To było tak, jakby Brazier musiał spieszyć się ze swoimi osiągnięciami, ponieważ może nie być tam na kolacji. Po tym, jak we wczesnych latach 70-tych po raz pierwszy pojawił się na scenie, grając country blues, Brazier szybko zasłynął ze swoich niezrównanych talentów jako wykonawca, piosenkarz i autor tekstów. Rozgłos związany z innymi zajęciami mógł zdominować postrzeganie go przez szerszą publiczność. Ale nie dla każdego, kto był świadkiem jego występu w Hello Sailor w którymkolwiek z jego wcieleń - akustycznego wokalisty lub zawadiackiego pirata rock'n'rollowego - grając solo lub z zespołami akompaniującymi lub opowiadający historie za ladą księgarni swojej matki.
Oprócz bycia ekstrawaganckim rock'n'rollerem światowej klasy - naszą pierwszą oryginalną gwiazdą rocka - Brazier był romantykiem i poetą, wielkim czytelnikiem i oddanym socjalistą. „Blue Lady” opowiedziała jedną stronę jego historii: była to piosenka o miłości do strzykawki. „Billy Bold” Inna: jego duma ze swojego lewicowego przodka. Specjalizował się w tworzeniu mitów, a większość z tych mitów wyłoniła się, poszerzona, z jego własnej historii życia. Najlepsze piosenki późnych lat 70-tych były biograficzne: „Billy Bold”, „No Mystery” i „Juan Pacenta” z jego klasycznego pierwszego solowego albumu „ Inside Out” ; „Motorway” o swoim przyjacielu Paulu Hewsonie , który przedawkował; „New Tattoo” i „Under A Surrey Crescent Moon” ; „Desert Of Love” i „Closing Time” z jego ostatniego solowego albumu, East Of Eden .
Brazierowi spodobało się odniesienie do Jamesa Deana z ostatniego albumu, ale tak naprawdę dorastał na południe od Mt Eden, na niepozornym przedmieściu Auckland, pełnym zmagań i czytelników Biblii, Mt Roskill. W połowie Dominion Road jego ukochana matka Christine prowadziła renomowany, zagracony antykwariat i przedstawiała syna klientom takim jak Frank Sargeson, James K. Baxter i Kevin Ireland. Przez całe życie rozwijał pasję do amerykańskiej kultury popularnej i twardej literatury: Bukowski, Burroughs, Ferlinghetti. Jego ojciec Philip „urodził się w oczach portu w Liverpoolu”, został marynarzem handlowym i jednym z pierwszych członków Komunistycznej Partii Nowej Zelandii; był związkowcem, działaczem społecznym i zmarł jako alkoholik.
Na krótką chwilę Brazier chodził do liceum Mt Roskill, biegając z gangami i grając w lidze, zamiast uczęszczać na zajęcia. Kiedyś opisał szkołę jako oferującą trzy opcje kariery - sport, muzykę i przestępczość - i wypróbował wszystkie trzy, zanim zdecydował się na muzykę. Podobnie jak Springsteen, tytuły piosenek Braziera zostały zaczerpnięte z panoramicznych filmów klasy B, ale zanim zdecydował się zarabiać na życie jako muzyk, obracał się w nieciekawym towarzystwie.
Jako akustyczne trio - którego gusta obejmowały Roberta Johnsona, The Beatles, reggae i Velvet Underground - Brazier, Lyon i McArtney zaczęli grać w Kiwi Tavern na obrzeżach uniwersytetu. Martin Edmond.
Zespół utworzył Hello Sailor w 1975 roku z sekcją rytmiczną Ricky Ball i Lisle Kinney. Wkrótce zespół wystąpił w pobliskim Globe na Wakefield Street. Scena była malutka, a bar niewiele większy - ale był wypełniony oddanym tłumem, który cieszył się połączeniem elegancko dobranych coverów i oryginałów, które stały się brzmieniem miasta. Gatunek ten był nazywany Ponsonby reggae w okresie, gdy zniszczone przedmieście było, jak powiedział Brazier, pełne „Polinezyjczyków i piratów”.
Simon Grigg napisał, że widząc Hello Sailor w Globe Tavern w latach 1975-76, grający „wściekłe sety wypełnione Velvet Underground i innym pre-punkowym rock'n'rollem - rzeczy, których inaczej nie można było usłyszeć nigdzie indziej w tym czasie w Auckland - zmieniał się.
Zespół regularnie wypełniał dwa większe puby w centrum Auckland, The Gluepot w Ponsonby i Windsor Castle w Parnell. Dwa przełomowe albumy zostały nagrane dla wytwórni Stebbing'sa Key , Hello Sailor i Pacifica Amour. Mimo niewielkich emisji poza Radiem Hauraki , piosenki stały się hymnami Nowej Zelandii: „Blue Lady” i „Latin Lover” Braziera, „Gutter Black” McArtneya i „Lyin” in the Sand ” . Na bardziej zblazowanej Pacifica Amour, wkład Braziera odzwierciedlał jego twórczość filmową: „Tears of Blood”, „I'm a Texan” i „The Boys in Brazil”. Jego gra na harmonijce nadawała ich brzmieniu ziemisty charakter, jego saksofon nieco kołysał się, ale przede wszystkim dominował jego władczy barytonowy głos. Pochodzący z głębi przepony był dramatyczny i dobrze artykułowany: teatr rock'n'rollowy.
Brazier był często genialny i często nieobliczalny: tak samo jak sam Hello Sailor. Zespół miał reputację grającego wielkie koncerty: niemal lekkomyślny wypad do Los Angeles w 1978 roku, chaotyczny okres w Australii, koncert Sweetwaters w 1980 roku, kiedy wrócili.
Brazier i jego kohorta mogła się zachowywać z dumą, ale był podatny na niepewność. Miał też upodobania hedonistyczne: jego bohaterowie literaccy Lou Reed i William Burroughs też mieli swoje demony. W 1974 roku, w wieku 22 lat, po raz pierwszy spróbował heroiny; stałby się plagą dla wielu współczesnych dzięki swojej dostępności poprzez syndykat narkotykowy Mr Asia. Piętnaście lat później Brazier powiedział pisarce Joannie Wane: „Była bardzo dostępna i byłem na to bardzo podatny. Przeszedłem przez okres, kiedy uważałem, że to romantyczne i fajne. Teraz to choroba, z którą będę musiał żyć przez resztę życia ”.
Jego demony zostały dobrze udokumentowane w gazetach w 1981 i 1982 roku, kiedy Brazier został skazany za dwa zarzuty dotyczące twardych narkotyków i usiłowanie włamania do apteki. Przez wiele miesięcy groził mu wyrok więzienia; czekając nagrał najlepszy album swojego życia.
Inside Out był tylko kultowym hitem i uważany za zaginiony klasyk aż do ponownego wydania na CD w 2005 roku.
„Billy Bold” i większość innych piosenek z Inside Out - wśród nich „No Mystery”, „Organization”, „Six -Piece Chamber ”,„ Juan Pacenta ” i „ High Wind In Jamaica ”- były sercem jego setlisty przez lata. Wiele z nich odzwierciedlało oblężoną sytuację Braziera i jego obraz siebie jako słabszego, outsidera, mistrza ludu. Dedykował album „… wszystkim i każdemu, kto nigdy nie miał szans”.
Kiedy był w stanie opuścić miasto, utworzono grupę o nazwie Brazier's Legionnaires, koncentrującą się na materiałach z Hello Sailor i Inside Out . Dość szybko linia frontu została zastąpiona przez Dave'a McArtney'a i Harry'ego Lyona po ich występach w Pink Flamingos i Coup D'État . Było prawie nieuniknione, że Hello Sailor ponownie wypłynie w morze.
Stało się to w 1985 roku, a następnego roku Sailor ponownie wszedł do studia, aby nagrać album. Ciekawostką były Shipshape i Bristol Fashion : teraz wydają się uosabiać krzykliwy duch czasu sprzed krachu na giełdzie w 1987 roku. Został ufundowany przez firmę utworzoną w celu skorzystania z ulg podatkowych i wydany przez wytwórnię utworzoną przez Harlequin Studios. Jako producent został sprowadzony Liam Henshall, angielski muzyk, który odniósł niewielki sukces na listach przebojów tanecznych. Ponownie nagrał piosenki z ich poprzednich albumów, a także nakłonił Braziera do ponownego nagrania „Billy Bold” i solowego przeboju McArtneya „I'm In Heaven”. Powstały album był zderzeniem kultur, tak jakby weterani rocka lat 70-tych dostali bony do wydania w prowincjonalnym butiku mody w Wielkiej Brytanii z lat 80-tych. Jeden utwór odniósł sukces, „Fugitive For Love”.
Album szybko zniknął, podobnie jak album solowy, który Brazier nagrał niemal natychmiast potem. Wydany w 1988 roku Brazier również cierpi z powodu swojej epoki - gitarowego rocka od ubranych na czarno muzyków z klubu nocnego Wildlife w Auckland - ale pozbądź się warstw, a akustyczne korzenie Braziera są widoczne w utworach takich jak " Motorway '', " North To The South '' i „Satellite Town”.
Otrzymywał chłodne recenzje, ale Brazier - mimo walki z zapaleniem wątroby i zapaleniem płuc - znów pisał i często występował. Jego występy solowe przywróciły mu równowagę. Zapytany przez Wane'a w 1990 roku, czy nadal używa narkotyków, odpowiedział: „Czy hazardzista chodzi na tor wyścigowy? Robię wszystko, co w mojej mocy ”.
W latach 90-tych na ratunek przyszedł Sailor, regularnie grając koncerty jako oryginalne trio akustyczne lub jako pełny zespół. Hello Sailor - Album ukazał się w 1994 roku i zawierał kilka mocnych piosenek Braziera, w tym „New Tattoo”. Ostatecznie sekcja rytmiczna ustabilizowała się, kiedy Ricky Ball powrócił na perkusji, a Paul Woolright na basie (grał w Ticket z Ballem i Pink Flamingos z McArtneyem). Przez następne dwie dekady zespół występował nie tylko w pubach: na koncertach korporacyjnych, w kawiarniach, teatrach, siedzibach gangów i podczas krajowych tras koncertowych.
Później pojawiły się jeszcze dwa albumy: akustyczne największe hity When Your Lights Are Out (2007) i Surrey Crescent Moon (2012), które zawierały nowe utwory.
Surrey Crescent Moon było dla zespołu łabędzią pieśnią, ale ostatnie oświadczenie Braziera pojawiło się osiem lat wcześniej: East of Eden. Wydane przez wytwórnię Wildside Murraya Cammicka i wyprodukowane przez Rikki Morrisa, utwory takie jak „Long Gone For Good”, „Winter Of Discontent”, „Late Night Music” i „Mr Asia” spoglądały wstecz - z dumą, i żalem. To był powrót do spójnych standardów Inside Out.
Niedawno Brazier był bliski ukończenia swojego czwartego solowego albumu, współpracując z Alanem Janssonem, producentem i współautorem światowego przeboju OMC „How Bizarre”. Wczesne doniesienia wskazywały, że sesje przebiegały dobrze, choć wolno. Mimo że Dave McArtney zmarł w 2013 roku, planowano zorganizować trasę Hello Sailor na 40. rocznicę, która odbędzie się pod koniec 2015 roku. Zostały one jednak zawieszone w lipcu, kiedy Brazier doznał zawału serca, a wkrótce potem udaru mózgu. Zmarł na oddziale rehabilitacyjnym w Auckland w dniu 4 września 2015 r.
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | Aus | N.Zel | Wytwórnia [Aus/N.Zel] |
Komentarz |
| Spellbound | Graham Brazier | 01.1988 | - | 39[1] | -/CBS 651312 | - |
|
Albumy
| ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | Aus | N.Zel | Wytwórnia [Aus/N.Zel] |
Komentarz |
| Brazier | Graham Brazier | 02.1988 | - | 49[1] | -/CBS 460496 |
