Afghan Whigs

 Afghan Whigs- grupa amerykańska. Utworzona w 1987 w Cincinnati w stanie Ohio. Według podanej prasie, ubarwionej wersji zdarzeń Greg Dulli (11.05.1965, Hamilton, Ohio) - voc, g, student szkoły filmowej w Detroit, i Rick McCollum (14.07.1964, Louisville, Kentucky) -g, voc poznali się w celi więziennej w Athens w Ohio, dokąd pierwszy trafił pod zarzutem pijaństwa i awanturnictwa, a drugi - nieprzystojnego zachowania się w miejscu publicznym. Gdy okazało się, że mają podofene zainteresowania muzyczne, postanowili założyć zespół.

 

Pierwszego zwerbowali Johna Curleya (15.03.1965, Trenton, New Jersey) -b, voc, który podobno wcześniej zajmował się handlem narkotykami. Składu dopełnił zaś Steve Earle (28.03.19Ś6, Cincinnati, Ohio) - dr, również poznany w niecodziennych okolicznościach - jego motocykl wpadł na samochód Dullego. Tylko Earle miał już doświadczenia estradowe, m.in. współpracował z zespołem Tyrant. Prawdziwe okoliczności powstania Afghan Whigs były mniej barwne - Dulli zafascynowany koncertem zespołu Husker Du postanowił sam założyć grupę i stopniowo dobierał do niej muzyków. W 1994 nastąpiła pierwsza zmiana składu: Earle'a zastąpił Paul Buchignani - dr. Nie wytrwał w The Afghan Whigs długo; w 1997 jego miejsce zajął Michael Horrigan - dr.
 

Zadebiutowała wiosną 1987 koncertem w Newport w stanie Kentucky. Płytę "Big Top Halloween" nagrała między kwietniem a wrześniem 1988r w studiu Group Effort w Crescent Springs w Kentucky przy pomocy realizatora Wayne'a Hartmana. Wydała ją w październiku tego roku własnym kosztem. Zaprezentowała się w repertuarze wyrastającym z punku, ale też chociażby z twórczości The Who, pełnym zgiełku i krzyku, o hipnotyzującej atmosferze, np. Big Top Halloween, Push, Scream, Doughball. W wykonaniu było coś z żarliwości charakterystycznej dla muzyki murzyńskiej. Dulli, który nie krył fascynacji soulem, potrafił sprawić, że udzieliła się ona kolegom.
 

Po ukazaniu się "Big Top Halloween" muzycy z zaprzyjaźnionego zespołu Fluid zwrócili na The Afghan Whigs uwagę szefów niewielkiej, ale słynnej firmy z Seattie - Sub Pop. I już w styczniu 1989 grupa znalazła się w studiu Hit City w Indianapolis, gdzie pod opieką realizatora Paula Maherna nagrała singel I Am The Sticks, wydany cztery miesiące później uv klubie płytowym Sub Pop. Pierwszym dojrzałym dziełem The Afghan Whigs była płyta Up in it, nagrana we wrześniu 1989 w Seattle z tamtejszym producentem Jackiem Endino, wydana w kwietniu 1990. Grupie udało się stworzyć muzykę o zdecydowanie rockowej ekspresywności, wściekle dynamiczną, gwałtowną - wyrastającą i z hardcore'u, i z punku, i z rocka psychodelicznego, ale o głębi emocjonalnej, jaką ma soul, np. Retarded, Wbite Trash Party, Amphetamines And Coffee, You My Flower, I Know Your Little Secret.
 

W tekstach portretowała prowincjonalną Amerykę-zahukaną, sfrustrowaną, nietolerancyjną. Recenzenci ujrzeli w kwartecie kolejną formację grunge'ową i porównywali do NIRVANY, co przyjął ze zdziwieniem. Z 1990 pochodzą też czwórka "Retarted" i singel Sister Brother, wydane oczywiście przez Sub Pop.
Repertuar Congregation zarejestrowano latem 1991 w studiach Bear Creek w Woodenville w stanie Waszyngton i Buzz's Kitchen w Los Angeles w Kalifornii. Produkcji podjął się - wraz z Dullim - Ross Van Stein. Do zaśpiewania utworu Her Against Me zaproszono Ruby Belle. W niektórych nagraniach dodano partie fortepianu w wykonaniu m.in. Shecky'ego Steina. Album trafił na rynek w styczniu 1992. 

Wypełniała go muzyka w nie zmienionym stylu, jednakże staranniej opracowana, o gęściejszej fakturze, a zarazem o bardziej dusznej, chwilami wręcz dławiącej atmosferze, np. I'm Her Slave. Kiss The Floor, Congregation, Dedicate It. Oprócz własnych utworów grupa zaproponowała niepokojącą wersję The Temple, jednego z songów z musicalu Jesus Christ Superstar Andrew Lloyda Webbera i Tima Rice'a. Ostatnimi płytami dla Sub Pop była czwórka "Turn On The Water" z maja, single Conjure Me z czerwca i My World/s Empty Without You Baby z sierpnia ,zaś czwórka "Uptown Avondale" z października tego roku.
 

Dwie ostatnie z tych płyt zawierały głównie rockowe przeróbki zapomnianych przebojów soulowych: My World Is Empty Without You Babe i Come See About Me The Supremes, Band Of Gold Fredy Payne, Beware Ala Greena oraz True Love Travels On A Gravel Road Percy'ego Sledge'a.
W końcu 1992 grupa podpisała kontrakt z firmą Elektra. Dla niej nagrała w Ardent Studios w Memphis płytę Gentlemen, wydaną w październiku 1993. Producentami byli Dulli i Curley. Pozostała wierna wypracowanemu stylowi (Gentleman, Debonair, Now You Know), a jedynie urozmaiciła niektóre kompozycje (np. Fountain And Fairfax i Brother Woodrow, wzbogacone brzmieniem altówki; My Curse, zaśpiewana przez Marcy Mays, wokalistkę zespołu Scrawl, ożywiona wstawkami akustycznymi).
 

Teksty, przesycone atmosferą zniechęcenia i smutku, zainspirowało rozstanie Dullego z dziewczyną po kilku latach wspólnego pożycia (Debonair, Be Sweet). Jedyną optymistyczną piosenką na płycie była I Keep Coming Back, wybrana z repertuaru Tyrone'a Davisa. Z tego okresu pochodzą też czwórki "Gentlemen" (Elektra, 1993) oraz "Debonair" (Elektra, 1993), w wersji kompaktowej wzbogacona o płytę z nagraniami z programu radiowego Marka Goodiera. Dulli został zaproszony do supergrupy The Backbeat Band (współtworzonej przez takich muzyków, jak Thurston Moore z Sonic Youth, Mike Mills z R.E.M. i Dave Grohl z Nirvany), która nagrała piosenki do filmu Backbeat (1994, reż. Iain Softley) o narodzinach The Beatles, wydane też na płycie "Backbeat" (Virgin, 1994). 

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I am the sticks/White trash party	Afghan Whigs	08.1989	-	-	Sub Pop SP 32	[written by G. Dulli, J. Curley, R. McCollum, D.E. Stevens, M. Mays][produced by Paul Mahern, Greg Dulli]
Sister brother/Hey Cuz	Afghan Whigs	10.1990	-	-	Sub Pop SP 84	[written by Afghan Whigs][produced by Jack Endino]
The Retard EP.	Afghan Whigs	12.1990	-	-	Sub Pop SP 4-115
Turn on the water/Miles iz dead/Delta Kong	Afghan Whigs	01.1992	-	-	Sub Pop SP 187	[produced by Greg Dulli, Ross Ian Stein]
Conjure me/My world is empty without you	Afghan Whigs	05.1992	-	-	Sub Pop SP 142	[written by Dulli, McCollum, Curley, Earle ]
Gentlemen/Mr. Superlove	Afghan Whigs	09.1993	-	-	Blast First BFFP 90 [UK]	[written by Greg Dulli][produced by Greg Dulli]
Broken promises EP. [Debonaire/My course/Little girl blue/Ready]	Afghan Whigs	02.1994	80[2]	-	Blast First BFFP 95 [UK]
What jail is like EP.	Afghan Whigs	08.1994	99[1]	-	Blast First BFFP 96 [UK]	[produced by Greg Dulli, Mike Robinson]
Honky' s ladder EP.	Afghan Whigs	02.1996	93[1]	-	Mute MUTE 128 [UK]	[produced by Greg Dulli]
Somethin' hot/Miss World	Afghan Whigs	10.1998	-	-	Columbia 666576-7	[written by Greg Dulli][produced by Greg Dulli]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Gentlemen	Afghan Whigs	10.1993	58[1]	-	Blast Fist BFFP 90 [UK]	[produced by Greg Dulli]
Black love	Afghan Whigs	03.1996	41[3]	-	Elektra 61 896	[produced by Greg Dulli]
1965	Afghan Whigs	11.1998	90[2]	176[1]	Columbia 69 450	[produced by Greg Dulli]
Do to the Beast	Afghan Whigs	04.2014	40[1]	32[2]	Sub Pop SPCD 1061 [UK]	[produced by Greg Dulli]
In Spades	Afghan Whigs	05.2017	55[1]	108[1]	Sub Pop SPCD 1150 [UK]	[produced by Greg Dulli]

Roy Acuff

Roy Acuff, , właśc. Roy Claxton Acuff (ur. 15. IX.1903r w Maynardsville, GSA - zm. 23. XI. 1992r .,, piosenkarz, autor piosenek, skrzypek, lider zespołów, wydawca muzyczny, producent, przez wielu nazywany „królem muzyki country”. Przez przeszło sześćdziesiąt lat kariery na estradach, w studiach nagrań oraz jako promotor środowiska Nashville był piewcą tradycyjnych wartości muzyki country. Regularnie występował w  Grand Ole Opry, zaśpiewał tam także w wieku 89 lat, na krótko przed śmiercią. Po śmierci   Jimmiego Rogersa był dla wielu pokoleń wykonawców country najbardziej znaczącą postacią. Wpływ, jaki wywarł na takie gwiazdy jak  Hank Williams, Marty Robins,   Roy Orbison,  The Everly Brothers,   Bodleaux Bryant czy  George Jones był wielki.

 

Jako nastolatek przeszedł porażenie słoneczne, co nie pozwoliło mu poświęcić się ulubionemu baseballowi, a później występować w koncertach plenerowych. Był impulsywny, często wdawał się w bójki i popadał w konflikty z prawem. Jednocześnie śpiewał w chórze kościelnym i interesował się grą na skrzypcach. Karierę muzyka rozpoczął z chwilą przyłączenia się do trupy objazdowych kuglarzy. W 1933 utworzył zespół The Tennessee Crackerjacks, przemianowany rok później na Crazy Tennesseans, z którym występował w stacji radiowej WROL w Knoxville.

 Po zdobyciu popularności w rodzinnych stronach rozpoczął nagrania dla firmy płytowej ARC, która znana była na terenie całych Stanów Zjednoczonych. W Chicago nagrał dwadzieścia piosenek, wśród nich dwa swoje największe przeboje - Great Speckled Bird oraz Wabash Cannonball. W 1938r został zatrudniony na stale przez szefów Grand Ole Opry. Wtedy został supergwiazdą i mógł pochwalić się takimi piosenkami jak The Wreck of the Highway, Beneath That Lonely Mound, Night Train to Memphis, Fire Ball Mail.
 

W 1942 wspólnie z kompozytorem Fredem Rose’em założył wydawnictwo Acuff-Rose Music Publishing Company. Chociaż w dalszym ciągu występował na estradzie, to jednak sukcesy wydawnicze przyćmiły jego karierę muzyczną. Jego wydawnictwo szybko stało się najważniejszą oficyną w całej branży muzyki country skupionej w Nashville, a największe gwiazdy country korzystały z jego fachowych rad. W latach 40-tych ubiegał się o urząd gubernatora stanu Tennessee, kontynuował koncerty w Grand Ole Opry, występował dla żołnierzy amerykańskich w czasie II wojny światowej, a później podczas wojny koreańskiej i wietnamskiej.
 

Początek lat 80-tych był trudnym okresem dla Acuffa, zmarła bowiem jego żona oraz kilku przyjaciół - muzyków z jego zespołu. W 1987r nagrał w duecie z   Charlie’em Louvinem ostatnią płytę, która dotarła na listę przebojów, zatytułowaną The Precious Jewel. Pod koniec dekady przeniósł się do domu wybudowanego opodal Grand Ole Opry. Za swoją twórczość muzyczną byl wielokrotnie wyróżniany, m.in. został wprowadzony w poczet   Country Music Hall of Fame, jako pierwszy w historii żyjący artysta, (1992) oraz nagrodą  Grammy za całość dokonań artystycznych. Całkowity nakład jego płyt przekroczył 25 mln egz. Dzięki nagraniom, występom i działalności wydawniczej stał się jedną z najbardziej znaczących postaci amerykańskiej muzyki popularnej XX w. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Great Speckled Bird #2/Tell Mother I'll Be There	Roy Acuff And His Crazy Tennesseeans	09.1938	13[3]	-	Vocalion 4252	[written by Roy Acuff]
Wabash Cannon Ball/Freight Train Blues	Roy Acuff And His Crazy Tennesseeans	12.1938	12[2]	-	Vocalion 04466	-
The Prodigal Son/Not A Word From Home	Roy Acuff And His Smoky Mountain Boys	02.1944	13[1]	-	OKeh 6716	[written by F. Jenkins][4[2].Country Chart]
I'll Forgive You But I Can't Forget/Write Me Sweetheart	Roy Acuff And His Smoky Mountain Boys	12.1944	21[1]	-	OKeh 6723	[written by Frank, King][A:3[8].Country Chart][B:6[4].Country Chart]
(Our Own) Jole Blon/Tennessee Central (Number 9)	Roy Acuff And His Smoky Mountain Boys	04.1947	-	-	Columbia 37287	[written by Roy Acuff][4[6].Country Chart]
The Waltz Of The Wind/ The Songbirds Are Singing In Heaven	Roy Acuff And His Smoky Mountain Boys	02.1948	-	-	Columbia 20396	[written by Fred Rose][8[8].Country Chart]
Unloved And Unclaimed/I Had A Dream	Roy Acuff And His Smoky Mountain Boys	06.1948	-	-	Columbia 38189	[written by Acuff, Pellettieri][14[2].Country Chart]
This World Can't Stand Long/It's So Hard To Smile	Roy Acuff And His Smoky Mountain Boys	08.1948	-	-	Columbia 20454	[written by Roy Acuff][12[1].Country Chart]
Tennessee Waltz/Sweeter Than The Flowers	Roy Acuff And His Smoky Mountain Boys	11.1948	-	-	Columbia 20551	[written by Stewart, King][12[1].Country Chart]
A Sinner's Death/The Midnight Train	Roy Acuff And His Smoky Mountain Boys	12.1948	-	-	Columbia 20475	[written by Roy Acuff][14[1].Country Chart]
Once More/I Don't Care (If You Don't Love Me)	Roy Acuff And His Smoky Mountain Boys	03.1958	-	-	Hickory 1073	[written by Dusty Owens][8[7].Country Chart]
So Many Times/They'll Never Take Her Love From Me	Roy Acuff And His Smoky Mountain Boys	12.1958	-	-	Hickory 1090	[written by Don Gibson][16[11].Country Chart]
Come And Knock (On The Door Of My Heart)/(Today) My Love Came Back To Me	Roy Acuff And His Smoky Mountain Boys	06.1959	-	-	Hickory 1097	[written by Ira Louvin, Charles Louvin][20[3].Country Chart]

Bellini

 Paffendorf, znany również jako Bellini, to projekt braci Zenker - Ramona i Ralfa. Formacja powstała w Kolonii, a jej nazwa pochodzi od nazwiska słynnego brazylijskiego piłkarza, kapitana reprezentacji - Hideraldo Luiza Bellini.Grupa składa się z Ramona Zenkera, również producenta Fragmy , Gottfrieda Engelsa, Nicolasa Valli i Svena Thiela, który prezentuje jako DJ, Paffendorf.

 

Paffendorf jest najlepiej znany z hitu roku 2000 ,"Where are You", choć mieli sukcesy w całej Europie , ich najbardziej znanym w Wielkiej Brytanii nagraniem jest "Be Cool", które zajęło 7 miejsce na UK Singles Chart w czerwcu , 2002r.
Paffendorf rozpoczął karierę w 1998 roku i umieścił trzy przeboje na listach w Niemczech w tym roku "Smile" (# 22); plus "Ruf Mich An/Call Me Now" i "Terminator" oba w Top 50 . Wystapili na kompilacjach serii Dancemania # 8 z utworem " Samba De Janeiro " i Dancemania Speed's z remixem wspomnianego utworu.Byli nominowani w tym roku w kategorii "Dance Of The Year".
 

W 2000 roku kontynuowali w tym duchu i dokonali przełomu nagraniem: "Where are You" ,które weszło do niemieckiej Top 15 z "Scream Everybody" również mieszczące się w Top 50. Ich przebojowy album ,Dance City również uplasował sie w Top 50 na liście przebojów. Utwór "Rhythm And Sex" kontynuował serię sukcesów, podczas gdy "Be Cool" został # 7 na UK Singles Chart w czerwcu 2002 roku.
 

Zespół zaistniał dzięki dance’owej wersji klasycznej samby, "Samba de Janeiro", autorstwa Airto Moreiry, Gottfrieda Engelsa, Ramona Zenkera. Singiel ukazał się 1997 roku i zdobył ogromną popularność w całej Europie, znajdując ponad 4 miliony nabywców.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Samba De Janeiro	Bellini	06.1997	3[25]	2[22]	2[22]	-	10[15]	3[16]	23[11]	-	Virgin 8943312	[written by Airto Moreira,Gottfried Engels, Ramon Zenker][produced by Bellini Brothers]
Carnaval	Bellini	09.1997	-	-	93[1]	-	-	-	-	-	-	-
Me Gusta La Vida	Bellini	08.1998	-	46[2]	79[2]	-	-	30[2]	-	-	Orbit 7243 8 95259 2 2	-
Brazil	Bellini	08.2001	-	79[4]	71[1]	-	-	-	-	-	-	-
Tutti Frutti	Bellini	02.2004	-	78[2]	-	-	-	-	-	-	WEA 5050467190429	-
Let's Go To Rio	Bellini	09.2007	-	-	99[1]	-	-	-	-	-	Kontor 0184295KON	-
Albumy

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Samba de Janeiro

Bellini

08.1997

-

47[1]

63[3]

-

-

26[4]

-

-

Orbit 844747-2

-

 

Najoua Belyzel

 Najoua urodziła się w Nancy i dorastała w dużej rodzinie z trzema siostrami i dwoma braćmi. Jej ojciec jest Marokańczykiem, a matka Egipcjanką. Od dzieciństwa wykazywała zainteresowanie muzyką i kiedy miała 14 lat zaczęła już pisać swoje własne piosenki.

 

Najoua zaczęła studiować prawo w 2001r. na Uniwersytecie Nancy, ale wyjechała do Paryża, by rozwijać swoją karierę muzyczną. Odnosiła drobne sukcesy, zanim trafiła do grupy z castingu Benoît, który wylansował wielki przebój "Tourne-toi Benoît", który dotykał problemów homoseksualizmu. Późniejsze piosenki grupy odniosły jedynie niewielkie sukcesy na niewielką skalę.
 

Następnie poznała autora tekstów Christophe’a Casanave, który już wcześniej współpracował z szanowanymi, popularnymi francuskimi artystami Steevem Estatofem i Marc’iem Lavoine. Razem pracowali nad piosenką "Stella", która później pojawiła się na jej debiutanckim albumie.
 

Utwór "Née de l’amour et de la haine" był pierwszym demem Najoua’y w 2002 r. W 2005r., Najoua zrealizowała swój pierwszy singiel "Gabriel", w stylu electric-pop i dance. Piosenka stała się wielkim hitem we Francji i uplasowała się na 3 miejscu listy "Top 40 charts” we Francji.
 

29 maja 2006r. wyszedł jej debiutancki album "Entre deux mondes", który zadebiutował na #7 miejscu francuskiej listy albumów i jako #1 na "iTunes France music". Na przełomie 2006 i 2007r., wyruszyła w trasę koncertową po Francji i francuskojęzycznej Europie by promować swój album.
 

Najoua Belyzel nagrała ostatni singiel "Quand revient l’été", 18 czerwca 2007r. Nowy album miał ukazać się pod koniec roku 2007. Ciągle jednak czekamy. Występowała z Myle`ne Farmer.
Najoua jest ciągle krytykowana za wystąpienia na żywo, na których jej głos w sposób nienaturalny drga. 

 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Gabriel	Najoua Belyzel	11.2005	6[38][platinum]	20[25]	62	-	-	-	-	-	Scorpio S0199.1	[written by Najoua Mazouri - Christophe Casanave / Christophe Casanave ]
Je Ferme Les Yeux	Najoua Belyzel	06.2006	24[16]	90[2]	-	-	-	-	-	-	Scorpio 29775002191	[written by Najoua Mazouri - Christophe Casanave / Christophe Casanave ]
Comme Toi	Najoua Belyzel	08.2006	28[13]	92[3]	-	-	-	-	-	-	Scorpio 297750 0227 1	[written by Najoua Mazouri - Christophe Casanave ]
Quand Revient L'été	Najoua Belyzel	09.2007	16[10]	-	-	-	-	-	-	-	Scorpio 500 245-1	[written by Najoua Mazouri - Christophe Casanave]
La Bienvenue	Najoua Belyzel	03.2009	13[23]	-	-	-	-	-	-	-	-
M (Hey Hey Hey)	Najoua Belyzel	11.2009	27[5]	-	-	-	-	-	-	-	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Entre Deux Mondes	Najoua Belyzel	05.2006	7[37]	46[7]	-	-	-	-	-	-	Scorpio 297750 0218 2
Au féminin	Najoua Belyzel	12.2009	66[6]	-	-	-	-	-	-	-	-

Marie-Paule Belle

Marie-Paule Belle jest piosenkarką , pianistką i aktorką francuską , urodziła się w Pont-Sainte-Maxence ( Oise ) 25 stycznia 1946r .Jest najbardziej znana dzięki piosence La Parisienne , którą nagrała w 1976 roku.
Jego głównymi autorami piosenek są Michel Grisolia , przyjaciel z dzieciństwa, Françoise Mallet-Joris ,którego poznała w młodości w Nicei , Isabelle Mayereau , Jean-Jacques Thibaud i ostatnio,Dominique Valls .

 

Ojciec Marie-Paule Belle był lekarzem z Ardeche, a jej matka gospodynią domową pochodzącą z Korsyki. Ma dwóch młodszych braci. Marie-Paule Belle nauczyła się gry na fortepianie dzięki matce w wieku trzech lat. Jednocześnie uczyła się na gitarze jako samouk. Po dyplomie z psychologii, zdobyła kapitał, by kontynuować studia, ale także grać w klubach nocnych.
 

Jej kariera rozpoczęła się w 1969 roku po zwycięstwie w telewizyjnym konkursie ( Radio Monte Carlo),wtedy nagrała pierwszy singiel dla CBS, a następnie drugi dla BAM . Jej pierwszy longplay (Sonopress) ukazał się w 1973 roku. Debiutancki występ Marie-Paule Belle miał miejsce w telewizji na planie Philippe Bouvarda , który pozwolił jej zaśpiewać dwie piosenki zamiast jednej, jak planowano.
W 1973 roku otrzymała nagrodę Académie Charles-Cros i ofertę nagrania płyty. Otrzymała w 1974 roku, Spa , Grand Prix Francji za piosenkę prezentującą francuskojęzyczne radio publiczne . W 1975 roku poznała Serge Lama i odbyła z nim turnee po całej Francji.
 

W 1976 roku piosenka La Parisienne staje się jej wielkim sukcesem, który przyniósł jej w 1977 roku, Złotą Płytę . W 1978 roku wystąpiła w Olympii,a w 1980 roku w Variety Theatre . Do roku 1983, jego kariera jest w pełnym rozkwicie .
 

W 1983 roku śpiewała w Belgii , a w roku 1985, Théâtre de la Ville. W 1987 roku opublikowała krótką autobiografię (Je ne suis pas parisienne, ça me gene…) i książkę poświęconą jej w w serii "Poezja i pieśni" (Marie-Paule Belle, nr 57) . Od 1987 do 1997 roku, France 2 emitowała parodię "La Parisienne", interpretowaną przez Marie-Paule Belle , jako część widowiska Matin Bonheur .
 

W 1988 została kawalerem Orderu Sztuki i Literatury i odznaczona Narodowym Orderem Zasługi, w tym samym roku zagrała w części Labiche ,Si jamais je te pince na festiwalu w Awinionie . W 1990 roku razem z Françoise Mallet-Joris ukończyła operę komiczną, Lukrecja Borgia , która nigdy nie była grana, ale publiczność pozostaje lojalna i wiele koncertuje. Występuje regularnie w Paryżu . W 1995 roku spędziła w Théâtre de Dix-Heures, Francofolies de La Rochelle i Montrealu. W 1997 roku pojawił się ponownie w Ten-Hour Theatre..
 

W 2001 roku stworzyła show na cześć Barbary . W 2006 roku zagrała w Monologi waginy w Theatre de Paris. W 2007 roku zagrała w komedii Bruno Druarta, Parfum et suspicions. W tym samym roku zagrała Ingrid w jednym z odcinków serialu PJ dla France 2 .  

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
La Parisienne /Celui	Marie-Paule Belle	03.1976	36[11]	-	-	-	-	-	-	-	Polydor / Allo Music 2056 498	[written by Françoise Mallet-Joris - Michel Grisolia / M-Paule Belle ]
La Louisiane	Marie-Paule Belle	07.1976	46[6]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Françoise Mallet-Joris - Michel Grisolia / M-Paule Belle ]
La Matraque/Ces lettres auxquelles on ne répond pas	Marie-Paule Belle	12.1976	45[9];B:59[4]	-	-	-	-	-	-	-	Polydor 2056 590	[written by Françoise Mallet-Joris - Michel Grisolia / M-Paule Belle ]
Je Veux Pleurer Comme Soraya	Marie-Paule Belle	03.1977	83[5]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by M-Paule Belle - Françoise Mallet-Joris - Michel Grisolia ]
Les Petits Patelins /La petite écriture grise	Marie-Paule Belle	01.1978	13[16];B:62[4]	-	-	-	-	-	-	-	Polydor 2056 715	[written by Françoise Mallet-Joris - Grisolie - M-Paule Belle ]
Berlin Des Années 20/Un piano noir	Marie-Paule Belle	03.1979	47[13]	-	-	-	-	-	-	-	Polydor 2814 137	[written by M-Paule Belle - Françoise Mallet-Joris - Grislolie ]
Patins A Roulettes/L’amour dans les volubilis	Marie-Paule Belle	10.1980	47[8]	-	-	-	-	-	-	-	Polydor 2814 235	[written by Françoise Mallet-Joris - M-Paule Belle ]
La Biaiseuse/Lilas blancs	Marie-Paule Belle	02.1982	74[10]	-	-	-	-	-	-	-	Carrere 49.890	[written by P. Marinier - L. Lelie`vre / P. Marinier ]
L'Heure D'été/Le p’tit rouquin	Marie-Paule Belle	03.1990	96[1]	-	-	-	-	-	-	-	AB Hits / Polygram 873 426-7	[written by Mallet-Joris - Marie-Paule Belle]
Albumy

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Celui - La Parisienne

Marie-Paule Belle

05.1976

15[26]

-

-

-

-

-

-

-

Polydor 2393 130

-

 

Daniel Belanger

Jiles Perry Richardson, znany jako Daniel Belanger (urodzony w Montrealu , 1962r) jest muzykiem,wokalistą i autorem piosenek. Uważany jest za jednego z najlepszych kompozytorów i wokalistów Quebecu jaki się pojawił w ciągu ostatnich 15 lat. Jego muzyka jest eklektyczna, zainspirowana alternatywnym rockiem ,muzyką folk i muzyką elektroniczną.
W połowie 1983 roku założył zespół Humphrey Salade z Normanem Lachance, Ericem Maierem i Jeanem Gauvinem. Niestety, nie udało im się zaistnieć na scenie, a zespół nigdy nie nagrywał.

 

Jego pierwszy solowy album wydany w 1993 roku, Les Insomniaques s'amusent sprzedał się w 175.000 egzemplarzy i zdobył Felixa za najlepszy album pop-rockowy. Pierwszy singiel Opium był numerem jeden w Quebecu przez siedem tygodni i zdobył Felixa za teledysk roku. Ten pierwszy album również przyniósł mu nagrodę ADISQ za album roku,najlepszy męski wykonawca roku i występ roku w 1994 roku.
 

W 1996 roku wydał płytę Quatre Saisons dans le désordre .Zebrał nagrody ( Félix za Pop-Rockowy album roku,wokalista-kompozytor i koncert roku, ), sprzedaż szalała (album otrzymał certyfikat Platynowej Płyty), a tytuły takie jak Les deux printemps, Sortez-moi de moi i Les Temps fous ( Félix dla teledysku Roku) pierwsze miejsca list przebojów.
 

W 1998r Daniel Belanger koncertował, ujawniając artystę zdolnego do wypełnienia sobą całej sceny , z muzyką i monologach komediowych, co doprowadziło do nagrania niezwykłego albumu, Tricycle (1999), zawierający fragmenty występów nagranych w różnych momentach swojej kariery .
 

W 2000r zachwycił swoich fanów Erreur d’impression, zbiorem 150 figlarnych opowiadań i refleksji z pogranicza absurdu, i założył wydawnictwo Coronet Liv. Brał udział w największych koncertach, w tym w koncercie inauguracyjnym 12th FrancoFolies de Montreal , przedstawiający legendarnych śpiewaków z trzech pokoleń: Jean-Pierre Ferlanda, Michela Rivarda i jego.
 

Z albumu Rever mieux (Platynowa Płyta) wydanym w październiku 2001 r., Belanger użył brzmienia electro czym zachwycił swoich fanów. Rever mieux obsypany honorami (siedem nagród ADISQ w 2002 roku, łącznie z Album Roku Pop-Rock , nagroda dla teledysku roku za Dans un Spoutnik i nagrody Juno za Album frankofoński Roku).
 

Daniel Belanger również z powodzeniem działał w świecie muzyki filmowej (nominacja do Genie za Najlepszą piosenkę oryginalną z filmuu Le Dernier Suflet w 2000 r.; Jutra za najlepszą muzykę do Audition L' w 2006 r.).
L'échec du matériel ,pojawił się w sklepach w kwietniu 2007r, był albumem podobnie poetyckim i melodyjnym jak Rever mieux , ale bardziej zakorzeniony w problemach i aspiracjach współczesnych.
 

Ostatnio zdobył w 2008 roku nagrodę Juno za album frankofoński Roku za L'échec du matériel. W 2010 roku stworzył muzykę do sztuki teatralnej Les Belles-Soeurs .  

 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Je Fais De Moi Un Homme	Daniel Belanger	02.1997	63[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Daniel Bélanger]
Quatre Saisons Dans Le Désordre	Daniel Belanger	02.1998	72[3]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Daniel Bélanger]

Jean Beauvoir

 Jean Beauvoir jest amerykańskim wokalistą, basistą , gitarzystą i multiinstrumentalistą.
Beauvoir urodził się w Chicago w rodzinie pochodzącej z Haiti. Grał na perkusji jako dziecko i przestawił się na bas jako nastolatek. Był muzycznym dyrektorem grupy Gary U.S. Bonds w wieku 13 lat, a nastepnie śpiewał w grupie doo wop The Flamingos. Przeniósł się do Nowego Jorku w czasie punkrockowej eksplozji i odpowiedział gazecie na ogłoszenie o poszukiwaniu basisty, które doprowadził go do zespołu The Plasmatics,z którymi wystąpił na dwóch albumach. W tym czasie rzucaja się w oczy jego blond irokez.

 

Opuścił grupę po wydaniu Beyond the Valley of 1984 przyłączając się do grupy Steve Van Zandta, Little Steven & the Disciples of Soul na ich dwóch albumach. Po tym rozpoczął karierę solową albumem Drums Along the Mohawk, wydany w Wielkiej Brytanii dla Virgin Records w 1986 roku. W tym samym roku utwór "Feel the Heat" został wybrany przez Sylvestra Stallone do jego filmu Cobra , a piosenka stała się hitem w USA, osiągając # 73 na Billboard Hot 100 .Po sukcesie singla,Drums Along the Mohawk został wydany w USA i zadebiutował jako # 93 na Billboard 200 .Sukces Jeana Beauvoira była znacznie większy w pozostałej części świata; singiel "Feel the Heat" był w top 10 na listach przebojów w Europie i Australii.
 

Beauvoir wydał kilka kolejnych albumów solowych do końca lat 80-tych, w większości wydanych w Europie. Od tamtej pory również pisał, produkował i występował z takimi wykonawcami jak Kiss ,John Waite , Ramones , Nona Hendryx , The Pretenders , Deborah Harry , Lionel Richie , Doro i N'SYNC . Występował na ponad 100 albumach w ciągu ostatnich dwóch dekad. Był także frontmenem zespołu Voodoo X i Crown of Thorns , które miały kontrakty z Interscope Records dla większości publikowanych nagrań. Płyty obu zespołów rockowych osiągnęły znaczący sukces w pozostałej części świata.
Beauvoir założył CEO /President Voodoo Entertainment Group Island, której część stanowiły Voodoo Island Records i Voodoo Island Productions. W ciągu swojej kariery zawodowej, stworzył współpracę typu joint venture z weteranami branży, takich jak Richard Branson , Al Teller,Ted Fields, Jimmy Iovine, Gene Simmons and Paul Stanley, oraz Lou Pearlman. Beauvoir jest także założycielem CEO /President Hot Music Boy i Tigre Noire Music. Światowy katalog Beauvoira jako muzyka zawiera ponad 250 opublikowanych tytułów obecnie zarządzany przez Rondor / Universal. Beauvoir kontynuuje karierę producenta,kompozytora i lidera grupy grupy Crown of Thorns.
 

Oprócz jego muzyki filmowej dla Sylvestra Stallone,pisze również muzykę do filmów Pet Semetary , Shocker , Flawless ,, School of Rock ,Christmas with the Kranks, The Guilty, RV, Rock and Roll High School Forever, oraz Berlin Nights. 

 

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Feel the Heat/Standing In The Line Of Fire

Jean Beauvoir

11.1986

18[15]

-

-

-

-

-

-

-

-

[written by Jean Beauvoir][produced by Jean Beauvoir][piosenka z filmu "Cobra"]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Drums Along The Mohawk	Jean Beauvoir	07.1986	-	-	-	-	-	-	32[3]	-	-	[produced by Jean Beauvoir]
Jacknifed	Jean Beauvoir	04.1988	-	-	-	-	-	-	27[2]	-	-	[produced by Jean Beauvoir]

Lucid Beausonge

Lucid Beausonge,urodziła się 27 sierpnia 1954r w Roubaix jako czwarte dziecko w dużej rodzinie .Od bardzo młodego wieku fascynowała się muzyką.
W wieku od 5 lat Lucid już dobrze śpiewa.Mając 8 lat grała swoje pierwsze akordy na gitarze klasycznej z starszym bratem i miala 11 lat - gdy jej rodzina załatwiła lekcje fortepianu u miejscowego proboszcza i przyjaciela rodziny - wtedy skomponowała swój pierwszy utwór "Piano / Voice".

 

Mając 12 lat Lucid wstępuje do szkolnego chóru. Odkryła, muzykę klasyczną i wokalne zdolności sięgajace sopranu. W wieku 15 lat studiowała gitarę klasyczną w Konserwatorium i zaczęła pisać swoje pierwsze utwory.Dała swój pierwszy recital w 1972 roku w wieku osiemnastu lat.Zaczęła występować w małych salach na północy, a następnie nieco później w Holandii, a nawet w Niemczech. Dała kilka koncertów w Quebecu od 1976 roku.Jej debiutancki album "Le casse-te te" nagrany w 1978 roku w Brugii zawierał ślady doświadczenia Quebec.
 

Album został wydany dwa lata później w 1980 roku i pozwolił jej spotkać Jeana-Louisa FOULQUIER który aranżuje "Y'a de la chanson dans l'air" " dla France Inter i Jacquesa Martina w "Showtime" dla Europe 1.
 

Po sukcesie albumu przeniosła się do Paryża. W czerwcu tego roku znalazła wydawcę Ronceray'a który szybko załatwił kontrakt z RCA.Nagrany w lutym 1981 roku protest song "Lettre a` un reveu" który sześć miesięcy później stał się niezwykle popularny.Była wielbicielką Bernarda Lavilliera z którym pracuje na albumie "Africaine" z Francisem Bréant, jako aranżerem. Płyta otrzymała Grand Prix de l'Académie Charles Cros i Grand Prix Jeune Chanson a` Montréal. Jej kariera nabiera tempa. Widzimy ją wszędzie: MIDEM, Bobino, Printemps de Bourges, Quebec Summer Festival, Fe te de l'Humanité. Opinia publiczna miała okazję poznać jej płytę Lettre a` un reveur (RCA RC 330), w roku 1981 , ale jej kariera została tymczasowo przerwana w 1987 roku przez poważny wypadek samochodowy.
 

Potem nagrywa singiel "Les solitaires", a następnie daje szereg koncertów w Sentier des Halles w kwietniu 1988 roku, gdzie po raz pierwszy pojawia się sama, akompaniując sobie na fortepianie.Trasa będzie powtórzona ponownie w Quebecu na Festival Coup de Coeur.W tym samym roku ukazał się album "Ou` que tu ailles" z dwoma piosenkami w hołdzie jej aranżerowi,który zginął w wypadku, "Ou` que tu ailles" i "Ne me dites plus jamais". Album otrzymał po raz drugi Prix de l'Académie Charles Cros.Śpiewa tylko z akompaniamentem fortepianu w poszukiwaniu autentyczności i współudziału z publicznością.
 

Nagrywa album koncertowy "En concert" z dwoma niepublikowanymi utworami "Je m'aime pas" i "Je voudrais retrouver mon enfance".Odbywa turnee po Quebecu, a nawet Afryce.W 1992 roku, następuje przełom w jej karierze, Lucid udała się do Chevreuse Valley i wraca z klasycznym albumem "De Mozart a` Bernstein". Na tej płycie znajdują się utwory z jego dzieciństwa, które spowodowały chęć bycia piosenkarką. Nagrania są w kilku językach: angielskim, włoskim, niemieckim.
 

W czerwcu 2003 roku była gościem honorowym Festiwalu Piosenki Francuskiej w Bratysławie (Słowacja), zwycięzca z 2002 r., Anna Repková, otrzymała nagrodę za interpretację L'oiseau, również śpiewa z sukcesem w Splicie (Chorwacja) na europejskim wieczorze piosenki francuskiej w 2003r.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Lettre a` un re veur/L’accord facile	Lucid Beausonge	06.1981	31[17]	-	-	-	-	-	-	-	RCA PB 8658	[written by Lucid Beausonge]
Tu t’demandes/Ghetto	Lucid Beausonge	12.1981	A:67[9];B:75[12]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Lucid Beausonge]
Les solitaires/Les solitaires (version lente)	Lucid Beausonge	02.1991	93[1]	-	-	-	-	-	-	-	DLB / Just’in Distribution 460513	[written by Lucid Beausonge]

 

Beauties Vulgaires

Beautés Vulgaires jest zespołem muzycznym z Toulouse opierający się na ska , rocku i reggae.

 

Grupa pochodzi z Tuluzy ,i zaczęła działalność w 1995 roku. The Beauties Vulgaires koncertował przed wydaniem debiutanckiego albumu zatytułowanego Des Lyres et des Boires w 1998 roku. Dwa saksofony, dwie gitary, bas, perkusja i kompozycje wielogłosowe, które stanowią połączenie rocka, ska i reggae. Następny album Zoo de Nuit ukazał się w 2001 roku. W końcu, po trasie z ponad 300 koncertami, Beautés Vulgaires w 2003 roku koncertuje z Blur.
"Beauties",zanim stali się znaczącym zespołem w swoim regionie mieli swoje dwa pierwsze doświadczenia przed kontraktem z wytwórnią "ACTive Sound",z Bleu Citron i Warner Chappell, która nadała grupie szlif profesjonalizmu albumem "Zoo Night" (15.000egz.), zawierajacy "Perdre la raison, les dents de la me`re Ica, le con d’en face" , album, który otworzył drzwi sal koncertowych i sklepów muzycznych całego kraju.
 

Grupa potwierdziła to albumem " Asile de Flou" zdecydowanie bardziej dojrzałym,pełnym wątpliwości, pytań i doświadczeń osobistych (l’Asile de flou, Un semblant d’humanité, Je m’emmerde…) i lepszej jakości produkcji (realizowany przez Studio Polygon ,Christiana Lachenala ) godnej największych firm ...
13 września 2008 r. grupa wydała oświadczenie,że będą kontynuować przygodę muzyczną przez czas nieokreślony ...  

Albumy

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Aus

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

A Part Ca Tout Va Bien

Beauties Vulgaires

06.2007

178[1]

-

-

-

-

-

-

-

-

-

 

Alex Beaupain

Alex Beaupain, urodzony w Besançon w 1974 roku , jest francuskim piosenkarzem,autorem tekstów i kompozytorem muzyki filmowej .
Alex Beaupain jest synem nauczycielki i kolejarza, dzięki którym poznaje smak kultury, muzyki, filmów, komiksów i literatury. Podejmuje naukę gry na fortepianie i śpiewa w chórze dziecięcym.
Po latach w Nancy , przybywa do Paryża, by studiować w Instytucie Nauk Politycznych . Jest autorem kilku musicali, stworzonych przez Compagnie Les Ressorts w późnych latach 90-tych.

 

W latach 2000-nych skomponował kilka ścieżek dźwiękowych i utworów do filmów reżysera Christophe Honoré , szczególnie do filmów 17 fois Cécile Cassard (2002r) oraz Dans Paris (2006r ). Napisał też ścieżkę dźwiękową do filmu Who Killed Bambi? Gillesa Marchanda . W maju 2011 roku ,na Festiwalu Filmowym w Cannes ma miejsce premiera komedii muzycznej Christophe Honoré,Les Bien-aimés,do której Alex Beaupain napisał piosenki.
Garçon d'honneur, jego pierwszy album wydany dla Naive Records w 2005 roku , inspiruje Honore do oprawy jego filmu muzycznego Les Chansons d'amour w 2007 .
 

Drugi album Beaupaina , wydany w październiku 2008 roku, nosi tytuł 33 Tours. Jako soundtrack Chansons d'amour, ta płyta była wyprodukowana przez Frédéric Lo. Zawiera dwanaście piosenek. I want to go home był pierwszym singlem. 

Młody reżyser Christophe Charrier realizuje do tego utworu klip .
Jego trzeci album, wydany w kwietniu 2011 roku, nosi tytuł Pourquoi battait mon coeur i jest zaaranżowany przez Jean-Philippe Verdina . Pierwszym singlem był pierwotnie utwór Au départ. Płyta zawiera również duet z Camelią Jordana , Avant la haine, który znajdował się na ścieżce dźwiękowej Dans Paris.  

 

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Les Chansons D'amour (B.O.F.)	Alex Beaupain	05.2007	32[17]	-	-	-	-	-	-	-	-
33 Tours	Alex Beaupain	10.2008	123[4]	-	-	-	-	-	-	-	Chanson NV815011
Pourquoi battait mon coeur	Alex Beaupain	04.2011	69[5]	-	-	-	-	-	-	-	Nai"ve NV823011
Les bien-aimés (B.O.F.)	Alex Beaupain	08.2011	61[5]	-	-	-	-	-	-	-	Nai"ve NV824011

Julos Beaucarne

Julos Beaucarne ,  (urodzony 27 czerwca 1936r w Écaussinnes ( prowincja Hainaut )) to belgijski artysta (gawędziarz, poeta, aktor, pisarz, piosenkarz, rzeźbiarz), śpiewający w języku francuskim i walońskim . Mieszka w Tourinnes-la-Grosse w Brabancji Walońskiej (Belgia). Jedną z jego ról aktorskich był "ojciec Jacques" w The Mystery of the Yellow Room i Le Parfum de la dame en noir  [ fr ] . Pierwszy singiel Beaucarne został nagrany w 1964 roku. Od tego czasu wyprodukował wiele albumów.



W 1964 roku nagrał swój pierwszy singiel, a jego pierwszy longplay Julos chante Julos ukazał się w 1967r. Od tego czasu co dwa lata produkował mniej więcej jeden album. Należą do nich L'enfant qui veut vider la mer (1968), Julos chante pour vous (1969), Chandeleur 75 (1975), Les communiqués colombophiles (1976), Julos au Théâtre de la ville (1977), La p'tite gayole (1981), Chansons d'amour (2002), podwójny album z Barbarą Alcantarą przekazany farmie Wahenge, miejsce postindustrialnych pagód w pobliżu wioski, w której mieszka, oraz dwie płyty CD, na których śpiewa wiersze do muzyki.

 Albumy te obejmują zarówno kolaże piosenek, recytowane wiersze, humorystyczne monologi, jak i „ dźwięki i klipy głosowe”. Każdy album to więc bardziej atmosfera niż koncept, który odzwierciedla stan umysłu łączący bunt ( lettre à Kissinger , Bosnia and Herzegovina ), czułość ( Y Vaut Meyeu S'bêtchi ), humor ( Pompes funèbres) i życie codzienne, jak głos sąsiada w „wypuszczaniu gołębi”. Odmawia sławy, ma własne wydawnictwo, płyty i książki (Publishing Louise-Hélène France). Nadal mieszka w swojej wiosce Tourinnes-la-Grosse w Walonii i sam prowadzi rozmowy na forum swojej strony internetowej.

Zabójstwo jego żony Loulou (Louise-Hélène France) w Candlemas w 1975 roku zmieniło jego styl na bardziej humanistyczny. Tego wieczoru napisał list otwarty, analizując winę społeczeństwa, które oddało broń w ręce zabójców, wraz z wezwaniem do „zalesienia ludzkiej duszy” za pomocą „miłości, przyjaźni i perswazji”. Po tej tragedii podróżował, szczególnie po Quebecu, i zacieśnił więzi z kulturą francuskojęzycznych śpiewaków. Po śmierci króla Baudouina został wybrany jako symbol narodu belgijskiego, aby zaśpiewać hołd zmarłemu królowi. Został pasowany na rycerza w lipcu 2002 roku przez króla Alberta II . Podpisał także Manifest na rzecz kultury walońskiej w 1983 roku.

Wstawia wiersze do piosenek, pochodzących od autorów belgijskich (zwłaszcza Max Elskamp) lub spoza Belgii, z których zrodziły się pieśni „Je neoughteais pas à Rose” ( Victor Hugo ), „Je często ce rêve bizarre” ( Paul Verlaine ).

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Le Vélo Volant	Jules Beaucarne	02.1979	16[8]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Le Chanteur Du Silence	Jules Beaucarne	11.1980	5[16]	-	-	-	-	-	-	-	-	-

Guy Beart

 

Guy Béart (ur. 16 lipca 1930r) to francuski piosenkarz i autor tekstów.
Urodził się jako Guy Béhart-Hasson w Kairze , w Egipcie, w żydowskiej rodzinie hiszpańskiej,z korzeniami szwajcarskimi i rosyjskimi. Jego religijne przekonania określone są tradycją żydowską i jednocześnie katolicką.Jego ojciec pracował jako księgowy i doradca finansowy powodując częste przenosiny rodziny, stąd Guy spędza dzieciństwo we Francji, Grecji, Meksyku, i Egipcie.Pomiędzy 10 i 17 rokiem jego życia, jego rodzina osiedliła się w Libanie , gdzie jego zainteresowanie muzyką rozwinięło do tego stopnia, że wyjechał do Paryża, by studiować w "Ecole Nationale de Musique". Oprócz muzyki, uzyskał dyplom inżyniera.

 

Kiedy jego ojciec zmarł w 1952 r., młody Béhart zdecydował się kontynuować karierę jako inżynier, aby móc utrzymać rodzinę, studiuje na prestiżowej École Nationale des Ponts et chaussées . Równocześnie jednak rozpoczął studia w Paris École Nationale de Musique, studiując grę na skrzypcach i mandolinie, a w wolnych chwilach pisał piosenki i pracował w paryskich kabaretach, gdzie grał na gitarze i śpiewał pod pseudonimem "Guy Beart". Kiedy wersja jednej z jego piosenek, jednego dnia stał się ogromnym sukcesem popularnego wykonawcy, popyt na jego talent pisarski wzrósł , komponował dla Juliette Greco i innych znanych artystów. Dostał się pod skrzydła znanego producenta muzycznego Jacques'a Canettiego i renomowanego muzyka Borisa Viana , wydał własny album, który zdobył prestiżową nagrodę Grand Prix de l'Académie du Disque w 1958 roku.
 

Zwykle nieśmiały , Béart początkowo cierpiał z tremy i miał bardzo trudne chwile podczas swojego debiutu koncertowego w paryskiej Olympii . Jego największy przebój powstał przy pisaniu ścieżki dźwiękowej do filmu z 1960r, L'Eau Vive.Tytułowa piosenka z filmu jest uważana za klasyk francuskiej piosenki . Pomimo szybkiej kariery Bearta jako piosenkarza,pozostał nieco w cieniu przy narastającej fali amerykańskiego rocka and rolla . Jednakże, jako gospodarz programu telewizyjnego przedstawiajacy muzyczne gwiazdy różnych gatunków, pozostał w uwadze opinii publicznej i ostatecznie powrócił do nagrywania.
 

W 1963 roku on i jego żona, Genevie`ve Galea, mieli córkę, Emmanuelle , która wyrosła na znaną aktorkę.
Po zakończeniu w 1970 roku jego telewizyjnego show, jego popularność przygasła, ale nadal nagrywał nową muzykę, która znajdowała zbyt u lojalnych słuchaczy. Na początku lat 80-tych usunął się całkowicie ze światła reflektorów ponieważ cierpiał na wiele poważnych problemów zdrowotnych. W 1987 roku opublikował książkę o swojej chorobie pt Crazy Hope, która w połączeniu z sukcesem filmowym jego córki, przyniósło odrodzenie popularności. Ponad 25 lat po jego debiucie,zdecydował się na występ w paryskiej Olimpii, co było początkiem serii bardzo udanych występów .
 

W 1994 Béart otrzymał Grand Prix de l'Académie française w uznaniu jego zasług w ciągu swojej długiej kariery. Nadal wystepuje w różnych miejscach w całym kraju, a w 1999 dal pięciotygodniowe występy w Bobino na Montparnasse , które były tak popularne, że pozwoliło na ponowne wydanie swojego podwójnego albumu koncertowego nagranego w Olimpii. 

 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Qu’on est bien/Le chapeau-Bal chez Temporel/Laura	Guy Beart	03.1958	51[5]	-	-	-	-	-	-	-	Philips 432.228 BE	[written by Guy Béart]
L’eau vive/L’âne-Vous/Sérénade a` Madame	Guy Beart	06.1958	1[3][102]	-	-	-	-	-	-	-	Philips 432.261 BE	[written by Guy Béart]
Le pont de Nantes/Le conscrit du Languedoc-La chaloupe a` l’eau/Les tristes noces	Guy Beart	12.1966	42[6]	-	-	-	-	-	-	-	Disques Temporel / CBS GB 60006 M	[adapt. by Guy Béart]
La vérité/Rotatives-Couleurs	Guy Beart	08.1968	42[14]	-	-	-	-	-	-	-	Disques Temporel / CBS GB 60008	[written by Guy Béart]
Chahut-bahut/La lune est verte	Guy Beart	03.1969	47[4]	-	-	-	-	-	-	-	Disques Temporel / CBS GB 69001	[written by Guy Béart]
Paris au mois d’Aou^t -J’ai retrouvé le Pont du Nord	Guy Beart	06.1970	58[2]	-	-	-	-	-	-	-	Disques Temporel / CBS GB 70003	[written by Hardellet - Guy Béart / Guy Béart]
A` Amsterdam/Messie, Messie	Guy Beart	09.1976	31[11]	-	-	-	-	-	-	-	Disques Temporel / RCA TE 76002	[written by Guy Béart]
La éthique/La vie va	Guy Beart	03.1977	74[5]	-	-	-	-	-	-	-	Disques Temporel TE 76003	[written by Guy Béart]
Ou` Vais-Je	Guy Beart	11.1978	51[6]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Guy Béart]
La danse du temps/L’alouette (je ne peux que parler d’amour)	Guy Beart	02.1979	68[5]	-	-	-	-	-	-	-	RCA TEM 79.001	[written by Guy Béart]
Messies Messies	Guy Beart	05.1980	39[7]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Guy Béart]
Parlez moi d’moi (En duo avec Jeanne Moreau)/Laisse parler le silence (Le silence)	Guy Beart	12.1980	50[5]	-	-	-	-	-	-	-	Disques Temporel / RCA TEM 80.004	[written by Guy Béart]
La Gre`ve Du Re^ve	Guy Beart	12.1981	68[9]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Guy Béart]
Si La France	Guy Beart	02.1982	73[4]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Guy Béart]
Porte-bonheur/Mon Paris	Guy Beart	12.1982	5[23]	-	-	-	-	-	-	-	Disques Temporel / WEA TEM 80 005	[written by Victor Félicien Paris - Guy Béart / Guy Béart]
Demain, je recommence/Le bienfait perdu	Guy Beart	11.1986	67[12]	-	-	-	-	-	-	-	Disques Temporel / BMA TEM 86001	[written by Guy Béart]
Encore Un Eté	Guy Beart	02.1987	84[6]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Guy Béart]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Les Grands Principes	Guy Beart	12.1966	2[27]	-	-	-	-	-	-	-	Temporel GB 00001	-
Vive La Rose : Les Tre`s Vieilles Chansons De France	Guy Beart	12.1967	4[104]	-	-	-	-	-	-	-	Temporel GB 00003	-
La Vérité	Guy Beart	12.1967	1[104]	-	-	-	-	-	-	-	Temporel GB 00004	-
V'la L'joli Vent	Guy Beart	11.1968	3[67]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Album 69	Guy Beart	12.1969	3[9]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Chansons de Notre Temps Et D'espérance	Guy Beart	10.1976	7[16]	-	-	-	-	-	-	-	Temporel GB 00018	-
Les Nouvelles Chansons	Guy Beart	10.1978	2[27]	-	-	-	-	-	-	-	Temporel GB 00026	-
Porte-Bonheur	Guy Beart	12.1982	8[75]	-	-	-	-	-	-	-	Temporel GB 00031	-