Lykke Li

Lykke Li (Li Lykke Timotej Zachrisson; ur. 18 marca 1986r w Ystad w Szwecji) - szwedzka piosenkarka.
Dorastała w artystycznej rodzinie. Jej matka była fotografem, a ojciec muzykiem. Przeprowadzili się do Sztokholmu, a gdy Lykke skończyła 6 lat, zamieszkali w Portugalii na kolejnych 5 lat, spędzając zimy w Nepalu i Indiach. Jako 19-latka Lykke Li trafiła na 3 miesiące do Nowego Jorku. Później była tancerką w szwedzkim show telewizyjnym.

Jej pierwszy album pt. "Youth Novels" wydany został 4 lutego 2008 r. przez LL Recordings i został rozpowszechniony w całej Europie w czerwcu tego samego roku. Producentem albumu byli Björn Yttling i Lasse Mårtén. W USA pojawił się 6 maja 2008, w Irlandii 6 czerwca 2008, a w Wielkiej Brytanii 9 czerwca.

Lykke Li zaczęła swoją karierę na portalu MySpace od publikacji utworu "Tonight". Osiągnęła sukces dopiero wydając EP (minialbum) "Little Bit" w 2007 roku. Stereogum nadało jej tytuł artysty w październiku 2007 i opisało jej muzykę jako mieszankę soulu, electro i delikatnego popu.

Jej piosenka "I'm Good I'm Gone" jest jednym z utworów wchodzących w skład podkładu muzycznego do gry FIFA 09. Utwór "Possibility" znalazł się na ścieżce dźwiękowej do filmu Saga "Zmierzch": Księżyc w nowiu. Jej piosenka "I Follow Rivers" doczekała się akustycznego coveru w wykonaniu belgijskiej męskiej grupy Triggerfinger oraz projektu Audiogroove, a także została zremiksowana przez Magiciana. Przez 6 tygodni "I Follow Rivers" w jej wykonaniu było nr 1 w Niemczech. Ta sama piosenka została wykorzystana w TVP 2 w reklamówce dotyczącej seriali na jesień 2012 roku.

W 2013 r. została zaproszona przez Davida Lyncha do udziału w pracach nad jego albumem "The Big Dream", na którego potrzeby zaśpiewała wydany na singlu utwór "I'm Waiting Here". Wystąpiła gościnnie w piosence U2 "The Troubles".

W 2014 r. wzięła udział w produkcji filmu pt. "Tommy" reżyserii swojego bliskiego przyjaciela, Tarika Saleha. Grała jedną z pierwszoplanowych ról.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
I'm Good, I'm Gone	Lykke Li	06.2008	152[1]	-	LL Recordings ATUK 080	[written by Lykke Li, Björn Yttling][produced by Björn Yttling, Lasse Mårtén]
Possibility	Lykke Li	12.2009	133[3]	-	Atlantic	[written by Lykke Li Zachrisson][produced by Lykke Li]
Gunshot	Lykke Li	.2014	126	-	Atlantic	[written by Bjorn Yttling, Lykke Li, Rick Nowels]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Youth Novels	Lykke Li	06.2008	112[1]	-	Atlantic 1-512707	[produced by Björn Yttling,Lasse Mårtén]
Wounded Rhymes	Lykke Li	03.2011	37[3]	-	Atlantic 5249843332	[produced by Björn Yttling]
I Never Learn	Lykke Li	05.2014	33[1]	-	Atlantic 2564629558	[produced by Greg Kurstin,Lykke Li,Björn Yttling]
So Sad So Sexy	Lykke Li	06.2018	73[1]	-	RCA 19075852702	[produced by Lykke Li,Malay ,Jeff Bhasker,T-Minus,Jonny Coffer,Rostam,Skrillex,Ali Payami,DJ Dahi,Kid Harpoon,Emile Haynie,Illangelo]

Damage

Damage -młoda nadzieja brytyjskiego rhythm' n' bluesa drugiej połowy lat 90-tych.
Pięcioro członków tego ansamblu:Andrez Harriott,Jade Jones,Noel Simpson,Rahsaan "Russ" Bromfield i Coree Richards chodzili razem do szkoły i tam mają miejsce ich pierwsze próby wokalne.W 1995r uzyskują kontrakt nagraniowy z Big Life Records,ale wytwórnia przed wydaniem pierwszego wydawnictwa buduje ich własny styl.

Debiutują singlem "Anythin" w lipcu 1996r na którym występują gościnnie Junior Mafia i Little Ceasar ,znany rapper.Singiel wchodzi na 68 pozycję brytyjskiej listy przebojów i stanowił obiecujący wstęp do kariery.

Buduje ją występując jako support Boyzone podczas występów w Wembley Stadium Show.Ciężka praca została nagrodzona sukcesem singla "Love II love" [#12 na UK SP chart].Po wejściu nagrania "Forever" do UK Top 10 staje się jednym z bardziej znanych boys bandów w Zjednoczonym Królestwie.Album o tym samym tytule sprzedaje się dobrze,a hitem z tej płyty jest cover "Wonderful tonight" Erica Claptona ,który wędruje do Top3 UK chart.

Po mniejszym powodzeniu następnego singla "Love lady" opuszczają w 1997 r macierzystą wytwórnię .W tym samym roku występują razem z Mariah Carey podczas jej europejskiego tour.W 1999r podpisują kontrakt z EMI i przygotowują nowy materiał,na który fani musieli czekać aż do czerwca 2000r kiedy wychodzi singiel "Ghetto romance" z umiarkowanym sukcesem na listach bestsellerów.Znacznie większą popularnością cieszy się następna mała płytka "Still be loving you" wydana w 2001 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
What U C [iż what U get]	Damage	08.1995	109[2]	-	Big Life BLRD 117	[written by Samuels, Simpson, Bromfield][produced by KODZO]
Anything/Everything	Damage feat Little Caesar	07.1996	68[2]	-	Big Life BLRD 129	[written by Terri Robinson, Dominic Owen, Fabian Hamilton][produced by High Class]
Love II love/All Season Lover	Damage	10.1996	12[16]	82[4][07.97]	Big Life 131	[written by Wayne Hector,Bryan Powell,Alistair Tennant][produced by Bryan Powell]
Forever	Damage	12.1996	6[17]	-	Big Life BLRD 132	[silver-UK][written by Johnson , Steve Mac , Tennant , Wayne Hector ][produced by Steve Mac]
Love guaranteed	Damage	03.1997	7[14]	-	Big Life BLR 133	[written by Bryan Powell, Jimmy "Jam" Harris III, Terry Lewis][produced by Cutfather, Joe ]
Wonderful tonight	Damage	05.1997	3[14]	-	Big Life BLR 134	[written by Eric Clapton][produced by Steve Mac]
Love lady	Damage	08.1997	33[11]	-	Big Life BLRDB 137	[written by Filo Brown, Mervyn Africa, Femi "Fem" Williams][produced by Femi "Fem" Williams]
Ghetto romance	Damage	06.2000	7[14]	-	Cooltempo COOL 347	[written by Tim Kelly/Bob Robinson][produced by Tim & Bob]
Rumours	Damage	10.2000	22[12]	-	Cooltempo 12COOL 352	[produced by Johnny Douglas]
Still be lovin' you	Damage	03.2001	11[16]	-	Cooltempo 12COOL 355	[written by Gordon Chambers,Dave "Jam" Hall][produced by Dave "Jam" Hall]
So what if i	Damage	07.2001	12[11]	-	EMI 879604	[written by Steve Mac,Wayne Hector][produced by The Millionaires]
After the love has gone/Rock That	Damage	12.2001	42[2]	-	EMI 879604	[written by David Foster, Jay Graydon, Bill Champlin]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Forever	Damage	04.1997	13[20]	-	Critique 15	[silver-UK][produced by Steve Mac, Wayne Hector, Dodge, Femi Fem, Linslee Campbell]
Since you' ve been gone	Damage	04.2001	16[24]	-	Big Life	[gold-UK][produced by Steve Mac, Tim & Bob]

Upside Down

Upside Down był producenckim boys bandem z Chrisem Lengiem, Gilesem Kristianem , Jamie Browne i Richardem Micallefem.   Sformowany zespół  pojawił  się w nocnym serialu dokumentalnym BBC Television , Inside Story.
Zespół został zakontraktowany przez World Records, niezależną wytwórnię płytową, która postawiła wszystko na sukces swojej gwiazdy. Ich pierwszy singiel, Change Your Mind , został napisany dla innego boys bandu Bad Boys Inc z lat 90-tych i który trafił na 11 miejsce na listach singli. Po czterech hitach singlowych World Records ogłosiło bankructwo, a Upside Down ponownie zreformowano jako Orange Orange,ale bez dalszych sukcesów. Kristian stał się bestsellerowym autorem literatury historycznej .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Change Your Mind	Upside Down	01.1996	11[8]	-	World CDWORLD 1A	[written by Graham Wilson/ Ian Levine, John Reid, Nigel Stock][produced by Ian Levine]
Every Time I Fall In Love	Upside Down	04.1996	18[7]	-	World CDWORLD 2A	[written by Mauro Scocco / Tony Swain][produced by Ian Levine]
Never Found A Love Like This Before	Upside Down	06.1996	19[4]	-	World CDWORLD 3A	[written by Clive Scott, Nigel Stock][produced by Ian Levine]
If You Leave Me Now	Upside Down	11.1996	27[6]	-	World CDWORLD 4A	[written by Peter Cetera ][produced by Ian Levine]
Beautiful Day	Orange Orange	11.1997	79[1]	-	Big Banana's CDBIGB 1	-

John Alford

John Alford (ur. John James Shannon , 30 października 1971r) jest szkockim, urodzonym w Anglii aktorem . Jest znany z roli Robbiego Wrighta w serialu BBC Grange Hill (1985-90) i Billy'ego Ray'a w serialu ITV London's Burning (1993-98). Miał także trzy hity w Top 30 przebojów na brytyjskiej liście singli w 1996 roku.Alford, urodzony w Glasgow , uczęszczał  do szkoły teatralnej Anny Scher od 11 roku życia w Londynie , wraz z przyszłymi aktorami z EastEnders Sidem Owen i Patsy Palmer . 

Pojawił się jako aktor dziecięcy w sitcomie ITV Now and Then przed wylądowaniem w roli Robbiego Wrighta w 1985 roku w Grange Hill . Alford pojawił się na singlu antynarkotykowym Grange Hill " Just Say No ". W 1980 roku pojawił się w " Not the Nine O'Clock News" , dołączając do piosenki o uderzającym ze strajku maszynistą.

W 1993 roku, zanim rozpoczął karierę solową, zajął się pełnoprawną dorosłą rolą strażaka Billy'ego Ray'a w londyńskim Burning ITV, pozostając w tej roli przez pięć lat. W 1996 roku doprowadziło to do krótkotrwałej kariery śpiewackiej, podczas której wydał album zatytułowany "Self-Titled". Jego pierwszym singlem był  "Smoke Gets In Your Eyes", które osiągnął  numer 13 i pozostał  w Wielkiej Brytanii na liście przez 5 tygodni. Jego największym hitem był "Blue Moon" / "Only You", który osiągnął numer 9 na brytyjskich listach przebojów. Jego ostatnim wydawnictwem był singiel "If" / "Keep on Running", który trafił na 24 miejsce listy singli.

W 2001 roku zdobył rolę w filmie Mike Bassett: England Manager . W 2003 r. grał rolę asystenta lotnictwa i intrygującego stewardesa, Dean, w Mile High .

W 2005 roku Alford pojawił się w programie reality show " Trust Me ... I A A Beauty Therapist" , w którym celebrytki szkoliły się i pracowały w salonie fryzjerskim i kosmetycznym. Od tego czasu pojawił się dwukrotnie w " Casualty" , w maju 2009 i maju 2010 roku i był strażnikiem więziennym w The Hatton Garden Job (2017).

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Smoke Gets In Your Eyes	John Alford	02.1996	13[7]	-	Love This LUVTHISCD 7	[written by Otto Harbach,Jerome Kern][produced by Stock, Aitken]
Blue Moon/Only You	John Alford	05.1996	9[8]	-	Love This LUVTHISCD 9	[written by Richard Rodgers, Lorenz Hart]
If/Keep on Running	John Alford	11.1996	24[7]	-	Love This LUVTHISCD 15	[written by Jackie Edwards]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
John Alford	John Alford	12.1996	171[1]	-	Love This LUVITCD 2	[produced by Mike Stock And Matt Aitken]

Presidents of the United States of America

The Presidents of the United States of America, nazywani również The Presidents, czy PUSA to amerykańska formacja rockowa, która powstała w Seattle w Stanach Zjednoczonych w 1993 roku. Zespół The Presidents of the United States of America założyli Chris Ballew i Dave Dederer, którzy poznali się w szkolnym autobusie.


- Bardzo różnimy się od tych wszystkich zespołów, które grają w Seattle - tłumaczy muzycy zespołu w wywiadzie dla SHOUT! Music Webzine. - Trudno nam powiedzieć dlaczego tak się dzieje. Nie potrafimy również opisać tych różnić. Wydaje nam się, że jesteśmy bardziej weseli i nieco ciężej gramy w porównaniu do całej muzycznej sceny w Seattle.

Początkowo artyści występowali w duecie, a pierwsze koncerty odbyły się zimą 1993 roku. Występowali pod różnymi nazwami, a wśród nich były m.in. "The Lo-Fis", "The Dynamic Duo" i "Pure Frosting". W grudniu 1993 do zespołu doszedł Jason Finn. Jeszcze w tym samym miesiącu już jako The Presidents of the United States of America artyści zagrali pierwszy koncert, który miał miejsce w klubie Romper Room w Seattle.

Pod koniec 1994 roku muzycy w ciągu jednego dnia nagrali 10 piosenek, które stworzyły ich pierwszą kasetę demo. Album zatytułowany "Froggystyle" własnym sumptem rozprowadzali podczas koncertów. Ponadto Finn sprzedawał kasetę w Comet Tavern, kultowym pubie w Seattle, gdzie pracował wtedy jako barman. Dzięki przychylnym recenzjom muzycy podpisali pierwszy kontrakt, z małą, niezależną wytwórnią PopLlama. W marcu 1995 roku artyści wydali pierwszy album zatytułowany po prostu "The Presidents of the United States of America". Płyta promowana była aż czterema singlami - "Kitty", "Lump", "Peaches" i "Dune Buggy", które ukazywały się regularnie na przestrzeni 1995 i 1996 roku. Album został doceniony zarówno przez fanów jak i krytyków, którzy zaczęli określać muzykę zespołu jako post-grunge lub nowa fala grunge'u. W 1996 i 1997 roku zespół był dwukrotnie nominowany do prestiżowej nagrody Grammy, której jednak nie zdobył.

W 1996 roku popularny w Stanach Zjednoczonych komik "Weird Al" Yankovic za zgodą zespołu nagrał parodię utworu "Lump". Utwór zatytułowany "Gump" znalazł się na jego bestselerowej płycie zatytułowanej "Bad Hair Day".

Jeszcze w tym samym roku The Presidents nagrał swój drugi album. Płyta zatytułowana "II" światło dzienne ujrzała 5 grudnia. Pomimo kolejnych przychylnych recenzji, odniosła średni sukces komercyjny. Zdecydowanie inaczej było z koncertami zespołu. Te zespół grał regularnie w latach 1995-97, objeżdżając m.in. Stany Zjednoczone, Kanadę, Europę, Australię, Nową Zelandię i Japonię.

Po udanej trasie koncertowej, dosyć niespodziewanie w styczniu 1998 roku zespół zawiesił działalność. Według oficjalnych komunikatów zmęczony ciągłymi podróżami Ballew, zapragnął skupić się na rodzinie. Pomimo tego zespół 10 marca tego samego roku wydał trzeci longplay. Płyta zatytułowana "Pure Frosting" była typową kompilacją, na której znalazły się największe hity The Presidents, nagrania koncertowe a także covery: "Video Killed the Radio Star" grupy The Buggles oraz "Cleveland Rocks" Iana Huntera.

Po rozpadzie The Presidents, muzycy zespołu skupili się na innych projektach. Najbardziej twórczy okazał się Ballew, który wydał dwa albumy z zespołami The Giraffes i The Tycoons. Dederer rozpoczął współpracę z Duffem McKaganem basistą Guns N' Roses, którzy pod szyldem Loaded nagrali bardzo dobrze przyjętą płytę "Dark Days". W tym okresie artysta ponadto grał na basie w Juke i produkował piosenki popularnej songwriterki Gerald Collier. Natomiast Finn grał na perkusji w wielu projektach, w tym między innymi w: The Nevada Bachelors, The Fastbacks i Love Battery.

W 2000 roku The Presidents nagrali nowy singel "Jupiter", który ukazał się nakładem firmy MUSICBLITZ. W szybkim czasie nagranie stało się bardzo popularne, toteż pod wpływem wydawcy muzycy postanowili nagrać kolejną płytę. Album zatytułowany "Freaked Out and Small" ukazał się 12 września 2000 roku. W sumie płyta sprzedała się w nakładzie tylko 25 tysięcy egzemplarzy, co naraziło firmę na ogromne straty. Powód tego był prosty. Muzycy zespołu postanowili nie promować tych nagrań, nie grać koncertów, ani nie udzielać się medialnie. Skupili się natomiast ponownie na innych projektach.

Do ponownej reaktywacji The Presidents doszło w 2004 roku. Album zatytułowany "Love Everybody" ukazał się 17 sierpnia 2004 roku. Uzyskał w prasie muzycznej skrajne recenzje; od zachwytu po krytykę, która określiła go mianem "odtwórczego". Płyta promowana była dwoma nagraniami: "Some Postman" i "Zero Friction", które również po raz pierwszy w historii zespołu znalazły się w sklepie iTunes. Na koncerty promujące "Love Everybody" grupa wyruszyła w zmienionym składzie; Dave'a Dederera zastąpił Andrew McKeag, znany ze współpracy z m.in. Uncle Joe's Big Ol' Driver, Shuggie czy The Black Panties.

W listopadzie 2007 roku muzycy rozpoczęli prace nad następnym albumem. Płyta "These Are the Good Times People" jest pierwszą w historii zespołu, nad którą nie pracował Dederer. 1 lutego 2008 roku artyści zaprezentowali na żywo na antenie radia 107.7-The End pierwszy singel zatytułowany "Mixed Up S.O.B". Co ciekawe późniejszy teledysk do tego nagrania wyreżyserował "Weird Al" Yankovic. W konsekwencji dobrze przyjęty album ukazał się 11 marca 2008 roku. Kolejne dwa lata zespół poświęcił na promocję albumu. Jednak koncerty miały miejsce przede wszystkim w Stanach Zjednoczonych.

Muzykę zespołu można usłyszeć w popularnej grze komputerowej "Rock Band 2". Na jej cel artyści użyczyli trzech kompozycji: "Ladybug", "Feather Pluck'n," i "Dune Buggy". Co ciekawe wpływowa strona muzyczna "PopCultureMadness.com" umieściła jeden z hitów zespołu, "Peaches", na niechlubnym 42. miejscu wśród najgorszych utworów w historii muzyki popularnej. - Łatwo to wytłumaczyć - powiedział Andrew McKeag w rozmowie z LJWorld.com. - Jest wiele piosenek, które kochamy jednak są w śród nich takie, których mamy po prostu już dość. Tak się dzieje, gdyż media wałkują je bez końca. Taką piosenką jest właśnie "Peaches".

- Nie chcemy łączyć muzyki z polityką - wyjaśnili muzycy The Presidents w wywiadzie dla SHOUT! Music Webzine. - Jedno i drugie nie idzie ze sobą w parze. Oczywiście, że mamy poglądy polityczne, jednak one są naszą sprawą. Pomijając nazwę zespołu, ich twórczość jest bardzo apolityczna. Jednak w 1994 roku zespół zagrał koncert dla Billa Clintona i Partii Demokratycznej a dziesięć lat później wspierał Johna Kerry'ego w wyborach prezydenckich. W styczniu 2009 roku w audycji "Weekend America" w National Public Radio zaprezentowano singel The Presidents "Moving In", który opisuje kampanię wyborczą i drogę Baracka Obamy na stanowisko prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Muzycy The Presidents grają na rzadko spotykanych instrumentach - Ballew na sześciostrunowym basitarze, który jest sześciostrunową gitarą posiadającą dwie struny basowe a Dederer, później McKeag na guitbassie, który ma trzy struny gitarowe i trzy basowe.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lump	Presidents of the United States of America	01.1996	15[15]	-	Columbia 6624962	[written by Chris Ballew/Presidents Of The United States Of America][produced by Chris Ballew/Conrad Uno/David Dederer]
Peaches	Presidents of the United States of America	04.1996	8[15]	29[14]	Columbia 6631072	[written by Chris Ballew/David Dederer/Jason Finn][produced by Chris Ballew/Conrad Uno/David Dederer]
Dune Buggy	Presidents of the United States of America	07.1996	15[11]	-	Columbia 6634892	[written by Chris Ballew/Presidents Of The United States Of America][produced by Chris Ballew/Conrad Uno/David Dederer]
Mach 5	Presidents of the United States of America	11.1996	29[11]	-	Columbia 6638812	[written by Chris Ballew/Presidentsa][produced by Chris Ballew/David Dederer/Jason Finn/Craig Montgomery]
Video Killed the Radio Star	Presidents of the United States of America	08.1998	52[4]	-	Maverick W 0450CD	[written by Geoff Downes/Trevor Horn/Bruce Woolley][produced by Chris Ballew/Conrad Uno/David Dederer/Jason Finn/John Porter]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Presidents of the United States of America	Presidents of the United States of America	01.1996	14[40]	6[55]	Columbia 4810392	[3x-platinum-US][gold-UK][produced by Chris Ballew/Conrad Uno/David Dederer]
II	Presidents of the United States of America	11.1996	36[9]	31[13]	Columbia 4850922	[gold-US][produced by Chris Ballew/David Dederer/Jason Finn/Craig Montgomery]
Pure Frosting	Presidents of the United States of America	03.1998	198[1]	-	Columbia 4897022	-

Beautiful South

Aby należycie opowiedzieć historię powstania tej brytyjskiej formacji, należy wspomnieć o istniejącej w latach 80-tych całkiem znanej indiepopowej kapeli The Housemartins. Grupa nagrała dwa albumy, a także wylansowała kilka pomniejszych przebojów, jak "Caravan of Love", "Happy Hour" czy "Think for a Minute" i w 1988 roku przeszła do historii. Niewiele później jej główny wokalista Paul D. Heaton oraz perkusista/wokalista Dave Hemmingway na jej gruzach powołali do życia nową kapelę (stylistycznie popchnęli ją też w bardziej rockowe rejony).

Na szyld obrano The Beautiful South - tak na przekór, ponieważ The Housemartins uchodziło za klasyczną formację z północy Wielkiej Brytanii. Skład w niedalekiej przyszłości został uzupełniony o kolejnych muzyków: wokalistkę Brianę Corrigan, basistę Seana Welcha, pałkera Davida Steada oraz gitarzystę Davida Rotheray'ego (wraz z Heatonem, będą w przyszłości tworzyć duet kompozytorski odpowiadający za lwią część materiału kapeli).

 Pierwszy namacalny owoc prac zespołu w postaci singla "Song for Whoever," pojawił się w sierpniu 1989 roku (ukazał się nakładem tej samej wytwórni, która wcześniej odpowiadała za płyty The Housemartins, Go! Discs) - i z miejsca okazał się ogromnym sukcesem - na brytyjskich zestawieniach dotarł do 2. miejsca. Miesiąc później na sklepowe półki trafił debiutancki longplay grupy, zatytułowany "Welcome to the Beautiful South".

Pod koniec 1990 roku ukazała się mała płytką z utworem "A Little Time", zwiastująca drugi album pod tytułem "Choke" - jako pierwszej i jedynej w historii bandu udało się jej wspiąć na sam szczyt listy przebojów na Wyspach. Sam longplay mimo bardzo pozytywnych recenzji w prasie, sprzedażą nie dorównał jednak poprzednikowi. Tuż po wydaniu kolejnego longplaya "0898" (w 1992 roku), pokład The Beautiful South" postanowiła opuścić Corrigan. Oficjalnym powodem rozstania była chęć rozpoczęcia przez nią kariery solowej - Briana miała w planach nagranie albumu z własnym materiałem i ruszenie z nim w trasę (w 1996 roku zadebiutowała krążkiem "When My Arms Wrap You Round"). W kręgach dobrze poinformowanych mówiono także o alternatywnej przyczynie odejścia - artystce, nie podobała się wymowa niektórych tekstów dostarczanych przez Heatona. Głównym punktem zapalnym był ponoć "36D", krytykujący brytyjskie modelki oraz przemysł, który je zatrudnia, ponieważ przekształca je w pozbawione znaczenia obiekty seksualne, niemalże prostytutki. - Wszyscy zgadzamy się, że powinniśmy wytykać mediom seksizm, a nie winić dziewczęta za ściąganie bluzek - dodał lata później Hemingway, który śpiewa główne partie w kawałku. Na miejsce Briany, weszła Jacqui Abbot (zanim dołączyła do składu pracowała na pełen etat w supermarkecie), która wraz z zespołem w 1994 roku przygotowała krążek "Miaow". W tym samym roku muzycy postanowili także podsumować dotychczasowy dorobek, kompilacyjnym krążkiem "Carry On up the Charts: The Best of The Beautiful South", który rozszedł się w astronomicznej jak na Wielką Brytanię liczbie, blisko 2 milionów egzemplarzy.

W następnych latach muzycy cyklicznie przypominali o swoim istnieniu kolejnymi krążkami jak "Blue Is the Colour" (1996), "Quench" (1998) oraz "Painting It Red" (2000) - z czego dwa pierwsze dotarły do zaszczytnego pierwszego miejsca zestawień bestsellerów. Podczas promocji "Painting It Red" okazało się, że część nakładu jest wadliwa, co wywołało niemałe zamieszanie. Na dodatek jeszcze w tym samym roku za dalszą współpracę podziękowała wciąż jeszcze świeża w grupie Abbot. W takich okolicznościach reszta składu zafundowała sobie małe wakacje, które Heaton postanowił wykorzystać na nagranie pierwszego solowego albumu "Fat Chance", który w 2001 roku ukazał się pod pseudonimem Biscuit Boy (a.k.a. Crackerman).

The Beautiful South powróciło w 2003 roku z nową wokalistką Alison Wheeler. Trzecie z kolei wcielenie grupy także jednak nie miało długiego żywota - w 2007 roku, zaledwie pół roku po wydaniu dziesiątego w dorobku, studyjnego krążka "Superbi", członkowie grupy podjęli decyzję o zakończeniu działalności. W dwuzdaniowym oświadczeniu band tłumaczył powody rozstania, muzycznymi podobieństwami (ironicznie, w odpowiedzi na muzyczne różnice, co jest najczęściej podawaną przyczyną rozpadów kapel). - Chcielibyśmy podziękować wszystkim za ostatnie 19 wspaniałych muzycznie lat - powiedzieli artyści.

W najbliższej przyszłości niektórzy członkowie The Beautiful South kontynuowali przygodę z muzyką na własną rękę, Hemingway zrealizował wydany wyłącznie drogą cyfrową krążek "Hello Cruel World", Heaton wydał kolejny solowy longplay, "The Cross Eyed Ramble" (tym razem pod swoim własnym imieniem i nazwiskiem), natomiast Dave Rotheray nagrał kilka albumów z formacją Homespun.

W 2009 roku historia The Beautiful South doczekała się epilogu. Hemingway, Stead oraz Alison Wheeler postanowili powrócić do wspólnego grania - początkowo pod nazwą The New Beautiful South, ostatecznie przemianowano szyld na The South. - Byłem tym posunięciem trochę zawiedziony, zniszczyło to kilka wspaniałych wspomnień - żalił się Heaton dziennikarzowi serwisu Goldenplec.com. - Nie odmawiam jednak im prawa do tego ruchu, ze względu na to, że przez te wszystkie lata naprawdę dobrze się bawiliśmy, a także dlatego, że rozpad grupy nie oznacza tego, że nie można wykonywać napisanych wspólnie piosenek. Odświeżona formacja zapowiedziała trasę koncertową, a także premierowy materiał. - Mamy w planach nowe piosenki, ale intencją naszego powrotu jest koncentracja na tym, co stworzyliśmy razem w przeszłości - zapewniał Dave.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Song for whoever/Straight in at 37	Beautiful South	06.1989	2[11]	-	Go Disc GOD 32	[silver-UK][written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Mike Hedges, John Rowley]
You keep it all in/I love you [But you're boring]	Beautiful South	09.1989	8[8]	-	Go Disc God 35	[silver-UK][written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Mike Hedges]
I'll sail this ship alone/But till then	Beautiful South	12.1989	31[8]	-	Go Disc GOD 38	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Mike Hedges]
My book/Big beautiful south	Beautiful South	11.1990	43[6]	-	Go Disc GOD 48	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Mike Hedges]
A little time/In other words i hate you	Beautiful South	10.1990	1[1][15]	-	Go Disc GOD 47	[gold-UK][written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Mike Hedges,The Beautiful South]
Let love speak up itself/Love wars	Beautiful South	02.1991	51[3]	-	Go Disc GOD 53	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Mike Hedges]
Old red eyes is back/Fleet Street B.C.	Beautiful South	12.1991	22[6]	-	Go Disc GOD 66	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly]
We are each other/His time ran out	Beautiful South	03.1992	30[3]	-	Go Disc GOD 71	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly]
Bell bottomed tear/A thousand lies/They used to wear black	Beautiful South	06.1992	16[5]	-	Go Disc GOD 78	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly]
36 D/Throwing his song away/Trevor,you're bizzare!	Beautiful South	09.1992	46[2]	-	Go Disc GOD 88	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly]
Good as gold/Love adjourned	Beautiful South	02.1994	23[6]	-	Go Disc GOD 110	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Mike Hedges, The Beautiful South]
Everybody's talkin'/A way with the blues	Beautiful South	05.1994	12[10]	-	Go Disc GOD 113	[written by Fred Neil][produced by Jon Kelly]
Prettiest eyes/The best we can/Size	Beautiful South	08.1994	37[4]	-	Go Disc GOD 119	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly]
One last love song/Right man for the job/Java	Beautiful South	10.1994	14[14]	-	Go Disc GOD 122	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by The Magic Pumpkin,John Brough]
Pretenders to the throne/Virgin/A long day in the field	Beautiful South	11.1995	18[12]	-	Go Disc GOD 134	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by The Magic Pumpkin, Jon Kelly]
Rotterdam/A minute's silence	Beautiful South	09.1996	5[13]	-	Go Disc GOD 155	[gold-UK][written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly]
Don't merry her/Dream a little/God bless the child	Beautiful South	12.1996	8[18]	-	Go Disc GOD 158	[gold-UK][written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly]
Blackbird on the wire/Lean on me	Beautiful South	03.1997	23[12]	-	Go Disc 5821252	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly]
Liar's bar/The opening of a new book/You've done nothing wrong [live]	Beautiful South	06.1997	43[5]	-	Go Disc 5822412	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly]
Perfect 10/If	Beautiful South	09.1998	2[20]	-	Go Disc/Mercury 5667532	[platinum-UK][written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly,Paul Heaton]
Dumb/Suck harder	Beautiful South	12.1998	16[14]	-	Go Disc/Mercury 5667532	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly,Paul Heaton]
How long's a tear take to dry?	Beautiful South	03.1999	12[15]	-	Go Disc/Mercury 8708212	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly,Paul Heaton]
Table/Your father and I	Beautiful South feat. The London Community Gospel Choir	06.1999	47[5]	-	Go Disc/Mercury 5621652	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly,Paul Heaton]
Closer than most/The table	Beautiful South feat. The London Community Gospel Choir	09.2000	22[20]	-	Go Disc 5629672	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly,Paul Heaton]
The river/Just checkin'	Beautiful South	12.2000	59[3]	-	Go Disc 5727552	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly,Paul Heaton]
The root of all evil/Free for all/Perfect	Beautiful South	11.2001	50[2]	-	Go Disc 5888702	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray,Scott Shields,Martin Slattery][produced by Jon Kelly]
Just a few things that i ain't	Beautiful South	10.2003	30[2]	-	Go Disc 9813038	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly,Paul Heaton,John Brough]
Let go with the flow	Beautiful South	12.2003	47[2]	-	Go Disc 9815083	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Jon Kelly,Paul Heaton,John Brough]
Livin' Thing/I'm Living Good	Beautiful South	10.2004	24[2]	-	Sony Music 6753712	[written by Jeff Lynne][produced by Jon Kelly,Paul Heaton]
This Old Skin	Beautiful South feat. Chip Taylor	12.2004	43[2]	-	Sony Music 6756842	[written by Barry Klein,Bobby Cristiansand][produced by Jon Kelly,Paul Heaton]
This Will Be Our Year	Beautiful South	02.2005	36[2]	-	Sony Music 6757462	[written by Chris White][produced by Jon Kelly,Paul Heaton]
Manchester	Beautiful South	05.2006	41[4]	-	Sony Music 82876831132	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Ian Stanley]
The Rose Of My Cologne	Beautiful South	07.2006	99[1]	-	Sony BMG 82876872892	[written by Paul Heaton, Dave Rotheray][produced by Ian Stanley]

Albumy
Data wydania	Tytuł	UK Top 40 /ilość tyg. na liście/	Billboard	Wytwórnia /UK/	Komentarz
10.1989	Welcome to the Beautiful South	2[32]	-	Go Disc GOLP 16	[platinum-UK][produced by Mike Hedges]
10.1990	Choke	2[25]	-	Go Disc8282331	[platinum-UK][produced by Mike Hedges]
03.1992	0898	4[18]	-	Go Disc 828 3102	[gold-UK] [produced by Jon Kelly]
11.1994	Carry on up-The best of Beautiful South	1[1] [245]	-	Go Disc 8285692	[6x-platinum-UK][produced by Mike Hedges/Jon Kelly/John Brough/Magic Pumpkin]
03.1994	Miaow	6[29]	-	Go Disc 8285072	[gold-UK] [produced by Jon Kelly]
10.1996	Blue is the colour	1[1][81]	-	Go Disc 8288452	[5x-platinum-UK][produced by Jon Kelly]
10.1998	Quench	1[2][54]	-	Go Disc/Mercury 5381662	[3x-platinum-UK][produced by Paul Heaton, Jon Kelly]
10.2000	Painting it red	2[14]	-	Go Disc 5483352	[gold-UK] [produced by Paul Heaton, Jon Kelly]
11.2001	Solid bronze-Great hits	10[75]	-	Go Disc 5864442	[2x-platinum-UK][produced by Jon Kelly/Mike Hedges/Paul Heaton]
11.2003	Gaze	14[9]	-	Go Disc 9865694	[silver-UK][ Producer - John Brough , Jon Kelly , Paul Heaton]
08.2004	Gold - Great Hits	172[1]	-	Go Disc	[silver-UK][ Producer - The Beautiful South]
11.2004	Golddiggas, Headnodders and Pholk Songs	11[13]	-	Sony Music 5186322	[gold-UK][ Producer - Jon Kelly , Paul Heaton ]
05.2006	Superbi	6[8]	-	Sony BMG 82876831142	[silver-UK][produced by Ian Stanley]
04.2007	BBC Sessions	165[1]	-	Mercury 9845873
05.2007	Gold - The Beautiful South	139[3]	-	Go Disc 9836292	[produced by The Beautiful South]
11.2007	Soup	15[24]	-	Mercury 1747147	[platinum-UK][produced by Housemartins/Paul Heaton/Jon Kelly/Major John Williams/Mike Hedges/Jeffrey Wood]

Ndidi Onukwulu

Ndidi Onukwulu to kanadyjska piosenkarka i autorka tekstów urodzona w Kolumbii Brytyjskiej.  Chociaż jej styl jest często klasyfikowany jako jazz i blues, Onukwulu łączy kilka gatunków muzycznych w swoich utworach, w tym muzykę surfową, elektryczny blues, gospel i country. Często podróżowała po Kanadzie i Europie w celu promowania swoich nagrań.

Mimo że Onukwulu nigdy nie interesowała się muzyką od najmłodszych lat, nie traktowała kariery piosenkarskiej poważnie, dopóki przyjaciele nie usłyszeli jej śpiewu we wczesnych latach dorosłości. Przeprowadziła się do Nowego Jorku, gdzie śpiewała w tzw. otwartym mikrofonie. Podczas swojego pobytu w Nowym Jorku poznała kilku muzyków hip-hopowych i bluesowych, którzy wpłynęli na jej nietypowy styl.  Następnie Onukwulu przeniosła się do Toronto, gdzie po raz pierwszy została członkiem zespołu rockowego. Później dołączyła do grupy electronica Stop Die Resuscitate.  W końcu, Onukwulu wróciła do bardziej zdecydowanego stylu bluesowego i zaczęła występować w znanych miejscach, w tym w Massey Hall w Toronto. W styczniu 2006 r. Onukwulu wydała swój pierwszy album No, I Never . Po wydaniu albumu odbyła się trasa koncertowa, która spotkała się z pozytywnym odbiorem w kanadyjskiej społeczności bluesowej.

Po rozwodzie w grudniu 2006 roku, Onukwulu spędziła rok 2007 komponując nową muzykę. Oprócz czerpania z doświadczeń związanych z jej związkiem, znalazła inspirację, odwiedzając cmentarze i wyobrażając sobie historie zmarłych ludzi, których groby odwiedzała. Onukwulu zjednoczyła idee śmierci i koniec związków, by stworzyć eklektyczną muzykę z drugiego albumu The Contradictor . Płyta ta wprowadziła bardziej różnorodne style, z których jest teraz znana. Album ma swoją nazwę od sprzeczności między optymistyczną muzyką a jej poważniejszymi tematami, oprócz elementów osobowości wokalisty. The Contradictor , wydany 17 czerwca 2008, został wyprodukowany przez Steve'a Dawson'a przez niezależną wytwórnię muzyczną Jericho Beach Music .Następnie udała się do Europy, gdzie podpisała umowę z Universal Jazz i Classics France, a następnie napisała i nagrała dwa dodatkowe albumy "The Escape" 2011 i "Dark Swing" 2014 r.

Single

Tytuł

Wykonawca

Data wydania

Fra

Szwa

Ger

Dan

Hol

Aut

Sve

Ita

Wytwórnia

Komentarz

Move Together

Ndidi Onukwulu

04.2009

97[5]

-

-

-

-

-

-

-

World NV 817511

-

Me'shell Ndegeocello

Me'shell Ndegeocello, właśc. Meshell Suhaila Bashir-Shakur (ur. 29 sierpnia 1968r w Berlinie)- amerykańska kompozytorka, wokalistka soulowa, jazzowa, rockowa, funkowa.

Artystka ma na swoim koncie 10 nominacji do nagrody Grammy. Ndegeocello (nazwisko, które przyjęła jako nastolatka) w języku suahili oznacza „wolną jak ptak”.
Urodzona w Berlinie w Niemczech w 1968 roku, wychowywała się w Waszyngtonie. Zmysł muzyczny odziedziczyła po ojcu Jacques'u Johnsonie, saksofoniście. Sama nauczyła się grać na basie, gitarze, perkusji i keyboardzie. Jeszcze jako nastolatka występowała w klubach w Waszyngtonie, ale ostatecznie zamieszkała w Nowym Jorku, gdzie studiowała na Wydziale Muzyki na Uniwersytecie Howarda.

Meshell w swojej karierze muzycznej współpracowała z takimi gwiazdami jak: Prince, Lenny Kravitz, John Mellencamp, The Rolling Stones, Indigo Girls, Alanis Morissette, George Clinton, Herbie Hancock, Steve Coleman, Marcus Miller, Chaka Khan, Scritti Politti, Vanessa Williams, Eric Benet czy Madonna, do której piosenki „I'd rather be your lover” zaśpiewała w tle muzycznym. Jej muzyka została wykorzystana jako soundtrack w filmie Jak Stella zdobyła miłość i w Batman i Robin. Tym samym jej utwory znalazły się obok piosenek Basement Jaxx i Blind Boys of Alabama. Największym przebojem Meshell jest utwór, który wykonała w duecie z Johnem Mallencampem - cover „Wild Night” Vana Morrisona, który wspiął się na 3 miejsce listy Billboardu. Jej single: „If That's Your Boyfriend (He Wasn't Last Night)”, „Leviticus: Faggot” oraz „Who Is He and What Is He To You?” pojawiały się w pierwszej dwudziestce listy Billboardu.

Meshell jest biseksualistką. Przez dłuższy czas była związana z pisarką Rebeccą Walker.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
If That's Your Boyfriend (He Wasn't Last Night)	Me'shell Ndegeocello	02.1994	74[2]	73[6]	Maverick W 0223CD	[written by Me'Shell NdegéOcello][produced by André Betts][20[11].Hot Disco/Dance;Maverick 41 316 12"]
Wild Night	J.Mellencamp & Me'shell Ndegeocello	09.1994	34[3]	3[42]	Mercury MERCD 409	[written by V. Morrison][produced by John Mellencamp, Mike Wanchic]
Leviticus: Faggot	Me'shell Ndegeocello	06.1996	-	-	-	[written by Me'Shell NdegéOcello][produced by David Gamson][15[10].Hot Disco/Dance;Maverick 43 710 12"]
Who Is He (And What Is He to You)?	Me'shell Ndegeocello	02.1997	80[1]	-	Maverick W 0387CD	[written by Bill Withers, Stan McKenny][produced by David Gamson][1[1][13].Hot Disco/Dance;Maverick [promo] 12"]
Never Miss the Water	Chaka Khan feat. Me'shell Ndegeocello	03.1997	59[2]	-	Reprise W 0393CD	[written by Gerry DeVeaux, Charlie Mole][produced by David Gammon][1[1][17].Hot Disco/Dance;Reprise 43 787 12"]
Stay	Me'shell Ndegeocello	02.1997	-	-	-	[written by Me'shell Ndegeocello][produced by David Gamson][15[11].Hot Disco/Dance;Maverick [promo] 12"]
Earth	Me'shell Ndegeocello	03.2002	-	-	-	[written by Cato, Me'Shell NdegéOcello][produced by Cato, Me'Shell NdegéOcello][29[8].Hot Disco/Dance;Maverick [promo] 12"]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Plantation Lullabies	Me'shell Ndegeocello	03.1994	-	166[9]	Maverick 45 333	[produced by André Betts, Bob Power, David Gamson]
Peace Beyond Passion	Me'shell Ndegeocello	07.1996	100[1]	63[10]	Maverick 46 033	[produced by David Gamson]
Bitter	Me'shell Ndegeocello	09.1999	-	105[4]	Maverick 47 439	[produced by Craig Street]
Cookie: The Anthropological Mixtape	Me'shell Ndegeocello	06.2002	-	67[3]	Maverick 47 989	[produced by Cato, Meshell Suhaila Bashir, Missy ]
Comfort Woman	Me'shell Ndegeocello	11.2003	-	150[1]	Maverick 48 547	[produced by Cato, Meshell Ndegeocello]
The World Has Made Me the Man of My Dreams	Me'shell Ndegeocello	10.2007	-	186[1]	Bismillah Llc 9846675 [UK]	[produced by Chad Royce, Erik Dyba, Meshell Ndegeocello, Scott Mann]
Devil's Halo	Me'shell Ndegeocello	10.2009	-	185[1]	Mercer Street DWT 701121	[produced by Chris Bruce, Meshell Ndegeocello]

Naza

Jean-Désiré Sosso Dzabatou (ur. 26 maja 1993 r. w Amiens , Francja ), lepiej znany pod pseudonimem Naza , jest francuskim raperem i wokalistą pochodzenia kongijskiego. Jest związany z Bomayé Musik i wydał dwie płyty Incroyable (2017) i C'est la loi (2018).

Urodzony w Amiens, jego rodzina wkrótce przeprowadziła się do Creil, gdzie prowadziła restaurację barową w stylu ngandyjskim. Muzyk zaczął wcześnie, w tym współpracował z Cédricem Matétą Nkomi, także pochodzącym z Konga, przyjacielem z dzieciństwa, znanym później jako KeBlack .

W 2014 roku, kiedy KeBlack odniósł sukces online i dzięki współpracy z Youssouphą , zaproponował, by jego przyjaciel Naza pojawił się w wielu nagraniach i podpisał kontrakt z wytwórnią Bomayé Musik, wytwórnią Youssoupha. "Gater le coin" stał się debiutem solowym Naza w 2016 roku, a następnie "La débauche" i "A gogo" w 2017 roku. "MMM (Mouiller le maillot et mailler)", piosenka o tematyce piłkarskiej stała się hitem Naza z   Neymarem i graczem z Wybrzeża Kości Słoniowej Serge  Auriera . Naza napisał także " Bazardée ", hit KeBlack w 2016 roku, osiągając najwyższy wynik na francuskiej liście Single Singles Chart.

Jego debiutancki album Incroyable w 2017 roku został certyfikowany złotem. Następnym albumem był C'est la loi w 2018 roku, oba wydane w Bomayé Musik.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Com'dab	DJ Kayz feat. Keblack & Naza	06.2016	190[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
La débauche	Naza	04.2017	152[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Pourquoi chérie	BMYE feat. Naza, Keblack, Youssoupha, Hiro, Jaymax & DJ Myst	04.2017	24[20]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
A gogo	Naza	05.2017	162[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Mannequin	Fally Ipupa feat. Keblack & Naza	07.2017	163[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Youssoupha,Julio Masidi,Fally Ipupa,Keblack,Naza]
MMM (Mouiller le maillot et mailler)	Naza	07.2017	83[11]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Sans problème	Naza	10.2017	127[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Moi je vérifie	Naza feat. Dadju & Aya Nakamura	10.2017	171[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
La danse du matin	BMYE feat. Hiro, Naza, Jaymax, Youssoupha, Keblack & DJ Myst	12.2017	177[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Attache ta ceinture	Lartiste feat. Naza	04.2018	77[4]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Aurélien Mazin,Djamel Fezari,Nasser Mounder]
Ça va	Naza feat. Alonzo	05.2018	122[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Remontada	Naza	05.2018	196[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Équilibré	Keblack feat. Bamby, Jahyanai & Naza	05.2018	170[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Lové	MRC feat. Naza	07.2018	112[2]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Doct Ness,Leo,La Yenne,Naza,MRC]
P*tain de m*rde	Naza	07.2018	43[3]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Naza,Binguy]
Mon kiki	Naza	07.2018	108[2]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
Sac à dos	Naza	07.2018	189[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	-

Albums

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	UK	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Incroyable	Naza	10.2017	23[7]	-	-	-	-	-	-	-	-	-
C'est la loi	Naza	05.2018	22[9]	-	-	-	-	-	-	-	Believe M6737	-

Nessbeal

Nabil Sahli (ur. 16 sierpnia 1978 r.), lepiej znany pod pseudonimem Nessbeal , to francuski raper. Nessbeal zaczął wcześniej jako NessBeal, w ramach którego wydał swój debiutancki album studyjny La mélodie des briques . Czasami używał także pseudonimu NE2S lub po prostu Ness . Obecnie jest związany z 7th Magnitude , założonym przez francuskiego producenta płyt Skread .

Nabil Salhy urodził się w Boulogne-Billancourt , na zachodnich przedmieściach Paryża, w rodzinie marokańskiej . Kiedy jego rodzice się rozwiedli, zamieszkał z matką w trudnych warunkach w Hautes Noués w Villiers-sur-Marne w Val-de-Marne na przedmieściach Paryża, podczas gdy jego ojciec pozostał w Boulogne-Billancourt. W 1996 roku założył grupę rap i hip hop Dicidens , trio, z  Nessbeal i francusko-martynikańskimi raperami Zesau i Korias, realizując różne maxi single w 1999 i 2000 roku, podpisując kontrakt z niezależną wytwórnią Magma, która później była znana jako Paire d'As. Współpracował z zespołem Lunatic . Ich album HLM rezidants ukazał się w 2004 roku, sprzedał się w 10 000 egzemplarzy i był ich pierwszym sukcesem na listach przebojów, osiągając 78 pozycję na liście SNEP , francuskich albumów, na których pozostał przez 3 tygodnie.

Nessbeal był również zaangażowany w kolektyw 92I z Lunatic , la Malekal Morte, Sir Doum's itp.  Nie widząc wielkiego postępu w karierze w 92I,   po podpisaniu kontraktu z wytwórnią Nouvelle Donne wydał dwa solowe albumy La mélodie des briques w 2006 roku, uważany za świetny przykład undergroundowego rapu, a następnie bardziej komercyjnie odnoszącego sukces Rois sans couronne w 2008 roku, który podobno sprzedano 20 000 kopii, a w 2009 r. mixtape, RSC Sessions Perdues . Wraz z bratem Dedy  ogłosił założenie fikcyjnej wytwórni, którą nazwał Verbal Brolik.

Podpisał kontrakt z wytwórnią Magnitude, w 2010 roku wydał NE2S , wyprodukowany przez Skread z zespołu Orelsana .Album stał się jego największym sukcesem przy wielu współpracach z Orelsanem , La Fouine , Bradleyem Jonesem, Isleymem i Indilą . Dzięki popularnemu singlowi "À chaque jour suffit sa peine" dostępnemu online i z dużym zasięgiem francuskiego radia, NE2S sprzedał blisko 30 000 kopii osiągając najwyższą pozycję na liście 13 albumów. W listopadzie 2011 roku przyszedł jego czwarty album, a drugi z 7th Magnitude pod tytułem Sélection Naturelle z kolaboracją z raperami Soprano , La Fouine, Mister You , Mélissa Nkonda . Został również wyprodukowany przez Skread.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	Ger	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
Force & honneur	Nessbeal	10.2011	58[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Nessbeal,Trak Invaders]
Red Zone	Lacrim feat. Nessbeal & Rimkus	06.2015	140[1]	-	-	-	-	-	-	-	-	[written by Kore,Nessbeal,Aurélien Mazin,Lacrim,Rimkus]

Albums

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Fra	Szwa	UK	Dan	Hol	Aut	Sve	Ita	Wytwórnia	Komentarz
La mélodie des briques	Nessbeal	03.2006	24[9]	-	-	-	-	-	-	-	Nouvelle Donne Music 9838517	-
Roi sans couronne	Nessbeal	06.2008	18[16]	-	-	-	-	-	-	-	Universal 060075306756	-
RSC Sessions Perdues	Nessbeal	04.2009	90[8]	-	-	-	-	-	-	-	Nouvelle Donne Music 3139732	-
Ne2s	Nessbeal	06.2010	13[19]	-	-	-	-	-	-	-	Jive 88697735522	-
Sélection naturelle	Nessbeal	11.2011	27[3]	-	-	-	-	-	-	-	Jive 88691903312	-

Phyllis Nelson

Phyllis Nelson (ur. 3 października 1950 r. - 12 stycznia 1998 r.)  była amerykańską piosenkarką , najbardziej znaną z piosenki " Move Closer " z 1985 r., która znalazła się na szczycie listy w Wielkiej Brytanii. Jej syn,Marc Nelson, jest piosenkarzem i producentem płyt.


Nelson urodziła się w Jacksonville na Florydzie i jest członkiem grupy rodzinnej Nelson Five. Była później wokal;istką towarzyszącą Major Harris i Philly Cream. Pracowała i nagrywała przez kilka lat od końca lat 70-tych do połowy lat 80-tych ubiegłego wieku. Jej płyty miały głównie charakter taneczny . Nagrała także wiele płyt w epoce disco .

W 1984 roku nagrała autorską balladę zatytułowaną " Move Closer ". To było całkowite odejście od muzyki, którą nagrywała. Tekst "Move Closer" opierał się na długotrwałym romansie z młodszym mężczyzną w Filadelfii , który walczył o założenie własnej firmy komputerowej. Mieszkali razem przez kilka lat, wychowując dwoje dzieci Nelsona ( Marca i Kenye), które miał  z poprzednich związków.

Podczas gdy "Move Closer" nie udało się znaleźć publiczności w jej ojczystych Stanach Zjednoczonych,piosenka odniosła sukces w Wielkiej Brytanii, gdzie osiągnęła szczyt na brytyjskiej liście Singles Chart w kwietniu 1985.Piosenka pozostała na liście przez  sześć miesięcy   i stała się jednym z najlepiej sprzedających się singli w Wielkiej Brytanii w tym roku.

Będąc we Francji nagrywa singiel z francuskim aktorem , Alainem Delonem : "I Do not Know". Został zawarty w oryginalnej ścieżce dźwiękowej francuskiego filmu z 1985 roku , Parole De Flic (Cop's Honor). Jej kolejne nagrania nie zrobiły żadnego wrażenia (z wyjątkiem " I Like You ", które zostało nr 81),   i jest pamiętana jako wykonawczyni jednego hitu .

W Stanach Zjednoczonych odniosła sukces na liście Hot Dance Club Play , gdzie jej piosenka pod tytułem "I Like You" osiągnęła  1. miejsce w 1985 roku, a numer 61 na Hot 100. "Move Closer" powrócił na brytyjskie listy w 1994 r., osiągając Top 40,   po umieszczeniu go w reklamie telewizyjnej na antyperspirant .
Nelson zmarła w styczniu 1998 r. na raka piersi w Los Angeles w Kalifornii , gdzie żyła od czasu rozwodu. Miała 47 lat.

Jej syn Marc Nelson również realizuje   karierę muzyczną.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Don't Stop the Train	Phyllis Nelson	08.1981	-	-	-	[written by Hélène Bank, Y. Dessca][produced by Yves Dessca][20[26].Hot Disco/Dance;Tropicue 104 12"]
Move Closer	Phyllis Nelson	02.1985	1[1][23]	-	Carrere CAR 337	[written by Phyllis Nelson][produced by Yves Dessca]
I Like You	Phyllis Nelson	10.1985	81[4]	-	Carrere CAR 365	[written by Phyllis Nelson][produced by Yves Dessca][1[1][13].Hot Disco/Dance;USA Carrere 05268 12"]
Move Closer	Phyllis Nelson	05.1994	34[3]	-	EMI CDEMCT 9	[written by Phyllis Nelson][produced by Yves Dessca]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Move Closer	Phyllis Nelson	04.1985	29[10]	-	Carrere CAL 203	[produced by Yves Dessca]

Toni Dalli

Toni Dalli (nazwisko Antonio D'Alessandro , urodzony 28 listopada 1933 r.) Jest włoskim muzykiem i właścicielem restauracji.
Dalli urodził się w Pescarze , Abruzja , w środkowych Włoszech . Po śpiewaniu w miejscowych lokalach jako chłopiec przeniósł się do Yorkshire w Anglii w wieku szesnastu lat. Został brytyjskim rezydentem, pracując w kopalniach węgla i hutach przez cztery lata. W tym czasie występował w lokalnych klubach robotniczych i pojawiał się w kilku telewizyjnych programach amatorskich, takich jak "Top Down", "Bid For Fame", "What Makes A Star" i Carol Levis. Nie mógł podjąć się profesjonalnego śpiewu, dopóki nie ukończył niezbędnego czteroletniego warunku pobytu w stalowni.

Dalli został natychmiast zarezerwowany w Cecil Cinema w Hull. Tutaj został zauważony przez Mr. Livingstone'a i Roba Goldsteina (od 20th Century Fox ), którzy powiedzieli mu, że musi opuścić Yorkshire i udać się do Londynu. W maju 1957 r. studiował u nauczyciela śpiewu Dino Borgiole, a w październiku 1957 r. występował w Embassy Club . To tutaj został odkryty przez komika Maxa Bygravesa , którego agent, Jock Jacobsen, również podpisał kontrakt z Dalli.

W tym czasie Toni Dalli pojawił  się w wielu dużych programach telewizyjnych. W lutym 1958 roku zanotował swój pierwszy występ w Ed Sullivan Show w Nowym Jorku, po wielkich występach w Moulin Rouge , Hollywood i Desert Inn w Las Vegas.

Po powrocie Dalli do Anglii czekał na niego kontrakt z EMI Records, a jego pierwszy z pięciu albumów został nagrany, w tym hit " Come prima " ("More Than Ever"). Później nagrywał w Capitol Records i Decca i pojawił się w teatrach na całym świecie. Obejmowały one dwa koncerty w Carnegie Hall i Hollywood Bowl .

Kiedy zmarł w 1959 roku Mario Lanza , Dalli podpisał kontrakt z Mario Lanzą. Film nigdy nie został zwolniony z powodów prawnych. Dalli śpiewał w USA, gdzie miał swój własny program telewizyjny na kanale 13 KCOP w Los Angeles przez 13 tygodni. Pracował również w Australii, RPA i Hongkongu.

W 1960 roku ożenił się z angielką   Valerie w Londynie i mieli czworo dzieci. Po dwudziestu pięciu latach ciągłego podróżowania, Dalli otworzył restaurację w Marbelli w południowej Hiszpanii .

Synowie Dalli mają również cztery restauracje w Marbelli i Maladze.

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	Aus	US	Wytwórnia [Aus]	Komentarz
Twilight serenade	Tony Dalli	08.1977	56[5]	-	J&B; JB 008	-