Danny Williams

Danny Williams (ur. 7 stycznia 1942r - zm. 6 grudnia 2005r) był południowoafrykańskim piosenkarzem pop. Williams zyskał przydomek „Britain's Johnny Mathis” za swój płynny i stylowy sposób śpiewania ballad. Najbardziej znany jest ze śpiewania swojej wersji „Moon River” w Wielkiej Brytanii w 1961 roku i swojego amerykańskiego przeboju „White on White”. Dorastał w czasach apartheidu w Port Elizabeth, gdzie w wieku sześciu lat zaśpiewał swoje pierwsze solo z chórem kościelnym. Jego ojciec, zawodowy żołnierz, zginął w wojnie koreańskiej, a Williamsa wychowywała babcia.
 

W wieku 14 lat wygrał konkurs talentów i dołączył do tournée show o nazwie Golden City Dixies, które grano w całej Południowej Afryce. Jego członkami byli saksofonista jazzowy Harold Jephtah, a w późniejszych latach piosenkarz i autor tekstów Jonathan Butler. Musical King Kong i Golden City Dixies były jednymi z kilku czarnoskórych południowoafrykańskich show, które zawitały do ​​Europy; i w Londynie w 1959 roku Williams zrobił wrażenie na Normanie Newellu, kierowniku wytwórni płytowej EMI HMV. Newell był kompozytorem i aranżerem starej szkoły Tin Pan Alley i nie był zadowolony z bycia brytyjskim dyrektorem odpowiedzialnym za wydawanie wczesnych hitów Elvisa Presleya.  

W dobrym wyglądzie Williamsa i jego melodyjnym wysokim tenorze dostrzegł zadatki na nowego Johnny'ego Mathisa i podpisał z nim kontrakt płytowy. Pierwszym singlem był Tall a Tree, ale dopiero w 1961 roku i na jego piątej płycie We will Never Be as Young as this Again Williams osiągnął mniejszy hit. To był również rok filmu Blake'a Edwardsa Śniadanie u Tiffany'ego z Audrey Hepburn w roli głównej. Chwytliwa melodia przewodnia filmu, Moon River, skomponowana przez Henry'ego Manciniego z tekstem Johnny'ego Mercera, zdobyła Oscara. Amerykański przebój Moon River został nagrany przez innego tenora, soulowego piosenkarza Jerry'ego Butlera, a Williams początkowo nie chciał nagrywać tej piosenki - głównie, jak później wyjaśnił, dlatego, że nie zrozumiał w tekście nawiązania do „mojego przyjaciela huckleberry”. Jednak po obejrzeniu filmu ustąpił, a jego Moon River sprzedało się lepiej niż instrumentalna wersja samego Manciniego i pod koniec grudnia zastąpił Tower of Strength Frankie Vaughana na 1. miejscu na listach przebojów. 

 Williams lubił opowiadać historię, że jego idol z dzieciństwa Nat „King” Cole odmówił nagrania tej piosenki, ponieważ uważał wersję Danny'ego za nie do pobicia. Od 1961 roku utwór był wznawiany na licznych albumach kompilacyjnych i nadal jest ulubioną pozycją na sesjach karaoke, a nawet na pogrzebach. Następny rok przyniósł Williamsowi trzy przeboje z pierwszej dwudziestki: Jeannie (na podstawie instrumentalnego utworu Russa Conwaya), Wonderful World of the Young (autorstwa Sida Teppera i Roya Bennetta, kompozytorów kilku przebojów Cliffa Richarda) i Tears. Następnie, w lutym 1963 roku, dołączył do 20-miastowej trasy koncertowej prowadzonej przez nową gwiazdę, Helen Shapiro. Na liście był również zespół gitarowy, The Beatles. Pod koniec trasy, Please Please Me był numerem jeden i narodziła się era zespołów beatowych. 

To była nieprzychylna era dla śpiewaków balladowych, a Williams nie miał już więcej brytyjskich przebojów, chociaż White on White znalazł się w pierwszej dziesiątce w USA w 1964 roku. Kontynuował nagrywanie dla HMV do 1967 roku i stale pracował w klubach nocnych. W 1968 roku miał załamanie nerwowe, a dwa lata później upadł, co było konsekwencją rozrzutnego stylu życia, który przez kilka lat koncentrował się w Playboy Club w Park Lane. 

Williams wznowił karierę wokalną na początku lat 70-tych, ale nie przyciągnął uwagi opinii publicznej aż do 1977 roku, kiedy jego płyta Dancin' Easy, oparta na dżinglu z dobrze znanej reklamy Martini, znalazła się w pierwszej trzydziestce. Na początku lat 90-tych nagrywał dla wytwórni Prestige, a w 1994 roku wystąpił w super show poświęconym Natowi „Kingowi” Cole'owi. Scenariusz i narracja Elliota Brooksa sprawiły, że Williams zabrał ją na kilka kolejnych tras koncertowych po Wielkiej Brytanii, ostatnią z nich odbył latem 2004 roku. 

 Po upadku apartheidu w 1990 roku Williams kilkakrotnie wracał do RPA, ale nadal mieszkał w Wielkiej Brytanii. Zmarł w grudniu 2005 roku na raka płuc, w wieku 63 lat. Williams był żonaty trzy razy i pozostawił po sobie partnerkę Daniellę, dwie córki i syna, aktora Anthony'ego Barclaya. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
We will never be as young as this again/Passing Breeze	Danny Williams	05.1961	44[3]	-	HMV POP 839	[written by Lionel Bart,Trevor Stanford]
The miracle of you/Lonely	Danny Williams	07.1961	41[8]	-	HMV POP 885	[written by Cyril Ornadel,David West]
Moon river/A Weaver Of Dreams	Danny Williams	11.1961	1[2][19]	-	HMV POP 932	[written by Henry Mancini,Johnny Mercer]
Jeannie/ It Might As Well Be Spring	Danny Williams	01.1962	14[14]	-	HMV POP 968	[written by Norman Newell,Russ Conway]
The wonderful world of the young/A Kind Of Loving	Danny Williams	04.1962	8[13]	-	HMV POP 1002	[written by Sid Tepper,Roy C. Bennett]
Tears/Tiara Tahiti	Danny Williams	07.1962	22[7]	-	HMV POP 1035	[written by Robert Maxwell]
My own true/Who Can Say?	Danny Williams	03.1963	45[3]	-	HMV POP 1112	[written by Mack David,Max Steiner]
White on white/The Comedy Is Ended	Danny Williams	03.1964	-	9[14]	United Artists 685 [US]	[written by Lor Crane,Bernice Ross]
A little toy balloon/The Truth Hurts	Danny Williams	06.1964	-	84[4]	United Artists 729 [US]	[written by Lor Crane,Bernice Ross][produced by Jack Gold]
Dancing easy/No More Cane	Danny Williams	07.1977	30[7]	-	Ensign ENY 3	[written by Tony Eyers,Chris Hill,Chris Gunning,Nigel Grainge][produced by Tony Eyers]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
White on white	Danny Williams	06.1964	-	122[5]	UA 3359	-