Maverick Sabre

Maverick Sabre (a właściwie Michael Stafford; ur. 12 lipca 1990r)- irlandzko-angielski piosenkarz, autor tekstów i raper. Sabre, kojarzony głównie z gatunkami muzyki takimi jak R&B i folk, jest znany też ze swojego przedziwnego wokalu i grania na gitarze. W styczniu 2011 roku, pojawił się jako gość w utworze „Jungle” Professora Greena, który uplasował się na miejscu 31 na  UK Singles Chart. Jego debiutancka płyta „The Lost Words” została wydana 7 marca 2011 roku, będąc poprzedzona singlem „Look What I've Done” tydzień przed premierą.


Maverick Sabre urodził się w Hackney. W wieku czterech lat przeniósł się do Irlandii, gdzie dorastał w New Ross w hrabstwie Wexford. Następnie Sabre powrócił do Londynu, żeby kontynuować swoją karierę muzyczną.

Jego kariera zaczęła się w 2008 roku gdy pojawił się on w albumie „Sense The Terror” irlandzkich raperów Terawrizta i Nu-Centza. Sabre wystąpił w dwóch utworach: „Lucky” i „Used To Blame”. Współpracował także z raperami Johnnyboy i Intox's Propaganda, następnie sam wydał swoje własne przeboje, takie jak „Lonely Side Of Life” czy „Fade Away”. Sabre posunął dalej swoją karierę w 2009r, gdy dograł się do albumu „Middle Class” autorstwa Jermicide i Danny'ego Digga. Pojawił się w trzech utworach: „Afraid”, „Where We Go to” i „Still With Me”. Maverick Sabre wystąpił także w telewizji SB.TV prezentując swoją piosenkę „They Found Him A Gun”. Wziął także udział w programie „Jail Tales” na BBC 1Xtra, gdzie zaśpiewał „These Walls”. 

Potem, Sabre wrócił do pracowania ze swoją wcześniejszą ekipą. Dograł się do albumu Terawrizta „Written in Stone” i do albumu duetu Terawrizt & Nu-Centz „Sense The Terror 2”, pojawiając się w utworach takich jak „Life Fly By”. 25 listopada 2010 roku, Sabre wydał swoją debiutancką składankę „The Travelling Man” w Wielkiej Brytanii. Wydanie można było pobrać za darmo w sieci, zawierało ono utwór „Sometimes” razem z promującym filmem, któremu towarzyszyła owa piosenka. 6 stycznia 2011, utwór „Sometimes” został wydany jako singiel przez wytwórnię płytową Impala Records. Sabre wystąpił gościnnie na drugiej studyjnej płycie drumowo-bassowego duetu Chase & Status „No More Idols”, w utworze „Fire in Your Eyes”. Pojawią się on także w piosence „Sleepless”, która jest regularnie śpiewana na żywo przez Chase & Status, niemniej jednak, żadna wersja studyjna nie została wydana do dziś. 

Sabre wystąpił także w singlu „Jungle” Professora Greena, który został wydany 1 stycznia 2010r. Singiel ten znalazł się potem w albumie „Alive Till I'm Dead”. Utwór zadebiutował plasując się na miejscu 34 na  UK Singles Chart, tydzień później osiągnął swój szczyt, dosięgając 31 miejsca. 28 lutego 2011, Maverick wydał swój debiutancki singiel „Look What I Done”. 19 kwietnia 2011 roku, Sabre wystąpił na żywo w BBC Two's Later w programie Later Live... with Jools Holland. Po wykonaniu piosenki „Wonderwall” zespołu Oasis w radiu BBC Radio 1 podczas Comic Relief Show, rozszerzona wersja „The Lost Words” dotarła do miejsca 2 w rankingu 10 najlepszych piosenek sklepu iTunes . W 2011r, Sabre pojawił się również podczas tournée irlandzkiego zespołu The Script's Science & Faith, gdzie pełnił rolę supportu i miał okazję zaśpiewać swój utwór „Let Me Go”, który w sierpniu tego samego roku wszedł do Listy Przebojów Wielkiej Brytanii i znalazł się na miejscu 16.

Maverick Sable, 25 lipca 2011r, wydał singiel, który znalazł się na miejscu 16 na Liście Przebojów Wielkiej Brytanii. Ponad rok później, 6 lutego 2012, wydał swój debiutancki album „Lonely Are the Brave”. Następnie upublicznił single: „I Need”, „What Have I Done To You” i „No One”. Maverick Sabre wystąpił także w remixie piosenki „I Need” razem z raperami Chipmunk i Benny Banksem. Potem dograł się do piosenki „We'll Never Know”, z    raperami Akala i Logic.

 W niedzielę 29 stycznia 2012, Sabre pojawił się w segmencie „Sunday Night Sessions” programu „The Late Show with Joanne Good” w BBC London 94.9. Sabre pojawia się na odnowionym albumie Jeffa Wayne’a „Musical Version of The War of the Worlds - The New Generation” w roli Parsona Nathaniela, jednakże rola ta była odgrywana przez Jasona Donovana w każdym show na żywo między 
9 kwietnia 2014 roku, Sabre upublicznił teledysk dla piosenki „Breathe”. 24 lipca 2014, Sabre wydał teledysk dla remixu „Emotion (Ain't Nobody)”, w którym wystąpili Chip Devlin i George the Poet. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Jungle	Professor Green featuring Maverick Sabre	12.2010	31[9]	-	Virgin 5099909441958	[silver-UK][written by Chelsea Marie Duffield and Alexander John Gowers, Stephen Paul Manderson, Michael James Stafford][produced by True Tiger]
In the Air	True Tiger featuring Professor Green & Maverick Sabre	06.2011	52[1]	-	Virgin GBAAA 1100059	[written by Stephen Manderson,Maverick Sabre,Sukh Knight,Gowers,Blue Bear,Stanza,Chunky][produced by True Tiger]
Let Me Go	Maverick Sabre	08.2011	16[11]	-	Mercury GBUM 71103282	[silver-UK][written by Isaac Hayes, Matt Prime, Maverick Sabre][produced by Matt Prime]
I Need	Maverick Sabre	11.2011	18[17]	-	Mercury GBUM 71106373	[gold-UK][written by Dan Radclyffe, Maverick Sabre][produced by Utters]
No One	Maverick Sabre	02.2012	50[2]	-	Mercury GBUV 71100684	[written by Fraser T Smith, Maverick Sabre][produced by Fraser T Smith]
Turn Back	K Koke featuring Maverick Sabre	12.2012	70[1]	-	RCA GBARL 1202075	[written by K Koke, Dominic Miller, Syed Naqui, Kaywan Qazzar, Maverick Sabre, Gordon Sumners.]
Emotion (Ain't Nobody)	Maverick Sabre	.2014	152	-	Mercury 00602537868599	[written by Stephen McGregor,Michael Stafford,David "Hawk" Wolinski,Richard O'Connor][produced by Stephen McGregor]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lonely Are the Brave	Maverick Sabre	02.2012	2[38]	-	Mercury 2770559	[gold-UK][produced by Utters, Matt Prime ,Jimmy Hogarth ,Fraser T Smith, Eg White, Maverick Sabre]
Innerstanding	Maverick Sabre	11.2015	41[1]	-	Mercury 3753088	-
When I Wake Up	Maverick Sabre	04.2019	46[1]	-	Famm SABRECD 001	-

Bally Records

Bally Records była małą wytwórnią płytową zlokalizowaną przy 203 N. Wabash Ave. w Chicago, Illinois. Jej pełna nazwa brzmiała Bally Recording Corporation i była spółką zależną producenta automatów do gier i pinballów Bally Manufacturing. Firma macierzysta dostrzegła i zaspokoiła potrzebę dostarczania płyt dla przemysłu fonografów na monety (szaf grających). 

Dział płyt został uruchomiony w 1955 roku z dużym rozgłosem, w takich publikacjach jak Billboard Magazine , z chicagowskim artystą Lou Breese mianowanym wiceprezesem wykonawczym. Trwało to krótko, a ostatnie płyty zostały wydane w 1957 roku. Jak zwykle w tamtym czasie, płyty były wydawane w trzech prędkościach: 331⁄3, 45 i 78 obr./min. Sparton Records of Canada wydało kilka nagrań Bally. Najbardziej znaną płytą wydaną przez Bally jest „ I Dreamed ” Betty Johnson ( Bally 1020 ), która zadebiutowała na liście Billboard Hot 100 na 9. miejscu na początku 1957 roku.

       Single na listach przebojów

Betty Johnson I'll Wait / Please Tell Me Why .1956 94.US
Betty Johnson Clay Idol / Why Do You Cry? .1956 72.US
Betty Johnson I Dreamed .1956 9.US
Betty Johnson 1492 / Little White Lies .1957 A:70.US;B:25.US
Bob Carroll Butterfly / Look What You've Done To Me .1957 61.US
Frank Pizani Every Time / Angry .1957 70.US

Frank Pizani

Jeden z czworga dzieci, Frank Pisani, urodził się w Chicago jako syn Francesco i Lucii DeCarolis Pisani. Jego rodzice wyemigrowali z prowincji Potenza we Włoszech i osiedlili się w dzielnicy Grand i Western znanej jako „The Patch”. Ojciec Pisaniego, fryzjer, stopniowo sprowadzał swoich braci z Włoch. Jego matka, krawcowa, przygotowywała pyszne posiłki, w tym domowy chleb i makaron. „Wszystko, co zrobiła moja mama, było naprawdę świetne” - mówi Pisani - „ale zawsze szukałem amerykańskiego chleba, amerykańskiego chleba. Nie doceniałem mojej matki, dopóki nie dorosłem”. W drodze do pracy podrzuciła syna do przedszkola, zamiast jeździć na wózku. „Zaoszczędzilibyśmy cztery centy” - mówi Pisani. „Chodziliśmy do piekarni, a ona kupowała mi pączka”. 

 Pisani ukończył szkołę podstawową Różańca Świętego i liceum St. Mel. Udał się na DePaul University, pracując jako woźny w studiu WGN. Program „Bandstand Matinee”, którego gospodarzem był Jim Lounsbury, był hitem wśród nastolatków, a Pisani śpiewał im, gdy czekali w kolejce do wejścia do studia. Grupa tych nastolatków zapytała gospodarza, czy Pisani może wystąpić na scenie, a oni na to pozwolili. Ku ich radości wyśpiewywał „Shaboom”. Producenci programu zaprosili Pisaniego do nagrania płyty, a on nagrał piosenkę „Cry Baby Cry”, którą napisał. Będąc nadal zatrudnionym w WGN, Pisani nagrał melodię z The Highlights, grupą, którą poznał w DePaul. Pod szyldem Bally Records jego „City of Angels” osiągnęło 19 miejsce na liście Billboard Hot 100 w październiku 1956 roku.

 Pisani ukończył DePaul z tytułem licencjata i kontynuował śpiewanie, gdy był zatrudniony jako nauczyciel zastępczy w Chicago. Zdobył certyfikat i uczył w pełnym wymiarze godzin w szkołach podstawowych w rejonie Rogers Park. W 1958 roku Pisani wstąpił do armii w ramach programu sześciomiesięcznego, co oznaczało, że miał sześć miesięcy czynnej służby, a następnie pięć i pół roku w rezerwach gotowych zamiast dwóch lat czynnej służby wymaganych przez ówczesny pobór. Przeszedł podstawowe szkolenie w Fort Leonard Wood w stanie Missouri i został przydzielony do służb specjalnych. „Chcieli, żebym zabawiał klub oficerski i tak dalej” - mówi Pisani. Po podstawówce przeniósł się do Fort Gordon w stanie Georgia i nauczył się alfabetu Morse'a jako radiotelegrafista. Pisani ukończył swoją sześciomiesięczną służbę czynną i wrócił do Chicago, aby uczyć, śpiewać i bawić, jednocześnie spełniając wymagania dotyczące rezerwy. Cztery lata później Pisani został powołany do czynnej służby z powodu kryzysu berlińskiego. Został przydzielony do 32. Dywizji Piechoty z Wisconsin, stacjonującej w Fort Lewis w stanie Waszyngton, niedaleko Seattle. „Pewnej nocy spakowaliśmy nasze torby - wszystko. Byliśmy gotowi do lotu samolotem, a potem go odwołali” - mówi Pisani. „To było w samym środku kryzysu berlińskiego, jeśli dobrze pamiętam”. Pisani oficjalnie służył jako kierowca dowódcy kompanii, ale jego reputacja piosenkarza i artysty przyniosła mu występy w klubach oficerskich i innych miejscach w bazie. Występował z trzyosobowym zespołem i konferansjerem. „W tamtym czasie zaśpiewałem tylko kilka piosenek, a potem zrobiliśmy trochę i tak zacząłem robić różne rzeczy” - mówi Pisani. 

Stacjonował w Fort Lewis przez rok. „Stało się to dla mnie błogosławieństwem” - mówi Pisani. Pewnej nocy wziął udział w Seattle World’s Fair. „Przyniosłem trochę sławy mojemu strojowi, ponieważ wszędzie opisali mnie w tamtejszych gazetach jako śpiewającego faceta z armii”. Pozostał w Seattle do końca targów. „To było jak striptiz, ale było to wspaniałe doświadczenie” - mówi Pisani. Pisani poślubił JoAnn Blitz w 1976 roku. Mają dwie córki i czworo wnucząt. „Nie mogłem prosić o nic lepszego” – mówi. „Byłem błogosławiony”. 

Pisani, nauczyciel w Chicago Public Schools od 10 lat, stał się popularnym piosenkarzem, komikiem, impresjonistą i autorem tekstów, ciesząc się udaną karierą, która trwała dziesięciolecia od jego pierwszej płyty „Cry Baby Cry” do okazjonalnych koncertów, które występuje do dziś. Niezapomniane momenty to śpiewanie w „Dick Clark Show”, granie Tony'ego Bennetta w filmie, dzielenie sceny z wieloma hollywoodzkimi gwiazdami i ostatni występ na Martynice przy Drury Lane w 2004 roku. Zastanawiając się nad czasem spędzonym w wojsku, Pisani mówi: „Chciałbym zrobić więcej, ale usprawiedliwiam to, mówiąc:„ Cóż, przygotowałeś przedstawienie dla żołnierzy ”i to było satysfakcjonujące. Poza tym, kiedy zabawiałem kluby oficerskie, mesy, cokolwiek, myślę, że przyniosłem trochę radości niektórym ludziom” – podsumowuje Pisani.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Angry/Every Time	Frank Pizani	09.1957	-	70[3]	Bally 1040	[written by Jules Cassard,Henry Brunies,Merritt Brunies,Dudley Mecum]

David White

David Ernest White (ur. 26 listopada 1939r - zm. 16 marca 2019r), znany również jako David White Tricker , był amerykańskim wokalistą i autorem tekstów. Założył kwartet doo-wop Danny & the Juniors, a także był członkiem-założycielem popowego trio The Spokesmen. Napisał „Rock and Roll Is Here to Stay” i współautorem wielu innych hitów, w tym „At the Hop”, „You Don't Own Me” i „1-2-3”. 

 White urodził się w Filadelfii w Pensylwanii w 1939 roku. Przed pójściem do szkoły White koncertował po kraju, występując z rodzicami w ich ansamblu o nazwie Barry and Brenda and Company. Jako dziecko zaczął grać na pianinie, trąbce i klarnecie, a w wieku 14 lat zaczął pisać piosenki. Pierwsze usłyszenie w radiu grup R&B opisał jako „tak miłe doświadczenie… Nigdy wcześniej nie mieliśmy styczności z tego rodzaju muzyką ”

 W 1955 roku White przesłuchał przyjaciół i znajomych z sąsiedztwa, aby utworzyć grupę wokalną, którą nazwał The Juvenaires, w której śpiewał jako pierwszy tenor. Pozostali pierwotni członkowie to Danny Rapp (wokalista), Joe „Terry” Terranova (baryton) i Frank Maffei (drugi tenor). Grupę odkrył John Madara. W 1957 roku White i Madara napisali dla grupy „Do the Bop”. Madara, który miał wówczas płytę „Be My Girl” w Prep Records pod nazwiskiem Johnny Madara, zabrał The Juvenaires do swojego trenera wokalnego / producenta muzycznego, Artiego Singera, na przesłuchanie. White powiedział: „Nagraliśmy „Do the Bop” z Johnnym Madarą śpiewającym główny wokal i moją grupą, The Juvenaires, która go wspierała. Artie zabrał to do wytwórni Johnny'ego, Prep Records, ale oni to odrzucili. Następnie Artie zabrał to do Dicka Clarka, który zasugerował zmianę tytułu na „At the Hop”. Artie zmienił niektóre teksty i został współautorem. Wróciliśmy do studia nagraniowego i tym razem moja grupa nagrała piosenkę z Dannym jako liderem. z powrotem do Dicka Clarka i przekazał mu   publikację piosenki”.

 Piosenka została nagrana w Reco-Art Studios w Filadelfii, razem z balladą White'a zatytułowaną „Sometimes (When I'm All Alone)”. The Juvenaires zostali przemianowani na Danny & the Juniors, ponieważ była to bardziej współczesna nazwa, a „At the Hop” wspierany przez „Sometimes (When I'm All Alone)” został wydany przez Singular Records, wytwórnię Artiego Singera z partnerem, disc jockey'em Larry'ym Brownem. „Sometimes (When I'm All Alone)” stało się ulubieńcem wiele grup ulicznych, które dopiero zaczynały, które później odniosły sukces, w tym The Capris, The Chimes, The Cleftones, The Rascals, The Del Satins, The Dovells, The Elegants, The Impalas, The Earls, Randy & the Rainbows, The Tokens , The Vogues oraz Vito & the Salutations, między innymi. 

White uczęszczał teraz na Temple University na pełne stypendium gimnastyczne, ale kiedy Dick Clark zaczął grać „At the Hop”, opuścił college i nigdy nie wrócił, zamiast tego codziennie odwiedzał dom Danny'ego Rappa, aby oglądać American Bandstand . „At the Hop” zajął pierwsze miejsce na liście Billboard, pozycję, którą utrzymywał przez siedem tygodni, bijąc rekord pozycji na liście grup wokalnych. Był także numerem jeden na liście R&B przez pięć tygodni i utrzymywał się w pierwszej czterdziestce przez osiemnaście tygodni. „At the Hop” pojawia się w kilku filmach, w szczególności w American Graffiti i Woodstock (w wykonaniu Sha Na Na). Singular Records nie było w stanie poradzić sobie z dystrybucją tak gorącej płyty, więc Singer sprzedał master firmie ABC Paramount Records. 

Kolejnym nagraniem Danny  and the Juniors była kompozycja White'a „Rock and Roll Is Here to Stay”, która zajęła dziewiętnaste miejsce na liście Billboard Chart i stała się hymnem rock and rolla. Występuje między innymi w filmach Grease (w wykonaniu Sha Na Na) i Christine. White miał kilka innych nagrań w grupie, w tym „Dottie” (nr 39 na liście Billboard), „Twistin 'USA” (nr 27 na liście Billboard), „Pony Express” (nr 60 na liście Billboard), „Twistin 'All Night Long” (68. miejsce na liście Billboard), „Back to the Hop” (80. miejsce na liście Billboard), „Doin' the Continental Walk” (93. miejsce na liście Billboard) i „Oo-La-La-Limbo” (99. miejsce na liście Billboard) . White powiedział w późniejszym wywiadzie: „Wtedy dałeś DJowi butelkę alkoholu, a on puścił twoją płytę. Mogłeś po prostu wejść do studia nagraniowego. Nagrywaliśmy trzy lub cztery płyty tygodniowo… "

 White pojawił się z Dannym and the Juniors w filmie Let's Rock z 1958 roku, a podczas trasy koncertowej z nimi pojawił się w The New York Paramount z Alanem Freedem i The Apollo w Harlemie z „Jocko” Hendersonem. Niektóre inne występy z grupą obejmują The Big Patti Page Record, Saturday Night Prom Merva Griffina, The Pat Boone Chevy Showroom i Dick Clark's Saturday Night Beechnut Show. White opuścił grupę w 1959 roku, ale od czasu do czasu pojawiał się i nagrywał z nimi aż do wczesnych lat siedemdziesiątych. 

W 1960 roku White połączył siły z Johnem Madarą, tworząc Madara & White Productions. Jednym z ich pierwszych wysiłków było wyprodukowanie utworu muzycznego i napisanie „The Fly” (7. miejsce na liście Billboard) dla Chubby Checkera. W ramach niezależnej umowy produkcyjnej z Mercury Records, White i Madara skomponowali „You Don't Own Me” dla Lesley Gore (nr 2 na liście Billboard). Ta piosenka stała się hymnem na rzecz praw kobiet i pojawiła się w kilku filmach, w tym Dirty Dancing, Hairspray i The First Wives Club. White zaaranżował i wykonał chórki dla Debby Boone i Bernadette Peters, występując z Bernadette w programach The Tonight Show i The Tim Conway Show . Przechodząc do Decca Records, White i Madara wyprodukowali „1-2-3” (nr 2 na liście Billboard), współtworząc go z Lenem Barrym. Utwór ten pojawił się także w kilku filmach, w tym w Mr. Holland's Opus. 

 Niektóre inne hity, które Madara i White współtworzyli i współprodukowali, to „Birthday Party” (nr 40 na liście Billboard), „442 Glenwood Avenue” (nr 56 na liście Billboard) i „Cold Cold Winter” (nr 79 na liście Billboard), wszystko dla The Pixies Three; „Pop-Pop-Pop-Pie” (35. miejsce na liście Billboard) dla The Sherrys; i „The Boy Next Door” (nr 18 na liście Billboard) dla The Secrets . 

W Decca, White, Madara i disc jockey Ray Gilmore utworzyli i zostali członkami The Spokesmen. Madara i White wyprodukowali dla nich „Dawn of Correction” (36. miejsce na liście Billboard), współtworząc piosenkę z Gilmore. The Spokesmen nagrali album i pojawili się między innymi w The Mike Douglas Show , Shindig! , Shivaree , Where the Action Is i Hollywood A Go-Go . White i Madara wraz z Gilmore napisali także „Sadie (The Cleaning Lady)”, nagrany przez Johnny'ego Farnhama, który stał się rekordem numer jeden w Australii. 

 Następnie White napisał i był współproducentem „The Thought of Loving You” dla The Crystal Mansion, którego został członkiem. Został on nagrany przez Cher, The Manhattan Transfer, Astrud Gilberto, Lou Christie, The Spiral Starecase i Wayne Newton. W 1971 roku White nagrał solowy album wyprodukowany przez Brooksa Arthura dla Bell Records, zatytułowany Pastel, Paint, Pencil and Ink pod nazwiskiem David White Tricker (Tricker to jego nazwisko rodowe). Wykładał w college'u społecznym i studiował muzykę filmową i orkiestrację na UCLA Extension. 

 W 1959 roku, w wieku dziewiętnastu lat, White poślubił szesnastoletnią Joanne „Dee” Rody. Małżeństwo trwało dwanaście lat i spłodziło troje dzieci: Wendy, Lindę i Jody; Linda zmarła w 2013 roku. W 1998 roku White poślubił Sandrę Simone. On i Simone byli aktywnie zaangażowani w pisanie, produkcję i odkrywanie nowych talentów. David White zmarł w Las Vegas w stanie Nevada 16 marca 2019 roku w wieku 79 lat; jego córka Wendy jako przyczynę śmierci podała raka płuc i gardła. 

 W 1991 roku fortepian White'a został przekazany do Rock and Roll Hall of Fame w Cleveland w stanie Ohio. W 1992 roku White i Danny & the Juniors zostali wprowadzeni do The Hall of Fame i Walk of Fame w Filadelfii przez The Philadelphia Music Alliance. W 2003 roku Danny & the Juniors zostali wprowadzeni do The Vocal Group Hall of Fame w Sharon w Pensylwanii. W 2013 roku White i Danny and the Juniors zostali wprowadzeni do The Broadcast Pioneers Hall of Fame w Filadelfii. Również w 2013 roku White i John Madara zostali wprowadzeni do The Walk of Fame przez The Philadelphia Music Alliance.

Kompozycje Davida White na listach przebojów

[with Artie Singer,John Madara] 12/1957 At the Hop Danny & the Juniors 1.US/3.UK 12/1957 At the Hop Nick Todd 21.US [with John Madara] 04/1962 Doin' the Continental Walk Danny & the Juniors 93.US 06/1962 Dancin' the Strand Maureen Gray 91.US 10/1962 Pop Pop Pop-Pie The Sherrys 35.US 01/1963 Slop Time The Sherrys 97.US 01/1963 Oo-La-La-Limbo Danny & the Juniors 99.US 05/1963 Saturday Night The Sherrys 116.US 08/1963 Birthday Party The Pixies Three 40.US 11/1963 The Boy Next Door The Secrets 18.US 12/1963 Cold, Cold Winter The Pixies Three 79.US 12/1963 You Don't Own Me Lesley Gore 2.US 07/1964 It's Summer Time U.S.A. The Pixies Three 116.US [with Gary Browne,John Madara] 01/1964 442 Glenwood Avenue The Pixies Three 56.US [with Len Barry,John Madara] 05/1965 Lip Sync Len Barry 84.US 01/1966 Like a Baby Len Barry 27.US/10.UK [with Len Barry, Brian Holland , Lamont Dozier& Eddie Holland Jr.,John Madara ] 09/1965 1-2-3 Len Barry 2.US/3.UK 06/1966 1-2-3 Jane Morgan 135.US 02/1967 One, Two, Three Ramsey Lewis 67.US [with Len Barry ,Leon Huff,John Madara] 07/1966 Hey You Little Boo-Ga-Loo Chubby Checker 76.US [with G-Eazy,,John Madara] 12/2015 You Don't Own Me Grace 57.US/4.UK [solo] 03/1958 Rock & Roll Is Here to Stay Danny & the Juniors 19.US 12/1968 The Thought of Loving You Crystal Mansion 84.US [with Joe Terranova] 09/1961 Back to the Hop Danny & the Juniors 80.US [with Carl Fysh] 03/1987 How Many Times Brother Beyond 62.UK 01/1988 Can You Keep a Secret? Brother Beyond 22.UK 01/1989 Be My Twin Brother Beyond 14.UK 10/1989 Drive On Brother Beyond 39.UK 03/1990 Trust Brother Beyond 53.UK

Pixies Three

The Pixies Three to amerykańska nastoletnia grupa wokalna najbardziej znana z hitów „Birthday Party” i „442 Glenwood Avenue”.Występując na lokalnych koncertach od 1957 roku, trio z Hanoweru w Pensylwanii składające się z Midge Bollinger (główny wokal), Kaye McCool (niski wokal) i Debra Swisher (wysoki wokal) podpisało kontrakt z Mercury Records w 1963 roku przez producentów   autorów piosenek Johna Madary i Dave'a White, który odkrył grupę na koncercie w Filadelfii (wśród wcześniejszych sukcesów grupy były dwa występy w programie Ted Mack Amateur Hour). 

 Ich pierwszy singiel „Birthday Party” odniósł duży sukces regionalny i znalazł się na liście Top 40 w kraju (strona b „Our Love” została napisana przez Kaye). Po drugim singlu „442 Glenwood Avenue” / „Cold, Cold Winter” (w którym obie strony znalazły się na listach przebojów), Midge Bollinger opuściła grupę i została zastąpiona przez Bonnie Long, która przejęła wysoki wokal, podczas gdy Debby Swisher została nowym głównym wokalistą . Pierwszym singlem odnowionego składu był remake przeboju R&B The Crows z 1954 roku „Gee”. 

Następnie ukazał się ich debiutancki album, Party With The Pixies Three, wczesny album koncepcyjny rock and rolla oparty na piątkowej imprezie po szkole. Album nie znalazł się na listach przebojów, ale stał się często poszukiwanym przedmiotem wśród kolekcjonerów płyt. W 1964 roku dziewczyny koncertowały w kilku pakietach z The Dave Clark Five i Bobbym Vee i innymi. 17 czerwca tego samego roku wystąpili w West View Park w Pittsburghu z Bobbym Goldsboro i innymi wykonawcami na koncercie, którego głównym bohaterem był The Rolling Stones , którzy byli na swojej pierwszej amerykańskiej trasie koncertowej. 

Czwarty singiel dziewcząt wywołał pewne kontrowersje po wydaniu. „The Hootch” (z dubbingiem publiczności na żywo) miał być nową koncepcją taneczną. Jednak okazało się, że „hootch” to slangowe określenie „alkoholu”, więc disc jockeyowie zaczęli grać na stronie B „It's Summertime USA”, która stała się stroną A. The Pixies Three trwało do 1965 roku z dwoma kolejnymi singlami, „Orphan Boy” i „Your Way”. Potem pojawiło się kilka niewydanych demówek, po czym dziewczyny ukończyły szkołę średnią i rozeszły się. 

W następnym roku wokalistka Swisher nagrała solowy singiel: remake „You're So Good To Me” The Beach Boys, wsparty remakiem „Thank You And Goodnight” The Angels. Przypadkowo dołączyła do The Angels wkrótce potem, zastępując Toniego Masona jako głównego wokalistę. 

 W 1991 roku The Pixies Three wystąpili po raz pierwszy od dwudziestu pięciu lat na zjeździe absolwentów szkół średnich. Doprowadziło to do „drugiego biegu” grupy, który trwał do 2010 roku, wydając sześć płyt CD i występując kilka razy w roku w okolicach ich rodzinnego miasta, a także w Ohio w Nowej Anglii i wzdłuż wybrzeża Atlantyku. Trzy lata później, w czerwcu 2013 roku, oryginalne trio składające się z Debby Swisher Horn, Kaye McCool Krebs i Midge Bollinger Neel spotkało się ponownie w swoim rodzinnym mieście, aby świętować 250. rocznicę, a także 150. rocznicę bitwy o Hanower i 50. "Przyjęcie urodzinowe". W 2015 roku oryginalne trio ponownie zjednoczyło się, by wydać w grudniu nową płytę, Timeless.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Birthday Party/Our Love	Pixies Three	08.1963	-	40[9]	Mercury 72130	[written by John Madara, David White][produced by M.W.B. Productions]
442 Glenwood Avenue/Cold Cold Winter	Pixies Three	12.1963	-	A:56[7];B:79[5]	Mercury 72208	[written by John Madara, David White][produced by J. Madara, D. White]
Gee/After The Party	Pixies Three	04.1964	-	87[3]	Mercury 72250	[written by Watkins, Norton, Dais][produced by John Madara, David White]
It's Summertime U.S.A./The Hootch	Pixies Three	07.1964	-	116[3]	Mercury 722888	[written by John Madara, David White][produced by John Madara, David White]

Playa Poncho

Pochodzący z Atlanty Gerald  McCrary , przez lata znany zawodowo jako „Playa Poncho”. Z nowymi, kreatywnymi dźwiękami i beatami, młodzieniec z oryginalnej grupy rapowej „A-Town Players”, który  podpisał kontrakt z Bellmark Records w Hollywood w Kalifornii albumem „Playing for Keeps”, powraca ponownie, by tchnąć w twoje uszy dźwięki lirycznej błogości. Po podpisaniu kontraktu z So So Def z 1995 nagrał hit „Whatz Up, Whatz Up” (Bass All-Stars), Playa Poncho napisał i wyprodukował piosenki dla Lil Jona, Too Short, Killer Mike, Big Boi i The Purple Ribbon All-Stars . 

Ten wszechstronnie utalentowany artysta planuje przenieść południowy rap na wyższy poziom dzięki nowemu albumowi P-Stacks Gets Money.com. Od „A-Town Drop” po „Stacks In My Jeans”, Playa Poncho odniósł  sukces nawet wtedy, gdy wydawało się, że  uderza w ścianę. Urodzony w Atlancie w stanie Georgia, zanim znalazł inspirację do muzyki, ten młodzieniec wspomina, jak pomagał swojej babci, pracując w King Edwards J Records & Tapes we wschodniej Atlancie. W połowie 2000 roku Playa Poncho założył własną wytwórnię płytową CA Million Records i wyprodukował utwory dla najgorętszych artystów z Atlanty; urzeczywistniając jego marzenia.

 Playa Poncho napisał  i wykonał  klubowy hit „Who You Wit” i jest odpowiedzialny za współpracę Lil Jona i The Eastside Boyz. Kiedy Playa Poncho spogląda wstecz na lata spędzone w grze, opisuje branżę muzyczną jako „dar i przekleństwo”. W wywiadzie stwierdza: „Mogłem zobaczyć zalety i wady branży. Jednak kiedy po raz pierwszy otrzymałem kontrakt płytowy, gdy miałem piętnaście lat, nie miałem pojęcia, w co się pakuję. W biznesie można się wiele nauczyć. Przez lata poświęcałem czas na studiowanie gry, a teraz, wraz z moim nowym debiutanckim albumem, P-Stacks Gets Money.com, planuję to zrobić. Ponieważ muzyka obejmuje płyty winylowe, kasety i płyty kompaktowe, a także oburzające mp3, „Playa Poncho zmienił nazwę na alter ego „P-Stacks”, aby dopełnić współczesność. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Whatz Up, Whatz Up	Playa Poncho Featuring L.A. Sno	08.1995	-	110[17]	So So Def 77 958	[produced by Kizzy Rock][63[17].R&B Chart]

Gone Records

Gone Records to wytwórnia płytowa założona w 1957 roku przez George'a Goldnera wraz z wydawnictwem muzycznym Real Gone Music , która działała na przełomie lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych. Wśród artystów, którzy nagrywali dla wytwórni, byli Bill Haley & His Comets, Ral Donner, Jo-Ann Campbell, Eddie Platt, Johnny Rivers i The Four Seasons. Został przejęty przez Morrisa Levy'ego i włączony do Roulette Records w 1962 roku.

Z pierwszych dwunastu albumów wydanych przez tę wytwórnię jasno wynika, że ​​miała to być jazzowe ujście Goldnera. Album Rala Donnera był jako pierwszy – i ostatni – rock and rollowy album wytwórni. Goldner wydał kilkanaście albumów jazzowych w wytwórni przed albumem Rala Donnera. 

George Goldner był dobrze znany jako fan muzyki latynoskiej (założył takie klasyczne latynoskie wytwórnie jak Tico), ale mniej wiadomo, że w 1959 roku zachował część muzyki kubańskiej w swojej serii Gone Latin. Wydał cztery albumy z muzyką kubańską tuż po tym, jak Fidel Castro przejął Kubę i odciął łatwy dostęp do nagrań, a dwa lata później jeszcze jeden album latynoski z serii. Ta wytwórnia miała kilka znanych problemów z albumami stereo. Materiał Rala Donnera był pierwotnie wydawany tylko w wersji monofonicznej, ale w latach 80-tych zaczął być ponownie wydawany w wersji stereo. 

Bob Hyde, który był szefem maleńkiej wytwórni Murray Hill (oddział Random House Books, dla którego pracował Hyde), powiedział, że prowadzi wytwórnię z biura wielkości schowka na miotły. Chciał wydać reedycję muzyki Orioles, ale należała ona do Morrisa Levy'ego z Roulette, który miał reputację osoby, z którą trudno sobie poradzić. Po sprawdzeniu adresu Roulette, Bob Hyde odkrył, że znajduje się on zaledwie kilka przecznic od jego biura, więc postanowił pewnego dnia przyjść i zobaczyć, co można zorganizować. Opisał swoje pierwsze spotkanie z Levym jako coś z gangsterskiego filmu klasy B. Levy siedział wysoko za biurkiem, a Hyde'a poproszono, by usiadł na krześle przed biurkiem - krześle, którego nogi zostały skrócone. Kilka typów „twardzieli” było z Levym i śmiali się zgodnie za każdym razem, gdy Levy się śmiał. Jakkolwiek dziwne było to spotkanie, Hyde powiedział, że z jakiegoś powodu Levy wydawał się go lubić, i zawarł z nim umowę licencji na katalog Orioles (zwracając uwagę, że umowa nie była w żaden sposób korzystna dla Hyde'a, ale naprawdę chciał zrobić wznawiać wydanie). 

W ten sposób rozpoczęła się seria licencji dla Murraya Hilla, aż w końcu Levy powiedział swojemu brygadziście magazynu, aby wpuścił Hyde'a i dał mu kontrolę nad tym miejscem, aby mógł znaleźć taśmy, na które chciał uzyskać licencję. Mając tę ​​swobodę i zabierając ze sobą swojego przyjaciela Little Waltera Devenne'a z Bostonu, obaj zaczęli odnajdywać dawno zaginione nagrania stereo, z których wiele nigdy wcześniej nie zostało wydanych. W 1988 roku w Murray Hill Records ukazał się LP, który po raz pierwszy miał stereo dla kilku piosenek Rala Donnera. Jednak z powodu błędu w masteringu wiele piosenek miało niewielką separację. Późniejsze reedycje CD w stereo były znacznie lepsze pod względem dźwięku i separacji. Najbardziej wszechstronnym zestawem płyt CD był 2-CD zestaw z 1991 roku z Sequel w Anglii, zatytułowany The Complete Ral Donner, 1959-1962 [Sequel NED CD 190], dla którego Bob Hyde napisał wkładkę i dyskografię, a Walter Devenne wykonał wznowienie produkcji. 

 

 
  Single na listach przebojów

 Girl of My Best Friend / It's Been a Long Time Ral Donner & Starfires 04.1961 19.US 

You Don't Know What You've Got (Until You Lose It)/So close to heaven Ral Donner 07.1961 4.US

 Please Don't Go / I Didn't Figure on Him (To Come Back) Ral Donner 09.1961 39.US

 She's Everything (I Wanted You to Be)/Because We're Young Ral Donner 12.1961 18.US

 Loveless Life / Bells of Love Ral Donner 06.1962 117.US

 (What a Sad Way) To Love Someone/Will You Love Me in Heaven Ral Donner 09.1962 74.US

Eddie Platt

W 1999 roku Eddie Platt miał 89 lat i był młody duchem. Saksofonista, który przebił się z „Tequilą” w 1958 roku, miał się ożenić i cieszył się nowym uznaniem dzięki filmowi The Iron Giant, w którym znalazło się jego nagranie „ Cha-Hua-Hua”. 

 

Eddie Platakis urodził się 8 grudnia 1921 r. w Cleveland w stanie Ohio. Gdy był młody, jego rodzina przeniosła się do Rossford w stanie Ohio, małego miasteczka niedaleko Toledo. Uczęszczał do szkoły w Rossford przez 11 lat; kiedy zmarł jego tata, jego mama i siostra wróciły do ​​Cleveland. W wieku 16 lat Eddie założył swój pierwszy zespół w Rossford High. Przeniósł się do East High School na 79th & Superior i poprosił o używanie swojego pseudonimu scenicznego, Eddie Platt, na ukończeniu studiów, a dyrektor szkoły zgodził się, że legalnie zmienił nazwisko na Platt aż do połowy lat 90-tych. 

 

Zaczął grać w klubach w Rossman i Cleveland, wojsko przerwało koncerty na trzy lata. Eddie najpierw wstąpił na kilka miesięcy do wojska, a następnie do Sił Powietrznych, gdzie przebywał przez pięć miesięcy. Ale to była II wojna światowa, a armia potrzebowała piechoty, więc Platt został przeniesiony z powrotem do armii. Połowę swoich obowiązków wykonał w Stanach, zanim otrzymał zamówienia dla Europy. Jak na ironię, nigdy nie ukończył podstawowego szkolenia ani w armii, ani w lotnictwie. Po wojsku, od 1948 do 1952 roku, grał w klubach ze striptizem z Johnny Pecon Band, koncertem, który mu się podobał. Trwałoby to dłużej, gdyby jacyś starzy głupcy nie wywołali zamieszania, które spowodowało, że politycy zamknęli kluby za nadmierne podbijanie i grindowanie, co według Platta jest niczym w porównaniu z tym, co dzieje się obecnie. Od 1957 do 1967 grał w Hotel Manger na 12th & Chester w centrum Cleveland na tańcach Hale York w wieku od 21 do 28 (lat) na drugim piętrze w każdy piątek wieczorem, lokalny DJ Bill Randle promował pokazy. 

 

Platt miał okazję nagrać swój pierwszy singiel „Rock Em”/ „Chinese Lullaby” dla Epic Records, grając w Manger. Wypadło, ale w następnym roku nakręcił „Tequilę”, cover przeboju The Champs, który wspiął się na 20. miejsce listy przebojów. Eddie nigdy nie widział ani grosza z tantiem, ale uważa, że ​​Randle i Bill Buchanan zarobili ponad 25 000 dolarów od ABC Paramount Records. Kolejny cover, „Cha-Hua-Hua” (the Pets), podążył za nim i wspiął się na 34. miejsce pop, później został wykorzystany jako część 12-utworowej ścieżki dźwiękowej The Iron Giant. 

 

Występy telewizyjne obejmowały programy Perry'ego Como i Dicka Clarka. Program Clarka był jednym z wieczornych specjałów wiecznych nastolatków. W tamtych czasach akty zawsze synchronizowały swoje piosenki z ustami, ale Platt, z prowizorycznym zespołem dziesięciu muzyków z Cleveland, w tym saksofonisty Tommy LiPuma, zachwycił ich na próbach i wystąpił na żywo. Zespół nie był zwykłą pięcioosobową ekipą Platta; ten zespół został podwojony z dwoma wszystkimi, łącznie z perkusistami. Jego zwykli członkowie zespołu mieli stałą pracę i nie mogli wyjechać, by podróżować i robić koncerty. Bill Randle promował koncerty w St. Michaels na Union Avenue, a Platt grał tam regularnie. Jego zespół wspierał głównie  : Pata Boone'a, Elvisa Presleya, Bobby'ego Darina, The Everly Brothers i Brothers Four podczas wielkich rockandrollowych koncertów, które przejeżdżały przez miasto. 

 

Zespół Platta wykonał swoje dwa hity, a następnie wspierał inne występy w serialu. Sam wydał Dance One, wydając 5000 kopii winylowych i sprzedając 3500 kopii na przestrzeni lat. Oryginalny album Platta składał się z pięciu standardów, numeru polki „Festival” i sześciu latynoskich piosenek skomponowanych przez Platta; „Festiwal” stał się tematem przewodnim lokalnego Festiwalu Wszystkich Narodów. 

Platt mieszka w Euclid w stanie Ohio. Lubi tenis, golfa, taniec towarzyski i inne zajęcia ze swoją narzeczoną Andreą. Jego pierwsza żona Bobbie zmarła w 1988 roku. Andrea i Platt są zaręczeni od ośmiu lat, a on chwali się, że jego przyszła narzeczona jest o 19 lat młodsza. W każdy piątek tańczą w Chorwackiej Sali na Lakeshore Rd. Specjalnością tej energicznej pary jest Chicago Hop, innowacyjny taniec aerobowy. Jego siostra i jedyne rodzeństwo, Marge Bell, jest młodą 85-latką i jedyną żyjącą krewną Platta. Jego kolejnym celem jest nagranie albumu z muzyką na saksofon tenorowy, która będzie taneczna i seksowna.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Tequila/Popcorn	Eddie Platt and His Orchestra	03.1958	-	20[10]	ABC-Paramount 9899	[written by Chuck Rio][11[5].R&B Chart]
Cha-Hua-Hua/Vodka	Eddie Platt and His Orchestra	06.1958	-	74[5]	Gone 5031	[written by Lubin, Roth]

Tommy Boy Records

Jeden z najważniejszych, najbardziej wpływowych labeli w historii muzyki hiphopowej. Powołany do życia w 1981 r. przez Toma Silvermana jako niezależne wydawnictwo, zadebiutował niezwykłym singlem „Planet Rock” Afrika Bambaataa i The SoulSonic Force. W niedługim czasie sprzedał się on w ilości ponad 600 tysięcy sztuk, co pozwoliło Silvermanowi na rozwinięcie działalności Tommy Boy. 

W latach 80-tych przez label przewinęły się tak uznane postaci, jak Queen Latifah, Whiz Kid czy grupa R&B Force MD’s, której - wyprodukowany przez Teddy’ego Rileya - album stał się prekursorskim gatunku New Jack Swing - mieszance brzmień klasycznego soulu i rhythm&bluesa z komercyjnym rapem. 

Wspaniały okazał się dla Tommy Boya przełom lat 80. i 90-tych, gdy legendarne krążki nagrali tam m.in. De La Soul, Digital Underground, Coolio i Naughty By Nature.
Niestety - wytwórnia, którą przejął Warner Music (50% udziałów przejęte zostało w 1989 r., a pozostałe - 3 lata później) od połowy lat 90-tych zaczęła się zmagać z dużymi problemami finansowymi. Wynikały one między innymi z faktu, że Warner chciał kierować poczynaniami Tommy Boya tak, by generował on wysokie zyski bez względu na artystyczną wartość wydawnictw, na co nie mógł się zgodzić Tom Silverman. 

W związku z tym pod koniec lat 90-tych zawieszono funkcjonowanie wytwórni. Powróciła ona na początku XXI w., znów jako w pełni niezależny label, niestety nie udało się jej odbudować pozycji z lat 80. i 90-tych.

  
           Single na listach przebojów
This Is Your Night	Amber	06.1996	 24.US
Colour Of Love	Amber	01.1997	 74.US
One More Night	Amber	10.1997 58.US
If You Could Read My Mind	Stars On 54:Ultra Nate,Amber,Jocelyn Enriquez	08.1998 52.US
Sexual (Li Da Di)	Amber	07.1999	42.US
One Way Love	TKA	06.1986 75.US
I Won't Give Up on You	TKA	08.1990	 65.US
Crash (Have Some Fun)	TKA	12.1990	 80.US
Louder Than Love	TKA	08.1991 62.US
Maria	TKA	04.1992	 	44.US
Tears/Forgive Me Girl	Force MDs	09.1984	 102.US
Forgive Me Girl/Auld Lang Syne	Force MDs	01.1985	93.US	
Love Is A House	Force MDs	07.1987	 78.US
The Humpty Dance	Digital Underground	03.1990	 	11.US
Kiss You Back	Digital Underground	11.1991	 40.US
The Bizness/Stakes Is High	De La Soul Featuring Common	06.1996	 101.US
Itzsoweezee (HOT)	De La Soul	10.1996	 113.US
4 More	De La Soul featuring Zhane	03.1997	52.UK
Oooh.	De La Soul featuring Redman	07.2000	29.UK/125.US
All Good?	De La Soul featuring Chaka Khan	11.2000	33.UK/96.US
Thru Ya City / The Art Of Getting Jumped	De La Soul	07.2001	90.UK
Me Myself & I [reissue]	De La Soul	08.2001	113.UK
Buddy [reissue]	De La Soul	08.2001	123.UK
Ring Ring Ring (Ha Ha Hey) [reissue]	De La Soul	01.2002	85.UK
Baby Phat	De La Soul featuring E. Yummy Bingham	03.2002	55.UK	
County Line/Sticky fingers	Coolio	12.1993	 	109.US
Fantastic voyage	Coolio	06.1994	41.UK/3.US
Mama I'm in Love Wit' a Gangsta	Coolio	02.1995	 119.US
Too hot	Coolio	01.1996	9.UK/24.US
1,2,3,4 [Sumpin' new]/Kinda High, Kinda Drunk	Coolio	03.1996	13.UK/5.US
It' s all the way live	Coolio	08.1996	34.UK/29.US
C U When U get there	Coolio feat 40 Thevz	07.1997	3.UK/12.US
Ooh la la	Coolio	10.1997	14.UK
What It's Like	Everlast	12.1998	34.UK/13.US
Ends	Everlast	04.1999	47.UK/109.US
Put Your Lights On	Santana feat. Everlast	10.1999	88.UK/118.US
Black Jesus	Everlast	01.2001	37.UK	
Renegades of funk	Afrika Bambaataa and The Soul Sonic Force	03.1984	30.UK
Unity [Part 1-The Third coming]/Because it' s coming	Afrika Bambaataa and James Brown	08.1984	49.UK
Planet rock [remix]	Paul Oakenfield presents Afrika Bambaataa and The Soul Sonic Force	08.2001	47.UK
Renegades of funk	Afrika Bambaataa and The Soul Sonic Force	09.2001	98.UK
O.P.P./Wickedest man alive	Naughty By Nature	09.1991	35.UK/6.US
Everything' s gonna be alright/O.P.P. [live]	Naughty By Nature	02.1992	 	53.US
Uptown anthem/Guard your grill	Naughty By Nature	06.1992	 	65.US
Hip hop hooray/The hood comes first	Naughty By Nature	01.1993	20.UK/8.US 	
Written on ya kitten/Klickow-Klickow	Naughty By Nature	10.1993	 	93.US
Craziest /Holdin' fort	Naughty By Nature	04.1995	 	51.US
Feel me flow/Hang out and hustle	Naughty By Nature	06.1995	23.UK/17.US
Clap yo hands	Naughty By Nature	09.1995	 105.US
Mourn you til i join you/Nothing to lose [Naughty live]	Naughty By Nature	11.1997	 	51.US

Planet Patrol

Planet Patrol to amerykańska grupa electro wywodząca się z lat 80-tych. Członkami byli Arthur Baker, John Robie i kwintet wokalistów prowadzony przez Herberta J. Jacksona (główny wokalista), Josepha Litesa, Rodneya Butlera, Michaela Anthony'ego Jonesa i Melvina B. Franklina (nie mylić z Melvinem Franklin z Pokus). 

Grupa wyprodukowała tylko jeden album, zatytułowany Planet Patrol w 1983 roku, który osiągnął 64 miejsce na liście Billboard R&B Albums. Najpopularniejsza piosenka grupy, „Play at Your Own Risk”, została stworzona z utworów, które nie znalazły się w ostatecznej wersji przełomowego „Planet Rock” Afrika Bambaataa.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Play At Your Own Risk	Planet Patrol	10.1982	-	-	Tommy Boy 825	[written by A. Baker, J. Robie][produced by Arthur Baker, Francois Kevockian][21[14].R&B Chart]
Cheap Thrills	Planet Patrol	08.1983	-	-	Tommy Boy 835	[written by A. Baker, J. Robie][produced by Arthur Baker, John Robie][30[10].R&B Chart]
I Didn't Know I Loved You (Till I Saw You Rock And Roll)	Planet Patrol	12.1983	-	-	Tommy Boy 837	[written by G. Glitter, M. Leander][produced by Arthur Baker, John Robie][62[9].R&B Chart]

Donnell Pitman

Donnell Pitman to wokalista soul/disco z Chicago . Jednocześnie Donnell Pitman jest orędownikiem nowoczesnego   disco za swój zaraźliwy rarytas „Love Explosion”, wydany w 1982 roku. Było to niewydane arcydzieło „Burning Up”, które przywiózł na pokład The Chicago Party w kwietniu 1982 roku. 

Nagrana w Chicago's Paragon Studios,   strona A i znakomity flip „A Taste Of Honey” zostały ocalone od zapomnienia, gdy w krótkiej sprawie byłego menedżera odkryto master kasety. Obie piosenki zostały napisane przez Jesusa Wayne'a i reprezentują szczyt w kanonie chicagowskiego disco.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Your Love Is Dynamite/ Candy Love	Donnell Pitman	04.1986	-	-	After Five 710	[written by D. Burnside, G. Cooper][produced by Donald Burnside, Archie Russell][82[4].R&B Chart]
Chocolate Lover	Donnell Pitman	10.1986	-	-	After Five 1210	[written by D. Burnside, Donnell Pitman][produced by Donald Burnside, Archie Russell, Milton Crump][63[9].R&B Chart]

Goldfrapp

 Goldfrapp - brytyjski duet muzyczny tworzący muzykę elektroniczną, założony w 1999 roku. Formacja składa się z wokalistki Alison Goldfrapp oraz multiinstrumentalisty Willa Gregory'ego.


Alison Goldfrapp rozpoczęła działalność muzyczną na początku lat 90-tych śpiewając się w chórkach dla takich wykonawców jak Orbital i Tricky. W 1999 roku poznała kompozytora Willa Gregory'ego, z którym po kilku miesiącach znajomości założyła zespół. Tego samego roku duet podpisał kontrakt z Mute Records i rozpoczął prace nad debiutanckim krążkiem.

We wrześniu 2000 ukazała się pierwsza płyta Goldfrapp, zatytułowana Felt Mountain. Promowały ją cztery single, w tym "Lovely Head", "Pilots" i "Utopia" (wydany później jako "Utopia (Genetically Enriched)"). Choć żaden z nich nie podbił list przebojów, to płyta została ciepło przyjęta przez krytyków muzycznych, a ostatecznie zdobyła status złotej. W 2001 roku Felt Mountain nominowano do nagrody Mercury.

Black Cherry, drugi album duetu, ujrzał światło dzienne wiosną 2003 roku. Prezentował brzmienie skoncentrowane bardziej wokół syntezatorowej muzyki dance, a wokalistka Alison zaprezentowała nowy image inspirowany wizerunkiem Marleny Dietrich. Płyta dotarła do pierwszej dwudziestki sprzedaży w Wielkiej Brytanii i pokryła się platyną. Wszystkie cztery wydane z niej single spotkały się z sukcesem na listach przebojów, na czele z "Train" i "Strict Machine". W 2004 roku duet koncertował jako support przed Duran Duran i wyruszył w trasę Wonderful Electric.

Trzecia płyta, Supernature, wydana została w sierpniu 2005. Zadebiutowała na 2. miejscy listy UK Albums Charts, co było najlepszym wynikiem w całej dotychczasowej karierze Goldfrapp. Pierwszy singel, "Ooh La La", dotarł do 4. miejsca na brytyjskiej liście przebojów i była to pierwsza piosenka zespołu (oraz jedyna do tej pory), której udało się dotrzeć do pierwszej piątki. Kolejnymi singlami zostały nagrania "Number 1" i "Ride a White Horse", które także spotkały się z sukcesem komercyjnym. Płyta Supernature została certyfikowana jako platynowa w Wielkiej Brytanii.

W roku 2006 ukazała się kolekcja We Are Glitter zawierająca remiksy z poprzedniej płyty, przeznaczona na rynek amerykański. Wydawnictwo promowano singlem z piosenką "Satin Chic". Jeszcze w tym samym roku opublikowana została płyta koncertowa pt. Live Session. W 2007 roku duet otrzymał dwie nominacje do Grammy - za album Supernature i singel "Ooh La La".

Premiera czwartego wydawnictwa studyjnego w dorobku Goldfrapp, Seventh Tree, miała miejsce w lutym 2008r. Była odejściem od elektronicznego brzmienia, z jakiego duet słynął do tamtej pory. Artyści zaeksperymentowali z muzyką ambientową, nowością było też wykorzystanie gitary akustycznej. Pierwszy singel, "A&E", dotarł do 10. miejsca listy UK Singles Chart, natomiast płyta zadebiutowała na miejscu drugim. Album otrzymał status złotej płyty.

Kolejna płyta duetu, Head First, ukazała się w marcu 2010. Muzycznie była powrotem do czysto elektronicznych brzmień, zdradzała także inspiracje stylistyką lat 80-tych. Pierwszym singlem została piosenka "Rocket", a kolejnym - "Alive". Album dotarł do 6. miejsca w Wielkiej Brytanii i został nominowany do Nagrody Grammy. Na przełom 2011/2012 zaplanowany jest kompilacyjny album podsumowujący współpracę Goldfrapp z EMI.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Utopia	Goldfrapp	11.2000	131[1]	-	Mute MUTE 253	[written by Alison Goldfrapp,Will Gregory][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Human	Goldfrapp	03.2001	100[1]	-	Mute MUTE 259	[written by Alison Goldfrapp,Will Gregory,Tim Norfolk, Bob Locke][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Utopia	Goldfrapp	06.2001	62[2]	-	Mute MUTE 264	[Written By - Will Gregory][produced by Goldfrapp]
Pilots [On a star]/Lovely head	Goldfrapp	11.2001	68[3]	-	Mute MUTE 267	[Written By - Goldfrapp][produced by Goldfrapp]
Train	Goldfrapp	04.2003	23[5]	-	Mute MUTE 291	[written by Alison Goldfrapp,Will Gregory][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Strict machine	Goldfrapp	08.2003	25[8]	-	Mute MUTE 295	[written by Alison Goldfrapp,Will Gregory, Nick Batt][produced by Goldfrapp]
Twist	Goldfrapp	11.2003	31[2]	-	Mute MUTE 311	[written by Alison Goldfrapp,Will Gregory][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Black cherry	Goldfrapp	03.2004	28[3]	-	Mute MUTE 320	[written by Alison Goldfrapp,Will Gregory][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Strict machine 2004	Goldfrapp	05.2004	20[4]	-	Mute MUTE 335
Ooh la la	Goldfrapp	08.2005	4[46]	-	Mute MUTE 342	[written by Alison Goldfrapp,Will Gregory][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Number 1	Goldfrapp	11.2005	9[18]	-	Mute MUTE 351	[written by Alison Goldfrapp,Will Gregory][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Ride A White Horse	Goldfrapp	03.2006	15[11]	-	Mute L12MUTE 356	[written by Alison Goldfrapp,Will Gregory, Nick Batt][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Fly Me Away	Goldfrapp	05.2006	26[4]	-	Mute 12MUTE 361	[written by Alison Goldfrapp,Will Gregory][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
A&E	Goldfrapp	02.2008	10[9]	-	Mute LCDMUTE 389	[written by Alison Goldfrapp,Will Gregory][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Happiness	Goldfrapp	04.2008	25[4]	-	Mute LCDMUTE 392	[written by Alison Goldfrapp,Will Gregory][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Caravan Girl	Goldfrapp	07.2008	54[1]	-	Mute LCDMUTE 401	[written by Alison Goldfrapp,Will Gregory][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Clowns	Goldfrapp	03.2008	115[1]	-	Mute	[written by Alison Goldfrapp,Will Gregory][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Rocket	Goldfrapp	03.2010	47[4]	-	Mute CDMUTE 430	[written by Alison Goldfrapp,Will Gregory][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Believer	Goldfrapp	09.2010	180[1]	-	Mute MUTE 436	[written by Alison Goldfrapp,Will Gregory][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Felt mountain	Goldfrapp	08.2001	57[47]	-	Mute STUMM 188	[gold-UK][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Black cherry	Goldfrapp	05.2003	19[92]	-	Mute STUMM 196	[platinum-UK][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Supernature	Goldfrapp	09.2005	2[66]	138[2]	Mute STUMM 250	[platinum-UK][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Seventh Tree	Goldfrapp	03.2008	2[12]	48[3]	Mute STUMM 280	[gold-US][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Head First	Goldfrapp	04.2010	6[6]	45[2]	Mute STUMM 320	[silver-US][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
The Singles	Goldfrapp	02.2012	33[2]	-	Mute 3011672	[produced by Nick Batt, Flood Pascal ,Gabriel Will ,Gregory Alison, Goldfrapp, Jeremy Wheatley]
Tales of Us	Goldfrapp	09.2013	4[8]	75[1]	Mute STUMM 356	[silver-US][produced by Alison Goldfrapp,Will Gregory]
Silver Eye	Goldfrapp	04.2017	6[5]	118[1]	Mute STUMM 399	[produced by Goldfrapp]