Kaiser Chiefs

Angielska grupa grająca alternatywnego rocka. Występują w składzie - Ricky Wilson (wokal prowadzący, perkusja), Nick Hodgson (perkusja, wokal), Andrew White (gitara), Simon Rix (bas) oraz Nick „Peanut” Baines (klawisze, perkusja). Nazwa pochodzi od południowoafrykańskiego klubu piłkarskiego Kaizer Chiefs Football Club.

 

Na początku był zespół Runston Parva, który powstał z inicjatywy Nicka Hodgsona, Andrew White’a oraz Ricky’ego Wilsona. Ponieważ nie udało im się zdobyć upragnionego kontaktu płytowego - postanowili zmienić trochę format grupy. W międzyczasie do składu dołączyli Rix oraz Baines. Choć nagrali longplay „22” i kilka singli, ich sytuacja wciąż wyglądała nieciekawie. Wszystko z powodu zamknięcia wytwórni, w której dotychczas próbowali wydawać. Muzycy podjęli więc drugą próbę „odświeżenia formacji”, zmienili szyld na Kaiser Chiefs i rozpoczęli nagrywanie nowych piosenek. Był rok 1997.
Do czasu wydania ich debiutanckiego albumu „Employment” musiało upłynąć jednak aż osiem lat! Stylistycznie utrzymany był w konwencji punk rocka końca lat 70-tych, wzmocnionego o ciekawe elementy new wave. Od strony producenckiej nad wszystkim czuwał Stephen Street, pracujący wcześniej między innymi z Blur i The Smiths. Singlem promującym longplay wybrano utwór „Oh My God”, nagrany kilka lat później w nowej wersji przez Marka Ronsona i Lily Allen. Wydawnictwo zostało bardzo dobrze przyjęte. Nazywano je „kwintesencją brytyjskości, pozbawioną pretensjonalnej maniery”. Nic więc dziwnego, że pokryło się aż pięciokrotną platyną i znalazło się liście nominowanych do prestiżowej Marcury Prize. Ostatecznie muzycy przegrali z formacją Antony and The Johnsons.

Ich druga płyta długogrająca „Yours Truly, Angry Mob” ukazała się w lutym 2007 roku i w wyraźny sposób była inspirowana dokonaniami legendarnych Led Zeppelin. Zapowiadał ją singiel „Ruby”, ich pierwszy wielki przebój. Z płyty pochodziły także „Everything Is Average Nowadays”, „The Angry Mob” oraz „Love's Not a Competition (But I'm Winning)”.

W sierpniu następnego roku do sklepów trafił ich kolejny studyjny krążek „Off with Their Heads”. Pierwszym nagraniem z płyty była kompozycja „Never Miss a Beat”. Pod koniec roku muzycy ruszyli w promocyjną trasę koncertową po Wielkiej Brytanii, podczas której dzielili scenę między innymi z Late of the Pier. Tournee zakończyło się w marcu 2009 roku.
Na swoim koncie mają także występy przed U2, Green Day’em i Kings of Leon, a także prestiżową Brit Awards i NME Awards. By być niezależnymi artystycznie - założyli własną wytwórnię Chewing Gum Records.

The Kaiser Chiefs szybko zasłynęli jako popularny zespół grający na żywo ze względu na ich energetyczne występy. Zagrali na wszystkich najważniejszych festiwalach, w tym na Glastonbury Festival (Wielka Brytania), Werchter (B), Lollapalooza (USA) i Rock am Ring (D). Zawsze byli też szczęśliwi mogąc występować w roli drugoplanowej. Zagrali więc w akcie otwierającym Foo Fighters podczas ich trasy koncertowej w USA w 2005 r. i jako otwierający koncert Green Day podczas europejskiej trasy koncertowej w 2013 roku. W lipcu 2009 Kaiser Chiefs wystąpił jako drugoplanowy zespół na trzech koncertach U2 . 

W 2010 roku duża część zespołu przeniosła się do Londynu. Nick Hodgson otworzył własne studio nagrań Chewdio , w którym inni artyści oprócz Kaiser Chiefs ( The Future Is Medieval ) nagrywali utwory. Hodgson coraz bardziej poświęcił się produkcji. Oprócz albumu Kaiser Chiefs The Future Is Medieval , którego był współproducentem, pracował także jako autor tekstów i producent przy albumie All You Need Is Now autorstwa Duran Duran . 

Fizyczna wersja czwartego studyjnego albumu The Future Is Medieval z dwunastoma utworami została wydana 27 czerwca 2011 roku , po tym jak fani byli w stanie skompletować własną wersję do pobrania z 10 utworami z 3 czerwca. Mógłbyś stworzyć swój „własny” album za 7,50 funta z 20 kawałków, z których można by posłuchać jednominutowej próbki. Można to również wykorzystać w wersjach poprzednich klientów, przy czym odpowiedni twórca wersji otrzyma zwrot funta.

W 2012 roku wystąpili na ceremonii zamknięcia Letnich Igrzysk Olimpijskich w Londynie z okładką Pinball Wizard zespołu The Who . W tym samym roku wydali kompilację Souvenir: The Singles 2004–2012 , na której znalazły się wszystkie wydane wcześniej single i dwie nowe piosenki. 

Od listopada 2012 roku piosenkarz Ricky Wilson zagrał rolę „Artilleryman” w wysokiej jakości muzycznej wersji The War of the Worlds , The War of the Worlds Jeffa Wayne'a .
4 grudnia 2012 roku Nick Hodgson niespodziewanie ogłosił odejście z zespołu, aby w przyszłości móc intensywniej pracować dla dwóch wytwórni płytowych Chewing Gum Records i Birthday Records oraz swojego nowego zespołu Albert Albert . Do tego czasu Hodgson był głównym autorem piosenek Kaiser Chiefs i siłą napędową grupy. Pozostali czterej członkowie zespołu początkowo zdecydowali się nie zastępować Hodgsona pełnoetatowym członkiem, ale zamiast tego kontynuowali działalność jako kwartet.  Na trasę koncertową w 2013 roku podpisali kontrakt z perkusistą Club Smith, Vijayem Mistry, który od tamtej pory wspiera zespół na stałe i od tego czasu został rozpoznany jako nowy członek - także przez fanów.

W marcu 2014 roku ukazał się piąty album studyjny Education, Education, Education & War . Było to w dużej mierze samofinansowane przez zespół. W celu pozyskania niezbędnego kapitału Chiefs zdecydowali się m.in. na udział w reklamie serwisu internetowego brytyjskiej firmy finansowej Barclays . Education, Education, Education & War ukazało się na tydzień przed finałem serialu i od razu znalazło się na pierwszym miejscu brytyjskich list przebojów. Keyboarder Peanut: „Kiedy Nick nas opuścił i pomyślał, że wodzowie Kaiserów są skończeni, zdaliśmy sobie sprawę, że jest odwrotnie, że chcemy kontynuować i walczyć. I słyszysz tę pasję, tę złość, tę agresję, tę energię i tę miłość. Chcemy robić to, co robimy - chcemy Kaiser Chiefs. Nikt nie może nam tego odebrać. Szkoda, że ​​rozpoznaliśmy to dopiero, gdy Nick nas opuścił. "

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Oh my god [re-issue]	Kaiser Chiefs	05.2004	6[54]	-	Drowned In Sound DIS 0003	[gold-UK][written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Nick Hodgson,Stephen Street]
I predict a riot	Kaiser Chiefs	11.2004	9[41]	-	B-Unique BUN 088	[platinum-UK][written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Stephen Street]
Everyday i love you less and less	Kaiser Chiefs	05.2005	10[46]	-	B-Unique BUN 094	[silver-UK][written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Stephen Street]
Modern way	Kaiser Chiefs	11.2005	11[17]		B-Unique/Polydor BUN 100CDX	[platinum-UK][written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Stephen Street]
Ruby	Kaiser Chiefs	02.2007	1[1][21]	-	Unique/Polydor BUN 119CD	[platinum-UK][written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Stephen Street]
Everything Is Average Nowadays	Kaiser Chiefs	05.2007	19[9]		B Unique BUN 125	[written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Stephen Street]
The angry mob	Kaiser Chiefs	08.2007	22[8]		B Unique/Polydor BUN 132CD	[written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Stephen Street]
Love's Not a Competition (But I'm Winning)	Kaiser Chiefs	11.2007	112[3]		B Unique/Polydor BUN 137CD	[written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Stephen Street]
Never Miss a Beat	Kaiser Chiefs	10.2008	5[12]		B Unique/Polydor BUN 145CD	[silver-UK][written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Mark Ronson, Eliot James]
How Do You Feel About That	Kaiser Chiefs	10.2008	151[1]		B Unique/Polydor	-
Sooner Or Later	Kaiser Chiefs	10.2008	140[1]		B Unique/Polydor	-
Good Days Bad Days	Kaiser Chiefs	12.2008	111[1]		B Unique/Polydor BUN 149CD	[written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Mark Ronson,Eliot James]
Little Shocks	Kaiser Chiefs	07.2011	179[1]		B Unique/Polydor	[written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix, Nick Baines, and Nick Hodgson][produced by Tony Visconti]
Coming Home	Kaiser Chiefs	04.2014	31[5]		Kaiser Chiefs GBUM 71308330	[written by Nick Baines, Simon Rix, Andrew White, Ricky Wilson][produced by Ben H. Allen]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Employment	Kaiser Chiefs	03.2005	2[105]	86[7]	B-Unique/Polydor BUN 093CD	[6x-platinum-UK][produced by Stephen Street, Stephen Harris]
Yours Truly, Angry Mob	Kaiser Chiefs	03.2007	1[2][80]	45[1]	B-Unique/Polydor BUN 122CD	[2x-platinum-UK][produced by Stephen Street]
Off with Their Heads	Kaiser Chiefs	11.2008	2[17]	55[2]	B-Unique/Polydor BUN 144CD	[gold-UK][produced by Mark Ronson, Eliot James]
The Future Is Medieval	Kaiser Chiefs	07.2011	10[5]	-	B-Unique/Polydor BUN 165CD	[produced by Tony Visconti,Ethan Johns]
Souvenir: The Singles 2004–2012	Kaiser Chiefs	06.2012	19[5]	-	B-Unique/Polydor BUN 167CD	[gold-UK]
Education, Education, Education & War	Kaiser Chiefs	04.2014	1[2][21]	-	Kaiser Chiefs EDUCATE 02	[gold-UK][produced by Ben H. Allen III]
Stay Together	Kaiser Chiefs	10.2016	4[3]	-	Caroline TOGETHER 1	[produced by Kaiser Chiefs, Brian Higgins]
Duck	Kaiser Chiefs	08.2019	3[2]	-	Polydor 7713189	[produced by Kaiser Chiefs,Ben H. Allen,Andrew Wells]

Kai

Kai to azjatycko-amerykańska grupa muzyczna R&B z rejonu Zatoki San Francisco, działająca od 1992 do 2001 roku.  

Grupa powstała, gdy Anthony „AC” Lorenzo zaprosił Andrew „Dru” Gapuza, Geoffreya „Geof” Lintao, Quincy „Q” Victorię i Leo Chana do występu na koncercie charytatywnym w San Francisco. Po rozpadzie grupy AC, Dru i Leo rozpoczęli pracę jako trio, a w 1995 roku dołączyli Errol Viray i kuzyn AC Andrey „Drey” Silva. Pierwotnie nosiła nazwę APEX, ale zmieniła nazwę na Kai, co jest skróconą wersją tagalskiego słowa „kaibigan”, które oznacza „przyjaciel”. Podpisali kontrakt z lokalnym studiem HB Records i rozpoczęli pracę nad albumem. Niedługo potem ukazał się ich debiutancki singiel „Say You'll Stay”, który spotkał się z dużym zainteresowaniem radia. Pomogło im to podpisać kontrakt z Geffen w 1997 r.

 

 W 1998 r. wydali swój debiutancki album w wytwórni Geffen, co czyni ich drugimi filipińsko-amerykańskimi artystami nagrywającymi, którzy wydali album w dużej wytwórni płytowej (Jocelyn Enriquez była pierwszą, która wydała Jocelyn w Tommy Boy Records w 1997 r.). Ich jedynym singlem na listach przebojów był wspomniany wcześniej „Say You'll Stay”, który osiągnął 59. miejsce na liście Billboard Hot 100. W tym samym roku pojawili się także w numerze magazynu Vibe wraz z grupą rapową The Mountain Brothers w artykule promującym wschodzący talent azjatycko-amerykański w branży muzycznej.  

 

W 2000 roku, obiecując rodzinie dokończenie edukacji, z grupy odszedł Andrew Gapuz. Zastąpił go Johnny Misa pośród kontrowersji, że Misa miał już zająć wolne miejsce w grupie a cappella Ja'a z siedzibą w Los Angeles. Z Misą w składzie, Kai wydał swój drugi album, The Promise pod szyldem C3D Records, zawierający single „Every Little Thing” i „It Might Be You”. Koncertowali w ramach albumu z   zespołem Deviation.  

 

Podobnie jak w przypadku innych filipińsko-amerykańskich artystów nagrywających, oba albumy Kaia zostały nagrane w języku angielskim i zawierały także wiele coverów piosenek, które były popularne w latach 70. i 80-tych. Podobnie jak ich rówieśnicy, podczas swoich występów na żywo śpiewali covery tagalskie, a także inne popularne angielskie covery, które były nowsze. W trakcie swojej kariery Kai wydawał także ekskluzywne utwory, które  znalazły się na ich albumach na różnych kompilacjach. W 1998 roku utwór „Last to Know” znalazł się na Serenade Volume 1, kompilacji wydanej przez filipińsko-amerykańską wytwórnię Classified Records. 

 

 Kai przyczynił się także do powstania dwóch kompilacji   wydanych przez popularny portal społecznościowy AsianAvenue.com. Wersja „The Promise”, która została później zmodyfikowana, zanim stała się utworem tytułowym ich drugiego albumu, została wydana na AsianAvenue.com Plugged In Volume 1 w 1999 r. i ukazał się cover utworu „Come With Me” Shai z udziałem Deviation na AsianAvenue.com wydano tom 3 w 2001 roku. W 2001 roku Kai oficjalnie przeszedł na emeryturę jako grupa. Ze względu na brak spójnej strony internetowej grupy na przestrzeni całej jej kariery oraz popularnych witryn, takich jak Myspace czy Wikipedia, z których zwykle korzystają artyści nagrywający i ich fani w celu przekazywania informacji szerszemu gronu odbiorców, które nie zostały jeszcze opracowane, okoliczności przejścia na emeryturę pozostają tajemnicą.  

 

Członkowie Andrey Silva i Errol Viray próbowali kontynuować działalność pod nazwą Kai jako duet wkrótce po początkowym rozpadzie grupy. Przedsięwzięcie to było jednak krótkotrwałe. Członkowie Kai spotkali się ponownie 9 grudnia 2017 r., aby wystąpić w AC Kaibigan w hołdzie zmarłemu założycielowi AC Lorenzo, który odbył się w macierzystej uczelni Lorenza, James Logan High School.  

 

Kai był pierwszą z wielu filipińskich amerykańskich artystów/grup R&B/pop z przełomu lat 90. i 2000., która zalała niezależną scenę muzyczną w całej Kalifornii, stanie z największą populacją filipińsko-amerykańskich w Stanach Zjednoczonych, zwłaszcza w rejonie Zatoki San Francisco . Inne grupy i artyści objęci tym napływem to Jocelyn Enriquez, Ecclesia, Pinay, Premiere, Julie Plug, Kim Del Fierro, One Vo1ce, Innerlude, DnH (Drop N Harmony), Ja'a, Devotion i CQuence. W 2006 roku Kid Heroes Productions umieściło teledysk Kaia „Something Inside Me” w swoim wydaniu Bootleg Visuals Volume 1, które zawierało teledyski filipińsko-amerykańskich artystów nagrywających.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Say you' ll say/Last to know	Kai	12.1997	-	59[19]	Tidal Wave/Geffen 19 419	[58[17].R&B Chart]

Allie Wrubel

Elias Paul "Allie" Wrubel (ur. 15 stycznia 1905r - zm. 13 grudnia 1973r), amerykański kompozytor i autor tekstów . Wrubel urodził się w żydowskiej rodzinie w Middletown , Connecticut , jako syn Reginy (z domu Glasscheib) i Izaaka Wrubela.Jego rodzina założyła dom towarowy Wrubels w Middletown w stanie Connecticut . Uczęszczał do Wesleyan University i Columbia University, zanim zaczął pracować w orkiestrach tanecznych. „Po uzyskaniu tytułu licencjata w 1926 roku Allie zapisał się na podyplomowe studia muzyczne na Uniwersytecie Columbia. Mieszkał ze swoim bliskim przyjacielem, aktorem filmowym Jamesem Cagneyem [byłym studentem Columbia] i zaczął grać z zespołami w Greenwich Village i krążyć po Tin Pan Alley. "Grał na saksofonie i klarnecie dla wielu znanych zespołów swingowych. W 1934 roku przeniósł się do Hollywood, aby pracować dla Warner Bros. jako autor tekstów kontraktowych. Wniósł materiał do wielu filmów, w tym słynnego Busby'ego Berkeleya, zanim przeniósł się do Disneya w 1947 roku.

Wrubel współpracował z autorem tekstów Rayem Gilbertem przy utworze „ Zip-a-Dee-Doo-Dah ” z filmu Song of the South, który zdobył Oscara za najlepszą piosenkę w 1947 roku.

Wrubel miał również udział w filmach Make Mine Music , Duel in the Sun , I Walk Alone , Melody Time , Tulsa , Never Steal Anything Small i Midnight Lace . Wśród autorów tekstów, z którymi współpracował, byli Abner Silver , Herb Magidson , Charles Newman , Mort Dixon i Ned Washington . Kiedy zmarł w Twentynine Palms w Kalifornii , zostawił obszerny katalog piosenek.

Awards

Oscar [Muzyka filmowa] 1948 Best Music, Original Song Song of the South (1946) Nominacje do Oscara [Muzyka filmowa] 1946 Best Music, Original Song Sing Your Way Home

                                        Piosenki na listach przebojów

Kompozycje Allie Wrubela na listach przebojów [with Morton Downey] .1931 Now You're in My Arms Bert Lown and His Orchestra 3.US [solo] .1932 As You Desire Me Donald Novis 17.US .1932 As You Desire Me Russ Columbo 6.US 02/1944 Cleanin' My Rifle (And Dreamin' of You) Lawrence Welk and His Orchestra 23.US 04/1947 I Do Do Do Like You Johnny Mercer 13.US 08/1947 The Lady from 29 Palms Freddy Martin and His Orchestra 5.US 08/1947 The Lady from Twenty-Nine Palms Tony Pastor and His Orchestra 10.US 10/1947 The Lady from 29 Palms The Andrews Sisters 7.US [with Abner Silver ] .1933 Farewell to Arms Paul Whiteman & His Orchestra 4.US [with Ned Washington] .1933 I'll Be Faithful Jan Garber and His Orchestra 6.US [with Mort Dixon] .1934 Flirtation Walk Victor Young & His Orchestra 10.US .1934 Happiness Ahead Dick Powell 14.US .1934 Pop! Goes Your Heart Ted Lewis & His Band 9.US .1935 Fare Thee Well, Annabelle Glen Gray and the Casa Loma Orchestra 2.US .1935 Mr. and Mrs. Is the Name Dick Powell 19.US .1935 The Lady in Red Xavier Cugat and His Waldorf-Astoria Orchestra 3.US .1935 The Lady in Red Louis Prima 8.US .1935 The Lady in Red Joe Haymes & His Orchestra 20.US [with Benée Russell] .1934 On the Wrong Side of the Fence Jan Garber and His Orchestra 15.US [with Walter Bullock] .1937 (Have You Forgotten) The You and Me That Used to Be Mal Hallett & His Orchestra 9.US .1937 The You and Me That Used to Be Dolly Dawn & Her Dawn Patrol 7.US .1940 Where Do I Go from You? Orrin Tucker and His Orchestra 13.US [with Herb Magidson] .1937 Gone with the Wind Guy Lombardo and His Royal Canadians 16.US .1938 Goodnight, Angel Artie Shaw and His Orchestra 2.US .1938 Music, Maestro, Please Tommy Dorsey and His Orchestra 1.US .1938 Music, Maestro, Please Art Kassel and His Kassels-in-the-Air 4.US .1938 Music, Maestro, Please! Kay Kyser and His Orchestra 5.US .1939 (I'm Afraid) The Masquerade is Over Larry Clinton and His Orchestra 5.US .1939 The Masquerade is Over Jimmy Dorsey and His Orchestra 4.US .1940 I'm Stepping Out with a Memory Tonight The Glenn Miller Orchestra 7.US 07/1940 I Can't Love You Any More (Any More Than I Do) Benny Goodman and His Orchestra 8.US 08/1940 I Can't Love You Any More (Any More Than I Do) Terry Shand and His Orchestra 17.US 08/1940 I'm Stepping Out with a Memory To-Night Kate Smith 20.US 09/1945 I'll Buy That Dream Dick Haymes and Helen Forrest 2.US 09/1945 I'll Buy That Dream Harry James and His Orchestra 2.US 10/1945 I'll Buy That Dream Hal McIntyre and His Orchestra 8.US 08/1950 Music, Maestro, Please Frankie Laine 13.US 07/1962 The Masquerade Is Over The Five Satins 102.US 03/1963 Gone with the Wind The Duprees 89.US [with Nat Shilkret] .1937 The First Time I Saw You Jimmie Lunceford and His Orchestra 8.US .1937 The First Time I Saw You Bunny Berigan & His Orchestra 8.US [with Charles Newman] 11/1942 I Met Her on Monday Freddy Martin and His Orchestra 20.US [with Ray Gilbert] 12/1946 Zip-A-Dee-Doo-Dah Johnny Mercer 8.US 12/1946 Zip-A-Dee Doo-Dah Swing and Sway with Sammy Kaye 11.US 01/1947 Zip-A-Dee-Doo-Dah The Modernaires with Paula Kelly 11/1962 Zip-A-Dee Doo-Dah Bob B. Soxx & the Blue Jeans 8.US

Johnny Kidd & The Pirates

Johnny Kidd (właśc. Frederick Heath, ur. 23.12.1939 r. w londyńskiej dzielnicy Willesden, Anglia, zm.7.10.1966 r.), piosenkarz uważany dziś słusznie za jednego ze współtwórców brytyjskiego rocka. Pomimo zmiennego składu towarzyszącej mu grupy - enigmatyczna postać lidera dominowała w kilku pre-beatlesowskich nagraniach.

Zespół powstał w styczniu 1959 r. W pierwszym składzie znaleźli się dwaj byli członkowie skifflowej grupy The Five Nutters: Kidd (śpiew) i Alan Caddy (ur. 2.02.1940 r. w Londynie, Anglia; gitara prowadząca) oraz Tony Docherty (gitara rytmiczna), Johnny Gordon (bas) i Ken McKay (perkusja), plus wspierający kwintet wokaliści, Mike West i Tom Brown. Debiutancki singel "Please Don't Touch" przemknął tylko przez Top 20, jest jednak dziś rzadkim przykładem autentycznego brytyjskiego rocka lat pięćdziesiątych. W kolejnych, mniej oryginalnych nagraniach, piosenkarzowi towarzyszyli muzycy studyjni zastępujący słabo doświadczonych członków grupy.

W 1960 r. Kidd i Caddy mieli już nową sekcję rytmiczną złożoną z Briana Gregga (bas) i Cierna Cattiniego (perkusja). Pierwszy nagrany w zmienionym składzie singel, "Shakin' All Over", cechowały rwane tempo, gorączkowa wokaliza lidera i przenikliwe solo gitarowe muzyka studyjnego Joe Morettiego. Piosenka zasłużenie znalazła się na czele listy przebojów, będąc inspiracją dla innych grup i solistów.

Po odejściu z zespołu kolejnych muzyków ukształtował się trzeci skład: Kidd, Johnny Spence (bas), Frank Parley (perkusja) i Johnny Patto (gitara), zastąpiony wkrótce przez Micka Greena. Podczas koncertów występowali wprawdzie nadal w pirackim rynsztunku, a lider z charakterystyczną czarną przepaską na oku, jednak atrakcje te nie były już w stanie sprostać muzycznej konkurencji nowego liverpoolskiego brzmienia. Przeboje z 1963 r.: "I'll Never Get Over You" i "Hungry For Love", wykazywały silne zapożyczenia ze stylu Mersey, wprowadzane niestety kosztem tożsamości zespołu.

W 1964 r. przyłączenie się Greena do grupy The Dakotas zapowiedziało kolejne zmiany składu i mimo że gitarzysta towarzyszył nadał piratom w nagraniach, przygnębiony lider zapowiedział wycofanie się z działalności muzycznej. Powrócił w 1966 r. na czele The New Pirates, ale zapał i optymizm przerwała tragiczna śmierć poniesiona w wypadku samochodowym. Kidd pamiętany jest nie tylko jako rockowy innowator, ale też dzięki licznym muzykom, którzy przewinęli się przez jego zespoły. John Weider (The Animals i Family), Nick Simper (Deep Purple) i Jon Morshead (Aynsley Dunbar Retaliation) to tylko kilku spośród członków załogi jego pirackiego okrętu. Instrumentaliści z najbardziej znanego składu: Green, Spence i Farley, z powodzeniem reaktywowali grupę w drugiej połowie lat siedemdziesiątych.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Please don' t touch/Growl	Johnny Kidd & The Pirates	06.1959	26[5]	-	HMV POP 615	[written by Johnny Kidd,Guy Robinson][produced by Walter J. Ridley]
You got what it takes/Longin' lips	Johnny Kidd & The Pirates	02.1960	25[3]	-	HMV POP 698	[written by Tyran Carlo, Gwen Fuqua, Berry Gordy, Jr., Marv Johnson]
Shakin' all over/Yes sir,that' s my baby	Johnny Kidd & The Pirates	06.1960	1[1][19]	-	HMV POP 753	[written by Johnny Kidd, Guy Robinson][produced by Walter J. Ridley]
Restless/ Magic of love	Johnny Kidd & The Pirates	10.1960	22[7]	-	HMV POP 790	[written by Wadmore-Kidd]
Linda Lu/Let' s talk about us	Johnny Kidd & The Pirates	04.1961	47[1]	-	HMV POP 853	[written by Ray Sharpe]
A shot of rhythm and blues/I can tell	Johnny Kidd & The Pirates	[1].1962	48	-	HMV POP 1088	[written by Terry Thompson][oryginalnie nagrana przez Arthura Alexandra]
I' ll never get over you/Then i got everything	Johnny Kidd & The Pirates	07.1963	4[15]	-	HMV POP 1173	[written by Gordon Mills]
Hungry for love	Johnny Kidd & The Pirates	11.1963	20[10]	-	HMV POP 1228	[written by Gordon Mills]
Always and ever/Doctor Feelgood	Johnny Kidd & The Pirates	05.1964	48[1]	-	HMV POP 1269	[written by Ralph Ruvin]
EP's
Shakin' all over [Please Don't Touch/Shakin' All Over/Restless/You Got What It Takes]	Johnny Kidd & The Pirates	01.1961	11[7]	-	HMV 7EG8628	-

John Klemmer

Ur. 3.07.1946 w Chicago w stanie Illinois (USA). We wczesnym dzieciństwie próbował grać na saksofonie altowym i gitarze, zdecydował się jednak na saksofon tenorowy. Odtąd uczył się intensywnie, grając w orkiestrze szkolnej i zespołach młodzieżowych, potem grał już tylko zawodowo w kilku renomowanych zespołach tanecznych początku lat 60-tych.

Pod koniec lat 60-tych nagrał swoją pierwszą płytę, po czym dołączył do bigbandu Dona Ellisa. Grywał także w małych grupach prowadzonych przez Olivera Nelsona i Alice Coltrane. W tym samym czasie prowadził swoje własne grupy, dokonując z nimi nagrań (od mainstreamu po fusion). Eksperymentował z elektroniką i fusion, a kilka jego nagrań z 1969 wyprzedziło nawet stylistyczne i brzmieniowe innowacje Bitches Brew Milesa Davisa.

Używał także wielośladu i elektronicznych przetworników, umożliwiających nagrywanie na saksofonie złożonych albumów solowych. Te jego elektroniczne koncepcje podlegały dalszemu rozwojowi w ciągu lat 70-tych i na początku 80-tych. Gra na tenorze dźwiękiem twardym, a jego solówki są pełne śmiałych linii melodycznych i pełnych wyobraźni pomysłów. Celuje w balladach, wprowadza do dźwięku sporo przydechu, wspomagającego typowe dla niego wrażenie przejrzystości i ulotności. Może właśnie dlatego jego muzykę lokalizuje się często (podobnie jak produkcje np. Kenny'ego G.) na obrzeżach jazzu.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Blowin' Gold	John Klemmer	09.1969	-	176[5]	Cadet Concept 321	[produced by Gene Barge, Marshall Chess]
Touch	John Klemmer	12.1975	-	90[40]	ABC 922	[produced by Stephan Goldman, John Klemmer]
Barefoot Ballet	John Klemmer	09.1976	-	66[16]	ABC 950	[produced by Stephan Goldman, John Klemmer]
Lifestyle (Living and Loving)	John Klemmer	06.1977	-	51[17]	ABC 1007	[produced by Stephan Goldman, John Klemmer]
Arabesque	John Klemmer	06.1978	-	83[10]	ABC 1068	[produced by Stephan Goldman, John Klemmer]
Cry	John Klemmer	11.1978	-	178[3]	ABC 1106	[produced by John Klemmer]
Brazilia	John Klemmer	06.1979	-	172[9]	ABC 1116	[produced by Stephan Goldman, John Klemmer]
The Best of John Klemmer, Volume One - Mosaic	John Klemmer	11.1979	-	187[2]	MCA 8014	-
Magnificent Madness	John Klemmer	08.1980	-	146[11]	Elektra 284	[produced by Stephan Goldman, John Klemmer]
Hush	John Klemmer	06.1981	-	99[9]	Elektra 527	[produced by John Klemmer]

Gerard Kenny

Gerard Kenny, ur. 8 lipca 1947r w Nowym Jorku,piosenkarz,kompozytor.Wykazywał wielki talent w grze na fortepianie,dzieki czemu już w wieku lat 6-ciu debiutuje publicznie akompaniując swemu ojcu.To wpływ ojca wykształcił w nim niepowtarzalny styl nawiązujący do tradycji musicali.Podczas swoich studiów zakłada wiele zespołów,w jednym z nich wystepował obok Billy Joela.Dobrą szkołą były też występy w barach Greenwich Village,gdzie poznaje autora tekstów Drey Shepperda,póżniej swojego partnera w pracy kompozytorskiej.

Znany ze swojej kompozycji "I Could Be So Good For You",którą nagrał Dennis Waterman i która została wykorzystana jako temat przewodni w telewizyjnym serialu "Minder" stając się dużym przebojem w W.Brytanii.Dużą popularnością cieszył się także utwór jego autorstwa "I Made It Through The Rain" ,który w wykonaniu Barry Manilowa trafił na szczyt zestawień w Anglii,oraz w jego własnym wykonaniu "New York, New York" i "Fantasy".

Swój pierwszy zespół tworzy na początku lat 70-tych podczas swoich studiów z którym odbywa turnee po klubach Anglii.Od 1968r posiadał kontrakt nagraniowy z Warner Bros,ale do 1977r żaden z jego singli nie trafił na listy przebojów.Dopiero w 1978r po przeprowadzce na wyspy brytyjskie wylansował swój pierwszy hit "New York, New York" i równoległy z nim album Made it Through The Rain ,który wszedł do Top20 British Chart.

Jego utwory nagrywali Barry Manilow, Johnny Mathis, Perry Como, Jack Jones, Marion Montgomery, Sacha Distel, Billy Joel, James Last i wielu innych.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
New York, New York / I'm Leaving Home Again	Gerard Kenny	09.1978	43[8]	-	RCA PB 5117	[written by Gerard W. Kenny][ produced by Christopher Neil]
Fantasy / No-one Knows	Gerard Kenny	05.1980	34[6]	-	RCA PB 5256	[written by Gerard W. Kenny,Shepperd][produced by Christopher Neil]
The Other Woman, The Other Man / Not Just Another Pretty Face	Gerard Kenny	02.1984	69[4]	-	Impression IMS 3	[ written by Kenny, Mason][ produced by Bruce Welch]
No Man's Land / Simple Song	Gerard Kenny	05.1985	56[3]	-	WEA YZ 38	[ produced by Christopher Neil][temat z serialu telewizyjnego "Widows"][ written by Gerard W. Kenny, Michael Leeson]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Made It Through The Rain	Gerard Kenny	07.1979	19[4]	-	RCA PL 25 218	[produced by Christopher Neil]

Evelyn Knight

Evelyn Knight [ur. 31.12.1917r Reedville,Virginia-zm.28.09.2007r San Jose,Kalifornia],amerykańska wokalistka popularna w latach 40-tych i 50-tych zeszłego stulecia.W 1948r z nagraniem "A Little Bird Told Me" z Stardusters okupowała pierwszą pozycję listy bestsellerów przez 7 tygodni.Nagrana rok póżniej piosenka "Powder Your Face with Sunshine" również trafiła na szczyt listy przebojów.

Jej inny hit,"Buttons and Bows",śpiewał Bob Hope w filmie The Paleface.Tą piosenkę z sukcesem nagrała też Dinah Shore.W 1950r nagrała piosenkę "Candy and Cake",którą w oryginale śpiewała Mindy Carson i "All Dressed Up to Smile" z Ray Charles Singers.Rok póżniej w duecie z Redem Foley'em zarejestrowała piosenkę "My Heart Cries for You".
Była też w jakimś sensie pionierką wczesnej ery telewizji występując w The Ed Sullivan Show, The Colgate Comedy Hour oraz z duetem komików-Abbott & Costello.

Jej prawdziwe nazwisko brzmi Evelyn Davis.Swoją karierę zaczęła w szkole śpiewając w waszyngtońskiej radiostacji WRC jako Honey Davis,występując dwa razy w tygodniu za 16$.Po skończeniu szkoły średniej śpiewa w renomowanych klubach w Waszyngtonie minn. Claridge Hotel.Mając 18 lat poślubiła fotografa wojennego Washington Post , Andrewa B. Knighta,po którym przejęła swój pseudonim Evelyn Knight w profesjonalnej karierze.Po wielu udanych latach w Waszyngtonie przeniosła się do Nowego Jorku, gdzie zaczęła występować w takich legendarnych klubach Manhattanu, jak Blue Angel i Plaza Hotel 's Persian Room.

W 1945r podpisuje kontrakt z wytwórnią Decca i rozpoczęła swoja bardzo udaną karierę nagraniową i przenosząc się w latach 40-tych do Los Angeles.Przez następne 10 lat występuje na estradach i klubach całego kraju stając się z czasem też gwiazdą raczkującej telewizji.Jej popularność doprowadziła do tego ,że ma swoje miejsce na Hollywood Boulevard Walk of Fame od 1961r.

Po rozstaniu z Knightem wyszła zamąż za Johnny'ego Lehmanna,autora tekstów piosenek.Jej syn Andrew Knight Jr (ur. 1940 - zm. 1989) był jednym z najlepszych techników oświetleniowych w latach 70-tych pracując minn. z Rolling Stones, Pink Floyd i The Who.Evelyn i jej rodzina przeniosła się do Phoenix w Arizonie w 1969r,gdzie mieszkała do śmierci.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Dance With a Dolly / Without a Sweetheart	Evelyn Knight	08.1944	-	6[17]	Decca 18 614	[written by J.Eaton /M.Leader /T.Shand] [adaptacja utworu z 1844r "Buffalo gals [Won't you come out tonight]"][#47 hit for Olympics in 1961 as "Dance by the light of the moon"]
Chickery chick/Let him go-Let him Tarry	Evelyn Knight & The Jeesters	12.1945	-	10[5]	Decca 18 725	[written by Sylvia Dee/Sidney Lippman]
A Little Bird Told Me / Brush Those Tears From Your Eyes	Evelyn Knight	11.1948	-	1[7][21];side B:9[15]	Decca 24 514	[gold-US][written by Harvey Brooks]
Buttons and Bows / I Know Where I'm Going	Evelyn Knight	11.1948	-	14[8]	Decca 24 489	[written by Ray Evans/Jay Livingston] [piosenka z filmu "The Paleface"][#104 hits for The Browns in 1962]
Powder Your Face With Sunshine (Smile! Smile! Smile!) / A Little Bird Told Me	Evelyn Knight	12.1948	-	1[1][20]	Decca 24 530	[written by Carmen Lombardo/Stanley Rochinski]
You're So Understanding / It's too Late Now	Evelyn Knight	08.1949	-	21[3];side B:22[2]	Decca 24 636	[A:written by Ben Raleigh/Bernie Wayne][B:written by Tim Gale, Matt Furin, J. Fred Coots]
A wonderful guy/A cock-eyed optimist	Evelyn Knight	07.1949	-	22[3]	Decca 24 640	[written by Oscar Hammerstein II/Richard Rodgers] [piosenka z musicalu na Broadway'u "South Pacific"]
Be goody good good to me//Don't ever marry for money [You must only marry for love]	Evelyn Knight	08.1949	-	29[1]	Decca 24 655	[written by Hy Heath/Johnny Lange/Richard Loring]
Candy and cake/A woman likes to be told	Evelyn Knight	04.1950	-	20[1]	Decca 24 943	[written by Bob Merrill]
All dressed up to smile/Cherry stones	Evelyn Knight	08.1950	-	25[1]	Decca 9- 27 103	[written by I.Gordon]
My heart cries for you/'Tater pie	Evelyn Knight And Red Foley	02.1951	-	28[6]	Decca 9- 27 378	[written by Carl Sigman, Percy Faith]

Eden Kane

Właśc. Richard Sarstedt, ur. 29.03.1942 r. w Delhi, Indie. Działalność muzyczną podjął po powrocie wraz z rodziną do Wielkiej Brytanii w połowie lat pięćdziesiątych, tworząc razem z braćmi grupę skifflową.

W 1960 r. po wygraniu konkursu młodych talentów przeszedł pod opiekę menedżerów Michaela Barclaya i Philipa Waddilove'a. Oni też wybrali mu pseudonim zainspirowany filmem "Obywatel Kane" i biblijną postacią Kaina. Pierwszy singel, "Hot Chocolate Crazy", promowany przez cukierniczą firmę Cadbury, przeszedł bez echa. Drugi, z chwytliwą i dość trywialną piosenką "Well I Ask You", trafił na szczyt listy brytyjskiej latem 1961 r.

W następnych latach do Top 10 weszły też trzy kolejne single Kane'a: "Get Lost", "Forget Me Not" i "I Don't Know Why". Kariera piosenkarza doznała poważnego uszczerbku w 1963 r., gdy kierowana przez Barclaya i Vaddilove'a firma Audio Enterprises uległa likwidacji. Nowym menedżerem Kane'a został Vie Billings, któremu udało się doprowadzić do podpisania kontraktu z wytwórnią Fontana za pośrednictwem jej wpływowego agenta reklamowego Jacka Baverstocka.

Na początku 1964 r. Kane powrócił do brytyjskiej Top 10 tematem "Boys Cry", będącym też sporym przebojem w Australii. Jesienią piosenkarz podjął nagłą decyzję przeniesienia się na Antypody, skąd po pewnym czasie wyemigrował do USA. Choć Kane miał już za sobą okres przebojów, sukcesy zaczęły odnosić tematy jego braci, Petera i Robina Sarstedtów.

Cała trójka połączyła swe talenty w 1973 r. na albumie Worlds Apart Together. W późniejszym okresie Kane występował regularnie na trasach dawnych gwiazd rock'n'rolla.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Well i ask you/Before i lose my mind	Eden Kane	06.1961	1[1][21]	-	Decca F 11 353	[written by Les Vandyke][silver-UK]
Get lost/I' m telling you	Eden Kane	09.1961	10[11]	-	Decca F 11 381	[written by Les Vandyke]
Forget me not/A new kind of lovin'	Eden Kane	01.1962	3[14]	-	Decca F 11 418	[written by Les Vandyke]
I don' t know why/Music for strings	Eden Kane	05.1962	7[13]	-	Decca F 11 460	[written byHugo Peretti/Luigi Creatore/George Weiss]
Boys cry/Don' t come cryin' to me	Eden Kane	01.1964	8[14]	-	Fontana TF 438	[written by Buddy Kaye/Tommy Scott]