Fats Domino

Właśc. Antoine Domino Jr., ur. 26.02.1928 r. w Nowym Orleanie w stanie Luizjana (USA). Pochodzi z bardzo licznej rodziny. Gry na fortepianie nauczył się od szwagra, miejscowego muzyka Harrisona Verretta. Po ukończeniu szkoły Domino pracował w fabryce i grał w nowoorleańskich klubach pod pseudonimem Hideaway. Podczas jednego z takich występów w 1949 r. dostrzegli go Dave Bartholomew - trębacz z orkiestry Duke'a Ellingtona - oraz Lew Chudd z wytwórni Imperial Records.
 
Jego pierwszy singel z utworem "The Fat Man" - będący przeróbką kompozycji Championa Jacka Dupree "Junker's Blues" - dotarł w następnym roku do pierwszej dziesiątki listy przebojów. Był to początek wyjątkowego związku z Bartholomew, który przez następne dwadzieścia lat współtworzył i aranżował utwory Domino. Podobnie jak Professor Longhair, Domino czerpał z bogatej mieszanki muzycznych stylów, jakie znaleźć można w Nowym Orleanie. Łączył jazz tradycyjny, rytmy latynoskie, boogie-woogie, muzykę cajun i bluesa. Przedstawił osobistą syntezę tych wpływów, śpiewając rozleniwionym, ciepłym głosem przy akompaniamencie dynamicznych rytmów fortepianu. Zrelaksowany sposób, w jaki śpiewał, kłócił się czasem z gwałtownością innych artystów rhythm'n'bluesowych nagrywających dla Imperial.
 
Realizatorzy nagrań przyśpieszali często taśmy z jego utworami, zanim te ukazały się na singlach. Na początku lat 50. Domino był już jednym z najsławniejszych muzyków rhythm'n'-bluesowych w Ameryce. Jeździł na tournee po całym kraju, a takie piosenki, jak "Goin' Home", "Going To The River", "Please Don't Leave Me" i "Don't You Know", zyskały rangę przebojów.
 
Trzon zespołu towarzyszącego Domino stanowili Lee Allen (saksofon), Frank Field (gitara basowa) i Walter "Papoose" Nelson (gitara) - muzycy z grupy zebranej przez Dave'a Bartholomew do nagrań w Cosimo Studio. Rok 1955 to początek ery rock'n'rolla i biała publiczność była gotowa na przyjęcie muzyki Domino. Pierwszy sukces komercyjny osiągnął w tym samym roku singlem "Ain't That A Shame", chociaż płyta z późniejszą wersją Pata Boone'a sprzedała się w większym nakładzie. Również utwór "Bo Weevil" doczekał się nowej wersji w wykonaniu Teresy Brewer, ale dopiero chwytliwa piosenka "I'm In Love Again" - z przenikliwą grą saksofonu Allena - wprowadziła Domino na listę Top 10 muzyki pop. Na drugiej stronie singla znajdował się "My Blue Heaven" - standard lat 20. - wcześniej śpiewany w szybszym tempie przez Verretta z jazzowym zespołem Papy Celestina.
 
Kolejnym sukcesem była piosenka "Blueberry Hill". Domino nagrał ją zainspirowany wersją Louisa Armstronga z 1949 r. i nadał jej brzmienie przypominające późniejsze utwory rock'n'rollowe. Typową dla Kreoli manierę przeciągania samogłosek [ang. creole drawl] Domino doprowadził do perfekcji. W latach 1955-60 miał prawie 20 singli w pierwszej dwudziestce amerykańskiej listy przebojów. Wśród nich majestatyczny "Walking To New Orleans" - kompozycję Bobby'ego Charlesa - hołd złożony źródłom jego muzycznych inspiracji.
 
Liczba 63 singli wprowadzonych przez Domino na rhythm'n'bluesowe listy przebojów magazynu "Billboard" jest imponującym rekordem. Dla Imperial nagrywał do 1963 r., utrzymując niezmiennie wysoki poziom artystyczny. Realizował własne kompozycje, takie jak skoczne "My Girl Josephine" i "Let The Four Winds Blow", nowe wersje piosenek country ("Jambalaya" Hanka Williamsa) oraz balladowe standardy, jak chociażby "Red Sails In The Sunset" z 1963 r.-jego ostatni singlowy przebój. Złożony rytm w utworze "Be My Guest" był inspiracją późniejszych rytmów ska pochodzących z Jamajki, gdzie Domino miał swoją wierną publiczność, przed którą wystąpił w 1961 r. Jedynym jego chybionym przedsięwzięciem było nagranie utworu "Dance With Mr Domino", kiedy Domino dał się namówić na granie twista.
 
Lew Chudd sprzedał wytwórnię Imperial i przeniósł do ABC Paramount. Razem z producentami Feltonem Jarvisem i Billem Justisem zrealizował dla niej kilka albumów. Największy wkład miał jednak w organizację tras koncertowych po Stanach Zjednoczonych i Europie, które przed nowym pokoleniem odbiórców odkryty brzmienie lat 50. Kunszt gry zespołu towarzyszącego Domino (gitarzysta Roy Montrell, perkusista Cornelius Coleman, saksofoniści Herb Hardesty i Lee Allen) zarejestrowano na płycie koncertowej wydanej dla wytwórni Mercury z Los Angeles w 1965 r. Domino pracował według podobnego schematu w latach 70., łamiąc go nieznacznie nagraniem nowoorleańskiej wersji "Lady Madonna" z repertuaru The Beatles.
 
W 1968 r. nagrał album dla wytwórni Reprise, a w 1979 r. dla Sonet. Pierwsza płyta była wynikiem sesji po ponownym zejściu się z Dave'em Bartholomew. W 1991 r. wytwórnia EMI-która jest właścicielką katalogu Reprise - wydała kilkupłytowy zestaw z jego wyjątkowymi nagraniami. Domino jest bez wątpienia wielką postacią muzyki rhythm'n'-bluesowej - w sensie artystycznym, jak i dosłownym - oraz jednym z pionierów rock'n'rolla. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Fat Man /Detroit City Blues	Fats Domino	02.1950	-	-	Imperial 5058	[written by Fats Domino, Dave Bartholomew][produced by Felton Jarvis,Dave Bartholomew][2[9].R&B Chart]]
Every Night About This Time/Korea Blues	Fats Domino	11.1950	-	-	Imperial 5099	[written by A. Domino][produced by Dave Bartholomew][5[9].R&B Chart]]
Rockin' Chair/Careless Love	Fats Domino	12.1951	-	-	Imperial 5145	[written by A. Domino, Al Young][9[1].R&B Chart]]
Goin' Home/Reeling And Rocking	Fats Domino	04.1952	-	-	Imperial 5180	[written by A. Domino, A. Young][produced by Fats Domino,Dave Bartholomew][1[1][20].R&B Chart]]
Poor Poor Me/Trust In Me	Fats Domino	10.1952	-	-	Imperial 5197	[written by A. Domino][produced by Dave Bartholomew][10[1].R&B Chart]]
How Long/Dreaming	Fats Domino	12.1952	-	-	Imperial 5209	[written by A. Young, A. Domino][9[1].R&B Chart]]
Going To The River/Mardi Gras In New Orleans	Fats Domino	04.1953	-	-	Imperial 5231	[written by D. Bartholomew, A. Domino][produced by Dave Bartholomew][2[14].R&B Chart]
Please Don't Leave Me/The Girl I Love	Fats Domino	07.1953	-	-	Imperial 5240	[written by A. Domino][produced by Dave Bartholomew, Ed Townsend][3[14].R&B Chart]
Rose Mary/You Said You Love Me	Fats Domino	10.1953	-	-	Imperial 45-5251	[written by D. Bartholomew, A. Domino][produced by Dave Bartholomew][10[1].R&B Chart]
Something's Wrong/Don't Leave Me This Way	Fats Domino	12.1953	-	-	Imperial 45-5262	[written by D. Bartholomew, A. Domino][6[11].R&B Chart]
You Done Me Wrong/Little School Girl	Fats Domino	04.1954	-	-	Imperial 5272	[written by A. Domino][produced by Dave Bartholomew][10[1].R&B Chart]]
Thinking Of You/ I Know	Fats Domino	02.1955	-	-	Imperial 5323	[written by R. Hall][produced by Dave Bartholomew][14[1].R&B Chart]]
Don't You Know/Helping Hand	Fats Domino	03.1955	-	-	Imperial 5340	[written by Domino, Bartholomew][7[7].R&B Chart]]
Ain't It A Shame/La-La	Fats Domino	07.1955	23[2]	16[9]	Imperial 5348	[gold-US][written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Dave Bartholomew,Ed Townsend][1[11][26].R&B Chart]
All By Myself/Troubles Of My Own	Fats Domino	09.1955	-	-	Imperial 5357	[gold-US][written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Dave Bartholomew][1[3][14].R&B Chart]
Poor Me/I Can't Go On	Fats Domino	11.1955	-	-	Imperial 5369	[written by A. Domino, D. Bartholomew][produced by Dave Bartholomew][A:1[1][12].R&B Chart][B:6[5].R&B Chart]
Bo Weevil/Don't Blame It On Me/td>	Fats Domino	03.1956	-	35[9]	Imperial 5375	[written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Dave Bartholomew][A:5[13].R&B Chart][B:9[8].R&B Chart]
I'm In Love Again/My Blue Heaven	Fats Domino	04.1956	12[14]	A:5[23];B:21[20]	Imperial 5386	[gold-US][A:written by Dave Bartholomew/Fats Domino][B:written by Walter Donaldson/George Whiting][produced by Dave Bartholomew][A:1[9][20].R&B Chart][B:5[14].R&B Chart]
When My Dreamboat Comes Home/So-Long	Fats Domino	07.1956	-	A:22[16];B:44[13]	Imperial 5396	[A:written by Dave Franklin/Cliff Friend][B:written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Felton Jarvis][A:5[14].R&B Chart][B:5[11].R&B Chart]
Blueberry Hill/Honey Chile	Fats Domino	10.1956	6[20]	4[27]	Imperial 5407	[gold-US][A:written by Al Lewis/Vincent Rose/Larry Stock][B:written by A. Domino, D. Bartholomew][produced by Ed Townsend,Dave Bartholomew][A:1[11][23].R&B Chart][B:2[5].R&B Chart]
Blue Monday/What's The Reason I'm Not Pleasing You	Fats Domino	01.1957	23[2]	A:9[18];B:50[10]	Imperial 5417	[gold-US][A:written by Dave Bartholomew/Fats Domino][B:written by Jimmie Grier/Earl Hatch/Coy Poe/Pinky Tomlin][produced by Dave Bartholomew][A:1[8][16].R&B Chart][B:12[4].R&B Chart]
Honey Chile/Don't You Know?	Fats Domino	02.1957	29[1]	-	London HLU 8356 [UK]	][written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Dave Bartholomew]
I'm Walkin'/I'm In The Mood For Love	Fats Domino	03.1957	A:19[7];B:25[1]	A:5[25];B:13[18]	Imperial 5428	[gold-US][written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Dave Bartholomew][1[6][16].R&B Chart]]
The Rooster Song	Fats Domino	05.1957	-	-	Imperial 147	[written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Dave Bartholomew][13[1].R&B Chart]
It's You I Love/Valley Of Tears	Fats Domino	05.1957	B:25[1]	A:22[12];B:13[18]	Imperial 5442	[written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Dave Bartholomew][B:2[11].R&B Chart]]
When I See You/What Will I Tell My Heart/	Fats Domino	08.1957	-	A:36[10];B:64[5]	Imperial 5454	[A:written by Dave Bartholomew/Fats Domino][B:written by Jack Lawrence/Peter Tinturin][A:14[3].R&B Chart][B:12[1].R&B Chart]
Wait And See/I Still Love You	Fats Domino	10.1957	-	A:27[13];B:79[4]	Imperial 5467	[A:written by Dave Bartholomew/Fats Domino][B:written by Dave Bartholomew/Fats Domino/Earl Palmer/Wilbur Watson][produced by Dave Bartholomew][7[6].R&B Chart][piosenka z filmu "Jamboree!"]
The Big Beat/I Want You To Know	Fats Domino	12.1957	20[4]	A:36[9];B:48[10]	Imperial 5477	[A:written by Ann DeLugg/Milton DeLugg][B:written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Dave Bartholomew][15[1].R&B Chart][tytułowa piosenka z filmu]
Yes, My Darling/Don't You Know I Love You	Fats Domino	03.1958	-	55[7]	Imperial 5492	[written by Dave Bartholomew/Fats Domino][10[4].R&B Chart]
Sick And Tired/No, No	Fats Domino	05.1958	26[1]	A:30[11];B:55[7]	Imperial 5515	[A:written by Dave Bartholomew/Fats Domino/Chris Kenner][B:written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Dave Bartholomew][14[5].R&B Chart]
Little Mary/Prisoner's Song	Fats Domino	07.1958	-	49[6]	Imperial 5526	[written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Dave Bartholomew][4[3].R&B Chart]
Young School Girl/It Must Be Love	Fats Domino	09.1958	-	92[1]	Imperial 5537	[written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Dave Bartholomew][15[2].R&B Chart]
Whole Lotta Loving/Coquette	Fats Domino	11.1958	-	A:6[15];B:92[1]	Imperial 5553	[gold-US][A:written by Dave Bartholomew/Fats Domino][B:written by Johnny Green/Gus Kahn/Carmen Lombardo][produced by Dave Bartholomew, Ed Townsend][A:2[15].R&B Chart][B:26[3].R&B Chart]
Telling Lies/When The Saints Go Marching In	Fats Domino	02.1959	-	A:50[9];B:50[8]	Imperial 5569	[A:written by Fats Domino/Earl Palmer][B:written by James Black/Katharine Purvis][produced by Dave Bartholomew][13[7].R&B Chart]
I'm Ready/Margie	Fats Domino	05.1959	B:18[5]	A:16[11];B:51[8]	Imperial 5585	[A:written by Pearl King,Joseph Robichaux,Ruth Durand][B:written by Con Conrad/Benny Davis/J. Russell Robinson][7[9].R&B Chart]
I Want To Walk You Home/I'm Gonna Be A Wheel Some Day	Fats Domino	08.1959	14[5]	A:8[13];B:17[13]	Imperial 5606	[A:written by Fats Domino][B:written by Dave Bartholomew/Fats Domino/Roy Hayes][produced by Dave Bartholomew][A:1[1][13].R&B Chart][B:22[4].R&B Chart]
Be My Guest/I've Been Around	Fats Domino	10.1959	A:11[12];B:33[9]	-	Imperial 5629	[A:written by Tommy Boyce/Fats Domino/John Marascalco][B:written by Fats Domino][produced by Dave Bartholomew][A:2[14].R&B Chart][B:19[5].R&B Chart]
Country Boy/If You Need Me	Fats Domino	02.1960	19[11]	A:25[10];B:98[1]	Imperial 5645	[A:written by Dave Bartholomew/Fats Domino][B:written by Fats Domino][produced by Dave Bartholomew]
Tell Me That You Love Me/Before I Grow Too Old	Fats Domino	04.1960	-	A:51[7];B:84[2]	Imperial 5660	[A:written by Dave Bartholomew/Fats Domino][B:written by Dave Bartholomew/Fats Domino/Robert Guidry]
Walking To New Orleans/Don't Come Knockin'	Fats Domino	06.1960	19[10]	A:6[14];B:21[11]	Imperial 5675	[gold-US][A:written by Dave Bartholomew/Fats Domino/Robert Guidry][B:written by Fats Domino][produced by Dave Bartholomew][A:2[11].R&B Chart][B:28[3].R&B Chart]
Three Nights A Week/Put Your Arms Around Me Honey	Fats Domino	09.1960	45[2]	A:15[11];B:58[6]	Imperial 5687	[A:written by Fats Domino][B:written by Junie McCree/Albert Von Tilzer][produced by Dave Bartholomew][8[5].R&B Chart]
My Girl Josephine/Natural Born Lover	Fats Domino	10.1960	32[4]	A:14[15];B:38[9]	Imperial 5704	[A:written by Dave Bartholomew/Fats Domino][B:written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Dave Bartholomew][A:7[12].R&B Chart][B:28[1].R&B Chart]
What A Price/Ain't That Just Like A Woman	Fats Domino	01.1961	-	A:22[9];B:33[8]	Imperial 5723	[A:written by Fats Domino/Jack Jessup/Pee Wee Maddux][B:written by Claude Demetrius/Fleecie Moore][produced by Dave Bartholomew, Ed Townsend][A:7[7].R&B Chart][B:19[7].R&B Chart]
Shu Rah/Fell In Love On Monday	Fats Domino	03.1961	-	A:32[7];B:32[6]	Imperial 5734	[A:written by Dave Bartholomew/Fats Domino][B:written by Fats Domino][produced by Dave Bartholomew]
It Keeps Rainin'/I Just Cry	Fats Domino	05.1961	49[1]	23[11]	Imperial 5753	[written by Dave Bartholomew/Fats Domino/Robert Guidry][produced by Dave Bartholomew][18[5].R&B Chart]
Let The Four Winds Blow/Good Hearted Man	Fats Domino	07.1961	-	15[11]	Imperial 5764	[written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Dave Bartholomew, Ed Townsend][2[12].R&B Chart]
What A Party/Rockin' Bicycle	Fats Domino	10.1961	43[1]	A:22[8];B:83[1]	Imperial 5779	[A:written by Dave Bartholomew/Fats Domino/Pearl King][B:written by Fats Domino/Jack Jessup/Pee Wee Maddux][produced by Dave Bartholomew]
Jambalaya (On The Bayou)/I Hear You Knocking	Fats Domino	12.1961	41[1]	A:30[7];B:67[2]	Imperial 5796	[A:written by Hank Williams][B:written by Dave Bartholomew/Pearl King][produced by Dave Bartholomew, Ed Townsend]
You Win Again/Ida Jane	Fats Domino	02.1962	-	A:22[10];B:90[2]	Imperial 5816	[A:written by Hank Williams][B:written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Dave Bartholomew]
My Real Name/My Heart Is Bleeding	Fats Domino	05.1962	-	59[7]	Imperial 5833	[written by Fats Domino][22[2].R&B Chart]
Nothing New (Same Old Thing)/Dance With Mr. Domino	Fats Domino	06.1962	-	A:77[5];B:98[1]	Imperial 5863	[A:written by Dave Bartholomew/Fats Domino/Jack Jessup/Pee Wee Maddux][B:written by Dave Bartholomew/Fats Domino][produced by Dave Bartholomew]
Did You Ever See A Dream Walking/Stop The Clock	Fats Domino	10.1962	-	A:79[5];B:103[1]	Imperial 5875	[A:written by Mack Gordon/Harry Revel][B:written by A. Domino, K. James, P. Maddux. ]
Hum Diddy Doo/Those Eyes	Fats Domino	03.1963	-	124[1]	Imperial 5909	[written by A. Domino, E. King]
You Always Hurt The One You Love/Trouble Blues	Fats Domino	04.1963	-	102[5]	Imperial 5937	[written by A. Roberts, D. Fisher][produced by Dave Bartholomew]
There Goes (My Heart Again)/Can't Go On Without You	Fats Domino	05.1963	-	A:59[7];B:123[1]	ABC-Paramount 10444	[A:written by Fats Domino][B:written by A. Domino, D. Randazzo]
I've Got A Right To Cry/When I'm Walking (Let Me Walk)	Fats Domino	08.1963	-	A:128[2];B:114[3]	ABC-Paramount 10475	[A:written by J. Liggens][B:written by A. Domino Jr.]
Red Sails In The Sunset/Song For Rosemary	Fats Domino	09.1963	34[6]	35[8]	ABC-Paramount 10484	[written by Jimmy Kennedy/Hugh Williams][produced by Felton Jarvis][24[2].R&B Chart]
I Can't Give You Anything But Love/Going Home	Fats Domino	11.1963	-	114[5]	Imperial 66005	[written by J. McHugh, D. Fields, Dave Bartholomew][produced by Felton Jarvis, Dave Bartholomew]
Who Cares/Just A Lonely Man	Fats Domino	01.1964	-	A:63[5];B:108[2]	ABC-Paramount 10512	[A:written by Don Gibson][B:written by A. Domino Jr.][27[5].R&B Chart]
Lazy Lady/I Don't Want To Set The World On Fire	Fats Domino	02.1964	-	A:86[2];B:122[1]	ABC-Paramount 10531	[A:written by Fats Domino][B:written by R. Seiler, S. Marcus, B. Benjamin, R. Durham][34[3].R&B Chart]
Your Cheatin' Heart/When I Was Young	Fats Domino	03.1964	-	112[2]	Imperial 66016	[written by H. Williams][produced by Dave Bartholomew]
Mary, Oh Mary/Packin' Up	Fats Domino	07.1964	-	127[2]	ABC-Paramount 10567	[written by A. Downing, A. Domino][produced by Felton Jarvis]
Sally Was A Good Old Girl/For You	Fats Domino	09.1964	-	99[2]	ABC-Paramount 10584	[written by Harlan Howard]
Heartbreak Hill/Kansas City	Fats Domino	10.1964	-	99[2]	ABC-Paramount 10596	[written by Fats Domino/Al Downing][produced by Felton Jarvis]
Lady Madonna/One For The Highway	Fats Domino	09.1968	-	100[2]	Reprise 0763	[written by John Lennon/Paul McCartney][produced by Richard Perry]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Fats Domino Rock And Rollin'	Fats Domino	11.1956	-	18[6]	Imperial 9009	-
This Is Fats	Fats Domino	02.1957	-	19[2]	Imperial 9028	[produced by Dave Bartholomew]
Rock And Rollin' With Fats Domino	Fats Domino	03.1957	-	17[4]	Imperial 9004	[produced by Bunny Robyn]
Million Sellers By Fats	Fats Domino	07.1962	-	113[6]	Imperial 9195	-
Here Comes Fats Domino	Fats Domino	10.1963	-	130[4]	ABC-Paramount 455	-
Fats Is Back	Fats Domino	10.1968	-	189[2]	Reprise 6304	-
The Very Best of Fats Domino	Fats Domino	05.1970	56[1]	-	Liberty LBS 83331 [UK]	-
The Best Of	Fats Domino	03.2004	58[2]	-	EMI 5964972 [UK]	-

Joe Dolan

Joseph Francis Robert Dolan (ur. 16 października 1939 - zm. 26 grudnia 2007) - irlandzki piosenkarz muzyki pop.
Najmłodszy z ośmiorga dzieci i kuzyn światowej sławy grafika irlandzkiego Stephena Earley'a. Joe Dolan urodził się w muzycznym domu na obrzeżach Mullingar w hrabstwie Westmeath w dniu 16 października 1939 roku. Stracił oboje rodziców w młodym wieku - jego ojciec, właściciel sklepu z rowerami, zmarł, gdy miał jedenaście lat, Joe, jego matka, gdy miał dziewiętnaście lat.Jego pierwszy występ miał miejsce na scenie młodych talentów w rodzinnym Mullingar.

Jako zabezpieczenie podjął pracę w lokalnej gazecie w 1958 roku Westmeath Examiner, Joe też dostał swoją pierwszą gitarę z prawdziwego zdarzenia, i razem z bratem grającym na saksofonie, Benem, zaczeli grać w lokalnych zespołach. Wkrótce założyli własny zespół - Drifters. Niedługo potem zespół został przemianowany na Joe Dolan & Drifters.Ich pierwszy singiel,The Answer to Everything,trafił we wrześniu 1964r na lokalną listę przebojów.

Latem 1968r na wskutek różnic muzycznych odchodzi z zespołu kontynując karierę solową. W 1969 roku nagrał swój największy przebój "Make Me An Island". Przebój ten zajął 3 miejsce w Wielkiej Brytanii i 1 miejsce w 14 innych krajach Europy.Stał się popularny na świecie dzięki kolejnym singlom:"Teresa" i "You’re Such a Good Looking Woman".Mimo, że single takie jak "It Makes No Difference" i "You and the Looking Glass" nie były wielkimi hitami w rodzinnym kraju i w Wielkiej Brytanii, zyskały popularność w wielu krajach.

W połowie lat 70-tych związał się z duetem kompozytorskim Roberto Danova i Peter Yellowstone,autorami piosenki Sweet Little Rock'n'Roller,którą póżniej nagrał zespół Showaddywaddy.To było po jednym z jego największych komercyjnych sukcesów, poruszającym "Lady in Blue",który był popularny w Europie, Australii, Afryce i Ameryce Południowej, ale nie w Irlandii lub w Wielkiej Brytanii. Inne jego przeboje to "Crazy Woman", "Sister Mary", "Midnight Lover", "Hush Hush Maria" i "I Need You".

Był bardzo popularny w Irlandii i wśród Irlandczyków mieszkających za granicą w latach 1964 – 1980. Był pierwszym piosenkarzem muzyki pop który zaśpiewał w ZSRR. W 1997 roku nagrał ponownie przebój "Good Looking Woman", który został numerem 1 w Irlandii. W latach 1998 - 1999 nagrał dwa albumy, będące składanką piosenek zespołów Blur, Oasis, U2 i Bruce Springsteena.
W dniu 16 grudnia 2007 roku na pierwszej stronie dziennika The Sunday Times ukazała sie informacja o odwołaniu bożonarodzeniowych koncertów. W dniu 26 grudnia trafił do Mater Private Hospital. Zmarł około godziny 15:00 na skutek wylewu krwi do mózgu.

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Make Me an Island / If You Care a Little Bit About Me	Joe Dolan	06.1969	3[19]	-	Pye 7N 17 738	[written by Albert Hammond, Mike Hazlewood][produced by Geoffrey Everitt]
Teresa / My First Love	Joe Dolan	11.1969	20[7]	-	Pye 7N 17 833	[written by Albert Hammond, Mike Hazlewood][produced by Geoffrey Everitt]
You're Such a Good Looking Woman / Something Happens	Joe Dolan	02.1970	17[13]	-	Pye 7N 17 891	[written by Albert Hammond, Mike Hazlewood][produced by Geoffrey Everitt]
I Need You / Catarina Ballerina	Joe Dolan	09.1977	43[1]	-	Pye 7N 45702	[written by M. Tinsley][produced by Peter Yellowstone ]
It's You, It's You, It's You/ Midnight Lover	Joe Dolan	06.1983	100[1]	-	PRT 7P 239	[written by B.Brandmaier][produced by Roberto Danova]
It's You, It's You, It's You (Remix '85)/Spirit Of Love	Joe Dolan	11.1985	96[1]	-	Ritz RITZ 120	[written by R. Danova][produced by R. Danova]

Camper Van Beethoven

Był to prawdopodobnie pierwszy zespół określony mianem „alternatywnego". Tak twierdzi główny tekściarz grupy, David Lowery: „Byliśmy bez wątpienia prototypem formacji alternatywnej. Pamiętam, kiedy po raz pierwszy użyto tego określenia w odniesieniu do nas. Podejrzewam, że chodziło o to, że wyglądaliśmy na grupę punkową, ale graliśmy pop, więc wymyślono słowo »alternatywa«, by opisać wszystkich, którzy postępowali w podobny sposób”.

Camper Van Beethoven był „garażowym” zespołem rockowym wykonującym piosenki o dowcipnych, często sarkastycznych tekstach. Założony został w Redlands, w stanie Kalifornia (USA) w 1983 przez grupę przyjaciół ze szkoły. Zespół przeniósł się do Santa Cruz, gdy jego członkowie zaczęli uczęszczać do tamtejszego college’u. Nazwę wymyślił jeden z pierwszych występujących w nim muzyków, David McDaniels. Początkowo skład grupy był bardzo niestabilny. W 1987r zespół tworzyli: David Lowery (ur. 10.10.1960r w San Antonio w stanie Kalifornia, USA; śpiew, gitara), Greg Lisher (gitara), Chris Pederson (perkusja), Jonathan Segal (skrzypce) i Victor Krummenacher (gitara basowa). Krummenaeher był wcześniej członkiem grupy jazzowej Wrestling Worms.

Z debiutanckiego krążka Telephone Free Landslide Vistory pochodziły uznawany za klasyk singel „Take The Skinheads Bowling” oraz surrealistyczne „etniczne" wersje instrumentalne utworów „Balalaika Gap” i „Border Ska”. Oprócz tego płyta zawierała też dziwną wersję nagrania „Wasted” z repertuaru Black Flag. Były to charakterystyczne próbki wielu piosenek o tytułach takich jak: „The Day Lassie Went To The Moon” („Dzień, w którym Lassie poleciała na Księżyc"), „Joe Stalin’s Cadillac” („Cadillac Joe Stalina”) czy „ZZ Top Goes To Egypt" („ZZ Top jedzie do Egiptu").

 W marcu 1987 zespół zadebiutował w Wielkiej Brytanii, gdzie „Skinheadzi" stali się swego rodzaju utworem kultowym, ale ani tu, ani w USA popularność Camper Van Beethoven wśród krytyków nie przełożyła się na liczbę sprzedanych płyt. Stworzony na bazie anagramu tytuł płyty Vampire Can Mating Oven stanowił ostatnie dokonanie grupy w ramach kontraktu z Rough Trade, poprzedzające przejście do stajni Virgin Records. W chwili nagrywania Our Beloved Revolutionary Sweetheart grupa była w świetnej formie, dysponowała większym budżetem i współpracowała z producentem Dennisem Herringiem. Jednak nastrój płyty Key Lime Pie okazał się dużo mroczniejszy i - jak się okazało - album ten zapowiadał rozpad zespołu. Z perspektywy czasu trudno jest, słuchając utworu takiego jak „When I Win The Lottery" („Kiedy wygram na loterii”), nie odczytać go jako alegorii nieudanego przejścia zespołu z niezależnych list przebojów na listy główne.

Niepokojąco „udziwniona” wersja nagrania Status Quo „Pictures Of Matchstick Men”, wydana w formie singla, stanowiła przypomnienie wcześniejszego eklektyzmu Camper Van Beethoven. Czterech członków grupy - Lisher, Krummenacher, Pederson oraz były gitarzysta Ophelias, David Immergluck (który dołączył do zespołu w czasie przygotowywania ostatnich nagrań) - założyło wspólnie Monks Of Doom. Jonathon Segal wydał płytę solową. Autor większości tekstów, David Lowery, po okresie płonnego oczekiwania na porzucenie przez kolegów „tej głupoty” i na ich powrót, przeszedł w końcu - zasłużenie - do formacji Cracker pracującej dla jednej z wielkich wytwórni.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Our Beloved Revolutionary Sweetheart	Camper Van Beethoven	06.1988	-	124[17]	Virgin 90 918	[produced by Dennis Herring]
Key Lime Pie	Camper Van Beethoven	10.1989	-	141[13]	Virgin 91 289	[produced by Dennis Herring]

David Byrne

Ur. 14.05.1952 w Dumbarton (Szkocja), ale dorastał w Baltimore w stanie Ohio (USA). Absolwent Szkoły Wzornictwa Rhode Island, porzucił wykształcenie w dziedzinie sztuki wizualnej i konceptualnej na rzecz rocka. Wraz z dwoma znajomymi ze studiów założył grupę Talking Heads.
Ten powszechnie szanowany zespół, który wywodził się z nowojorskiego środowiska punk-rockowego, wyrósł na jedną z największych amerykańskich grup. Swoją popularność zawdzięczał w przeważającej mierze wieloznaczemu, lekko paranoidalnemu sposobowi wysławiania się Byrne'a oraz jego kompozycjom. Jednak bardzo szybko okazało się, że grupa ograniczała wciąż rosnącą paletę jego możliwości artystycznych. Krytycy bardzo przychylnie przyjęli płytę My Life In The Bush Of Ghosts, efekt współpracy z Brianem Eno, chwaląc odkrywcze połączenie dźwiękowych kolaży, motywy ludowe oraz wibrujące dźwięki instrumentów perkusyjnych.

Wydany wkrótce potem solowy debiut Byrne'a, The Catherine Wheel, stanowił kontrast wobec poprzedniego wydawnictwa. Jako ścieżka dźwiękowa do współczesnego baletu Twyla Tharpa te fascynujące nagrania były preludium do intensywnego okresu w karierze Talking Heads, po którym Byrne zaczął pisać scenariusz i komponować muzykę do filmu pełnometrażowego. True Stories ukazał się w 1985; artysta wystąpił w nim jako reżyser i aktor jednocześnie, a ponadto film był tematem płyty Talking Heads. "The Knee Plays", film, przy którym Byrne współpracował z dramatopisarzem Robertem Wilsonem, potwierdził jego zainteresowanie tą dziedziną, co dodatkowo podkreśliła kooperacja z Ryuichi Sakamoto i Cong Su przy tworzeniu ścieżki dźwiękowej do "Ostatniego cesarza" Bertolucciego.

Ten znakomicie przyjęty film zdobył aż dziewięć Oscarów, w tym nagrodę za najlepszą muzykę filmową. W tymczasie Byrne nadal nagrywał ze swoim zespołem, lecz pod koniec lat 80-tych zaczął zwierzać się ze swojej niechęci do wspólnych występów. Założył więc 14-osobowy zespół latyno-amerykański, z którym jeździł z koncertami po USA, Kanadzie, Europie i Japonii, promując płytę Rei Momo. W tym czasie, w 1991, zespół Talking Heads znalazł się "w zawieszeniu na czas nieokreślony".

Płyta The Forest potwierdziła wyjątkowy talent Byrne'a; czerpała z europejskiej muzyki symfonicznej. Prywatna wytwórnia Byrne'a, Luaka Bop, wypuściła natomiast serię płyt z muzyką z różnych stron świata, w tym kilka poświęconych muzyce brazylijskiej.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lazy	X-Press 2 Featuring David Byrne	04.2002	2[13]	-	Skint SKINT 149	[written by David Byrne , X-Press 2][produced by X-Press 2 ]
Toe Jam	BPA feat. Dizzee Rascal & David Byrne	07.2008	198[1]	-	Southern Fried BPA01	[produced by Norman Cook , Simon Thornton]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
My Life in the Bush of Ghosts	Brian Eno-David Byrne	03.1981	29[9]	44[13]	Sire 6093	[produced by David Byrne and Brian Eno]
The Catherine Wheel [OST]	David Byrne	12.1981	-	104[12]	Sire 3645	[produced by David Byrne]
Music for "The Knee Plays" [OST]	David Byrne	05.1985	-	141[6]	ECM 25 022	[produced by David Byrne]
Rei Momo	David Byrne	10.1989	52[2]	71[18]	Luaka Bop 25 990	[produced by David Byrne and Steve Lillywhite]
Uh-Oh	David Byrne	03.1992	26[5]	125[6]	Luaka Bop 26 799	[produced by Nick Launay]
David Byrne	David Byrne	05.1994	44[3]	139[6]	Luaka Bop 45 558	[produced by David Byrne and Susan Rogers]
Feelings	David Byrne	06.1997	91[3]	155[1]	Luaka Bop 46 605	[produced by David Byrne, Joe Galdo, and Morcheeba]
Look into the Eyeball	David Byrne	05.2001	58[3]	120[4]	Luaka Bop 50 924	[produced by Michael Mangini]
Grown Backwards	David Byrne	03.2004	88[4]	-	Nonesuch 7559798262 [UK]	[produced by David Byrne and Patrick Dillett]
Everything That Happens Will Happen Today	David Byrne & Brian Eno	08.2008	153[1]	-	Todomundo LP TODO 002 [UK]	[produced by David Byrne and Brian Eno]
Here Lies Love	David Byrne & Fatboy Slim	04.2010	76[2]	96[2]	Nonesuch 7559798048 [UK]	[produced by David Byrne, Fatboy Slim, Cagedbaby, Patrick Dillett and Los Amigos Invisibles]
Love This Giant	David Byrne	09.2012	40[1]	23[5]	4AD CAD3231CD	[produced by David Byrne,Annie Clark,Patrick Dillett,John Congleton]
American Utopia	David Byrne	03.2018	16[1]	3[2]	Nonesuch 75597932201 [UK]	[produced by David Byrne,Brian Eno,Rodaidh McDonald]

J. J. Burnel

Spośród czterech pierwotnych członków grupy The Stranglers to prawdopodobnie Burnel (ur. w 1952r w Londynie) miał w niej najwięcej do powiedzenia. Oboje jego rodzice byli Francuzami, a on sam  miał silnie proeuropejskie poglądy. Zapalony rowerzysta, były skinhead, posiadacz czarnego pasa w karate i absolwent wydziału ekonomii uniwersytetu w Bradford pracował jako kierowca ciężarówki w Guildford w hr. Surrey, gdy po raz pierwszy spotkał Hugh Cornwella. Przedstawił ich sobie amerykański wokalista grupy Bobbysox, w której Cornwell grał na gitarze na początku lat 70-tych Burnel zarzucił chwilowo plany zatrudnienia się jako instruktor karate (później wrócił do zawodu, ale „w niepełnym wymiarze”), by móc grać na basie i śpiewać w zespole i Cornwellem.

 W miarę jak The Stranglers odnosili coraz większe sukcesy, Burnel rozpoczął prywatną wojnę z prasą, ctóra traktowała grupę lekceważąco ze względu na jej albo zbyt intelektualny w porównaniu z punkowymi konkurentami, tlbo dla odmiany żałosny i brutalnie szowinistyczny charakter. Kilka dobrze udokumentowanych incydentów doprowadziło do ataku agresji ze strony Burnela. Był on pierwszym z złonków zespołu, który rozpoczął projekt solowy, Euroman Cometh. Jak sugerował tytuł („Nadchodzi euroczłowiek"), był to apel o poparcie idei federalizmu europejskiego. Płytę wydano na początku 1979r, a w nagraniach uczestniczyli Brian James (gitara, były członek grupy Damned), Lew Lewis (harmonijka, były członek Eddie And The Hot Rods), Carey Fortune (wcześniej Chelsea) oraz Pete Howells (były muzyk Drones). Krótka trasa koncertowa promująca płytę skończyła się fiaskiem.

W skład zespołu The Euroband stworzonego specjalnie na jej potrzeby weszli John Ellis (były członek Vibrators; grał również w supporcie Rapid Eye Movement), Lewis, Howells i Penny Tobin na syntezatorach. W 1980r ogłoszono, a następnie odwołano wydanie kolejnego solowego projektu Burnela „Girl From The Snow Country”. Mimo pojawienia się później bootlegu nagrania, kopie, które jednak przedostały się wówczas na zewnątrz, stanowią dziś jedne z najcenniejszych dla kolekcjonerów wydawnictw stylu new wave. Kolejnym indywidualnym projektem muzyka, nie związanym z The Stranglers, była współpraca z Dave’em Greenfieldem przy ścieżce dźwiękowej do filmu Vincenta Coudanne’a „Ecoutez Vos Murs".

Przez kilka kolejnych lat Burnel pracował z wieloma grupami jako producent, muzyk towarzyszący lub w obu tych rolach. Najczęściej były to grupy spoza Wlk. Brytanii, np. Taxi Girl (Francja), Ping Pong (Norwegia), The Revenge (Belgia) czy ARB (Japonia). Następnym znaczącym etapem było utworzenie w 1986r zespołu grającego nowe wersje przebojów z lat 60-tych o nazwie Purple Helmets. Grupa, w której znaleźli się Burnel, Ellis, Alex Gifford i Laurent Sinclair narodziła się tylko po to, by zagrać jeden koncert w ramach „Trans Musicale Avant Festival" we Francji. Koncert okazał się jednak tak wielkim sukcesem, że formacja zaistniała na rynku. Miejsce Sinclaira zajął Greenfield, a przy perkusji zasiadł były członek Tears For Fears, Manny Elias. Od tamtego czasu Burnel wydał jedną płytę solową, Cest Un Jour Parfait, nagraną niemal w całości po francusku. Ukazała się ona w całej Europie prócz Wielkiej Brytanii.

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Euroman Cometh	J. J. Burnel	04.1979	40[5]	-	United Artists UAG30214	[produced by Alan Winstanley, Martin Rushent, J.J. Burnel]
Fire and Water (Ecoutez Vos Murs)	Dave Greenfield and J. J. Burnel	12.1983	94[1]	-	Epic EPC25707	[produced by Dave Greenfield & J. J. Burnel]

Magazine 60

Magazine 60 to francuski zespół synthpop założony przez producenta muzycznego , Jeana-Luca Driona. Inni członkowie to Dominique Régiacorte, Pierre Mastro i Véronique Olivier. Grupa była najbardziej znana dzięki piosence „Don Quichotte” z 1984 roku, która trafiła do pierwszej dziesiątki we Francji i do pierwszej 60 w Stanach Zjednoczonych w 1986 roku.

W 1981 roku zespół wydał EP-kę , Magazine 60 , sumptem Barclay Records . Sprzedała się w ponad 260 000 egzemplarzy we Francji , plasując się  Top10 i stała się złotą płytą . Jedna z oryginalnych wokalistek, Danielle Delval opuściła zespół w tym roku i została zastąpiona przez Michele Callewart. W 1982 roku zespół wydał pierwszy album, 60's Slows , który sprzedał się w ponad 280 000 egzemplarzy i dostał się do Top Ten. Zespół wydał dwa międzynarodowe teledyski i wyjechał w trasę.

Po kilku kolejnych zmianach składu zespół zdecydował się na nowy kierunek w połowie lat osiemdziesiątych. Pierre (Dit El Chico), Dominique, Véromique wydali single „Don Quichotte (No Están Aquí)” i „Rendez-vous sur la Costa del Sol”, które pojawiły się na albumie z 1985 roku, Costa del Sol . „Don Quichotte” stał się najbardziej udanym przebojem zespołu w Stanach Zjednoczonych. Jednak album Costa del Sol nie został wydany w Ameryce do 1987 r. , w którym to momencie grupa straciła impet.

W 2007 roku wokalistka The Black Eyed Peas, Will.i.am, wznowiła próbę Don Quichotte w swojej piosence I Got it from My Mama. W czerwcu 2013 r. Pierre ex członek Magazine 60, rozpoczął karierę solową,wykonując oryginalne tytuły Don Quichotte, Costa Del Sol, Pancho Villa and his creations in Mexico Come On, Dont Play Love, itp.

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

US

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Don Quichotte

Magazine 60

08.1985

10[28]

56[11]

-

-

42[3]

10[28]

-

-

Baja 001

[written by Dominique Régiacorte,J.L. Drion]

Medley 60's Slows

Magazine 60

06.1993

32[8]

-

-

-

-

-

-

-

-

-

Albums

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

US

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Medley 60's Slows

Magazine 60

06.1993

1[1][11][gold]

-

-

-

-

-

-

-

Barclay 200 269

-

Maes

Maes to francuski raper pochodzenia marokańskiego  pochodzący z Sevran   , urodzony w 10 stycznia 1995 r w Villepinte , w Seine-Saint-Denis i zamieszkały  w Sevran.

Maes urodził  się 10 stycznia 1995 r. W Villepinte w Seine-Saint-Denis z rodziców pochodzących z Maroka. Dorastał w mieście Beaudottes w gminie Sevran wraz z dwoma rodzicami, pięcioma braćmi i 2 siostrami  . Zaczął rapować w wieku 14 lat i założył grupę MSR ze swoimi przyjaciółmi Radmo i SY 3 . Po ukończeniu szkoły podstawowej Maes odbył  18-miesięczny pobyt w Villepinte Prison   między początkiem 2016 r. a końcem 2017 r. Podczas pobytu w więzieniu Maes wydał  swój pierwszy projekt, mixtape o nazwie Real Life .

Jakiś czas po zwolnieniu z więzienia zostaje zauważony w serii klipów # MaesEstLibrable   i wypełniał pierwszą część koncertu zespołu 13 Block podczas występu w La Bellevilloise  10 grudnia 2017 r   . 2 marca 2018 r , wydał swój drugi mixtape zatytułowany Real Life 2.0  . Kilka miesięcy później Maes podpisuje umowę z wytwórnią Millenium, filią Capitol Music France  . W lipcu 2018 r , Maes wydaje sigiel  Billets verts ; który odnosi wielki sukces we Francji i jest certyfikowany  jako złota płyta .

W październiku Maes wydał  singiel Avenue Montaigne , nazwany na cześć luksusowej paryskiej arterii , a następnie Madrina we współpracy z Booba   i ogłosił wydanie swojego pierwszego albumu studyjnego: Pure  . Videoklip do Madrina, nakręcony w Bogocie , był opublikowany na stronie  listopada 2018 r  .  W   grudniu 2018 r. Madrina znalazła się na szczycie francuskich rankingów  , a w tym miesiącu uzyskała certyfikat złotej płyty .

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Billets verts	Maes	08.2018	10[30]	-	-	-	-	-	-	-	Millenium / Capitol 00602567931041	[written by Maes,Double X]
Avenue Montaigne	Maes	10.2018	33[14]	-	-	-	-	-	-	-	Millenium / Capitol 00602577201714	[written by Maes,RDS,Benjay]
Madrina	Maes feat. Booba	11.2018	1[2][17]	49[2]	-	-	-	-	-	-	Millenium / Capitol 00602577254406	[written by Maes,Denza]
Weed	Maes feat. Zed	12.2018	37[3]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Maes, Zed,Baille Broliker]
LDS	Maes	12.2018	25[2]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Maes,Handy Kap'z]
Mama	Maes	12.2018	16[12]	49[2]	-	-	-	-	-	-	Millenium / Capitol 00602577254406	[written by Maes,Denza]
Fumer	Maes	12.2018	52[2]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Maes,Jack Flaag]
Vue	Maes	12.2018	54[2]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Maes,Ari Beatz]
Mula	Maes	12.2018	53[2]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Maes,Bersa]
J'voulais	Maes	12.2018	18[8]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Maes, JoA,La Chip's Prod]
Zipette	Maes	12.2018	41[2]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Maes,Bersa]
Depardieu	Maes	12.2018	62[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Maes, Yalatifbeatz]
Panamera	Maes	12.2018	60[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Maes,Saydiq]
Bâtiment	Maes	12.2018	82[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Maes,Double X]
Particulière	Maes	12.2018	90[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Maes,BBP]
Outro	Maes	12.2018	94[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Maes,DST]

Albums

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	UK	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Réelle vie 2.0	Maes	03.2018	65[45]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Pure	Maes	12.2018	5[12]	36[1]	-	-	-	-	-	-	Millenium / Capitol 7724664	-

Christophe Maé

Christophe Maé, właściwie Christophe Martichon (ur. 16 października 1975r w Carpentras, w regionie Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże, w departamencie Vaucluse) - francuski piosenkarz.

Dzięki ojcu muzykowi i miłośnikowi jazzu w wieku 6 lat rozpoczął naukę gry na skrzypcach, w wieku 12 lat na perkusji, a mając 16 na gitarze akustycznej i harmonijce.

Początkowo miał zostać cukiernikiem, ale szybko porzucił ten pomysł. Był też obiecującym sportowcem, jednak myśli o karierze przerwała choroba w wieku 16 lat. W latach 1993-1996 uczęszczał do konserwatorium Conservatoire de l’auditorium du Thor à Avignon, które ukończył z dyplomem Diplôme de Culture Musicale et Instrumentale (DCMI).

Od osiemnastego roku życia Christophe daje rocznie około 200 koncertów. Początkowo występował w tzw. piano bars na południu Francji, a gdy miał 22 lata wystąpił w programie telewizyjnym Graines de star. Po programie podpisał kontrakt z Warner, w wyniku czego nagrał kilka piosenek, m.in. Sa danse donne, J’ai la aime, współpracując z Zazie. W lutym 2004 za namową przyjaciół wziął udział w castingu do roli brata Ludwika XIV w musicalu Le Roi Soleil. Muzyk otrzymał tę rolę i w przedstawieniu grał od 22 września 2005. Pierwszy solowy album Christophe’a „Sa danse donne” ukazał się w 2006 roku.

Wraz z partnerką Nadine ma dwóch synów, mieszka w Paryżu.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Ca marche	Christophe Maé	05.2006	13[25]	-	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Lionel Florence,Patrice Guirao,Guy Waku]
Et Vice Versailles	Christophe Maé	11.2006	42[4]	-	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Lionel Florence,Patrice Guirao,Varda Kakon,Patrick Leger]
On s’attache	Christophe Maé	05.2007	1[3][39]	27[22]	-	-	-	-	-	-	Warner 2564698985	[written by Lionel Florence,Christophe Maé,Bruno Dandrimont]
Parce qu’on sait jamais	Christophe Maé	09.2007	1[3][30]	52[15]	-	-	-	-	-	-	Warner 2564698012	[written by Lionel Florence, Philippe Jacquot]
Ca Fait Mal	Christophe Maé	09.2007	2[19]	85[3]	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Christophe Maé,Bruno Dandrimont]
Belle demoiselle	Christophe Maé	01.2008	1[6][25]	74[5]	-	-	-	-	-	-	Warner 2564695913	[written by Michel Domisseck]
C'est Ma Terre (Comme À La Maison)	Christophe Maé	07.2008	2[21]	91[2]	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Lionel Florence,Jean-François Oricelli,Christophe Maé]
Mon p'tit gars	Christophe Maé	01.2009	2[28]	-	-	-	-	-	-	-	Warner 2564692100	[written by Jean-François Oricelli, Christophe Maé]
Dingue, dingue, dingue	Christophe Maé	01.2010	1[3][48]	30[15]	-	-	-	-	-	-	Warner 2564683330	[written by Lionel Florence,Christophe Maé,Bruno Dandrimont,Felipe Saldivia]
J'ai Laissé	Christophe Maé	02.2010	7[14]	-	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Christophe Maé,Bruno Dandrimont]
Je Me Lâche	Christophe Maé	05.2010	15[16]	47[10]	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Diam's,Christophe Maé,Felipe Saldivia]
Pourquoi C'est Beau	Christophe Maé	10.2010	46[9]	-	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Boris Bergman,Christophe Maé,Michel Domisseck]
La rumeur	Christophe Maé	01.2011	53[9]	-	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Christophe Maé,Bruno Dandrimont,Felipe Saldivia,Florian Gazian]
Un peu de blues	Christophe Maé	08.2011	29[17]	-	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Jean-Jacques Goldman, Christophe Maé,Felipe Saldivia]
Tombé sous le charme	Christophe Maé	03.2013	11[40]	38[9]	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Christophe Maé,Mike Ibrahim,Felipe Saldivia]
Je veux du bonheur	Christophe Maé	06.2013	90[15]	-	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Serge Lama,Christophe Maé,Yodelice]
La poupée	Christophe Maé	06.2013	40[21]	-	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Christophe Maé,Mike Ibrahim,Felipe Saldivia,Frédéric Savio]
Ne t'en fais pas	Christophe Maé	06.2013	200[1]	-	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Christophe Maé,Mike Ibrahim,,Felipe Saldivia,Frédéric Savio]
Ma douleur, ma peine	Christophe Maé	03.2014	144[1]	-	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Christophe Maé,Bruno Dandrimont,Mike Ibrahim]
Il est où le bonheur	Christophe Maé	02.2016	4[51][gold]	70[1]	-	-	-	-	-	-	Warner 190295990169	[written by Christophe Maé, Paul Ecole]
La vallée des larmes	Christophe Maé	05.2016	199[1]	-	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Christophe Maé,Felipe Saldivia,Paul Ecole]
L'attrape-rêves	Christophe Maé	05.2016	80[3]	-	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Boris Bergman,Christophe Maé,Felipe Saldivia]
La Parisienne	Christophe Maé	11.2016	112[12]	-	-	-	-	-	-	-	Warner	[written by Christophe Maé,Felipe Saldivia,Gérard Dahan,Paul Ecole]

Albums

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	UK	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Mon paradis	Christophe Maé	03.2007	1[2][136][diamond]	18[63]	-	-	-	-	-	-	WEA 2564699522	-
Comme à la maison	Christophe Maé	10.2008	1[2][153][2x-platinum]	13[20][gold]	-	-	-	-	-	-	Warner 2564694164	-
Comme à la maison (Live) / Mon paradis	Christophe Maé	10.2009	181[4]	-	-	-	-	-	-	-	Warner 505186548702	-
On trace la route	Christophe Maé	03.2010	1[3][107][diamond]	3[46]	-	-	-	-	-	-	Warner 2564682854	-
On trace la route - Le live	Christophe Maé	10.2011	1[1][27]	-	-	-	-	-	-	-	Warner 2564665704	-
Je veux du bonheur	Christophe Maé	06.2013	1[3][126][3x-platinum]	4[32][gold]	-	-	-	-	-	-	Warner 2564645021	-
L'attrape-rêves	Christophe Maé	05.2016	1[5][78][2x-platinum]	2[31]	-	-	-	-	-	-	Warner 190295969776	-

Mad in Paris

Mad in Paris to francuski efemeryczny zespół hip-hopowy z Val-de-Marne w departamencie Essonne . Znany jest przede wszystkim z piosenki Paris a le blues , wydanej w 1996 r. ,zaliczany do 50 najlepszych singli we francuskiej paradzie przebojów .

Mad In Paris powstaje w wyniku połączenia dwóch grup z Créteil w Val-de-Marne i Grigny w Essonne  . Składa się z dziesięciu członków, w tym z pochodzenia z Algierii , Tunezji , Afryki i wyspy na Oceanie Indyjskim Reunion  . W 1996 roku grupa wydała swój jedyny album zatytułowany Mad in Paris , który zawierał singiel Paris a le blues . Singiel, któremu towarzyszył clip video , staje się sukcesem w radiu  i zajmuje 13 tygodni w Top 50 najlepszych sprzedaży singli na francuskich listach przebojów  .

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Paris a le blues

Mad in Paris

07.1996

25[13]

-

-

-

-

-

-

-

MCA Music Entertainment S.A. MCD 33656

[written by C.C. Rider, Mad In Paris]

Ken Dodd

Ur. 8.11.1927 r. w Liverpoolu, Anglia. Był głównie komikiem estradowym, choć odnosił również duże sukcesy nagraniowe śpiewając romantyczne ballady swym ciepłym tenorem. Jego jedyne nagranie komediowe z 1965 r., sygnowane nazwą The Diddy Men, okazało się klapą.
Dorastał w Liverpoolu, gdzie śpiewał w chórze kościelnym. Później jako Professor Yaffle Chuckabutty, Operatic Tenor i Sausage Knotter opracował swoje numery komediowe, w klórych śpiewał komiczne wersje znanych piosenek. Nim został zawodowym komikiem pracował jako sprzedawca. Od 1958 r. występował w teatrach i przedstawieniach letnich na scenie Central Pier w Blackpool, gdzie w 1958 r. zapowiadano go jako główną atrakcję widowiska. Doprowadziło to do występów w London Palladium i serii przedstawień w telewizji w latach 60-tych. Podobnie jak i inni komicy jego pokolenia Dodd był sprawnym piosenkarzem i często zamykał swoje występy romantyczną balladą.

W 1960 r. podpisał kontrakt z wytwórnią Decca i nagrał piosenkę "Love Is Like A Violin", balladę z lat 20-tych notowaną w Top 10, a po niej utwory "Once In Every Lifetime" (z 1961 r.) i "Pianissimo" (z 1962 r.). Później przeniósł się do firmy Columbia podległej EMI. Pod okiem Geoffa Love'a nagrał tam kilka mniejszych hitów, m.in. "Still"(z 1963 r.) i stylizowanym na calypso "Happiness" (z 1964 r.).

Największym przebojem w jego karierze była jednak sentymentalna ballada "Tears", której producentem był Norman Newell. Przez pięć tygodni zajmowała 1. miejsce w Wielkiej Brytanii, zanim zdetronizował ją hit Rolling Stonesów "Get Off Of My Cloud". W jednym z najbogatszych twórczo okresów w historii muzyki pop "Tears" było najlepiej sprzedającym się singlem roku. Piosenka ta, nagrana pierwotnie w 1929 r. przez Rudy'ego Vallee, w wykonaniu Dodda uzyskała sprzedaż prawie dwóch milionów kopii, torując drogę do Top 20 kolejnym sześciu singlom w ciągu następnych kilku lat.

Były wśród nich anglojęzyczne wersje trzech włoskich hitów Kena Dodda ("The River", "Broken Hearted" i "When Love Comes Round Again") oraz oparte na "Sonacie Patetycznej" Beethovena nagranie "Promises". W latach 80-tych Dodd wylansował jeden mniejszy hit - "Hold My Hand" (z 1981 r.). W 1990 r. trafił na pierwsze strony gazet po kontrowersyjnym pozwaniu go przed Sąd Najwyższy przez Urząd Skarbowy. Sprawa zakończyła się zwycięstwem Dodda.

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

UK

US

Wytwórnia [UK]

Komentarz

Love Is Like a Violin / The Treasure in My Heart

Ken Dodd

07.1960

8[18]

-

Decca F 11 248

[written by Jimmy Kennedy/Miarka Laparcerie][produced by Alex Murray]

Once in Every Lifetime / Just for a While

Ken Dodd

06.1961

28[18]

-

Decca F 11 355

[written by Ebb , Magenta, La Rue][produced by Eric Rogers]

Pianissimo / If My Heart Was a Ship (On the Ocean)

Ken Dodd

02.1962

21[15]

-

Decca F 11 422

[written by Alex Alstone/Andre Tabet/Jimmy Kennedy][produced by Mike Smith]

Still / Melodie

Ken Dodd

08.1963

35[10]

-

Columbia DB 7094

[written by Bill Anderson][produced by Norman Newell]

Eight by Ten / I'll Love You Tenderly

Ken Dodd

02.1964

22[11]

-

Columbia DB 7191

[written by Bill Anderson/John Turner/Walter Haynes][produced by Norman Newell]

Happiness / All of My Life

Ken Dodd

07.1964

31[13]

-

Columbia DB 7325

[written by Bill Anderson][produced by Norman Newell]

So Deep Is the Night / On One's Listening

Ken Dodd

11.1964

31[7]

-

Columbia DB 7398

[written by Frédéric Chopin][produced by Norman Newell]

Tears / You and I

Ken Dodd

09.1965

1[5][24]

107[5]

Columbia DB 7659

[written by Billy Uhr/Frank Capano][produced by Norman Newell]

The River (Le Colline Sono in Fiore) / Someone Like You

Ken Dodd

11.1965

3[14]

-

Columbia DB 7750

[written by Mort Shuman, Renato Angiolinie][produced by Norman Newell]

Promises / Thank You for Being You

Ken Dodd

05.1966

6[14]

-

Columbia DB 7914

[written by Newell, Springfield][produced by Norman Newell]

More Than Love / I Can't Seem to Say Goodbye to You

Ken Dodd

08.1966

14[11]

-

Columbia DB 7976

[written by Ernie Ponticelli/Ludwig Van Beethoven/Norman Newell][produced by Norman Newell]

It's Love / House With No Windows

Ken Dodd

10.1966

36[7]

-

Columbia DB 8031

[written by Labati Donida/Mogol/Norman Newell][produced by Norman Newell]

Let Me Cry on Your Shoulder / I Am Two Kinds of Fool

Ken Dodd

01.1967

11[10]

-

Columbia DB 8101

[written by George David Weiss/Joe Sherman][produced by Norman Newell]

Tears Won't Wash Away My Heartache / How Can I Say I'm Sorry

Ken Dodd

08.1969

22[11]

-

Columbia DB 8600

[written by Les Reed/Geoff Stephens][produced by John Burgess]

Brokenhearted / Maybe Because Of You

Ken Dodd

12.1970

15[10]

-

Columbia DB 8725

[written by Antionetta De Simone/Bill Owen/Edilio Capotosti][produced by John Burgess]

When Love Comes Round Again / One Thousand Nights

Ken Dodd

07.1971

19[16]

-

Columbia DB 8796

[written by Bill Owen/Sergio Endrigo][produced by John Burgess]

Just Out Of Reach (Of My Two Empty Arms)

Ken Dodd

11.1972

29[11]

-

Columbia DB 8947

[written by Virgil F. Stewart][produced by John Burgess]

Think of me [Wherever you are]

Ken Dodd

11.1975

21[8]

-

EMI EMI 2342

[written by Brian Blackburn/Pascal Auriat/Pascal Sevran/Serge Lebrail][produced by Nick Ingman]

Hold my hand/Where did the good the times go

Ken Dodd

12.1981

44[6]

-

Images IMGS 0002

[written by Mick Coleman][produced by Norman Newell]

Little Words/In The Land Of My Dreams

Ken Dodd

12.1984

81[3]

-

Ritz RITZ 090

[written by J. P. Lane, J. Barnel, Norman Newell][produced by David West]

EP's

Still - Ken Dodd

Ken Dodd

02.1964

18[1]

-

Columbia SEG 8297

-

Doddy and The Diddy men

Ken Dodd with The Diddymen

12.1965

4[17]

-

Columbia SEG 8466

-

Diddyness

Ken Dodd with The Diddymen and Doddy's Diddy Band

01.1967

8[1]

-

Columbia SEG 8524

-

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Tears Of Happiness	Ken Dodd	12.1965	6[12]	-	EMI Columbia 33SX 1793	[produced by Norman Newell]
Hits For Now And Always	Ken Dodd	07.1966	14[11]	-	EMI Columbia SCX 6060	[produced by Norman Newell]
For someone special	Ken Dodd	01.1967	40[1]	-	EMI Columbia SCX 6224	[produced by Norman Newell]
20 Golden Greats of Ken Dodd	Ken Dodd	11.1980	8[12]	-	Warwick WW 5098	[produced by Norman Newell]

Carl Dobkins Jr.

Carl Dobkins, Jr (ur. 13 stycznia 1941r w Cincinnati, Ohio to amerykański wokalista znany z przeboju z 1959r, "My Heart is an Open Book", która dotarła do 3 miejsca na liście Billboard Hot 100. Płyta sprzedała się w ponad milionie egzemplarzy, co przyniosło wykonawcy złotą płytę .
The Seniors, grupę towarzyszącą Dobkinsowi, stanowili Keith Ross, Paul Powers, Harry Clifton.

Zespół pierwszy raz zaistniał śpiewając w Nast Memorial Methodist Church w Cincinnati. Grupa śpiewała razem przez około osiem lat. Promotorem Dobkinsa i The Seniors był Gil Sheppard, lokalny disc jockey radia w Cincinnati , który zauważył młodego wokalistę jeszcze w collegu i nagrał na demo dwie jego kompozycje. Doprowadziło to do kontraktu z wytwórnią Fraternity i nagrania pierwszej płyty.

Po nagraniu "If You Don't Want My Lovin" w King Records Studio, Sheppard sprzedał materiał Decca Records.W konsekwencji Dobkins uczestniczy w sesjach nagraniowych dla wytwórni Decca w Nashville, Tennessee, ,gdzie zarejestrował "My Heart is an Open Book" w 1959 roku, który osiągnął 3-cią pozycję na listach przebojów. Wokalista występuje często w Castle Farms , oraz w telewizyjnym Bob Braun Show (WLW-T, Cincinnati). Pojawił się czternaście razy jako gość w Bandstand American Dicka Clarka. Dobkins nadal mieszka w Cincinnati i występuje na indywidualne zamówienie.

Jest żonaty z Janice Cox od 1960 roku. Ma dwie córki i pięcioro wnuków. Został wprowadzony do Rock and Roll Cincinnati Hall of Fame i jest obecnie na emeryturze, ale od czasu do czasu występuje na festiwalach oldies. Dobkins śpiewał rockabilly, tu również jego wkład w gatunek został uznany przez Rockabilly Hall of Fame.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
My Heart Is an Open Book / My Pledge to You	Carl Dobkins Jr.	04.1959	-	3[24]	Decca 30 803	[written by Hal David , Lee Pockriss]
If You Don't Want My Lovin' / Love Is Everything	Carl Dobkins Jr.	10.1959	-	67[3]	Decca 30 656	[written by Carl Dobkins, Jr.]
Lucky Devil / (There's a Little Song A-Singing) In My Heart	Carl Dobkins Jr.	12.1959	44[1]	25[17]	Decca 31 020	[written by Aaron Schroeder , Wally Gold]
Exclusively Yours / One Little Girl	Carl Dobkins Jr.	05.1960	-	62[8]	Decca 31 088	[written by Don Wolf, Ben Raleigh]

Dixies

Wszystko zaczęło się w 1954 roku .Joe McCarthy i jego dwaj przyjaciele Sean Lucey i póżniej Theo Cahill mieli propozycję koncertu w UCC. Kiedy pytano, jaki rodzaj muzyki grali , powiedzieli dixieland. Więc w niedzielę wielkanocną otworzyli drzwi "The Rest" określając się "Music by the Dixielanders". Skrócili nazwę na "Dixies", dokoptowali pianistę Micka Murphy'ego i trębacza Larry'ego Neville'a. Wkrótce dołączył do nich basista Chris O'Mahony ,saksofonista Jimmy Mintem i gitarzysta Steve Lynch.
 
W 1961 roku, po wyjątkowo dobrym koncercie w Olympia Ballroom w Waterford,gdzie rywalizowali z Royal Showband,zdecydowali się grać zawodowo. Zdeterminowani poprawą swojego wizerunku, powiększyli skład o wokalistę Brendana O'Briena,który szybko stał się jednym z najbardziej popularnych wokalistów w Irlandii. Podpisał kontrakt z Peterem Prendergastem ,który został ich menadżerem i swą bazą uczynili Arcadię w Cork.

Historia Dixie jest długa i ekscytująca jak długi szereg ich wielkich przebojów:Cyclone;Christmas Time; I'm Counting On You; It's Only Make Believe; Oh Boy; Peggy Sue; It Doesn't Matter Anymore; All Together Now;Little Arrows i Katie's Kisses. Podsumowując mieli 27 przebojów na irlandzkiej liście przebojów. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Little arrows	Dixies	11.1968	58[7]	-	Astor AP 1538/-2	-
Albumy

Dixie Belles

Pochodząca z Memphis grupa Dixie Belles była na chwilę w centrum uwagi w 1963 roku, gdy zdobyła Top Ten listy Billboard ze swoim pierwszym singlem, "Papa (Down At) Joe's". Miała w Top 20 dalsze hity, minn. "Southtown USA".  

Mary Hunt, Mildred Pratcher i Shirley Thomas pracowały wcześniej jako chórek dla South, ale tak naprawdę rozpoczęły swoją karierę w 1963 roku po poznaniu producenta Billa Justisa, człowieka stojącego za karierą Elvisa Presley'a, Johnny Casha i Jerry Lee Lewisa w latach 50-tych.
Justis odniósł własny sukces z instrumentalnym hitem, "Raunchy". Fred Foster, prezes Monument Records, podpisał kontrakt z Justisem i jego podopiecznymi i wybrał na ich pierwszy singiel "Papa (Down At) Joe" niezwykły utwór, który rozpoczyna się niekontrolowanym śmiechem dziewczyn przy dźwiękach fortepianu w dixielandowym stylu.

Utwór okazał się dość popularny, wspinając się na dziewiątą pozycję na listach przebojów. Album wyprodukowany przez Billa Justisa (Down At) Papa Joe's (inżynier: Billy Sherrill) został szybko wydany.Uchodzący teraz za rarytas, przyniósł kolejny singiel,"New York Town",który przepadł jednak na listach bestsellerów.

Dixie Bells odeszli z wytwórni Monument i już nie dokonali dalszych nagrań.Kilka członkiń grupy później pojawiło się w Charmels , grupie, która nagrała cztery single dla Stax między 1966 i 1968r.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Down At Papa Joe's / Rock, Rock, Rock	Dixie Belles	09.1963	-	9[13]	Sound Stage 7 2507	[written by Jerry Smith][produced by Bill Justis,Jerry Smith]
Southtown U. S. A. / Why Don't You Set Me Free	Dixie Belles	01.1964	-	15[8]	Sound Stage 7 2517	[written by Jerry Smith][produced by Bill Justis,Jerry Smith]
New York Town / The Beat Street Dog	Dixie Belles	05.1964	-	119[2]	Sound Stage 7 2521	[written by Jerry Smith][produced by Bill Justis,Jerry Smith]

Dixie Cups

Żeńskie trio założone w 1963 r. w Nowym Orleanie w stanie Luizjana, USA., zapamiętane przede wszystkim dzięki interesującemu wykonaniu hitu "Chapel Of Love" na początku lat 60.
Grupę tworzyły siostry Barbara Ann Hawkins (ur. 23.10.1943 r.) i Rosa Lee Hawkins (ur. 24.09.1944 r.) oraz ich kuzynka Joan Marie Johnson (ur. w styczniu 1945 r. w Nowym Orleanie).

Śpiewały razem w kościele i w szkole, po czym utworzyły zespół o nazwie The Meltones, by wystąpić na szkolnym konkursie talentów w 1963 r. Tam odkrył je Joe Jones, piosenkarz z Nowego Orleanu, wykonawca hitu "You Talk Too Much" z 1960 r. Jones został ich menedżerem i podpisał dla tria kontrakt ze spółką producencko-kompozytorską Jerry Leiber i Mikę Stoller. którzy otwierali właśnie własną wytwórnię Red Bird we współpracy z weteranem przemysłu muzycznego Georgem Goldnerem.

The Dixie Cups pod okiem swoich szefów nagrały piosenkę "Chapel Of Love" Jeffa Barry'ego i Ellie Greenwich, mimo że poprzednio ani The Ronettes, ani The Crystals nie udało się jej wylansować na rynku. Wydana na singlu w lecie 1964 r. szybko dotarła na l. miejsce w zestawieniach w USA. (Trio utrzymywało później, że za swój udział w nagraniu otrzymało tylko kilkaset dolarów.)

Po tym sukcesie The Dixie Cups odbyły toumee po USA i nagrały dla wytwórni Red Bird szereg kolejnych singli, z których cztery weszły na listy przebojów. Drugi w kolejności - "People Say" — dotarł do miejsca 12., a ostatni - "Iko Iko", tradycyjna pieśń nowoorleańska - do 20. Piosenkę tę wykorzystano później w kilku ścieżkach filmowych, obok "Chapel Of Love".

Po zamknięciu wytwórni Red Bird w 1966 r. The Dixie Cups podpisały kontrakt z ABC-Paramount Records. Nowa umowa nie zaowocowała jednak hitami i trio zaprzestało dalszych nagrań. Nadal jednak występuje (z oryginalnego składu pozostały tylko obie siostry).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Chapel of love/Ain' t that nice	Dixie Cups	05.1964	22[8]	1[3][13]	Red Bird 001	[written by Jeff Barry/Ellie Greenwich/Phil Spector][produced by Ellie Greenwich/Jeff Barry/Jerry Leiber/Mike Stoller] [oryginalnie nagrana przez Darlene Love]
People say/Girls can tell	Dixie Cups	07.1964	-	12[9]	Red Bird 006	[written by Jeff Barry/Ellie Greenwich][produced by Jeff Barry/Ellie Greenwich][7[12].R&B Chart]
You should have seen the way he looked at me/No true love	Dixie Cups	10.1964	-	39[6]	Red Bird 012	[written by Jeff Barry/Ellie Greenwich][produced by Jeff Barry/Ellie Greenwich]
Little bell/Another boy like mine	Dixie Cups	12.1964	-	51[9]	Red Bird 017	[written by Jeff Barry/Ellie Greenwich][produced by Jeff Barry/Ellie Greenwich][21[6].R&B Chart]
Iko Iko/Gee baby gee	Dixie Cups	04.1965	23[8]	20[10]	Red Bird 024	[oryginalnie nagrana przez Jamesa "Sugar Boy" Crawforda w 1953r jako "Jock-o-mo"][written by Joe Jones/Marilyn Jones/Sharon Jones/Jesse Thomas][produced by Jeff Barry/Ellie Greenwich][20[4].R&B Chart]
Gee The Moon Is Shining Bright/I'm Gonna Get You Yet	Dixie Cups	07.1965	-	102[5]	Red Bird 10-032	[written by E. Greenwich, J. Barry, P. Spector][produced by Leiber, Stoller]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Chapel of love	Dixie Cups	08.1964	-	112 [5]	Red Bird 100	[produced by Jerry Leiber and Mike Stoller, Jeff Barry, Ellie Greenwich]