środa, 14 czerwca 2023

Marc Anthony

 Marco Antonio Muñiz (urodzony 16 września 1968r),   znany   jako Marc Anthony , to amerykański piosenkarz, autor tekstów i aktor. Jest najlepiej sprzedającym się artystą salsy tropikalnej wszechczasów.

Na tytuł Mistrza Salsy artysta zasłużył sobie już dawno, sprzedając najwięcej na świecie płyt z tą muzyką. Nie jest jednak wykonawcą wyłącznie hiszpańskojęzycznym - jego 'angielski' album zatytułowany po prostu "Marc Anthony" zyskał status multi-platyny w wielu krajach, sam artysta występował na Broadway'u w musicalu Paula Simona "The Capeman" czy filmie Martina Scorsese "Bringing Out The Dead". Pięć koncertów Marca na Madison Square Garden zostało wyprzedanych niemal na pniu.
 

The New York Times określił go niedawno jako aktualnego "króla salsy". Swojemu "nieskazitelnemu głosowi" zawdzięcza, że bez problemu może konkurować z największymi gwiazdami pop światowego formatu. Tak więc, zaledwie w wieku 32 lat, Marc Anthony stał się niezaprzeczalnym fenomenem XXI wieku.
 

Wykroczył daleko poza granice zjawiska zwanego 'latynoską modą', które opanowało świat pod koniec lat 90-tych. Cały czas nie może jednak uwierzyć, jak wielki sukces udało mu się osiągnąć.
Zawsze spotykał się z wysokimi oczekiwaniami. Noszący imię po słynnym meksykańskim piosenkarzu, Marco Antonio Muniz już na początku kariery zdecydował się na używanie pseudonimu. Chciał pracować na swój rachunek, a nie być kojarzony z innymi.
 

Rolę pierwszej sceny dla małego Marca spełniał duży stół kuchenny, a jego repertuar ograniczał się na początku do patriotycznej pieśni o ptaku zakochanym w Puerto Rico. Jednak już na tym etapie 'twórczości' potrafił zaskarbić sobie sympatię publiczności, składającej się wówczas jeszcze z rodzinę lub zaprzyjaźnionych muzyków. "Znał tylko jeden utwór. A żebyście słyszeli jak go śpiewał!" wspomina ojciec.
 

Marc dorastał słuchając rocka i R'n'B, a pierwsze piosenki po angielsku śpiewał w nowojorskich klubach, liczących czasami nawet pół tysiąca osób. Specjalizował się w minimalistycznym gatunku "house music" - w którym wokalista przy rytmicznym akompaniamencie wielokrotnie powtarza jedną frazę muzyczną, za każdym razem ją modyfikując. Później udzielał się w chórkach na płycie zespołu the Latin Rascals. To wtedy poznał producenta Little Louie'go Vegę, który zaproponował mu śpiewanie na swoich autorskich płytach. I choć żadna z tych produkcji nie okazała się sukcesem komercyjnym, jeden utwór - "Rebel" - stał się prawdziwym klubowym hitem. Tymczasem Marc już niedługo miał pożegnać się z klubami na dobre.
 

W 1992 roku znany muzyk Tito Puente poprosił Vegę i Anthony'ego o pomoc przy produkcji rewii na Madison Square Garden. Przedstawienie cieszyło się ogromną popularnością i wtedy po raz pierwszy Marc zaczął odczuwać uzależnienie od występów przed większą publicznością. To jednak jeszcze nie była kariera, o której marzył.
 

Mimo sugestii swojego managera, żeby śpiewać po hiszpańsku, Marc obstawiał przy języku angielskim. Dopiero kiedy usłyszał przypadkiem w samochodzie utwór Juana Gabriela "Hasta Que Te Conoci (Zanim cię poznałem)" poczuł, że to właśnie salsa jest rodzajem muzyki, jaki chce wykonywać. "Zadzwoniłem do managera i powiedziałem mu, że teraz chcę nagrywać tylko salsę".
 

W 1993 roku, wystąpił na konferencji muzyki latynoskiej, zorganizowanej przez popularne Radio y Musica. Nie wiedział, że ten występ zadecydował o jego dalszej przyszłości bardziej, niż którykolwiek inny. Śpiewał w specjalnie pożyczonym na tę okazję ubraniu. Kiedy wchodził na scenę, klaskała może jedna osoba. Kiedy z tej sceny schodził, nawet manager był zaskoczony owacją na stojąco, jaką zgotowała Marcowi publiczność. Publiczność, głównie D-je, zaczęli dzwonić do swoich wytwórni i opowiadać niesamowitym fenomenie, którego właśnie mieli okazję usłyszeć. "-Znajdźcie demo tego chłopaka! -Ale już powędrowało do kosza. -Macie je znaleźć, takiego talentu nie można przegapić!" - słyszeli w wielu firmach płytowych.
 

Tamtego dnia pojawił się także w programie telewizyjnym "Carnaval Internacional". "Ten występ zmienił moje życie - mówi Marc. Następnego dnia mój kalendarz aż pękał w szwach - wszystkie terminy zabukowane: Panama, Ekwador, Argentyna, Kolumbia, Miami, Los Angeles. Którejś nocy w hotelu obudziłem się, nie mając pojęcia w jakim w ogóle jestem kraju. Złapałem za słuchawkę, zadzwoniłem do brata i dopiero on uświadomił mi, że właśnie przebywam na promocji w Tokio...
Mimo coraz większej popularności w krajach Ameryki Południowej, w Europie Marc cały czas pozostawał artystą nieznanym reszcie świata. 

Głównym powodem było to, że swoje piosenki śpiewał po hiszpańsku. Rzecz zmieniła się dopiero z wydaniem we wrześniu 1999 roku płyty "Marc Anthony", pierwszej w karierze muzyka w całości anglo-języcznej. Album zadebiutował na 8. miejscu listy Billboardu i sześć tygodni później pokrył się już platyną. Zaś po siedmiu miesiącach nadal plasował się w Top 40 ze sprzedażą wynoszącą ponad 2 miliony egzemplarzy.
 

Do tak oszałamiającego sukcesu przyczyniły się zapewne uwodzące dźwięki i rytmy pierwszego singla z tej płyty - "I Need To Know". Utwór ten utrzymał się w Top 10 Billboardu przez jedenaście tygodni i zaowocował dla Marca nominacją do Nagrody Grammy 2000 w kategorii Najlepszy Wykonawca Pop. 

Tymczasem "Dimelo" - hiszpańska wersja "I Need To Know" - od razu wylądowała na pierwszym miejscu listy Hot Latin Tracks i zaowocowała nagrodą Grammy za Latynoską Piosenkę Roku.
Zresztą nagrody i wyróżnienia Marca można by wymieniać jeszcze długo: Złote płyty za albumy "Contra La Corriente", "Todo A Su Tiempo", Potrójna Plantyna za "Marc Anthony", Nagroda Grammy 1998 za Najlepszy Występ Artysty Latino Na Żywo i wreszcie Latynoski Album Roku wg. Billboardu za "Desde El Principio" - zbiór największych przebojów z gatunku salsa.
 

Sukcesy nie ograniczyły się wyłącznie do świata muzyki - oczarowywał publiczność w musicalu Paula Simona "The Capeman" i w filmach: Martina Scorsese "Bringing Out The Dead", Stanleya Tucci "Big Nights" a także "The Substitute" i "Hackers". Ponieważ praca przy musicalu "The Capeman" utrudniła artyście promocję trzeciego albumu salsa "Contra La Corriente", wystąpił z jedynym koncertem w Madison Square Garden. Żaden artysta grający salsę nie występował w jeszcze w tym miejscu, co więcej Marc wysprzedał wszystkie bilety na swój występ. To samo miało miejsce podczas całej trasy Anthony'ego.
 

W hiszpańsko języcznych krajach Marc spotyka się z szacunkiem przypominającym cześć wobec największych bohaterów. Po jednym z koncertów w Puerto Rico gazeta El Nuevo Dia nazwała go 'prorokiem swojego kraju'! W tygodniku "New Jorker" z kolei ktoś napisał o nim 'chodzący płomień'. I jeżeli trzymać się tego określenia to płyta "Libre" jest najdoskonalszym odgłosem skwierczenia jego żaru.
 

W maju 2002 roku ukazała się najnowsza płyta produkcji nowej płyty zatytułowanej "Mended" wzięli udział czołowi producenci; m.in. Corey Rooney i Walter A.. Pierwszy singel "Tragedy" pojawił się w radiach już w listopadzie. Na drugiego singla promującego album wybrano utwór "I Need You". 

W czerwcu 2004 roku Anthony wydał latynoski album popowy Amar Sin Mentiras. W następnym miesiącu ponownie wprowadził swoje piosenki z tanecznym rytmem salsy na innym albumie, Valio La Pena. Piosenka „Escapémonos” była duetem z Jennifer Lopez. W 2005r Latin Grammy Awards jego Amar Sin Mentiras zdobył nagrodę dla najlepszego albumu latynoskiego popu roku, a jego Valió La Pena zdobył tytuł najlepszego albumu tropikalnego roku. Lopez i Anthony wykonali „Escapémonos” na rozdaniu nagród Grammy w 2005 roku. 
 
 11 lipca 2006 roku Anthony wydał Sigo Siendo Yo, hiszpański album z największymi hitami. W maju 2010 roku wydał Iconos, będący hołdem dla starych latynoskich piosenek takich artystów jak José Luis Perales, Juan Gabriel i José José. W 2012 roku wydał nową piosenkę zatytułowaną „Cautivo De Este Amor”. W tym samym roku Anthony został wprowadzony do Billboard Latin Music Hall of Fame. 
 
 W grudniu 2012 roku ogłoszono, że Anthony nagrywa album z salsą wraz z wieloletnim producentem Sergio George'em. Vivir Mi Vida , hiszpańska adaptacja piosenki Khaleda „C'est la vie”, została wydana jako główny singiel 25 kwietnia 2013 roku. W lipcu 2013 roku Anthony wydał 3.0, album salsy zawierający jego piosenkę „Vivir Mi Vida”. Od czasu wydania album uzyskał status platynowej płyty. Oprócz nowego albumu Anthony ogłosił swoją światową trasę koncertową Vivir Mi Vida i podróżował po 15 krajach na trzech kontynentach.  
 
Po trasie Anthony ogłosił drugą światową trasę koncertową swojego albumu 3.0, Cambio de Piel Tour. Po trasie Cambio de Piel Marc Anthony rozpoczął UNIDO2, swoją międzynarodową trasę koncertową z Carlosem Vives. Marc Anthony jest stale poszukiwany do koncertowania. Po światowej trasie koncertowej The Vivir Mi Vida, jednej z najlepiej sprzedających się tras koncertowych PollStar w 2013 r., została przedłużona do maja 2014 r. dzięki dużej popularności i otrzymała nagrodę Premio Juventud w kategorii Super Tour of the Year.  
 
Gigant3S, jego trasa koncertowa po Stanach Zjednoczonych i Ameryce Łacińskiej z Marco Antonio Solisem i Chayanne, znalazła się na szczycie listy przebojów Billboard Hot Latin Tours w 2012 roku. Anthony zaśpiewał „God Bless America” podczas meczu All-Star Major League Baseball w 2013 roku na Citi Field. We wrześniu 2016 roku część jego trasy koncertowej „Marc Anthony Live” obejmowała 5 koncertów w Radio City Music Hall. Z pięciu koncertów trzy zostały wyprzedane.

 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Ride On The Rhythm"Little" Louie & Marc Anthony10.199171[1]-Atlantic A 7602[written by D. Whitaker , India , L. Vega,Doug Lazy][produced by Kenny "Dope" Gonzalez , "Little" Louie Vega]
Ride On The RhythmLouie Vega & Marc Anthony05.199270[1]-Atlantic A 7486[written by D. Whitaker , India , L. Vega,Doug Lazy][produced by Kenny "Dope" Gonzalez , "Little" Louie Vega]
Ride On The Rhythm [remix]Louie Vega & Marc Anthony01.199836[2]-Perfecto Red SAM 3090 [written by D. Whitaker , India , L. Vega,Doug Lazy][produced by Kenny "Dope" Gonzalez]
I Need To Know/Dimelo (I Need To Know)Marc Anthony09.199928[10]3[40]Columbia 6683612[gold-US][written by Cory Rooney, Marc Anthony][produced by Cory Rooney,Marc Anthony]
You Sang To Me/Muy Dentro De Mi (You Sang To Me)Marc Anthony02.2000-2[32]Columbia 79 406 [US][written by Cory Rooney, Marc Anthony][produced by Cory Rooney][1[7].Adult Contemporary Chart]
My baby youMarc Anthony09.2000-70[20]album cut[written by Walter Afanasieff, Marc Anthony][produced by Walter Afanasieff,Dan Shea]
I Need you/Me Haces FaltaMarc Anthony03.2002-102[18]album cut[written by Cory Rooney]
I've Got You/Te Tengo AquíMarc Anthony07.2002-81[14]Columbia 79 751 [US][written by Cory Rooney, Kaca DioGuardi][produced by Cory Rooney]
Ahora QuienMarc Anthony06.2004-101[8]album cut[written by Estéfano,Julio Reyes][produced by Sergio George]
Armada LatinaCypress Hill Featuring Pittbull & Marc Anthony03.2010-106[7]album cut[written by M. Anthony,S. Stills,L. Freese,S. Reyes,J. Scheffer,A.C. Perez][produced by Jim Jonsin]
Rain Over MePitbull Featuring Marc Anthony07.201128[11]30[19]J Records USJRV 1100041[2x-platinum-US][silver-UK][written by Armando C. Perez, RedOne, Marc Anthony, Bilal "The Chef" Hajji, AJ Janussi, Rachid "Rush" Aziz][produced by RedOne, Rush, Jimmy Joker]
Vivir Mi VidaMarc Anthony08.2013-92[5] Sony Music Latin[written by Khaled, RedOne, Alex Papaconstantinou, Bilal Hajji, Björn Djupström][produced by Sergio George]
Esta RicoMarc Anthony, Will Smith & Bad Bunny10.2018-104[1] Sony Music Latin[written by Marco Muñiz, Willard Smith ,Benito Martínez, Edgar Semper-Vargas, Xavier Semper-Vargas ,Tremaine Winfrey, Nicholaus Williams, Andy Clay, Luian Malave, Noah Assad ,Oscar Hernández, Brandon Green, Jesús Herrera, Daniel Valencia ,Daniel Mizrahi ,Daniel Stephenson][produced by Oscarcito, Daleplay, Daneon]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Contra la corrienteMarc Anthony11.1997-74[9]RMM 82 156[gold-US][produced by Marc Anthony, Angel "Cucco" Peña]
Marc AnthonyMarc Anthony10.1999-8[83]Columbia 69 726[3x-platinum-US][produced by Rodney Jerkins,Marc Anthony,Walter Afanasieff,Cory Rooney,Dan Shea,Emilio Estefan,Ric Wake]
Desde un principio / From the BeginningMarc Anthony12.1999-151[18]Sony Discos 83 580[gold-US]
LibreMarc Anthony12.2001-57[12]Sony Discos 84 617[gold-US][produced by Marc Anthony ,Juan A. González]
MendedMarc Anthony06.2002-3[20]Columbia 85 300[gold-US][produced by Marc Anthony, Dan Shea, Cory Rooney ,Ric Wake]
Amar Sin MentirasMarc Anthony06.2004-26[9]Sony Discos 95 194[produced by Estéfano]
Valió la PenaMarc Anthony08.2004-122[3]Sony Discos 95 310[produced by Sergio George]
Sigo Siendo Yo (Grandes Exitos)Marc Anthony07.2006-101[9] Norte 8287 681251 2[produced by Sergio George, Marc Anthony]
El Cantante (Soundtrack) Marc Anthony08.2007-31[11] Norte 88697 11824 2[produced by Sergio George]
IconosMarc Anthony06.2010-11[17] Sony Music Latin 8869 767402 2[produced by Marc Anthony ,Julio Reyes Copello]
3.0Marc Anthony08.2013-5[21]Sony Music Latin 8888 372220 2[produced by Sergio George]
OpusMarc Anthony05.2019-90[1] Sony Music Latin 19075949512[produced by Sergio George, Marc Anthony]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety:

poniedziałek, 12 czerwca 2023

Lily Allen

 Lily Allen, właśc. Lily Rose Beatrice Cooper (ur. 2 maja 1985r w Londynie) - brytyjska piosenkarka pop, a także aktorka.

 

Lily Allen urodziła się w Hammersmith. Jej matką jest Alison Owen - angielska producentka filmowa, a ojcem walijski aktor komediowy Keith Allen. Ma młodszego brata Alfie'ego. Wujem jest Kevin Allen. Jej rodzice rozwiedli się gdy miała 4 lata. W dzieciństwie często się przeprowadzała, przenosząc się do kolejnych dzielnic Londynu. Równocześnie zmieniała szkoły - czasami ze względu na przeprowadzki, a czasami z uwagi na złe zachowanie.

 Lily chodziła aż do 13 szkół. Jako 14-latka znalazła się w szkole z internatem, z której jednak uciekła na festiwal do Glastonbury. Ostatecznie rok później porzuciła naukę i wyjechała na Ibizę. Pojawiała się na płytach house'owych (w wokalu).

Ze względu na zainteresowania rodziców w domu Lily nigdy nie brakowało płyt. W dzieciństwie słuchała reggae i punka. Obecnie jako swoje inspiracje wymienia artystów alternatywnej muzyki klubowej, a także The Specials, Rip Rig and Panic, T. Rex, The Slits, Blondie i Wreckless Eric, Prince'a i Eminema oraz Kate Bush.

Debiutancka płyta wokalistki zatytułowana Alright, Still ukazała się w lipcu 2006 roku. Album zawiera 11 utworów. Singiel „Smile”, który pochodzi z tej płyty stał się utworem tygodnia w BBC Radio 1 i wielkim przebojem w Wielkiej Brytanii. Produkcją albumu zajęli się Pablo Cook, Blair MacKichan, Future Cut, Mark Ronson oraz Greg Kurstini. Oprócz wymienionego singla, z krążka „Alright, Still pochodzą utwory: „LDN”, „Littlest Things” oraz „Shame For You/Alfie”.

9 lutego 2009 wydała album zatytułowany: It’s Not Me, It’s You, z którego pochodzi 5 singli: „The Fear”, „Not Fair”, „Fuck You”, „22” i „Who’d Have Known”.

W roku 2009 brała udział w kampanii reklamowej torebek Coco Cocon, marki Chanel. We wrześniu tego samego roku śpiewała podczas pokazu wiosna-lato Chanel.

20 czerwca Allen ogłosiła, że powraca do studio i zaczyna pracę nad nową muzyką. Gościnnie pojawiła się na płycie P!nk, The Truth About Love, w singlu „True Love”. Lily ogłosiła, że jej nowy album pojawi się pod koniec roku 2013. Jej inspiracją do nowej muzyki ma być macierzyństwo.

W listopadzie 2013 Lily Allen nagrała cover piosenki Keane'a „Somewhere Only We Know”. Utwór dotarł do pierwszego miejsca w notowaniu UK Singles Chart, a część dochodów ze sprzedaży została przekazana dla organizacji Save the Children.

12 listopada 2013 ukazał się pierwszy, od 2009 roku singiel Lily Allen „Hard Out Here”. 13 stycznia 2014 roku na antenie BBC Radio 1 odbyła się premiera utworu „Air Balloon”, który został drugim singlem promującym album Sheezus.

Po wydaniu trzeciego albumu, Allen miała "kryzys tożsamości", nie cieszyła się muzyką, którą miała tworzyć i wierzyła, że ludzie z branży muzycznej kontrolują jej muzyczne wybory.

W 2017 roku Allen wspomniała w podcaście News Roast, że pracuje nad nowym albumem, który będzie dotyczył głównie niej samej, relacji z dziećmi, rozpadu jej małżeństwa oraz nadużywania substancji. ̈8 czerwca 2018 roku ukazał się jej czwarty album zatytułowany No Shame. Krążek promowały single „Trigger Bang” oraz „Lost My Mind”.

Od wielu lat piosenkarka publicznie przyznaje że ma problem z nadużywaniem alkoholu i środków przeciwbólowych. W 2008 roku poroniła pierwsze dziecko ze związku z Edem Simmonsem z grupy Chemical Brothers. W październiku 2010 roku artystka urodziła martwego syna Williama. 11 czerwca 2011 roku Lily poślubiła Sama Coopera, właściciela firmy budowlanej. Ceremonia odbyła się w angielskiej wiosce Cranham. 25 listopada urodziła dziewczynkę o imieniu Ethel Mary, zaś 10 stycznia 2013 roku drugą córeczkę o imieniu Marnie Rose.

W 2019 roku piosenkarka rozpoczęła związek z aktorem Davidem Harbourem. Para zadebiutowała na czerwonym dywanie podczas 26. ceremonii wręczenia nagród Gildii Aktorów Ekranowych. Allen poślubiła Harboura 7 września 2020 roku w Las Vegas, ślubu udzielił im urzędnik przebrany za Elvisa Presleya.

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
SmileLily Allen07.20061[2][49]49[6][02.2007]Regal Recordings 7REG 135[gold-US][platinum-UK][ written by Lily Allen ,Iyiola Babalola, Darren Lewis][produced by Future Cut ]
LDN/Nan You're A Window Shopper Lily Allen10.20066[30]-Regal Recordings 7REG 137[gold-UK][written by Lily Allen,Iyiola Babalola,Darren Lewis,Tommy McCook][produced by Future Cut]
Littlest Things/Everybody's Changing Lily Allen12.200621[13]-Regal Recordings 7REG 140[Producer - Mark Ronson][written by L. Allen, M. Ronson, P. Bachelet, H. Roy, S. White ]
Alfie / Shame For YouLily Allen02.200715[22]-Regal Recordings CDREG 141[silver-UK][written by Lily Allen, Greg Kurstin][produced by Greg Kurstin]
MTV Discover And DownloadLily Allen04.2007150[5]-Parlophone GBAYE 0701450
Oh My GodMark Ronson Featuring Lily Allen07.20078[22]-Columbia 88697113172[written by Ricky Wilson, Andrew White, Simon Rix ,Nick Baines, Nick Hodgson][produced by Mark Ronson]
Drivin' Me WildCommon Featuring Lily Allen10.200756[2]-Geffen 1750856[written by Lonnie Lynn, Kanye West, Charles Stepney, Lloyd Webber][produced by Kanye West]
The FearLily Allen12.20081[4][22]80[10]Regal Recordings CDREG 150[platinum-UK][written Lily Allen, Greg Kurstin][produced by Greg Kurstin]
Not Fair/WhyLily Allen04.20095[27]-Regal Recordings CDREG 153[platinum-UK][written by Lily Allen,Greg Kurstin][produced by Greg Kurstin]
Fuck YouLily Allen04.200910468[2]Regal Recordings[written by Lily Allen & Greg Kurstin][produced by Greg Kurstin]
22Lily Allen08.200914[12]-Regal Recordings CDREG 154[silver-UK][written by Lily Allen & Greg Kurstin][produced by Greg Kurstin]
Who'd Have KnownLily Allen11.200939[5]-Parlophone CATCO 153869409[written by Gary Barlow, Jason Orange, Mark Owen, Howard Donald, Steve Robson, Lily Allen, Greg Kurstin][produced by Greg Kurstin,John Shanks]
Just Be Good to GreenProfessor Green featuring Lily Allen07.20105[12]-Virgin VSCDT 2011[silver-UK][written by Stephen Manderson,Andrew Hughes,Jimmy Jam & Terry Lewis][produced by Semothy Jones,Future Cut]
5 O'ClockT-Pain featuring Wiz Khalifa and Lily Allen12.20116[7]10[20]RCA USJI 11100299[written by Gary Barlow,Mark Owen,Greg Kurstin,Lily Allen,Howard Donald,Faheem Najm,Jason Orange,Cameron Thomaz,Stephen Robson][produced by T-Pain,Greg Kurstin,John Shanks]
True LovePink featuring Lily Allen07.201316[14]53[14]RCA USRC 11200787[gold-UK][written by Alecia Moore,Greg Kurstin,Lily Rose Cooper][produced by Greg Kurstin]
Somewhere Only We KnowLily Allen11.20131[3][18]-Parlophone GBAYE 1301770[2x-platinum-UK][written by Tom Chaplin, Richard Hughes, Tim Rice-Oxley][produced by Paul Beard]
Hard out HereLily Allen11.20139[4]106[2]Parlophone GBAYE 1301730[silver-UK][written by Lily Allen, Greg Kurstin][produced by Greg Kurstin]
Air BalloonLily Allen03.20147[8]-Parlophone GBAYE 1400001[written by Shellback, Lily Allen][produced by Shellback]
Our TimeLily Allen03.201443[7]-Parlophone GBAYE 1400079[written by Lily Allen, Greg Kurstin][produced by Greg Kurstin]
SheezusLily Allen04.2014113-Parlophone [written by Lily Allen,Dacoury Natche][produced by DJ Dahi]
URL BadmanLily Allen07.201493[1]-Parlophone GBAYE 1400085[written by Lily Allen, Greg Kurstin][produced by Greg Kurstin]
Cigarettes & CushStormzy featuring Kehlani and Lily Allen03.201730[3]-Merky UKJ4A 1700009[silver-UK][written by Michael Omari,Fraser T. Smith,Kehlani Ashley Parrish,Dion Wardle][produced by Fraser T. Smith,Stormzy]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Alright, still...Lily Allen07.20062[66]20[36]Regal Recordings 369 4931[gold-US][3x-platinum-UK][ produced by Iyiola Babalola, Pablo Cook, Future Cut, Greg Kurstin, Darren Lewis, Blair MacKichan, Mark Ronson, TMS]
It's Not Me, It's YouLily Allen02.20091[1][76]5[21]Regal Recordings REG 151CD[3x-platinum-UK][ produced by Greg Kurstin,Morgan Nicholls]
SheezusLily Allen05.20141[1][16]12[4]Parlophone REG 184CD[gold-UK][ produced by Paul Beard,DJ Dahi,Fryars,Greg Kurstin,Shellback,Fraser T. Smith]
No ShameLily Allen06.20188[3]12[4]Parlophone 0190295673666[ produced by Lily Allen,BloodPop,Dre Skull,Fryars,Ezra Koenig,Cass Lowe,Jack Nichols-Marcy,P2J,Emre Ramazanoglu,Samuel Reinhard,Mark Ronson,Seb Chew,Show N Prove]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

niedziela, 11 czerwca 2023

Lee Aaron

Lee Aaron (właśc. Karen Lynn Greening; 21.07.1962, Belleville, Ontario, Kanada) - voc, k, s. Zadebiutowała w 1977 jeszcze jako Karen Lynn Greening, uczennica szkoły średniej w Belleville, w grupie gitarzysty George'a Bernhardta. 

W 1979 rozstała się z nią i wyruszyła na podbój klubów Toronto, wykorzystując nazwę Lee Aaron jako swój pseudonim artystyczny. W 1981 jej karierą pokierował menażer i producent nagrań - Robert Connolly. I to on doprowadził w 1982 do nagrania z towarzyszeniem samych gwiazd kanadyjskiego rocka, m.in. Ricka Emmetta -gitarzysty Triumph, oraz Ricka i Marka Santersów - gitarzysty i perkusisty Santers, pierwszego albumu, "The Lee Aaron Project". 

Zabiegała o uznanie konwencjonalnym repertuarem hardrockowym, np. I Like My Rock Hard, Took Your Heart Away, Lonely For Your Love (jako wokalistkę porównywano ją - zdecydowanie na wyrost - do Janis Joplin). Aby zwrócić na siebie uwagę, pozowała do zdjęć erotycznych dla magazynu "Oui". Dotarła też do Europy - śpiewała w londyńskim klubie Marquee (z towarzyszeniem brytyjskiego zespołu Sam Thunder). Przyjęta z zainteresowaniem, wróciła do Anglii na festiwal Reading '83.
 

Przełomem w jej karierze był album "Metal Queen" z lipca 1984, nagrany już z własnym zespołem w składzie:George Bernhardt - g,John Albani-g,voc,Jack Meli - b, voc, Attila Demjen-dr i zawierający bardziej oryginalny repertuar metalowy,minn. niewielki przebój Shake It Up, a także Metal Queen,Lady of the Darkest Night i Breakdown (efektowna okładka przedstawiała ją jako postać rodem z powieści fantasy Barbarzyńcy Roberta E. Howarda.

Ugruntowała sukces bogatszą melodycznie płytą "Call of the wild" z pażdziernika 1985 (m.in. Rock Me All Over,Champion,Evil Game, Danger Zone, Hot To Be Rocked)nagraną przy pomocy słynnego producenta Boba Ezrina.Wielokrotnie wracała w tym czasie z koncertami na Stary Kontynent,gdzie zdobyła większą popularność niż w ojczyźnie, np. w 1985 wystąpiła obok m.in. zespołów Slayer, U.F.O. i Warlock na festiwalu metalowym w Poperinge w Belgii oraz odbyła wspólną trasę po Europie z Bon Jovi.
 

Niestety, wyprodukowany przez Petera Colemana album "Lee Aaron" z kwietnia 1987, gładszy i bliższy popu niż wszystkie poprzednie, rozczarował fanów. Jeszcze mniej wspólnego z metalem miała płyta następna, "Bodyrock" z 1989, wyprodukowana przez Martina Allena, będąca pierwszą próbą stworzenia własnego repertuaru z refleksyjnymi tekstami na temat kariery estradowej (utwory na wcześniejsze albumy pisali towarzyszący Lee muzycy, m.in. Bernhardt i Albani), choć zawierająca też np. przeróbkę utworu Rock Candy zespołu Montrose. Przepadła na rynku, podobnie jak albumy "Heroine" z 1990 i "Some Girls Do" z 1991.
 

Udanym powrotem do metalu z domieszką funku, ale i popu, okazała się natomiast płyta "Emotional Rain", nagrana w maju 1994 w Metalworks Studios w Toronto, wyprodukowana przez Marka S. Berry'ego z pomocą Albaniego. W sesji oprócz Aaron i Albaniego, którzy stworzyli też niemal cały repertuar, np. Odd's Of Love, Fire In Your Flame,Inside, Soul In Motion, wzięli m.in. udział: świetny gitarzysta Reeves Cabrels (współpracownik Davida Bowiego), a także Knox Chandler - g, Don Binns - b i Don Short - dr. 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[Can] 		Komentarz
Shake It Up/DeceiverLee Aaron02.1984--Attic AT 307[written by L.Aaron, G.Bernhardt][produced by Paul Gross]
Runnin' From The Fire/Call Of The WildLee Aaron.1985--Attic AT 309[written by L. Aaron, J. Albani][produced by Paul Gross]
Only Human/Empty Heart Lee Aaron02.1987-44.Can ChartAttic AT 350[written by D. Roberts, L. Aaron, J. Albani][produced by Peter Coleman]
Goin' Off The Deep End/Hands Are Tied Lee Aaron06.1987-93.Can ChartAttic AT 358[written by M. Ribler, L. Aaron, J. Albani][produced by Peter Coleman]
Dream With Me/Empty Heart Lee Aaron09.1987--Attic AT 363[written by D. Hill, C. Brockway, L. Aaron, J. Albani][produced by Peter Coleman]
Whatcha Do To My Body (Single Version)/Tough Girls Don't CryLee Aaron09.1989-25.Can ChartAttic AT 394[written by L. Aaron, J. Albani][produced by Brian Allen, John Albani]
Do You Know What I Mean?Myles Goodwyn Featuring Lee Aaron09.1988-47.Can Chart Aquarius AQ 6036[written by Lee Michaels][produced by Lance Quinn, Myles Goodwyn]
Hands On (Single Version)/ShameLee Aaron.1990-38.Can ChartAttic ATC 396[written by Paul Sabu,Lee Aaron,John Albani][produced by Brian Allen]
Sex With Love (Single Version)/Motor City Boy Lee Aaron.1991-55.Can ChartAttic ATC 418[written by Lee Aaron,John Albani][produced by Brian Allen]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[Can] 		Komentarz
The Lee Aaron ProjectLee Aaron.1982--Freedom Records FR-014/Attic ATM-1193[Producer - Rik Emmett , Robert Connolly ]
Metal QueenLee Aaron07.1984-69.Can ChartRoadrunner RR 9861[produced by Paul Gross]
Call of the WildLee Aaron06.1985-86.Can ChartRoadrunner RR 9780[produced by Paul Gross]
Lee AaronLee Aaron02.1987-39.Can ChartAttic DIXCD 49[produced by Peter Coleman]
BodyrockLee Aaron.1989-32.Can ChartAttic / Metronome 841387-2[produced by Brian Allen, John Albani]
Some Girls DoLee Aaron09.1991-38.Can ChartAttic ACD 1322[produced by Brian Allen, John Albani]
Powerline: the best of Lee AaronLee Aaron01.1993--Attic ACD 1369
Emotional RainLee Aaron.1994--A&M; 78871 7000-2[produced by Lee Aaron, Mark S. Berry, John Albani]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety:

Julie Andrews

 Julie Andrews, właściwie Julia Elizabeth Wells (ur. 1 października 1935 roku w Walton-on-Thames, w hrabstwie Surrey, w Anglii), brytyjska aktorka, piosenkarka i autorka książek, która stała się najlepiej znana z ról w musicalach.Jest córką nauczyciela rzemiosł artystycznych z drewna Edwarda C. "Teda" Wellsa i nauczycielki gry na pianinie Barbary Morris. W 1939 roku matka ponownie wyszła za mąż za piosenkarza Teda Andrewsa (zm. 1966), pracującego dla programów rozrywkowych The Dazzle Company.

 

W wieku czternastu lat użyczyła swojego głosu Księżniczce Zeili w angielskiej wersji językowej włoskiego filmu animowanego Róża z Bagdadu (La Rosa di Bagdad, 1949). Mając 19 lat zadebiutowała na scenie broadwayowskiej w Bernard B. Jacobs Theatre w roli Polly w musicalu Przyjaciel (The Boy Friend) i grała od 30 września 1954 do 26 listopada 1955 roku. Wystąpowała potem w broadwayowskich musicalach: My Fair Lady jako Eliza Doolittle (1956-62), Camelot jako Guenevere (1960-63) i Victor / Victoria jako Victoria Grant (1995-97).
 

Na małym ekranie pojawiła się po raz pierwszy w baśni muzycznej CBS Przeprawa gwiezdnego jubileuszu (Ford Star Jubilee, 1956) z Judy Garland oraz w roli tytułowej bohaterki telewizyjnego musicalu CBS Kopciuszek (Cinderella, 1957), za którą była nomonowana do nagrody Emmy.
Jej tytułowa debiutancka kreacja guwernantki z magicznymi zdolnościami opiekującej się dwójką dzieci zamożnego bankiera w kinowej komedii muzycznej fantasy Mary Poppins (1964) została uhonorowana nagrodami - Oscarem, Brytyjskiej Akademii Filmowej (BAFTA), Złotym Globem i Złotym Laurem. 

Kolejne dwie role nominowane do nagrody Oscara to postać opuszczającej klasztor Marii, która zostaje nianią siedmiorga dzieci autokratycznego wdowca kapitana von Trappa, który wprowadził w swoim domu surowe zasady wykluczające obecność muzyki i radości w biograficznym dramacie muzycznym Dźwięki muzyki (Sound of Music, 1965) oraz rola śpiewaczki Victorii Grant, która w przebraniu za księcia Victora Grezhinskiego staje się gwiazdorem-transwestytą w komedii muzycznej Blake'a Edwardsa Wiktor i Wiktoria (Victor/Victoria, 1982). Na planie dramatu Solo dla dwojga (Duet for One, 1986)) spotkała się z Rupertem Everettem.
 

W 1997 roku, z powodu nieudanej operacji krtani, straciła swój niepowtarzalny, krystalicznie czysty czterooktawowy głos.
 

Powróciła na ekran w roli księżnej Clarisse Renaldi, babci tytułowej bohaterki w disneyowskiej adaptacji książki Meg Cabot Pamiętnik księżniczki (Princess Diaries, 2001) z Anne Hathaway i jej sequelu Pamiętnik księżniczki 2: Królewskie zaręczyny (The Princess Diaries 2 - Royal Engagement, 2004). Użyczyła swojego głosu królowej Lilian w superprodukcji Shrek 2 (2004).

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Super-cali-fragil-istic-expi-ali-docious/A spoonful of sugarJulie Andrews-Dick Van Dyke and The Pearlies04.1965-66[5]Buena Vista 434-

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Julie and Carol at Carnegie HallJulie Andrews and Carol Burnett09.1962-85[9]Columbia 2240/5840[produced by Jim Foglesong]
Love me tenderJulie Andrews07.198363[5]-Peach River JULIE 1[produced by Larry Butler]
At Her Very BestJulie Andrews09.200670[1]-UCJ 9842693-
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety:

sobota, 10 czerwca 2023

UK Singles Downloads Chart

 UK Singles Downloads Chart jest opracowywana przez Official Charts Company (OCC) w imieniu przemysłu muzycznego. Od lipca 2015 r. Tydzień notowań trwa od piątku do czwartku, z datą notowania podaną jako następny czwartek.



Główny wykres zawiera 200 najlepszych pobrań (które są publikowane w UKChartsPlus), a 100 najlepszych jest publikowanych na stronie internetowej OCC. Na wykresie uwzględniono tylko sprzedaż stałych cyfrowych pobrań, czyli utworów do pobrania w jednym miejscu w internetowych sklepach muzycznych bez abonamentu. Niektóre usługi pobierania oferują miesięczny plan opłat, w ramach którego można pobrać nieograniczoną liczbę utworów w ciągu miesiąca za określoną cenę. Utwory pobrane w tych przypadkach nie kwalifikują się.



Odpowiednik albumów, UK Album Downloads Chart, został uruchomiony w kwietniu 2006 roku.
Przed inauguracją listy pobrań tylko sprzedaż formatów fizycznych - takich jak płyty CD, winyle i kasety - przyczyniła się do pozycji singla na brytyjskich listach przebojów. Od końca lat 90-tych sprzedaż ta zaczęła znacznie spadać

 Na początku 2004 roku spadły do najniższego poziomu od ponad 35 lat, a single musiały sprzedać tylko 35 000 kopii, aby osiągnąć numer jeden. Rok później limitowana reedycja „One Night” / „I Got Stung” Elvisa Presleya znalazła się na szczycie listy przebojów z 22 000 egzemplarzy, co czyni ją najgorzej sprzedającym się singlem numer jeden w tamtym czasie. I odwrotnie, rynek pobierania muzyki znacznie się rozwijał: w tym samym okresie 2004–2005 sprzedaż plików do pobrania wzrosła o 743% i wyprzedziła sprzedaż fizyczną w grudniu 2004 r.W następnym roku przychody Wielkiej Brytanii z muzyki online osiągnęły 42,1 miliona funtów.

W wyniku tego wzrostu w 2004 roku OCC otrzymało zlecenie opracowania nowej listy przebojów opartej wyłącznie na sprzedaży plików do pobrania w Wielkiej Brytanii, która była początkowo sponsorowana przez Coca-Cola. „Przykładowa” lista pobierania była testowana przez 10 tygodni, a pierwszym numerem jeden był „Bam Thwok” amerykańskiego zespołu rockowego Pixies. Po tym dziesięciotygodniowym okresie 1 września 2004 r. uruchomiono brytyjską oficjalną listę pobierania, a irlandzki zespół Westlife osiągnął pierwszy oficjalny numer jeden. Grupa znalazła się na szczycie listy przebojów z wersją na żywo ich singla „Flying Without Wings” z 1999 roku, posunięciem, które brytyjski komentator list przebojów, James Masterton, nazwał „wyczynem kaskaderskim”.

Sprzedaż pobranych singli została ostatecznie włączona do UK Singles Chart 17 kwietnia 2005 r., początkowo pod warunkiem, że fizyczne kopie były dostępne do kupienia w tym samym czasie.W kwietniu 2006 r. UK Official Download Chart została rozszerzona o listę albumów. Pierwszym albumem, który znalazł się na szczycie listy, był This New Day angielskiego zespołu rocka alternatywnego Embrace. Do 2007 roku Wielka Brytania stała się największym konsumentem muzyki online w Europie, z prawie 78 milionami utworów pobranych w tym roku; do 2012 r. liczba ta wzrosła ponad dwukrotnie.

Singiel najdłużej utrzymujący się na liście pobrań to „Crazy” Gnarlsa Barkleya, który utrzymywał się na pierwszym miejscu przez 11 tygodni. W weekend 26 grudnia 2009 r. „Killing in the Name” zespołu Rage Against the Machine stał się najszybciej sprzedającym się plikiem do pobrania wszechczasów. Od 9 września 2014 r. „Happy” Pharrella Williamsa jest najczęściej pobieraną piosenką w historii pobierania muzyki w Wielkiej Brytanii.

W 2006 roku McFly stał się pierwszym zespołem, który miał jednocześnie dwa single numer jeden z „Star Girl” zarówno na UK Downloads Chart, jak i UK Singles Chart.

Kryteria włączenia

Utwór musi mieć maksymalny czas odtwarzania 15 minut.

PDD (Permanent Digital Downloads) muszą być kupowane przez sprzedawcę detalicznego za co najmniej 40 pensów za utwór lub 32 pensy, jeśli wytwórnia płytowa nie publikuje ustalonej ceny dealera. Sprzedawca detaliczny może według własnego uznania sprzedawać utwory ze stratą.

Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety:

niedziela, 4 czerwca 2023

Jon Astley

Jon Astley to brytyjski producent,który wydał także dwa albumy solowe pod koniec lat 80-tych.Jego najbardziej udanym singlem była piosenka "Jane's Getting Serious",póżniej spopularyzowana przez Heinza w telewizjach komercyjnych.Jego krótka kariera piosenkarza była związana z wytwórnią Atlantic.

 

Jako producent jest najbardziej znany ze współpracy z zespołem Who,minn. koprodukcja z Glynem Johnsem albumu Who are you i remastering albumów tej grupy na płytach kompaktowych.Wielu fanów The Who było jednak niezadowolonych z rezultatów tej pracy,a szczególnie z nowego masteringu albumu Live at Leeds.Astley był także producentem płyt Erica Claptona i Corey'a Harta.
Jon Astley był synem kompozytora Edwina "Teda" Astley'a,a jego siostra Virginia była znaną piosenkarką. 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Jane's Getting Serious / The AnimalJon Astley06.1987-77[10]Atlantic 89 258[written by Jon Astley][produced by Andy MacPherson, Phil Chapman]
Put This Love to the Test / Been There, Done ThatJon Astley10.1988-74[8]Atlantic 89 027[written by Jon Astley, Richard King][produced by An Astley-MacPherson Production]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Everyone Loves the Pilot (Except the Crew)Jon Astley08.1987-135[10]Atlantic 81 740[produced by Andy MacPherson, Phil Chapman]
Autor: o Brak komentarzy:

Jon Anderson

 Jon Anderson (ur. 25.10.1944r, Accrington, Lancashire, Wielka Brytania) - voc, g, k, harfa, perc; kompozytor, autor tekstów, producent nagrań. 

Przyszedł na świat w ubogiej rodzinie robotniczej. Od dwunastego roku życia pracował na swoje utrzymanie - najpierw doglądał krów na farmie, później był kierowcą ciężarówki. Już w 1954, w wieku dziesięciu lat, utworzył pierwszy własny zespół - Little Jon Skiffle Group (grał w nim na tarze do prania). 

W 1962r, w wieku lat osiemnastu, trafił do kierowanej przez starszego brata, Tony'ego Andersena, grupy beatowej The Warriors (był w niej już wokalistą, tak jak Tony). W klubach Wielkiej Brytanii, Francji, Niemiec i krajów skandynawskich wykonywał z nią m.in. przeboje The Everly Brothers, The Beatles i The Beach Boys, a także nieliczne własne piosenki. Z nią nagrał w 1964 pierwszą płytę - singel You Came Along/Don't Make Me Blue dla wytwórni Decca. W 1967 związał się z formacją The Party - atrakcją miast portowych w Niemczech.
 

W 1968 zadebiutował jako solista - pseudonimem Hans Christian firmował dwa single dla firmy Parlophone: All Of The Time/Never My Love (przeróbka przeboju The Association) i (The Autobiography Of) Mississippi Hobo/Sonata Of Love. W tym samym roku otarł się o trzy kolejne zespoły - Les Cruches, Gun (został z niego wyrzucony,ponieważ przyjął w jego imieniu propozycję darmowego występu u boku The Who w londyńskim klubie Marquee) i Mabel Greer's Toyshop.
Z muzykami ostatniego z nich sformował Yes - jedną z najambitniejszych, najbardziej nowatorskich i najpopularniejszych grup rockowych następnego okresu. Miał ogromny wpływ na jej sukcesy - jako wokalista o charakterystycznym, wysokim głosie, wielkiej muzykalności i nieprzeciętnych umiejętnościach, ale też kompozytor wyrafinowanej muzyki oraz autor inteligentnych, filozoficznych tekstów. 

W 1980 rozstał się z nią i utworzył duet z wybitnym twórcą muzyki elektronicznej Vangelisem - Jon And Vangelis. W 1983 wrócił do formacji, ale w 1988 znowu odszedł i stanął na czele zespołu Anderson, Bruford, Wakeman, Howe, do którego pozyskał trzech innych muzyków wywodzących się z Yes. W 1991 trafił wraz z nimi z powrotem do Yes.
 

Ma w dorobku wiele płyt solowych. Na pierwszej, "Olias Of Sunhillow" z czerwca 1976, opowiedział o przygodach Oliasa, Ranyarta i Qoquaqa, kosmicznych wędrowców przybywających na planetę Sunhillow z misją miłości i braterstwa. Suitę nasycił klimatem utworów Yes, np. Meeting (Garden Of Ceda)/Sound Out The Galleon, Dance Of Ranyart/OHas (To Build The Moorglade), Flight Of The Moorglade, Solid Space, Moon Ra/Chords/Song Of Search, To The Runner.

 Niektóre zaś fragmenty pomysłowo urozmaicił elementami muzyki z różnych stron świata, np. indyjskiej i afrykańskiej (Qoquaq en transic/Naon/Transic to). Na płycie nie tylko śpiewał, ale też grał na niemal wszystkich instrumentach (wsparli go jedynie Brian Gaylor-synt i Ken Freeman - instrumenty smyczkowe), przez co całość raziła mało zindywidualizowanym wyrazem poszczególnych partii. Było to mimo wszystko dzieło pełne uroku, a dla wielu pozostało najbardziej ekscytującym dokonaniem Andersena poza Yes. Albumowi towarzyszył singel Flight Of The Moorglade/To The Runner, wydany w październiku 1976.
 

Płytę "Song Of Seven" z listopada 1980 wypełniły już -z wyjątkiem dość efektownej, rozbudowanej kompozycji tytułowej - bardziej konwencjonalne piosenki, właściwie tylko za sprawą głosu Andersena zachowujące coś z atmosfery twórczości Yes (np. For You For Me, Some Are Born, Hear It, Everybody Loves You), niekiedy ciążące ku stereotypom muzyki pop (np. Heart Of The Matter, Take Your Time). W nagraniach wzięło udział wielu świetnych muzyków, m.in. Ronnie Leahy - k, Johnny Dankworth - as, Dick Morrissey - s, Dave "Clem" Clempson - g, Ian Bairnson -g, b, voc, Jack Bruce - b, Simon Phillips -perc, Maurice Pert - perc i Christopher Rainbow - voc. Ukazały się też dwa single: we wrześniu 1980 Some Are Born/Days, a w listopadzie tego roku Take Your Time/Heart Of The Matter.
 

Dziełem bardzo podobnym do "Song Of Seven" był album "Animation" z maja 1982, promowany singlami Surrender/Spider z kwietnia i All In A Matter Of Time/Spider z listopada tego roku. Częściowo zresztą nagrany został przez tych samych muzyków - Leahy'ego, Morrisseya, Clempsona, Bruce'a, Phillipsa i Perta. Wydana w grudniu 1985 bożonarodzeniowa płyta "Three Ships", promowana singlem Day Or' Days/Easier Said Than Done, zrobiona została niestety dość ciężką ręką [w jej nagraniu wziął minn.udział Trevor Rabin - g z Yes). 

A kolejny album, "In The City Of Angels" z czerwca 1988, promowany singlami Hold On To Love/Sun Dancing (For The Hopi-Navajo Energy) z czerwca Is it Me/Top Of The World (Class Bead Came) z sierpnia tego roku, był chyba największym rozczarowaniem w karierze wokalisty. Przygotowany z ogromnym zadęciem, we współpracy z artystami tej miary, co wybitny producent Stewart Levine, słynny twórca soulowy Lamont Dozier oraz wytrawni instrumentaliści z zespołu Toto, zawierał dość nijaką muzykę pop (np. For You, Is It Me, It's On Fire), czasem o odcieniu soulowym (np. Hold On To Love, Betcha), kiedy indziej - latynoskim (np. New Civilization).
 

Płyta "Deseo" z 1994 była wynikiem zafascynowania kulturą Ameryki Łacińskiej. Jej pomysł narodził się wiele lat wcześniej, gdy Andersen mieszkał przez jakiś czas na Karaibach, a skonkretyzował - gdy w 1990 poznał w Los Angeles instrumentalistów z Urugwaju, Wenezueli i Meksyku. Wieczory spędzone na wspólnym muzykowaniu zaowocowały cyklem kompozycji w rodzaju Amor Real, Bridges, Seasons, Floresta, Midnight Dancing, Deseo i Latino. Nagrał je z zespołem, którego trzon ustanowili: Otmaro Ruiz - k, Freddy Ramos - k, Eduardo del Signore - b i Aaron Serfaty - perc, z wieloma gwiazdami muzyki południowoamerykańskiej, jak śpiewacy Milton Nascimento i Maria Conchita Alonso, a także z córką, Deborah Anderson -voc. 

Wynikiem był album zrobiony rzeczywiście z sercem, urzekający radosną atmosferą, zachwycający bogactwem rytmu, skrzący się od barw. Suplementem do niego była płyta "The Deseo Remixes" z lipca 1995 z remiksami kilku utworów, przygotowanymi przez zespoły Deep Forest, Future Sound Of London, Trans-Golbal Underground i Global Communication.
 

W październiku 1994 ukazało się też o wiele bardziej pretensjonalne dzieło Andersena, "Change We Must". Natchnieniem dla niego był tak samo zatytułowany tom esejów Nany Veary, która potrafiła wsłuchać się w muzykę Ziemi. Na repertuar złożyły się kompozycje premierowe, ale też dobrze już znane (np. Heart5 z repertuaru Yes, State Of Independence z repertuaru duetu Jon And Vangelis), wykonane z towarzyszeniem np. kameralnej London'Chamber Academy Orchestra pod batutą Christophera Warrena-Greena i chóru Opio Singers. Ukazał się też singel Change We Must/State Of Independence. W 1995 trafiła na rynek płyta "Angels Embrace" z subtelną muzyką klasyfikowaną jako New Age.
 

Idea albumu "Toltec" z czerwca 1996 narodziła się podczas pracy nad "Deseo". Anderson poznał w tym czasie i zdobył przyjaźń szamana Longwalkera, który pomógł mu lepiej zrozumieć świat Indian, l wkrótce potem zaczął tworzyć niezwykłą suitę, dość swobodnie osnutą na motywach ludowych pieśni indiańskich, a w warstwie literackiej czerpiącą z twórczości Carlosa Castanedy. 

Zarejestrował ją z towarzyszeniem m.in. Ruiza, Ramosa, del Signore, Deborah Anderson, Keitha Richarda Heffnera - k, Charlesa Bishareta - viol, Paula Haneya - s i Luisa Pereza -perc. A w nagraniach wykorzystał też m.in. poruszające monologi Longwalkera oraz fragmenty dokonanych w Meksyku rejestracji obrzędów indiańskich. Całość zaś zamknął własną wersją Ave verum Mozarta. Powstała, o dziwo, najbardziej yesowska ze wszystkich jego solowych płyt, fascynująca pod względem muzycznym, skłaniająca do refleksji nie tylko nad losem Indian, ale też nad wynaturzeniami cywilizacji Zachodu.
 

Owocem współpracy kompozytorskiej z ciemnoskórym Francisem Jockym z Kamerunu (usłyszał go przypadkiem w barze we Francji i tego samego dnia zaangażował) była płyta "The More You Know" z marca 1998. W nagraniach wzięli udział tenże Francis Jocky - k, jego brat Bobby Jocky - b, k oraz żona artysty, Jane Luttenberger Anderson -voc. Powstał sympatyczny, bezpretensjonalny album z dość nowoczesną muzyką pop przyprawioną elementami soulu, hip hopu czy drum'n'bass (np. Magic Love, Say, The More You Know, Gimme Love, Dancing Fool, Ever), niekiedy zabarwioną afrykańskim kolorytem (np. Take Take Take), czasem subtelnie jazzującą (np. Free), porównywaną do dokonań Stinga.
 

Dorobek kompozytorski Andersena uzupełniają m.in. suita baletowa Ursprung dla zespołu Scottish Ballet (1979) oraz cykl utworów dla orkiestry The Imperial Bells Of China (1993). Dyskografię uzupełniają m.in. single Whatever You Be/Whatever You Believe (wersja koncertowa) (Epic, 1988), firmowany razem z Mikiem Battem i Steve'em Harleyem, oraz Close To The Hype (cztery wersje tego samego utworu) (Griffin Music, 1994), firmowany razem z C2t Hype i synem Damionem Andersonem. 

Gościnnie uczestniczył w nagraniach m.in. King Crimson (Prince Rupert Awakes z suity Lizard), Vangelisa (So Long Ago So Clear, Suffocation), Alana White'a (Song Of Innocence), Ricka Wakemana (Hymn), Steve'a Howe'a (Sad Eyed Lady Of The Lowlands), Mike'a Oldfielda (In High Places, Shine), Johna Paula Jonesa (Silver Train i Christie z muzyki do filmu Scream For Help), Tangerine Dream (muzyka do filmu Legend), Kitaro (album "Dream"), a także Colina Scota, Johnny'ego Harrisa, Jonathana Eliasa i Miltona Nascimento. W 1998 gościł w Polsce z zespołem Yes.

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Flight Of The Moorglade / To The RunnerJon Anderson10.1976--Atlantic K 10 840[written by Jon Anderson][produced by Jon Anderson]
Some are born/DaysJon Anderson09.1980-109[2]Atlantic K 11 619[written by Jon Anderson][produced by Jon Anderson]
Take your time/Heart of the matterJon Anderson11.1980--Atlantic K 11 641[written by Jon Anderson][produced by Jon Anderson]
Surrender /SpiderJon Anderson04.1982--Polydor POSP 393[written by Jon Anderson][produced by Neil Kernon, Jon Anderson]
All in a matter of time/SpiderJon Anderson11.1982--Polydor POSP 465[written by Jon Anderson][produced by Neil Kernon, Jon Anderson]
Easier said than done/Day of daysJon Anderson11.198588[2]-Elektra EKR 31[written by Vangelis][produced by Roy Thomas Baker ]
Hold on to love/SundancingJon Anderson06.198881[4]-Epic 651514 7[written by J. Anderson, L. Dozier][produced by Stewart Levine]
Is it me/Top of the world [Glad bead game]Jon Anderson08.1988--Epic 652947-7[written by Jon Anderson, Rhett Lawrence][produced by Stewart Levine]
Change we must/State of independenceJon Anderson10.199481[2]-EMI JON 1[written by Jon Anderson, Vangelis][produced by Jon Anderson, Tim Handley]
Candle SongJon Anderson12.1994182[1]-EMI JON 2[written by Jon Anderson, Vangelis][produced by Jon Anderson, Tim Handley]
Jon & Vangelis
I hear you now/ThunderJon & Vangelis01.19808[8]58[6]Polydor POSP 96[written by Jon Anderson, Vangelis][produced by Vangelis]
I' ll find my way home/Back to school boogieJon & Vangelis04.19826[10]51[9]Polydor JV 1[silver-UK][written by Jon Anderson, Vangelis][produced by Vangelis]
And When The Night Comes/Song IsJon & Vangelis05.198387[3]-Polydor JV 3[written by Jon Anderson, Vangelis][produced by Vangelis]
He is sailing/PolanaiseJon & Vangelis07.198361-Polydor JV 4[written by Jon Anderson, Vangelis][produced by Vangelis]
State of independence/The friends of Mr. CairoJon & Vangelis08.198467-Polydor JV 5[written by Jon Anderson, Vangelis][produced by Vangelis]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Olias of sunhillowJon Anderson07.19768[10]47[13]Atlantic K 50 261[produced by Jon Anderson]
Song of sevenJon Anderson11.198038[3]143[11]Atlantic K 50 756[produced by Jon Anderson]
AnimationJon Anderson06.198243[6]176[5]Polydor POLD 5044[produced by Jon Anderson,Neil Kernon,Tony Visconti]
3 shipsJon Anderson12.1985-166[5]Elektra EKT 22[produced by Roy Thomas Baker]
Jon & Vangelis
Short storiesJon & Vangelis01.19804[11]125[15]Polydor POLD 5030[gold-UK][produced by Vangelis]
The friends of Mr. CairoJon & Vangelis07.198117[8]64[34]Polydor POLD 5039[gold-UK][produced by Vangelis]
The friends of Mr. Cairo [re-issue]Jon & Vangelis01.19826[15]-Polydor POLD 5053
Private collectionJon & Vangelis07.198322[10]148[7]Polydor POLH 4[produced by Vangelis]
The best of Jon & VangelisJon & Vangelis08.198442[9]-Polydor POLH 6[produced by Vangelis]
Autor: o Brak komentarzy:

Johnny Adams

Johnny Adams-właściwie Lathan John Adams.Ur. 9.06.1932r w Nowym Orleanie w stanie Luizjana. Duży wpływ mieli na niego Huey Smith i Allan Toussaint. Rozpoczął od śpiewania w zespołach wykonujących pieśni gospel - The Spirit Of New Orleans i Bessie Griffin And The Consolators.

 

Od 1959 r. zaczął nagrywać dla wytwórni Ric muzykę będącą połączeniem country i rhythm'n'bluesa, a trzy lata później jego płyta z utworem "Losing Battle" trafiła do Top 30. rhythm'n'bluesowych przebojów.
 

W latach 60-tych związał się z Shelbym Singletonem nagrywając dla jego wytwórni SSS International, lecz kiedy Singleton skupił się na wydawaniu płyt z muzyką country, Adams związał się z wytwórnią Atlantic. Płyta z utworem "Reconsider Me" weszła w 1969 r. na listę przebojów, ale jeszcze większy sukces odniósł utwór "I Can't Be All Bad".
 

W latach 70. i 80-tych wykonywał i nagrywał bluesa oraz rhythm'n'bluesa. Na takich albumach, jak The Real Me (zawierającym kompozycje Doca Pomusa) i Good Morning Heartache (z jazzowymi i bluesowymi standardami śpiewanymi w konwencji "shouterów" popularnych w latach 40-tych) zaprezentował się jako jeden z najlepszych współczesnych wokalistów wykonujących bluesa, soul i jazz. 

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
A losing battle/ Who's Gonna Love YouJohnny Adams06.1962--Ric 986[written by Rebennack/Dauenhauer][27[5].R&B Chart]
Release me/You make a new man out of meJohnny Adams12.1968-82[3]SSS International 750[written by E. Miller, D. Williams, R. Yount][produced by Watch Record Co.][34[6].R&B Chart]
Reconsider me/If i could see you one more timeJohnny Adams06.1969-28[8]SSS International 770[written by Myra Smith, Margaret Lewis][produced by Shelby S. Singleton, Jr.][8[12].R&B Chart]
I can' t be all bad/In a moment of weaknessJohnny Adams10.1969-89[2]SSS International 780[written by Myra Smith, Margaret Lewis][produced by Shelby S. Singleton, Jr.][45[3].R&B Chart]
Proud woman/Real live living hurtin' manJohnny Adams01.1970-121[2]SSS International 787[written by Fred Burch/Skip Gibbs][produced by Shelby S.Singleton,Jr]
I Won't Cry/I Want To Walk Through This Life With YouJohnny Adams08.1970--SSS International 809[written by Labostrie, Ruffino][produced by Shelby Singleton, Steve S. Singleton][41[5].R&B Chart]
After all the good is gone/Chasing RainbowsJohnny Adams01.1976--Ariola America 7701[written by Conway Twitty][produced by Senator Jones][75[8].R&B Chart]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety:

Joan Armatrading

Joan Armatrading- ur. 9.12.1950 r. w Basseterre na wyspach St.Kitts, ówczesne brytyjskie Indie Zachodnie. Pierwsza ciemnoskóra piosenkarka i kompozytorka, której udało się zdobyć w Wielkiej Brytanii pozycję równą białym wykonawczyniom. Jej pochodzące również z Karaibów poprzedniczki: Madeleine Bell i P.P. Arnold, cieszyły się tylko przelotną popularnością, podczas gdy Joan (porównywana tyleż często, co niesłusznie do Tracy Chapman, z którą łączy ją tylko kolor skóry) działa aktywnie od blisko dwudziestu lat.


Rodzina Armatrading przybyła z Indii Zachodnich do Birmingham w 1958 r. Joan, opanowawszy w dzieciństwie umiejętność gry na gitarze i fortepianie, zetknęła się ze światem muzyki pop za pośrednictwem Pam Nestor (ur. 28.04.1948 r. w Berbice, Gujana Brytyjska), również imigrantki z Karaibów. 

Obie debiutowały w objazdowej obsadzie musicalu "Hair" i początkowo komponowały wspólnie, jednak ich drogi rozeszły się w 1972 r., gdy producent Gus Dudgeon (były współpracownik Eltona Johna) wybrał Armatrading jako główną wokalistkę debiutanckiego albumu Whatever's For Us. Płyta, na której dziewczętom towarzyszyli gitarzysta Davey Johnstone i perkusista Ray Cooper (również akompaniujący poprzednio słynnemu wokaliście), mimo przychylnych recenzji nie stała się bestsellerem. 

Nagrana dla wytwórni Cube Records, po brytyjskim fiasku została odsprzedana amerykańskiemu koncernowi A&M;. Armatrading i Nestor rozstały się wkrótce po nagraniu longplaya. Ta ostatnia, mimo błyskotliwego singla wydanego pod koniec lat siedemdziesiątych przez Chrysalis Records, szybko zniknęła z muzycznej sceny. 

W 1975 r. Joan podpisała kontrakt z A&M.; Pierwszym producentem jej płyt w nowej firmie był Pete Gage, a owocem ich współpracy był album Back To The Night. W nagraniu uczestniczyli Andy Summers (późniejszy gitarzysta Police) i Jean Roussal (instr. klawiszowe), ale płyta nie zyskała szerszego odbiorcy. Przełomowym okazał się rok 1976, gdy pierwszy z czterech wyprodukowanych przez Glyna Johnsa albumów, Joan Armatrading, wszedł do Top 20 brytyjskich płyt długogrających, a temat "Love And Affection" do pierwszej dziesiątki singli. Longplaye Show Some Emotion (z 1977 r.)To The Limit (z 1978 r.) sprzedawały się jeszcze lepiej, jednak nie zaowocowały przebojami.
 

Album Steppin' Out z 1979 r., nagrany podczas koncertów w USA, zamknął współpracę piosenkarki z jej dotychczasowym producentem. Został przyjęty chłodno zarówno w Anglii jak i w Ameryce. Na krótki czas Armatrading związała się z producentem Henrym Dewym. Singel "Rosie" trafił w dolne rejony list przebojów, a mini-album How Cruel ukazał się jedynie w USA i na kontynencie europejskim.

 Kolejnym producentem nagrań Joan został Richard Gottehrer, eks-członek grupy The Strangeloves i producent pierwszego albumu zespołu Blondie. Tym razem wybór okazał się trafny. Płyta Me, Myself, I z 1980 r. weszła do pierwszej amerykańskiej czterdziestki, a pochodzące z niej single: tytułowy oraz "All The Way From America", zdobyły umiarkowaną popularność w Wielkiej Brytanii. Na nagranym w 1981 r. pod kierownictwem Steve'a Lillywhite'a albumie Walk Under Ladders piosenkarce towarzyszyła sławna (m.in. z nagrań Boba Dylana) sekcja rytmiczna z Jamajki: Sly Dunbar (perkusja) i Robbie Shakespeare (bas), a także gitarzysta i wokalista XTC Andy Partridge oraz Thomas Dolby na instrumentach klawiszowych.
 

Z płyty popularniejszej w USA niż w Wielkiej Brytanii pochodziły singlowe tematy "I'm Lucky" i "No Love". Longplay The Key z 1983 r. wyprodukował także Lillywhite, chociaż reżyserem singlowego przeboju "Drop The Pilot" i tematu "What Do The Boys Dream" był Val Garay. Płyta ugruntowała pozycję artystki w Anglii i w USA, podobnie jak pochodząca z tego samego roku kompilacja Track Record. Joan stała się wykonawczynią posiadającą własny krąg fanów -nielicznych, lecz szczerze jej oddanych. 

Płytę Secret Secrets z 1985 r. wyprodukował Mike Howlett, a wśród muzyków znaleźli się basista Pino Palladino związany poprzednio z Paulem Youngiem i Joe Jackson zaangażowany specjalnie do tematu "Love By You". Singel "Temptation" cieszył się umiarkowanym powodzeniem, zaś album poniósł fiasko w USA, pomimo okładki autorstwa popularnego fotografa Roberta Mapplethorpe'a. Płytę Sleight Of Hand Armatrading wyprodukowała sama we własnym studiu Bumpkin, a Lillywhite pomagał jedynie w remiksach. Wprawdzie okładkowe zdjęcie wyszło tym razem z pracowni Lorda Snowdona (popularnego w latach sześćdziesiątych playboya i eks-małżonka księżniczki Małgorzaty), ale sam longplay okazał się komercyjną klęską.
 

W 1988 r. piosenkarce udało się zgromadzić w studiu tak renomowanych instrumentalistów, jak Mark Knopfler z Dire Straits i Mark Brzezicki z Big Country, ale nie pomogło to wiele płycie The Skauting Stage. Rozminięcie się talentu Armatrading z gustami masowego odbiorcy potwierdziło niepowodzenie albumu Hearts And Flowers. Rok 1991 przyniósł kompilację The Very Best Of Joan Armatrading, opartą na materiale z Track Record, wzbogaconym o wydany na singlu remiks "Love And Affection" produkcji Hugh Padghama.
 

Armatrading osiągnęła zawodową stabilizację na pograniczu pierwszej i drugiej ligi brytyjskiego rocka, a jej płyty cieszą się z reguły aprobatą krytyki, choć niekoniecznie nabywców. Popularność piosenkarki ugruntowały występy na koncertach charytatywnych organizowanych m.in. przez rodzinę królewską i Amnesty International, a w 1988 r. przez zwolenników Nelsona Mandeli. 

Trzyma się jednak z dala od polityki - w 1992 r. ostro zaprotestowała, gdy jej nazwisko umieszczono na liście sław popierających partię konserwatywną. Z usposobienia domatorka, Joan Armatrading wertuje w wolnych chwilach swoje zbiory komiksów, dzięki czemu uchodzi za osobę bezpretensjonalną. Rywale i rywalki mogą jedynie pozazdrościć piosenkarce możliwości dysponowania własnym czasem i przebierania w koncertowych ofertach.

Single
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Love and Affection / Help YourselfJoan Armatrading08.197610[9]-A&M; AMS 7249[silver-UK][written by Joan Armatrading][Produced By Glyn Johns]
Show Some Emotion / No way outJoan Armatrading01.1978-110[1]A&M; 1994 [US][written by Joan Armatrading][Produced By Glyn Johns]
Rosie / How CruelJoan Armatrading02.198049[5]-A&M; AMS 7506[written by Joan Armatrading][Produced By Joan Armatrading]
Me Myself I / When You Kiss MeJoan Armatrading06.198021[11]-A&M; AMS 7527[written by Joan Armatrading][Produced By Richard Gottehrer]
All the Way From America / Is It Tomorrow YetJoan Armatrading09.198054[3]-A&M; AMS 7552[written by Joan Armatrading][Produced By Richard Gottehrer]
I'm Lucky / ShineJoan Armatrading09.198146[5]-A&M; AMS 8163[written by Joan Armatrading][Produced By Steve Lillywhite]
No Love / DollarsJoan Armatrading01.198250[5]-A&M; AMS 8179[written by Joan Armatrading][Produced By Steve Lillywhite]
Drop the Pilot / Business Is BusinessJoan Armatrading02.198311[10]78[6]A&M; AMS 8306[written by Joan Armatrading][Produced By Val Garay]
Temptation / Talking to the WallJoan Armatrading03.198565[2]-A&M; AM 238[written by Joan Armatrading][Produced By Mike Howlett]
Kind Words (And A Real Good Heart)/Figure Of SpeechJoan Armatrading05.198681[1]-A&M; AM 2837[written by Joan Armatrading][Produced By Joan Armatrading][31[5].Hot Disco/Dance;A&M 12 184 12"]
The Shouting Stage/I Really Must Be GoingJoan Armatrading07.198889[2]-A&M; AM 1259[written by Joan Armatrading][Produced By Joan Armatrading]
Living For You/I Really Must Be GoingJoan Armatrading08.198898[1]-A&M; AM 1235[written by Joan Armatrading][Produced By Joan Armatrading]
More Than One Kind of Love / Good TimesJoan Armatrading05.199075[1]-A&M; AM 561[written by Joan Armatrading][Produced By Joan Armatrading]
Love and Affection / Help YourselfJoan Armatrading03.199191[2]-A&M; AMCD 738[written by Joan Armatrading][Produced By Glyn Johns]
Wrapped Around Her / Promise Land [Live]Joan Armatrading05.199256[2]-A&M; AM 877[written by Joan Armatrading, Graham Lyle][Produced By Joan Armatrading, Graham Lyle]
Everyday BoyJoan Armatrading03.1996141[1]-RCA 74321 341122[written by Joan Armatrading][Produced By Joan Armatrading,David Tickle]

Albumy
Tytu³ WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Joan ArmatradingJoan Armatrading10.197612[27]67[27]A&M; 4588[gold-UK][produced by Glyn Johns]
Show Some EmotionJoan Armatrading10.19776[11]52[21]A&M; 4663[gold-UK][produced by Glyn Johns]
To the LimitJoan Armatrading11.197813[10]125[12]A&M; 4732[produced by Glyn Johns]
How cruelJoan Armatrading12.1979-136[18]A&M; 3302[produced by Joan Armatrading, Henry Lewy]
Me, Myself, IJoan Armatrading06.19805[23]28[23]A&M; 4809[gold-UK][produced by Richard Gottehrer]
Walk Under LaddersJoan Armatrading10.19816[29]88[32]A&M; 4876[gold-UK][produced by Steve Lillywhite]
The KeyJoan Armatrading04.198310[14]32[22]A&M; 4912[gold-UK][produced by Steve Lillywhite, Val Garay]
Track recordJoan Armatrading01.198418[32]113[10]A&M; 4987[produced by Joan Armatrading,Glyn Johns,Richard Gottehrer,Steve Lillywhite,Val Garay,Henry Lewy]
Secret SecretsJoan Armatrading03.198514[12]73[19]A&M; 5040[silver-UK][produced by Mike Howlett]
Sleight of HandJoan Armatrading07.198634[6]68[16]A&M; 5130[silver-UK][produced by Joan Armatrading]
The Shouting StageJoan Armatrading08.198828[10]100[13]A&M; 5211[silver-UK][produced by Joan Armatrading]
Hearts and FlowersJoan Armatrading06.199029[4]161[10]A&M; 5298[produced by Joan Armatrading]
The Very Best of Joan ArmatradingJoan Armatrading03.19919[11]-A&M; 3971221 [UK][gold-UK][produced by Joan Armatrading ,Glyn Johns, Henry Lewy, Richard Gottehrer, Steve Lillywhite, Val Garay]
Square the CircleJoan Armatrading06.199234[2]-A&M; 3953882[UK][produced by Joan Armatrading]
What's InsideJoan Armatrading06.199548[2]-RCA 74321272692 [UK][produced by Joan Armatrading, David Tickle]
Lovers speakJoan Armatrading03.200377[2]-Telstar Premiere TPECD 5514[produced by Joan Armatrading]
Love and Affection: Joan Armatrading Classics (1975-1983)Joan Armatrading04.200324[5]-UMTV 9823506 [UK][silver-UK]
Into the BluesJoan Armatrading04.2007125[3]-Hypertension 7255 [UK][produced by Joan Armatrading]
This Charming LifeJoan Armatrading03.2010135[1]-Hypertension, HYP 10272 [UK][produced by Joan Armatrading]
StarlightJoan Armatrading05.2012139-Hypertension 12287 [UK][produced by Joan Armatrading]
Not Too Far AwayJoan Armatrading05.201830[1]-BMG 4050538370881 [UK][produced by Joan Armatrading]
ConsequencesJoan Armatrading07.202110[1]-BMG 4050538674330 [UK][produced by Joan Armatrading]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Gene Ammons

 Gene Ammons-

ur. 14.04.1925r w Chicago w stanie Illinois (USA), zm. 6.08.1974r. W przeciwieństwie do swojego słynnego ojca, Alberta, Gene Ammons wybrał saksofon tenorowy. 

W 1945 został członkiem bopującego big-bandu Billy'ego Eckstine'a. Występując u boku wybitnych reprezentantów nowego stylu, takich jak Fats Navarro, Leo Parker czy Art Blakey, nie tracił nic ze swojej indywidualności; przeciwnie - eksponując swój ciepły i potężny ton, doskonale równoważył ostrzejsze, twardsze brzmienie innych członków zespołu.
 

Po opuszczeniu Eckstine'a występował przeważnie w małych grupach, także jako lider. Po krótkiej współpracy w 1949 z big-bandem Woody'ego Hermana, w 1950 założył wraz z saksofonistą Sonnym Stittem własny zespół. Wykonując nasyconą bogatym soulowym brzmieniem, mocno zrytmizowaną muzykę, zbliżali się dość mocno do granicy klasycznego bopu.
 

Uzależnienie od narkotyków spowodowało, że na 10 lat zniknął z jazzowej sceny. Po opuszczeniu murów więziennych w 1969 Ammons aż do śmierci (na raka i zapalenie płuc) intensywnie koncertował, wszędzie zyskując sobie gorące przyjęcie ze względu na cechujący jego grę entuzjazm i repertuar utrzymany w popularnym stylu souljazzowym.

 Albumy

Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Bad! Bossa NovaGene Ammons12.1962-53[17]Prestige 7257-
The Boss Is BackGene Ammons06.1970-174[2]Prestige 7739-
The Black Cat!Gene Ammons11.1971-33.R&B; ChartPrestige P-10006[14.Jazz Albums][produced by Bob Porter ]
Free AgainGene Ammons03.1972--Prestige PRST 10040 [18.Jazz Albums]
My WayGene Ammons.1972-35.R&B; ChartPrestige PR 10022[12.Jazz Albums][nagrany w 1970r][produced by Bob Porter ]
Got My OwnGene Ammons.1973--Prestige PR 10058[34.Jazz Albums][produced by Ozzie Cadena ]
Big Bad JugGene Ammons.1973--Prestige PR 10070[19.Jazz Albums]
BrasswindGene Ammons10.1973--Prestige PR 10080[17.Jazz Albums][produced by Orrin Keepnews]
Gene Ammons and Friends at MontreuxGene Ammons07.1973--Prestige PR 10078[39.Jazz Albums]
GoodbyeGene Ammons.1974--Prestige PR 10093[23.Jazz Albums][produced by Orrin Keepnews]
Greatest HitsGene Ammons.1974--Prestige PR 10084[33.Jazz Albums][nagrany w 1971r]

 

Autor: o Brak komentarzy:
Subskrybuj: Komentarze (Atom)