Bloody Valentine][13.UK Indie]
You Made Me Realise	My Bloody Valentine	08.1988	-	-	Creation CRE 055	[written by Kevin Shields][produced by My Bloody Valentine][5.UK Indie]
Feed Me With Your Kiss/I Believe	My Bloody Valentine	11.1988	-	-	Creation CRE 061	[written by Kevin Shields][Produced by My Bloody Valentine][2.UK Indie]
Soon/Glider	My Bloody Valentine	04.1990	41[3]	-	Creation CRE0 73	[written by Kevin Shields][Produced by My Bloody Valentine]
To Here Knows When/Swallow	My Bloody Valentine	02.1991	29[2]	-	Creation CRE 085	[written by K. Shields, B. Butcher][Produced by My Bloody Valentine]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Loveless	My Bloody Valentine	11.1991	24[3]	-	Creation CRELP 060	[Produced by Kevin Sheilds]
EP's 1988–1991	My Bloody Valentine	02.2012	33[1]	-	Sony Music 88691941692	[Produced by Kevin Sheilds]
Isn't Anything	My Bloody Valentine	05.2012	61[1]	-	Sony Music 88697312082	[Produced by My Bloody Valentine]

Raveonettes

Duński duet grający alternatywnego rocka. Występują w składzie – Sune Rose Wagner (wokal, gitara) i Sharin Foo (wokal, bas). Wśród swoich muzycznych fascynacji wymieniają między innymi The Jesus and Mary Chain, My Bloody Valentine, The Velvet Underground i Sonic Youth i Beach Boys.

 

Grupa powstała w 2001 roku w Kopenhadze, z inicjatywy Foo i Wagnera. Niedługo potem dołączyli do nich – gitarzysta Manoj Ramdas i perkusista jazzowy Jakob Hoyer. W tym składzie nagrali swoją debiutancką Ep-kę „Whip It On”, która ukazała się w sierpniu następnego roku. Niedługo potem wystąpili na festiwalu SPOT, drugim, co do wielkości w Danii. Był to punkt zwrotny w ich karierze. Nie tylko zostali zauważeni przez publiczność, lecz także zwrócił na nich uwagę prestiżowy magazyn Rolling Stone. W marcu 2003 roku został uhonorowany nagrodą duńskiego przemysłu muzycznego (odpowiednikiem Grammy) w kategorii Najlepszy Album Roku. 

Pięć miesięcy później, wydali swój pierwszy longplay, "Chain Gang of Love”. Od strony producenckiej – obowiązkami dzielili się Wagner i Richard Gottehrer, odpowiedzialny choćby za debiutancki krążek Blondie. Niedługo potem ukazał się mini album „That Great Love Sound”.
Na początku maja 2005 roku swoją premierę miała ich druga płyta, „Pretty in Black”, z gościnnym udziałem między innymi Ronnie Spector (wokalistki The Ronettes), Maureen Tucker (perkusistki The Velvet Underground), czy Martina Rev (klawiszowca Suicide). W składzie pojawił się także dodatkowy muzyk - Anders Christiensen, grający na perkusji, klawiszach i basie (zamiast Foo). Wydawnictwo promował singiel „Love In A Trashcan”.
 Po zakończeniu promocyjnej trasy koncertowej, z formacją pożegnał się Ramdas, zasłaniając się potrzebą skupienia się na swym nowym zespole, SPEKTR.
Ich trzeci album – „Lust Lust Lust” trafił najpierw na rynek europejski (połowa listopada 2007 roku), a dopiero w drugiej kolejności ukazał się za Oceanem (luty następnego roku). Firmowali go oficjalnie tylko – Foo i Wagner.
We wrześniu następnego roku w sklepach pojawiły się dwie EP-ki formacji – „Sometimes They Drop By” oraz „The Raveonettes Remixed”, w październiku ukazała się ich mini płyta „Beauty Dies”, a dwa miesiące później solowy, duńskojęzyczny album gitarzysty The Raveonettes, zatytułowany po prostu „Sune Rose Wagner”.
Ich najnowszy krążek, „In and Out of Control”, ukazał się na początku października 2009 roku. Promował go singiel „Last Dance”.
Znakiem rozpoznawczym The Raveonettes jest tak zwany dwugłos, inspirowany legendarnymi The Everly Brothers i ogólnie, brzmieniem lat 50. i 60., a Foo bywa porównywana do takich wokalistek, jak Courtney Love (Hole), Joan Jett i Liz Phair.
Duński duet, odnosząc się wyraźnie do muzyki lat 50. i 60., ubarwia ją współczesnymi środkami ekspresji, brzmieniem opartym o pulsującą elektronikę, mocne bity, przesterowane gitary i doskonałe harmonie wokalne. Obrazu dopełniają wyraziste, mroczne teksty i temperament sceniczny Sharin Foo, obwołanej przez krytykę jedną z najgorętszych kobiet w historii rock & rolla. 

Do tej pory wydali 4 długogrające płyty, z których najlepiej sprzedającą okazała się Pretty in Black. Z tego albumu pochodzi największy hit The Raveonettes - Love in a Trashcan. Wyreżyserowany przez Pedera Pedersena teledysk do tego utworu nakręcony został w stylistyce lat 60-tych. Warto dodać, że ich debiutancki album Whip It On w Danii otrzymał nagrodę Grammy za rockowy album roku, a magazyny Rolling Stone i Q obwołały The Raveonettes jedną z największych nadziei światowej sceny. Singiel Dead Sound promujący album Lust, Lust, Lust szturmem zdobywa brytyjskie listy przebojów, a ostatni krążek grupy jest zatytułowany "Observator" i ukazał się we wrześniu 2012 roku

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Attack of the Ghost Riders	Raveonettes	12.2002	73[3]	-	Columbia 6733892	[written by Sharin Foo, Sune Rose Wagner][produced by Sune Rose Wagner]
Beat City	Raveonettes	05.2003	83[1]	-	Columbia RAVEON 002	[written by Sune Rose Wagner][produced by Sune Rose Wagner]
That Great Love Sound	Raveonettes	08.2003	34[5]	-	Columbia RAVEON 005	[written by Richard Gottehrer, Sune Rose Wagner][produced by Sune Rose Wagner,Richard Gottehrer]
Heartbreak Stroll	Raveonettes	12.2003	49[2]	-	Columbia RAVEON 008	[written by Sune Rose Wagner][produced by Richard Gottehrer,Sune Rose Wagner]
That Great Love Sound [remix]	Raveonettes	05.2004	52[2]	-	Columbia RAVEON 010	[written by Richard Gottehrer, Sune Rose Wagner][produced by Sune Rose Wagner,Richard Gottehrer]
Ode To L.A.	Raveonettes	05.2005	78[3]	-	Columbia RAVEON 013	[written by Sune Rose Wagner][produced by Richard Gottehrer,Sune Rose Wagner]
Love In A Trashcan	Raveonettes	07.2005	26[6]	-	Columbia RAVEON 017	[written by Sune Rose Wagner][produced by Richard Gottehrer,Sune Rose Wagner]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Chain Gang of Love	Raveonettes	08.2003	43[3]	123[2]	Columbia 5123782	[produced by Richard Gottehrer, Sune Rose Wagner]
Pretty in Black	Raveonettes	04.2005	71[3]	152[2]	Columbia 5194269	[produced by Richard Gottehrer, Sune Rose Wagner]
Lust Lust Lust	Raveonettes	11.2007	-	108[3]	Fierce Panda NONG 053	[produced by Sune Rose Wagner]
In and Out of Control	Raveonettes	10.2009	-	126[2]	Fierce Panda NONG 64	[produced by Thomas Troelsen, Sune Rose Wagner]
Raven in the Grave	Raveonettes	04.2011	-	126[1]	Vice VCA 800241 [US]	[produced by The Raveonettes]
Observator	Raveonettes	09.2012	-	110[1]	Vice 80329-2 [US]	[produced by Richard Gottehrer, Sune Rose Wagner]
Pe'ahi	Raveonettes	07.2014	-	161[1]	Beat Dies RAV 00004-1 [US]	[produced by The Raveonettes, Justin Meldal-Johnsen]

Lush

LUSH- grupa brytyjska. Powstała w 1988 w Londynie. Z początku tworzyły ją: Miki Berenyi (18.03.1967, Londyn) - g, Emma Andersen (10.06.1967, Londyn)-g, voc, Steve Rippon - b i Chris Acland (7.09.1966. Lancaster) - dr. W październiku 1991 odszedł Rippon. Zastąpił go Phil King (29.04.1960, Londyn) - b, były współpracownik m. in. Felt, wcześniej zatrudniony w archiwum fotograficznym redakcji tygodnika "New Musical Express". Pierwotnie miała nosić nazwę Baby Machine.
Berenyi i Andersen uczęszczały do tej samej szkoły w Willesden Green. Zaprzyjaźniły się, redagowały razem fanzin "Alphabet Soup" (twierdzą, że była to lubieżna wersja "Smash Hits"), a także tworzyły piosenki w stylu Abby, które nagrywały w duecie na ośmiościeżkowy magnetofon firmy Tascam. Przed utworzeniem Lush pierwsza z nich współpracowała z The I-Goat-Fuhrer Five i The Bugs, druga z The Rover Girls (jako basistka).
Grupa Lush zadebiutowała w marcu 1988 przed publicznością klubu Falcon w Londynie. Nieco później zarejestrowała na własny koszt dwie piosenki, Etheriel i Second Sight. Wysłała taśmę Ivo Wattsowi-Russellowi i podpisała kontrakt z jego firmą 4AD. W listopadzie 1989 legitymowała się już minialbumem , wyprodukowanym przez Johna Fryera. Zwróciła uwagę słuchaczy - płyta osiągnęła nakład piętnastu tysięcy egzemplarzy - piosenkami przesyconymi kobiecym wdziękiem, o pełnych uroku melodiach, ale zazwyczaj opracowanymi w sposób eksponujący hałaśliwe, dysonansowe kulminacje gitarowe, wzorowany na nagraniach The Jesus And Mary Chain i MY BLOODY VALENTINE, np. Scarlet, Thoughtforms, Bitter.
W końcu 1989 koncertowała z powodzeniem u boku The Darling Buds i LOOP. Wyrazem uznania dla niej było zaproszenie Johna Peela, popularnego prezentera radia BBC, do dokonania nagrań dla jego audycji. W lutym 1990 wydała czwórkę "Mad Love", zrealizowaną przy pomocy producenta, z którym chciała współpracować od początku — Robina Guthriego z Cocteau Twins. Zdaniem recenzentów zbliżyła się niebezpiecznie do stylu tego zespołu, np. w De-Luxe, Leaves Me Cold, Downer.
Wiosną znowu ruszyła w trasę u boku The PALE SAINTS. W tym czasie nagrała własną wersję piosenki Chirpy Chirpy Cheep Cheep zespołu Middle Of The Road ns składankową płytę "Alvin Lives In Leeds". Latem wystąpiła na prestiżowym ,Glastonbury Festival, została też zaproszona , udziału w londyńskim koncercie The Cure od hasłem Crystal Palace Garden Party.
W październiku dorobiła się następnej czwórki "Sweetness And Light", z trzema nagraniami wyprodukowanymi przez Tima Friese-go-Greene'a, współpracownika Talk Talk. Do końca roku koncertowała w Stanach Zjednoczonych i Japonii. Z myślą o tamtejszych rynkach przygotowała na Gwiazdkę 1990 LP. "Gala" _- wybór starszych nagrań, wzbogacony minn. przeróbką Hey Hey Helen, jednego z przebojów Abby. W kwietniu 1991 po raz drugi koncertowała w Stanach Zjednoczonych - u boku zespołu RIDE. Znowu przy pomocy Guthriego nagrała czwórkę "Black Spring", wydaną w październiku tego roku. Oprócz własnych utworów zaproponowała opracowanie piosenki Fallin' In Love Dennisa Wilsona z zespołu The Beach Boys.
W końcu 1991 koncertowała na terenie całej Wielkiej Brytanii. W styczniu 1992 wydała czwórkę "For Love", zawierającą m.in. przeróbkę kompozycji Outdoor Miner zespołu Wire. Wielkim sukcesem był album Spooky z tego samego okresu - kolejny owoc współpracy z Guthriem, najbardziej dojrzałe dzieło Lush, z piosenkami o subtelniejszych melodiach i bardziej wyrafinowanym, choć jak dawniej potężnym brzmieniu, podejmujący m.in. temat zakłamania kobiet w miłości, np. Nothing Natural, For Love, Stray, Untogether. W 1992 odbyła trasy po Japonii, Stanach Zjednoczonych , Australii, a latem tego roku uczestniczyła w amerykańskim objazdowym festiwalu Lollapalooza '92.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Mad love EP.	Lush	02.1990	55[2]	-	4 AD BAD 003	[produced by Robin Guthrie]
Sweetness and light/Breeze	Lush	10.1990	47[2]	-	4 AD BAD 0013	[written by Emma Anderson][produced by Tim Friese-Greene]
Nothing natural/God' s gift	Lush	09.1991	43[2]	-	4 AD BAD 1016	[written by Emma Anderson][produced by Lush, Mike Hedges]
For love EP.	Lush	01.1992	35[2]	-	4 AD BAD 2001	[produced by Robin Guthrie]
Hypocrite/Love at first sight	Lush	05.1994	52[3]	-	4 AD AD 4008	[written by Miki Berenyi][produced by Robin Guthrie]
Desire lines/White wood	Lush	05.1994	60[2]	-	4 AD BAD 4010	[written by Emma Anderson][produced by Lush, Mike Hedges]
Single girl/Sweetie	Lush	01.1996	21[6]	-	4 AD AD 6001	[written by Emma Anderson][produced by Pete Bartlett, Lush]
Ladykillers/I wanna be your girlfriend	Lush	03.1996	22[6]	-	4 AD AD 6002	[written by M. Berenyi][produced by Pete Bartlett, Lush]
500 [Shake baby shake]/I have the moon	Lush	07.1996	21[6]	-	4 AD AD 6009	[written by Emma Anderson][produced by Pete Bartlett, Lush]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Scar [mini LP]	Lush	10.1989	3.Indie Chart	-	4 AD JAD 911	[produced by Lush,John Fryer]
Gala	Lush	12.1990	-	-	4 AD CAD 017	[produced by Tim Friese-Greene, Robin Guthrie, John Fryer]
Spooky	Lush	02.1992	7[3]	-	4 AD CAD 2002	[produced by Robin Guthrie]
Split	Lush	06.1994	19[3]	195[1]	4 AD CAD 4011	[produced by Mike Hedges and Lush]
Lovelife	Lush	03.1996	8[12]	189[1]	4 AD CAD 6004	[produced by Pete Bartlett and Lush]