Love

Zespół z Los Angeles uważany za prekursora progresywnego - rocka lat sześćdziesiątych. Jego  błyskotliwa i enigmatyczna płyta długogrająca Forever Changes uchodzi do dziś za jedno z największych osiągnięć w dziejach rocka. Powstałe w 1965 r. pod nazwą The Grass Roots w składzie: Bryan Mclean (ur. w 1947 r. w Los Angeles w stanie Kalifornia, USA gitara, śpiew), Arthur Lee (ur. w 1945 r, w Memphis w stanie Tennessee, USA; gitara; śpiew), John Echols (ur. w 1945 r. w Memphis; gitara prowadząca) oraz Don Conka (perkusja) i Johnny Fleckcestein (bas). Dwóch ostatnich szybko zastąpili Alban „Snoopy” Pfisterer (ur. w 1947r w Szwajcarii) i Ken Forssi (ur: w 1943 r. w Cleveland w stanie Ohio, USA).

Byli pierwszą rockową grupą, z którą podpisała kontrakt rozszerzająca swoją muzyczną ofertę wytwórnią Elektra (wyprzedzili w tym nieznacznie The Doors). Zadebiutowali singlem z kompozycją Burta Bacharacha i Hala Davida, „My Little Red Book”(pierwotnie typowo popowy temat instrumentalny, spopularyzowany w Anglii w połowie lat sześćdziesiątych przez grupę The Sounds Incorporated), wykonując ją w całkowicie odmienny od  intencji twórców sposób.

Błyskawicznie zdobyli sławę w klubach Los Angeles, prezentując muzykę tyleż agresywną i głośną, co nowatorską i  odjazdową . Drugi singel grupy z wściekle dynamicznym tematem „7 And 7 Is” stał się kultowym przebojem lata 1966 r. Nowy kierunek poszukiwań  zapowiadały kolejna mała płyta „The Castle” i album Da Capo, nieprawdziwie historycznym nagraniem miał się stać longplay Forever Changes z 1967 r.

Również dziś, w ćwierć wieku od jego nagrania, uważany jest za pozycję obowiązkową w kolekcji każdego prawdziwego miłośnika rocka. Uczy, wzrusza, kąsa i zaskakuje tak, jak przed laty. Niestety, płyta była też końcem współpracy Arthura Lee i Bryana Macleana. Nowy skład zespołu, w którym pierwszemu z nich towarzyszyli Frank Fayad (bas), Joe Donnellan (gitara) i specjalizujący się w perkusyjnej pirotechnice George Suranovitch; był, jak na Love, dość stabilny, przetrwał bowiem nagranie dwóch albumów. Oba zawierały elementy świetności Forever Changes, jednak w sumie przyniosły gorzkie rozczarowanie.

Kolejny Longplay, False Start, również miał kilka niezłych momentów (solowa gitara Jimiego Hendrixa), zaś jeszcze następny Reel To Real był od poczęcia chybionym przedsięwzięciem. Arthurowi Lee przypisywano od początku kariery nadużywanie środków chemicznych, co potwierdzały kolejne, skrzętnie  odnotowywane aż do lat dziewięćdziesiątych; liczne, ekscesy muzyka. Podejmowane parokrotnie próby powrotu na rockową scenę kończyły się fiaskiem, choć nagrania z 1992 r. pozwalają jak dotąd jego miłośnikom zachować umiarkowany optymizm.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
My Little Red Book/ A Message To Pretty	Love	04.1966	-	52[11]	Elektra 45 603	[written by Burt Bacharach/Hal David][produced by Jack Holzman/Mark Abramson]
7 And 7 Is/No. Fourteen	Love	07.1966	-	33[10]	Elektra 45 605	[written by Arthur Lee][produced by Jack Holzman]
Alone Again Or/A House Is Not A Motel	Love	09.1970	-	99[3]	Elektra 45 700	[written by Brian MacLean][produced by Arthur Lee/Bruce Botnick]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Love	Love	05.1966	-	57[18]	Elektra 74 001	[produced by Mark Abramson/Tom Brooks/Jac Holzman/Arthur Lee/Ed Linquist]
Da Capo	Love	02.1967	-	80[11]	Elektra 74 005	[produced by Paul Rothchild]
Love	Love	01.1968	24[16]	154[10]	Elektra 74 013	[produced by Arthur Lee/Bruce Botnick/Jac Holzman]
Forever Changes	Love	05.1966	-	57[18]	Elektra 74 001	[produced by Mark Abramson/Tom Brooks/Jac Holzman/Arthur Lee/Ed Linquist]
Four Sail	Love	09.1969	-	102[12]	Elektra 74 049	[produced by Arthur Lee]
Out Here	Love	12.1969	29[2]	176[5]	Blue Thumb 9000	[produced by Arthur Lee]
Love Revisited	Love	09.1970	-	142[7]	Elektra 74 058	-
False Start	Love	12.1970	-	184[3]	Blue Thumb 8822	[produced by Arthur Lee]