Mick Fleetwood

Mick FLEETWOOD (właśc. Michael John Kells Fleetwood;ur. 24.06.1947r, Redruth, Kornwalia, Wielka Brytania) - dr, perc, g, voc; kompozytor, producent nagrań. Pochodzi z rodziny wybitnych wojskowych; jego dziad, John Fleetwood, zginął bohaterską śmiercią podczas desantu na Gallipoli, jego ojciec, Mike Fleetwood, oficer RAF-u, zasłużył się w bitwie o Anglię.Dorastał kolejno w Egipcie i Norwegii,dokąd rzuciły rodzinę obowiązki ojca.
W 1963r w wieku piętnastu lat, przerwał naukę, opuścił dom rodzinny i zamieszkał w Londynie. Od trzech lat grał już wtedy na perkusji i marzył o karierze muzyka. Krótko współpracował z zespołami The Senders oraz The Blues Messengers Raya Daviesa, późniejszego lidera The Kinks. Na dłużej, na dwa lata, trafił do grupy rhythm'n'bluesowej The Cheynes pianisty Petera Bardensa (z nią dokonał pierwszych nagrań). Od 1965 występował w Bo Street Runners. W 1966 odnowił współpracę z Bardensem w formacji Peter B's Looners, niebawem przemianowanej na Shotgun Express; w niej zetknął się z gitarzystą Peterem Greenem. W kwietniu 1967 dołączył na kilka tygodni do Bluesbreakers Johna Mayalla. W lipcu tego roku utworzył z Greenem Fleetwood Mac. Całą swą późniejszą karierę podporządkował tej grupie (po odejściu Greena wyrósł na jej lidera, jako jedyny występował w jej wszystkich wcieleniach). Z nią odniósł światowy sukces. Tylko sporadycznie działał poza nią.
Jako solista zadebiutował w czerwcu 1981 wydaną przez RCA płytą "The Visitor", promowaną singlem You Weren't In Love/0' Niamali. Nagrał ją w styczniu i lutym tego roku w Akrze, stolicy Ghany, oraz w Londynie, przy pomocy znanego producenta Richarda Dashuta, z grupą przyjaciół, jak Peter Green - voc, g, George Harrison - g, voc, Todd Sharp - g i George Hawkins - voc, b, g, k, oraz z blisko dwustu muzykami afrykańskimi, m.in. z zespołami Adjo, Superbrains, Ghana Folkloric Group, dziecięcym Ebaali Gbiko, a także chórem kościelnym z Akry. W repertuarze znalazło się miejsce na rzeczy tak różne, jak utwory Rattlesnake Shake Petera Greena i Walk A Thin Line Lindseya Buckinghama, reperezentujące dwie różne epoki w historii Fleetwood Mac, standard rock'n'rollowy Not Fade Away Buddy'ego Holly'ego, zainspirowana pobytem w Ghanie piosenka Don't Be Sorry just Be Happy Sharpa oraz kompozycje afrykańskich gości w rodzaju O' Niamali, Amelie (Come On Shoe Me Your Heart), Super Brains i The Visitor. Wynikiem była całość niezwykła, lokująca się na styku dwóch tradycji, zachodniej i afrykańskiej, wyprzedzająca podobne poszukiwania m.in. Paula Sirtfona.
Fleetwood traktował "The Visitor" jako pierwszą pozycję w cyklu albumów z muzyką sięgającą do różnych kultur egzotycznych. Bardzo zaawansowane były już plany nagrania następnej płyty w Brazylii. Niestety, nigdy nie zostały zrealizowane, zapewne ze względu na wysokie koszty. Artysta spuścił w każdym razie z tonu, sformował zwykły zespół rockowy Mick Fleetwood's Zoo (Billy Burnette - voc, g, Steve Ross - voc, g, George Hawkins - voc, b, k) i przy pomocy Dashuta nagrał z nim i z gościnnym udziałem Christine McVie - voc, k i Lindseya Buckinghama - voc, g, k, przyjaciół z Fleetwood Mac, zdecydowanie bardziej konwencjonalną płytę "I'm Not Me", wydaną we wrześniu 1983, promowaną singlem I Want You Back/Put Me Right. Przedstawił na niej przeróbki standardów, jak Just Because Lloyda Price'a i Angel Come Home The Beach Boys, ale też premierowy repertuar poprockowy, chociażby I Want You Back, I'm Not Me i Put Me Right.
Na wybranych koncertach trasy towarzyszącej dziełu grupę wsparło wiele znakomitości, m.in. Stevie Nicks, jeszcze jedna artystka reprezentująca Fleetwood Mac,Eddie Van Halen,Bob Seger i Roy Orbison.Niestety albumu nie udało się wypromować.A w związku z jego klapą rynkową firma RCA zerwała kontrakt z Fleetwoodem. I następne dzieło The Zoo, a właściwie dzieło zupełnie nowego wcielenia formacji (oprócz lidera: Bekka Bramlett - voc, Billy Thorpe - voc, g, perc, Gregg Wright - g, voc, Brett Tuggle - k, voc i Tom Lilly - b, voc), zatytułowane "Shakin' The Cage", ukazało się nakładem firmy Capricorn dopiero w czerwcu 1992, promowane singlem Shakin' The Cage/Takin' It To The People. Wypełniły je utwory zdecydowanie bardziej porywające niż poprzednio, pełne często hardrockowej mocy, ale przesycone funkowo-soulowym duchem, niekiedy zaś jakby afrykańską aurą, np. Reach Out, Night Life,Shakin' The Cage, Voodoo, Takin' It Out To The People, Breakin' Up oraz nagrany z gościnnym udziałem duetu Delaney And Bonnie In Your Hands. Producentami byli tym razem sam Fleetwood i Thorpe.
Gościnnie uczestniczył w nagraniach m.in. muzyków różnych składów Fleetwood Mac: Petera Greena, Jeremy'ego Spencera, Christine McVie, Boba Welcha, Lindseya Buckinghama, Stevie Nicks i Billy'ego Burnette'a, a ponadto: Eddiego Boyda, Dustera Bennetta, B.B. Kinga, Johnny'ego Casha, Pete'a Bardensa, Alvina Lee, Rona Wooda, Warrena Zevona oraz zespołów Tramp i Black Sabbath.
Jest nie tylko muzykiem, ale też aktorem. Wystąpił m.in. w futurystycznym dreszczowcu The Running Man (Uciekinier, Uciekający człowiek; 1987, reż. Paul Michael Glaser; u boku Arnolda Schwarzeneggera) oraz w takich filmach, jak Zero Tolerance (1993, reż. Joseph Merhi i Chris Maybach), Snide And Prejudice (2001, reż. Philippe Mora; rola: Pablo Picasso), Burning Down The House (2001, reż. Philippe Mora), telewizyjny Mr. Music (1998, reż. Fred Gerber) i Burning Down The House (2001, reż. Philippe Mora).
Opublikował tom wspomnień Fleetwood - My Life And Adventures In Fleetwood Mac (1990, współautor - Stephen Davis) oraz album fotograficzny My Twenty-Five Years In Fleetwood Mac (1992, z tekstem Stephena Davisa). 

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
The Visitor	Mick Fleetwood	07.1981	43[14]	-	RCA Victor 4080	[produced by Mick Fleetwood, Richard Dashut]