Ronalde dorastał w biednym, ale wspierającym się domu w Islington i od wczesnego dzieciństwa odkrył talent do śpiewania, gwizdania i naśladowania ptaków. W tych początkowych latach bawił się nieformalnie za kieszonkowe lub z chórami kościelnymi i szkolnymi , rozwijając swoje talenty sceniczne.
W czasie, gdy uczył się księgowości , Ronalde został zaproszony do roli jednego z 15-letnich Silver Songsters Arturo Steffaniego. Ten 21-osobowy chór chłopięcy był znany ze skomplikowanych wokalnych i wizualnych aranżacji popularnych piosenek. Steffani był tak zafascynowany głosem i gwizdami Ronalde , że rozwiązał Silver Songsters (w 1947 roku) i został jego osobistym menadżerem, mentorem i przyzwoitką . Później koncertowali razem po całym świecie.
Po służbie w czasie wojny Steffani zachęcił Ronalde do studiowania śpiewu w Londynie i jodłowania w Szwajcarii , i przez prawie dekadę zaczął pracować, nie tylko jako solowy wykonawca variety , ale także pod nowym nazwiskiem: Ronnie Ronalde.
Po wczesnych zmaganiach, pierwsza udana trasa koncertowa Ronalde po Wielkiej Brytanii (pod koniec lat czterdziestych) spotkała się z falą zainteresowania. Pierwsze nagrania Ronalde'a zostały wykonane w Decca Records , ale jego pierwszy kontrakt z dużą wytwórnią pochodzi z EMI . Ronalde nagrywał również w Pye , Major Minor i Columbia Records, stając się artystą sprzedającym miliony płyt.
„If I Were a Blackbird” (1950) należy do najsłynniejszych piosenek Ronalde z tego okresu. To wykonanie irlandzkiej piosenki ludowej Delii Murphy sprawiło, że przez 6 miesięcy znalazł się w czołowej dwudziestce Wielkiej Brytanii. Później jowialnie dziękowała za zwiększenie dochodów. Pozostałe utwory to „ Tritch Tratch Polka ” oraz „Bells Across the Meadow” (autor Albert Ketèlbey ). Jego najbardziej znanym nagraniem jest „ In a Monastery Garden ” (autorstwa Alberta Ketèlbeya ). Ronalde przez dziesięciolecia grał go jako finał swojego show, a ponad milion egzemplarzy zostało sprzedanych w różnych formatach.
W ciągu tej dekady Ronalde był headlinerem i pobił rekordy kasowe na całym świecie: był znanym wykonawcą w Wielkiej Brytanii, Stanach Zjednoczonych, Australazji , Skandynawii , Afryce, Ameryce Południowej i Europie. Taki był jego sukces w Stanach Zjednoczonych w latach pięćdziesiątych XX wieku, był postrzegany jako poważny konkurent dla Franka Sinatry i Binga Crosby'ego , a także innych, takich jak Richard Tauber i Josef Locke .
Ronalde miał swój własny program radiowy BBC z 1949 roku pod tytułem The Voice of Variety . Podczas tej serii liczba listów od fanów Ronalde spowodowała problem dla BBC. Thames TV prezentowała także cotygodniowy program Meet Ronnie Ronalde .
W 1949 roku Ronalde każdego wieczoru przez dziesięć tygodni wypełniał Radio City Music Hall w Nowym Jorku ( mieszczący ponad sześć tysięcy osób). Był wówczas najczęściej występującym brytyjskim artystą (ponad tysiąc razy). W tym samym okresie przez dwa tygodnie zapełnił 25 000 miejsc w Toronto w Kanadzie.
Ronalde wystąpił również dla królowej Elżbiety II i księcia Filipa w Royal Command Performance w London Coliseum .
U szczytu swojej popularności Ronalde przewidział spadek popularności swwoich występów i odszedł od światła reflektorów. Niemniej jednak Ronalde nie porzucił przemysłu rozrywkowego: prowadził koncerty letnie do lat 80-tych, a także występy telewizyjne i audycje radiowe. Osiadł na wyspie Guernsey w latach sześćdziesiątych XX wieku. Kupił hotel (St Martin's, który stał się znany jako Ronnie Ronalde's Hotel) i poznał austriacką żonę Rosemarie, która została jego menadżerem po śmierci Steffaniego. Po wychowaniu trójki dzieci, on i Rosemarie przenieśli się na wyspę Man pod koniec lat 80-tych, a następnie do Whistler's Lodge w Nowej Zelandii.w latach 90. na Gold Coast w Queensland w Australii, a w ostatnich latach swojego życia wrócił do Wielkiej Brytanii. W Nowej Zelandii w 1990 roku Ronalde zapełnił Aotea Theatre na 2500 miejsc i został zaproszony na kolejny koncert. Został również poproszony o powrót na powtórki w salach Auckland i Christchurch .
Ronalde został uhonorowany nagrodą America's North Carolina Louisburg Hall of Fame w 1995 roku, co stanowi ich największe uznanie, przyznawane tylko artystom o wybitnych międzynarodowych wyróżnieniach.
Jego nagranie „Bird Song at Eventide” znalazło się w przebojowym serialu telewizyjnym, a następnie w bestsellerowej ścieżce dźwiękowej, The Singing Detective w 1986 roku.
Jego autobiografia z 1998 roku zatytułowana Around the World on a Whistle czerpała obszernie z pamiątek , rachunków teatralnych, fotografii i wycinków i jest dokumentem opublikowanej historii . Żartował, że jego następna książka byłaby „Encyklopedią gwizdów”.
EMI Australia wydała płytę CD o tym samym tytule Around the World on a Whistle w latach 90-tych. Świadectwo długowieczności jego popularności przyniosło mu kolejny złotą plytę i wzrost popularnościw jego karierze. EMI następnie wydało kilka albumów wczesnych dzieł Ronalde, które nie były dostępne od czasu ich oryginalnych wydań gramofonowych .
W 2002 roku został wprowadzony do ekskluzywnego stowarzyszenia charytatywnego Grand Order of Water Rats .
Ronalde pojawił się w australijskim filmie Clubland z 2007 roku .
Single
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | Aus | N.Zel | Wytwórnia [Aus/N.Zel] |
Komentarz |
| If I Were A Blackbird/Song Of The Mountains | Ronnie Ronalde | 10.1953 | 18[3] | - | Columbia DO 3598/- | [written by Darley, Murphy] |
Albumy
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | Aus | N.Zel | Wytwórnia [Aus/N.Zel] |
Komentarz |
| The Whistling Wonder | Ronnie Ronalde | 11.1980 | 83[2] | - | Omega OM 016/- | - |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz