Lenny Kravitz (właśc. Leonard Albert Kravitz; ur. 26.05.1964r, Brooklyn, Nowy Jork, Stany Zjednoczone) - voc, g, k, b, dr, perc, s, tp, sitar; kompozytor, autor tekstów, producent nagrań. Syn rosyjskiego Żyda, producenta telewizyjnego Sy Kravitza, i Murzynki z domieszką krwi indiańskiej, aktorki Roxie Roker. Imię Lenny otrzymał na cześć wuja, Leonarda Kravitza, bohatera wojny w Korei. Dorastał w domu pełnym jazzu (rodzice przyjaźnili się z wieloma znakomitościami tej muzyki, jak Duke Ellington, Count Basie, Sarah Vaughan, Ella Fitzgerald czy Miles Davis) oraz muzyki soul (jako dziecko był na koncertach chociażby Jamesa Browna czy The Jackson Five). Sam nauczył się grać na różnych instrumentach, rn.in. na gitarze i fortepianie. Śpiewał w chórze chłopięcym - słynnym California Boys Choir (w 1977, gdy matka dostała rolę w serialu The Jeffersons, rodzina przeniosła się z Nowego Jorku do Los Angeles).Na początku lat osiemdziesiątych przerwał naukę w Beverly Hills High School, próbował trudów aktorstwa, a w końcu przyjął pseudonim Romeo Blue i zadebiutował jako piosenkarz w zelektronizowanym repertuarze poprockowym wzorowanym na przebojach m.in. Davida Bowiego i Tears For Fears (w projekcie tym towarzyszył mu m.in. kuzyn Gerry De-Veaux). Taśma demo z dziesięcioma utworami Romeo Blue spodobała się szefom firmy |IRS, ale singel Yield/Wanted, którego premierę wyznaczono na październik 1983r, nigdy się nie ukazał. Kravitz, znowu posługujący się prawdziwym nazwiskiem, zwrócił się wówczas ku muzyce w duchu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, ujawniającej wpływ dokonań Jimiego Hendrixa, Sly And The Family Stone, Curtisa Mayfielda i Steviego Wondera, a także Johna Lennona i Led Zeppelin. Kolejną taśmę demo nagrał w studiu Waterfront Henry'ego Hirscha w Hoboken w New Jersey, na analogowym sprzęcie pamiętającym czasy, gdy działali jego mistrzowie. Zwrócił na siebie uwagę wytwórni Virgin America, ale wszystko wskazywało na to, że nie dojdzie z nią do
porozmienia: za nic nie chciał pozwolić na unowocześnienie brzmienia swoich utworów. Ostatecznie postawił na swoim i uzyskał zapewnienie całkowitej swobody artystycznej.
W 1989 przystąpił w Waterfront wraz z Hirschem jako jednym z realizatorów i pianistą do pracy nad pierwszą płytą, „Let Love Rule". Sam zagrał niemal na wszystkich instrumentach, co stało się zasadą także w późniejszych latach. Wydany we wrześniu album w krótkim czasie osiągnął półmilionowy nakład. Spodobał się jako sympatyczna próba przywołania ducha czasów hippisowskich (podkreślona nawet w wizerunku artysty, noszącego spodnie dzwony i kwieciste koszule), a jednak nie wszystkich przekonał. Zakorzenionym w przeszłości piosenkom, jak przesycone beatlesowskim duchem Let Love Rule i I Build This Carden For Us, wyrosła z klasycznego soulu My Precious Love czy oparta na rytmie boogie, zaśpiewana z manierą Iggy'ego Popa Mr. Cab Driver, brakowało wspólnego mianownika. Niektóre nawiązania były przy tym tak oczywiste, że pojawił się zarzut balansowania na granicy plagiatu. Zwracano też uwagę na to, że Kravitz nie na wszystkich instrumentach potrafił zagrać z tą samą biegłością i werwą, w rezultacie niektórym partiom brakowało witalności i bardziej zindywidualizowanej ekspresji. Krytykowano wreszcie dość banalne teksty, napisane w większości pod wpływem miłości do żony, aktorki Lisy Bonet (np. My Precious Love, I Build This Garden For Us, Flower Child), ale podejmujące też inne tematy, przede wszystkim dyskryminacji rasowej (np. Mr. Cab Driver). Towarzyszące „Let Love Rule" single pojawiły się tylko w dolnych rejonach list przebojów - w Stanach: Let Love Rule/Empty Elands z października 1989r oraz w Wielkiej Brytanii: I Built This Garden For Us/Flower Child ze stycznia 1990r, Mr. Cab Driver/Blues For Sister Someone (wersja koncertowa)/Does Anybody Out There Ever Care (wersja koncertowa) z maja i Let Love Rule/Cold Turkey (piosenka Johna Lennona w wersji koncertowej) z lipca tego roku.
Kravitz promował „Let Love Rule" m.in. od stycznia do czerwca 1990 na wielkiej trasie po Stanach u boku Toma Petty'ego oraz w październiku tego roku na wspólnych koncertach z Bobem Dylanem w nowojorskim Beacon Theater. Na zaproszenie Yoko Ono wziął w tym czasie udział w wielkich imprezach dedykowanych pamięci Johna Lennona: 5 maja 1990 na brzegu rzeki Mersey w Liverpool w Wielkiej Brytanii (wykonał Cold Turkey, co udokumentowano wideokasetą Lennon A Tribute z 1991) oraz 21 i 22 grudnia tego roku w Tokyo Dome w Japonii. W styczniu zaś 1991 przygotował na znak protestu przeciwko wojnie w Zatoce Perskiej nową wersję pokojowego hymnu Lennona Give Peace A Chance i nagrał z zespołem gwiazd The Peace Choir, obejmującym oprócz Ono i Seana Ono Lennona, syna jej i Johna, takie znakomitości, jak Peter Gabriel, Iggy Pop, Cyndi Lauper, Tom Petty, Bruce Hornsby, Little Richard, Randy Newman, Adam Ant, Al Jarreau, Bonnie Raitt, Sebastian Bach ze Skid Row oraz flea i John Frusciante z Red Hot Chili Peppers. Największe znaczenie dla jego dalszej kariery miała wszakże podjęta w tym czasie współpraca z Madonną: stworzył dla niej wielki przebój Justify My Love (wziął też udział w sesji jako współproducent). I choć później okazało się, że beat pochodził z nagrania Security Of The First World zespołu Public Enemy, a główną autorką tekstu była Ingrid Chavez, sukces piosenki znacznie poprawił jego notowania.
Płyta „Mama Said" z kwietnia 1991r była dziełem podobnym do debiutu. Powstała w tym samym studiu, z użyciem tego samego archaicznego sprzętu, jedynie z niewielką pomocą dodatkowych muzyków, chociaż tym razem znalazły się wśród nich dwie znane postaci, Slash, który uświetnił solówkami gitarowymi utwory Always On The Run i Fields Of Joy, oraz Sean Ono Lennon, który ozdobił partią fortepianu napisaną razem z wykonawcą piosenkę All I Ever Needed. Album wypełniła muzyka równie wtórna i eklektyczna co poprzednio, ale zdecydowanie bardziej efektowna i przebojowa. Wyróżniały się: Always On The Run - ognisty funk rock w konwencji Sly And The Family Stone i Steviego Wondera z partią gitary w stylu Jimmy'ego Page'a i krzykliwym śpiewem pod Stevena Tylera; It Ain't Over 'Til It's Over-subtelna stylizacja na soul filadelfijski, osnuta wokół figury rytmicznej wziętej z That's The Way Of The World Earth, Wind & Fire; What Goes Around Comes Around - utwór przywołujący klimat hitów Curtisa Mayfielda; Stand By My Woman i All I Ever Wanted - piosenki hołdy dla Johna Lennona. W tekstach, głębszych niż poprzednio, jak It Ain't Over 'Til It's Over, znalazło wyraz bolesne doświadczenie nieudanego małżeństwa: Kravitz i Bonet byli już wówczas w separacji, a dwa lata później wzięli rozwód. Właśnie piosenka It Ain't Over 'Til It's Over, najbardziej gorzka w całym zestawie, wyniosła artystę na szczyty powodzenia - wydana w maju 1991 na singlu była wielkim przebojem po obu stronach Atlantyku (w Stanach na stronie B znalazł się utwór I'll Be Around, w Wielkiej Brytanii - Difference Is Why). A jej popularność wpłynęła na wyniki sprzedaży albumu „Mama Said", któremu towarzyszyło kilka tras amerykańskich, m.in. u boku The Cult, oraz europejskich. Inne małe płyty z tego okresu odnotowano tylko na dalszych pozycjach list - w Stanach: Stand By My Woman/Light Skin Girl From London z października 1991r, a w Wielkiej Brytanii: Always On The Run/Always On The Run (wersja instrumentalna) z marca i Stand By My Woman/Flowers For Zoe z września tego roku.
Album „Are You Gonna Go My Way" z marca 1993r umocnił gwiazdorską pozycję Kravitza, chociaż tylko w Europie przyniósł wielki przebój - piosenkę tytułową. Miał wszystkie zalety i wady poprzednich, a więc przede wszystkim atrakcyjny, chociaż mało oryginalny repertuar, trawestujący różne muzyczne konwencje, głównie z lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, od hendrixowskiego rocka (Are You Gonna Go My Way) przez łagodną odmianę soulu (Heaven Help) i klasyczne reggae (Eleutheria) po balladowe granie Led Zeppelin z okresu płyty „Houses Of The Holy" z domieszką stylów The Eagles i Petera Framptona (Believe), poza tym efektowne, chociaż pozbawione głębi brzmienie (artystę wsparł już wówczas Craig Ross - g, k, były muzyk grupy Broken Homes, towarzyszący mu od tej pory stale). Na listach przebojów pojawiło się kilka singli towarzyszących „Are You Gonna Go My Way"; w Stanach były to: Believe/For The First Time z maja 1993r i Heaven Help/Spinning Around Over You z marca 1994r, a w Wielkiej Brytanii
oprócz Are You Gonna Go My Way/My Love z lutego 1993r także: Believe/For The First Time z maja, Heaven Help/Eleutheria z sierpnia i Is There Any Love In Your Heart/Always On The Run (wersja koncertowa) z listopada tego roku. Artysta promował album na całym świecie, nie tylko w Stanach (m.in. koncerty u boku The Rolling Stones) i Europie (m.in. udział w wielkich festiwalach w Glastonbury w Wielkiej Brytanii i Werchter w Belgii), ale też chociażby w Japonii i Australii.
Płyta „Circus" z września 1995r, odebrana przez wielu jako świadectwo kryzysu twórczego, była w rzeczywistości dziełem intrygującym, a przy tym bardziej jednoznacznie rockowym niż poprzednie (chociaż otwierający ją utwór głosił: Rock And Roll Is Dead). Zawierała co najmniej kilka świetnych kompozycji. Wyróżniały się zwłaszcza te najbardziej gwałtowne, jak hardrockowa Beyond The Seventh Sky, hardrockowo-psychodeliczna Circus (dzieło DeVeaux i Terry'ego Brittena), funkrockowa Tunnel Vision czy funk-rockowo-psychodeliczna Thin Ice. Ale wiele wdzięku miały też piosenki łagodniejsze, jak Resurrection, przesycona znowu klimatem muzyki Led Zeppelin z „Houses Of The Holy", Can't Get You Off My Mind, łącząca w sobie cechy ballad The Eagles i Pink Floyd, czy In My Life Today, splatająca wzorem The Band elementy country rocka i muzyki gospel. Do słabszych punktów należały trochę zbyt mechaniczny funk w hendrixowskim duchu Rock And Roll Is Dead, nudnawa ballada Magdalene i poprockowy song Don't Go And Put A Bullet In Your Head. Tylko na dalszych pozycjach światowych list pojawiły się single: Rock And Roll Is Dead/Another Life z sierpnia 1995r, Circus/Circus (wersja akustyczna) z grudnia tego roku i Can't Get You Off My Mind/Empty Hands z lutego 1996r. Promując album, artysta m.in. wziął latem tego roku udział w objazdowym amerykańskim festiwalu H.O.R.D.E.
Chłodne przyjęcie „Circus" sprawiło, że Kravitz postanowił odświeżyć swoją muzykę. Uległ wówczas naciskom ze strony wytwórni i w końcu zgodził się unowocześnić brzmienie nagrań. Zamiast do Waterfront Studios pojechał do Compass Point Studios na Bahamach, aby kolejny album, „5", nagrać cyfrowo oraz na szeroką skalę wykorzystać brzmienia i efekty elektroniczne, w tym loopy (dotychczas sporadycznie stosował jedynie archaiczne, analogowe syntezatory). Wydany w maju 1998r zestaw, nachalnie nowoczesny i wręcz przeładowany elektroniką (np. Black Velveteen, If You Can't Say No, Take Time), był dla dotychczasowych fanów szokiem. Muzyka Kravitza utraciła dawny urok i upodobniła się do poprockowej czy wręcz popowej konfekcji tego okresu, np. I Belong To You o latynoskim odcieniu, a także If You Can't Say No, Thinking Of You i Little Girl's Eyes. Jedynie chwilami nabierała funkowej werwy, np. Live, Supersoulfighter i Fly Away. Częściej brnęła w poprockową czy funkrockową nijakość, np. You're My Flavor i Straight Cold Player. Zwracały jedynie uwagę bardzo osobiste teksty takich piosenek, jak Thinking Of You, dedykowana pamięci matki, która zmarła w 1995 na raka piersi, czy Little Girl's Eyes, napisany dla córki Zoe (przyszła na świat w 1988r ze związku z Lisą Bonet). Zestaw, mimo krytycznych recenzji, okazał się bestsellerem - głównie dzięki przebojowi Fly Away, wydanemu na trzecim singlu towarzyszącym „5" (w Stanach w listopadzie 1998r, w Wielkiej Brytanii w lutym następnego roku, z koncertowymi, akustycznymi wykonaniami piosenki tytułowej i Believe na stronie B). Pozostałe małe płyty z tego okresu nie odniosły już takiego sukcesu; były to: If You Can't Say No/Without You z maja 1998r, I Belong To You/If You Can't Say No (remiks) z września tego roku i Black Velveteen/Live/Fly Away z czerwca następnego. Nie w pełni też udała się promocja „5" na koncertach, m.in. rozpoczętą we wrześniu 1998 trasę po Stanach trzeba było przerwać w związku z problemami artysty z gardłem.
W 1999 Kravitz nagrał do komedii Austin Powers - The Spy Who Shagged Me (Austin Powers 2 - Szpieg, który nie umiera nigdy; 1999, reż. Jay Roach) własną wersję starego przeboju zespołu The Guess Who American Woman. Ukazała się na soundtracku (Maverick, 1999), ale też - w lipcu -na singlu (z remiksem Thinking Of You na stronie B), a później została włączona do reedycji „5". Dotychczasową karierę artysty podsumowywała składanka „Greatest Hits" z października 2000r, zawierająca jeden premierowy numer, Again, wydany też na małej płycie (z koncertowymi wersjami FlyAway i Are You Gonna Go My Way na stronie B). Zyskała większą popularność niż wszystkie wcześniejsze płyty, a utwór Again był w Stanach wielkim hitem.
Album „Lenny" z października 2001r, artystycznie bardziej udany niż „5", wydawał się powrotem na wcześniej upatrzone pozycje. Kravitz nie zrezygnował co prawda z elektronicznej oprawy, ale wprowadził ją oszczędniej i z lepszym wynikiem, np. w Pay To Play dla wyostrzenia brzmienia. W repertuarze nadal co prawda dominował konwencjonalny pop rock, miał wszakże więcej melodycznego uroku niż podobne piosenki z poprzedniej płyty (np. If I Could Fall in Love, Stillness Of Heart, Believe In Me, God Save Us All, You Were In My Heart, Let's Get High). Największym przebojem okazał się wszakże utwór jednoznacznie rockowy, Dig It, jeden z dwu równie ostrych na „Lenny" - wraz z Bank Robber Man. A całości obrazu albumu dopełniły tradycyjne dla Kravitza utwory funkrockowe: Battlefield Of Love i wspomniany Pay To Play. Płycie towarzyszyły oprócz Dig In/Rosemary/Can't Get You Off My Mind z listopada 2001r także dalsze, mniej lub bardziej popularne single: Stillness Of Heart/Stillness Of Heart (wersja akustyczna)/Flowers For Zoe (wersja akustyczna) z lutego 2002r, Believe In Me/Yesterday Is Gone (wersja akustyczna)/A Million Miles Away z czerwca i If I Could Fall In Love (wersja singlowa)/I Could Fall In Love (wersja albumowa)/Stillness Of Heart (wersja koncertowa, akustyczna) z grudnia tego roku.
W marcu 2003 w odpowiedzi na amerykańską interwencję zbrojną w Iraku Kravitz umieścił w Internecie własny pokojowy hymn We Want Peace, nagrany z muzykami z Iraku, Palestyny i Libanu. Kilka miesięcy później utwór trafił na olimpijską płytę „Unity - The Official Athens 2004 Olympic Games Album" (Capitol, 2004r). W tym samym roku artysta nawiązał współpracę z Michaelem Jacksonem i nagrał z nim m.in. piosenkę Another Day, ale nie została wydana.
Album „Baptism" z maja 2004r był kolejnym krokiem wstecz, ku muzyce bardziej archaicznej: poprockowej (np. What Did I Do With My Life , The Other Side, Destiny), ale i bliższej tradycyjnie pojmowanego rocka (np. Where Are We Runnin'/ California, Flash), chwilami zaś funkującej (np. Minister Of Rock'n'Roll, Sistamamalover, a także Storm z gościnnym udziałem rappera Jaya-Z). Teksty były zaskakującym świadectwem zniechęcenia karierą i dotychczasowym życiem (np. I Don't Want To Be A Star, What Did I Do With My Life ) oraz naiwnego pragnienia powrotu do raju dzieciństwa (np. California). Płycie towarzyszyły single: Where Are We Runnin' /Uncharted Terrain z maja 2004r, California/Mr. Cab Driver (wersja koncertowa/Where Are We Runnin'? (wersja koncertowa) z września i Lady/Storm (remiks) z listopada tego roku. Artysta intensywnie promował płytę na koncertach na całym świecie - od czerwca 2004 do lipca następnego roku. Na początku trasy, 26 czerwca 2004, wystąpił na warszawskim lotnisku Bemowo.
W styczniu 2006 w Internecie pojawił się kolejny premierowy utwór Kravitza, Breathe, reklamujący wódkę Absolut.
Dyskografię uzupełniają m.in. pojedyncze nagrania na składankach, płytach filmowych oraz albumach hołdach dla innych muzyków, jak Spinning Around Over You (znane też ze strony B jednego z singli) na soundtracku „Reality Bites" (RCA, 1994), przeróbka Billy Jack Curtisa Mayfielda na „All Men Are Brothers - A Tribute To Curtis Mayfield" (Warner Brothers, 1994), przeróbka Deuce Kiss (z partią harmonijki w wykonaniu Steviego Wondera) na „Kiss My Ass - Classic Kiss Regrooved" (Mercury, 1994), akustyczna wersja Are You Gonna Go My Way na „The Unplugged Collection, Vol. 1" (Warner Brothers, 1994), wykonanie na żywo w studiu telewizyjnym Are You Gonna Go My Way na „Live On Letterman - Music From The Late Show" (Reprise, 1997), wspólne wykonanie z P. Diddym, Pharrellem Williamsem i Loonem Show Me Your Soul na soundtracku „Bad Boys II" (Bad Boy, 2003), przeróbka Have You Ever Been (To Electric Ladyland) Jimiego Hendrixa na „Power Of Soul - A Tribute To Jimi Hendrix" (Image Entertainment, 2004) oraz akustyczna wersja Believe na „Hurricane Relief - Come Together Now" (Concord, 2005).
Kravitz jako producent, kompozytor i wykonawca wspierał w studiu m.in. piosenkarki Vanessę Paradis i Cree Summer, a jako producent i wykonawca zespół Chicago. Ponadto gościnnie uczestniczył w nagraniach takich artystów, jak Mick Jagger (Use Me, a także God Gave Me Everything, którego był współkompozytorem), Aerosmith (Line Up, którego był współkompozytorem), Elton John (Like Father Like Son), David Bowie (Buddha Of Suburbia), Duff McKagan (The Majority), Lionel Richie (Time Of Our Life), Jay-Z (Guns And Roses), Busta Rhymes (Make Noise), Sheryl Crow (You're An Original), Steve Winwood, Tom Petty, Mary J. Blige, Teena Marie i N.E.R.D.
Hołdem dla artysty była m.in. płyta „Tribute To Lenny Kravitz - An Eclectic Mix" z jego muzyką w wykonaniu zespołu Joe Ferry'ego (Snake Machine, 2002).
Kravitz udzielił głosu noworodkowi w filmie animowanym The Rugrats Movie (1998, reż. Igor Kovalyov i Norton Virgien).
Jest nie tylko muzykiem, w 2003 stworzył w Miami firmę projektowania wnętrz - Kravitz Design.
Single | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] | Komentarz |
| I Build This Garden for Us/Flower Child | Lenny Kravitz | 02.1990 | 83[3] | - | Virgin America VUS 17 | [written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz] |
| Mr. Cab Driver/Blues For Sister Someone | Lenny Kravitz | 05.1990 | 58[4] | - | Virgin America VUS 20 | [written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz] |
| Let Love Rule/Cold Turkey | Lenny Kravitz | 07.1990 | 39[5] | 89[4] | Virgin America VUS 26 | [written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz] |
| Always on the Run | Lenny Kravitz | 03.1991 | 41[3] | - | Virgin America VUS 34 | [written by Lenny Kravitz,Slash][produced by Lenny Kravitz] |
| It Ain't Over 'til It's Over/The Difference Is Why | Lenny Kravitz | 06.1991 | 11[9] | 2[19] | Virgin America VUS 43 | [written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz][10[16].R&B Chart] |
| Stand By My Woman/Flowers For Zoe | Lenny Kravitz | 09.1991 | 55[3] | 76[8] | Virgin America VUS 45 | [written by Lenny Kravitz, Henry Hirsch, S. Pasch, A. Krizon][produced by Lenny Kravitz] |
| What Goes Around Comes Around | Lenny Kravitz | 11.1991 | - | 38[12] | Virgin 98 666 | [written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz][38[12].R&B Chart] |
| Are You Gonna Go My Way/My Love | Lenny Kravitz | 02.1993 | 4[11] | - | Virgin America VUS 65 | [silver-UK][written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz] |
| Believe | Lenny Kravitz | 05.1993 | 30[5] | 60[17] | Virgin America VUS 72 | [written by Lenny Kravitz,Henry Hirsch][produced by Lenny Kravitz] |
| Heaven Help/Eleutheria | Lenny Kravitz | 08.1993 | 20[7] | - | Virgin America VUS 73 | [written by Gerry DeVeaux,Terry Britten][produced by Lenny Kravitz][92[4].R&B Chart] |
| Is There Any Love In Your Heart/Black Girl | Lenny Kravitz | 12.1993 | 52[3] | - | Virgin America VUS 76 | [written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz] |
| Rock And Roll Is Dead/Another Life | Lenny Kravitz | 09.1995 | 22[12] | 75[2] | Virgin America VUS 93 | [written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz] |
| Circus | Lenny Kravitz | 12.1995 | 54[7] | - | Virgin America VUS 96 | [written by Gerry Deveaux, Terry Britten][produced by Lenny Kravitz] |
| Can't Get You Off My Mind | Lenny Kravitz | 03.1996 | 54[7] | 62[20] | Virgin America VUS 100 | [written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz] |
| If You Can't Say No | Lenny Kravitz | 05.1998 | 48[4] | - | Virgin America VUS 130 | [written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz] |
| I Belong to You | Lenny Kravitz | 10.1998 | 75[3] | 71[9] | Virgin America VUS 138 | [written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz] |
| Fly Away | Lenny Kravitz | 12.1998 | 1[1][22] | 12[32] | Virgin VUSCD 141 | [gold-UK][written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz] |
| American Woman | Lenny Kravitz | 09.1999 | 177[2][3] | 49[21] | Virgin VUSCD 153 | [written by Burton Cummings,Garry Peterson,Jim Kale,Randy Bachman][produced by Lenny Kravitz] |
| Black Velveteen | Lenny Kravitz | 12.1999 | 95[2] | - | Virgin VUSCD 146 | [written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz] |
| Again | Lenny Kravitz | 11.2000 | - | 4[32] | Virgin VUSCD 187 | [written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz] |
| Dig In | Lenny Kravitz | 10.2001 | - | 31[20] | Virgin VUSCD 229 | [written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz] |
| Stillness of Heart | Lenny Kravitz | 04.2002 | 44[2] | 118[5] | Virgin VUSCD 236 | [written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz] |
| Show Me Your Soul | P Diddy, Lenny Kravitz, Pharrell Williams & Loon | 02.2004 | 35[2] | - | Puff Daddy MCSTD 40350 | [written by C. Hawkins, L. Kravitz, P. Williams, S. Combs, V. Smith][produced by P. Diddy, The Neptunes] |
| Where Are We Runnin'? | Lenny Kravitz | 05.2004 | - | 69[6] | Virgin 7243 8 38906 2 0 | [written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz] |
| California | Lenny Kravitz | 07.2004 | 62[6] | - | Virgin VUSCD 294 | [written by Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz] |
| Storm | Lenny Kravitz Feat. Jay-Z | 08.2004 | - | 98[1] | Virgin VUSCD 296 | [written by Shawn Carter/Lenny Kravitz][produced by Lenny Kravitz, Just Blaze][50[12].R&B Chart] |
| Lady | Lenny Kravitz | 12.2004 | - | 27[20] | Virgin | [gold-US][written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz] |
| I'll Be Waiting | Lenny Kravitz | 12.2007 | 104[4] | 73 | Virgin | [written by Lenny Kravitz,Craig Ross][produced by Lenny Kravitz] |
| Superlove | Lenny Kravitz | 09.2012 | 49[3] | - | Roadrunner NLA 321292252 | [written by Lenny Kravitz,Craig Ross,Avicii][produced by Lenny Kravitz,Avicii] |
Albumy | ||||||
| Tytuł | Wykonawca | Data wydania | UK | US | Wytwórnia [UK] | Komentarz |
| Let Love Rule | Lenny Kravitz | 05.1990 | 56[4] | 61[28] | Virgin America VUSLP 10 | [gold-US][gold-UK][produced by Lenny Kravitz] |
| Mama Said | Lenny Kravitz | 04.1991 | 8[37] | 39[40] | Virgin America VUSLP 31 | [platinum-US][platinum-UK][produced by Lenny Kravitz] |
| Are You Gonna Go My Way | Lenny Kravitz | 03.1993 | 1[2][55] | 12[60] | Virgin CDVUS 60 | [2x-platinum-US][platinum-UK][produced by Lenny Kravitz] |
| Circus | Lenny Kravitz | 09.1995 | 5[6] | 10[16] | Virgin CDVUS 86 | [gold-US][gold-UK][produced by Lenny Kravitz] |
| 5 | Lenny Kravitz | 05.1998 | 18[43] | 28[110] | Virgin CDVUS 140 | [3x-platinum-US][gold-UK][produced by Lenny Kravitz] |
| Greatest Hits | Lenny Kravitz | 11.2000 | 12[77] | 2[98] | Virgin CDVUSX 183 | [3x-platinum-US][3x-platinum-UK][produced by Lenny Kravitz] |
| Lenny | Lenny Kravitz | 11.2001 | 55[3] | 12[17] | Virgin CDVUS 213 | [platinum-US][produced by Lenny Kravitz] |
| Baptism | Lenny Kravitz | 05.2004 | 74[2] | 14[27] | Virgin CDVUS 252 | [gold-US][produced by Lenny Kravitz, Just Blaze] |
| It Is Time for a Love Revolution | Lenny Kravitz | 02.2008 | 42[2] | 4[9] | Virgin 5142772 | [produced by Lenny Kravitz] |
| Black and White America | Lenny Kravitz | 09.2011 | 75[1] | 18[3] | Roadrunner RR 77042 | [produced by Lenny Kravitz] |
| Strut | Lenny Kravitz | 10.2014 | 21[3] | 19[4] | Roxie ROX 001CD | [produced by Lenny Kravitz] |
| Raise Vibration | Lenny Kravitz | 09.2018 | 19[1] | 43 | BMG 4050538397345 | [gold-US][gold-UK][produced by Lenny Kravitz] |
| Let Love Rule | Lenny Kravitz | 05.1990 | 56[4] | 61[28] | Virgin America VUSLP 10 | [produced by Lenny Kravitz] |
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz