Cheb Mami

Ahmed Khelifati Mohamed  znany pod pseudonimem artystycznym Cheb Mami  (ur. 11 lipca 1966 roku w Saidzie (Algieria)) - algierski piosenkarz . Śpiewa po arabsku, francusku oraz techniką layali.
Jego muzyka jest mieszanką wpływów śródziemnomorskich oraz tureckiej, flamenco, greckiej, jak i muzyki latynoskiej, połączeniem tradycyjnego i nowoczesnego stylu śpiewu.
Cheb Mami urodził się w Saidzie  w Algierii, w rodzinie robotników jako jedno z dziewięciorga dzieci. Zaczął śpiewać i grać na akordeonie na ulicach już jako nastolatek. W 1982 roku szesnastoletni Ahmed został dostrzeżony w radiowym konkursie muzycznym (zaśpiewał "El Marsam" - klasyczny utwór orański z 1920 roku) w którym zdobył drugie miejsce. Został wtedy dostrzeżony przez Boualema, producenta muzycznego muzyki orańskiej i disco maghrebu. W latach 1982 - 1985 nagrał dla niego około 10 kaset muzycznych o nakładzie dochodzącym do 500 000 sztuk.

W roku 1985 Mami przyjechał do Paryża i odnalazł własną niszę muzyczną. Była to muzyka raï z elementami bluesa, funku, salsy, reggae i hip hopu. Inspiracjami muzycznymi młodego artysty byli m.in. Stevie Wonder, Otis Redding i francuski raper MC Solaar. Swój pierwszy publiczny występ dał na festiwalu Oran Raï w 1985 r., kiedy władze algierskie oficjalne uznały ten gatunek muzyczny i zezwoliły na koncert.

W roku 1987 Mami rozpoczął dwuletnią służbę wojskową, odbył ją dając przede wszystkim recitale w bazach wojskowych. W maju 1989 r. powrócił do Paryża dając w grudniu  koncert w paryskiej Olimpii, zaczął występować w paryskich kabaretach, później również w: Stanach Zjednoczonych, Holandii, Niemczech, Szwajcarii, Hiszpanii, Skandynawii i Wielkiej Brytanii.

W latach dziewięćdziesiątych Mami nagrał kilka płyt, które odniosły w swej kategorii znaczny sukces, jego trzeci album "Saïda" (wyprodukowany przez Neneh Cherry i Paulę Abdul) sprzedał się we Francji w 100 000 egzemplarzy. W 1999 r. Mami znalazł się na szczycie francuskiej listy przebojów utworem "Parisien du Nord" (nagranym w duecie z francuskim raperem K-mel) skierowanym przeciw rasizmowi (relacjach między francuskimi Arabami a Francuzami), utwór płynnie połączył hip hop i raï zdobywając nowych odbiorców muzyki orientalnej.

Na jesieni 1999 Mami dał w Nowym Jorku koncert z Glorią Gaynor oraz został zaproszony do cyklu koncertów ze Stingiem, uczestniczył jednocześnie w nagrywaniu ze Stingiem utworu Desert Rose na płytę Brand New Day. Utwór dostał się na szczyty list przebojów w wielu krajach kreując błyskawicznie Mamiego na międzynarodową gwiazdę, spełniając jego marzenie o umiędzynarodowieniu muzyki raï. W roku 2000 na fali sukcesu Mami brał udział w światowym tournée Stinga. Popularność doprowadziła do zainteresowania mediów, Mami wystąpił m.in. w: Saturday Night Live, u Jaya Leno, Davida Lettermana, jak również na żywo podczas Super Bowl.

Na jesieni 2001 Mami powrócił do kariery solowej. Nagrał z sukcesem kilka płyt, zaangażował się w kampanię obrony praw dzieci. W 2003 roku otrzymał z rąk prezydenta Chiraca order Kawalera Orderu Zasługi (Chevalier de l'ordre national du mérite).

Podczas pobytu w Algierii w lecie 2005 roku, Mami przy pomocy swego menedżera przetrzymywał swoją byłą dziewczynę, fotografkę prasową w domu należącym do jednego z przyjaciół celem celem zmuszenia jej wbrew jej woli do przerwania ciąży. Doszło do zabiegu, lecz płód przetrwał (urodziła się zdrowa dziewczynka). Kobieta po powrocie do Francji oskarżyła Mamiego i jego menedżera Michela Levy'ego o siłową próbę aborcji (Levy został później skazany na cztery lata za organizację zabiegu).

W maju 2007 francuski sąd wydał za Mamim nakaz aresztowania, Mami wpłacił kaucję i wyjechał z Francji. Dwa lata później został zatrzymany przez funkcjonariuszy na lotnisku w Paryżu, kiedy przybył do kraju z Algierii w dniu 29 czerwca 2009 roku. 3 lipca 2009 sąd Paryżu skazał go na pięć lat więzienia.W marcu 2011 Cheb Mami decyzją sądu (wskutek drugiej apelacji adwokatów) wyszedł na zwolnienie warunkowe.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Fugitif	Tonton David & Cheb Mami	05.1996	30[14]	-	-	-	-	-	-	-	Delabel DE 3694	-
Parisien du nord	Cheb Mami & K-Mel	12.1998	5[33]	-	-	-	-	-	-	-	Virgin 7243 895557 2 1	[written by Imhotep,Kamel Houairi, Cheb Mami]
Au pays des merveilles	Azwaw	07.1999	57[16]	-	-	-	-	-	-	-	Virgin SA 8378	-
Desert Rose	Sting feat. Cheb Mami	01.2000	6[31]	3[39]	7[23]	-	29[20]	6[22]	-	4[19]	A&M 497 233-2	[written by Sting]
Youm wara youm (Jour après jour)	Cheb Mami / Samira Said	09.2002	42[13]	-	-	-	-	-	-	-	Virgin 7243 5 46791 2 4	[written by Amr Mostafa,Khaled Taj]
L'hymne à l'amour	Aznavour, Boulay, Eicher, Biolay, Macias, Maurane, Foly, Fontaine, Mami, Leroy, Pagny & Badi	11.2003	50[12]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Non c'sera non (omri omri)	Cheb Mami feat. Diam's	09.2006	30[15]	-	-	-	-	-	-	-	EMI 94637 52662	-
Ma France à moi	Cheb Mami	03.2007	11[25]	-	-	-	-	-	-	-	Capitol 3891100	[written by Diam's,Tyran,Gregory Berthou]

Albums

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	UK	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Brut de femme	Cheb Mami	05.2003	7[52]	-	-	-	-	-	-	-	Hostile 538 650-2	-
Ma vie - mon live	Cheb Mami	10.2004	53[13]	-	-	-	-	-	-	-	Capitol 7243 5 44247 0 0	-
Dans ma bulle	Cheb Mami	02.2006	1[3][94]	19[59]	-	-	-	-	-	-	Hostile 3531572	-
2CD: Brut de femme / Dans ma bulle	Cheb Mami	10.2006	119[9]	-	-	-	-	-	-	-	Hostile 3711122	-
S.O.S.	Cheb Mami	11.2009	1[1][52]	18[10]	-	-	-	-	-	-	Hostile 6860440	-

John Mamann

John Mamann (ur. 1978r) to francuski piosenkarz, autor tekstów i kompozytor, który podpisał kontrakt z AZ Records , częścią Universal Music. Wydał trzy albumy, Mister Joe w 2010 roku, Joe Mamann w 2012 roku i Love Life w 2013 roku. Utwór tytułowy z ostatniego albumu „Love Life”, duet z portugalską piosenkarką Kiką, znalazł się na liście French Singles Chart .

W wieku 18 lat John Mamann wyjechał do Kanady, a następnie do Stanów (Miami, Floryda), aby rozpocząć karierę muzyczną. Jego ojciec, muzyk i stosunkowo popularny piosenkarz, z marokańskim pochodzeniem, miał na niego wielki wpływ. Po powrocie do Francji zadebiutował singlem „Pas jaloux”. Odnosił większe sukcesy w komponowaniu, szczególnie po sukcesie w 2008 roku, pisząc i produkując Louisy Josepha i odnosząc sukces na listach dzięki piosence „Assis par terre”. Wydał swój własny album Mister Joe z wszystkimi utworami skomponowanymi przez niego i tekstami Elodie Hesme, François Welgryna, Lionela Florence i Floriana Gazana.

Mamann pisał również dla wielu artystów, w tym Johnny'ego Hallydaya (dwie piosenki „Autoportrait” i „Devant toi”), dla Florent  Pagny , Natashy St-Pier , Luce , Jean-Rocha , Havany Brown i innych. Współpracował z producentem RedOne . W 2011 roku był współautorem i współproducentem „ Il nous faut ”, wielkiego hitu   francuskiej piosenkarki Elisy Tovati i Belga , zdobywcy drugiego miejsca w The X Factor,Toma Dice . Singiel osiągnął numer 1 na belgijskiej  Singles Charts. 

Współtworzył także z Davidem Hallyday'em, Fredem Château, Mathieu Mendès, Corneille , Shaka Ponk , Coyle Girelli i Stanislasem, muzykę do francuskiej produkcji muzycznej Robin des Bois z 2013 roku.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Love Life	John Mamann & Kika	08.2013	28[30]	-	-	-	-	-	57[5]	-	Jo & Co / Polydor 00602537400263	[written by RedOne,John Mamann,Björn Djupström,Alex P,Léo Katz]
15h du matin	Grand Corps Malade & John Mamann	11.2014	50[3]	-	-	-	-	-	57[5]	-	Anouche / Believe	[written by Grand Corps Malade,John Mamann,Martin Laumond]
Tu la regardes	John Mamann feat. Maître Gims	01.2017	67[3]	-	-	-	-	-	57[5]	-	-	[written by John Mamann,Gandhi Djuna,Adja Damba Dante]

Albums

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	UK	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Mister Joe	John Mamann	09.2010	149[1]	-	-	-	-	-	-	-	Jo & Co 274 770 1	-
John Mamann	John Mamann	10.2012	85[9]	-	-	-	-	-	-	-	Jo & Co / AZ 371 372 9	-
Love Life	John Mamann	11.2013	103[4]	-	-	-	-	-	-	-	Jo & Co Jo & Co / Polydor 375 717 5	-

Bruno Maman

Bruno Maman to francuski piosenkarz urodzony w 1965 roku w Metz w Moselle .
Jest autorem czterech albumów (ostatni Faire l'amour został wydany w październiku 2008 r .). Jego tytuł QUI SAIT został wydany w 1993 roku na jego pierwszym albumie. W 1994 roku napisał i skomponował piosenkę Je suis un vrai garçon dla Niny Morato , która broniła kolorów Francji podczas Konkursu Piosenki Eurowizji i skomponowała i wyprodukowała w tym samym roku swój album L'Allumeuse .

 Przeniósł się do Londynu w 1995 roku poznał Thomasa Melchiora, z którym założył grupę Dark Boys i skomponował długie utwory muzyki elektronicznej. Steve Hillage wyprodukował jego drugi album „Aujourd'hui”. Bierze również udział w nagrywaniu Versions Jane aranżuje Anamour dla Jane Birkin . Dla Rachida Taha napisał 1 + 1 + 1, który wykonuje z nim w duecie w 1993 roku. Album „Bruno Maman” wydany w 2005 roku został zaaranżowany przez Alaina Goraguera , współpraca między dwoma muzykami kontynuowana jest na ostatnim albumie „Faire l'amour”.

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Qui Sait

Bruno Maman

02.1993

44[1]

-

-

-

-

-

-

-

Fnac Music 590229

[written by Bruno Maman]

Wilt

Wilt był alternatywnym zespołem rockowym założonym w 1998 roku w Kilkenny w Irlandii. Utworzony przez byłych członków Kerbdog, Cormaca Battle   wokal  / gitara i Darragha Butlera na perkusji, skład uzupełnił ich przyjaciel Mick Murphy na basie.

Wilt zagrał swój pierwszy koncert w The Funnel w Dublinie 26 marca 1998 roku. Ich debiutancki album, Bastinado , został wydany w lipcu 2000 roku. Pochodzący z Wexford Derren Dempsey dołączył na gitarze i w chórkach jako członek trasy koncertowej w 2002 roku, aby promować drugi album, My Medicine .bn

Chociaż magazyn Rock Sound wskazał je jako irlandzką wersję Hüsker Dü i Weezer , Wilt rozpadł się w 2003 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
No Worries	Wilt	10.1998	181[1]	-	Discordant CORDS 014	[written by Wilt][produced by Ronan McHugh]
It's All Over Now / Working For The Man	Wilt	10.1999	86[1]	-	Mushroom MUSH 64	-
Radio Disco	Wilt	04.2000	56[3]	-	Mushroom MUSH 71	[written by Wilt][produced by Ronan McHugh]
Open Arms	Wilt	07.2000	59[3]	-	Mushroom MUSH 75/td>	[written by Wilt][produced by Ronan McHugh]
No Worries	Wilt	11.2000	79[1]	-	Mushroom MUSH 80	[written by Wilt][produced by Ronan McHugh]
Take Me Home	Wilt	04.2002	76[2]	-	Mushroom MUSH 99
Distortion	Wilt	07.2002	66[2]	-	Mushroom MUSH 99	[produced by Dave Eringa]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Bastinado	Wilt	07.2000	150[1]	-	Mushroom MUSH 65CD	[produced by Ronan McHugh]
My Medicine	Wilt	07.2000	98[2]	-	Mushroom MUSH 100CD	[produced by Dave Eringa , Graeme Stewart]

99th Floor Elevators

99th Floor Elevators składa się głównie z urodzonego w Derby,  w Wielkiej Brytanii byłego wokalisty rockowego, niezależnego dziennikarza muzycznego i redaktora fanzinowego, Adriana Fusiarskiego. Wspiera go pływająca grupa współpracowników i wokalistów, w szczególności pisarz, producent i inżynier Clive Latham.  

Wyprodukowali dwa masywne utwory, „Hooked” i „I'll Be There”, z których oba znalazły się w pierwszej dziesiątce brytyjskiej National Dance Charts. Następnie utwory pojawiły się na ponad 50 głównych albumach tanecznych na całym świecie. Pierwotnie utworzony w południowym Londynie w latach 90-tych.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hooked	99th Floor Elevators Featuring Tony De Vit	08.1995	28[2]	-	Labello Dance LAD 18CD	[written by Adrian F, Clive Latham][produced by Adrian F, Clive Latham]
I'll Be There	99th Floor Elevators Featuring Tony De Vit	03.1996	37[2]	-	Labello Dance LAD 25CD	[written by Adrian F, Clive Latham][produced by Adrian F, Clive Latham]
Hooked	99th Floor Elevators Featuring Tony De Vit	04.2000	66[2]	-	Tripoli Trax TTRAX 061CD	[written by Adrian F, Clive Latham][produced by Adrian F, Clive Latham]

David Dundas

Ur. ok. 1945r w Oxfordzie w Anglii; syn Markiza Zetland. Swą karierę rozpoczął jako aktor, grając drugorzędne role w teatrze, telewizji i filmach, wystąpił m.in. obok Judy Geeson i Davida Nivena w filmie "Prudence And The Pill" (z 1968 r.). Po rezygnacji z kariery aktorskiej robił jingle reklamowe. Kiedy z telewizyjnej reklamówki dżinsów "Brutus" powstał przebój singlowy "Jeans On", Dundas zaczął poważnie myśleć o zostaniu muzykiem. Ostatecznie jego utwór, skomponowany z pomocą Rogera Greenawaya i wydany przez wytwórnię Air/Chrysalis, zajął latem 1976 r. 3. miejsce na brytyjskiej liście przebojów.

W styczniu 1977 r. ta sama piosenka weszła do Top 20 w Stanach Zjednoczonych. W tym samym roku Dundas wprowadził na listę bestsellerów w Wielkiej Brytanii swój drugi i ostatni przebój "Another Funny Honeymoon", który doszedł do 29. miejsca. Nagrał też dwa niezbyt interesujące albumy wydane przez Chrysalis, po czym został kompozytorem muzyki filmowej. Jest twórcą m.in. ścieżek dźwiękowych do filmów "Dark City", "Withnail And I" (wspólnie z Rickiem Wentworthem) i "How To Get Ahead In Advertising".

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Jeans On / Sleepy Serena	David Dundas	07.1976	3[9]	17[21]	Chrysalis CHS 2094	[written by Dundas , Greenaway][produced by An Air Records Production]
Another Funny Honeymoon / Daisy Star	David Dundas	04.1977	29[5]	-	Chrysalis CHS 2136	[written by Dundas ,Feast][produced by Roger Greenaway ]

Candy Dulfer

Urodzona 19 sierpnia 1969 roku w Amsterdamie. W wieku 6 lat rozpoczęła błyskotliwą przygodę z saksofonem pod czujnym okiem ojca - Hansa Dulfera - cenionego sax tenorzysty. Dzięki niemu słuchała i studiowała już w dzieciństwie nagrania takich jazzmenów jak: Sonny Rollins, Coleman Hawkins czy Dexter Gordon. Na początku próbowała sił na sopranie, by później przerzucić się na ulubiony alt, której barwie głosu pozostała wierna do dziś. Początek edukacji muzycznej to występy u boku ojca i udział niespełna jedenastoletniej dziewczyny w nagraniu płyty - Hansa Dulfera. Ciężką pracę nad sobą i charakterystycznym brzmieniem prezentowała już jako nastolatka. W 1982 roku pojawiła się na słynnym North Sea Jazz Festival by wraz z Rosą King zagrać w grupie – Upside Down. Dalsza nauka improwizowanego rzemiosła to liczne występy w stolicy na nocnych jamsessions w uznanych jazzowych klubach. Candy podkreśla tu w wywiadach wielki wpływ na karierę trzech swoich mistrzów: ojca, Prince'a i Maceo Parkera.

Jako czternastolatka Candy Dulfer była już znana w całej Holandii. Otóż sporym sukcesem okazał się kolejny zespół saksofonistki – Funky Struff, który nagłośniono w Holandii jako narodziny nowej muzycznej gwiazdy. Kariera młodej, zdolnej artystki została serdecznie przyjęta zarówno przez fanów jak i rynek medialny. O wielki jej talent zaczęły ubiegać się liczne wytwórnie muzyczne proponując nagrania. Tym sposobem w połowie lat osiemdziesiątych Funky Stuff wraz jej liderką stał się jednym z najpopularniejszych zespołów funkowych w Holandii przemierzając z koncertami po całym kraju. Po uprzednich supportach w "wielkimi", wkrótce rozpoczęła się też współpraca z gwiazdami światowego formatu.

W 1987 roku na stadionie Feyenoordu Rotterdam Candy Dulfer zagrała wspólnie z Madonną. Rok później eksponowała swoją dynamiczną grę w brawurowych solówkach na koncercie Prince’a. W 1989 roku podjęła współpracę z gitarzystą i wokalistą grupy Eurythmics - Dave’m Stewartem. Na owoce pracy z uznanym muzykiem nie trzeba było czekać długo. Wypromowany utwór - "Lily Was Here" pochodzący z ścieżki dźwiękowej niemieckiego filmu "De Kassiere" okazał się wielkim komercyjnym sukcesem. Przebój uplasował się w czołówce wszystkich list muzycznych w Europie i Ameryce. Na holenderskiej zaś liście przebojów został numerem "1" w 1990 roku. Jej nietuzinkowy talent zauważyć miały wkrótce takie gwiazdy muzycznej sceny jak: Pink Floyd, Van Morrison czy Aretha Franklin. Cały świat poznał długowłosą i seksowną blond artystkę, a zewsząd spływały propozycje współpracy.

Dzięki "Lily" artystka sfinalizowała ofertę z wytwórnią BMG Ariola, która pozostawiła jej muzyczną wolność nagrań. Na rezultaty nie trzeba było długo czekać. W 1990 Candy wydała wraz z Funky Stuff pierwszą własną płytę Saxuality. Trasa koncertowa i przyjazne oceny krytyków potwierdziły przekonanie o wyjątkowych zdolnościach saksofonistki. Debiutancki album autorstwa Candy i utalentowanego gitarzysty Ulco Beda promowany na całym świecie sprzedał się w ponad milionowym nakładzie. Sukces dowiodło przyznanie Candy w 1991 roku szeregu ważnych nagród, w tym holenderskiej - Conamus Export Prize, oraz przede wszystkim nominację Saxuality do prestiżowego - Grammy Awards w kategorii – "Best Instrumental Pop Recording".

Lata dziewięćdziesiąte to dalszy rozwój i nieprzerwane pasmo sukcesów dojrzewającej artystki, na które złożyły się kolejne płyty oraz gorące, żywiołowe koncerty począwszy od Europy przez Amerykę i na Japoni kończąc. Zaproponowana wobec słuchacza porywająca mieszanka jazzu, funky, hip – hop, soulu i rapu sprawiła, że pokochały ją miliony fanów. W 1993 Sax-a-go-go otrzymał laur platynowej płyty, a saksofonistka odebrała po raz trzeci nagrodę Dutch Export Prize. Odtąd pozycja zawodowa, kariera i uznanie dla urodziwej saksofonistki znaczone było wieloma ważnymi nagrodami, światową karierą, bestsellerowymi nakładami płyt oraz mianem najwybitniejszej artystki holenderskiego, szeroko pojętego jazzu.

Na swojej trzeciej płycie z 1995 roku Big Girl zaprosiła do współpracy, dotąd swego długoletniego idola - wielkiego "alciaka" – Davida Sanborna, odświeżając jego utwór "Wake Me When It’s Over". Duży wkład w album dołożył także zdolny keybordzista – Thomas Banks. W 1997 Candy wydała For the love of you, który rozszedł się w ponad 2,5 mln egzemplarzach. Tytułowy utwór na amerykańskiej liście Billboard's Jazz Contemporary Albums zajmował miejsce w pierwszej dziesiątce przez dłuższy okres czasu. W lutym 1998 roku podczas amerykańskiego tournee artystka złamała nogę, co wykluczyło koncerty aż do lata. Powróciła triumfalnie, biorąc udział w prestiżowym JVC Jazz Festival w Nowym Jorku i wydając pierwsze podsumowanie kariery w The best of Candy Dulfer. Przyjęła także ofertę wspólnych koncertów z starym przyjacielem – Prince’m na kontynencie amerykańskim. Sam Prince miał powiedzieć: "Iż kiedy potrzebuje saxu zawsze dzwoni do Candy" - co poprzez brzmienie w języku angielskim i znaną osobowość Princa oznacza dość dwuznaczne stwierdzenie.

W 1999 roku wyszedł kolejny album Girls Night Out z utworem "Cookie" do ścieżki dźwiękowej filmu Roberta Altmana - "Cookie's Fortune". Ostatnim jak na razie i najświeższym produktem Candy Dulfer jest koncertowy album Live In Amsterdam z 2001 roku, który ponownie utwierdza młodzieńczą energię funkowych brzmień seksownej artystki.

Obecnie w składzie powstałego w 1984 roku Funky Stuff występują – Thomas Banks – keyboards., Ulco Bed – guitar, Jan Van Duikeren – trumpet, Peter Lieborem – tenor sax., Manuel Hugas – bass, Oscar Krall – drums oraz Roger Happel – keyboards & vocal no i przede wszystkim - Candy Dulfer – alto sax.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lily Was Here	David A. Stewart Introducing Candy Dulfer	02.1990	6[12]	11[16]	Anxious ZB 43045	[written by David A. Stewart][produced by David A. Stewart]
Saxuality / Home Is Not a House	Candy Dulfer	08.1990	60[2]	-	RCA PB 43769	[written by Candy Dulfer,Ulco Bed][produced by Candy Dulfer,Ulco Bed]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Saxuality	Candy Dulfer	08.1990	27[9]	22[36]	RCA PD75111	[gold][produced by Ulco Bed and Candy Dulfer]
Sax-a-Go-Go	Candy Dulfer	03.1993	56[2]	-	Ariola 74321 11181 2	[produced by Ulco Bed and Candy Dulfer]

Dukes

Rockowy zespół z Sydney aktywny w latach 1991-1994.Zespół był początkowo nazywany Sean Kelly & Iron Dukes, ale został przemianowany wkrótce na Dukes. Zespół został założony przez Seana Kelly (ex Models) i Geoffrey'a Stapletona (GANGgajang) po powrocie do Sydney w 1991 roku po zakończeniu europejskiego tour, jako support INXS, znajomych z poprzedniego zespołu Absent Friends.
 
Oryginalnymi członkami Iron Dukes byli Kelly, Stapleton, Michael Arminger (Paul Kelly and Colured Girls, The Go-Betweens), Michael King (Absent Friends) i John Mackay (Absent Friends). Inni członkowie zespołu to basista Peter Willersdorf, perkusista Tony Georgeson, Mark Dennison (DD Smash) grający na saksofonie i okazjonalnie na klawiszach i Kevin Dubber (DD Smash) na trąbce. W 1992 roku podpisali kontrakt z Sony Music.
 
Wydali kilka singli z "Gonna Get High" i "Faith" które zajęły odpowiednio na australijskiej liście przebojów 60-te i 28 miejsce. W grudniu 1992 zespół wydał swój debiutancki i jedyny album, Harbour City,którego współautorami i współproducentami byli Kelly i Stapleton. Stapleton dostarczył ilustrację do każdej piosenki na książeczce towarzyszącej albumowi, a także zaprojektował okładki singli i albumu.Harbour City został nominowany do nagrody ARIA w 1993 roku w kategorii "Best Breakthrough Artist - Album" .

W 1993 zespół wydał EP, I Fought The Law,z którego trzy utwory, pojawiły się na soundtracku do Yahoo Serious w 1993r.W dniu 23 września 1993 Dukes wykonywanli "Faith" dla 250.000 osób na Circular Quay, minutę przed ogłoszeniem Sydney jako miasto-gospodarza Letnich Igrzysk Olimpijskich 2000r. Zespół został rozwiązany na początku 1994 roku. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Gonna Get High	Dukes	06.1992	55[15]	-	Columbia 658046 2/-	-
Faith	Dukes	10.1992	35[12]	-	Columbia 658270 1/-	-

Dugites

Dugites był zespołem z Perth, który działał w latach 70-tych. Nazwa odnosi się do brązowego jadowitego węża, dugite, często występującego na tym obszarze.
 
Dugites powstał w Perth w 1978 roku i nagrał trzy albumy we wczesnych latach 80-tych. Dugites połączyło elementy power popu, new wave i electronic, produkując utwory z wyrażnie podkreśloną linią melodyczną, i odrobiną polityki. Z singlami - "In Your Car", "Juno and Me", byli obecni w radio i estradach całej Australii.
 
W 1979r Dugites nagrało singiel "Hit Single / Bruce" i występował jako wsparcie dla zespołu Dave Warner podczas koncertów. Singiel został sfinansowany przez grupę, ale w tym roku został podpisany kontrakt z nieistniejącą już wytwórnią Deluxe. Ich pierwszy album Dugites został wydany w lipcu 1980 r. i osiągnęł 22 pozycję na australijskiej liście przebojów. Ich drugi album West Of The World został wydany w lipcu 1981 r. ,a ostatni album Cut The Talking ukazał się w kwietniu 1984 roku. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
In Your Car / 13 Again	Dugites	06.1980	34[16]	-	DeLuxe 103 588/-	-
South Pacific / Gay Guys	Dugites	12.1980	90[3]	-	DeLuxe 103 705/-	-
Waiting / Who Loves You More	Dugites	06.1981	40[13]	-	DeLuxe 103 819/-	-
Cut the Talking / Michael and Rodney	Dugites	11.1983	47[20]	-	Mercury 814 690-7/-	-
Juno and Me / Everything Must Change	Dugites	05.1984	60[16]	-	Mercury 818 655-1/-	-
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
The Dugites	Dugites	06.1980	22[26]	-	DeLuxe VPL1-6506/-	-
West of the World	Dugites	07.1981	31[13]	-	DeLuxe VPL1-6576/-	-
Cut The Talking	Dugites	04.1984	45[11]	-	Mercury 814 691-1/-	-

Mario Panzeri

Mario Panzeri (ur. 11 października 1911r - zm. 19 maja 1991r) był włoskim autorem tekstów i kompozytorem.Urodzony w Mediolanie Panzeri rozpoczął swoją karierę jako aktor rewiowy i piosenkarz. Zaczął komponować piosenki w drugiej połowie lat trzydziestych, osiągając duży sukces dzięki dwóm piosenkom „Maramao perché sei morto?”. oraz „Pippo non lo sa”, które również wzbudziły pewne kontrowersje, ponieważ oskarżono ich o drwiny z niektórych ważnych faszystowskich osobowości (odpowiednio Costanzo Ciano i Achille Starace ).


W 1951 roku skomponowana przez niego piosenka „Grazie dei fior” wygrała pierwszą edycję Sanremo Music Festival . W 1959 roku jego piosenka „ Lettera a Pinocchio ” została zaprezentowana na pierwszej edycji Zecchino d'Oro, a później stała się hitem dzięki wersji Johnny'ego Dorelli . 

W latach 60-tych Panzeri rozpoczął udaną współpracę z Daniele Pace, a jego piosenki przyczyniły się do rozpoczęcia kariery wybitnych śpiewaków, takich jak Gigliola Cinquetti , dla której skomponował na Konkurs Piosenki Eurowizji 1964 i Sanremo Music Festival 1964, wygrywającą piosenkę „ Non ho l'età ” , Caterina Caselli , dla której napisał przebój „ Nessuno mi può giudicare ” i Orietta Berti , dla której skomponował większość jej repertuaru z lat 60. i 70-tych XX wieku.

                             Kompozycje Mario Panzeri na listach przebojów

[with Eldo Di Lazzaro,Harold Adamson] 11/1940 Ferry-Boat Serenade Kay Kyser and His Orchestra 6.US 11/1940 Ferry-Boat Serenade Frankie Masters and His Orchestra 15.US 12/1940 Ferry-Boat Serenade Gray Gordon 8.US 12/1940 Ferryboat Serenade (La Piccinina) The Andrews Sisters 8.US 12/1940 Ferry-Boat Serenade Leo Reisman and His Orchestra 19.US [with Vincenzo Di Paola, Sandro Taccan] 10/1958 Come Prima Marino Marini & His Quartet 2.UK 10/1958 More Than Ever (Coma Prima) Malcolm Vaughan 5.UK 10/1958 More Than Ever Robert Earl 26.UK 12/1958 Come Prima Tony Dallara 60.UK 12/1958 Come Prima Polly Bergen 67.US [with Daniele Pace,, Luciano Beretta & Miki Del Prête ] 03/1966 Nessuno mi può giudicare Gene Pitney 115.US [with Daniele Pace, Lorenzo Pilat,Peter Callander] 01/1968 Suddenly You Love Me The Tremeloes 44.US/6.UK [with Roberto Livraghi, Barry Mason, Daniele Pace] 04/1968 A Man without Love (Quando M'Innamoro) Engelbert Humperdinck 19.US/2.UK [with Daniele Pace, Roberto Livraghi] 06/1968 Quando M'Innamoro (A Man without Love) The Sandpipers 33.UK/124.US [with Alan Blaikley, Len Hawkes, Daniele Pace,Lorenzo Pilat] 09/1968 My Little Lady The Tremeloes 127.US/6.UK [with Lorenzo Pilat,Barry Mason] 05/1969 Love Me Tonight Tom Jones 13.US/9.UK [with Corrado Conti, Daniele Pace, Lorenzo Pilat] 05/1974 Go (Before You Break My Heart) Gigliola Cinquetti 8.UK [with Corrado Conti, Daniele Pace, Lorenzo Pilat,Norman Newell] 12/1974 To the Door of the Sun (Alle Porte Del Sol) Al Martino 17.US/51.UK

Roberto Livraghi

Roberto Livraghi (ur. 18 marca 1937 r.) Jest włoskim kompozytorem i menedżerem sportu.
Urodzony w La Spezia , odniósł swój pierwszy sukces jako kompozytor w 1958 r. z piosenką Don Marino Barreto Jr. „Maria”. Jego głównym hitem była piosenka „ Quando m'innamoro ”, śpiewana przez Annę Identici i The Sandpipers na Festiwalu Muzycznym w Sanremo w 1968 roku .


Poza lokalnym sukcesem utwór stał się międzynarodowym hitem, nagranym w języku angielskim przez Engelberta Humperdincka i Sergio Franchi , między innymi pod tytułem „A Man Without Love”, a po francusku przez Joe Dassina z tytułem „Comment Te Dire?". Skomponował także utwory m.in. dla Miny , Adriano Celentano , Ornelli Vanoni , Kesslera Twins , Marie Laforêt , Cilli Black , Giglioli Cinquetti , Carolyn Franklin , Freda Buscaglione .

W latach 70-tych Livraghi zdecydował się opuścić scenę muzyczną i po pracy w firmie swojego ojca w Genui rozpoczął nową karierę jako menedżer golfa, co doprowadziło go do zostania prezesem Włoskiej Federacji Golfa.

                             Kompozycje Roberto Livraghi na listach przebojów

[with Marcel Stellman] 09/1967 There I Go Vikki Carr 50.UK [with Barry Mason, Daniele Pace & Mario Panzeri] 04/1968 A Man without Love (Quando M'Innamoro) Engelbert Humperdinck 19.US/2.UK [with Daniele Pace, Mario Panzeri] 06/1968 Quando M'Innamoro (A Man without Love) The Sandpipers 33.UK

Brownsville Station

Grupa amerykańska. Powstała w 1969 w Ann Arbor w stanie Michigan. Z początku przyjęła nazwę The Station, dopiero po kilku miesiącach zmieniła ją na Brownsville Station (od dworca autobusowego w Brownsville w Teksasie).

Pierwszy skład: Cub Koda (właśc. Michael John Koda; 1.10.1948, Detroit, Michigan) -voc, g, hca, Sam Lutz (właśc. Michael Lutz; 15.06.1949, Ann Arbor, Michigan) - g, k, voc, Anthony Driggins - b, voc, ;T.Cronley - dr. W 1971 Cronleya zastąpił Henry "H-Bomb" Week (właśc. David Lynn Week; 27.07.1949, Van Wert, Ohio) - dr, voc.

Gdy w 1973 odszedł Driggins, basistą został Lutz. W 1975 dołączył Beezer Nazarian (właśc, Bruce Nazarian) - g, b, k, voc. Działała do lata 1979 (w ostatnich miesiącach jako Brownsville).
Z początku wykonywała w prowincjonalnych klubach standardy rhythm'n'bluesowe i rock'n'rollowe, m.in. przeboje Bo Diddleya, Chucka Berry'ego, Jerry'ego Lee Lewisa i Linka Wraya, ale stopniowo wzbogacała repertuar własnymi hałaśliwymi kompozycjami w podobnym stylu.

Największą popularność przyniosła jej pełna młodzieńczego wdzięku piosenka Smokin' In The Boys' Room (w 1985 wróciła na listy przebojów w wykonaniu Motley Crue). Ale podobały się też takie utwory, jak Red Back Rider, Let Your Yeah Be Yeah, I'm The Leader Of The Gang, Kings Of The Party, Mama Don't Allow No Parkin', Lady i The Martian Boogie.

Koda firmował m.in. płyty "Cub Koda And The Points" (Baron, 1980; z The Points), "It's The Blues" (Baron, 1982; z Houserockers), "That's What I Like About The South" (Baron, 1982), "Let's Get Funky" (Black Rose, 1985), "Cub Digs Bo" (Garageland, 1991), "Cub Digs Chuck" (Garage-land, 1991), "Houserockers Live At B.L.U.E.S. 1982" (Wolf, 1991; z Houserockers), "Welcome To My job - The Cub Koda Collection 1963-1993" (Blue Wave, 1993) i "Abba Dabba Dabba - A Bonanza Of Hits" (Schoolkids' Racords, 1994), Dat się też poznać jako publicysta m.in. pisma "Goldmine". Lutz został nauczycielem muzyki, a Week współwłaścicielem studia nagrań.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Red Back Spider/Rock With The Music	Brownsville Station	12.1972	-	96[3]	Big Tree 156	[written by S. Newton][produced by D. Morris]
Let Your Yeah Be Yeah/Mr.Robert	Brownsville Station	03.1973	-	57[8]	Big Tree 161	[written by Jimmy Cliff][produced by D. Morris, E. Stevens]
Smokin' In The Boy's Room/Barefootin'	Brownsville Station	10.1973	27[6]	3[19]	Big Tree 16 011	[gold-US][written by Cub Koda/Michael Lutz][produced by D. Morris, Brilliant Sun]
I'm The Leader Of The Gang/Past Phyllis	Brownsville Station	05.1974	-	48[8]	Big Tree 15 005	[written by Glitter, Leander][produced by Morris-Stevens Productions]
Kings Of The Party/Ostritch	Brownsville Station	08.1974	-	31[9]	Big Tree 16 001	[written by M. Lutz, H. Weck, C. Koda][produced by Doug Morris, Eric Stevens]
Mama Don't Allow No Parkin'/I Got It Bad For You	Brownsville Station	.1974	-	-	Big Tree 16 029	[written by Cub Koda/Michael Lutz][produced by Doug Morris, Eric Stevens]
Lady/'Rockers'n'Rollers	Brownsville Station	06.1977	-	46[10]	Private Stock 149	[written by Phil Wainman, John Goodison][produced by Eddie Kramer]
The Martian Boogie/Mr.Johnson Sez	Brownsville Station	08.1977	-	59[7]	Private Stock 167	[written by Lutz, Weck, Koda, Nazarian][produced by Eddie Kramer]
Love Stealer/Fever	Brownsville Station	.1979	-	-	Epic 8-50695	[written by P. Wainman, R. Myhill][produced by Tom Werman]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
A Night On The Town	Brownsville Station	10.1972	-	191[5]	Big Tree BT 2010	[Producers: Eric Stevens ]
Yeah!	Brownsville Station	09.1973	-	98[19]	Big Tree BT 2102	[Producers: D. Morris , E. Stevens ]
School Punks	Brownsville Station	06.1974	-	170[8]	Big Tree BT 89 500	[Producers: Morris-Stevens Productions]

Stephen Duffy

Stephen Anthony James Duffy (ur. 30 maja 1960r w Alum Rock , Birmingham, Anglia) jest angielskim muzykiem, piosenkarzem i autorem piosenek. Był członkiem-założycielem, wokalistą, basistą, a następnie perkusistą Duran Duran . Nagrywał jako solowy wykonawca pod kilkoma różnymi pseudonimami i jest wokalistą i autorem piosenek dla The Lilac Time ze swoim starszym bratem Nickiem . Jest także współautorem piosenek z Robbiem Williamsem  i Stevenem Page .

Podczas wizyty w School of Foundation Studies & Experimental Workshop w Birmingham Polytechnic (obecnie Birmingham City University ) Duffy poznał Johna Taylora . Razem utworzyli grupę Duran Duran wraz z przyjacielem z dzieciństwa Taylora, Nickiem Rhodesem . Podczas gdy Taylor był gitarzystą (później przechodzącym na bas), a Rhodes grał na syntezatorze, Duffy był wokalistą / autorem tekstów i basistą zespołu. Kiedy dołączył basista Simon Colley , Duffy przeniósł się na perkusję. Zostawił zarówno szkołę, jak i zespół w 1979 r., zanim Duran Duran podpisał kontrakt z EMI w 1980 r.

Następnie założył Obviously Five Believers, znaną czasem jako The Subterranean Hawks lub The Hawks, i nagrał swoje pierwsze cztery utwory. Jedyny singiel Hawks, „Words of Hope”, został wydany w 1981 r.

W 1982 r. stworzył zespół Tin Tin , z Johnem Mulliganem i Dikiem Davisem (obaj z Fashion ), Andym „Stokerem” Growcottem (z Dexys Midnight Runners ) i Bobem Lambem (pierwotnym producentem zespołu Birmingham UB40 ). Pierwotnie nazywany Holy Tin Tin, zanim nazwa została skrócona, zespół podpisał kontrakt z WEA Records w Wielkiej Brytanii i wydał singiel „Kiss Me” w 1982 roku, ale nie zrobił kariery. W 1983 roku Tin Tin podpisał kontrakt z Sire Records w USA, a „Kiss Me” trafił tam na listy taneczne.  Kolejny singiel, „Hold It”, został również wydany w 1983 r., który osiągnął   w Wielkiej Brytanii  piąte miejsce. 

Po okresie pracy w USA Duffy wrócił do Anglii i podpisał umowę jako solowy artysta z Virgin 10 . Teraz pracuje pod nazwą Stephen „Tin Tin” Duffy (który często był wyśmiewany przez DJ-ów Radio 1, jako Stephen „Duff Duff” Tinny  ), nagrał nową wersję „Kiss Me”, która została wydana w 1984 roku, to czas tylko w lokalnym rejonie West Midlands , a następnie ogólnokrajowe wydawnictwo „She Makes Me Quiver”, które osiągnęło swój szczyt pod numerem 88 we wrześniu 1984 roku. Pod koniec 1984 roku Duffy nagrał trzecią wersję „ Kiss Me ”, wyprodukowaną przez JJ Jeczalika i Nicholasa Froome, który został wydany w lutym 1985 roku. Osiągnął 4 miejsce na UK Singles Chart i pozostał w pierwszej dziesiątce łącznie przez pięć tygodni. Duffy podążył za tym singlem wydając „Icing on the Cake”, który był # 14 w czerwcu 1985 roku.

Pierwszy pełny album Duffy'ego, The Ups and Downs (wyprodukowany przez Duffy'ego, Froome, Jeczalika, Booker T. Jonesa i Stephena Streeta), osiągnął numer 35 w Wielkiej Brytanii.  Przed wydaniem The Ups And Downs Stephen Duffy i jego brat Nick stworzyli własne biuro projektowe „DUFFY and DUFFY”. W celu promocji albumu mieli wystawę około 80 obrazów, rysunków, zdjęć i filmów. 

Nowy singiel „Unkiss That Kiss” został wydany we wrześniu 1985 roku i osiągnął   77 pozycję w Wielkiej Brytanii. Na tym singlu Duffy występuje jako Stephen AJ Duffy po usunięciu członu „Tin Tin” ze swojego nazwiska na scenie. Singiel został wydany jako pierwszy z albumu Because We Love You , wydanego na początku 1986 roku, za który został uznany po prostu za Stephena Duffy'ego. Dodatkowymi singlami z albumu były „I Love You” (który osiągnął    86 pozycję) oraz „Something Special”, który był współpracą z Sandii (z Sandii & the Sunsetz ),  jednak ten singiel (i  album) nie trafił na listy bestsellerów.

W 1986 roku Duffy zaczął pisać i nagrywać muzykę, która stała się pierwszym albumem The Lilac Time, wydanym przez Swordfish Records . Album, zatytułowany The Lilac Time , ukazał się w listopadzie 1987 roku, a następnie został ponownie wydany w remiksowanej formie przez Fontanę w dniu 8 lutego 1988 roku.

The Lilac Time przeszły różne zmiany składu z braćmi Duffy jako filarami. Początkowo grupa składała się ze Stephena Duffy'ego, jego starszego brata Nicka Duffy'ego i przyjaciela Michaela Westona, którzy wspólnie nagrali pierwszy album; Michael Giri i Fraser Kent dołączyli, gdy zespół był gotowy do trasy. The Lilac Time wypuścił albumy Paradise Circus w 1989 roku i & Love For All w 1990 roku dla Fontany.

Grupa   następnie na krótko podpisała kontrakt z Creation Records , a następnie zarządzana przez szefa wytwórni, Alana McGee . Ich jedynym wydawnictwem w Creation był Astronauts w 1990 roku.

W 1991 roku zespół rozpadł się (tymczasowo, jak się okazało), a Duffy następnie rozpoczął karierę solową.

Album Stephena Duffy'ego Music in Colors ( Parlophone ) z 1993 roku został nagrany z Nigelem Kennedym i zawierał single „Natalie” i „Holte End Hotel”.

Kolejny album został nazwany po prostu Duffy , wydany w sierpniu 1995 roku w Indolent Records . „London Girls” i „Sugar High” trafiły do ​​pierwszej dziesiątki brytyjskiej listy indie. („Starfit” został również wydany jako singiel w USA.) Album został wydany ponownie na CD w 2000 roku przez BMG Fun House .

Brał udział w tymczasowej supergrupie Me Me Me , składającej się z Duffy'ego, Alexa Jamesa z Blur , Justina Welcha z Elasticy i Charliego Bloora . Jednorazowy singiel „Hanging Around” został wydany 5 sierpnia 1996 r. i osiągnął numer 19 na brytyjskiej liście singli.

I Love My Friends został wydany w 1998 roku przez Cooking Vinyl Records , który wydał również single „17” i „You Are”.

Virgin wydała album kompilacyjny zatytułowany They Called Him Tin Tin w 1999 roku.

Duffy zreformował The Lilac Time z bratem Nickiem i Michaelem Giri, wraz z nowymi członkami Claire Worrall i Melvinem Duffy. Wydali Looking for a Day in the Night w 1999 roku w  spinART Records ,  i lilac6 w Cooking Vinyl w 2001 roku. Compendium - The Fontana Trinity , kolekcja utworów z ich singli i pierwszych trzech albumów została wydana również w 2001 roku.

Album Keep Going został wydany w 2003 roku na płytach Folk Modern pod szyldem „Stephen Duffy & The Lilac Time”.

W 2007 roku Duffy wydał nowy album i limitowaną (2000 kopii) książkę pod tytułem „ Runout Groove” i odbył kilka rzadkich występów z pełnym zespołem Lilac Time, w szczególności na czele Green Man Festival .

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Hold It/Blowing Kisses	Tin Tin	07.1983	55[5]	-	Curve X 9763	[written by Stephen Duffy][produced by Mike Howlett ]
Kiss Me	Tin Tin	02.1984	78[4]	-	WEA TIN 1	[produced by Bob Lamb]
She Makes Me Quiver/Push It	Stephen 'TinTin' Duffy	09.1984	88[1]	-	10 Records TEN 28	[written by S. A. J. Duffy][produced by Stephen Duffy]
Kiss Me	Stephen 'TinTin' Duffy	03.1985	4[11]	-	10 Records TIN 2	[written by Duffy][produced by J. J. Jeczalik, Nick Froome]
Icing On The Cake/Broken Home	Stephen 'Tin Tin' Duffy	05.1985	14[9]	-	10 Records TIN 3	[written by Stephen A. J. Duffy][produced by S. A. J. Duffy, Stephen Street]
Unkiss That Kiss/Done For	Stephen 'Tin Tin' Duffy	09.1985	77[4]	-	10 Records TIN 4	[written by Stephen A. J. Duffy][produced by S. A. J. Duffy, Stephen Street]
I Love You/Love Is Driving Me Insane	Stephen Duffy	02.1986	86[5]	-	10 Records TEN 91	[written by Stephen A. J. Duffy][produced by Stephen A. J. Duffy]
London Girls	Duffy	06.1995	180[1]	-	Indolent DUFF 001	[written by Stephen Duffy][produced by Bruce Lampcov, Mitch Easter, Stephen Duffy]
London Girls	Duffy	06.1995	180[1]	-	Indolent DUFF 001	[written by Stephen Duffy][produced by Bruce Lampcov, Mitch Easter, Stephen Duffy]
Sugar High	Stephen Duffy	08.1995	79[1]	-	Indolent DUFF 002CD	[written by Stephen Duffy][produced by Bruce Lampcov, Mitch Easter, Stephen Duffy]
Needle Mythology	Stephen Duffy	02.1996	131[1]	-	Indolent DUFF 004CD	[produced by Bruce Lampcov, Mitch Easter, Stephen Duffy]
Hanging Around	Me Me Me	08.1996	19[4]	-	Indolent DUFF 005CD	[written by by James, Bloor, Welch, Duffy][produced by Stephen Street]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
The Ups And Downs	Stephen Duffy	04.1985	35[7]	-	10 Records DIX 5	[produced by Stephen Tintin Duffy ]
Duffy	Duffy	09.1995	121[1]	-	Indolent DUFF CD 003	[produced by Bruce Lampcov, Mitch Easter]
I Love My Friends	Duffy	05.1998	155[1]	-	Cooking Vinyl COOK CD144	[produced by Andy Partridge, Stephen Duffy, Stephen Street]

Geoff Duff

Geoff „Jeff” Stephen Duff , lub Duffo , (ur. 1956r) to australijski piosenkarz / artysta kabaretowy w  , który w swojej karierze wykorzystywał różne postaci, garderobę i satyrę jako cechy swojego występu. Spektakle Duffa „Ziggy” i „Bowie Unzipped” to portrety muzyki Davida Bowie , którego poznał,  gdy Bowie był rezydentem w Sydney.
Jeff Duff rozpoczął swoją muzyczną karierę w Melbourne w 1971 roku jako wokalista zespołu jazzowo-rockowego Kush (1971–75) .

Kush został założony z Jeffem Duffem na wokalu, Johnem Santos (aka Montesante) i Colinem Chapmanem na trąbce, Ronem Andersonem na fortepianie i saksofonie, Stephenem Ballem na klawiszach, Tomem Cowburnem na gitarze, harmonijce i chórkach, Johnem Ellisem na klarnecie, flecie i saksofonie, Robem Matthewsem na gitarze basowej i Grahamem McDonaldem na perkusji. Wydali covery „ Peter Gunn ”, „ MacArthur Park ” i „ Walk on the Wild Side ”, a także oryginały, takie jak „(Livin 'on) Easy Street”.

Kush jest znany z występów dla 45 000 osób podczas Sunbury Pop Festival w 1974 roku , „pomyślany i promowany jako Woodstock w Australii”.

Duff przeniósł się do Londynu w 1978 roku jako „waif-androgynous oddball Duffo”. Jego klawiszowcem i aranżerem przez większość tego okresu był Sev Lewkowicz .

W tym czasie jego singiel „Give Me Back Me Brain” osiągnął nr 60 na brytyjskich listach mainstreamowych w 1979 r.
Powderworks wydał trzeci album Duffa „Bob the Birdman” w Australii. ”

Jego kompilacja z 1999 roku „Martian Girls Are Easy” to 40-ścieżkowa, podwójna antologia dotycząca solowej kariery Duffa z 1978 roku, opisana przez historyka muzyki Iana McFarlane'a jako „satyryczna, nowa fala z „ Give Me Back Me Brain ” , poprzez uduchowioną klasyczną aranżację „Walk on the Wild Side” Lou Reeda, zanurzając się w funk i po drodze z powrotem do jego  korzeni w postaci glam rocka,

Jeff Duff pojawia się jako „Secta” w australijskim filmie science fiction Sons of Steel , wydanym w 1989 roku, z singlem Duffa „Here Come the Freaks”. 

Duff występował w australijskiej telewizji  i stał na czele Melbourne Jazz Festival, Manly Jazz Festival, Darling Harbour Jazz Festival, Casino Jazz, Thredbo Jazz Festival, Noosa Jazz Festival i 2006 Adelaide Cabaret Festival.

Duff regularnie występuje w klubach muzycznych Sydney. Zestawia swój wyrafinowany dwudziesto-elementowy repertuar swingowy Big Band z sprośnym glam rockiem swojego show Alien Sex Gods. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	N.Zel	Wytwórnia [Aus/N.Zel]	Komentarz
Temptation's 'bout to get me	Geoff Duff	06.1977	73[3]	-	Mushroom K 6764/-	-