Robbie Robertson

Właśc. Jaime-Robbie Robertson, ur. 5.07.1943r w Toronto (Kanada). Jego profesjonalna działalność rozpoczęła się w 1960r, gdy zastąpił gitarzystę Jamesa Evansa w towarzyszącej Ronniemu Hawkinsowi grupie Hawks. Surowe i ekscytujące brzmienie Robertsona dominuje na wielu klasycznych tematach Hawkinsa („Matchbox”, „Bo Didley”, a zwłaszcza solowej partii kończącej „Who Do You Love”).
W 1964 drogi zespołu i wokalisty rozeszły się. Hawks przemierzali wsie i miasteczka w zespołach Canadian Squires i Levon And The Hawks. Formacje nagrały kilka singli ujawniających niepospolity talent kompozytorski Robertsona („The Stones I Throw”). Lata tułaczki zaowocowały sesją nagraniową z bluesowym pieśniarzem Johnem Hammondem, a w rezultacie bliższą znajomością  z Bobem Dylanem. Gitarowe fantazje Robertsona uczyniły z Dylana - dotąd akustycznego; barda młodych - kreatora elektrycznego folk rocka.

 Na współpracy skorzystał też Robertson jako kompozytor. Jego teksty odwołujące się do „lat dzieciństwa” Ameryki nabrały głębi, a zespół (przybrawszy lapidarną nazwą Band) zaczął czerpać śmiało z bogatej wiejskiej i miejskiej, białej i czarnej amerykańskiej tradycji i współczesności. Niezwykła stylistycznie grupa rozwiązała się w 1976, a pożegnalny koncert w Winterland Ballroom w San Francisco zarejestrował Martin Scorsese w pełnometrażowym filmie „The Last Waltz” („Ostatni walc”). Reżyser zainspirował też Robertsona do filmowych działań (produkcja i główna rola w „Carny” - „Karnawał", muzyka do filmów Scorsese „Raging Bull” - „Szalony byk” i „The Color Of Money" - „Kolor pióniędzy"). W 1983 Robertson uczestniczył w filmie swojego mistrza „King Of Comedy” („Król dowcipu”). Temat „Between Trains” zachęcił go do powrotu do studia.

Pierwszy solowy album, Robbie Robertson, był wielkim przedsięwzięciem, w którym uczestniczyli m.in. Peter Gabriel, Daniel Lanois, Gil Evans oraz muzycy z U2 i koledzy z Band: Rick Danko i Garth Hudson. Zachęcony muzycznym sukcesem i gronem wybitnych artystów Robertson postanowił kontynuować solową działalność, ale nagrany w 1991 longplay Storyville nie dorównał poprzedniej płycie. Muzyk nie wszedł w skład reaktywowanych w 1993 Band, a w rok później podjął pracę nad niekomercyjnym projektem Red Road Ensemble, w którym towarzyszyła mu grupa północnoamerykańskich Indian. Praca pochłonęła go tak dalece, że jedynym równoległym przedsięwzięciem była muzyka do filmu „Casino” Martina Scorsese.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Somewhere Down The Crazy River/Broken Arrow	Robbie Robertson	07.1988	15[11]	-	Geffen GEF 40	[written by Robbie Robertson][produced by Daniel Lanois, Robbie Robertson]
Fallen Angel/ Hell's Half Acre	Robbie Robertson	10.1988	95[2]	-	Geffen GEF 46	[written by Robbie Robertson, Martin Page][produced by Daniel Lanois, Robbie Robertson]
Take Your Partner By The Hand	Robbie Robertson	04.1998	74[1]	-	Polydor 5693272	[written by Robbie Robertson, Howie B][produced by Howie B]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Robbie Robertson	Robbie Robertson	11.1987	23[14]	38[34]	Geffen 24 160	[gold-US][produced by Daniel Lanois and Robbie Robertson]
Storyville	Robbie Robertson	10.1991	30[2]	69[10]	Geffen 24 303	[produced by Robbie Robertson, Gary Gersh, Stephen Hague]
Music for the Native Americans	Robbie Robertson	10.1994	-	149[5]	Capitol 28 295	[produced by Robbie Robertson]
Contact from the Underworld of Redboy	Robbie Robertson	03.1998	79[1]	119[3]	Capitol 54 243	[produced by Howie B.,Robbie Robertson,Marius de Vries,Tim Gordine,Jim Wilson]
How To Become Clairvoyant	Robbie Robertson	04.2011	56[1]	13[14]	429 Records FTN 17821	[produced by Marius de Vries and Robbie Robertson]

Candi

Candi & The Backbeat pierwotnie nazywała się Candi,kanadyjska grupa pop rockowa,której wokalistką została Candy Pennella.W 1988r wydali swój debiutancki album "Candi" wydany przez wytwórnię I.R.S..W skład zespołu wchodzili ponadto Nino Milazzo grający na basie i śpiewający chórki, perkusista Paul Russo i Rich Rich Imbrogno grajacy na instrumentach klawiszowych.

Grupa znana jest amerykańskiej publiczności z klasycznego standardu "Dancing Under a Latin Moon" ,który wspiął się na 68 pozycję Billboard Hot 100.Dwa lata póżniej Candy Pennella została nominowana do nagrody Juno Awards jako wokalistka roku,przegrywając z Ritą MacNeil.Rok póżniej w podobnej sytuacji przegrała z Celine Dion.
Dwa single "Under Your Spell" i "Missing You" również były nominowane do wspomnianej nagrody jako najlepsze płyty dance.
Zespół już pod nową nazwą,Candi & The Backbeat nagrał w 1990r album "World Keeps On Turning" w trzyosobowym składzie ,gdyż z grupy odszedł Imbrogno.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Dancing Under A Latin Moon/Luna Latina Tu Y Yo	Candi	10.1988	-	68[7]	I.R.S. IRS-53436	[written by Alan Roy Scott , Michael Jay , Robert Seidman][produced by David Shaw ][46[1].Hot Disco/Dance;I.R.S. 23 905 12"]
Under Your Spell/Dance With Me	Candi	02.1989	-	-	I.R.S. 23 929	[written by Peter Willis, Paula Shear][produced by David Shaw ][39[5].Hot Disco/Dance;I.R.S. 23 929 12"]
Friends Forever	Candi & The Backbeat	08.1991	-	-	I.R.S. 13 838	[produced by Robert Brown][38[6].Hot Disco/Dance;I.R.S. 13 838 12"]

Candlebox

Candlebox, grupa amerykańska. Utworzona w maju 1991r w Seattle w stanie Waszyngton. Z początku wybrała nazwę Uncle Duke, ale po kilku miesiącach zmieniła ją na inną, Candlebox, wziętą z tekstu jednej z piosenek zespołu Midnight Oil.
Założyli ją: Kevin Martin (9.04.1969r, Elgin, Illinois) -  g i Scott Mercado (11.11.1964r, San Francisco, Kalifornia) - dr. W składzie, który ustalił się w grudniu 1991r, znaleźli się też: Peter Klett (26.12.1969r, Bellevue, Waszyngton) -g i Bardi Martin (12.06.1969r, Olympia, Waszyngton) - b. W 1997 miejsce Mercado zajął Dave Krusen - dr, znany z Pearl Jam.
 W 1992, po kilku miesiącach intensywnej działalności koncertowej i wydaniu kasety demo, podpisała kontrakt z firmą Maverick, utworzoną w ramach wytwórni Sire przez Madonnę,i w lipcu 1993 zadebiutowała płytą zatytułowaną po prostu „"Candlebox", wyprodukowaną przez samych muzyków przy współudziale Kelly'ego Graya i Jona Pluma.
 Zafascynowana muzyką takich zespołów, jak Alice In Chains i Soundgarden, zaproponowała podobny repertuar, ale nieco gładszy i bardziej chwytliwy (np. You, Rain, Mother's Dream, Far Behind). To wystarczyło, by album odniósł ogromny sukces i rozszedł się w trzech milionach egzemplarzy, a towarzyszące mu single, You/Pull Away z marca 1994r i Far Behind/You (wersja koncertowa) z sierpnia tego roku, pojawiły się na listach przebojów (pierwszy na dalszych pozycjach, drugi bliżej szczytu - na osiemnastej).
 Formacja ugruntowała gwiazdorską pozycję płytą "„Lucy" z października 1995r, nagraną przy pomocy tych samych producentów, ale recenzenci wyrzekali na brak nowych pomysłów, chwaląc jedynie dwie "piosenki: Understanding i Bothered. Nieco bardziej podobał się następny album - „"Happy Pills" z 1998r, wyprodukowany przez Rona Nevisona. Grupa oprócz własnych kompozycji przedstawiła przeróbkę Voodoo Chile (Slight Return) Jimiego Hendrixa (na kompaktowej wersji singla Far Behind).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You / Pull Away	Candlebox	03.1994	-	78[18]	Maverick/Sire 18 304	[written by Candlebox, Kevin Martin][produced by Candlebox and Kelly Gray]
Far Behind / You [live]	Candlebox	08.1994	-	18[23]	Maverick/Sire 18 118	[written by Candlebox, Kevin Martin][produced by Candlebox and Kelly Gray]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Candlebox	Candlebox	07.1993	-	7[104]	Maverick 45 313	[4x-platinum-US][produced by Candlebox & Kelly Gray]
Lucy	Candlebox	10.1995	-	11[17]	Maverick 45 962	[gold-US][produced by Candlebox & Kelly Gray]
Happy Pills	Candlebox	07.1998	-	65[9]	Maverick 46 975	[produced by Ron Nevison]
Into The Sun	Candlebox	08.2008	-	32[3]	Silent Majority Group	[produced by Ron Aniello]
Love Stories & Other Musings	Candlebox	04.2012	-	82[1]	Audionest AN002	[produced by Ken Andrews]
Disappearing in Airports	Candlebox	04.2016	-	112[1]	Pavement Music	-

K Klass

Czteroosobowa grupa taneczna z Wrexham (Walia), powstała pod koniec 1988 r. po odejściu Andy’ego Williamsa (nadzór techniczny) i Carla Thomasa (różne instrumenty) z zespołu Interstate (grywał wspólne koncerty z grupą 808 State, kontakty wtedy nawiązane okazały się później niezwykle użyteczne). Zwerbowali oni miejscowych muzyków Paula Robertsa (pomysły i teksty) i Russa Morgana (różne instrumenty), a potem dokooptowali jeszcze utalentowaną wokalistkę Bobbi Depasois.

Debiutancka EP-ka Wildlife z 1990 r., sfinansowana częściowo z kredytu na podjęcie działalności gospodarczej i odprawy otrzymanej przez Robertsa od firmy British Telecom, wspięła się na szczyty
rozmaitych list przebojów muzyki tanecznej. Zawarte w singlu sporej objętości sample tematu muzycznego z popualmego przyrodniczego serialu telewizyjnego „Wildlife On One” (autorstwa To- ny’ego Sopera) wywarły zapewne jakiś wpływ na podświadomość brytyjskich słuchaczy. Grupa wystąpiła na otwarcie kilku koncertów 808 State, odbyła też własne intensywne tournee.

 Martin Price z 808 State wydał potem nakładem swej wytwórni Creed singel „Rhythm Is A Mystery”. Choć sprzedano go w nakładzie 13 tys. egzemplarzy, dopiero ponowne wydanie nakładem innej firmy umożliwiło wejście do Top 10 pod koniec 1991 r. Natychmiast okrzyknięto K Klass jednym z nielicznych zespołów house’owych, które w swym repertuarze mają więcej niż jeden utwór i dwa podkłady rytmiczne: „Każdy może się nauczyć obsługi syntezatora, każdy może wyprodukować nagranie taneczne. Sztuka tkwi w robieniu dobrych nagrań”.

Następne utwory, utrzymane w tym samym duchu, co debiut, to „Don’t Stop” (1992) i „Let Me Show” (1993); ten ostatni stanowi już wstęp do długo oczekiwanego albumu. W nagraniach do longplaya wziął udział m.in. Johnny Marr z grupy The Smiths („Casa”; Marr daleko odszedł, jak widać, od swej dawnej ideologii, której podsumowaniem był tytuł utworu „Hang The DJ”, czyli „Powiesić DJ-a”).
K Klass zajmuje się także remiksami - zespół opracował m.in. utwór „Wicked Love” grupy Oceanic, wziął też na warsztat nagrania grupy New Order, Seven Grand Housing Authority (Terrence Parker) i Denise Johnson.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Wildlife E.P.	K Klass	10.1990	86[3]	-	F.R.O. FRO 104T	-
Rhythm Is A Mystery	K Klass	05.1991	3[12]	-	Deconstruction R 6302	[written by K-klass, M. Stagg][produced by K-Klass, Mike Pickering]
Don't Stop/ Pump It Up	K Klass	11.1992	32[3]	-	Deconstruction R 6325	[written by K-klass][produced by K-Klass, Mike Pickering]
Let Me Show You	K Klass	11.1993	13[7]	-	Deconstruction R 6367	[written by K-Klass, Hall, Stewart, Whitecross][produced by K-Klass]
What You're Missing	K Klass	05.1994	24[5]	-	Parlophone/Deconstruction CDR 6380	[written by Stewart, Hall, Whitecross][produced by K-Klass]
Burnin'	K Klass	08.1998	45[2]	-	Parlophone CDK 2001	[written by K-klass][produced by K-Klass]
Let Me Show You '99	K Klass	04.1999	172[1]	-	Not On Label KLASS99001	-
Baby Wants to Ride	K Klass	04.2002	84[1]	-	Junior BRG 032	-
Talk 2 Me	K Klass featuring Kinane	10.2002	85[1]	-	Susu CDSUSU 5	[written by Stewart, Hall, K-Klass, Whitecross][produced by K-Klass]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Universal	K Klass	06.1994	73[2]	-	Parlophone/Deconstruction CDPCSD 149	[produced by K-Klass]

Can

Awangardowa grupa niemiecka, założona w 1968 r. w Kolonii i występująca początkowo pod nazwą Inner Space. Jej twórcami byli: Irmin Schmidt (ur. 29.05.1937 r. w Berlinie, Niemcy; instr. klawiszowe) i Holger Czukay (ur. 24.03.1938 r. w Wolnym Mieście Gdańsku; bas), studiujący muzykę współczesną. Rockową orientacje wnieśli do zespołu Michael Karoli (ur. 29.04.1948 r. w Staubing w Dolnej Bawarii, Niemcy: gitara), Jaki Liebezeit (ur. 26.05.1938 r. w Dreźnie, Niemcy; perkusja) oraz współpracujący krótko z grupą David Johnson (flet). Wraz z dokooptowaniem ciemnoskórego amerykańskiego wokalisty Malcolma Mooney'a zespół zmienił nazwę na Can.

W grudniu 1968 r. odszedł Johnson: równocześnie grupa zadebiutowała pierwszą płytą długograjacą. Album Monster Movie zawierał wiele z późniejszych charakterystycznych cech muzyki Can: perkusyjny styl gry na instrumentach klawiszowych Schmidta, gitarowe dysonanse Karoliego oraz pulsujący, hipnotyczny rytm basu i bębnów. Najciekawszym tematem płyty, nasuwającej skojarzenia z nagraniami Velvet Underground, była dynamiczna, dwudziestominutowa kompozycja "You Do Right". pochodząca z trwającej pół doby improwizacyjnej sesji. Przed odejściem Mooneya w 1969 r., zespół zarejestrował kilka innych równie fascynujących tematów, zaprezentowanych po latach na albumach Deep End (ścieżka dźwiękowa z filmu "Na samym dnie" Jerzego Skolimowskiego) i Delay 1968.
Murzyńskiego wokalistę zastąpił wkrótce japoński śpiewak uliczny Kenji "Damo" Suzuki (ur. 16.01.1950 r. w Japonii), odkryty przez Liebezeita i Czukaya przed monachijską kawiarnią. Na ekspcrymentatorskim podwójnym albumie Tago Mago największe wrażenie wywierała zniewalająca rytmem kompozycja "Hallelujah". Zespół, pomimo stałych skłonności do rozwlekłych improwizacji, zaczął z czasem nadawać swoim utworom bardziej zwięzłą, a nawet chwytliwą formę (albumy Ege Bamyasi i Future Days). W 1973 r. grupę opuścił Suzuki, a Can pomimo testowania innych wokalistów działał przez dłuższy okres jako kwartet. W 1976 r. dość nieoczekiwanie trafili do brytyjskiej Top 30 singlem "I Want More". Na płycie Flow Motion, z której pochodziło to nagranie, gościnnie zaśpiewał Peter Gilmore.
Z czasem do zespołu dołączyli dwaj byli członkowie Traffic: basista Rosko Gee i grający na instrumentach perkusyjnych Reebop Kwaku Baah. Niestety odejście Czukaya w 1977 r. sygnalizowało rychły zmierzch formacji. Płytę Out Of Reach nagrano bez udziału muzyka, który powrócił do zespołu na kolejnym albumie, Can. Oba longplaye przyjęto z obojętnością i grupa rozwiązała się ostatecznie w 1978 r.
Holger Czukay kontynuował działalność solową serią ciekawych albumów, współpracował też z Davidem Sylvianem i The Eurythmics. Irmin Schmidt był autorem ilustracji muzycznej do kilku filmów. Jaki Liebezeit założył własna grupę, The Phantom Band, nagrywając równocześnie ze specjalizującym się w muzyce programowanej Michaelem Rotherem. Karoli zabłysnął longplayem Deluge, nagranym z brytyjską wokalistką Poily Estes.
Członkowie Can pozostawali ze sobą w stałym kontakcie, a w zreformowanym składzie powrócili do studia wraz z Mooneyem w 1987 r. Owocem reaktywacji był wydany dwa lata później ciekawy album Rite Time.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Soul Desert / She Brings the Rain	Can	09.1970	-	-	Liberty LBF 15340	-
Spoon /I'm So Green	Can	02.1973	-	-	United Artists UP 35 506	[written by Can][produced by Can]
Moonshake / Future Days	Can	10.1973	-	-	United Artists UP 35 596	[written by Can][produced by Can]
Dizzy Dizzy / Splash	Can	12.1974	-	-	United Artists UP 35 749	[written by Can][produced by Can]
I Want More / ...and More	Can	07.1976	26[10]	-	Virgin VS 153	[written by Peter Gilmour, Hans Liebezeit, Holger Schuring, Michael Karoli, Irmin Schmidt][produced by Can]
Silent Night / Cascade Waltz	Can	11.1976	-	-	Virgin VS 166	[written by Can][produced by Can]
Don't Say No / Return	Can	04.1977	-	-	Virgin VS 172	[written by Karoli, Schmidt, Czukay, Liebezeit, Gee, Gilmour][produced by Can]
Can-Can / Can Be	Can	06.1978	-	-	Lighting LIG 545	[written by Offenbach][produced by Can]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Monster Movie	Can	05.1970	-	-	United Artists UAS 29 094	[produced by Can]
Soundtracks	Can	09.1971	-	-	United Artists UAS 29 283	[produced by Can]
Tago Mago	Can	02.1972	-	-	United Artists UAD 6009/10	[produced by Can]
Ege Bamyasi	Can	11.1972	-	-	United Artists UAS 29 414	[produced by Can]
Future Days	Can	06.1973	-	-	United Artists UAS 29 505	[produced by Can]
Limited Edition	Can	08.1974	-	-	United Artists USP 103	-
Soon Over Babaluma	Can	11.1974	-	-	United Artists UAG 29 673	[produced by Can]
Landed	Can	09.1975	-	-	Virgin V 2041	[produced by Can]
Flow Motion	Can	10.1976	-	-	Virgin V 2079	[produced by Can]
Saw Delight	Can	03.1977	-	-	Virgin V 2071	[produced by Can]
Out of Reach	Can	07.1978	-	-	Lighting LIP 4	[produced by Can]
Can	Can	07.1979	-	-	Laser LASL 2	[produced by Can]

Camp Lo

Camp Lo ,założony w 1995r w Nowym Jorku w składzie:Geechie Suede,Sonny Cheeba.Jedna z najbardziej szanowanych i lubianych grup wywodzących się,podobnie jak Da Bush Babees czy Mos Def, z zainspirowanej dokonaniami Native Tongues, nowojorskiej sceny podziemnej. Sonny Cheeba (właśc. Saiadeen Wilds) i Geechie Suede (Salahadeen Wallace) pochodzą z Bronksu, Camp Lo założyli zaś w 1995 r. Rok później zelektryzowali niezależną scenę fantastycznym, czerpiącym ze smooth jazzu i soulu, utworem "Coolie High" ze ścieżki dźwiękowej do filmu "Wielka biała pięść" (reż. Reginald Hudlin, 1996). Singel zrobił ogromną furorę i pomógł podpisać grupie kontrakt z labelem Profile.
Na początku 1997 r. Camp Lo wydało debiutancką płytę "Uptown Saturday Night", w produkcji której duet wspomogli m.in. Trugoy The Dove z De La Soul i Ski, mający na koncie współpracę m.in. z Bahamadią i Jay-Z. Album dotarł do 27. miejsca na liście "Billboardu", a pochodzący z niego singiel "Luchini AKA This Is It" jednogłośnie obwołano jednym z najlepszych w historii rapu.
Swoim pierwszym dokonaniem grupa na stałe zapisała ważną kartę w historii muzyki hiphopowej, zaś różnorodny, bogaty w inspiracje wieloma gatunkami styl zespołu stal się dla wielu wzorem.
Przez następnych pięć lat Camp Lo było zdecydowanie w cieniu, z rzadka duet dawał o sobie znać gościnnymi występami i wydawanymi w podziemiu singlami. Z tego okresu najbardziej spektakularnym okazało się wspólne nagranie z De La Soul "So Good", nagrane na kompilację "Hip Hop 101". W 2002 r. zespół powrócił wydaną w Dymond Crook płytą "Let's Do It Again", która niestety przeszła bez echa. Brzmienie na albumie poszło w zdecydowanie bardziej mainstreamową, uboższą w nawiązania do jazzu, soulu czy reggae stronę. To posunięcie nie zyskało uznania w oczach fanów i krytyków. Choć grupa wciąż istnieje, zdecydowana większość słuchaczy i recenzentów odnosi się do niej w kontekście wspaniałej przeszłości niż obecnego statusu, któremu daleko do gwiazdorstwa.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Coolie High/World heist	Camp Lo	02.1996	-	104[4]	Profile PRO-7445-0	[written by A. Roberts,, S. Wallace, S. Wilds][produced by Jocko,Ski ][62[7].R&B Chart]
Luchini AKA (This Is It)	Camp Lo	01.1997	74[2]	50[17]	Profile 5458	[written by D. Willis, S. Wallace, S. Wilds][produced by Joe Chink, Ski][21[20].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Uptown Saturday Night	Camp Lo	03.1997	-	27[9]	Profile 1470	[produced by Ski ]

Camouflage

Jest rok 1983. Czterech przyjaciół: Marcus Meyn, Heiko Maile, Oliver Kreyssig i Martin Kahling z niewielkiej miejscowości Bietigheim-Bissingen formuje zespół o nazwie "Licensed Technology". W 1984 r. Martin opuszcza kwartet, a pozostali członkowie przemianowują nazwę na Camouflage, podobno zapożyczoną z piosenki duetu Yellow Magic Orchestra. Trzech młodych muzyków zafascynowanych twórczością Kraftwerk i Depeche Mode tworzy w suterenie domu należącego do rodziców Heiko prowizoryczne studio nagrań, które nazwali "Boys Factory". W 1986 roku, wkrótce po wygraniu konkursu młodych talentów zorganizowanego przez lokalne radio, zaczęli nagrywać własne kompozycje oparte na chwytliwych rytmach i ciekawym elektronicznym brzmieniu. W ten sposób powstały dwie pierwsze kasety demo: "Voices & Images" i "From Ay To Bee". Natomiast piosenka "The Great Commandment" przedstawiona została kilku wielkim koncernom płytowym. Ich zainteresowanie tym nagraniem było tak duże, że zespół zmuszony był rozważyć nadchodzące propozycje współpracy i ostatecznie zdecydował się podpisać kontrakt z Metronome Records.
We wrześniu 1987 roku w kooperacji z Axel’em Henninger’em przygotowany zostaje pierwszy singel "The Great Commandment", który od razu lokuje się na 14 pozycji German Charts. Już w lutym 1988 r. ukazuje się drugie nagranie singlowe zatytułowane "Strangers Thoughts", a w marcu kolejne "Neighbours". Camouflage zdobywa również coraz większą popularność na rynku amerykańskim. Przebój "The Great Commandment" pojawia się na 61 miejscu Billboard Dance Charts. To spowodowało, że Heiko, Oli i Marcus nawiązują współpracę z tamtejszą wytwórnią płytową Atlantic Records. Wreszcie ukazuje się długo oczekiwany, premierowy album "Voices & Images", a po nim singlowy "That Smiling Face".
Wiosną 1989 roku formacja przystępuje do pracy nad drugą płytą. Ostatecznie "Methods Of Silence" trafia do sprzedaży w maju, a w kwietniu poprzedzona zostaje nagraniem "Love Is A Shield", które dociera, aż do 9 lokaty na German Singles Charts i pozostaje na niej nieprzerwanie przez sześć miesięcy. Trio zalicza pierwsze występy na żywo zakończone wielkim sukcesem. W styczniu 1990 roku Oliver Kreyssig opuszcza szeregi Camouflage, natomiast w pażdzierniku Heiko i Marcus wyjeżdzają do Anglii, aby wspólnie z producentem Colin’em Thurston’em rozpocząć przygotowania nad trzecią płytą "Meanwhile". Już na początku 1991 roku wypuszczono singel "Heaven", a w marcu zrealizowano wspomniany album. Rozpoczęło się także wielkie tournee po Niemczech przy okazji, którego wydano podwójny singel "This Day / Handsome".
W 1992 muzycy przenoszą się z rodzinnego Bietigheim do Hamburga, gdzie rozpoczynają nagrywanie czwartego krążka "Bodega Bohemia". Tak samo jak przy "Methods Of Silence" piecze nad jego produkcja obejmuje Dan Lacksmann. W marcu 1993 r. pojawia się singel "Suspicious Love", a dwa miesiące później rzesze fanów mogą cieszyć się najnowszym albumem. Po nim opublikowano jeszcze nagrania "Close" i "Jealousy". Pod koniec roku wygasa kontrakt z Metronome Recods. Następną wytwórnią zostaje RCA/ BMG , dla której grupa przygotowała w 1995 r. płytę "Spice Crackers" oraz single "Bad News" i "X-Ray".
Niestety po sukcesach nadszedł moment załamania i zwątpienia co do dalszej twórczości formacji. Do tego nałożyły się problemy osobiste członków Camouflage. Zespół w połowie lat ’90 zniknął z muzycznej sceny zawieszając działalność. W międzyczasie wydano składankę "The Best Of...We Stroke The Flames". W 1999 Oli Kreyssig powraca do składu i cała trójka przygotowuje e.p. "Thief". Na kolejny album trzeba czekać, aż do 2003 r. kiedy to ukazuje się "Sensor" uważany przez znawców i wielbicieli gatunku za kolejne rewelacyjne dzieło przypominające te z lat ’80. Muzyka zawarta na "Sensor" emanuje dojrzałością, subtelnością, jakąś niepowtarzalną głębią i nutką nostalgii oraz smutku. Camouflage nie ukrywa, że chciał tym wydawnictwem powrócić do elektroniczno- popowych korzeni.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Great Commandment / Pompeji	Camouflage	12.1988	-	59[12]	Atlantic 89 031	[written by Heiko Maile,Oliver Kreyssig,Marcus Meyn][produced by Camouflage][1[3][14].Hot 100 Disco/Dance;Atlantic 86 530 12"]]
Neighbours/Every Now And Then	Camouflage	05.1988	-	-	Metronome 887 622-1 [D]	[written by Heiko Maile,Marcus Meyn][produced by Camouflage]
Stranger Thoughts/They Catch Secrets	Camouflage	02.1988	-	-	Metronome 887 342-7 [D]	[written by Heiko Maile,Marcus Meyn][produced by Camouflage]
That Smiling Face	Camouflage	.1988	-	-	Atlantic 86436	[written by ,Marcus Meyn][produced by Axel Henninger,Camouflage][37[4].Hot Disco/Dance;Atlantic 86436 12"]
Love Is A Shield	Camouflage	.1989	-	-	Atlantic 86311	[written by Heiko Maile,Oliver Kreyssig,Marcus Meyn,Peter Godwin][produced by Axel Henninger,Camouflage][35[7].Hot Disco/Dance;Atlantic 86 311 12"]
One Fine Day	Camouflage	.1989	-	-	Metronome 873 135-1 [D]	[written by Heiko Maile,Marcus Meyn][produced by Heiko Maile,Dan Lacksman]
Handsome	Camouflage	.1991	-	-	Metronome 867 495-1 [G]	[produced by Colin Thurston]
Heaven (I Want You)	Camouflage	.1991	-	-	Atlantic 86043	[produced by Colin Thurston]
Suspicious Love	Camouflage	.1993	-	-	Metronome 861 215-1	[written by Heiko Maile,Marcus Meyn,Peter Godwin][produced by Dan Lacksman , Heiko Maile]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Voices & Images	Camouflage	03.1988	-	100[14]	Atlantic 81 886	[produced by Axel Henninger,Camouflage ]
Methods of Silence	Camouflage	06.1989	-	-	Atlantic 82002	[produced by Dan Lacksman,Camouflage ]
Meanwhile	Camouflage	03.1991	-	-	Atlantic 82212	[produced by Colin Thurston,Camouflage ]
Bodega Bohemia	Camouflage	04.1993	-	-	Metronome 517 819-2 [D]	[produced by Dan Lacksman]
Spice Crackerss	Camouflage	09.1995	-	-	BMG Ariola Hamburg GmbH 74321 29261 2	[produced by Heiko Maile ]

Break Machine

Break Machine to nazwa amerykańskiego ansamblu rap z lat osiemdziesiątych , na którego czele stoją: Keith Rodgers, a także Jacques Morali i Henri Belolo ; zespół wywodzący się z Village People .

Rodgers był muzykiem i prezenterem programu radiowego rap w stacji New York WHBI 105.9. W 1981 roku nagrał singiel "Searching Rap" pod nazwą "Bon Rock". To zwróciło uwagę Morali i Belolo, francuskich producentów, którzy szukali nowych stylów po upadku disco . W 1983 roku wspólnie z Fredem Zarr wydali "Street Dance", który był hitem międzynarodowym i jednym z najwcześniejszych przełomowych wydarzeń hip hopowych .

"Street Dance" osiągnął  trzecie miejsce na brytyjskiej liście singli w marcu 1984 r   i był 39. najlepiej sprzedającym się singlem tego roku.To hit # 1 w Szwecji i Norwegii . W Niemczech był  78-mym najlepiej sprzedającym się singlem w 1984 roku.  Największy sukces "Street Dance" odniósł w Norwegii , gdzie przez pięć tygodni była   # 1 . We Francji piosenka była # 1 przez dwa tygodnie, sprzedając się w ponad milionie  egzemplarzy i stając się 86. najlepiej sprzedającym się singlem wszech czasów, zgodnie z zestawieniem w 2004 roku sporzadzone przez Syndicat National de l'Edition Phonographique .

Kolejne single "Break Dance Party" i "Are You Ready" osiągnęły brytyjski Top40 , odpowiednio   miejsce 9 i 27. Ich album , Break Machine , osiągnął pozycję 17 na brytyjskiej liście albumów .

Dzisiaj Rodgers jest jeszcze muzykiem pracującym pod nazwą SugaBear.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Street Dance	Break Machine	01.1984	3[16]	-	Record Shack SOHO 13	[written by J. Morali, F. Zarr, H. Belolo, K. Rodgers][produced by Jacques Morali, Henri Belolo][6[12].Hot Disco/Dance;Sire 20 189 12"][78[5].R&B Chart]
Break Dance Party	Break Machine	05.1984	9[10]	-	Record Shack SOHO 20	[written by J. Morali, F. Zarr, H. Belolo, K. Rodgers][produced by Jacques Morali]
Are You Ready	Break Machine	08.1984	27[8]	-	Record Shack SOHO 24	[written by J. Morali, F. Zarr, H. Belolo, K. Rodgers][produced by Jacques Morali, Henri Belolo]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Break Machine	Break Machine	06.1984	17[16]	-	Record Shack SOHOLP 3