Europe

Europe, grupa szwedzka. Powstała w 1979r w Upplands-Vasby koło Sztokholmu. Z początku posługiwała się nazwą Force, dopiero w 1982r zmieniła ją na Europe. Pierwszy skład: Joey Tempest (właśc. Joakim Larsson; 19.08.196r, Sztokholm) - voc, k, John Norum (23.02.1964r, Vardo, Norwegia) - g, Peter Olsson - b i Tony Reno (właśc. Tony Nemisto) - dr. W 1981r Olssona zastąpił John Leven - b. W 1984r najpierw dołączył Mic Michaeli (11.11.1962, Upplands-Vasby) - k, znany z Avalon i Universe, a później miejsce Reno zajął Ian Haugland (właśc. Hakan Haugland; 13.08.1964r, Nordreisa, Norwegia) - dr z zespołu Trilogy. W październiku 1986r zamiast Noruma pojawił się Kee Marcello (właśc. Kjell Lóvbom; 20.02.1960r, Ludvika) -g z zespołu Easy Action. W 1992r formacja zawiesiła działalność.

 

Zaczęła od nagrania w latach 1980-1981, jeszcze pod nazwą Force, dwóch taśm demo, ale nie potrafiła zainteresować nimi żadnej ze szwedzkich firm płytowych. W 1982r, już jako Europe, wzięła udział w konkursie dla zespołów amatorskich, zwyciężyła, a pierwszą nagrodą był kontrakt z wytwórnią Hot International. W lutym 1983  roku trafił na rynek album "Europe", nagrany w sztokholmskich Electra Studios bez pomocy producenta spoza własnego grona. Zawierał efektowny repertuar heavymetalowy, dość jeszcze wtórny, ujawniający chociażby wpływ zespołów brytyjskich, jak Rainbow, Thin Lizzy i Judas Priest, ale też amerykańskich, jak Styx i Foreigner, bardzo wszakże atrakcyjny pod względem melodycznym i porywająco wykonany, np. Seven Doors Hotel, In The Future To Come, Paradize Bay, Children Of This Time. Promowany wiosną i latem na wielkiej trasie po Szwecji odniósł duży sukces, nie tylko zresztą w kraju -piosenka Seven Doors Hotel była niewielkim przebojem w Japonii. Formacja ugruntowała popularność w kraju następną płytą - "Wings Of Tomorrow" z lutego 1984. Nagrana w sztokholmskich Polar Studios przy pomocy Leifa Masesa jako producenta, była dziełem bardziej urozmaiconym niż poprzednia. Obok ostrych, pełnych wręcz metalowej furii utworów w rodzaju Stormwind i przede wszystkim Scream Of Anger znalazły się na niej pełne uroku, chwytliwe ballady, chociażby Open Your Heart i Dreamer.
 

W tym czasie menażerem Europe został Thomas Erdtman, wcześniej asystent impresaria Abby. I to on wynegocjował dla podopiecznych korzystny kontrakt z wytwórnią Epic. Pierwszym owocem współpracy z tą wytwórnią była płyta "On The Loose" z muzyką do identycznie zatytułowanego filmu (1985, reż. Steffan Hildebrand), zawierająca już wczesną wersję późniejszego przeboju formacji - Rock The Night. Ale dopiero następny album, wydany w maju 1986 roku "The Final Countdown", przyniósł Europe międzynarodowy sukces. Powstał w studiach Soundtrade w Sztokholmie, Powerplay w Zurychu, Mastersound w Atlancie i Fantasy w San Francisco przy pomocy znanego producenta Kevina Elsona, współpracownika zespołów Journey i Night Ranger (zaproszony w pierwszej kolejności Bruce Fairbairn nie wyraził zgody). Wypełniły go kompozycje nie tak bardzo odbiegające od utworów z poprzednich płyt, trochę inaczej jednak opracowane, epatujące przede wszystkim dźwiękami instrumentów klawiszowych, a w mniejszym stopniu gitar, prawie zupełnie pozbawione heavymetalowej ostrości wyrazu, a dzięki tym zabiegom zdecydowanie bliższe wzorów amerykańskich niż brytyjskich; zarówno bardziej ekspresyjne, w rodzaju The Final Countdown, Rock The Night i Danger On The Track, jak i łagodniejsze, nastrojowe, np. Carrie i Time Has Cone.
 

Album był bestsellerem i rozszedł się na świecie w sześciu milionach egzemplarzy. Przebojami w kilkudziesięciu krajach były też towarzyszące mu single, zwłaszcza The Final Countdown/On Broken Wings z października 1986, ale też Rock The Night/Seven Doors Hotel ze stycznia 1987, Carrie/Love Chaser z kwietnia i Cherokee/Heart Of Stone z listopada tego roku (daty wydań na rynku brytyjskim; w Szwecji płytka The Final Countdown ukazała się już w lutym 1986). We wrześniu 1986 grupa koncertowała w Japonii, a w 1987 odbyła trasę dookoła świata, m.in. kwietniu i maju 1987 grała w Stanach Zjednoczonych, a w dalszej części roku w Związku Radzieckim.
Nieco mniejsze powodzenie zyskał album "Out Of This World" z sierpnia 1988, promowany na rynku międzynarodowym singlami Superstitious/Lights And Shadows z sierpnia 1988, Open Your Heart/Just The Beginning z października tego roku i Let The Good Times Rock/Never Say Die z marca 1989. 

Nagrany w londyńskich studiach Olympic i Townhouse, wyprodukowany przez Rona Nevisona, współpracownika zespołów Heart, UFO i Survivor, był dziełem bardzo podobnym do poprzedniego. Mimo wielu atrakcyjnych kompozycji w rodzaju Superstitious, Ready Or Not oraz nowej wersji Open Your Heart nie zawierał jednak przeboju na miarę The Final Countdown i Carrie. Promowany m.in. na wspólnych koncertach w Stanach z Def Leppard, a później na wielkiej trasie po Azji, rozszedł się w dwóch milionach egzemplarzy, co po sukcesie "The Final Countdown" przyjęto z rozczarowaniem.
Na płycie następnej, "Prisoners In Paradise", nagranej w Enterprise Studios w Burbank w Kalifornii z producentem Beau Hillem, formacja zwróciła się ku nieco ostrzejszej, mocniejszej, nie tak gładkiej odmianie metalu [Prisoners In Paradise, I'll Cry For You). Ale i ten zabieg nie na wiele się zdał. 

Wydana we wrześniu 1991, promowana singlami I'll Cry For You/Break Free ze stycznia 1992 i Halfway To Heaven/Yesterday's News z marca tego roku, nie zyskała większej popularności, chociaż o wysokich notowaniach formacji mógłby świadczyć fakt, iż grała w tym czasie u boku takich sław, jak Metallica, Tesla i Thunder. W 1992 roku zawiesiła działalność, zapowiadając jej wznowienie dwa lata później, do czego jednak nie doszło. Wiosną 1999 pojawiły się plotki o jej reaktywowaniu, ale Tempest zdementował je na łamach pisma "Classic Rock" (w końcu tego roku na rynek powrócił największy przebój grupy, The Final Countdown, w wersji zremiksowanej przez Briana Rawlingsa).
 

Norum z powodzeniem kontynuował karierę jako solista. Tempest, który był kompozytorem i jednym z wykonawców piosenki Give A Helping Hand, nagranej w 1986 przez zespół gwiazd szwedzkiego metalu - Swedish Metal Aid, wzorowanego na Band Aid Boba Geldofa, przypomniał o sobie płytami "A place to call home" [Polar,1995] i "Azalea Place" [Polar,1997].  

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Final Countdown/On Broken Wings	Europe	02.1986	1[2][20]	8[18]	Epic A 7127	[gold-UK][written by Joey Tempest][produced by Kevin Elson]
Rock the Night/Seven Doors Hotel	Europe	05.1987	12[9]	30[13]	Epic EUR 1	[written by Joey Tempest][produced by Europe]
Carrie/Love Chaser	Europe	08.1987	22[8]	3[19]	Epic EUR 2	[written by Joey Tempest, Mic Michaeli][produced by Kevin Elson]
Cherokee/Love Chaser	Europe	11.1987	-	72[10]	Epic 07638 [US]	[written by Joey Tempest][produced by Kevin Elson]
Superstitious/Lights and Shadows	Europe	08.1988	34[5]	31[13]	Epic EUR 3	[written by Joey Tempest][produced by Kevin Elson]
Open Your Heart/Just The Beginning	Europe	11.1988	86[3]	-	Epic EUR 4	[written by Joey Tempest][produced by Kevin Elson]
Let the Good Times Rock/Never Say Die	Europe	03.1989	85[2]	-	Epic EUR 5	[written by Joey Tempest][produced by Kevin Elson]
I'll Cry for You/Break Free	Europe	12.1991	28[5]	-	Epic 6576977	[written by Joey Tempest, Nick Graham][produced by Beau Hill]
Halfway to Heaven/Yesterday's News	Europe	03.1992	42[4]	-	Epic 6578517	[written by Joey Tempest, Jim Vallance][produced by Beau Hill]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Final Countdown	Europe	05.1986	9[37]	8[78]	Epic EPC 26808	[3x-platinum-US][gold-UK][produced by Kevin Elson]
Out of This World	Europe	08.1988	12[5]	19[25]	Epic 4624491	[platinum-US][produced by Ron Nevison]
Prisoners in Paradise	Europe	09.1991	61[1]	-	Epic 4687551	[produced by Beau Hill]
Last Look at Eden	Europe	09.2009	125[1]	-	Universal Music AB 060252709851 [Scan]	[produced by Tobias Lindell, Europe]
Bag of Bones	Europe	05.2012	56[1]	-	Ear Music 0207709ERE	[produced by Kevin Shirley]
War of Kings	Europe	03.2015	50[1]	-	UDR 0825646162932	[produced by Dave Cobb]
Walk the Earth	Europe	11.2017	69[1]	-	Hell & Back SLM 072P18	[produced by Dave Cobb]