Armoury Show

Zespół założony w 1983r przez Richarda Jobsona (ur. 6.10.1960r w Kirkcaldy
, Szkocja; śpiew, gitara) oraz Russella Webba (gitara basowa/śpiew), długoletnich członków formacji The Skids. Początkowo skład grupy uzupełnili John McGeoch (ur. 28.05.1955r w Greenock w hr. Strathclyde, Szkocja; gitara), wcześniej występujący z Magazine i Siouxsie And The Banshees oraz John Doyle (perkusja).

Chociaż kwartet ten odniósł pewien sukces singlami „Castles In Spain" (1984) i „We Can Be Brave Again” (1985), dwaj ostatni muzycy nie pasowali do ogólnego założenia i odeszli po nagraniu jedynego albumu Waiting For The Floods. Był on niezbyt udaną miksturą różnych stylów; lepsze wrażenie robił wydany w 1987 singel „New York City” nagrany z udziałem Jobsona, Webba i różnych muzyków sesyjnych. Choć utwór przypominał wczesne produkcje Simple Minds, wydawało się, że grupa odzyskała wiarę w siebie. Niestety, na skutek rosnącego zaangażowania Jobsona w pracę modela, grupa wkrótce się rozpadła.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Castles In Spain/Innocents Abroad	Armoury Show	08.1984	69[4]	-	Parlophone R 6079	[written by The Armoury Show][produced by Nick Tauber]
We Can Be Brave Again/A Feeling	Armoury Show	01.1985	66[3]	-	Parlophone R 6087	[written by The Armoury Show][produced by Howard Gray, The Armoury Show]
Glory Of Love/Higher Than The Instrumental	Armoury Show	01.1985	92[1]	-	Parlophone R 6098	[written by The Armoury Show][produced by Nick Launay]
Love In Anger/Tender Is The Night	Armoury Show	01.1987	63[3]	-	Parlophone R 6149	[written by The Armoury Show][produced by Howard Gray]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Waiting For The Floods	Armoury Show	09.1985	57[1]	-	Parlophone ARM 1	[produced by Nick (Severe) Launay]

Any Trouble

W 1980r pismo „Melody Maker” uznało Any Trouble za „najbardziej frapującą nową grupę rock’n'rollową od czasu Pretenders". Zespół założony został w Stoke (Anglia) przez kompozytora Clive’a Gregsona (ur. 4.01.1955r w Ashton--Under-Lyne pod Manchesterem, Anglia) i działał na scenie „pub-rocka” wśród takich formacji, jak np. Dr. Feelgood i Flip City Elvisa Costello.

Pozostałymi członkami byli Chris Parks (gitara prowadząca), Mel Harley (perkusja) i Phil Barnes (gitara basowa). Grupa podpisała kontrakt z wytwórnią Stiff Records; wydanie singla „Yesterday's Love” promowane było za pomocą całostronicowych reklam w prasie muzycznej. Album Where Are All The Nice Girls był solidnym debiutem, ale lepszą próbkę surowej, bluesującej muzyki Any Trouble daje rozprowadzony w nakładzie jedynie 500 egzemplarzy promocyjny album koncertowy.

Grupa udała się w trasę koncertową po Europie i USA w ramach zorganizowanej przez wytwórnię „The Stiff Tour", która zaczęła coraz bardziej promować Any Trouble na rynku amerykańskim, ponieważ w Wielkiej Brytanii uznawano Gregsona - w okularach z czarnymi oprawkami, śpiewającego cyniczne teksty - za naśladowcę Elvisa Costello. Wheels In Motion nie był zbyt interesującą propozycją - dziwny wydawał się wybór Mike’a Howletta, który wcześniej współpracował z OMD, na producenta.

Wytwórnia straciła wiarę w sukces grupy i nie przedłużyła z nią kontraktu. Wkrótce potem z zespołu odeszli Martin Hughes (który wcześniej zajął miejsce Mela Harleya) i Chris Parks. Any Trouble powrócił na scenę w 1982, towarzysząc Johnowi Martynowi podczas trasy koncertowej po Wielkiej Brytanii. Wkrótce grupa podpisała kontrakt z wytwórnią EMI America. Z pierwszego składu pozostali już tylko Gregson i Barnes; nowymi członkami zostali Steve Gurl (instrumenty klawiszowe) i Andy Ebsworth (perkusja). Zbyt wiele wysiłku włożono w stronę produkcyjną krążka Any Trouble; sam Gregson mówił potem, że album jest po prostu „matowy".

Łabędzią pieśnią Any Trouble miał się stać dwupłytowy Wrong End Of The Race,wytwórnia EMI nie promowała go i wkrótce po jego wydaniu grupa rozwiązała się. Ostatni koncert odbył się w londyńskim klubie Dingwalls w Boże Narodzenie 1984. Gregson pracował potem z Richardem Thompsonem i nagrywał też z utalentowaną wokalistką Christine Collister pod szyldem Gregson And Collister.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Yesterday's Love/Nice Girls	Any Trouble	03.1980	-	-	Stiff BUY 74	[written by Clive Gregson][produced by Any Trouble]
Second Choice/The Name Of The Game/Bible Belt	Any Trouble	06.1980	-	-	Stiff BUY 79	[written by Clive Gregson][produced by John Wood]
Girls Are Always Right/No Idea	Any Trouble	10.1980	-	-	Stiff BUY 94	[written by Clive Gregson][produced by John Wood]
Trouble With Love/She'll Belong To Me	Any Trouble	06.1981	-	-	Stiff BUY 119	[written by Clive Gregson][produced by Mike Howlett]
Touch And Go/Man Of The Moment	Any Trouble	04.1983	-	-	EMI America EA 154	[written by Clive Gregson][produced by David Kershenbaum]
I'll Be Your Man/Human Heart	Any Trouble	09.1983	-	-	EMI America EA 163	[written by Clive Gregson][produced by David Kershenbaum]
Baby Now That I've Found You/Bricks And Mortar	Any Trouble	03.1984	-	-	EMI America EA 166	[written by Tony Macaulay, John Macleod][produced by Will Birch, John Wood]
Open Fire/Coming Of Age	Any Trouble	06.1984	-	-	EMI America EA 173	[written by Clive Gregson][produced by David Kershenbaum]
Touch And Go/Man Of The Moment	Any Trouble	04.1983	-	-	EMI America EA 154	[written by Clive Gregson][produced by David Kershenbaum]
Touch And Go/Man Of The Moment	Any Trouble	04.1983	-	-	EMI America EA 154	[written by Clive Gregson][produced by Will Birch, John Wood]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Where Are All The Nice Girls?	Any Trouble	.1980	-	-	Stiff SEEZ 25	[produced by John Wood]
Wheels In Motion	Any Trouble	.1981	-	-	Stiff SEEZ 37	[produced by Mike Howlett]
Any Trouble	Any Trouble	.1983	-	-	EMI America AML 4001791	[produced by David Kershenbaum]
Wrong End Of The Race	Any Trouble	.1984	-	-	EMI America AMLS 2401203	[produced by John Wood, Will Birch]

Anti-Nowhere League

Jedna z czołowych formacji brytyjskiej sceny punkowej z początku lat 80-tych - obok GBH i Exploited. Zespół powstał w Tunbridge Wells w hr. Kent (Anglia). Niestety, muzycy roztrwonili swój talent, poświęcając się głównie hardcore'owym wygłupom i paradując w skórach i łańcuchach rodem z motocyklowych gangów.

Liderami grupy byli Animal (właśc. Nick Karmer; śpiew) i Magoo (gitara). Zabarwione seksualnie ekscesy Anti-Nowhere League składały się z elementów zarówno zabawnych, jak i po prostu obrzydliwych: cały arsenał nieprzyzwoitych słów, chorobliwa mizoginia i gloryfikacja zezwierzęcenia. Najbardziej pamiętną produkcją Anti-Nowhere League była przeróbka „Streets Of London” Ralpha McTella, w której folkowy sentymentalizm zastąpiony został retoryką rynsztoka.

Tysiące egzemplarzy singla zostały skonfiskowane i zniszczone przez policję, ponieważ umieszczony na stronie B utwór „So What” sąd uznał za obsceniczny. Nie przeszkodziło to jednak dotrzeć grupie do pierwszego miejsca brytyjskiej listy niezależnej, który to wyczyn powtórzyła jeszcze trzykrotnie w 1982 singlami „I Hate People”, „Woman” i „For You”. Na fali spadku popularności punka zespół skrócił nazwę do League i zaczął grać hybrydę punka z metalem, dobrze pasującą do image’u motocyklistów.

O dziwo, rezultaty były dużo lepsze, niż można się było spodziewać: na albumie The Perfect Crime znalazło się kilka wyśmienitych utworów, m.in. prawie subtelny „(I Don’t Believe) This Is My England”. Zespół rozwiązał się w 1988r, ale od czasu do czasu wznawiał działalność - m.in. w 1989 nagrał album Live And Loud.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Streets Of London/So What	Anti-Nowhere League	11.1981	48[5]	-	WXYZ ABCD 1	[written by McTell][produced by An Aurable Production]
I Hate... People/Let's Break The Law	Anti-Nowhere League	03.1982	46[3]	-	WXYZ ABCD 2	[written by Animal, Magoo][produced by An Aurable Production]
Woman/Rocker	Anti-Nowhere League	07.1982	72[2]	-	WXYZ ABCD 4	[written by Animal, Magoo][produced by An Aurable Production]
Out On The Wasteland/We Will Survive	Anti-Nowhere League	01.1985	89[1]	-	ABC [WXYZ] UK ABCS 004	[written byKramer, Exall, Blake, Gilham][produced by The League]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
We Are…The League	Anti-Nowhere League	05.1982	24[11]	-	WXYZ LMNOP 1	[produced by An Aurable Production]
Live In Yugoslavia	Anti-Nowhere League	11.1983	88[1]	-	I.D. NOSE 3	[produced by Anti-Nowhere League]

The Nycer

The Nycer  to duet DJ-a i francuskiego producenta house / electro, który urodził się  1 stycznia 2008 r   w Nicei .Andy Rock i Ken Roll rozpoczynają swoją karierę jako rezydenci klubów na południu Francji , ich ojczyźnie.
Andy Rock, urodzony 24 marca 1977r w Nicei rozpoczął swoją karierę DJ'a w wieku 18 lat.

Ken Roll, urodzony na 11 listopada 1987 r  , został zauważony w 2003 roku podczas finału konkursu NRJ , gdzie otrzymał trzecie miejsce, co otwierało drzwi do dyskotek w swoim regionie.

Wspólnie decydują się na koprodukcję pod pseudonimem "The Nycer".
Po pierwszym singlu Naked (Armada Music) spotykają się z wokalistką Deeci z Marsylii i współpracują w 2010 roku nad tytułem Losing Control   . Ten singiel był emitowany na falach radiowych , takich jak Fun Radio , Radio Vitamin , Radio Space i zajmuje pierwsze miejsce w sprzedaży elektronicznej na platformach do pobrania : Itunes / Virgin we Francji .

Na początku  Nasty Girl wydany przez uwodzi internautów, podczas gdy "Turbo" (Workmachine / Spinnin Rec) wchodzi do kompilacji CD ( Pacha ...) i listę odtwarzania  międzynarodowych DJ-ów .

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Losing Control

The Nycer feat. Deeci

10.2010

76[3]

-

-

-

-

-

-

-

Njoy

-

Robert Nyel

Robert Nyel , pseudonim Roberta Niela , ur 18 kwietnia 1930 r w Grasse ,zmarł 26 listopada 2016 r   w tym samym mieście, francuski piosenkarz i autor tekstów .Jeśli jednak zapomnieliśmy piosenkarza Roberta Nyela, pamiętamy autora piosenek, który, związany był z kompozytorką Gaby Verlore  ( 1921 - 2005 ), jest częścią frankofońskiej pamięci zbiorowej z co najmniej dwoma utworami: C'était bien (Le P'tit Bal perdu) w wykonaniu Bourvila i Juliette Gréco w 1961 r. i Déshabillez-moi , którego nie można pominąć w repertuarze Juliette Gréco ( 1967 ).

Jego rodzinna Prowansja zainspirowała go, ponieważ pisał w tym duchu dla siebie i dla aktora-piosenkarza ,marsylczyka Roberta Ripa, który zawdzięcza swój największy sukces, piosenkę Magali, której refren jest w dialekcie prowansalskim ( 1962 ).

W 1983 r., przy akompaniamencie fortepianu Claude'a Rogena, jest gwiazdą Gali Radiowej 20/20 na scenie Międzynarodowego Centrum   w Paryżu .

Robert Nyel już dawno porzucił piosenkę, by poświęcić się malarstwu w Grasse , rodzinnym mieście  .Umiera 26 listopada 2016 r w Grasse i był pochowany 1 grudnia 2016 r na cmentarzu Sainte-Brigitte w mieście  .

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Magali

Robert Nyel

10.1962

33[20]

-

-

-

-

-

-

-

Philips 432.788 BE

[written by G. Verlor Et R. Nyel ]

NZH

NZH ( Natural Zion High ) to francuska grupa dancehallowa .
Zespół wydał swój drugi album, Dancehall Fever , w czerwcu 2007 roku, z ich pierwszym singlem " Princess", co było znaczącym sukcesem. Następnie wprowadzono na rynek drugi singiel, New Style .

Kymai obecnie kontynuje  solową karierą.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Princess	NZH	06.2007	2[23]	-	-	-	-	-	-	-	Heben Music 88697089122	-
New Style	NZH	10.2007	36[8]	-	-	-	-	-	-	-	Heben Music 88697189342	-

Albums

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	UK	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Dancehall Fever	NZH	06.2007	65[12]	-	-	-	-	-	-	-	Heben Music 88697089122	-
New Style	NZH	10.2007	36[8]	-	-	-	-	-	-	-	Disques Exact DECD-2804	-

Boo Radleys

Boo Radleys, grupa brytyjska. Powstała w 1988 w Wallasey niedaleko Liverpoolu. Nazwę wzięła od jednej z postaci powieści Zabić drozda Harper Lee. Formację założyli Sice (znany też jako Sice S. Fucheflappe, właśc. Simon Rowbottom; 18.06.1969, Wallasey, Merseyside) -voc, g i Martin James Carr (29.11.1968, Thurso, Highland Region, Szkocja) -g, a trzon wraz z nimi ustanowił Timothy James Brown (26.02.1969, Wallasey, Merseyside) - b z zespołu Small Pleasures.
W pierwszym okresie przez grupę przewinęło się kilku perkusistów, m.in. Rob Harrison i Steve Hewitt. Latem 1990 Hewitta, który odszedł do Breed, zastąpił Robert Mark Cieka (4.08.1968, Birmingham) - dr, znany z Expandine Men. W 1993 dołączył The Right Reverend Wendy Wilkinson - k, który już wcześniej współpracował z The Boo Radleys jako realizator dźwięku. W styczniu 1994 zastąpił go Ed Ball - k, znany z TV Personalities. W styczniu 1999 formacja zakończyła działalność.

Już w 1988 zaprezentowała się publiczności, m.in. bywalcom baru Victoria w New Brighton. Na początku 1989 dokonała na własny koszt kilku próbnych nagrań, ale nie umiała zainteresować nimi żadnej wytwórni płytowej. Równo rok później zwróciła na siebie uwagę Marka Waringa z zespołu Dandelion Adventure, związanego z maleńką firmą Action z Preston. I to on namówił Gordona Gibsona, szefa Action, by dał The Boo Radleys szansę. W jeden dzień marca 1990 nagrała w manenesterskim studiu Out Of The Blue przy pomocy Ajaya, innego muzyka Dandelion Adventure, jako producenta minialbum "Ichabold And I", wydany w lipcu tego roku. Przedstawiła intrygujące kompozycje wzorowane na dokonaniach Jesus And Mary Chain, Sonic Youth, Dinosaur Jr. i przede wszystkim My Bloody Valentine, o łagodnych, jakby sennych melodiach i hałaśliwym gitarowym brzmieniu, np. Eleanor Everything, Sweet Salad Birth, Hip Clown Rag, Kaleidoscope.
Spodobała się znanemu prezenterowi radiowemu Johnowi Peelowi i wystąpiła w jego audycji. To pomogło jej podpisać kontrakt z wytwórnią Rough Trade. Pierwsza czwórka, jaką dla niej nagrała, "Kaleidoscope" z października 1990, przeszła bez echa, ale dwie następne, "Every Heaven" z kwietnia 1991 i "Boo Up!" z września tego roku, zyskały już pewną popularność (w listopadzie 1993 zawartość wszystkich trzech powtórzono na płycie "Learning To Walk"). Gdy jednak rozpoczęła wraz z producentem Edem Bullerem pracę nad albumem, firma Rough Trade popadła w tarapaty finansowe i niebawem zawiesiła działalność. Grupie udało się jednak niemal natychmiast związać z inną wytwórnią - Creation (po krótkim, bezowocnym okresie współpracy z Fontaną).

Album "Everything's Alright Forever" z marca 1992, promowany czwórką "Adrenalin" z lutego i singlem Does This Heart?/Boo! Forever (znanym też w postaci czwórki "Boo! Forever") z czerwca tego roku, zawierał nadal muzykę wtórną wobec dokonań My Bloody Valentine, bardziej jednak urozmaiconą niż na "Ichabold And I" - zarówno kompozycje ostrzejsze, pełne gitarowego zgiełku, nieco zwariowane, w rodzaju Losing It (Song For Abigail), Memory Babe czy I Feel Nothin', jak i spokojne, nastrojowe, pełne liryzmu, choćby Spaniard. W tym czasie grupa po raz pierwszy wzbogaciła brzmienie swoich utworów dźwiękami instrumentów smyczkowych (Whiplashed) i dętych (Lazy Day). Promując dzieło, dotarła z koncertami do Stanów -grała tam jesienią 1992 u boku zespołu Sugar.

Pierwszym wielkim osiągnięciem artystycznym The Boo Radleys była płyta "Giant Steps" z sierpnia 1993, wyprodukowana przez samych muzyków przy niewielkiej pomocy realizatora dźwięku Andy'ego Wilkinsona (uczestniczącego w sesji także w roli pianisty). Ambitne literackie teksty o wydźwięku filozoficznym ilustrowała zarówno muzyka niepokojąca, mroczna, ponura, np. Lazarus czy Leaves And Sand, jak i pełna lekkości i wdzięku, np. Wish I Was Skinny czy Butterfly McQueen. I chociaż w kompozycjach nadal można się było doszukać wielu różnych wpływów - od The Jesus And Mary Chain (Take The Time Around) przez New Order (pomyślana jako hołd dla tego zespołu piosenka Barney... And Me) po duet Simon And Garfunkel (I've Lost The Reason) - całość była dziełem spójnym i świeżym. Chwalono intrygujące brzmienie tej muzyki, zwracające uwagę bogactwem szczegółów, obfitujące w barwy instrumentów tak różnych, jak trąbka, wiolonczela czy syntezator.

Płycie, przez wiele pism muzycznych uznaną za album roku, towarzyszyły single Lazarus/Let Me Be Your Faith z listopada 1992, I Hang Suspended/Rodney King z lipca 1993, Wish I Was Skinny/Peachy Keen z października tego roku i Barney... And Me/Zoom (utwór z repertuaru Fat Larry's Band) z lutego 1994. Także tym razem grupa dotarła z koncertami do Stanów - latem 1994 uczestniczyła w objazdowym festiwalu Lollapalooza.

Formacja ugruntowała sukces albumem "Wake Up!" z marca 1995, promowanym singlami Wake Up Boo!/Janus z lutego 1995, Find The Answer Within/Don't Take Your Gun To Town z maja, It's Lulu/This Is Not About Me z lipca oraz zawierającym premierowe piosenki From The Bench At Belvidere/Hi Falutin' z września tego roku. Tym razem zaproponowała dzieło bliższe muzyki pop niż kiedykolwiek w przeszłości, niemal zupełnie pozbawione gitarowego ,hałasu spod znaku My Bloody Valentine, pełne za to chwytliwych, beatlesowskich melodii, skrzące się od efektowych brzmień, rzeczywiście urzekające (wyróżniały się trzy utwory: Reaching Out From Here, Martin Doom! It's Seven O'Clock i Stuck On Amber). Promowała je m.in. występami na dwóch wielkich festiwalach rockowych -w lipcu 1995 w Glastonbury i w sierpniu tego roku w Reading.

Nieco zaskakującym powrotem do muzyki ostrzejszej, bardziej hałaśliwej i zakręconej, chwilami wręcz kakofonicznej, pozbawionej właściwie - mimo atrakcyjnych, beatlesowskich melodii - popowego szlifu była kapitalna płyta "Cmon Kids" z września 1996, zawierająca takie utwory, jak Cmon Kids, Meltin' Worm, Melodies For The Dead (Colours For the Blind), Whats In The Box? (See Whatcha Got), Four Saints, Shelter i One Last Hurrah. Niestety, ani ona, ani towarzyszące jej single - What's In The Box? (See Whatcha Got)/Bloke In A Dress z sierpnia i Cmon Kids/Spion Cop z października tego roku oraz Ride The Tiger/Vote You ze stycznia 1997 - nie odniosły takiego sukcesu jak poprzednio. Co zapewne było powodem kolejnej zmiany kierunku.

Album "Kingsize" z października 1998 znowu bowiem zdominowały piosenki gładsze, łagodniejsze, staranniej opracowane (często z wykorzystaniem brzmień instrumentów smyczkowych i dętych), np. Monuments For A Dead Century, Heaven's At The Bottom Of This Glass, Kingsize, High As Monkeys, Jimmy Webb Is God, Song From The Blueroom. Posunięciem zdecydowanie komercyjnym wydawały się też nawiązania do różnych odmian muzyki tanecznej, np. funku (The Future Is Now) czy techno (Free Huey). Na pierwszy singel wybrano utwór Free Huey. Niepowodzenie albumu przesądziło los grupy.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lazarus	Boo Radleys	11.1992	76	-	Creation CRE 137	[written by Boo Radleys,Martin][produced by Boo Radleys, The , Boo! Productions Inc. ][30.Modern Rock Tracks]
Lazarus	Boo Radleys	06.1992	-	-	Creation CRE 137	[written by Boo Radleys,Martin][produced by Boo Radleys, The , Boo! Productions Inc. ][30.Modern Rock Tracks]
Does This Hurt?/Boo! Forever	Boo Radleys	06.1992	67[1]	-	Creation CRE 128	[written by Boo Radleys,Martin][produced by Boo Radleys, The , Ed Buller]
Wish I Was Skinny/Peachy Keen	Boo Radleys	10.1993	75[1]	-	Creation CRE 169	[written by Boo Radleys,Martin][produced by Boo! Productions Inc. ][30.Modern Rock Tracks]
Barney (...and Me)	Boo Radleys	02.1994	48[2]	-	Creation CRE 178	[written by Boo Radleys,Martin][produced by Boo! Productions Inc. ][30.Modern Rock Tracks]
Lazarus	Boo Radleys	06.1994	50[3]	-	Creation CRE 137	[written by Boo Radleys,Martin][produced by Boo Radleys, The , Boo! Productions Inc. ]
Wake Up Boo!/ Janus	Boo Radleys	03.1995	9[18]	-	Creation CRE 191	[written by Martin Carr][produced by Boo Radleys]
Find the Answer Within/Don't Take Your Gun To Town	Boo Radleys	05.1995	37[12]	-	Creation CRE 202	[written by Boo Radleys,Martin][produced by Boo Radleys]
It's Lulu	Boo Radleys	07.1995	25[9]	-	Creation CRE 211	[written by Martin Carr ][produced by Boo Radleys
From the Bench at Belvidere/Hi Falutin	Boo Radleys	10.1995	24[8]	-	Creation CRE 214	[written by Martin Carr][produced by Boo! Productions Inc. ]
What's in the Box (See Whatcha Got)	Boo Radleys	08.1996	25[9]	-	Creation CRE 220	[written by Martin Carr ][produced by Boo Radleys]
C'mon Kids	Boo Radleys	10.1996	18[5]	-	Creation CRE 236	[written by Martin Carr ][produced by Boo Radleys]
Ride the Tiger/Vote You	Boo Radleys	02.1997	38[4]	-	Creation CRE 248	[written by Martin Carr ][produced by Boo Radleys]
Free Huey	Boo Radleys	10.1998	54[3]	-	Creation CRESCD 299	[written by Martin Carr ][produced by Boo Radleys]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Everything's Alright Forever	Boo Radleys	03.1992	55[1]	-	Creation CRELP 120	[produced by Ed Buller, The Boo Radleys]
Giant Steps	Boo Radleys	07.1993	17[4]	-	Creation CRECD 149	[produced by Martin Carr, Tim Brown & Andy Wilkinson]
Wake Up!	Boo Radleys	03.1995	1[1][23]	-	Creation CRECD 179	[gold][produced by Boo Radleys]
C'mon Kids	Boo Radleys	09.1996	20[3]	-	Creation CRECD 194	[produced by Paul Q. Kolderie, Sean Slade, The Boo Radleys]
Kingsize	Boo Radleys	10.1998	62[2]	-	Creation CRECD 228	[produced by The Boo Radleys]

Paganini Traxx

Sam Paganini to DJ i producent z Treviso , Veneto , Włochy .
 Sam Paganini poświęcił się muzyce już we wczesnych latach swojego życia. W wieku 15 lat grał na perkusji, gitarze i pianinie. Po graniu w kilku zespołach rockowych, zaczął interesować się muzyką elektroniczną. Wyprodukował kilka demówek, które doprowadziły do podpisania jego pierwszego kontraktu. Do dzisiaj, Sam Paganini jest jedynym włoskim artystą, który wydawał w wytwórniach takich jak Plus8, Cocoon i Drumcode.

Jego piosenka z 1997 roku, " Zoe ", została # 47 na brytyjskiej liście singli . Od tego czasu wydał wiele singli i EP-ki pod swoim własnym nazwiskiem, w tym bardzo udaną płytę " Body to Body" w Cocoon Recordings.

W 2014 r. Sam wydał swój debiutancki album, Satellite   w Drumcode Records . Płyta została bardzo dobrze przyjęta, a jeden z utworów z albumu "Rave" pozostał w Beatport Techno Top 10 przez sześć miesięcy, a od września 2015 roku pozostał w Techno Top 100 przez rok.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Zoe	Paganini Traxx	02.1997	47[2]	-	Sony S3 DANUCD 18	[written by S. Paganini][produced by S. Paganini]
Release Yourself	Paganini Traxx	03.1998	77[1]	-	Sony S3 DANU 23	[written by R. Davis, S. Paganini][produced by S. Paganini]
Zoe	Paganini Traxx	01.2001	119[2]	-	INCredible/Sony	[written by R. Davis, S. Paganini]

Corrs

Andrea, Sharon, Caroline i Jim Corrs z Dundalk w hrabstwie Louth są rodzeństwem. Grają razem od dziecka. W Irlandii skąd pochodzą to nic niezwykłego, ale im udało się podbić cały świat.
Karierę jako "The Corrs" rozpoczęli w 1990 roku. Cała czwórka zgodnie twierdzi, że 'od zawsze' chcieli związać swoją przyszłość z muzyką. Pomogło szczęście: pewnej kwietniowej nocy 1994 roku zespół grał w jednym z dublińskich pubów, w którym akurat zupełnie przypadkiem siedział amerykański ambasador. Rodzeństwo tak mu się spodobało, że zaprosił ich do USA. Tak zaczął się podbój Ameryki.

W 1995 roku "najpiękniejszy zespół na świecie" wydał płytę "Forgiven Not Forgotten", która sprzedała się w ponad dwumilionowym nakładzie. Na krążku znalazły się takie przeboje, jak "The Right Time", "Love To Love You" i "Forgiven, Not Forgotten". Drugi album -"Talk On Corners" - z przebojowymi "Only When I Sleep", "What Can I Do", "I Never Loved You Anyway" i "So Young" osiągnął dwumilionową sprzedaż w samej tylko Europie. W 2000 roku na rynku pojawiła się płyta "In Blue".

The Corrs grają niemal wszędzie: na Boże Narodzenie w Watykanie, w dzień świętego Patryka w londyńskim Albert Hall, śpiewają z Pavarottim, przed Rolling Stones i w czasie wielu uroczystości.
"Best of The Corrs" pojawiło się na rynku w doskonałym momencie: 10 lat po telewizyjnym debiucie zespołu i 6 lat po wydaniu pierwszego albumu. Wiele z ich utworów znalazło się w międzyczasie w czołówkach list przebojów na całym świecie, sprzedali 25 milionów płyt i dostali platynowe płyty w ponad 20 krajach.

Po 4-letniej przerwie, w maju 2004 roku, ukazał się czwarty studyjny album irlandzkiego rodzeństwa, zatytułowany "Borrowed Heaven". Jego nagranie zajęło około 18 miesięcy, a powstawał w Dublinie i Los Angeles. Producentem został Olle Romo, bliski współpracownik Mutta Lange'a, jednego z producentów "In Blue", poprzedniego albumu The Corrs. Cała płyta zadedykowana była rodzicom rodzeństwa - zmarłej matce Jean (utwór "Goodbye") i ojcu Gerry'emu. Na pierwszym singlu ukazał się utwór "Summer Sunshine".

We wrześniu 2005 roku ukazała się kolejna płyta zespołu, zatytułowana "Home". Jak sugeruje tytuł, album jest powrotem do źródeł, od których 15 lat temu rozpoczęła się ich kariera. Ten krążek został oparty na śpiewniku Jean Corr, zmarłej w 1999 roku matki słynnego rodzeństwa i spełnił marzenie zespołu o stworzeniu nowych interpretacji tradycyjnych irlandzkich piosenek. We współpracy z orkiestrą radiową BBC Radio 2 i producentem Mitchellem Froomem (skądinąd mężem Suzanne Vegi), który współpracował z zespołem przy trzech poprzednich płytach, powstał album, który jest eklektyczną mieszanką piosenek i muzyki instrumentalnej. Piosenki zostały starannie wyselekcjonowane. Zadbano też, aby nowa aranżacja nie odebrała im charakterystycznego brzmienia i emocji. Część piosenek została zinterpretowana w całkowicie nowy sposób. Inne, jak "Heart Like A Wheel", zostały wykonane w tradycyjnej wersji. Dwa utwory na albumie zostały wykonane w tradycyjnym języku irlandzkim.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Runaway	Corrs	02.1996	49[10]	68[11][10.95]	Atlantic A 5727	[written by The Corrs][Producers: David Foster/Jim Corr]
The right time	Corrs	06.1996	84[4]	112[5]	Atlantic 98 085	[written by The Corrs][Producers: David Foster]
Forgiven,not forgotten	Corrs	08.1996	155[1]	-	Atlantic 98 050	[written by The Corrs][Producers: David Foster]
Love to love you/Runaway	Corrs	02.1997	62[2]	-	Atlantic A 5621	[written by The Corrs][Producers: David Foster]
Only when i sleep	Corrs	10.1997	58[4]	-	Atlantic AT 0015	[written by The Corrs,John Shanks,Oliver Leiber,Paul Peterson][Producers: Oliver Lieber]
I never loved you anyway	Corrs	12.1997	43[7]	-	Atlantic AT 0018	[written by The Corrs & Carole Bayer Sager][Producers: David Foster]
What can i do	Corrs	03.1998	53[7]	-	Atlantic AT 0029	[written by The Corrs][Producers: Jim Corr]
Dreams	Corrs	05.1998	6[16]	-	Atlantic AT 0032	[silver-UK][written by Stevie Nicks][Producers: Oliver Leiber/Peter Rafelson]
What can i do [remix]	Corrs	08.1998	3[28]	-	Atlantic AT 0044CD	[silver-UK][written by The Corrs][Producers: Jim Corr]
So young	Corrs	11.1998	6[19]	-	Atlantic AT 0057CD1	[silver-UK][written by The Corrs][Producers: Jim Corr/Oliver Leiber]
Runaway [remix]	Corrs	02.1999	2[19]	-	Atlantic AT 0062CD	[gold-UK][written by The Corrs][Producers: David Foster, Tin Tin Out]
I know my love	Chieftains feat Corrs	06.1999	37[3]	-	RCA Victor 74321670622	[written by Traditional][Producers: Paddy Maloney]
Radio	Corrs	12.1999	18[14]	-	Atlantic AT 0079CD	[written by Sharon Corr][Producers: The Corrs & Mitchell Froom]
Breathless	Corrs	07.2000	1[1][25]	34[20]	Atlantic AT 0084CD	[gold][written by The Corrs/Robert John "Mutt" Lange][Producers: Robert John 'Mutt' Lange]
Irresistible	Corrs	11.2000	20[20]	-	Atlantic AT 0089	[written by The Corrs/Robert John "Mutt" Lange][Producers: Robert John "Mutt" Lange]
Give me a reason	Corrs	04.2001	27[9]	-	Atlantic AT 0097CD1	[written by Andrea Corr, Caroline Corr, Jim Corr, Sharon Corr][Producers: The Corrs]
Would you be happier?	Corrs	11.2001	14[10]	-	Atlantic AT 0115CD	[written by The Corrs][produced by The Corrs & Wayne Wilkins]
Heart Like A Wheel / Old Town	Corrs	11.2005	159[2]	-	Atlantic ATUK 016	[written by Anna McGarrigle]
Summer sunshine	Corrs	05.2004	6[13]	-	Atlantic AT 0179 CD1	[Producers: Romo][written by The Corrs]
Angel	Corrs	09.2004	16[4]	-	Atlantic AT 0182 CD1	[written by The Corrs][Producers:Olle Romo]
Long night	Corrs	12.2004	31[3]	-	Atlantic AT 190 CD1	[written by The Corrs][produced by Olle Romo]
Heart like a wheel/Old town	Corrs	11.2005	68[2]	-	Atlantic ATUK 016CD	[written by Anna McGarrigle][produced by Mitchell Froom]
Goodbye/Pebble in the Brook	Corrs	11.2006	108	-	Warner	[written by Corrs][produced by Olle Romo]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Forgiven ,not forgotten	Corrs	09.1995	2[223]	131[4]	Atlantic 7567926122	[gold-US][3x-platinum-UK][Producers: David Foster/Jim Corr]
Talk on corners	Corrs	11.1997	1[10][189]	72[17]	Atlantic 7567809172	[gold-US][9x-platinum-UK][Producers: Oliver Leiber/David Foster/Jim Corr/Pearson/Rick Nowels/Billy Steinberg/Ballard]
Unplugged	Corrs	11.1999	7[71]	-	Atlantic 7567809862	[2x-platinum-UK][Producers: Corrs/Mitchell Froom]
In blue	Corrs	09.2000	1[2][64]	21[44]	Atlantic 7567833522	[platinum-US][3x-platinum-UK][Producers: Corrs/DFHM/Lange/Froom/Hughes/Farrell]
The best of	Corrs	11.2001	6[69]	-	Atlantic 7567930732	[2x-platinum-UK][Producers: David Foster/Jim Corr]
VH1 Music First Presents: The Corrs-Live In Dublin	Corrs	03.2002	-	52[24]	Wea Int 93 073
Borrowed heaven	Corrs	06.2004	2[26]	51[4]	Atlantic 7567932432	[gold-UK][Producers: Romo]
Home	Corrs	09.2005	14[11]	-	Atlantic 5101102932	[silver-UK][Producers: Mitchell Froom]
Dreams - The Ultimate Collection	Corrs	12.2006	67[2]	-	Atlantic 799525
White Light	Corrs	12.2015	11[14]	-	East West 0825646003709	[gold-UK][produced by The Corrs,John Shanks,Chris Young]
Jupiter Calling	Corrs	11.2017	15[9]	-	Rhino 0190295754068	[produced by T Bone Burnett]

Redd Kross

Zespół założony w 1979 r. w Los Angeles (USA), który połączył elementy glam rocka lat 70-tych, psychodelii lat 60-tych i heavy metalu lat 80-tych. Pierwotna nazwa zespołu, Tourists, została później zmieniona na Red Cross, ale pod groźbą pozwu ze strony Organizacji Międzynarodowego Czerwonego Krzyża dokonano korekty jej pisowni.

 Początkowo zespół tworzyli 15-letni wokalista Jeff McDonald, jego 11-letni brat Steve grający na gitarze basowej, Greg Hetson na gitarze i Ron Reyes na perkusji. Zdobywszy lokalne uznanie dzięki występom u boku punkowej formacji Black Flag, Redd Kross zdołał podpisać umowę z małą wytwórnią Posh Boy. W 1980 r. grupa dokonała pierwszych nagrań, które umieściła na składance przygotowanej przez tę firmę. Wkrótce potem Hetson odszedł, by założyć Circle Jerks, a Reyes dołączył do Black Flag. Podczas gdy inni muzycy przychodzili i odchodzili, bracia McDonald stanowili stały zręb zespołu.

Popularność Redd Kross stale rosła, szczególnie pośród słuchaczy rozgłośni uniwersyteckich. Do końca lat 80-tych grupa nagrała cztery albumy. Zawierały one nowe wersje kompozycji The Rolling Stones i Kiss, obok oryginalnych utworów zespołu, krzyżujących punk lat 70. z młodzieżowymi przebojami lat 60. Grupa ponownie pojawiła się na rynku jesienią 1990 r. albumem Third Eye, pierwszym wydanym przez wytwórnię Atlantic Records. Jednak wkrótce drogi zespołu i Atlantic rozeszły się. Redd Kross związali się wówczas z firmą This Way Up i dla niej w 1993 r. nagrali longplay Phaseshifter, na którym nadal konsekwentnie łączyli wokalne harmonie lat 60-tych z punkową agresywnością gitar. Producentem płyty był John Angello (Dinosaur Jr., Screaming Trees).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Visionary	Redd Kross	02.1994	75[2]	-	This Way Up WAY 2733	[written by Redd Kross][produced by J. McDonald, S. McDonald]
Yesterday Once More / Superstar	Redd Kross	09.1994	45[3]	-	A&M 5807922	[written by John Bettis,Richard Carpenter][produced by Matt Wallace]
Get Out Of Myself	Redd Kross	02.1997	63[2]	-	This Way Up WAY 5466	[written by J. McDonald, S. McDonald][produced by Chris Shaw, Redd Kross]
Mess Around	Redd Kross	04.1997	84[1]	-	This Way Up WAY 6033	[written by B. Reitzell, J. McDonald, S. McDonald][produced by Chris Shaw, Redd Kross]
Secret Life	Redd Kross	06.1997	95[1]	-	This Way Up WAY 6433	[written by J. McDonald, S. McDonald][produced by Chris Shaw, Redd Kross]