B.B.

 Zadebiutowali w barach Montrealu, trzech muzyków komponujących utwory, szczególnie cenieni za ich interpretację anglosaskich utworów w tym Police. Patrick Bourgeois pracuje również w tym czasie nad piosenkami grupy Rock et Belles Oreilles. Dziewczyna perkusisty, piosenkarka Marie Carmen przedstawia ich Luc Plamondonowi,który prezentuje ich twórcy musicalu Pied de Poule, Marc Drouinowi. To on zaprosił ich do towarzyszenia mu w jego nowej rewii muzycznej pt Live your dressing, gdzie zostają oni Beaux Blonds w 1987 roku.

 

Po powrocie z europejskiej trasy w 1989 roku, trio postanowiło kontynuować swoją karierę muzyczną i nazywają siebie BB. Utwór "Louie" z lipca z wideo towarzyszącym singlowi zajmuje pierwsze miejsca list przebojów . Premiera debiutanckiej płyty, zatytułowanej po prostu " BB ", która zawiera piosenki "Fais attention", "T'es dans la lune", i "Parfum du passé",jest kreacją nowych idoli muzyki pop Quebecu.
 

Trio daje setkę występów w całej prowincji Quebec i występuje przez dziewięć nocy w pierwszej części show Patricka Bruela,w Zenith w Paryżu jesienią 1990 roku. Zdobywają nagrodę Felix jako zespół roku, album z muzyką rock i pop-rock show 1990r. Jesienią 1991 roku, ich debiutancki album otrzymał certyfikat podwójnej platyny (200.000 sprzedanych egzemplarzy) i BB był na listach przebojów z "Snob", tytułowym utworem z nowego albumu, "Donne-moi ma chance" i "Seul au combat".
 

Jesienią 1994 roku zespół wydał trzeci album, który zyskał status złotej kilka tygodni później, a następnie prezentuje serię występów, która prowadzi do koncertu w montrealskim Forum Theatre, 13 maja 1995r. Po zakończeniu działalności grupy na początku 1996 roku, Patrick Bourgeois wydaje dwa albumy ze swoimi piosenkami w 1998 i 2001. Współpracował nad kilkoma projektami równolegle, którym jest także film Karmina w 1996 roku. Inni członkowie grupy pozostają także w muzyce, Jean Francois nagrał solowy album rockowy w 1996 roku, a Alain Lapointe dołączył do grupy Area X przed nagraniem instrumentalnych utworów na płycie "Notre-Dame de Paris" w 2000 roku.
Po ośmiu latach nieobecności, trójka spotkała się na planie kanadyjskiego Idola w grudniu 2003 roku. Postanawiają wznowić karierę i wydają nowy album z akustycznymi akcentami, zatytułowany "Happiness easy" wiosną 2004 roku.
 

Grupa składa się z:
Patrick Bourgeois: śpiew, gitara, bas, instrumenty klawiszowe, programowanie
John Francis: perkusja, instrumenty perkusyjne
Alain Lapointe: instrumenty klawiszowe, gitary, Hammond B-3, fortepian, śpiew 

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Donne-Moi Ma Chance

BB

11.1992

49[10]

-

-

-

-

-

-

-

RCA 101916

-

 

John Carter

 Urodzony w roku 1929 John Carter należy do tego samego pokolenia muzyków, co Miles Davis, czy Ornette Coleman. Podobnie jak oni należy też do reformatorów jazzu, a w zasadzie innowatorów klarnetu. Do czasów Johna Cartera, za nielicznymi wyjątkami, jak Buddy DeFranco, który grał na klarnecie bebop, instrument ten kojarzony był z muzyką swingową, w której święcił największe tryumfy.

 

Carter, początkowo pokrewny w swej muzycznej koncepcji Ornette'owi Colemanowi, wykonywał na klarnecie free jazz. Wówczas, w początku lat 60-tych było to niemal zupełnie nie do pomyślenia. Już bowiem w latach 40-tych klarnet został niemal bezpowrotnie zarzucony na rzecz saksofonów, instrumentów o większych możliwościach wykonawczych, a nadto - jak twierdzili zgodnie muzycy i krytycy jazzowi - bardziej predystynowany do grania nowoczesnej muzyki jazzowej. Carter udowodnił, że niesłusznie jest odbierana należyta rola temu instrumentowi. Wkrótce też znalazł naśladowców, muzyków, którzy na klarnecie grali nowoczesny jazz i jazz awangardowy.
 

Początkowo, w latach 60-tych Carter koncentrował się na graniu free jazzu. W roku 1964, wspólnie z Bobbym Bradfordem utworzył The New Art Jazz Ensamble, niemal bliźniaczy zespół do słynnego kwartetu Ornette'a Colemana, tylko, że zamiast saksofonu altowego używany był klarnet. Z końcem lat 60 przyłączył do zespołów Horace Tapscotta i Arthura Blythe'a, przy czym wydaje się, że szczególnie kontakt z tym pierwszym zaważył na późniejszych koncepcjach stylistycznych Cartera.
 

O ile bowiem możemy mówić, że Carter dokonał przeniesienia klarnetu w czasy i muzykę free jazzu, to najważniejsze osiągnięcia Cartera przypadają na lata późniejsze, szczególnie zaś na lata 80., kiedy to z większymi zespołami rozpoczął tworzenie muzyki, której zamierzeniem było połączenie jazzu, w tym free, z muzyką współczesną oraz afrykańskimi korzeniami, w czym upatrywał sedna współczesnej muzyki amerykańskiej. Całość cyklu składa się z pięciu suit pod wspólnym tytułem: "Roots and Folklore: Episodes in the Development of American Folk Music". W latach 80. utworzył jedyny jak do tej pory jazzowy zespół klarnetowy: Clarinet Summit, w skład którego weszli także David Murray, Alvin Baptiste i Jimmy Hamilton. Również i ta grupa, penetrująca różnorodną stylistykę, została wysoko oceniona przez krytykę.
 

Carter był cenionym instrumentalistą, który pierwszy ukazał jak w nowoczesny sposób grać na klarnecie. Wykazywał w tej grze także wirtuozerską zdolność. Był również cenionym kompozytorem. Można zaryzykować twierdzenie, że cała późniejsza muzyka jazzowa grana na klarnecie, w jakiś sposób sięga do jego dokonań.

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
West Coast Hot	John Carter & Bobby Bradford Quartet	.1969	-	-	Novus 3107-2-N	-
Seeking	John Carter and Bobby Bradford's New Art Jazz Ensemble	.1969	-	-	Revelation 9	-
Flight for Four	John Carter & Bobby Bradford	.1969	-	-	Flying Dutchman 108	-
Self-Determination Music	John Carter & Bobby Bradford	.1970	-	-	Flying Dutchman 128	-
Secrets	John Carter & Bobby Bradford	.1972	-	-	Revelation 18	-
Echoes from Rudolph's, Vol. 1	John Carter	.1977	-	-	Ibedon 1000	-
Variations on Selected Themes for Jazz Quintet	John Carter	.1979	-	-	Moers 2084	-
Tandem 2	John Carter & Bobby Bradford	.1982	-	-	Emanem 4012	-
Night Fire	John Carter	.1980	-	-	Black Saint 120047	-
Tandem 1	John Carter & Bobby Bradford	.1982	-	-	Emanem 4011	-
Comin' On	Bobby Bradford – John Carter Quintet	.1988	-	-	Art 6016	-

Jonathan Cain

Jonathan Cain-ur.26.02.1950r w Chicago;pianista,kompozytor.Znany przede wszystkim jako członek wielu popularnych zespołów takich jak BABY'S,BAD ENGLISH a przede wszystkim JOURNEY.

 

Pierwszy album "Windy city breakdown"[1977;Bearsville] nagrał z własną grupą Jonathan Cain Band.W 1978 roku dołącza do składu Baby' s,w której pozostaje do 1981r.W tym samym roku staje się członkiem Journey nagrywając z nią 4 LP.
W 1988 roku wraz z Johnem Waite [ex Baby' s] zakłada Bad English dla którego pisze większość repertuaru.
 

Od 1995 roku poświęca się działalności solowej.Jego najbardziej znane albumy to:
"Back to the innocence" [1995;Intersound]
"Piano with a view" [1995;Higher Octave]
"Body language" [1997;Higher Octave]
"For a lifetime" [1998;Higher Octave] 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Til' it' s time to say goodbye/Ladie's night	Jonathan Cain	01.1976	-	44[9]	October 1001

Michael Chapman

Ur. 24.01.1941 r. w Leeds w hrabstwie Yorkshire (Anglia). Były nauczyciel rysunku i fotografii. Do czasu wydania w 1968 r. swego debiutanckiego albumu, Rainmaker, znany był jedynie na scenach brytyjskich klubów folkowych.

 

Pierwszy longplay Chapmana był płytą wyjątkową; wyśmienite utwory akustyczne kontrastowały na nim z kilkoma utworami rockowymi. Okazało się, że Chapman jest utalentowanym kompozytorem i gitarzystą. Jego następny album, Fully Qualified Survivor, dostał się do pierwszej 50. brytyjskiej listy przebojów w marcu 1970 r.; zawierał on najlepiej znany utwór Chapmana, "Postcards Of Scarborough". Wśród muzyków towarzyszących mu na tej płycie znalazł się gitarzysta Mick Ronson, którego efektowna gra zaowocowała później zaproszeniem do współpracy z Davidem Bowiem.
Natomiast Chapman podążał dalej swą dość ekscentryczną ścieżką. Po wydaniu czwartego albumu, Wrecked Again, wybrał się ze swym długoletnim współpracownikiem, basistą Rickiem Kempem, w trasę koncertową po USA. Jednak ich spółka rozpadła się po powrocie do Wielkiej Brytanii, kiedy Kemp przystał do zespołu Steeleye Span.
 

W 1973 r. Chapman przeszedł z wytwórni Harvest do Deram; niestety jego produkcje dla tej drugiej firmy nie spełniły nadziei rozbudzonych przez pierwsze albumy. Kolejnym ciosem był upadek wytwórni Criminal Records, która wydała sporo jego nagrań pod koniec lat 70. Chapman zdołał utrzymać swą popularność dzięki koncertom. Doskonałym odzwierciedleniem twórczości Chapmana z przełomu lat 70. i 80. jest album Almost Alone zawierający nowe wersje utworów "Kodak Ghosts", "Northern Lights" i "Dogs Got More Sense".

 Owocem krótkiego okresu odnowienia współpracy z Kempem był singel "All Day, All Night Geordie's Down The Road" (1983). Później Chapman przeszedł do wytwórni Coda i nagrywał muzykę "new age" (podobno nie znosi tej etykietki), prezentując swe wyjątkowe opanowanie gitary. W sierpniu 1991 r. przeszedł atak serca i długotrwałą rehabilitację, ale w 1996 r. zagrał i zaśpiewał na festiwalu Fylde Folk w Lancashire.  

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
It Didn't Work Out / Mozart Lives Upstairs	Michael Chapman	06.1969	-	-	Harvest/EMI HAR 5002	[written by Michael Chapman][produced by Gus Dudgeon]
Banjo Song / Dumplings	Michael Chapman	02.1974	-	-	Deram DM 407	[written by Michael Chapman]
Lovin Dove / Steel Bonnets	Michael Chapman	06.1976	-	-	Decca FR 13658	[written by Michael Chapman][produced by Don Nix]
While Dancing The Pride of Erin / The Man Who Hated Mornings	Michael Chapman	06.1979	-	-	Criminal SWAG 1	[written by Michael Chapman][produced by Michael Chapman, Max Hole]
Blue Season / Theme From The Movie Of The Same Name	Michael Chapman	06.1979	-	-	Criminal SWAG 6

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Rainmaker	Michael Chapman	07.1969	-	-	Harvest/EMI SHVL 755	[produced by Gus Dudgeon]
Fully Qualified Survivor	Michael Chapman	03.1970	45[1]	-	Harvest/EMI SHVL 764	[produced by Gus Dudgeon]
Window	Michael Chapman	.1971	-	-	Harvest/EMI SHVL 798
Wrecked Again	Michael Chapman	.1971	-	-	Harvest/EMI SHVL 786	[produced by Gus Dudgeon]
Deal Gone Down	Michael Chapman	.1974	-	-	Deram SML 1114	[produced by Michael Chapman]
Pleasures of the Street	Michael Chapman	02.1976	-	-	Nova Nova 622321	[produced by Max Hole, Michael Chapman]
Savage Amusement	Michael Chapman	.1976	-	-	Decca SKL 5242	[produced by Don Nix ]
The Man Who Hated Mornings	Michael Chapman	08.1978	-	-	Decca SKL-R 5290	[produced by Max Hole, Michael Chapman ]
Playing Guitar The Easy Way	Michael Chapman	06.1978	-	-	Criminal STEAL 2	[produced by Michael Chapman]
Life On The Ceiling	Michael Chapman	.1979	-	-	Criminal STEAL 5	[produced by Tom Allom]
Looking For Eleven	Michael Chapman	.1980	-	-	Criminal STEAL 9	[produced by Michael Chapman]
Almost Alone	Michael Chapman	11.1981	-	-	Black Crow CRO 202
Original Owners	Michael Chapman & Rick Kemp	03.1984	-	-	Konnexion KOMA 78.80.03	[produced by Jeff Watts]
Catwalk	Michael Chapman	.1987	-	-	Homemade

Nick Cannon

 Nicholas Scott „Nick” Cannon (ur. 8 października 1980r w San Diego) - amerykański aktor, komik i raper.

Urodził się w San Diego w stanie Kalifornia jako syn Beth Gardner i Jamesa Cannona. Był w dużej mierze wychowywany przez swojego dziadka ze strony ojca, którego zarówno on, jak i jego biologiczny ojciec nazywali „tatą”. Dorastał w Bay Vista Housing Projects w Lincoln Park, która jest gangsterskim odcinkiem południowo-wschodniego San Diego. Gdy był nastolatkiem, był związany z gangiem ulicznym „Lincoln Park Bloods”, ale po utracie bliskiego przyjaciela porzucił gang. W 1998 ukończył Monte Vista High School w Spring Valley.

Jako nastolatek występował w grupie rap Da G4 Dope Bomb Squad. W latach 1998-2000 zaczął występować jako nastoletni komik w programie telewizyjnym Nickelodeon All That. Następnie wystąpił w The Nick Cannon Show, Wild 'N Out i America’s Got Talent. Grał w filmach Dobosz (Drumline, 2002), Miłość jest za darmo (Love Don't Cost a Thing, 2003) i Życie na wrotkach (Roll Bounce, 2005). Jako raper wydał w 2003 debiutancki album zatytułowany po prostu Gigolo, współpracując z wokalistą R. Kelly.

W 2006 nagrał single „Dime Piece” i „My Wife” na planowany album Stages, który nigdy nie został wydany.

30 kwietnia 2008 ożenił się z Mariah Carey, z którą ma bliźnięta - syna Scotta i córkę Monroe (ur. 30 kwietnia 2011). W grudniu 2014 wniósł pozew rozwodowy.

 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Feelin' Freaky/Your Pops Don't Like Me (I Really Don't Like This Dude)	Nick Cannon with B2K	08.2003	-	92[3]	Nick/Jive 53 700	[written by R.Kelly][produced by R.Kelly][46[12].R&B Chart]
Gigolo	Nick Cannon feat. R. Kelly	11.2003	-	24[20]	Nick/Jive 56 646	[written by R.Kelly][produced by R.Kelly][21[23].R&B Chart]
Can I Live?	Nick Cannon feat. Anthony Hamilton	07.2005	-	-	Jive 71 422	[written by D. Sherrill, D. Lilly, J. Jones III, N. Cannon][produced by Nick Cannon][85[6].R&B Chart]
Dime Piece	Nick Cannon feat. Izzy	03.2006	-	-	Motown 006 853	[written by Antoine Battle, Elliot Straite, Nick Cannon][produced by Nick Cannon][70[7].R&B Chart]

Albumy
Tytu³	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Nick Cannon	Nick Cannon	12.2003	-	83[10]	Jive 48 500	[produced by Deric Battiste, Just Blaze, Nick Cannon, Sean "P. Diddy" Combs, R. Kelly, James Jones III, Kovas, Darron Lilly, Nick "Fury" Loftin, Poke & Tone, Darren Sherrill, Brian Stanley, Mario "Yellowman" Winans, Zukhan]

Nick Carter

Nickolas Gene Carter (ur. 28 stycznia 1980 roku w Jamestown, w stanie Nowego Jorku) - amerykański muzyk i wokalista muzyki pop, jeden z członków zespołu Backstreet Boys, aktor.
Urodził się 28 stycznia 1980 roku w Jamestown, w stanie Nowy Jork. Swoją przygodę z muzyką rozpoczął pod koniec lat 80. coverami z repertuaru między innymi Billy Joela ("Uptown Girl"), Neila Sedaki ("Breaking Up Is Hard to Do") i Gisele MacKenzie ("Hard to Get"). Niektóre z tych wczesnych wykonań artysty znalazły się na wydanym po latach albumie demo "Before the Backstreet Boys 1989–1993".

 

Swoje początki wiązał z aktorstwem. Zaczął na początku lat 90., choć większą rólką był dopiero udział w hollywódzkiej produkcji "Edward Nożycoręki". W tym samym czasie, wspólnie z przyjaciółmi założył mini grupę wokalną i nawiązał współpracę z managerem Lou Pearlmanem, który z kolei zaproponował, by poszukać czterech lub pięciu chłopaków i stworzyć boysband. Do grupy dołączył wtedy A. J. McLean, Kevin Richardson, a następnie jego kuzyn - Brian Littrell. W ten sposób powstał zespół Backstreet Boys. Mimo, że ich debiutancki singiel zdobył lokalną popularność w rozgłośni radiowej w Orlando – ich startu nie można było jednak nazwać udanym. Przełomem okazało się zaprezentowanie formacji na rynku europejskim. Był rok 1995, a chłopcy osiągnęli niebywały sukces komercyjny. Ale szczyt ich popularności miał przypaść na końcówkę dekady.
 

W 1999 roku wskoczyli na sam szczyt notowania "Najgorętszych Młodych Artystów poniżej 21 Lat" magazynu Teen People, a sam artysta został nazwany Największym Idolem Nastolatków. To samo pismo umieściło go rok później w 50. Najpiękniejszych Ludzi Świata. Na fali tej popularności boysband pojawił się w jednym z odcinków serialu "Sabrina nastoletnia czarownica".
 

W 2002 roku Carter zdecydował się na rozpoczęcie kariery solowej. Jego debiutancki longplay nosił tytuł "Now Or Never". W tym samym roku muzyk głosami czytelników CosmoGirl został nazwany Najseksowniejszym Człowiekiem Świata. Nad swoim drugim krążkiem zaczął pracować w 2003 roku. Sprawę jednak trzeba było odsunąć w czasie z powodu wejścia do studia Backstreet Boys.
Rok później zagrał w horrorze "The Hollow".
 

W październiku 2006 roku razem ze swoim rodzeństwem pojawił się w telewizyjnym show "House of Carters". W programie wystąpiła cała piątka Carterów.
 

W maju następnego roku został wybrany Specjalnym Ambasadorem Roku Delfina. Na rzecz tej akcji nagrał wtedy piosenkę i uczestniczył w spotkaniach promujących przedsięwzięcie w lokalnych szkołach. W tym samym roku zagrał w niezależnym filmie "Fast Glass". Pierwotnie obraz miał trafić do kin w 2008 roku, w końcu jednak trafił na półkę i czeka w kolejce dystrybucyjnej.
Jednym z jego najnowszych dokonań muzycznych było nagranie w 2009 roku duetu z piosenkarką Jennifer Paige. Para zaśpiewała razem utwór "Beautiful Lie".
 

Artysta przyznał się do uzależnienia od alkoholu i narkotyków. Skończył jednak z nałogami, gdy zdiagnozowano u niego zapalenie mięśnia sercowego. Obecnie szczyci się prowadzeniem zdrowego stylu życia – drinki zastąpił uprawianiem sportu, czasem zdarza mu się też grać w gry video. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Help Me	Nick Carter	10.2002	17[8]	-	Jive 9254272	[written by Matthew Gerrard , Michele Vice-Maslin][produced by Matthew Gerrard ]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Now Or Never	Nick Carter	11.2002	91[1]	17[9]	Jive 41828	[gold][produced by Per Aldeheim, Martin Brammer, Gary Clark, Matthew Gerrard, Steve Mac, Max Martin, The Matrix, Rami, Jose Carlose Schwartz, Mark Taylor]

Bill Baxter

Bill Baxter jest francuską grupą składającą się z Joe Coola (perkusja), Louisa Primo (wokal) i Bo Gesture (bas), szczególnie znana ze swojego przeboju singlowego z 1985 roku "Embrasse-moi, idiot!".


 

Grupa podpisała kontrakt z wytwórnią Virgin , która opublikowała ich pierwszy singiel "Petit avec des Grandes oreilles" w 1982 roku, następnie mini-album La Belle vie (który zawiera siedem utworów) w 1983 roku. W 1985 roku Bill Baxter zarejestrował Embrasse-moi, idiot!, musical wyprodukowany przez Patricka Timsita , zainspirowany filmem Billy Wildera . Singiel o tym samym tytule był sukcesem grupy w 1985 roku latem, osiągając 7 pozycję na francuskiej SNEP Singles Chart.
 

W 1987 roku ukazał się singiel "Bienvenue a` Paris" ukazał, który był duetem z londyńskim wokalistą Tippa Irie . W 1990, grupa zdecydowała się wystąpić w programie telewizyjnym Les Guignols de l'Information ,z "Reviens JPP Reviens" i "La Combine a` Nanard".
 

Laurent Ganem (prawdziwe nazwisko: Joe Cool) skomponował również utwór "Plus rien n'est Comme avant", opublikowany na albumie Sylvie Vartan, Sylvie .  

 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Vichy Fraise/ La petite maison	Bill Baxter	09.1983	83[7]	-	-	-	-	-	-	-	Virgin	[written by Monfeuga - Bourichon]
Embrasse-moi idiot/Compter sur ses doigts	Bill Baxter	09.1985	9[27]	-	-	-	-	-	-	-	Virgin 90 191	[written by Laurent Cayrol - François Monfeuga - Laurent Ganem]
Ding dong-Garintro/Le garagiste	Bill Baxter	05.1986	75[16]	-	-	-	-	-	-	-	Virgin 90247	[written by Bill Baxter]
Bienvenue a` Paris (avec Tippa Irie)/Bienvenue a` Paris	Bill Baxter & Tippa Irie	08.1987	26[19]	-	-	-	-	-	-	-	Virgin 90328	[written by Bill Baxter - Tippa Irie]
El Secundo/Je suis merveilleux	Bill Baxter	03.1988	68[9]	-	-	-	-	-	-	-	Virgin 90 380	[written by Bill Baxter]

Camille Bazbaz

 Camille Bazbaz jest wokalistą francusko - libańskim urodzonym w 1967 roku w Suresnes .W szkole średniej, Camille Bazbaz spotkał tych, którzy później stają się członkami grupy Le Cri de la mouche, kwintetu rockowego z końca lat 80-tych, w którym został organistą . Po okresie wpływu punk rocka i muzyki lat 70-tych, zainteresowali się reggae , muzyką soul i bluesem. Zespół rozpadł się na początku 1990 roku i w tym czasie Bazbaz współpracuje z alternatywnym zespołem Les Satellites .

 

Wtedy rozpoczął się okres w środku nurtu głównie hip-hopowego , w tym z Joey Starr , który wydał swój pierwszy solowy album Dubadelik w 1996 roku. Delikatne brzmienie reggae i humor w tekstach oraz wielka energia podczas koncertów stały się jego znakami firmowymi.

 Potem przyszło decydujące spotkanie z reżyserem Pierre Salvadori , dla którego skomponował muzykę do czterech filmów:Comme elle respire w 1997, Les Marchands de sable w 2000, Apre`s vous w 2003 i Hors de prix w 2006r.
Wraz z tym, wydał drugi album, Une envie de chien , historie miłosne opowiedziane z uśmiechem. Potwierdza swój wizerunek na trzecim albumie z 2004 roku Sur le bout de la langue ,która zyskała status Złotej Płyty . 14 lipca 2005r Camille Bazbaz występuje na Festival en Othe .
Bazbaz jest nominowany w kategorii scenie objawienie roku przez Victoires de la Musique 2006.
 

Nagrał część materiału na swój czwarty album Le bonheur fantôme, wydany 21 maja 2007,w Kingston z perkusistą Sly Dunbarem , basistą Robbie Shakespeare i Earlem Smithem na gitarze (ten sam, który towarzyszył Serge Gainsbourgowi na Aux armes etc) dzięki pomocy wielkiego Winstona McAnuffa na Jamajce.
Druga połowa albumu została nagrana we Francji we współpracy ze swoim teamem: Fabrice "CUB1" Colombani, Jérôme Pérez, Yarol Poupaud (FFF), Christiane Prince i Viryane Say .
 

Ten sam Winston McAnuff , kompozytor i legendarny głos reggae Jamajki, nagrał z Bazbaz album A Drop ,jako Winston McAnuff & Bazbaz Orchestra w 2005 roku,wysublimowaną muzykę, wybuchowe spotkanie dwóch muzycznych planet, rock-funk-punkową i roots reggae .
 

Bazbaz jest nominowany w kategorii muzyki filmowej przez Victoires de la Musique 2008 za ścieżkę dźwiękową 'Hors de Prix , filmuu Pierre Salvadori z Gad Elmaleh i Audrey Tautou , wydaną na płycie w grudniu 2006 roku.
 

Od czasu wydania Bonheur fantôme w lecie 2007 roku, Bazbaz jest na trasie koncertowej. Francuska trasa zakończyła się koncertem w Olimpii i La Cigale . La chose , piąty solowy album Bazbaz, sygnowany tym razem pod etykietą Reunion Sakiforecords został wydany w dniu 1 marca 2010r. 

 

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Sur Le Bout De La Langue	Camille Bazbaz	09.2004	81[35]	-	-	-	-	-	-	-	-
Le Bonheur Fantôme	Camille Bazbaz	05.2007	46[17]	-	-	-	-	-	-	-	Columbia 88697098002
La chose	Camille Bazbaz	03.2010	107[5]	-	-	-	-	-	-	-	-
A Drop	Winston McAnuff & The Bazbaz Orchestra	05.2005	173[3]	-	-	-	-	-	-	-	-

Martine Baujoud

 Martine Baujoud , której prawdziwe nazwisko brzmi Martine Braujou, urodziła się w Wogezach, 13 lutego 1943 r., spędziła młodość w Menton. Pod koniec studiów dołączyła do zespołu Johnny Starka w Paryżu, impresaria Mireille Mathieu.
W 1967 roku wydała debiutancką płytkę z "Hey Ma", jedną z jej najlepszych piosenek. W 1968 roku ukazała się druga EP-ka "Dalila",z francuską adaptacją utworu "Delilah" Toma Jonesa. Na początku 1969 roku,wydaje debiutancki album zawierający utwory z jej wcześniejszych singli. 

Zmarła 27 lipca 1990r w Montpellier.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
He m’man - Ma cour des miracles / Heureusement y’a l’amour - Dis mon amour	Martine Baujoud	.1967	-	-	-	-	-	-	-	-	AZ EP 1173
Dalila - Ouvre ton coeur / Monsieur Charlie Chaplin - A` quoi ça sert d’aimer	Martine Baujoud	.1968	-	-	-	-	-	-	-	-	AZ EP 1203
Un dimanche apre`s la fin du monde - De face et de profil / Avec des mots - L’homme en noir	Martine Baujoud	11.1968	49[6]	-	-	-	-	-	-	-	AZ EP 1235
Hier et aujourd'hui / Qu'il se passe quelque chose	Martine Baujoud	.1968	-	-	-	-	-	-	-	-	AZ 10 410	-
Buena sera - Java plus / Pas maintenant - Un jour	Martine Baujoud	.1969	-	-	-	-	-	-	-	-	AZ EP 1283
Dans l'ombre / Qu'est ce que ça peut faire	Martine Baujoud	.1969	-	-	-	-	-	-	-	-	AZ 28 100
Albumy

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Martine Baujoud

Martine Baujoud

12.1968

1[29]

-

-

-

-

-

-

-

AZ STEC 53

Rolf Bauer

Rolf Bauer (ur 3 sierpnia 1938r w Neunkirchen , Saarland ) to niemiecki muzyk , kompozytor i aktor .
Urodzony w Saarze, lekcje gry na gitarze pobierał w wieku 14 lat. Rok później rozpoczął praktykę jako mechanik, ale potem przypomniał sobie swoją artystyczną pasję i rozpoczął studia na Uniwersytecie Muzyki i Sztuk Scenicznych w pobliskim Saarbrücken. W 1958 r. kontynuował kurs aktorski w Seminarium Maxa Reinhardta w Wiedniu . W następnym roku kontynuował naukę w szkole im. Fritza Kirchhoffa w Berlinie.

 Na początku lat 60-tych Bauer początkowo koncentrował się na sztukach performatywnych, a w 1961 roku założył kabaret „Die Brennnessel”. W tym samym czasie dostarczył do kinowego melodramatu Riviera-Story własną piosenkę, Liebelei , swój pierwszy wkład w film.Liebelei osiągnął najwyższą pozycję na włoskich listach przebojów w 1962 roku.

W 1963 roku Rolf Bauer dołączył do berlińskiego kabaretu „ Die Wühlmäuse ”, któremu pozostał wierny do 1972 roku. Z boku stworzył drugi filar zawodowy, został nauczycielem muzyki rockowej i założył własne studio nagrań w 1965 roku. W 1968 roku Bauer po raz pierwszy zetknął się z filmem. Dostał drugoplanowe role w komediowym   Quartet in Bed. W tym samym czasie Bauer mógł współpracować ze swoim kolegą kompozytorem Horstem A.Hassem przez poprzedni rok (1967) w odpowiedzi na wojnę sześciodniową.Hurrapatriotyczny film wojenny  Schatten über Tiran- Kommando Sinai, nakręcony w Izraelu, zawierał jego pierwszą kompozycję filmową.

Na początku lat 70-tychRolf Bauer dostarczył muzykę filmową do serii filmów soft porno, takich jak Liebesmarkt in Dänemark, Die goldene Banane von Bad Porno, Der lüsterne Türke i Und mehrmals täglich quietschen die Matratzen . Brał też udział w dwóch z tych filmów, ale z czasem Bauer zaniedbał swoje aktorskie ambicje, aż po 1980 roku przestał występować przed kamerą. Od połowy lat 70-tych pojawiały się zlecenia kompozytorskie z telewizji. Tutaj napisał m.in. muzykę do serialu komediowego  Didi – Der Untermieter ze swoim starym szefem Hallervorden oraz do popularnego wieczornego serialu ARD Drei Damen vom Grill, motywem przewodnim tej serii była już ścieżka dźwiękowa do miękkiego filmu erotycznego  Das sündige Bett z 1973 roku . Bauer jest żonaty z Renate Bauer , byłą prezenterką programu SFB .

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Leibelei

Rolf Bauer

08.1961

51[5]

-

-

-

-

-

-

-

Hansa 19 222 AT

 

Carol Bailey

Kariera Carol Bailey przypomina w wielu punktach Joy Salinas , miała swoje pierwsze sukcesy na początku lat dziewięćdziesiątych, w typowym włoskim stylu garażowym co było bardzo modne w 1992 roku.
Piosenka Understand Me, wydana we Włoszech przez wytwórnię DFC była wielkim hitem w klubach Europy, licencjonowana na przykład w Belgii pod etykietą "Music Man" i we Francji pod nazwą wytwórni Happy Music, gdzie znalazła się w pierwszej 30-ce listy przebojów klubowych na początku stycznia 1993 roku. Single wydane w 1993 roku były w tym samym stylu, ale rok 1994 był rokiem zmiany: Carol Bailey zostawiła styl garażowy i zaczęła śpiewać Eurodance!

 

Z pomocą włoskich producentów G.Trivellato i G.Sachetto oraz zespołu Alex Party ,nagranie Feel It wielkim hitem w całej Europie, w typowym stylu italian dance. Została wydana przez słynne wytwornie jak Multiply w Wielkiej Brytanii i Scorpio Music we Francji, gdzie dotarł w tym czasie do 30-ki najlepszych przebojów klubowych.
 

1995 był wspaniałym rokiem dla Alex Party, który miał wiele sukcesów z własnymi hitami i Livin Joy, ale wyprodukowali także nową piosenkę dla Carol Bailey, Fever, w której możemy łatwo rozpoznać "dotyk Alex Party". Następne piosenki I Cant Make You Love Me i Under My Skin miały mniejsze sukcesy, ale jeszcze dalej były rozpowszechniane w innych krajach, nadal we Francji przez Scorpio.  

 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Fever	Carol Bailey	.1995	-	-	-	-	-	-	-	20	Scorpio Music 192 031-1	-
I can't make u love me	Carol Bailey	.1996	-	-	-	-	-	-	-	19	TIME TIME 064	-
Under my skin	Carol Bailey	.1996	-	-	-	-	-	-	-	15	Scorpio Music 192 281.1	-

 

Didi Balboni

 Didi Balboni ( ur. 29 grudzień 1947r, Cento ) to włoska piosenkarka   pop   , która miała pewien rozgłos na początku lat sześćdziesiątych.   Nagrywała dla Edibi . Jego repertuar był oparty na repertuarze tradycyjnym, ale obejmował też z modne tańce w tamtych czasach, zwłaszcza twist , surf rock , hully gully.


Rozpoczęła swoją działalność w bardzo młodym wieku jako piosenkarka tańcząca w salach tanecznych. Została odkryta, gdy była na wakacjach w Turynie , a premierę w telewizji przeprowadziła spikerka Gabriella Farinon .
 
Na małym ekranie zadebiutowała piosenką Cioffi-Pagano Tuffiamoci , umieszczoną w programie muzycznym Follie d'estate . Zasięg telewizji - występ w show Teatro 10 , w którym została dowcipnie wprowadzona przez Lelio Luttazzi  - pozwolił jej zostać asystentką , stanowisko piastowała do 1966 roku , w ramach programu telewizyjnego quizu z Mike Bongiorno ,La fiera dei sogni  .

W tym samym okresie obecna w czasopismach młodzieżowych jako dziewczyna wizerunek znanej marki lodów.

Jej piosenka Ma-mandolin autorstwa Alberto Testa i Giampiero Boneschi (później również wykonywana przez Jula de Palma ) została wykorzystana jako piosenka przewodnia w programie telewizyjnym   Stasera canzoni.  W 2019 roku nagrała „Se tonera sono qui” Luigiego Tenco zawarte w kompilacji „Il Regno di Luigi” wydanej przez wytwórnię Lavocedelledonne.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Tuffiamoci / Non Mi Guardi Mai	Didi Balboni	.1963	-	-	-	-	-	-	-	32	Edibi EDB 11011	[written by Cioffi,A - Pagano,M]
Unico	Didi Balboni	.1965	-	-	-	-	-	-	-	35	-	[written by Modesti,V]

 

Axel Bauer

 Axel Bauer (ur. 7 kwietnia 1961r w Paryżu ) to francuski piosenkarz. W 2001 roku jego duet z francuską piosenkarką Zazie "A` ma place", osiągnął czwarte miejsce na francuskich listach przebojów.

 

Pierwszy krok Bauera w muzyce pierwszy przyszedł z wydaniem "Cargo de Nuit" w 1983 roku, wideo w reżyserii kontrowersyjnego reżysera Jean-Baptiste Mondino ,pokazany po raz pierwszy we francuskiej wersji MTV w 1984 roku. Roger Daltrey z The Who ,zrealizował ponowne nagranie piosenki.
Udało mu się podpisać umowę z EMI, i stał się pierwszym francuskim artystą, nagrywajacym w Londynie dla tej wytwórni. 

Pierwszy album jako część umowy, "Les Nouveaux Seigneurs", miał skromny sukces, ale brak rozpowszechniania przez rozgłośnie radiowe utrudnił jego sprzedaż. Bauer zniknął ze sceny muzycznej, dopóki nie wydał "Sentinelles", w 1990 roku, jeden z jego singli, "Turn Off The Light",zdobył miano Złotej Płyty.
 

Po krótkim okresie koncertowania, Bauer ponownie zniknął z francuskiej muzyki, przed wydaniem "Simple Mortel" pod koniec 1990r, odnosząc sukces komercyjny.
 

Album "Personne n'est parfait", z którego pochodzi duet z gwiazdą pop Zazie, "A ma place",i utwór tytułowy wydany został na singlach w 2001 roku. "A ma place" sprzedał się w 800.000 egzemplarzy, a albumu w 170.000 sztuk (dotarł do Top 20).
Bauer wydał swoją pierwszą kompilację "best-of" w 2003 roku i nagrał nowy album, "Wild Cowboy " w 2006 roku. 

 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Cargo	Axel Bauer	03.1984	4[25]	-	-	-	-	-	-	-	Mondio Music / Vogue 101842	[written by Axel Bauer - Michel Eli]
Phantasmes	Axel Bauer	11.1984	10[18]	-	-	-	-	-	-	-	Mondio Music / Vogue 101017	[written by Axel Bauer - Michel Eli]
Jessy/Le tunnel	Axel Bauer	05.1987	84[7]	-	-	-	-	-	-	-	EMI 2017586 (EMI)	[written by Axel Bauer - Michel Eli]
Le jardin sauvage/Dancing to the light	Axel Bauer	05.1988	89[1]	-	-	-	-	-	-	-	Pathé 2021627	[written by Axel Bauer - Michel Eli]
L’arc-en-ciel	Axel Bauer	07.1989	96[2]	-	-	-	-	-	-	-	-
Éteins la lumie`re/Salam	Axel Bauer	04.1992	13[16]	-	-	-	-	-	-	-	Mercury 868 860-7	[written by Axel Bauer]
Personne N'est Parfait	Axel Bauer	10.2000	34[16]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Axel Bauer,Ilhem Kadid]
A Ma Place	Axel Bauer & Zazie	05.2001	6[32]	-	-	-	-	-	-	-	Mercury 572 941-2	[written by Zazie, Axel Bauer ]
Mens-Moi	Axel Bauer	01.2002	56[5]	-	-	-	-	-	-	-	Mercury 588 877-6	[written by Axel Bauer,Juan Tamayo]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Personne N'est Parfait	Axel Bauer	05.2001	19[39]	-	-	-	-	-	-	-	Mercury 542 873-2	-
La Désintégrale	Axel Bauer	04.2003	34[1]	94[2]	-	-	-	-	-	-	Mercury 077 019-2	-
Bad Cowboy	Axel Bauer	04.2006	79[8]	-	-	-	-	-	-	-	-	-

Lucio Battisti

 Lucio Battisti (ur. 5 marca 1943 w Poggio Bustone, prowincja Rieti, region Lacjum, zm. 9 września 1998 w Mediolanie) – włoski piosenkarz i śpiewający autor.
Lucio Battisti należał do tych autorów i kompozytorów, którzy wywarli wpływ na włoską muzykę pop na przestrzeni całej jej historii.Lucio Battisti rozpoczął swoją działalność muzyczną w latach sześćdziesiątych tworząc lokalne grupy muzyczne zarówno w Rzymie jak i w Mediolanie czy w Neapolu.W 1970 roku bierze udział w festiwalu w San Remo i jego utwór "Przygoda" zyskuje spor uznanie. Przełomowy był jednak utwór "Acqua azzurra, acqua chiara" dzięki, któremu wygrał Festivalbar.

 

W połowie lat 70-tych rytmy jego muzyki przenika wszechobecne wówczas disco. Jednak próba zrobienia kariery w Stanach Zjednoczonych nie powiodła się. Na początku lat 80-tych rozpada się duet z Mogolem i rozpoczyna się kolejny, nieco już odmienny okres w jego działalności twórczej.
 

Lucio Battisti wydał w sumie 18 albumów w ojczystym kraju (w latach 1969-1994). Kilka jego albumów ukazało się ponadto w Hiszpanii, a jeden w Wielkiej Brytanii. Lucio Battisti zyskał rozgłos jako niezwykle skromny artysta – w czasie swej pełnej sukcesów kariery piosenkarskiej występował stosunkowo niewiele, a po 1976 roku zrezygnował w ogóle z publicznych występów i skupił się wyłącznie na pracy studyjnej nagrywając kolejne albumy. Artysta umiera w 1998 roku, po jego śmierci ukazują się jeszcze niepublikowane dotąd utwory.

Battisti urodził się w Poggio Bustone , mieście w prowincji Rieti (płn. Lazio ) i przeniósł się z rodziną do Rzymu w 1950 roku. Samouk gitarzysta, Battisti zadebiutował jako muzyk w latach 60-tych, występując w lokalnych zespołach w Rzymie, Neapolu , a później w Mediolanie , gdzie dołączył do I Campioni (The Champions), zespół towarzyszacy ówczesnemu słynnemu piosenkarzowi Tony'emu Dallarowi .Podróżował po Niemczech i Anglii,pracując jako muzyk, gdzie wchłaniał muzykę Boba Dylana , The Beatles , The Rolling Stones , The Animals , Jimi Hendrixa , blues i soul - między innymi - którą później wprowadził do włoskiej muzyki pop.
 

W Mediolanie znalazł poparcie francuskiego łowcy talentów, Christine Leroux, która pracowała dla wytwórni muzycznej Ricordi . Pod skrzydłami Leroux, Battisti napisał trzy spore hity w 1966 roku dla innych artystów ("Per una lir" dla Ribelli, "Dolce di giorno" dla Dik Dik i "Uno in piu" dla Riki Maiocchi). Leroux poznała Battistiego z tekściarzem Giulio Rapetti, znanym lepiej jako Mogol,który namówił Ricordi, aby Battisti śpiewał swoje własne piosenki: głos Battisti stał się główną jego siłą . Jako piosenkarz, zadebiutował z piosenką " Per una lira " w 1966 roku: mimo niewielkiego sukcesu (! tylko 520 sprzedanych egzemplarzy we Włoszech ), pozwoliło mu to rozpocząć budowanie swojej kariery jako piosenkarza.
 

Battisti nadal pisał dla innych, w latach 60-tych: USA grupa rockowa The Grass Roots wylansowała hit dla Stateside jedną z kompozycji Battisti " Balla Linda ", tłumaczone jako " Bella Linda ".Z tym samym utworem, Battisti sklasyfikowany został na czwartym miejscu w Cantagiro , popularnego wówczas włoskiego konkursu muzycznego.W 1969 roku kolejny singiel kompozycji Battisti " Il Paradiso ", stał się hitem w Wielkiej Brytanii, gdy nagrała utwór grupa Amen Corner jako " If Paradise Is) Half As Nice ", trafiając pierwsze miejsce na liście singli. W tym samym czasie inny zespół angielski, The Hollies nagrał piosenkę Battisti w języku włoskim, " Non Prego per me".
 

W tym samym roku Battisti wziął udział w Festiwalu Sanremo z piosenką " Un'avventura ", a jego popularność zaczęła się zwiększać. Jego pierwszym wielkim hitem był utwór " Acqua Azzurra, acqua chiara ", który wygrał Festivalbar . W tym samym roku, Ricordi wydaje debiutancki album piosenkarza. Podczas tego udanego roku poznał Grazię Letizię Veronese, z którą później ożenił się i mieszkał aż do śmierci.
Tworząc silny i bardzo udany duet z tekściarzem Mogolem, Battisti nadal wydaje solowe albumy regularnie w latach 70-tych: niemal w każdym przypadku docierając do najwyższych miejsc w kraju na listach przebojów, i są uznawane za klasykę włoskiej muzyki pop (" musica leggera "). Stał się również popularną postacią telewizyjną.
 

W 1970 roku Battisti wygrał Festivalbar po raz drugi z rzędu piosenką " Fiori Rosa, fiori di Pesco " i zaczął współpracować z Miną , która zaśpiewała kilka najlepszych utworów spółki Mogol-Battisti. W grudniu Ricordi wydała drugi longplay Battisti " Emozioni ", który był komplikacją poprzednio wydanych singli. Battisti był naprawdę wściekły o to, jak potraktowano jego album koncepcyjny o nazwie Amore e non amore, ale jego wytwórnia postanowiła wydać kompilację zamiast albumu, który został uznany za zbyt eksperymentalny i zaawansowany dla włoskiej publiczności.
Amore e non amore w końcu został wydany w lipcu 1971 roku, ale w celu zachowania swobody twórczej, Battisti i Mogol przenieśli się do Numero Uno , jednej z pierwszych włoskich niezależnych wytwórni płytowych, założonej jesienią 1969 roku.
 

Nowa wytwórnia wydała Umanamente Uomo: il sogno (1972),po czym następuje jeszcze większy sukces albumu Il mio canto libero (1972). Ten ostatni wieńczył szczyty włoskich przebojów przez 8 tygodni: jedna z jego piosenek - "Io vorrei, non vorrei, ma se vuoi"- została później nagrana przez Micka Ronsona z tekstem przetłumaczonym przez Davida Bowiego , jako  

" Music Is Lethal "(na płycie Slaughter on 10th Avenue ). Piosenka "Il Mio Canto Libero" pozostała jedną z najpopularniejszych piosenek w historii Włoch. Kolejnym udanym albumem była płyta Il nostro caro Angelo (1973).
Anima Latina (1974) jest uważane za najbardziej złożone i wielowarstwowe dzieło Battisti,które pozostawało przez 13 tygodni jako numer jeden na włoskich listach przebojów.
La batteria, il contrabbasso, eccetera , wydany w 1976 roku i zawierający przebój " Ancora tu " był jeszcze większym sukcesem, wieloma z tych piosenek zainteresował się ówczesny wschodzących świat disco , który miał duży wpływ na jego trzy następne albumy.
 

W 1977 roku wydał Io Tu noi tutti . Przeniósł się do Los Angeles, i wydał album,Images, który zawiera niektóre z jego największych hitów ponownie nagrane w języku angielskim. Jednak próba nawiązania do jego europejskiego sukcesu w Stanach Zjednoczonych nie powiodła się. W 1978 roku Battisti wydał Una donna na Amico : nagrany w Londynie, a wyprodukowany przez Geoffa Westley'a, to jego najlepiej sprzedający się LP w historii. Następnie w 1980 ukazał się Una giornata uggiosa , wyprodukowany przez ten sam zespół. Zawierał on ostatni wielki sukces Battisti, " Con il nastro rosa ".
Battisti był raczej nieśmiałą osobą, zawsze niechętnie mówiącej o sobie i swojej pracy. W 1980 roku oświadczył, że zaprzestaje publicznych wystąpień. Czasami bardzo rzadko, pojawiał się jako gość telewizji w innych krajach takich jak Francja, Szwajcaria i Niemcy, ale dopiero po 1982 roku jego przyrzeczenie można uznać za całkowicie spełnione.
 

W 1981 roku Battisti przerwał współpracę z Mogolem, przechodząc do bardziej eksperymentalnych, czasami dziwnych inspiracji, często opartych na elektronicznych instrumentach. LP z jego "drugiego okresu", E Gia z roku 1982 (z tekstami jego żony), bardzo różnie przyjmowany zarówno krytyków i publiczność. Mogol rozpoczął pracę z Riccardo Cocciante w 1990 roku, oświadczył, że nie słuchał płyt Battisti przez wiele lat.
 

Od 1986 roku, począwszy od Don Giovanni , do 1994 roku, teksty piosenek na albumach Battisti zostały napisane przez poetę Pasquale Panellę. Don Giovanni był powrotem do klasycznych melodii z tekstami, które zdaniem niektórych są dziwne i często pozornie bezsensowne.
 

Następny L'apparenza (1988),zawierajacy raczej mało zrozumiałe teksty, miał mniejszy sukces niż Don Giovanni na listach przebojów, jak również w sprzedaży. La Sposa occidentale (1990) został wydany dla KNB , i oznaczał kolejny spadek sprzedaży i sukcesów.Spadająca sprzedaż nie była problemem dla Battisti: Mówiono, że w latach 90-tych zarabiał 4-5 miliardów lirów rocznie (około 3 milionów euro w 2006 r.) wyłącznie z praw autorskich swoich piosenek z wcześniejszych dekad.
Ostatnimi albumami Battisti były Cosa succedera` alla ragazza (1992) i Hegel (1994).
 

W dniu 9 września 1998, Battisti zmarł w szpitalu w Mediolanie. The New York Times powiedział, że przyczyną był rak.Wiadomość została natychmiast przekazana przez media i rozeszła się szybko po całym kraju, generując bezprecedensową falę emocji . Później został pochowany na cmentarzu w Molteno , miasta, gdzie spędził swoje ostatnie lata wraz z rodziną, z dala od cyrku show-biznesu. 

 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Prigioniero del mondo/Balla Linda	Lucio Battisti	.1968	-	-	-	-	-	-	-	17;B:15	Ricordi SRL 10495	[written by Mogol,Lucio Battisti]
Un'avventura/Non e` Francesca	Lucio Battisti	.1969	-	-	-	-	-	-	-	14	Ricordi SRL 10529	[written by Mogol,Lucio Battisti]
Dieci ragazze/Acqua azzurra, acqua chiara	Lucio Battisti	.1969	-	-	-	-	-	-	-	3	Ricordi SRL 10538	[written by Mogol,Lucio Battisti]
Mi ritorni in mente/7 e 40	Lucio Battisti	.1969	-	-	-	-	-	-	-	1	Ricordi SRL 10567	[written by Mogol,Lucio Battisti]
Fiori rosa, fiori di pesco/Il tempo di morire	Lucio Battisti	.1970	-	-	-	-	-	-	-	2	Ricordi SRL 10593	[written by Mogol,Lucio Battisti]
Anna/Emozioni	Lucio Battisti	.1970	-	-	-	-	-	-	-	1	Ricordi SRL 10614	[written by Mogol,Lucio Battisti]
Pensieri e parole/Insieme a te sto bene	Lucio Battisti	.1971	-	-	-	-	-	-	-	1	Ricordi SRL 10612	[written by Mogol,Lucio Battisti]
Dio mio no/Era	Lucio Battisti	.1971	-	-	-	-	-	-	-	5	Ricordi SRL 10637	[written by Mogol,Lucio Battisti]
Le tre verita/Supermarket	Lucio Battisti	.1971	-	-	-	-	-	-	-	9	Ricordi SRL 10657	[written by Mogol,Lucio Battisti]
La canzone del Sole/Anche per te	Lucio Battisti	.1971	-	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno ZN 50132	[written by Mogol,Lucio Battisti]
Elena no/Una	Lucio Battisti	.1972	-	-	-	-	-	-	-	21	Ricordi SRL 10666	[written by Mogol,Lucio Battisti]
I giardini di Marzo/Comunque bella	Lucio Battisti	.1972	-	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno ZN 50144	[written by Mogol,Lucio Battisti]
Il mio canto libero/Confusione	Lucio Battisti	.1972	-	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno ZN 50267	[written by Mogol,Lucio Battisti]
La collina dei ciliegi/Il nostro caro angelo	Lucio Battisti	.1973	-	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno ZN 50316	[written by Mogol,Lucio Battisti]
Ancora tu/Dove arriva quel cespuglio	Lucio Battisti	.1976	-	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno ZN 50345	[written by Mogol,Lucio Battisti]
Amarsi un po'/Si`, viaggiare	Lucio Battisti	.1977	-	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno ZBN 7004	[written by Mogol,Lucio Battisti]
Una donna per amico/Nessun dolore	Lucio Battisti	02.1979	52[4]	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno ZBN 7110	[written by Mogol,Lucio Battisti]
Una giornata uggiosa/Con il nastro rosa	Lucio Battisti	.1980	-	-	-	-	-	-	-	2	Numero Uno ZBN 7178	[written by Mogol,Lucio Battisti]
E gia`/Straniero	Lucio Battisti	.1982	-	-	-	-	-	-	-	6	Numero Uno ZBN 7287	[written by Velezia,Lucio Battisti]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Lucio Battisti	Lucio Battisti	03.1969	-	-	-	-	-	-	-	1	Ricordi SMRL 6063	[produced by Lucio Battisti, Mogol]
Emozioni	Lucio Battisti	12.1970	-	-	-	-	-	-	-	1	Ricordi SMRL 6079	[produced by Lucio Battisti, Mogol]
Amore e non amore	Lucio Battisti	07.1971	-	-	-	-	-	-	-	1	Ricordi SMRL 6074	[produced by Lucio Battisti, Mogol]
Lucio Battisti vol. 4	Lucio Battisti	10.1971	-	-	-	-	-	-	-	4	Ricordi SMRL 6091	[produced by Lucio Battisti, Mogol]
Umanamente uomo: il sogno	Lucio Battisti	04.1972	-	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno ZSLN 55060	[produced by Lucio Battisti]
Il mio canto libero	Lucio Battisti	11.1972	-	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno DZSLN 55156	[produced by Lucio Battisti]
Il nostro caro angelo	Lucio Battisti	09.1973	-	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno DZSLN 55660	[produced by Lucio Battisti, Mogol]
Anima latina	Lucio Battisti	12.1974	-	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno DZSLN 55675	[produced by Lucio Battisti, Mogol]
Lucio Battisti, la batteria, il contrabbasso, eccetera	Lucio Battisti	01.1976	-	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno ZSLN 55685	[produced by Lucio Battisti, Mogol]
Io tu noi tutti	Lucio Battisti	03.1977	-	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno ZPLN 34006	[produced by Lucio Battisti, Bones Howe]
Images	Lucio Battisti	09.1977	-	-	-	-	-	-	-	11	RCA, PL 11839	[produced by Lucio Battisti, Bones Howe, Joe Reisman]
Una donna per amico	Lucio Battisti	12.1978	22[12]	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno ZPLN 34036	[produced by Geoff Westley]
Una giornata uggiosa	Lucio Battisti	01.1980	-	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno ZPLN 34084	[produced by Geoff Westley]
E gia`	Lucio Battisti	09.1982	-	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno ZPLN 34182	[produced by Greg Walsh]
Don Giovanni	Lucio Battisti	03.1986	-	-	-	-	-	-	-	1	Numero Uno PL 70991	[produced by Greg Walsh]
L'apparenza	Lucio Battisti	10.1988	-	-	-	-	-	-	-	2	Numero Uno PL 71850	[produced by Robin Smith]
La sposa occidentale	Lucio Battisti	09.1990	-	-	-	-	-	-	-	3	CBS 466727 1	[produced by Greg Walsh]
Cosa succedera` alla ragazza	Lucio Battisti	10.1992	-	-	-	-	-	-	-	5	Sony / Columbia, 472328 1	[produced by Andy Duncan]
Hegel	Lucio Battisti	09.1994	-	-	-	-	-	-	-	5	Numero Uno 74321 22916 2	[produced by Andy Duncan]