Laibach

Laibach to, obok The Young Gods i Swans, zespół, który w Polsce na przełomie lat 80/90 cieszył się kultową popularnością w środowiskach ludzi słuchającej niezależnej muzyki. Powstał w 1980 roku w słoweńskiej miejscowości Trbovlje (ówczesna Jugosławia). Jej pierwszy multimedialny projekt - "Red Districts (Rdeci revirji)" był odzewem na wydarzenia polityczne jakie miały miejsce w rządzonej przez komunistycznego przywódcę Titę Jugosławii (strajk górników w miejscowej kopalni). Publiczne przedstawienie tego projektu nie odbyło się ze względu na zakaz władz. 23 czerwca 1983 roku Laibach po raz pierwszy pokazał się w jugosłowiańskiej telewizji. W programie "TV Tednik" odbył się wywiad z zespołem. Wywiad wywołał liczne, ostre reakcje i w rezultacie grupie zabroniono publicznych występów oraz używania nazwy Laibach (oczywiście na terenie Jugosławii).

W tym samym roku zespołowi udało się jednak wyruszyć na trasę po całej Europie ("Occupied Europe Tour"). Muzycy zawitali również do Polski. Jednym z bardziej wstrząsających epizodów w historii Laibacha jest popełnienie w 1982 roku przez jednego z członków grupy samobójstwa (powiesił się na strychu w wiejskiej oborze). Być może to wydarzenie a także przygnębiająca sytuacja polityczna w komunistycznej Jugosławii miały wpływ na pierwsze nagrania Laibacha.

Pierwsza płyta wydana została w 1985 roku pod nazwą "Rekapitulacja 1980-1984" i jest to zapis pierwszych lat twórczości. Płyta ma charakter nieco niespójny i ekserymentalny. Właściwym debiutem Słoweńców jest wydana w 1986 roku płyta "Nova Akropola" (ukazuje się ona nakładem brytyjskiej firmy Cherry Red). Ciężkie, depresyjne brzmienie płyty oraz śpiewane po słoweńsku teksty robiły na słuchaczu duże wrażenie. Płyta jest już dzisiaj pozycją klasyczną i chyba najmniej zestarzała się spośród wszystkich wczesnych pozycji Laibacha. Następna pozycja w dyskografii Słoweńców ukazała się już w 1987 roku nakładem brytyjskiej wytwórni Mute. Wydawnictwo to zatytułowane zostało "Opus Dei" i przynosiło oprócz oryginalnego repertuaru również covery Queen ("One Vision") oraz Opus ("Life is Life"). Covery te zapowiadały to co miało dziać się na następnych płytach Laibacha. Płyta "Opus Dei" różniła się od poprzednich pozycji w dorobku Słoweńców. Motoryczny beat oraz wykrzykiwane po niemiecku teksty przywoływały trochę niecodzienne skojarzenia... Jeśli ktoś jest fanem Rammsteina i myśli, że kapela niemiecka odkryła jakieś nowe brzmienie, niech sięgnie po nagrania Słoweńców z tego okresu. Może spotkać go niespodzianka.

Po nagraniu płyty "Opus Dei" Laibach niepodziewanie wydał mini album z 6 wersjami starego kawałka Rolling Stones pt "Sympathy for the Devil". Bynajmniej w niczym nie przypominały one oryginałów :-). Kto lubi Rammsteian temu dalej będzie się podobało to co robili muzycy słoweńscy. Po przerobieniu RS panowie z Laibacha wzięli się za The Beatles i w 1988 roku ukazuje się dokładna kopia płyty czwórki z Liverpoolu "Let it Be". No może "dokładna kopia" to za dużo powiedziane. Na płycie znajdują się po prostu te same tytuły utworów , bo w niczym nie przypominają one oryginałów (no może poza "Across the Universe"). W każdym razie fani Rammsteina powinni być nadal zadowoleni ;). Następnie muzycy nagrywają muzykę do spektaklu Macbeth (pierwsza jej prezentacja odbyła sie w teatrze "Deutsches Schauspielhaus", Hamburg, 1987/88, rezyseria - Wilfried Minks) W między czasie Laibach stał się klasykiem i na zespół pochodzący ze wschodniej Europy zaczęło powoływać się wielu wykonawców jako na swoją inspirację. Mniej więcej w tym czasie Słoweńcy, których twórczość od samego początku była kontrowersyjna i buntownicza stworzyli projekt "słoweńskiego państwa kulturalnego"(Neue Slovenische Kunst - NSK) oraz wytwórnie płytową o tej samej nazwie (NSK) w Lubljanie. Muzykom czyniono z tego powodu zarzuty o wspieranie "faszyzmu" i podejrzewano ich o takie sympatie. Ale chyba należy te opinie pozostawić bez komentarza.

W nowej rzeczywistości (po upadku komunizmu i państwa jugosłowiańskiego) muzykom nie było łatwo się odnaleźć. Na początku lat 90-tych coraz większą popularność zaczęły zdobywać takie gatunki jak rave, house czy techno a także z drugiej strony grunge. W 1992 roku ukazuje się płyta "Kapital", która jest uważana przez wielu starych fanów za ostatnią dobrą płytę Słoweńcow. Następna pozycja "NATO" (1994) jest już całkowicie nieudana. Płyta zawiera cover "The Final Countdown" (szwedzkiej soft rockowej grupy Europe) i w całości jest próbą nawiązania do stylistyki techno (?). Zresztą próba zupełnie nieudaną.

W 1996r ukazuje się płyta "Jesus Christ Supesrtar" utrzymana z kolei w konwencji rockowo-metalowej. W sumie płyta jest chyba lepsza od poprzedniej jednak w porównaniu z wcześniejszymi dokonaniami nie warto nawet wspominać o niej. Legenda Laibacha jest jednak nadal żywa a twórczość z lat 80. to klasyka.


W 2003 roku zespół wydał album „WAT” (We Are Time), na którym znalazł się również utwór „Tanz mit Laibach” zainspirowany twórczością niemieckiej grupy DAF. Współautorem tekstów był Peter Mlakar a muzykę współtworzyli Iztok Turk i DJ-e Umek, Bizzy i Dojaja.

W 2004 roku grupa wydała dwupłytowy album z remiksami najpopularniejszych, najbardziej "hymnowych" utworów zespołu oraz jeden nowy utwór - cover „Mama Leone” Bino. Wydawnictwo zawiera również 40. stronicową biografię zespołu autorstwa Alexeia Monroe.

W 2006 roku Laibach wydał album „Volk” z utworami inspirowanymi hymnami państwowymi oraz hymnem fikcyjnego państwa NSK „Das Lied der Deutschen”- napisanym w 1797 roku i wykonywanym w okresie Republiki Weimarskiej. Tytuł płyty opiera się na grze słów - słowo Volk w języku niemieckim oznacza 'lud', natomiast w języku słoweńskim znaczy 'wilk' (przewrotnym pomysłem było umieszczenie na okładce płyty obrazka przedstawiającego owce).

1 czerwca 2006 roku zespół wykonał własną interpretację „Die Kunst der Fuge” Bacha na koncercie w rodzinnym mieście kompozytora w Lipsku podczas dorocznego festiwalu Bachfest. Interpretacja Laibacha została wydana na płycie „Laibachkunstderfuge” w 2008 roku.

18 kwietnia 2009 roku zespół wystąpił ponownie ze słoweńską orkiestrą symfoniczną pod batutą Izidora Leitingera w Lublanie, interpretując fragmenty utworów Wagnera takich jak Tannhäuser, Zygfryd i Walkiria. Koncert zatytułowany był „Volkswagner”.

W 2012 roku zespół wraz z Benem Watkinsem z Juno Reactor skomponował muzykę do filmu Timo Vuorensoli Iron Sky.


14 kwietnia 2012 roku Laibach wystąpił w Tate Gallery w Londynie z koncertem pod tytułem „Monumental Retro-Avant-Garde”. Jesienią 2012 roku Laibach koncertował w kopalni Velenje- koncert zatytułowany był „Kohle ist Brot” (pol. Węgiel jest chlebem) i był częścią programu artystycznego Mariboru z okazji pełnienia funkcji europejskiej stolicy kultury w roku 2012.

W listopadzie 2012 roku teatr Schauspielhaus w Düsseldorfie wystawił inscenizację sztuki Lwa Tołstoja „Die Macht der Finsternis” (pol. Ciemna potęga) w reżyserii Sebastiana Baumgartena, do której muzykę stworzył Laibach.

W marcu 2014 roku zespół wydał album „Spectre”. W tekstach poruszana jest tematyka kapitalizmu, ucisku i inwigilacji obywateli poprzez polityków i władze. Zespół czerpał inspiracje z działalności ruchu Occupy Wall Street i demaskatorów takich jak Edward Snowden, Bradley Manning i Julian Assange. Zespół powołał do życia symboliczną partię Spectre-Party, by zainicjować zmiany społeczne. Książeczka partyjna oraz teksty pieśni partyjnych zostały dołączone do limitowanej wersji CD albumu Spectre.

W lipcu 2014 roku Laibach wydał płytę o powstaniu warszawskim, na której znalazły się trzy utwory: „Warszawskie dzieci”, „Zog nit keyn mol” i „Mach dir nichts daraus”. Projekt zrealizowano na zlecenie Narodowego Centrum Kultury i sfinansowano ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego z okazji obchodów 70. rocznicy powstania warszawskiego.

W sierpniu 2015 roku Laibach, jako pierwsza profesjonalna zagraniczna grupa muzyczna, dał koncert w stolicy Korei Północnej Pjongjangu w ramach obchodów 70. rocznicy wyzwolenia Półwyspu Koreańskiego spod okupacji Japonii. Występ utrzymany był w konwencji północnokoreańskiej propagandy – na ekranie wyświetlano plakaty propagandowe a zespół zagrał m.in. utwory z musicalu „Dźwięki muzyki” z 1965 roku - jednego z nielicznych filmów „zachodnich” dopuszczonych do dystrybucji w Korei Północnej oraz przeróbkę tradycyjnej pieśni koreańskiej „Arirang”].

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Panorama / Decree	Laibach	.1985	-	-	East West 12 EWS 3	-
Die Liebe / Die größte Kraft	Laibach	11.1985	-	-	Cherry Red Cherry 91	-
Geburt einer Nation/Leben heißt Leben (Live Is Life)	Laibach	03.1987	-	-	Mute 12 MUTE 60	-
Life Is Life/Germania	Laibach	06.1987	-	-	Mute MUTE 62	-
Sympathy for the Devil	Laibach	.1988	-	-	Mute CD MUTE 80	[written by M.Jagger, K. Richards]
Across the Universe / Maggie Mae	Laibach	11.1988	-	-	Mute MUTE 91	[written by Lennon/McCartney]
Wirtschaft Ist Tot	Laibach	04.1992	-	-	Mute MUTE 116	[written by Laibach][produced by Laibach]
Final Countdown	Laibach	09.1994	-	-	Mute MUTE 117	-
In The Army Now / War	Laibach	05.1995	-	-	Mute MUTE 170	[written by Boland / Boland][produced by Laibach]
Jesus Christ Superstar / God Is God	Laibach	.1996	-	-	Mute MUTE 197	[written by T.Rice/A.Lloyd Webber ]
Tanz Mit Laibach	Laibach	08.2003	-	-	Mute MUTE 241	[written by Turk , Laibach , Umek]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Nova Akropola	Laibach	02.1986	-	-	Cherry Red BRED 67	[produced by Jurij Toni , Ken Thomas , Laibach , Rico Conning]
The Occupied Europe Tour 1985	Laibach	04.1986	-	-	Side Effects SER 08	-
Opus Dei	Laibach	03.1987	-	-	Mute Records Ltd. STUMM 44	[produced by Rico Conning]
Let It Be	Laibach	10.1988	-	-	Mute Records Ltd. STUMM 58	-
Macbeth	Laibach	01.1990	-	-	Mute Records Ltd. STUMM 70	[produced by Iztok Turk , Janez Križaj , Laibach]
Sympathy For The Devil	Laibach	03.1990	-	-	Mute Records Ltd. MUTE 80	-
Kapital	Laibach	04.1992	-	-	Mute Records Ltd. STUMM 82	-
NATO	Laibach	10.1994	-	-	Mute Records Ltd. STUMM 121	[produced by Laibach]
Jesus Christ Superstars	Laibach	10.1996	-	-	Mute Records Ltd. STUMM 136	-
WAT	Laibach	09.2003	-	-	Mute Records Ltd. STUMM 223	[produced by Iztok Turk , Laibach]

Lady Sovereign

Lady Sovereign, właśc. Louise Amanda Harman (ur. 19 grudnia 1985r w Wembley) - angielska MC.
Jej matką jest Lynette Parsons, a ojcem Aden Harman. Ma również dwójkę rodzeństwa - starszą siostrę Chloe i młodszego brata Richie'go.
W dzieciństwie trenowała piłkę nożną, jednak poważna kontuzja w szkole średniej pozbawiła ją możliwości dalszego grania. W wieku czternastu lat zaczęła pisać rapowe utwory i umieszczała je w Internecie, na forum fanów brytyjskiej grupy So Solid Crew. Dzięki temu poznała DJ-a Frampstera, z którym wkrótce zaczęła współpracować. Dwa lata później wyrzucono ją ze szkoły. Wzięła udział w serialu opowiadającym o młodych MC, dzięki czemu zainteresował się nią londyński producent Medasyn. Jej debiutancki album Public Warning wydała hip-hopowa wytwórnia Def Jam Recordings.

Drugi album raperki, Jigsaw, został wydany w kwietniu 2009 przez wytwórnię Midget Records.

Na początku 2010 wzięła udział w siódmej z kolei brytyjskiej edycji reality show Celebrity Big Brother, w którym uczestniczą gwiazdy show-biznesu. Została wyeliminowana po dwóch tygodniach, w klasyfikacji ogólnej uplasowała się na dziesiątym miejscu. W trakcie programu wyznała, że ma za sobą związki lesbijskie. 



To moja ulubiona młoda MC - mówi o Lady Sovereign słynny producent Jay-Z. Młoda raperka zasłużyła na takie pochwały debiutancką płytą "Public Warning!".
Jeszcze niedawno udzielała wywiadów jedynie telefonicznie, bo każda wizyta w knajpie kończyła się prośbą o okazanie dowodu. Co prawda Lady Sov ukończyła niedawno 21 lat, ale wygląda na 16 i trudno się dziwić ostrożności właścicieli pubów. Zapewne jednak już wkrótce każdy barman zaproponuje jej kolejkę w zamian za autograf.

Debiutancki album artystki "Public Warning!" wyda bowiem hiphopowa wytwórnia Def Jam (m,in. Public Enemy, Beastie Boys a zachwalają go takie gwiazdy, jak Missy Elliott i Timbaland).
Co takiego ma w sobie wygadana Angielka? Filigranowa MC raczej nie nadaje i na sceniczną diwę. Woli piwo od szampana i nie imponują jej ekstrawaganckie ciuchy amerykańskich gwiazd. Ubiera się jak większość jej rówieśniczek z gorszych dzielnic wielkich miast - buty Adidasa, T-shirt, bluza z kapturem. Z mikrofonem w ręku ta niepozorna dziewczynka przemienia się jednak w wulkan energii. Sovereign przyznaje, że ma niewyparzony język. Właśnie z tego powodu wyrzucono ją ze szkoły.

Trudny charakter odziedziczyła pewnie po rodzicach, niegdyś zaangażowanych punkowcach. Gdyby nie szkolne kłopoty Louise (tak na nią wołają w domu) nie odkryłaby prawdziwego powołania. W czasie przymusowych wakacji sprzedawała pączki i myła szyby w biurowcach, jednak to właśnie wtedy poznała miejscowe składy hiphopowe i zaczęła rymować. Wkrótce okazało się że nie ma sobie równych. Minęło zaledwie kilka miesięcy od pierwszych prób i zaproponowano jej występy przed Basement Jaxx i D12. Kontrakt płytowy był tylko kwestią czasu. Jednak mało kto się spodziewał, że na punkcie małolaty mówiącej z londyńskim akcentem oszaleją Amerykanie. "Public Warning!" ukazuje się w Europie dwa miesiące po premierze za oceanem. To paradoks, bo gdyby album trafił do brytyjskich sklepów półtora roku temu Sovereign okrzyknięto by największą gwiazdą grime - wyspiarskiej fuzji hip-hopu i muzyki garage.

Kapryśne brytyjskie media znalazły jednak nową faworytkę. Lilly Allen jest weselsza, bardziej taktowna. Dlatego zamiast cieszyć się że Sov doceniły największe hiphopowe sławy, media narzekają na jej dresiarski styl. Na szczęście pełna tupetu Louise nie zamierza do nikogo się przymilać. Twardo walczy o swoje. I słusznie, bo "Public Warning!" to świetna płyta. Jej nie maniakalna nawijka sprawdza się zarówno w metrum ragga, na tle tanecznych beatów, jak i na surowych hiphopowych pokładach. Amerykańscy mentorzy wiedzieli, że nie zrobią z Sov kolejnej popowej lali i postawili na jej chuligańską wiarygodność, co okazało się strzałem w dziesiątkę.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Random	Lady Sovereign	03.2005	73[3]	-	Casual TLOUPE 015	[written by L. Harman & G. Olegavich][produced by Menta]
9 To 5	Lady Sovereign	08.2005	33[16]	-	Island CIDX 898	[written by L. Harman & G. Olegavich][produced by Medasyn]
Hoodie	Lady Sovereign	12.2005	44[8]	-	Island IS 914	[written by L. Harman & G. Olegavich][produced by Medasyn]
Nine2Five	Ordinary Boys vs Lady Sovereign	05.2006	6[8]	-	B-Unique/Polydor BUN 105	[written by Louise Harman, Gabriel Olegavich, Sam Preston, William J. Brown][produced by Medasyn]
Love Me Or Hate Me	Lady Sovereign	10.2006	26[8]	45[9]	Island 1722848	[written by Louise Harman,Lukasz Gottwald][produced by Dr. Luke]
So Human	Lady Sovereign	04.2009	38[4]	-	Midget MID 03CD	[written by Louise Harman, Lukasz Gottwald, Benjamin Levin, Gabriel Olegavich, Robert Smith][produced by Medasyn]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Public Warning	Lady Sovereign	10.2006	80	48	Island 1722877	[produced by Medasyn]

Strumbellas

Strumbellas to zespół rockowy z Kanady, którego muzyka została opisana jako alternatywne country , indie rock i gotycki folk.Założony w 2008 roku w Toronto , Ontario, zespół składa się z kompozytora Simona Warda na wokalu i gitarze, Davida Rittera na wokalu i klawiszach, Jona Hembrey'a na gitarze , Isabel Ritchie na skrzypcach, Darryla Jamesa na gitarze basowej i Jeremy Drury'ego na perkusji. Hembrey, James, Drury i Ward pochodzą z Lindsay w Ontario, a Ritter i Ritchie dołączyli po tym, jak Ward wysłał zaproszenie do dodatkowych muzyków do Craigslist .

EP-ka zatytułowana The Strumbellas została wydana w 2009 roku, zdobywając liczne pozytywne recenzje  i recenzje w wielu różnych mediach; określając ich jako zespół do oglądania. Ich wideo Mitcha Filliona z Southern Souls zwróciło uwagę wielu blogerów   i przyznało im stałą rezydencję w poniedziałek wieczorem w legendarnym   Cameron House w Toronto .

W 2010 roku zespół został zaproszony do grania w przełomowych miejscach, takich jak Yonge-Dundas Square , Horseshoe Tavern i Peterborough Folk Festival .  Ich pełny debiutancki album, My Father and the Hunter , został wydany niezależnie w 2012 roku i nagrany w Metalworks Studios w Mississauga, Ontario .  Został nominowany do nagrody Juno 2013 w kategorii Juno Award w kategorii Roots & Traditional Album of the Year - Group .

Zespół podpisał później kontrakt z Six Shooter Records , wydając swój drugi album, We Still Move on Dance Floors , w 2013 roku. Album został wyprodukowany przez Ryana Hadlocka . We Still Move on Dance Floors zdobyło nagrodę Juno 2014 w kategorii Juno Award dla kategorii Roots & Traditional Album of the Year - Group . Po wygraniu nagrody Juno, frontman Simon Ward wyraził swoje cierpienie po tym, gdy zdał sobie sprawę, że transmisja na żywo  zespołu została przerwana z powodu trudności technicznych. 

Trzeci album studyjny zespołu, Hope , został wydany 22 kwietnia 2016 r. Pierwszy singiel z tego albumu, Spirits, znalazł się na szczycie listy Billboard Alternative Songs w ostatnich dwóch tygodniach maja 2016 r., a także cieszył się znaczącą popularnością w radio kanadyjskim i wielu krajach europejskich.  21 kwietnia 2016 r. 
Zespół rozpoczął międzynarodową trasę koncertową latem 2016 roku, kontynuując w 2017 roku w Australii, Europie i Ameryce Północnej, w tym na festiwalach takich jak Bonnaroo i Governor's Ball. Piosenka zespołu „Spirits” zdobyła nagrodę Juno 2017 za singiel roku .

Czwarty album studyjny zespołu, Rattlesnake , został wydany 29 marca 2019 r. 3 kwietnia 2019 r. Zespół wykonał pierwszy singiel albumu, Salvation,w Late Night z Seth Meyers .


We wrześniu 2019 r. Partia Liberalna Kanady przyjęła piosenkę zespołu „One Hand Up”, która pierwotnie ukazała się na Rattlesnake, jako hymn kampanii   premiera Justina Trudeau . Umowa obejmowała zespół produkujący kolejną wersję piosenki w języku francuskim.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Spirits	Strumbellas	06.2016	-	109[16]	Glassnote	[gold-US][written by Jeremy Drury ,Jon Hembrey, Darryl James, Izzy Ritchie,David Ritter, Simon Ward][produced by Dave Schiffman]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Hope	Strumbellas	05.2016	-	98[1]	Glassnote 0198	[produced by Dave Schiffman]

Jennifer Nettles

Jennifer Nettles (ur . 12 września 1974 r. w Douglas , Georgia ) to amerykańska piosenkarka country . Zasłynęła jako połowa   duetu Sugarland .

Jennifer Nettles zaczęła śpiewać w wieku czterech lat. Jako nastolatka była w różnych zespołach, których repertuar obejmował  gospel po grunge. Po szkole rozpoczęła poważną karierę muzyczną i założyła duet Soul Miner's Daughter z Cory Jones . Wspólnie nagrały dwa albumy w drugiej połowie lat 90-tych, a także były reprezentowane na większych festiwalach, takich jak Lilith Fair .

Po rozpadzie szukała muzyków towarzyszących i działała w zespole Jennifer Nettles Band od 2000 do 2003 roku . Z własnymi nagraniami odnosiła również sukcesy w stacjach radiowych i została wyróżniona jako niezależna artystka roku .

W 2003 roku połączyła się z Kristen Hall i Kristian Bush i założyła zespół Sugarland . Po pierwszym albumie Hall opuściła zespół i z powodzeniem kontynuowali występ w duecie z Bushem. Przed drugim albumem nagrała duet Who Says You Can't Go Home z Jonem Bon Jovi . Piosenka stała się hitem na listach przebojów country i przyniosła jej pierwszą nagrodę Grammy za najlepszy duet country . Jej drugi wielki osobisty sukces przyszedł zaledwie rok później z utworem Stay, który napisała dla Sugarland. Oprócz nagrody Grammy za najlepszą piosenkę country otrzymała również nagrodę ACM oraz nagrodę CMA za piosenkę roku.

Udany czas z Sugarland po trzech albumach numer jeden i innych nagrodach. Sukces trwał do 2011 roku, kiedy Nettles zrobiła sobie przerwę dla dziecka i zespół został zawieszony.

Zamiast kontynuować, rozpoczęła karierę solową w 2013 roku i nagrała album solowy. That Girl został  wydany w styczniu 2014 roku, osiągając numer 1 na listach przebojów kraju i numer 5 na oficjalnych listach albumów. W następnym roku zadebiutowała na Broadwayu w głównej roli Roxie Hart w musicalu Chicago . Wystąpiła także w biografii filmowej Dolly Parton . Rok później zmieniła swoją wytwórnię i wydała swój drugi solowy album Playing with Fire , ale nie był to tak udany jak jego poprzednik. Pod koniec 2016 roku wydała album kolęd   To Celebrate Christmas .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Who Says You Can't Go Home	Bon Jovi Duet With Jennifer Nettles	05.2006	-	23[26]	Island	[written by Jon Bon Jovi, Richie Sambora][produced by John Shanks, Jon Bon Jovi, Richie Sambora][1[27].Country Chart]
That Girl	Jennifer Nettles	09.2013	-	-	Mercury Nashville	[written by Jennifer Nettles, Butch Walker][produced by Rick Rubin][37[10].Country Chart]
Unlove You	Jennifer Nettles	06.2016	-	116[1]	Big Machine	[written by Jennifer Nettles, Brandy Clark][produced by Dann Huff][24[28].Country Chart]
O Holy Night	Jennifer Nettles	01.2017	-	-	Mercury Nashville	[46[1].Country Chart]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
That Girl	Jennifer Nettles	02.2014	-	5[13]	Mercury Nashville	[produced by Rick Rubin]
Playing with Fire	Jennifer Nettles	06.2016	-	10[7]	Big Machine	[produced by Dann Huff]
To Celebrate Christmas	Jennifer Nettles	12.2016	-	66[6]	Big Machine	[produced by Julian Raymond]

Ladies First

Nazwa zespołu mówi wszystko...trzy utalentowane dziewczyny ,które wywodzą się ze sceny garażowej. Zespół pierwotnie składał się z trzech dziewczyn-Leanne [DJ Precious],Mel i Sasha.

Leanne opuściła grupę na dobę przed wydaniem ich pierwszego singla "Messin'".Pochodzą z umuzykalnionych rodzin i bardzo wcześnie zaczęły kariery wokalne.W swoich produkcjach interesująco połączyły rhythm'n'blues,reggae,jazz i soul.Przed założeniem Ladies First Mel pracowała jako kosmetyczka,podczas gdy urodzona na Jamajce Sasha,dzieliła swój czas pomiędzy studiami i pracą w studio nagraniowym swojego przyjaciela w Roachford.Leanne jako DJ Precious pracowała jako DJ mając 14 lat,grając głównie r&b; i hip hop,zanim zainteresowała się nurtem garage.Miała też swój własny show w radio BBC Wales w każdy weekend.

Ladies First dla szerszej publiczności odkryła producentka Ceri Evans,podczas ich występu w legendarnym "garażowym" klubie Twice As Nice.Podpisała z nimi kontrakt i wkrótce wyprodukowana przez nią piosenka "Kiss the sunshine" odniosła sukces w undergroundowych klubach i radio.Trio miało wyrażnie zarysowany cel;polegał on na przeniesieniu soulowych elementów do nurtu garage,co im się zresztą znakomicie udało.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Messin	Ladies First	11.2001	30[2]	-	Polydor 5873422	[written by Maryanne Morgan, Phil Jacobs, Sacha Skarbek, Ron St. Louis, Oliver Jacobs][produced by Oliver Jacobs]
I Can't Wait	Ladies First	04.2002	19[6]	-	Polydor 5706912	[written by John Smith][produced by Chris Sargent, Simon Cranny, Pete Devereux][cover piosenki Nu Shooz]

Lacrimosa

Szwajcarski zespół najczęściej podawany jako sztandarowy przykład rocka gotyckiego, w istocie tworzy unikatowe połączenie muzyki klasycznej, elektronicznej i metalowej. Stworzony został przez szwajcarskiego muzyka, wokalistę i kompozytora Tilo Wolffa w 1990 roku. Nazwa zespołu pochodzi z języka łacińskiego: "lacrimosa" - pełna łez, opłakana, żałosna i odnosi także do ostatniej, a zarazem najsmutniejszej części "Requiem d-moll" Mozarta. Od początku istnienia zespołu towarzyszy mu arlekin o imieniu Jester będący hołdem złożonym Charliemu Chaplinowi - ulubieńcowi Tilo. Ma on uosabiać śmiech przez łzy. Jest to zarazem logo grupy, które pojawia się zawsze na czarno-białych okładkach projektowanych przez Stelio Diamantopoulos'a.

Pierwszym wydawnictwem po powstaniu zespołu była kaseta demo pod tytułem "Clamor" (wrzask). Zawierała ona jedynie dwa utwory: "Requiem" i "Seele In Not". W 1991 roku Tilo Wolff powołuje do życia własną wytwórnię płytową Hall Of Termon Records, która indywidualnie wydaje większość dzieł Lacrimosy, a także z jego późniejszego projektu o nazwie Snake Skin (oraz, kilu innych zespołów, między innymi dwóch płyt polskiego Artrosis: "Hidden Dimension" i "In Nomine Noctis").

Pierwszą pełną płytą było wydane w 1991 roku "Angst" (strach). Znalazło się na nim sześć utworów zagranych na instrumentach klawiszowych (m.in. znane już "Requiem" i "Seele In Not"). Kolejną płytą Lacrimosy była "Einsamkeit" (samotność), która ukazała się w 1992 roku. Płyta utrzymana była w podobnej konwencji do swojej poprzedniczki. Singlem do płyty był "Alles Lüge" ("Wszystko To Kłamstwo"), na który składały się dwie wersje tytułowego utworu, remix "Diener Eines Geistes" oraz nowy utwór - "Ruin".

Kolejny rok i kolejna płyta "Sature" (nasycenie). Zgodnie z nazwą płyta jest bardzo zróżnicowana i przepełniona dzwiękami. Album ten często wskazuje się jako przełomowy w historii zespołu oraz punkt zwrotny. Podczas trasy koncertowej promującej nowy album Tilo Wolf podróżuje z fińskim zespołem Two Witches, którego współzałożycielką oraz klawiszowcem jest Anne Nurmi. Tilo poprosił ja o użyczenie swoje wokalu do kolejnego singla "Schakal", który ukazał się w 1994 roku. Oprócz wokalistki Tilo zaprosił też do współpracy perkusistę Running Wild, mr. AC, który zastąpił automat perkusyjny. Po raz pierwszy pojawiła się też orkiestra.

W 1995 roku ukazała się płyta "Inferno" (piekło), na której znalazły się utwory w języku angielskim: "Copycat" i "No Blind Eyes Can See" w wykonaniu Anne. Wkrótce potem ukazała się kaseta VHS zatytułowana "The Clips 1993-1995" zawierająca teledyski do utworów "Satura", "Schakal" i "Copycat". W 1996 roku ukazał się singiel - "Stolzes Herz" (dumne serce) będący zapowiedzią mającej pojawić się w rok później płyty "Stille". Singiel zawierał dwa utwory: "Mutatio Spiritus" oraz "Ich Bin Der Brennende Komet". Wydana w 1997 roku Stille (cisza) ukazała się wraz z kolejną kasetą VHS "The Silent Clips" zawierające teledyski do "Stolzes Herz", "Not Every Pain Hurts" i "Siehts Du Mich Im Licht".

Po wydaniu płyty Lacrimosa odbyła trasę koncertową wraz z Darkseed, Secret Discovery i The Galery, której wynikiem było wydanie w 1998 roku dwupłytowego albumu "Live", na którym ukazał się dodatkowo niepublikowany wcześniej utwór "Darkness". W 1999 roku ukazał się singiel "Alleine Zu Zweit" (samotni we dwoje). Zawierał on dwie wersje utworu tytułowego oraz "Meine Welt" i "Copycat" zmiksowany przez Samaela.

Wkrótce potem ukazuje się niezwykłe dzieło - "Elodia". Elodia to bogini kretejska, uwieczniona wcześniej na okładce "Inferno". Inspiracją do stworzenia "Elodii" była historia znajomych Tilo i Anne. Album jest dziełem koncepcyjnym. Nazywany jest też operą rockową podzieloną na trzy akty. Pierwszy z nich opisuje gasnącą miłość, drugi - rozstanie, natomiast trzeci rozpoczyna interpretacja utwóru pt. "Sanctus" pochodzącącego z najsłynniejszego dzieła Mozarta pt. "Requiem d-moll (KV 626)" i kończy iskierką nadziei. W pracy nad płytą brało udział 187 muzyków: dwie orkiestry: The London Symphony Orchestra, Hamburg State-Opera oraz chór: The Rosenberg Ensemble.

W roku 2000 zespół świętował swoje dziesięciolecie. Ukazała się z tej okazji trzecia kaseta VHS, oraz pierwsza płyta DVD - "The Live History". W 2001 roku ukazuje się kolejny singiel zespołu - "Der Morgen Danach" (następnego ranka). Oprócz tytułowego utworu oraz jego remiksu znalazły się na nim nie publikowane: "Nichts Bewegt Sich" oraz "Vankina" zaśpiewany po fińsku przez Anne.
W tym samym jeszcze roku ukazała się kolejna wielka produkcja - "Fassade". Jest to kolejny koncept album, w którym także możemy wyróżnić trzy części – trzy "ruchy". Album jest protestem przeciwko społeczeństwu konsumpcyjnemu. Tym razem gościnie występują: znany z Elodii chór The Rosenberg Ensemble, Spielmann-Schnyder Philharmonie oraz Deutsches Filmorchester Babelsberg. Na płycie też poraz pierwszy pojawiła się trąbka. "Fassade" to pierwszy krążek, który nie został wydany przez wytwórnię Hall Of Termon, ponieważ Tilo zauważył, że zarządzanie wytwórnia zajmuje mu za dużo czasu, płytę wydało Nuclear Blast Records.

W 2002 roku zespół po raz pierwszy udał się w trasę koncertową, w której odwiedził Polskę. Lacrimosa zagrała dwa koncerty: 1 listopada w warszawskim klubie Stodoła i 2 listopada w Hali Wisły w Krakowie. 11 listopada 2002 roku pojawił się kolejny singiel "Durch Nacht Und Flut" (poprzez noc i wezbrane wody). Singiel ponownie został wydany przez Hall Of Sermon Records. W Syrenich chórach wystąpiły gościnnie Uli Brandt i Catharina Boutari.

27 Stycznia 2003 roku pojawiła się kolejna rock opera w wykoniu zespołu. Tym razem nosząca tytuł "Echos" (echa). Znajduje się standardowo osiem utworów. Pierwszy i ostatni utwór mają takie same czasy trwania spinając płytę jak klamra. Płyta składa się uwertury ("Kyrie") oraz tradycyjnie trzech cześci: "Suche" (poszukiwanie), "Hingabe" (oddania) oraz "Bittruf" (żalu), stylizowanych na "Ordinarium Missae" czyli stałe części mszy świętej. Płyta ponownie nagrana jest przy udziale Deutsches Filmorchester Babelsberg oraz Spielmann-Schnyder Philharmonie. Tym razem wydana jest prze połączone siły Hall Of Sermon oraz Nuclear Blast.

Od 14 lat, co roku ukazywało się, co najmniej jedno wydawnictwo Lacrimosy, W 2004 roku po raz pierwszy nastąpiła przerwa, którą spowodowało powstanie nowego solowego projektu Tilo Wolfa o nazwie Snake Skin. Snake Skin to przede wszystkim zabawa instrumentami elektronicznymi i przesterowanymi wokalami. W przeciwieństwie do stonowanej instrumentalnej muzyki Lacrimosy, bardzo często używane są tutaj sample naładowane negatywnymi emocjami zawierające przerażające dźwięki, krzyki, czy odgłosy zwierząt. Projekt od początku przewidziany był jako studyjny. Tilo w wielu wywiadach zapowiadał, że nie zamierza koncertować jako Snake Skin.

Na początku 2004 roku ukazały się dwa single "Melissa" i "I Am The Dark". Pod koniec 2004 roku wydana została pierwsza płyta "Music For The Lost", która została bardzo dobrze przyjęta przez publiczność. Jak przystało na Wolfa muzyka na płycie jest bogata i bardzo zróżnicowana. Płyta zawierała także dodatkowe ścieżki ze zmiksowanymi wersjami utworów między innymi przez Kiew czy Combichrist, co świadczy o jej dancefloorowym przeznaczeniu.

W 2005 rku wydana została kolejna płyta Lacrimosy nosząca tytuł "Lichtgestalt" (świetlisty kształt). Płyta opowiada o miłości i różnych jej aspektach. Tym razem zamiast na symfoniczny rozmach Tilo postawił na rockową dynamikę. Utwory są szybsze i bardziej nowatorskie. Częśc symfoniczna nagrana jest przez białoruską Victor Smolski Symphonic Orchestra. Gdzieniegdzie może się wydawać, iż zza Lacrimosy przebrzmiewa Snake Skin. Jednocześnie ukazało się kolejne DVD zespołu zatytułowane "Musikkurzfilme" (krótkie filmy muzyczne). Zawiera on zarówno nowy wideoklip do płyty ''Lichtgestalt'' jak i starsze: "Satura" z 1993 roku, "Alleine Zu Zweit" z albumu "Elodia", "Der Morgen Danach" z albumu "Fassade", "Durch Nacht Und Flut" z albumu "Echos" oraz dodatkowo klipy z lat 1994-1997 (poprzednio dostępne jedynie na VHS). Dodatkowo "Musikkurzfilme" zawiera również materiały ukazujące tworzenie wideoklipów, zdjęcia zza kulis oraz zapowiedź filmu Lacrimosy planowanego na późniejsze miesiące 2006 roku.

W 2005 roku ma miejsce kolejna trasa koncertowa Lacrimosy, w której zespół ponownie odwiedza Polskę. Tym razem również odbywają się dwa koncerty: 5 czerwca 2005 roku w krakowskim klubie Studio oraz 6 czerwca w Filharmonii Pomorskiej w Bydgoszczy.
Pod koniec roku ukazało się EP wykrojone z ostatniego albumu noszące tytuł "Lichtgestalten" (świetlista istota). Znalazły się na niem cztery kompozycje, w tym "Lichtgestalt" w wersji zremisowanej, w której Tilo podpisuje się jako Snaske Skin.

W 2006 roku ukazuje się kolejna płyta solowego projektu Tilo Wolfa, Snake Skin zatytułowana "Canta'Tronic"... W materiale użyto wokalu słynnej niemieckiej śpiewaczki operowej Kerstin Doelle. Doelle reprezentowała Niemcy na koncertach z okazji rozszerzenia Uniii Europejskij w 2004 roku, wtedy, kiedy powstało Snake Skin. Płytę można nazwać połączeniem muzyki klasycznej i elektroniki. Przez krytyków często określana jest jako przyszłość muzyki klasycznej. Wydawcą płyt było ponownie Hall Of Sermon.

29 czerwca 2007 roku ukazało się trzecie DVD Lacrimosy, "Lichtjahre" mające przypomnieć najpiękniejsze, ekstremalne i emocjonalne chwile Lacrimosy w takich hitach z ostatnich płyt jak: "Letzte Ausfahrt: Leben", "The Party Is Over" i "Lichtgestalt", jak również w wersjach live dojrzałych utworów np.: "Ich Bin Der Brennende Komet", "Der Morgen Danach" i "Stolzes Herz". Rownocześnie z nim pojawiło się limitowane dwupłytowe wydanie w 1999r kopiach zawierające dwie dodatkowe ścieżki - "Siehst Du Mich Im Licht?" i "The Last Millenium".

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Alles Lüge	Lacrimosa	.1993	-	-	Hall of Sermon HOS 7731	[Produced by: Tilo Wolff]
Schakal	Lacrimosa	.1994	-	-	Hall of Sermon HOS 7751	[written by Tilo Wolff][Produced by: Tilo Wolff]
Stolzes Herz	Lacrimosa	10.1996	-	-	Hall of Sermon HOS 7771	[written by Tilo Wolff][Produced by: Tilo Wolff]
Alleine zu zweit	Lacrimosa	.1999	-	-	Hall of Sermon HOS 7810	[written by Tilo Wolff][Produced by: Tilo Wolff]
Der Morgen danach	Lacrimosa	.2001	-	-	Hall of Sermon HOS 7830	[written by Tilo Wolff][Produced by: Tilo Wolff]
Durch Nacht und Flut	Lacrimosa	.2002	-	-	Hall of Sermon HOS 7860	[written by Tilo Wolff][Produced by: Tilo Wolff]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Angst	Lacrimosa	.1991	-	-	Hall of Sermon HOS 7711	[Produced by: Tilo Wolff]
Einsamkeit	Lacrimosa	.1992	-	-	Hall of Sermon HOS 7721	[Produced by: Tilo Wolff]
Satura	Lacrimosa	.1993	-	-	Hall of Sermon HOS 7741	[Produced by: Tilo Wolff]
Inferno	Lacrimosa	.1995	-	-	Hall of Sermon HOS 7761	[Produced by: Tilo Wolff]
Stille	Lacrimosa	.1997	-	-	Hall of Sermon HOS 7781	[Produced by: Tilo Wolff]
Live	Lacrimosa	.1998	-	-	Hall of Sermon HOS 7791	[Produced by: Tilo Wolff]
Elodia	Lacrimosa	.1999	-	-	Hall of Sermon HOS 7820	[Produced by: Tilo Wolff]
Fassade	Lacrimosa	10.2001	-	-	Hall of Sermon HOS 7840	[Produced by: Tilo Wolff]
Echos	Lacrimosa	01.2003	-	-	Hall of Sermon HOS 7881	[Produced by: Tilo Wolff]
Lichtgestalt	Lacrimosa	05.2005	-	-	Hall of Sermon HOS 7890	[Produced by: Tilo Wolff]
Lichtjahre	Lacrimosa	06.2007	-	-	Hall of Sermon HOS 7920	[Produced by: Tilo Wolff]

La Costa

LaCosta Tucker-ur.12.12.1951r,amerykańska artystka z kręgu muzyki country,która odnosiła największe sukcesy w latach 70 i 80-tych.Jest siostrą znanej wokalistki country Tany'i Tucker.

Urodzona w Seminole w Teksasie,często wraz z rodzicami zmieniała miejsce zamieszkania ze względu na pracę ojca[pracownik budowlany].Miała dwoje rodzeństwa,brata Donalda i wspomnianą młodszą siostrę Tany'ę Tucker.La Costa wygrała pierwszy konkurs młodych talentów mając cztery lata.Jednocześnie występowała ze swoją siostrą w zespole o nazwie Country Westerners.Skończyła Cochise College w Douglas,w stanie Arizona i rozpoczęła pracę jako technik medyczny,równolegle występując w klubie w Phoenix.

Wychodzi zamąż,gdy w tym samym czasie jej siostra staje się gwiazdą country.La Costa przenosi się do Las Vegas by być blisko siostry.Jej ojciec pomaga załatwić jej kontrakt nagraniowy w Capitol w 1974r.Jedno z jej nagrań-"I Wanna Get To You",trafia na 25 pozycję listy przebojów country,następne "Get On My Love Train" zostaje #3.Kontynuje swoje sukcesy singlami "He Took Me For A Ride" z 1975 i "Western Man" z 1976,ale zawsze pozostaje w cieniu sławniejszej siostry.

W 1982r przenosi się do wytwórni Elektra i tam notuje swój ostatni sukces na listach singlem "Love Take It Easy On Me",pod swoim pełnym nazwiskiem,LaCosta Tucker.W 1989r odbywa turnee razem z siostrą by w 1990r zostać szefową jej fanklubu.Większość jej nagrań została wznowiona na kompilacji Sisters: An Anthology w 2000r.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
I Wanta Get To You / That's What Your Love Has Done	La Costa	06.1974	-	25[6].Country Chart	Capitol 3856	[written by C. Taylor, N. Wilson, G. Richey][produced by Norro Wilson]
Get Off My Love Train / I Can Feel Love Growing	La Costa	10.1974	-	3[13].Country Chart	Capitol 3945	[written by C. Taylor, N. Wilson][produced by Norro Wilson]
He Took Me For A Ride / Sugerman	La Costa	03.1975	-	10[9].Country Chart	Capitol 4022	[written by C. Taylor, N. Wilson,Tackitt][produced by Norro Wilson]
Ain't It Good / This House Runs On Sunshine	La Costa	07.1975	-	19[6].Country Chart	Capitol 4082	[written by C. Taylor, N. Wilson, G. Richey][produced by Norro Wilson]
Rescue Me / Western Man	La Costa	11.1975	-	11[9].Country Chart	Capitol 4139	[written by C. Taylor, N. Wilson, G. Richey][produced by Norro Wilson]
I Just Got A Feeling / Let's Talk It Over	La Costa	02.1976	-	28[5].Country Chart	Capitol 4209	[written by S. Davis, S. Lyons][produced by Norro Wilson]
The Best Of My Love / Lovin' Somebody On A Rainy Night	La Costa	06.1976	-	23[7]	Capitol 4264	[written by Dave Loggins][produced by Jerry Crutchfield]
What'll I Do/Your Love	La Costa	10.1976	-	37[3]	Capitol 4327	[written by J. Crutchfield, H. Cornelius][produced by Jerry Crutchfield]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Get On My Love Train	La Costa	.1974	-	6.Country Chart	Capitol ST 11 345	-
With All My Love	La Costa	.1975	-	33.Country Chart	Capitol ST 11 391	-
Lovin' Somebody	La Costa	.1976	-	31.Country Chart	Capitol ST 11 569	-

La Dusseldorf

Założycielem tego kultowego niemieckiego zespołu byt gitarzysta i wokalista Klaus Dinger, były członek grupy Neu. Zaprosił on do współpracy Thomasa Dingera (perkusja, śpiew), Hansa Lampe (perkusja, syntezator, instr. klawiszowe), Nikolausa Van Rheina (instr. klawiszowe), Haralda Konietzo (bas) i Andreasa Schella (fortepian).

Grupa zadebiutowała w 1976 r. albumem La Dusseldorf. Na rynku brytyjskim pojawił się dopiero w 1978 r., kiedy to licencję zakupiła wytwórnia WEA/Radar. Formacja zachowała pulsujący, charakterystyczny dla twórczości Neu rytm, ale zaproponowała o wiele bogatsze brzmienie, zaprezentowane najpełniej na longplayu Viva. Niebawem muzyczny wkład Schella okazał się zbędny; nowy kierunek muzycznych poszukiwań La Dusseldorf pozostawał w zgodzie z rozwijającą się modą punk, nie tracąc jednak nic z pierwotnej oryginalności. Niestety, muzykom nie udało się zebrać komercyjnych owoców swojej pracy.

Album Individuellos był kolejnym dowodem wielkiej inwencji i zdolności do zaskakiwania słuchaczy przez braci Dingerów, ale ich niezwykłą odmianę niemieckiego rocka przyćmiły niebawem elektro-taneczne nagrania grup Kraftwerk i D.A.F. W konsekwencji La Dusseldorf zakończyli działalność.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Silver cloud/La Dusseldorf	La Dusseldorf	.1976	-	-	Nova 6.11 974-01
Rheinita /Viva	La Dusseldorf	.1979	-	-	Straud 6.12 454-01
Dampfriemen /Individuellos	La Dusseldorf	.1980	-	-	Teldec 6.12 970-01
Ich liebe dich	La Dusseldorf	.1983	-	-	Teldec 6.13 845

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
La Dusseldorf	La Dusseldorf	07.1976	-	-	Nova 6.22 550
Viva	La Dusseldorf	10.1978	-	-	Strand/Teldec 6.23 626
Individuellos	La Dusseldorf	.1980	-	-	Teldec 6.4524 AP

Ketty Lester

Właśc. Revoyda Frierson, ur. 16.08.1934 r. w Hope w stanie Arkansas, USA. Śpiewać zaczęła podczas studiów w State College w San Francisco. Jako profesjonalna wokalistka zadebiutowała w tamtejszym klubie Purple Onion.

Popularność przyniosły jej występy w Europie oraz współpraca z jazzowym big-bandem Caba Callowaya. Po przeniesieniu się do Nowego Jorku śpiewała w renomowanych nocnych klubach, gdzie dostrzegli ją przedstawiciele płytowych wytwórni. Efektem podpisanego przez piosenkarkę kontraktu była oszczędna, utrzymana w klimacie "cool" wersja popularnego przeboju Dicka Haymesa, "Love Letters".

W 1962 r. singel trafił do pierwszych piątek amerykańskich i brytyjskich bestsellerów i rozszedł się w ponad milionowym nakładzie, a temat miał doczekać się licznych kolejnych interpretacji, poczynając od Elvisa Presleya, a kończąc na Alison Moyet. Niestety późniejsze nagrania Ketty Lester nie dorównały płytowemu debiutowi opartemu na oszczędnej wokalizie, wspartej wysmakowaną linią fortepianu.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Love letters/I'm a fool to want you	Ketty Lester	02.1962	4[12]	5[14]	Era 3068	[written by V. Young, E. Heyman][produced by A.C.M. Productions][#11 hit Dicka Haymesa w 1945r][tytułowa piosenka z filmu][2[14].R&B Chart]
But not for me/Once upon a time	Ketty Lester	06.1962	45[4]	41[7].Hot 100 Singles Sales	Era 3080	[written by George Gershwin and Ira Gershwin][produced by A.C.M. Productions][piosenka z musicalu Georga Gershwina -Girl crazy]
You can' t lie to a liar/River of salt	Ketty Lester	10.1962	-	90[1]	Era 3088	[written by Paul Hampton][produced by A.C.M. Productions]
This land is your land//Love is for everyone	Ketty Lester	12.1962	-	97[1]	Era 3094	[written by W. Guthrie][produced by A.C.M. Productions][oryginalnie nagrana przez Woody Guthriego]
Some things are better left unsaid/The house is haunted [By the echo of your last good-bye]	Ketty Lester	04.1964	-	127[3]	RCA Victor 8331	[written by William Weeks][produced by Hugo, Luigi]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Love letters	Ketty Lester	06.1962	-	53[11]	Era 108	[produced by Edward C. Cobb]