Z archiwum...rocka : Bristol

Pokazywanie postów oznaczonych etykietą Bristol. Pokaż wszystkie posty

piątek, 23 lutego 2024

Robert Wyatt

Właśc. Robert Ellidge, ur. 28.01.1945 r. w Bristolu w hrabstwie Avon, Anglia. Debiutował jako perkusista, wokalista i nieformalny duchowy lider w zespole Soft Machine, tworząc styl łączący awangardę z typowo angielską ekscentrycznością. Pierwszy zapowiadający odejście z Soft Machine solowy album The End Of An Ear, wypełniały chłodno przyjęte eksperymenty z pogranicza jazzu i rocka.

Założony w 1971 r. przez Wyatta zespół Matching Mole był obiecującą formacją, nękaną niestety stałymi waśniami i zmianami składu. Ostatecznie działalność grupy przerwał tragiczny wypadek lidera, który latem 1973 r. został dożywotnio sparaliżowany od pasa w dół, po wypadnięciu z okna wysokiego budynku. Materiał wykorzystany na albumie Rock Bottom powstał jeszcze w okresie hospitalizacji. Intymna, wysoce osobista płyta łączyła bolesne wyznania z godnym podziwu heroizmem.

Pokłosiem niekonwencjonalnego albumu był jedyny w karierze Wyatta singlowy przebój zawierający oryginalną interpretację starego szlagieru The Monkees „I'm A Believer". Wydany w 1975 r. longplay Ruth Is Stranger Than Richard był zbiorem kompozycji wykonawcy i innych muzyków (uduchowiona wersja „Song For Che" jazzowego kontrabasisty Charliego Hadena). Wyatt, z przekonań zdeklarowany marksista, przez dłuższy czas ograniczał się do działań sesyjnych.

W 1980 r. przypomniał się singlem z dwiema rewolucyjnymi pieśniami z Ameryki Łacińskiej. Płyta zapoczątkowała serię politycznie radykalnych nagrań wydawanych przez wytwórnię Rough Trade. Ich kompilacją był longplay Nothing Can Stop, uzupełniony o zainspirowany wojną o Falklandy protest song „Shipbuilding", napisany specjalnie dla Wyatta przez Elvisa Costello.

Wprawdzie inwalidztwo nie pozwalało muzykowi angażować się trwale w działalność muzyczną, jednak polityczne pasje owocowały singlami, z których dochód zasilał fundusz walki o wyzwolenie Namibii i kasę strajkową brytyjskiego „ związku zawodowego górników. W 1982 r. skomponował muzykę do interwencyjnego pro-ekologicznego filmu „Animals". Późniejsze albumy Old Rotten Hat, Dondestan i A Short Break nie ustępują poziomem ich sławnym poprzednikom. Stoicyzm, nadzieja i twórczy entuzjazm ciężko doświadczonego przez los artysty zasługują na najwyższe uznanie, niezależnie od ocen jego kontrowersyjnej muzyki i ideologii.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I'm A Believer/Memories	Robert Wyatt	09.1974	29[5]	-	Virgin VS 114	[written by Neil Diamond][produced by Nick Mason ]
Shipbuilding/ Memories Of You	Robert Wyatt	05.1983	35[6]	-	Rough Trade RT 115	[written by C. Langer, E. Costello][produced by A Clangwinstello Production]
The Wind of Change	Robert Wyatt with the Swapo Singers	11.1985	86[2]	-	Rough Trade RTT 168	[written by Jackson M. Kaujeua]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Shleep	Robert Wyatt	10.1997	136[1]	-	Domino REWIGCD 45	[produced by Alfreda Benge, Brian Eno, Robert Wyatt]
Cuckooland	Robert Wyatt	10.2003	173[1]	-	Hannibal HNCD 1468	[produced by Robert Wyatt, Jamie Johnson]
Comicopera	Robert Wyatt	10.2007	85[1]	-	Domino WIGCD 202	[produced by Robert Wyatt]

piątek, 12 stycznia 2024

Carlton

Carlton McCarthy, znany pod pseudonimem Carlton, to piosenkarz i autor tekstów z Bristolu w Anglii. Znany jest ze śpiewania w debiutanckim singlu Massive Attack „Any Love” (1987), będącym także pierwszą produkcją Smith & Mighty. Został on później uznany przez Fact za jedną z najlepszych produkcji Smith & Mighty. W 1991 roku wydał swój własny album, wyprodukowany przez Smith & Mighty, The Call Is Strong, który później został wpisany przez Fact na listę najlepszych albumów lat 90-tych i uważany za jeden z najlepszych albumów undergroundowej sceny w Bristolu.

Trzy single dotarły na brytyjską listę singli; „Do You Dream” pod numerem 81, „Cool with Nature” pod numerem 90 w sierpniu i „Love and Pain” pod numerem 56. W 1995 roku Bomb the Bass współpracował z Carltonem przy ich singlu „1 to 1 Religion”, w marcu 1995 r. osiągnął 53. miejsce na brytyjskiej liście przebojów singli.Wydał singiel „Lovetime” 4 listopada 1996r. W 1999 roku współpracował z zespołem speed garażowym Serious Danger przy utworze „Do U Dream”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Do You Dream	Carlton	05.1990	81[3]	-	FFRR SNMX 1	[written by C. McCarthy, R. Mighty, R. Smith][produced by Smith & Mighty]
Cool With Nature	Carlton	08.1990	90[1]	-	FFRR 869 133 1	[written by C. McCarthy, R. Mighty, R. Smith][produced by Smith & Mighty]
Love And Pain	Carlton	02.1991	56[4]	-	Smith & Mighty SNM 4	[written by C. McCarthy, R. Mighty, R. Smith][produced by Smith & Mighty]
1 To 1 Religion	Bomb The Bass Featuring Carlton	04.1995	53[2]	-	4th & Broadway BRCD 313	[written by C. McCarthy, Tim Simenon,Dave Clayton][produced by Tim Simenon]

środa, 3 maja 2023

Alpha

Motorem napędowym projektu alpha jest dwójka muzyków - corin dingley i andy jenks. podczas prac nad swoimi kolejnymi albumami panowie nie obeszliby się jednak bez współpracy z wieloma muzykami sesyjnymi, wokalistami i producentami, muzyka alphy jest bowiem bardzo różnorodna, bogata w brzmienia - mamy tutaj wszelkiego rodzaju "ciepłe" rodzaje instrumentów klawiszowych - wszelkie rhodesy, hammondy, pianino, mamy również smyczki, kontrabas, różnego typu przeszkadzajki, wreszcie nowoczesną, stylową elektronikę, nasyconą umiejętnie dobranymi samplami. wszystkie te elementy tworzą dość specyficzny, czasem poranno-kremowy, czasem wieczorno-knajpiany nastrój i chyba nie może być niespodzianką fakt, że panowie dingley i jenks pochodzą z bristolu, a kolejne albumy alphy wydaje label, którego właścicielami są członkowie massive attack. brzmienie projektu śmiało można nazwać jazzową pochodną [pozostałością?] trip-hopu, sami muzycy zresztą mają na swoim koncie kilka typowo "bristolskich" produkcji [choćby pod szyldem statik sound system].

pierwsze wspólne prace, jeszcze pod nazwą "ariel", panowie dingley i jenks rozpoczęli w połowie lat dziewięćdziesiątych. o pomoc poprosili martina barnarda, helen white i weny stubbs, których wokale pojawiają się na każdej kolejnej płycie projektu. pierwszy singiel, zatytułowany "back" na tyle zainteresował członków massive attack, że postanowili oni zaprosić "ariel" do swego labelu melankolic..w 1997 roku ukazał się pierwszy duży album, sygnowany już nazwą "alpha", który spotkał się z bardzo ciepłym przyjęciem - zarówno krytyki, jak i fanów mającego w owym czasie swe najlepsze dni trip-hopu. nad zatytułowanym "come from heaven" debiutem pracowało kilkanaście osób, sam album jest zaś zbiorem przepięknych, spokojnych piosenek, których brzmienie wymyka się ogólnie przyjętym określeniom..trip-jazz..?

rok po ukazaniu się "come from heaven" w sklepach pojawił się krążek pepper, zawierający remiksy i niepublikowane kawałki z sesji "come from..." na drugi krążek alphy trzeba było jednak czekać do 2001 roku. zatytułowany "the impossible thrill" zdawał się być kontynuacją nastrojów i brzmień znanych z "come from heaven"..muzycy z alphy nadal, konsekwentnie tkali swe delikatne brzmienia nie przejmując się tym, że druga płyta jest właściwie lustrzanym odbiciem tego, co mogliśmy spotkać na debiutanckim krążku zespołu.

rok 2003 to czas trzeciej płyty - "stargazing". po odejściu z melankolic panowie dingley i jenks stworzyli muzykę, która nie zachwyca. znając dwa poprzednie albumy zespołu mam wrażenie, że "trzecia odsłona" nie przynosi kompletnie nic nowego, jest przewidywalna, poszczególne kompozycje rzadko zwracają na siebie uwagę, a całość zaczyna być po prostu mdła..pozostaje więc mieć nieśmiałą nadzieję, że na następnych krążkach muzyka alphy wreszcie czymś zaskoczy

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Sometime later	Alpha	12.1997	91[1]		Melankolic SADG 1	[written by Andy Jenks,Corin Dingley,Martin Barnard][produced by Alpha]
Slim	Alpha	04.1998	175[1]	-	Melankolic SADD 02	[written by Andy Jenks,Corin Dingley,Helen White][produced by Alpha]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Come from heaven	Alpha	09.1997	115[1]	-	Melankolic DGSAD 2	[produced by Alpha]

czwartek, 14 kwietnia 2022

Eagles [UK]

The EAGLES, grupa brytyjska. Powstała w 1958r przy Eagle House Club w Bristolu. Skład: Terry Clarke - g, Johnny Payne - g, Michael Brice - b, Rod Meacham - dr. Rozwiązała się w 1964r.
W pierwszym okresie działalności koncertowała w klubach na terenie całego kraju. Wykonywała przeboje The Shadows, The Ventures, Duane'a Eddy'ego oraz własne kompozycje instrumentalne w podobnym stylu.

W 1962 wzięła udział w konkursie dla młodych zespołów beatowych zorganizowanym w Royal Festival Hall w Londynie i otrzymała nagrodę ufundowaną przez księcia Edynburga. Dzięki temu wyróżnieniu została zaangażowana do nagrania kompozycji Rona Grainera do filmu Some People (1962), m.in. Bristol Express i Johnny's Tune, wydanych przez firmę Pye na singlu, a także czwórce „Some People" (zawierającej ponadto trzy piosenki w wykonaniu Valerie Mountain, z akompaniamentem The Eagles).

Przez dwa miesiące prowadziła własną cotygodniową audycję w Radiu Luxembourg - Meet The Eagles. Wykonywała w niej głównie przeboje zespołów gitarowych, na których się wzorowała. Kontynuowała też nagrania dla Pye. Jeszcze w 1962 ukazały się jej kolejne dwa single, Exodus - Main Theme/March Of The Eagles i The Desperados/Special Agent, oraz czwórka „TV Themes", zawierające głównie beatowe opracowania popularnych melodii telewizyjnych, m.in. z serialu Maigret.

W 1963r odbyła wspólną trasę po kraju z Delem Shannonem i Johnnym Tillotsonem. W tym czasie dorobiła się pierwszego albumu, „Smash Hits", i kolejnego singla, Come On Baby (To The Floral Dance)/Theme From Station Six Zebra. Nagrała muzykę do filmu Sahara, ale jego premierę wstrzymano. Do wydania następnego singla, Eagles Nest/Poinciana, nie doszło. W 1964r trafiły na rynek jej ostatnie małe płyty: Andorra/Moonstruck i wyjątkowa, bo w odróżnieniu od wszystkich wcześniejszych, instrumentalnych, śpiewana - Write Me A Letter/Wishin' And Hopin'. Po letnich koncertach w Torquay Meacham przeżył załamanie nerwowe. Z innym perkusistą pojechała w trasę po Niemczech. Wkrótce potem przestała istnieć.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Bristol Express/Johnny's Tune	Eagles	06.1962	-	-	Pye 7N 15451	[written by Ron Grainer]
Exodus-Main Theme/The March Of The Eagles	Eagles	10.1962	-	-	Pye 7N 15473	[written by Ernest Gold ]
The Desperados/Special Agent	Eagles	02.1963	-	-	Pye 7N 15503	[written by Roger Roger]
The Floral Dance/Station Six Sahara	Eagles	08.1963	-	-	Pye 7N 15550	[written by Katie Moss ]
The Eagles Nest/Poinciana	Eagles	10.1963	-	-	Pye 7N 15571	-
Andorra/ Moonstruck	Eagles	02.1964	-	-	Pye 7N 15613	[written by Ron Grainer]
Write Me A Letter/Wishin' And Hopin'	Eagles	05.1964	-	-	Pye 7N 15650	[written by P. Stirling, P. Peter]

niedziela, 21 marca 2021

Stackridge

Brytyjski zespół określany szumnym mianem „Beatlesów Południowego Zachodu” („West Country Beatles”). Upamiętnił się wykorzystywaniem wieka od kubła na śmieci i łodyg rabarbaru w roli perkusji, zaś krótkotrwałą popularność zdobył z początkiem lat 70-tych.

Założony w Bristolu w 1969 r. pod nazwą Stackridge Lemon przez Jima „Crun” Waltera (bas) i Andy’ego Davisa (właśc. Andrew Cresswell-Davis; instr. klawiszowe). Pozostali członkowie: James Warfen (gitara) i Billy Sparkle (perkusja) zostali zwerbowani przez ogłoszenie w prasie. Skład uzupełniał wokalista i flecista Mike „Mutter” Slater z miejscowego duetu folkowego oraz skrzypek Mike Evans.

Zadebiutowali w 1971 r. nagranym dla MCA singlem „Dora The Female Explorer”, utrzymanym w stylu lekko zwariowanego folk rocka. Popularność przyniosły grupie liczne koncerty na kontynencie europejskim oraz występ na festiwalu w Reading w 1972 r. Slater, zafascynowany efektami tanecznymi, wylansował nawet sezonowy przebój dyskotek, „Do The Stanley”, by opuścić grupę tuż przed nagraniem przez nią albumu The Man In The Bowler Hat, zarejestrowanego w 1974 r. pod kierunkiem George’a Martina. Na jego miejscu pojawili się: sesyjny keyboardzista Keith Bowkett oraz Keith Gemmell (saksofon, flet), mający za sobą poważny staż muzyczny w zespołach Audience i Sammy.

W 1974 r. zespół podpisał kontrakt z wytwórnią Rocket Eltona Johna, jednak pomimu powrotu Slatera brak komercyjnych sukcesów doprowadził w 1976 r. do rozwiązania grupy. Slater wycofał się definitywnie z życia muzycznego, zaś Evans towarzyszył w trasach koncertowych odwiedzających Anglię muzyków country, występując też we własnym trio Bath Pump Room.

Davis pojawił się w roli gitarzysty na albumach wokalisty Kimberleya Beacona (eks-String Driven Thing), po czym wraz z Warrenem założył grupę Korgis, z którą nagrał dla wytwórni Rialto trzy longplaye i dwa popularne single: „If I Had You” (z 1979 r.) i „Everybody’s Got To Learn Sometime” (z 1980 r.). W latach 80-tych drogi obu muzyków powtórnie rozeszły się. Warren zrealizował autorski album Burning Questions (wytwórnia Sonet, 1987 r.), zaś Davis po trasach koncertowych z Tears For Fears nagrał utrzymany w duchu „new age” longplay Clevedon Pier dla wytwórni MMC. Co ciekawe, jej właścicielem był Peter Van Hooke, który w latach 70-tych sam terminował przy perkusji w Stackridge.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Dora, The Female Explorer/Everyman	Stackridge	05.1971	-	-	MCA MKS 5065	[written by Stackridge][produced by Fritz Fryer ]
Slark/Purple Spaceship Over Yatton	Stackridge	05.1972	-	-	MCA MKS 5091	[written by Walters, Davis][produced by Tony Cox ]
Anyone For Tennis/Amazingly Agnes	Stackridge	10.1972	-	-	MCA MKS 5103	[written by Warren][produced by Vic Gamm, Stackridge]
Do The Stanley/C'est La Vie	Stackridge	02.1973	-	-	MCA MUS 1182	[written by Wabadaw, Sleeve][produced by Stackridge ]
Galloping Gaucho/Fundamentally Yours	Stackridge	08.1973	-	-	MCA MUS 1224	[written by Slater, Smegmakovitch][produced by George Martin ]
Purple Spaceships Over Yatton/Slark	Stackridge	02.1974	-	-	MCA MCA 116	[written by Walters, Davis][produced by Fritz Fryer, Stackridge]
Dangerous Bacon/The Last Plimsoll	Stackridge	02.1974	-	-	MCA MCA 124	[written by Warren, Smegmakovitch][produced by George Martin ]
Spin 'Round The Room/Pocket Billiards	Stackridge	01.1975	-	-	The Rocket Record Company PIG 15	[written by Rod Bowkett, Lucy Vernon][produced by Tony Ashton, Stackridge ]
Hold Me Tight/Breakfast With Werner Von Braun	Stackridge	02.1976	-	-	The Rocket Record Company ROKN 507	[written by Lennon, McCartney][produced by Andy Davis ]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Stackridge	Stackridge	.1971	-	-	MCA MDKS 8002	[produced by Fritz Freyer]
Friendliness	Stackridge	.1972	-	-	MCA MKPS 2025	[produced by Stackridge, Victor Gamm]
The Man in the Bowler Hat	Stackridge	.1974	-	-	MCA MCG 3501	[produced by George Martin]
Extravaganza	Stackridge	01.1975	-	-	The Rocket Record Company PIGL 11	[produced by Tony Ashton]
Mr. Mick	Stackridge	03.1976	-	-	The Rocket Record Company ROLL 3	[produced by Andy Cresswell-Davis]

czwartek, 18 kwietnia 2019

Roger Cook

Biografia

Roger Frederick Cook-ur. 19.08.1940r w Fishponds, Bristol,słynny kompozytor,który jest autorem wielu hitów znanych artystów.Nagrywał też z sukcesami własne płyty.
Większość swoich hitów napisał we współpracy z Rogerem Greenaway'em,którego poznał w czasie ,gdy był członkiem grupy wokalnej The Kestrels.Razem jako duet David and Jonathan w latach 1965-1967 nagrali kilka hitów minn. przeróbkę piosenki The Beatles "Michelle",oraz własny utwór "Lovers Of The World Unite".
Ich pierwszym przebojem napisanym razem była piosenka "You've Got Your Troubles" znana z wykonania grupy The Fortunes.
Jako wykonawca jest najlepiej pamiętany jako członek grupy Blue Mink,gdzie sprawował funkcję wokalisty obok Madeline Bell.Ta założona w 1969r grupa wylansowała kilka przebojów w W.Brytanii.Cook śpiewał także w chórkach we wczesnych nagraniach Eltona Johna.Póżniej kontynuował karierę solową nagrywając minn. albumy Study (1970), Meanwhile... (1972), Minstrel in Flight (1973), i Alright (1976).
Większość swoich przebojów napisał razem z Greenaway'em i autorami takimi jak Albert Hammond, Mike Hazlewood, i Tony Macaulay.
W 1975r Cook przenosi się do Stanów Zjednoczonych i osiedla się w Nashville,gdzie osiąga sukcesy jako autor piosenek country,lansując takie szlagiery jak "Talking In Your Sleep" (Crystal Gayle),i "Love Is on a Roll" nagrany przez Dona Williamsa.W 1974r produkuje album country ex członka The Tremeloes,Chipa Hawkesa,The Nashville Album.W 1992r razem z byłym członkiem The Stranglers,Hughem Cornwellem i gitarzystą Andy Westem nagrywa album CCW pod szyldem Cook, Cornwell and West.
Potem zwrócił się ku musicalowi pisząc razem z Les Reedem muzykę do Beautiful and Damned,nawiązującym do życia Scotta F.Fitzgeralda i jego żony Zeldy i Don't You Rock Me Daddio.W 1997r jako pierwszy brytyjski kompozytor wszedł do Nashville Songwriters Hall of Fame.

[mt]

Piosenki na listach przebojów

Kompozycje Rogera Cooke'a na listach przebojów
[with Roger Greenaway]
LOVERS OF THE WORLD UNITE David & Jonathan 07.1966 7.UK
YOU'VE GOT YOUR TROUBLES Fortunes 08.1965 2.UK/7.US
THIS GOLDEN RING Fortunes 02.1966 15.UK/82.US
GREEN GRASS Gary Lewis And The Playboys 05.1966 8.US
I WAS KAISER BILL'S BATMAN Whistling Jack Smith 04.1967 20.US/5.UK
MY BABY LOVES LOVIN' White Plains 04.1970 13.US/9.UK
LOVIN' YOU BABY White Plains 09.1970 82.US
WE GOT A DREAM Ocean 08.1971 82.US
SOFTLY WHISPERING I LOVE YOU English Congregation 01.1972 29.US
GOIN' DOWN (ON THE ROAD TO L.A.) Terry Black & Laurel Ward 02.1972 57.US
ONE MORE CHANCE Ocean 09.1972 76.US
MELTING POT Blue Mink 11.1969 3.UK
SOMETHING TELLS ME (SOMETHING'S GONNA HAPPEN TONIGHT) Cilla Black 11.1971 3.UK
A WAY OF LIFE Family Dogg 05.1969 6.UK
SOMETHING'S GOTTEN HOLD OF MY HEART Marc Almond feat. Gene Pitney 01.1989 1.UK
SOFTLY WHISPERING I LOVE YOU Paul Young 05.1990 21.UK
IT'S SO NICE New Seekers 08.1976 44.UK

[with Gianni Argenio/Francesco Cassano/Corrado Conti/Roger Greenaway ]
THE WAY IT USED TO BE Engelbert Humperdinck 03.1969 42.US/3.UK
[with Roger Greenaway/Albert Hammond/Mike Hazelwood ]
GOOD MORNING FREEDOM Blue Mink 03.1970 10.UK
GOOD MORNING FREEDOM Daybreak 06.1970 94.US
FREEDOM COMES, FREEDOM GOES Fortunes 10.1971 72.US/6.UK

[with Roger Greenaway/Tony MacAulay]
BLAME IT ON THE PONY EXPRESS Johnny Johnson & The Bandwagon 11.1970 7.UK
HERE COMES THAT RAINY DAY FEELING AGAIN Fortunes 05.1971 15.US
FALLING APART AT THE SEAMS Marmalade 02.1976 95.UK
GASOLINE ALLEY BRED Hollies 10.1970 14.UK
SOMETHING OLD, SOMETHING NEW Fantastics 03.1971 9.UK
[with Bill Backer/Roquel Davis/Roger Greenaway]
I'D LIKE TO TEACH THE WORLD TO SING (IN PERFECT HARMONY) Hillside Singers 11.1971 13.US
I'D LIKE TO TEACH THE WORLD TO SING (IN PERFECT HARMONY) New Seekers 121.1971 7.US/1.UK
[with Harold Clarke/Roger Greenaway ]
LONG COOL WOMAN (IN A BLACK DRESS) Hollies 06.1972 2.US/32.UK
[with Roger Greenaway/Geoff Stephens]
DOCTOR'S ORDERS Carol Douglas 11.1974 11.US

[solo]
7-6-5-4-3-2-1 (BLOW YOUR WHISTLE) Gary Toms Empire 06.1975 46.US
[with Bobby Woods ]
WHAT'S YOUR NAME, WHAT'S YOUR NUMBER Andrea True Connection 01.1978 56.US/34.UK
TALKING IN YOUR SLEEP Crystal Gayle 07.1978 18.US/11.UK

[with Sam Hogin ]
I BELIEVE IN YOU Don Williams 09.1980 24.US

[with Eddy Kilgallon/Earl Lee ]
ONE NIGHT AT A TIME George Strait 04.1997 59.US

[with John Prine]
I JUST WANT TO DANCE WITH YOU George Strait 04.1998 61.US

[with Roger Greenaway,Herbie Flowers]
THE BANNER MAN Blue Mink 05.1971 3.UK
STAY WITH ME Blue Mink 11.1972 11.UK
RANDY Blue Mink 06.1973 9.UK

[with Roger Greenaway,Bill Davis,Bill Backer]
HELLO SUMMERTIME Bobby Goldsboro 08.1974 14.UK

[with Roger Greenaway,Jerry Lordan]
CONVERSATIONS Cilla Black 07.1969 7.UK
GOOD TIMES BETTER TIMES Cliff Richard 03.1969 12.UK

[with Roger Greenaway,Tony Hiller,Ray Goodison]
SUNNY HONEY GIRL Cliff Richard 01.1971 19.UK

[with Charles Cochran]
YEARS FROM NOW Dr. Hook 08.1980 47.UK

[with Roger Greenaway,Tom Banner,Pete Budd,Tony Bayliss]
FARMER BILL'S COWMAN (I WAS KAISER BILL'S BATMAN) Wurzels 06.1977 32.UK

[with Roger Greenaway,Allan Clarke]
HEY WILLY Hollies 05.1971 22.UK

poniedziałek, 18 lutego 2019

Blue Aeroplanes

Od utworzenia w początkach lat 80-tych w angielskim mieście Bristol, zespół Blue Aeroplanes przechodził niezliczone zmiany składu. Cel działalności pozostał jednak zawsze ten sam: chęć połączenia rocka z poezją beatową i poprzez zaangażowanie dużej liczby muzyków stworzenie czegoś na kształt komuny. Trzon zespołu stanowili zawsze wokalista Gerard Langley, jego brat John (instrumenty perkusyjne), Nick Jacobs (gitara), Dave Chapman (multiinstrumentalista) i tancerz Wojtek Dmochowski.

W różnych okresach w działalność Blue Aeroplanes zaangażowani byli także tacy muzycy, jak Angelo Bruschini (gitara, gitara basowa, organy), John Stapleton (taśmy), Ruth Coltrane (gitara basowa, mandolina), Ian Kearney (gitara, banjimer, fisharmonia), Rodney Allen (gitara) oraz Caroline Halcrow (gitara - później podjęła karierę solową pod pseudonimem Caroline Trettine).

Po nagraniu debiutanckiego albumu Bop Art dla wytwórni Abstract (kwiecień 1984) zespół podpisał kontrakt z nowo powstałą firmą Fire Records. Ukazało się kilka dobrze przyjętych maksisingli - Action Painting And Other Original Works (1985), Lover And Confidante And Other Stories Of Travel oraz Religion and Heartbreak (marzec 1986), a w październiku 1986r wydano drugi album - Tolerance.

Trzecia płyta długogrająca, Spitting Out Miracles, ukazała się w 1987r. Wszystkie produkcje charakteryzowały się monotonnym zaśpiewem Langleya oraz zalewem dźwięków różnych instrumentów, wśród których prym wiodła gitara. Wydanie „Veils Of Colour” (1988) zbiegło się z pojawieniem się płyty Night Tracks nagranej podczas sesji w lutym 1987 z prezenterką BBC Janice Long. Podwójny album Friendloverplane stanowił dobre podsumowanie współpracy z wytwórnią Fire i ogólnie dotychczasowych osiągnięć Blue Aeroplanes.

Zespół pojawił się ponownie dopiero na początku następnej dekady. Najpierw towarzyszył grupie R.E.M. w jej trasie koncertowej po Wielkiej Brytanii, a wkrótce potem, w styczniu 1990r, wydał nakładem wytwórni Ensign maksi-singel „Jacket Hangs”. Nowy album, Swagger, ukazał się
miesiąc później. Brzmienie muzyki na obu tych płytach było bardziej bezpośrednie, prostsze. W 1991r zespół - teraz w ośmioosobowym składzie, który tworzyli Langley, Bruschini, Dmochowski, Allen, Paul Mulreany (perkusja - były członek Jazz Butcher), Andy McCreeth, Hazel Winter oraz Robin Key - wydał bardzo dobrze przyjęty album Beatsongs, wyprodukowany przy współudziale Elvisa Costello i Larry’ego Hirscha.

Krokiem naprzód był kolejny album wydany w 1994r przez nową wytwórnię Beggars Banquet - Life Model. Brzmiał on bardzo świeżo i zebrał dobre recenzje w prasie. W jego nagraniu brali udział nowi członkowie - Marcus Williams (gitara basowa; były członek Mighty Lemon Drops) oraz Susie Huggs (śpiew; była członkini Katydids).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Jacket Hangs/Razor Walk	Blue Aeroplanes	02.1990	72[3]	-	Ensign ENY 628	[written by G. Langley, A. Bruschini][produced by Gil Norton]
...And Stones	Blue Aeroplanes	05.1990	63[3]	-	Ensign ENY 632	[written by G. Langley, A. Bruschini][produced by Gil Norton]
The Loved EP	Blue Aeroplanes	10.1990	91[2]	-	Ensign ENY 636	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Swagger	Blue Aeroplanes	02.1990	54[1]	-	Ensign CHEN 13	[produced by Gil Norton]
Beatsongs	Blue Aeroplanes	08.1991	33[3]	-	Ensign CHEN 21	[produced by Larry Hirsch]
Life Model	Blue Aeroplanes	03.1994	60[1]	-	Beggars Banquet BBQCD 143	[produced by Angelo Bruschini, Gerard Langley]

wtorek, 2 października 2018

East Of Eden

Zespół East Of Eden został założony w roku 1968 przez wszechstronnie utalentowanego multiinstrumentalistę Dave'a Arbusa, a w pierwszym jego składzie, oprócz lidera, znaleźli się saksofonista Ron Caines, gitarzysta Geoff Nicholson, perkusista Dave Dufont i basista Steve York.
I już w tym samym 1968 roku grupa nagrała dla Atlanticu debiutancką małą płytkę "King Of Siam"/"Ballad Of Harvey Kaye". Po zmianie wydawcy na Deram w roku 1969 formacja zarejestrowała album "Mercator Projected", który zdobył sporą popularność i zyskał przychylne recenzje krytyków.

Wkrótce East Of Eden, już z nową sekcją rytmiczną: Andym Sneddonem zamiast Steve'a Yorka (który został basistą Manfred Mann Chapter Three) i Geoffem Brittonem za bębnami, nagrał drugi longplay zatytułowany "Snafu". Ukazał się on na rynku w roku 1970. Na singlu zaś muzycy wydali chwytliwy instrumentalny utwór "Jig-A-Jig", który w kwietniu 1971 roku osiągnął 7 miejsce na brytyjskich listach przebojów i był na nich notowany przez 12 tygodni. Wkrótce potem Dave Arbus, David Jack, Jeff Allen i Jim Roche koledzy opuścili Dave'a Arbusa, który zwerbował do nowego East Of Eden basistę i wokalistę Davida Jacka, gitarzystę Jima Roche'a i perkusistę Jeffa Allena (poprzednio w Beatstalkers).

Zespół przeniósł się do wytwórni Harvest i nagrał dlań w 1971 roku płytę "East Of Eden". Niestety, starzy wielbiciele zostali najwyraźniej zniechęceni nowym, bardziej komercyjnym obliczem formacji i album przeszedł bez echa. Doprowadziło to do waśni na łonie grupy i licznych przetasowań personalnych. W efekcie jeszcze w tym samym 1971 roku trzej muzycy, w tym i Arbus, ostatni członek oryginalnego składu, opuścili East Of Eden. W zreformowanym zespole obok Jeffa Allena znaleźli się: skrzypek Joe O'Donnell, Garth Watt-Roy, były gitarzysta Fuzzy Duck i The Greatest Show On Earth oraz basista Martin Fisher. Nagrali oni płyty "New Leaf" (1971), "Another Eden" (1975), "Here We Go Again" (1976), "It's The Climate" (1976) i "Silver Park" (1978).

Ostateczny rozpad formacji miał miejsce w 1978 roku. Warto jeszcze dodać, iż Dave Arbus po odejściu z grupy został muzykiem sesyjnym i zagrał między innymi na płycie "Who's Next" The Who. Geoff Britton współpracował później z zespołami Wild Angels, Wings Paula McCartneya i Champion Dave'a Clempsona.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Jig a jig/Marcus Junior	East Of Eden	04.1971	7[12]	-	Deram DM 297	[written by trad][produced by David Hitchcock ]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Snafu	East Of Eden	03.1970	29[2]	-	Deram SML 1050	[produced by Dave Hitchcock i East of Eden]

środa, 24 maja 2017

Rip Rig And Panic

Brytyjska grupa z Bristolu założona przez byłych członków Pop Group w 1981r. Była to luźna formacja, której sama nazwa nawiązywała do albumu klasyka free jazzu Rolanda Kirka. Podstawowy skład stanowili: Gareth Sager (kompozycje, różne instrumenty), Neneh Cherry (pasierbica sławnego trębacza jazzowego Dona Cherry'ego, ur. w Sztokholmie, Szwecja; śpiew), jej towarzysz życia Bruce Smith (perkusja), Sean Oliver (bas) i Mark Springer (fortepian).

Ich pierwsza długogrająca płyta God (wydana na dwóch 45-obrotowych krążkach) prezentowała w pełni anarchistyczny jazz funk wykonywany na koncertach, nie spotkała się z szerszą recepcją. W 1982 zespół wystąpił na festiwalu WOMAD, a wkrótce potem Neneh Cherry powróciła do Szwecji, gdzie chciała urodzić dziecko. W jej miejsce przyjęto Andreę (siostrę Seana Olivera), a skład uzupełnił perkusista Louis Moholo.

Drugi album, I Am Cold, był równie eksperymentalny, a dopiero trzeci, Attitude, zyskał szerszy rezonans. Zespół balansujący między radykalizmem i brzmieniowymi poszukiwaniami rozpadł się w 1985r, by reaktywować się na krótko jako Float Up CP i God Mother And Country. Ostatecznie Neneh Cherry podjęła z powodzeniem działalność solową, w której towarzyszyła jej niekiedy Andrea Oliver.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Go, Go, Go! (This Is It)/ The Ultimate In Fun (I'm Going To The Disco With My Baby)	Rip Rig And Panic	08.1981	-	-	Virgin VS 445	[written by Rip Rig And Panic][produced by Rip Rig And Panic]
Bob Hope Takes Risks/ Hey Mr. E! A Gran Grin With A Shake Of Smile	Rip Rig And Panic	11.1981	-	-	Virgin VS 468	[written by Rip Rig And Panic][produced by Rip Rig And Panic]
You're My Kind Of Climate/ She Gets So Hungry At Night She Eats Her Jewellery	Rip Rig And Panic	06.1982	-	-	Virgin VS 507	[written by Rip Rig And Panic][produced by Rip Rig And Panic]
Storm The Reality Asylum/Leave Your Spittle In The Pot	Rip Rig And Panic	08.1982	-	-	Virgin VS 533	-
Beat The Beast/1619, A Dutch Vessel Docks In The USA With 20 Humans For Sale	Rip Rig And Panic	02.1983	-	-	Virgin VS 577	[written by Rip Rig And Panic][produced by G. Sager, A. Kidron]
Do The Tightrope/ Blip This Jig It's Shamanic	Rip Rig And Panic	05.1983	-	-	Virgin VS 582	[written by Rip Rig And Panic][produced by G. Sager, A. Kidron]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Am Gold	Rip Rig And Panic	06.1982	67[3]	-	Virgin V 2228	[produced by Rip Rig And Panic]

czwartek, 27 kwietnia 2017

Nik Kershaw

Właśc. Nicolas David Kershaw; ur. 1.03.1958 w Bristolu hrabstwo Somerset (Anglia). Obdarzony niskim wzrostem wokalista gitarzysta i kompozytor zabłysnął na listach przebojów w l. 80., by w następnej dekadzie odegrać mniej przebojową rolę. Syn flecisty i operowej śpiewaczki, debiutował w wieku trzynastu lat, łącząc sceniczne nauki z odrabianiem lekcji. W 1974 zabłysnął jako gitarzysta w szkolnym zespole Half Pint Band. Nazwa (Małe piwo) nawiązywała do postury lidera, a repertuar składał się z klasyki Deep Purple. Po ukończeniu szkoły podjął pracę w miejscowym Wydziale Zatrudnienia, ale wieczorami grywał w jazz-funkowej grupie Fusion, w której skład wchodzili też: Reg Webb (instrumenty klawiszowe), Ken Elson (bas) i Alan Clarke (perkusja). Zespół podpisał kolejno umowy z firmami Fantastic i Telephone Records, dla których nagrał singel i longplay Till I Hear From You, bardziej znany z tematu "Human Racing" z późniejszej edycji. Po rozpadnięciu się Fusion Kershaw nawiązał współpracę z Mickym Modemem, menedżerem grupy Nine Below Zero.
Efektem byt kontrakt z MCA i nagrany w 1983 prawdziwy singlowy debiut "I Won't Let The Sun Go Down On Me". Sukcesem był kolejny "Wouldn't It Be Good", a zwłaszcza remake "Human Racing" (drugie miejsce na liście brytyjskiej). Popytowi na łatwo wpadające w ucho przeboje towarzyszyły trasy koncertowe, w których Kershawawi towarzyszyła grupa The Krew w składzie: Dennis Smith, Keiffer Airey (brat Dona Aireya z Rainbow), Tim Moore, Mark Price i żona lidera, Sheri. Na pierwszych dwóch albumach pojawili się też Don Snow (poprzednio Squeeze i Sinceros) i Mark King z Level 42. W 1985 zafascynowany Kershawem Elton John zaproponował mu partię gitarową na singlu "Nikita". Powodzenie dwóch pierwszych nagrań nie pomogło kolejnym sygnowanym przez muzyka. W latach 90. przypomniał się jako kompozytor ("The One And Only" w wersji Chesney Hawkes).

Singles

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I won't let the sun go down on me	Nik Kershaw	11.1983	2[21]	-	MCA 816	[written by Nik Kershaw][produced by Peter Collins]
Wouldn't it be good/Monkey Business	Nik Kershaw	01.1984	4[15]	46[13]	MCA NIK 2	[written by Nik Kershaw][produced by Peter Collins]
Dancing girls/She Cries	Nik Kershaw	04.1984	13[10]	-	MCA NIK 3	[written by Nik Kershaw][produced by Peter Collins]
I won't let the sun go down on me/Dark Glasses	Nik Kershaw	06.1984	2[13]	-	MCA NIK 4	[ Producer - Peter Collins]
Human racing/Faces	Nik Kershaw	09.1984	19[8]	-	MCA NIK 5	[written by Nik Kershaw][produced by Peter Collins]
The riddle/Progress	Nik Kershaw	11.1984	3[11]	107[2]	MCA NIK 6	[written by Nik Kershaw][produced by Peter Collins]
Wide boy/Shame On You	Nik Kershaw	03.1985	9[8]	-	MCA NIKT 7	[written by Nik Kershaw][produced by Peter Collins]
Don Quixote/Don't Lie	Nik Kershaw	08.1985	10[7]	-	MCA NIK 8	[written by Nik Kershaw][produced by Peter Collins]
When a heart beats	Nik Kershaw	11.1985	27[7]	-	MCA	[written by Nik Kershaw][produced by Nik Kershaw]
Nobody knows/One Of Our Fruit Machines Is Missing	Nik Kershaw	10.1986	44[3]	-	MCA NIKT 10	[written by Nik Kershaw][produced by Nik Kershaw]
Radio Musicola/L.A.B.A.T.Y.D.	Nik Kershaw	12.1986	43[2]	-	MCA NIKT 11	[written by Nik Kershaw][produced by Nik Kershaw]
One step ahead	Nik Kershaw	02.1989	55[2]	-	MCA NIK 12	[written by Nik Kershaw][produced by Nik Kershaw/Julian Mendelsohn]
I Wanna Change the Score	Tony Banks And Nik Kershaw	06.1991	76[2]	-	-	-
Somebody loves you	Nik Kershaw	02.1999	70[2]	-	Eagle EAGXA 023	[written by Nik Kershaw][produced by Nik Kershaw]
Sometimes	Les Rythmes Digitales feat Nik Kershaw	08.1999	56[4]	-	Wall Of Sound WALL S 054	[written by Jacques Lu Cont/Nik Kershaw][produced by Jacques Lu Cont]
Wounded	Nik Kershaw	05.2001	100[2]	-	Eagle EAGXS 175	-

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Human racing	Nik Kershaw	03.1984	5[62]	70[20]	MCA MCF 3197	[platinum-UK][ Producer - Peter Collins]
The Riddle	Nik Kershaw	12.1984	8[37]	113[10]	MCA MCF 3245	[platinum-UK][ Producer - Peter Collins]
Radio Musicola	Nik Kershaw	11.1986	47[3]	-	MCA MCG6016	[silver-UK][ Producer -Nik Kershaw]
15 minutes	Nik Kershaw	03.1999	194[1]	-	Eagle EAGCD026	[ Producer -Nik Kershaw]
Then & Now	Nik Kershaw	07.2005	182[1]	-	Universal TV	[ Producer -Nik Kershaw]
Human Racing – Special Edition	Nik Kershaw	02.2012	159[1]	-	UMTV	-
The Riddle – Special Edition	Nik Kershaw	08.2013	129[1]	-	Universal UMC	-

sobota, 25 lutego 2017

Portishead

Portishead to główni przedstawiciele sceny trip-hopowej. Zespół uformował się w 1991 roku w Bristolu (Wielka Brytania) i jego skład od początku to: Beth Gibbons, Geof Barrow, Adrian Utley i Dave McDonald. Na koncerty Portishead wyjeżdżali w składzie poszerzonym o Andy'ego Smitha, Clive'a Deamear (który udzielał się również na perkusji w Reprazent), Johna Baggota i Jima Barra.
Nazwa zespołu pochodzi od miejscowości, w której Geoff się urodził. Ten człowiek, znany bardziej jako "gość z Portishead" zaczynał od współpracy z muzykami Massive Attack, a na scenie zaistniał jako producent nad utworami takich artystów jak Primal Scream, Paul Weller, Gabrielle czy Depeche Mode.
Historia Portishead zaczęła się od spotkania Geoffa i Beth, która zajmowała się wcześniej śpiewaniem w pubach. Wtedy nic nie zapowiadało dłuższej współpracy - Beth grzecznie pożegnała się z przyjacielem i postanowiła zająć własną karierą. Ta jednak nie do końca układała się tak, jak Beth chciała i wokalistka skontaktowała się z Barrowem ponownie. Jednym z pierwszych wspólnie nagranych utworów był "It could be sweet". Debiutancki album grupy, wydany nakładem wytwórni Go Beat osiągnął ogromny sukces - pochlebne opinie krytyków i publiczności. Zyskał miano albumu roku (magazyny Melody Maker, Mixmag, The Face), zdobył nagrodę Mercury Music Prize (pokonując płyty zespołów Blur, Suede, Oasis czy Pulp) i otworzył nowy rozdział w historii muzyki, zatytułowany "trip-hop", na który składała się nie tylko sama muzyka, ale też odpowiedni marketing - obejmujący na przykład klimatyczne, mroczne teledyski.
Sukces kolejnego albumu, zatytułowanego po prostu "Portishead" był do przewidzenia. Ostatnim (do tej pory, miejmy nadzieję) nagranym krążkiem grupy było "PNYC" - we współpracy z małą orkiestrą symfoniczną.
Warto wspomnieć też, że Beth Gibbons nagrała własną płytę, we współpracy z Rustin Manem "Out of Season" (2003) .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Numb /Numbed in Moscow	Portishead	06.1994	-	-	Go Beat GODX 114	[written by Geoff Barrow, Beth Gibbons, Adrian Utley][produced by Portishead, Adrian Utley]
Sour times [Nobody loves me]/Sour sour times	Portishead	08.1994	57[2]	-	Go Beat GODX 116	[written by Geoff Barrow, Beth Gibbons, Adrian Utley][produced by Portishead, Adrian Utley][sample z "Danube incident"-Lalo Schiffrin]
Glory box/Toy box	Portishead	01.1995	13[18]	-	Go Beat GODX 120	[written by Geoff Barrow, Beth Gibbons, Adrian Utley,Isaac Hayes][produced by Portishead, Adrian Utley][sample z "Ike's Rap II" - Isaac Hayes]
Sour times [Nobody loves me]/Airbus reconstruction	Portishead	01.1995	-	53[9]	Go ! Disc 857816 [US]
Sour times [Nobody loves me]/Sour sour times [re-issue]	Portishead	04.1995	13[12]	-	Go Beat GODX 114
All mine/Cowboys	Portishead	09.1997	8[12]	-	Go Beat 571597-4	[written by Geoff Barrow, Beth Gibbons, Adrian Utley][produced by Portishead]
Over	Portishead	11.1997	25[12]	-	Go Beat 571993-1	[written by Geoff Barrow, Beth Gibbons, Adrian Utley][produced by Portishead]
Only you/Elysium	Portishead	03.1998	35[4]	-	Go Beat 569474-4	[written by Geoff Barrow, Beth Gibbons, Adrian Utley, and The Pharcyde][produced by Portishead]
Machine Gun	Portishead	03.2008	52[6]	-	Island 1766095	[written by Geoff Barrow, Beth Gibbons][produced by Portishead]
The Rip	Portishead	06.2008	-	-	Island 1776003	[written by Geoff Barrow, Beth Gibbons, Adrian Utley][produced by Portishead]
Chase the Tear	Portishead	12.2009	164[1]	-	XL Recordings XLT 557	[produced by Portishead]

Albumy

Tytuł
Wykonawca
Data wydania
UK
US
Wytwórnia
[UK]
Komentarz
Dummy
Portishead
09.1994
2[210]
79[17]
Go Beat 8285522
[gold-US][2x-platinum-UK][produced by Portishead, Adrian Utley]
Portishead
Portishead
10.1997
2[46]
21[16]
Go Beat 539189-2
[gold-UK][produced by Portishead]
Roseland NYC Live
Portishead
11.1998
40[9]
155[1]
Go Beat 559424-2
[produced by Portishead]
Third
Portishead
05.2008
2[19]
7[9]
Island 1764013
[gold-UK][produced by Portishead]

środa, 6 lipca 2016

Tricky

Tricky naprawdę nazywa się Adrian Thaws. Urodził sie w Bristolu 35 lat temu. Gdy miał 4 lata, chora na epilepsję: matka popełniła samobójstwo. Wychowywaniem małego Adriana zajęła sie babcia. Nie było to proste —Adrian wdawał sie w bójki, napady rabunkowe, kradł samochody. Parokrotnie go aresztowano. Warto wspomnieć, że Tricky od najmlodszych lat cierpiał na astmę (stąd jego niski i mocno zachrypnięty głos). Mówiąc o swoim traumatycznym dzieciństwie, Tricky przyznaje, że echem odbiło się ono w jego piosenkach i ponurej muzyce. Ważny dla Tricky'ego był rok 1994, kiedy w Wielkiej Brytanii nastąpiła prawdziwa eksplozja trip-hopu. Po sukcesie Blue Lines zespół Massive Attack wydał kolejny genialny krążek Protection. Wtedy Tricky zdecydował sie opuścić kolegow, bo jak twierdził -jego muzyczne wizje kolidowały z pomysłami 3D, Daddy G i Mushrooma.
Praca na własny rachunek okazała się trafnym posunięciem. Maxinquaye, debiutancki album Tricky'ego, ktory ukazał się rok pożniej, został okrzyknięty przez liczące się pisma muzyczne płytą 1995 r. Album mocno osadzony w nurcie trip-hopu był wyrażnie inspirowany Portishead, a także dotychczasowymi dokonaniami macierzystej grupy artysty. Tricky mógł w końcu pokazać swoje mroczne i perwersyjne oblicze. W sukces płyty znaczący wkład mieli zaproszeni goście - m.in. mistrz konsolety Howie B oraz wokalistka Martina Topley-Bird, która od tej pory pojawiała sie na każdej płycie (póżniej urodziła muzykowi córkę Maisey). Słuchając z perspektywy czasu dyskografii Tricky'ego, odnosi się wrażenie, że wszystko, co miał do przekazania, uczynił na Maxinquaye -krążku, który okazał się szczytem jego artystycznych możliwości. W pasmie dalszych artystycznych porażek stał się niemal przekleństwem.
Zachłyśnięty sukcesem Maxinquaye jeszcze w tym samym roku Tricky wydał Nearly God, nazywając siebie Niemal Bogiem. Na pomysł płyty wpadł Tricky, lecz projekt jest zbiorową pracą wielu muzyków. Pojawia się Terry Hall - członek The Specials, w których twórczosci Thaws zakochał się jako trzynastolatek.Jest także Bjork, Neneh Cherry oraz, rzecz jasna, Martina Topley-Bird.
Moda na trip-hop dawno mineła, a Tricky mocno się wyeksploatował. Nie przeszkodziło mu to jednak w nagraniu następnej płyty. Pre-Millennium Tension okazał się najbardziej narkotycznym i ociekającym tanim erotyzmem krążkiem. Bardzo także słabym i nie docenionym przez dziennikarzy. Muzyk znajdował się wtedy w kulminacyjnym stadium swoich eksperymentów z heroiną, grzybami i alkoholem. Ma to wyrażny oddżwięk na płycie. Miażdżące recenzje podziałały na Tricky'ego jak płachta na byka. Przekonany, iz w ojczyżnie niczego już nie dokona, zamienił Bristol na Nowy Jork, gdzie w skupieniu przygotowywał się do wydania Angels With Dirty Faces oraz Juxtapose. Pierwszy krążek jest równie słaby co Pre-Millennium Tension. Na Juxtapose bardziej niż kiedykolwiek Tricky zwrócił się w stronę hip-hopu i melodyjnych piosenek. Do pracy nad płytą zaprosił speców od gatunku - producenta DJ Muggsa (członka Cypress Hill) i Grease'a. Efekt był, niestety, żenujacy. Chcąc zjednać sobie amerykańskie media paradoksalnie zraził je do siebie. Kolejna porażka pozbawiła Tricky'ego kontraktu z wytwórnią i chęci do dalszego nagrywania.
Dopiero po dwuletniej przerwie muzyk powrócił z albumem BlowBack. Tym razem postawił na różnorodność stylów (od ragga po metal, pop, soul i rock) oraz na sławne nazwiska. Gościnnie pojawiają się m.in. Red Hot Chili Pepers, trochę odkurzona Cindy Lauper, Alanis Morissette, a także Ed Kowalczyk z zespołu Live. Ten ostatni śpiewa wspólnie z Trickym w promujacym płytę singlu Evolution Revolution Lore. Album nie powtórzył sukcesu legendarnego Maxinquaye, ale zdecydowanie dało się go słuchać. "Ludzie myślą, że umiem nagrywać tylko ponurą muzykę. Dlatego nadali mi przydomek Czarnego Księcia. Ja jednak się zmieniłem, czego wyrazem jest tytuł mojej najnowszej płyty- Vulnerable [czyli podatny na uszkodzenia]. Stałem się bardziej szczery i dojrzały". Może Tricky rzeczywiście tak to czuje. Ale z mojego punktu widzenia Tricky doszczętnie vwypalił się artystycznie. Jego ostatnia produkcja jest prawdziwym gwożdziem do trumny. Wieje nudą i monotonią. Ostra perwersje zamienił Tricky na bardziej ugrzecznioną. Etatowa wokalistkę Marine zastapił Włoszką, Constanzą Francavilla, której głos niestety jest jedynym walorem płyty. Na uwagę zasługują tylko trzy utwory - otwierający album Slay, balladowy Car Crash oraz mocnogitarowy How High. Jeśli nawet Tricky przeszedł wewnętrzną przemianę, dojrzał, wyzbył się, i nałogów, to czy chcemy słuchać nawróconego psychopaty?

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Aftermath EP.	Tricky	01.1994	69[2]	-	4th & Broad BRW 288	[written by Tricky][produced by Tricky/Kevin Petrie]
Ponderosa	Tricky	04.1994	77[3]	-	4th & Broad BRW 299	[written by Martina, Howie B., Tricky][produced by Howie B., Tricky]
Overcome/Abba on fat tracks	Tricky	01.1995	34[6]	-	4th & Broad BRW 304	[written by Tricky][produced by Tricky/Mark Saunders]
Black steel	Tricky	04.1995	28[7]	-	4th & Broad BRCA 320	[written by Eric Sadler/Hank Shocklee/Carlton Ridenhour][produced by Tricky/Mark Saunders]
The hell EP.	Tricky	07.1995	12[7]	-	4th & Broadway BRW 326	[written by Tricky][produced by Tricky]
Pumpkin/Moody broody budhist camp/New kingdom	Tricky	11.1995	26[7]	-	4th & Broadway BRCA 330	[written by Tricky/Alison Goldfrapp][produced by Tricky]
Christiansands/Flynn	Tricky	11.1996	36[5]	-	4th & Broadway BRW 340	[written by Tricky/Douglas Davis/Ricky Walters][produced by Tricky]
Milk	Garbage feat Tricky	11.1996	10[13]	-	Mushroom D 1494	[written by Garbage][produced by Garbage]
Tricky kid EP.	Tricky	01.1997	28[6]	-	4th & Broadway BRCDX 341	[written by Tricky/Ronald LaPraed/Lionel Richie][produced by Tricky]
Makes me wanna die	Tricky	04.1997	29[4]	-	4th & Broadway BRCDX 348	[written by Tricky/Eric Barrier/William Griffin][produced by Tricky]
Money greedy/Broken homes	Tricky feat PJ Harvey	05.1998	25[5]	-	Island CID 701	[written by Tricky][produced by Tricky]
For real	Tricky	08.1999	45[3]	-	Island CID 753	[written by Tricky/Larry Muggerud/Damon Blackmon/Rich Keller][produced by Grease/Rich Keller]
Antimatter	Tricky	07.2003	97[2]	-	Anti 11012	[written by Tricky][produced by Tricky]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Maxinquaye	Tricky	03.1995	3[73]	-	4th & Broad BR 610	[produced by Howie B/Kevin Petrie/Mark Saunders/Tricky]
Pre -Millenium tension	Tricky	11.1996	30[13]	140[6]	4th & Broad BR 623	[produced by Tricky]
Angels with dirty faces	Tricky	06.1998	23[6]	84[3]	Island CID 8071	[produced by Tricky]
Juxtapose	Tricky with DJ Muggs & Grease	08.1999	22[4]	182[1]	Island CID 8087	[produced by Grease]
Blowback	Tricky	07.2001	34[6]	138[3]	Anti 65962	[produced by Tricky]
Vulnerable	Tricky	05.2003	88[2]	-	Anti 66862	-
Knowle West Boy	Tricky	07.2008	63[2]	173[1]	Domino Recordings WIGCD 195	[produced by Tricky/Bernard Butler]
Mixed Race	Tricky	10.2010	118[1]	-	Domino Recordings WIGCD 256	[produced by Tricky]
False Idols	Tricky	06.2013	66[3]	149[1]	False Idols K7308CD	[produced by Tricky]