Ann Christine

Ann Christine Nyström (obecnie Silén ), urodzona 26 lipca 1944 r. , to fińska piosenkarka rockowa i popowa.
Ann Christine Nyström jest prawdopodobnie najbardziej znana jako reprezentantka Finlandii na Konkurs Piosenki Eurowizji w Luksemburgu w 1966 roku z piosenką „ Playboy ”. Ann Christine, czyli Anckie, miała swój wielki przełom w 1962 roku piosenką „ Kun twistataan ”, fińską wersją „ Let's Twist Again ”. Rok wcześniej wygrała konkurs   talentów Nuorten tanssihekti z pięcioletnim  kontraktem nagraniowym jako pierwszą nagrodą. Ale nigdy nie wydała albumu, jednak około 30 singli i EP-ek w latach 1962-1969.

Do jej największych hitów należą „ See See Rider ”, „ Odota en ”, „ La Laika ”, „ Pata pata ” i „ Liian monta päivää ”. Chociaż wielu dziś kojarzy ją z hitami, w rzeczywistości była piosenkarką rockową i jest uważana za pierwszą artystkę rockową w Finlandii. Chociaż jest pochodzenia fińsko-szwedzkiego, nagrała wszystkie swoje płyty w języku fińskim i angielskim. Do najważniejszych wydarzeń w jej karierze należy, oprócz ESC 1966, turnee po   Szwecji z Cornelisem Vreeswijkiem i Gunnarem Wiklundem latem 1966 roku.

Nyström pracowała jako artystka na pełny etat do 1973 roku, kiedy zdecydowała się go rzucić po 11 latach w showbiznesie. Następnie przez ponad 30 lat pracowała w bankowości. Od połowy lat 70-tych mieszka w Sztokholmie i całkowicie porzuciła estradę. W końcu zrobiła kilka wyjątków i wystąpiła w fińsko-szwedzkim programie telewizyjnym „Schlager på lager” w 2003 i 2005 roku, a także wystąpiła jako artystka  na fińskim Melodifestivalen w 2007 roku.

Adele [Fra]

Jej prawdziwe nazwisko Christine Allegrini, ta młoda piosenkarka wydała w 1966 roku singiel 45t EP pod szyldem Barclay, która próbowała wypuścić kobiecy odpowiednik Antoine.
"C'est bon" została nagrana w tym roku przez Marevę Galanter na jej albumie "Ukuyéyé".

Nie pochodziła ze Szwajcarii, ale z Paryża .
W latach 1967-68 śpiewała w kawiarniach Paryża i Beneluksu w folkowo-bluesowym stylu, a Barclay nie nagrał jej ponownie po wydaniu singla.
Miała dobry głos (może dziedziczny, jej ojciec był śpiewakiem operowym…) i silną prezencję w typie chłopczycym. Uczyła się gry na fortepianie w latach 1971-73, być może po to, by sobie akompaniować, zmienić gitarę akustyczną lub 12 strunową na fortepian. Pasjonowała się muzyką i bardzo lubiła w tym czasie m.in. grupę „Led Zepplin”.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Je ne veux plus d’accordéon/J’ai peur parfois	Adele	.1966	-	-	Barclay 60 724	-
Je ne veux plus d’accordéon/Et la la la la/C’est bon/J’ai peur parfois	Adele	.1966	-	-	Barclay 71030	-

Alice Dona

Seria wydawnictw francuskiej piosenkarki Alice Dony z lat 60-tych pokazała jej talent do pisania piosenek. Niestety, musiała poczekać do połowy lat 70-tych, zanim odniosła sukces na listach przebojów, zarówno jako artystka solowa, jak i kompozytorka dla innych artystów. 

Urodziła się jako Alice Donadel 17 lutego 1946 roku w Maisons-Alfort, na południowy wschód od Paryża, jako córka Włocha i francuskiej matki. Jej rodzice, którzy prowadzili stację benzynową, byli zapalonymi muzykami i zachęcali ją, gdy okazywała zainteresowanie muzyką. Pobierała lekcje gry na fortepianie i w wieku 14 lat zaczęła śpiewać z orkiestrą. Byli mniej podekscytowani, kiedy w wieku 15 lat zaczęła uczyć w szkole podstawowej.

W końcu zapisała się do Petit conservatoire de la chanson de Mireille (gdzie  studiowała również Françoise Hardy ), a po zdaniu matury w 1962 roku rzuciła się w wir muzyki.
Tamtej jesieni miała przesłuchania w wytwórni Pathé i zaproponowano jej kontrakt nagraniowy. W ramach promocyjnej serii wydawnictw nowych artystów Pathé wydał w kwietniu 1963 roku singiel (zamiast popularniejszego czterościeżkowego EP), na którym znalazły się Mon train de banlieue  i Demain j'ai dix-sept ans , oba  napisane przez Alice.

W ciągu miesiąca ukazała się EPka, na której znalazły się dwa utwory oraz dwie kolejne kompozycje Alice, chwytliwe Les garçons  i jazzowy Surboum 63 . EP-ka została wydana z dwoma różnymi okładkami ze zdjęciami - jedną przedstawiającą Alice w swojej najlepszej fryzurze w stylu Sheili . Wokalnie brzmiała podobnie do Michèle Torr , która cieszyła się wówczas swoim pierwszym hitem. EP wzbudziła pewne zainteresowanie, a Alice za tym odnotowała kilka występów w telewizji.
Niedługo potem wydała drugą EPkę, którą prowadziła z C'est pas prudent, a także zawierała Chante-moi ta chanson, Jack , wersję Rolfa Harrisa 'Tie me kanagroo down, sport".

W październiku 1963 roku Alice wyruszyła w trasę koncertową, występując jako jedna z wielu artystów wspierających Gene'a Vincenta, a w grudniu wydała swoją trzecią EP-kę, na której znalazła się jej jazzowa kompozycja Le noël des copains  i znakomity Réveille-toi oraz dwie inne.
Zaledwie dwa miesiące później, w lutym 1964 roku, wydała kolejną EP-kę. Ponownie pokazał jej umiejętność pisania piosenek w różnych stylach. Główny utwór, Je n'sais pas , brzmiał jak kawałek amerykańskiego popu, podczas gdy Ma photo  wskazywało na bardziej dorosłą stronę, a Une voiture rouge (snap)  mogło być ukłonem dla Peggy Lee. Jednak nawet kilka występów w telewizji nie mogło wprowadzić Alice na listy przebojów.

Jej następna EP-ka z Pardon Chopin nie wypadła lepiej po wydaniu w lipcu 1964 roku.
W listopadzie tego roku zagrała support zarówno dla Beach Boys, jak i Dicka Riversa w słynnym paryskim klubie Olympia, a także wypromowała swoją najnowszą EP-kę, na której był utwór wiodący  Un seul mot de toi .
Chcąc jeszcze bardziej wzmocnić swój profil, wzięła udział w festiwalu piosenki Rose d'or w 1965 roku, występując u boku takich artystów jak Christine Lebail , Evy i Tiny Yong . Jej utwór, Un chagrin à oublier , został wydany jako wiodący utwór jej następnej EP-ki. Zawierał podkład, który z łatwością mógł pochodzić bezpośrednio z Londynu i porywający wokal - i był to prawdopodobnie jej najlepszy utwór do tej pory. Trop répéter z tej samej EP-ki znalazł również popularność wśród fanów femme popu.

Kolejna, równie dorosła EPka, z Tous les chemins mènent vers toi , została wydana jesienią tego roku.
W styczniu 1966 roku wystąpiła w telewizji z grupą Célibataires (za którego wokalistę Bernarda Ricci wyszła za mąż).
Wiosną wydała swoją dziewiątą EP-kę w dwóch różnych wersjach. Obydwie zawierały Les trois couleurs de l'amour , dziarski Il suffit d'un rien pour être heureux  i delikatny Et déjà , ale w jednej wersji Tu viendras comme un voleur , a w drugiej Avec toi , którą wykonywała w Rose d'or Francji w Antibes. (W finale przegrała z Ceux de Varsovie Jacqueline Dulac).

Pod koniec roku wydała kolejną EP-kę dla Pathé, na której znalazła się bardzo hałaśliwa - choć lirycznie beznadziejna - Merci Monsieur Disney , przed przejściem do Décibel w 1967 roku.
Wydała EP-kę z Le pire des hommes  w nowej wytwórni, po czym wróciła do kariery piosenkarki, aby mieć dziecko. Niemniej jednak kontynuowała pisanie dla innych artystów i odniosła znaczny sukces w latach 70-tych w szczególności dla Serge Lamy, ale także  między innymi dla Sylvie Vartan , Sheili i Claude'a François.
Kusiło ją z powrotem do studia w połowie lat 70-tych, nagrywając hit   La nana 77 i wydając serię albumów w latach 1976-1986.
Później otworzyła również własną szkołę sztuk performatywnych. 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Demain j’ai 17 ans/Mon train de banlieue	Alice Dona	07.1963	49[7]	-	Pathé G 1835	[written by Alice Dona]
C’est pas prudent/T’as pas, t’as pas	Alice Dona	08.1963	36[11]	-	Pathé G 1851	[written by B. Roberts - A. Dona]
Mon train de banlieue/Demain j’ai dix-sept ans	Alice Dona	09.1963	97[1]	-	Pathé-Marconi PAT 1004	[written by Alice Dona]
L'Antistar	Alice Dona	05.1976	79[1]	-	Pathé	[written by Serge Lama / Alice Dona]
La nana 77/Les quatre temps	Alice Dona	04.1977	14[11]	-	Pathé Marconi 2C 006 99273	[written by Pierre Delanoë - Claude Lemesle - Alice Dona]
Un Chanteur Français	Alice Dona	06.1978	31[4]	-	-	[written by Claude Lemesle - Alice Dona ]
Je suis femme et musique/L’aventure	Alice Dona	06.1979	63[5]	-	Pathé 2 C 008-62583	[written by Claude Lemesle - Alice Dona]
C'est La Machine A Aimer	Alice Dona	09.1979	63[3]	-	Pathé	[written by Claude Lemesle - Alice Dona]
De La Tendresse	Alice Dona	10.1979	43[7]	-	Pathé	-
Laissez passer la chanson/Ma solitude	Alice Dona	02.1983	84[8]	-	Arabella 102 838	[written by Claude Lemesle - Alice Dona]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	US	Wytwórnia [Fra]	Komentarz
Du Ventre Plat Au Ventre Rond	Alice Dona	07.1978	40[4]	-	Pathé-Marconi / EMI 2C068 60742	-
De La Tendresse	Alice Dona	10.1979	6[8]	-	Pathé-Marconi / EMI 2C070-63 027	-
Mes Petites Madeleines	Alice Dona	01.2013	114[7]	-	Smart 88765439972	-
L'essentiel	Alice Dona	10.2014	115[2]	-	-	-

Kris Kristofferson

Kris Kristofferson (ur. 22.06.1936 r. w Bronsville w stanie Teksas, USA), kluczowa postać "Nowego Nashville" lat 70-tych, swoją karierę wokalną rozpoczął w Europie. Studiując na uniwersytecie w Oksfordzie w 1958 r jako Kris Carson związał się na krótko z impresariem Larrym Parnesem, a przez pięć lat śpiewał i grał w amerykańskich bazach wojskowych w Niemczech. W 1965 r. opuścił armię USA w stopniu kapitana i poświęcił się całkowicie pisaniu piosenek.

Pracował jako sprzątacz w studiach CBS w Nashville, dopóki Jerry Lee Lewis jako pierwszy nie nagrał jednej z jego piosenek, "Once More With Feeling". Niebawem głównym wykonawcą piosenek Kristoffersona został Johnny Cash i to on w 1969 r. przekonał Rogera Millera, by nagrał "Me And Bobby McGee" (jej współautorem był Fred Foster). Ze swoim charakterystycznym wstępem: Spłukany do cna w Baton Rouge, czekam tu na pociąg/Życie blade jest, wytarte jak me dżinsy, ta nastrojowa, bluesowa piosenka stała się wielkim przebojem country, a w melodramatycznym wykonaniu Janis Joplin i The Grateful Dead zyskała status rockowego standardu.

Innym klasykiem wśród wczesnych utworów autorstwa Kristoffersona był "Sunday Morning Coming Down" nagrany przez Casha. W 1970 r. Kristofferson wystąpił na festiwalu pop na Isle of Wight. W tym samym czasie Sammi Smith trafiła na listy przebojów wraz z namiętnym utworem jego autorstwa, "Help Me Make It Through The Night", który zaśpiewany później przez Gladys Knight dotarł także do miłośników pop i rhythm'n'bluesa. Knight była także jednym z wielu wykonawców, którzy nagrali pełną czułości balladę "For The Good Times", wielki przebój country, po raz pierwszy zarejestrowany przez Raya Price'a.

W 1979 r. inna kompozycja Kristoffersona - "One Day At A Time" w wykonaniu Leny Martell - trafiła na pierwsze miejsce brytyjskiej listy przebojów. Serię przebojów we własnym wykonaniu artysta zapoczątkował piosenkami "Loving Her Was Easier (Than Anything I'll Ever Do Again)" i "Why Me", którą to balladę często śpiewał w czasie swoich koncertów Elvis Presley. W 1973 r. Kristofferson ożenił się z Ritą Coolidge. Wspólnie nagrali trzy albumy, ale sześć lat później rozwiedli się.

Kristofferson zadebiutował w filmie "Cisco Pike" w 1971 r. i wystąpił obok Boba Dylana w słynnym "Pat Garrett And Billy The Kid". Prawdziwą gwiazdą został jednak po występie u boku Barbry Streisand w nakręconym w 1976 r. remake'u filmu z 1937 r. - "Narodziny gwiazdy". Przez następne kilka lat Kris koncentrował się na karierze filmowej (wystąpił w kilkunastu obrazach), ale powrócił do muzyki country wraz z nagraniem albumu The Winning Hand, na którym znalazły się piosenki śpiewane w duecie z Brendą Lee, Dolly Parton i Williem Nelsonem. Nagrany we współpracy z Nelsonem, Cashem i Waylonem Jenningsem album Highwaymen w 1985 r. wszedł na pierwsze miejsce listy przebojów muzyki country. Czterej muzycy jako Highwaymen wyruszyli potem na serię koncertów, a w 1991 r. wydali drugi wspólny album.

Biorący udział w różnych, często radykalnych kampaniach, Kristofferson wystąpił w telewizyjnym dramacie "America", opowiadającym o katastrofie nuklearnej, a na albumie Third World Warrior umieścił wiele ostrych politycznych komentarzy. W 1992 r. artysta podjął się podwójnej roli konferansjera i wykonawcy w czasie koncertu zorganizowanego dla uczczenia trzydziestolecia działalności artystycznej Boba Dylana. Nieoczekiwanie przyszło mu także spełnić rolę czułego ramienia dla Sinead 0'Connor, która zalała się łzami, wygwizdana przez publiczność. W następnym roku wyruszył na tournee ze swoimi przyjaciółmi z The Highwaymen. Na początku 1995 r. w ostatniej chwili odwołał swój występ w Polsce.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Lovin' Her Was Easier (Than Anything I'll Ever Do Again)/Epitaph [Black and blue]	Kris Kristofferson	08.1971	-	26[13]	Monument 8525	[written by Kris Kristofferson][produced by Fred Foster]
Josie/Border Lord	Kris Kristofferson	03.1972	-	63[8]	Monument 8536	[written by Kris Kristofferson][produced by Fred Foster][70[2].Country Chart]
Jesus Was a Capricorn/Enough for you	Kris Kristofferson	12.1972	-	91[3]	Monument 8558	[written by Kris Kristofferson][produced by Fred Foster]
Why Me/Help me	Kris Kristofferson	04.1973	-	16[38]	Monument 8571	[gold-US][written by Kris Kristofferson][produced by Fred Foster][1[1][14].Country Chart]
A Song I'd Like to Sing/From the bottle to the bottom	Kris Kristofferson & Rita Coolidge	11.1973	-	49[10]	A&M; 1475	[written by Kris Kristofferson][produced by David Anderle][92[5].Country Chart]
Loving Arms/I'm down [But I keep falling]	Kris Kristofferson & Rita Coolidge	03.1974	-	86[5]	A&M; 1498	[written by Jarns][produced by David Anderle][98[2].Country Chart]
Rain/What'cha Gonna Do	Kris Kristofferson & Rita Coolidge	01.1975	-	-	Monument 8630	[written by Larry Gatlin][produced by Fred Foster][87[4].Country Chart]
Watch Closely Now/Crippled crow	Kris Kristofferson with Barbra Streisand	05.1977	-	52[6]	Columbia 10 525	[written by P. Williams, K. Ascher][produced by Barbra Streisand, Phil Ramone][piosenka z filmu "A star is born"]
Nobody Loves Anybody Anymore/Maybe You've Heard	Kris Kristofferson	05.1981	-	-	Monument 60507	[written by K. Kristofferson, B. Swan][produced by Norbert Putnam][68[7].Country Chart]
How Do You Feel About Foolin' Around/Eye Of The Storm	Willie Nelson & Kris Kristofferson	12.1984	-	-	Columbia 04652	[written by K. Kristofferson, M. Utley, S. Bruton][produced by Booker T. Jones][46[11].Country Chart]
They Killed Him/Anthem '84	Kris Kristofferson	03.1987	-	-	Mercury 888 345	[written by K. Kristofferson][produced by Chips Moman][67[6].Country Chart]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Silver Tongued Devil and I	Kris Kristofferson	07.1971	-	21[28]	Monument 30 679	[gold-US][produced by Fred Foster][4.Country Chart]
Me and Bobby McGee	Kris Kristofferson	09.1971	-	43[22]	Monument 30 817	[gold-US][produced by Fred Foster][10.Country Chart]
Border Lord	Kris Kristofferson	03.1972	-	41[16]	Monument 31 302	[produced by Fred Foster][6.Country Chart]
Jesus Was a Capricorn	Kris Kristofferson	11.1972	-	31[54]	Monument 31 909	[gold-US][produced by Fred Foster][1.Country Chart]
Full Moon	Kris Kristofferson with Rita Coolidge	09.1973	-	26[33]	A&M; 4403	[gold-US][produced by David Anderle][1.Country Chart]
Spooky Lady's Sideshow	Kris Kristofferson	05.1974	-	78[14]	Monument 32 914	[produced by David Anderle][11.Country Chart]
Breakaway	Kris Kristofferson with Rita Coolidge	12.1974	-	103[12]	Monument 33 278	[produced by Fred Foster][19.Country Chart]
Who's to Bless and Who's to Blame	Kris Kristofferson	11.1975	-	105[11]	Monument 33 379	[produced by David Anderle][23.Country Chart]
Surreal Thing	Kris Kristofferson	07.1976	-	180[2]	Monument 34 254	[produced by David Anderle][17.Country Chart]
Songs of Kristofferson	Kris Kristofferson	05.1977	-	45[18]	Monument 34 687	[gold-US][produced by Fred Foster, David Anderle][8.Country Chart]
Easter Island	Kris Kristofferson	02.1978	-	86[7]	Monument 35 310	[produced by David Anderle][21.Country Chart]
Natural Act	Kris Kristofferson with Rita Coolidge	12.1978	35[4]	106[9]	A&M; 4690	[produced by David Anderle][24.Country Chart]
The Winning Hand	Kris Kristofferson,Dolly Parton, Willie Nelson and Brenda Lee	12.1982	-	109[14]	Monument 38 389	[produced by Fred Foster][4.Country Chart]
Music from Songwriter	Kris Kristofferson with Willie Nelson	10.1984	-	152[5]	Columbia 39 531	[produced by Booker T. Jones][21.Country Chart]
Highwayman	Kris Kristofferson,Johnny Cash,Waylon Jennings,Willie Nelson	06.1985	-	92[35]	Columbia 40 056	[platinum-US]
Highwayman 2	Kris Kristofferson,Johnny Cash,Waylon Jennings,Willie Nelson	03.1990	-	79[13]	Columbia 45 240	-
This Old Road	Kris Kristofferson	03.2006	-	172[1]	New West 6088	[produced by Don Was]
Closer to the Bone	Kris Kristofferson	10.2009	-	167[1]	New West 6172	[produced by Don Was]

Starry Eyed And Laughing

Obiecująca grupa brytyjska założona w maju 1973 r. jako duet w składzie: Tony Poole (ur. 28.07.1952 r. w Northampton, Anglia; śpiew, gitara 12-strunowa) i Ross McGeeney (ur. 22.12.1950 r. w Northampton; śpiew, gitara prowadząca).

Nazwę zaczerpnęli z tekstu "Chimes Of Freedom" Boba Dylana, zaś brzmienie pozostawało początkowo pod wpływem wokalnych i instrumentalnych (dwugryfowa gitara Rickenbecker) poszukiwań Rogera McGuinna z zespołu The Byrds. Po krótkiej współpracy z basistą Steve'em Hallem i perkusistą Nickiem Brownem, założyciele dokooptowali w ich miejsce Iaina Whitmore'a (ur. 5.10.1953 r. w Shoreham w hrabstwie Sussex) i Mike'a Wackforda (ur. 6.02.1953 r. w Worthing w hrabstwie Sussex).

Podpisawszy w kwietniu 1974 r. kontrakt z wytwórnią CBS, zadebiutowali albumem, na którym dominowały kompozycje Poole'a i McGeeneya, uznanym jednogłośnie za "uderzająco byrdsowski". Kolejny longplay Thought Talk, ukazał się w październiku 1975 r. po trwającej rok trasie koncertowej. Wprawdzie tytuł płyty zaczerpnięto z tematu The Byrds "I See You", jednak zawartość była tym razem bardziej samodzielna. Poole zabłysnął jako kompozytor w utworze "One Foot In The Boat", a Whitmore dał się poznać jako ciekawy autor tekstów w bogato zorkiestrowanym temacie "Fools Gold".

Jesienią 1975 r. grupa odbyła promocyjne tournee po USA. po czym doszło do niespodziewanych konfliktów. McGeeneya zastąpił na krótko Roger Kelly. Wiosną 1976 r. odszedł Whitmore. McGeeney pojawił się gościnnie u boku Kelly'ego na pożegnalnym koncercie w programie telewizji niemieckiej "Rock-palast", zaś Poole skróciwszy nazwę do Starry Eyed, nagrał kilka typowo komercyjnych singli wyprodukowanych przez duet Flo And Eddie. Wszystko to miało niewiele wspólnego z pokładanymi w zespole nadziejami i wkrótce historia Starry Eyed dobiegła końca.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Money is no friend of mine/See your face	Starry Eyed and Laughing	10.1974	-	-	CBS CBS 2686	[written by Tony Poole][produced by Dan Loggins]
Nobody home/Closer to you now	Starry Eyed and Laughing	02.1975	-	-	CBS CBS 3036	[written by Tony Poole][produced by Dan Loggins]
Good love/Down the street	Starry Eyed and Laughing	08.1975	-	-	CBS CBS 3455	[written by Starry Eyed And Laughing][produced by Dan Loggins]
Song on the road/Don' t give me a hard time	Starry Eyed and Laughing	09.1976	-	-	CBS CBS 4577	[written by Tony Poole][produced by Flo And Eddie]
Saturday/Believe	Starry Eyed and Laughing	12.1976	-	-	CBS CBS 4805	[written by Tony Poole][produced by Flo And Eddie]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Starry Eyed And Laughing	Starry Eyed And Laughing	10.1974	-	-	CBS CBS 80 450	[produced by Dan Loggins]
Thought talk	Starry Eyed And Laughing	09.1975	-	-	CBS CBS 80 907	[produced by Dan Loggins]

Ringo Starr

Właśc. Richard Starkey. ur. 7.07.1940 r. w liverpoolskiej dzielnicy Dingle. Reputację na rodzącej się scenie muzycznej Merseybeat zdobywał jako perkusista formacji Rory Storm And The Hurricanes.

Wkrótce potem poznał członków zespołu The Beatles, szybko się z nimi zaprzyjaźnił i po zwolnieniu w 1962 r. Pete'a Besta, zajął w legendarnej grupie miejsce perkusisty. Prosty styl gry Ringa (imię to zyskał dzięki zamiłowaniu do noszenia wielu pierścieni - "rings") stanowił doskonałe tło dla melodycznych popisów jego partnerów. Mimo że od strony muzycznej zdecydowanie pozostawał w cieniu, poczucie humoru i bezpretensjonalność nie pozwoliły mu wtopić się w tło, a każdy z albumów "Wielkiej Czwórki" obowiązkowo prezentował jeden utwór z Ringiem w roli wokalisty.

Do najlepszych z nich należy bez wątpienia bestsellerowy singel z 1966 r. "Yellow Submarine". Sukcesy aktorskie odniesione w filmach "A Hard Day's Night" i "Help!" skłoniły go do kontynuowania kariery na tym polu, czego efektem były komediowe role w filmach "Candy" i "The Magie Christian".

Solową karierę nagraniową rozpoczął jeszcze przed rozpadem Beatlesów albumem Sentimental Journey, na którym zaprezentował zbiór standardów, oraz utrzymanym w stylu country Beaucoups Of Blues zarejestrowanym w Nashville. Obawy, że jego kariera po rozstaniu z Beatlesami szybko dobiegnie końca, okazały się pozbawione podstaw. Debiutancki singel Starra, "It Don't Come Easy" (napisany wspólnie z George'em Harrisonem) wszedł na szczyt amerykańskiej listy przebojów, a sprzedano go w liczbie ponad miliona egzemplarzy.

Spod pióra tej dwójki wyszły jeszcze kompozycje "Back Off Boogaloo" (2. miejsce na listach w Wielkiej Brytanii) i "Photograph". Na albumie Ringo zamieszczono m.in. utwory autorstwa byłych kolegów z zespołu, ale żadnego z nagrań nie zarejestrowano wspólnie. Uzupełniony oryginalnymi kompozycjami i klasykami rock'n'rolla album zdobył wkrótce status "platynowej płyty" i miano jednej z najlepszych płyt solowych nagranych przez byłych Beatlesów.

W 1974 r. na szczyt amerykańskiej listy przebojów weszła kompozycja "You're Sixteen", lecz pomimo dalszych sukcesów odnoszonych przez utwory "Oh My My", "Snookeroo" (autorstwa Eltona Johna i Berniego Taupina) i "Only You" kariera Ringa straciła wiele ze swego początkowego rozpędu. Po wysoko ocenionej roli w filmie "That'll Be The Day" (w 1973 r.) zagrał w słabej komedii "Caveman".

Albumy Ringo The 4th i Bad Boy wskazywały wyraźnie, że artysta znalazł się na muzycznym rozdrożu. Zarejestrowany w 1983 r. album Old Wave został odrzucony zarówno przez brytyjskie jak i amerykańskie wytwórnie i w konsekwencji w ogóle nie ukazał się na rynku. W tym okresie Ringo borykał się również z poważnymi problemami zdrowotnymi potęgowanymi przez pogłębiający się alkoholizm. Udało mu się jednak dotrzeć do zupełnie nowej publiczności, gdy wystąpił w roli narratora nagrodzonego telewizyjnego serialu dla dzieci "Thomas The Tank Engine". Swój powrót do aktywnego życia artystycznego zaznaczył gościnnym udziałem w koncercie zorganizowanym na cześć Carla Perkinsa.

Jednak prace nad nagrywanym w 1987 r. pod kierunkiem amerykańskiego producenta Chipsa Momana albumem zostały przerwane z powodu alkoholowych ekscesów wokalisty. Stały się one bezpośrednią przyczyną poddania się szeroko nagłośnionej kuracji odwykowej, w której towarzyszyła mu żona, aktorka Barbara Bach. Kuracja okazała się na tyle skuteczna, że Ringo mógł już niebawem wznowić działalność muzyczną z All-Starr Band. W 1989 r. w czasie bardzo udanego amerykańskiego tournee towarzyszyli mu Levon Helm, Billy Preston, Joe Walsh i Dr. John, a efekty ich współpracy zarejestrowano na albumie i taśmie wideo.

Liczne grono gwiazd, które zgodziły się wziąć udział w jego powrocie na scenę świadczy o tym, jak wielkim szacunkiem i uznaniem Ringo nadal cieszy się w muzycznym światku. On sam sięgnął nowych wyżyn w 1992 r. rejestrując nowy album i odbywając serię promocyjnych koncertów. Pobyt na wyżynach przedłużył się gdy w 1995 r. na rynku ukazał się... nowy singel Beatlesów "Free As A Bird" oraz album Anthology Vol. I.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK/US]	Komentarz
Beaucoups of blues/Coochy-Coochy	Ringo Starr	11.1970	-	87[5]	-/Apple 2969	[written by Buzz Rabin][produced by Pete Drake]
It don' t come easy/Early 1970	Ringo Starr	05.1971	4[11]	4[12]	Parlophone R 5898/Apple 1831	[gold-US][written by Ringo Starr][produced by George Harrison]
Back of Boogaloo/Blindman	Ringo Starr	04.1972	2[10]	9[10]	Parlophone R 5944/Apple 1849	[written by Ringo Starr][produced by George Harrison]
Photograph/Down and out	Ringo Starr	10.1973	8[13]	1[1][16]	Parlophone R 5992/Apple 1865	[gold-US][written by Ringo Starr/George Harrison][produced by Richard Perry]
You' re sixteen/Devil woman	Ringo Starr	12.1973	4[10]	1[1][15]	Parlophone R 5995/-	[gold-US][silver-UK][written by Dick Sherman/Bob Sherman][produced by Snuff Garrett][original by Johnny Burnette-1961r]
Oh my my/Step lightly	Ringo Starr	03.1974	-	5[14]	-/Apple 1872	[written by Ringo Starr,Vini Poncia][produced by Richard Perry]
Only you/Call me	Ringo Starr	11.1974	28[11]	6[13]	Apple R 6000/Apple 1876	[written by Buck Ram, Andy Rand][produced by Richard Perry]
No no song/Snookeroo	Ringo Starr	02.1975	-	3[13]	-/Apple 1880	[written by Hoyt Axton/David Jackson][produced by Richard Perry]
It' s all down to goodnight Vienna/Oo-wee	Ringo Starr	06.1975	-	31[7]	-/Apple 1882	[written by John Lennon][produced by Richard Perry]
A dose of rock'n'roll/Cryin'	Ringo Starr	10.1976	-	26[9]	-/Atlantic 3361	[written by Carl Grossman][produced by Arif Mardin]
Hey baby/Lady Gaye	Ringo Starr	01.1977	-	74[3]	Polydor 2001699/Atlantic 3371	[written by Margret Cobb, Bruce Channel][produced by Arif Mardin]
Wrack my brain/Drumming is my madness	Ringo Starr	11.1981	-	38[11]	-/Boardwalk 130	[written by George Harrison][produced by George Harrison]
Weight of the World/After All These Years	Ringo Starr	06.1992	74[1]	-	Private Music 115392/-	[written by Brian O'Doherty, Fred Velez][produced by Don Was]
Liverpool 8/For Love	Ringo Starr	01.2008	99[1]	-	Capitol CDLIV 8/-	[written by Richard Starkey, Dave Stewart][produced by Dave Stewart, Ringo Starr]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Sentimental journey	Ringo Starr	05.1970	7[6]	22[14]	Apple 3365	[produced by George Martin]
Beaucoups of blues	Ringo Starr	10.1970	-	65[15]	Apple 3368	[produced by Pete Drake]
Ringo	Ringo Starr	11.1973	7[20]	2[37]	Apple 3413	[platinium-US][gold-UK][produced by Richard Perry]
Goodnight Vienna	Ringo Starr	11.1974	30[2]	8[25]	Apple 3417	[gold-US][silver-UK][produced by Richard Perry]
Blast from your past	Ringo Starr	12.1975	-	30[11]	Apple 3422	[produced by Richard Perry, George Harrison, Pete Drake, Ringo Starr]
Ringo' s rotogravure	Ringo Starr	10.1976	-	28[9]	Atlantic 18 193	[produced by Arif Mardin]
Ringo The 4th	Ringo Starr	10.1977	-	162[6]	Atlantic 19 108	[produced by Arif Mardin]
Bad boy	Ringo Starr	05.1978	-	129[6]	Portrait 35 378	[produced by Vini Poncia]
Stop and smell the roses	Ringo Starr	11.1981	-	98[12]	Boardwalk 32 246	[produced by Paul McCartney, George Harrison ,Harry Nilsson, Ronnie Wood, Stephen Stills ,Ringo Starr]
Vertical man	Ringo Starr	07.1998	85[1]	61[4]	Mercury 558598	[produced by Mark Hudson, Ringo Starr]
Ringo rama	Ringo Starr	.2003	-	113[2]	Koch 8429	[produced by Mark Hudson, Ringo Starr]
Photograph - The Very Best Of Ringo Starr	Ringo Starr	09.2007	26[3]	-	Capitol 3938272 [UK]	[produced by Richard Perry]
Liverpool 8	Ringo Starr	01.2008	91[1]	94[2]	Capitol 5173882 [UK]	[produced by Ringo Starr, Mark Hudson, Dave Stewart]
Y Not	Ringo Starr	01.2010	-	58[2]	Hip-O 0013792	[produced by Ringo Starr, Bruce Sugar]
Ringo 2012	Ringo Starr	02.2012	181[1]	80[2]	Hip-O 0016415	[produced by Ringo Starr, Bruce Sugar]
Postcards from Paradise	Ringo Starr	04.2015	157[1]	99[1]	UMe 022822	[produced by Ringo Starr]
Give More Love	Ringo Starr	10.2017	105[1]	128[1]	UMe 027120	[produced by Ringo Starr]
What's My Name	Ringo Starr	11.2019	99[1]	127[1]	UMC 824373 [UK]	[produced by Ringo Starr]