Bob Kuban & The In-Men

Bob Kuban and the In-Men była pierwszą międzynarodową grupą tworzącą i nagrywającą w St. Louis.Wylansowała trzy przeboje ,które trafiły na listę singli Billboardu w okresie 1965-1966r ,nagrywając w tym czasie dla Musicland U.S.A. .Ówczesny skład grupy stanowili:Bob Kuban (ur. St. Louis, 19.08.1942; drums; założyciel Ike Turner's Kings of Rhythm), Sir Walter Scott (prawdziwe nazwisko: Walter S. Notheis, Jr., ur.702.1943; vocals; założyciel Pacemakers), John Michael Krenski (aka Mike Evans; ur. St. Louis, 18.03. 1944; bass guitar & kompozytor; założyciel The Mellowtones), Gregory Hoeltzel (aka Greg Roland; Vox organ & kompozytor), Patrick Hixon (tenor sax, trumpet), Harry Simon (saxophone), Paul Skip Weisser (trombone) i Emil Ray Schulte (lead guitar; zastąpił Kena Smitha w maju 1966r).

Została sformowana w 1964r pierwotnie jako The Rhythm Masters,pózniej Bob Kuban Band.W 1965r zmieniają nazwę na Bob Kuban and the In-Men.Ich największym przebojem był utwór "The cheater" [#12 Billboard Singles Chart],który trafił też na 7 miejsce w Australii.Swoją wersję tego utworu nagrał też Del Shannon w 1973r i Chellows w 1966r.

W szczytowym okresie popularności zespołu Kuban pracował przez 5 dni w tygodniu jako nauczyciel muzyki w Bishop DuBourg High School,Walter Scott jako operator dżwigu,Krenski jako inżynier lotnictwa,a inni studiowali w St. Louis Institute of Music.W kwietniu grupa odbyła 8-dniowe turnee po Kalifornii.Ich supportem w Cow Palace w San Francisco byli The Turtles.Otis Redding zaprosił grupę na występy w Whisky A Go Go w Los Angeles 8,9 i 10 kwietnia 1966r.Regularnie występują w lokalnej stacji telewizyjnej KMOX-TV w programie Vacations Unlimited.

Po wydaniu "The teaser",nagrywają swój ostatni hit,cover piosenki The Beatles-"Drive my car".We wrześniu 1966r Krenski i Hoeltzel opuszczają In_men i zakładają Guise,grupę psychodelicznego rocka,która wylansowała "Long Haired Music" [#123 Billboard Chart].

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The cheater/Try me baby	Bob Kuban & The In-Men	01.1966	-	12[11]	Musicland 20,001	[written by John Krenski][produced by Mel Friedman]
The teaser/All i want	Bob Kuban & The In-Men	04.1966	-	70[3]	Musicland 20,006	[written by John Krenski, Greg Hoeltzel][produced by Mel Friedman]
Drive my car/The Pretzel	Bob Kuban & The In-Men	07.1966	-	93[3]	Musicland 20,007	[written by Lennon-McCartney][produced by Mel Friedman]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Look out for the cheater	Bob Kuban & The In-Men	04.1966	-	129[5]	Musicland 3500	[produced by Mel Friedman]

Pinnacle Records

Wytwórnia firmy elektronicznej o tej nazwie z Orpington w hrabstwie Kent. Pinnacle rozpoczęło swoją działalność w 1952 roku jako firma elektryczna i audio. Pierwsze kroki w świecie nagrań stawiała pod koniec 1971 lub na początku 1972 roku, wprowadzając na rynek serię kaset ze słowem mówionym, serię „Pinnacle Storyteller”. Wśród narratorów znalazło się kilka dobrze znanych nazwisk, takich jak Jon Pertwee, June Whitfield i Bernard Cribbins. „Billboard” z 18 grudnia 1971 r. Donosił o nadchodzącej serii, mówiąc, że na taśmach pojawią się „Klasyka literatury dziecięcej i bajki”; były produkowane przez firmę Group Communications i sprzedawane i dystrybuowane przez firmę Pinnacle Electronics. 

W 1972 roku Pinnacle zostało przejęte przez konglomerat Grampian Holdings,stając się jej częścią  rozrywki i rekreacji („Billboard”, 15 maja 1978). W następnym roku znależli się na rynku LP, wydając pierwszy z kilku albumów duetu wokalnego MOR, Davida Macbeth & Mirelle, „Two For The Road” (PLP-0001; 1973). W 1974 roku ukazało się kilka innych albumów, w tym para skierowana do dzieci i przedstawiająca przygody kota o imieniu Tallulah. Na płytach Tallulah znalazło się kilka piosenek napisanych przez Kena Howarda i Alana Blaikleya, a cztery z nich zostały wydane, aby zapewnić pierwsze dwa single Pinnacle: „Oh, What A Feeling” / „Everybody's Gone To Bed” (P-8401; 1974) i „Everybody Sing My Song” / „Moving To The Music” (P-8402; 10/74). Oba zostały przypisane Tallulah.W następnym roku  wydali pierwszy z kilku albumów duetu wokalnego MOR, Davida Macbeth & Mirelle, „Two For The Road” (PLP-0001; 1973). 

W 1974 roku ukazało się kilka innych albumów, w tym para skierowana do dzieci i przedstawiająca przygody kota o imieniu Tallulah. Na płytach Tallulah znalazło się kilka piosenek napisanych przez Kena Howarda i Alana Blaikleya, a cztery z nich zostały podniesione, aby zapewnić pierwsze dwa single Pinnacle: „Oh, What A Feeling” b / w „Everybody's Gone To Bed” (P-8401; 1974) i „Everybody Sing My Song” b / w „Moving To The Music” (P-8402; 10/74). Obie zostały przypisane Tallulah.W następnym roku zagrał na rynku LP, wydając pierwszy z kilku albumów duetu wokalnego MOR, Davida Macbeth & Mirelle, „Two For The Road” (PLP-0001; 1973). W 1974 roku ukazało się kilka innych albumów, w tym para skierowana do dzieci i przedstawiająca przygody kota o imieniu Tallulah. Na płytach Tallulah znalazło się kilka piosenek napisanych przez Kena Howarda i Alana Blaikleya, a cztery z nich zostały podniesione, aby zapewnić pierwsze dwa single Pinnacle: „Oh, What A Feeling” b / w „Everybody's Gone To Bed” (P-8401; 1974) i „Everybody Sing My Song” b / w „Moving To The Music” (P-8402; 10/74). Obie zostały przypisane Tallulah.

W 1975 roku Pinnacle wrzucił wyższy bieg. „Music Week” z 12 kwietnia poinformował, że będąc na rynku taśm dziecięcych od 1971 roku, firma planuje rozszerzyć działalność na Pop, a dyrektor zarządzający Ted Scully nadzoruje nowy dział płyt. Tłoczenie miał wykonać Orlake, a materiał na płytach był oryginalny. „MW” z 21 czerwca zauważył, że Pinnacle wydało swoje pierwsze trzy single, ale mogło odnosić się do pierwszych trzech singli w ramach nowego zamówienia - rzeczywiste trzy pierwsze single ukazały się w zeszłym roku. W artykule dodano, że celem było wydawanie od 12 do 15 singli i 5 lub 6 płyt w ciągu roku, a firma miała własną usługę dystrybucji. „MW” z 23 sierpnia był w stanie zgłosić, że „Learn To Cry”/ „I'm Going Home” (P-8409; 8/75) i „Jody”/„And How” Terese Stevens (P-8410; 8/75) otrzymały rangę „ słuchowisko radiowe” , co zachęciło firmę Pinnacle do zorganizowania sprzedaży telefonicznej. Flintlock rozwinęło się w popularny „nastoletni zespół”  i dostał się na listy przebojów z „Dawn” /„Thunderman” (P-8419; 4/76) w 1976 roku, ale sukces gdzie indziej okazał się nieuchwytny.

Kompleksowa renowacja nastąpiła w 1978 roku. Paul Lynton, poprzednio dyrektor generalny Hansa UK, został zatrudniony jako dyrektor zarządzający działu nagrań; „Billboard” z 15 lipca, komentując rozwój, powiedział, że będzie kierował nową „wspólną wytwórnią”, Firebird, której produkty będą wydawane pod szyldem Pinnacle ( „Pinnacle Firebird”). Zmieniono również projekt etykiety, zastępując starą srebrną wielokolorową . Powołanie Lyntona okazało się dobrym posunięciem:pchnął Pinnacle w kierunku muzyki disco, o czym świadczy komentarz Jamesa Hamiltona w „Record Mirror” z 14 października 1978 r., że firma potrzebuje nowego typu Disco. nagrywa i szuka  taśm do przesłuchań.Ten sam artykuł nie był entuzjastycznie nastawiony do jednego z takich przedsięwzięć Pinnacle, dyskotekowej wersji utworu Mamas & Papas „California Dreamin” /„Space Lady Love” Colorado (PIN-67; 10/78), ale udało mu się mimo to dostać do pierwszej 50-ki. Podobnie disco-fied rendering 'Dr. Who 'theme,/Time Traveler ' Mankind (PIN-71; 11/78), na licencji Motor Records , poprawił to, wchodząc do pierwszej 30-ki. Oba były nagraniami Firebird i miały logo Firebird na swoich etykietach. Zespół Nick Straker zdołał dotrzeć do pierwszej dwudziestki utworem „A Walk In The Park” / „Something In The Music” (PIN-1; 4/79), ale dopiero po uzyskaniu licencji dla CBS i ponownym wydaniu. Ponadto firma otworzyła biuro w Londynie przy Dean Street 9, W1 („MW”, 19 maja 1979 r.).

W 1979 r. Pinnacle poszerzył zakres swoich zainteresowań, oferując usługi dystrybucyjne innym firmom. Mając dwa własne single na listach przebojów, udowodnił, że jest w stanie sprostać popytowi, a „Billboard” z 24 marca 1979 ujawnił, że chce przyciągnąć i rozprowadzać inne niezależne wytwórnie. Klienci przybyli zgodnie z planem: „MW” z 3 listopada ujawnił, że Pinnacle obsługuje teraz płyty dla wytwórni GG, Hit & Run, Fresh, Object Music, Rola, Avada, Ignition i Big V. 

Ta strona biznesu rozkwitła i stała się głównym przedmiotem zainteresowania firmy. Niektóre z dystrybuowanych wytwórni odniosły sukces na liście przebojów we wczesnych latach 80-tych: Keith Marshall, „Only Crying”/ „Don't Play With My Emotions” dla Arrival (PIK-2;3/81) osiągnął nr 12 w 1981 r., a Hollywood Records zajęło pierwsze miejsce z utworem Renee & Renato „Save Your Love” / „If Love Is Not The Reason” (HWD-003; 10/82) w 1982r. Firma uniezależniła się od Grampian Holdings w 1983 r., kiedy Ted Scully kierował wykupem menedżerskim - jego rodzina od początku była związana z Pinnacle .
Nie wszystko jednak poszło dobrze, a „Billboard” z 24 listopada 1984 r. ujawnił wiadomość, że odbiorca został wezwany. W artykule zarzucono złe długi, kiepskie zyski z działu płyt i dramatyczny spadek zysków z elektroniki.  Odbiorca pozwolił firmie na kontynuowanie działalności podczas poszukiwania potencjalnych nabywców, a „BB” z 26 stycznia 1985 r. mógł stwierdzić, że firma eksportowa Windsong przejęła Pinnacle z wyjątkiem jej działu elektronicznego, ale nie przejął odpowiedzialności za jej długi. Większość niezależnych wytwórni płytowych, które były obsługiwane przez Pinnacle, pozostała przy nim, a firma stała się jednym z najbardziej zajętych i największych niezależnych dystrybutorów w Wielkiej Brytanii, którą zajmuje do dziś.

Single na liście przebojów


Flintlock Dawn .1976 30.UK

Pina Records

Pina Records to portorykańska wytwórnia płytowa założona przez Rafaela Antonio Pinę Nievesa w 1996 roku. Jest to najbardziej znana i odnosząca sukcesy wytwórnia płytowa w branży muzycznej reggaeton ze względu na długą historię i artystów. Obecnie Pina Records zarządza Daddy Yankee, R.K.M & Ken-Y, Natti Natasha i Plan B.



                             Katalog wytwórni

   0132     Various     Sandungueo Mix 3 - Edicion Del Sal Pa' Fuera ‎(CD,)     2002    
    0155     José Alberto 'El Canario'     Then And Now ‎(CD)     2004    
    01352-3     DJ Blass     Sandunguero II ‎(CD, Album, Mixed)     2003    
    70126     M.J. Master Joe | O.G. Black      Francotiradores 2 ‎(CD, Album)     2002    
    70137     O.G. O.G. Black | MJ Master Joe      La Coleccion ‎(CD, Comp)     2004    
    194712     Daddy Yankee, Natti Natasha     Otra Cosa ‎(File, MP3, Single)     2016    
    1782734     RKM & Ken Y      The Royalty / La Realeza ‎(CD, Album)     2008    
    2701832     Rakim & Ken-Y     MasterPiece ‎(CD, Album)     2007    
    9871324     Speedy  Feat. Lumidee     Sientelo ‎(CD, Maxi, Promo)     2005    
    548 270 140-2     Various     Conspiracion II / La Secuela ‎(2xCD, Comp, Copy Prot., Mixed)     2003    
    548 270 148-2     Nicky Jam     Vida Escante ‎(CD, Album)     2004    
    548 270 153-2     Lito & Polaco*     Fuera De Serie ‎(CD, Album)     2004    
    548 270 155-2     José Alberto El Canario      Then And Now ‎(CD)     2004    
    548 270 160-2     Various     Pina All Star II ‎(CD, Comp)     2004    
    548 270 161-2     DJ Dicky     No Fear Classics ‎(CD, Comp, Mixed)     2004    
    548 270 163-2     Various     Boricua NY 2 ‎(CD, Album, RE)     2004    
    548270167-2     Don Chezina     Mi Trayectoria ‎(CD, Album)     2004    
    548 270 177-2     Various     Reggaeton Bachatero / Non Stop ‎(CD, Comp, Mixed)     2005    
    548-270-1582-2     Lito & Polaco      Mundo Frio ‎(CD, Album, RE)     2004    
    5482701832     Rakim & Ken-Y     MasterPiece (Album)
2006    
    5482701972     Rakim & Ken-Y     MasterPiece ‎(CD, Album)     2006    
    80008481-00     R.K.M & Ken-Y     Masterpiece Commemorative Edition ‎(CD + DVD-A)     2007    
    06024 9830057 2     Various     Best Of Black Summer Party Vol. 2 ‎(2xCD, Comp)     2005    
    65482702032     Zion & Lennox      Los Verdaderos ‎(CD, Album)     2010    
    65482702052     Various     Pina Records Present: #1 Xclusive Urban Remixes (Comp)
2010    
    65482702082     Various     Pina Records Presenta: La Formula The Company ‎(CD, Album)     2012    
    65482702122     Tony Dize     La Melodia De La Calle: 3rd Season ‎(CD, Album)     2015    
    65482703212     Natti Natasha     ilumiNATTI ‎(CD, Album)     2019    
    07243 867243 2 8     Speedy (3) Feat. Lumidee     Sientelo ‎(CD, Single, Copy Prot., Car)     2004    
    88697856762     RKM & Ken-Y      Forever ‎(CD, Album)     2011    
    88765427089     Various     Pina Records Presenta: La Formula The Company ‎(DVD + CD, Album)     2012    
    88843022652     Arcangel      Sentimiento, Elegancia & Maldad ‎(CD, Album)     2013    
    65482702022-51     Plan B (18)     House Of Pleasure ‎(CD, Album)     2010    
    AMPRO0067     Maicol & Manuel*     Yakaleo (Album)
2002    
    B0008074-02     R.K.M & Ken-Y*     Master Piece World Tour Sold Out ‎(CD, Album)     2006    
    B0008076-00     R.K.M & Ken-Y      Master Piece / Sold Out ‎(CD, Album + DVD, Album)     2006    
    B0010523-02     Nicky Jam     The Black Carpet ‎(CD, Album)     2007    
    B0012022-02     R.K.M & Ken-Y      The Royalty / La Realeza ‎(CD, Album, Promo)     2008    
    B0022183-02     Don Omar     The Last Don II ‎(CD, Album)     2015    
    LATR 03713-2     Nicky Jam     I'm Not Your Husband / Tu Marido ‎(CD, Single, Promo)     2005    
    none     Arcangel     Sentimiento, Elegancia & Maldad ‎(18xFile, AAC, 256)     2013    
    none     Natti Natasha     ilumiNATTI ‎(17xFile, AAC, Album, 256)     2019    
    none     Rakim & Ken-Y     MasterPiece ‎(16xFile, MP3, Album, RE, 256)     2010    
    none     Daddy Yankee     El Cartel II: Los Cangris ‎(CD, Album, Mixed)     2001    
    none     Lito & Polaco      Exitos Volumen 1 ‎(CD, Comp, Q-P)     2001    
    none     Various     Da' Concert III - En Vivo Desde Puerto Rico ‎(CD, Album)     2002    
    none     Various     Pina Records - Los Videos ‎(DVD-V)     2003    
    none     Various     Pina All Star ‎(CD, Comp)     2003    
    none     Natti Natasha X Ozuna     Criminal ‎(File, MP3, Single, 320)     2017    
    none     Various     Reggaeton All Stars: The Dream Team ‎(CD, Comp)     2005    
    PM 0108928     Grupo Wao     Como Al Principio ‎(CD, Album)     1999    
    PMCD 13127     DJ Dicky     No Fear 4: Sin Miedo ‎(CD, Album, Mixed)     2002    
    PNAR532417.2     Arcangel     Ares ‎(CD, Album)     2018    
    PR01382-0     Various     Pina...The Company - Los Mas Duros ‎(CD, Album)     2003    
    PR012724     Lito & Polaco      Mundo Frio ‎(CD, Album, Dig)     2002    
    PR12922     Various     The Godfather ‎(CD, Comp)     2002    
    PR13929     Speedy     Dando Cocotazos ‎(CD, Album, P/Mixed)     2003    
    SCD 740876-5     Speedy  Feat. Lumidee     Sientelo ‎(CD, Single, Car)     2005    
    VLCD321-1     Various     El Disco De Reggaeton ‎(CD, Comp + DVD-V, PAL)     2004    

Bamboo Records

Bamboo Records była amerykańską wytwórnią w latach 1969-70 dystrybuowaną przez Scepter Records (nie mylić z jej bardziej znanym imiennikiem brytyjskiej wytwórni reggae). Wytwórnię prowadziła Yolanda Hardin, matka Mela Hardina i ciotka Tima McPhersona, znani jako Mel & Tim. Kuzyni z Mississippi byli w Chicago, kiedy usłyszał ich Gene Chandler, który został ich producentem. 

W 1970 roku mieli przebój „Backfield in Motion” [Bamboo 107, # 10], a następnie „Good Guys Only Win in the Movies” [Bamboo 109, # 45], ale ich okres się skończył, podobnie jak sukces Bamboo Records. Później podpisali kontrakt ze Stax Records i w 1972 roku mieli singiel w pierwszej dwudziestce z „Starting All Over Again” [Stax 0127].

                         Hity na listach przebojów

10.1969 Backfield In Motion / Do Right Baby Mel And Tim 10.US
02.1970 Good Guys Only Win In The Movies Mel And Tim 45.US

Wand Records

Wytwórnia powstała na bazie wytwórni-matki,Scepter w 1961 roku,której szefem była Florence Greenberg.

Działo się to w okresie największego powodzenia Scepter za sprawą serialu hitów grupy Shirelles.Nowa filia miała wydawać "cięższy" materiał rhythm' n' bluesowy,z czasem jednak trudno było jej profil odróżnić od katalogu Scepter,tym bardziej ,że posiadały wspólny personel i biura.
Pierwszym i udanym nabytkiem nowej firmy był Chuck Jackson,wokalista rhythm'n 'bluesowy z Płd. Karoliny,śpiewający wcześniej z Del-Vikings.Na solowe śpiewanie namówił go,jego idol -Jackie Wilson.Wiele wytwórni ostrzyło sobie zęby na kontrakt nagraniowy [minn.Columbia,Brunswick i RCA],ale Jackson wybrał najmniejszą z nich Wand,głównie ze względu na otwartość i szczerość intencji.

Innym nabytkiem była grupa Isley Brothers ,która miała wielki hit w 1959r-"Shout".Jednakże dalsze nagrania dla RCA sprzedawały się kiepsko,stąd desperackie próby zmiany wytwórni [tylko w 1961r próbowali w 7 firmach płytowych],by w końcu wylądować z powodzeniem w Scepter/Wand z przebojami "Twist and shout" i "Twistin' with Linda".Z powodzeniem póżniej kontynuują karierę w United Artist i Motown,by w końcu lat 60-tych uzyskać status supergwiazdy.Ukoronowaniem ich kariery było założenie własnej wytwórni T-Neck.

W 1963r Greenberg odkupiła taśmy od małej wytwórni Jerden z Seattle nieznanej grupy Kingsmen.Taśma zawierała chropawy typowy dla garażowego grania materiał z piosenką "Louie Louie",która w rezultacie okazała się największym hitem wytwórni wszechczasów.
Innym nabytkiem z Płd. Karoliny obok Chucka Jacksona była Maxine Brown,która wcześniej nagrywała dla lokalnej wytwórni Nomar.Jej właściciel Tony Bruno odsprzedał ją Wand i razem ze swoją podopieczną przeszedł pod skrzydła nowej wytwórni,zapewniając jej długą serię przebojów.Jednym z nich był "Oh no not my baby" póżniejszy cover Roda Stewarta.

W 1965r Scepter/Wand zmienia swoją siedzibę na 254 W.54th St. w Nowym Jorku,gdzie ulokowano własne studio nagraniowe,hurtownię płyt i biura.To był okres największego rozkwitu firmy.
Mimo posiadania wielu znanych artystów [Brenton Wood,Timmy Shaw, Bessie Banks, Don and the Goodtimes, Nella Dodds, Dee Clark ] nagrania z póżnych lat 60-tych Wand Rec nie trafiają na listy bestsellerów.Odejście w 1968r Chucka Jacksona regularnego dostarczyciela hitów pogłębiło tą sytuację.

Niewiele wnieśli ożywienia nowi aryści nagrywający na początku lat 70-tych ,tacy jak Mad Lads, Earl King, the Independents, the Southside Movement, the South Shore Commission, Walter Jackson, the Rivingtons, Ultra High Frequency.Ostatnim nagranym przez Wand Rec singlem był "I get lifted" zespołu Sweet Music z wiosny 1976r.W tym czasie Florence Greenberg po 17 latach aktywności postanawia odejść z biznesu i przedaje firmę Springboard International ,w skład której wchodziły Springboard Rec,Trip Rec i Up Front Rec.Dzisiaj Wand Records jest pamiętana głównie za sprawą The Shirelles,Dionne Warwick czy mega hitu "Louie Louie".

Hity na singlowej liście przebojów "Billboard"

Maxine Brown - If You Gotta Make A Fool Of Somebody WAND- 1104 12.1965 63[9] Maxine Brown- It's Gonna Be Alright WAND-173 02.1965 56[7] Maxine Brown- One Step At A Time WAND-185 07.1965 55[8] Russell Byrd -You'd Better Come Home WAND-107 05.1961 50[5] Nella Dodds - Come See About Me WAND-167 11.1964 74[3] Nella Dodds - Finders Keepers, Losers Weepers WAND-171 01.1965 96[2] Esquires -You've Got The Power WAND-1193 12.1968 91[5] Freddie Hughes -Send My Baby Back WAND-1182 07.1968 94[6] Independents - Baby I've Been Missing You WAND-11258 07.1973 41[8] Independents- It's All Over WAND-11263 11.1973 65[4] Independents- Just As Long As You Need Me, Part 1 WAND-11245 05.1972 84[5] Independents- Leaving Me WAND-11252 04.1973 21[13] Independents- Let This Be A Lesson To You WAND-11279 11.1974 88[4] Isley Brothers - Twistin' With Linda WAND-127 09.1962 54[9] Isley Brothers - Twist And Shout WAND-124 06.1962 17[16] Chuck Jackson - Any Day Now My Wild Beautiful Bird WAND-122 04.1962 23[12] Chuck Jackson - Any Other Way WAND-141 11.1963 81[5] Chuck Jackson - Beg Me WAND-154 05.1964 45[10] Chuck Jackson - Can't Let You Out Of My Sight WAND-191 08.1965 91[4] Chuck Jackson - Daddy's Home WAND-1155 05.1967 91[1] Chuck Jackson - If I Didn't Love You WAND-188 08.1965 46[7] Chuck Jackson - I Don't Want To Cry WAND-106 02.1961 36[7] Chuck Jackson - I Keep Forgettin' WAND-126 09.1962 55[7] Chuck Jackson - I Need You So WAND-198 10.1965 98[1] Chuck Jackson - I Wake Up Crying WAND-110 08.1961 59[8] Chuck Jackson - Shame On Me WAND-1166 10.1967 76[9] Chuck Jackson - Since I Don't Have You WAND-169 11.1964 47[8] Chuck Jackson - Something You Got WAND-181 04.1965 55[9] Chuck Jackson - Tell Him I'm Not Home WAND-132 02.1963 42[10] Chuck Jackson - It Never Happens In Real Life WAND-108 04.1961 46[7] Joe Jeffrey Group - My Pledge Of Love WAND-11200 06.1969 14[12] Kingsmen - Annie Fanny WAND-189 08.1965 47[8] Kingsmen- Death Of An Angel WAND-164 09.1964 42[9] Kingsmen- Killer Joe WAND-1115 04.1966 77[4] Kingsmen- Louie Loue WAND-143 05.1966 97[2] Kingsmen- Louie Loue WAND-143 11.1963 2[16] Kingsmen- Money WAND-150 03.1964 16[11] Kingsmen- The Climb WAND-183 05.1965 65[6] Kingsmen- The Jolly Green Giant WAND-172 01.1965 4[12] Rosco Robinson -That's Enough WAND-1125 08.1966 62[8] Timmy Shaw -Gonna Send You Back To Georgia A City Slick WAND-146 01.1964 41[7] South Shore Commisison - Free Man WAND-11287 06.1975 61[7] South Shore Commisison - Train Called Freedom WAND-11294 02.1976 86[4] South Shore Commisison - We're On The Right Track WAND-11291 01.1976 94[4] South Side Movement - I' Been Watchin' You WAND-11251 04.1973 61[10]

Albumy na liście przebojów "Billboard"

WDM/WDS-657 - The Kingsmen In Person - Kingsmen [1964] #20 WDM/WDS-659 - The Kingsmen, Volume II - Kingsmen [1964] #15 WDM/WDS-662 - The Kingsmen, Volume 3 - Kingsmen [1965] #22 WDM/WDS-670 - The Kingsmen on Campus - Kingsmen [1965] #68 WDM/WDS-674 - 15 Great Hits - Kingsmen [1966] #87

Soul Children

Murzyńska grupa wokalna założona pod koniec lat 60-tych w Memphis w stanie Tennessee w celu lansowania tematów spółki autorskiej Isaac Hayes i David Porter. W składzie: Anita Louis (ur. 24.11.1949 r. w Memphis), Shelbra Bennett (ur. w Memphis), John „Blackfoot” Colbert (ur. 20.11.1946 r. w Greenville w stanie Mississippi) i Norman West (ur. 30.10.1939 r. w Monroe w stanie Luizjana), zadebiutowali w 1968 r. singlem „Give ’Em Love”.

Fascynująca kompozycja Hayesa i Portera pozwoliła kwartetowi zaprezentować wielogłosowe umiejętności, przypominające chwilami wokalizę soulowego duetu Sam And Dave. Muzycznej rzetelności zespołu nie towarzyszyły niestety płytowe sukcesy. Zaledwie trzy single: „The Sweeter He Is” (z 1969 r.), „Hearsay” (z 1970 r.) i „I’ll Be Other Woman” (z 1973 r.) trafiły do pierwszej dziesiątki amerykańskich przebojów rhythm’n’bluesowych. Po likwidacji wytwórni Stax, grupa w trzyosobowym składzie przeszła pod skrzydła Epic Records. W 1983 r. Colbert, pod pseudonimem J. Blackfoot, odniósł sukces w USA i Wielkiej Brytanii singlem „Taxi”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Give 'Em Love/Move Over	Soul Children	11.1968	-	-	Stax 0008	[written by Isaac Hayes,David Porter][produced by Isaac Hayes,David Porter][40[3].R&B Chart]
I'll Understand/Doing Our Thang	Soul Children	02.1969	-	-	Stax 0018	[written by Isaac Hayes,David Porter][produced by Isaac Hayes,David Porter][29[7].R&B Chart]
Tighten Up My Thang/Take Up The Slack	Soul Children	05.1969	-	-	Stax 0030	[written by Isaac Hayes,David Porter][produced by Isaac Hayes,David Porter][49[2].R&B Chart]
The Sweeter He Is (Part I)/The Sweeter He Is (Part II)	Soul Children	09.1969	-	52[7]	Stax 0050	[written by Isaac Hayes,David Porter][produced by Isaac Hayes,David Porter][7[13].R&B Chart]
Hold On, I'm Coming/Make It Good	Soul Children	04.1970	-	-	Stax 0062	[written by Isaac Hayes,David Porter][produced by Isaac Hayes,David Porter][48[2].R&B Chart]
Hearsay/Don't Take My Sunshine	Soul Children	03.1972	-	44[11]	Stax 0119	[written by Norman West, John Colbert][produced by Jim Stewart, Al Jackson][5[13].R&B Chart]
Don't Take My Kindness For Weakness/Just The One (I've Been Looking For)	Soul Children	08.1972	-	102[4]	Stax 0132	[written by James Banks, Eddie Marion, Henderson Thigpen][produced by Jim Stewart][14[11].R&B Chart]
It Ain't Always What You Do (It's Who You Let See You Do It)/All That Shines Ain't Gold	Soul Children	03.1973	-	105[3]	Stax 0152	[written by Homer Banks, Raymond Jackson, Carl Hampton][produced by Jim Stewart, Al Jackson][11[10].R&B Chart]
Love Is A Hurtin' Thing/Poem On The School House Door	Soul Children	07.1973	-	-	Stax 0170	[written by Ben Raleigh, Dave Linden][produced by Al Jackson, John Gary Williams][59[7].R&B Chart]
I'll Be The Other Woman/Come Back Kind Of Love	Soul Children	02.1974	-	36[9]	Stax 0182	[written by Homer Banks, Carl Hampton][produced by Al Jackson, Homer Banks, Carl Hampton][3[19].R&B Chart]
Love Makes It Right	Soul Children	08.1974	-	-	Stax 0218	[written by H. Banks, C. Hampton][produced by Homer Banks, Carl Hampton][47[11].R&B Chart]
Finders Keepers/Midnight Sunshine	Soul Children	02.1976	-	-	Epic 50178	[written by J. Colbert, N. West][produced by Don Davis][49[11].R&B Chart]
If You Move, I'll Fall/A Little Understanding	Soul Children	06.1976	-	-	Epic 50236	[written by J. Dean, W. Wooten][produced by Don Davis][99[2].R&B Chart]
Where Is Your Woman Tonight?/Merry-Go-Round	Soul Children	04.1977	-	-	Epic 50345	[written by B. Crutcher, D. Porter][produced by David Porter][96[3].R&B Chart]
Can't Give Up A Good Thing/Signed, Sealed And Delivered	Soul Children	05.1978	-	-	Stax 3206	[written by Joe Shamwell][produced by David Porter, Lester Snell][19[14].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Soul Children	Soul Children	09.1969	-	154[6]	Stax 2018	[produced by Isaac Hayes & David Porter]
Genesis	Soul Children	04.1972	-	159[6]	Stax 3003	[produced by Al Jackson Jr., Carl Hampton, Homer Banks, Raymond Jackson, Jim Stewart ]

David Soul

Właśc. David Solberg, ur. 28.08.1943 r. w Chicago w stanie Illinois. Debiutował pod pseudonimem „Soul” jako piosenkarz folkowy, zanim postawił na aktorstwo. W 1966 r. połączył oba talenty w telewizyjnych programach „Merv Griffin Show”, w których występował jako tajemniczy wokalista w masce. Z czasem przyszła kolej na mniej „anonimowe” role w serialach „Here Comes The Bride”, „Ulice San Francisco” i „Encyclopaedia Britannica Presents”.

Największą popularność zdobył w latach 70-tych jako Ken Hutchinson w opowiadającym o parze detektywów serialu „Starsky And Hutch”. Efektem ubocznym telewizyjnej kariery był płytowy debiut z 1976 r. Singel „Don’t Give Up On Us” (autorem i producentem był Tony Macauley) trafił na szczyt listy brytyjskiej i amerykańskiej. W USA Soul pozostał wykonawcą jednego przeboju, jednak w Anglii zdołał wypromować kilka innych, w tym bestsellerowy
„Silver Lady”, współautorstwa Geoffa Stephensa.

Nagrania Soula cechował „spięty luz” wokalisty, przesłodzone orkiestralne aranżacje i sentymentalne teksty. Wszystko to razem uczyniło z piosenkarza synonim popu połowy lat 70-tych.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Don't Give Up On Us/Black Bean Soup	David Soul	12.1976	1[4][16]	1[1][19]	Private Stock PVT 84	[gold-US][written by Tony Macaulay][produced by Tony Macaulay]
Going In With My Eyes Open/Topanga	David Soul	03.1977	2[8]	54[7]	Private Stock PVT 99	[written by Tony Macaulay][produced by Tony Macaulay]
Silver Lady/Rider	David Soul	08.1977	1[3][14]	52[12]	Private Stock PVT 115	[written by Tony Macaulay, Geoff Stephens][produced by Tony Macaulay]
Let's Have A Quiet Night In/Mary's Fancy	David Soul	12.1977	8[9]	-	Private Stock PVT 130	[gold-US][written by Tony Macaulay][produced by Tony Macaulay]
It Sure Brings Out The Love In Your Eyes/A Friend Of Mine	David Soul	05.1978	12[9]	-	Private Stock PVT 137	[written by Tony Macaulay, Geoff Stephens ][produced by Tony Macaulay]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
David Soul	David Soul	11.1976	2[28]	40[22]	Private Stock PVLP 1012	[produced by Elliot Mazer]
Playing to an Audience of One	David Soul	09.1977	8[23]	86[7]	Private Stock PVLP 1026	[produced by Tony Macaulay]
Gold	David Soul	03.2020	28[2]	-	Crimson CRIMCD 649	-

Seger Ellis

Seger Ellis (ur. 4 lipca 1904r w Houston, Texas, zm. 1995r w Houston, Texas), jazzowy pianista i wokalista. Kilkukrotnie wystąpił w filmach krótkometrażowych współpracując głównie z reżyserką Idą Lupino.

Kariera Ellisa zaczęła się na początku lat 20-tych XX wieku, kiedy grał na klawiszach koncerty na żywo dla lokalnej radiostacji w Houston (później znanej jako KRPC). W 1925 dołączył do orkiestry Lloyd Finlay na sesje nagraniową „w plenerze” dla studia Victor Records, gdzie pozwolono mu zagrać dwie solówki fortepianowe. Z powodów technicznych nie zostały one wydane, lecz dzięki nim Ellis został zaproszony do prawdziwego studia nagraniowego Victor w Camden w stanie New Jersey, by zagrać kilka solówek własnej kompozycji. To były pierwsze nagrania studia Victor, w których użyte zostały nowe elektryczne mikrofony i zestawy nagrywające. Technika nie była jeszcze dopracowana, co wyjaśnia, dlaczego ostatecznie zostały wydane tylko cztery utwory, z czego utwory ze strony B, Prairie Blues oraz Sentimental Blues, odniosły skromny sukces.

Po pierwszych nagraniach Ellis wrócił do Houston, gdzie nadal pracował w radio, a także grał lekkie utwory komediowe (wodewile) w teatrach. W tym okresie, głównie na prośbę pracodawców z radiostacji, zaczął dodawać do gry na pianinie partie wokalne. Jego łagodny głos spodobał się publiczności i w 1927 roku został zaproszony do Nowego Jorku w celu nagrania prób wokalnych. Jego pierwszym wydanym nagraniem był utwór Sunday z wytwórni Columbia. Następnie nagrał kilka innych piosenek dla Okeh Records, wspierany przez małe zespoły studyjne, które sam mógł wybrać. Dzięki temu udało mu się rozpocząć współpracę z wieloma wybitnymi muzykami jazzowymi tego okresu, m. in. takimi jak Tommy i Jimmy Dorsey, Joe Venuti, Eddie Lang, Andy Sanella, a także dwukrotnie zagrał z Louisem Armstrongiem. Nagrywając dla wytwórni Okeh, Ellis śpiewał altem, z czym nie czuł się zbyt swobodnie na początku kariery, gdyż uważał, że jego głos jest zbyt wysoki.

W roku 1931 Ellis wycofał się z życia artystycznego. Pod koniec lat 30-tych wrócił na estradę ze swoim big bandem pod nazwą "Choirs of Brass Orchestra", w którym częściowo podkładał wokal. W zespole jako wokalistka występowała również jego żona, Irene Taylor. W późniejszej karierze Ellis bardziej skupił się na pisaniu piosenek, chociaż wciąż nagrywał oraz grał na fortepianie.

W 1939 Ellis zreorganizował zespół. Nowa kapela występowała w konwencji czteroosobowej sekcji instrumentów dętych. W 1941 opuścił zespół i rok później zaciągnął się do Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
My blue heaven	Seger Ellis & His Orchestra	01.1928	-	17[2]	Okeh 40 928	[written by Walter Donaldson & George Whiting]
I Can't Give You Anything But Love / Don't Keep Me In The Dark Bright Eyes	Seger Ellis & His Orchestra	09.1928	-	19[1]	Okeh 41 077	[written by Jimmy McHugh & Dorothy Fields][z musicalu na Broadway'u "Blackbirds of 1928"]
When You're Smiling	Seger Ellis & His Orchestra	11.1928	-	4[6]	Columbia 1494	[written by Joe Goodwin, Larry Shay & Mark Fisher]
Dream House	Seger Ellis & His Orchestra	01.1929	-	19[1]	Okeh 41 127	[written by Lynn Cowan & Earl Foxe]
Please Come Out of Your Dream	Seger Ellis & His Orchestra	01.1939	-	7[1]	Brunswick 8275	[written by Carl Sigman]

                                                 Piosenki na listach przebojów

Kompozycje Segera Ellisa na listach przebojów [with Don George, Harry James] 09/1945 11:60 P.M. Harry James and His Orchestra 8.US [with Glen Moore] 12/1948 You're All I Want for Christmas Frankie Laine 11.US 12/1948 You're All I Want for Christmas Frank Gallagher 25.US 12/1949 You're All I Want for Christmas Frankie Laine 29.US

Bob Kayli

 Bob Kayli [prawdziwe nazwisko Robert L. Gordy],ur. 15.07.1931r w Detroit,brat Berry Gordy'ego,założyciela słynnej wytwórni Motown Records.

Był kierownikiem firmy edytorskiej Jobete w latach 1961-1985,związanej z Motown.Jego pierwszym nagraniem był singiel "Everyone Was There" z 1958r dla Carlton.Po wielu perturbacjach wrócił do nagrań w listopadzie 1961r wydając Small Sad Sam/Tie Me Tight w odpowiedzi Jimmy Deanowi na jego nagranie Big Bad John.

Na szczęście Motown nie wydała już więcej płyt Kayli'ego,który charakteryzował się skrzekliwym głosem.Po śmierci swojej siostry Loucye w połowie lat 60-tych przejął firmę Jobete,traktując ją jak pluton wojska.W 1972r wystąpił w filmie "Lady sings the blues".

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Everyone Was There / I Took A Dare	Bob Kayli with Barry Gordy Orchestra	11.1958	-	96[2]	Carlton 482	[written by Kayli, Gordy Jr.][With The Berry Gordy Orchestra]
Never More / Peppermint (You Know What To Do)	Bob Kayli	10.1959	-	-	Anna 1104	[written by Robert L. Gordy][produced by Roquel Davis]
Small Sad Sam/Tie Me Tight	Bob Kayli	11.1961	-	-	Tamla 54 051	[written by Sunny Skylar, E. Y. Deane][produced by Berry Gordy, Jr.]
Hold On Pearl / Toodle Loo	Bob Kayli	.1962	-	-	Gordy 7008	[written by G. Gordy, R. Gordy][produced by William Stevenson]

Bert Kaempfert

Bert Kaempfert był jednym z najpopularniejszych dyrygentów,aranżerów i wykonawcą zarazem,ale także producentem,wirtuozem fortepianu,odgrywającym kluczową rolę w powstawaniu brytyjskiego boomu beatu na początku lat 60-tych,który zaowocował brytyjską inwazją rocka w Ameryce.
Urodził się w 1923r w Barmbek,w dzielnicy robotniczej Hamburga.Już jako dziecko zdradzał inklinacje muzyczne,mając 6 lat uległ wypadkowi samochodowemu,a matka z odszkodowania kupiła mu fortepian.Stał się sprawnym pianistą,jednocześnie grając na klarnecie i saksofonie.Studiował w konserwatorium w rodzinnym mieście interesując się równolegle wszystkimi rodzajami muzyki.

Szczególnie pociągała go amerykańska muzyka big bandowa przełomu lat 30-tych i 40-tych.Jego multi-instrumentalne zdolności zadecydowały o przyjęciu go do orkiestry Hansa Buscha.Niedługo po tym trafia do orkiestry wojskowej i zostaje jako jeniec internowany w czasie działań wojennych.Zakłada własny band i gra dla żołnierzy amerykańskich stacjonujących w bazach niemieckich.Powraca do Hamburga i tam występuje w radio nadające dla żołnierzy brytyjskich,jednocześnie zajmując się komponowaniem pod pseudonimem Mark Bones.

Jego duża popularność w Hamburgu wzbudziła duże zainteresowanie wytwórni Polydor,która zatrudniła go jako aranżera,producenta i dyrektora muzycznego w drugiej połowie lat 50-tych.Współpracuje w tym czasie z jugosłowiańskim piosenkarzem pop Ivo Robicem i wiedeńskim gitarzystą i wokalistą Freddy Quinnem.Jego własna orkiestra wylansowała kilka hitów-"Catalania", "Ducky", "Las Vegas," i "Explorer",ale jego ambicje sięgały wyżej.Zaaranżował ,wyprodukował i nagrał niezapomniany szlagier "Wonderland by Night".Kaempfert razem z żoną poprosił znanego producenta z Decca Records-Milta Gablera o zaaranżowanie tej kompozycji na rynek amerykański w 1959r.Utwór z solem na trąbce z tłumikiem i orkiestrą w tle trafił w tej nowej aranżacji na szczyt amerykańskiej listy przebojów.

W następnych kilku latach jego orkiestra lansuje kilka hitów-"Tenderly", "Red Roses for a Blue Lady", "Three O'Clock in the Morning" i "Bye Bye Blues",on sam komponuje słynne tematy-"Spanish eyes"[#1 Al Martino] i "Wooden heart" [Elvis Presley],przynosząc mu międzynarodowe uznanie.Następna dekada jest dla niego równie pracowita,głównie w roli producenta.Był świadomy,że nadchodzi nowa generacja słuchaczy preferująca bardziej muzykę spod znaku rhythm' n' bluesa,niż tradycyjne bandy o estetyce lat 40-tych.Zajął się sesją nagraniową pochodzącego z Liverpool,Tony Sheridana ["Ain't She Sweet" i "Cry for a Shadow"],jako grupę towarzyszącą zatrudnił mało znany kwartet -The Beatles.W ten sposób zapisał się w historii tego zespołu-legendy.

Kaempfert odnosi nadal sukcesy jako producent,jego bestsellerowy album "Wonderland by night" trafia na szczyt amerykańskiej listy przebojów.W 1965r komponuje muzykę do filmu A man get killed -z którego tytułowa piosenka "Strangers in the night" stała się sztandarowym przebojem Franka Sinatry.Rok póżniej pisze dla tego artysty utwór-"The World We Knew (Over and Over)".

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Wonderland by night/Dreaming the blues	Bert Kaempfert and His Orchestra	11.1960	-	1[3][17]	Decca 31 141	[gold-US][written by Klaus Günter Neumann]
Cerveza /Catalania	Bert Kaempfert and His Orchestra	02.1961	-	73[6]	Decca 30 866	[written by Boots Brown]
Tenderly /Without your love	Bert Kaempfert and His Orchestra	03.1961	-	31[7]	Decca 31 236	[written by Walter Gross/Jack Lawrence][#17 hit Rosemary Clooney w 1952r]
Now and forever/Only those in love	Bert Kaempfert and His Orchestra	07.1961	-	48[7]	Decca 31 279	[written by Milt Gabler/Bert Kaempfert]
Afrikaan beat/Echo in the night	Bert Kaempfert and His Orchestra	01.1962	-	42[10] side B:108[3]	Decca 31 350	[written by Bert Kaempfert]
That happy feeling/Take me	Bert Kaempfert and His Orchestra	05.1962	-	67[6]	Decca 31 388	[written by Guy Warren]
Jingo jango/The little drummer boy	Bert Kaempfert and His Orchestra	12.1963	-	8[5].Christmas Singles	Decca 31 560	[written by Bert Kaempfert/Herbert Rehbein]
Red roses for a blue lady/Lonely nightingale	Bert Kaempfert and His Orchestra	01.1965	-	11[13]	Decca 31 722	[#3 hit Vaughn Monroe w 1949r][written by Roy Bennett/Sid Tepper][produced by Milt Gabler]
Three O' Clock in the morning/Nothing' s new	Bert Kaempfert and His Orchestra	05.1965	-	33[8]	Decca 31 778	[written by Julian Robledo, Dorothy Terriss][produced by Milt Gabler]
Moon over naples/The moon is making eyes	Bert Kaempfert and His Orchestra	07.1965	-	59[10]	Decca 31 812	[written by Charles Singleton, Eddie Snyder, Bert Kaempfert][piosenka znana póżniej pod innym tytułem-”Spanish Eyes”]
Bye bye blues/Remember when	Bert Kaempfert and His Orchestra	01.1966	24[10]	54[7]	Decca 31 882	[written by David Bennett/Chauncey Gray/Frederick Hamm/Bert Lown][#5 hit Bert Lowns Orchestra w 1930r]
Strangers in the night/But not today	Bert Kaempfert and His Orchestra	05.1966	-	124[2]	Decca 31 945	[written by Bert Kaempfert, Charles Singleton, Eddie Snyder ]
I can' t give you anything but love/Milica	Bert Kaempfert and His Orchestra	10.1966	-	100[1]	Decca 32 008	[written by Dorothy Fields/Jimmy McHugh][produced by Milt Gabler]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Wonderland by night	Bert Kaempfert and His Orchestra	12.1960	-	1[5][40]	Decca 74 101	[gold]
Dancing in wonderland	Bert Kaempfert and His Orchestra	11.1961	-	92[6]	Decca 74 161
Afrikaan beat and other favorities	Bert Kaempfert and His Orchestra	04.1962	-	82[13]	Decca 74 273
That happy feeling	Bert Kaempfert and His Orchestra	09.1962	-	14[17]	Decca 74 305
Living it up!	Bert Kaempfert and His Orchestra	07.1963	-	87[12]	Decca 74 374
Lights out,sweet dreams	Bert Kaempfert and His Orchestra	11.1963	-	79[6]	Decca 74 265
Blue midnight	Bert Kaempfert and His Orchestra	01.1965	-	5[55]	Decca 74 569	[gold-US]
Three O' Clock in the morning	Bert Kaempfert and His Orchestra	07.1965	-	42[22]	Decca 74 670
The magic music of far away places	Bert Kaempfert and His Orchestra	09.1965	-	27[23]	Decca 74 616
Bye bye blues	Bert Kaempfert and His Orchestra	03.1966	4[22]	46[28]	Decca 74 693
Best of Bert Kaempfert	Bert Kaempfert and His Orchestra	04.1966	27[1]	-	Polydor LPHM 84012 [UK]
Swinging Safari	Bert Kaempfert and His Orchestra	05.1966	20[15]	-	Polydor LPHM 46384 [UK]
Strangers in the night	Bert Kaempfert and His Orchestra	07.1966	13[26]	39[21]	Decca 74 795
Bert Kaempfert' s Greatest Hits	Bert Kaempfert and His Orchestra	10.1966	-	30[40]	Decca 74 810	[gold-US]
Relaxing sound of Bert Kaempfert	Bert Kaempfert and His Orchestra	02.1967	33[3]	-	Polydor 583501 [UK]
Hold me	Bert Kaempfert and His Orchestra	05.1967	36[5]	122[7]	Decca 74 860
Bert Kaempfert-Best seller	Bert Kaempfert and His Orchestra	02.1967	25[18]	-	Polydor 583551 [UK]
Kaempfert special	Bert Kaempfert and His Orchestra	08.1967	24[5]	-	Polydor 236 207 [UK]
The world we knew	Bert Kaempfert and His Orchestra	10.1967	-	136[7]	Decca 74 925
My way of life	Bert Kaempfert and His Orchestra	11.1968	-	186[2]	Decca 75 059
Warm and wonderful	Bert Kaempfert and His Orchestra	03.1969	-	194[5]	Decca 75 089
Traces of love	Bert Kaempfert and His Orchestra	11.1969	-	153[10]	Decca 75 140
The Kaempfert touch	Bert Kaempfert and His Orchestra	03.1970	-	87[7]	Decca 75 175
Orange coloured sky	Bert Kaempfert and His Orchestra	02.1971	49[1]	140[6]	Decca 75 256
Bert Kaempfert now!	Bert Kaempfert and His Orchestra	09.1971	-	188[2]	Decca 75 305
Sounds sensational	Bert Kaempfert and His Orchestra	07.1980	17[8]	-	Polydor POLTB 10 [UK]

Joan Jett & The Blackhearts

Joan Jett (ur. jako Joan Marie Larkin, po rozwodzie rodziców przyjęła nazwisko panieńskie matki -Jett; 22.09.1958r, Filadelfia, Pensylwania, Stany Zjednoczone) - voc, g; kompozytorka, autorka tekstów, producentka nagrań; aktorka. Od 1975 do 1978 występowała w słynnej dziewczęcej grupie rockowej The Runaways. Po jej rozwiązaniu wyjechała na początku 1979r do Londynu i ze Steve'em Jonesem i Paulem Cookiem, muzykami The Sex Pistols, nagrała feministyczny song z repertuaru Lesley Gore You Don't Own Me, własny zadziorny utwór Don't Abuse Me oraz glamrockowy hymn zespołu The Arrows I Love Rock'n'Roll. Niestety, owoce sesji nie zainteresowały wytwórni płytowych - z wyjątkiem holenderskiego oddziału Vertigo, który ograniczył się wszakże do wydania You Don't Own Me i Don't Abuse Me na singlu.

 Rozgoryczona artystka wróciła do Stanów, gdzie rozpoczęła zdjęcia do filmu fabularnego We're All Crazy Now! Bernarda Girarda o historii The Runaways, ale obraz nie został ukończony; gotowe sekwencje wykorzystano później w komedii Du Beat-e-o (1984, reż. Alan Sacks), również z udziałem Jett. Na planie poznała wszakże znanego kompozytora i producenta nagrań, Kenny'ego Lagunę. Jemu powierzyła swą karierę: uczyniła menażerem, współtwórcą repertuaru i głównym producentem wszystkich płyt, jakie od tej pory zrealizowała (w pierwszych latach wraz z innym słynnym kompozytorem i producentem - Ritchiem Cordellem). I niebawem przystąpiła wraz z takimi muzykami, jak Sean Tyla - g z Tyla Gang oraz Frank Infante - b i Clem Burke -dr z Blondie, do pracy nad pierwszym solowym albumem, „Joan Jett". Oprócz własnych piosenek w rodzaju Bad Reputation, You Don't Know What You've Got, Let Me Go i Jezebel zarejestrowała kilka standardów, jak Shout The Isley Brothers, Woolly Bully Sam The Sham And The Pharoahs oraz (Do You Wanna) Touch Me (Oh Yeah) i Doing All Right With The Boys Gary'ego Glittera, a program uzupełniła utworami z holenderskiego singla. Gotowe dzieło zostało co prawda odrzucone przez kilkadziesiąt wytwórni w Stanach, ale ukazało się latem 1980 nakładem utworzonej przez Jett i Lagunę firmy Blackheart, a w Europie nakładem Arioli. Gdy zaś okazało się, że całkiem nieźle się sprzedaje, zostało wydane w marcu 1981 w wersji zremiksowanej jako „Bad Reputation" nakładem amerykańskiej wytwórni Boardwalk Neila Bógarta.

Zakorzenione w tradycji rocka, ale pełne chwilami punkowej werwy, wyznaczyło styl wszystkich późniejszych płyt Jett, nagrywanych już z własnym zespołem The Blackheads (pierwszy skład stanowili: Eric Abel - g, Gary Ryan - b, Danny O'Brien - dr, ale zaraz potem ustalił się inny: Ryan, Ricky Byrd - g, Lee Crystal - df). Już z nim artystka wystąpiła w filmie Urgh! A Music War (1981, reż. Derek Burbidge), a na soundtracku, „Urgh! A Music War - The Album" (A&M, 1981), umieściła koncertowe wykonanie Bad Reputation.

Przełomem w karierze Jett była ogromnie popularna po obu stronach Atlantyku płyta „I Love Rock'n'Roll" z grudnia 1981r, której towarzyszyły dwa przebojowe single:I Love Rock'n'Roll/You Don't Know What You Got ze stycznia 1982r i Crimson And Clover/Oh Woe Is Me z kwietnia tego roku. Tak jak poprzednia wyrastała z rockowej tradycji, zwłaszcza z glam rocka, i tak jak poprzednia miała w sobie wiele z punkowej pasji, ale była dokonaniem o wiele bardziej spójnym, dynamicznym i porywającym niż debiut. Zachwycała zwłaszcza nowa wersja I Love Rock'n'Roll The Arrows. Miażdżący riff, na którym została oparta, był bez wątpienia jednym z najbardziej charakterystycznych motywów rocka tamtych czasów. Ale urzekały też inne przeróbki standardów, zwłaszcza Crimson And Clover i Bits And Pieces zespołów Tommy James And The Shondells i The Dave Clark Five, oraz świetne własne kompozycje, chociażby (I'm Gonna) Run Away, Love Is Pain, You're Too Possessive czy Be Straight (napisana z Gregiem Kihnem). A na fali sukcesu „I Love Rock'n'Roll" na listach przebojów w tym czasie pojawiły się też dwa single z piosenkami z „Bad Reputation": w lipcu 1982r (Do You Wanna) Toimh Me (Oh Yeah)/Victim Of Circumstance i w listopadzie tego roku You Don't Own Me/Jezebel.

Chociaż jednak Jett była wówczas u szczytu powodzenia, w związku ze śmiercią Bogarta została bez kontraktu fonograficznego. Wraz z Laguną znowu powołała do życia firmę Blackheart, tym razem w ramach MCA. Niestety, „Album" z lipca 1983, dorównujący poprzednim, zawierający m.in. świetne opracowania Tossin' And Turnin' The Searchers, Star Star The Rolling Stones i Everyday People Sly And The Family Stone oraz wyborne własne utwory w rodzaju Fake Friends, French Song, Why Can't We Be Happy, I Love Playing With Fire i Had Enough, miał już zdecydowanie mniejsze powodzenie. A i towarzyszące mu single, Fake Friends/Nightime z lipca 1983r i Everyday People/Why Can't We Be Happy? z września tego roku, pojawiły się tylko w dolnych rejonach list przebojów. Zupełnie zaś przepadły na rynku następne płyty: „Glorious Results Of Misspent Youth" z października 1984r, zawierająca m.in. nową wersję Cherry Bomb The Runaways, promowana singlem I Love You Love Me Love (utwór z repertuaru Gary'ego Glittera ('Talkin' 'Bout My Baby, oraz „Good Music" z października 1986r, zawierająca m.in. przeróbki Fun Fun Fun The Beach Boys, nagraną z gościnnym udziałem muzyków tego zespołu, You Got Me Floatin' Jimiego Hendrixa i Roadrunner Jonathana Richmana, a także świetną własną kompozycję Black Leather, promowana singlem Good Music/Fantasy.

Jett wystąpiła u boku Michaela J. Foxa w filmie muzycznym Light Of Day (Światłość dnia; 1987, reż. Paul Schrader). Wraz z fikcyjną grupą The Barbusters wykonywała w nim takie piosenki, jak Light Of Day (napisana na zamówienie twórców przez Bruce'a Springsteena), It's All Coming Down Tonight, Rude Mood i Sweet Emotion. Większość z nich ukazała się w lutym 1987r na soundtracku „Light Of Day", a tytułowa także na singlu Light Of Day/ Roadrunner z lutego 1987r. Na fali zaś sukcesu filmu sporą popularność zyskała też następna płyta artystki, „Up Your Alley" z maja 1988r, z repertuarem przygotowanym.we współpracy kompozytorskiej z dwójką specjalistów od muzyki na listy przebojów, Desmondem Childem i Diane Warren (np. I Hate Myself For Lovin' You, Little Liar, You Want In I Want Out, Desire), ale zawierająca też zadziorne wersje Tulane Chucka Berry'ego i I Wanna Be Your Dog Igggy'ego Popa. Towarzyszyły jej hitowe single I Hate Myself For Loving You/Love Is Pain z czerwca 1988r i Little Liar/What Can I Do For You z października tego roku.

Sukcesem był też album „The Hit List" ze stycznia 1990r, promowany singlami Dirty Deeds (Done Dirt Cheep)/Let It Bleed z tego samego miesiąca i Love Hurts/Handyman z kwietnia, zawierający wyłącznie przeróbki, m.in. Pretty Vacant The Sex Pistols, Dirty Deeds (Done Dirt Cheep) AC/DC, Tush TL Top, Up From The Skies Jimiego Hendrixa, Have You Ever Seen The Rain? Creedence Clearwater Revival, Love Me Two Times The Doors, Love Hurts Roya Orbisona, a także Celluloid Heroes The Kinks, nagraną z gościnnym udziałem Raya Daviesa, wokalisty tego zespołu.

Niepowodzeniem była natomiast płyta „Notorious" z sierpnia 1991r, kolejny, zdecydowanie mniej udany owoc współpracy z Childem i Warren; w repertuarze bronił się jedynie utwór Backlash, stworzony z Paulem Westerbergiem z The Replacements. W tym okresie Jett pojawiła się w jednym z odcinków serialu Highlander, czyli Nieśmiertelny, zatytułowanym Free Fall (1992, reż. Thomas J. Wright .
Album „Flashback" z listopada 1993r był zbiorem rzadkich nagrań i zawierał wczesną wersję I Love Rock'n'Roll, nagraną z muzykami The Sex Pistols, przeróbki Summertime Blues Eddiego Cochrana, Bring It On Home Sama Cooke' a,Rebel Rebel Davida Bowiego i Indian Giver zespołu The 1910 Fruitgum Co., a także EMI The Sex Pistols pod zmienionym tytułem MCA, ponadto zaś piosenki rozproszone dotychczas na składankach i płytach filmowych, jak Gotcha Where I Want Ya z soundtracku „Gotcha!" (MCA - Curb,. 1985), She's Lost You z soundtracku „Less Than Zero" (Der Jam, 1987) oraz wspólne koncertowe wykonanie Chern Bomb z zespołem L7 ze „Spirit Of 73 - Rock For Choice’ (Sony 550,1995). W tym czasie na ścieżce dźwiękowej komedii Wayne's World 2 (Świat Wayne'a 2; 1993. reż. Stephen Surjik) pojawił się utwór I Love Rock'n'Roll i w związku z tym został znowu wydany na singlu, zawierającym na stronie B nową piosenkę artystki - Activity Grrrl z jej kolejnej dużej płyty, „Pure And Simple" z czerwca 1994r. Wsparły ją tym razem dziewczęta z zespołów rockowych, dia których stała się kimś w rodzaju guru: Kathleen Hanna z Bikini Kill, Kat Bjelland z Babes In Toyland oraz Donita Spares i Jennifer Finch z L7, a także m.in. Mike Howe i John Marshall z Metal Church. W repertuarze zaś znalazł się m.in niezwykły utwór Go Home, napisany razem z Hanną pod wpływem zdarzeń z lipca 1993, gdy nieznany sprawca zgwałcił i zamordował w Seattle Mię Zapatę, wokalistkę The Gits.

W marcu 1995r Jett dała cykl koncertów z muzykami tej grupy (Joe Spleen - g, Matt Dresdner - b, Steve Moriarty - dr), a jeden z nich udokumentowano w sierpniu albumem „Evil Stig". W programie znalazły się zarówno utwory wokalistki, np. Activity Grrrl, jak i formacji, np. Second cond Skin, Spear And Magic Helmet oraz Whirlwind, zaśpiewany w duecie z nieżyjącą artystką (jej głos odtworzono z taśmy), a także premierowy, stworzony wspólnymi siłami Last To Know. Cały dochód ze sprzedaży wydawnictwa przeznaczono na pokrycie kosztów prywatnego śledztwa zmierzającego do schwytania zabójcy Zapaty (co się udało - w 2004 został osądzony). Na „Evil Stig" zabrakło piosenki Go Home- jej wykonanie z towarzyszeniem Hanny, The Blackhearts i The Gits ozdobiło składankę „Home Alive - The Art Of Self Defense" (Epic, 1996).


W 1997r Jett wystąpiła w jednym z odcinków serialu Ellen (Hello Muddah Hello Faddah), a w 1998r w obrazie Boogie Boy (Boogie Boy; reż. Craig Hamann). W 2001r pojawiła się na Broadwayu w scenicznej wersji ekranowego musicalu The Rocky Horror Picture Show. A w następnych latach kontynuowała karierę aktorską rolami w filmach By Hook Or By Crook (2001r, reż. Harriet Dodge i Silas Howard) i The Sweet Life (2003r, reż. Rocco Simonelli). Udzieliła też głosu jednemu z bohaterów Godly Boyish (2004r, reż. Cam Archer). W chwilach wolnych prowadziła natomiast własny program Joan Jett's Radio Revolution w Underground Garage, jednej ze stacji satelitarnego radia Sirius. W tym czasie tylko sporadycznie wracała do studia. W czerwcu 1998 wydała „Fetish", zestaw starych, ale też nowych nagrań, jak Fetish i Baby Blue.

W 2002 wypuściła wspólny singel z Cherie Currie, dawną koleżanką z The Runaways: Cherry Bomb (wersja koncertowa)/Don'f Believe In Heaven/Long Time. Dopiero w kwietniu 2004r - tylko w Japonii - ukazał się następny album Jett z premierowym materiałem, zatytułowany „Naked" i zawierający przeróbki Season Of The Witch Donovana czy Androgynous Paula Westerberga oraz blade własne piosenki, jak Kiss On The Lips, napisana z Kathleen Hanną, Naked, Bad Time, Right In The Middle, Watersign bądź Tube Talkin'. Na wydanej w czerwcu 2006r w Stanach płycie „Sinner" znalazł się materiał dostępny już na „Naked", jak Naked i Five, oraz premierowy, w tym zaangażowane, polityczne songi krytykujące administrację George'a W. Busha, jak Riddles i Change The World, a także bardziej bezpretensjonalne utwory, w dawnym stylu, jak A.C.D.C.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US/UK]	Komentarz
I love rock' n' roll/You don't know what you've got	Joan Jett & The Blackhearts	02.1982	4[10]	1[7][20]	Boardwalk 135/Epic EPCA 2152	[platinum-US][written by Alan Merrill, Jake Hooker][produced by Ritchie Cordell, Kenny Laguna][Utwór z rep. ARROWS]
Crimson and clover/Oh woe is me	Joan Jett & The Blackhearts	05.1982	60[3]	7[15]	Boardwalk 144/Epic EPCA 2485	[written by Tommy James,Peter Lucia][produced by Ritchie Cordell, Kenny Laguna][utwór z rep.Tommy James and The Shondells]
Do you wanna touch me [Oh yeah]/Victim of circumstance	Joan Jett & The Blackhearts	07.1982	-	20[14]	Boardwalk 150/Epic EPCA 2674	[written by Gary Glitter,Mike Leander][produced by Mike Leander]
Fake friends/Nitetime	Joan Jett & The Blackhearts	07.1983	-	35[10]	Blackheart/MCA 52240/Epic A3615	[written by J. Jett, K. Laguna][produced by J. Jett, R. Cordell, Kenny Laguna]
Everyday people/Why can't we be happy	Joan Jett & The Blackhearts	09.1983	-	37[9]	Blackheart/MCA 52272/Epic A 3790	[written by S. Stewart][produced by J. Jett, R. Cordell, Kenny Laguna]
I love you love/Talkin' bout my baby	Joan Jett & The Blackhearts	12.1984	-	105[1]	Blackheart/MCA 52472/-	[written by Gary Glitter,Mike Leander][produced by Mike Leander]
Good music/Fantasy	Joan Jett & The Blackhearts	10.1986	-	83[6]	Blackheart 06336/Polydor POSP 877	[written by J. Jett, K. Laguna][produced by Ken Laguna, Thom Panunzio][backing vocals:Beach Boys]
Light of day/Roadrunner	Joan Jett & The Blackhearts	02.1987	-	33[11]	Blackheart 06692/-	[written by Bruce Springsteen][produced by Jimmy Iovine][As BARBUSTERS] [tytułowa piosenka z filmu]
I hate myself for loving you/Love is pain [live]	Joan Jett & The Blackhearts	06.1988	46[6]	8[26]	Blackheart 07919/London LON 195	[written by J. Jett, D. Child][produced by Desmond Child, Kenny Laguna]
Little liar/What can i do for you	Joan Jett & The Blackhearts	10.1988	-	19[20]	Blackheart 08095/-	[written by J. Jett, D. Child][produced by Desmond Child, Kenny Laguna]
Dirty deeds/Let it bleed	Joan Jett & The Blackhearts	01.1990	69[3]	36[10]	Blackheart 73 215/Chrysalis CHS 3518	[written by Angus Young, Bon Scott, Malcolm Young][oryginalnie nagrana przez AC/DC jako "Dirty deeds done dirt cheap" w 1981r]
Love hurts	Joan Jett	07.1990	100[1]	-	-/ Warner Bros.	[written by Boudleaux Bryant]
I love rock' n' roll/You don't know what you've got [reissue]	Joan Jett & The Blackhearts	02.1994	75[2]	-	Reprise/Warner Bros W 0232CD	-
Love is all around/Rubber and glue	Joan Jett & The Blackhearts	05.1996	-	108[1]	Blackheart/Warner 17 637/-	[#29 on Country Chart by Sonny Curtis in 1980r][written by Sonny Curtis][produced by Kenny Laguna]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Bad reputation	Joan Jett & The Blackhearts	03.1981	-	51[21]	Boardwalk 37 065	[produced by Kenny Laguna, Ritchie Cordell, Mark Dodson, Steve Jones ,Paul Cook]
I love rock-n-roll	Joan Jett & The Blackhearts	12.1981	25[7]	2[59]	Boardwalk 33 243	[platinum-US][produced by Kenny Laguna, Ritchie Cordell, Glen Kolotkin]
Album	Joan Jett & The Blackhearts	07.1983	-	20[20]	Blackheart 5437	[gold-US][produced by Kenny Laguna, Ritchie Cordell, Glen Kolotkin, Joan Jett]
Glorious results of a Misspent Youth	Joan Jett & The Blackhearts	10.1984	-	67[21]	Blackheart 5476	[produced by Kenny Laguna, Richie Cordell, Thom Panunzio, Jimmy Iovine, Chris Kimsey]
Good music	Joan Jett & The Blackhearts	10.1986	-	105[16]	Blackheart 40 544	[produced by Kenny Laguna, Thom Panunzio, John Aiosa, Mark S. Berry, Larry Smith, Reggie Griffin]
Up your alley	Joan Jett & The Blackhearts	05.1988	-	19[46]	Blackheart 44 146	[platinum-US][produced by Desmond Child , Ric Browde , Kenny Laguna]
The hit list	Joan Jett & The Blackhearts	02.1990	-	36[18]	Blackheart 45 473	[produced by Joan Jett , Kenny Laguna , Thom Panunzio]
Unvarnished	Joan Jett & The Blackhearts	10.2013	-	47[1]	Blackheart	[produced by Kenny Laguna, Joan Jett, Thom Panunzio, Dave Grohl, Carianne Brinkman]