Barry Sisters

Merna Pine (ur. 1923r, zm. 31 października 1976r) i Claire Easton (ur. 17 października 1920r, zm. 22 listopada 2014r), urodzone jako Minnie i Clara Bagelman - amerykańskie piosenkarki klezmerskie, w przemyśle muzycznym funkcjonujące jako zespół The Barry Sisters.

Minnie i Clara urodziły się w rodzinie Hermana i Estery Bagelmanów, żydowskich emigrantów z Austrii i Rosji. Miały dwie młodsze siostry, Celię i Julię. Karierę muzyczną rozpoczęły w latach 30-tych, jako zespół The Bagelman Sisters. Za namową ojca, zdecydowały się wykonywać muzykę pochodzącą z Europy, bez wpływów amerykańskich.

Piosenkarki pierwszy raz wystąpiły publicznie w audycji dziecięcej Uncle Norman radia WLTH, wciąż znane jako The Bagelman Sisters. Z końcem lat 30-tych, dokonały pierwszych nagrań dla wytwórni płytowej Victor Records. Wkrótce zmieniły nazwisko sceniczne na Barry i stały się znane jako jazzowe wokalistki jidysz. Występowały w Stanach Zjednoczonych, Izraelu i Związku Radzieckim.

Zakończyły karierę w 1973, wydając ostatni album Our Way. Merna Pine zmarła 31 października 1976 w nowojorskim Fifth Avenue Hospital z powodu guza mózgu. Claire Easton zmarła 22 listopada 2014 w Aventurze.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
No hesitation/Knockin' on the right front door	Allen Brothers and Barry Sisters	12.1960	33[13]	-	Pye PP 092	-
Fly away,Peter;fly away,Paul	Barry Sisters	03.1961	98[1]	-	Pye PP 091	-

Joe Barry

Joe Barry -prawdziwe nazwisko Joseph Barrios]-[ur.13.07.1939r Cut Off/Louisiana-zm. 31.08.2004r Cut Off/Louisiana],wykonawca cajun z ery wczesnego rock'n'rolla pochodzący z połudiowej Louisiany.Swoją karierę rozpoczął w 1958r od występów lokalnych.W 1961r jego drugi singiel nagrany dla wytwórni Jin Records,"I'm a Fool to Care" [cover przeboju Les Paula i Mary Ford z 1954r] został ponownie wydany przez oddział Mercury,Smash Records i trafia do Top40 listy singli Billboard Hot 100,uzyskując też wielką popularność w W.Brytanii.
 
Następny singiel "Teardrops in My Heart" trafił też na listę bestsellerów.Joe Barry kontynuował w latach 60-tych nagrania dla Smash i póżniej Nugget Records,ale pod koniec tej dekady zaprzestał działalności.W 1977r wydaje dla ABC-Dot Records płytę z utworami country,a w 1980r album z pieśniami religijnymi Sweet Rose of Sharon.
Na początku lat 2000-sięcznych mimo cierpień spowodowanych chorobą nagrywa nową płytę Been Down That Muddy Road dla Night Train Records wydaną w sierpniu 2003r.Rok póżniej 31 sierpnia 2004r umiera w swoim domu w Cut Off.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I'm A Fool To Care/I Got A Feeling	Joe Barry	04.1961	49[1]	24[12]	Smash 1702	[written by Ted Daffan][produced by Jin Recording Co.][#6 hit for Les Paul & Mary Ford 1954]
Teardrops In My Heart/For You Sunshine	Joe Barry	07.1961	-	63[5]	Smash 1710	[written by Vaughan Horton][#4 country hit for Sons Of The Pioneers in 1947]

Crowded House

Crowded House - pop rockowy zespół utworzony w Melbourne, którego liderem jest nowozelandzki muzyk Neil Finn. Finn jest najbardziej rozpoznawany jako główny wokalista, autor tekstów oraz kierownik i pozostawał nim przez wszystkie „wcielenia” zespołu. Od początku istnienia formacji działali w nim (i niektórzy działają nadal) artyści z Australii (Paul Hester, Nick Seymour, Peter Jones i Craig Hooper), Nowej Zelandii (Neil Finn, Tim Finn i Eddie Rayner) oraz USA (Mark Hart i Matt Sherrod).
Działalność między rokiem 1985 a 1996 przyniosła zespołowi międzynarodową sławę dzięki takim przebojom jak: „Don't Dream It's Over”, „Weather with You”, „Something So Strong”, „Better Be Home Soon”, „It's Only Natural”, czy „Fall At Your Feet”. W 2007 roku powrócili na scenę muzyczną z nowym perkusistą. W tym czasie wydali nowy album Time On Earth, który osiągnął pierwsze miejsce na Australijskiej liście ARIA Albums Chart.


Grupa miała ważny wpływ na rozwój australijskiej muzyki rockowej. Neil Finn oraz Paul Hester byli członkami nowozelandzkiego zespołu Split Enz. Zdecydowali oni stworzyć nowy zespół, podczas, gdy Split Enz byli w trakcie pożegnalnej trasie koncertowej. W czasie jednego z koncertów Nick Seymour zapytał Neila, czy mógłby przyjąć go do swego nowego projektu muzycznego. Pierwsze wcielenie grupy zostało utworzone w Melbourne w 1985 łącznie z gitarzystą Craigiem Hooperem pod nazwą "The Mullanes". Podpisali kontrakt z Capitol Records, a następnie przenieśli się do Los Angeles. W tym samym czasie z zespołu odszedł Craig Hooper, przez co zespół postanowił zmienić nazwę zespołu. Pomysłów było wiele, aż w końcu nadano tytuł "Crowded House", którego inspiracją był zatłoczony dom, w którym przebywali członkowie grupy podczas nagrywania pierwszego albumu. Po tym wydarzeniu, do zespołu został zaproszony Eddie Rayner, nie stając się jednak pełnym członkiem. Początkowo dołączył do grupy na trasie koncertowej w 1988 roku, grając na keyboardzie, później musiał odejść ze względu na problemy rodzinne. Crowded House zostali nazwani przez australijskich fanów "The Crowdies".

Artyści brali udział w wielu festiwalach mających miejsce w Australii oraz w Nowej Zelandii. Ich debiutancki album Crowded House został wydany w czerwcu 1986 roku. Wytwórnia muzyczna nie spodziewała się, by w szybkim czasie zdobyli oni sławę, co wynikało z nieciekawej promocji. Stawiając czoło trudnościom, formacja grała w wielu klubach i innych miejscach spotkań, by zwrócić na siebie większą uwagę. Pierwszy singel "Mean to Me" zajmował niskie pozycje na amerykańskich listach przebojów, gdyż miernie przedstawiał słuchaczom muzykę graną przez zespół. Dopiero utwór "Don't Dream It's Over" wydany w grudniu 1986 stał się wielkim międzynarodowym hitem, docierając do 2. miejsca listy Bilboard Hot 100 w 1987 roku. Teledyski do tych dwóch singli są bardzo autobiograficzne. Przedstawiają one domy artystów oraz drogę do stworzenia "Crowded House". W czerwcu 1987 album uplasował się na pierwszym miejscu australijskich list przebojów. Trzeci singel "Something So Strong" dotarł do miejsca siódmego, a kolejny "World Where You Live" do miejsca 65. Piąty i ostatni singel "Now We're Getting Somewhere" nie odniósł dużego sukcesu. Po sukcesie pierwszego albumu, został wydany kolejny Temple of Low Men. Pierwszy singel "Better Be Home Soon" dotarł do 42 miejsca na amerykańskich listach przebojów. Kolejne dwa utwory "Into Temptation" oraz "Sister Madly" stały się najczęściej granymi na koncertach. Ogólnie album nie odniósł dużego sukcesu. Z tego powodu muzycy zdecydowali się ruszyć w krótką trasę koncertową po Australii i Kanadzie w celu szerszej promocji, dodatkowo zapraszając do pracy Marka Harta, jako pomocnika przy koncertach.


Po zakończeniu trasy koncertowej promującej ostatni album, Neil zajął się nagrywaniem albumu wraz ze swym bratem Timem.

W 1991 Crowded House wydali trzeci album pod nazwą Woodface. Singel "Chocolate Cake" wydano jako pierwszy. Został on zabawnie skomentowany w amerykańskich rozgłośniach radiowych, ze względu na jego tekst mówiący o słabości Amerykanów do słodkości i fast-foodów, wspomagających tycie. Drugi singel "Fall at Your Feet" odniósł większy sukces niż jego poprzednik, choć dotarł tylko do miejsca 75 w Ameryce. Ów utwór oraz "Weather with You" stały się znakami rozpoznawczymi zespołu. Ogólnie album jest uznawany za najlepszy w karierze Crowded House. Dwa lata później został nagrany album Together Alone razem z nowym członkiem, gitarzystą Markiem Hartem. Na początku wydano singel "Distant Sun", a następnie "Private Universe". Piosenka "Locked Out" została wykorzystana w soundtracku do filmu pt. "Reality Bites", dzięki czemu jej teledysk zdobył dużą popularność w muzycznych kanałach MTV oraz VH1.


Grupa koncertowała w Europie, gdy zespół opuścił perkusista, Paul Hester. Powodem odejścia było przyjście na świat jego pierwszej córki oraz początki choroby - depresji. Podczas koncertów zastępował go Peter Jones. Po zakończeniu trasy koncertowej, Finn zdecydował się na zakończenie działalności zespołu. W celu podsumowania dokonań formacji nagrano album Recurring Dream, który dotarł do pierwszego miejsca w Australii oraz Wielkiej Brytanii. Oprócz znanych do tej pory utworów zostały umieszczone na płycie trzy nowe: "Instinct", "Not the Girl You Think You Are" i "Everything Is Good for You". 24 listopada 1996 roku u stóp Opery w Sydney odbył się pożegnalny koncert zespołu, na który przybyło prawie 200 tys. osób. Oprócz ostatniego składu, wzięli w nim udział również Paul Hester i Tim Finn. Jest on uważany za jeden z najbardziej spektakularnych przedstawień w historii Australii.
 

Po przerwaniu kariery Crowded House, każdy z członków zajął się solowymi dokonaniami. Neil Finn nagrał kilka albumów oraz wydał dwie płyty w duecie ze swym bratem pod nazwą Finn Brothers.

Peter Jones i Nick Seymour dołączyli do australijskiej grupy Deadstar. Nick opuścił zespół po wydaniu ich trzeciego albumu i wyjechał do Irlandii, gdzie pracował jako producent muzyczny. Peter grał dalej wraz z zespołem do roku 1999, po czym został nauczycielem w jednej ze szkół. Mark Hart dołączył do zespołu Supertramp oraz wydał solowy album.

Paul Hester rozpoczął swą karierę telewizyjną. Po odejściu z Crowded House zaczął występować w amerykańskim programie dla dzieci "The Wiggles", gdzie znany był jako "Paul the Chef". Następnie stworzył własny program "Hessie's Shed" w australijskiej telewizji.

W 1999r została wydana płyta Afterglow, przedstawiająca niepublikowane utwory Crowded House.

W 2003 roku Hester i Seymour zaczęli grać w grupie Tarmac Adam. Pod koniec tego samego roku Hester został poproszony o poprowadzenie serii australijskiego programu Music Max's Sessions.

Wznowiona aktywność muzyczna nie pomogła Hesterowi przezwyciężyć postępującej depresji, przez co po wieloletniej walce z chorobą postanowił on odebrać sobie życie wieszając się w parku położonym niedaleko swojego domu w Melbourne 26 marca 2005. W chwili śmierci miał 46 lat.


W 2007 roku muzycy zdecydowali się wznowić działalność i wydać album Time on Earth, przyjmując do zespołu nowego perkusistę Matta Sherroda. Nową płytę zadedykowali swojemu zmarłemu przyjacielowi, Paulowi Hesterowi, którego śmierć jak twierdzą była inspiracją do nagrania tego albumu. W lipcu 2007 roku wystąpili na koncercie Live Earth w Sydney.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Don' t dream it' s over/That's what i call love	Crowded House	06.1987	25[19]	2[24][01.87]	Capitol CL 438	[platinum-UK][written by Neil Finn][produced by Mitchell Froom]
Something so strong/I walk away	Crowded House	05.1987	95[1]	7[21]	Capitol CL 456	[written by Neil Finn & Mitchell Froom][produced by Mitchell Froom]
World where you live/Hole in the river	Crowded House	08.1987	-	65[8]	Capitol 44 033	[written by Neil Finn][produced by Mitchell Froom]
Better be home soon/Kill eye	Crowded House	07.1988	-	42[11]	Capitol CL 498	[written by Neil Finn][produced by Mitchell Froom]
Chocolate cake/As sure as i am	Crowded House	06.1991	69[2]	-	Capitol CL 618	[written by Neil Finn/Tim Finn][produced by Mitchell Froom/Neil Finn]
Fall at your feet/Whispers and moans	Crowded House	11.1991	17[7]	75[6]	Capitol CL 626	[silver-UK][written by Neil Finn][produced by Mitchell Froom/Neil Finn]
Weather with you/Into temptation	Crowded House	02.1992	7[9]	-	Capitol CL 643	[gold-UK][written by Neil Finn/Tim Finn][produced by Mitchell Froom/Neil Finn]
Four seasons in a one day/There goes god	Crowded House	06.1992	26[5]	-	Capitol CL 655	[written by Neil Finn/Tim Finn][produced by Mitchell Froom/Neil Finn]
It' s only natural/Chocolate cake	Crowded House	09.1992	24[4]	-	Capitol CL 661	[written by Neil Finn/Tim Finn][produced by Mitchell Froom/Neil Finn]
Distant sun/Walking on the spot	Crowded House	09.1993	19[6]	113[2]	Capitol CL 697	[written by Neil Finn][produced by Youth]
Nails in my feet/Zen roxy	Crowded House	11.1993	22[6]	-	Capitol CL 701	[written by Neil Finn][produced by Youth]
Locked out/Distant sun [live]	Crowded House	02.1994	12[5]	120[3]	Capitol VSCDT 1479	[written by Neil Finn][produced by Youth]
Fingers of love[live]/Nails on my feet [live]	Crowded House	06.1994	25[4]	-	Capitol 10CL 715	[written by Neil Finn][produced by Youth]
Pineapple head [live]/Weather with you	Crowded House	09.1994	27[4]	-	Capitol CDCL 723	[written by Neil Finn][produced by Youth/Crowded House]
Instinct/Recurring dream	Crowded House	06.1996	12[11]	-	Capitol CDCLS 774	[written by Neil Finn][produced by Youth]
Not the girl you think you are/Better be home soon [live]	Crowded House	08.1996	20[10]	-	Capitol CDCL776	[written by Neil Finn][produced by Mitchell Froom/Tchad Blake/Neil Finn]
Don't Stop Now	Crowded House	06.2007	41[3]	-	Parlophone CDRS 6743	[written by Neil Finn][produced by Steve Lillywhite]
Pour Le Monde	Crowded House	12.2007	51[1]	-	Parlophone CATCO 132290904	[written by Neil Finn][produced by Steve Lillywhite]
Help Is Coming	Crowded House	09.2015	88[1]	-	Capitol/UMC USCA 29901019	[written by Neil Finn,Nick Seymour,Peter Jones][produced by Crowded House]
Tim Finn
Carve You in Marble/Hole In My Heart	Tim Finn	08.1986	92[1]	-	Virgin VS 866	[written by Tim Finn][produced by Nick Launay]
Persuasion/Strangeness and charm	Tim Finn	06.1993	43[3]	-	Capitol CDCLS 692	[written by Tim Finn,Richard Thompson][produced by Tim Finn,Mark Hart]
Hit the ground running/No more years	Tim Finn	09.1993	50[3]	-	Capitol CDCLS 694	[written by Tim Finn][produced by Clive Langer,Alan Winstanley]

>Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Crowded House	Crowded House	06.1986	-	12[58]	Capitol 12 485	[platinium-US][silver-UK][produced by Mitchell Froom/Eddie Rayner/Neil Finn]
Temple of low men	Crowded House	07.1988	138[1]	40[19]	Capitol 48 763	[produced by Mitchell Froom]
Woodface	Crowded House	07.1991	6[153]	83[17]	Capitol 93 559	[2x-platinum-UK][produced by Mitchell Froom]
Together alone	Crowded House	10.1993	4[39]	73[7]	Capitol 27 048	[platinum-UK][produced by Youth]
Crowded House	Crowded House	02.1995	99[5]	12[58]	Capitol CDP 7466932 [UK]	-
Recurring dream-The very best of Crowded House	Crowded House	07.1997	1[2][202]	-	Capitol CDEST 2283 [UK]	[4x-platinum-UK][produced by Tim Finn/Neil Finn/Mitchell Froom/Youthh]
Afterglow	Crowded House	02.2000	18[4]	-	Capitol 5237222 [UK]	[produced by Crowded House/Youth/Mitchell Froom]
Farewell to the world	Crowded House	12.2006	120[1]	-	Capitol
Time on Earth	Crowded House	07.2007	3[7]	46[3]	Parlophone 3960272 [UK]	[silver-UK][produced by Ethan Johns/Steve Lillywhite]
Intriguer	Crowded House	06.2010	12[6]	50[2]	Mercury 2739938 [UK]	[produced by Neil Finn/Jim Scott]
The Very Very Best of Crowded House	Crowded House	10.2010	49[2]	-	Capitol 27 048	[platinum-UK][produced by Mitchell Froom/Neil Finn/Crowded House/Youth/Steve Lillywhite/Tchad Blake/Ethan Johns]
Dreamers Are Waiting	Crowded House	06.2021	6[1]	-	EMI 3534658 [UK]	[produced by Crowded House]
Tim Finn
Before and after	Tim Finn	07.1993	29[2]	-	Capitol EST 2202

Lenny Kravitz

Lenny Kravitz (właśc. Leonard Albert Kravitz; ur. 26.05.1964r, Brooklyn, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) - voc, g, k, b, dr, perc, s, tp, sitar; kompozytor, autor tekstów, producent nagrań. Syn rosyjskiego Żyda, producenta telewizyjnego Sy Kravitza, i Murzynki z domieszką krwi indiańskiej, aktorki Roxie Roker. Imię Lenny otrzymał na cześć wuja, Leonarda Kravitza, bohatera wojny w Korei. Dorastał w domu pełnym jazzu (rodzice przyjaźnili się z wieloma znakomitościami tej muzyki, jak Duke Ellington, Count Basie, Sarah Vaughan, Ella Fitzgerald czy Miles Davis) oraz muzyki soul (jako dziecko był na koncertach chociażby Jamesa Browna czy The Jackson Five). Sam nauczył się grać na różnych instrumentach, rn.in. na gitarze i fortepianie. Śpiewał w chórze chłopięcym - słynnym California Boys Choir (w 1977, gdy matka dostała rolę w serialu The Jeffersons, rodzina przeniosła się z Nowego Jorku do Los Angeles).

 Na początku lat osiemdziesiątych przerwał naukę w Beverly Hills High School, próbował trudów aktorstwa, a w końcu przyjął pseudonim Romeo Blue i zadebiutował jako piosenkarz w zelektronizowanym repertuarze poprockowym wzorowanym na przebojach m.in. Davida Bowiego i Tears For Fears (w projekcie tym towarzyszył mu m.in. kuzyn Gerry De-Veaux). Taśma demo z dziesięcioma utworami Romeo Blue spodobała się szefom firmy |IRS, ale singel Yield/Wanted, którego premierę wyznaczono na październik 1983r, nigdy się nie ukazał. Kravitz, znowu posługujący się prawdziwym nazwiskiem, zwrócił się wówczas ku muzyce w duchu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, ujawniającej wpływ dokonań Jimiego Hendrixa, Sly And The Family Stone, Curtisa Mayfielda i Steviego Wondera, a także Johna Lennona i Led Zeppelin. Kolejną taśmę demo nagrał w studiu Waterfront Henry'ego Hirscha w Hoboken w New Jersey, na analogowym sprzęcie pamiętającym czasy, gdy działali jego mistrzowie. Zwrócił na siebie uwagę wytwórni Virgin America, ale wszystko wskazywało na to, że nie dojdzie z nią do
porozmienia: za nic nie chciał pozwolić na unowocześnienie brzmienia swoich utworów. Ostatecznie postawił na swoim i uzyskał zapewnienie całkowitej swobody artystycznej.


W 1989 przystąpił w Waterfront wraz z Hirschem jako jednym z realizatorów i pianistą do pracy nad pierwszą płytą, „Let Love Rule". Sam zagrał niemal na wszystkich instrumentach, co stało się zasadą także w późniejszych latach. Wydany we wrześniu album w krótkim czasie osiągnął półmilionowy nakład. Spodobał się jako sympatyczna próba przywołania ducha czasów hippisowskich (podkreślona nawet w wizerunku artysty, noszącego spodnie dzwony i kwieciste koszule), a jednak nie wszystkich przekonał. Zakorzenionym w przeszłości piosenkom, jak przesycone beatlesowskim duchem Let Love Rule i I Build This Carden For Us, wyrosła z klasycznego soulu My Precious Love czy oparta na rytmie boogie, zaśpiewana z manierą Iggy'ego Popa Mr. Cab Driver, brakowało wspólnego mianownika. Niektóre nawiązania były przy tym tak oczywiste, że pojawił się zarzut balansowania na granicy plagiatu. Zwracano też uwagę na to, że Kravitz nie na wszystkich instrumentach potrafił zagrać z tą samą biegłością i werwą, w rezultacie niektórym partiom brakowało witalności i bardziej zindywidualizowanej ekspresji. Krytykowano wreszcie dość banalne teksty, napisane w większości pod wpływem miłości do żony, aktorki Lisy Bonet (np. My Precious Love, I Build This Garden For Us, Flower Child), ale podejmujące też inne tematy, przede wszystkim dyskryminacji rasowej (np. Mr. Cab Driver). Towarzyszące „Let Love Rule" single pojawiły się tylko w dolnych rejonach list przebojów - w Stanach: Let Love Rule/Empty Elands z października 1989r oraz w Wielkiej Brytanii: I Built This Garden For Us/Flower Child ze stycznia 1990r, Mr. Cab Driver/Blues For Sister Someone (wersja koncertowa)/Does Anybody Out There Ever Care (wersja koncertowa) z maja i Let Love Rule/Cold Turkey (piosenka Johna Lennona w wersji koncertowej) z lipca tego roku.


Kravitz promował „Let Love Rule" m.in. od stycznia do czerwca 1990 na wielkiej trasie po Stanach u boku Toma Petty'ego oraz w październiku tego roku na wspólnych koncertach z Bobem Dylanem w nowojorskim Beacon Theater. Na zaproszenie Yoko Ono wziął w tym czasie udział w wielkich imprezach dedykowanych pamięci Johna Lennona: 5 maja 1990 na brzegu rzeki Mersey w Liverpool w Wielkiej Brytanii (wykonał Cold Turkey, co udokumentowano wideokasetą Lennon A Tribute z 1991) oraz 21 i 22 grudnia tego roku w Tokyo Dome w Japonii. W styczniu zaś 1991 przygotował na znak protestu przeciwko wojnie w Zatoce Perskiej nową wersję pokojowego hymnu Lennona Give Peace A Chance i nagrał z zespołem gwiazd The Peace Choir, obejmującym oprócz Ono i Seana Ono Lennona, syna jej i Johna, takie znakomitości, jak Peter Gabriel, Iggy Pop, Cyndi Lauper, Tom Petty, Bruce Hornsby, Little Richard, Randy Newman, Adam Ant, Al Jarreau, Bonnie Raitt, Sebastian Bach ze Skid Row oraz flea i John Frusciante z Red Hot Chili Peppers. Największe znaczenie dla jego dalszej kariery miała wszakże podjęta w tym czasie współpraca z Madonną: stworzył dla niej wielki przebój Justify My Love (wziął też udział w sesji jako współproducent). I choć później okazało się, że beat pochodził z nagrania Security Of The First World zespołu Public Enemy, a główną autorką tekstu była Ingrid Chavez, sukces piosenki znacznie poprawił jego notowania.


Płyta „Mama Said" z kwietnia 1991r była dziełem podobnym do debiutu. Powstała w tym samym studiu, z użyciem tego samego archaicznego sprzętu, jedynie z niewielką pomocą dodatkowych muzyków, chociaż tym razem znalazły się wśród nich dwie znane postaci, Slash, który uświetnił solówkami gitarowymi utwory Always On The Run i Fields Of Joy, oraz Sean Ono Lennon, który ozdobił partią fortepianu napisaną razem z wykonawcą piosenkę All I Ever Needed. Album wypełniła muzyka równie wtórna i eklektyczna co poprzednio, ale zdecydowanie bardziej efektowna i przebojowa. Wyróżniały się: Always On The Run - ognisty funk rock w konwencji Sly And The Family Stone i Steviego Wondera z partią gitary w stylu Jimmy'ego Page'a i krzykliwym śpiewem pod Stevena Tylera; It Ain't Over 'Til It's Over-subtelna stylizacja na soul filadelfijski, osnuta wokół figury rytmicznej wziętej z That's The Way Of The World Earth, Wind & Fire; What Goes Around Comes Around - utwór przywołujący klimat hitów Curtisa Mayfielda; Stand By My Woman i All I Ever Wanted - piosenki hołdy dla Johna Lennona. W tekstach, głębszych niż poprzednio, jak It Ain't Over 'Til It's Over, znalazło wyraz bolesne doświadczenie nieudanego małżeństwa: Kravitz i Bonet byli już wówczas w separacji, a dwa lata później wzięli rozwód. Właśnie piosenka It Ain't Over 'Til It's Over, najbardziej gorzka w całym zestawie, wyniosła artystę na szczyty powodzenia - wydana w maju 1991 na singlu była wielkim przebojem po obu stronach Atlantyku (w Stanach na stronie B znalazł się utwór I'll Be Around, w Wielkiej Brytanii - Difference Is Why). A jej popularność wpłynęła na wyniki sprzedaży albumu „Mama Said", któremu towarzyszyło kilka tras amerykańskich, m.in. u boku The Cult, oraz europejskich. Inne małe płyty z tego okresu odnotowano tylko na dalszych pozycjach list - w Stanach: Stand By My Woman/Light Skin Girl From London z października 1991r, a w Wielkiej Brytanii: Always On The Run/Always On The Run (wersja instrumentalna) z marca i Stand By My Woman/Flowers For Zoe z września tego roku.


Album „Are You Gonna Go My Way" z marca 1993r umocnił gwiazdorską pozycję Kravitza, chociaż tylko w Europie przyniósł wielki przebój - piosenkę tytułową. Miał wszystkie zalety i wady poprzednich, a więc przede wszystkim atrakcyjny, chociaż mało oryginalny repertuar, trawestujący różne muzyczne konwencje, głównie z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, od hendrixowskiego rocka (Are You Gonna Go My Way) przez łagodną odmianę soulu (Heaven Help) i klasyczne reggae (Eleutheria) po balladowe granie Led Zeppelin z okresu płyty „Houses Of The Holy" z domieszką stylów The Eagles i Petera Framptona (Believe), poza tym efektowne, chociaż pozbawione głębi brzmienie (artystę wsparł już wówczas Craig Ross - g, k, były muzyk grupy Broken Homes, towarzyszący mu od tej pory stale). Na listach przebojów pojawiło się kilka singli towarzyszących „Are You Gonna Go My Way"; w Stanach były to: Believe/For The First Time z maja 1993r i Heaven Help/Spinning Around Over You z marca 1994r, a w Wielkiej Brytanii
oprócz Are You Gonna Go My Way/My Love z lutego 1993r także: Believe/For The First Time z maja, Heaven Help/Eleutheria z sierpnia i Is There Any Love In Your Heart/Always On The Run (wersja koncertowa) z listopada tego roku. Artysta promował album na całym świecie, nie tylko w Stanach (m.in. koncerty u boku The Rolling Stones) i Europie (m.in. udział w wielkich festiwalach w Glastonbury w Wielkiej Brytanii i Werchter w Belgii), ale też chociażby w Japonii i Australii.


Płyta „Circus" z września 1995r, odebrana przez wielu jako świadectwo kryzysu twórczego, była w rzeczywistości dziełem intrygującym, a przy tym bardziej jednoznacznie rockowym niż poprzednie (chociaż otwierający ją utwór głosił: Rock And Roll Is Dead). Zawierała co najmniej kilka świetnych kompozycji. Wyróżniały się zwłaszcza te najbardziej gwałtowne, jak hardrockowa Beyond The Seventh Sky, hardrockowo-psychodeliczna Circus (dzieło DeVeaux i Terry'ego Brittena), funkrockowa Tunnel Vision czy funk-rockowo-psychodeliczna Thin Ice. Ale wiele wdzięku miały też piosenki łagodniejsze, jak Resurrection, przesycona znowu klimatem muzyki Led Zeppelin z „Houses Of The Holy", Can't Get You Off My Mind, łącząca w sobie cechy ballad The Eagles i Pink Floyd, czy In My Life Today, splatająca wzorem The Band elementy country rocka i muzyki gospel. Do słabszych punktów należały trochę zbyt mechaniczny funk w hendrixowskim duchu Rock And Roll Is Dead, nudnawa ballada Magdalene i poprockowy song Don't Go And Put A Bullet In Your Head. Tylko na dalszych pozycjach światowych list pojawiły się single: Rock And Roll Is Dead/Another Life z sierpnia 1995r, Circus/Circus (wersja akustyczna) z grudnia tego roku i Can't Get You Off My Mind/Empty Hands z lutego 1996r. Promując album, artysta m.in. wziął latem tego roku udział w objazdowym amerykańskim festiwalu H.O.R.D.E.


Chłodne przyjęcie „Circus" sprawiło, że Kravitz postanowił odświeżyć swoją muzykę. Uległ wówczas naciskom ze strony wytwórni i w końcu zgodził się unowocześnić brzmienie nagrań. Zamiast do Waterfront Studios pojechał do Compass Point Studios na Bahamach, aby kolejny album, „5", nagrać cyfrowo oraz na szeroką skalę wykorzystać brzmienia i efekty elektroniczne, w tym loopy (dotychczas sporadycznie stosował jedynie archaiczne, analogowe syntezatory). Wydany w maju 1998r zestaw, nachalnie nowoczesny i wręcz przeładowany elektroniką (np. Black Velveteen, If You Can't Say No, Take Time), był dla dotychczasowych fanów szokiem. Muzyka Kravitza utraciła dawny urok i upodobniła się do poprockowej czy wręcz popowej konfekcji tego okresu, np. I Belong To You o latynoskim odcieniu, a także If You Can't Say No, Thinking Of You i Little Girl's Eyes. Jedynie chwilami nabierała funkowej werwy, np. Live, Supersoulfighter i Fly Away. Częściej brnęła w poprockową czy funkrockową nijakość, np. You're My Flavor i Straight Cold Player. Zwracały jedynie uwagę bardzo osobiste teksty takich piosenek, jak Thinking Of You, dedykowana pamięci matki, która zmarła w 1995 na raka piersi, czy Little Girl's Eyes, napisany dla córki Zoe (przyszła na świat w 1988r ze związku z Lisą Bonet). Zestaw, mimo krytycznych recenzji, okazał się bestsellerem - głównie dzięki przebojowi Fly Away, wydanemu na trzecim singlu towarzyszącym „5" (w Stanach w listopadzie 1998r, w Wielkiej Brytanii w lutym następnego roku, z koncertowymi, akustycznymi wykonaniami piosenki tytułowej i Believe na stronie B). Pozostałe małe płyty z tego okresu nie odniosły już takiego sukcesu; były to: If You Can't Say No/Without You z maja 1998r, I Belong To You/If You Can't Say No (remiks) z września tego roku i Black Velveteen/Live/Fly Away z czerwca następnego. Nie w pełni też udała się promocja „5" na koncertach, m.in. rozpoczętą we wrześniu 1998 trasę po Stanach trzeba było przerwać w związku z problemami artysty z gardłem.


W 1999 Kravitz nagrał do komedii Austin Powers - The Spy Who Shagged Me (Austin Powers 2 - Szpieg, który nie umiera nigdy; 1999, reż. Jay Roach) własną wersję starego przeboju zespołu The Guess Who American Woman. Ukazała się na soundtracku (Maverick, 1999), ale też - w lipcu -na singlu (z remiksem Thinking Of You na stronie B), a później została włączona do reedycji „5". Dotychczasową karierę artysty podsumowywała składanka „Greatest Hits" z października 2000r, zawierająca jeden premierowy numer, Again, wydany też na małej płycie (z koncertowymi wersjami FlyAway i Are You Gonna Go My Way na stronie B). Zyskała większą popularność niż wszystkie wcześniejsze płyty, a utwór Again był w Stanach wielkim hitem.


Album „Lenny" z października 2001r, artystycznie bardziej udany niż „5", wydawał się powrotem na wcześniej upatrzone pozycje. Kravitz nie zrezygnował co prawda z elektronicznej oprawy, ale wprowadził ją oszczędniej i z lepszym wynikiem, np. w Pay To Play dla wyostrzenia brzmienia. W repertuarze nadal co prawda dominował konwencjonalny pop rock, miał wszakże więcej melodycznego uroku niż podobne piosenki z poprzedniej płyty (np. If I Could Fall in Love, Stillness Of Heart, Believe In Me, God Save Us All, You Were In My Heart, Let's Get High). Największym przebojem okazał się wszakże utwór jednoznacznie rockowy, Dig It, jeden z dwu równie ostrych na „Lenny" - wraz z Bank Robber Man. A całości obrazu albumu dopełniły tradycyjne dla Kravitza utwory funkrockowe: Battlefield Of Love i wspomniany Pay To Play. Płycie towarzyszyły oprócz Dig In/Rosemary/Can't Get You Off My Mind z listopada 2001r także dalsze, mniej lub bardziej popularne single: Stillness Of Heart/Stillness Of Heart (wersja akustyczna)/Flowers For Zoe (wersja akustyczna) z lutego 2002r, Believe In Me/Yesterday Is Gone (wersja akustyczna)/A Million Miles Away z czerwca i If I Could Fall In Love (wersja singlowa)/I Could Fall In Love (wersja albumowa)/Stillness Of Heart (wersja koncertowa, akustyczna) z grudnia tego roku.


W marcu 2003 w odpowiedzi na amerykańską interwencję zbrojną w Iraku Kravitz umieścił w Internecie własny pokojowy hymn We Want Peace, nagrany z muzykami z Iraku, Palestyny i Libanu. Kilka miesięcy później utwór trafił na olimpijską płytę „Unity - The Official Athens 2004 Olympic Games Album" (Capitol, 2004r). W tym samym roku artysta nawiązał współpracę z Michaelem Jacksonem i nagrał z nim m.in. piosenkę Another Day, ale nie została wydana.
Album „Baptism" z maja 2004r był kolejnym krokiem wstecz, ku muzyce bardziej archaicznej: poprockowej (np. What Did I Do With My Life , The Other Side, Destiny), ale i bliższej tradycyjnie pojmowanego rocka (np. Where Are We Runnin'/ California, Flash), chwilami zaś funkującej (np. Minister Of Rock'n'Roll, Sistamamalover, a także Storm z gościnnym udziałem rappera Jaya-Z). Teksty były zaskakującym świadectwem zniechęcenia karierą i dotychczasowym życiem (np. I Don't Want To Be A Star, What Did I Do With My Life ) oraz naiwnego pragnienia powrotu do raju dzieciństwa (np. California). Płycie towarzyszyły single: Where Are We Runnin'  /Uncharted Terrain z maja 2004r, California/Mr. Cab Driver (wersja koncertowa/Where Are We Runnin'? (wersja koncertowa) z września i Lady/Storm (remiks) z listopada tego roku. Artysta intensywnie promował płytę na koncertach na całym świecie - od czerwca 2004 do lipca następnego roku. Na początku trasy, 26 czerwca 2004, wystąpił na warszawskim lotnisku Bemowo.
W styczniu 2006 w Internecie pojawił się kolejny premierowy utwór Kravitza, Breathe, reklamujący wódkę Absolut.


Dyskografię uzupełniają m.in. pojedyncze nagrania na składankach, płytach filmowych oraz albumach hołdach dla innych muzyków, jak Spinning Around Over You (znane też ze strony B jednego z singli) na soundtracku „Reality Bites" (RCA, 1994), przeróbka Billy Jack Curtisa Mayfielda na „All Men Are Brothers - A Tribute To Curtis Mayfield" (Warner Brothers, 1994), przeróbka Deuce Kiss (z partią harmonijki w wykonaniu Steviego Wondera) na „Kiss My Ass - Classic Kiss Regrooved" (Mercury, 1994), akustyczna wersja Are You Gonna Go My Way na „The Unplugged Collection, Vol. 1" (Warner Brothers, 1994), wykonanie na żywo w studiu telewizyjnym Are You Gonna Go My Way na „Live On Letterman - Music From The Late Show" (Reprise, 1997), wspólne wykonanie z P. Diddym, Pharrellem Williamsem i Loonem Show Me Your Soul na soundtracku „Bad Boys II" (Bad Boy, 2003), przeróbka Have You Ever Been (To Electric Ladyland) Jimiego Hendrixa na „Power Of Soul - A Tribute To Jimi Hendrix" (Image Entertainment, 2004) oraz akustyczna wersja Believe na „Hurricane Relief - Come Together Now" (Concord, 2005).

Kravitz jako producent, kompozytor i wykonawca wspierał w studiu m.in. piosenkarki Vanessę Paradis i Cree Summer, a jako producent i wykonawca zespół Chicago. Ponadto gościnnie uczestniczył w nagraniach takich artystów, jak Mick Jagger (Use Me, a także God Gave Me Everything, którego był współkompozytorem), Aerosmith (Line Up, którego był współkompozytorem), Elton John (Like Father Like Son), David Bowie (Buddha Of Suburbia), Duff McKagan (The Majority), Lionel Richie (Time Of Our Life), Jay-Z (Guns And Roses), Busta Rhymes (Make Noise), Sheryl Crow (You're An Original), Steve Winwood, Tom Petty, Mary J. Blige, Teena Marie i N.E.R.D.
Hołdem dla artysty była m.in. płyta „Tribute To Lenny Kravitz - An Eclectic Mix" z jego muzyką w wykonaniu zespołu Joe Ferry'ego (Snake Machine, 2002).
Kravitz udzielił głosu noworodkowi w filmie animowanym The Rugrats Movie (1998, reż. Igor Kovalyov i Norton Virgien).
Jest nie tylko muzykiem, w 2003 stworzył w Miami firmę projektowania wnętrz - Kravitz Design.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I Build This Garden for Us/Flower Child	Lenny Kravitz	02.1990	83[3]	-	Virgin America VUS 17	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Mr. Cab Driver/Blues For Sister Someone	Lenny Kravitz	05.1990	58[4]	-	Virgin America VUS 20	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Let Love Rule/Cold Turkey	Lenny Kravitz	07.1990	39[5]	89[4]	Virgin America VUS 26	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Always on the Run	Lenny Kravitz	03.1991	41[3]	-	Virgin America VUS 34	[written by Lenny Kravitz,Slash][produced by Lenny Kravitz]
It Ain't Over 'til It's Over/The Difference Is Why	Lenny Kravitz	06.1991	11[9]	2[19]	Virgin America VUS 43	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz][10[16].R&B Chart]
Stand By My Woman/Flowers For Zoe	Lenny Kravitz	09.1991	55[3]	76[8]	Virgin America VUS 45	[written by Lenny Kravitz, Henry Hirsch, S. Pasch, A. Krizon][produced by Lenny Kravitz]
What Goes Around Comes Around	Lenny Kravitz	11.1991	-	38[12]	Virgin 98 666	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz][38[12].R&B Chart]
Are You Gonna Go My Way/My Love	Lenny Kravitz	02.1993	4[11]	-	Virgin America VUS 65	[silver-UK][written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz]
Believe	Lenny Kravitz	05.1993	30[5]	60[17]	Virgin America VUS 72	[written by Lenny Kravitz,Henry Hirsch][produced by Lenny Kravitz]
Heaven Help/Eleutheria	Lenny Kravitz	08.1993	20[7]	-	Virgin America VUS 73	[written by Gerry DeVeaux,Terry Britten][produced by Lenny Kravitz][92[4].R&B Chart]
Is There Any Love In Your Heart/Black Girl	Lenny Kravitz	12.1993	52[3]	-	Virgin America VUS 76	[written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz]
Rock And Roll Is Dead/Another Life	Lenny Kravitz	09.1995	22[12]	75[2]	Virgin America VUS 93	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Circus	Lenny Kravitz	12.1995	54[7]	-	Virgin America VUS 96	[written by Gerry Deveaux, Terry Britten][produced by Lenny Kravitz]
Can't Get You Off My Mind	Lenny Kravitz	03.1996	54[7]	62[20]	Virgin America VUS 100	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
If You Can't Say No	Lenny Kravitz	05.1998	48[4]	-	Virgin America VUS 130	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
I Belong to You	Lenny Kravitz	10.1998	75[3]	71[9]	Virgin America VUS 138	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Fly Away	Lenny Kravitz	12.1998	1[1][22]	12[32]	Virgin VUSCD 141	[gold-UK][written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
American Woman	Lenny Kravitz	09.1999	177[2][3]	49[21]	Virgin VUSCD 153	[written by Burton Cummings,Garry Peterson,Jim Kale,Randy Bachman][produced by Lenny Kravitz]
Black Velveteen	Lenny Kravitz	12.1999	95[2]	-	Virgin VUSCD 146	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Again	Lenny Kravitz	11.2000	-	4[32]	Virgin VUSCD 187	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Dig In	Lenny Kravitz	10.2001	-	31[20]	Virgin VUSCD 229	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Stillness of Heart	Lenny Kravitz	04.2002	44[2]	118[5]	Virgin VUSCD 236	[written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz]
Show Me Your Soul	P Diddy, Lenny Kravitz, Pharrell Williams & Loon	02.2004	35[2]	-	Puff Daddy MCSTD 40350	[written by C. Hawkins, L. Kravitz, P. Williams, S. Combs, V. Smith][produced by P. Diddy, The Neptunes]
Where Are We Runnin'?	Lenny Kravitz	05.2004	-	69[6]	Virgin 7243 8 38906 2 0	[written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz]
California	Lenny Kravitz	07.2004	62[6]	-	Virgin VUSCD 294	[written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz]
Storm	Lenny Kravitz Feat. Jay-Z	08.2004	-	98[1]	Virgin VUSCD 296	[written by Shawn Carter/Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz, Just Blaze][50[12].R&B Chart]
Lady	Lenny Kravitz	12.2004	-	27[20]	Virgin	[gold-US][written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz]
I'll Be Waiting	Lenny Kravitz	12.2007	104[4]	73	Virgin	[written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz]
Superlove	Lenny Kravitz	09.2012	49[3]	-	Roadrunner NLA 321292252	[written by Lenny Kravitz,Craig Ross,Avicii][produced by Lenny Kravitz,Avicii]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Let Love Rule	Lenny Kravitz	05.1990	56[4]	61[28]	Virgin America VUSLP 10	[gold-US][gold-UK][produced by Lenny Kravitz]
Mama Said	Lenny Kravitz	04.1991	8[37]	39[40]	Virgin America VUSLP 31	[platinum-US][platinum-UK][produced by Lenny Kravitz]
Are You Gonna Go My Way	Lenny Kravitz	03.1993	1[2][55]	12[60]	Virgin CDVUS 60	[2x-platinum-US][platinum-UK][produced by Lenny Kravitz]
Circus	Lenny Kravitz	09.1995	5[6]	10[16]	Virgin CDVUS 86	[gold-US][gold-UK][produced by Lenny Kravitz]
5	Lenny Kravitz	05.1998	18[43]	28[110]	Virgin CDVUS 140	[3x-platinum-US][gold-UK][produced by Lenny Kravitz]
Greatest Hits	Lenny Kravitz	11.2000	12[77]	2[98]	Virgin CDVUSX 183	[3x-platinum-US][3x-platinum-UK][produced by Lenny Kravitz]
Lenny	Lenny Kravitz	11.2001	55[3]	12[17]	Virgin CDVUS 213	[platinum-US][produced by Lenny Kravitz]
Baptism	Lenny Kravitz	05.2004	74[2]	14[27]	Virgin CDVUS 252	[gold-US][produced by Lenny Kravitz, Just Blaze]
It Is Time for a Love Revolution	Lenny Kravitz	02.2008	42[2]	4[9]	Virgin 5142772	[produced by Lenny Kravitz]
Black and White America	Lenny Kravitz	09.2011	75[1]	18[3]	Roadrunner RR 77042	[produced by Lenny Kravitz]
Strut	Lenny Kravitz	10.2014	21[3]	19[4]	Roxie ROX 001CD	[produced by Lenny Kravitz]
Raise Vibration	Lenny Kravitz	09.2018	19[1]	43	BMG 4050538397345	[gold-US][gold-UK][produced by Lenny Kravitz]
Let Love Rule	Lenny Kravitz	05.1990	56[4]	61[28]	Virgin America VUSLP 10	[produced by Lenny Kravitz]

Latin Alliance

Organizacja podobna do Zulu Nation Afrika Bambaaty, zrzeszająca latynoskich i hiszpańskich artystów hiphopowych, założona przez Kida Frosta w październiku 1989 r. Znalazły się w niej m.in. takie znakomitości, jak Mellow Man Ace i ALT.

Twórczość grupy zdominowała problematyka etno-centryczna, przede wszystkim niewolnictwo w Portoryko, a także wykorzystanie i wyalienowanie tej grupy etnicznej. Najbardziej udanym nagraniem fomiacji było „Latinos Unidos”, wychwalające kulturową i społeczną tożsamość Latynosów. Formacja wylansowała także singel „Low Rider (On The Boulevard)”, który dotarł do pierwszej sześćdziesiątki notowań.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Low Rider	Latin Alliance Featuring War	08.1991	-	54[11]	Virgin 96 751	[written by Albin, Trivette, Molina, Dickerson, Miller, Brown, Scott, Goldstein, Oskar, Jordan, Allen, Reyes][produced by Frost, Tony G, Will Roc]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Latin Alliance	Latin Alliance	08.1991	-	133[8]	Virgin 91 625	[produced by Baker Boyz, The, Frost, Ralph Rivers, Todd Alexander, Tony G., Will Roc]

Keith Anderson

Keith Anderson (ur. 12 stycznia 1968r) to amerykański artysta muzyki country. Przed podpisaniem kontraktu płytowego Anderson był jednym z kilku współautorów   „Beer Run (B Double E Double Are You In?)”, duetu Garth Brooks i George'a Jonesa , wydanego pod koniec 2001 roku. Anderson   podpisał kontrakt jako artysta nagrywający z Arista Nashville w 2004 roku. Jego debiutancki singiel „ Pickin 'Wildflowers ” został wydany w tym samym roku, jako główny utwór z jego debiutanckiego albumu Three Chord Country and American Rock & Roll . Licząc „Pickin 'Wildflowers”, album wydał w sumie cztery hity na listy przebojów Billboard Hot Country Songs i uzyskał złoty certyfikat RIAA .

Oprócz własnego materiału Anderson był współautorem singla Big & Rich „ Lost in This Moment ”, przeboju numer jeden na listach przebojów muzyki country w połowie 2007 roku. Anderson przeniósł się do wytwórni Columbia w 2007 roku, a jego drugi album, C'mon! został wydany 5 sierpnia 2008 r. Drugi singiel z albumu „ I Still Miss You ” stał się jego pierwszym hitem w pierwszej piątce.

Jego najnowszym wydawnictwem jest sześcio-piosenkowa  EP-ka zatytułowana „ I'll Bring the Music” ; został wydany 12 maja 2015 r.

Dorastając w Miami w stanie Oklahoma , uprawiał sport w szkole średniej , a karierę muzyczną rozpoczął od gry w zespole  kościelnym.  Po ukończeniu szkoły średniej uczęszczał do Oklahoma State University ,gdzie był członkiem wspólnoty Delta Tau Delta . Podczas kariery studenckiej uzyskał dyplom inżyniera . Grał także w baseball podczas lat college'u.  Po kontuzji barku zakończył pogoń za karierą baseballową, Anderson próbował kulturystyki i zajął drugie miejsce w konkursie Mr. Oklahomy.
Po ukończeniu studiów przyjął stanowisko w firmie inżynierskiej w Dallas w Teksasie . Półtora roku później próbuje kariery muzycznej. Uczęszczał do klubów w nocy, zaczął pisać piosenki i zaczął uczyć się gry na gitarze od swojego brata Briana.

W Dallas odbył przesłuchanie do Grapevine Opry , serialu, w którym w przeszłości rodziły się inne gwiazdy country. Występował w serialu przez trzy lata, zanim wystąpił na Texas State Fair i Six Flags .

Z powodu trudności finansowych zmuszony był znaleźć dodatkową pracę jako ogrodnik i osobisty trener .  Zapisał się również na program fizykoterapii na University of Texas . Na miesiąc przed rozpoczęciem postanowił zawiesić naukę i zaczął produkować swoją pierwszą płytę CD.

Po nagraniu płyty CD w Nashville zaczął ją sprzedawać w stacjach radiowych.  W 2000 roku założył zespół. Jego pierwszy hit jako autora tekstów przyszedł w 2001 roku, kiedy Garth Brooks i George Jones nagrali „Beer Run (B Double E Double Are You In?)”, który Anderson napisał wspólnie z kilkoma innymi autorami, w tym George Ducasem . Otwierał koncerty Montgomery Gentry w 2002 roku i występował na wielu imprezach, na których zdobył kontrakt z Aristą Nashville . Od tego czasu  pisał piosenki do Gretchen Wilson , a także singiel Big & Rich „ Lost in This Moment ”.
W 2004 r. Anderson podpisał umowę z Aristą Nashville.  Jego debiutancki album, zatytułowany Three Chord Country and American Rock & Roll , wyprodukował single z przebojami „ Pickin 'Wildflowers ”, „ XXL ” i „ Everytime I Hear Your Name ”. Ten ostatni  utwór tytułowy został zremiksowany przez Marka Hudsona z gościnnym wokalistą Aerosmith Stevenem Tylerem . Po tym, jak nie udało mu się znaleźć na liście przebojów, „ Podunk ” został wydany jako ostatni singiel albumu i osiągnął   34 pozycję.


Anderson wydał utwór zatytułowany „ Sunday Morning in America ” na początku 2007 roku jako wstępny singiel do drugiego albumu dla Aristy. Ta piosenka osiągnęła   28 miejsce. Później tego samego roku Anderson przeniósł się z Aristy Nashville do Columbia Records Nashville. Jego pierwszy singiel dla wytwórni „ I Still Miss You ” został wydany w 2008 roku i stał się jego trzecim hitem w pierwszej dziesiątce. Jest to singiel prowadzący do jego drugiego albumu C'mon! , wydanego w sierpniu 2008 r., a także utwór „Sunday Morning in America” , a także jego własną wersję „Lost in This Moment” oraz cover „ Crazy Over You ” Fostera i Lloyda . Trzeci singiel z albumu, „Somebody Needs a Hug”, osiągnął   46 pozycję. Czwarty singiel, „She Couldould Been Mine”, osiągnął  56 miejsce na początku 2009 r. Anderson rozstał się z Columbia Nashville w październiku tego roku rok.

Od 2010 roku Anderson nagrał i wydał kilka utworów za pośrednictwem swojego fanklubu na swojej oficjalnej stronie internetowej. Te piosenki to „Wild Girls” i alternatywny hit „Your Town for Now”. W maju 2014 roku Anderson wydał singiel „I'm Bring the Music” .

Anderson wydał   EP-kę zatytułowaną I'm Bring the Music 12 maja 2015 r. za pośrednictwem iTunes i Amazon. Wydał także pełny album o tej samej nazwie dostępny na jego stronie internetowej i jego koncertach w 2014 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Pickin' Wildflowers	Keith Anderson	07.2005	-	64[12]	Arista Nashville	[gold-US][written by John Rich,Kim Williams,Keith Anderson][produced by Jeffrey Steele][8[32].Country Chart]
XXL	Keith Anderson	11.2005	-	124[3]	Arista Nashville	[written by Bob DiPiero,Keith Anderson][produced by Jeffrey Steele][23[20].Country Chart]
Every Time I Hear Your Name	Keith Anderson	07.2006	-	64[19]	Arista Nashville	[written by Jeffrey Steele, Tom Hambridge, Keith Anderson][produced by Jeffrey Steele][7[32].Country Chart]
Podunk	Keith Anderson	01.2007	-	-	Arista Nashville	[written by Keith Anderson, Jeffrey Steele, Tom Hambridge][produced by Jeffrey Steele][34[20].Country Chart]
Sunday Morning in America	Keith Anderson	08.2007	-	-	Factory FAC 257	[written by Keith Anderson, Rivers Rutherford, Jeffrey Steele][produced by Jeffrey Steele][28[20].Country Chart]
I Still Miss You	Keith Anderson	08.2008	-	48[19]	Columbia Nashville	[written by Keith Anderson,Tim Nichols,Jason Sellers][produced by Jeffrey Steele][2[32].Country Chart]
Somebody Needs a Hug	Keith Anderson	11.2008	-	-	Columbia Nashville<	[46[7].Country Chart]
She Could've Been Mine	Keith Anderson	02.2009	-	-	Columbia Nashville	[56[5].Country Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Three Chord Country and American Rock & Roll	Keith Anderson	05.2005	-	71[20]	Arista Nashville 66 294	[gold-US][produced by John Rich ,Jeffrey Steele]
C'mon!	Keith Anderson	08.2008	-	12[8]	Columbia Nashville	[produced by Jeffrey Steele]

38 Special

38 Special - amerykański zespół rockowy założony w 1975 roku, w Jacksonville , Floryda. Stworzyli go przyjaciele mieszkający po sąsiedzku: Don Barnes i Donnie Van Zant. Starszy brat Donniego, Ronnie, był wokalistą Lynyrd Skynyrd. Inny brat, Johnny, jest aktualnym wokalistą tego zespołu.



Został założony w 1975 roku przez wokalistę Donnie Van Zanta, gitarzystę Jeffa Carlisi i Dona Barnesa, basistę Kena Lyonsa oraz perkusistę Jacka Grondina i Steve'a Brookinsa. Po tym, jak wytwórnia A&M Records wzięła grupę w ramach kontraktu, ukazała się debiutancki album z 1977 roku .38 Special , a następnie drugi album Special Delivery (1978). Chociaż te dwa albumy nie były promowane, grupa była w stanie zdobyć rzesze fanów dzięki licznym występom na żywo. Przed nagraniami trzeciego albumu basista Lyons został zastąpiony przez Larry'ego Junstroma. W tym samym czasie 38 Special zmieniło kierunek muzyczny z czystego Southern Rock na AOR i skorzystało z pomocy stron trzecich w pisaniu piosenek . Utwór tytułowy albumu Rockin 'Into the Night z 1979 roku, napisany przez członków Survivor, Frankie Sullivana i Jima Peterika, stał się pierwszym przebojem zespołu jako numer  43 na liście Billboard Hot 100 .

Na początku lat osiemdziesiątych 38 Special po raz pierwszy koncertował  w Europie i znalazł  swoich zwolenników dzięki brzmieniu określonemu przez dwóch perkusistów, ale komercyjny przełom tam się nie udał. Jednak w Stanach Zjednoczonych album Special Forces z 1982 roku został ponownie certyfikowany platyną i przyniósł zespołowi   Caught Up in You ich pierwszą dziesiątkę. Również dwa kolejne albumy Tour de Force (1983) i Strength in Numbers (1986) osiągnęły wysoką pozycję w rankingu Billboard 200 . W 1987 roku Don Barnes i Steve Brookins opuścili zespół, zastępując Barnesa gitarzystami Maxem Carlem i Dannym Chaunceyem.  Po tym, jak Donnie Van Zant i Jeff Carlisli uczestniczyli w trasie koncertowej Lynyrd Skynyrd w 1988 roku, 38 Special wydał  kolejny album studyjny Rock & Roll Strategy . Mimo że zespół odniósł sukces z balladą Second Chance kolejnym hitem z Top10 w USA, sam album był ostatnim komercyjnym sukcesem zespołu. 1991 Don Barnes powrócił do zespołu, a obsada została poszerzona o perkusistę Scotta Hoffmana i klawiszowca Bobby'ego Cappsa. Tymczasem   w ramach kontraktu, ukazał się w 1991 roku album Bone Against Steel , który nie odniósł sukcesu. W kolejnych latach koncertowali   bez wydawania nowego albumu. Dopiero w 1997 roku w CBH ukazał się  album Resolution , który nie był znaczącym sukcesem.

Od końca lat 90-tych 38 Special wydało dwa albumy studyjne i album na żywo, który jednak nie cieszył się dużym zainteresowaniem i skupiał się na koncertach. W 2007 roku zespół był supportem Lynyrd Skynyrd i Rowdy Frynds Tour Hanka Williamsa Jr. 27 września 2008 roku pojawili się w ramach specjalnej imprezy CMT Crossroads z piosenkarką country Trace Adkins . W 2009 roku 38 Special był zespołem otwierającym koncerty REO Speedwagon i Styx w ramach trasy Can't Stop Rockin ' . W 2010 roku wydano album na żywo Live From Texas .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Rockin' Into The Night/Robin Hood	38 Special	02.1980	-	43[9]	A&M 2205	[written by Jim Peterik, Frank Sullivan, Gary Smith][produced by Rodney Mills]
Hold On Loosely/Throw Out The Line	38 Special	02.1981	-	27[17]	A&M 2316	[written by Don Barnes, Jeff Carlisi, Jim Peterik][produced by Rodney Mills]
Fantasy Girl/Honky Tonk Dancer	38 Special	06.1981	-	52[10]	A&M 2330	[written by Jeff Carlisi, Jim Peterik][produced by Rodney Mills]
Caught Up In You/Firestarter	38 Special	05.1982	-	10[17]	A&M 2412	[written by Don Barnes, Jeff Carlisi, Jim Peterik][produced by Rodney Mills]
You Keep Runnin' Away/Prisoners Of Rock 'N' Roll	38 Special	08.1982	-	38[11]	A&M 2431	[written by D. Barnes, J. Carlisi, J. Peterik][produced by Rodney Mills]
If I'd Been The One/Twentieth Century Fox	38 Special	11.1983	-	19[16]	A&M 2594	[written by D. Barnes, J. Carlisi, D. Van Zant, L. Steele][produced by Rodney Mills]
Back Where You Belong/Undercover Lover	38 Special	02.1984	-	20[13]	A&M 2615	[written by G. O'Connor][produced by Rodney Mills]
Teacher Teacher/Twentieth Century Fox	38 Special	09.1984	-	25[12]	Capitol 5405	[written by Jim Vallance,Bryan Adams][produced by Rodney Mills, 38 Special]
Like No Other Night/Heart's On Fire	38 Special	05.1986	-	14[16]	A&M 2831	[written by Don Barnes, John Bettis, Jim Vallance, Jeff Carlisi][produced by Keith Olsen]
Somebody Like You/Against The Night	38 Special	07.1986	-	48[12]	A&M 2854	[written by Don Barnes, Jim Vallance, Jeff Carlisi, Donnie Van Zant, Larry Steele][produced by Keith Olsen]
Back To Paradise/Hold On Loosely	38 Special	07.1987	-	41[11]	A&M 2955	[written by Giraldo, Vallance, Adams][produced by Jim Valance, Don Barnes ][piosenka z filmu "Revenge Of The Nerds II"]
Rock And Roll Strategy/Love Strikes	38 Special	10.1988	-	67[8]	A&M 1246	[written by M. Carl, D. Van Zant][produced by Rodney Mills]
Second Chance/Comin' Down Tonight	38 Special	02.1989	-	6[21]	A&M 1273	[written by J. Carlisi, C. Curtis, M. Carl][produced by Rodney Mills]
Comin' Down Tonight (Remix)/Chattahoochee	38 Special	06.1989	-	67[7]	A&M 1424	[written by J. Carlisi, R. W. Johnson, D. Van Zant, M. Carl][produced by Rodney Mills]
The Sound of Your Voice	38 Special	07.1991	-	33[15]	Charisma 98 773	[written by Carl/Carlisi/Chauncey/Peterik]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
38 Special	38 Special	05.1977	-	148[5]	A&M 4638	[produced by Dan Hartman]
Rockin' into the Night	38 Special	01.1980	-	57[19]	A&M 4782	[gold-US][produced by Rodney Mills]
Wild-Eyed Southern Boys	38 Special	02.1981	-	18[57]	A&M 4782	[2x-platinum-US][produced by Rodney Mills]
Special Forces	38 Special	05.1982	-	10[42]	A&M 4888	[platinum-US][produced by Don Barnes, Jeff Carlisi, Rodney Mills]
Tour de Force	38 Special	12.1983	-	22[39]	A&M 4971	[platinum-US][produced by Don Barnes, Jeff Carlisi, Rodney Mills]
Strength in Numbers	38 Special	05.1986	-	17[31]	A&M 5115	[platinum-US][produced by Keith Olsen]
Flashback: The Best of 38 Special	38 Special	08.1987	-	35[17]	A&M 3910	[platinum-US]
Rock & Roll Strategy	38 Special	10.1988	-	61[41]	A&M 5218	[gold-US][produced by Rodney Mills]
Bone Against Steel	38 Special	08.1991	-	170[7]	Charisma 91 640	[produced by Rodney Mills]

Charles Earland

Charles Earland (24 maja 1941 r. - 11 grudnia 1999 r.) Był amerykańskim organistą jazzowym.
Earland urodził się w Filadelfii i nauczył się grać na saksofonie w szkole średniej.Grał na saksofonie tenorowym z Jimmy'm McGriffem w wieku 17 lat, a w 1960 roku założył swoją pierwszą grupę. Zaczął grać na organach po graniu z Pat Martino i dołączył do zespołu Lou Donaldsona od 1968 do 1969 roku.
Grupa, którą prowadził od 1970 roku, z Groverem Washingtonem, Jr. , odniosła sukces i ostatecznie zaczął grać na saksofonie sopranowym i syntezatorze. Jego twarde, duszące groove przyniosły mu przydomek „The Mighty Burner”.

W 1978 roku Earland wszedł w klimaty disco/club z utworem nagranym w Mercury Records zatytułowanym „Let The Music Play”, napisanym przez Randy'ego Mullera z grupy funk Brass Construction .Płyta znajdowała się na amerykańskich listach przebojów przez pięć tygodni i osiągnęła 46 pozycję na brytyjskiej liście singli .  Dzięki temu, że Earland gra na syntezatorze , utwór ma także niewymienioną w obsadzie wokalistkę . Miał kilka umiarkowanych hitów na liście   R&B w połowie lat 70-tych i na początku lat 80-tych nagranych w Mercury, a później Columbia Records .

Earland dużo podróżował od 1988 roku aż do swojej śmierci w 1999 roku, występując w całych Stanach Zjednoczonych i za granicą. Jedną z głównych atrakcji jego ostatnich lat było granie na berlińskim festiwalu jazzowym w 1994 roku. Wśród muzyków, którzy wystąpili z nim na berlińskim festiwalu jazzowym był urodzony w Alabamie mieszkaniec Chicago , Zimbabu Hamilton.  na bębnach. Earland zmarł w Kansas City w stanie Missouri na niewydolność serca w wieku 58 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
From My Heart To Yours/Intergalactic Love Song	Charles Earland	05.1976	-	-	Mercury 73793	[written by Charles Earland][produced by Charles Earland[72[6].R&B Chart]
Let The Music Play	Charles Earland	08.1978	46[5]	-	Mercury 6167 703 [UK]	[written by Randy Muller][produced by Randy Muller]
The Only One/Never Knew Love Like This Before	Charles Earland	02.1982	-	-	Columbia 02710	[written by L. Blackmon][produced by Tom Washington, Larry Blackmon][65[7].R&B Chart]
Animal/Guilty	Charles Earland	06.1982	-	-	Columbia 02881	[written by C. Earland, S. Kendrick][produced by Tom Washington][92[3].R&B Chart]

Blue Barron

Blue Barron [prawdziwe nazwisko Harry Freidman]-ur.19.11.1913r Cleveland/Ohio-zm.16.07.2005r;amerykański lider orkiestry podczas ery bigbandów w latach 40-tych i początku 50-tych.Studiował na Ohio State University przed wyruszeniem w świat muzycznego biznesu.Grał tam w uniwersyteckim zespole na skrzypcach.
 
Przyjął pseudonim Blue Barron,i w 1936r stworzył własny band ,który w odróżnieniu od innych orkiestr tego okresu sygnowanych jako swing,określany był mianem grającego tzw. sweet music,często przez krytyków muzycznych określany dosyć pogardliwie jako "Mickey Mouse bands".Cieszyła się niezwykła popularnością wśród publiczności.Wraz ze swym wokalistą Russem Carlyle wylansowała w 1938r wydany przez RCA hit "At a Perfume Counter".
 
Początkowo jego band grał głównie w Nowym Jorku,póżniej wyruszył na turnee po USA występując minn. w Los Angeles,gdzie udało mu się wystąpić w kilku filmach i dokonać nagrań.W 1941r Carlyle'a zastępuje nowy wokalista Clyde Burke. Podczas II wojny światowej służył w amerykańskiej armii,a po jej zakończeniu kontynuował swoją karierę już z nowym wokalistą Tommy Ryanem.Razem nagrali swój wielki hit "Cruisin' Down the River" ,który trafił na listy przebojów w 1949r.Kończąca się era big-bandów powoduje w 1956r rozwiązanie orkiestry.Jej lider umiera w Baltimore,16 lipca 2005r mając 91 lat.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
At A Perfume Counter	Blue Barron	03.1938	-	13[3]	Bluebird 7419	[written by Edgar Leslie & Joe Burke]
Darn That Dream	Blue Barron	02.1940	-	14[4]	Bluebird 10 525	[written by Jimmy Van Heusen & Eddie DeLange][utwór z musicalu na Broadway'u "Swingin' The Dream"]
You Walk By	Blue Barron	01.1941	-	7[6]	Bluebird 10 894	[written by Ben Raleigh & Bernie Wayne]
Chi-Baba Chi-Baba (My Bambino Go To Sleep)/Oh! My Aching Heart	Blue Barron	05.1947	-	14[3]	MGM 10 027	[written by Mack David, Jerry Livingston & Al Hoffman]
You Were Only Fooling/It's Easy When You Know How	Blue Barron	07.1948	-	9[17]	MGM 10 185	[written by Larry Fotine, Billy Faber & Fred Meadows ]
A Strawberry Moon [In A Blueberry Sky]	Blue Barron	11.1948	-	20[2]	MGM 10 297	[written by Bob Hilliard & Sammy Mysels]
Cruising Down The River/Powder Your Face With Sunshine (Smile! Smile! Smile!)	Blue Barron	01.1949	-	A:1[7][20];B:18[6]	MGM 10346	[A:written by Eily Beadell & Nell Tollerton][B:written by Carmen Lombardo & Stanley Rochinski]
Whose Girl Are You/Open The Door Polka	Blue Barron	07.1949	-	25[1]	MGM 10 412	[written by Albert Gamse & Joe Durlak]
Are You Lonesome Tonight/Penny Wise And Love Foolish	Blue Barron	04.1950	-	19[8]	MGM 10 628	[written by Lou Handman & Roy Turk]
Let Me In/Somebody's Thinking Of You Tonight	Blue Barron	04.1951	-	26[1]	MGM 10 923	[written by Bob Merrill]

Yvonne Barrett

Yvonne Frances Barrett (ur.1946r - zm. 2 września 1985r) była australijską piosenkarką pop. W październiku 1965 r. Dotarła do Top60 listy przebojów singli Kent Music Report z coverem  „You're the One” / „Little People”. Wydała inne single w tej i następnej dekadzie. Barrett pojawiła się także w programach telewizyjnych w latach 60. i 70-tych XX wieku. Została wokalistką sesyjną i występowała w klubach. Barrett poślubiła Hoanga Van Truonga, byłego weterana wojny wietnamskiej, w grudniu 1983 r .; para rozeszła się w następnym roku. Truong został uznany za winnego zabójstwa Barrett  w 1985 roku i został skazany na dożywocie bez zwolnienia warunkowego w sierpniu 1986 roku.

Yvonne Barrett była córką Teda i Sheili Barrett i wychowała się z dwójką rodzeństwa.    Rodzina mieszkała w Braybrook w stanie Victoria. Barrett rozpoczęła lekcje baletu w wieku dwóch i pół roku. W styczniu 1957 roku wystąpiła w pantomimie, Jack and Jill, w Princess Theatre w Melbourne.  W 1963 roku dołączyła do obsady Swallow's Juniors, dziecięcego konkursu talentów telewizyjnych i programu rozrywkowego na HSV7.   Jako nastolatka pobierała lekcje śpiewu, co doprowadziło do występów, w tym The Sound of Music w roli Louisy von Trapp w Princess Theatre w październiku 1961 r. Następnie pojawiła się w Carnival !, Wild Cat and Stop the World - I Wanting Get Off.   

Barrett stała się regularnym uczestnikiem programu telewizyjnego muzyki pop, The Go !! Show do 1965 r., gdzie wykonywała swoje interpretacje „Off & Running”, „I Walk Alone” oraz „A Lovers Concerto” . Podpisała kontrakt nagraniowy w Go !! Records, która wydała pierwsze trzy single.  Swój największy sukces osiągnęła dzięki swojej wersji przeboju Petuli Clark „You're the One” popartej jej wersją „Little People” Chloee Harris   w październiku 1965 roku. W grudniu Barrett wraz z innymi osobistościami telewizyjnymi, Ianem Turpim, Tommy Hanlonem Jr i Patem Carrollem, bawili żołnierzy australijskich podczas wojny w Wietnamie.   Byli „pierwszym sponsorowanym przez rząd zespołem rozrywkowym”, który odwiedził wojska australijskie w Wietnamie . Jej następny singiel „Send Her Away”   ukazał się w lipcu 1966 r., a następnie „Don't Bother Callin '” w październiku.

Barrett i Carroll wrócili do Wietnamu na kolejną trasę koncertową w sierpniu 1968 r.   Barrett została zaprezentowana z flagą Việt Cộng podczas jednej z jej dwóch tras.  Australijska gazeta muzyki pop, Go-Set (niezwiązana z Go !! Show lub Go !! Records), opublikowała coroczną ankietę swoich czytelników, która obejmowała kategorie kobiet, gdzie znalazła się na liście nr 7 Girl Vocal (1966) ), Nr 6 Top Girl Singer (1967), nr 7 Female Vocal (1969), nr 5 Girl (1970), nr 6 Best Girl Vocal (1971) i nr 6 Female Vocalalist (1972).   W 1970 roku wydała singiel „Lu” (oryginalnie Laura Nyro), w którym jej duży głos brzmiał z jazzowym rockiem, aranżacją Blood Sweat & Tears.

Chociaż nie osiągnęła dalszych sukcesów na listach, zachowała popularność dzięki występom na żywo oraz występowaniu w krajowych programach telewizyjnych, Uptight i Happening 70-72. Wystąpiła w utworach „Always Everything There To Remind Me” oraz Rare Earth „Get Ready”. W latach 70-tych przeniosła się do pracy sesyjnej i występów w klubach  i regularnie występowała w The Penthouse Club Mary Hardy na HSV7. Wkrótce potem przeprowadziła się do Perth. W latach 80-tych Yvonne Barrett przeprowadziła się z Perth do Sydney i pracowała jako kelnerka.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Little people/You're the one	Yvonne Barrett	11.1965	58[10]	-	Go!! G 5015	[written by Rainwater, Stough]