AC/DC

AC/DC, grupa australijsko-brytyjska.
Powstała w grudniu 1973 w Sydney.
Równo rok później przeniosła się do Melbourne. Ostatecznie jednak, w kwietniu 1976, swoją bazą uczyniła Londyn. Na jej czele stanęli dwaj Szkoci, bracia Malcolm Young (6.01.1953, Glasgow) - g, voc i Angus Young (właśc. Angus McKinnon Young; 31.03.1955, Glasgow) -g, voc.
Rock'n'rollem zainteresowali się wkrótce po przybyciu w 1963 wraz z rodzicami do Australii.
Ich pierwszym idolem był Chuck Berry. A zachętą do nauki gry na gitarze - kariera starszego brata, Ceorge'a Younga, muzyka The Easybeats (inny brat, Alex, który został w Wielkiej Brytanii, z powodzeniem działał w zespołach Emile Ford's Checkmates, Big Six i Grapefruit).
Pierwsze doświadczenia estradowe zdobywali osobno - Malcolm od 1971 z The Velvet Underground (żadnego związku z amerykańskim zespołem o tej nazwie), a Angus od 1972 w szkolnych formacjach w rodzaju Tantrum.
W 1973 obaj wzięli udział w nagraniu płyty "Taies Of Old Granddaddy" (Capitol, 1973) zespołu The Marcus Hook Roil Band utworzonego przez George'a.
Wkrótce potem Maicolm założył własną grupę i ściągnął do niej Angusa.
Składu dopełnili:
David Evans - voc/
Larry van Knedt - b
oraz jedyny dobrze już znany muzyk w tym gronie,
Colin Burgess - dr, wywodzący się ze słynnego zespołu The Master's Apprentices.
Formacja przyjęła nazwę AC/DC, zasugerowaną przez siostrę Youngów, Margaret, którą zaintrygował ów symbol prądu zmiennego i stałego na obudowie odkurzacza. Margaret wymyśliła również późniejszy wizerunek estradowy Angusa - ucznia w krótkich spodniach z tornistrem na plecach (z początku muzyk pojawiał się na scenie także w innych kostiumach, np. przebrany za goryla, Zorro lub Supermana).
Wiosna 1974 odeszli kolejno Burgess, który trafił do His Majesty (a później do reaktywowanego The Master's Apprentices), i van Knedt.
Miejsce Burgessa zajmowali kolejno: Ron Carpenter, Russell Coleman i w końcu Peter Clack - dr.
Van Knedta zastąpił Bob Bailey - b.
Ten skład wziął w czerwcu udział w nagraniu pierwszego singla grupy. Dla Youngów nie ulegało wątpliwości, że również Dave Evans, porównywany przez miejscową prasę do Davida Cassidy'ego, nie pasuje do AC/DC. Próbowali więc pozyskać na jego miejsce kolejno Johna Paula Younga oraz wokalistę występującego pod pseudonimem William Shakespeare, ale żaden z nich się nie zgodził. Dopiero we wrześniu 1974 znaleźli właściwego kandydata.
Bona Scotta (właśc. Ronald Belford Scott; 9.07.1946, Kimemuir, Szkocja -19.02.1980, Londyn, Wielka Brytania) - voc z zespołu Fraternity.
Dave Evans został wtedy wyrzucony. Gdy w listopadzie 1974 grupa weszła do studia, by nagrać debiutancki album, "High Voltage", uznano, że Bailey i Clack nie spełniają oczekiwań AC/DC, i podczas sesji na gitarze basowej zagrał George Young, a na perkusji Tony Kerrante z zespołu The '69ers. Jednakże dopiero w styczniu 1975 Bailey i Clack zostali oficjalnie zwolnieni.
Scott polecił na miejsce pierwszego z nich swojego kolegę z Fraternity, Brucea Houwe'a - b. Muzyk ten nie odnalazł się jednak w grupie i również odszedł. Podczas koncertów w tym czasie zastępował go George Young, ewentualnie po gitarę basową sięgał Malcolm Young.
Dopiero w marcu zaangażowano Marka Evansa (właśc. Mark Whitmore Evans; 2.03.1956, Melbourne) - b.
Wcześniej, już w styczniu, dołączył Phil Rudd (właśc. Philipp Hugh Rudzevecuis Witschke; 19.05.1946, Melbourne) - dr, znany z zespołu The Colored Balls, przemianowanego w 1974 na Buster Brown (Jego wokalista. Angry Andersen, założył później Rose Tattoo).
Tak ukształtował się pierwszy istotny skład AC/DC, obejmujący oprócz Malcolma i Angusa Youngów także Bona Scotta, Marka Evansa i Phila Rudda.
Gdy we wrześniu 1975 Rudd złamał kciuk, na koncertach zastępował go Burgess. W maju 1977 usunięto Marka Evansa. Malcolm i Angus chcieli zaangażować na jego miejsce Colina Pattendena z Manfred Mann's Earth Band, ale ostatecznie zatrudnili
Cliffa Williamsa (14.12.1949, Rom-ford, Essex) - b, znanego z grup Home i Bandit, poleconego im przez menażera.
W lutym 1980 zmarł Scott. Prasa australijska widziała jego następcę w osobie Steviego Wrighta, dawnego solisty The Easybeats (chociaż dawno zerwał z muzyką i w tym czasie pracował w Armii Zbawienia w Sydney jako doradca do spraw narkomanii). Z kolei George Young sugerował braciom, by zaangażowali Allena Fryera, byłego śpiewaka zespołu Fat Lip z Elizabeth koło Adelaide. Sami muzycy duże nadzieje pokładali w Garym Holtonie, znanym z zespołu The Heavy Metal Kids, ale stracili je, gdy upił się i nie stawił na umówione spotkanie.
Ostatecznie, w końcu marca, formacja zaangażowała weterana szkockiego rocka, którego cenił Scott, mianowicie
Briana Johnsona (5.10.1947, Dunston, Newcastle) - voc z zespołu Geordie.
Wiosną 1983 doszło do kolejnej zmiany, muzycy poprosili bowiem o odejście z AC/DC Rudda, który w tym czasie tak bardzo uzależnił się od narkotyków, że zaczął tracić kontakt z rzeczywistością (później oprzytomniał i najpierw był w Nowej Zelandii pilotem śmigłowców, a następnie otworzył tam własne studio nagrań).
Jego miejsce zajął
Simon Wright (19.06.1963, Manchester) - dr, wywodzący się z zespołów Tora Tora, A II Z i Tytan.
Od kwietnia do grudnia 1988 Malcolma Younga zastępował jego siostrzeniec,
Stevie Young -g, znany z własnej formacji The Starfighters (nagrał z nią dwa albumy dla wytwórni Jive, "The Starfighters' w 1981 i "In Flight Movie" w 1983).
W listopadzie 1989 zamiast Wrighta, który nieco wcześniej nawiązał współpracę z zespołem Dio, w składzie pojawił się
Chris Slade (30.10.1946, Walia) - dr, od początku łat sześćdziesiątych związany kolejno m.in. z grupą Toma Jonesa oraz zespołami Manfred Mann's Earth Band, Uriah Heep i The Firm, a tuż przed dołączeniem do AC/DC wspomagający Gary'ego Moore'a. W 1994 na miejsce Slade'a wrócił Rudd.
Grupa zaczęła działalność jesienią 1973 od prób w domu Youngów w dzielnicy Sydney - Burwood. Wzięła na warsztat standardy rock'n'rollowe, rhythm'n'bluesowe i blue-sowe (m.in. School Days, Nadine i No Partucular Place To Co z repertuaru Chucka Berry'ego, That's All Right Mama i Jailhouse Rock z repertuaru Elvisa Presleya, Baby Please Don't Co z repertuaru Them, Jumping jack Flash z repertuaru The Rolling Stones, / Want You z repertuaru The Beatles).
Pierwsze doświadczenia estradowe zdobywała, bawiąc publiczność klubu nocnego Chequers przy Goulbum Street.
Za jej oficjalny debiut uważa się nieco późniejszy występ podczas imprezy sylwestrowej w tym samym miejscu. Wkrótce potem była już stałą atrakcją w Hampton Court Hotel.
W czerwcu 1974 otwierała wielki koncert reaktywowanych wówczas The Easybeats w Sydney Opera House (Malcolm wystąpił wtedy również w składzie The Easybeats). W tym czasie znalazła pierwszego menażera. Został nim Dennis Laughlin, były wokalista popularnego w Australii zespołu Sherbet.
Już w czerwcu nagrała w Albert Studios przy King Street w centrum Sydney pierwszy singel, Can / Sit Next To You Cirl/Rockin' In The Parlour, wydany przez australijską firmę Albert Productions miesiąc później (a także przez Polydor w Nowej Zelandii). Zdobył on pewną popularność w Perth i Adelaide.
W sierpniu odbyła u boku Lou Reeda pierwsze tournee po kraju. A później przez sześć tygodni otwierała koncerty popularnego w Australii transwestyty Carlotty w dyskotece Beethovens w Perth.
W październiku, wkrótce po tym, jak wokalistą został Scott, zrezygnowała z usług Laughlina i zapewniła sobie opiekę innego menażera - Michaela Browninga, właściciela Hard Rock Cafe w Melbourne, wcześniej impresaria m.in. formacji Python Lee Jackson. Dopiero on zagwarantował jej normalne warunki do pracy - niewielki stały dochód (40-50 dolarów tygodniowo na osobę), własny autokar, ekipę techniczną. On też kilka miesięcy później namówił ją, by przeniosła się do Melbourne i zamieszkała w wynajętym przez niego domu przy Lansdowne Road.
W listopadzie 1974 grupa zamknęła się w Albert Studios w Sydney z George'em Youngiem i jego partnerem Harrym Vanda jako producentami i w dziesięć dni, w atmosferze w Stanach, i sugerując grupie zmianę wokalisty, czego ta jednak nie zrobiła (Amerykanie poznali "Dirty Deeds Done Dirt Cheap" dopiero pięć lat później, po śmierci Scotta, 'wywindowali na trzecią pozycję list bestsellerów).
W Australii promowały album single Jailbreak/Ffing Thing z czerwca i Dirty Deeds Done Dirt Cheep/Rock in Peace z października 1976 oraz Love At First Fed/Problem Child ze stycznia 1977, a w Wielkiej Brytanii oprócz Jailbreak/Fiing Thing z sierpnia 1976 także Dirty Deeds Done Dirt Cheep! Big 6a/The lack ze stycznia 1977.
Niestety, "Dirty Deeds Done Dirt Cheap" to w karierze AC/DC krok do tyłu. Stworzony w atmosferze pośpiechu repertuar raził powtórzeniami, np. utworom There's Conna Be Some Rockin' i R./.P. (Rock /n Peace) zarzucano nadmierne podobieństwo (z tego zapewne powodu w wydaniu brytyjskim drugi z nich pominięto), a kompozycję Squeaier uznano po prostu za udoskonaloną wersję utworu Rocker z „TNT" (w Wielkiej Brytanii wydanego dopiero na „Dirty Deeds Done Dirt Cheap"). Wreszcie kompozycja Ride On miała trochę zbvt wiele wspólnego z Jesus fust Left Chicago zespołu ZZ Top.
Najmocniejszym akcentem albumu wydawał się ostry, dynamiczny utwór faHbreak (w wydaniu brytyjskim z niewiadomych powodów pominięty, mimo że wcześniej również w Anglii ukazał się na singlu).
W lutym i marcu 1977 grupa znowu koncertowała w Wielkiej Brytanii. W końcu kwietnia tego roku ruszyła razem z zespołem Black Sabbath w trasę po Europie, ale nie ukończyła jej (musiała wrócić z Helsinek do Londynu, gdy doszło do bójki między Malcolmem a Geezerem Butlerem, basistą Black Sabbath).
Od czerwca do września grała po raz pierwszy w Stanach, głównie w klubach (np. w CBGB's w Nowym Jorku, Old Waldorf w San Francisco, Whiskey A-Go-Go w Los Angeles), ale czasem też w większych obiektach (np. otwierała koncert zespołu REO Speedwagon w Jacksonville Coliseum i The Dictators w New York Palladium).
Od połowy września do połowy października znowu koncertowała na Starym Kontynencie, a zaraz potem - w Wielkiej Brytanii. Natomiast w listopadzie i grudniu odbyła drugie tournee po Stanach (m.in. otwierała koncert zespołu Kiss w nowojorskim Madison Square Garden).
7 grudnia, podczas tej trasy, data specjalny radiowy koncert w nowojorskich Atlantic Studios. Został w 1978 udokumentowany przez Atlantic promocyjnym albumem "Live From Atlantic Studios", rozesłanym amerykańskim prezenterom radiowym (w 1997 doczekał się on oficjalnej publikacji, włączony do boksu „Bonfire"). Już w kwietniu 1977 w Australii, w czerwcu w Stanach, a w końcu, w październiku tego roku, także w Wielkiej Brytanii ukazała się płyta "Let There Be Rock".W Australii towarzyszyły jej dwa single - w marcu Dog Eat Dog/Carry Me Home i w październiku Let There Be Rock Part I/Let There Be Rock Part 2, natomiast w Wielkiej Brytanii jeden -Dog Eat Dog/Carry Me Home.
Płyta była pierwszym świadectwem dojrzałości AC/DC. A dla części fanów pozostała najwybitniejszym dokonaniem grupy. Zresztą i Angus w późniejszych wywiadach często przychylał się do tej opinii. A Pete Townshend, lider zespołu The Who, przy jakiejś sposobności wymienił „Let There Be Rock" jako swoją ulubioną płytę hardrockową wszech czasów.
Muzyka Youngów, zachowując prostotę rock'n'rolla, rzeczywiście zyskała tu moc hard rocka. Miała już też wyraźne cechy indywidualnego stylu (partie wokalne rozpisane na rodzaj dialogu między solistą i grupą, akompaniament gitarowy oparty na pojedynczych akordach o długim wybrzmiewa-niu, a w refrenach na charakterystycznych riffach). Najwięcej wyrazu miały utwory Whole Lotta Rosie, pomysłowo odwołujący się do Whole Lotta Love Led Zeppelin, i Let There Be Rock, ale porywały też wszystkie inne, chociażby Dog Eat Dog. Bad Boy Boogie czy He Ain't A Bad Place To Be.
Przemawiały do wyobraźni ociekające seksem, dosadne, mocne teksty, np. Whoie Lotta Rosie i Rhapsody in blue (utwór pominięty w wydaniu brytyjskim), l właśnie płyta "Let There Be Rock" wprowadziła AC/DC do dwudziestki bestsellerów w Wielkiej Brytanii.
Zgodnie z tradycją, jaka wytworzyła się w poprzednich latach, grupa na początku 1978, w lutym i marcu, zamknęła się wraz z George'em Youngiem i Harrym Vanda w Albert Studios w Sydney i nagrała kolejny album, "Powerage".
Ukazał się on już w kwietniu na świecie i w czerwcu w Australii, promowany singlem Rock'n'Roll Damnation (w Wielkiej Brytanii na stronie B znalazł się utwór Sin City, w Stanach - Kicked In The Teeth, a w Australii - Cold Hearted Man).
Był dziełem bardzo zbliżonym do „Let There Be Rock", nie tak jednak świeżym, nie tak zwartym, nie tak potężnie brzmiącym. Nie zabrakło na nim wszakże udanych utworów, np. Rock'n'Roll Damnation, Riff Raff, Sin City, Gimme A Bullet czy Kicked In The Teeth. Od kwietnia do listopada grupa promowała „Powerage" na koncertach w Wielkiej Brytanii i Europie oraz Stanach (poprzedzała tam na scenie m.in. Rainbow, Savoy Brown, Alice Coopera, Journey i Aerosmith).
Jej występ w klubie Essex University w październiku 1978 udokumentowany został reportażem Rock Goes To College - From Essex University, Colchester, Featuring AC/DC (AC/DC; 1978, reż. John Burrowes).
W tym czasie, w październiku, trafił na rynek koncertowy album "If You Want Blood, You've Got It" - swoiste podsumowanie pierwszych lat działalności AC/DC (pierwotnie zamierzano wydać zamiast niego zwykłą składankę „12 Of The Best"). Towarzyszyła mu mała płytka Whole Lotta Rosie (w Wielkiej Brytanii na stronie B utwór Heil Ain't A Bad Place To Be, w Australii - Dog Eat Dog).
Album bardzo dobrze oddawał nieco histeryczną atmosferę występów grupy (np. Whole Lotta Rosie, The Jack}. Był też świadectwem umiejętności Angusa, wzbogacającego poszczególne utwory ognistymi solówkami, których nie było w wersjach studyjnych (np. Let There Be Rock, High Voltage, Bad Boy Boogie).
W styczniu 1979 grupa jak zwykle przystąpiła do pracy w Albert Studios. Tym razem jednak uległa naciskom amerykańskiego Atlanticu i zrezygnowała z usług George'a Younga i Harry'ego Vandy. Zamiast nich w Sydney pojawił się Eddie Kramer, były współpracownik m.in. Jimiego Hendrixa i Kiss.
W lutym kontynuowała z nim nagrania w Miami. Nie była jednak zadowolona z wyniku. Podziękowała mu więc za współpracę, l sama znalazła sobie innego producenta - Roberta Johna „Mutta" Lange'a, współtwórcę sukcesów m.in. The Boomtown Rats. W kwietniu zamknęła się z nim w Roadhouse Studios w Londynie. Sesja trwała trzy miesiące - dłużej niż jakakolwiek w przeszłości. A owocem była płyta "Highway To Hell", wydana już w lipcu (w Australii dopiero w październiku), promowana singlami Highway To Hell/If You Want Blood (Youve Got: It) (w Stanach na stronie B utwór Night Prowler) z sierpnia, Girl's Got Rhythm/Get at Hot z listopada i Touch Too Much/Live Wire (wersja koncertowa)/Shot Down In Flames (wersja koncertowa) ze stycznia następnego roku.
Była pierwszym bestsellerem AC/DC, i to po obu stronach Atlantyku. Dzięki wysiłkom Lange'a kompozycie grupy zatraciły wszakże dawne kanty i tym samym zyskały na przebojowości, brzmienie zaś, m.in. dzięki wprowadzeniu pogłosu, stało się pełniejsze i bardziej potężne (np. Highway To Hell, Touch Too Much, Walk All Over You).
Powstała całość bardziej komercyjna, bliższa klasycznego metalu. Muzyka formacji nie zatraciła jednak ostrza, Jakie zawsze miała. A na płycie nie zabrakło utworów potwierdzających związki AC/DC z bluesów^ tradycja (np. Night Prowler). Nagrywane płytę taką jak „Highway To HelI", grupa dokonała przełomu w swój karierze.
To jej Jednak nie wystarczyło. Zrobiła też krok następny - rozstała się z Browningiem, prowincjonalnym menażerem, który nie potrafił pokierować jej światowa kariera a związała z Peterem Menschem z potężnej amerykańskiej agencji Leber & Krebs (zajmującej się m.in. zespołem Aerosmith). / nastawiła się przede wszystkim na podbój publiczności w Stanach.
Już w czerwcu ruszyła w trasę po tym kraju, po raz pierwszy Jako główna gwiazda (jej koncerty w różnych miastach otwierali m.in. Sammy Hagar i Pat Travers oraz zespoły Riot, Blackfoot i Molly Hatchet).
Tournee trwało do października, z przerwa w sierpniu, gdy formacja pojawiła się na kilka wielkich, głównie festiwalowych występów w Europie, m.in. 18 sierpnia otwierała koncert zespołu The Who na stadionie Wembley w Londynie. W końcu października udała się wraz z młodziutkim zespołem Def Leppard w trasę po Wielkiej Brytanii (aż sześć razy wypełniła londyński Hammersmith Odeon). W grudniu wystąpiła m.in. w Paryżu (towarzyszył jej zespół Judas Priest), a wyprawa do France została udokumentowana filmem AC/DC -Let There Be Rock (1980, reż. Eric Dionysius i Eric Mistier), po latach zaś, w 1997, także albumem „Let There Be Rock - The Movie - Live In Paris", włączonym do boksu "Bonfire".
W styczniu 1980 znowu koncertowała w Wielkiej Brytanii. A w lutym Angus i Malcolm zaczęli tworzyć muzykę na następna płytę. Nic nie zapowiadało dramatu, Jaki miał się rozegrać w nocy z 18 na 19 lutego. Koło północy Bon Scott, Już wstawiony, wybrał się ze znajomym, Alistairem Kinnearem, jego Renault 5 do klubu Music Machine w Camden Town w Londynie i tam wypił kilka szklanek whisky. W drodze powrotnej zapadł w głęboki sen. Kinnear nie mógł go dobudzić, zostawił więc w samochodzie przed swoim domem przy Overhill Road w środku mroźnej nocy. Gdy kilkanaście godzin później wrócił po niego, muzyk nie żył. Zadławił się we śnie własnymi wymiocinami. W akcie zgonu koroner podał jednak jako przyczynę śmierci ostre zatrucie alkoholem.
Grupa szybko otrząsnęła się po tragedii i niemal natychmiast rozpoczęła poszukiwanie nowego wokalisty. Rozważała różne kandydatury, gdy nadeszła nieoczekiwana przesyłka od fana z Chicago, zawierająca płytę szkockiego zespołu Geordie ze świetnym frontmanem Brianem Johnsonem.
Angus przypomniał sobie wówczas, że Scott bardzo cenił Johnsona (zespół Scotta, Fraternity, zetknął się przed laty, podczas klubowej trasy po Wielkiej Brytanii, z Geordie), i właśnie Brian został następca Bona (także współautor, a później autor tekstów).
Muzycy dali mu tylko i dwa tygodnie na zgranie się z AC/DC. I po wspólnych próbach w E'Zee Hire Studios przy Caledonian Road ) w Londynie ruszyli w połowie kwietnia do Compass Point | Studios w Nassau na Bahamach, by tam, znowu przy pomocy Lange'a, nagrać kolejny album.
Ukazał się on w lipcu 1980 w czarnej okładce, na której widniał tytuł "Back In Black".
Wydano też dwa single: w sierpniu You Shook Me All Night Long/Have A Drink On Me i w listopadzie Rock'n'Roll Ain't Noise Pollution/Hell's Bells (a w Stanach w lutym 1981 jeszcze jeden - Back In Black/What Do You Do For Money Honey).
Płyta była swoistym hołdem dla Scotta. Grupa żegnała przyjacie/a dźwiękami dzwonu (Hell's Bells) i słowami, które wypowiedziałby pewnie sam, gdyby mógł:
„Have a drink on me" (Have A Drink On Me).
W tekstach, napisanych tym razem wspólnym wysiłkiem, umiejętnie nawiązała do klimatu jego twórczości (zwłaszcza w Rock'n'Roll Ain't Noise Pollution, którego tytuł pochodził podobno od niego). A jednak całości nie zdominował żałobny nastrój.
Muzycy znaleźli w sobie dość sil, by zrobić następny krok w kierunku wytyczonym płyt "Highway To Hell". I nagrali po prostu kolejny świetny a/bum ubierający styl AC/DC w strój zaraźliwie chwytliwego heavy metalu (np. Back In Black, Rock'n'Roll Ain't Noise Pollution, Hell's Bells, Shoot To Thrill, You Shook Me All Night Long).
W czym Johnson, wokalista bardziej przypominający zwykłych metalowych krzykaczy, wydatnie pomógł. Na „Back In Black" grupa w sposób nieodwracalny przeobraziła się z formacji, która wzrastała grając oklepane boogie w zadymionych barach dalekiej Australii, w megagwiazdę światowego rocka. Co potwierdziła popularność albumu, w samych Stanach sprzedanego w szesnastu milionach egzemplarzy.
Na początku lipca 1980 formacja po raz pierwszy zaprezentowała się w nowym składzie słuchaczom - w Holandii i Belgii.
W końcu miesiąca ruszyła w trasę po Stanach i Kanadzie. W październiku i listopadzie grała w Wielkiej Brytanii (jej koncerty otwierał zespół The Starfighters, kierowany przez siostrzeńca Angusa i Malcolma - Steviego Younga), w końcu listopada w Japonii, a w grudniu po raz pierwszy od dawna w Australii.
Od lutego do czerwca 1981 znowu występowała za Oceanem, później zaś znowu w Japonii i Australii. 22 sierpnia była gwiazda festiwalu Monsters Of Rock w Castle Donington w Wielkiej Brytanii. Wcześniej jednak przystąpiła w opustoszałej fabryce w Paryżu do pracy nad repertuarem kolejnej płyty "For Those About To Rock We Salute You". / tam też we wrześniu i październiku ją nagrała, korzystając z pomocy ruchomego studia Mobile One (na okładce znalazły się fikcyjne nazwy H. l.S. Studios i Family Studios).
Wydała ją w listopadzie. Dopiero w styczniu 1982 ukazał się singel Let's Get It Up/Back In Black (w Stanach na stronie B utwór Snowballed), a w kwietniu tego roku następny For Those About To Rock We Salute You/Let There Be Rock (w Stanach na stronie B utwór TNT).
Album był kolejnym owocem współpracy z Langiem, właściwie równie udanym jak poprzednie (np. For Those About To Rock We Salute You, utwór ożywiony efektownymi salwami armatami, a także Evil Walks C.O.D.. Night Of The Long Knives), ale jakby trochę bardziej wysilonym, rzemieślniczym i wykalkulowanym.
Co jednak nie przeszkodziło mu wspiąć się na szczyty powodzenia, zwłaszcza w Stanach, gdzie osiągnął on wierzchołek list bestsellerów.
Rok 1982 upłynął grupie na koncertach, głównie na kontynencie amerykańskim, chociaż w październiku dotarła też na Wyspy Brytyjskie. Jej występy przyjęły w tym czasie formę spektakularnych widowisk; m.in. aby jak najefektowniej zaprezentować utwór For Those About To rock We Salute You, woziła ze sobą dwadzieścia jeden dział armatnich (huk wystrzałów pochodził wszakże z syntezatora Prophet).
Natomiast na początku 1983 zrobiła sobie pierwszą dłuższą przerwę w działalności od początku istnienia. Muzycy chcieli wypocząć, ale też uporządkować swoje sprawy, m.in. znowu zmienić menażera - obowiązki Menscha przejął wtedy Ian Jeffery.
Po kilku miesiącach formacja znowu zabrała się wszakże do pracy nad płytą. I tvm razem zdecydowała się na Compass Point Studios. Zrezygnowała jednak z pomocy Lange'a. Angus i Malcolm postanowili bowiem sami zabawić się w producentów (anonimowo pomogli im George Young i Harry Vanda). Malcolm przyniósł na jedną z pierwszych sesji album "Hard Again" Muddy Watersa, by wprowadzić kolegów w odpowiedni nastrój.
Wynikiem miała bowiem być płyta bardziej na luzie, emanująca atmosferą zabawy, nie tak wygładzona, a przy tym bliższa bluesa.
Gdy w sierpniu album "Flick Of The Switch" trafił na rynek, nie ulegało wątpliwości, że ma wszystkie te zalety (np. utwory Flick Of The Wall, Guns For Hire, Badlands, This House Is On fire), chociaż do arcydzieł AC/DC nie należy.
Towarzyszyły mu dwa single: Guns For Hire/Landslide z października i Nervous Shakedown/Rock'n'Roll Ain't Noise Pollution z lipca 1984, a w Ameryce dodatkowo Flick Of The Wall z marca tego roku. Ponadto w Stanach wraz ze „Flick Of The Switch" ukazała się promocyjna płyta z wywiadami "Flick Of The Switch Interview Album" (Atlantic, 1983).
Grupa promowała album na wielkiej trasie dookota świata, rozpoczętej koncertami w Kanadzie i Stanach. Dopiero 19 sierpnia 1984 zaprezentowała się publiczności brytyjskiej - już po raz drugi wystąpita jako gwiazda na festiwalu Monsters Of Rock w Castle Donington.
W styczniu 1985 wraz z takimi zespołami, jak Queen, Yes, Iron Maiden, Whitesnake i Scorpions, wzięta udział w pierwszej imprezie Rock In Rio w Rio de Janeiro w Brazylii. Potem znowu zrobiła sobie wakacje. Ale już wiosną zebrała się w Mountain Studios niedaleko Montreux w Szwajcarii i nagrała album "Fly On The Wall".
Chociaż poprzednia płyta, pozbawiona komercyjnej obróbki Lange'a, nie odniosła spodziewanego sukcesu, Angus i Malcolm i tym razem zdecydowali się sami pełnić obowiązki producentów. Niestety, wyznawana przez nich zasada: "im prościej, tym lepiej" tym razem dała wynik, który rozczarowywał. Zabrakło udanych, porywających kompozycji (z wyjątkiem może Fly On The Wall, Shake Your Foundations oraz Sink The Pink)., i pewnej finezji, której gwarantem byt jeszcze niedawno Lange, i wykonawczego luzu.
Jedynym atutem „Fly On The Wall" wydawało się niesłychanie potężne, przytłaczające, zdecydowanie heavymetalowe brzmienie (np. Danger).
Album ukazał się w lipcu. Towarzyszyły mu dwa single: w tym samym miesiącu Danger/Back In Business, a w styczniu 1986 Shake Your Foundations/Stand Up (w Stanach na stronie B utwór Send For The Man).
Grupa, która w tym czasie powierzyła swoje sprawy londyńskiej agencji Part Rock, jak zwykle ruszyła w trasę, oczywiście zaczynając od Ameryki, tym razem jednak nie obyło się bez problemów. Schwytany w tym czasie w Los Angeles wielokrotny morderca Richard Ramirez, zwany The Night Stalker, okazał się wielkim fanem AC/DC, zwłaszcza płyty „Highway To Hell".
Co dało różnym obrońcom moralności pretekst do ataków na muzyków, postrzeganych jako uosobienie zła. Formację spotykały liczne nieprzyjemności, m.in. władze Springfield w stanie Illinois próbowały nie dopuścić do koncertu AC/DC w tym mieście (akcja nie powiodła się, formacja nie mogła jednak przenocować w żadnym z miejscowych hoteli i musiała zaraz po występie udać się do odległego o sto mil St. Louis).
Po zakończeniu tournee po Stanach grupa nagrała w Compass Point Studios, znowu przy pomocy George a Younga i Harry'ego Vandy, trzy utwory, Who Made Who oraz instrumentalne D. T. i Chase The Ace, do filmu Maximum Overdrive (Maksymalne przyspieszenie; 1986, reż. Stephen King).
Ukazały się one w maju 1986 na płycie "Who Made Who", zawierającej też starsze kompozycje AC/DC wykorzystane przez reżysera w Maximum Overdrive (oprócz jednej, Ride On, pochodziły one z okresu po śmierci Scotta; były to m.in. Hell's Bells, You Shook Me All Night Long, For Those About To Rock We Salute You i Shake Your Foundations).
Ukazały się też dwa single: w maju Who Made Who/Guns For Hire, a w sierpniu You Shook Me All Night Long/She's Got Balls.
W 1986 grupa kontynuowała intensywną działalność koncertową, najpierw w Wielkiej Brytanii, gdzie m.in. dwukrotnie, 16 i 17 stycznia, wypełniła Wembley Arena, oraz innych krajach Europy Zachodniej, później, po przerwie, znowu w Stanach, l dopiero w lutym 1987 Angus, Malcolm i Brian przystąpili w Australii do pracy nad nowym repertuarem.
Grupa nagrała go latem i wczesną jesienią w Studio Miraval na południu Francji. Produkcję znowu powierzyła spółce Vanda-Young, świadomie odchodząc od metalu ku stylistyce znanej z wczesnych płyt (np. w That's The Way / Wanna Rock 'n' Roll).
Album, wydany w lutym 1988, otrzymał tytuł"Blow Up Your Video". Grupa protestowała w ten sposób przeciwko próbom uczynienia z rocka rozrywki telewizyjnej. Sama wszakże od dawna ilustrowała już wtedy swoje utwory efektownymi wideoklipami. I właśnie MTV zawdzięczała wielki sukces płyty, niestety, również nie dorównującej jej wybitnym osiągnięciom mimo kilku świetnych utworów, jak Heatseeker, This Means War czy Nick Of Time.
Wraz z "Blow Up Your Video" ukazały się dwa single: w styczniu Heatseeker/Go Zone i w marcu That's The Way l Wanna Rock 'n' Roll/Kissin' Dynamite.
Tym razem trasę rozpoczęła w lutym od Australii, a kontynuowała w marcu i kwietniu w Wielkiej Brytanii (m.in. aż cztery koncerty na Wembley Arena) i innych krajach.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Rock N Roll Damnation / Sin City	AC/DC	06.1978	24[9]	-	Atlantic K 11142	[written by Angus Young/Bon Scott/Malcolm Young][produced by Harry Vanda/George Young]
Highway to hell	AC/DC	09.1979	56[4]	47[10]	Atlantic K 11 321	[written by Angus Young/Bon Scott/Malcolm Young][produced by Robert John Lange]
Touch Too Much / Live Wire (Live) - Shot Down In Flames (Live)	AC/DC	02.1980	29[9]	106[1]	Atlantic K 11 435	[written by Angus Young/Bon Scott/Malcolm Young][produced by Robert John Lange]
Whole Lotta Rosie (Live) / Hell Ain't A Bad Place To Be (Live)	AC/DC	06.1980	36[8]	-	Atlantic HM4	[written by Angus Young/Bon Scott/Malcolm Young][produced by Harry Vanda/George Young]
Dirty Deeds Done Dirt Cheap - Big Balls / The Jack	AC/DC	06.1980	47[3]	-	Atlantic HM 2	[written by Angus Young/Bon Scott/Malcolm Young][produced by Harry Vanda/George Young]
High Voltage	AC/DC	06.1980	48[3]	-	Atlantic HM 1	[written by Angus Young/Bon Scott/Malcolm Young][produced by Harry Vanda/George Young]
It's A Long Way To The Top / Can I Sit Next To You Girl	AC/DC	06.1980	55[3]	-	Atlantic HMA 3	[written by Angus Young/Bon Scott/Malcolm Young][produced by Harry Vanda/George Young]
You Shook Me All Night Long / Have A Drink On Me	AC/DC	09.1980	38[13]	35[16]	Atlantic K 11 600	[written by Angus Young/Bon Scott/Malcolm Young][produced by Robert John Lange]
Rock And Roll Ain't Noise Pollution / Hells Bells	AC/DC	11.1980	15[8]	-	Atlantic K 11 630	[written by Angus Young/Bon Scott/Malcolm Young][produced by Robert John Lange]
Back in black/What do you for money honey	AC/DC	12.1980	-	37[15]	Atlantic 3787 [US]	[written by Brian Johnson/Angus Young/Malcolm Young][produced by Robert John Lange]
Let's Get It Up / Back In Black (Live)	AC/DC	02.1982	13[6]	44[9]	Atlantic K 11 706	[written by Brian Johnson/Angus Young/Malcolm Young][produced by Robert John Lange]
For Those About To Rock / Let There Be Rock (Live)	AC/DC	07.1982	15[7]	-	Atlantic K 11 721	[written by Brian Johnson/Angus Young/Malcolm Young][produced by Robert John Lange]
Guns For Hire / Landslide	AC/DC	09.1983	37[4]	84[5]	Atlantic A 9774	[written by Brian Johnson/Angus Young/Malcolm Young][produced by AC-DC]
Nervous Shakedown / Rock And Roll Ain't Noise Pollution (Live)	AC/DC	08.1984	35[5]	-	Atlantic A 9651	[written by Brian Johnson/Angus Young/Malcolm Young][produced by AC-DC]
Danger / Back In Business	AC/DC	07.1985	48[4]	-	Atlantic A 9532	[written by Brian Johnson/Angus Young/Malcolm Young][produced by Angus Young/Malcolm Young]
Shake Your Foundations (remix) / Stand Up	AC/DC	01.1986	24[5]	-	Atlantic A 9474	[written by Brian Johnson/Angus Young/Malcolm Young][produced by Angus Young/Malcolm Young]
Who Made Who / Guns For Hire (Live)	AC/DC	05.1986	16[7]	-	Atlantic A 9425	[written by Brian Johnson/Angus Young/Malcolm Young][produced by Harry Vanda/George Young]
Heatseeker / Go Zone	AC/DC	01.1988	12[6]	-	Atlantic A 9136	[written by Brian Johnson/Angus Young/Malcolm Young][produced by Harry Vanda/George Young]
That's The Way I Wanna Rock & Roll / Kissin' Dynamite	AC/DC	04.1988	22[5]	-	Atlantic A 9098	[written by Brian Johnson/Angus Young/Malcolm Young][produced by Harry Vanda/George Young]
Thunderstruck / Fire Your Guns	AC/DC	09.1990	13[8]	-	Atco B 8907	[written by Angus Young/Malcolm Young][produced by Bruce Fairbairn]
Moneytalks / Mistress For Christmas	AC/DC	11.1990	36[3]	23[16]	Atco B 8886	[written by Angus Young/Malcolm Young][produced by Bruce Fairbairn]
Are You Ready / Got You By The Balls	AC/DC	04.1991	34[3]	-	Atco B 8830	[written by Angus Young/Malcolm Young][produced by Bruce Fairbairn]
Highway To Hell (Live) / Hells Bells (Live)	AC/DC	10.1992	14[4]	-	Atco B 8479	[written by Malcolm Young/Angus Young/Bon Scott][produced by Bruce Fairbairn]
Dirty deeds done dirt cheap [live]/Shoot to thrill [live]	AC/DC	03.1993	68[2]	-	Atco B 6073	[written by Malcolm Young/Angus Young/Bon Scott][produced by Bruce Fairbairn]
Big Gun / Back In Black (Live)	AC/DC	07.1993	23[3]	65[11]	Atco B 8396	[written by Malcolm Young/Angus Young][produced by Rick Rubin]
Hard As A Rock / Caught With Your Pants Down	AC/DC	09.1995	33[4]	-	East West A 4368X	[written by Malcolm Young/Angus Young][produced by Rick Rubin/Mike Fraser]
Hail caesar/Whiskey on the rocks	AC/DC	05.1996	56[3]	-	East West 7559660512	[written by Malcolm Young/Angus Young][produced by Rick Rubin/Mike Fraser]
Cover you in oil/Love bomb/Ballbreaker	AC/DC	06.1996	90[2]	-	East West 7559642862	[written by Malcolm Young/Angus Young][produced by Rick Rubin]
Stiff upper lip/Hard as a rock [live]	AC/DC	04.2000	65[3]	115[6]	EMI CDSFIFF 100	[written by Malcolm Young/Angus Young][produced by George Young]
Highway to Hell	AC/DC	12.2012	4[4]	-	Columbia AUAP 07900028	[written by Bon Scott, Angus Young, Malcolm Young]
Shoot to Thrill	AC/DC	12.2012	98[1]	-	Epic AUAP 08000042	-
Play Ball	AC/DC	10.2014	85[1]	-	Columbia USSM 11407831	[written by Malcolm Young/Angus Young][produced by Brendan O'Brien]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
High voltage	AC/DC	09.1976	-	146[19][07.81]	Atlantic K 50 257	[multiplatinum 2x-11.93][silver-UK][produced by George Young/Harry Vanda]
Let there be rock	AC/DC	11.1977	17[11]	154[11]	Atlantic K 50 366	[2x-platinum-US][[gold-UK][produced by George Young/Harry Vanda]
Powerage	AC/DC	05.1978	26[9]	133[17]	Atlantic K 50 483	[platinum-US][siver-UK][produced by George Young/Harry Vanda]
If you want blood [You' ve got it]	AC/DC	10.1978	13[59]	113[15]	Atlantic K 50 532	[platinum-US][gold-UK][produced by George Young/Harry Vanda]
Highway to hell	AC/DC	08.1979	8[100]	17[91]	Atlantic K 50 628	[7x-platinum-US][platinum-UK][produced by Robert John Lange]
Back in black	AC/DC	08.1980	1[2][109]	4[418]	Atlantic K 50 735	[22x-platinum-US][platinum-UK][produced by Robert John Lange]
Dirty deeds done dirt cheap	AC/DC	04.1981	-	3[60]	Atlantic SD 36 142 [USA]	[6x-platinum-US][gold-UK][produced by Chris Thomas]
For those about to rock [We salute you]	AC/DC	12.1981	3[50]	1[3][32]	Atlantic K 50 851	[4x-platinum-US][gold-UK][produced by Robert John Lange]
Flick of the switch	AC/DC	09.1983	4[9]	15[23]	Atlantic 7801001	[platinum-US][gold-UK][produced by AC-DC/Tony Platt]
'74 JAIL BREAK	AC/DC	11.1984	-	76[14]	Atlantic 80178 [US]	[platinum-US][produced by Harry Vanda/George Young]
Fly on the wall	AC/DC	07.1985	7[10]	32[30]	Atlantic 7812631	[platinum-US][silver-UK][produced by AC-DC]
Who made who	AC/DC	06.1986	11[12]	33[42]	Atlantic WX 57	[5x-platinum-US][silver-UK][produced by Harry Vanda/George Young/Robert John Lange/Angus Young/Malcolm Young]
Blow up your video	AC/DC	02.1988	2[14]	12[24]	Atlantic WX 144	[platinum-US][gold-UK][produced by George Young/Harry Vanda]
The razor' s edge	AC/DC	10.1990	4[18]	2[78]	Atlantic WX 364	[5x-platinum-US][gold-UK][produced by Bruce Fairbairn]
LIVE	AC/DC	11.1992	5[13]	15[53]	Atco 7567922152	[3x-platinum-US][gold-UK][produced by Bruce Fairbairn]
BALLBREAKER	AC/DC	10.1995	6[15]	4[30]	East West 7559617802	[2x-platinum-US][gold-UK][produced by Mike Fraser/Rick Rubin]
BONFIRE	AC/DC	12.1997	-	90[5]	East West 62119 [US]	[platinum-US][produced by Robert John Lange/Harry Vanda/George Young]
STIFF UPPER LIP	AC/DC	03.2000	12[7]	7[28]	EMI 5256672	[platinum-US ][gold-UK][produced by George Young]
SIGHT & SOUND COLLECTION	AC/DC	12.2007	-	97[1]	-	-[produced by Robert John Lange/Harry Vanda/George Young/Bruce Fairbairn]
Black Ice	AC/DC	11.2008	1[1][40][7]	1[2][29]	Columbia 88697392382	[2x-platinum-US ][platinum-UK][produced by Brendan O'Brien]
Backtracks	AC/DC	11.2009	134[1]	43[2]	Columbia	[produced by AC/DC]
Iron Man 2	AC/DC	05.2010	1[1][49]	4[30]	Columbia 88697662142	[platinum-UK ][gold-US][produced by Robert John Lange/Harry Vanda/George Young/AC-DC/Bruce Fairbairn/Brendan O'Brien]
Live at River Plate	AC/DC	12.2012	14[15]	66[5]	Columbia 88765411752	[gold-UK][produced by Mike Fraser]
Rock or Bust	AC/DC	11.2014	3[17]	3	Columbia 88875034852	[gold-US ][gold-UK][produced by Brendan O'Brien]