Z archiwum...rocka

czwartek, 6 lipca 2023

So

So to angielski duet z Londynu, działający pod koniec lat 80-tych, w skład którego wchodzili Marcus Bell i Mark Long, członkowie nowofalowego zespołu The Opposition. Duetem zarządzał Steve Weltman z Esta Management i byli rówieśnikami takich artystów jak Climie Fisher i Waterfront.

Podpisali kontrakt z Parlophone i wydali single, takie jak „Are You Sure?” (który znalazł się na liście przebojów w Wielkiej Brytanii pod numerem 62 i USA pod numerem 41 ) oraz „Would You Die for Me”, a także towarzyszący mu album Horseshoe in the Glove, wyprodukowany przez Waltera Turbitta.

Tak więc trwali przez tylko jeden album, gdy The Opposition przegrupowało się, aby wydać album Blue Alice Blue w 1990 roku.

Marcus Bell zmarł na raka w grudniu 2014 roku.Mark Long zmarł na raka w wieku 67 lat w 2022 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Are You Sure/Don't Look Back	So	01.1988	62[5]	-	Parlophone R 6173	[written by Mark Long, Marcus Bell][produced by Walter Turbitt]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Horseshoe in the Glove	So	03.1988	-	124[9]	EMI-Manhattan 46 997	[produced by Walter Turbitt, Ben Boyle, Bernard George Cole]

Snypaz

Snypaz to chicagowska grupa hip-hopowa założona w 1993 roku. Ich pierwszym wydawnictwem była kaseta magnetofonowa Ridin 'High z 1995 roku ; ich EP-ka z 1996 roku, My Life as a Snypa, sprzedała się w 80 000 egzemplarzy.

Po przeprowadzce do Houston w Teksasie grupa nagrała utwory z Do or Die na swój album Headz or Tailz , a wkrótce potem pojawiła się na albumie Scarface z 1998 roku, My Homies .

W 2001 roku Snypaz podpisał kontrakt z Virgin Records i wydał swój debiutancki album Livin' in the Scope. Tytułowy singiel z tego albumu osiągnął 174 miejsce na liście Billboard 200. Ich ostatni występ miał miejsce w 2016 roku na albumie artysty z Chicago, Fatus Fee, z piosenką Tayo zatytułowaną Drug Love.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Livin' in the Scope	Snypaz	06.2001	-	174[3]	Rap-A-Lot 10 367	[produced by J. Prince,7 Aurelius,DomoHurt-M-Badd,L.A.,Mike Dean,Mr. Lee,The Legendary Traxster]

Big Brovaz

Big Brovaz, założony w 2002r w Londynie (Wielka Brytania) w składzie: Cherise, Dion, Fingaz, Flawless, J-Rock, Nadia, Randy, Skillz.

Brytyjska formacja, powołana z inicjatywy dwóch londyńskich producentów o pseudonimach Skillz (nie mylić z Mad Skillz) i Fingaz. Aktywna w lokalnym podziemiu dwójka beatmakerów w 2002 r. zaprosiła na wydawaną własnym sumptem produkcję "Big Brovaz -Watch Out" kilkoro zaprzyjaźnionych wokalistek i raperów. Wspólny udział wielu artystów przy nagrywaniu tytułowego utworu przyniósł niespodziewanie pozytywny oddźwięk fanów, co pchnęło producentów do zorganizowania luźnego kolektywu znajomych w pełną grupę.

W skład Big Brovaz weszły trzy wokalistki R & B: Cherise, Dion i Nadia oraz raperzy Flawless, J-Rock i Randy. Formacja zdobyta korzystny kontrakt z wytwórnią Sony International, dzięki czemu debiut "Nu Flow" (2003) był głośno promowany także poza granicami Anglii.
Złożona z chwytliwych utworów z pogranicza współczesnego rhythm and bluesa i rapu płyta, urozmaicona wpływami innych gatunków muzyki rozrywkowej, osiągnęła spory sukces i przyniosła

Big Brovaz kilka wyróżnień i nagród branżowych, w tym U.K. Act Of The Year ("Wykonawca roku").
Twórczość niezwiązanego zupełnie z brytyjską sceną hiphopową kolektywu przypadła do gustu przede wszystkim licznemu gronu miłośników przystępnych brzmień popowych, co ułatwiło grupie międzynarodową karierę.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Nu flow	Big Brovaz	10.2002	3[19]	-	Epic 673028 2	[silver-UK][written by Big Brovaz & Dionne Howell][produced by Skillz & Fingaz]
Ok	Big Brovaz	02.2003	7[14]	-	Epic 673521 2	[written by Big Brovaz & Dionne Howell][produced by Skillz & Fingaz]
Favourite things	Big Brovaz	05.2003	2[15]	-	Epic 673807 2	[written by Richard Rodgers, Oscar Hammerstein II, Big Brovaz, Dion Howell][produced by Skillz & Fingaz]
Baby boy	Big Brovaz	09.2003	4[12]	-	Epic 6743092	[silver-UK][written by Michael Mugisha, John Paul Horsley ,Michael Brown ,Cherise Roberts ,Nadia Shepherd, Dion Howell, Abdul Bello, Temi Tayo Aisida][produced by Skillz & Fingaz]
Ain' t what you do	Big Brovaz	12.2003	15[7]	-	Epic 6745105	[written by Big Brovaz & Dionne Howell][produced by Skillz & Fingaz]
We wanna thank you [The things you do]	Big Brovaz	04.2004	17[4]	-	Epic 6748601	[written by Big Brovaz & Dionne Howell][produced by Skillz & Fingaz]
Yours fatally	Big Brovaz	10.2004	15[6]	-	Epic 6753542	[written by Big Brovaz ,Dionne Howell & Pete Boxsta Martin][produced by Pete Boxsta Martin]
Hangin' Around	Big Brovaz	05.2006	57[2]	-	Genetic GENE 500032	[written by Big Brovaz ,Abdul Bello , Hezekiah Thuo , Paul H. Williams, Roger S. Nichols][produced by Skillz & Hez]
Big Bro Thang	Big Brovaz	03.2007	171[1]	-	Genetic	[written by Big Brovaz ,Dionne Howell, Lars H. Jensen, Martin M. Larsson, Christina Undhjem][produced by DEEKAY]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Nu-flow	Big Brovaz	11.2002	6[42]	-	Epic 509940 2	[platinium-UK][produced by Jay Dee, Jonathan Shalit, B.J., Fingaz, Skillz, Mike Soul]

Benzino

Benzino, właśc. Raymond Scott (ur. 1967, Boston, Massachusetts, USA). Amerykański raper i producent Ray Benzino to postać owiana wyjątkowo złą sławą.
Pochodzący z Bostonu emce pierwsze kroki na scenie stawiał na początku lat 90-tych w grupie The Almighty RSO, z którą jako Ray Dog nagrał album "Doomsday. Forever RSO" (1996). Później, jako członek kolektywu producenckiego Hangmen 3, tworzył dla składu - Made Men.

W roku 2001 krążkiem "The Benzino Project" rozpoczął karierę solową. Agresywna promocja debiutu mato popularnego artysty na łamach wpływowego miesięcznika rapowego "The Source" zdziwiła wielu obserwatorów sceny. Podobnie jak imponująca lista raperów występujących gościnnie na krążku, m.in. Foxy Brown, Puff Daddy, Scarface i Snoop Dogg. Silnie promowany album poniósł jednak komercyjną porażkę, nie osiągając nawet 75 tysięcy sprzedanych egzemplarzy. Klasyczna wytwórnia soul Motown Records, wydawca płyty, zawiedziona kiepskimi wynikami zerwała kontrakt z Benzino kilkanaście tygoclni po premierze.

Krótko po zakończeniu współpracy okazało się, że wyjątkowo nieoryginalny i szablonowy raper jest współwłaścicielem miesięcznika "The Source". Wyjaśniło to przy okazji, dlaczego tak wielu najpopularniejszych raperów wystąpiło na wątpliwej jakości krążku. Tymczasem Benzino wydał debiutancki materiał w nieznacznie zmodyfikowanej wersji jako "The Benzino Remix Project" (2002). Album, wypuszczony nakładem małego Surrender Records - labela należącego do Raymonda, sprzedał się jeszcze gorzej od pierwowzoru i, poza tą w The Source, dostał niemal same negatywne recenzje.

Raper nie porzucił snów o karierze i w roku 2003 wydał trzeci krążek: "The Redemption". Na albumie znalazł się wycelowany w Eminema utwór "Pull Your Skirt Up", który rozpętał jeden z najgłośniejszych, a zarazem najbardziej absurdalnych, beefów lat 2003-2005. Wobec miażdżącej przewagi dissów Slim Shady'ego Benzino zdecydował się rozpocząć na łamach The Source medialną nagonkę na białego rapera. Szczytowym punktem kampanii było ujawnienie na konferencji prasowej i w Internecie domniemanych rasistowskich nagrań Eminema, pochodzących z początków jego kariery, Ryzykowne posunięcie pogrążyło "The Source" - magazyn, decyzją sądu, musiał zapłacić odszkodowanie za bezprawną publikację nagrań, a w obliczu niekończących się oskarżeń o brak bezstronności, istotnie spadły notowania czasopisma na rynku prasy hiphopowej.

Porównanie się Benzino do Malcolma X, ikony Afroamerykanów, i jednoczesne nazwanie Eminema współczesnym Adolfem Hitlerem wywołało w branży głęboki niesmak.
Najnowsza płyta Benzino, "Arch Nemesis", ukazała się w marcu 2005 r.

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Boottee	Benzino feat Fabulous & G-Dep	02.2002	-	75[1].Hot 100 Singles Sales	Surrender 015631	[written by J. Castor, J. Pruitt][produced by Teddy Riley][sample z "The Bertha But Boogie"-The Jimmy Castor Bunch
Rock The Party	Benzino	10.2002	112[1]	82[18]	Elektra 67 330	[written by Raymond Scott,Mario Winans,Michael Carlos Jones][produced by Mario Winans]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Benzino Project	Benzino	11.2001	-	84[3]	Motown 014981	[produced by Benzino, D-Dot, Damian Blyden, Hangmen 3, Kedar Massenburg , Sean Combs, Teddy Riley, Trackmasters]
Redemption	Benzino	02.2003	-	65[3]	Surrender 62827	[produced by Benzino , David Mays, Hangmen 3 , L.E.S., Mario Winans , Trackmasters]
Arch Nemesis	Benzino	03.2005	-	117[1]	Zno 10	[produced by Beat Brokers, Benzino , David Mays , Diego Morales, Huddy 6 , M. Brown, Reefa, Scott Storch, Street Runners, Torahn "Mystro" Bell, Vincent Herbert, L.E.S.]

Bentley Rhythm and Ace

Bentley Rhythm and Ace (w skrócie BMA) jest duetem powstałym w 1995 roku w Anglii. W jego skład wchodzą Mike Stokes i Richard March.
Zespół podpisał kontrakt z wytwórnią Skint, która w 1997 roku wydała ich debiutancki album zatytułowany po prostu "Bentley Rhythm and Ace". Krążek był promowany przez singiel "Bentley’s Gonna Sort You Out".

Zespół Bentley Rhythm Ace z siedzibą w Birmingham tworzą Mike Stokes (alias Michael Barrywhoosh) i były basista Pop Will Eat Itself Richard March (aka Barry Island). Grupa powstała w 1995 roku po tym, jak Marsh został przedstawiony Stokesowi na przyjęciu u wspólnego znajomego, na którym Stokes grał jako DJ. Odkrywając wspólną miłość do zwariowanych, nowatorskich płyt i niecodziennych rytmicznych melodii, para spotkała się później, aby sprawdzić, czy nie mogliby nawiązać współpracy w studiu.

Do tej pory wydali dwie EP-ki i long-play dla big-beatowej wytwórni Skint z Brighton, zyskując szerokie uznanie za energetyczną, lekceważącą mieszankę hip-hopu, funku i dziwacznych nagrań lounge, jazzu i egzotyki, które początkowo połączyło ich. Nazwa duetu, która drapie po głowie, wywodzi się z ich weekendowego zwyczaju - upamiętnionego również na ich pierwszej dla Skint 12", „This Is Carbootechnodiscobooto” - kupowania rzadkich winyli na wszechobecnych wyprzedażach w ich domu w Midlands; znaczna część smaku ich materiału pochodzi z ich talentu do łączenia owoców tych zakurzonych weekendowych wypadów z napiętymi, zaraźliwymi rytmami i wciągającymi aranżacjami.

Po wydaniu debiutu Skint, Stokes i Marsh podjęli comiesięczną rezydencję w klubie Heavenly's Sunday Social (gdzie zaczynali Chemical Brothers), a ich natychmiastowa popularność sprawiła, że stali się kimś w rodzaju ulubieńców krytyków. Ich debiutancki album LP został wydany przez Skint w 1997 roku i zawierał zremiksowane wersje kilku wczesnych utworów wraz z kilkoma nowymi kawałkami. Para kultywowała również coś w rodzaju oddanego klubu, śledząc kampowe występy na żywo, które często obejmują dziwne i niezwykłe kostiumy i rekwizyty (prawdopodobnie pochodzące z tych samych bagażników samochodowych, co ich płyty).

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Midlander (There Can Only Be One ...)/Something To Keep Your Sandwiches In	Bentley Rhythm and Ace	05.1997	80[1]	-	Skint SKINT 23	[written by Bentley Rhythm Ace][produced by Bentley Rhythm Ace]
Bentley's Gonna Sort You Out! / Run On The Spot	Bentley Rhythm and Ace	09.1997	17[8]	-	Skint SKINT 8	[written by Bentley Rhythm Ace][produced by Bentley Rhythm Ace]
Theme From "Gutbuster"	Bentley Rhythm and Ace	05.2000	29[7]	-	Parlophone 12R 6537	[written by Bentley Rhythm Ace][produced by Bentley Rhythm Ace]
How'd I Do Dat???	Bentley Rhythm and Ace	09.2000	57[3]	-	Parlophone 12R 6543	[written by Bentley Rhythm Ace, Paul Leveridge][produced by Bentley Rhythm Ace]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Bentley Rhythm Ace	Bentley Rhythm and Ace	05.1997	13[30]	-	Skint BRASSIC 5	[silver-UK][produced by Bentley Rhythm Ace]
For Your Ears Only	Bentley Rhythm and Ace	05.2000	48[3]	-	Parlophone 5257321	[produced by Bentley Rhythm Ace]

środa, 5 lipca 2023

Bedrock

Bedrock to okazjonalnie współpracujący duet znanego DJ'a Johna Digweeda i producenta Nicka Muira,specjalizujących się w elektronicznym trance i house,wydających swój materiał jako Bedrock,podobnie jak nazywa się ich wytwórnia płytowa i klub taneczny Digweeda.

Duet dał o sobie znać po raz pierwszy na ścieżce muzycznej filmu Trainspotting w 1996r, z utworem "For What You Dream Of" .Partię wokalną wykonywała Carol Leeming,a sam utwór był skromnym wkładem w ideę połączenia progresywnego house z nastrojowym popowym brzmieniem.Remix oryginalnego utworu w 1997r trafił na brytyjską listę przebojów singlowych.

Ich następna płytka Set in Stone/Forbidden Zone EP,odniosła niewielki sukces w końcu tego samego roku.Natomiast wartko potoczyła się kariera Digweeda jako DJ'a na wskutek współpracy z Sasha na albumie Global Underground: Sydney.

Publiczność Bedrock cierpliwie doczekała się w 1999r singla "Heaven Scent" ,który okazał się ich największym sukcesem komercyjnym.Digweed z powodzeniem wydaje mix utworów Bedrock na albumie o tym samym tytule.Latem 2000r powtarzają sukces "Heaven Scent" nowym singlem "Voices",a ukoronowaniem roku 2001 jest kompilacyjna EP-ka Beautiful Strange .

Single
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
For what you dream of	Bedrock featuring KYO	06.1996	25[7]	-	Stress 23	[written by John Digweed,Nick Muir,Carol Leeming][produced by Bedrock]
Set in one/Forbidden zone	Bedrock	07.1997	71[2]	-	Stress 12STR 80	[written by John Digweed, Nick Muir][produced by John Digweed, Nick Muir]
Heaven Scent / Life Line	Bedrock	11.1999	35[19]	-	Bedrock BED 50HEAVEN	[written by John Digweed, Nick Muir][produced by John Digweed, Nick Muir][5[25].Indie Chart]
Voices	Bedrock	07.2000	44[9]	-	Bedrock BEDRT 005	[written by John Digweed, Nick Muir][produced by John Digweed, Nick Muir][8[11].Indie Chart]
Beautiful strange EP.	Bedrock	03.2001	132[1]	-	Bedrock Music BS 1001
Emerald	Bedrock	11.2002	77[4]	-	Bedrock BED 50EMERALD	[written by John Digweed, Nick Muir][produced by John Digweed, Nick Muir][12[3].Indie Rock]
Forge	Bedrock	08.2003	109[2]	-	Bedrock Breaks BB04	[written by John Digweed, Nick Muir][produced by John Digweed, Nick Muir][22[1].Indie Chart]
Santiago	Bedrock	12.2005	-	-	Bedrock BED 60	[31[3].Indie Chart]

wtorek, 4 lipca 2023

Karyn White

Karyn White-właśc. Karyn Layvonne White (ur. 14 października 1965r) to amerykańska wokalistka, która była popularna na przełomie lat 80. i 90-tych. Jest znana z kilku hitów, w tym „Superwoman” (1988), „Secret Rendezvous” (1989), „The Way You Love Me” (1988) oraz singla „Romantic” (1988), który zajął pierwsze miejsce na liście US Hot 100 w 1991r).

White urodziła się w Los Angeles jako córka Vivian i Clarence'a White'ów. Jest najmłodszą z pięciorga dzieci. Śpiewała w chórze kościelnym i pracowała jako chórzystka, a następnie zaśpiewała na singlach Jeffa Lorbera Private Passion z 1986 roku „Facts of Love”, „True Confessions” i „Back in Love”, zanim podpisała kontrakt z Warner Bros. Records.

Debiutancki album White , zatytułowany Karyn White, został wydany w 1988 roku. Został wyprodukowany przez LA Reida i Babyface i osiągnął status platynowej płyty w USA. Album zawierał przeboje z Hot 100 „ The Way You Love Me ”, „ Secret Rendezvous ” i „ Superwoman ”, a także przebój R&B nr 1 „ Love Saw It ”, duet z samym Babyface. White była nominowana w kategorii Najlepszy współczesny nowy artysta R&B / Urban do nagrody Soul Train Music Awards 1989 , którą wygrał Al B. Sure . Otrzymała także nominacje do dwóch nagród Grammy.

Została pierwszą artystką, której pierwsze trzy solowe wydawnictwa z debiutanckiego albumu trafiły na pierwsze miejsce list przebojów R&B. Jej kolejnym albumem był Ritual of Love z 1991 roku. Zawierał piosenki wyprodukowane przez Jimmy'ego Jama i Terry'ego Lewisa oraz przebój „Romantic”, który zajął pierwsze miejsce na liście Billboard Hot 100 w USA. Inne single z albumu to „ The Way I Feel About You” (12. miejsce w USA), „Walkin' the Dog” i „Do Unto Me” (dwa ostatnie nie znalazły się na listach przebojów).

Fotograf i reżyser Matthew Rolston wyreżyserował teledysk do przebojowego singla „Romantic”. Michael Walls, który został uznany za stylistę przy Ritual of Love, pracował z White nad wyglądem okładki albumu Ritual of Love i trzema teledyskami wydanymi na potrzeby albumu. Walls miał pomysł na inspirowane Chanel perłową i czarną sukienkę użyte na okładce albumu, wygląd francuskiej pokojówki i wiele zmian w garderobie w teledysku do „The Way I Feel About You” oraz w teledysku „Walkin' the Dog”, który został oparty na scenie z filmu Sweet Charity.

Jej następnym albumem był Make Him Do Right w 1994 roku. Album nie sprzedawał się dobrze, chociaż znalazła się na listach przebojów z singlami „Hungah” i „Can I Stay With You” autorstwa Babyface, który stał się jej ostatnim hitem R&B Top 10 w USA na początku 1995 roku. „I'd Raczej Be Alone”, jej ostatni singiel z list przebojów, osiągnął 50. miejsce na tej samej liście pod koniec tego samego roku.

W 1995 roku White pojawiła się z Mary J. Blige, Moniką i innymi osobami przy singlu „Freedom (Theme from Panther)” do ścieżki dźwiękowej do filmu Melvina Van Peeblesa o tym samym tytule . White opuściła Warner Bros. Records w 1999 roku i na wiele lat zniknęła z muzycznej opinii publicznej, aby założyć rodzinę.

W 2006 roku nagrała nowy album zatytułowany Sista Sista; który miał zostać wydany w 2006 roku, ale został odłożony na półkę. Dwa utwory, „All I Do” i „Disconnected”, zostały później wydane na kompilacyjnym albumie Superwoman: The Best of Karyn White . Miała również pojawić się na rozdaniu Soul Train Music Awards w 2009 roku jako hołd dla Babyface Edmonds. Jednak ten występ został odwołany, gdy Edmonds i Reid wycofali się z ceremonii Soul Train, odrzucając zaszczyt.

W 2011 roku miała nakręcić pilota do reality show z piosenkarkami R&B Shanice i Debelah Morgan. White wydała swój pierwszy album po siedemnastoletniej przerwie, Carpe Diem, w marcu 2012 roku. Album zawierał single „Sista, Sista” i „Unbreakable”, z których oba otrzymały teledyski. W 2017 roku White dostała powracającą rolę w serialu telewizyjnym BET Centric Beauty and the Baller jako trofeum żony Kym Banks. Wróciła także z nową muzyką i swoją pierwszą rolą w filmie fabularnym w Gale and the Storm w reżyserii Derricka Muhammada. Ścieżka dźwiękowa do filmu została wydana 4 września i zawierała jej najnowszy singiel „Blind Man Walking”.

Film miał swoją premierę 12 października 2017 roku. Zdobyła nominację do UB Honors 2017 za ścieżkę dźwiękową Gale and the Storm w kategorii „Najlepszy niezależny album R&B”.

White poślubiła Terry'ego Lewisa w 1992 roku i razem mieli córkę Ashley Nicole i adoptowali syna Brandona. Lewis przyniósł do małżeństwa swoje dzieci Trey i Chloe. Para ostatecznie rozwiodła się w 1999 roku. White była później zamężna z producentem / muzykiem Bobbym G. w latach 2007–2009. Następnie nawiązała związek z muzykiem Alem B. Sure! w 2012. White mieszka w Rocklin w Kalifornii, na przedmieściach Sacramento, i prowadzi odnoszącą sukcesy firmę zajmującą się projektowaniem wnętrz i nieruchomościami.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Facts Of Love/Sand Castles [Jeff Lorber]	Jeff Lorber Featuring Karyn White	10.1986	95	27[16]	Warner Bros. 28588	[written by Carl Sturken, Evan Rogers][produced by Evan Rogers, Carl Sturken, Jeff Lorber][17[18].R&B Chart]
True Confessions/Midnight Snack [Jeff Lorber]	Jeff Lorber Featuring Karyn White	04.1987	-	-	Warner Bros. 28466	[written by Carl Sturken, Evan Rogers][produced by Evan Rogers, Carl Sturken, Jeff Lorber][88[4].R&B Chart]
The Way You Love Me/Love On The Line	Karyn White	10.1988	42[7]	7[25]	Warner Bros. 27773	[gold-US][written by Kenneth Edmonds, Antonio Reid ,Daryl Simmons][produced by L.A. Reid, Babyface][1[1][25].R&B Chart]
Superwoman/Language Of Love	Karyn White	01.1989	11[13]	8[18]	Warner Bros. 27783	[gold-US][written by L.A. Reid,Babyface,Daryl Simmons][produced by L.A. Reid,Babyface,Daryl Simmons][1[3][24].R&B Chart]
Love Saw It/Language Of Love	Karyn White	02.1989	-	-	Warner Bros. 27538	[written by L. A. Reid, BabyFace, D. Simmons][produced by L. A., Babyface][1[2][17].R&B Chart]
Secret Rendezvous /Tell Me Tomorrow	Karyn White	05.1989	22[12]	6[21]	Warner Bros. 27863	[written by L. A. Reid, Babyface, D. Simmons][produced by L. A. Reid, Babyface For LA'Face Inc][4[15].R&B Chart]
Slow Down/ One Wish	Karyn White	09.1989	-	-	Warner Bros. 27583	[written by K. White, S. Harvey, D. Simmons][produced by Steve Harvey][36[11].R&B Chart]
Not Thru Being With You	Karyn White	12.1989	99[1]	-	Warner Bros. 22797	[written by James Harris III, Terry Lewis][produced by Jellybean Johnson, Jimmy Jam, Terry Lewis][32[12].R&B Chart]
Romantic	Karyn White	08.1991	23[5]	1[1][20]	Warner Bros. 19319	[written by Karyn White, Jimmy Jam, Terry Lewis][produced by Jimmy Jam, Terry Lewis, Karyn White][1[1][17].R&B Chart]
The Way I Feel About You	Karyn White	11.1991	65[2]	12[20]	Warner Bros. 19088	[written by Karyn White, Bruce Sterling, Zack Harmon, Christopher Troy][produced by Christopher Troy, Zack Harmon][5[19].R&B Chart]
Walkin' the Dog	Karyn White	03.1992	-	-	Warner Bros. 19092	[written by Karyn White, Phillip L. Stewart, Terry Lewis, Tony Haynes][produced by Jimmy Jam & Terry Lewis][34[9].R&B Chart]
Do Unto Me	Karyn White	06.1992	-	-	Warner Bros. 19037	[written by Christopher Troy, Karyn White, Tony Haynes, Zack Harmon][produced by Christopher Troy, Zack Harmon][24[11].R&B Chart]
Hungah	Karyn White	09.1994	69[2]	78[7]	Warner Bros. 18121	[written by James Harris 111, Karyn White, Terry Lewis][produced by Jimmy Jam & Terry Lewis][18[20].R&B Chart]
Can I Stay with You	Karyn White	11.1994	-	81[5]	Warner Bros. 18007	[written by Babyface][produced by Babyface][10[22].R&B Chart]
I'd Rather Be Alone	Karyn White	04.1995	-	120[2]	Warner Bros. 17922	[written by Garry Johnson, James Harris III, Karyn White, Stanley Howard, Terry Lewis][produced by Benny Medina, Jimmy Jam & Terry Lewis, Karyn White][50[20].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Karyn White	Karyn White	10.1988	20[27]	19[54]	Warner 25 637	[platinum-US][gold-UK][produced by Babyface,L.A. Reid,Jeff Lorber,Karyn White,Ian Prince,Steve Harvey ]
Ritual of Love	Karyn White	09.1991	31[3]	53[24]	Warner 26 320	[gold-US][produced by Christopher Troy & Zachary Harmon,Jimmy Jam and Terry Lewis,Michael J. Powell,Laney Stewart,Karyn White]
Make Him Do Right	Karyn White	10.1994	-	99[7]	Warner 45 400	[produced by Jimmy Jam and Terry Lewis,Babyface,Karyn White,Jellybean Johnson,Daryl Simmons]

Beatstalkers

Grupa szkocka. Utworzona w pierwszej połowie lat sześćdziesiątych w Glasgow. W 1965 przeniosła się do Londynu. Pierwszy skład: Davie Lennox - voc, Ronnie Smith - g, voc, Eddie Campbell - org, Alan Mair -b, "Tudge" Williamson - dr. Na początku 1967 Maira i Williamsona zastąpili Jeff Allen - b i Joe Gaffney - dr. Działała do 1969r.

Debiutowała w modsowskich klubach Glasgow w efektownym repertuarze rhythm'n'bluesowym, na który składały się własne kompozycje, utwory murzyńskich mistrzów w rodzaju Daddy Loves Baby Dona Covaya, It's Alright The Impressions i Hey Girl Don't Bother Me The Tamps, a także mniej znane piosenki The Rolling Stones.

Wyrazem popularności, jaką zdobyła w rodzinnym mieście, było entuzjastyczne przyjęcie podczas koncertu dla kilkutysięcznej publiczności na George Square wiosną 1965 (po występie muzycy musieli uciekać przed fanami podziemnymi korytarzami wiodącymi pod miastem). W tym samym roku związała się z firmą Decca i dla niej nagrała trzy single, częściowo z narzuconym repertuarem: Everybody's Talking 'Bout My Baby/Mr Disappointed, wydany jeszcze w tym roku, oraz Left Right Left/You'd Better Get A Better Hold On i A Love Like Yours (przebój zespołu Martha And The Vandellas)/Base Line, wydane w 1966.

Ugruntowała swą popularność w Szkocji, ale nie zdobyła uznania słuchaczy poza nią. Jej pozycję mógł zmienić planowany w tym czasie album koncertowy, ale z winy Dekki nigdy nie powstał. W 1967 podpisała kontrakt z inną wytwórnią -CBS.

Single

Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
1 Everybody's Talking 'Bout My Baby/Mr. Disappointed	Beatstalkers	11.1965	-	-	Decca F 12 259	[written by Washington][produced by Scott, Solomon]
Left Right Left / You'd Better Get A Better Hold On	Beatstalkers	03.1966	-	-	Decca F 12 352	[written by Tommy Scott][produced by Tommy Scott]
A Love Like Yours / Base Line	Beatstalkers	07.1966	-	-	Decca F 12 460	[written by E&B; Holland,Dozier][produced by Tommy Scott]
My One Chance To Make It / Ain't Got No Soul (Left In These Old Shoes)	Beatstalkers	05.1967	-	-	CBS 2732	[written by K. Resnick, A. Resnick]
Silver Treetop School For Boys / Sugar Coated Man	Beatstalkers	12.1967	-	-	CBS 3105	[written by David Bowie][produced by Mike Smith]
Rain Coloured Roses / Everything Is For You	Beatstalkers	06.1968	-	-	CBS 3557	[written by C.Eayer,G.Fishoff][produced by Tony Reeves]

Sniff 'n' the Tears

Sniff 'n' the Tears to brytyjski zespół rockowy najbardziej znany z piosenki „ Driver's Seat ” z 1978 roku , umiarkowanego hitu w wielu krajach (w tym nr 15 na amerykańskiej liście Billboard Hot 100 ) (we wrześniu 1979). Zespół jest prowadzony przez wokalistę / autora tekstów Paula Robertsa, jedynego stałego członka zespołu.

Wczesna wersja Sniff 'n' The Tears występowała w Anglii już w 1974 roku. Nie udało im się podpisać kontraktu płytowego, a wokalista i autor tekstów zespołu, Paul Roberts, zdecydował się rozwiązać grupę i przenieść się do Francji. Kilka lat później Luigi Salvoni, perkusista zespołu Moon, wysłuchał kilku demówek, które on i Roberts nagrali około 1975 roku dla francuskiej wytwórni płytowej. Słysząc w nich jakiś potencjał, skontaktował się z Robertsem w sprawie zbliżenia się do Chiswick Records w celu zawarcia umowy.

Następnie Sniff 'n' The Tears zadebiutował w 1977 roku jako sześcioosobowy zespół, w skład którego wchodzili Paul Roberts (wokal, gitara akustyczna), Loz Netto (gitary), Mick Dyche (gitary), Chris Birkin (bas), Alan Fealdman (instrumenty klawiszowe ) i Luigi Salvoni (perkusja). Zarówno Salvoni, jak i Netto byli członkami zespołu Moon, który w latach 1975/76 wydał w Wielkiej Brytanii dwa albumy.

W tym składzie nagrał pierwszy album zespołu, Fickle Heart, który został wyprodukowany przez Salvoniego. Gościnnie na albumie jako wokalista wspierający był Noel McCalla, który był głównym wokalistą Moona. Chociaż album został nagrany w 1978 roku, album nie został wydany przez ponad rok, ponieważ Chiswick był w trakcie zmiany dystrybucji. Następnie zespół odniósł znaczący międzynarodowy hit dzięki głównemu singlowi Fickle Heart „Driver's Seat” w 1979 roku, wspomagany przez jego porywający rytm, chwytliwe teksty i solo Mooga wniesione przez gościnnego muzyka Keitha Millera.

Jednak zespół rozpadł się niemal natychmiast po wydaniu albumu; w ciągu kilku miesięcy Birkin, Fealdman i Salvoni opuścili grupę, aby zająć się innymi zainteresowaniami. Nick South przejął bas i został stałym członkiem zespołu. Podczas trasy Sniff 'n' The Tears byli wspierani przez perkusistę Paula Robinsona i klawiszowca Mike'a Taylora. Nazywając zespół, Roberts zasugerował „The Tears”, ale ich menadżer zasugerował „Sniff 'n' the Tears”, ponieważ Roberts miał katar sienny i dużo wąchał.

W przypadku drugiego albumu grupy, The Game's Up z lat 80-tych, skład zespołu składał się z Robertsa, Netto, Dyche, South i nowego klawiszowca Mike'a Taylora. W tym momencie grupa nie miała stałego perkusisty i używano różnych perkusistów sesyjnych. The Game's Up nie przyniosło żadnych hitów, a Netto opuścił grupę, aby rozpocząć karierę solową, zabierając ze sobą Dyche. To pozostawiło Robertsa jako jedynego pozostałego oryginalnego członka Sniff 'n' The Tears.

Zdecydował się kontynuować i zwerbował Lesa Davidsona jako nowego gitarzystę grupy i dodał Jamiego Lane'a jako stałego perkusistę. Ten pięcioosobowy skład (Roberts, Davidson, Lane, South i Taylor) nagrał dwa albumy: Love/Action (1981) i Ride Blue Divide (1982). Ponownie żadne hity nie zostały wyodrębnione z tych albumów, a po opuszczeniu przez Chiswick Records grupa rozpadła się w 1983 roku.

Wokalista i autor tekstów Paul Roberts nagrał dwa solowe albumy dla Sonet Records: City Without Walls (1985) i Kettle Drum Blues (1987), podczas gdy Loz Netto wydał single, takie jak „Fade Away” i „We Touch” (ten ostatni utwór zmienił w jednym z odcinków programu telewizyjnego Miami Vice).

Po dekadzie bezczynności, Sniff 'n' The Tears nieoczekiwanie reaktywowano w 1992 roku, po tym, jak wykorzystanie „Driver's Seat” w europejskiej kampanii reklamowej pchnęło 13-letnie nagranie na sam szczyt holenderskiej listy przebojów w połowie 1991r. Roberts skorzystał z okazji, aby złożyć nową wersję Sniff 'n' the Tears i zabrał ją w trasę po Holandii i Niemczech. Ta wersja zespołu składała się z Robertsa i Davidsona, z nowymi rekrutami Jeremy Meekiem (bas) (Ex Live Wire), Steve Jacksonem (perkusja) i Andy Giddingsem (instrumenty klawiszowe).

Ten skład nagrał również nowy album studyjny w 1992 roku, No Damage Done , który był pierwszym nowym wydawnictwem Sniff 'n' the Tears od dekady. „Driver's Seat” znalazł się w widocznym miejscu na ścieżce dźwiękowej do filmu Boogie Nights z 1997 roku iw rezultacie odrodził się ponownie, chociaż większość stacji radiowych odtwarzała reedycję z 1991 roku zamiast oryginału.

Piosenka pojawiła się także w The Walking Dead sezon 2, odcinek 10 „18 Miles Out”. Na kolejnym wydawnictwie zespołu, Underground z 2001 roku, Roberts śpiewał i grał prawie wszystko. Przypisywano mu wokale, gitary, mandolinę, harmonijkę ustną, instrumenty klawiszowe, bas i programowanie perkusji. Jednak długoletni członek grupy Les Davidson również grał na gitarze na albumie, a nowy członek Robin Langridge zajmował się większością partii klawiszowych.

Po kolejnej długiej przerwie, w lutym 2011 roku zespół wydał swój siódmy album, Downstream. Skład The Sniff 'n' the Tears na ten album składał się z Paula Robertsa (wokal, gitary, bas, klawisze), Les Davidsona (gitary) , Robina Langridge (instrumenty klawiszowe), powraca członek Nick South (bas). oraz nowy członek Richard Marcangelo (perkusja). Marcangelo był wcześniej graczem sesyjnym w The Game's Up.

Jennifer Maidman, która grała na basie na dwóch solowych albumach Paula Robertsa, również grała na basie w kilku utworach. Skład z Robertsem, Davidsonem, Southem, Langridge'm i nowym perkusistą Paulem Robinsonem wydał album Random Elements w 2017 roku. Podczas gdy Roberts pozostał głównym autorem piosenek zespołu, na ten album Davidson i Langridge również otrzymali współautorstwo wielu utworów.

W 2020 roku Sniff 'n' The Tears (obecnie składający się tylko z Robertsa i Davidsona) wydał album Jump , na który składały się nowe akustyczne wersje wielu piosenek z katalogu zespołu (m.in. „Driver's Seat”).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Driver's Seat/Slide Away	Sniff 'n' the Tears	07.1979	-	15[15]	Atlantic 3604	[written by Paul Roberts][produced by Luigi Salvoni]
New Lines On Love/Fight For Love	Sniff 'n' the Tears	12.1979	-	108[3]	Atlantic 3626	[written by Paul Roberts][produced by Luigi Salvoni]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Fickle Heart	Sniff 'n' the Tears	07.1979	-	35[17]	Atlantic 19 242	[produced by Luigi Salvoni]
Love/Action	Sniff 'n' the Tears	09.1981	-	192[2]	MCA 5242	[produced by Mike Howlett]

poniedziałek, 3 lipca 2023

Stacy Lattisaw

Stacy Lattisaw Jackson (z domu Lattisaw; ur. 25 listopada 1966r) to amerykańska wokalistka R&B z Waszyngton w Stanach Zjednoczonych. Piosenka „Ring My Bell” z 1979 roku została pierwotnie napisana dla ówczesnej dwunastoletniej Lattisaw jako piosenka dla nastolatków o dzieciach rozmawiających przez telefon.

Kiedy Lattisaw podpisała kontrakt z inną wytwórnią, Anita Ward została poproszona o zaśpiewanie tego utworu i stał się on jedynym dużym hitem Ward . Lattisaw nagrała swój pierwszy album dla Cotillion Records w wieku 12 lat w 1979 roku pod kierunkiem producenta muzycznego Van McCoya. Jednak dopiero gdy związała się z Naradą Michaelem Waldenem, byłym perkusistą Mahavishnu Orchestra, który dopiero zaczynał karierę jako producent, odniosła większy sukces.

Pod kierunkiem Waldena napisała kilka hitów R&B w latach 1981-1986. W 1981 roku otworzyła także trasę The Jacksons 'Triumph Tour. W latach 80-tych i wczesnych 90-tych Lattisaw wydała kilka amerykańskich hitów R&B, a także znalazła się w pierwszej trójce przebojów w Wielkiej Brytanii w 1980 r. dzięki piosence „ Jump to the Beat ”.

Zdobyła także trzy umiarkowane hity na liście US Hot 100; „Let Me Be Your Angel” (nr 21 w USA), „Love on a Two-Way Street” (nr 26 w USA) i „Miracles” (nr 40 w USA). Podpisała kontrakt z Motown Records w 1986 roku. W 1989 roku zdobyła swój jedyny przebój R&B nr 1 z partnerem w duecie Johnnym Gillem, zatytułowany „Where Do We Go from Here”.

W 1990 roku przeszła na emeryturę z muzyki pop, aby skoncentrować się na wychowaniu dzieci, chociaż od lat wykonuje muzykę gospel. W 2010 roku kariera muzyczna Lattisaw została opisana w serialu dokumentalnym TV One Unsung , w którym również wystąpiła.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
When You're Young And In Love/Three Wishes	Stacy Lattisaw	06.1979	-	-	Cotillion 44250	[written by Van McCoy][produced by Van McCoy][91[4].R&B Chart]
Dynamite!/ Dreaming	Stacy Lattisaw	05.1980	-	-	Cotillion 45015	[written by Narada Michael Walden, Bunny Hull][produced by Narada Michael Walden][8[20].R&B Chart]
Let Me Be Your Angel/You Don't Love Me Anymore	Stacy Lattisaw	08.1980	-	21[24]	Cotillion 46001	[written by Narada Michael Walden, Bunny Hull][produced by Narada Michael Walden][8[20].R&B Chart]
Love On A Two Way Street/Baby I Love You	Stacy Lattisaw	06.1981	-	26[17]	Cotillion 46015	[written by Sylvia Robinson, Bert Keyes][produced by Narada Michael Walden][2[18].R&B Chart]
It Was So Easy/Screamin' Off The Top	Stacy Lattisaw	09.1981	-	-	Cotillion 46024	[written by Billy Thomas, Bobby Reeder, Julie Reeder][produced by Narada Michael Walden][61[5].R&B Chart]
Feel My Love Tonight/Young Girl	Stacy Lattisaw	11.1981	-	-	Cotillion 46026	[written by Frank Martin, Randy Jackson, Narada Michael Walden, Allee Willis, Charles Chapman, Wayne Wallace, Andre Knox][produced by Narada Michael Walden][71[4].R&B Chart]
Don't Throw It All Away/Down For You	Stacy Lattisaw	07.1982	-	101[6]	Cotillion 47011	[written by Gary Benson, David Richard Mindel][produced by Narada Michael Walden][9[16].R&B Chart]
Attack Of The Name Game/I Could Love You So Divine	Stacy Lattisaw	10.1982	-	70[6]	Cotillion 99968	[written by Narada Michael Walden, Jeff Cohen][produced by Narada Michael Walden][14[13].R&B Chart]
Hey There Lonely Boy/Tonight I'm Gonna Make You Mine	Stacy Lattisaw	12.1982	-	108[3]	Cotillion 99943	[written by Earl Shuman, Leon Carr][produced by Narada Michael Walden][71[8].R&B Chart][#2 hit for Eddie Holman in 1970]
Miracles/Black Pumps And Pink Lipstick	Stacy Lattisaw	08.1983	-	40[16]	Cotillion 99855	[written by Gary Benson, Frank Wildhorn][produced by Narada Michael Walden][13[17].R&B Chart]
Million Dollar Babe/The Ways Of Love	Stacy Lattisaw	11.1983	-	-	Cotillion 99819	[written by Preston Glass, Carla Vaughn][produced by Narada Michael Walden][52[12].R&B Chart]
Perfect Combination/Heartbreak Look	Stacy Lattisaw And Johnny Gill	03.1984	-	75[9]	Cotillion 99785	[written by Preston Glass, Narada Michael Walden ][produced by Narada Michael Walden][10[15].R&B Chart]
Baby It's You/50/50 Love	Stacy Lattisaw And Johnny Gill	05.1984	-	102[4]	Cotillion 99750	[written by Burt Bacharach, Mack David, Barney Williams][produced by Narada Michael Walden][37[10].R&B Chart][#6 hit for Shirelles in 1962]
Block Party/Come Out Of The Shadows	Stacy Lattisaw And Johnny Gill	07.1984	-	-	Cotillion 99725	[written by Narada Michael Walden, Preston Glass][produced by Narada Michael Walden][63[7].R&B Chart]
I'm Not The Same Girl/Toughen Up	Stacy Lattisaw	07.1985	-	-	Cotillion 99635	[written by Michael Masser, Randy Goodrum][produced by Prince Street Productions Inc.][52[9].R&B Chart]
Nail It To The Wall	Stacy Lattisaw	10.1986	-	48[13]	Motown 1859	[written by A. Roman, S. B. Lunt][produced by Jellybean][4[18].R&B Chart]
Jump Into My Life/Long Shot	Stacy Lattisaw	01.1987	-	-	Motown 1874	[written by P. Gurvitz, Kashif][produced by Kashif][13[12].R&B Chart]
Every Drop Of Your Love/Longshot	Stacy Lattisaw	01.1988	-	-	Motown 1912	[written by A. Brown, R. Kersey][produced by Ron "Have Mercy" Kersey][8[16].R&B Chart]
Let Me Take You Down/The Hard Way	Stacy Lattisaw	04.1988	-	-	Motown 1934	[written by L. Page, The Blitze][produced by Lou Pace][11[14].R&B Chart]
Call Me	Stacy Lattisaw	10.1988	-	-	Motown 1945	[written by Lou Pace And The Blitze][produced by Lou Pace][80[5].R&B Chart]
What You Need	Stacy Lattisaw	10.1989	-	-	Motown 1978	[written by Nicki Richards, Gordon Williams][produced by Gordon Williams][30[13].R&B Chart]
Where Do We Go From Here	Stacy Lattisaw And Johnny Gill	12.1989	-	-	Motown 2026	[written by Le Mel Humes][produced by Le Mel Humes][1[2][18].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Let Me Be Your Angel	Stacy Lattisaw	07.1980	-	44[28]	Cotillion 5219	[produced by Narada Michael Walden, Bunny Hull]
With You	Stacy Lattisaw	07.1981	-	46[15]	Cotillion 16 049	[produced by Narada Michael Walden]
Sneakin' Out	Stacy Lattisaw	08.1982	-	55[16]	Cotillion 90002	[produced by Narada Michael Walden]
Sixteen	Stacy Lattisaw	08.1983	-	160[8]	Cotillion 90106	[produced by Narada Michael Walden]
Perfect Combination	Stacy Lattisaw with Johnny Gill	03.1984	-	139[8]	Cotillion 90136	[produced by Narada Michael Walden]
Take Me All the Way	Stacy Lattisaw	10.1986	-	131[22]	Motown 6212	[produced by Kashif, Narada Michael Walden, John Benitez, Leon Sylvers III, Steve Barri, Tony Peluso]
Personal Attention	Stacy Lattisaw	03.1988	-	153[10]	Motown 6247	[produced by Brownmark, Aaron Knight & Jerry Zigman, Lou Pace, Vincent Brantley, Ron Kersey]

Tyren Perry

Tyren Perry jest wokalistką R&B\pop i aktorką z późnych lat 80-tych. Jest siostrą aktorek Jainy i Jaimee Foxworth (znanej z roli Judy Winslow w sitcomie ABC „Family Matters”). W dzieciństwie Tyren zawsze śpiewała w domu ze swoimi siostrami. Kiedy jej rodzina przeprowadziła się do Los Angeles w Kalifornii, siostry Perry zarezerwowały koncerty, wykonując sesje i występy dla projektu Children of the World Michaela Jacksona i Lionela Richiego.

Od połowy do późnych lat 80-tych występowała gościnnie w programach telewizyjnych, takich jak „Silver Spoons”, „Diff’rent Strokes” i „TV 101”. Zagrała także w krótkotrwałym serialu telewizyjnym „Bustin’ Loose”. W 1986 roku Tyren i aktorka Tonya Townsend wydały pod nazwą Tahiti ścieżkę dźwiękową do serialu animowanego „The Real Ghostbusters”.

Jej praca nad albumem doprowadziła do tego, że Columbia Records podpisała z nią kontrakt płytowy, gdy miała 16 lat. W 1989 roku wydała swój debiutancki i jedyny studyjny album „Don’t Rush It”, który nie trafił na listy przebojów. Pierwsze dwa single z albumu: „I Get Butterflies (In My Stomach)” i „You Are My Everything” również nie znalazły się na listach przebojów. Ostatni singiel z albumu „What’s Up?” zadebiutował na # 92 na liście Billboard's Hot Black Singles, pozostając na liście tylko przez 3 tygodnie.

W tym samym roku ona i Jaina zapewniły wokale w tle na albumie Quincy Jonesa „Back On The Block”. W latach 90-tyc nadal występowała w serialach takich jak „True Colors”, „Parker Lewis Can’t Lose” i „Family Matters”. Rodzina Tyren miała później problemy finansowe, ponieważ jej rodzice wkładali tak wiele w karierę swoich córek. Ona, Jaimee i Jaina utworzyli krótkotrwałą grupę muzyczną o nazwie S.H.E. i wydały swój jedyny album w 1996 roku, zanim pozornie ponownie odeszli w zapomnienie.

W późniejszych latach Tyren była wokalistką heavy metalowej grupy Kai's Army. Obecnie mieszka w Los Angeles w Kalifornii i prowadzi podcast ze swoimi siostrami zatytułowany „The S.H.E. Show".

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
What's Up/I'm Sure It's Love	Tyren Perry	07.1989	-	-	Columbia 68922	[written by C. Mims][produced by Ollie E. Brown][92[3].R&B Chart]