Sex Pistols

Od kilku lat grupy punkowe cbraz śmielej przemierzają krajowe estrady. Jedna z nich doczekała się nawet "czwórki" ,w -Tonpressie. Trudno się dziwić, że z miesiąca, na miesiąc wzrasta u nas zainteresowanie pionierami muzycznego ruchu punks. The Sex Pistols zajmują wśród nich pozycję wyjątkową. Ta właśnie grupa daia początek eksplozji, która na tak szeroką skalę objęła Zjednoczone Królestwo, a z czasem również inne kraje. Nie przeczę, ze przed Pistoletami, nawet w samej Anglii, działały zespoły punkowe, ale dopiero podopieczni Malcolma MacLarena przetarli szlak, którym podążyły całe zastępy zbuntowanych nastolatków.

Kilku nieopierzonych londyńczyków z The Sex Pistols trafiło - i to trzeba przyznać - na grunt wyjątkowo im sprzyjający. Podatny na anarchizujące hasła i przyjmujący wszelkie formy sprzeciwu wobec ustalonych norm etycznych l obyczajowych. Ale, czy sami, bez pomocnych im mecenasów, potrafiliby te sprzyjające okoliczności wykorzystać? Można mieć wątpliwości Ale zacznijmy te historię od samego początku...

Człowiekiem, który wymyślił i stworzył The Sex Pistols był Malcolm McLaren - menażer, jakiego Anglia nie miała od czasu Briana Epsteina. Ten pewny siebie, ambitny i diabelsko sprytny młodzieniec, bez większych trudności zabłysnął w środowisku studenckim Croydon. Od małego miał artystyczne clągotki, toteż studiował w Goldsmith College Of Art, a następnie na Uniwersytecie w Londynie. Malcolm nie ukrywał swoich rozbudzonych ambicji politycznych. Miał sentyment do lewicowej ekstremy, toteż nie zabrakło go podczas studenckich demonstracji w Paryżu, w 1968 r. Po powrocie do oj czyzny brał także udział w akcjach protestacyjnych w Londynie. Pozując na współczesnego Robin Hooda, trafił wreszcie na pierwsze strony gazet. Stało się to wówczas, kiedy "pożyczone" zabawki z domu towarowego Selfridge'a rozdawał biednym dzieciom. Nie trzeba chyba dodawać, że cieszył się od tej pory sporą "sympatią" londyńskiej policji, Nie myślał wylądować w pudle, toteż zmienił taktykę działania. A, że znał doskonale upodobania nastolatów, ich język i muzykę, nie miał większych trudności z pozyskaniem punków. Postawił na sklep, a właściwie awangardowy boutique, który początkowo nazwał "Let It Rook", by następnie przemianować go na "Sex". Swój kramik na Kings Road, MacLaren traktował jako coś tymczasowego. Był on czymś w rodzaju przynęty, do której garnąć miały się twórczo niespokojne Indywidualności rockowego podziemia. Myśl o stworzeniu wystrzałowej kapeli nie dawała mu spokoju. Kiedy w 1974 r. przyleciał do Anglii zespół The New York Dolls, nasz bohater nie mógł się z nim rozstać i bez wahania zabrał się z grupą do Nowego Jorku. Jej dni były już niestety policzone. MacLaren powrócił do Londynu, będąc pewnym, że w jego zespole zagrają chłopcy z "Sexu"...
 
Glen Matlock nauczył się grać na basie w szkole. Kiedy miał dosyć muzyki, kopał piłkę z Paulem Cookiem i Steve Jonesem. Największym jednak zmartwieniem Glena był ciągły brak forsy. Kombinował jak tylko potrafił, a sklepik Malcolma był dla niego zbawieniem. Przychodził do "Sexu" w każdą sobotę przez dwa lata i dorabiał sobie jako sprzedawca. Zaprzyjaźnił się wtedy z Siouxsie, Mickiem Jonesem i wieloma innymi, późniejszymi gwiazdami punk-rocka. Matlock nie myślał wówczas o stworzeniu zespołu. Przede wszystkim chciał dalej się uczyć. Zdał nawet egzaminy do St. Martin's School Of Art. Ale co z tego, muzyka w końcu zwyciężyła. Znalazł się w grupie Swankers, obok gitarzysty Wally Nightingale'a oraz wspomnianych wcześniej, Jonesa i Cooka. Kwartet wystartował w lecie 1974 r. pod "opieką" MacLarena. W repertuarze kapeli dominowały stare kawałki The Small Faces i innych grup z połowy lat 60-tych. Muzycy Swankers wydawali się być zafascynowani Modsami, a to zdaniem Malcolma nie wróżyło im kariery, Najbardziej drażnił MacLarena brak mocnych tekstów i lidera o predyspozycjach idola. Bardzo prędko zwolnił więc Nightingale'a, no którym słuch potem zaginął. Krążyła jedynie plotka, że występuje pod pseudonimem... Elvis Costello.

Drugim ruchem Malcolma było zamieszczenie ogłoszenia w tygodniku "Melody Maker". Tekst ograniczył się do jednego zdania - "gitarzysta do lat 20 pilnie poszukiwany". Ostatecznie przyjął dwóch - Nicka Kenta i Steve'a New. Przy basie pozostał Glen, Cook zasiadał przy perkusji, a jedynie Jones, który nie miał wyglądu wokalisty, zmuszony był przejść skrócony kurs nauki gry na gitarze. Do kompletu brakowało więc chłopaka dającego głos. Malcolm zwrócił się o pomoc do swojego przyjaciela, niejakiego Bernie Rhodesa, który zanim wylansował The Clash, dostarczał MacLarenowi do sklepu podkoszulki. Bernie spisał się na medal, wskazując na Johna Lydona. Ten, co prawda nigdy w życiu nie śpiewał, ale dla spryciarza z Finsbury Park sztuka wokalna nie mogła stanowić żadnego problemu...

Sextet The Sex Pistols działał od sierpnia do listopada 1975 r. Jego bazą była najbardziej rozrywkowa dzielnica Londynu-Soho, a konkretnie obskurny lokal, kupiony przez Malcolma za jedyne tysiąc funtów. Nad piwnicą pełną szczurów chłopcy urządzili sobie studio, za którego, ścianą zamieszkali Matlock z Jonesem. Pierwszy koncert The Sex Pistols miał miejsce -w St. Martin's School Of Art w listopadzie 1975 r. Pistolety rozgrzewały wówczas publikę przez kwadrans, aż do chwili wejścia na scenę zespołu Bazooka Joe. Kolejnego wieczora towarzyszyły znów kapeli Rogolator w Central School Of Art. Te próbne galopy przydały się chłopcom, ale MacLaren ciągle nie był zadowolony. Postanowił zmniejszyć skład do kwartetu. Nick Kent zasilił wkrótce The Subterraneans, aż trafił wreszcie do redakcji tygodnika "New Musical Express". Steve New do tego stopnia przeżył rozstanie z kumplami, że na przeciąg dwóch lat wycofał się zupełnie z punkowej sceny. Pozostali: Rotten Jones, Cook i Matlock, trzymali się razem do lutego 1977 r.

W początkowym okresie The Sex Pistols grał głównie w college'ach oraz w salach typu: Nashville Booms, czy Marquee Club. Zawsze jako "dodatkowa atrakcja" wieczoru. Za gwiazdę koncertu robił po raz pierwszy w dniu 6 lipca 1976 r., a wydarzenie to miało miejsce w "The 100 Club". Zdaniem Rona Wattsa, szefa "setki", owej pamiętnej nocy narodziła się na Wyspach nowa fala (?). Pistolety zdobyły sobie z miejsca poklask u londyńskich punków. Grupa bała się jednak wytknąć nosa poza stolicę. Każda próba opuszczenia miasta mogła skończyć się tragicznie. Ze skinheadami nie było żartów. Z dwojga złego woleli wybrać się do... Paryża, gdzie na festiwalu punkowym spotkali się z doskonałym przyjęciem. Również w sierpniu 1976 r. wystąpili w Islington, wraz z The Clash i Buzzcocks.


Tymczasem MacLaren szykował się do kolejnego skoku. Ten urodzony anarchista, postanowił konsekwentnie realizować swoją koncepcję niszczenia. Za cel obrał sobie wielkie kompanie płytowe, które zarówno dla niego, jak i Rhodesa, symbolizowały konsumpcyjny model społeczeństwa kapitalistycznego Taktyka szoku, prowokowanie skandalu, znieważanie świętości - wszystkie te elementy walki, przeplatały się z agitacjami i anarchistycznymi hasłami, głoszonymi przez muzyków. Pierwszy cios padł na E.M.I. Kontrakt,opiewający na sumę 40 tysięcy funtów zawarto w pażdzierniku 1976r. Po nagraniu singla "Anarchy In The U.K." wszystko wydawało się być w jak najlepszym porządku. W dniu 1 grudnia Sex Pistols wystąpił w programie telewizyjnym BBC - "Today". W trakcie rozmowy z Billem Grundym zdarzył się jednak wypadek, który wstrząsnął Brytanią. Najbardziej spokojny z Pistoletów - Matlock, użył "wyrazów", jakich w dziejach szacownej BBC nigdy i nikt by nie śmiał wypowiedzieć. Czy Glen zadziałał z własnej woli, czy też pod wpływem Malcolma. Oto kolejne pytanie, które musimy pozostawić bez odpowiedzi. Tak, czy inaczej E.M.I. wypowiedziała grupie współpracę, oferując za złamanie umowy kwotę 50 tysięcy funtów.

Na The Sex Pistols posypały się gromy ze wszystkich stron. Przygotowywane na grudzień "The Anarchy Tour" zostało zbojkotowane przez organizatorów. Ciekawe, że wkrótce potem odszedł od zespołu - ponoć z własnej woli - główny winowajca całej afery. Oddajmy głos Glenowi: "Odszedłem, bo chciałem. Nie mogłem dłużej wytrzymać tego wzajemnego podgryzania się i całej tej fatalnej atmosfery, która hamowała rozwój zespołu. Nie żałuję swojej decyzji. Kiedy zakładaliśmy grupę miałem 16 lat i pstro w głowie. Z czasem otworzyły mi się oczy i zapragnąłem robić rzeczy ciekawsze muzycznie". Glen Matlock opuścił Sex Pistols w lutym 1977 r. Miesiąc później założył zespół The Rich Kids, który niczym specjalnym nie zachwycił. Być może nowa grupa Glena, powołana kilka miesięcy temu potwierdzi jego wysokie aspiracje.

Miejsce Matlocka w The Sex Pistols zajął Sid Vicious.Wcześniej grał on w mało znanej grupie Flowers Of Romance,nazwanej tak przez Rottena od tytułu utworu wykonywanego przez Pistolety. W marcu 1977 r. Sex Pistols związał się z zasłużoną wy twórnią AM. Współpraca ta trwała zaledwie... tydzień i kosztowała firmę 75 tysięcy funtów. Zerwanie kontraktu nastąpiło jeszcze przed ukazaniem się w sklepach drugiego singla zespołu "God Save The Queen", , toteż MacLaren stawał na głowie, aby przed majem znaleźć kolejną "ofiarę". Pośpiech był o tyle wskazany, iż utwór będący atakiem na królową, znaleźć się miał w sprzedaży przed uroczystymi obchodami Srebrnego Jubileuszu jej panowania. Ale i tym razem Malcolm -spisał się doskonale. Niemal w ostatniej chwili zawarł porozumienie z Virgin, dzięki czemu płyta dotarła na czoło list przebojów w samą porę. A działo się to wszystko w czasie,- kiedy cała Anglia demonstrowała patriotyzm, wiwatując, na cześć największej brytyjskiej świętości - królowej Elżbiety.

Sukces "God Save The Queen" przeszedł nawet oczekiwania samego MacLarena. Tym bardziej, że płyta bojkotowana była przez stacje radiowe i telewizyjne. Kilkakrotnie zdążył przedstawić ją tylko niezastąpiony John Peel - największy popularyzator "nowego" rocka na Wyspach. "Boże chroń Królową" - wykrzykiwali muzycy The Sex Pistols, tymczasem sami przeżywali bardzo ciężkie chwile. Grożono im, szykanowano koncerty, nie obyło się również bez zamachów na życie Pistoletów. Na jednym z parkingów hotelowych nieznani osobnicy pocięli Rottena żyletką po twarzy. Z kolei na stacji metra sześciu ludzi w średnim wieku zaatakowało Paula Cooka. Na skutek uderzeń żelaznym prętem "zaliczył" piętnaście ciętych ran głowy. Oczywiście wraz z Rottenem wylądowali w szpitalu. Podobne "przygody" przeżywali również przyjaciele Pistoletów. Winowajców wszystkich napadów nigdy oczywiście nie zidentyfikowano. Wszystkie znaki na niebie l ziemi wskazywały, co prawda, na członków faszystowskiego ugrupowania National Front, ale oficjalny komunikat w tej sprawie nie ukazał się.

Niecodziennym finałem zakończyła się wycieczka muzyków oraz zaproszonych gości,łodzią po Tamizie.Malcolm zorganizował ją dla uczczenia wejścia singla z "królową" na Top Twenty w Jubilee Tuesday.Na pokładzie zgromadziło się blisko 120 osób, z czego połowę stanowili przedstawiciele firm płytowych i prasy.Podróż przebiegała radośnie,kiedy po sprowokowanej bójce,właściciel wezwał policję rzeczną.Przerwano występ zespołu,gości siłą wyrzucono z pokładu,aresztując w rezultacie 11 uczestników wycieczki.Wśród zamkniętych znalazł się oczywiście MacLaren,a cała sprawa trafiła na pierwsze strony gazet.The Sex Pistols uznano za wroga publicznego nr 1.
Po pięciy tygodniach od ukazania się "God save the queen",The Sex Pistols wydał trzecią małą płytkę "Pretty vacant",która również dostała się do pierwszej dziesiątki bestsellerów.W lipcu i sierpniu 1977r grupa odbyła tournee po Skandynawii,a kiedy wróciła do kraju,longplay "Never mind rhe bollocks" przewodził stawce najpopularniejszych albumów.

Po ukazaniu się czwartego singla "Holidays in the sun",Sex Pistols rozpoczął w styczniu 1978r tournee po Stanach Zjednoczonych. Wydawało się wówczas, że zespół rozpoczyna drugi etap swojej burzliwej kariery. Tymczasem w świat poszła wiadomość o odejściu Johnny Rottena. Okazało się, że Glen Matlock miał rację, mówiąc o złej atmosferze, panującej w zespole. W podobnym tonie wypowiadał się Rotten, najwięcej pretensji kierując zresztą pod adresem... Glena. Oddajmy głos obu muzykom. Matlock: "Johnny sprytnie przypisywał sobie wszystkie zasługi zespołu. Ale, tak naprawdę, to ja pisałem muzykę. Wspólnie zrobiliśmy "Submission" i "Pretty Vacant". Od chwili afery z Gruindym coś zaczęło psuć się między nami. Johnny coraz więcej myślał o własnych interesach, a kapela rozpadała się prawie co tydzień".

Z kolei Rotten: "Glen zawsze plótł bzdury. A przecież wszyscy wiedzieli, że to ja robiłem repertuar dla The Sex Pistols". A oto, co Jasio Zgniłek miał do powiedzenia na temat swojego szefa - "Malcolm myślał o zrobieniu forsy. To typowy przykład burżuazyjnego anarchisty, który w anarchię wierzył tak długo, jak przynosiła mu korzyści materialne. Kiedy tworzył The Sex Pistols nie miał żadnej idei. Od początku kłamał, a wszyscy mu wierzyli, bo znakomicie potrafił czarować. Owszem, zrobił ze mnie gwiazdę. Ale jego nie interesowało, jak śpiewam. Myślał jedynie o tym, żebym miał swój image, dobry kolor włosów itp. Rządził nami, dyrygował, nie dawał nam w ogóle prawa głosu. Dłużej nie mogłem tego wytrzymać".

Sid Vicious, który zastąpił Matlocka, wszedł do zespołu właśnie dzięki Rottenowi. Kiedyś przyjaźnili się, ale z czasem stawali się sobie coraz bardziej obcy. Mówi Johnny: "Sid nigdy nie potrafił grać na basie, ale wcale mi to nie przeszkadzało. Gorzej, że stał się kompletnym idiotą z powodu Nancy, która zaraziła go pociągiem do heroiny. Na domiar złego nie potrafił uwolnić się od wpływów kumpli narkomanów z Nowego Jorku. Dla mnie już wtedy był skończony".

Najmniej wiemy o Steve Jonesie i Paulu Cooku, którzy pozostawali wyraźnie w cieniu Rottena, Matlocka i Viciousa. Zdaje się, że w zespole nie mieli wiele do powiedzenia. Powróćmy jednak do dalszej historii The Sex Pistols. Po odejściu Rottena, grupa wybrała się do Brazylii, gdzie przystąpiła do realizacji filmu "The Great Rock'N'Roll Swindle". Spotkanie z Ronnie Biggsem, uczestnikiem słynnego przed laty napadu stulecia, zaangażowanie go do filmu, a także wspólne nagranie - to wszystko musiało oburzyć każdego "przyzwoitego" Anglika. Na kolejną próbę wystawił Malcolm wytwórnię Virgin, która i tym razem przyjęła rękawicę, wydając w lipcu 1978 r. singla Biggsa "No One Is Innocent". Innym kandydatem na zajęcie miejsca po Rottenie był Eddie Tudor, znany też jako Edward Tudorpole. Wcześniej śpiewał on w The Visitors, ale dopiero udział w "rock and rolowym szwindlu" i wykonanie utworu "Who Killed Bam'bi", zyskało mu sławę w środowisku brytyjskich punks. Pomimo tego, propozycji MacLarena nie przyjął, zakładając własna kapelę Tenpole Tudor.

Po powrocie z Brazylii The Sex Pistol's więcej już nie koncertował. Grupa odbyła jeszcze sesję nagraniową z Johnny Thundersem, ale każdy z jej członków pochłonięty był już własnymi planami. Steve Jones i Paul Cook ujawnili się po pewnym czasie w zespole The Professional. Sid Vicious związał się początkowo z grupą Living Dead, a potem zawiadywał formacją Vicious White Kids, w której grali sami dobrzy znajomi: Rat Scabies, Glen Matlock l Steve New. W październiku 1978 r. Sid zosta} aresztowany pod zarzutem morderstwa swojej przyjaciółki, Nancy Spungen. W rok później sam zginął od heroiny.

Z wszystkich Pistoletów najciekawiej potoczyły się losy Johna Lydona vel Johnny Rottena. Jego Public Image Limited okazał się jedną z najciekawszych formacji post-punkowych, a ostatni - album zespołu "Live In Tokyo", choć może bardziej komercyjny od poprzednich,wróży grupie PIL świetlaną przyszłość. O dużej formie Jasia świadczy również jego udział w kryminalnym filmie "Order Of Death", zrealizowanym według powieści Hugha Fleetwooda, obok takiej znakomitości, jak Harvey Keitel.

Na koniec chciałbym poświęcić jeszcze kilka zdań muzyce The Sex Pistols. W moim odczuciu wcale się ona nie zestarzała, choć od chwili szczytowych osiągnięć zespołu minęło prawie siedem lat. Słuchając dzisiaj zespołów spod znaku "nowego" punk-rocka, nie sposób wręcz zapomnieć O Pistoletach, którzy, swoim odkrytym na nowo rock and rollem wywarli niezwykle silne piętno na wszystkich niemal przedstawicielach gatunku. Klasyczny punk-rock The Sex Pistols, prosty, nieskomplikowany melodycznie l oparty na szybkim beacie, był jakby zaprzeczeniem rockowe] ekwilibrystykl oraz niemal operowego zadęcia, uprawianych przez gigantów pierwszej połowy lat 70. Starszym rockmanom, programowo wrogim muzyce punk, radzę przypomnieć sobie nagrania z lat 50. Pomijając brednie, jakie wówczas wyśpiewano, reszta wiele się nie różni. Że prymityw? A może na tym polega właśnie rock and roll...

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Anarchy in The U.K./I wanna be me	Sex Pistols	11.1976	38[5]	-	EMI EMI 2566	[written by Paul Cook, Steve Jones, John Lydon, Glen Matlock][produced by Chris Thomas, Bill Price, Dave Goodman]
God save the queen/Did you no wrong	Sex Pistols	03.1977	2[9]	-	Virgin VS 181	[written by Paul Cook/Steve Jones/Glen Matlock/Johnny Rotten][produced by Chris Thomas, Bill Price]
Pretty vacant/No fun	Sex Pistols	07.1977	6[8]	-	Virgin VS 184	[written by Steve Jones/Glen Matlock/Paul Cook/Johnny Rotten][produced by Chris Thomas, Bill Price, Dave Goodman]
Holidays in the sun/Satellite	Sex Pistols	10.1977	8[6]	-	Virgin VS 191	[written by John Beverley, Paul Cook, Steve Jones, John Lydon][produced by Chris Thomas, Bill Price]
No one is innocent [A punk prayer by Ronnie Biggs]/My way	Sex Pistols	06.1978	7[10]	-	Virgin VS 220	[written by Steve Jones/Ronald Biggs][produced by Dave Goodman]
Something else/Friggin' in the riggin'	Sex Pistols	02.1979	3[12]	-	Virgin VS 240	[written by Sharron Sheeley/Eddie Cochran][produced by Steve Jones]
Silly thing/Who killed Bambi?	Ten Pole Tudor with Sex Pistols	04.1979	6[8]	-	Virgin VS 256	[written by Paul Cook/Steve Jones][produced by Paul Cook/Steve Jones]
C' mon everybody/God save the queen symphony/Watcha gonna do about it	Sex Pistols	06.1979	3[9]	-	Virgin VS 272	[written by Eddie Cochran/Jerry Capeheart][produced by Paul Cook/Steve Jones]
The great rock' n' roll swindle/Rock around the clock	Sex Pistols	10.1979	21[6]	-	Virgin VS 290	[written by Temple, Cook, Jones][produced by Paul Cook/Steve Jones]
[I' m not your] Stepping stone/Pistols propaganda	Sex Pistols	06.1980	21[8]	-	Virgin VS 339	[written by Tommy Boyce, Bobby Hart][produced by Dave Goodman, S. Jones]
Anarchy in The U.K./No Fun	Sex Pistols	06.1983	89[3]	-	Virgin VS 609	[written by Jones, Matlock, Cook, Rotten][produced by Chris Thomas, Bill Price]
Anarchy in The U.K./I wanna be me	Sex Pistols	09.1992	33[3]	-	Virgin VS 1431	[written by Jones, Matlock, Cook, Rotten][produced by Chris Thomas]
Pretty vacant/No feeling	Sex Pistols	11.1992	56[3]	-	Virgin VS 1448	[written by Jones, Matlock, Cook, Rotten][produced by Chris Thomas]
Pretty vacant-live	Sex Pistols	07.1996	18[5]	-	Virgin VUS 113	[written by P. Cook, S. Jones, G. Matlock, J. Rotten][produced by Chris Thomas]
Good save the queen [remix]	Sex Pistols	06.2002	15[3]	-	Virgin VSCDT 1832
Pretty Vacant [re-issue]	Sex Pistols	10.2007	65[1]	-	Virgin VS 184
God Save The Queen [re-issue]	Sex Pistols	10.2007	42[2]	-	Virgin VS 181
Holidays in the Sun	Sex Pistols	11.2007	74[1]	-	Virgin VS 191

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Never mind the bollocks here' s The Sex Pistols	Sex Pistols	11.1977	1[2][174]	106[12]	Virgin V 2086	[2x-platinum-UK][platinum-US][produced by Chris Thomas, Bill Price]
The great rock' n' roll swindle	Sex Pistols	03.1979	7[33]	-	Virgin VD 2410	[gold-UK][produced by Dave Goodman]
Some product-Carri on Sex Pistols	Sex Pistols	08.1979	6[10]	-	Virgin VR 2	[silver-UK][produced by John Varnom]
Floggin a dead horse	Sex Pistols	02.1980	23[6]	-	Virgin V 2142	[silver-UK]
Kiss this	Sex Pistols	10.1992	10[4]	-	Virgin V 2702	[gold-UK]
Filthy lucre live	Sex Pistols	08.1996	26[2]	-	Virgin CDVUS 116	[produced by Chris Thomas]
Jubilee	Sex Pistols	06.2002	29[3]	-	Virgin CDV 2961
God save	Sex Pistols	05.2017	97[1]	-	UMC 5730249

Little Anthony and The Imperials

Grupa wokalna założona w 1957 r. na Brooklynie, Nowy Jork, USA. Debiutowała pod nazwą The Chesters w składzie: "Little" Anthony Gourdine (ur. 8.01.1940 r.), Ernest Wright Jnr. (ur. 24.08.1941 r.), Clarence Collins (ur. 17.03.1941 r.) oraz Tracy Lord i Glouster Rogers (ur. w 1940 r.); wszyscy z Brooklynu.

Epigoni stylu doo-wop, a zarazem prekursorzy słodkiego soulu, utorowali pośrednio drogę grupom w rodzaju Stylistics i Delfonics. Gourdine trafił do Chesters z zespołu The Duponts, z którym nagrywał od 1956 r. Nazwę Imperials przyjęli, podpisawszy kontrat z wytwórnią End, a pseudonim "Little Anthony" zasugerował liderowi znany disc jockey Alan Freed (uważany za twórcę terminu rock'n'roll ).

Pierwszy przebój grupy, "Tears On My Pillow" z 1958 r., oparty był na wokalnej manierze podśpiewujących na rogach ulic paczek murzyńskich nastolatków. Gourdine, pomimo sukcesów kolejnych singli: "So Much" (z 1959 r.) i "Shimmy Shimmy Ko-Ko-Bop" (z 1960 r.), dał się namówić na niefortunną karierę solisty.

W 1964 r. reaktywował Imperials wraz z Wrightem, Collinsem i Sammym Strainem (ur. 9.12.1940 r.). W nagraniu "I'm One The Outside (Lookin' In)" błysnął wibrującym falsetem, wykorzystanym z powodzeniem na kolejnych singlach: "Going Out Of My Head" i "Hurt So Bad" (oba w amerykańskiej Top 10). Powodzeniem cieszyły się też taneczne tematy z 1966 r.: "Better Use Your Head" i "Gonna Fix You Good".

Wkrótce potem zespół rozpadł się, a Sammy Stran zastąpił z powodzeniem w 1974 r. Williama Powella w grupie The O'Jays. W 1976 r. Collins założył kolejną mutację Imperials. W nowym składzie odniósł wraz z zespołem sukcesy podczas tournee w Wielkiej Brytanii, wykorzystując popularność reedycji "Better Use Your Head".

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Tears on my pillow/Two people in the world	Little Anthony and The Imperials	08.1958	-	4[19]	End 1027	[written by Al Lewis, Sylvester Bradford][2[12].R&B Chart]
So much/Oh yeah	Little Anthony and The Imperials	12.1958	-	87[2]	End 1036	[written by Richard Barrett][24[1].R&B Chart]
Wishful thinking/When you wish upon a star	Little Anthony and The Imperials	03.1959	-	79[2]	End 1039	[written by Al Lewis, Sylvester Bradford]
A prayer and a juke box/River path	Little Anthony and The Imperials	06.1959	-	81[4]	End 1047	[written by Gary Shelton]
Shimmy, shimmy,ko-ko-bop/I' m still in love with you	Little Anthony and The Imperials	12.1959	-	24[16]	End 1060	[written by Bob Smith][produced by George Goldner][14[10].R&B Chart]
My empty room/Bayou,bayou baby	Little Anthony and The Imperials	04.1960	-	86[2]	End 1067	[written by Patrick Welch][produced by George Goldner]
I'm Taking A Vacation From Love / Only Sympathy	Little Anthony and The Imperials	.1960	-	-	End 1074	[written by N. Lipkin, I. Miller][produced by George Goldner]
Please say you want me/So near yet so far	Little Anthony and The Imperials	03.1961	-	104[4]	End 1086	[written by Donald Hayes]
I' m on the outside [Looking in]/Please go	Little Anthony and The Imperials	08.1964	-	15[10]	DCP 1104	[written by Teddy Randazzo, Bob Weinstein][8[14].R&B Chart]
Goin' out of my head/Make it easy on yourself	Little Anthony and The Imperials	11.1964	-	6[14]	DCP 1119	[written by Teddy Randazzo, Bob Weinstein][produced by Teddy Randazzo][6[13].R&B Chart]
Hurt so bad/Reputation	Little Anthony and The Imperials	02.1965	-	10[9]	DCP 1128	[written by Teddy Randazzo, Bobby Hart, Bobby Wilding][produced by Teddy Randazzo][3[11].R&B Chart]
Take me back/Our song	Little Anthony and The Imperials	06.1965	-	16[11]	DCP 1136	[written by Teddy Randazzo][produced by Teddy Randazzo][15[10].R&B Chart]
I miss you so/Get out of my life	Little Anthony and The Imperials	10.1965	-	34[7]	DCP 1149	[#20 hit for The Cats and The Fiddle in 1940r][written by Jimmy Henderson, Sydney Robin, Bertha Scott][produced by Teddy Randazzo][23[5].R&B Chart]
Hurt /Never again	Little Anthony and The Imperials	01.1966	-	51[6]	DCP 1154	[written by Crane, Jacobs][produced by Teddy Randazzo][#8 r&b; hit for Roy Hamilton in 1955r]
Better use your head/The wonder of it all	Little Anthony and The Imperials	05.1966	-	54[7]	Veep 1228	[written by T. Randazzo, V. Pike][produced by Teddy Randazzo]
You better take it easy baby/Gonna fix you good [Every time you' re bad]	Little Anthony and The Imperials	08.1966	-	125[1]	Veep 1233	[written by T. Randazzo, V. Pike][produced by Teddy Randazzo]
It' s not the same/Down on love	Anthony and The Imperials	11.1966	-	92[2]	Veep 1248	[written by Randazzo, Kusik, Adams, Pike][produced by Teddy Randazzo]
Don' t tie me down/Where there' s a will there' s a way to forget you	Anthony and The Imperials	01.03.1967	-	123[3]	Veep 1255	[written by R. Adams, V. Pike, T. Randazzo][produced by Teddy Randazzo]
I' m hypnotized/Hungry heart	Anthony and The Imperials	02.1968	-	98[1]	Veep 1278	[written by K. Seymour, T. Randazzo, V. Pike][produced by Teddy Randazzo]
Out of sight,out of mind/Summer' s comin' in	Little Anthony and The Imperials	07.1969	-	52[9]	United Artists 50 552	[written by Ivory Joe Hunter, Clyde Otis][produced by Bob Skaff, George Butler, Little Anthony And The Imperials][38[4].R&B Chart]
The Ten Commandments of love/Let the sunshine in	Little Anthony and The Imperials	11.1969	-	82[4]	United Artists 50 598	[written by Mark Paul, Marshall Paul][produced by Bob Skaff, George Butler, Little Anthony And The Imperials]
Don' t get close/I' ll never be the same again	Little Anthony and The Imperials	01.02.1970	-	116[3]	United Artists 50 625	[written by J. D. Akines, J. Bellmon][produced by Bob Skaff, George Butler, Little Anthony And The Imperials]
World of darkness/The change	Little Anthony and The Imperials	01.06.1970	-	121[1]	United Artists 50 677	[written by T. Kemp, H. Fuqua][produced by Bob Skaff]
Help me find a way [To say i love you]/If i love you	Little Anthony and The Imperials	11.1970	-	92[4]	United Artists 50 720	[written by T. Bell, L. Creed][produced by George Butler, Thom Bell][32[10].R&B Chart]
I' m falling in love with you/What good am i without you	Little Anthony and The Imperials	06.1974	-	86[4]	Avco 4635	[written by Jeanne Davis][produced by Thom Bell][25[13].R&B Chart]
Hold on [Just a little bit longer]/I' ve got to let you go [Part.1]	Anthony and The Imperials	01.04.1975	-	106[1]	Avco 4651	[written by Barry, Hurtt, Bell, Hill, Brown][produced by Hurtt, Bell][79[5].R&B; Chart]
Better use your head/The wonder of it all	Little Anthony and The Imperials	07.1976	42[4]	-	United Artists UP 36141	[written by Teddy Randazzo, Victoria Pike][produced by Teddy Randazzo]
Who' s gonna love me/Can You Imagine	Imperials	12.1977	17[9]	-	Omni 5501	[73[6].R&B Chart]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I' m on the outside [Looking in]	Little Anthony and The Imperials	01.1965	-	135[4]	DCP 6801	[produced by Teddy Randazzo]
Goin' out of my head	Little Anthony and The Imperials	02.1965	-	74[13]	DCP 6808	[produced by Teddy Randazzo]
The best of Little Anthony & The Imperials	Little Anthony and The Imperials	03.1966	-	97[23]	DCP 6809
Out of sight,out of mind	Little Anthony and The Imperials	10.1969	-	172[5]	United Artists 6720

Johnny Lange

John George Lange (ur. 15 sierpnia 1905 r. - 6 stycznia 2006 r.) Był amerykańskim twórcą piosenek , pracującym głównie w branży filmowej. Jego głównymi współpracownikami muzycznymi byli Archie Gottler i Jack Meskill .

Lange urodził się w Filadelfii i tam uczęszczał do liceum. Zaczął pisać dla studiów filmowych w 1937 r., a do ASCAP dołączył w 1940 r. Karierę muzyczną wznowił w 1946 i 1947 r., po II wojnie światowej. Napisał także specjalny materiał dla śpiewaków klubów nocnych i „Ice Capades of 1950”. 

Najbardziej popularną kompozycją Lange'a była „ Mule Train ”, który przyniósł mu nominację do Oscara w 1950 r. (została użyta w filmie „ Singing Guns” ). Internetowa baza danych ASCAP pokazuje go jako autora 211 piosenek. Wśród nich są tak znane kompozycje, jak „Blue Shadows on the Trail” i „ Clancy Lowered the Boom ”.

Johnny Lange zmarł w Los Angeles w 2006 roku, w wieku 100 lat.

                                        Piosenki na listach przebojów

Kompozycje Johnny'ego Lange na listach przebojów [with Jerome Kern, Hy Heath,Lew Porter ] 12/1939 The Little Red Fox (N'Ya N'Ya Ya Can't Catch Me) Kay Kyser and His Orchestra 4.US [with Lew Porter] .1940 It's All Over Now (I Won't Worry) Art Kassel and His Kassels-in-the-Air 21.US [with Lew Porter, Hy Heath, James V. Kern ] 01/1940 The Little Red Fox Hal Kemp and His Orchestra 14.US [with Leon René ] 04/1944 Mexico Joe Ivie Anderson 16.US [with Hy Heath] 03/1949 Clancy Lowered the Boom Dennis Day 23.US [with Hy Heath & Richard Loring] 08/1949 Be Goody Good Good to Me Evelyn Knight 29.US [with Hy Heath & Fred Glickman] 11/1949 Mule Train Frankie Laine 1.US 11/1949 Mule Train Bing Crosby 4.US 11/1949 Mule Train Vaughn Monroe 10.US 11/1949 Mule Train Gordon MacRae 14.US 11/1949 Mule Train Tennessee Ernie Ford 9.US 04/1950 Chinese Mule Train Spike Jones and His City Slickers 13.US 10/1963 Mule Train Frank Ifield 22.US [with Terry Gilkyson, Stan Jones, Fred Glickman, Hy Heath,Wayne Shanklin] 11/1952 Cowpuncher's Cantata Max Bygraves 6.UK [with Nat King Cole] 02/1959 Madrid Nat King Cole 85.US

Lisa Lisa and Cult Jam

Lisa Lisa & Cult Jam była jedną z najbardziej utytułowanych i utalentowanych grup muzycznych lat 80-tych ze sprzedażą milionowych nakładów ich hitów muzyki pop, utworów tanecznych i ballad . Są one również jednym z najbardziej znanych grup tzw. freestyle.  

Lisa Lisa (ur. Lisa Velez 15 stycznia 1967 roku w Hell's Kitchen w Nowym Jorku) została odkryta przez perkusistę Mike Hughesa, który był członkiem zespołu Full Force .To on zatrudnił ją jako roadie trasy Full Force.Następnie, Lisa została podpisała kontrakt producencki i menadżerski z Full Force jako Lisa Lisa, i z członkami grupy Mike i jego przyjacielem,gitarzystą , Alexem 'Spanador "Moseley'em, stworzyła Lisa Lisa& Cult Jam .

W 1985 roku grupa wydała swój debiutancki album, "Lisa Lisa & Cult Jam With Full Force", który zadebiutował jako # 52 na liście Billboard 200 i # 16 na Billboard's Top R&B; Hip-Hop Albums chart. Pierwszy singiel grupy, "Can You Feel the Beat" zadebiutował na pozycji 40-tej na Billboard Hot R&B; Hip-Hop Singles & Tracks.
Drugi singiel grupy, "I Wonder If I Take You Home" był hitem, osiągając najwyższą pozycję # 1 na Billboard Hot Dance Music Club Play , # 6 na Billboard's Hot R&B; Hip-Hop Singles i # 34 na Billboard Hot 100. Pokrył się złotem.Ostatni singiel z albumu "All Cried Out" stał się popowym i R&B; hitem, utrzymał się na # 8 miejsce na liście Billboard Hot 100 i jako # 3 na liście Billboard Hot R&B; Hip-Hop Singles & Tracks.

W 1987 roku Lisa Lisa & Cult Jam wydali drugi album, "Spanish Fly", który zadebiutował jako # 7 na liście Billboard 200 i Billboard Top R&B; Hip-Hop Albums . Ostatni singiel z płyty "Everything Will B-Fine" zadebiutował na pozycji 9 Billboard's Hot R&B; Hip-Hop Singles i # 31 na Billboard's Hot Dance Music Maxi-Singles Sales . "Spanish Fly" zdobył platynę. W 1988 roku ukazał się singiel "Go For Yours", która znalazła się na soundtracku do filmu Caddyshack 2. Utwór zadebiutował na miejscu 19 na Billboard Hot R&B; Hip-Hop Singles & Tracks.

W 1989 roku grupa wydała swój trzeci album "Straight to the Sky", który zadebiutował na pozycji 77-ej na liście Billboard 200 i jako # 18 na Billboard's Top R&B; Hip-Hop Albums chart.W 1991 roku grupa wydała swój ostatni album "Straight Outta Hell's Kitchen", który zadebiutował na miejscu 133 na liście Billboard 200 i 29-tym na Billboard's Top R&B; Hip-Hop Albums chart. Pierwszy singiel, "Let the Beat Em Hit" umiejscowił się na szczycie Billboard's list przebojów dance i R&B; , a także zadebiutował na pozycji 37 na Billboard Hot 100. Drugi i ostatni singiel z albumu "Where Were You When I Needed You" zadebiutował na 65 miejscu na Billboard's Hot R&B; Hip-Hop Singles & Tracks. Grupa rozpadła się w 1991 roku i jej członkowie poszli własnymi drogami. Alex Moseley i Mike Hughes tworzyli inne projekty.

Po rozpadzie grupy , Lisa Lisa wydała jej debiutancki album "LL 77". Pierwszy singiel, "Skip to My Lu" zadebiutował na miejscu 38 na Billboard Hot R&B; Hip-Hop Singles. Drugi singiel, "When I Fell in Love" zadebiutował na pozycji 96 na Billboard Hot R&B; Hip-Hop Singles i na miejscu 28 na Billboard Hot Dance Music Club Play. W 2001 roku Lisa Lisa pojawiła się w dziecięcym Nickelodeon show "Taina" w roli Glorii Morales, matki Taina's. Show miał swój koniec w 2002 roku.W 2008 roku Lisa Lisa wydała swój najnowszy album, "Life 'N Love" dla wytwórni Mass Appeal Entertainment. Alex Moseley gra na gitarze w zespole Cafe Wha?!.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I Wonder If I Take You Home/If I Take You Home Tonight	Lisa Lisa and Cult Jam with Full Force	06.1985	12[16]	34[21]	Columbia 04886	[gold-US][written by Full Force][produced by Full Force, Don Oriolo, Jürgen Korduletsch][1[1][13].Hot Disco/Dance;Columbia 05203 12"][6[22].R&B; Chart]
Can You Feel the Beat/Beat the feel you can	Lisa Lisa and Cult Jam with Full Force	11.1985	97[1]	69[20]	Columbia 05669	[written by Full Force][produced by Full Force][6[13].Hot Disco/Dance;Columbia 05295 12"][40[26].R&B; Chart]
All Cried Out/Behind my eyes	Lisa Lisa and Cult Jam with Full Force feat Paul Anthony & Bow Legged Lou	07.1986	-	8[26]	Columbia 05844	[gold-US][written by Full Force][produced by Full Force][3[23].R&B; Chart]
Head to Toe/You'll never change	Lisa Lisa and Cult Jam	04.1987	82[4]	1[1][20]	Columbia 07008	[gold-US][written by Curt Bedeau, Gerry Charles, Hugh L Clarke, Brian George, Lucien George, Paul George][produced by Full Force][1[1][11].Hot Disco/Dance;Columbia 06757 12"][1[2][17].R&B; Chart]
Lost in Emotion/Motion in lost	Lisa Lisa and Cult Jam	08.1987	58[4]	1[1][20]	Columbia 07267	[gold-US][written by Curt Bedeau, Gerry Charles, Hugh L Clarke, Brian George, Lucien George, Paul George][produced by Full Force][8[9].Hot Disco/Dance;Columbia 06874 12"][1[1][17].R&B; Chart]
Someone to Love Me for Me/Spanish fly	Lisa Lisa and Cult Jam feat Full Force	11.1987	-	78[10]	Columbia 07619	[written by Curt Bedeau, Gerry Charles, Hugh L Clarke, Brian George, Lucien George, Paul George][produced by Full Force][7[15].R&B; Chart]
Everything Will B-Fine	Lisa Lisa and Cult Jam	04.1988	-	-	Columbia 07584	[written by Curt Bedeau, Gerry Charles, Hugh L Clarke, Brian George, Lucien George, Paul George][produced by Full Force][22[7].Hot Disco/Dance][9[12].R&B; Chart]
Go for Yours	Lisa Lisa and Cult Jam	07.1988	-	-	Columbia 07962	[written by Curt Bedeau, Gerry Charles, Hugh L Clarke, Brian George, Lucien George, Paul George][produced by Full Force][10[10].R&B; Chart][piosenka z filmu "Caddyshack II"]
Little Jackie Wants to Be a Star/Star	Lisa Lisa and Cult Jam	04.1989	90[2]	29[11]	Columbia 68 674	[written by Full Force][produced by Full Force][3[14].R&B; Chart]
Just Git It Together	Lisa Lisa and Cult Jam	07.1989	-	-	Columbia 68 819	[written by Full Force][produced by Full Force][7[11].Hot Disco/Dance][16[11].R&B; Chart]
Kiss Your Tears Away	Lisa Lisa and Cult Jam	09.1989	-	-	Columbia 69 077	[26[11].R&B; Chart]
Let the Beat Hit 'Em	Lisa Lisa and Cult Jam	06.1991	17[8]	37[16]	Columbia 73 847	[gold-US][written by Robert Clivillés][produced by David Cole, Robert Clivillés][1[3][13].Hot Disco/Dance;Columbia 73 834 12"][1[1][18].R&B; Chart]
Skip to My Lu	Lisa Lisa	03.1994	34[4]	105[8]	Pendulum 58 094	[written by Giovanni Salah][produced by Giovanni Salah][38[16].R&B; Chart]
When I Fell In Love	Lisa Lisa	05.1994	-	-	-	[written by J. Moskowitz, J. Vasquez, L. Rhodes][produced by Junior Vasquez ][28[6].Hot Disco/Dance;Pendulum 58 151 12"][96.R&B; Chart]
When I Fell In Love	Lisa Lisa	05.1994	-	-	Pendulum 58 152	[96[2].R&B Chart]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Lisa Lisa & Cult Jam with Full Force	Lisa Lisa and Cult Jam	08.1985	96[1]	52[66]	Columbia 40 135	[platinum-US][produced by Full Force]
Spanish Fly	Lisa Lisa and Cult Jam	05.1987	-	7[48]	Columbia 40 477	[platinum-US][produced by Full Force]
Straight to the Sky	Lisa Lisa and Cult Jam	05.1989	-	77[13]	Columbia 44 378	[produced by Full Force]
Straight Outta Hell's Kitchen	Lisa Lisa and Cult Jam	09.1991	-	133[6]	Columbia 46 035	[produced by David Cole, Robert Clivillés, Full Force]

Lipps Inc.

Lipps Inc (wymawiane jak "Lip Sync") był zespołem studyjnym, który wylansował dwa znaczące hity "Funkytown", w 1980 roku i "Designer Music" w 1979 roku. Zespół został założony w Minneapolis w stanie Minnesota przez Stevena Greenberga, który napisał i wyprodukował wszystkie utwory grupy, który także grał na kilku instrumentach muzycznych.

Wokalistką i saksofonistką był Cynthia Johnson, a reszta grupy składała się z grupy zmieniających się muzyków sesyjnych, w tym gitarzysty Davida Rivkina. Lipps Inc wydał swój debiutancki album Mouth to Mouth pod koniec 1979 roku. Drugi singel z tego albumu, "Funkytown", przez cztery tygodnie na pierwszym miejscu zarówno na Billboard Hot 100 oraz Hot Dance Music / Club Play w Stanach Zjednoczonych i otrzymał platynową płytę .

Osiągnęła drugą pozycję w Wielkiej Brytanii i stał się hitem na całym świecie. Ich kolejne single nie pasują do ich początkowego sukcesu (ich jedynym utworem Hot 100 został "Rock It", który zadebiutował jako # 64), jednak mieli więcej przebojów dance w latach 80-tych, w tym "How Long?" (pierwotnie wielki hit Ace) w 1981 roku, który osiągnął # 4 na liście US Dance Club Play. Ich ostatni album, 4,ukazał się w 1983 roku.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Funkytown / All Night Dancing	Lipps Inc.	03.1980	2[13]	1[4][23]	Casablanca 2233	[platinum-US][written by Steven Greenberg][produced by Steven Greenberg][2[22].R&B; Chart][1[4][24].Hot Disco/Dance;Casablanca 7197 LP.]
Rock It / Power	Lipps Inc.	08.1980	-	64[7]	Casablanca 2281	[written by Steven Greenberg][produced by Steven Greenberg][85[2].R&B; Chart][20[15].Hot Disco/Dance;Casablanca 20 186 12"]
How Long / Tight Pair	Lipps Inc.	10.1980	-	-	Casablanca 2303	[written by Steven Greenberg][produced by Steven Greenberg][29[14].R&B; Chart][4[20].Hot Disco/Dance;Casablanca 7242 LP.]
Hold me down/Designer music	Lipps Inc.	12.1981	-	-	Casablanca 2342	[written by Steven Greenberg][produced by Steven Greenberg][11[26].Hot Disco/Dance;Casablanca 7262 LP.]
Addicted To The Night/Choir Practice	Lipps Inc.	08.1983	-	-	Casablanca 812 900	[written by Steven Greenberg][produced by Steven Greenberg][78[4].R&B; Chart][20[15].Hot Disco/Dance;Casablanca 811022 LP.]
Does Anybody Know Me?/Hit The Deck	Lipps Inc.	06.1985	-	-	-	[written by Steven Greenberg][produced by Steven Greenberg][32[5].Hot Disco/Dance;Wilde Angle 8545 12"]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Mouth To Mouth	Lipps Inc.	04.1980	-	5[26]	Casablanca 7197	[gold-US][produced by Steven Greenberg]
Pucker Up	Lipps Inc.	10.1980	-	63[9]	Casablanca 7242	[produced by Steven Greenberg]

Lionrock

Ten znany angielski producent i DJ uważany jest za legendę sceny acid house. Grywał w kultowej Haciendzie w Manchestrze, organizował imprezy Spice i The Most Excellent, i to właśnie dla niego po raz pierwszy zagrali The Chemical Brothers.  

Justin Robertson to wyjątkowo wszechstronny artysta - tworzy pod różnymi pseudonimami - w latach 90-tych sławę przyniosły mu nagrania wydane pod szyldem Lionrock, a singiel "Rudeboy Rock" przez długie tygodnie zajmował czołowe miejsca na brytyjskich listach przebojów. Duże uznanie wśród klubowej publiczności zyskał za sprawą projektu Kid Science, który stylistycznie nawiązuje do klasyki nurtu house.

Londyńczyk występuje także jako Revtone i Thee Earls, a jego remiksy, m.in. dla przyjaciół - The Chemical Brother i Bjork zyskały status kultowych. Robertson to także wokalista - śpiewał m.in. w utworach innego przyjaciela z dawnych czasów - Fatboy Slima.

Regularnie występuje w londyńskim Fabric, Chibuku, Turnmills i Bugged Out. Jest też, wspólnie z Guyem Williamsem, organizatorem modnej imprezy The Black Rabbit.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lionrock	Lionrock	12.1992	63[1]	-	Deconstruction 74321 12438 2	[written by Justin Robertson][produced by Justin Robertson]
Packet Of Peace	Lionrock	05.1993	32[3]	-	Deconstruction 74321 14437 1	[written by Justin Robertson,MC Buzz B][produced by Justin Robertson]
Carnival	Lionrock	10.1993	34[2]	-	Deconstruction 74321 16486 2	[written by Justin Robertson][produced by Justin Robertson,Mark Stagg ]
Tripwire	Lionrock	08.1994	44[2]	-	Deconstruction 74321 20470 2	[written by Justin Robertson][produced by Justin Robertson]
Straight At Yer Head	Lionrock	04.1996	33[6]	-	Deconstruction 74321 34297 2	[written by Justin Robertson,MC Buzz B][produced by Justin Robertson]
Fire Up The Shoesaw	Lionrock	07.1996	43[5]	-	Deconstruction 74321 38265 1	[written by Justin Robertson,MC Buzz B][produced by Justin Robertson]
Project Now (Undefinable Modern Music)	Lionrock	11.1996	117[1]	-	Deconstruction 74321 42837 1	[written by Justin Robertson,MC Buzz B][produced by Justin Robertson,Roger Lyons ]
Wet Roads Glisten	Lionrock	05.1997	83[2]	-	Deconstruction 74321 48462 1	[written by Lionrock ][produced by Justin Robertson,Roger Lyons ]
She's On The Train	Lionrock	07.1997	77[2]	-	Deconstruction 74321 49876 1	[written by Roger Lyons][produced by Justin Robertson]
Rude Boy Rock/Beat Fiends Search For Blood	Lionrock	03.1998	20[10]	-	Concrete HARD 31 7	[produced by Justin Robertson]
Scatter & Swing/Rock Steady Romance	Lionrock	05.1998	54[4]	-	Concrete HARD 35 7	[written by Justin Robertson , Roger Lyons][produced by Justin Robertson , Roger Lyons]
Panic	Lionrock	11.1998	169[2]	-	White	-

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
An Instinct For Detection	Lionrock	04.1996	30[3]	-	Deconstruction 74321 34281 2	[produced by Justin Robertson ]
City Delirious	Lionrock	03.1998	73[2]	-	Concrete HARD 32	[produced by Justin Robertson ]

Sensational Alex Harvey Band

Zespół założony w 1972 r. przez weterana brytyjskiego rocka Alexa Harveya (ur. 5.02.1935 r. w Glasgow, Szkocja, zm.4.02.1981 r. w Zeebruggen, Belgia). Pozostałymi członkami formacji byli muzycy z ambitnej szkockiej grupy Tear Gas: Zal Cleminson (ur. 4.05.1949 r.; gitara), Hugh McKenna (ur. 28.11.1949 r.; instr. klawiszowe), Chris Glen (ur. 6.11.1950 r. w Paisley w hrabstwie Renfrewshire, Szkocja; bas) i Ted McKenna (ur. 10.03.1950 r.; perkusja). Wszyscy pasowali surowym brzmieniem do chrapliwej wokalizy i estradowej ekspresji lidera.

Harvey, mocno osadzony w muzycznej i obyczajowej tradycji plebejskiej, stworzył wraz z grupą specyficzne brzmienie łączące elementy rocka, rhythm’n’bluesa i scenicznej burleski. Fascynacja brukową literaturą i drugorzędnymi filmami zaowocowała wykreowaniem postaci Vambo - dziecka slumsów- oraz tematami „Sergeant Fury” i „Don’t Worry About The Lights Mother, They’re Burning Big Louie Tonight”. Debiutanckiemu albumowi Framed towarzyszyła równie ekscentryczna trasa koncertowa. Potwierdzeniem dojrzałości grupy była kolejna płyta Next, a zwłaszcza temat tytułowy („Następny”) - fascynująca interpretacja kompozycji Jacquesa Brela.

Kontynuację poszukiwań stanowiły longplaye The Impossible Dream i Tomorrow Belongs To Me, a zwłaszcza wysmakowane i ambitne popisy estradowe kwintetu. Dominujące role odgrywali w nich Harvey oraz Cleminson, prezentujący pod makijażem błazna swoje pantomimiczne umiejętności. Na będącym podsumowaniem tego okresu albumie Live znalazła się m.in. parodystyczna wersja przeboju Toma Jonesa „Delilah”, która wydana na singlu trafiła do brytyjskiej Top 10.

 Longplay The Penthouse Tapes przyniósł kolejne pastisze („Crazy Horses” grupy The Osmonds, „School’s Out” Alice Coopera, „Goodnight Irene” Leadbelly’ego). W 1976 r. na listy przebojów trafił singel „Boston Tea Party”, jednak wyczerpujące trasy koncertowe zrujnowały zdrowie Harveya, cierpiącego już wcześniej na niewydolność wątroby. Podczas hospitalizacji lidera grupy, pozostali członkowie nagrali album Fourplay, sygnowany skrótem S.A.H.B. Wkrótce potem Tommy Eyre zastąpił Hugh McKennę.

W sierpniu 1977 r. ukazał się zrealizowany znów z Harveyem longplay Rock Drill. W trzy miesiące później lider nieoczekiwanie porzucił kolegów podczas próby telewizyjnego programu „Sight And Sound”. Uznano to za celowy skandal, lecz wkrótce okazało się, że stan zdrowia Alexa wykluczał estradowe popisy. Wprawdzie Harvey jako solista gospodarował oszczędniej swoimi siłami, jednak atak serca w lutym 1981 r. okazał się śmiertelny.

Ted McKenna, Cleminson i Glen założyli już wcześniej efemeryczną grupę Zal, w której towarzyszyli im Billy Rankin (gitara) i Leroi Jones (śpiew). Formacja nie sprostała konkurencji muzyki punkowej i rozpadła się w kwietniu 1978 r. McKenna występował później w zespole Rory’ego Gallaghera i formacji MSG, zaś Cleminson związał się na krótko z grupą Nazareth.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Delilah/Soul In Chains	Sensational Alex Harvey Band	07.1975	7[7]	-	Vertigo ALEX 001	[written by L. Reed, B. Mason][produced by David Batchelor]
Gamblin' Bar Room Blues/Shake That Thing	Sensational Alex Harvey Band	11.1975	38[8]	-	Vertigo ALEX 002	[written by J. Rodgers, Shelley Lee Alley][produced by David Batchelor]
Boston Tea Party/Sultan's Choice	Sensational Alex Harvey Band	06.1976	13[10]	-	Mountain TOP 12	[written by Harvey, McKenna][produced by David Batchelor]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Impossible Dream	Sensational Alex Harvey Band	10.1974	16[4]	197[1]	Vertigo 6360112	[produced by The Sensational Alex Harvey Band, David Batchelor ]
Tomorrow Belongs to Me	Sensational Alex Harvey Band	05.1975	9[10]	-	Vertigo 9102003	[produced by The Sensational Alex Harvey Band, David Batchelor ]
Next...	Sensational Alex Harvey Band	08.1975	37[5]	-	Vertigo 6360103	[produced by The Sensational Alex Harvey Band, Phil Wainman ]
Live	Sensational Alex Harvey Band	09.1975	14[7]	100[4]	Vertigo 6360122	[produced by The Sensational Alex Harvey Band, David Batchelor ]
The Penthouse Tapes	Sensational Alex Harvey Band	04.1976	14[7]	-	Vertigo 9102007	[produced by The Sensational Alex Harvey Band, David Batchelor ]
SAHB Stories	Sensational Alex Harvey Band	07.1976	11[9]	-	Mountain TOP 112	[produced by The Sensational Alex Harvey Band, David Batchelor ]

Iron Maiden

Zespół założony w grudniu 1975 roku w Londynie przez Steve'a Harrisa (ur. 12.03.1957 r. w Londynie) - byłego basistę formacji Gypsy's Kiss i Smiler i będący od początku do końca jego pomysłem. Nazwa grupy pochodziła od średniowiecznego narzędzia tortur.

Heavymetalowa scena późnych lat siedemdziesiątych cechowała się stagnacją, a nawet podupadała. Istniała zaledwie garstka zespołów próbujących udowodnić, że mogą przetrwać i tworzyć muzykę utrzymującą się na niezmiennie wysokim poziomie. W tym właśnie czasie pojawiła się grupka młodych brytyjskich zespołów, które w latach 1978-80 stworzyły zjawisko określane wspólnym mianem Nowa Fala Brytyjskiego Heavy Metalu. Iron Maiden był jednym z najlepszych zespołów tego nurtu. Grupy, jakie zrodził ten ruch, były młodsze i bardziej gniewne od swych poprzedników, grały heavy metal szybciej i z większą energią. Do innych znakomitości tego okresu zaliczały się zespoły Saxon i Diamond Head.

W szeregach Iron Maiden dokonało się wiele zmian personalnych. Do maja 1976 r. grupę tworzyli Harris, Dave Sullivan i Terry Ranee (gitary), Paul Day (śpiew) i Ron Matthews (perkusja). W tym składzie zadebiutowali w pubie Cart & Horses w Stratford. Wkrótce jednak Daya zastąpił Dennis Wilcock, a Sullivana i Rance'a - Bob Sawyer i Dave Murray (ur.23.12.1958 r. w Londynie; eks-Evil Ways).

Sawyer szybko opuścił kolegów przechodząc do Praying Mantis. Pozostała czwórka próbowała kontynuować działalność, ale zupełny brak sukcesów spowodował głęboki kryzys w grupie. Dave Murray zdecydował się dołączyć do formacji Urchin, w której grał m.in. Adrian Smith. Ron Matthews natomiast wraz z Johnem McCoyem i Bemiem Torme założył Ron Rebel. Harris i Wilcock postanowili nadal działać pod szyldem Iron Maiden i na początku 1977 r. zaprosili do współpracy Tony'ego Moore'a (klawisze), Terry'ego Waprama (gitara) i Thundera Sticka (perkusja). Wiosną 1977 r. Moore odszedł do Tanz Der Youth, a Wapram do VI; powrócił natomiast Murray. Znów działali jako kwartet, znów bez większych sukcesów, kontynuując objazd pubów wokół Londynu.
W połowie tego samego roku Wilcock postanowił spróbować sił w VI, a Thunder Stick w Samson. Obok Murraya i Harrisa pojawili się Paul DiAnno (ur. 17.05.1959 r. w Chingford, śpiew; eks-Bird Of Prey), Doug Sampson (perkusja; grał wcześniej z Harrisem w formacji Smiler) i zmieniający się jak w kalejdoskopie gitarzyści - Paul Caims, Paul Todd i Tony Parsons.

31 grudnia 1978 r. Iron Maiden zarejestrował taśmę demo z czterema utworami, która zyskała rozgłos dzięki DJ-owi Nealowi Kayowi. Wkrótce zwrócili oni uwagę agenta Rona Smallwooda, który został ich menedżerem i w październiku 1979 r. zaaranżował pierwszy występ grupy w klubie Marquee. Zaledwie miesiąc później doprowadził zaś do podpisania kontraktu z firmą EMI. Nieco wcześniej na rynku pojawiły się wspomniane już nagrania demo zespołu, wydane na EP-ce The Soundhouse Tapes. Pod koniec roku EMI umieściła dwa utwory Iron Maiden na kompilacyjnym albumie Metal For Muthas.

W karierze grupy nastąpił przełom. Po kolejnych roszadach personalnych, w okresie nagrywania debiutanckiego albumu zatytułowanego po prostu Iron Maiden, ustalił się jej następujący skład: Harris, Murray, DiAnno, Dennis Stratton (ur. 9.11.1954 r. w Londynie; gitara) i Clive Burr (ur. 8.03.1957 r.; perkusja; eks-Samson). Long-play nagrano dość pośpiesznie i niedbale, sprzedawał się jednak zupełnie nieźle, docierając do 4. miejsca na liście najpopularniejszych płyt w Anglii, w czym pomogło grupie wspólne toumee z Judas Priest. Wiele pochodzących z tej płyty utworów długo cieszyło się sporą popularnością, by wspomnieć tylko "Phantom Of The Opera" czy "Running Free", który stał się sporym hitem w Wielkiej Brytanii. Drugi album Killers, wydany w 1981 r., był jeszcze lepszy. W jego nagraniu zamiast Dennisa Strattona wziął udział nowy gitarzysta Adrian Smith (ur. 27.02.1957 r. w Londynie), który dołączył do Iron Maiden w październiku 1980 r., po opuszczeniu grupy Broadway Brats. Płyta stała się przebojem, a zespół zyskał wielką popularność wśród fanów heavy metalu, wzbudzając niemal fanatyczne oddanie. Na okładkach wszystkich płyt grupy (także singli) pojawiała się jej maskotka - potwór Eddie - zaprojektowana przez Dereka Riggsa, z biegiem czasu integralna część koncertów zespołu.

Longplay The Number Of The Beast z 1982 r„ którego producentem był Martin Birch, stanowił przełom w karierze grupy.Odniósł on spektakularny sukces docierając do l-miejsca zestawienia najpopularniejszych albumów w Anglii, cieszył się także sporym powodzeniem w USA. Jednocześnie był debiutem nowego wokalisty Bruce'a Dickinsona (ur. 7.08.1958 r. w Worksop / hrabsiwie Nomnghanishire; eks- Samson), który we wrześniu 1981 r. zastąpił Paula Di'Anno.

Takie single jak "The Number Of The Beast" i "Run To The Hills" stały się wielkimi hitami na brytyjskich listach przebojów. Pod względem osiągniętego sukcesu Iron Maiden zdystansował niemal wszystkich swych konkurentów. Zresztą sam ruch Nowej Fali zaczynał powoli wygasać. Wydany w 1983 r. album Piece Of Mind spotęgował jeszcze sukces grupy, zwłaszcza w USA,gdzie dotarł do 14. miejsca na liście "Billboardu". Tymczasem na miejscu Clive'a Burra (odszedł do zespołu Gogmagog) pojawił się Nicko McBrain (właśc. Michael McBrain, ur. 5.06.1954 r.), były perkusista francuskiej metalowej grupy Trust, a wcześniej formacji Streetwalkers.

Piece Of Mind nie różnił się od poprzednika; przepełniony był dynamicznym, harmonijnym atakiem bliźniaczych gitar Murraya i Smitha oraz mocnym wokalem Dickinsona. Single "The Trooper" i "Flight Of Icarus" natychmiast stały się przebojami, a w USA longplay zdobył tytuł "platynowej płyty". Wraz z wydaniem w 1984 r. albumu Powerslave wielu krytyków oskarżyło Iron Maiden o kopiowanie samych siebie, zarówno w warstwie tekstowej, jak i muzycznej. Rzeczywiście, trudno mówić o jakimkolwiek odejściu zespołu od konwencji dwóch poprzednich płyt, ale został on w pełni zaakceptowany, ponownie podbijając brytyjskie listy przebojów singlami "Aces High" i "Two Minutes To Midnight".

W ramach trasy promującej płytę Iron Maiden po raz pierwszy wystąpili w Polsce. Kolejny, tym razem podwójny album Live After Death, nagrany na żywo, a wydany w 1985 r., był punktem kulminacyjnym w rozwoju grupy. W tym czasie Iron Maiden zdobył bezsporną pozycję na samym szczycie heavy metalowej góry. Longplay Somewhere In Time z 1986 r., miał nieco odmienny charakter niż poprzednie płyty. Znalazło się na nim nieco więcej melodyjnych utworów, po raz pierwszy w nagraniach wykorzystano też syntezatory. Album przyniósł kolejne przeboje "Wasted Years" i "Stranger In A Strange Land", a w USA doszedł do 11. miejsca na liście "Billboardu", sprzedając się w ponad milionowym nakładzie. W tym czasie grupa po raz drugi odbyła serię koncertów w Polsce.

Od połowy lat osiemdziesiątych Iron Maiden występowali bardzo intensywnie. Spektakulamość ich występów potęgowały efekty świetlne i wystrój sceny. Wydany w 1988 r. album Seventh Son Of A Seventh Son utrzymał co prawda klimat poprzedniej płyty, jednak zawierał muzykę o zdecydowanie bardziej progresywnym nastawieniu. Będąc z jednej strony albumem koncepcyjnym, zachował jednak charakter komercyjny, obfitując w takie przeboje, jak "Can I Play With Madness" czy "The Clairvoyant". Longplay dotarł na szczyt angielskiego zestawienia najpopularniejszych płyt długogrających. Po kolejnym wyczerpującym światowym toumee grupa ogłosiła chęć pójścia na - słusznie im się należący przynajmniej roczny odpoczynek, w czasie którego Dickinson nagrał solowy album Tattoo Millionaire. Fakt ten wzbudził mnóstwo spekulacji, iż zespół uległ rozwiązaniu. Tak się jednak nie stało i po dość długiej przerwie znowu można było o nim usłyszeć. Steve Harris czuł, że kierunek, w którym podążyły dwa ostatnie albumy, musi się nieco zmienić. Planował zatem powrót do dawnego stylu. Adrian Smith nie wyraził na to zgody i w styczniu 1990 r. opuścił kolegów. Założył później formację Untouchables z Garym Liedermanem (bas), Huey Lucasem (gitara) i Bobem Richardsem (perkusja). Sam grał na gitarze i śpiewał.
W Iron Maiden zastąpił go gitarzysta Janick Gers(ur. 21.01.1959r.) związany wcześniej zgrupami Gillan, White Spirit, Di'Anno i Gogmagog. Równocześnie zespół postanowił ograniczyć ilość koncertów oraz ich skalę.

Wydany jesienią 1990 r. album No Prayer For The Dying zawierał cięższy materiał, bardzo przypominający muzykę graną przez Iron Maiden w okresie rozwoju zespołu. Został jednak dobrze przyjęty, a single "Holy Smoke" i "Bring Your Daughter To The Slaughter" dostały się na pierwsze miejsce brytyjskich list przebojów. Promujące longplay światowe toumee udowodniło, że Iron Maiden nadal stanowi jedną z największych atrakcji koncertowych. W 1992 r., po blisko dwuletniej przerwie, jak zwykle wypełnionej trasami promocyjnymi, zespół wydał album Fear Of The Dark, którego producentami byli wspólnie Harris i Martin Birch. Znalazły się na nim ciężkie - tekstowo i muzycznie -utwory, odzwierciedlające to, co działo się w świecie w poprzednich latach. Wydane na singlach utwory "Be Quick Or Be Dead" i "From Here To Eternity" tradycyjnie wylądowały na listach przebojów.

W lutym 1993 roku Dickinson niespodziewanie ogłosił, iż opuszcza zespół. Czas potrzebny na znalezienie nowego, kompetentnego wokalisty grupa wypełniła wypuszczeniem aż trzech koncertowych płyt. Pożegnalny koncert Dickinsona z Iron Maiden odbył się 28 sierpnia 1993 roku w Londynie. Później pozostali muzycy zaczęli przesłuchiwanie kandydatów na wakujące miejsce. Ostatecznie na początku 1994 r. ogłoszono, że nowym wokalistą zespołu został Blaze Bayley (z Wolfsbane), wybrany spośród ponad dwóch tysięcy kandydatów. Już z nim grupa przystąpiła do pracy nad kolejnym albumem.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Running free/Burning ambition	Iron Maiden	02.1980	34[6]	-	EMI EMI 5032	[written by Steve Harris,Paul Di'Anno][produced by Will Malone]
Sanctuary /Drifter/I' ve got the fire	Iron Maiden	06.1980	29[5]	-	EMI EMI 5065	[written by Iron Maiden][produced by Will Malone]
Women in uniform/Invasion	Iron Maiden	11.1980	35[4]	-	EMI EMI 5105	[written by Greg Macainsh][produced by Tony Platt]
Twilight zone/Wrath child	Iron Maiden	03.1981	31[5]	-	EMI EMI 5145	[written by Steve Harris,Dave Murray][produced by Iron Maiden,Martin Birch]
Purgatory /Ghengis Khan	Iron Maiden	06.1981	52[3]	-	EMI EMI 5184	[written by S. Harris][produced by Martin Birch]
Run to the hills/Total eclipse	Iron Maiden	02.1982	7[14]	-	EMI P 5265	[written by S. Harris][produced by Martin Birch]
The number of the beast/Remember tomorrow	Iron Maiden	05.1982	18[8]	-	EMI EMI 5287	[written by S. Harris][produced by Martin Birch]
Flight of Icarus/I' ve got the fire	Iron Maiden	04.1983	11[6]	-	EMI EMI 5378	[written by Smith, Dickinson][produced by Martin Birch]
The trooper/Cross-eyed Mary	Iron Maiden	06.1983	12[7]	-	EMI EMI 5397	[written by S. Harris][produced by Martin Birch]
2 minutes to midnight/Rainbow' s gold	Iron Maiden	08.1984	11[6]	-	EMI EMI 5489	[written by Dickinson/Smith][produced by Martin Birch]
Aces high/King of twilight	Iron Maiden	10.1984	20[5]	-	EMI EMI 5502	[written by S. Harris][produced by Martin Birch]
Running free [live]/Sanctuary [live]	Iron Maiden	10.1985	19[5]	-	EMI EMI 5532	[written by S. Harris,Paul Di'Anno][produced by Martin Birch]
Run to the hills [live]/Phantom of the opera [live]	Iron Maiden	12.1985	26[6]	-	EMI EMI 5542	[written by S. Harris][produced by Martin Birch]
Wasted years/Reach out	Iron Maiden	09.1986	18[4]	-	EMI P 5583	[written by Adrian Smith][produced by Martin Birch]
Stranger in a strange land/That girl	Iron Maiden	11.1986	22[6]	-	EMI EMI 5589	[written by Adrian Smith][produced by Martin Birch]
Can i play with madness/Black Bart Blues	Iron Maiden	03.1988	3[6]	-	EMI S 49	[written by Adrian Smith/Bruce Dickinson/Steve Harris][produced by Martin Birch]
The evil that men do/Prowler ' 88	Iron Maiden	08.1988	5[6]	-	EMI G 64	[written by Adrian Smith/Bruce Dickinson/Steve Harris][produced by Martin Birch]
The Clairvoyant [live]/Prisoner [live]	Iron Maiden	11.1988	6[8]	-	EMI S 79	[written by Steve Harris][produced by Martin Birch]
Infinite dreams [live]/Killers [live]	Iron Maiden	11.1989	6[6]	-	EMI PD 117	[written by Steve Harris][produced by Martin Birch]
Holy smoke/All in your mind	Iron Maiden	09.1990	3[4]	-	EMI EM 158	[written by Bruce Dickinson/Adrian Smith][produced by Martin Birch]
Bring your daughter...to the slaughter/I' m a mover	Iron Maiden	12.1990	1[2][5]	-	EMI EM 171	[written by Bruce Dickinson][produced by Martin Birch]
Be quick or be dead/Nodding donkey blues	Iron Maiden	04.1992	2[4]	-	EMI EM 229	[written by Bruce Dickinson/Janick Gers][produced by Martin Birch,Steve Harris]
From here to eternity/Roll over Vic Vella	Iron Maiden	07.1992	21[4]	-	EMI EM 240	[written by Steve Harris][produced by Martin Birch,Steve Harris]
Fear of the dark [live]/Tailgunner [live]	Iron Maiden	03.1993	8[3]	-	EMI EMP 263	[written by Steve Harris]
Hallowed by the name [live]/Wrathchild [live]	Iron Maiden	10.1993	9[3]	-	EMI EM 288	[written by Steve Harris][produced by Steve Harris]
Man of the edge/The edge of darkness	Iron Maiden	10.1995	10[5]	-	EMI TCEM 398	[written by Blaze Bayley/Janick Gers][produced by Steve Harris,Nigel Green]
Virus /Prowler/Invasion	Iron Maiden	09.1996	16[10]	-	EMI 12 EM 443	[written by Blaze Bayley, Dave Murray, Janick Gers, Steve Harris][produced by Steve Harris,Nigel Green]
The angel and the gambler/Blood on the world' s hands [live]	Iron Maiden	03.1998	18[8]	-	EMI EM 507	[written by Steve Harris][produced by Steve Harris,Nigel Green]
The wicker man/Powerslave [live]/Killers [live]	Iron Maiden	05.2000	9[9]	-	EMI 12 EM 568	[written by Adrian Smith/Bruce Dickinson/Steve Harris][produced by Kevin Shirley,Steve Harris]
Out of the silent planet/Aces high [live]	Iron Maiden	10.2000	20[6]	-	EMI 12 EM 576	[written by Janick Gers, Bruce Dickinson, Steve Harris][produced by Kevin Shirley,Steve Harris]
Wildest dream	Iron Maiden	09.2003	6[22]	-	EMI EM 627	[written by Adrian Smith, Steve Harris][produced by Kevin Shirley,Steve Harris]
Rainmaker/Dance Of Death	Iron Maiden	12.2003	13[13]	-	EMI EM 633	[written by Dave Murray,Steve Harris,Bruce Dickinson][produced by Kevin Shirley,Steve Harris]
The Number Of The Beast (Re-Issue)	Iron Maiden	01.2005	3[13]	-	EMI EM 666	[written by Steve Harris][ produced by Martin Birch]
The Trooper (live)/Another Life [live)	Iron Maiden	08.2005	5[8]	-	EMI EM 662	[written by Steve Harris][ produced by Martin Birch]
Different World	Iron Maiden	01.2007	3[4]	-	EMI CDEM 714	[written by Steve Harris,Adrian Smith][ produced by Kevin Shirley]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Iron Maiden	Iron Maiden	04.1980	4[17]	-	EMI EMC 3330	[platinum-UK][produced by Will Malone]
Killers	Iron Maiden	02.1981	12[8]	78[23]	EMI EMC 3357	[gold -UK][gold-US][produced by Martin Birch]
Maiden Japan	Iron Maiden	10.1981	-	89[30]	Harvest 15 000 [US]
The number of the beast	Iron Maiden	04.1982	1[2][32]	33[65]	EMI EMC 3400	[platinium-US][platinum-UK][produced by Martin Birch]
Piece of mind	Iron Maiden	05.1983	3[18]	14[45]	EMI EMA 800	[platinium-US][platinum-UK][produced by Martin Birch]
Powerslave	Iron Maiden	09.1984	2[13]	21[34]	EMI POWER 1	[platinium-US][gold-UK][produced by Martin Birch]
Iron Maiden [reissue]	Iron Maiden	06.1985	71[2]	-	Fame FA 41-3121-1
Live after death	Iron Maiden	10.1985	2[14]	19[22]	EMI RIP 1	[platinium-US][gold-UK][produced by Martin Birch]
Somewhere in time	Iron Maiden	10.1986	3[11]	11[39]	EMI EMC 3512	[platinium-US][gold-UK][produced by Martin Birch]
The number of the beast [reissue]	Iron Maiden	06.1987	98[1]	-	Fame FA 3178
Seventh son of a seventh son	Iron Maiden	04.1988	1[1][18]	12[23]	EMI EMD 1006	[gold-US][gold-UK][produced by Martin Birch]
Running free/Sanctuary	Iron Maiden	02.1990	10[4]	-	EMI IRN 1
Women in uniform/Twilight zone	Iron Maiden	03.1990	10[3]	-	EMI IRN 2
Purgatory/Maiden Japan	Iron Maiden	03.1990	5[3]	-	EMI IRN 3
Run to the hills/The number of the beast	Iron Maiden	03.1990	3[2]	-	EMI IRN 4
Flight of Icarus/The trooper	Iron Maiden	03.1990	7[2]	-	EMI IRN 5
2 minutes to midnight/Aces high	Iron Maiden	03.1990	11[2]	-	EMI IRN 6
Running free [live]/Run to the hills [live]	Iron Maiden	04.1990	9[2]	-	EMI IRN 7
Wasted years/Stranger in a stranger land	Iron Maiden	04.1990	9[2]	-	EMI IRN 8
Can i play with madness/The evil that men do	Iron Maiden	04.1990	10[3]	-	EMI IRN 9
The clairvoyant/Infinite dreams [live]	Iron Maiden	04.1990	11[2]	-	EMI IRN 10
No prayer for the dying	Iron Maiden	10.1990	2[14]	17[18]	EMI EMD 1017	[gold-US][gold-UK][produced by Martin Birch]
Fear of the dark	Iron Maiden	05.1992	1[1][5]	12[13]	EMI EMD 1032	[gold-UK][produced by Martin Birch,Steve Harris]
A real live one	Iron Maiden	04.1993	3[5]	106[2]	EMI EMD 1042	[silver-UK]
A real dead one	Iron Maiden	10.1993	12[3]	140[1]	EMI EMD 1048	[silver-UK][produced by Steve Harris]
Live at Donnington	Iron Maiden	11.1993	23[2]	-	EMI DON 1	[produced by Steve Harris]
The X factor	Iron Maiden	10.1995	8[6]	147[3]	EMI EMD 10087	[silver-UK][produced by Steve Harris,Nigel Green]
The best of the beast	Iron Maiden	10.1996	16[17]	-	EMI CDEMS 1097	[gold-UK][produced by Martin Birch, Nigel Green, Steve Harris, Iron Maiden, Will Malone]
Virtual XI	Iron Maiden	04.1998	16[5]	124[1]	EMI 4939152	[silver-UK][produced by Steve Harris,Nigel Green]
Brave new world	Iron Maiden	06.2000	7[8]	39[10]	EMI 5266052	[gold-UK][produced by Steve Harris,Kevin Shirley]
Rock in Rio	Iron Maiden	04.2002	15[6]	186[1]	EMI 5386430	[silver-UK][produced by Kevin Shirley]
Edward The Great-The Greatest Hits	Iron Maiden	11.2002	57[27]	-	EMI 05431032	[gold-UK][produced by Martin Birch , Steve Harris]
Dance of death	Iron Maiden	09.2003	2[15]	18[4]	EMI 5923402	[gold-UK][produced by Kevin Shirley,Steve Harris]
A Matter Of Life And Death	Iron Maiden	09.2006	4[10]	9[7]	EMI 3723212	[gold-UK][ produced by Kevin Shirley , Steve Harris]
Death On The Road	Iron Maiden	09.2006	22[3]	-	EMI 3364372	[silver-UK][ Producer - Kevin Shirley]
Somewhere Back In Time - The Best Of: 1980-1989	Iron Maiden	05.2008	14[18]	58[6]	EMI 2147072	[gold-UK][ produced by Kevin Shirley , Steve Harris]
Flight 666	Iron Maiden	06.2009	15[3]	34[3]	EMI 6977572	[ produced by Kevin Shirley]
The Final Frontier	Iron Maiden	08.2010	1[1][6]	4[8]	EMI 6477722	[gold-UK][ produced by Kevin Shirley , Steve Harris]
From Fear to Eternity The Best of 1990 – 2010	Iron Maiden	06.2011	19[4]	-	EMI 0273622	[silver-UK][ produced by Martin Birch, Kevin Shirley, Steve Harris]
En Vivo!	Iron Maiden	04.2012	19[2]	80[1]	EMI 3015902	[ produced by Kevin Shirley]
Maiden England '88	Iron Maiden	04.2013	30[2]	148[1]	EMI 9736152	[ produced by Martin Birch]
The Complete Albums Collection 1980-88	Iron Maiden	10.2014	94[1]	-	Parlophone 2564622290	-
The Book of Souls	Iron Maiden	09.2015	1[1][12]	4[6]	Parlophone 0825646089246	[gold-UK][ produced by Kevin Shirley , Steve Harris]
Complete Albums Collection-1990-2015	Iron Maiden	06.2017	64[1]	-	Parlophone 0190295849498	-
The Book of Souls: Live Chapter	Iron Maiden	11.2017	17[2]	49[1]	Parlophone 0190295760885	[ produced by Kevin Shirley , Steve Harris]