St. Paul

 Paul Joseph Peterson (ur. 18 października 1964 r.), znany również jako St. Paul Peterson , jest wokalistą i muzykiem najbardziej znanym z członkostwa w zespołach The Family and The Time .
Urodzony w Minneapolis w stanie Minnesota, Peterson był najmłodszym synem w muzycznej rodzinie. Został odkryty przez Prince'a w 1983 roku i przygotowywany do zastąpienia Monte Moira jako klawiszowiec zespołu R&B The Time. Peterson zyskał rozgłos, gdy zespół pojawił się w przebojowym filmie Purple Rain .


Kiedy The Time rozpadł się w 1984 roku, Prince zebrał resztki, by stworzyć The Family z Petersonem jako wokalistą. Kadencja grupy była krótka, występując na żywo tylko raz (na First Avenue , gdzie kręcono Purple Rain ). Peterson wyjechał, aby rozpocząć karierę solową, wydając swój tytułowy debiutancki album w 1987 roku. Peterson wydał dwa single, „Intimacy” i „Rich Man” z albumu, a także teledysk do drugiego.

 Prince napisał piosenkę o wczesnym odejściu Petersona z The Family zatytułowaną „Dream Factory”, która została później wydana na kompilacji Crystal Ball z 1998 roku. Peterson wydał dwa solowe albumy w latach 90-tych dla Atlantic Records oraz nagranie na żywo z grupą Minneapolis All-Stars. Jego ostatni solowy album,Everything, został wydany w 2004 roku.

Peterson jest także muzykiem sesyjnym i wspierał wiele koncertów. W późnych latach 80-tych i wczesnych 90-tych Peterson koncertował jako członek zespołu Steve Miller Band . Koncertował także z Kennym Logginsem , Bozem Scaggsem , Donnym Osmondem , Davidem Sanbornem , Oletą Adams, a ostatnio Peterem Framptonem . 

W 1990 roku wydał piosenkę „Every Heart Needs a Home” na ścieżce dźwiękowej z Teenage Mutant Ninja Turtles. W latach 1998-2000 był basistą w zespole house w Donny & Marie  .

Peterson wyprodukował dwa utwory i dwa kolejne utwory na albumie Olety Adams z 2009 roku, Let's Stay Here . Zagrał także na albumie, który ukazał się 21 kwietnia 2009 roku.

W czerwcu 2011 roku Peterson i trzej inni członkowie The Family połączyli się ponownie jako  fDeluxe i we wrześniu 2011 wydali płytę Gaslight . Od tego czasu fDeluxe wydał RELIT, a ostatnio „AM Static”, zbiór coverów wykonanych w klasycznym stylu fDeluxe.

Peterson jest żonaty, ma dwoje dzieci i mieszka w rejonie Minneapolis. Córka Petersona Taylor (pod pseudonimem Jeanne Taylor) wydała swoją debiutancką EP-kę „Jeanne” 12 listopada 2016 r.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Rich Man	St. Paul	10.1987	-	-	MCA 53 110	[written by St. Paul, Oliver Leiber][produced by St. Paul, Ricky P., Dan Brennan][32[16].R&B Chart]
Stranger To Love	St. Paul	07.1990	-	52[11]	Atlantic 87 899	[written by Carl Sturken, Evan Rogers, St. Paul][produced by Carl Sturken, Evan Rogers, St. Paul]

St. Lunatics

 St. Lunatics stanowią amerykańską hip hopową grupę utworzoną w St. Louis , Missouri w 1993 roku. Grupa składa się z przyjaciół z dzieciństwa Nelly , Ali , Murphy Lee , Kyjuan oraz udziałem City Spud .



Pierwszym lokalnym niezależnym hitem grupy był „Gimme What U Got” z 1997 roku. Grupa pomyślała, że ​​łatwiej będzie podpisać kontrakt Nelly niż całej grupie. W 2000 roku Nelly podpisał  kontrakt z Universal Records , a następnie reszta grupy. Podczas gdy Nelly pracował nad swoim solowym albumem Country Grammar , City Spud został aresztowany i skazany na 10 lat więzienia za napad . 

Po przełomowym sukcesie Nelly w 2000 roku St. Lunatics wydali swój debiutancki album Free City . W 2001 roku ukazały się piosenki „Summer in the City” i „Midwest Swing”. W 2002 roku Ali wydał swój solowy album Heavy Starch a  Murphy Lee wydał swój solowy album Murphy's Law w 2003 roku. Murphy założył własną wytwórnię UC ME Entertainment i obecnie promuje swoich nowych artystów. 

Od tego czasu Nelly przeszedł do udanej kariery solowej, a w 2011 roku Nelly nawiązał  współpracę z Vatterott College z siedzibą w St. Louis w celu otwarcia szkoły produkcji muzycznej w centrum St. Louis o nazwie Ex'treme Institute (EI) prowadzonej przez Nelly'ego.

W 2009 roku The St. Lunatics pracowali podobno nad nowym albumem, City Free , który miał zostać wydany latem 2009 roku. Album został przełożony na 2011r. Piosenka zatytułowana "St. Lunatics" wyciekła na początku marca 2009r,   wraz z „Get Low 2 Da Flo” wyprodukowanym przez Play-N-Skillz . Pierwszym oficjalnym singlem wydanym z albumu był „Money Talks” z udziałem rapera Birdmana . Drugim oficjalnym singlem wydanym z albumu był „Polo”.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Midwest Swing	St. Lunatics	06.2001	-	88[5]	Fo' Reel 158 815	[written by Jason "Jay E" Epperson][produced by Jason "Jay E" Epperson][41[20].R&B Chart]
Air Force Ones	Nelly Featuring Kyjuan, Ali And Murphy Lee	11.2002	-	3[20]	Fo' Reel 019 509	[written by Trackboyz, Ali , Kyjuan, Murphy Lee, Nelly][produced by Trackboyz][4[25].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Free City	St. Lunatics	06.2001	-	3[22]	Fo' Reel 014 119	[platinum-US][produced by Jason Epperson, Waiel "Wally" Yaghnam, City Spud, Rich Travali]
Who's The Boss	Nelly & St. Lunatics	03.2006	-	114[1]	Fastlife 66	[produced by Jason Epperson]

Buffy Sainte-Marie

 Ur. 20.02.1941 r. w Piapot Reserve w prowincji Saskatchewan (Kanada). Po uzyskaniu tytułu naukowego Uniwersytetu Massachusetts zrezygnowała z kariery nauczycielskiej na rzecz śpiewania muzyki folk. W 1964 r., po udanych występach w Gerde’s Folk City, podpisała kontrakt z wytwórnią Vanguard. Debiut piosenką „It’s My Way” ujawnił jej talent wokalny i kompozytorski. Swoje zaangażowanie w obronę praw Indian wyrażała w pełnych uroku piosenkach: „Now That The Buffalo’s Gone”, „Cod’ine” i „The Universal Soldier”. Ostatnia z nich została nagrana także przez Donovana, który zaprezentował Buffy szerszym kręgom publiczności.

 Wśród kolejnych jej nagrań znalazła się liryczna piosenka „Until It’s Time For You To Go” nagrana później przez Elvisa Presleya. St. Marie była też znakomitą wykonawczynią utworów innych kompozytorów, m.in. Bukki White’a, Joni Mitchell i Leonarda Cohena. Wszechstronne uzdolnienia piosenkarki znalazły wyraz także na doskonałej skłądance country, I’m Gonna Be A Country Girl Again, oraz na longplayu Illuminations, wzbogaconym o brzmienie elektroniczne.

 Jako bojowniczka o prawa Indian Saint- -Marie wy lansowała w 1971 r. hit będący tematem przewodnim filmu „Niebieski żołnierz”, ale następne nagrania nie odniosły już tak znaczącego sukcesu. Powróciła do tematyki indiańskiej utworem „Sweet America”, lecz po rozwiązaniu się wytwórni ABC zrezygnowała z kariery i poświęciła się rodzinie oraz pracy na rzecz fundacji dziecięcych. W 1982 r. skomponowała piosenkę dla Joe Cockera i Jennifer Wames „Up Where We Belong”, która pojawiła się w filmie „Oficer i gentleman”. 

W 1991 r. powróciła na scenę i podpisała kontrakt z wytwórnią Chrysalis, który zaowocował ciepło przyjętym albumem Coincidence And Likely Stones.

W 1983 roku za napisanie (do filmu An Officer and A Gentleman) wspólnie z Waylonem Jenningsem i Jackem Nitzsche piosenki „Up Where We Belong” otrzymała Oscara. Natomiast w 1997 roku, za program Buffy Sainte-Marie: Up Where We Belong, kanadyjską telewizyjną Nagrodę Gemini. Skomponowała też muzykę m.in. do filmów Spirit of the Wind (1979) i Stripper (1986).

Także opublikowany w 1992 roku, po 16-letniej przerwie w nagraniach, album Coincidence and Likely Stories zawarł m.in. popularne później i śpiewane przez innych artystów (w tym indiańską grupę Indigo Girls) utwory „The Big Ones Get Away” i „Bury My Heart At Wounded Knee”, mówiące o współczesnej walce tubylczych Amerykanów o swoje prawa, obronie świętych ziem Indian i dramatach prześladowanych tubylczych działaczy z AIM.

W 1993 roku we Francji przyznano jej tytuł Międzynarodowej Artystki Roku, a władze Organizacji Narodów Zjednoczonych zaprosiły ją na uroczystość proklamowania Międzynarodowego Roku Ludów Tubylczych i Dekady Ludów Tubylczych pod auspicjami ONZ. W 1998 roku otrzymała najwyższe kanadyjskie odznaczenie- Order Kanady. Jest też laureatką prestiżowej nagrody fundacji tubylczych Kanadyjczyków National Aboriginal Achievement Award.

Jej prace plastyczne, inspirowane tradycyjną indiańską sztuką, rzemiosłem i motywami tubylczymi, wystawiane są w prestiżowych galeriach Kanady i USA. Artystka wystąpiła też w kilku filmach fabularnych - jako aktorka (The Broken Chain) lub lektorka (Son of the Morning Star, White Snow) - a także w licznych filmach dokumentalnych i muzycznych.

Nadal prowadzi założoną przez siebie jeszcze w latach 60. fundację wspierającą edukację dzieci i młodzieży. Od kilku lat realizuje też nowy, wykorzystujący m.in. technikę internetową, edukacyjny projekt wielokulturowej wymiany międzyszkolnej Craddleboard Teaching Project.  

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Circle Game/Until It's Time For You To Go	Buffy Sainte-Marie	08.1970	-	109[5]	Vanguard 35053	[written by Joni Mitchell][produced by Maynard Solomon]
Soldier Blue/Moratorium (Bring Our Brother Home)	Buffy Sainte-Marie	07.1971	7[18]	-	RCA 2081 [UK]	[written by Buffy Sainte-Marie][produced by Buffy Sainte-Marie, Jack Nietzsche]
I'm Gonna Be A Country Girl Again/The Piney Wood Hills	Buffy Sainte-Marie	11.1971	34[5]	98[3]	Vanguard 35143	[written by Buffy Sainte-Marie][produced by Bob Lurie, Maynard Solomon]
Mister Can't You See/ Moonshot	Buffy Sainte-Marie	04.1972	-	38[8]	Vanguard 35151	[written by Mickey Newbury, Towns Van Zandt][produced by Buffy Sainte-Marie, Norbert Putnam]
He's An Indian Cowboy In The Rodeo/Not The Lovin' Kind	Buffy Sainte-Marie	08.1972	-	98[2]	Vanguard 35156	[written by Buffy Sainte-Marie][produced by Buffy Sainte-Marie, Norbert Putnam]
The Big Ones Get Away/I'm Going Home	Buffy Sainte-Marie	02.1992	39[5]	-	Ensign ENY 650 [UK]	[written by Buffy Sainte-Marie][produced by Chris Birkett, Buffy Sainte-Marie]
Fallen Angels/Soldier Blue	Buffy Sainte-Marie	07.1992	57[1]	-	Ensign ENY 655 [UK]	[written by Buffy Sainte-Marie][produced by Chris Birkett, Buffy Sainte-Marie]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Little Wheel Spin and Spin	Buffy Sainte-Marie	05.1966	-	97[10]	Vanguard 79 211	[produced by Maynard Solomon]
Fire & Fleet & Candlelight	Buffy Sainte-Marie	07.1967	-	126[6]	Vanguard 79 250	[produced by Maynard Solomon]
I'm Gonna Be a Country Girl Again	Buffy Sainte-Marie	08.1968	-	171[7]	Vanguard 79 280	[produced by Bob Lurie, Maynard Solomon]
The Best of Buffy Sainte-Marie	Buffy Sainte-Marie	10.1970	-	142[7]	Vanguard 3/4	[produced by Maynard Solomon]
She Used to Wanna Be a Ballerina	Buffy Sainte-Marie	04.1971	-	182[6]	Vanguard 79 311	[produced by Jack Nitzsche, Buffy Sainte-Marie]
Moonshot	Buffy Sainte-Marie	05.1972	-	134[8]	Vanguard 79 312	[produced by Norbert Putnam, Buffy Sainte-Marie]
Coincidence and Likely Stories	Buffy Sainte-Marie	03.1992	39[2]	-	Ensign CCD 1920 [UK]	[produced by Chris Birkett]

 

                         Kompozycje Buffy Sainte-Marie na listach przebojów

[solo] 09/1965 The Universal Soldier Glen Campbell 45.US 09/1965 Universal Soldier Donovan 53.US 10/1965 Until It's Time for You to Go The Four Pennies 19.UK 11/1967 The Piney Wood Hills Bobby Bare 15.Country Chart 02/1970 Until It's Time for You to Go Neil Diamond 53.US 07/1971 Soldier Blue Buffy Sainte-Marie 7.UK 11/1971 I'm Gonna Be a Country Girl Again Buffy Sainte-Marie 98.US/34.UK 01/1972 Until It's Time for You to Go Elvis Presley 40.US/5.UK 08/1972 He's an Indian Cowboy in the Rodeo Buffy Sainte-Marie 98.US 08/1973 Until It's Time for You to Go New Birth 97.US 02/1992 The Biggest Ones Get Away Buffy Sainte-Marie 92.UK 07/1992 Fallen Angels Buffy Sainte-Marie 57.UK [with Jack Nitzsche, Will Jennings] 08/1982 Up Where We Belong Joe Cocker & Jennifer Warnes 1.US/7.UK

 

Sailcat

 Sailcat to amerykański zespół rockowy, który podpisał kontrakt z Elektra Records na początku lat 70-tych i był najbardziej znany z przeboju „ Motorcycle Mama ”.

 

Zespół,  southern pop /rock, był pomysłem Johna D. Wykera i Courta Picketta , którzy utworzyli grupę w 1971 roku niedaleko Decatur w Alabamie . Wyker był weteranem muzycznej sceny rockowej Muscle Shoals w Alabamie, który grał w The Rubber Band z Johnem Townsendem (później z Sanford-Townsend Band ). Pickett był wokalistą i basistą z Tuscaloosa , Alabama , który właśnie przeniósł się z Macon , Georgia , gdzie grał i śpiewał w Sundown, zespole,w którym również był Chuck Leavell (dawniej Rolling Stones i Allman Brothers ), Charlie Hayward (z Charlie Daniels Band ) i Lou Mullenix (z Alex Taylor Band i Dr. John ). Court był także bratem Eda Picketta , z wspomnianego The Rubber Band. W latach sześćdziesiątych Ed grał z innymi muzykami w Granny's Gremlins w Tuscaloosa Alabama, w skład której wchodzili Hal Holbrook, Marvin Rust i Bruce Stewart.


Wczesna taśma demo albumu, nagrana przez duet (zawierająca piosenkę „Motorcycle Mama”), została początkowo odrzucona przez zespół, ale po tym, jak została zaprezentowana Elektra Records, doprowadziła do podpisania kontraktu płytowego i wydania w 1972 roku albumu zatytułowanego Motorcycle Mama. . Powstały album, wyprodukowany przez Pete'a Carra , był albumem koncepcyjnym z motywem motocyklowym . Okładki i rysunki wewnątrz okładki zostały narysowane przez Jacka Davisa i przedstawiają motocykle , głównie Harley-Davidson, z serią rysunków do każdego utworu na albumie. Piosenki w luźny sposób opowiadają historię włóczęgi na motocyklu, który najwyraźniej zarabia na życie, spotyka kobietę i osiedla się, by założyć rodzinę. Jednak najwyraźniej zachowuje niektóre ze swoich samolubnych leniwych zachowań, ponieważ ostatni rysunek pokazuje go leżącego na werandzie, podczas gdy jego żona wiesza pranie, a jego dziecko pracuje w ogrodzie. 

W 1972 roku singiel „Motorcycle Mama” zajął 12. miejsce na liście singli Billboard , a album zajął 38. miejsce i poprowadził ich do występów na American Bandstand oraz w Carnegie Hall . W Kanadzie singiel osiągnął 14. miejsce.  John D. Wyker i Sailcat wykonali zarówno „Motorcycle Mama”, jak i „Walking Together Backwards” na ich pierwszym występie telewizyjnym 26 sierpnia 1972 roku. Sailcat wyruszył w trasę promującą album i wydał jeszcze jeden   singiel „Baby Ruth”. Jednak wkrótce po wydaniu albumu zespół się rozpadł. (Album został oficjalnie ponownie wydany na CD w 2004 roku).
 

Lider Sailcat, Wyker, który był członkiem zespołu Rubber Band,  nagrał oryginalną wersję „ Let Love Come Between Us ” (późniejszy hit dla Jamesa i Bobby'ego Purify ), grał z wieloma wielkimi południowymi muzykami rockowymi, takimi jak między innymi Eddie Hinton , Dan Penn , Delaney Bramlett . Wyker pracował nad projektem charytatywnym o nazwie The Mighty Field of Vision Anthem , grupą zajmującą się zbieraniem funduszy dla muzyków, którzy przeżyli ciężkie czasy. Wyker zmarł w swoim domu 8 grudnia 2013 roku w wieku 68 lat.
Jeśli chodzi o Picketta, wydał później solowy album, Fancy Dancer , dla wytwórni Elektra w 1973 roku.

Na kompilacyjnym albumie Rubáiyát z 1990 roku piosenka „Motorcycle Mama” została wykonana przez zespół The Sugarcubes z udziałem Björk .

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Motorcycle Mama/Rainbow Road	Sailcat	06.1972	-	12[15]	Elektra 45782	[written by John Wyker][produced by Pete Carr]
She Showed Me/Sweet Little Jenny	Sailcat	04.1973	-	115[2]	Elektra 45844	[written by Court Pickett, Pete Carr][produced by Pete Carr]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Motorcycle Mama	Sailcat	08.1972	-	38[14]	Elektra 75 029	[produced by Pete Carr]

Brian McKnight

 Brian Kelly McKnight (urodzony 5 czerwca 1969r) to amerykański wokalista, autor tekstów, aktor, producent muzyczny i multiinstrumentalista. McKnight jest najbardziej znany ze swojego mocnego falsetu . Jego praca przyniosła mu 16 nominacji do nagrody Grammy, trzecie miejsce po Zubinie Mehcie i Snoop Doggu za rekord   nominacji do nagrody Grammy bez wygranej.

 Niezwykle ceniony i uznany wokalista, producent oraz tekściarz. McKnight to jeden z symboli muzyki r&b lat 90-tych, ale i w XX w. doskonale radzi sobie na muzycznej scenie, trzymając się nieco w cieniu młodszych i popularniejszych kolegów.
 

McKnight od najmłodszych lat wiązał swoją przyszłość z muzyką. Jako dziecko śpiewał w chórze gospel, którym dowodził jego dziadek. W liceum Brian powołał do życia swoją pierwszą grupę, wykorzystując ten okres również do nauki gry na instrumentach. Stał się w tym prawdziwym omnibusem, jako samouk nauczył się i z powodzeniem gra na pianinie, gitarze klasycznej i basowej, bębnach, perkusji, trąbce, tubie, rogu i puzonie.
 

W wieku osiemnastu lat McKnightowi udało się wywołać zainteresowanie Eda Eckstine’a z mercury records. Po kilku tygodniach negocjacji strony osiągnęły porozumienie i artysta podpisał umowę na trzy płyty. Zbiegło się to w czasie z dużymi sukcesami, jakie odnosiła formacja Take 6, w której jednym z wokalistów był starszy brat Briana - Claude. Pierwszym krążkiem artysty w profesjonalnej karierze okazał się zatytułowany po prostu Brian McKnight album wydany w listopadzie 1992 r. 

Dzieło było przyzwoitą porcją zmysłowego r&b, a za jego produkcję odpowiadał sam Brian oraz Brandon Barnes. Płyta nie sprzedała się co prawda w oszałamiającym nakładzie, ale przyniosła jeden ogromny hit, nagranie „One Last Cry”, które w 1993 r. dotarło do 8. pozycji na liście billboardu. W tym samym roku McKnight nagrał jeden ze swoich największych przebojów w karierze - wykonane w duecie z Vanessą Williams „Love Is”. Piosenka została wykorzystana w szalenie popularnym wówczas serialu „Beverly Hills 90210” i dotarła aż na 3. miejsce listy billboardu. Od tego czasu artysta z Buffalo był już uznanym wokalistą o dużej renomie.
 

McKnight podtrzymał tę pozycję dwoma kolejnymi krążkami wydanymi dla mercury. Na płycie I Remember You z 1995 r. znalazły się przeboje „Crazy Love” i „On the Down Love”. Z kolei wydany 23 września 1997 r. album Anytime jest do dziś jednym z największych komercyjnych osiągnięć artysty. Płyta sprzedała się w podwójnie platynowym nakładzie i była nominowana do Grammy. Spory wpływ na to miała producencka pomoc niezwykle rozchwytywanego i popularnego wówczas Puff Daddy’ego (dziś   Diddy), który wyprodukował hitowe nagranie „You Should Be Mine (Don’t Waste Your Time)” i zaaranżował McKnightowi opiekę ze strony duetu   The Trackmasters - mistrzów komercyjnego r&b i hip-hopu.
 

Anytime było ostatnią płytą nagraną przez muzyka dla mercury. W1998 r. podpisał on umowę z motown, gdzie zadebiutował świątecznym krążkiem Bethlehem z października 1998 r. Album nie miał wydźwięku komercyjnego, był on wyrazem fascynacji McKnighta muzyką gospel i oddaniem hołdu Bogu.
Kolejnym tradycyjnym już wydawnictwem artysty było Back at One z września 1999 r. Krążek utrzymany był w podobnym klimacie do Anytime i zupełnie nieoczekiwanie, wbrew opinii krytyków, którzy ocenili płytę dość średnio, stał się ogromnym sukcesem Briana. Materiał dotarł do szczytu BILLBOARDU i sprzedał się w ogólnej ilości ponad trzech milionów sztuk. Przyniósł też sobą trzy przeboje - „Back at One”, „6,8,12” i „Stay Or Let It Go”. Płytę i pochodzące z niej single nominowano aż do pięciu nagród Grammy, jednak McKnight musiał się obejść smakiem, ponieważ żadna statuetka nie trafiła w jego ręce. Na otarcie łez przypadły mu za to w udziale nagrody image award i American
 
Żaden z kolejnych krążków artysty nie powtórzył już sukcesu Back at One. Było to o tyle paradoksalne, że wszystkie wydane przez niego później płyty zostały wyżej ocenione przez prasę, zabrakło na nich za to hitów mogących w znaczny sposób wywindować ogólną sprzedaż.
Poza solowymi nagraniami Brian McKnight ma na koncie multum gościnnych występów, które zapisały się złotymi zgłoskami w historii muzyki r&b i czarnego popu. Fani szczególnie sobie cenili jego występy w nagraniach: „Never Again”   Justina Timberlake’a, „All the Way” Kenny’ego G i „Just the Two of Us” Willa Smitha. Artysta pojawił się też jako gość, tekściarz bądź producent na krążkach   Alicii Keys,   Marii Carey, Boyz II Men, Josha
Grobana i   Mary J. Blige.
 

Artysta jest wyjątkowym pechowcem, jeśli chodzi o nagrody Grammy. Był jak dotąd aż 16-krotnie nominowany, ale ani razu jego nazwisko nie zostało wywołane podczas gali, gdy wyczytywano ostatecznych triumfatorów.
Muzyk obecnie mieszka w Los Angeles. Jest rozwiedzionym ojcem dwójki synów. Co ciekawe, w pewnym momencie swojej kariery, zmęczony nagrywaniem muzyki postanowił na pewien czas poświęcić się innej swojej pasji - koszykówce. McKnight grał w latach 2003-2005 jako rozgrywający klubu aba Ontario warriors, zyskując za swą dyspozycję bardzo przyzwoite oceny dziennikarzy sportowych.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Way Love Goes	Brian McKnight	06.1992	-	-	Mercury 866782	[written by Brian McKnight ,Brandon Barnes][produced by Brian McKnight ,Brandon Barnes][11[19].R&B Chart]
Goodbye My Love	Brian McKnight	10.1992	-	-	Mercury 864492	[46[9].R&B Chart]
Love Is	Vanessa Williams & Brian McKnight	01.1993	-	3[28]	Giant 18 630	[written by Tonio K,Michael Caruso,John Keller][produced by Gerry Brown][55[15].R&B Chart]
One Last Cry	Brian McKnight	06.1993	-	13[22]	Mercury 862404	[written by Brian McKnight ,Brandon Barnes,Melanie Barnes][produced by Brian McKnight ,Brandon Barnes][8[25].R&B Chart]
After the Love	Brian McKnight	10.1993	-	-	Mercury 862710	[written by Brian McKnight ,Brandon Barnes][39[20].R&B Chart]
Let It Snow	Boyz II Men featuring Brian McKnight	01.1994	-	32[7]	Motown 2218	[written by Wanya Morris, Brian McKnight][produced by Boyz II Men ,Brian McKnight][17[9].R&B Chart]
I'll Take Her	Ill Al Skratch featuring Brian McKnight	09.1994	-	62[14]	Mercury 856124	[written by Alphonso "Al Skratch" Constant, Lorenzo "Big Ill" Grooms][produced by The LG Experience][16[20].R&B Chart]
Let It Snow	Brian McKnight	12.1994	-	-	Motown 2218	[written by Wanya Morris, Brian McKnight][produced by Boyz II Men ,Brian McKnight][20[3].R&B Chart]
Crazy Love	Brian McKnight	04.1995	-	45[20]	Mercury 856730	[written by Van Morrison][10[31].R&B Chart][piosenka z filmu "Jason Lyric"]
On the Down Low	Brian McKnight	08.1995	-	-	Mercury 852082	[written by Brian McKnight ][12[21].R&B Chart]
Still in Love	Brian McKnight	11.1995	-	103[15]	Mercury 856896	[written by Brian McKnight ,Brandon Barnes][produced by Brian McKnight ][24[20].R&B Chart]
Moody's Mood For Love	Quincy Jones feat. Brian McKnight,Rachelle Ferrell,Take 6 & James Moody	08.1996	-	-	Qwest	[71[2].R&B Chart]
Let It Snow	Brian McKnight	12.1996	-	-	Motown 2218	[written by Wanya Morris, Brian McKnight][produced by Boyz II Men ,Brian McKnight][37[3].R&B Chart]
You Should Be Mine (Don't Waste Your Time)	Brian McKnight featuring Kelly Price & Mase	09.1997	36[2]	17[20]	Mercury 574760	[written by Sean "Diddy" Combs, Ron "Amen-Ra" Lawrence, Brian McKnight, Mason Betha, Kelly Price, Stevie Jordan, James Brown][produced by Sean "Diddy" Combs, Ron "Amen-Ra" Lawrence, Stevie J][4[24].R&B Chart]
Anytime	Brian McKnight	11.1997	48[2]	6[40]	Motown 860768	[written by Brian McKnight ,Brandon Barnes][produced by Albert Castillo, Charles Chavez,Steve Chavez][1[4][43].R&B Chart]
Let It Snow	Brian McKnight	01.1998	-	-	Motown 2218	[written by Wanya Morris, Brian McKnight][produced by Boyz II Men ,Brian McKnight][38[2].R&B Chart]
The Only One for Me	Brian McKnight	06.1998	-	60[14]	Mercury 860768	[written by Brian McKnight ][12[18].R&B Chart]
Hold Me	Brian McKnight featuring Tone & Kobe Bryant	12.1998	-	35[12]	Motown 860885	[written by Brian McKnight , Jean-Claude Olivier, Jerry Barnes,Katreese Barnes][produced by Brian McKnight ][12[18].R&B Chart]
Let It Snow	Brian McKnight	12.1998	-	-	Motown 2218	[written by Wanya Morris, Brian McKnight][produced by Boyz II Men ,Brian McKnight][35[3].R&B Chart]
Back at One	Brian McKnight	08.1999	-	2[37]	Motown 156501	[gold-US][written by Brian McKnight ,Brandon Barnes][produced by Brian McKnight ,Brandon Barnes][7[32].R&B Chart]
Stay or Let It Go	Brian McKnight	02.2000	-	76[8]	Motown 156248	[written by LaShawn Daniels, Fred Jerkins III, Rodney Jerkins, Harvey Mason Jr. & Brian McKnight][produced by Fred Jerkins III, Rodney "Darkchild" Jerkins][26[20].R&B Chart]
6, 8, 12	Brian McKnight	05.2000	-	108[10]	Motown 158125	[written by Brian McKnight ,Brandon Barnes][48[13].R&B Chart]
Coming Back Home	BeBe featuring Brian McKnight & Joe	08.2000	-	-	Motown 158490	[produced by Allstar][61[18].R&B Chart]
Win	Brian McKnight	01.2001	-	125[1]	Motown 158549	[written by Brian McKnight ,Brandon Barnes][produced by Brian McKnight][51[15].R&B Chart][piosenka z filmu "Men Of Honor"]
Love of My Life	Brian McKnight	09.2001	-	51[20]	Motown	[written by Brian McKnight ][produced by Brian McKnight][11[28].R&B Chart]
Still	Brian McKnight	01.2002	-	115[6]	album cut	[written by Brian McKnight ,Brandon Barnes]
What's It Gonna Be	Brian McKnight featuring Jermaine Dupri	06.1992	-	-	Mercury 866782	[written by Brian McKnight ,Brandon Barnes][produced by Brian McKnight ,Brandon Barnes][11[19].R&B Chart]
Tell Me The Way Love Goes	Brian McKnight featuring Jermaine Dupri	04.2002	-	91[5]	Motown 015880	[written by Brandon Barnes, Brian McKnight, Grover Washington, Jr.][produced by Jermaine Dupri][48[10].R&B Chart]
Shoulda, Woulda, Coulda	Brian McKnight	04.2003	-	106[7]	Motown	[written by Brian McKnight , Harvey Mason Jr., Damon Thomas, Eric Dawkins & Tony Dixon][35[20].R&B Chart]
Hold Back The Night (The Joey Negro Remixes)	K.W.S. Featuring Trammps	12.1992	30[7]	-	Network NWKDJ 65 [UK]	[written by Baker, Harris, Felder, Young ]
What We Do Here	Brian McKnight	10.2004	-	112[9]	Motown	[written by Brian McKnight ][35[24].R&B Chart]
Everytime You Go Away	Brian McKnight	04.2005	-	111[9]	Motown	[written by Brian McKnight ][produced by Brian McKnight ][36[22].R&B Chart]
To You	Earth, Wind & Fire featuring Brian McKnight	01.2006	-	-	Sanctuary	[71[11].R&B Chart]
Find Myself in You	Brian McKnight	08.2006	-	109[15]	Motown	[written by Brian McKnight ][produced by DelValle, Joselito; McKnight, Brian][27[54].R&B Chart]
Used to Be My Girl	Brian McKnight	12.2006	-	114[2]	Warner	[written by Tim Kelley,Bob Robinson,Brian McKnight][produced by Tim & Bob][25[23].R&B Chart]
What's My Name	Brian McKnight	03.2007	-	-	Warner	[written by Brian McKnight ][33[20].R&B Chart]
The Christmas Song	Brian McKnight	12.2008	-	-	Razor & Tie	[written by Robert Wells, Mel Tormé][57[4].R&B Chart]
What I've Been Waiting For	Brian McKnight	09.2009	-	-	Hard Work	[written by Brian McKnight ][28[20].R&B Chart]
Just a Little Bit	Brian McKnight	03.2010	-	-	Hard Work	[written by Brian McKnight ][85[5].R&B Chart]
Fall 5.0	Brian McKnight	08.2011	-	-	-	[54[18].R&B Chart]
Temptation	Brian McKnight Featuring Brian McKnight Jr.	09.2011	-	-	-	[86[3].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Brian McKnight	Brian McKnight	09.1992	-	58[37]	Mercury 848605	[platinum-US][produced by Brian McKnight, Brandon Barnes]
I Remember You	Brian McKnight	08.1995	-	22[27]	Mercury 528280	[gold-US][produced by Brian McKnight]
Anytime	Brian McKnight	10.1997	48[2]	13[62]	Mercury 536215	[2x-platinum-US][produced by Bruce Carbone,Herb Trawick,Brian McKnight,Peter Black,Sean Combs,Charles Farrar,The Hitmen,Ron "Amen-Ra" Lawrence,Stevie J.,Anthony Nance,Troy Taylor,Trackmasters,Keith Thomas]
Bethlehem	Brian McKnight	12.1998	-	95[6]	Motown 530944	[produced by Bruce Carbone,Herb Trawick,Brian McKnight,Bill Meyers,Wanya Morris]
Back at One	Brian McKnight	10.1999	-	7[52]	Motown 153708	[3x-platinum-US][produced by Bruce Carbon,Herb Trawick,Kedar Massenburg,Damien Smith,Brian McKnight,Fred Jerkins III,Rodney Jerkins,Anthony Nance]
Superhero	Brian McKnight	09.2001	-	7[28]	Motown 014743	[gold-US][produced by Bruce Carbon,Herb Trawick,Kedar Massenburg,Damien Smith,Battlecat,Brian McKnight,Bill Meyers,Anthony Nance,Steve Thompson,Lavel "City Spud" Webb]
From There to Here: 1989–2002	Brian McKnight	11.2002	-	62[4]	Motown 066114	[produced by Brian McKnight]
U Turn	Brian McKnight	04.2003	-	7[15]	Motown 067315	[gold-US][produced by Bruce Carbone,Kedar Massenburg,Joint Custody,Brian McKnight,Rockwilder,The Underdogs]
Gemini	Brian McKnight	02.2005	-	4[15]	Motown 003317	[produced by Bruce Carbone,Silas White,Brandon Barnes,Nikki Holliwood,Karma Productions,Brian McKnight,Poke & Tone,andy "Sanman" Ruiz]
Ten	Brian McKnight	12.2006	-	32[13]	Warner Bros. 44468	[produced by Silas White,Bryan-Michael Cox,Brian McKnight,Tim & Bob,WyldCard]
I'll Be Home for Christmas	Brian McKnight	12.2008	-	109[5]	Razor & Tie 7930183011	[produced by Silas White,Brian McKnight]
Evolution of a Man	Brian McKnight	11.2009	-	20[3]	E1 Entertainment 5122	[produced by Silas White,Brian McKnight]
Just Me	Brian McKnight	07.2011	-	39[3]	eOne 5162	[produced by Brian McKnight]
More Than Words	Brian McKnight	04.2013	-	64[1]	eOne 2475	[produced by Brian McKnight]

Maysa

 Maysa Leak (ur. 17 sierpnia 1966r) to amerykańska piosenkarka jazzowa lepiej znana pod pseudonimem Maysa. Wielbicielom smooth jazzu znana jest zarówno z pracy solowej, jak i z brytyjskiego zespołu Incognito.

  Doskonała wokalistka soulowo-jazzowa, której kariera kojarzona jest przede wszystkim z długim okresem współpracy z brytyjską legendą acid-jazzu i soulu, formacją Incognito.
Leak urodziła się i wychowała w Baltimore. Miłością do muzyki zapałała po obejrzeniu z rodzicami znanego musicalu „Purlie”. Wówczas zdecydowała, że chce być piosenkarką, co przyczyniło się do powzięcia konkretnych kroków w procesie edukacji. Maysa ukończyła prestiżową uczelnię Morgan state university na wydziale śpiewu klasycznego, będąc zarazem członkinią znanego na całe Stany Zjednoczone chóru uniwersyteckiego. W międzyczasie zajęła drugie miejsce w jazzowym konkursie im. Billie Holiday, czym zwróciła na siebie uwagę   Steviego Wondera i jego formacji Wonderlove. 

Dostała nawet propozycję angażu, jednak dla Maysy priorytetem była nauka, stąd negatywna odpowiedź, ale zarazem obietnica, że jak tylko dostanie dyplom, natychmiast dołączy do Wonderlove. Tak też się stało, po ukończeniu szkoły Maysa wyjechała do Kalifornii i pomogła formacji Wondera w nagraniach utworów do filmu „Malaria” (oryg. „Jungle Fever”, reż. Spike Lee, 1991, USA). By móc się utrzymać, nagrywała także dżingle do reklam i pracowała w lokalnych sklepach z płytami.Przełom nastąpił, gdy w 1991 r. producent Steve Harvey zapoznał Leak z założycielem i liderem formacji Incognito - Jean-Paulem „Bluey” Maunickiem. Ten zachwycił się talentem wokalistki i natychmiast zaprosił ją do Londynu na nagrania. Przez kolejnych kilka lat artystka mieszkała w stolicy Wielkiej Brytanii, nagrywając i koncertując w ramach Incognito.
 

W 1994 r. piosenkarka powróciła do Baltimore, a rok później ukazał się jej pierwszy solowy album - Maysa. Od tego czasu nagrała sześć bardzo dobrze przyjętych przez krytyków i fanów krążków z pogranicza soulu i jazzu.
Jej płyty nigdy nie były nachalnie promowane, artystka wychodzi bowiem z założenia, iż dobra muzyka zawsze się obroni i znajdzie swoich odbiorców, zaś cała machina przemysłowo-komercyjna jest wrogiem prawdziwej sztuki. Takie podejście przeszkodziło Leak w zrobieniu kariery proporcjonalnej do skali talentu. Maysa jest matką synka o imieniu Jazz.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
What About Our Love?	Maysa	09.1995	90[1]	-	Blue Thumb 3061	[written by Byron Stingily, Phillip Temple, Rex Rideout][produced by Ray Hayden][51[13].R&B Chart]
Sexy	Maysa	02.1996	-	-	Blue Thumb 3071	[produced by Mtume][83[9].R&B Chart]

Curtis Mayfield

Jeden z najważniejszych muzyków soul i funk lat 60. i 70-tych. Mayfield był wielce utalentowanym multiinstrumentalistą, od początku do końca zaangażowanym w proces powstawania swojej twórczości, począwszy od komponowania, przez pisanie tekstów, aranżowanie, na nadzorowaniu miksowania dźwięku skończywszy. Artysta ten być może nie zdobył tak szerokiej sławy i uznania, jak współcześni
mu   Marvin Gaye czy   James Brown, ale wśród znawców soulu uznawany jest za kluczowego reprezentanta tego gatunku.

 W najlepszym okresie kariery, Mayfield był jednym z orędowników równouprawnienia czarnych Amerykanów. Słowem i muzyką walczył o jedność i godność, co w połączeniu z oryginalnością jego twórczości dało mu status ikony czarnych brzmień. Doskonały wokalista i gitarzysta, a do tego bezkompromisowy głos ludu - w latach 60-tych, razem z wokalną grupą The Impressions, wydał jedne z najpiękniejszych soulowych nagrań tamtej dekady. W latach 70-tych, już jako artysta solowy, był jednym z pierwszych, którzy otwarcie poruszali trudne społeczne kwestie. Curtis Mayfield potrafił znaleźć idealną równowagę pomiędzy oddaniem się muzyce i pracy na rzecz poprawy stanu amerykańskiego społeczeństwa. Znajdował czas, by tworzyć niezapomniane utwory zarówno dla siebie, jak i dla wielu innych artystów, tworząc brzmienie nazywane „chicagowskim soulem”.
 

Już w liceum Curtis Mayfield postanowił profesjonalnie zająć się muzyką. W 1956 r. porzucił szkołę i zaczął komponować materiał dla lokalnego zespołu The Roosters. Po dwóch latach grupa zmieniła nazwę na The Impressions. Pierwszy duży przebój przyszedł w 1958 r. - „For Your Precious Love” bardzo spodobało się publiczności r&b. Po drobnych przetasowaniach składu Mayfield objął obowiązki głównego kompozytora i pierwszego wokalisty grupy. W 1961 r. do pierwszej dwudziestki najpopularniejszych singli w Stanach Zjednoczonych trafiła piosenka „Gypsy Woman”, która była w całości dziełem Mayfielda. Zespół dynamicznie się rozwijał, w czym największe zasługi miał właśnie Curtis. Dzięki niemu, w połowie lat 60-tych, The Impressions regularnie trafiali na listy przebojów. 

Stała za tym doskonała produkcja muzyczna jego autorstwa - podszyty muzyką gospel soul, idealne wokalne harmonie, wpływy brzmień latynoskich uwypuklone jego perfekcyjną i szalenie oryginalną grą na gitarze, a do tego superpunktualna sekcja dęta. W latach 60-tych The Impressions aż czternaście razy gościli w pierwszej czterdziestce najpopularniejszych singli w USA. W tym czasie Mayfield napisał jedne ze sztandarowych utworów czarnej muzyki, jak „We’re a Winner”, „Keep on Pushin”’ czy „People Get Ready”, stając się ulubionym artystą Martina Luthera Kinga Jr.-a. Równolegle z pracą w The Impressions, artysta komponował dla innych wykonawców, skupionych w wytwórni okeh, m.in. dla Waltera Jacksona i Gene’a Chandlera.
 

W 1970 r. Mayfield zdecydował się opuścić The Impressions i rozpoczął karierę jako artysta solowy w ramach utworzonej przez siebie wytwórni curtom records. Nie rozstał się jednak z zespołem definitywnie, ale wcielił go do swojego wydawnictwa. W latach 70-tych Curtis Mayfield z jednej strony skupiony był na karierze solowej, ale podobnie jak wcześniej w okeh records, zajmował się również komponowaniem dla innych artystów. Dla curtom nagrywali m.in. The Staple Singers i Baby Tfuey & The Babysitters - w tym drugim udzielała się Chaka Khan. Jako niezależny twórca, pracujący na własne nazwisko, Mayfield jeszcze bardziej skręcił w kierunku społecznego komentarza, który w piosenkach The Impressions był mniej jednoznaczny. Jeden z jego pierwszych solowych singli, zatytułowany „(Don’t Worry) If There’s a Hell Below, We’re All Gonna Go” bez ogródek opisywał życie w murzyńskich gettach USA, w których narkotyki i przemoc były na porządku dziennym.
 

W1972 r. Mayfieldowi udało się przebić do mainstreamu dzięki ścieżce dźwiękowej do filmu Gordona Parksa z gatunku blaxploitation, zatytułowanej Superfly i pierwszemu singlowi „Freddie’s Dead”. Artysta z gracją rozwinął poruszane już wcześniej przez siebie tematy niesprawiedliwości społecznej i tragicznej sytuacji biednych, czarnych Amerykanów. Nigdy wcześniej ani on, ani nikt inny, nie mówił jednak o tym w sposób tak finezyjny i przejmujący. Delikatne a jednocześnie motoryczne aranżacje, które znalazły się na Superfly, stanowiły doskonały kontrapunkt dla tematycznej ciężkości filmu i albumu. Podobnie jak słodki falset Mayfielda i wyszukane melodie, które swoją lekkością mitologizowały codzienną gehennę większości Afroamerykanów. 

Sukces Superjly przyniósł artyście kolejne propozycje komponowania na potrzeby filmu, co ten z powodzeniem zaczął robić. W 1976 r. powodzeniem cieszyła się ścieżka dźwiękowa do obrazu „Sparkle”, w której materiał napisany przez Mayfielda śpiewała Aretha Franklin. Jednocześnie Superfly postawiło poprzeczkę bardzo wysoko, a artyście trudno było do niej dorównać kolejnymi nagraniami. Jego single w drugiej połowie lat 70-tych pozostawiały słuchaczy raczej obojętnymi, nie licząc sporadycznych, drobnych przebojów, jak np. „So in Love”. W latach 80-tych Mayfield był już tylko przyblakłą gwiazdą, od której krytycy oczekiwali wielkich dzieł, on jednak nie był w stanie ich stworzyć.
 

W sierpniu 1990 r. podczas koncertu w Nowym Jorku wydarzył się wypadek, który skutecznie zakończył wszelkie nadzieje na comeback Curtisa Mayfielda - na artystę spadła część oświetlenia sceny. W wyniki wypadku został on sparaliżowany od szyi w dół. Już przykuty do łóżka, z pomocą innych muzyków nagrał album New World Order w 1995 r., który krytyków nie zachwycił, chociaż podkreślano wielką pasję, dzięki której Mayfieldowi w ogóle udało się tę płytę stworzyć. W marcu 1999 r. artysta został przyjęty do rock and roll hall of  FAME, ale ze względów zdrowotnych nie wziął udziału w ceremonii. Zmarł kilka miesięcy później.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
(Don't Worry) If There's a Hell Below We're All Going to Go / The Makings of You	Curtis Mayfield	11.1970	-	29[12]	Curtom 1955	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield,Bill Inglot][3[13].R&B; Chart]
Move on up/Give it up/Beautiful brother of mine	Curtis Mayfield	07.1971	12[10]	-	Buddah 2011 081 [UK]	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield,Bill Inglot]
Get down/We' re a winner	Curtis Mayfield	11.1971	-	69[7]	Curtom 1966	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][13[9].R&B; Chart]
We got to have peace/We' re a winner	Curtis Mayfield	02.1972	-	115[3]	Curtom 1968	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][32[5].R&B; Chart]
Beautiful Brother of Mine / Love to Keep You in My Mind	Curtis Mayfield	05.1972	-	-	Curtom 1972	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][45[2].R&B; Chart]
Freddie' s dead [Theme from "Superfly"]/Underground	Curtis Mayfield	08.1972	-	4[16]	Curtom 1975	[gold][written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][2[17].R&B; Chart]
Superfly /Underground	Curtis Mayfield	11.1972	-	8[15]	Curtom 1978	[gold-US][written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][5[15].R&B; Chart]
Future shock/The other side of town	Curtis Mayfield	07.1973	-	39[10]	Curtom 1987	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][11[11].R&B; Chart]
If i were only a child again/Think	Curtis Mayfield	10.1973	-	71[4]	Curtom 1991	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][22[11].R&B; Chart]
Can' t say nothing/Future shock	Curtis Mayfield	12.1973	-	88[5]	Curtom 1993	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][16[12].R&B; Chart]
Kung fu/Right on for the darkness	Curtis Mayfield	06.1974	-	40[13]	Curtom 1999	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][3[16].R&B; Chart]
Sweet Exorcist / Suffer	Curtis Mayfield	10.1974	-	-	Curtom 2005	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][32[8].R&B; Chart]
Mother' s son/Love me right in the pocket	Curtis Mayfield	03.1975	-	-	Curtom 2006	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][15[11].R&B; Chart]
So in love/Hard times	Curtis Mayfield	09.1975	-	67[7]	Curtom 0105	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][9[18].R&B; Chart]
Only You Babe / Love to the People	Curtis Mayfield	08.1976	-	-	Curtom 0118	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][8[13].R&B; Chart]
Party night/P.S. I love you	Curtis Mayfield	09.1976	-	-	Curtom 0122	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][39[11].R&B; Chart]
Show me love/Just want to be with you	Curtis Mayfield	04.1977	-	-	Curtom 0125	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][41[9].R&B; Chart]
Do do wap is strong in here/Need someone to love	Curtis Mayfield	10.1977	-	-	Curtom 0131	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][29[16].R&B; Chart]
You are,you are/Get a little bit	Curtis Mayfield	07.1978	-	-	Curtom 0135	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][34[12].R&B; Chart]
Do it all night/Party party	Curtis Mayfield	09.1978	-	-	Curtom 0141	[written by Curtis Mayfield,Gil Askey][produced by Curtis Mayfield][96[3].R&B; Chart]
No goodbyes/Party party	Curtis Mayfield	12.1978	65[3]	-	Atlantic LV 1	[written by Curtis Mayfield,Gil Askey][produced by Curtis Mayfield]
This year/[instr]	Curtis Mayfield	03.1979	-	-	RSO/Curtom 919	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][40[8].R&B; Chart]
Between you baby and me/You' re so good to me	Curtis Mayfield & Linda Clifford	08.1979	-	-	RSO/Curtom 941	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][14[18].R&B; Chart;B:46[9].R&B; Chart]
Love's Sweet Sensation	Curtis Mayfield & Linda Clifford	05.1980	-	-	RSO/Curtom 1029	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][34[11].R&B; Chart]
Love me ,love me now/It' s alright	Curtis Mayfield	.1980	-	-	RSO/Curtom 1036	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield,Gil Askey][48[9].R&B; Chart]
Tripping out/Never stop loving	Curtis Mayfield	09.1980	-	-	RSO/Curtom 1046	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][46[10].R&B; Chart]
She don' t let nobody [But me]/You get all my love	Curtis Mayfield	09.1981	-	103[2]	Boardwalk 122	[written by Curtis Mayfield,Dino Fekaris][produced by Curtis Mayfield,Dino Fekaris][15[15].R&B; Chart]
Toot an' Toot an' Toot / She Don't Let Nobody (But Me)	Curtis Mayfield	12.1981	-	-	Boardwalk 132	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield,Dino Fekaris][22[13].R&B; Chart]
Hey baby[Give it all to me]/Summer hot	Curtis Mayfield	10.1982	-	-	Boardwalk 155	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][68[8].R&B; Chart]
Baby it' s you/Breakin' in a streets	Curtis Mayfield	09.1985	-	-	CRC 001	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][69[9].R&B; Chart]
[Celebrate] The day after you	Blow Monkeys with Curtis Mayfield	05.1987	52[2]	-	RCA MONKT 6 [UK]	[Written-By - Dr. Robert][Producer - Michael Baker ]
Superfly 1990	Curtis Mayfield & Ice-T	09.1990	48[3]	-	Capitol CL 586 [UK]
New World Order	Curtis Mayfield	09.1996	-	-	Warner 17 568	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][49[20].R&B; Chart]
No One Knows About A Good Thing (You Don't Have To Cry)/We people who are darker than blue	Curtis Mayfield	03.1997	-	-	Warner 17 406	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][61[12].R&B; Chart]
Back to Living Again	Curtis Mayfield	08.1997	-	-	Warner 17 324	[written by Curtis Mayfield][produced by Curtis Mayfield][88[2].R&B; Chart]
Astounded	Bran Van 3000 feat. Curtis Mayfield	06.2001	40[2]	-	EMI 89 7554 2 [UK]	[written by Curtis Mayfield, James Di Salvio, Gary McKenzie, Dominique Grand, Sylvain Grand][produced by Ric Ocasek, James Di Salvio, The Brothers Grand]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Curtis	Curtis Mayfield	10.1970	-	19[49]	Curtom 8005	[gold-US][produced by Curtis Mayfield]
Curtis/Live!	Curtis Mayfield	05.1971	-	21[38]	Curtom 8008	[produced by Curtis Mayfield]
Roots	Curtis Mayfield	11.1971	-	40[19]	Curtom 8009	[produced by Curtis Mayfield]
Superfly	Curtis Mayfield	08.1972	26[2]	1[4][46]	Curtom 8014	[gold-US][produced by Curtis Mayfield]
Curtis Mayfield/His early years with The Impressions	Curtis Mayfield	03.1973	-	180[6]	ABC 780
Back to the world	Curtis Mayfield	06.1973	-	16[26]	Curtom 8015	[gold-US][produced by Curtis Mayfield]
Curtis in Chicago	Curtis Mayfield	11.1973	-	135[10]	Curtom 8018	[produced by Rich Tufo, Roger Anfinsen]
Sweet exorcist	Curtis Mayfield	05.1974	-	39[22]	Curtom 8601	[produced by Curtis Mayfield]
Got to find a way	Curtis Mayfield	11.1974	-	76[7]	Curtom 8604	[produced by Curtis Mayfield]
There' s no place like America Today	Curtis Mayfield	06.1975	-	120[11]	Curtom 5001	[produced by Curtis Mayfield]
Give ,get,take and have	Curtis Mayfield	07.1976	-	171[8]	Curtom 5007	[produced by Curtis Mayfield]
Never say you can' t survive	Curtis Mayfield	03.1977	-	173[3]	Curtom 5013	[produced by Curtis Mayfield]
Heartbeat	Curtis Mayfield	08.1979	-	42[16]	RSO 3053	[produced by Curtis Mayfield, Bunny Sigler, Norman Harris, Ronald Tyson]
The right combination	Linda Clifford/Curtis Mayfield	07.1980	-	180[4]	RSO 3084	[produced by Curtis Mayfield, Gil Askey]
Something to believe in	Curtis Mayfield	07.1980	-	128[10]	RSO 3077	[produced by Curtis Mayfield, Gil Askey, Keni Burke]
New world order	Curtis Mayfield	10.1996	44[2]	137[18]	Warner 46 348	[produced by Curtis Mayfield, Brian Fleming, Carlos Glover, Narada Michael Walden, James Fischer]

Martha Davis

 Martha Emily Davis (ur. 19 stycznia 1951r), amerykańska wokalistka rock and new wave   z Berkeley w Kalifornii . Jest najbardziej znana jako wokalistka zespołu The Motels , ale nagrała również kilka solowych albumów, napisała wiele piosenek do filmów, była w telewizji i pracowała na scenie z Teatro ZinZanni .

 

Martha Emily Davis urodziła się 19 stycznia 1951r roku w Berkeley w Kalifornii . Była drugim dzieckiem, ponieważ jej rodzice adoptowali starszą siostrę Janet.  Ojciec Davis był administratorem na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, a jej matka pracowała jako nauczycielka w przedszkolu w Berkeley. Dorastając w konserwatywnym i artystycznym domu, Davis zaczęła brać lekcje gry na gitarze i baletu w wieku 8 lat. Davis opowiadała, że ​​jej miłość do muzyki pochodzi nie tylko od jej rodziców, ale także od opiekunki (studentki prawa ), która ostatecznie została uznanym sędzią: Thelton  Henderson  . 

W wieku 15 lat, gdy dowiedziała się, że jest w ciąży, Davis zrezygnowała z pierwszej klasy liceum. Pośpiesznie zawarła małżeństwo z ojcem dziecka Ronnie Paschellem, 17-latkiem, z którym spotykała się od 12 roku życia.  Paschell zapisał się do Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych wkrótce po zaślubinach.   Młoda para następnie rozpoczęła nowe życie w bazie lotniczej w Tampa na Florydzie.

Pomimo posiadania drugiego dziecka z Paschellem, małżeństwo było burzliwe. Davis później ujawniła, że słowa „Słyszałem, jak mówił / Słyszałem, jak mówił / Nie zamierzał cię zabić / Po prostu miał zamiar spieprzyć twoją śliczną twarz” z piosenki „Celia” były inspirowane czymś, co   Paschell powiedział jej podczas ich małżeństwa. Kiedy Paschell został wezwany do służby w Wietnamie, Davis napisała do niego list stwierdzający, że zamierza wrócić do Berkeley, po czym para rozwiodła się w 1970 roku. Po powrocie do Berkeley w 1968 roku, 17-letnia obecnie Davis stwierdziła, że jej rodzinne miasto zmieniło się, gdy kontrkultura była w pełnym rozkwicie. W tym też czasie Davis starała się zdobyć maturę. Często musiała zabierać ze sobą córki, kiedy chodziła na zajęcia. 

W wieku 19 lat matka Davisa (rozwiedziona z ojcem Davis ) popełniła samobójstwo. Po śmierci matki ojciec Davis  zachęcał córkę do nauki w szkole zawodowej. Jednak po odkryciu pamiętnika swojej zmarłej matki Davis dowiedziała się, że jej matka - studentka angielskiego na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, która kiedyś należała do Phi Beta Kappa - chciała zostać autorką, ale zrezygnowała z marzeń, aby wypełnić swoją domową rolę. Davis wysunęła teorię, że „Moja matka została żoną, którą chciałby mój ojciec… To była brutalna i samotna lekcja, kiedy umarła, ale nauczyłem się od niej, żeby się nie poddawać”. Davis kupiła dom, korzystając ze spadku pozostawionego przez matkę i  żyła jako samotna matka z zasiłku. W tym czasie Davis zwróciła się w stronę kariery muzycznej. 
 

W 1971 roku, wciąż mieszkając w Berkeley, Davis dołączyła do The Warfield Foxes .  Chociaż Davis została uznana za założyciela, została zaproszona do śpiewania dla zespołu przez swoją przyjaciółkę Lisę Brenneis.  Jako samotna matka Davis często zabierała ze sobą córki na próby. W 1973 roku ojciec Davis  zmarł z powodu choroby. 

W 1975 roku Davis musiała opuścić swoją rodzinę i dom w Berkeley, aby The Warfield Foxes mogli spróbować rozpocząć swoją muzyczną karierę w Los Angeles. Nazwa grupy powoli przekształciła się w The Motels po zainspirowaniu się zajazdami motorowymi, które mijali wzdłuż Santa Monica Boulevard.Jednak zespół odniósł mieszany sukces, ponieważ warunkiem wstępnym było przynależność zespołu do wytwórni, aby móc występować w lokalach muzycznych.   Zespół rezydował w Echo Park , a Davis rozpoczęła swój pierwszy znaczący romans od czasu jej małżeństwa z kolegą z zespołu, Deanem Chamberlainem (gitarzysta). Ich związek rozpadł się w 1977 roku, kiedy Chamberlain opuścił Motels, a Davis wykorzystała zerwanie jako inspirację dla swojej piosenki „Total Control”. 

Po zmianie członków zespołu w 1978 roku, w składzie znaleźli się Davis (wokal prowadzący, gitara), Jeff Jourard (gitarzysta), Marty Jourard (klawisze; saksofon), Michael Goodroe (bas) i Brian Glascock (perkusja). 12 maja 1979 roku The Motels podpisali kontrakt z Capitol Records , a pierwszy album grupy Motels (1979; wyprodukowany przez Johna Cartera) został wydany jesienią tego samego roku

Lata 80-te były przełomowe nie tylko dla rosnącego sukcesu muzycznego Davis, ale także dla jej kryzysu zdrowotnego.  Walczyła z rakiem piersi w 1984 roku i została z tego powodu leczona chirurgicznie. Davis przekształciła grupę w zespół nowej fali lat 80-tych, który stworzył pięć albumów wyprodukowanych przez Capitol Records.

Drugi album Motels Careful (1980), również wyprodukowany przez Cartera, został wydany 15 czerwca 1980 roku.Pod koniec 1981 roku, gitarzysta Tim McGovern (który zastąpił Jeffa Jourarda) ostatecznie odszedł,po czteroletnim romantycznym związku z Davis  zakończył się zaciekłą walką o władzę z jego strony.  Motels zatrudnił następnie producenta Val Garay'a jako menadżera grupy, który zajmował się również produkcją trzeciego albumu zespołu All Four One . All Four One został wydany 6 kwietnia 1982 roku. Albumy zespołu Little Robbers i Shock (wyprodukowane przez Richie Zito) zostały wydane odpowiednio w 1983 i 1985 roku. Davis związała się romantycznie z gitarzystą zespołu, Kevinem McCormackiem, z którym była współautorką piosenki The Motels „Isle of You”.

Mniej więcej w tym czasie Davis stwierdziła w wywiadach, że często inwestowała własne pieniądze w zespół. Jednak, chociaż The Motels łączyła rodzinna więź, Davis skrupulatnie zdecydował się zwolnić wszystkich członków zespołu.Album Policy z 1987 roku (który miał być kolejnym albumem The Motels ) stał się pierwszym solowym albumem Davis.  Polityka nie została dobrze przyjęta, a Davis stwierdziła później, że piosenki z albumu (z których jedna została napisana przez Diane Warren ) nie pasowały do ​​jej stylu.

Do 1989 roku Davis poprosiła o zwolnienie z kontraktu z Capitol Records . Podczas gdy Davis częściowo zrezygnowała z późniejszej produkcji muzyki, nadal miała niewielką rolę w filmie 

Wczesne lata 90-te oznaczały koniec zaangażowania Davis z saksofonistą, z którym była związana podczas tworzenia jej albumu Policy . Od strony muzycznej Davis została poproszona o stworzenie muzyki do kilku filmów, w tym Madhouse (1990) i Miracle Beach (1992).  Oprócz współpracy z artystami takimi jak Clarence Clemons , Charlie Sexton i Kenny G , Davis grała również sporadycznie, prezentując swój oryginalny materiał.  Pod koniec dekady Davis ponownie regularnie pisała piosenki, a nawet stworzyła nowe wcielenie The Motels .

W 2001 roku nowy skład Davis  i The Motels pojawił się w programie telewizyjnym Hit Me, Baby, One More Time . Swój pierwszy solowy album od siedemnastu lat zatytułowała So The Story Goes, a w 2005 roku dołączyła do Teatro ZinZanni na dwumiesięczny występ w Seattle.   Napisała muzykę i pomogła stworzyć album do tego programu.   W 2007 roku Davis i zespół pojawili się w australijskiej serii koncertów Countdown Spectacular 2 .m W następnym roku Davis wydała Beautiful Life (2008) i jej solowy album (który ukazał się w czasie, gdy Davis przechodziła kolejny rozwód) dotyczył śmierci i spuścizny jej matki. Wydała dwa inne albumy z The Motels , a  w 2010 roku Davis stworzyła swój pierwszy album dla dzieci zatytułowany Red Frog Presents 16 Songs For Parents and Children .  W 2018 roku Davis wydała album The Last Few Beautiful Days .
 
Wśród dzieci Davisa są córki Maria i Patricia. W 1982 roku Davis adoptowała syna Phila od swojej siostry Janet.  Jej najstarsza córka Maria zmarła w 2016 roku po walce z uzależnieniem od opioidów. Śmierć Marii zainspirowała wiele piosenek z albumu The Last Few Beautiful Days . Davis kontynuuje trasę koncertową i mieszka na 72-akrowym ranczo (które podwoiło się jako studio nagraniowe dla niej) niedaleko Portland, otoczone wieloma jej zwierzętami.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Don't Tell Me The Time/Lust	Martha Davis	11.1987	-	80[8]	Capitol 44057	[written by Martha Davis][produced by Richie Zito]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Policy	Martha Davis	11.1987	-	127[13]	Capitol 48 054	[produced by Richie Zito]