A Flock Of Seagulls

Grupa brytyjska. Powstała w końcu 1979 w Liverpoolu. Nazwę wzięła z powieści Richarda Bacha Jonathan Livingston Seagull, czyli Mewa. Utworzona przez Mike'a Score'a (5.11.1957) - voc, g, k, z zawodu fryzjera (intrygujące uczesanie lidera miało znaczący wpływ na jej sukces). W pierwszym składzie znaleźli się też Paul Reynolds (4.08.1962) -g, Frank Maudsley (10.11.1959) -b, voc, Ali Score - automat perkusyjny, voc. We wrześniu 1985 Reynolds odszedł. Zastępował go Gary Steadman -g, znany z Classix Nouveaux. W 1986 zawiesiła działalność. W 1989 Mike Score stworzył nową wersję A Flock Of Seagullslls, ale wkrótce potem i ją rozwiązał.
Zadebiutowała w czerwcu 1981 singlem (It's Not Me) Talking/Factory Music, nagranym dla firmy Cocteau Billa Nelsona i przez niego wyprodukowanym. Podpisała kontrakt z wytwórnią Jive i dla niej zrealizowała wszystkie następne płyty. Pierwsze single, Telecommunication/Intro z września 1981 i Modern Love Is Automatic/Windows z listopada tego roku, przeszły jeszcze bez echa. Ale już następne małe płyty, I Ran (So Far Away)/Pick Me Up z marca 1982 i Space Age Love Song/Windows z maja tego roku, oraz album "A Flock Of Seagullslls" z kwietnia 1982 (wyprodukowany przez Mike'a Howletta) zyskały znaczną popularność, zwłaszcza w Stanach. Zawierały chwytliwe piosenki o syntezatorowo-gitarowym brzmieniu, adresowane do tej samej publiczności co dokonania Duran Duran czy Depeche Mode.
Największy sukces w Wielkiej Brytanii przyniósł grupie drugi album, "Listen" z kwietnia 1983 (znowu owoc współpracy z Howlettem), promowany trzema singlami: niezwykle popularnym Wishing (I Had A Photograph Of You)/Commited z października 1982 oraz Nightmares/Rosen Montag z kwietnia 1983 i Transfer Affection/I Ran (wersja koncertowa) z sierpnia tego roku. Kariera A Flock Of Seagullslls okazała się jednak krótkotrwała i późniejsze płyty nie zyskały już większego powodzenia. Były to single The More You Live The More You Love/Lost Control z czerwca 1984 i Never Again (The Danced/Living In Heaven z września tego roku, Who's That Girl/ (She's Cot lt)/Wishing (I Had A Photograph Of You) z października 1985 i Heartbeat Like A Drum/Heartbeat Like A Drum (wersja instrumentalna) z lutego 1986 oraz albumy "The Story Of Young Heart" z sierpnia 1984 (wyprodukowany przez Steve'a Lovella) i "Dream Come True" z marca 1986 (wyprodukowany przez Mike'a Score'a we współpracy z Wayne'em Brathwaite'em).
Wcielenie A Flock Of Seagullslls z 1989 dorobiło się tylko jednego singla - Magie. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Telecommunication/Modern Love Is Automatic	A Flock Of Seagulls	06.1981	-	-	Jive JIVE 4	[written by M. Score, A. Score, F. Maudsley, P. Reynolds][produced by Bill Nelson][19[25].Hot Disco/Dance;Jive 22 001 12"]
I ran/Pick Me Up	A Flock Of Seagulls	03.1982	43[6]	9[22]	Jive JIVE 14	[silver-UK][written by Michael Score, Alister Score,Francis Maudsley,Paul Reynolds][produced by Mike Howlett][8[26].Hot Disco/Dance;Jive 14 12"]
Space Age Love Song /Standing In The Doorway	A Flock Of Seagulls	06.1982	34[6]	30[18]	Jive JIVE 17	[written by Michael Score,Alister Score,Francis Maudsley,Paul Reynolds][produced by Mike Howlett]
Wishing (If I Had A Photograph Of You) /Commited	A Flock Of Seagulls	11.1982	10[13]	26[14]	Jive JIVE 25	[silver-UK][written by Michael Score,Alister Score,Francis Maudsley,Paul Reynolds][produced by Mike Howlett]
Nightmares/Rosenmontag	A Flock Of Seagulls	04.1983	53[4]	-	Jive JIVE 33	[written by Michael Score,Alister Score,Francis Maudsley,Paul Reynolds][produced by Mike Howlett]
Wishing (If I Had A Photograph Of You) /Commited	A Flock Of Seagulls	06.1983	-	-	-	[62[5].Hot Disco/Dance;Jive 8013 LP.]
Transfer Affection /I Ran (Live)	A Flock Of Seagulls	06.1983	38[5]	-	Jive JIVE 41	[written by Michael Score,Alister Score,Francis Maudsley,Paul Reynolds][produced by Mike Howlett]
(It's Not Me) Talking/Tanglimara	A Flock Of Seagulls	09.1983	78[4]	-	Jive JIVE 47	[written by Michael Score,Alister Score,Francis Maudsley,Paul Reynolds][produced by Bill Nelson]
The More You Live, The More You Love/Lost Control (Totally)	A Flock Of Seagulls	07.1984	26[11]	56[9]	Jive JIVE 62	[written by Michael Score,Alister Score,Francis Maudsley,Paul Reynolds][produced by Steve Lovell][52[7].Hot Disco/Dance;Jive 9221 12"]
Who's That Girl (She's Got It)	A Flock Of Seagulls	10.1985	66[3]	-	Jive JIVE 106	[written by Mike Score, A Flock Of Seagulls][produced by Mike Score]
Heartbeat Like a Drum	A Flock Of Seagulls	02.1986	109	-	Jive	[written by Mike Score, Ali Score, Frank Maudsley][produced by Mike Score,Wayne Brathwaite]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
A Flock Of Seagulls	A Flock Of Seagulls	04.1982	32[44]	10[50]	Jive 66 000	[gold-US][silver-UK][produced by Mike Howlett, Bill Nelson]
Listen	A Flock Of Seagulls	05.1983	16[10]	16[23]	Jive 8013	[produced by Mike Howlett, Bill Nelson]
The story of a young heart	A Flock Of Seagulls	08.1984	30[5]	66[10]	Jive 8215	[produced by Steve Lovell]

Floaters

The Floaters był afro-amerykańską ,rhythm'n'bluesową grupą wokalną , z Detroit w stanie Michigan , która powstała w 1976 roku.
Zespół został założony przez byłego członka The Detroit Emeralds ,wokalistę Jamesa Mitchella, z bratem Paulem Mitchellem, Larry Cunninghamem, Charlesem Clarkiem, i lużno związanym z grupą Ralphem Mitchellem. Większość członków Floaters pochodziła z Detroit's Eastside ,gdzie realizowano socjalny projekt mieszkaniowy Sojourner Truth.
James Mitchell był tym ,który wpadł na pomysł ich największego hitu, " Float On ", we śnie. Tekst piosenki podkreślił,był autorstwa każdego członka zespołu. "Float On" był realizowany w garażowym studio nagrań o nazwie Pac 3. Piosenka została napisana przez Arnolda Ingrama, Marvina Willisa i Jamesa Mitchella Jr, a wyprodukowana przez Woody Wilsona. Stała się na całym świecie hitem w 1977 roku ,wydana przez ABC Records , osiągając # 1 w USA na liście R & B , # 2 na amerykańskiej liście Billboard Hot 100 , oraz # 1 na UK Singles Chart (przez jeden tydzień w sierpniu tego roku).
Następny singiel, "You Don't Have to Say You Love Me" nie powielił uroku "Float On", ale z pewnymi zmianami w składzie, grupa pozostała aktywna przez kilka lat, nie mogąc otrząsnąć się z etykiety zespołu jednego przeboju. The Floaters powrócił do Pac 3, aby nagrać nową wersję "Float On" z Full Force na Brooklynie , w Nowym Jorku na ich album Still Standing z 2001r.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Float On / Everything Happens for a Reason	Floaters	07.1977	1[1][11]	2[16]	ABC 12 284	[gold][written by Marvin Willis,Arnold Ingram,James Mitchell][produced by Woody Wilson][1[6][20].R&B; Chart]
You Don't Have to Say You Love Me / Take One Step at a Time	Floaters	10.1977	-	-	ABC 12 314	[written by Simon Napier-Bell, Vicki Wickham][28[14].R&B; Chart]
I Just Want To Be With You /What ever your sign	Floaters	07.1978	-	103[5]	ABC 12 364	[written by Marvin Willis,Arnold Ingram,James Mitchell][produced by James Mitchell Jr. , Marvin Willis][36[9].R&B; Chart]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Floaters	Floaters	06.1977	17[8]	10[25]	ABC 1030	[platinum][produced by J. Mitchell, M. Willis]
Magic	Floaters	04.1978	-	131[8]	ABC 1047	[produced by J. Mitchell, M. Willis]

Flirtations

The Flirtations (wcześniej The Gypsies) był żeńską grupą muzyczną , która nagrywała od początku lat 60-tych.
W 1962 roku w Nowym Jorku , cztery kobiety z Południowej Karoliny zakładają The Gypsies. Były to Lestine Johnson i siostry Ernestine Pearce, Shirley Pearce i Betty Pearce.
W 1964 roku podpisały kontrakt nagraniowy z Old Town Records, gdzie ukazał się ich debiutancki singiel "Hey There, Hey There". Piosenka była prezentowana tylko w lokalnych stacjach radiowych , ale ich kolejny singiel -autorstwa JJ Jacksona "Jerk It" - był bardziej udany, osiągając # 111 (pop) i # 33 (R & B) wiosną 1965 roku. Mimo względnego sukcesu "Jerk It", Lestine Johnson opuściła grupę, zastąpiona przez Violę Billups . The Gypsies wydała tylko dwa single dla Old Town Records w 1966 roku, w sumie cztery przez całą działalność.
W tym samym roku, teraz nagrywajacy dla Josie Records , kwartet przemianowany został na The Flirtations wydał northern soulowy singiel "Change My Darkness Into Light". Został zignorowany przez DJ-ów przez co jego sprzedaż ucierpiała. Kwartet następnie przeniósł się do Festival Records , gdzie wydał "Stronger Than Her Love" i "Settle Down" jako single, ale nie udało się wzbudzić nimi duże zainteresowanie.
Betty Pearce opuściła grupę, zmniejszając ansambl do trio. Po wygraniu małego lokalnego konkursu talentów w 1968 roku, spakowały swoje walizki i wyjechały do Anglii, gdzie podpisały kontrakt z wytwórnią Parrot , wydającą takich artystów jak Tom Jones . Ich jedynym nagraniem był "Someone Out There" ze stroną B: "How Can You Tell Me?". Mimo ,że utwór ukazywał się na antenie i uznanie większe niż ich inne single, to jednak niewiele wpłynęło na jego sprzedaż.
Pod koniec 1968 roku trio trafiło pod skrzydła Deram Records i wydało swoje sztandarowe nagranie , " Nothing But A Heartache "- gęsty, dynamiczny, wstrząsający melodramat wyprodukowany przez Anglika Wayne'a Bickertona i napisany przez Bickertona z Tonym Waddingtonem. Na stronie B singla była bożonarodzeniowa piosenka "Christmastime Is Here Again".
Na początku 1969 roku płyta została wydana w Stanach Zjednoczonych, ale z "How Can You Tell Me?" na stronie B singla. W marcu " Nothing But A Heartache wszedł na Billboard Hot 100 , osiągając # 34 w maju, a pozostał na liście Hot 100 przez 14 tygodni. Przypominają Supremes z połowy lat 60-tych - szczególnie w "Stop! In the Name of Love "- powszechnie uważany za klasyk northern soul.
Następny był mniej taneczny niż poprzedni singiel. " South Carolina " była balladą, ale osiągnęłą tylko # 111 pop w lipcu 1969 roku. W 1970 roku został wydany "Keep On Searching" i nie zrobił kariery na listach przebojów. Kolejne nagrania "Searching" i "What's Good About Goodbye My Love",nie zmieniły sytuacji, ten ostatni doszedł do # 17 na listach R & B na początku 1970 roku, ale nie zrobił żadnego wrażenia na listach przebojów pop. W lipcu 1970 trio wylansowało kolejny hit ze swoją wersją hitu Toma Jonesa "Can't Stop Loving You". Piosenka znalazła się na 69 miejscu listy singli Cash Box .
W 1971r ujrzał światło dzienne ich szósty i ostatni singiel dla Deram: "Give Me Love" (nie mylić z piosenką George Harrisona ). Nie wydany album z 1970r Sounds Like the Flirtations, znalazł się w wersji CD z 2008r. Reszta ich singli nie została wydana w USA. Loretta Noble zastąpiła Violę Billups w 1972 roku. Viola Billups rozpoczęła karierę solową jako Vie oraz Pearly Gates . W trakcie roku 1971 i 1972 r., grupa była rezydentem jako zespół wokalny w serialu BBC,It's Cliff Richard, towarzysząc Cliffowi w różnych utworach, wykonując własne piosenki i wspierając innych gości programu.
W latach 70-tych Flirtations wydawał materiał dla różnych wytworni.Wydane przez Polydor w 1971 i 1972r tytuły to m.in. "Little Darling (I Need You)"," Take Me In Your Arms (& Love Me) "," Hold On To Me Babe " i "Love A Little Longer". W 1973 roku dla Mojo Records wydały m.in. "Why Didn't I Think of That". W 1975 roku nagrały dla RCA kolejne single " Dirty Work "," Mr Universe " i " One Night of Love ", które zapowiadały ich LP, Love Makes the World Go Round, tuż przed 1976r.
Zespół odnalazł się w nurcie w disco i northern soul w Australii , w Kanadzie i Nowej Zelandii , w tym Wielkiej Brytanii i USA . W Wielkiej Brytanii " Nothing But A Heartache " został wykorzystany został w kampanii reklamowej dla KFC , a w 2007 r. był coverem The Freemasons. Ernestine Pearce była widoczna w różnych miejscach wraz z Clemem Curtisem i Jimmy Jamesem jako część "Explosion Soul" tour.
Z Ianem Levine tworzą wytwórnię Centre City Records,gdzie panie umieszczały regularnie na kompilacjach wytwórni swoje utwory. W 2009 roku wydały swój pierwszy singiel od 20 lat,Roulette, wyprodukowany przez Sorena Jensena dla Dance Night Records .

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Nothing but a Heartache /How Can You Tell Me ?	Flirtations	03.1969	-	34[14]	Deram 85 038	[written by Tony Waddington, Wayne Bickerton][produced by Wayne Bickerton]
South Carolina / Need Your Loving	Flirtations	07.1969	-	111[4]	/Deram 85 048	[written by Tony Waddington, Wayne Bickerton][produced by Wayne Bickerton]

Matt Flinders

Matt Flinders, urodzony jako Sylvan Louis Bonett w Aleksandrii , w Egipcie , jest piosenkarzem , który zyskał sławę w latach 60-tych w Australii .
Z francuskimi, angielskimi i włoskimi korzeniami, Flinders wyemigrował do Australii ze swoją rodziną w 1951 roku. Po szkoleniu w Royal Australian Air Force (RAAF) w latach 50-tych, odbył tournée po Australii, Japonii i Anglii jako kontrabasista i wokalista, później nominowany jako lider zespołu w Chevron Hotel w Melbourne .
Bracia Flinders pochodzili z rodziny kochającej muzykę,Roland Bonet póżniej również pojawił się w świetle jupiterów jako popularny wykonawca i lider zespołu tanecznego w Melbourne aż do swojej śmierci w 2002 r.; Arnold, najstarszy,miał w swoim dorobku wiele ról operowych jako baryton bas w National Theatre Opera , przed zmianą na karierę w świecie korporacji, a Chris, najmłodszy z czterech, został zwerbowany przez Dave'a Guarda do Kingston Trio w 1965 w Sydney, wystepując w serialu telewizyjnym Dave's Place dla ABC, a następnie spędził dwie dekady jako wokalista i gitarzysta basowy rockowych i popowych zespołów w Australii, Londynie, Stanach Zjednoczonych i ośrodkach wypoczynkowych we Francji, Szwajcarii i Karaiby.
Po zaśpiewaniu w kilku radiowych i telewizyjnych audycjach, Flinders został "odkryty" przez Rona Tudora z Astor Records , który zasugerował przyjęcie pseudonimu Matt Flinders (po badaczu Matthewie Flinders ), który uważany był za łatwiejszy do wymówienia i zapamiętania niż jego nazwisko .
Flinders miał dwa utwory w pierwszej dziesiątce singli w Australii: "Picking Up Pebbles" (1969), który osiągnął nr 1 w Melbourne i "Butterfly" (1971). Jest laureatem kilku nagród przemysłu muzycznego i profesjonalnych pochwał za swój talent, zarówno jako wykonawca i muzyk zawodowy.
Flinders pojawił się na własnym programie telewizyjnym , Matt Flinders and Friends (1972-1973), jak również we własnym radiowym show, oba dla Australian Broadcasting Corporation (ABC).
Flinders obecnie wycofał się z branży rozrywkowej, a teraz pracuje jako mistrz ceremonii z żoną, Coralie. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Picking Up Pebbles / Susan Walks Away	Matt Flinders	09.1967	4[31]	20[1][10.69]	Astor A 7150/Master MAS 123	-
Something is happening	Matt Flinders	02.1969	56[7]	-	Astor A 7132/-	-
Where Has All the Love Gone / Life is Meant for Living	Matt Flinders	02.1970	40[11]	-	Astor A 7163/-	-
All of a Sudden / Cup of Love	Matt Flinders	10.1970	48[13]	-	Fable FB 032/-	-
How Great Thou Art / The Eagle and Me	Matt Flinders	05.1971	83[5]	-	Fable FB 058/-	-
Butterfly / I'm Coming Home	Matt Flinders	09.1971	6[21]	-	Fable FB 077/-	-
You / The Man	Matt Flinders	02.1972	40[26]	-	Fable FB 093/-	-

Lester Flatt & Earl Scruggs

Lester Flatt (ur. 28.06.1914 r. w hrabstwie Overton w stanie Tennessee, USA; gitara) i Earl Scruggs (ur. w 1924 r. w hrabstwie Cleveland w stanie Karolina Północna, USA; banjo). Zaczęli występować razem w grudniu 1945 r. jako członkowie formacji Bluegrass Boys Billa Monroe. W lutym 1948 r. odeszli z tego zespołu i założyli grupę The Foggy Mountain Boys wespół z Jimem Shumate'em (skrzypce), Howardem Wattsem, czyli Cedrikiem Rainwaterem (bas) - byłymi członkami zespołu Billa Monroe - i Makiem Wisemanem (tenor, gitara).
Zespół ten był stałym gościem na antenie wirginijskiego radia WCYB. Nagrywał też dla wytwórni Mercury, po czym wybrał się w długą trasę koncertową po południowych stanach USA. Podczas tej podróży grupa wypracowała sobie brzmienie mocniejsze i bardziej dynamiczy od ogólnie przyjętego w bluegrassie. W listopadzie 1950r Flatt i Scruggs podpisali kontrakt z wytwórnią Columbia/CBS Records, dla której nagrywali potem aż do końca wspólnej kariery. W trzy lata później sponsorem zespołu zostało przedsiębiorstwo młynarskie Martha White Mills, dzięki czemu The Foggy Mountain Boys mogli regularnie występować na antenie stacji WSM w Nashville i w programach telewizyjnych sponsorowanych przez tę kompanię. Po dojściu Josha Gravesa (dobro) brzmienie zespołu straciło dynamikę, mniej ważna stała się też gra Scruggsa na banjo. Występy w emitowanym na cały kraj programie "Folk Sound USA" zapoznały z wykonywanym przez grupę nowoczesnym bluegrassem szerszą publiczność, a popularność zespołu wzrosła jeszcze po koncercie na Newport Folk Festival w 1960 r.
Flatt i Scruggs zaczęli wtedy występować na scenach uniwersyteckich, gdzie okazali się zwiastunami nowego pokolenia muzyków, do którego należały między innymi takie formacje, jak The Kentucky Colonels, The Hillmen i The Dillards. The Foggy Mountain Boys zagrali "The Ballad Of Jed Clampett", będącą muzycznym tematem popularnego na początku lat 60-tych programu telewizyjnego "Beverly Hillbillies", natomiast ich utwór "Foggy Mountain Breakdown" pojawił się kilka razy na ścieżce dźwiękowej filmu "Bonnie i Clyde". Eksperci od bluegrassu stwierdzili jednak, że propozycje te nie mają już iskry poprzednich produkcji zespołu i że stracił on dawny impet. W 1968 r. nowymi członkami grupy zostali synowie Scruggsa, Randy i Gary; ich ojciec był jednak niezadowolony z ograniczeń tradycyjnego bluegrassu. W następnym roku grupa została rozwiązana. Flatt założył później formację The Nashville Grass, a Scruggs zwerbował dalszych członków rodziny i stworzył z ich pomocą The Earl Scruggs Revue. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Tis Sweet to Be Remembered	Lester Flatt & Earl Scruggs	02.1952	-	-	Columbia 4-20886	[9[1].Country Chart]
Cabin In The Hills/Someone You Have Forgotten	Lester Flatt, Earl Scruggs And The Foggy Mountain Boys	06.1959	-	-	Columbia 41 389	[written by DeVoll][9[30].Country Chart]
Crying My Heart Out Over You/Foggy Mountain Rock	Lester Flatt, Earl Scruggs And The Foggy Mountain Boys	02.1960	-	-	Columbia 41 518	[written by Butler, Sherry, Certain, Stacey][21[6].Country Chart]
Polka On A Banjo/Shuckin' The Corn	Lester Flatt, Earl Scruggs And The Foggy Mountain Boys	12.1960	-	-	Columbia 41 786	[written by L. Luallen, R. Tillman, G. William][12[14].Country Chart]
Go Home/Where Will I Shelter My Sheep	Lester Flatt, Earl Scruggs And The Foggy Mountain Boys	10.1961	-	-	Columbia 42 141	[written by D. Wheeler][10[16].Country Chart]
Just Ain't/Cold, Cold Loving	Lester Flatt, Earl Scruggs And The Foggy Mountain Boys	04.1962	-	-	Columbia 42 280	[written by H. Willis, G. Willis][16[8].Country Chart]
The Legend Of The Johnson Boys/Hear The Whistle Blow A Hundred Miles	Lester Flatt, Earl Scruggs And The Foggy Mountain Boys	06.1962	-	-	Columbia 42 413	[written by L. Flatt, E. Scruggs][27[1].Country Chart]
The Ballad Of Jed Clampett/Coal Loadin' Johnny	Lester Flatt, Earl Scruggs And The Foggy Mountain Boys	12.1962	-	44[11]	Columbia 42 606	[written by P. Henning][produced by Don Law, Frank Jones][1[3][20].Country Chart]
Pearl Pearl Pearl/Hard Travelin'	Lester Flatt, Earl Scruggs And The Foggy Mountain Boys	05.1963	-	-	Columbia 42 755	[written by P. Henning][produced by Don Law, Frank Jones][8[11].Country Chart]
New York Town/Mama Don't Allow It	Lester Flatt, Earl Scruggs And The Foggy Mountain Boys	09.1963	-	-	Columbia 42 840	[written by W. Guthrie][produced by Don Law, Frank Jones][26[3].Country Chart]
You Are My Flower/My Saro Jane	Lester Flatt, Earl Scruggs And The Foggy Mountain Boys	02.1964	-	-	Columbia 42 954	[A:written by A. P. Carter][B:written by L. Flatt, E. Scruggs][produced by Don Law, Frank Jones][A:12[15].Country Chart][B:40[2].Country Chart]
Petticoat Junction/Have You Seen My Dear Companion	Lester Flatt And Earl Scruggs	03.1964	-	-	Columbia 42 982	[written by P. Henning, C. Massey][produced by Don Law, Frank Jones][14[9].Country Chart]
Workin' It Out/ Fireball	Lester Flatt And Earl Scruggs	08.1964	-	-	Columbia 43 080	[written by S. Silverstein, W. Raim][produced by Don Law, Frank Jones][21[12].Country Chart]
California Up Tight Band/Last Train To Clarksville	Lester Flatt And Earl Scruggs	09.1969	-	-	Columbia 44 194	[written by T. Hall][produced by Don Law][20[8].Country Chart]
Foggy Mountain Breakdown/Down In The Flood	Lester Flatt And Earl Scruggs	03.1968	-	55[12]	Columbia 44 380	[written by E. Scruggs][produced by Bob Johnston]
I Could Sure Use The Feeling/Drive To The Country	Earl Scruggs Revue	08.1979	-	-	Columbia 10 992	[written by D. Linde, M. McDaniel][produced by Larry Butler]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Hard Travelin' (The Ballad of Jed Clampett)	Lester Flatt & Earl Scruggs	04.1963	-	115[4]	Columbia 8751	-
Flatt and Scruggs at Carnegie Hall	Lester Flatt & Earl Scruggs	09.1963	-	134[6]	Columbia 8845	-
Changin' Times featuring Foggy Mountain Breakdown	Lester Flatt & Earl Scruggs	03.1968	-	194[4]	Columbia 9596	-
Original Theme From Bonnie & Clyde	Lester Flatt & Earl Scruggs	06.1968	-	161[4]	Mercury 61 162	-
The Story of Bonnie & Clyde	Lester Flatt & Earl Scruggs	07.1968	-	187[5]	Columbia 9649	-
The Earl Scruggs Revue	Earl Scruggs Revue	09.1973	-	169[5]	Columbia 32 426	[produced by Ron Bledsoe]
Anniversary Special	Earl Scruggs Revue	06.1975	-	104[10]	Columbia 33 416	-
The Earl Scruggs Revue 2	Earl Scruggs Revue	04.1976	-	161[4]	Columbia 34 090	-
The Three Pickers	Earl Scruggs / Doc Watson / Ricky Skaggs	08.2003	-	179[4]	Rounder 610 526	[written by E. Scruggs][produced by Jim Brown, Ricky Skaggs]

Ralph Flanagan and His Orchestra

Ralph Flanagan (ur. Ralph Elias Flenniken, 7 kwietnia 1914 r. w Lorain, Ohio -zm. 30 grudnia 1995 w Miami na Florydzie ) był słynnym liderem big bandu, dyrygent, pianista, kompozytor, aranżer i orkiestr Hala McIntyre , Sammy Kaye , Blue Barron, Charlie Barneta ,i Alvino Rey .

Uczył się w Lorain High School, gdzie był członkiem National Honors Society,przedstawiciel studentów w senacie, pracownik szkolnej gazetki (Hi-Y) i chóru.
Podczas II wojny światowej służył w Marynarce Handlowej od października 1942 do 1946 roku. W 1949 roku założył orkiestrę której przypisuje się popularyzowanie brzmienia orkiestry Glenna Millera , która wydała wiele płyt, wśród nich "Rag Mop" i "Hot Toddy".Menadżerem orkiestry Ralpha Flanagana był Herb Hendler ,dyrektor artystyczny RCA , który podpisał kontrakt z orkiestrą Glenna Millera przed śmiertelnym wypadkiem samolotu Millera w kanale La Manche w czasie II wojny światowej . To Hendler zachęcał Flanagana do przyjęcia brzmienia Millera, które doprowadził go do sukcesu. Hendler był również współautorem "Hot Bar Toddy", który został nagrany przez wielu artystów, m.in. Cheta Atkinsa, Rosemary Clooney , Reda Foley'a i Julie London .
Sztandarowymi utworami orkiestry Flanagana były "Giannina Mia" i "Winds Singing", tytuł odnoszący się do towarzyszącej orkiestrze grupy wokalnej.
Flanagan wstąpił do Amerykańskiego Stowarzyszenia Kompozytorów, Autorów i Wydawców w 1950 roku, a jego popularnych kompozycje to, m.in. "Hot toddy" i "Flanagan's Boogie". W szczytowym okresie swojej kariery mieszkał w podmiejskiej wsi Malverne koło Nowym Jorku . 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
You're Breakin' My Heart	Ralph Flanagan and His Orchestra	09.1949	-	14[9]	RCA Victor 30-0001	[written by Pat Genaro, Sunny Skylar & Ruggero Leoncavallo][oparta na włoskiej piosence "La Mattinata"]
Don't Cry Joe (Let Her Go, Let Her Go, Let Her Go)/Swing To 45	Ralph Flanagan and His Orchestra	11.1949	-	9[8]	RCA Victor 54-0002	[written by Joe Marsala]
My Hero/Tell Me Why	Ralph Flanagan and His Orchestra	11.1949	-	27[2]	RCA Victor 30-0006	[written by Stanislaus Stange, Oscar Straus][piosenka z musicalu na Broadway'u "The Chocolate Soldier"][#2 hit for Lucy Isabelle Marsh in 1910][#78 hit for Blue Notes in 1960]
Dear Hearts And Gentle People/Where Or When	Ralph Flanagan and His Orchestra	01.1950	-	24[3]	RCA Victor 54-0011	[written by Bob Hilliard, Sammy Fain]
Rag Mop/You're Always There	Ralph Flanagan and His Orchestra	02.1950	-	3[10]	RCA Victor 47-3212	[written by C. Anderson, Johnny Lee WIllis]
Joshua/Spring Will Be A Little Late This Year	Ralph Flanagan and His Orchestra	04.1950	-	17[3]	RCA Victor 47-3724	[written by traditional]
Star's and Stripes Forever	Ralph Flanagan and His Orchestra	06.1950	-	28[1]	RCA Victor 47-3762	[written by John Philip Sousa][#1 hit for Sousa Band in 1897]
Tzena Tzena Tzena/ Pink Champagne	Ralph Flanagan and His Orchestra	08.1950	-	16[5]	RCA Victor 47-3847	[written by Gordon Jenkins, Spencer Ross][adaptacja izraelskiej piosenki]
Mona Lisa/Toreador	Ralph Flanagan and His Orchestra	09.1950	-	16[3]	RCA Victor 47-3888	[written by Ray Evans & Jay Livingston][piosenka z filmu "Captain Carey,USA"][#25 hit for Carl Mann in 1959]
Nevertheless/The Red We Want Is The Red We've Got (In The Old Red, White And Blue)	Ralph Flanagan and His Orchestra	09.1950	-	A:9[14];B:13[3]	RCA Victor 47-3904	[A:written by Bert Kalmar, Harry Ruby][B:written by Jimmy Kennedy, Bickley Reichner]
La Vie En Rose/Dancing Tambourine	Ralph Flanagan and His Orchestra	09.1950	-	27[1]	RCA Victor 47-3889	[written by David, Piaf, Louiguy]
Harbor Lights/Singing Winds	Ralph Flanagan and His Orchestra	10.1950	-	5[17]	RCA Victor 47-3911	[written by Jimmy Kennedy, Hugh Williams][#6 hit for Frances Langford in 1937;#8 hit for The Platters in 1960]
Oh Babe!/Halls Of Ivy	Ralph Flanagan and His Orchestra	11.1950	-	27[2]	RCA Victor 47-3954	[written by Louis Prima, Miton Kabak]
The Blues From An American In Paris (From The M-G-M Film "An American In Paris")/Love Is Here To Stay (From The M-G-M Film "An American In Paris")	Ralph Flanagan and His Orchestra	09.1951	-	15[5]	RCA Victor 47-4247	[written by George Gershwin]
Slow Poke/ Charmaine	Ralph Flanagan and His Orchestra	12.1951	-	6[14]	RCA Victor 47-4373	[written by King, Price]
Delicado	Ralph Flanagan and His Orchestra	07.1952	-	26[2]	RCA Victor 47-4706	[written by Valdir Azevedo & Jack Lawrence]
I Should Care/Tippin' In	Ralph Flanagan and His Orchestra	09.1952	-	4[12]	RCA Victor 47-4885	[written by Sammy Cahn, Axel Stordahl, Paul Weston ]
Hot Toddy/Serenade	Ralph Flanagan and His Orchestra	01.1953	-	7[16]	RCA Victor 47-5095	[written by Ralph Flanagan]
A-L-B-U-Q-U-E-R-Q-U-E/Moon	Ralph Flanagan and His Orchestra	05.1953	-	18[1]	RCA Victor 47-5237	[written by Ralph Flanagan & Herb Hendler]
Rub-A-Dub-Dub/The Stop And Kiss Dance	Ralph Flanagan and His Orchestra	09.1953	-	19[1]	RCA Victor 47-5361	[written by Hank Thompson]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Ralph Flanagan plays Rodgers & Hammerstein II for dancing	Ralph Flanagan and His Orchestra	03.1950	-	1[3][35]	RCA Victor 268	-
Ralph Flanagan favorites	Ralph Flanagan and His Orchestra	06.1951	-	10[1]	RCA Victor 308	-
Let's Dance with Ralph Flanagan	Ralph Flanagan and His Orchestra	07.1951	-	7[4]	RCA Victor 311	-
Dance To The Top Pops	Ralph Flanagan and His Orchestra	07.1952	-	5[14]	RCA Victor 3084	-

Flanagan and Allen

Flanagan i Allen był brytyjskim duetem śpiewaków i komików popularnych w okresie II wojny światowej . Jego członkami byli Bud Flanagan (1896-1968) i Chesney Allen (1893-1982). Po raz pierwszy razem wystapili w rewii Florrie Forde , który został przygotowany przez Vala Parnella ,wystawiony w Holborn Empire w roku 1926.
Jako aktorzy musicalowi, często oferują połączenie komedii i muzyki w swoim występach, co doprowadziło do udanej kariery nagraniowej jako duetu i ról w filmie i telewizji. Tuż przed II wojną światową pojawili się w kilku filmach w reżyserii Marcela Varnela i Johna Baxtera . Flanagan i Allen byli jednocześnie członkami The Crazy Gang i pracowali z tym zespołem przez wiele lat równolegle z ich karierą jako duetu.
Piosenki Flanagana i Allena były zwykle łagodne,pełne humoru, z którego duet znany był ze swoich występów na żywo, a podczas II wojny światowej były odzwierciedleniem doświadczenia zwykłych ludzi w czasie wojny. Piosenka taka jak "We're Going to Hang out the Washing on the Siegfried Line" szydziła z niemieckiej obrony na linii Zygfryda , podczas gdy inne, jak "Miss You" traktowała o tęsknocie za czyimś ukochanym. Inne utwory, takie jak ich najbardziej znany " Underneath The Arches "(którą Flanagan napisał z Reg Connelly), przynosił uniwersalne tematy takie jak przyjaźń. Muzyka była zazwyczaj melodyjna, z chorusową strukturą , z małym zespołem tanecznym lub orkiestrą zapewniającą akompaniament.
Nagrania Flanagan i Allena pozostają popularne, a ich utwory są wykorzystywane przez profesjonalistów i amatorów. Royal Variety Performances często gościł artystów "robiących za Flanagana i Allena, w szczególności Roy'a Hudda i Christophera Timothy , Bernie Wintersa i Leslie Crowthera .
Później komediowy team Morecambe i Wise , którzy często wyrażali podziw dla Flanagana i Allena, nagrał album w ich hołdzie, Morecambe i Wise Sing Flanagan i Allen , na których wykonuje niektóre z wcześniejszych piosenek teamu w ich własnym stylu, nie próbując naśladować oryginałów.

Flamingos

The Flamingos - amerykańska grupa rhythm and bluesowa śpiewająca początkowo także doo wop. Wszyscy członkowie grupy charakteryzowali się fenomenalnymi warunkami głosowymi i śpiewali w złożonych, wielogłosowych harmoniach. Grupa powstała w 1952 i zakończyła działalność w początku lat siedemdziesiątych XX wieku. Największym przebojem grupy była piosenka I Only Have Eyes for You.
W grupie występowali: Jake Carey -śpiew (bas),Zeke Carey- gitara,Johnny Carter -śpiew (tenor),Tommy Hunt- śpiew,Terry Johnson- gitara,Earl Lewis- śpiew (bas),Solly McElroy- śpiew,Nate Nelson (wł.(Nathaniel Nelson) - perkusja, śpiew.
Jacob Carey (Jake) i Ezekial Carey (Zeke), bas i drugi tenor, odpowiednio, założyli grupę w Chicago, Illinois , po dołączeniu kuzynów barytona Paula Wilsona i pierwszego tenora Johna E. "Johnny" Cartera . Earl Lewis dołączył wkrótce, a po serii zmian nazwy (The Swallows, El Flamingos, The Five Flamingos),stała się znaną jako The Flamingos, Sollie McElroy wkrótce zastąpił Lewisa (który dołączył do The Five Echoes ).Pierwszy singiel Flamingos (dla Chance Records ), "If I Can't Have You", odniósł umiarkowany lokalny sukces,tak jak następny " To My Desire ", ale za to kompozycja Johnny'ego Cartera "Golden Teardrops" z kompleksem harmonii wokalnych i falsetu Cartera , ugruntowała ich reputację jako jednej z najlepszych grup regionu.
Grupa opuszcza wytwórnię Chance po ich grudniowej sesji z 1953r i podpisuje kontrakt z Parrot Records,dj-a DJ Ala Bensonsa . Sollie McElroy był na pierwszej sesji w Parrot, ale opuścił grupę w grudniu 1954 r. i został zastąpiony przez tenora Nate Nelsona (który był na ich drugiej sesji dla Parrot, jest wiodącym wokalistą na "I'm Yours", wydanym w styczniu 1955r). Na początku 1955 roku podpisali kontrakt z Chess Records , aby zrealizować nagrania dla oddziału tej wytwórni, Checker Records. W Chess/Checker, Flamingos osiągnęli swój pierwszy krajowy sukces hitem "I'll Be Home", który został # 5 na Billboard R & B Chart (cover Pata Boone wraz z innym tekstem, był hitem na listach przebojów pop) .Grupa również miała umiarkowany sukces z innymi utworami jak "A Kiss From Your Lips", "The Vow" i "I Would Be Crying". Flamingos również pojawia się w 1956 roku w filmie Alana Freeda , Rock, Rock Rock . Zeke Carey i Carter opuszczają grupę w tym samym roku .
Nate Nelson, Jake Carey i Paul Wilson kontynuowali działalność grupy z nowym członkiem, Tommy Huntem (przyszedł w październiku 1956 roku). Kolejnym nowym członkiem, tenorem, gitarzystą i aranżerem został Terry "Buzzy" Johnson,który dołączył pod koniec grudnia tego roku. Ten skład (Nate Nelson, Tommy Hunt, Terry Johnson, Paul Wilson i Jake Carey) rozpoczęli nagrywanie dla Decca Records w kwietniu 1957 roku . Ich najbardziej znanym singlem był zaaranżowany przez Johnsona "The Ladder of Love", ale niesnaski pomiędzy Checkerem i Nate Nelsonem zrujnowały jakąkolwiek szansę na sukces komercyjny. Zeke Carey wrócił do zespołu w 1958 roku, dzięki czemu grupa występuje jako sekstet . (Kiedy Johnny Carter został zwolniony ze służby wojskowej, wstąpił do Dells ; był z nimi przez prawie 50 lat aż do swojej śmierci w 2009 r.).
W tym samym roku Flamingos rozpoczęli nagrania dla wytwórni George'a Goldnera , End Records z Nowego Jorku, w której miał kilka krajowych hitów. Krótko potem, grupa miała swój pierwszy hit "Lovers Never Say Goodbye", napisany przez Terry'ego Johnsona, który dzielił wiodący wokal w piosence z Paulem Wilsonem.Ta formuła została utrzymana także w trzech z 12 piosenek wybranych na ich pierwszy album Flamingo Serenade - George'a Gershwina "Love Walked In"," But Not For Me " i "Time Was". Flamingos miał najlepiej sprzedającą się płytę w 1959 roku z innym starym standardem z tego LP. "I Only Have Eyes for You" (napisany w 1934 roku przez kompozytora Harry'ego Warrena i autora tekstów Ala Dubina do filmu Dames ) stał się ich największym sukcesem komercyjnym i został przedstawiony w dziesiątkach filmów i programów telewizyjnych.
Długi szereg hitów, zawierający kompozycje Johnsona " Mio Amore ", Doca Pomusa "Your Other Love"," Nobody Loves Me Like You "(napisany dla grupy przez Sama Cooke'a ) i "I Was Such a Fool". Utwory z LP "Love Walked In" i "Time Was" zostały również wydane jako single. W tym samym roku pojawiła się w filmie Alana Freeda, Go, Johnny, Go,frenetyczna wersja "Jump" ( pierwotnie wcześniej nagrana dla Chance Records ). Grupa stała się znana prawie tak samo ,za ich show na scenie i choreografię , jak za ich harmonie wokalne. Grupy takie jak The Temptations i The Tavares później skorzystają z ich doświadczeń.
Grupa zaczęła się rozpadać się na kawałki na przełomie dekady. Tommy Hunt odszedł by kontynuować karierę solową w 1960 roku. Nate Nelson i Terry Johnson sygnują "Modern Flamingos" w 1961 roku i nagrywają jako The Starglows dla Atco Records w 1963 roku. Nowi członkowie zasilili grupę ,którą tworzą: Zeke Carey (tenor), Jake Carey (bas), Paul Wilson (baryton), Billy Clarke (tenor), Eddie Williams (tenor), Alan Fontaine (gitara) i Julien Vaught (saksofon ). Clarke i Williams śpiewali główne partie wokalne.
Szósty wokalista, Doug McClure, doszedł w 1962 roku. Niedługo potem, Clarke i Williams opuścili grupę. Członek założyciel Paul Wilson opuścił zespół w 1964 roku , nowy członek Sidney Hall dołączył w 1966 roku, a Jacob Carey ,syn JC Carey'a dołączył w 1969 roku. Nagrali kilka utworów uptempo w latach 60-tych, osiągając # 26 na UK Singles Chart z " Boogaloo Party ". W tym czasie Flamingos zakładają własną wytwórnię Ronze,gdzie wyprodukowali wiele swoich nagrań.
Grupa kontynuowała nagrywanie do lat 70-tych. Nowy album wydany w 1972 roku dla Ronze,został zatytułowany The Flamingos Today. W tym czasie w grupie był Careys, McClure, Fontaine, wracający Billy Clarke, były członek Limelite, Clarence Bassett, Jr . W latach 80-tych skład stanowili Jake Carey, Zeke Carey, Frank Ayers i Jerome Wilson. Ayers pozostawił zespół w tym czasie, dołączając do Del Vikings . W 1984 roku doszli dwaj nowi członkowie: Bennie Cherry i Archie Satterfield. W 1988 roku grupa została wyróżniona nominacją do nagród Grammy . 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I'll Be Home/ Need Your Love	Flamingos	02.1956	-	-	Checker 837	[written by Washington, Lewis]
A Kiss From Your Lips/Get With It	Flamingos	06.1956	-	-	Checker 830	[written by Davis, Fratto ]
Lovers Never Say Goodbye/That Love Is You	Flamingos	01.1959	-	52[10]	End 1035	[written by T. Johnson, P. Wilson ][25[2].R&B Chart]
I Only Have Eyes For You/ Goodnight Sweetheart	Flamingos	06.1959	-	11[13]	End 1046	[written by T. Johnson, P. Wilson ][#2 hit for Ben Selvin in 1934][piosenka z musicalu "Dames"][3[13].R&B Chart]
Love Walked In/Yours	Flamingos	10.1959	-	88[3]	End 1055	[written by G. Gershwin, I. Gershwin][produced by George Goldner][#1 hit for Sammy Kay'e & His Orchestra in 1938][piosenka z filmu "The Goldwyn Follies"]
I Was Such A Fool (To Fall In Love With You)/ Heavenly Angel	Flamingos	01.1960	-	71[6]	End 1062	[written by Mike Canosa, Danny Stradella][produced by George Goldner]
Nobody Loves Me Like You/Besame Mucho	Flamingos	04.1960	-	30[10]	End 1068	[written by Sam Cooke][produced by George Goldner][23[3].R&B Chart]
Mio Amore/At Night	Flamingos	07.1960	-	74[6]	End 1073	[written by Flamingos][produced by George Goldner][27[3].R&B Chart]
Your Other Love/Lovers Gotta Cry	Flamingos	12.1960	-	54[5]	End 1081	[written by Doc Pomus, Mort Shuman][produced by George Goldner]
Kokomo/That's Why I Love You	Flamingos	03.1961	-	92[3]	End 1085	[written by Sam Taylor][produced by George Goldner]
Time Was/Dream Girl	Flamingos	07.1961	-	45[8]	End 1092	[written by Miguel Prado][produced by George Goldner][#10 hit for Jimmy Dorsey Orchestra in 1941]
The Boogaloo Party/ The Nearness Of You	Flamingos	03.1966	-	93[2]	Phillips 40 347	[written by Zeke Carey, Doug McClure, Willie Clark][produced by Alice In Wonderland Productions][22[3].R&B Chart]
Dealin' (Groovin' With A Feelin')/Dealin' All The Way	Flamingos	09.1969	-	-	Julmar 506	[written by Zeke Carey][produced by Zeke Carey][48[2].R&B Chart]
Buffalo Soldier Part I/Buffalo Soldier Part II	Flamingos	04.1970	-	86[2]	Polydor 14 019	[written by D. Barnes, M. Smith, M. Lewis][produced by Zeke Carey, Ted Cooper][28[5].R&B Chart]

Five Blobs

The Five Blobs był amerykańskim zespołem muzyków studyjnych zebranych w 1958 roku podczas sesji lidera Bernie Nee . Zespół został zmontowany w Los Angeles w celu nagrania "The Blob", tytułowej piosenki do filmu Steve'a McQueena, Blob .
W napisanej przez Burta Bacharacha i Davida Macka (brata Hala Davida) melodii znaczącą rolę odgrywa saksofon. Singel został wydany dla Columbia Records i stał się hitem, osiągając numer 33 na Billboard Hot 100 i wszedł do Top10 na regionalnych listach przebojów Los Angeles.Strona B singla zawierała utwór zatytułowany "Saturday Night in Tiajuana" sygnowana przez Bacharacha. Piosenka stała się ulubionym tematem na kompilacjach zwiazanych z tematyką Halloween .
Bernie Nee nie został wymieniony na żadnym z materiałów promocyjnych do filmu lub płyty. W proteście , wypuścił reklamę prezentującą swoje nazwisko, po czym został usunięty z wytwórni. Nee podpisał kontrakt z Records Joy , gdzie Five Blobs wydali dwa single w 1959 roku: "From the Top of Your Guggle (to the Bottom of Your Zooch)" / "Rockin 'Pow Wow" i "Julia" /"Young and Wild". 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Blob/Saturday Night in Tijuana	Five Blobs	10.1958	-	33[10]	Columbia 41 250	-

Mick Fleetwood

Mick FLEETWOOD (właśc. Michael John Kells Fleetwood;ur. 24.06.1947r, Redruth, Kornwalia, Wielka Brytania) - dr, perc, g, voc; kompozytor, producent nagrań. Pochodzi z rodziny wybitnych wojskowych; jego dziad, John Fleetwood, zginął bohaterską śmiercią podczas desantu na Gallipoli, jego ojciec, Mike Fleetwood, oficer RAF-u, zasłużył się w bitwie o Anglię.Dorastał kolejno w Egipcie i Norwegii,dokąd rzuciły rodzinę obowiązki ojca.
W 1963r w wieku piętnastu lat, przerwał naukę, opuścił dom rodzinny i zamieszkał w Londynie. Od trzech lat grał już wtedy na perkusji i marzył o karierze muzyka. Krótko współpracował z zespołami The Senders oraz The Blues Messengers Raya Daviesa, późniejszego lidera The Kinks. Na dłużej, na dwa lata, trafił do grupy rhythm'n'bluesowej The Cheynes pianisty Petera Bardensa (z nią dokonał pierwszych nagrań). Od 1965 występował w Bo Street Runners. W 1966 odnowił współpracę z Bardensem w formacji Peter B's Looners, niebawem przemianowanej na Shotgun Express; w niej zetknął się z gitarzystą Peterem Greenem. W kwietniu 1967 dołączył na kilka tygodni do Bluesbreakers Johna Mayalla. W lipcu tego roku utworzył z Greenem Fleetwood Mac. Całą swą późniejszą karierę podporządkował tej grupie (po odejściu Greena wyrósł na jej lidera, jako jedyny występował w jej wszystkich wcieleniach). Z nią odniósł światowy sukces. Tylko sporadycznie działał poza nią.
Jako solista zadebiutował w czerwcu 1981 wydaną przez RCA płytą "The Visitor", promowaną singlem You Weren't In Love/0' Niamali. Nagrał ją w styczniu i lutym tego roku w Akrze, stolicy Ghany, oraz w Londynie, przy pomocy znanego producenta Richarda Dashuta, z grupą przyjaciół, jak Peter Green - voc, g, George Harrison - g, voc, Todd Sharp - g i George Hawkins - voc, b, g, k, oraz z blisko dwustu muzykami afrykańskimi, m.in. z zespołami Adjo, Superbrains, Ghana Folkloric Group, dziecięcym Ebaali Gbiko, a także chórem kościelnym z Akry. W repertuarze znalazło się miejsce na rzeczy tak różne, jak utwory Rattlesnake Shake Petera Greena i Walk A Thin Line Lindseya Buckinghama, reperezentujące dwie różne epoki w historii Fleetwood Mac, standard rock'n'rollowy Not Fade Away Buddy'ego Holly'ego, zainspirowana pobytem w Ghanie piosenka Don't Be Sorry just Be Happy Sharpa oraz kompozycje afrykańskich gości w rodzaju O' Niamali, Amelie (Come On Shoe Me Your Heart), Super Brains i The Visitor. Wynikiem była całość niezwykła, lokująca się na styku dwóch tradycji, zachodniej i afrykańskiej, wyprzedzająca podobne poszukiwania m.in. Paula Sirtfona.
Fleetwood traktował "The Visitor" jako pierwszą pozycję w cyklu albumów z muzyką sięgającą do różnych kultur egzotycznych. Bardzo zaawansowane były już plany nagrania następnej płyty w Brazylii. Niestety, nigdy nie zostały zrealizowane, zapewne ze względu na wysokie koszty. Artysta spuścił w każdym razie z tonu, sformował zwykły zespół rockowy Mick Fleetwood's Zoo (Billy Burnette - voc, g, Steve Ross - voc, g, George Hawkins - voc, b, k) i przy pomocy Dashuta nagrał z nim i z gościnnym udziałem Christine McVie - voc, k i Lindseya Buckinghama - voc, g, k, przyjaciół z Fleetwood Mac, zdecydowanie bardziej konwencjonalną płytę "I'm Not Me", wydaną we wrześniu 1983, promowaną singlem I Want You Back/Put Me Right. Przedstawił na niej przeróbki standardów, jak Just Because Lloyda Price'a i Angel Come Home The Beach Boys, ale też premierowy repertuar poprockowy, chociażby I Want You Back, I'm Not Me i Put Me Right.
Na wybranych koncertach trasy towarzyszącej dziełu grupę wsparło wiele znakomitości, m.in. Stevie Nicks, jeszcze jedna artystka reprezentująca Fleetwood Mac,Eddie Van Halen,Bob Seger i Roy Orbison.Niestety albumu nie udało się wypromować.A w związku z jego klapą rynkową firma RCA zerwała kontrakt z Fleetwoodem. I następne dzieło The Zoo, a właściwie dzieło zupełnie nowego wcielenia formacji (oprócz lidera: Bekka Bramlett - voc, Billy Thorpe - voc, g, perc, Gregg Wright - g, voc, Brett Tuggle - k, voc i Tom Lilly - b, voc), zatytułowane "Shakin' The Cage", ukazało się nakładem firmy Capricorn dopiero w czerwcu 1992, promowane singlem Shakin' The Cage/Takin' It To The People. Wypełniły je utwory zdecydowanie bardziej porywające niż poprzednio, pełne często hardrockowej mocy, ale przesycone funkowo-soulowym duchem, niekiedy zaś jakby afrykańską aurą, np. Reach Out, Night Life,Shakin' The Cage, Voodoo, Takin' It Out To The People, Breakin' Up oraz nagrany z gościnnym udziałem duetu Delaney And Bonnie In Your Hands. Producentami byli tym razem sam Fleetwood i Thorpe.
Gościnnie uczestniczył w nagraniach m.in. muzyków różnych składów Fleetwood Mac: Petera Greena, Jeremy'ego Spencera, Christine McVie, Boba Welcha, Lindseya Buckinghama, Stevie Nicks i Billy'ego Burnette'a, a ponadto: Eddiego Boyda, Dustera Bennetta, B.B. Kinga, Johnny'ego Casha, Pete'a Bardensa, Alvina Lee, Rona Wooda, Warrena Zevona oraz zespołów Tramp i Black Sabbath.
Jest nie tylko muzykiem, ale też aktorem. Wystąpił m.in. w futurystycznym dreszczowcu The Running Man (Uciekinier, Uciekający człowiek; 1987, reż. Paul Michael Glaser; u boku Arnolda Schwarzeneggera) oraz w takich filmach, jak Zero Tolerance (1993, reż. Joseph Merhi i Chris Maybach), Snide And Prejudice (2001, reż. Philippe Mora; rola: Pablo Picasso), Burning Down The House (2001, reż. Philippe Mora), telewizyjny Mr. Music (1998, reż. Fred Gerber) i Burning Down The House (2001, reż. Philippe Mora).
Opublikował tom wspomnień Fleetwood - My Life And Adventures In Fleetwood Mac (1990, współautor - Stephen Davis) oraz album fotograficzny My Twenty-Five Years In Fleetwood Mac (1992, z tekstem Stephena Davisa). 

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
The Visitor	Mick Fleetwood	07.1981	43[14]	-	RCA Victor 4080	[produced by Mick Fleetwood, Richard Dashut]

Flight X-7

Flight X-7 był nowozelandzkim zespołem z końca lat 70-tych i do początku 80-tych, który miał siedzibę w Hamilton. Początkowo nazywał się Flight 77 i powstał po rozpadzie innego zespołu, Euphoria.
Skład grupy stanowili:Jeff Clarkson (voc), Bill Hill (gitara), Paul Jamieson (ex Panic, Valentinos & Renee Geyer) grajacy na gitarze, Warwick Keays (ex Euphoria, póżniej Gasworks Band & The Knobz) na basie i perkusiści, Phil Smart i Tim Powles (Knobz, Ward 13, The Church).
Grali na Nambassa Music Festival przed 45.000 ludzi w 1979 r. (jako Flight 77), i pojawili się na towarzyszącej mu składance "Festival Music". Wydali dwa single w 1980 roku, a 15 września tego roku wspierali XTC w Logan Campbell Centre, Wellington.
Po tym jak Flight X-7 się rozpadł, Tim Powles i basista Warwick Keay weszli w skład zespołu z Wellington, Knobz.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
I Lose Control/Nice To See You	Flight X-7	05.1980	-	30[3]	-/Polydor POLU 74	-

Caro Emerald

Caroline Esmeralda van der Leeuw występująca pod pseudonimem scenicznym Caro Emerald to holenderska wokalistka jazzowa.Piosenkarka, urodzona w 1981 roku w Amsterdamie, zdobyła klasyczne  jazzowe wykształcenie w konserwatorium w rodzinnym mieście.

Szlify sceniczne zdobywała jako jedna z sześciu wokalistek grupy Les Elles oraz  członkini 44 osobowej orkiestry Philharmonic Funk Foundation.
Caro debiutowała w 2009 roku singlem "Back It Up". Pełnowymiarowy album zatytułowany "Deleted Scenes from the Cutting Room Floor" ukazał się rok później.
Płyta okazała się olbrzymim sukcesem. W samej Holandii na liście  "Album Top 100" pierwszą pozycję zajmowała przez 27 tygodni (bijąc rekord płyty "Thriller" Michaela Jacksona z 1982 roku).
Oprócz "Back It Up" singlami promującymi album zostały piosenki: "A Night Like This", "That Man", "Stuck" oraz "Riviera Life".

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Back It Up	Caro Emerald	10.2010	190[1]	-	Grandmono	[written by Degiorgio, Schreurs, van Wieringen, Veldman]
A Night Like This	Caro Emerald	05.2011	65[10]	-	Dramatico NLHR 30900011	[written by David Schreurs/Jan van Wieringen/Degiorgio][produced by David Schreurs/Jan van Wieringen]
That Man	Caro Emerald	07.2011	84[8]	-	Dramatico NLHR 30900014	[written by David Schreurs, Vincent Degiorgio][produced by David Schreurs/Jan van Wieringen]
Stuck	Caro Emerald	12.2011	165[5]	-	Grandmono	[written by Vince DeGiorgio, David Schreurso][produced by David Schreurs/Jan van Wieringen]
Tangled Up	Caro Emerald	04.2013	77[2]	-	Dramatico NLHR 31300003	[written by David Schreurs, Vincent Degiorgio, Guy Chambers][produced by David Schreurs/Jan van Wieringen]
Liquid Lunch	Caro Emerald	06.2013	70[3]	-	Dramatico NLHR 31300012	[written by Vincent DeGiorgio, Jan Van Wieringen, Robin Veldman, Wieger Hoogendorp, David Schreurs][produced by David Schreurs/Jan van Wieringen]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Deleted Scenes from the Cutting Room Floor	Caro Emerald	10.2010	4[40]	-	Dramatico DRAMCD 0064	[platinium-UK][produced by David Schreurs/Jan van Wieringen/Degiorgio]
The Shocking Miss Emerald	Caro Emerald	05.2013	1[1][50]	-	Dramatico DRAMCD 0092	[gold-UK][produced by David Schreurs/Jan van Wieringen]

Comsat Angels

Trzy kontrakty z wielkimi wytwórniami płytowymi, żadnych przebojów singlowych i problemy prawne - mimo to zespół Comsat Angels przetrwał, by przez 15 lat tworzyć inteligentną pełną ekspresji muzykę gitarową. Grupa powstała jako Radio Earth w Sheffield (Anglia), pod koniec lat 70-tych. Początkowo jej muzyka łączyła charakterystyczne dla punku zacięcie z dojrzałym podejściem do sztuki pisania tekstów. Na debiutanckiej płycie, Waiting For A Miracle, zwraca uwagę mocne brzmienie syntezatorów. Skład, do którego weszli: Stephen Fellows (gitara, śpiew), Mik Glaisher (perkusja), Kevin Bacon (gitara basowa) oraz Andy Peake (syntezatory), miał się nie zmienić przez cały wczesny etap kariery zespołu.
W USA grupa była zmuszona skrócić nazwę do CS Angels po groźbie wytoczenia procesu sądowego ze strony giganta telekomunikacyjnego, firmy Comsat. Krążek Sleep No More doszedł w Wielkiej Brytanii do 51. miejsca, jednak po tym jak kolejna płyta, Fiction, ledwie otarła się o Top 100, wytwórnia Polydor Records straciła cierpliwość, a grupa przeniosła się do oddziału CBS Records, wytwórni Jive.
Na albumie Land znalazło się nagranie, które o maty włos nie stało się przebojem, mianowicie wpadająca w ucho piosenka "Independence Day", która poprzednio ukazała się na pierwszej płycie zespołu. Nagranie ukazało się w kilku formatach, w tym jako podwójny singel, jednak nie zdołało osiągnąć sukcesu zapowiadanego przez grupę i wytwórnię. Inne formacje gitarowe radziły sobie znacznie lepiej, dlatego Comsat Angels przegrywali na rynku z zespołami takimi jak Simple Minds czy U2.
Muzycy sporo zainwestowali we własne studio nagraniowe w Sheffield, które stało się potem jednym z głównych ośrodków twórczości muzycznej w mieście. Kolejną próbę promocji grupy podjęła pod koniec lat 80-tych, wytwórnia Island Records, lecz na początku lat 90. zespół ogłosił, że zmienia nazwę na Headhunters w nadziei, że dzięki temu uśmiechnie się w końcu do niego szczęście. Jednak niedługo potem wrócił do starej nazwy i podpisał nowy kontrakt, tym razem z RPM Records, gdzie planował wydać swoją nową płytę, My Mind's Eye, oraz dwie składanki pochodzące z sesji radiowych.
Po The Glamour z 1995 historia powtórzyła się zgodnie ze znajomym wzorem: znakomicie dopracowanego i ironicznego pop-rocka słuchała jedynie garstka zatwardziałych fanów w USA i Europie.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Eye of the Lens / At Sea	Comsat Angels	03.1981	-	-	Polydor POSP 242	[written by Comsat Angels][produced by Comsat Angels,Peter Wilson]
Do the Empty House / Now I Know	Comsat Angels	10.1981	-	-	Polydor POSP 359	[written by Comsat Angels][produced by Comsat Angels,Peter Wilson]
It's History / Zinger	Comsat Angels	05.1982	-	-	Polydor 2229 255	[written by Comsat Angels][produced by Comsat Angels,Peter Wilson]
After the Rain (Remix) / Private Party	Comsat Angels	10.1982	-	-	Polydor POSP 513	[written by Comsat Angels][produced by Comsat Angels,Peter Wilson]
Will You Stay Tonight / Shining Hour	Comsat Angels	08.1983	-	-	Jive JIVE T 46	[written by Comsat Angels][produced by Mike Howlett]
Island Heart/Scissors and the Stone	Comsat Angels	11.1983	-	-	Jive JIVE T 51	[written by Comsat Angels][produced by Mike Howlett]
Independence Day /Intelligence	Comsat Angels	01.1984	71[2]	-	Jive JIVE T 54	[written by Comsat Angels][produced by Mike Howlett]
You Move Me (One Good Reason)/Land	Comsat Angels	05.1984	-	-	Jive JIVE T 65	[written by Comsat Angels][produced by Mike Howlett]
Day One/Will You Stay Tonight	Comsat Angels	09.1984	-	-	Jive JIVE T 73	[written by Comsat Angels][produced by Mike Howlett]
Forever Young/Still It's Not Enough	Comsat Angels	11.1984	-	-	Jive JIVE T 111	[written by Comsat Angels][produced by James Mtume]
I'm Falling/New Heart and Hand	Comsat Angels	09.1985	-	-	Jive JIVE T 87	[written by Comsat Angels][produced by James Mtume]
The Cutting Edge / Something's Got to Give	Comsat Angels	02.1987	-	-	Island IS 312	[written by Comsat Angels][produced by Kevin Moloney,Comsat Angels ]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Waiting for a Miracle	Comsat Angels	09.1980	-	-	Polydor 2383 578	[produced by Comsat Angels, Pete Wilson]
Sleep No More	Comsat Angels	09.1981	51[5]	-	Polydor POLS 1038	[produced by Comsat Angels, Pete Wilson]
Fiction	Comsat Angels	09.1982	94[2]	-	Polydor POLS 1075	[produced by Comsat Angels, Pete Wilson]
Land	Comsat Angels	10.1983	91[2]	-	Jive HIP 8	[produced by Mike Howlett ]
7 Day Weekend	Comsat Angels	.1985	-	-	Jive HIP 29	-
Chasing Shadows	Comsat Angels	.1986	-	-	Island ILPS 9855	[produced by Comsat Angels,Kevin Moloney ]
My Mind's Eye	Comsat Angels	.1992	-	-	Thunderbird CSA 201	[produced by Sheer Force Of Will ]

Compton's Most Wanted

Compton’s Most Wanted to jedna z pierwszych grup gangsta rapowych na Zachodnim Wybrzeżu. Często kojarzona i porównywana z formacją N.W.A. CMW zasłynął dzięki swojemu liderowi MC Eiht’owi, który posiada bardzo charakterystyczny głos i flow. Grupa pochodzi z Compton, a w jej skład wchodzą MC Eiht, MC Chill, DJ Mike T, DJ Slip oraz Boom Bam. Do grupy należał też DJ Ant. W 1987 roku w Compton MC Eiht (Aaron Tyler) członek gangu Tragnew Park Compton Crips, MC Chill (Vernon Johnson), Boom Bam (Gene Heisser), DJ Slip (Terry Allen) oraz DJ Ant Capone zakładają Compton’s Most Wanted. The Unknown DJ zostaje producentem grupy, ale nie wchodzi w jej oficjalny skład.
Przed premierą pierwszego krążka DJ Ant zostaje zwolniony z zespołu, a na jego miejsce przychodzi DJ Mike T (Mic Bryant).
24 maja 1990 roku nakładem Orpheus Records wychodzi debiutancki album grupy, "It’s a Compton Thang". Album w całości zostaje wyprodukowany przez DJ’a Slipa i The Unknown DJ’a. Krążek trafia na 132 miejsce na liście przebojów Billboard 200.
W 1991 roku, przed rozpoczęciem nagrań do drugiego albumu, MC Chill zostaje skazany na 3 lata więzienia. Z tego powodu nie pojawia się na wydanym 16 lipca tego samego roku albumie "Straight Checkn ’Em". Płyta jest promowana singlem "Growin’ Up in the Hood", który tydzień wcześniej został również wydany na soundtracku do filmu "Boyz n the Hood".
Album odniósł o wiele większy sukces od poprzedniej produkcji: płyta dotarła na 92 miejsce na liście przebojów Billboard 200 i 23 listy Billboard Top R&B;/Hip-Hop Albums. Podobnie jak debiut, "Straight Checkn ’Em" w całości zostaje wyprodukowany przez DJ’a Slipa i The Unknown DJ’a. Płyta zapoczątkowuje również serię utworów "Def Wish", które są dissami wymierzonymi w DJ’a Quika. Podobnie jak debiut, krążek został wydany nakładem wytwórni Orpheus.
29 września 1992 roku, nakładem Orpheus, wydany zostaje trzeci i najpopularniejszy album Compton’s Most Wanted – "Music To Driveby". Płyta promowana jest wyprodukowanym przez DJ’a Slipa singlem "Hood Took Me Under". W utworze wykorzystany zostaje sampel z utworu "Walk On By" Isaaca Hayesa. Do "Hood Took Me Under" nakręcono także teledysk. Singiel trafia na 5 miejsce listy Hot Rap Singles, a w 2004 roku zostaje wykorzystany do ścieżki dźwiękowej gry Grand Theft Auto: San Andreas.
Płyta zdobywa status platyny i uznanie krytyków. Trafia na najwyższe w historii grupy, bo 66, miejsce na liście przebojów Billboard 200. "Music To Driveby" zawiera kontynuację beefu z DJ’em Quikiem – utwór "Def Wish II". Na płycie pojawia się także utwór "Who’s Fucking Who?", diss na nowojorskiego rapera Tima Doga, który w 1991 roku wypuścił diss na Zachodnie Wybrzeże pt. "Fuck Compton". MC Chill z powodu odsiadki również nie pojawia się na tym albumie.

Po wydaniu "Music to Driveby" grupa rozpada się. Główna twarz Compton’s Most Wanted, MC Eiht, rozpoczyna karierę solową. W 1993 roku występuje w słynnym filmie "Menace To Society". W tym samym roku Mike T wydaje wspólnie z Loon-E-Toonem album "Inglewoodz Finast".
W 1994 roku MC Chill zostaje zwolniony z więzienia, a MC Eiht wydaje solowy debiut – "We Come Strapped". Producentem albumu jest między innymi DJ Slip. Swój udział w albumie ma także DJ Mike T. W kolejnych latach MC Eiht kontynuuje karierę solową. Na krążkach udzielają się również członkowie CMW. W 1995 roku Boom Bam, MC Eiht i MC Chill formują grupę N.O.T.R. i nagrywają album. Atlantic Records wykupuje album grupy, ale ostatecznie album nigdy nie zostaje wydany.
Po 8 latach przerwy, 24 października 2000 roku, Compton’s Most Wanted powraca z albumem "Represent" wydanym nakładem Half Ounce Records. Płyta jest promowana dwoma singlami: "This is Compton 2000" oraz "Then U Gone". Okładka płyty nawiązuje do okładki albumu N.W.A. "Straight Outta Compton". Podobnie jak poprzednie albumy za produkcję odpowiada DJ Slip i The Unknown DJ. "Represent" nie powtarza sukcesu poprzednich albumów grupy. Siedem lat później MC Eiht wydaje re-release albumu pod nazwą "Representin’".
Po wydaniu czwartego albumu grupa ponownie znika ze sceny. MC Eiht wydaje kolejne solowe albumy, a pozostali członkowie CMW zajmują się swoimi projektami. W 2004 roku MC Eiht użycza głosu postaci Rydera z gry Grand Theft Auto: San Andreas. Na soundtracku do tej gry pojawia się utwór "Hood Took Me Under".
13 czerwca 2006 roku CMW wydaje "Music To Gang Bang". Jest to pierwszy krążek, za którego produkcję nie odpowiadają DJ Slip i The Unknown DJ. Producentami tego albumu są Mr. Criminal & Fingazz. Krążek jest promowany przez cztery single: "Music To Gang Bang", "Still a Menace", "Come Ride With Me" i "We Get Down Like That".
Podobnie jak "Represent", płyta nie sprzedaje się zbyt dobrze. Po wydaniu tego krążka Compton’s Most Wanted ponownie znika ze sceny. MC Eiht kontynuuje karierę solo, a pozostali członkowie grupy, z wyjątkiem Mike’a T, pracują nad swoimi solowymi albumami.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I'm Wit Dat/ I Give Up Nuthin	Compton's Most Wanted	.1990	-	25.Hot Rap Singles	Orpheus V-72312	[written by Aaron Tyler , Terry Allen,Andre Manuel ][produced by D.J. Slip , Unknown]
One Time Gaffled 'Em Up	Compton's Most Wanted	.1990	-	5.Hot Rap Singles	Orpheus V-72292	[written by Aaron Tyler , Terry Allen,Andre Manuel ][produced by D.J. Slip , Unknown]
Growin' Up in the Hood	Compton's Most Wanted	.1991	-	1.Hot Rap Singles	Orpheus 49 73827	[written by Aaron Tyler , Terry Allen,Andre Manuel,J. Simon ][produced by D.J. Slip , Unknown]
Straight Checkn 'Em	Compton's Most Wanted	.1991	-	16.Hot Rap Singles	Orpheus 49 73999	[written by Aaron Tyler , Terry Allen,Andre Manuel ][produced by D.J. Slip , Unknown]
Hood Took Me Under	Compton's Most Wanted	.1992	-	5.Hot Rap Singles	Orpheus 49 74447	[written by MC Eiht,M. Bryant ][produced by DJ Mike T]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
It's a Compton Thang	Compton's Most Wanted	05.1990	-	133[7]	Orpheus 75 627	[produced by DJ Slip, The Unknown DJ][32.Top Hip Hop/R&B;]
Straight Checkn 'Em	Compton's Most Wanted	07.1991	-	92[9]	Orpheus 47 926	[produced by DJ Slip, The Unknown DJ][23.Top Hip Hop/R&B;]
Music to Driveby	Compton's Most Wanted	09.1992	-	66[9]	Orpheus 52 984	[produced by The Unknown DJ, MC Eiht, DJ Slip, DJ Mike T, Master Ric Roc][66.Top Hip Hop/R&B;]
We Come Strapped	MC Eiht feat Compton's Most Wanted	07.1994	-	5[14]	Epic Street 57 696	[gold][produced by The Unknown DJ, MC Eiht, DJ Slip, DJ Mike T, Master Ric Roc][1.Top Hip Hop/R&B;]
Death Threatz	MC Eiht feat Compton's Most Wanted	04.1996	-	16[8]	Epic Street 67 139	[produced by Blackjack, DJ Slip, MC Eiht (exec.), Prodeje][3.Top Hip Hop/R&B;]