Określenia
Na przełomie lat 80. i 90.
kiedy taneczne stylistyki mieszały się ze sobą, rozwijały i zupełnie
zmieniały swoje oblicze, gatunek wywodzący swą nazwę od nowojorskiego
klubu "Paradise Garage" wydawał się stać w miejscu.
Dopiero gdy Anglicy wzięli sprawy w swoje ręce, sytuacja zaczęła się
zmieniać. Dzisiaj UK garage - znany także pod nazwami London garage i UK underground - prawie wcale nie przypomina swojego pierwowzoru, a jego pozycja na tanecznej mapie wydaje się być niepodważalna.
Początki "brytyjskiego garażu" były skromne, jeszcze w 1994 roku stanowił on margines klubowego życia. Imprezy odbywały się tylko w niedziele, sobotnie noce w tanecznych lokalach rezerwowano dla bardziej popularnych gatunków (stąd pierwsza nazwa stylu - Sunday scene). Didżeje początkowo grywali importowane ze Stanów krążki przyspieszając do maksimum obroty gramofonów. Wtedy też wymyślono pojęcie speed garage, które jednak nie spodobało się twórcom gatunku - jak mówi Matt 'Jam' Lamont (Tuff Jam):
"Jedyny speed garage jaki znam, to ten w którym potrafią naprawić samochód w ciągu 20 minut"...
Wkrótce angielscy DJ-e i muzycy sami zaczęli produkować garage, wzbogacając go o mocną, wyraźnie zaznaczoną linię basu (Double 99, 187 Lockdown), inni zaś, zainspirowani płytami amerykańskiego producenta Todda Edwardsa, starali się tworzyć bardziej melodyjne nagrania z dużą ilością wokali (Tuff Jam, MJ Cole). Garage w brytyjskim wydaniu oznaczał też bardziej rozbudowany rytm, miarową sekcję uzupełniły synkopowane łamańce, które sprawiły że muzyka stała się bardziej funkowa i skoczna.
Prawdziwy przełom nastąpił w 1997 roku, kiedy UKG przekroczył progi małych klubów i zagościł na listach przebojów (np. "RIP Groove" Double 99). Rosła liczba twórców, jak i zainteresowanie mediów. Sama muzyka również zaczęła się przekształcać, głównie pod wpływem jungle. Bas stał się jeszcze mocniejszy, rytm bardziej skomplikowany - porzucono najbardziej charakterystyczny element amerykańskiego house'u i garage: miarowy bęben centralny (bassdrum) "4x4", a śpiew i wokalne próbki "wycinane" z nagrań r&b; i soul uzupełniały energiczne wokalizy i "gadanina" MC - śpiewaków ragga i jungle (twórcy tego ostatniego gatunku ochrzcili nowy garage mianem raggage). Nowy styl zyskał nazwę 2 step i prawie całkowicie przestał przypominać nowojorski garage.
Amerykanie również nie pozostawali obojętni na uroki łączenia house z jungle (np. remiks "Sugar is Sweeter" CJ Bollanda, autorstwa Armanda Van Heldena). Jednak nowy garage był brytyjskim wynalazkiem i tam cieszył się największą popularnością. Do tego stopnia, że nagrania utrzymane w stylistykach house, trance, czy nawet popowe przeboje zaczęto masowo remiksować, dodając elementy UKG. Ta formuła szybko się wypaliła, a producenci od początku związani ze stylem powrócili do "podziemia". Nie na długo, w ubiegłym roku 2 step wrócił na listy przebojów ("Sweet Like Chocolate" Shanks and Bigfoot, "Rewind" Artful Dodger), podobnie jak bardziej tradycyjny UK garage Tuff Jam i MJ Cole'a. Dreem Teem, Booker T, Dem 2, Zed Bias, Shy Cookie, Grant Nelson, KMA, EZ, Mike "Ruffcut" Lloyd, Ray Hurley, DJ 'S', Ramsey & Fen, Norris "The Boss" Windross, DJ $ki, MC Creed, MC Ranking, PSG, Neat, oraz cała masa innych producentów, didżejów i MC cieszy się sporą popularnością, a garażowe imprezy (np. Twice as Nice, Garage Nation, La Cosa Nostra) goszczą coraz liczniejszą publiczność. Zaś kolejne londyńskie rozgłośnie pirackie porzucają drum'n'bass na rzecz UKG/2step.
Popularność sceny UKG jest różnie postrzegana przez jej animatorów. Niektórzy - jak Grand Nelson - są zadowoleni, gdyż rośnie ilość imprez, miłośników nowego brzmienia i oczywiście nakłady płyt. Uważają również, że komercjalizacja nie musi oznaczać spłycenia nagrań, a UK garage mimo wszystko zachowa swój undergroundowy klimat. Nie wszyscy jednak w to wierzą, jak np. DJ $ki: "Wcześniej na imprezy przychodzili ludzie w wieku 21 lat i starsi, natomiast ostatnio do niektórych klubów wpuszczają nawet czternastolatków. A dzieciaki mają niewłaściwe podejście. Nie przychodzą tu dla muzyki, ale dlatego, że 2 step po prostu stał się modny".
Jednak "dzieci" zwykle wolą trance. Publiczność UKG to oprócz zagorzałych fanów garage, przede wszystkim fani połamanych rytmów. 2 step - styl skoczny, melodyjny, czy wręcz "seksowny" - jest dla nich logiczną kontynuacją jungle, który sam ewoluował w stronę ponurych odmian drum'n'bassu - techstep i darkside. UK garage jest również muzyką "weteranów" pierwszych rave'ów. Starsi o dziesięć lat, źle czują się wśród klubowej młodzieży, preferując "poważniejsze" lokale. Nie tak dawno pojawiły się nawet "2 stepowe" wersje hitów ery hardcore rave , np. "Hurt U So" Jonny'ego L czy "Bombscare" 2 Bad Mice. A ponieważ dorośli już klubowicze zdążyli dorobić się potomstwa, niektóre "garażowe" lokale oferują opiekę nad ich pociechami podczas imprez!
UK garage to nie tylko muzyka, ale również towarzysząca jej moda, slang i cała klubowa otoczka. Do klubów nie wpuszcza się gości w ubraniach sportowych czy jeansach. Obowiązują stroje z kolekcji kreatorów mody, a pokazywanie bogactwa jest w dobrym tonie. UKG pomimo swojego "podziemnego" pochodzenia kojarzony jest obecnie z luksusem - piękne kobiety, drogie samochody, szampan... Miłośnicy UK garage omijają też Ibizę opanowaną przez fanów trance'u i house'u. Zamiast tego odwiedzają kurort Ayia Napa na Cyprze i tamtejsze kluby Pzazz, The Spot, Gass Club.
Jeżeli UK garage nie podzieli losu jungle, a jego twórcy nie zrezygnują z komercyjnego powabu swoich nagrań, styl ten nie zniknie jako sensacja jednego sezonu. Połączenie nowatorstwa, sprytnych zapożyczeń z innych gatunków i konserwatyzmu pierwotnej sceny garage to recepta na dłuższą popularność.
Żródło:http://www.e-umc.com/?id=artykuly-3-56
Początki "brytyjskiego garażu" były skromne, jeszcze w 1994 roku stanowił on margines klubowego życia. Imprezy odbywały się tylko w niedziele, sobotnie noce w tanecznych lokalach rezerwowano dla bardziej popularnych gatunków (stąd pierwsza nazwa stylu - Sunday scene). Didżeje początkowo grywali importowane ze Stanów krążki przyspieszając do maksimum obroty gramofonów. Wtedy też wymyślono pojęcie speed garage, które jednak nie spodobało się twórcom gatunku - jak mówi Matt 'Jam' Lamont (Tuff Jam):
"Jedyny speed garage jaki znam, to ten w którym potrafią naprawić samochód w ciągu 20 minut"...
Wkrótce angielscy DJ-e i muzycy sami zaczęli produkować garage, wzbogacając go o mocną, wyraźnie zaznaczoną linię basu (Double 99, 187 Lockdown), inni zaś, zainspirowani płytami amerykańskiego producenta Todda Edwardsa, starali się tworzyć bardziej melodyjne nagrania z dużą ilością wokali (Tuff Jam, MJ Cole). Garage w brytyjskim wydaniu oznaczał też bardziej rozbudowany rytm, miarową sekcję uzupełniły synkopowane łamańce, które sprawiły że muzyka stała się bardziej funkowa i skoczna.
Prawdziwy przełom nastąpił w 1997 roku, kiedy UKG przekroczył progi małych klubów i zagościł na listach przebojów (np. "RIP Groove" Double 99). Rosła liczba twórców, jak i zainteresowanie mediów. Sama muzyka również zaczęła się przekształcać, głównie pod wpływem jungle. Bas stał się jeszcze mocniejszy, rytm bardziej skomplikowany - porzucono najbardziej charakterystyczny element amerykańskiego house'u i garage: miarowy bęben centralny (bassdrum) "4x4", a śpiew i wokalne próbki "wycinane" z nagrań r&b; i soul uzupełniały energiczne wokalizy i "gadanina" MC - śpiewaków ragga i jungle (twórcy tego ostatniego gatunku ochrzcili nowy garage mianem raggage). Nowy styl zyskał nazwę 2 step i prawie całkowicie przestał przypominać nowojorski garage.
Amerykanie również nie pozostawali obojętni na uroki łączenia house z jungle (np. remiks "Sugar is Sweeter" CJ Bollanda, autorstwa Armanda Van Heldena). Jednak nowy garage był brytyjskim wynalazkiem i tam cieszył się największą popularnością. Do tego stopnia, że nagrania utrzymane w stylistykach house, trance, czy nawet popowe przeboje zaczęto masowo remiksować, dodając elementy UKG. Ta formuła szybko się wypaliła, a producenci od początku związani ze stylem powrócili do "podziemia". Nie na długo, w ubiegłym roku 2 step wrócił na listy przebojów ("Sweet Like Chocolate" Shanks and Bigfoot, "Rewind" Artful Dodger), podobnie jak bardziej tradycyjny UK garage Tuff Jam i MJ Cole'a. Dreem Teem, Booker T, Dem 2, Zed Bias, Shy Cookie, Grant Nelson, KMA, EZ, Mike "Ruffcut" Lloyd, Ray Hurley, DJ 'S', Ramsey & Fen, Norris "The Boss" Windross, DJ $ki, MC Creed, MC Ranking, PSG, Neat, oraz cała masa innych producentów, didżejów i MC cieszy się sporą popularnością, a garażowe imprezy (np. Twice as Nice, Garage Nation, La Cosa Nostra) goszczą coraz liczniejszą publiczność. Zaś kolejne londyńskie rozgłośnie pirackie porzucają drum'n'bass na rzecz UKG/2step.
Popularność sceny UKG jest różnie postrzegana przez jej animatorów. Niektórzy - jak Grand Nelson - są zadowoleni, gdyż rośnie ilość imprez, miłośników nowego brzmienia i oczywiście nakłady płyt. Uważają również, że komercjalizacja nie musi oznaczać spłycenia nagrań, a UK garage mimo wszystko zachowa swój undergroundowy klimat. Nie wszyscy jednak w to wierzą, jak np. DJ $ki: "Wcześniej na imprezy przychodzili ludzie w wieku 21 lat i starsi, natomiast ostatnio do niektórych klubów wpuszczają nawet czternastolatków. A dzieciaki mają niewłaściwe podejście. Nie przychodzą tu dla muzyki, ale dlatego, że 2 step po prostu stał się modny".
Jednak "dzieci" zwykle wolą trance. Publiczność UKG to oprócz zagorzałych fanów garage, przede wszystkim fani połamanych rytmów. 2 step - styl skoczny, melodyjny, czy wręcz "seksowny" - jest dla nich logiczną kontynuacją jungle, który sam ewoluował w stronę ponurych odmian drum'n'bassu - techstep i darkside. UK garage jest również muzyką "weteranów" pierwszych rave'ów. Starsi o dziesięć lat, źle czują się wśród klubowej młodzieży, preferując "poważniejsze" lokale. Nie tak dawno pojawiły się nawet "2 stepowe" wersje hitów ery hardcore rave , np. "Hurt U So" Jonny'ego L czy "Bombscare" 2 Bad Mice. A ponieważ dorośli już klubowicze zdążyli dorobić się potomstwa, niektóre "garażowe" lokale oferują opiekę nad ich pociechami podczas imprez!
UK garage to nie tylko muzyka, ale również towarzysząca jej moda, slang i cała klubowa otoczka. Do klubów nie wpuszcza się gości w ubraniach sportowych czy jeansach. Obowiązują stroje z kolekcji kreatorów mody, a pokazywanie bogactwa jest w dobrym tonie. UKG pomimo swojego "podziemnego" pochodzenia kojarzony jest obecnie z luksusem - piękne kobiety, drogie samochody, szampan... Miłośnicy UK garage omijają też Ibizę opanowaną przez fanów trance'u i house'u. Zamiast tego odwiedzają kurort Ayia Napa na Cyprze i tamtejsze kluby Pzazz, The Spot, Gass Club.
Jeżeli UK garage nie podzieli losu jungle, a jego twórcy nie zrezygnują z komercyjnego powabu swoich nagrań, styl ten nie zniknie jako sensacja jednego sezonu. Połączenie nowatorstwa, sprytnych zapożyczeń z innych gatunków i konserwatyzmu pierwotnej sceny garage to recepta na dłuższą popularność.
Żródło:http://www.e-umc.com/?id=artykuly-3-56
Reprezantywni artyści
| Blaze/ Kerri Chandler / Joe Claussell / Todd Edwards / Cevin Fisher / Loleatta Holloway / Tony Humphries/ Larry Levan / Masters at Work / Byron Stingily / Todd Terry / Ultra Naté / Colonel Abrams / Benji Candelario / D Train / François K / Danny Krivit / Joey Negro / Danny Tenaglia / Junior Vasquez/ |
Reprezentatywne płytyLoleatta Holloway Greatest Hits 1996 Kerri Chandler Kaoz Theory: The Essential Kerri Chandler 1998 Larry Levan Live at the Paradise Garage 2000 Masters at Work MAW Records: The Compilation, Vol. 1 1998 Loleatta Holloway Runaway: The Best of Loleatta Holloway 1997 Ultra Naté Situation: Critical 1998 Tony Humphries Take Home the Club 1997 David Mancuso Presents The Loft [CD] 1999 Blaze The Many Colours of Blaze 1999 Todd Edwards Todd Edwards' Nervous Tracks 1999 Todd Terry Todd Terry's Greatest Hits 2000 Cevin Fisher Underground 2000 2000 Armand Van Helden 2 Future 4 U [US] 1999
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz