Harry Ruby

Harry Ruby (urodzony 27 stycznia 1895r w Nowym Jorku , zm. 23 lutego 1974r w Woodland Hills w Kalifornii ), amerykański scenarzysta , kompozytor i autor tekstów.

Po ukończeniu dwóch szkół średnich Harry Ruby był pianistą na początku swojej kariery, a ostatecznie pracował dla wydawcy muzycznego Gusa Edwardsa  jako tzw. „song plugger” musiał grać a pianinie dla klientów piosenki wydawcy w oddziałach Woolworth . Następnie pracował w Vaudeville- Revuen z Harrym Cohnem , późniejszym założycielem Columbia Pictures .

Ruby grał  następnie na pianinie w Messenger Boys Trio; tam poznał Berta Kalmara , który pracował tam jako tancerz. W 1920 roku obaj napisali hit Where Do They Go When They Row, Row? , a potem My Sunny Tennessee , który stał się hitem Eddiego Cantora . Rozwinęli szczególne poczucie humoru w swoich piosenkach na Broadwayu, zwłaszcza w piosenkach takich jak The Sheik of Avenue B. z rewii The Sheik of Araby . Niedługo potem wraz z Herbertem Stothartem napisał I Wanna Be Loved by You .

Świętowali także sukces w Hollywood . Duet Ruby & Kalmar stał się najbardziej znany dzięki pracy nad filmami Marx Brothers , takimi jak Animal Crackers (1928) i The Marx Brothers in War (1933). W 1930 roku napisali swój najbardziej znany tytuł Three Little Words , który stał się standardem jazzowym . Bert Kalmar zmarł w 1947 roku. Film Three Little Words powstał na jego cześć w 1950 roku ; Fred Astaire zagrał rolę Kalmara, Red Skelton,Harry'ego Rubiego, który również odegrał niewielką rolę drugoplanową. Krótko po filmie Ruby przeszedl na emeryturę z branży filmowej. Ponadto wystąpił także w dwóch filmach jako aktor - w 1951r w Anioły na polu bitwy i w 1957r w The Story of Mankind as Indian .

Ruby zmarł w dniu 23 lutego 1974 roku w Woodland Hills, California , i został pochowany w kaplicy Pines w Los Angeles .

Filmografia

Animal Crackers (1930)/ Horse Feathers (1932)/ Duck Soup (1933)/ Bright Lights (1935)/ Walking on Air (1936)/ Three Little Words (1950)

Awards

Oscar [Muzyka filmowa] Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 1952 Best Music, Original Song The Strip

                                            Piosenki na listach przebojów

Kompozycje Harry Ruby'ego a listach przebojow with Edgar Leslie 04/1919 Come On, Papa The Avon Comedy Four 7.US with George Jessel 10/1919 And He'd Say Oo-La-La! Wee Wee! Billy Murray 6.US with Bert Kalmar 08/1920 So Long, Oo-Long (How Long You Gonna Be Gone) Frank Crumit 7.US 10/1920 Snoops, the Lawyer Eddie Cantor 9.US 04/1921 Timbuctoo The Paul Biese Trio & Frank Crumit 7.US 07/1922 Pick Me Up and Lay Me Down in Dear Old Dixieland The Peerless Quartet 14.US .1927 All Alone Monday Nat Shilkret & the Victor Orchestra 2.US .1927 Thinking of You Ruth Etting 5.US .1928 Thinking of You Harry Archer & His Orchestra 20.US .1928 Thinking of You Nat Shilkret & the Victor Orchestra 5.US .1928 Up in the Clouds Nat Shilkret & the Victor Orchestra 13.US .1930 Three Little Words The Ipana Troubadors 10.US .1930 Three Little Words Jacques Renard and His Orchestra 3.US .1931 Nevertheless (I'm in Love with You) Jack Denny & His Orchestra 5.US .1931 Three Little Words Ethel Waters 8.US .1932 Everyone Says I Love You Isham Jones & His Orchestra 10.US .1936 Thinking of You Carlos Molina & His Orchestra 19.US .1939 Ain'tcha Comin' Out Tonight? The Glenn Miller Orchestra 8.US 09/1950 Nevertheless Ralph Flanagan and His Orchestra 9.US 09/1950 Thinking of You Don Cherry 4.US 10/1950 Nevertheless (I'm in Love with You) Paul Weston and His Orchestra 2.US 10/1950 Thinking of You Eddie Fisher 5.US 10/1950 Nevertheless (I'm in Love with You) Ray Anthony and His Orchestra 9.US 11/1950 Nevertheless Frankie Laine 11.US 11/1950 Nevertheless (I'm in Love with You) The Mills Brothers 4.US 11/1950 Thinking of You Sarah Vaughan 16.US 12/1950 Nevertheless (I'm in Love with You) Frank Sinatra 14.US 03/1968 Nevertheless Frankie Vaughan 29.UK 04/1973 Nevertheless (I'm in Love with You) The New Seekers 34.UK with Herman Ruby,Bert Kalmar 12/1921 My Sunny Tennessee The Broadway Quartet 11.US 01/1922 My Sunny Tennessee The Peerless Quartet 3.US with Bert Kalmar,Fred E. Ahlert 05/1923 I Gave You Up Just Before You Threw Me Down Billy Murray & Rachel Grant 12.US with Ted Snyder, Bert Kalmar 07/1923 Who's Sorry Now? Irving Kaufman 11.US 08/1923 Who's Sorry Now? Isham Jones & His Orchestra 3.US 09/1923 Who's Sorry Now? Marion Harris 5.US 10/1923 Who's Sorry Now? Lewis James 11.US 06/1946 Who's Sorry Now? Harry James and His Orchestra 18.US 02/1956 Who's Sorry Now Johnnie Ray 17.UK 02/1958 Who's Sorry Now? Connie Francis 4.US/1.UK 10/1974 Who's Sorry Now Lyn Paul 52.UK 03/1975 Who's Sorry Now Marie Osmond 40.US with Dave Dreyer 01/1926 Cecilia Whispering Jack Smith 7.US 05/1940 Cecelia Dick Jurgens and His Orchestra 8.US with Bert Kalmar & Otto Harbach .1927 Dancing the Devil Away Don Voorhees & His Orchestra 18.US with Herbert Stothart,Bert Kalmar .1928 I Wanna Be Loved By You Helen Kane 2.US with Bert Kalmar, Irving Caesar,Harry Akst .1932 What a Perfect Combination Eddie Cantor 7.US with Rube Bloom 01/1946 Give Me the Simple Life Bing Crosby and Jimmy Dorsey and His Orchestra 16.US 03/1946 Give Me the Simple Life Benny Goodman and His Orchestra 13.US solo 07/1946 Do You Love Me Harry James and His Orchestra 15.US with Johnnie Scott 07/1949 Maybe It's Because Dick Haymes 5.US 08/1949 Maybe It's Because Eddy Howard 9.US 09/1949 Maybe It's Because Connie Haines 20.US 10/1949 Maybe It's Because Bob Crosby and Marion Morgan 22.US with Bert Kalmar, ,Oscar Hammerstein II 11/1951 A Kiss to Build a Dream On Louis Armstrong 16.US 01/1952 A Kiss to Build a Dream On Hugo Winterhalter 10.US with Edward Buzzell, Bert Kalmar 11/1975 Baby Face Wing and a Prayer Fife and Drum Corps 14.US/12.UK with Grandmaster Slice, David Martin 10/1991 Thinking of You Grandmaster Slice 85.US

Cole Swindell

Colden Rainey "Cole" Swindell (urodzony 30 czerwca 1983r), amerykański muzyk  country wokalista i autor  tekstów. Napisał single dla Craiga Campbella , Thomasa Rhetta , Scotty'ego McCreery'ego i Luke'a Bryana , a także wydał trzy albumy dla Warner Bros. Records Nashville. Wydał dziewięć singli, z których siedem znalazło się na liście przebojów Top 5 Hot Country Songs  lub Country Airplay .

Jego rodzicami są William Keith Swindell i Betty Carol Rainey. Jego ojciec zmarł niespodziewanie w dniu 2 września 2013 roku,majac 65 lat.  Dorastał w Bronwood, Georgia , i ma dwóch braci.

Swindell uczęszczał do Terrell Academy w Dawson w stanie Georgia   Swindell studiował na Georgia Southern University , gdzie specjalizował się w marketingu.  Spotkał Luke Bryana , który studiował na tej samej uczelni kilka lat wcześniej i był również członkiem Sigma Chi ,  gdy Bryan wrócił do Statesboro robić show. Utrzymywali kontakt, a po tym, jak Swindell opuścił college w 2007 roku i przeniósł się do Nashville, przez trzy lata sprzedawał towary Bryanowi i pisał piosenki w trasie.
W 2010 roku Swindell podpisał umowę wydawniczą z Sony / ATV Music Publishing .

Cole Swindell napisał „ Outta My Head ” dla Craiga Campbella ;dla  Luke'a Bryana „Just a Sip”, „Beer in the Headlights”, „ Roller Coaster ”, „Out Like That”, „I'm Hungover”, „In Love with the Girl”, „Love in a College Town ”,„ Shore Thing ”,„ Shake the Sand ” i „ The Sand I bring to the Beach ”; Thomasa Rhetta „ Get Me Some of That ”; oraz „Water Tower Town” i „Carolina Eyes” dla Scotty'ego McCreery'ego . Jest także współautorem   „ This Is How We Roll ” Florida Georgia Line z Bryanem,który pojawił się w piosence.


W 2013 roku, po tym, jak jego niezależny debiutancki singiel „ Chillin 'It ” był intensywnie grany przez satelitarny kanał radiowy „The Highway” na SiriusXM, piosenka zaczęła wspinać się na listy przebojów Swindell podpisał kontrakt płytowy z Warner Music Nashville . Piosenka została wyprodukowana przez Jody Stevens, który jest synem producenta Luke'a Bryana, Jeffa Stevensa , i był wcześniej połową duetu Fast Ryde . Nagranie „Chillin 'It” było demo składającym się z wokali Swindella i Stevensa wykonującego partie instrumentalne i zostało wysłane do radia, zanim zostało zmasterowane .

Swindell wydał swój debiutancki album 18 lutego 2014 r. Gitarzysta Luke'a Bryana, Michael Carter , wyprodukował pozostałą część albumu. Wraz z Lee Brice'em Swindell otworzył trasę koncertową Luke'a Bryana 2014 That's My Kind of Night . Daty tras koncertowych rozpoczęły się w połowie stycznia i trwały do ​​początku marca. „Chillin 'It” znalazł się na liście 5 najpopularniejszych hitów na Country Airplay i na pierwszym miejscu na liście Hot Country Songs . Drugi singiel z albumu to „ Hope You Get Lonely Tonight ”, który Swindell napisał wspólnie z oboma członkami Florida Georgia Line . Trzeci singiel z albumu "Ain't Worth the Whiskey"  wydany w radiu country 3 listopada 2014 r. Osiągnął pierwsze miejsce na liście Country Airplay w kwietniu 2015 r. Czwarty singiel z albumu " Let Me See Ya Girl " został wydany w radiu country 20 kwietnia 2015 roku, numer dwa na liście Country Airplay w listopadzie 2015 r.

17 listopada 2014 Swindell wydał cyfrową EP-kę składającą się z pięciu utworów, zatytułowaną The Down Home Sessions . Wydanie EP zbiega się z jego główną trasą koncertową o tym samym tytule.
Pierwszy singiel z albumu „ You Should Be Here ” został wydany w radiu country 14 grudnia 2015 roku. Napisany został z Ashley Gorley . Osiągnął numer jeden na liście Country Airplay i Hot Country Songs w kwietniu 2016 r. Drugi singiel z albumu, „ Middle of a Memory ”, wydany w radiu country 2 maja 2016 r. Osiągnął numer jeden na Country Airplay w listopadzie 2016 r. Trzeci singiel z albumu „Flatliner” (z udziałem Dierksa Bentleya) wydany 23 stycznia 2017 roku. Osiągnął drugie miejsce na liście Country Airplay w sierpniu 2017. Czwarty singiel z albumu, „Stay Downtown”, wydany w radiu country 5 września 2017 r.

Swindell wydał „ Break Up in the End ”, główny singiel z trzeciego albumu All of It, 23 lutego 2018 r.  Nowy album, All of It , został wydany 17 sierpnia 2018 r. Po tym, jak album stał się dostępny w przedsprzedaży w lipcu 2018, Swindell wydał numer 1 „Love You Too Late” jako promocyjny singiel.  „Love You Too Late” został ogłoszony jako oficjalny drugi singiel albumu i został wydany w radiu 19 listopada 2018 r.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Chillin' It	Cole Swindell	03.2014	-	28[20]	Warner Bros. Nashville	[2x-platinum-US][written by Cole Swindell,Shane Minor][produced by Jody Stevens][1[2][40].Coutry Chart]
Hope You Get Lonely Tonight	Cole Swindell	10.2014	-	50[20]	Warner Bros. Nashville	[platinum-US][written by Cole Swindell,Brian Kelley,Tyler Hubbard,Michael Carter][produced by Michael Carter][7[37].Coutry Chart]
Ain't Worth the Whiskey	Cole Swindell	04.2015	-	43[19]	Warner Bros. Nashville	[platinum-US][written by Cole Swindell,Josh Martin,Adam Sanders][produced by Michael Carter][3[29].Coutry Chart]
Let Me See Ya Girl	Cole Swindell	11.2015	-	59[18]	Warner Bros. Nashville	[platinum-US][written by Cole Swindell,Michael Carter,Jody Stevens][produced by Michael Carter][9.Coutry Chart]
Should've Ran After You	Cole Swindell	11.2015	-	118[1]	Warner Bros. Nashville	[27[1].Coutry Chart]
You Should Be Here	Cole Swindell	04.2016	-	31[20]	Warner Bros. Nashville	[3x-platinum-US][written by Cole Swindell,Ashley Gorley][produced by Michael Carter][1[4][26].Coutry Chart]
Stars	Cole Swindell	05.2016	-	-	Warner Bros. Nashville	[produced by Michael Carter][41[1].Coutry Chart]
Remember Boys	Cole Swindell	05.2016	-	-	Warner Bros. Nashville	[produced by Michael Carter][27[1].Coutry Chart]
Broke Down	Cole Swindell	05.2016	-	-	Warner Bros. Nashville	[produced by Michael Carter][28[2].Coutry Chart]
Middle of a Memory	Cole Swindell	11.2016	-	46[20]	Warner Bros. Nashville	[platinum-US][written by Cole Swindell,Zach Crowell,Ashley Gorley][produced by Michael Carter][3[31].Coutry Chart]
Flatliner	Cole Swindell featuring Dierks Bentley	08.2017	-	56[18]	Warner Bros. Nashville	[platinum-US][written by Cole Swindell,Jaron Boyer,Matt Bronleewe][produced by Michael Carter][10[32].Coutry Chart]
Stay Downtown	Cole Swindell	01.2018	-	-	Warner Bros. Nashville	[written by Matt Dragstrem,Cole Taylor][produced by Michael Carter][34[19].Coutry Chart]
Somebody's Been Drinkin'	Cole Swindell	04.2018	-	-	Warner Bros. Nashville	[produced by Michael Carter][49[1].Coutry Chart]
The Ones Who Got Me Here	Cole Swindell	05.2018	-	-	Warner Bros. Nashville	[produced by Michael Carter][50[1].Coutry Chart]
Reason to Drink	Cole Swindell	06.2018	-	-	Warner Bros. Nashville	[produced by Michael Carter][48[1].Coutry Chart]
Break Up in the End	Cole Swindell	09.2018	-	49[17]	Warner Bros. Nashville	[2x-platinum-US][written by Jon Nite,Chase McGill,Jessie Jo Dillon][produced by Michael Carter][4[34].Coutry Chart]
Dad's Old Number	Cole Swindell	09.2018	-	-	Warner Bros. Nashville	[produced by Michael Carter][33[1].Coutry Chart]
All of It	Cole Swindell	09.2018	-	-	Warner Bros. Nashville	[produced by Michael Carter][49[1].Coutry Chart]
Love You Too Late	Cole Swindell	11.2019	-	49[14]	Warner Bros. Nashville	[gold-US][written by Cole Swindell,Michael Carter,Brandon Kinney][produced by Michael Carter][7[35].Coutry Chart]
Single Saturday Night	Cole Swindell	05.2021	-	26[20]	Warner	[platinum-US][written by Cole Swindell,Mark Holman,Ashley Gorley,Michael Hardy][produced by Michael Carter][4[41].Coutry Chart]
Never Say Never	Cole Swindell / Lainey Wilson	01.2022	-	27[20]	Warner Nashville	[gold-US][written by Jessi Alexander, Chase McGill, Cole Swindell][produced by Zach Crowell][2[26].Coutry Chart]
She Had Me at Heads Carolina	Cole Swindell	06.2022	-	16[36]	Warner Music Nashville	[3x-platinum-US][written by Cole Swindell,Ashley Gorley,Jesse Frasure,Thomas Rhett,Mark D. Sanders,Tim Nichols][produced by Zach Crowell][3[37].Coutry Chart]
Drinkaby	Cole Swindell	06.2023	-	103[16]	Warner	[written by Jon Pardi,Michael Hardy,Jordan Schmidt,Hunter Phelps][produced by Zach Crowell][22[20].Coutry Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Cole Swindell	Cole Swindell	03.2014	-	3[99]	Warner Bros. 541372	[platinum-US][produced by Michael Carter,Jody Stevens]
Down Home Sessions EP.	Cole Swindell	12.2014	-	36[1]	Warner Bros.	[produced by Michael Carter]
Down Home Sessions II	Cole Swindell	11.2015	-	43[1]	Warner Bros.	[produced by Michael Carter]
You Should Be Here	Cole Swindell	05.2016	-	6[68]	Warner Bros. 554671	[platinum-US][produced by Michael Carter]
Down Home Sessions III	Cole Swindell	11.2016	-	36[1]	Warner Bros.	[produced by Michael Carter,Jody Stevenstd]
All of It	Cole Swindell	09.2018	-	7[11]	Warner Bros. 572705	[gold-US][produced by Michael Carter]
Stereotype	Cole Swindell	04.2022	-	48[50]	Warner Music Nashville 093624872108	[gold-US][produced by Michael Carter ,Zach Crowell, Chris LaCorte ,Jordan Schmidt]

Morton Gould

Morton Gould (ur. 10 grudnia 1913r - zm. 21 lutego 1996r) był amerykańskim kompozytorem, dyrygentem, aranżerem i pianistą.Morton Gould urodził się w Richmond Hill w stanie Nowy Jork w Stanach Zjednoczonych.  Wcześnie został rozpoznany jako cudowne dziecko ze zdolnościami improwizacji i kompozycji . Jego pierwsza kompozycja została opublikowana w wieku sześciu lat. Gould studiował w Institute of Musical Art w Nowym Jorku. Jego najważniejszymi nauczycielami byli Abby Whiteside i Vincent Jones.

Podczas Wielkiego Kryzysu Gould jako nastolatek pracował w Nowym Jorku, grając na fortepianie w kinach , a także w wodewilach . Kiedy Radio City Music Hall zostało otwarte, Gould został zatrudniony jako pianista sztabowy. W 1935 roku prowadził i aranżował programy orkiestrowe dla nowojorskiej stacji radiowej WOR , gdzie docierał do ogólnopolskiej publiczności za pośrednictwem systemu Mutual Broadcasting System , łącząc popularne programy z muzyką klasyczną.

W 1936 roku Gould poślubił Shirley Uzin, ale małżeństwo zakończyło się rozwodem w 1943 roku. W następnym roku Gould poślubił Shirley Bank. To małżeństwo również zakończyło się rozwodem. 

W latach czterdziestych Gould pojawił się w programie Cresta Blanca Carnival , a także w The Chrysler Hour w CBS, gdzie dotarł do milionów odbiorców. W 1942 roku skomponował muzykę do filmu krótkometrażowego Ring of Steel w reżyserii Garsona Kanina i wyprodukowanego przez Wydział Filmowy Biura Zarządzania Kryzysowego Stanów Zjednoczonych .

Gould miał czworo dzieci. 16 lutego 1945 r. urodził się syn Goulda, Eric.   Syn Goulda, David, urodził się 2 marca 1947 r. Pierwsza córka Goulda, Abby, urodziła się 3 lutego 1950 r.  , a 21 grudnia 1954 r. Urodziła się jego córka Deborah. 

Gould skomponował muzykę na Broadwayu, m.inn Billion Dollar Baby and Arms and the Girl ; muzyke filmowa, np. Delightfully Dangerous , Cinerama Holiday i Windjammer ; muzyka do seriali telewizyjnych, takich jak  World War One i miniserial Holocaust ; i partytury baletowe, w tym Interplay , Fall River Legend i I'm Old Fashioned .
Muzyka Goulda, zamówiona przez orkiestry symfoniczne w całych Stanach Zjednoczonych, została również zamówiona przez Bibliotekę Kongresu , Towarzystwo Muzyki Kameralnej w Lincoln Center , American Ballet Theatre i New York City Ballet . Jego zdolność do płynnego łączenia wielu gatunków muzycznych w formalną strukturę klasyczną, przy jednoczesnym zachowaniu ich charakterystycznych elementów, była niezrównana, a Gould otrzymał trzy zamówienia na dwustulecie Stanów Zjednoczonych .

Jako dyrygent Gould prowadził wszystkie główne orkiestry amerykańskie, a także kanadyjskie , meksykańskie , europejskie , japońskie i australijskie . Z orkiestrą nagrał muzykę w wielu klasycznych standardach, w tym „ Błękitną Rapsodię ” Gershwina, na której grał również na pianinie. W 1966 roku zdobył nagrodę Grammy za nagranie pierwszej symfonii Charlesa Ivesa z Chicago Symphony Orchestra . W 1986 roku został wybrany do American Academy & Institute of Arts and Letters .

Aktywny członek ASCAP (American Society of Composers, Authors and Publishers) przez wiele dziesięcioleci, Gould był prezesem od 1986 do 1994 roku. Podczas swojej kadencji lobbował na rzecz praw intelektualnych artystów wykonawców, ponieważ internet stawał się siłą, która ma duży wpływ na członków ASCAP.

Był także członkiem zarządu American Symphony Orchestra League oraz panelu muzycznego National Endowment for the Arts . Oryginalne rękopisy Goulda, dokumenty osobiste i inne stosowne fragmenty są archiwizowane w Bibliotece Kongresu i dostępne dla publiczności. 

Gould zmarł 21 lutego 1996 r. w Orlando na Florydzie  , gdzie był pierwszym gościnnym kompozytorem / dyrygentem w Disney Institute . Miał 82 lata.

Awards

Oscar [Muzyka filmowa] Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] Golden Globe Grammy 2005 Lifetime Achievement Award  1967 Album of the Year, Classical

Filmografia

Delightfully Dangerous (1945)/ Casey, Crime Photographer (1951–1952)/ Cinerama Holiday (1954)/ Windjammer (1957/ World War One

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Tchaikovsky:1812 Overture/Ravel:Bolero	Morton Gould	11.1959	-	5[52]	RCA Victor 2345	-
Grofe: Grand Canyon Suite/Beethove:Welligton's Victory	Morton Gould	07.1960	-	3[41]	RCA Victor 2433	-

Barry Goudreau

Barry Goudreau (urodzony 29 listopada 1951r) to muzyk, najbardziej znany jako jeden z oryginalnych gitarzystów rockowego zespołu Boston .

Goudreau zainteresował się muzyką w młodym wieku i dostał swoją pierwszą gitarę akustyczną, którą pożyczył od przyjaciela w wieku 11 lat. Zaczął brać lekcje i w wieku 13 lat dołączył do swojego pierwszego zespołu „Tornadoes”. W wieku 15 lat dołączył do innego zespołu z przyszłym perkusistą z Bostonu Sibem Hashianem . Często grali w nocnych klubach, czasem siedem razy w tygodniu. Później spotkał się z Bradem Delpem i Fran Sheehan, obaj przyszłymi członkami Bostonu. Brał udział w przesłuchaniu do zespołu Delpa, ale nie przeszedł.

Kiedy poszedł do college'u na Uniwersytecie Bostońskim , starał się uzyskać dyplom z geologii . Próbował odłożyć muzykę na bok, aby skupić się na szkole, ale wkrótce spotkał Toma Scholza, który był po drugiej stronie rzeki na MIT .

Goudreau współpracował z Tomem Scholzem i Bradem Delpem już w 1969 roku nad pierwszym zestawem taśm demo, na których wykonywał wszystkie utwory rytmiczne i gitarowe. Te wczesne próby przyciągnięcia zainteresowania wytwórni nie powiodły się.

Później Scholz przerobił i ponownie nagrał niektóre z tych utworów demo i napisał kilka nowych piosenek na drugi zestaw taśm demo, tym razem z Scholzem wykonującym wszystkie partie gitary, basu i klawiszy. Ten drugi zestaw demo wygrał kontrakt nagraniowy z Epic Records.

Pod koniec 1979 roku Scholz zaangażował się w prawne i kontraktowe batalie z managerem zespołu, a później z CBS. Następnie poinformował członków Bostonu, że nie będzie pracował nad materiałami zespolu przez co najmniej rok i że powinni czuć się swobodnie, aby robić projekty solowe.

W tym czasie Goudreau napisał wiele piosenek w nadziei, że Scholz włączy je do następnego bostońskiego LP. Scholz nie wyraził zainteresowania wykorzystaniem żadnego z dzieł Goudreau. W 1980 roku Goudreau nagrał swój pierwszy solowy album, zatytułowany Barry Goudreau , z udziałem Brada Delpa i Fran Cosmo (Fran dołączył do Bostonu w 1991 roku) na wokalu oraz Sib Hashian na perkusji. Wytwórnia płytowa starała się zarobić na tym "prawie bostońskim" składzie. Płyta z powodzeniem trafiła na fale radiowe z piosenkami „Dreams” i „Mean Woman Blues”. Ostatecznie to właśnie ten album skłonił Scholza do poproszenia Goudreau o opuszczenie Bostonu.

W 1984 roku Goudreau założył zespół Orion The Hunter i wydał debiutancki album. Tym razem Fran Cosmo pojawił się jako główny wokalista, a Delp zapewnił chórki i współautorem pięciu piosenek z albumu. Album zawierał singiel „So You Ran”. Następnie zespół dołączył do zespołu klawiszowca i wokalistę wspierającego Briana Maesa i koncertował, wspierając Aerosmith w 1984 roku, ale ostatecznie rozpadł się w 1985 roku.

W 1990 roku Goudreau założył zespół RTZ (Return to Zero). Delp opuścił Boston, aby dołączyć do zespołu. RTZ odniósł pewien sukces dzięki przebojowi „Until Your Love Comes Back Around”, którego autorem jest Brian Maes. Delp i Goudreau uznali, że wytwórnia nie wspiera zespołu najlepiej jak potrafią i poprosili o zwolnienie z kontraktu. Później podpisali kontrakt z MTM Records; Jednak Delp odszedł wkrótce potem, aby wrócić do Bostonu.

W 1997 Goudreau pojawił się z Lisa Guyer Band na albumie Gypsy Girl, a w 2000r na albumie Leap of Faith . 

W 1998 roku RTZ przegrupowało się, by wydać swój drugi album Lost z mniejszym sukcesem niż debiut.

W 2003 roku Goudreau i Delp połączyli siły, aby stworzyć niezależne nagranie Delp i Goudreau . Singiel „It's What You Leave Behind” był emitowany przez radio w ograniczonym zakresie.

W 2005 roku Goudreau i członkowie RTZ wydali dwie płyty CD z piosenkami, które zostały przeznaczone na nigdy nie zrealizowaną trzecią płytę RTZ. Albumy zostały wydane w USA nakładem Briola Records jako Lost in America i Found in America . Goudreau nadal występuje z Sheehanem i Hashianem w małych, lokalnych lokalach w większym rejonie Bostonu, a także kontynuował występy z Delpem aż do swojej śmierci w 2007 roku.

16 października 2007 roku Goudreau wydał ostatnią piosenkę z wokalem Delpa, zatytułowaną „Rockin 'Away”. Według Goudreau „Rockin 'Away” został napisany latem 2006 roku z okazji 30. rocznicy wydania pierwszej płyty „Boston”. Była to ostatnia piosenka, którą Brad i ja napisaliśmy razem. W niej Brad zastanawia się jak zaangażował się w muzykę i dziękuję swoim licznym fanom za lata ich lojalności. Miałem nadzieję, że piosenka może doprowadzić do ożywienia moich relacji z zespołem. Niestety tak się nie stało ”. Piosenka była niewielkim hitem na początku 2008 roku, zajmując 18 miejsce na liście przebojów America's Music wśród rockowych stacji radiowych.

Po śmierci Delpa pozostali członkowie RTZ zjednoczyli się, by nagrać „Set The Songbird Free”, którego autorem jest Brian Maes. „Chcieliśmy, aby był to hołd dla miłości i szacunku, jakim wszyscy darzymy naszego kolegę z zespołu i przyjaciela Brada” - wspomina Maes.

25 lutego 2012 r. Goudreau zagrał trzygodzinny set z Sheehanem i innymi w „All Star Jam”, aby wspomóc Centrum Sztuki w Sydney i Berne Davis w Ft Myers Florida.

Goudreau założył Engine Room Barry'ego Goudreau z Brianem Maesem, Timem Archibaldem, Tonym DePietro, Mary Beth Maes, Joannie Cicatelli i Terri O'Soro. We wrześniu 2017 roku wydali swoją pierwszą płytę „Full Steam Ahead”. Od 2014 roku Goudreau koncertował także z amerykańskim zespołem Vinyl All Star, w skład którego wchodzi także Jeff „Skunk” Baxter . Goudreau czasami pojawia się także z Scrap Metal, supergrupą utworzoną przez Gunnera i Matthew Nelsona, bliźniaków synów muzyka Ricky'ego Nelsona.

Goudreau mieszka teraz ze swoją żoną Connie w Swampscott w stanie Massachusetts . Mają dwoje dzieci, Seana, dyrektora hipotecznego i Michele, koordynatora ds. Zdrowia i dobrego samopoczucia. Mają też troje wnuków: Alyssa, Sammy i Matthew.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Dreams/Sailin' Away	Barry Goudreau	10.1980	-	103[1]	Portrait 70042	[written by B. Goudreau][produced by John Boylan, Barry Goudreau]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Barry Goudreau	Barry Goudreau	09.1980	-	88[8]	Portrait 36542	[produced by John Boylan, Barry Goudreau]

GQ

GQ to amerykańska grupa założona w The Bronx w stanie Nowy Jork , znana przede wszystkim z sukcesów w nurcie disco i R&B . Podstawowy skład grupy zaczął grać zawodowo, pod różnymi nazwami, od 1968 roku.

GQ powstał w 1968 roku jako kwartet Sabu & the Survivors, gdzie „Sabu” to przydomek Keitha Criera. Grupa rozwinęła się następnie w latach 70-tych jako The Rhythm Makers, grając głównie muzykę funk . Byli Five Percenters. W skład The Rhythm Makers weszli Emanuel Rahiem Leblanc (wokal prowadzący i gitara rytmiczna), Keith „Sabu” Crier (bas i wokal),Herb Lane (instrumenty klawiszowe i wokal) i Kenny Banks (perkusja i wokal).


 Grupa wydała jeden album Soul On Your Side w 1976 roku nakładem De-Lite Records  spółka zależna Vigor Records, z którego grupa miała jeden duży międzynarodowy hit dace, „Zone”. W czasie, gdy Kenny Banks został zastąpiony przez Paula Service w 1978 r.,  menadżer grupy zasugerował zmianę nazwy grupy na „GQ”, co oznacza „dobrą jakość”.Podpisali kontrakt z Arista Records .

GQ odniósł spory sukces, grając muzykę reprezentatywną dla rzmieia disco z tamtego okresu . Mieli kilka wysoko ocenianych singli na wielu rynkach (US Pop, US Black, US Disco / Club). Ich największym hitem był „Disco Nights (Rock-Freak)” z 1979 roku, singiel z ich debiutanckiego albumu Disco Nights , który osiągnął 1. miejsce (przez dwa tygodnie) na liście singli R&B , 3. miejsce na Hot Dance Club Play i 12. na liście Billboard Hot 100 . Sprzedał się w ponad milionie egzemplarzy w samych Stanach Zjednoczonych. Utwór zadebiutował również na 42 miejscu na brytyjskiej liście przebojów .  (to była przerobiona wersja utworu tytułowego The Rhythm Makers  Soul On Your Side). Kolejny remake Billy'ego Stewarta „ I Do Love You ” również odniósł sukces, osiągając 20 miejsce na liście Billboard Hot 100.

Perkusista Paul Service złamał sobie nadgarstek w wypadku samochodowym w 1980 roku.Na okładce trzeciego i ostatniego albumu grupy, Face to Face , Service jest wyraźnie nieobecny. Ostatecznie zespół zastąpił go perkusistą Stevem "Beatzem" Adorno, który występował z GQ od 1980 do 2010 roku.

Keith „Sabu” Crier był synem Arthura Criera, członka doo-wop grupy The Halos . Sabu był wujem nowego wokalisty Jack Swing / R & B Keitha Sweata .

Od tego czasu Steve Adorno został perkusistą i liderem zespołu nagrywającego w Fania, Seguidy, oraz   Devoshun. Jest także kompozytorem / producentem we własnej wytwórni muzycznej Onroda MusicWorks. Skomponował muzykę do dwóch przedstawień Off-Broadway, muzyki do gier wideo Nintendo i dwóch niezależnych filmów.

Perkusista GQ, Kevin Zambrana, stał się od tego czasu zaufanym współpracownikiem Mr-Q jako prezes ZPI Productions NYC.

Frontman / główny autor tekstów grupy, Emanuel LeBlanc, podpisał później kontrakt z Capitol Records i nagrał solowy album Always Be Around , wydany w 1991 roku. Nadal koncertuje jako GQ i jest powszechnie znany jako „Mr. Q”, hołd dla GQ. . W 1999 roku „Mr. Q” (jako wykonawca solowy) nagrał album z coverami A Tribute to Marvin Gaye and Billy Stewart .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Zone/Prime Cut	GQ	04.1976	-	-	Vigor 1726	[written by Rhythm Makers][produced by Billy Terrell, The Rhythm Makers][92[3].R&B Chart]
Disco Nights (Rock-Freak)/Boogie Oogie Oogie	GQ	03.1979	42[6]	12[18]	Arista 0388	[gold-US][written by E. Rahiem LeBlanc][produced by Jimmy Simpson, Beau Ray Fleming][1[2][22].R&B Chart]
I Do Love You/Make My Dreams A Reality	GQ	06.1979	-	20[17]	Arista 0426	[A:written by B. Stewart][B:written by E. R. LeBlanc, H. Lane, K. Crier, P. Service][produced by Jimmy Simpson, Beau Ray Fleming][A:5[17].R&B Chart][B:8[12].R&B Chart]
Standing Ovation/Reasons For The Seasons	GQ	02.1980	-	-	Arista 0483	[written by E. R. LeBlanc, H. Lane, K. Crier, P. Service][produced by Jimmy Simpson][12[15].R&B Chart]
Sitting In The Park/It's Like That	GQ	06.1980	-	101[6]	Arista 0510	[written by Billy Stewart][produced by Jimmy Simpson][9[16].R&B Chart]
Shake/Face To Face	GQ	11.1981	-	-	Arista 0603	[written by R. Source, B. Norris][produced by Jimmy Simpson][23[11].R&B Chart]
Sad Girl/Shy Baby	GQ	03.1982	-	93[2]	Arista 0659	[written by J. Wiggins, L. Smith][produced by Jimmy Simpson][39[8].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Disco Nights	GQ	04.1979	-	13[35]	Arista 4225	[platinum-US][produced by Larkin Arnold, Beau Ray Fleming, Jimmy Simpson]
Two	GQ	04.1980	-	46[20]	Arista 9511	[produced by Larkin Arnold, Jimmy Simpson]
Face to Face	GQ	11.1981	-	140[8]	Arista 9547	[produced by Jimmy Simpson, GQ]

Robert Goulet

Gwiazda amerykańskiej estrady, na której pierwsze tryumfy święcił w latach 50. XX wieku. Zasłynął dzięki swojemu barytonowi i niezwykłemu poczuciu humoru. Jego kreacje aktorskie w broadwayowskich spektaklach zbierały dobrą prasę, by ostatecznie w w latach 60. przynieść mu statuetkę Tony za rolę w spektaklu "The Happy Time".
Jako piosenkarz wydał około 60 albumów. Na kinowym i telewizyjnym ekranie pojawił się 50 razy. W swojej filmografii ma m.in. takie tytuły jak Atlantic City i Sok z żuka. Doczekał się swojej gwiazdy na hollywoodzkim Chodniku Sławy.


Robert Goulet śpiewać zaczął już jako dziecko. Zanim trafił do show-biznesu, musiał pokonać ataki tremy. Jego kariera nabrała tempa w latach 50. minionego wieku. Zasłynął dzięki swojemu barytonowi i niezwykłemu poczuciu humoru. Występował w telewizji, na scenie i w kinie. Brał udział w wielu seriach reklam.

Uznanie widzów i krytyków przyniosła mu m.in. kreacja Lancelota w broadwayowskiej inscenizacji "Camelota". Na scenie stanął obok Richarda Burtona i Julie Andrews. Bardzo dobre recenzje otrzymał również dzięki roli Don Kichota w spektaklu "Man of La Mancha".
Do 1962 roku Goulet wydał trzy płyty, dzięki którym przyznano mu statuetkę Grammy dla najlepszego nowego artysty. Kilka lat później został z kolei uhonorowany nagrodą Tony, za kreację w spektaklu "The Happy Time".

W sumie Goulet nagrał około 60 albumów. Przez lata był jedną z największych atrakcji w Las Vegas. 17 razy pojawił się w najpopularniejszych amerykańskich talk show. Na dużym i małym ekranie stworzył około 50 kreacji (m.in. w filmach "Atlantic City" i "Sok z żuka"). Doczekał się swojej gwiazdy na hollywoodzkim Chodniku Sławy.
Artysta był trzykrotnie żonaty. Doczekał się 3 dzieci.

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
What kind of fool am I ?/Where do I go from here?	Robert Goulet	10.1962	-	89[2]	Columbia 42 519	[written by Leslie Bricusse/Anthony Newley ][produced by J. Foglesong ][z musicalu na Broadway'u "Stop the world-I want to get off"]
Two of us/[These are]The closing credits	Robert Goulet	04.1963	-	132[1]	Columbia 42 740	[written by Jack Wolf, (Bugs) Bower][produced by J. Foglesong]
My love,forgive me [Amore,scusami]/I'd rather be rich	Robert Goulet	10.1964	-	16[15] side B:131[1]	Columbia 43 131	[A:written by V. Pallavicini, S. Lee, G. Mescoli][B:written by R. Maltby, Jr., D. Shire][produced by Ernie Altschuler]
Begin to love [Cominciamo ad amarci]/I never got to Paris	Robert Goulet	02.1965	-	110[7]	Columbia 43 224	[written by Sydney Lee, Vito Pallavicini, Gino Mescoli][produced by Ernie Altschuler]
Summer sounds/The more I see of Mimi	Robert Goulet	06.1965	-	58[7]	Columbia 43 301	[written by Roy Bennett/Sid Tepper][produced by Ernie Altschuler]
Come back to me,my love/On a clear day you can see forever	Robert Goulet	10.1965	-	118[3] side B:119[2]	Columbia 43 394	[A:written by M. Marini, S. Lee][B:written by A. J. Lerner, B. Lane][produced by Ernie Altschuler][piosenki z musicalu na Broadway'u][#98 hit for Johnny Mathis in 1965]
Hurry home for Christmas/A wonderful world of Christmas	Robert Goulet	10.1968	-	19[2].Christmas Chart	Columbia 44 710	[written by S. Lawrence, E. Gorme, J.Mele][produced by Jimmy Wisner]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Always You	Robert Goulot	03.1962	-	43[65]	Columbia 1676/8476	[produced by Frank De Vol]
Two of Us	Robert Goulot	09.1962	-	20[55]	Columbia 1826/8626	[produced by Jim Foglesong]
Sincerely Yours	Robert Goulot	01.1963	-	9[48]	Columbia 1931/8731	[produced by Jim Foglesong]
The Wonderful World of Love	Robert Goulot	04.1963	-	11[29]	Columbia 1993/8793	[produced by Jim Foglesong]
In Person	Robert Goulot	10.1963	-	16[23]	Columbia 2088/8888	[produced by Jim Foglesong]
This Christmas I Spend with You	Robert Goulot	11.1963	-	4[16].Christmas Chart	Columbia 2076/8876	[produced by Jim Foglesong]
Manhattan Tower/The Man Who Loves Manhattan	Robert Goulot	05.1964	-	31[22]	Columbia 6050/2450	[produced by Jim Foglesong]
Without You	Robert Goulot	10.1964	-	72[16]	Columbia 2200/9000	-
My Love, Forgive Me	Robert Goulot	12.1964	-	5[29]	Columbia 2296/9096	[gold-US][produced by Ernie Altschuler]
Begin to love	Robert Goulot	06.1965	-	69[16]	Columbia 2342/9142	[produced by Ernie Altschuler]
Summer Sounds	Robert Goulot	08.1965	-	31[19]	Columbia 2380/9180	-
On Broadway	Robert Goulot	12.1965	-	33[22]	Columbia 2418/9218	[produced by Ernie Altschuler]
I Remember You	Robert Goulot	04.1966	-	73[12]	Columbia 2482/9282	[produced by Ernie Altschuler]
On Broadway Volume 2	Robert Goulot	03.1967	-	145[3]	Columbia 2586/9386	-
Woman, Woman	Robert Goulot	09.1968	-	162[15]	Columbia 9695	[produced by Jack Gold, Jimmy Wisner]
Both Sides Now	Robert Goulot	04.1969	-	135[13]	Columbia 9763	-
Souvenir d'Italie	Robert Goulot	09.1969	-	174[3]	Columbia 9874	-
I wish you love	Robert Goulot	11.1970	-	198[2]	Columbia 30 011	-

Kingsmen

Grupa założona w 1958 r. w Portland w stanie Oregon, USA, w składzie: Jack Ely (śpiew, gitara), Mike Mitchell (gitara), Bob Nordby (bas) i Lynn Easton (perkusja).

Szybko zdobyli popularność w prężnym lokalnym środowisku muzycznym. W 1962 r. do zespołu liczne grupy z północno--zachodnich stanów USA, w tym The Wailers i Paul Revere And The Raiders. Pierwszeństwo przypadło jednak w udziale The Kingsmen, a ich wersja trafiła na drugie miejsce amerykańskiej listy przebojów. Prosta i chwytliwa progresja akordowa C-F-G została podchwycona przez niezliczone "zespoły garażowe", a "Louie Louie" miało się stać jednym z najpopularniejszych i najczęściej przetwarzanych rockowych standardów.

Wytwórnia Rhino wydała nawet album The Best Of Louie Louie, zawierający wyłącznie rozmaite wersje tematu, poczynając od nagrań Richarda Berry'ego i The Kingsmen. Sukces singla spowodował oziębienie stosunków między członkami grupy. Easton poinformował Ely'ego o przejęciu roli głównego wokalisty. Argument poparł prawem do wyłączności posługiwania się nazwą Kingsmen, co przezornie zabezpieczył sobie już wcześniej w klauzulach. Ely i Nordy demonstracyjnie opuścili grupę, mimo że pierwszy z nich zdołał wyprocesować sobie obligatoryjne umieszczanie słów: "śpiew — Jack Ely" na każdym egzemplarzu płyty z przebojami zespołu.

Pozostali członkowie wraz z Garym Abbotem (perkusja) i Normem Sundholem (bas) pomimo kolejnych, typowo tanecznych singli: "The Climb", "Little Latin Lupe Lu" i "The Jolly Green Giant" nie potrafili podtrzymać popularności zespołu. Gallucci stworzył własną grupę Don And The Goodtimes, a Sundholma i Abbota zastąpili wkrótce Kerry Magnus i Dick Petersen. Odejście Eastona w 1967 r. oznaczało koniec The Kingsmen, mimo kilkakrotnych, podejmowanych bez większego przekonania prób reaktywowania zespołu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Louie Louie/Haunted castle	Kingsmen	11.1963	26[7]	2[16]	Wand 143	[gold-US][written by Richard Berry][produced by Ken Chase, Jerry Dennon][oryginalnie nagrana przez Richard Berry and The Pharaohs in 1957][1[6][15].R&B Chart]
Money/Bent scepter	Kingsmen	03.1964	-	16[11]	Wand 150	[written by Janie Bradford, Berry Gordy][produced by Jerry Dennon][6[9].R&B Chart]
Little latin lupe lu/David' s mood	Kingsmen	07.1964	-	46[9]	Wand 159	[written by Phil Medley][produced by Jerry Dennon]
Death of an angel/Searching for love	Kingsmen	09.1964	-	42[9]	Wand 164	[written by Donald Woods][produced by Jerry Dennon][26[6].R&B Chart]
The jolly green giant/Long green	Kingsmen	01.1965	-	4[12]	Wand 172	[written by Lynn Easton][produced by A Jerden Production][25[1].R&B Chart]
The climb/The waiting	Kingsmen	05.1965	-	65[6]	Wand 183	[written by Lynn Easton][produced by Jerry Dennon]
Annie Fanny/Give her lovin'	Kingsmen	08.1965	-	47[8]	Wand 189	[written by Lynn Easton][produced by Jerry Dennon]
[You got] The gamma goochee/It' s only the dog	Kingsmen	12.1965	-	122[1]	Wand 1107	[written by Mangiagli][produced by Jerry Dennon]
Killer Joe/Little green	Kingsmen	04.1966	-	77[4]	Wand 1115	[written by Bert Russell, Bob Elgin, Phil Medley][produced by R-A-T Productions]
Bo Didley Bach/Just before the break of day	Kingsmen	10.1967	-	128[3]	Wand 1164	[written by Sonny Curtis][produced by Snuff Garrett Productions]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Kingsmen in person	Kingsmen	01.1964	-	20[131]	Wand 657	[produced by Jerry Dennon]
The Kingsmen,Volume II	Kingsmen	09.1964	-	15[37]	Wand 659	[produced by Jerden Productions, Stan Green]
The Kingsmen,Volume 3	Kingsmen	02.1965	-	22[18]	Wand 662	[produced by Jerry Dennon for Jerden Productions]
The Kingsmen on campus	Kingsmen	10.1965	-	68[17]	Wand 670	[produced by Jerry Dennon]
15 Great Hits	Kingsmen	08.1966	-	87[8]	Wand 674	[produced by Jerry Dennon]

King Crimson

Formacja założona w styczniu 1969 r. na zgliszczach ekscentrycznego tria Giles, Giles And Fripp, rozszerzonego w ostatniej fazie istnienia do kwintetu o Iana McDonalda i jego dziewczynę Judy Dybie. Po rozpadzie tej grupy (w listopadzie 1968 r.) i małym przegrupowaniu, światu objawił się King Crimson.

W jego pierwszym oficjalnym składzie znaleźli się: Robert Fripp (ur. 16.05. 1946 r. w Wimbourne w hrabstwie Dorset, Anglia; gitara), Mike Giles (ur. 1.03.1942 r. w Bournemouth w hrabstwie Dorset; perkusja), Ian McDonald (ur. 25.06.1946 r. w Londynie; instr. klawiszowe) oraz były członek The Gods, Greg Lake (ur. 10.11.1948 r. w Bournemouth w hrabstwie Dorset; śpiew, bas). Piąty członek zespołu, Pete Sinfield, uzupełniał kompozycje gitarzysty o pełne wyobraźni teksty.

Debiutancki album formacji, In The Court Of The Crimson King, spotkał się z pełną zachwytów, niemal ekstatyczną reakcją krytyków i równie pochlebną, odpowiednio nagłośnioną opinią Pete'a Townshenda z The Who. Bogate wykorzystanie mellotronu przywoływało na myśl twórczość The Moody Blues, jednak złożone sekwencje akordów Frippa i dzikie otwarcie albumu w postaci utworu "21st Century Schizoid Man" były dowodem niezwykłej wyobraźni muzyków.

Ten krótki okres popularności wśród krytyków skończył się wraz z wydaniem albumu In The Wake Of Poseidon. Potępiony jako mierna powtórka poprzednika, longplay skrywał wewnętrzne konflikty w zespole, w wyniku których McDonald i Giles odeszli, by pracować dalej w duecie; również Greg

Lake opuścił kolegów, by wejść w skład tria Emerson, Lake And Palmer. Oparłszy się zaproszeniom do współpracy płynącym z zespołu Yes, Fripp ukończył album z różnymi osiągalnymi muzykami, wśród których znaleźli się m.in.wokalista Gordon Haskell (wygrał rywalizację m.in. z Eltonem Johnem) i saksofonista Mel Collins.

Ci dwaj pozostali zresztą w zespole, by nagrać album Lizard (w pierwszej części tytułowej suity zaśpiewał Jon Anderson z Yes). Ten przejściowy skład uzupełnił perkusista Andy McCullough, ale jego i Haskella współpraca z zespołem zakończyła się, gdy sesje dobiegły końca. Zastąpili ich Boz Burrell (bas - gry na instrumencie nauczył go Fripp - i śpiew; wśród pokonanych wokalistów znalazła się kolejna gwiazda Bryan Ferry) i Ian Wallace (perkusja), i tak zreformowany kwartet mógł wyruszyć na mordercze tournee.

Ten skład King Crimson nagrał jeden album studyjny, Islands, i jeden koncer towy, Earthbound, zanim rozpadł się w kwietniu 1972 r. Collins, Wallace i Burrell szukali potem szczęścia jako muzycy sesyjni, a basista zyskał sławę, wiążąc się z Bad Company. Gdy szeregi zespołu opuścił także Sinfield (wkrótce nagrał solowy album Still), Fripp rozpoczął poszukiwania nowych, odpowiednich muzyków. Udało mu się zaangażować Johna Wettona (ur. 12.07.1949 r. w Derby, Anglia; eks-Family), który przyjął rolę wokalisty i basisty, oraz Billa Bruforda (ur. 17.05.1948 r. w Londynie), który opuścił bardziej intratne szeregi Yes, by zostać czwartym perkusistą King Crimson.
Ten pełen inwencji skład uzupełnili grający na instrumentach perkusyjnych Jamie Muir i skrzypek David Cross (ur. 23.04.1949 r. w Plymouth w Devon, Anglia). Muzycy ci nagrali dwa znakomite albumy: Larks' Tongues In Aspic i Starless And Bible Black, ale tuż po ich realizacji z dalszej współpracy zrezygnował Jamie Muir. Kilka miesięcy później w jego ślady poszedł David Cross.

Pozostałe trio wzmocnione o Mela Collinsa, Robina Millera, Marka Chariga oraz... Iana McDonalda i Davida Crossa (jednak zdecydował się wspomóc kolegów w studio), latem 1974 r. nagrało kolejny udany studyjny album, Red. Jednak we wrześniu tego samego roku Fripp na łamach "New Musical Express" oświadczył, że rozwiązuję zespół.

Wydany w następnym roku koncertowy album USA miał być ostatnim w historii formacji. Po kilku latach kariery solowej w 1981 r. Fripp powołał do życia zespół Discipline, który niebawem zmienił nazwę na... King Crimson. Obok Frippa i Bruforda znaleźli się w nim Tony Levin (bas) i Adrian Belew (gitara, śpiew). Nagrane przez nich albumy: Discipline, Beat i Three Of A Perfect Pair, były ambitne i pełne nowego ducha, zadając tym samym kłam przypuszczeniom, że grupa spocznie na laurach. Okazały się jednak tylko przejściowym interludium, po którym Fripp powrócił do swych indywidualnych poszukiwań. Liczne składanki i kilkukompaktowe zestawy ze studyjnymi i koncertowymi rarytasami zespołu podtrzymywały zainteresowanie nim wśród fanów.

Jednak najważniejszy dla nich fakt miał miejsce wiosną 1994 r., kiedy to Robert Fripp po raz trzeci zdecydował się na nagrania pod legendarnym szyldem. Tym razem towarzyszyli mu: Adrian Belew, Tony Levin, Trey Gunn (bas), Pat Mastelotto (perkusja) oraz Jerry Marotta (perkusja), szybko zastąpiony przez Billa Bruforda. Wydany jesienią 1994 r. minialbum VROOOM i wiosną 1995 r. pełnowymiarowy Thrak udowodniły, że King Crimson pozostaje największym życiowym osiągnięciem Frippa. Jest to grupa, która łącząc inwencję członków z ich ambitnymi aspiracjami, uniknęła pułapek czyhających na muzyków zagłębiających się w rockowe eksperymenty.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
In the court of The Crimson King/Part.2	King Crimson	01.1970	-	80[3]	Island WIP 6071/Atlantic 2703	[written by Ian McDonald, Peter Sinfield][produced by King Crimson]
Sleepless/Nuages	King Crimson	02.1984	79[3]	-	E.G. EGO 15/Warners 29 309	[written by Adrian Belew, Bill Bruford, Robert Fripp, Tony Levin][produced by King Crimson]
21st Century schizoid man	King Crimson	07.1996	94[3]	-	Virgin VSCDG 1597/-	[written by Fripp, McDonald, Lake, Giles, Sinfield][produced by King Crimson]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
In the court of The Crimson King	King Crimson	11.1969	5[18]	28[25]	Island ILPS 9111/Atlantic SD-8245	[gold-US][gold-UK][produced by King Crimson]
In the wake of Poseidon	King Crimson	05.1970	4[13]	31[13]	Island ILPS 9127/Atlantic SD-8266	[produced by Robert Fripp, Peter Sinfield]
Lizard	King Crimson	01.1971	29[2]	113[10]	Island ILPS 9141/Atlantic SD-8278	[produced by Robert Fripp, Peter Sinfield]
Islands	King Crimson	01.1972	30[1]	76[12]	Island ILPS 9175/Atlantic SD-7212	[produced by Robert Fripp, Peter Sinfield]
Lark' s tongues in aspic	King Crimson	04.1973	20[4]	61[14]	Island ILPS 9230/Atlantic SD-7263	[produced by King Crimson]
Starless and bible black	King Crimson	04.1974	28[2]	64[11]	Island ILPS 9275/Atlantic SD-7298	[produced by King Crimson]
Red	King Crimson	10.1974	45[1]	66[11]	Island ILPS 9308/Atlantic SD-18110	[produced by King Crimson]
USA	King Crimson	04.1975	-	125[5]	-/Atlantic SD-18136	[produced by King Crimson]
Discipline	King Crimson	10.1981	41[4]	45[17]	EG EGLP 49/Warner Bros. BSK-3629	[produced by King Crimson and Rhett Davies]
Beat	King Crimson	06.1982	39[5]	52[14]	EG EGLP 51/Warner Bros. 23692	[produced by Rhett Davies]
Three of a perfect pair	King Crimson	03.1984	30[4]	58[17]	EG EGLP 55/Warner Bros. 25071	[produced by King Crimson]
Thrak	King Crimson	04.1995	58[2]	83[2]	Virgi KCCDX 1/Virgin 40313	[produced by King Crimson and David Bottrill]
The construction of light	King Crimson	05.2000	129[1]	-	King Crimson KCCDX 2/Virgin 49 261	[produced by King Crimson]
The power to believe	King Crimson	03.2003	162[1]	150[1]	Sanctuary SANCD 155/Sanctuary 84585	[produced by King Crimson and and Machine]

Kilburn and the High Roads

Zespół ten, będący ważnym łącznikiem pomiędzy "pub rockiem" i punkiem, został założony w listopadzie 1970 r. przez wykładowcę sztuki Iana Dury'ego (ur. 12.05.1942 r. w Upminster w hrabstwie Essex w Anglii; śpiew) i Russella Hardy'ego (ur. 9.09.1941 r. w Huntingdon w hrabstwie Cambridgeshire w Anglii; fortepian).

Dury w roli frontmana, ze swym chrapliwym, ocierającym się o melorecytację śpiewem, pochyloną postacią, sparaliżowaną nogą i ręką ukrytą w czarnej skórzanej rękawiczce, niezwykle sugestywnie przypominał postać rodem z powieści Dickensa. Zresztą w całej karierze zespołu jego image był totalnym przeciwieństwem panującej wtedy niepodzielnie wyszukanej mody (glam and glitter).

W pierwszym składzie formacji znaleźli się: Ted Speight (gitara), Terry Day (perkusja) i dwaj byli członkowie Battered Ornaments Pete'a Browna, George Khan (saksofon) i Charlie Hart (bas). W 1973 r., po wielu zmianach składu, Dury i Russell wreszcie znaleźli odpowiednich ich zdaniem muzyków. Byli nimi: Keith Lucas (były student Dury'ego, ur. 6.05.1950 r. w Gospor w hrabstwie Hampshire w Anglii; gitara), Davey Payne (ur. 11.08.1944 r. w dzielnicy Willesden w Londynie; saksofon), David Newton-Rohoman (ur. 21.04.1948 r. w Gujanie, Ameryka Południowa; perkusja) i Humphrey Ocean (bas).

Ten ostatni opuścił niebawem kolegów, by skoncentrować się na pełnej sukcesów karierze malarskiej, a zastąpił go w styczniu 1974 r. Charlie Sinclair. We wczesnym repertuarze grupy znalazły się ulubione rock'n'rolle i popularne piosenki z Tin Pan Alley z początku lat 50., jednak niebawem uzupełniono je - a stopniowo zastąpiono - o kompozycje własne, służące za tło dla poezji Dury'ego, który w swoich wierszach opisywał głównie codzienne życie mieszkańców wschodniego Londynu.

W tym okresie The Kilburns działali głównie w londyńskich kręgach "pub rocka". Współpracując z menedżerem Charliem Gillette'em nagrali album dla wytwórni Raft. Spotkało ich jednak wielkie rozczarowanie, gdy wydanie płyty zawieszono z powodu bankructwa wytwórni.

Macierzysta firma, Warner Brothers, postanowiła skreślić zespół z listy swoich podopiecznych (później, już po solowym sukcesie odniesionym przez Dury'ego, wydała jednak zarejestrowane wcześniej sesje Wotabunch. Późną wiosną 1974 r. z zespołem rozstał się Gillette, podobnie zresztą jak Hardy, którego zastąpił Rod Melvin. Pod koniec roku muzycy podpisali kontrakt z wytwórnią Dawn, dla której nagrali dwa doskonałe single: "Rough Kids"/"Billy Bentley (Promenades Himself In London)" i "Crippled With Nerves"/"Huffety Puff".

Wydany w następnym roku album Handsome był jednym wielkim rozczarowaniem, głównie z powodu bezbarwnej produkcji, która nie zdołała oddać nic z niezwykłej atmosfery koncertów The Kilburn. Album zaznaczył koniec pewnego etapu, gdyż wkrótce grupa zawiesiła działalność. Keith Lucas związał się z ruchem punk, zakładając formację 999.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Rough Kids/Billy Bentley (Promenades Himself In London)	Kilburn and the High Roads	11.1974	-	-	Dawn DNS 1090	[written by Ian Dury, Russell Hardy][produced by Chris Thomas]
Crippled With Nerves / Huffety Puff	Kilburn and the High Roads	02.1975	-	-	Dawn DNS 1102	[written by Ian Dury, Russell Hardy][produced by Hugh Murphy]
Billy Bentley/Pam's Moods	Kilburn And The High Roads Featuring Ian Dury	09.1978	-	-	Warner Bros. K 17225	[written by Ian Dury, Hart]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Handsome	Kilburn and the High Roads	05.1975	-	-	Pye NSPL 18541	-

Rick Springfield

Właśc. Richard Springthorpe, ur. 23.08.1949 r. w Sydney, Australia. Syn zawodowego wojskowego, muzyką zainteresował się podczas pobytu w Anglii na początku lat 60-tych. Po powrocie do Australii grał na gitarze i fortepianie w klubowym zespole w Melbourne. Z końcem dekady występował kolejno w grupach The Jordy Boys, Rock HSuse, The MPD Band i Zoot. Z tą ostatnią wylansował kilka przebojów, z których największą popularność zdobyła jego własna kompozycja „Speak To The Sky”.

W 1972 r. przeniósł się do USA, gdzie wytypowano go na nowego idola nastolatków. Nowa wersja „Speak To The Sky” trafiła do amerykańskiej Top 20, jednak dalszą karierę Springfielda zablokowały na dwa lata spory kontraktowe, rozstrzygnięte ostatecznie na korzyść wytwórni Chelsea Wesa Farella. Na albumie Wait For The Night piosenkarzowi towarzyszyli muzycy z sekcji rytmicznej Eltona Johna: Dee Murray (bas) i Nigel Olsson (perkusja).

Wkrótce po nagraniu płyty firma zbankrutowała, a Springfield zadebiutował jako aktor telewizyjny. Wystąpił w epizodycznych rolach w filmach „The Rockford Files”, „Wonder Woman” i „The Six Million Dollar Man” oraz w roli głównej w serialu „General Hospital”. Ekranowa popularność zaowocowała kontraktem z wytwórnią RCA i singlowymi przebojami z lat 1980-1982: „Jessie’s Girl”, „I’ve Done Everything For You”, „Don’t Talk To Strangers”.

W 1984 r. wystąpił w roli gwiazdy rocka w filmie „Hard To Hold” („Trudno zatrzymać” - reż. Larry Peerce), z którego pochodził popularny przebój „To Love Somebody”. W 1985 r. na listy przebojów trafiła  reedycja tematu „Bruce” z 1978 r., opisującego skutki pomylenia wykonawcy z Bruce’em Springsteenem. Późniejsze albumy wokalisty cieszyły się jednakową popularnością w Anglii i w USA.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Speak To The Sky/Why?	Rick Springfield	08.1972	-	14[13]	Capitol 3340	[written by Rick Springfield][produced by Robie Porter]
What Would The Children Think/Come On Everybody	Rick Springfield	11.1972	-	70[4]	Capitol 3466	[written by Rick Springfield][produced by Robie Porter]
American Girls/Weep No More	Rick Springfield	07.1974	-	98[2]	Columbia 46057	[written by Rick Springfield][produced by Robie Porter, Steve Binder]
Take A Hand/Archangel	Rick Springfield	08.1976	-	41[9]	Chelsea 3051	[written by Rick Springfield][produced by Mark K. Smith]
Jessie's Girl/Carry Me Away	Rick Springfield	03.1981	-	1[2][32]	RCA 12201	[gold-US][written by Rick Springfield][produced by Keith Olsen]
I've Done Everything For You/Red Hot And Blue Love	Rick Springfield	08.1981	-	8[22]	RCA 12166	[written by S. Hagar][produced by Keith Olsen]
Love Is Alright Tonite/Everybody's Girl	Rick Springfield	12.1981	-	20[16]	RCA 13 008	[written by R. Springfield][produced by Rick Springfield, Bill Drescher]
Don't Talk To Strangers/Tonight	Rick Springfield	03.1982	-	2[21]	RCA 13 070	[written by Rick Springfield][produced by Keith Olsen]
What Kind Of Fool Am I/How Do You Talk To Girls	Rick Springfield	06.1982	-	21[12]	RCA 13 245	[written by Rick Springfield][produced by Keith Olsen]
I Get Excited/Kristina	Rick Springfield	09.1982	-	32[12]	RCA 13 303	[written by Rick Springfield][produced by Keith Olsen]
Affair Of The Heart/Like Father, Like Son	Rick Springfield	04.1983	-	9[18]	RCA 13 497	[written by Rick Springfield, Blaise Tosti, Danny Tate][produced by Rick Springfield, Bill Drescher]
Human Touch/Alyson	Rick Springfield	07.1983	23[7]	18[15]	RCA 13 576	[written by Rick Springfield][produced by Rick Springfield, Bill Drescher ]
Souls	Rick Springfield	10.1983	-	23[15]	RCA 13 650	[written by Rick Springfield][produced by Rick Springfield, Bill Drescher]
Jessie's Girl/Affair Of The Heart	Rick Springfield	03.1984	43[7]	-	RCA RICK 2 [UK]	[written by R. Springfield][produced by Keith Olsen]
Love Somebody/The Great Lost Art Of Conversation	Rick Springfield	03.1984	95[1]	5[16]	RCA 13 738	[written by Rick Springfield, Bill Drescher][produced by Rick Springfield, Bill Drescher]
Don't Walk Away/S.F.O.	Rick Springfield	05.1984	-	26[12]	RCA 13 813	[written by Rick Springfield][produced by Rick Springfield, Bill Drescher]
Bop 'Til You Drop/Taxi Dancing	Rick Springfield	08.1984	-	A:20[15];:59[10]	RCA 13 861	[written by Rick Springfield][produced by Rick Springfield, Bill Drescher]
Bruce/Guenevere	Rick Springfield	11.1984	-	27[13]	Mercury 880 405	[written by R. Springfield][produced by Tom Perry, Joey D. Vieira]
Celebrate Youth/Stranger In The House	Rick Springfield	04.1985	80[4]	26[11]	RCA 14 047	[written by Rick Springfield][produced by Rick Springfield, Bill Drescher For Famous Dog Productions]
State Of The Heart/The Power Of Love (The Tao Of Love)	Rick Springfield	06.1985	-	22[15]	RCA 14 120	[written by Eric McCusker, Rick Springfield, Tim Pierce][produced by Rick Springfield, Bill Drescher]
Rock Of Life/The Language Of Love	Rick Springfield	02.1986	83[4]	22[15]	RCA 6853	[written by Rick Springfield][produced by Keith Olsen, Rick Springfield]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Beginnings	Rick Springfield	08.1972	-	35[17]	Capitol 11 047	[produced by Robie Porter]
Working Class Dog	Rick Springfield	03.1981	-	7[73]	RCA Victor 3697	[platinum-US][produced by Rick Springfield, Bill Drescher and Keith Olsen]
Success Hasn't Spoiled Me Yet	Rick Springfield	03.1982	-	2[35]	RCA Victor 4125	[platinum-US][produced by Keith Olsen]
Wait for Night	Rick Springfield	12.1982	-	159[8]	RCA Victor 4235	[produced by Mark K. Smith]
Living in Oz	Rick Springfield	04.1983	41[4]	12[57]	RCA Victor 4660	[platinum-US][produced by Bill Drescher]
Hard to Hold	Rick Springfield	04.1984	-	16[36]	RCA Victor 4935	[platinum-US][produced by Rick Springfield, Bill Drescher, Graham Parker, Harvey Goldberg, Tom Scott, Peter Gabriel, Peter Walsh]
Beautiful Feelings	Rick Springfield	12.1984	-	78[13]	Mercury 824 107	[produced by Tom Perry]
Tao	Rick Springfield	04.1985	68[3]	21[27]	RCA Victor 5370	[gold-US][produced by Rick Springfield, Bill Drescher]
Rock of Life	Rick Springfield	02.1988	80[1]	55[16]	RCA 6620	[produced by Keith Olsen, Rick Springfield]
Karma	Rick Springfield	05.1999	-	189[1]	Platium 9561	[produced by Rick Springfield & Bill Drescher]
The Day After Yesterday	Rick Springfield	07.2005	-	197[1]	Gomer 481200	[produced by Rick Springfield]
Venus in Overdrive	Rick Springfield	08.2008	-	28[2]	New Door B0011347	[produced by Rick Springfield and Matt Bissonette]
Songs for the End of the World	Rick Springfield	10.2012	-	44[1]	Gomer 602537351176	[produced by Rick Springfield and Matt Bissonette]
Rocket Science	Rick Springfield	03.2016	-	69[1]	Frontiers Music SRL FRCD 722S	[produced by Rick Springfield and Matt Bissonette]