Objawił się jako jazzowy innowator w formacjach Milesa Davisa: to właśnie albumy Decoy, Star People, You’re Under Arrest stały się ważne i przełomowe nie tylko dla Mistrza Milesa, ale przede wszystkim dla gitarzysty. Ale najpełniej zaistniał, realizując własne pomysły w autorskich formacjach. Do współpracy pozyskał George’a Mraza, Adama Nussbauma, Steve’a Swallowa, Petera Erskine’a, Billa Friesella.
Ten znany gitarzysta zaczynał w miejscowych zespołach rhythmandbluesowych. Na początku lat 70-tych uczęszczał do słynnej Berklee College of Music w Bostonie. Nagrywał z Mulliganem i Bakerem, aż w końcu Billy Cobham zaproponował mu przyjście do jego grupy w miejsce Johna Abercrombiego. Po dwuletniej współpracy z Cobhamem Scofield grał także z Charlesem Mingusem, Garym Burtonem i Dave’em Liebmanem. Pierwszymi płytami solowymi konsekwentnie wyrabiał swój niepowtarzalny styl. Album Shinola został zrealizowany na żywo i jest płytą spokojną, wręcz letargiczną. Gościnnie na gitarze basowej zagrał tam Steve Swallow. W latach 1983-85 Scofield stanowił istotną część grupy Milesa Davisa i wziął udział w wielu nagraniach, m.in. płyt Decoy i You’re Under Arrest. Współpraca z Davisem przyniosła mu sporą popularność.
W połowie lat 80-tych grał z McCoyem Tynerem, Markiem Johnsonem oraz Francuską Orkiestrą Państwową. Na płycie Electric Outlet pokazał, że wypracował już swoje specyficzne, bogate i soczyste brzmienie. Natomiast album Still Warm był popisem jego kreatywności i pierwszą z serii znakomitych płyt nagranych dla firmy Gramavision. Wydaniu longplaya towarzyszyło spore zainteresowanie, dlatego szybko stał się bestsellerem. Scofield kontynuował funkowy, choć mniej jazzowy styl na płytach Blue Matter (wspaniała gra na perkusji Dennisa Chambersa) i Loud Jazz. Na Flat Out znalazły się interesujące opracowania takich standardów, jak „Secret Love” czy „All The Things You Are”. Koncertowy album Pick Hits zawierał największe przeboje w dotychczasowej karierze Scofielda i pokazywał jego niepodważalną pozycję w jazzie. Time On My Hands zebrał entuzjastyczne recenzje i był kolejnym komercyjnym sukcesem artysty (wielu krytyków uznało go za najlepszy album 1990r).
Scofield był już wówczas jednym z czołowych gitarzystów jazzu. Wspaniale rozwijał się jego talent kompozytorski, a wspólna gra z Charliem Hadenem i Jackiem Dejohnette’em pełna była inwencji i polotu. Będąc u szczytu kariery, zrealizował w 1991 kolejną wspaniałą płytę Meant To Be i wyruszył na tournee z orkiestrą Micke’a Gibbsa. Udało mu się w ten sposób połączyć swoją swingującą grę na gitarze z nowatorskimi kompozycjami Gibbsa. Albumy Grace Under Pressure i What We Do były kontynuacją doskonałych i popularnych płyt, i pokazały, że Scofieldowi nie brakuje świeżych pomysłów. Na płycie Hand Jive gitarzysta powrócił do jazzu z domieszką muzyki funky i soul, a gościnnie wystąpił na nim znakomity saksofonista Eddie Harris. Jim Ferguson napisał w piśmie „Guitar Player”, że solówki Scofielda są „jak scena pościgu we »Francuskim łączniku« - niewiarygodnie ekscytujące, dramatyczne, balansujące na granicy katastrofy, ale nigdy nie wymykające się spod kontroli”. Jest jednym z najbardziej oryginalnych i utalentowanych współczesnych gitarzystów jazzowych.
Albumy | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [US] |
Komentarz |
| I Can See Your House from Here | John Scofield | 04.1994 | - | 181[2] | Blue Note 27 765 | [produced by Lee Townsend] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz