Pochodzący z Filadelfii gangsta raper, wokół którego w końcówce lat 80-tych i na początku lat 90-tych było niemal tyle kontrowersji, ile niosła ze sobą twórczość np. N.W.A.
Jesse B. Weaver Jr., członek gangu Park Side Killers, rozpoczął przygodę z muzyką rapową na początku lat 80-tych, nagrywając wraz z producentem o pseudonimie DJ Code Money, na początku własnym sumptem, entuzjastycznie przyjmowane przez słuchaczy single. Szczególne zamieszanie uczyniły wydane w 1984 r. nagrania „Maniac” i „Gangsta Boogie”.
Pionierski raper od samego początku nie przebierał w słowach, traktując wolność jako podstawową cechę swojej twórczości. W swoich wersach, z niemal odrzucającą obdarzonego wrażliwymi zmysłami słuchacza dokładnością, pokazywał szczegóły twardego życia na ulicach Filadelfii, opisywał z najdrobniejszymi szczegółami gangsterskie porachunki, nie oszczędzając przy tym nikogo. Kobiety w tekstach Schoolly’ego D to w 99% jedynie niegodne jakiegokolwiek szacunku istoty, które służą jedynie spełnianiu seksualnych zachcianek mężczyzn, wszyscy bez wyjątku policjanci i politycy to wrogowie czarnoskórej społeczności, których należy zabić, by móc normalnie egzystować. Wielu krytyków dostrzega jednak, że pod maską tej twardości i nienawiści, kryje się w tekstach Schoolly’ego D dużo ciekawych socjo-politycznych przesłań i refleksji, której brakowało np. w twórczości N.W.A.
Za najlepsze albumy w dyskografii filadelfijskiego emce uważa się „Saturday Night! The Album”, „The Adventures Of Schoolly D” (oba wydane w 1987 r. dały początek nurtowi gangsterskiego storytellingu), „Am I Black Enough For You?” (1989) i „Welcome To America” (1994). Większość z tych płyt nie osiągnęła jednak spektakularnego sukcesu, co wynikało m.in. z ataków wielu instytucji publicznych na Schoolly’e- go D i wezwania do bojkotu sprzedaży jego wydawnictw.
W połowie lat 90-tych raper wycofał się z aktywnego życia na hiphopowej scenie, na rzecz produkowania reklam oraz oprawy muzycznej do programów telewizyjnych. Za sprawą przyjaźni z reżyserem Abelem Ferrarą miał okazję nagraniu kilku nagrań na ścieżki dźwiękowe do filmu „The Addiction” (reż. Abel Ferrara, 1995) i serialu „Kings Of New York” oraz zagrania w nich niedużych epizodów. Fiaskiem zakończyła się próba powrotu na rapowy rynek Schoolego D w 2000 r. Jego krążek „Funk ‘N Pussy” przeszedł zupełnie bez echa.
Albumy | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
| Smoke Some Kill | Schoolly D | 08.1988 | - | 180[3] | Jive 1101 | [produced by Schoolly D] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz