Po napisaniu pionierskiego hitu „Rock With The Cavemen" skomponował całą serię świetnych piosenek do wspólnego śpiewania, w tym „A Handful OfSongs", „Water, Water" i banalną ale uroczo niewinną „Little White Bull". Wiele utworów Barta wyrażało proletariacką dumę i nawiązywało silnie do tradycji angielskich teatrzyków rewiowych. Nic dziwnego więc, że Lionel dojrzał wkrótce do pisania większych śpiewanych form scenicznych.
W 1959 roku sukces przyniosły mu dwa przedstawienia „Lock Up Your Daughters" i „Fings Ain't Wot They Used To Be". W tym samym roku skomponował dla Cliffa Richarda klasyczny hit „Living Doll". Jako jeden z pierwszych autorów wprowadził do swych piosenek łagodne, lokalne treści polityczne. Ujmował je ze smakiem i pełną humoru, ironiczną niewinnością. Wraz z nadejściem lat 60-tych Bart nie zdawał sobie sprawy, że dekada ta miała doprowadzić go do szczytów przyprawiających o zawrót głowy i uczynić jedną z muzycznych osobistości swych czasów.
W pierwszym kwartale 1960 roku na pierwsze miejsce list wprowadził błyskotliwie prostą i chwytliwą piosenkę „Do You Mind" w wykonaniu Anthony'ego Newleya, któremu akompaniował pstrykając palcami. Najlepsze miało jednak dopiero nadejść później w tym samym roku, wraz z premierą musicalu „Oliver" według „Olivera Twista" Dickensa. Był to fenomenalny triumf,a „Olivera" uznano za jeden z najlepszych musicali wszechczasów. Dar pisania prostych melodii w połączeniu z łatwymi do zapamiętania tekstami zaowocowały bogactwem klasycznych utworów, takich jak błagalny „Who Will Buy", porywający „Food Glorious Food" czy chwytający za serce „As Long As He Needs Me" (wielki szlagier Shirley Bassey, która jednak rzekomo nigdy go nie lubiła).
Bart był kluczową postacią swingującej sceny londyńskiej lat 60-tych, choć jak sam twierdził, zabawa zaczęła się już w poprzedniej dekadzie. Lionel przyjaźnił się z Brianem Epsteinem, Beatlesami i Rolling Stonesami. Po sukcesie „Olivera" (zdobywcy sześciu Oskarów) stał się międzynarodową gwiazdą. Mówiono o jego romantycznych związkach z Judy Garland i Almą Cogan. Kolejne musicale „Blitz" i „Maggie May" również przyniosły sukces (choć w mniejszej skali). Artysta powrócił z obłoków na ziemię, gdy londyńscy krytycy zmiażdżyli jego kolejne dzieło - musical „Twang" z 1965 r., oparty na dziejach Robin Hooda.
Przez swą filantropijną naturę i na skutek obdarzania zaufaniem zbyt wielu ludzi Bart padł łupem rekinów biznesu i stracił znaczną część swego majątku. Pod koniec lat 60-tych zaczęły się nad nim zbierać chmury; pogłębiało się uzależnienie od narkotyków i alkoholu, wielu jego bliskich przyjaciół zmarło w tragicznych okolicznościach: Cogan na raka,Garland przez alkoholizm i narkotyki, a Epstein prawdopodobnie popełnił samobójstwo. Po tym jak w 1969 roku musical „La Strada" bardzo szybko spadł z afisza w Nowym Jorku, Bart zamknął się w sobie i przez wiele lat trzymał się w cieniu.
Lata 70. i 80-te minęły niemal bezowocnie, napisał tylko fragmenty muzyki do „The Londoners" i „Costa Packet". W tym czasie prasa brukowa zachęcała go do publikacji skandalizujących wspomnień, ale Bart milczał. Pod koniec 80-tych stoczył ostateczną walkę ze swym pijaństwem i pod koniec dekady był już trzcźwiejszym, mądrzejszym i zdrowszym człowiekiem. Jego renesans zaczął się w 1989 roku, gdy brytyjskie towarzystwo budowlane zleciło mu napisanie telewizyjnego jingla. Skomponowaną przez siebie melodię zaśpiewał razem z grupą anielskich dzieciaków, a całość sfilmowana została w retrospektywnej, czarno-białej konwencji. Reklama zdobyła nagrodę, a piosenka „Happy Endings" przywróciła mu należną pamięć publiczności. Bart pozostaje postacią o wielkim talencie, a jego dokonania wyznaczają mu miejsce obok największych amerykańskich twórców musicali komediowych.
|
Single | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] |
Komentarz |
| Happy Endings (Give Yourself A Pinch)/ Happy Endings (Give Yourself A Pinch) (The Party) | Lionel Bart | 11.1989 | 68[6] | - | EMI EM 121 | [written by Lionel Bart ][produced by John Cameron] |
| [with Mike Pratt & Tommy Steele] 10/1956 Rock with the Caveman Tommy Steele 13.UK 08/1957 Water Water / Handful of Songs Tommy Steele 5.UK [with Mike Pratt] 05/1957 Butterfingers Tommy Steele 8.UK 11/1957 Hey You Tommy Steele 28.UK 09/1959 Walkin' Tall Frankie Vaughan 28.UK [with Jimmy Bennett, Mike Pratt] 04/1958 Happy Guitar Tommy Steele 20.UK 12/1959 Little White Bull Tommy Steele 6.UK [solo] 07/1959 Living Doll Cliff Richard 1.UK 10/1959 Living Doll David Hill 92.US 03/1960 Fings Ain't Wot They Used t'Be Max Bygraves 5.UK 03/1960 Do You Mind? Anthony Newley 1.UK/91.US 04/1960 Fings Ain't Wot They Used T'Be Russ Conway 47.UK 07/1960 Do You Mind Andy Williams 70.US 07/1960 Consider Yourself Max Bygraves 50.UK 08/1960 As Long as He Needs Me Shirley Bassey 2.UK 08/1960 I'd Do Anything Mike Preston 23.UK 11/1960 Kicking Up the Leaves Mark Wynter 24.UK 04/1961 Easy Going Me Adam Faith 12.UK 07/1961 Hide and Seek Marty Wilde 47.UK 06/1962 Far Away Shirley Bassey 24.UK 01/1963 As Long as She Needs Me Sammy Davis Jr. 59.US 11/1963 From Russia with Love Matt Monro 20.UK 11/1963 From Russia with Love John Barry 39.UK 04/1964 From Russia with Love Al Caiola 120.US 04/1964 From Russia with Love The Village Stompers 81.US 05/1964 Choose Sammy Davis Jr. 112.US 03/1986 Living Doll Cliff Richard and the Young Ones 1.UK 12/1994 Where Is Love? Gregory Bradley & S. Young Choir 143.UK [with Russ Conway ] 05/1961 We Will Never Be as Young as This Again Danny Williams 44.UK 12/1962 Always You and Me Russ Conway 33.UK [with Camillo, Helmut Zacharias] 10/1964 Tokyo Melody Helmut Zacharias 9.UK [with Sam Sneed , Jay-Z & J. Wright] 02/2000 Anything Jay-Z 55.US/18.UK |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz