Richard "Dimples" Fields

Richard "Dimples" Fields (ur. 21 marca 1942r - zm. 12 stycznia 2000r)  był amerykańskim  wokalistą rhythm'n'bluesowym  , popularny w latach 80-tych.

Źródła różnią się od tego, czy urodził się w Nowym Orleanie , w Luizjanie , czy w San Francisco w Kalifornii .Jednak zaczął śpiewać zawodowo w tym ostatnim mieście we wczesnych latach 70-tych, kupując kabaret w San Francisco, Cold Duck Music Lounge. Przyjął swój pseudonim "Dimples" od kobiety, która zauważyła, że ​​zawsze się uśmiechał.

Zaczął nagrywać dla własnej wytwórni DRK, zanim podpisał kontrakt z Boardwalk Records w 1981 roku. Jego pierwszym niewielkim hitem był cover " Earth Angel " The Penguins . Jego pierwszy album dla Boardwalk zawierał  utwór "She's Got Papers On Me", lament żonatego mężczyzny, który chciał, aby jego kochanka została zastąpiona przez jego żonę, graną przez Betty Wright , przedstawiającą jej pogląd na sytuację.

Przełomowy singiel Fieldsa pojawił się w 1982 roku ,"If It Ain't One Thing, It's Another" , który osiągnęł  pierwsze miejsce przez trzy tygodnie na amerykańskiej liście R & B Billboard i numer 47 na liście Billboard Hot 100 .  Najpierw nagrał i wydał piosenkę dla DRK w 1975 roku, w której ubolewał nie tylko nad światowymi problemami, ale także nad swoimi własnymi doświadczeniami . Fields został przekonany do ponownego nagrania i aktualizacji przez starego przyjaciela,   na swoim albumie Mr. Look So Good! , zanim został wydany jako singiel. Jego jedyne trafienie na brytyjskiej liście singli miało miejsce w lutym 1982 r., kiedy to "I've Got to Learn to Say No" było numerem 56. 

Podczas gdy Fields odniósł umiarkowany sukces na amerykańskiej liście R & B, zarówno pod swoim imieniem i przydomkiem "Dimples", "If It Is not One Thing, It's Another" było jego jedynym hitem na Billboard Hot 100. Jego drugim znanym nagraniem  było "Your Wife Is Cheating On Us". 

Miał kilka mniej udanych follow-upów, zanim opuścił Boardwalk Records   w 1983 roku. Następnie podpisał kontrakt z RCA Records , ale został porzucony po kilku nieudanych singlach i albumach. Przemianowany po prostu na "Dimples", kontynuował nagrywanie dla wytwórni Columbia i Life. Pracował również jako producent muzyczny z 9,9 , Pat Benatar i The Ohio Players . 

Fields zmarł w Novato, w Kalifornii , w styczniu 2000 roku, w wieku 57 lat, w wyniku udaru mózgu .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Earth Angel/The Men Who Rate A Ten	Richard "Dimples" Fields	06.1981	-	-	Boardwalk 02081	[written by G. Hodge, C. Williams, J. Belvin][produced by Richard "Dimples" Fields, Belinda Wilson][81[3].R&B Chart]
I've Got To Learn To Say No!/In The Still Of The Night (I'll Remember)	Richard "Dimples" Fields	09.1981	-	-	Boardwalk 124	[written by Richard "Dimples" Fields, Belinda Wilson][produced by Richard "Dimples" Fields, Belinda Wilson][42[8].R&B Chart]
If It Ain't One Thing...It's Another/Mr. Look So Good	Richard "Dimples" Fields	02.1982	-	47[10]	Boardwalk 139	[written by Richard "Dimples" Fields, Belinda Wilson][produced by Richard "Dimples" Fields, Belinda Wilson][1[3][18].R&B Chart]
Taking Applications/(A Woman At Home And) A Freak On The Side	Richard "Dimples" Fields	06.1982	-	-	Boardwalk 143	[written by Richard "Dimples" Fields, Belinda Wilson][produced by Richard "Dimples" Fields, Belinda Wilson][35[9].R&B Chart]
People Treat You Funky (When Ya Ain't Got No Money)/Moody's Mood For Love	Richard "Dimples" Fields	11.1982	-	-	Boardwalk 164	[written by Richard "Dimples" Fields, Belinda Wilson][produced by Richard "Dimples" Fields, Belinda Wilson][32[11].R&B Chart]
Don't Ever Stop Chasing Your Dreams (Pt. 1)/Don't Ever Stop Chasing Your Dreams (Pt. 2)	Richard "Dimples" Fields	01.1983	-	-	Boardwalk 174	[written by Richard "Dimples" Fields, Belinda Wilson, Hense Powell][produced by Richard "Dimples" Fields, Belinda Wilson][51[9].R&B Chart]
Your Wife Is Cheatin' On Us/Woman (Let Me Into Your Life)	Richard "Dimples" Fields	06.1984	-	-	RCA 13830	[written by R. Fields, B. Wilson, H. Powell][produced by Richard "Dimples" Fields, Belinda Wilson][32[11].R&B Chart]
Jazzy Lady	Richard "Dimples" Fields	10.1984	-	-	RCA 13900	[written by R. Fields, B. Wilson][produced by Richard "Dimples" Fields, Belinda Wilson][63[7].R&B Chart]
Shake 'Em Down /Dog Or A Hog?	Dimples	09.1985	-	-	RCA 14157	[written by Dimples, B. Wison, John Pilla][produced by Dimples, Belinda Wilson][54[8].R&B Chart]
Tell It Like It Is/Dog Or Hog?	Dimples	07.1987	-	-	Columbia 07188	[written by L. Diamond, G. Davis][produced by Dimples, Belinda Wilson][22[13].R&B Chart]
I Can't Live With Or Without You/Dog Or Hog?	Dimples	11.1987	-	-	Columbia 07599	[written by Dimples, R. Wilson, T. Wells][produced by Dimples, Belinda Wilson][43[9].R&B Chart]
They're Tryin' To Take Your Job	Dimples	02.1991	-	-	Life 71 723	[67[6].R&B Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Dimples	Richard "Dimples" Fields	07.1981	-	33[17]	Boardwalk 33 232	-
Mr. Look So Good	Richard "Dimples" Fields	03.1982	-	63[20]	Boardwalk 33 249	-

Maurie Fields

Maurie Fields (ur. 4 sierpnia 1925r -zm. 18 grudnia 1995 r.) był australijskim aktorem, artystą wodewilowym i komikiem. Stał się znaną twarzą dzięki telewizjnej roli w dramacie Bellbird, The Box, Prisoner (w roli Lena Murphy) i The Flying Doctors . Grał również regularnie w sytuacyjnym komediowym serialu Bobby Dazzler (1977) i komedii Hey It's Saturday.
 
Był żonaty z aktorką Val Jellay , która była również jego żoną w The Flying Doctors . Jest ojcem komika Marty Fieldsa . Został wprowadzony do Logie Awards Hall of Fame w 1996 roku. Nagrodę odebrała jego żona, Val. 

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
The great aussie joke	Maurie Fields with Shane Bourne	01.1989	60[9]	-	Hammard HAM 186	-
Cheers	Maurie Fields	12.1990	71[4]	-	Virgin/Zav AZMF 001	-

Johnny Ferguson

John Lambeth Ferguson III (ur. 22 marca 1937r - zm. 22 lipca 2015r) był amerykańskim wokalistą, gitarzystą i autorem tekstów. Urodzony w Nashville, Tennessee, USA.

John Ferguson był wokalistą muzyki pop i country, który rozpoczął swoją muzyczną karierę pod koniec lat 50-tych jako disc jockey w różnych małych stacjach w okolicach Nashville. Jako autorowi udało mu się nagrać kilka swoich piosenek przez artystów country jak Judy Lynn i Pat  Kelly , a to demo jednej z jego piosenek przekonało Arnolda Maxina, dyrektora zarządzającego w MGM Records, do podpisania z nim kontraktu. 

Jego pierwszy singiel, chwytliwa piosenka Johna D. Loudermilka „Angela Jones”, dał mu transatlantycki przebój Top 30 w 1960 roku, chociaż w Wielkiej Brytanii wersja coveru Michaela Coxa wyprodukowana przez Joe Meeka wypadła jeszcze lepiej. Późniejsze nagrania, w tym wersja „I Understand”, nie poprawiły jego reputacji po obu stronach Atlantyku i dołączył do grona wykonawców jednego przeboju.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Angela Jones / Blue Serge and White Lace	Johnny Ferguson	02.1960	-	27[15]	MGM 12 855	[written by John D. Loudermilk]

Ferko String Band

Joseph A. Ferko String Band lub Ferko String Band jest odwiecznym wykonawcą na Mummers Parade w Filadelfii. Zyskał  narodową popularność dzięki swoim hitowym nagraniom z lat czterdziestych i pięćdziesiątych.

W 1914 r. student farmacji Joseph A. Ferko poprosił właściciela Fralinger's Drugs o sponsorowanie zespołu smyczkowego podczas parady w Mummers. Wniosek został przyjęty, a Ferko poprowadził "Fralinger String Band" przez kilka lat, zajmując trzecie miejsce w pierwszej próbie z 1915 roku   i wygrywając wydarzenie w 1920 roku.

 Ferko String Band miał  swoje początki w 1922 roku.   Ferko opuścił aptekę Fralinger w 1921 roku, aby otworzyć własny zakład. Ferko poprowadził "North Philadelphia String Band" na paradę w 1922 roku, ale później tego samego roku rozpoczął działalność tytułowy zespół, z współzałożycielami  , Walterem Butterworthem i Charlesem Keeganem.

Ferko po raz pierwszy wygrał konkurs na zespoły smyczkowe w 1927 roku z   "Cards".  Inkarnacja z 1929 r. nie tylko wygrała wydarzenie, ale oszacowano, że był to najlepszy dotąd występ. 

Oprócz Parady Mummersa, Ferko ma długą historię występów w różnych paradach i specjalnych okazjach w innych miejscach w Stanach Zjednoczonych,   i Kanadzie,   oraz w miejscach tak odległych jak Francja i Hong Kong.

Mimo, że Ferko zawsze był przeznaczony przede wszystkim dla Filadelfii, najważniejsze wydarzenia z 1929 r. zakończyły się udziałem w konkursach w Nowym Jorku, Atlantic City, Baltimore, Waszyngtonie i York w stanie Pensylwania. 

Zagrali podczas prezydenckiej inauguracji Franklina D. Roosevelta w 1933 roku.

Chociaż zespoły z Filadelfii były wyłącznie "klubem męskim", w 1935 r. Joseph Ferko założył damski oddział, która wprowadziła kobiety w zajęcia klubowe. Ta akcja wpłynęła na inne zespoły smyczkowe, które miały je naśladować, chociaż udział kobiet w prawdziwej paradzie prawie nie istniał aż do późnych lat siedemdziesiątych.

W 1947 roku zaczęli nagrywać sesje w studiu WIP dla nowej wytwórni Palda Records ,Miller Brothers.  Ich nagranie " Four Leaf Clover " było dystrybuowane na kraj  przez King Records . To skłoniło Paula Millera do zamówienia nowych utworów specjalnie dla Ferko. Jedna z powstałych w ten sposób piosenek, "Heartbreaker", stała się narodowym hitem   , po części dzięki strajkowi muzyków w 1948 r.  , ponieważ jako amatorscy muzycy nie byli objęci przez American Federation of Musicians .

Zyski z tych nagrań Ferko umożliwiły później braciom Miller rozpoczęcie kariery Billa Haleya .   Do wiosny 1948 Billboard oszacował, że znalazły się wśród 25 najlepszych muzycznych atrakcji w 5 z 8 regionów krajowych, a najbardziej popularne w południowo-wschodnich Stanach Zjednoczonych, gdzie zajęły 18 miejsce wśród wszystkich muzycznych wykonawców.

W maju 1948 r. Zespół pojawił się na okładce Billboard , w którym ogłoszono, że sprzedali ponad 350 000 płyt dla Paldy, i że ich piosenka przewodnia "Hello", napisana przez członków zespołu Harry'ego Leary'ego i Roberta Trauba  została wybrana   na Konwencję Narodową Republikanów . 

Ich nagranie z 1955 roku " Alabama Jubilee " sprzedało się w ponad milionie egzemplarzy. 

Grupa znalazła popularność w Niemczech w 1956 roku z nagraniem " Happy Days Are Here Again ", zajmując wysoką pozycję 15.  Pod koniec lat 50-tych zespół był finansowany przez firmę Continental Baking Company .

Założyciel Joseph A. Ferko zmarł w 1964 r. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Heartbreaker/Kelly And H-A-R-R-G-A-N	Ferko String Band	03.1948	-	21[3]	Palda 109	[written by Berk, Capano, Freedman]
Alabama Jubilee/Sing A Little Melody	Ferko String Band	06.1955	-	14[6]	Media 1010	[written by Yellen, Cobb]

Mike Flowers Pops

The Mike Flowers Pops (znany również jako MFP , The Pops czy The Mike Flowers Pops Orchestra ) to brytyjska grupa easy listening, której liderem jest Mike Flowers (prawdziwe nazwisko: Mike Roberts) i wspierana przez "Sounds Superb Singers" i " Super Stereo Brass ". Założony w 1993 roku, było ich aż czternastu na scenie w dowolnym czasie, a przede wszystkim byli znani z easy listening lub coverów zarówno klasycznej, jak i współczesnej muzyki pop .
Tytuł "MFP" parodiuje budżetową wytwórnię Music for Pleasure , znaną również jako MFP, która wyprodukowała serię albumów z coverami "Hot Hits" w latach 60. i 70-tych ubiegłego wieku.


Zespół zyskał sławę w Wielkiej Brytanii w 1995 roku, kiedy wydali coverową piosenkę Oasis " Wonderwall ". Po obejrzeniu występu zespołu, producent radiowy BBC, Will Saunders, zwerbował Flowers dla BBC Radio 1, DJ Kevina Greeninga w celu omówienia "Hits of 95" na sobotnim pokazie Greeninga; "Wonderwall" był jego pierwszym tygodniowym projektem. Chris Evans usłyszał piosenkę i uczynił ją "singlem tygodnia" podczas jego audycji śniadaniowej Radio 1, mówiąc słuchaczom, że to była oryginalna wersja piosenki.Singiel, wydany przez London Records pod nazwą The Mike Flowers Pops,  podczas gdy oryginał Oasis był nadal w Wielkiej Brytanii na liście singli, a sam osiągnął Top 10. Wersja Flowers osiągnęła  numer dwa w Boże Narodzenie 1995r  .

Po sukcesie "Wonderwall", The Mike Flowers Pops szybko awansował z występów w nocnych klubach i małych salach koncertowych na festiwale i większe festiwale w Wielkiej Brytanii i Europie . Groovy Place został wydany 24 czerwca 1996 roku. Pod koniec 1996 roku odbył trasę koncertową po Wielkiej Brytanii z Garym Glitterem podczas jego ostatniej trasy "Who's in the Gang". Grali duże koncerty, w tym na Wembley Arena i Birmingham NEC . Covery The Doors " Light My Fire"   oraz " Do not Cry For Me Argentina " również znalazły się na liście Top 40 w Wielkiej Brytanii. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Wonderwall	The Mike Flowers Pops	12.1995	2[19]	-	London LONCD 378	[silver-UK][written by Noel Gallagher][produced by Adrian Johnston,Mike Roberts]
Light My Fire / Please Release Me	The Mike Flowers Pops	06.1996	39[8]	-	London LONCD 384	[written by Jim Morrison, Robbie Krieger, John Densmore, Ray Manzarek][produced by Mike Flowers]
The Freebase Connection	The Mike Flowers Pops vs. The Aphex Twin	08.1996	178[1]	-	Lo Recordings LO EP 02	[written by L. Vibert, M. Roberts, R. James][produced by The Aphex Twin, Luke Vibert ]
Don't Cry For Me Argentina	The Mike Flowers Pops	12.1996	30[6]	-	Love This LUVTHISCD 16	[written by Andrew Lloyd Webber,Tim Rice][produced by Mike Stock, Matt Aitken]

Lois Fletcher

Lois Fletcher zaczęła śpiewać w kościelnych i szkolnych chórach, a później uczyła dzieci piosenek folk. Później pojawiła się w kanadyjskiej telewizji, co doprowadziło do członkostwa w grupie folkowej i wizyty w Nowym Jorku. To właśnie tam,  w Carnegie Hall, po raz pierwszy poznała Randy'ego Sparksa. Później dołączyła do Back Porch Majority.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I Am What I Am/One More Time	Lois Fletcher	03.1974	64[7]	-	Playboy 50049	[written by Richard Kerr, Scott English][produced by Dan Dalton]

Mick Flinn

W 1971 roku Mick Flinn stał się brytyjskim przykładem "jednego hitu", gdy jego zespół, The Mixtures, zyskał wielką popularność dzięki The Pushbike Song. Chociaż zespół nadal miał hity w Australii, Mick opuścił zespół i zamieszkał w Wielkiej Brytanii z Donną Jones. W latach 1972-75 Mick i Donna pracowali razem jako członkowie Springfield Revival. Później w latach 70-tych zjednoczyli się jako Pussyfoot i mieli numer 1 w Australii. W latach 80. i 90-tych kontynuowali współpracę jako członkowie New Seekers.


W połowie lat sześćdziesiątych (1965-67) Mick Flinn nagrał trzy single z pięcioosobowym zespołem o nazwie Wild Colonials .
W 1967 roku dołączył do The Mixtures , zastępując Roda DeClerka na gitarze basowej. wraz z Laurie Arthur (gitara) i Johnem Creechem (perkusja) . Zanim Mick dołączył do zespołu, Laurie Arthur stał  się menadżerem grupy, a trio powiększyło się o Dennisa Garcię (organy) i Freda Wielanda (gitara prowadząca). Grupa kontynuowała przechodzenie przez różne składy i do 1970 roku, kiedy The Mixtures miał swój pierwszy przebój w Australii, wszyscy pozostali członkowie odeszli.
W 1970 australijskie stacje radiowe zakazały nagrań wydawanych przez niektóre z głównych wytwórni i nagrywając artystów z zagranicy. To zapewniło The Mixtures szansę, którą chętnie zaakceptowali. Nagrali utwór Mungo Jerry's In The Summertime jako singiel i wkrótce znaleźli się na pierwszym miejscu . Kolejna piosenka The Pushbike Song również znalazła się na pierwszym miejscu. Tym razem jednak ich sukces nie był ograniczony tylko do Australii.
W styczniu 1971 r. The Mixtures zyskały dużą popularność w Wielkiej Brytanii. The Pushbike Song osiągnął numer 2 i spędził 21 tygodni w Top 50. W USA singiel był skromniejszym sukcesem, osiągając   44 miejsce. Podobnie jak wielu muzyków z Australii (między innymi Marty Kristian i Peter Doyle ) sądzono ,żeThe Mixtures   wykorzysta swój sukces w Anglii. Jednak kolejny hit okazał się niewypałem i The Mixtures powrócił do Australii pod koniec roku.  
W 1971 r. skład zespołu zmienił się kilka razy. Grupa przeszła przez dwóch perkusistów i trzech wokalistów. W maju 1972 r. Nastąpiła kolejna zmiana, gdy Mick Flinn został ostatnim członkiem grupy starej grupy. Podczas gdy The Mixtures kontynuowali współpracę z Chrisem Spoonerem jako nowym basistą, Mick połączył siły z Donną Jones i Ray Martinem, tworząc Springfield Revival . Trio przyjęło formułę "starej grupy / nowej nazwy", która została przyjęta przez New Seekers i zastosowała ją w oryginalnym Springfield . Nic dziwnego, że kierowali nimi David Joseph , który również zarządzał New Seekers , ani że ich pierwszy album został zorganizowany i współtworzony przez Keitha Potgera , członka-założyciela New Seekers . Ale tak samo, jak pierwotni Seekers odnosili większe sukcesy niż Springfields. Podczas gdy New Seekers koncertowali jako główni aktorzy na scenie, Springfield Revival wspierał Slim Whitman i Osmonds . I pomimo licznych występów telewizyjnych, w tym The Morecambe & Wise Show (1973), Look, Mike Yarwood (1973), The Vera Lynn Show (1974), The Wheeltappers and Shunters 'Social Club (1974) , hity nigdy nie przyszły.

Mick kontynuował współpracę z Donną Jones po rozpadzie Springfield Revival , nagrywając z nią pięć singli z Wielkiej Brytanii jako Pussyfoot i jeszcze dwie jako Mick and Donna . Mick nagrywał także przez pewien czas jako   Mick  Flinn Band .
Mick zaczął występować z New Seekers w 1981 roku ,zastępując Briana Engela w brytyjskich kabaretowych występach, podczas gdy Brian był w Los Angeles. Jego związek z New Seekers sięga jednak początku lat 70. XX wieku. 
Po dołączeniu do New Seekers , Mick kontynuował pisanie i produkcję płyt dla innych artystów, w tym Mike'a O'Briana , Jealous Girl , Julie Felix , Lips i Special Attention (dla których skomponował i wyprodukował singiel Loving Eyes / Something Poważny ). W 1984 roku Mick miał świąteczny hit w Wielkiej Brytanii z Do the Conga, piosenką napisaną wspólnie z Peterem Morrisem i nagraną przez Black Lace . 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Two cans of fosters and a packet of potato chips	Flinn	12.1980	93[1]	-	Astor A 7319/-	-

 

Flotsam and Jetsam

Thrashmetalowy zespół utworzony w 1984 r. w Phoenix w stanie Arizona (USA) przez perkusistę Davida Kelly'ego Smitha i gitarzystę basowego Jasona Newsteda. Zadebiutowali wraz z wokalistą Erikiem A.K. i gitarzystami Mikiem Gilbertem oraz Edem Carlsonem na kompilacjach Metal Hell 11 i Metal Massacre IV. Doprowadziło to do kontraktu z firmą Roadrunner Records i wydania w 1986 r. płyty Doomsday For The Deceiver.

Zespół charakteryzowały wówczas dynamiczne, szybkie riffy, ale jego rozwój został zakłócony krótko po wydaniu debiutanckiego albumu na skutek odejścia Newsteda do grupy Metallica. Jego następcą początkowo został Mike Spencer, ale ostatecznie zastąpił go Troy Gregory. Już z jego udziałem grupa nagrała w 1988 roku album No Place For Disgrace. Okazało się, że w przeciągu dwóch lat zespół nie rozwinął się prawie wcale, gdyż nowym utworom zupełnie brakowało fantazji. W celu dostania się na listy przebojów nagrali "Saturday Night's Alright For Fighting" Eltona Johna, jednak singel z tą kompozycją nie odniósł żadnego sukcesu.

Porzuceni przez firmę Roadrunner związali się w 1990 r. z MCA, która wydała ich kolejny longplay When The Storm Comes Down, wyprodukowany przez Alexa Periallisa (sławnego ze współpracy z grupami Testament i Anthrax). Był to agresywny i dobry album, którego główną wadą stała się ogólna monotonia rytmu. Zespół przeżywał wyraźny kryzys. Odszedł Troy Gregory (założył grupę Prong), a nowym basistą formacji został Jason Want rodem z Chicago. Już z jego udziałem powstała czwarta duża płyta Flotsam And Jetsam zatytułowana Cuatro. Spotkała się z chłodnym przyjęciem, mimo iż muzycy starali się odtworzyć brzmienie i klimat swojego pierwszego - bez wątpienia najlepszego -albumu.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Flotzilla /I live you die	Flotsam and Jetsam	07.1988	-	-	Roadrunner RR 125471	[Produced by Brian Slagel and Flotsam and Jetsam]
Saturday night' s alright for fighting/Hard you [live]	Flotsam and Jetsam	11.1988	-	-	Roadrunner RR 24531	[Produced By Produced by Bill Metoyer and Flotsam and Jetsam]
Suffer the masses	Flotsam and Jetsam	.1990	-	-	MCA CD45-1057	[Produced by Alex Perialas]
The master sleeps	Flotsam and Jetsam	.1990	-	-	MCA CD45-18 515
Never to reveal/Double zero	Flotsam and Jetsam	.1992	-	-	MCA 9P-2489
Wading through the darkness	Flotsam and Jetsam	.1992	-	-	MCA	[Produced by Neil Kernon]
Swatting at flies/Date with hate	Flotsam and Jetsam	.1993	-	-	MCA MCA5P-2577	[Produced by Neil Kernon]
Cradle me now	Flotsam and Jetsam	.1993	-	-	MCA MCA5P-2831	[Produced by Neil Kernon]
Blindside	Flotsam and Jetsam	.1995	-	-	MCA MCA5P-3447	[Produced by Neil Kernon]
Smoked out	Flotsam and Jetsam	.1995	-	-	MCA MCA5P-3351	[Produced by Neil Kernon]
Destructive signs	Flotsam and Jetsam	.1995	-	-	MCA MCA5P-3454	[Produced by Neil Kernon]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Doomsday for the Deceiver	Flotsam and Jetsam	07.1986	-	-	Metal Blade 3984-14077-2	Produced by Brian Slagel and Flotsam and Jetsam
No Place For Disgrace	Flotsam and Jetsam	06.1988	-	143[8]	Elektra 960777-2	Produced By Produced by Bill Metoyer and Flotsam and Jetsam
When the Storm Comes Down	Flotsam and Jetsam	07.1990	-	174[7]	MCA MCAD 6382	Produced by Alex Perialas
Cuatro	Flotsam and Jetsam	.1992	-	-	MCA MCAD 6382	Produced by Alex Perialas
Drift	Flotsam and Jetsam	.1995	-	-	MCA MCAD 11212	Produced by Neil Kernon
High	Flotsam and Jetsam	.1997	-	-	Metal Blade 3984-14126-2	Produced by Bill Metoyer and Flotsam and Jetsam
Unnatural Selection	Flotsam and Jetsam	01.1999	-	-	Metal Blade 3984-14184-2	Produced by JamesLockyer & Flotsam and Jetsam
My God	Flotsam and Jetsam	05.2001	-	-	Metal Blade 3984-14370-2	Produced by Bill Metoyer and Flotsam and Jetsam
Dreams of Death	Flotsam and Jetsam	07.2005	-	-	Crash Music CMU 61 150	Produced by Tom Giatron and Mark Simpson

Flying Fonzarellis

Od 1983 do 1986 roku Flying Fonzarellis byli zjawiskiem Perth. Byli oni premierowym zespołem pubowym, który co weekend organizował imprezy, a znak "full house" wznosił się jeszcze przed rozpoczęciem koncertu.

 

Grając unikalną mieszankę muzyki rockowej, soulowej i imprezowej, zespół szybko zbudował lojalną grupę fanów i szybko rozprzestrzeniło się słowo, że koncert " Fonzarelli " był sposobem na spędzenie piątkowego, sobotniego, a nawet niedzielnego wieczoru!

 
Zespół  prezentował udane wokale Richarda Fonzarelli , pozbawiony szacunku humor  i klawisze Alf Fonzarelli , dynamiczne saksofonowe i klawiszowe umiejętności Jima "Blowkeys" Frasera , pulsujący rytm Joe "The Animal" Fonzarelli na perkusji, funky rytm Lloyd "Basie" Ellington na basie i śliskie riffy Martina Cili na gitarze.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Honey bee	Flying Fonzarellis	07.1985	72[4]	-	Legend SLR/FF2/-	-
Stay	Flying Fonzarellis	12.1985	96[5]	-	Legend SLR/FF3/-	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Having a party	Flying Fonzarellis	06.1984	58[5]	-	Legend FF1/-	-

 

Lynne Fletcher

Lynne Fletcher z Brisbane była artystką nagrywającą w latach 60-tych. Zaczęła śpiewać około 1963 roku, kiedy nie chciała już być recepcjonistką. Trafiła na przesłuchanie dla nastolatków w Brisbane, którego gospodarzem był Johnny Marco. Zaimponowała producentom i pojawiła się w lokalnej telewizji. 

Później pojawiła się w "Sing Sing Sing" Johnny'ego O'Keefe'a i "Bandstand". Nagrała kilka singli w Sydney dla HMV w latach 1965-67, w tym wyprodukowaną przez Davida McKaya piosenkę napisaną dla niej przez Barry'ego Gibb, You Do Your Loving With Me. Nagrała także utwory The Easybeats "In My Book" i "You Say Pretty Words", napisaną przez P.F. Sloan i Steve Barri. W latach 60-tych koncertowała w Wietnamie jako artystka estradowa dla żołnierzy.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Losing you	Lynne Fletcher with The Mike Perjanik Group	03.1967	56[7]	-	HMV EA 4828/-	-

Sam Fletcher

Dzięki głosowi, który błysnął klasą i wyrafinowaniem, wokalista Sam Fletcher był znany jako " The Man With The Golden Voice " dla jego wielu fanów - z których największymi byli Nat King Cole, Aretha Franklin i Nancy Wilson, aby wymienić tylko kilka. Fletcher zyskał sławę po serii telewizyjnych występów w latach 60-tych, a teraz legendarnych klubach nocnych, które zapoczątkowały jazzową scenę LA. Jego klasyczny album z 1967 roku, " The Look Of Love - The Sound Of Soul ", zbiór standardów i popowych melodii, które ukazały jego nienaganną frazę i bogaty ton, powinien popchnąć Fletchera do międzynarodowej sławy, ale mocno nagłośnione incydenty z heroiną w późnych latach sześćdziesiątych zniszczyły czysty obraz  i poważnie utrudniły jego   sukces. Chociaż ostatecznie zerwał z nałogiem, niestety stracił impet, który z pewnością uczyniłby go międzynarodową gwiazdą. Jego  płyty są teraz bardzo cenionymi przedmiotami kolekcjonerskimi, a plotki obfitują w projekt filmowy oparty na jego życiu.

 Sam urodził się jako Ira Levi Fletcher w wiejskim Tennessee, aby zostać ognistym kaznodzieją z jego młodą żoną. Wczesne lata spędził podróżując po całym Południu, śpiewając dla założycieli Kościoła Bożego w Chrystusie.  Sam zafascynował tłum swoim porywającym wokalem. Legenda głosi, że niektóre kobiety były tak poruszone, że zostawiały wszystkie swoje portfele na ołtarzu. Po zdobyciu dyplomu, Sam został powołany do służby   w wojnie koreańskiej. Stacjonując w Niemczech, grał w USO Jazz Band, gdzie przyjaciele  zachęcali go do kontynuowania kariery w muzyce popularnej - decyzji przeciwnej jego rodzinie i przywódcom kościelnym. Mimo to wydał dużą część singli z lat 50-tych dla serii legendarnych wytwórni. Cieszył się regionalnym sukcesem z lat czterdziestych na płytach Metro, Cub, Tollie i Vault. Kontrakt z   Vee Jay Records - wytwórnią, która otrzymała nagrodę Beatlesów od USA - przyniosła mu więcej popularności. Po przeprowadzce do Nowego Jorku i poślubieniu lokalnej piękności, Sharon Lee, Sam zaczął wyrobiać sobie nazwisko w manhatańskich klubach nocnych . Występował nawet w off-broadwayowskiej produkcji "The Amen Corner" z Olgą James (" Carmen Jones "). Wkrótce zwrócił na siebie uwagę wpływowego menedżera Lee Magida (Della Reese, OC Smith) i podpisał kontrakt z RCA Records. RCA sparowała go ze słynnym duetem produkcyjnym Hugo & Luigi na jego pierwszym albumie.

Gdy ikona popu, Dinah Shore, usłyszała hit Sama " Tall Hope ", natychmiast zakochała się w jego głosie i zaprosiła go do swojego programu NBC z 1963 roku. "The Best is Yet To Come"   prezentującym najjaśniejsze talenty roku. Sam występował z Georgia Brown,   Trio Chada Mitchella i Barbrą Streisand (jej słynny debiut telewizyjny).  Pojawiły się także występy na amerykańskich estradach i innych programach telewizyjnych. Jego dobry wygląd i pewny siebie styl sprawiły, że stał się ulubieńcem wielu programów. 

 

Przed wydaniem klasycznego albumu Sama. " I Believe In You ", wytwórnia płytowa przeniosła rodzinę do Los Angeles. Jego sąsiadami byli między innymi Ray Charles, Ike i Tina Turner . Sam i jego wspaniała żona natychmiast stali się "celebrytami wśród celebrytów". Tłumy ludzi, którzy  nazywali go " następnym Nat Cole ", a czarna prasa zachwycała się nową gwiazdą kabaretową miasta. Jego drugi Lp " The Look Of Love " był zbiorem standardów i popowych melodii, które po raz kolejny zaprezentowały jego najwyższej klasy wokal. W tym czasie Sam był także częstym gościem w   programie Delli Reese i talk show Dinah Shore. Wraz z rosnącą rodziną cieszył się także   czystym obrazem, który podobał się zarówno Czarnej, jak i Białej Ameryce. Kiedy pod koniec lat 60. ubiegłego wieku odkryto, że został znaleziony z heroiną podczas lotu międzynarodowego, fani byli zszokowani i zasmuceni. Mimo że był przygotowywany na dużą karierę, Sam wpadł w stereotyp uzależnionego muzyka jazzowego.

 Na początku lat siedemdziesiątych Sam Fletcher od czasu do czasu występował w programach telewizyjnych i  w lokalnych lokalach. Muzyka disco zastąpiła eleganckie soul i LA, które szybko straciły popularność. W tym czasie jego najbardziej prestiżowe koncerty to obecność na weselu mistrza Muhammada Alego. Ponownie odkrył swoją miłość do edukacji i rozpoczął nauczanie w Unified School District w Los Angeles. Znalazł drugie i satysfakcjonujące życie jako popularny nauczyciel gimnazjum i liceum.   
 

Sam Fletcher zmarł w 1984 roku po krótkiej chorobie.   Został pochowany w swoim rodzinnym mieście Memphis,   z pełnym wojskowym honorem.  

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
I believe in you	Sam Fletcher	07.1963	74[4]	-	RCA 47-7972/-	-

Flies

Ronnie Burns ,założyciel zespołu,zaczął swoją karierę jako piosenkarz folk w Melbourne przed erą Beatles w 1964 roku.
Obok Bobby & Laurie combo z Melbourne, Flies był (jak ich nazwa wskazuje) jednym z pierwszych zespołów w Melbourne ,który był entuzjastą nowego stylu i zwrócił na siebie uwagę jako " najlepszy naśladowca Beatles w stanie Victoria", przez ich dopasowane garnitury i bardzo długie włosy.
 
Skład grupy stanowili:Themi Adams (gitara basowa),Ronnie Burns (wokal, gitara),Peter Nicol (gitara, wokal),John Thomas (gitara),Hank Wallis (perkusja). Kwartet osiągnął znaczną popularność na dynamicznie rozwijającej się scenie tanecznej Melbourne, z repertuarem Brit-vasion grup The Searchers, The Hollies i Herman’s Hermits i innych, wraz z niektórymi numerami, bardziej hałaśliwymi Beatles takimi jak "When I Get Home" i "You Can’t Do That".
 
Flies koncertował po Australii w późnym okresie 1964 roku i na początku 1965 pod kierunkiem menadżera Gary Spry , i był jednym z najjaśniejszych momentów wspierających The Rolling Stones na ich pierwszej trasie w Australii w styczniu 1965 roku. Ale kiedy Spry usłyszał prawdziwe "Aussie The Beatles-alikes" The Twilights na Oxford Club w Adelaide, porzucił swych byłych klientów jak przysłowiową ciepłą cegłę i przejął wspomniany zespół ... dobry ruch dla Spry , ale nie takim dobrym prognostykiem dla Flies.
 
Ronnie odszedł z zespołu w sierpniu 1965 roku by realizować karierę solową, zastąpiony przez Petera Nicola. Grupa istniała tylko kilka miesięcy dłużej, a teraz niestety spadła do roli przypisu w historii solowej kariery Burnsa. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Doin' The Mod/Ain't That Just Like Me	Flies	06.1965	55[5]	-	RCA 101618/-	[written by Van Dyke]
Can't You Feel?/I'll Pass On By	Flies	09.1965	56[6]	-	RCA 101633/-	[written by Burns, Thomas]

Shelby Flint

Shelby Flint (ur. 17 września 1939 w North Hollywood, Kalifornia) to amerykańska piosenkarka i autorka tekstów . Znana z charakterystycznego stylu wokalnego, Flint nagrała dwa godne uwagi single - " Angel on My Shoulder " w 1961 roku i "Cast Your Fate to the Wind" w 1966 roku - oba dotarły do Hot 100 w Stanach Zjednoczonych. Choć jej kariera nagraniowa była bardzo krótka, muzyka Flint wywiera nadal wpływ na współczesnych śpiewaków folk.
 
Flint pojawiła się również na ścieżkach dźwiękowych kilku filmów animowanych, przede wszystkim Snoopy, Come Home (jak na ironię, Vince Guaraldi , główny autor tekstów dla Peanuts, a także kompozytor hitu Flint z 1966r , nie skomponował muzyki do tego obrazu ) oraz The Rescuers. Jedna z jej piosenek do The Rescuers "Someone’s Waiting for You", otrzymała nominację za najlepszą piosenkę w 1977 r. do Oscara. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Angel On My Shoulder / Somebody	Shelby Flint	12.1960	-	22[12]	Valiant 6001	[written by Shelby Flint]
Little dancing doll/It really wouldn't matter	Shelby Flint	07.1963	-	103[3]	Valiant 6031	[written by Barry DeVorzon, Bodie Chandler]
Cast Your Fate to The Wind / The Lilly	Shelby Flint	08.1966	-	61[7]	Valiant 743	[produced by C. Werber, V. Guaraldi]

Flying Pickets

Flying Pickets Założony w 1980 brytyjski sekstet śpiewający a capella. W jego skład weszli Rick Lloyd,Gareth Williams,David Brett, Ken Gregson i Red Stripe (ur. 4.03.1946r w Manchester).

Początkowo formacja działała nieformalnie, spotkała się z ciepłym przyjęciem na festiwalu edynburskim w 1982. Nawiązując chyba do swej niezwykłej nazwy("Latające pikiety"), zespół wystąpił na kilku koncertach na rzecz Narodowego Związku Górników,śpiewał też w pubach i klubach. Szczególny sukces odniosła nowatorska nowa wersja przeboju Yazoo "Only You" -dotarł do tak pożądanego przez muzyków 1. miejsca brytyjskich list przebojów w okresie świąt Bożego Narodzenia.

Choć wydawało się, że kariera formacji będzie krótkotrwała,weszła ona do Top 10 po raz drugi z własną wersją "When you're young And In Love" z repertuaru Vana McCoya.Albumy Flying Pickets zawierały "nawiedzone" przeróbki dawnych wokalnych klasyków z różnych epok,od "To know him is to Love Him" Teddy'ego Bearsa przez "Masters of war" Dylana po "Psycho Killer" Talking Heads.
Ostatni raz zespół pojawił się na brytyjskich listach na słabym 71 miejscu własną wersją "Who's That Girl" Eurythmics.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Only you/Disco Down	Flying Pickets	11.1983	1[5][11]	-	Ten Records TEN 14	[gold-UK][written by Vince Clarke][ Producer - Flying Pickets, John Sherry]
When You're Young And In Love/Monica Engineer	Flying Pickets	04.1984	7[8]	-	Ten Records TEN 20	[written by Van McCoy][ Producer - Flying Pickets, John Sherry]
So Close/Wide Boy	Flying Pickets	06.1984	88[2]	-	Ten Records TEN 24	[written by Rick Lloyd ][ Producer - Flying Pickets]
Who's That Girl/Remember This	Flying Pickets	12.1984	71[3]	-	Ten Records GIRL 1	[written by D. Stewart, A. Lennox][ Producer - Flying Pickets, John Sherry]
Only The Lonely/Love And The Lion	Flying Pickets	03.1985	79[3]	-	Ten Records LONE 1	[written by Orbison, Melson][ Producer - Flying Pickets, John Sherry]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Live at The Albany Empire	Flying Pickets	12.1983	48[11]	-	VAM AVMLP 0001	[silver-UK][ Producer - Flying Pickets, John Sherry]
Lost boys	Flying Pickets	06.1984	11[11]	-	Ten Records DX 4	[silver-UK][ Producer - Flying Pickets, John Sherry]

Fly My Pretties

Fly My Pretties to współpraca muzyków pochodzących z Wellington w Nowej Zelandii, którzy są znani z tego, że  nagrywali albumy na żywo w różnych miejscach w Nowej Zelandii . Różne muzyczne tło członków tworzą eklektyczną mieszankę utworów na ich wydawnictwach. Fly My Pretties był pomysłem Barnaby Weira , frontmana Black Seeds i Mikee Tuckera z Loop Recordings Aot (ear) oa. Cel: spotkanie, wymiana pomysłów, a następnie wykonanie i zarejestrowanie wyników przed publicznością na żywo.
Założona w Wellington w 2004 roku obsada Fly My Pretties obejmuje muzyków z Black Seeds , Fat Freddy's Drop , The Phoenix Foundation , Cairo Knife Fight i Paseload, aby osiągnąć unikalne połączenie stylów muzycznych. Grupa nie jest zespołem jako takim, raczej zbiorem współczesnych muzyków, którzy spotykają się, aby współpracować przy utworach napisanych przez różnych członków zespołu. Pierwszy album zawiera utwory napisane przez Weira , Age Pryora i Samuela Flynna Scotta . 

Fly My Pretties występował po raz pierwszy  w Wellington's Bats Theatre przez pięć nocy. Ich pierwszy album "Fly My Pretties Live at Bats" uzyskał status platyny i został wydany w Wielkiej Brytanii i na całym świecie. Album otrzymał sześć nominacji (Best Pop Release, Best Album, Best Producer, Best Cover Art, Best Female Vocalist, Best DVD) i zdobył nagrodę Best Pop w 2005 roku w bNet New Zealand Music Awards .

W 2006 roku Fly My Pretties wykonał, nagrał, a następnie wydał drugi album "The Return of ... Fly My Pretties", który skupiał się na stanie współczesnej Aotearoa w Nowej Zelandii. 

Fly My Pretties koncertował i nagrał nowy album w 2009 roku zatytułowany "Fly My Pretties - A Story". Pokaz był konceptualnym przedłużeniem poprzednich dwóch wydawnictw Fly My Pretties, wyrażonych poprzez narrację, która łączy muzykę, ilustrację, animację, miłość i przesłanie przemiany w jedno doświadczenie audiowizualne. Historia Fly My Pretties podejmuje próbę rozrywki i refleksji na temat niewinności oraz rozwiązywania złożonych problemów, które mogą umożliwić zrównoważoną przyszłość.Album osiągnął # 1 na 40 najlepszych listach albumów RIANZ .

Kolektyw wydał "Fly My Pretties IV" w 2011 roku. 16 nowych piosenek zostało wykonanych,  i nagranych na żywo podczas dziewięciu koncertów podczas trasy "Fly My Pretties IV", która zawierała pierwszy międzynarodowy występ zespołu - jeden z nich miał miejsce w Melbourne. W nowym pokazie Fly My Pretties 16 muzyków połączyło się z ekscytującą nową koncepcją, inspirowanym stylem i odświeżonym brzmieniem. Dzięki współpracy z artystą ulicznym Flox, 16 oryginalnych i dedykowanych dzieł sztuki zostało stworzonych i ożywionych poprzez projekcję, animację i wizualne efekty w całym show. 

W 2013 roku Fly My Pretties wyruszył w "Homeland Tour" - podróż  do opowieści o Nowej Zelandii,  podróż do 18 miast na 23 spektakle. Trasa koncertowa Fly My Pretties nawiązuje do ich muzycznych korzeni z brzmieniem wkomponowanym w folk, roots, soul & rock. Podczas tej trasy kolektywnie współpracował z Archives New Zealand i Alexander Turnbull Library , National Library of New Zealand - obaj partnerzy dostarczający cennych materiałów historycznych z tras koncertowych, które zostały wplecione w utwór każdego utworu, by stworzyć wyjątkową opowieść o Nowej Zelandii. Efektem końcowym trasy był piąty album grupy "The Homeland Recordings" - 13 utworów obejmujących country, folk, rock, RnB and Soul - wszystkie zarejestrowane na żywo.

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
The Return of Fly My Pretties	Fly My Pretties	12.2005	-	14[9][gold]	-/Border LP 023	-
A Story	Fly My Pretties	08.2009	-	1[1][9]	LOOP Recordings Aot(ear)oa LP051	-
Fly My Pretties IV	Fly My Pretties	03.2012	-	3[6]	LOOP Recordings Aot(ear)oa LP061	-
The Homeland Recordings	Fly My Pretties	12.2013	-	9[3]	LOOP Recordings Aot(ear)oa LP065	-
String Theory	Fly My Pretties	11.2016	-	4[3]	LOOP Recordings Aot(ear)oa LP077	-