The Presidents of the United States of America, nazywani również The Presidents, czy PUSA to amerykańska formacja rockowa, która powstała w Seattle w Stanach Zjednoczonych w 1993 roku. Zespół The Presidents of the United States of America założyli Chris Ballew i Dave Dederer, którzy poznali się w szkolnym autobusie.
- Bardzo różnimy się od tych wszystkich zespołów, które grają w Seattle - tłumaczy muzycy zespołu w wywiadzie dla SHOUT! Music Webzine. - Trudno nam powiedzieć dlaczego tak się dzieje. Nie potrafimy również opisać tych różnić. Wydaje nam się, że jesteśmy bardziej weseli i nieco ciężej gramy w porównaniu do całej muzycznej sceny w Seattle.
Początkowo artyści występowali w duecie, a pierwsze koncerty odbyły się zimą 1993 roku. Występowali pod różnymi nazwami, a wśród nich były m.in. "The Lo-Fis", "The Dynamic Duo" i "Pure Frosting". W grudniu 1993 do zespołu doszedł Jason Finn. Jeszcze w tym samym miesiącu już jako The Presidents of the United States of America artyści zagrali pierwszy koncert, który miał miejsce w klubie Romper Room w Seattle.
Pod koniec 1994 roku muzycy w ciągu jednego dnia nagrali 10 piosenek, które stworzyły ich pierwszą kasetę demo. Album zatytułowany "Froggystyle" własnym sumptem rozprowadzali podczas koncertów. Ponadto Finn sprzedawał kasetę w Comet Tavern, kultowym pubie w Seattle, gdzie pracował wtedy jako barman. Dzięki przychylnym recenzjom muzycy podpisali pierwszy kontrakt, z małą, niezależną wytwórnią PopLlama. W marcu 1995 roku artyści wydali pierwszy album zatytułowany po prostu "The Presidents of the United States of America". Płyta promowana była aż czterema singlami - "Kitty", "Lump", "Peaches" i "Dune Buggy", które ukazywały się regularnie na przestrzeni 1995 i 1996 roku. Album został doceniony zarówno przez fanów jak i krytyków, którzy zaczęli określać muzykę zespołu jako post-grunge lub nowa fala grunge'u. W 1996 i 1997 roku zespół był dwukrotnie nominowany do prestiżowej nagrody Grammy, której jednak nie zdobył.
W 1996 roku popularny w Stanach Zjednoczonych komik "Weird Al" Yankovic za zgodą zespołu nagrał parodię utworu "Lump". Utwór zatytułowany "Gump" znalazł się na jego bestselerowej płycie zatytułowanej "Bad Hair Day".
Jeszcze w tym samym roku The Presidents nagrał swój drugi album. Płyta zatytułowana "II" światło dzienne ujrzała 5 grudnia. Pomimo kolejnych przychylnych recenzji, odniosła średni sukces komercyjny. Zdecydowanie inaczej było z koncertami zespołu. Te zespół grał regularnie w latach 1995-97, objeżdżając m.in. Stany Zjednoczone, Kanadę, Europę, Australię, Nową Zelandię i Japonię.
Po udanej trasie koncertowej, dosyć niespodziewanie w styczniu 1998 roku zespół zawiesił działalność. Według oficjalnych komunikatów zmęczony ciągłymi podróżami Ballew, zapragnął skupić się na rodzinie. Pomimo tego zespół 10 marca tego samego roku wydał trzeci longplay. Płyta zatytułowana "Pure Frosting" była typową kompilacją, na której znalazły się największe hity The Presidents, nagrania koncertowe a także covery: "Video Killed the Radio Star" grupy The Buggles oraz "Cleveland Rocks" Iana Huntera.
Po rozpadzie The Presidents, muzycy zespołu skupili się na innych projektach. Najbardziej twórczy okazał się Ballew, który wydał dwa albumy z zespołami The Giraffes i The Tycoons. Dederer rozpoczął współpracę z Duffem McKaganem basistą Guns N' Roses, którzy pod szyldem Loaded nagrali bardzo dobrze przyjętą płytę "Dark Days". W tym okresie artysta ponadto grał na basie w Juke i produkował piosenki popularnej songwriterki Gerald Collier. Natomiast Finn grał na perkusji w wielu projektach, w tym między innymi w: The Nevada Bachelors, The Fastbacks i Love Battery.
W 2000 roku The Presidents nagrali nowy singel "Jupiter", który ukazał się nakładem firmy MUSICBLITZ. W szybkim czasie nagranie stało się bardzo popularne, toteż pod wpływem wydawcy muzycy postanowili nagrać kolejną płytę. Album zatytułowany "Freaked Out and Small" ukazał się 12 września 2000 roku. W sumie płyta sprzedała się w nakładzie tylko 25 tysięcy egzemplarzy, co naraziło firmę na ogromne straty. Powód tego był prosty. Muzycy zespołu postanowili nie promować tych nagrań, nie grać koncertów, ani nie udzielać się medialnie. Skupili się natomiast ponownie na innych projektach.
Do ponownej reaktywacji The Presidents doszło w 2004 roku. Album zatytułowany "Love Everybody" ukazał się 17 sierpnia 2004 roku. Uzyskał w prasie muzycznej skrajne recenzje; od zachwytu po krytykę, która określiła go mianem "odtwórczego". Płyta promowana była dwoma nagraniami: "Some Postman" i "Zero Friction", które również po raz pierwszy w historii zespołu znalazły się w sklepie iTunes. Na koncerty promujące "Love Everybody" grupa wyruszyła w zmienionym składzie; Dave'a Dederera zastąpił Andrew McKeag, znany ze współpracy z m.in. Uncle Joe's Big Ol' Driver, Shuggie czy The Black Panties.
W listopadzie 2007 roku muzycy rozpoczęli prace nad następnym albumem. Płyta "These Are the Good Times People" jest pierwszą w historii zespołu, nad którą nie pracował Dederer. 1 lutego 2008 roku artyści zaprezentowali na żywo na antenie radia 107.7-The End pierwszy singel zatytułowany "Mixed Up S.O.B". Co ciekawe późniejszy teledysk do tego nagrania wyreżyserował "Weird Al" Yankovic. W konsekwencji dobrze przyjęty album ukazał się 11 marca 2008 roku. Kolejne dwa lata zespół poświęcił na promocję albumu. Jednak koncerty miały miejsce przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych.
Muzykę zespołu można usłyszeć w popularnej grze komputerowej "Rock Band 2". Na jej cel artyści użyczyli trzech kompozycji: "Ladybug", "Feather Pluck'n," i "Dune Buggy". Co ciekawe wpływowa strona muzyczna "PopCultureMadness.com" umieściła jeden z hitów zespołu, "Peaches", na niechlubnym 42. miejscu wśród najgorszych utworów w historii muzyki popularnej. - Łatwo to wytłumaczyć - powiedział Andrew McKeag w rozmowie z LJWorld.com. - Jest wiele piosenek, które kochamy jednak są w śród nich takie, których mamy po prostu już dość. Tak się dzieje, gdyż media wałkują je bez końca. Taką piosenką jest właśnie "Peaches".
- Nie chcemy łączyć muzyki z polityką - wyjaśnili muzycy The Presidents w wywiadzie dla SHOUT! Music Webzine. - Jedno i drugie nie idzie ze sobą w parze. Oczywiście, że mamy poglądy polityczne, jednak one są naszą sprawą. Pomijając nazwę zespołu, ich twórczość jest bardzo apolityczna. Jednak w 1994 roku zespół zagrał koncert dla Billa Clintona i Partii Demokratycznej a dziesięć lat później wspierał Johna Kerry'ego w wyborach prezydenckich. W styczniu 2009 roku w audycji "Weekend America" w National Public Radio zaprezentowano singel The Presidents "Moving In", który opisuje kampanię wyborczą i drogę Baracka Obamy na stanowisko prezydenta Stanów Zjednoczonych.
Muzycy The Presidents grają na rzadko spotykanych instrumentach - Ballew na sześciostrunowym basitarze, który jest sześciostrunową gitarą posiadającą dwie struny basowe a Dederer, później McKeag na guitbassie, który ma trzy struny gitarowe i trzy basowe.
- Bardzo różnimy się od tych wszystkich zespołów, które grają w Seattle - tłumaczy muzycy zespołu w wywiadzie dla SHOUT! Music Webzine. - Trudno nam powiedzieć dlaczego tak się dzieje. Nie potrafimy również opisać tych różnić. Wydaje nam się, że jesteśmy bardziej weseli i nieco ciężej gramy w porównaniu do całej muzycznej sceny w Seattle.
Początkowo artyści występowali w duecie, a pierwsze koncerty odbyły się zimą 1993 roku. Występowali pod różnymi nazwami, a wśród nich były m.in. "The Lo-Fis", "The Dynamic Duo" i "Pure Frosting". W grudniu 1993 do zespołu doszedł Jason Finn. Jeszcze w tym samym miesiącu już jako The Presidents of the United States of America artyści zagrali pierwszy koncert, który miał miejsce w klubie Romper Room w Seattle.
Pod koniec 1994 roku muzycy w ciągu jednego dnia nagrali 10 piosenek, które stworzyły ich pierwszą kasetę demo. Album zatytułowany "Froggystyle" własnym sumptem rozprowadzali podczas koncertów. Ponadto Finn sprzedawał kasetę w Comet Tavern, kultowym pubie w Seattle, gdzie pracował wtedy jako barman. Dzięki przychylnym recenzjom muzycy podpisali pierwszy kontrakt, z małą, niezależną wytwórnią PopLlama. W marcu 1995 roku artyści wydali pierwszy album zatytułowany po prostu "The Presidents of the United States of America". Płyta promowana była aż czterema singlami - "Kitty", "Lump", "Peaches" i "Dune Buggy", które ukazywały się regularnie na przestrzeni 1995 i 1996 roku. Album został doceniony zarówno przez fanów jak i krytyków, którzy zaczęli określać muzykę zespołu jako post-grunge lub nowa fala grunge'u. W 1996 i 1997 roku zespół był dwukrotnie nominowany do prestiżowej nagrody Grammy, której jednak nie zdobył.
W 1996 roku popularny w Stanach Zjednoczonych komik "Weird Al" Yankovic za zgodą zespołu nagrał parodię utworu "Lump". Utwór zatytułowany "Gump" znalazł się na jego bestselerowej płycie zatytułowanej "Bad Hair Day".
Jeszcze w tym samym roku The Presidents nagrał swój drugi album. Płyta zatytułowana "II" światło dzienne ujrzała 5 grudnia. Pomimo kolejnych przychylnych recenzji, odniosła średni sukces komercyjny. Zdecydowanie inaczej było z koncertami zespołu. Te zespół grał regularnie w latach 1995-97, objeżdżając m.in. Stany Zjednoczone, Kanadę, Europę, Australię, Nową Zelandię i Japonię.
Po udanej trasie koncertowej, dosyć niespodziewanie w styczniu 1998 roku zespół zawiesił działalność. Według oficjalnych komunikatów zmęczony ciągłymi podróżami Ballew, zapragnął skupić się na rodzinie. Pomimo tego zespół 10 marca tego samego roku wydał trzeci longplay. Płyta zatytułowana "Pure Frosting" była typową kompilacją, na której znalazły się największe hity The Presidents, nagrania koncertowe a także covery: "Video Killed the Radio Star" grupy The Buggles oraz "Cleveland Rocks" Iana Huntera.
Po rozpadzie The Presidents, muzycy zespołu skupili się na innych projektach. Najbardziej twórczy okazał się Ballew, który wydał dwa albumy z zespołami The Giraffes i The Tycoons. Dederer rozpoczął współpracę z Duffem McKaganem basistą Guns N' Roses, którzy pod szyldem Loaded nagrali bardzo dobrze przyjętą płytę "Dark Days". W tym okresie artysta ponadto grał na basie w Juke i produkował piosenki popularnej songwriterki Gerald Collier. Natomiast Finn grał na perkusji w wielu projektach, w tym między innymi w: The Nevada Bachelors, The Fastbacks i Love Battery.
W 2000 roku The Presidents nagrali nowy singel "Jupiter", który ukazał się nakładem firmy MUSICBLITZ. W szybkim czasie nagranie stało się bardzo popularne, toteż pod wpływem wydawcy muzycy postanowili nagrać kolejną płytę. Album zatytułowany "Freaked Out and Small" ukazał się 12 września 2000 roku. W sumie płyta sprzedała się w nakładzie tylko 25 tysięcy egzemplarzy, co naraziło firmę na ogromne straty. Powód tego był prosty. Muzycy zespołu postanowili nie promować tych nagrań, nie grać koncertów, ani nie udzielać się medialnie. Skupili się natomiast ponownie na innych projektach.
Do ponownej reaktywacji The Presidents doszło w 2004 roku. Album zatytułowany "Love Everybody" ukazał się 17 sierpnia 2004 roku. Uzyskał w prasie muzycznej skrajne recenzje; od zachwytu po krytykę, która określiła go mianem "odtwórczego". Płyta promowana była dwoma nagraniami: "Some Postman" i "Zero Friction", które również po raz pierwszy w historii zespołu znalazły się w sklepie iTunes. Na koncerty promujące "Love Everybody" grupa wyruszyła w zmienionym składzie; Dave'a Dederera zastąpił Andrew McKeag, znany ze współpracy z m.in. Uncle Joe's Big Ol' Driver, Shuggie czy The Black Panties.
W listopadzie 2007 roku muzycy rozpoczęli prace nad następnym albumem. Płyta "These Are the Good Times People" jest pierwszą w historii zespołu, nad którą nie pracował Dederer. 1 lutego 2008 roku artyści zaprezentowali na żywo na antenie radia 107.7-The End pierwszy singel zatytułowany "Mixed Up S.O.B". Co ciekawe późniejszy teledysk do tego nagrania wyreżyserował "Weird Al" Yankovic. W konsekwencji dobrze przyjęty album ukazał się 11 marca 2008 roku. Kolejne dwa lata zespół poświęcił na promocję albumu. Jednak koncerty miały miejsce przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych.
Muzykę zespołu można usłyszeć w popularnej grze komputerowej "Rock Band 2". Na jej cel artyści użyczyli trzech kompozycji: "Ladybug", "Feather Pluck'n," i "Dune Buggy". Co ciekawe wpływowa strona muzyczna "PopCultureMadness.com" umieściła jeden z hitów zespołu, "Peaches", na niechlubnym 42. miejscu wśród najgorszych utworów w historii muzyki popularnej. - Łatwo to wytłumaczyć - powiedział Andrew McKeag w rozmowie z LJWorld.com. - Jest wiele piosenek, które kochamy jednak są w śród nich takie, których mamy po prostu już dość. Tak się dzieje, gdyż media wałkują je bez końca. Taką piosenką jest właśnie "Peaches".
- Nie chcemy łączyć muzyki z polityką - wyjaśnili muzycy The Presidents w wywiadzie dla SHOUT! Music Webzine. - Jedno i drugie nie idzie ze sobą w parze. Oczywiście, że mamy poglądy polityczne, jednak one są naszą sprawą. Pomijając nazwę zespołu, ich twórczość jest bardzo apolityczna. Jednak w 1994 roku zespół zagrał koncert dla Billa Clintona i Partii Demokratycznej a dziesięć lat później wspierał Johna Kerry'ego w wyborach prezydenckich. W styczniu 2009 roku w audycji "Weekend America" w National Public Radio zaprezentowano singel The Presidents "Moving In", który opisuje kampanię wyborczą i drogę Baracka Obamy na stanowisko prezydenta Stanów Zjednoczonych.
Muzycy The Presidents grają na rzadko spotykanych instrumentach - Ballew na sześciostrunowym basitarze, który jest sześciostrunową gitarą posiadającą dwie struny basowe a Dederer, później McKeag na guitbassie, który ma trzy struny gitarowe i trzy basowe.
Single | ||||||
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] | Komentarz |
Lump | Presidents of the United States of America | 01.1996 | 15[15] | - | Columbia 6624962 | [written by Chris Ballew/Presidents Of The United States Of America][produced by Chris Ballew/Conrad Uno/David Dederer] |
Peaches | Presidents of the United States of America | 04.1996 | 8[15] | 29[14] | Columbia 6631072 | [written by Chris Ballew/David Dederer/Jason Finn][produced by Chris Ballew/Conrad Uno/David Dederer] |
Dune Buggy | Presidents of the United States of America | 07.1996 | 15[11] | - | Columbia 6634892 | [written by Chris Ballew/Presidents Of The United States Of America][produced by Chris Ballew/Conrad Uno/David Dederer] |
Mach 5 | Presidents of the United States of America | 11.1996 | 29[11] | - | Columbia 6638812 | [written by Chris Ballew/Presidentsa][produced by Chris Ballew/David Dederer/Jason Finn/Craig Montgomery] |
Video Killed the Radio Star | Presidents of the United States of America | 08.1998 | 52[4] | - | Maverick W 0450CD | [written by Geoff Downes/Trevor Horn/Bruce Woolley][produced by Chris Ballew/Conrad Uno/David Dederer/Jason Finn/John Porter] |
Albumy | ||||||
Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] | Komentarz |
Presidents of the United States of America | Presidents of the United States of America | 01.1996 | 14[40] | 6[55] | Columbia 4810392 | [3x-platinum-US][gold-UK][produced by Chris Ballew/Conrad Uno/David Dederer] |
II | Presidents of the United States of America | 11.1996 | 36[9] | 31[13] | Columbia 4850922 | [gold-US][produced by Chris Ballew/David Dederer/Jason Finn/Craig Montgomery] |
Pure Frosting | Presidents of the United States of America | 03.1998 | 198[1] | - | Columbia 4897022 | - |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz