Puddle of Mudd

Puddle of Mudd czyli "kałuża błota" w wolnym tłumaczeniu, to zespół stworzony w 1993 roku w Kansas City, Missouri w Stanach Zjednoczonych, grająca muzykę rockową, w której widoczne są duże wpływy stylu post grunge. Zespół jest zaliczany do jednego z ważniejszych przedstawicieli tego gatunku, wraz z takimi zespołami jak Creed, 3 Doors Down, Nickelback, czy Daughtry.
 Zespół został założony w roku 1992 w Kansas City przez wokalistę, oraz gitarzystę Wesleya Scantlina, gitarzystę Jimmy'ego Allena, perkusistę Kenny'ego Burketta, oraz basistę Seana Sammona. W twórczości zespołu widoczne są wpływy takich grup jak Nirvana czy Alice in Chains.Ich działalność można podzielić na dwa okresy.
W 1993 roku Wes Scantlin (wokal, gitara), Sean Sammon (bas), Kenny Burkett (perkusja), Jimmy Allen (gitara) stworzyli zespół o nazwie inspirowanej rzeką Missouri. Miejsce, w którym robili sobie próby pewnego razu zalała rzeka i pozostawiła po sobie kałużę błota, czyli "puddle of mudd" i stąd wzięła się nazwa grupy.
W tym czasie wydali dwie niezależne płyty. Pierwsza z nich ukazała się rok po założeniu zespołu i nosiła nazwę "Stuck", druga, wydana już bez gitarzysty Jima Allena, "Abrasive".
W tym czasie Scantlin skontaktował się z Fredem Durstem i razem zdecydowali o utworzeniu nowego bandu. Tworzyli go Wes Scantlin, Doug Ardito oraz Paul Philips. Ciągle natomiast zmieniany był perkusista. Grupa podpisała kontrakt z wytwórnią Flawless Records Freda Dursta.
Swój pierwszy album wydali w 2001 roku. "Come Clean" przyjął się bardzo dobrze wśród publiczności. Pierwszy singiel z płyty "Control" został motywem przewodnim zawodów zapaśniczych WWE Survivor Series 2001. Drugi singiel natomiast, "Blurry" przyniósł Puddle of Mudd piąte miejsce na Billboard Hot 100 w Stanach Zjednoczonych oraz ósme w Wielkiej Brytanii. "Drift & Die", kolejny singiel z płyty przez sześć tygodni okupował pierwsze miejsce listy Mainstream Rock Chart. Czwarty singiel "She Hates Me" wydany w 2002 roku przyniósł pierwsze miejsce na liście Mainstream Rock Tracks oraz trzynastą pozycję na Billboard Hot 100. Płyta sprzedała w pięciu milionach egzemplarzy w ciągu 5 lat od momentu wydania i osiągnęła status potrójnej platyny w Stanach Zjednoczonych.
W 2003 roku grupa wydała kolejną płytę "Life On Display", która przyniosła takie hity jak: "Away From Me" oraz "Heel Over Head". Natomiast utwór "Nothing Left to Lose" stał się motywem przewodnim WWE’s 2004 Royal Rumble. Album bardzo szybko rozszedł się w ponad 700 000 kopii i osiągnął status złotej płyty w Stanach. Grupę w tym czasie opuścili perkusista Greg Upchurch oraz gitarzysta Paul Philips.
W 2007 roku wydali swoją jak dotąd ostatnią płytę "Famous". Single promujące płytę to "Famous" oraz "Psycho". Jak zwykle jeden z singli stał się motywem przewodnim zawodów wrestlerów WWE One Night Stand 2007.
Na początku roku 2009 do zespołu powrócił Paul Philips.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Control/Abrasive	Puddle of Mudd	07.2001	15[17]	68[20]	Geffen 497 6822	[written by Wes Scantlin, Brad Stewart][produced by John Kurzweg]
Blurry	Puddle of Mudd	12.2001	8[16]	5[38]	Geffen 4976982	[gold-US][silver-UK][written by Wes Scantlin][produced by John Kurzweg]
Drift & Die	Puddle of Mudd	05.2002	-	61[20]	Flawless	[written by Wes Scantlin, Jimmy Allen][produced by John Kurzweg]
She Hates Me	Puddle of Mudd	09.2002	14[17]	13[23]	Geffen 4977982	[gold-US][written by Wes Scantlin, Jimmy Allen][produced by John Kurzweg]
Away from Me	Puddle of Mudd	10.2003	55[3]	72[16]	Geffen 9814810	[written by Wes Scantlin][produced by Michael Baskette]
Heel Over Head	Puddle of Mudd	04.2004	-	116[4]	Flawless	[written by Wes Scantlin][produced by John Kurzweg, Puddle Of Mudd,Michael Baskette]
Famous	Puddle of Mudd	05.2007	-	118[2]	album cut	[written by Wes Scantlin][produced by John Kurzweg, Puddle Of Mudd]
Psycho	Puddle of Mudd	11.2007	-	67[17]	Flawless	[gold-US][written by Wes Scantlin]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Come Clean	Puddle of Mudd	08.2001	12[70]	9[88]	Flawless 493074	[3x-platinum][platinum-UK][produced by Fred Durst/Puddle Of Mudd]
Life on Display	Puddle of Mudd	11.2003	90[3]	20[23]	Geffen 001080	[gold-US][produced by John Kurzweg]
Famous	Puddle of Mudd	10.2007	-	27[32]	Flawless B0009469-02	[produced by Brian Howes, Wes Scantlin, Bill Stevenson, Jason Livermore, Jack Joseph Puig]
Volume 4: Songs in the Key of Love & Hate	Puddle of Mudd	12.2009	-	95[4]	Flawless B0013661-02	[produced by Les Scurry]
Re:(disc)overed	Puddle of Mudd	08.2011	-	96[2]	Arms Division	[produced by Bill Appleberry/Doug Ardito]

Fad Gadget

Pod tym pseudonimem działał przede wszystkim brytyjski wokalista i klawiszowiec Frank Tovey, Fad Gadget zdobył sobie rzeszę.oddanych fanów serią dziwnych płyt wydawanych na początku lat 80-tych przez wytwórnię Mute Records. Tovey studiował sztukę performance w Akademii Sztuk Pięknych w Leeds. Po przeprowadzce do Londynu zajął się nieprzewidywalnymi, często zawierającymi elementy samookaleczenia występami scenicznymi.
Fad Gadget był pierwszą formacją, która podpisała kontrakt z należącą do Daniela Millera wytwórnią Mute. W 1979r ukazał się singel „Back To Nature". Utwór „Ricky’s Hand” był drugim, w którym tekściarskie zdolności Toveya (który eksplorował ciemne strony życia) połączone zostały z.nowatorskim wykorzystaniem elektroniki. Obydwa te elementy były łatwo zauważalne na singlu „Fireside Favourites”. Ten sam tytuł nosił debiutancki album Fad Gadget. W jego nagraniu Toveyowi towarzyszyli Eric Radcliffe (gitara, gitara basowa), Nick Cash (perkusja), John Fryer (różne „odgłosy”), Daniel Miller (automat perkusyjny, syntezatory) i Phil Wauquaire (syntezator basowy, gitara).
W 1981 ukazał się „Make Room”, a nieco później album Incontinent, bardziej ostry i niepokojący niż poprzednie propozycje. Tovey zaangażował nowych muzyków - byli to Peter Balmer (gitara basowa i rytmiczna), David Simmons (fortepian, syntezator), wokaliści B.J. Frost i Anne Clift, John  Fryer (instrumenty perkusyjne) i perkusista Robert Gotobed z grupy Wire.
 W 1982 ukazały się single „Saturday Night’ Special” i „King Of Flies” oraz trzeci album, Under The Flag. Opowiadał on o wojnie na Falklandach, ale też o nowo narodzonym dziecku Toveya; na saksofonie zagrała i w chórkach zaśpiewała Alison Moyet. W następnym roku Tovey powrócił z tournee po Europie z obiema nogami w gipsie - złamał je podczas koncertu. Na „froncie” nagraniowym był to rok raczej spokojny - ukazały się tylko single „For Whom The Bell Tolls” i „I Discover Love". Kolejnym singlem w tej robiącej duże wrażenie serii był „Collapsing New People” wydany na początku 1984, po którym ukazał się ostatni album pod szyldem Fad Gadget, Gag.
 W tym czasie formacja rozrosła się i wystąpiła m.in. przed koncertem Siouxsie And The Banshees w londyńskiej Royal Albert Hall. Od tego czasu Tovey nagrywał pod własnym nazwiskiem. W listopadzie wydał z Amerykaninem Boydem Rice’em album Easy Listening For The Hard Of Hearing. Później wydał jeszcze cztery albumy solowe, wszystkie równie unikatowe bezkompromisowe, jak wydawnictwa spod szyldu Fad Gadget.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Collapsing New People/Spoil The Child	Fad Gadget	01.1984	85[4]	-	Mute MUTE 030	[written by Tovey, Simmonds, Cash, Frost, Rogers][produced by Frank Tovey, Gareth Jones, Daniel Miller]
One Man's Meat/Sleep	Fad Gadget	05.1984	92[1]	-	Mute MUTE 033	[written by Tovey, Sackett, Simmonds][produced by Frank Tovey, Gareth Jones]

Pauline Black

Belinda Magnus (ur. 23 października 1953r), znana lepiej jako Pauline Black , jest angielską piosenkarką, aktorką i autorką.
W muzycznej karierze trwającej od ponad 30 lat Black stała się ważnym elementem pod koniec lat 70-tych,jako wiodąca wokalistka grupy ska revival  Selecter  z wiązana z wytwórnią 2 Tone , który wydał cztery single, które w latach 70 i 80-tych weszły na listę Top 40 w Wielkiej Brytanii., w tym " On My Radio ", "Three Minute Hero", " Missing Words " i "The Whisper".W opinii Rolling Stone  "Ręce w dół, Pauline Black posiada  najlepszy głos, jaki kiedykolwiek uświetnił nagranie 2-Tone".
Black była także aktorką, grajacą w filmach i telewizji.
Belinda Magnus urodziła się 23 października 1953 r., w Romford ,we wschodnim Londynie , z anglo-żydowskiej matki i ojca z Nigerii. Została zaadoptowana przez białą parę w średnim wieku i dostała imię Pauline Vickers .

 Jej biologiczny ojciec, Gordon Adenle, przyjechał do Londynu z Nigerii, aby studiować inżynierię i .Black nie zdawała sobie sprawy z żydowskiego dziedzictwa, dopóki nie skończyła 42 lat, kiedy poznała miejsce  urodzenia matki. Black studiowała na politechnice Lanchester (obecnie Coventry University ) przed szkoleniem jako radiolog w Coventry.Po ukończeniu studiów pracowała w NHS przez pięć lat, zanim trafiła do przemysłu muzycznego.


Black była założycielem grupy  Selecter, która powstała w 1979 roku w Coventry .  Selecter, wraz z Specials i Madness , zaliczał się do ruchu ska revival. Przyjęła pseudonim sceniczny, aby ukryć swoje zaangażowanie w zespole dla swojego pracodawcy, wybierając nazwisko Black, częściowo w reakcji na wychowanie - jej przybrana rodzina zawsze mówiła o niej jako " kolorowa ", a nie czarna.
Selecter rozpadł się w 1982 roku, ale sporadycznie zreformował się od 1994 roku.

W 2001 roku Black, z Jean-Jacquesem Burnelem ( "Stranglers" ), Jake Burnsem ("Stiff Little Fingers" ) i Nicky Welshem (The Selecter & Bad Manners ) utworzyła i koncertowała jako 3 Men & Black, wykonując akustyczne wersje piosenek. Zespół kontynuował działalność z Black i trzema artystami płci męskiej, którzy różniły się w zależności od dostępności, ponieważ kontynuowali również swoją odrębną karierę, a więc Bruce Foxton ( The Jam & SLF), Erica Faulkner ( Bay City Rollers ) i Dave Wakeling ( The Beat ). Płyta, 3 Men + Black , Acoustic, z udziałem Black, Burnela, Burnsa, Foxtona i Welsha została wydana w 2004 roku.

Po tym, jak Selecter się rozpadł, Black współpracowała z Bobem Carolgeesem i Spit the Dog w telewizyjnym programie telewizyjnym dla dzieci, Hold Tight . Rozwinęła karierę aktorską w telewizji i teatrze, występując w dramatach takich jak The Vice ,The Bill , Hearts and Minds i Two Thousand Acres of Sky . Wygrała nagrodę Time Out dla najlepszej aktorki z 1991 roku za rolę Billie Holiday w filmie All or Nothing at All .Wystąpiła również obok Christophera Lee w horrorze Funny Man .

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Pirates On The Airwaves	Pauline Black With Sunday Best	05.1984	93[2]	-	Chrysalis TUNE 1	[written by Golding, Staples][produced by Edwards, Golding, P. Black]

Les Nubians

Siostrzany duet Les Nubians to jedna z najciekawszych na świecie grup wykonujących muzykę neo- soul o zacięciu world music, z elementami jazzu i hip-hopu. Niezwykle lubiane i szanowane dziewczyny mają oddane grono fanów na trzech kontynentach - w Afryce (ich korzenie sięgają Czadu), w Europie (obie siostry urodziły się i karierę rozpoczęły we Francji) oraz Ameryce Północnej, gdzie cieszą się ogromnym szacunkiem wśród twórców i fanów hip-hopu.
 Starsza z sióstr Fauusart - Helene - przyszła na świat w 1975 r., młodsza - Celia - cztery lata później. Obie urodziły się we francuskim Bordeuax, ale w 1985 r. wraz z rodzicami przeprowadziły do Czadu, gdzie mieszkały aż siedem lat. Poznały w tym czasie od podszewki afrykańską kulturę, którą mocno przesiąkły. Echa tego możemy odnaleźć później w muzyce duetu.
W 1992 r. siostry Faussart powróciły do Francji i niedługo później powołały do życia projekt Les Nubians. Obdarzone fantastycznymi głosami dziewczyny przez pewien czas śpiewały tylko i wyłącznie covery, zarabiając na profesjonalną pracę w studio graniem w knajpach jazzowych i na ulicach francuskich miast. Faussart przerabiały zarówno kompozycje soulowych i jazzowych klasyków (Ela Fitzgerald), mistrzów reggae (Bob Marley), twórców hiphopowych (The Fugees), jak i wybitnych muzyków o afrykańskich korzeniach (Fela Kuti, Miriam Makeba).

 Ich występy nie uszły uwadze wysłanników poważnych płytowych wytwórni i w 1997 r. Les Nubians podpisały swą pierwszą umowę wydawniczą. Na jej mocy w 1998 r. firma Virgin wydala wspaniałą płytę Princesses Nubiennes. Krążek ukazał się w Europie w czerwcu. Promowany singlowymi hitami - „Makeda” i „Tabou” - był unikalną, niespotykaną wcześniej fuzją muzyki neo- soul o afrykańskim rodowodzie z hiphopowymi naleciałościami.
 Siostry Faussart imponowały również zaangażowanymi społecznie i politycznie tekstami, za które zyskały szacunek szerokiego audytorium. Po doskonałym przyjęciu płyty we Francji, Szwajcarii i Belgii, jeszcze we wrześniu 1998 r. album trafił do dystrybucji w Stanach Zjednoczonych, gdzie zupełnie nieoczekiwanie okazał się ogromnym sukcesem. Princesses Nubiennes trafiło na listę najlepiej sprzedających się albumów w USA (100. miejsce billboardu) i stało się najpopularniejsza płytą francuskojęzyczną na amerykańskim rynka od dekady.
 Przez kolejne lata Les Nubians przede wszystkim koncertowały na całym świecie, nagrywając pojedyncze kawałki w przeróżnych miejscach globu-od Jamajki, przez Londyn, Tokio, Nowy Jork na Paryża nie kończąc. Efektem tego w 2003 r. duet wydał drugi krążek w karierze, jeszcze lepszy niż debiut. Płyta One Step Forward przyniosła współpracę z tak różnymi muzykami, jak amerykański raper Talib Kwai brytyjski mistrz produkcji broken beat IG Culture czy kameruński wokalista Manu Dibango. Również ten krążek zaznaczył swą obecność na liście billboardu, dochodząc do 97. miejsca. Największym przebojem z materiału było nagranie „Temperature Rising”.
Bez szerszego echa przeszła za to trzecia płyta duetu, konceptualny krążek Les Nubians Presents Echos, Chapter One, na której dziewczęta dały szansę zaprezentowania swojego talentu wielu młodym twórcom, których odkryły podczas swoich muzycznych podróży. Niezwykły talent i potencjał Les Nubians zaowocowały wieloma kapitalnymi kooperacjami, do których duet zaprosili m.in. tacy twórcy, jak The Roots,  Black Eyed Peas, Towa Tei, Talib Kweli & Hi-Tek (Reflection Eternal) i Dimitri from Paris.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Tabou / Makeda	Les Nubians	02.2000	107[2]	-	Virgin DINST 194	[produced by Les Nubians, Mounir Belkhir][48[15].R&B Chart]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Princesses Nubiennes	Les Nubians	03.1999	-	100[16]	Omtown 45 997	-
One Step Forward	Les Nubians	04.2003	-	79[11]	Omtown 82 569	-

Crazy Elephant

Krótko istniejąca amerykańska grupa bubblegum pop,która zaistniała jedynym przebojem "Gimme Gimme Good Lovin'".
Crazy Elephant była studyjnym projektem stworzonym przez ojców bubblegum Jerry Kasenetza oraz Jeffa Katza z Super K Productions.Wokal nagrał członek Cadillacs,Robert Spencer,choć na póżniejszym singlu "There Ain't No Umbopo" nagranym w Strawberry Studios w 1970r rolę tę przejął Kevin Godley znany z nagrań z grupą 10cc.
Dla promocyjnych koncertów sformowano okazyjną grupę.Przebój był coverem pochodzącej z Detroit grupy Adrenalin w 1979r,póżniej wykonywanym też przez grupę Helix.
Kilka następnych singli Crazy Elephants w tym "Gimme Some More" i "Sunshine Red Wine" przepadło na listach przebojów.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Gimme Gimme Good Lovin' / Dark Part of My Mind	Crazy Elephant	05.1969	12[13]	12[13]	Bell 763	[written by J. Levine , R. Cordelli][produced by J. Levine , K. Rasnick]
Sunshine, Red Wine / Pam	Crazy Elephant	06.1969	-	104[3]	Bell 804	[written by Bob Levine , Jeff Katz , Jerry Kasenetz , Jimmy Woods][produced by Jeff Katz , Jerry Kasenetz]
Gimme Some More / My Baby (Honey Pie)	Crazy Elephant	09.1969	-	116[3]	Bell 817	[written by Bob Levine , Jeff Katz , Jerry Kasenetz , Jimmy Woods][produced by Jeff Katz , Jerry Kasenetz, Jimmy Woods]
There's a Better Day A-Comin' (Na Na Na Na) / Space Buggy	Crazy Elephant	.1969	-	-	Bell 846	[written by R. Cordell, J. Kasenetz, J. Katz, S, Charles][produced by J. Katz, J. Kasenetz, R. Cordell, S, Charles, G. Edwards]
There Ain't No Umbopo / Landrover	Crazy Elephant	05.1970	-	-	Bell 875	[written by Godley, Creme][produced by R. Cordell, G. Gouldman]
Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Crazy Elephant	Crazy Elephant	.1969	-	-	Bell BELL 6034	[produced by Jeff Katz , Jerry Kasenetz]

Caprice

Kalifornijska piękność znana jako Caprice zaczynała swoją karierę jako modelka w W.Brytanii.Jej podobizna zdobiła okładki magazynów GQ i Sports Illustrated Swimsuit Issue.
Caprice Bourret urodziła się w 1971r w Whittier w Kalifornii.Pozowanie do zdjęć zaczynała w swoim rodzinnym stanie,ale szybko rozpoczęła wędrówkę po całym świecie.Od 1996r skupiła się na występach jako w ramach różnych widowisk z okazji przyznawania nagród,minn. w Monaco World Music Awards i European MTV Awards.Wtedy w jej głowie pojawiła się myśl by zostać wokalistką.
Jej debiutancki singiel "Oh Yeah" w 1999r zawędrował do Top40 brytyjskiej listy przebojów.Podobnie było z kolejnym nagraniem "Once Around the Sun".Po kilku następnych słabo sprzedających się płytach,zdecydowała się na debiutancki album w 2001r.Otrzymała w telewizji Travel Channel swój własny program Caprice's Travels .

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Oh Yeah/Alone	Caprice	09.1999	24[9]	-	Virgin VSCDT 1745	-
Once Around The Sun	Caprice	03.2001	24[9]	-	Virgin VSCDT 1750	[written by Chesney Hawkes, Eric Pressly][produced by Eric Pressly]

Thelma Carpenter

Thelma Carpenter-ur. 15.01.1922r na Brooklynie-zm. 14.05.1997r,aktorka i wokalistka jazzowa,najbardziej znana z roli "Miss One" w sfilmowanym musicalu "Czarnoksiężnik z krainy Oz".

 Jako dziecięca artystka, Carpenter miała swój własny radiowy program w rozgłośni WNYC w Nowym Jorku i wygrała  amatorską noc w teatrze Apollo w 1938 roku,  i wystąpiła prawie 60 lat później w telewizyjnym serialu NBC-TV " Apollo Theater Hall of Fame" z Billy Cosby'm. Występowała w klubach takich jak Kelly's Stables i Famous Door na  legendarnej 52nd Street , gdzie została odkryta przez Johna Hammonda.
Następnie debiutowała jako wokalistka krótko działającego bandu Teddy Wilsona, nagrywając w 1939r " Love Grows on White Oak Tree " i " This Moment " dla Brunswick Records . W 1940 roku dołączyła do orkiestry Colemana Hawkinsa , z którą nagrała dla   Bluebird Records " He's Funny That Way ".
 Carpenter zastąpiła Dinah Shore jako wokalistka w audycji radiowej Eddiego Cantora w sezonie 1945-46, co oznaczało po raz pierwszy, że czarny artysta stał się stałym członkiem białego   show. Była największą atrakcją klubu nocnego przez większość swojej kariery, występując regularnie w takich klubach jak Le Ruban Bleu , Spivy's Roof , Bon Soir , St Regis Maisonette i Michael's Pub , a także Chez Bricktop w Paryżu i Rzymie. 
Występowała również w najważniejszych teatrach, w tym  Capitol Theatre, Loew's State Theatre (New York City), the Strand, i the Palace Theatre  na Broadwayu i  śpiewała z Duke Ellingtontonem podczas koncertów i telewizji. Jako artystka solowa nagrywała dla Majestic Records , Musicraft Records , Columbia Records , RCA Victor Records i Coral Records , dla której nagrała hit w 1961 roku, odpowiadając Elvisowi Presleyowi w "Yes, I'm Lonesome Tonight". 

Występy telewizyjne Carpenter  zaczęły się już w latach czterdziestych XX wieku (m.in. Cavalcade of Stars z Jackie Gleason , "Floor Show" z Eddiem Condonem i "Kreisler Bandstand" z Duke Ellingtonem  .

 W 1939r przystapiła do big bandu Counta Basiego z którym nagrała swoje najbardziej znane utwory.
Po odejściu od Basiego nagrywała z orkiestrą Teddy Wilsona i grupą Deep River Boys.
W latach 1945-46 śpiewała w radiowym show Eddie Cantora.Jedynym jej nagraniem jakie dostało się na listy przebojów był singiel "Yes I'm Lonesome Tonight" w 1960r.W latach 70-tych rozpoczęła karierę aktorską.Zmarła w 1997r na atak serca. 

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Yes,I'm lonesome tonight	Thelma Carpenter	12.1960	-	55[6]	Coral 62 241	[with Henry Jerome Orchestra]

Honeycombs

Grupa założona w listopadzie 1963 r. w północnym Londynie pod nazwą The Sherabons. W jej skład wchodzili: Denis D'ell (właśc. Denis Dalziel, ur. 10.10.1943 r., w Londynie, Anglia; śpiew), Anne "Honey" Lantree (ur. 28.08.1943 r. w Hayes w hrabstwie Middlesex, Anglia; perkusja), jej brat John Lantree (ur. 20.08.1940 r. w Newbury w hrabstwie Berkshire, Anglia; bas), Alan Ward (ur. 12.12.1945 r. w Nottingham, Anglia; gitara prowadząca) i Martin Murray (ur. 7.10.1941 r. w Londynie; gitara rytmiczna), zastąpiony później przez Petera Pye (ur. 12.07.1946 r. w Londynie, Anglia). Producent nagraniowy, Joe Meek, uznał jedną z piosenek zespołu za godną wydania na singlu. Szansę grupy wzrosły po podpisaniu umowy z popularną spółką menedżersko-autorską Ken Howard /Alan Blaikley.
Utworem "Have I The Right", odrzuconym przez liczne wytwórnie, zainteresował się Louis Benjamin, kierownik Pye Records. Najpierw jednak wybrał grupie nową nazwę, The Honeycombs, zainspirowaną tematem country Jimmiego Rodgersa. Nazwa kojarzyła się też z "Honey", rudowłosą perkusistką typowaną na gwiazdę zespołu. Latem 1964 r. "Have I The Right" trafiło na pierwsze miejsce brytyjskiej Top 20 i przyszłość Honeycombs zapowiadała się optymistycznie.
Klęska kolejnego singla, "Is It Because", spowodowała konsternację. (Sytuację częściowo poprawiła kolejna mała płyta „Eyes". która dotarła do Top 30 ). Howard i Blaikley pośpieszyli z odsieczą i singel "That's The Way" wszedł do dwudziestki z początkiem 1965 r., jednak ciągłe zmiany składu i niesnaski w zespole zdegradowały go z czasem do rangi kabaretowej i objazdowej atrakcji. Ostatnie wzmianki o grupie pochodzą z 1991 roku.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Have i the right/Please don' t pretend again	Honeycombs	06.1964	1[2][15]	5[13]	Pye 7N 15 664	[written by Ken Howard, Alan Blaikley][produced by Joe Meek]
Is it because/I' ll cry tomorrow	Honeycombs	10.1964	38[6]	-	Pye 7N 15 705	[written by Alan Blaikley][produced by Joe Meek]
I can' t stop/ I'll Cry Tomorrow	Honeycombs	12.1964	-	48[7]	Interphon 7713 [US]	[written by Alan Blaikley]
Something better beginning/I' ll see you tomorrow	Honeycombs	04.1965	39[4]	-	Pye 7N 15 827	[written by R. Davis]
That' s the way/Can' t get through to you	Honeycombs	08.1965	12[12]	-	Pye 7N 15 890	[written by Alan Blaikley][produced by Joe Meek]

Elbow Bones and the Racketeers

Elbow Bones and the Racketeers był amerykańską grupą wokalną w stylu ery big-bandów, stworzoną przez Augusta Darnella i najlepiej znaną z ich hitu "A Night in New York" autorstwa Rona Rogersa i Deborah Clarkin,  wydany przez wytwórnię EMI . Wkroczył na brytyjską listę 14 stycznia 1984 roku. Pozostał tam przez dziewięć tygodni, osiągając # 33.
August Darnell był jednym z najbardziej barwnych postaci z lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych.
Elbow Bones był alter ego pisarza i fotografa Jana Rynskiego, który przyjażnił się z Darnellem pracując jako  oświetleniowiec grupy Kid Creole & Coconuts podczas ich turnee .
W 2012 roku Rogers i wokalistka Stephanie Fuller zjednoczyli się   promując zremasterowaną wersję ich albumu "New York At Dawn" z 1983 roku, na którym znalazło się sześć kolejnych remixów.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
A Night In New York/Happy Times	Elbow Bones and the Racketeers	12.1983	33[13]	-	EMI America EA 165	[written by D. Clarkin, R. Rogers][produced by August Darnell]
Happy Birthday, Baby/I Got You	Elbow Bones and the Racketeers	05.1984	94[1]	-	EMI America EA 168	[written by A. Darnell, P. Schott][produced by August Darnell]

Jimmy Ruffin

Urodził się 7. 05. 1939 r. w Collinsville w stanie Mississippi, USA. Ten syn pastora pochodził z bardzo muzykalnej rodziny; jego brat David Ruffin i kuzyn, Melvin Franklin tworzyli trzon formacji The Temptations.
Ruffin zerwał więzy łączące go z muzyką gospel i na początku lat 60-tych pracował jako wokalista sesyjny. W 1961 r. związał się z wytwórnią Motown i opublikował jeden singel, zanim zostął powołany do wojska. Po odbyciu służby powrócił do Motown, odrzucając propozycję dołączenia do The Temptations. Proponowane mu miejsce w zespole zajął jego brat.

 Pierwszym wielkim sukcesem Ruffina był wydany w 1966 r. singel „What Becomes Of The Broken-Hearted”, który był przebojem po obu stronach Atlantyku. Po serii trzech mniej udanych hitów Ruffin skoncentrował się na podboju rynku brytyjskiego. Sukces singli " I’ll Say Forever My Love” i „It’s Wonderful" utrwalił jego popularność w Zjednoczonym Królestwie. W 1970 r. zdobył nawet tytuł „najlepszego wokalisty świata” w jednej z brytyjskich ankiet.
 Na początku lat 70-tych po nieudanych próbach współpracy z bratem artysta opuścił Motown, jednak single wydane później przez firmy Polydor i Chess nie przyniosły mu oczekiwanego sukcesu. Pomimo popularności, jaką Ruffin cieszył się w Wielkiej Brytanii; nie udało mu się nagrać znaczącego przeboju aż do roku 1980, kiedy napisana przez Robina Gibba z Bee Gees piosenka „Hold On To My Love” weszła do amerykańskiej Top 30.! Także duet z Maxine Nightingale ;,Turn To Me” odniósł spory sukces w 1982 r.
 Ostatnim większym osiągnięciem artysty była piosenka „There Will Never Be Another You” z 1985 r. W 1988 r. artysta związał się z wytwórnią Motor City Iana Levine’a i nagrał dwa single z Brendą Holloway.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
As Long As There Is L-O-V-E Love/How Can I Say I'm Sorry	Jimmy Ruffin	01.1966	-	120[3]	Soul 35 016	[written by William Robinson][produced by William Robinson]
What Becomes Of The Brokenhearted/Baby I've Got It	Jimmy Ruffin	08.1966	4[27]	7[17]	Soul 35 022	[written by James Dean/Paul Riser/William Weatherspoon][produced by William Stevenson/William Weatherspoon][6[21].R&B Chart]
I've Passed This Way Before/Tomorrow's Tears	Jimmy Ruffin	12.1966	29[13]	17[11]	Soul 35 027	[written by James Dean/William Weatherspoon][produced by James Dean/William Weatherspoon][10[10].R&B Chart]
Gonna Give Her All The Love I've Got/World So Wide, Nowhere To Hide (From Your Heart)	Jimmy Ruffin	03.1967	26[6]	29[7]	Soul 35 032	[written by Barrett Strong/Norman Whitfield][produced by Norman Whitfield][14[8].R&B Chart]
Don't You Miss Me A Little Bit Baby/I Want Her Love	Jimmy Ruffin	07.1967	-	68[5]	Soul 35 035	[written by Steve Bowden/James Dean/William Weatherspoon][produced by James Dean/William Weatherspoon][27[6].R&B Chart]
I'll Say Forever My Love/Everybody Needs Love	Jimmy Ruffin	03.1968	7[12]	77[5]	Soul 35 043	[written by James Dean/Paul Riser/William Weatherspoon][produced by William Stevenson/William Weatherspoon]
Farewell Is A Lonely Sound/If You Will Let Me, I Know I Can	Jimmy Ruffin	02.1970	8[21]	-	Soul 35 060	[written by Jack Goga/James Dean/William Weatherspoon][produced by James Dean/William Weatherspoon]
Stand By Me/ Your Love Was Worth Waiting For	David And Jimmy Ruffin	10.1970	-	61[7]	Soul 35 076	[written by Ben E. King/Jerry Leiber/Mike Stoller][produced by Frank Wilson][24[7].R&B Chart]
It's Wonderful (To Be Loved By You/Maria (You Were The Only One)	Jimmy Ruffin	10.1970	6[14]	-	Tamla Motown TMG 753 [UK]	[written by James Dean/William Witherspoon][produced by James Dean/William Witherspoon]
Maria (You Were The Only One)/Living In A World I Created For Myself	Jimmy Ruffin	02.1971	97[2]	-	Soul 35 077	[written by Larry Brown/George Gordy/Allen Story][produced by George Gordy/Allen Story]
Tell Me What You Want/ Going Home	Jimmy Ruffin	11.1974	39[4]	-	RSO 1021	[written by Jimmy Ruffin][produced by Jimmy Ruffin/Hedley Leyton][42[11].R&B Chart]
Hold On To My Love	Jimmy Ruffin	03.1980	7[8]	10[14]	Soul 35 022	[written by Robin Gibb/Blue Weaver][produced by Blue Weaver/Robin Gibb][29[12].R&B Chart]
Turn To Me/Give A Little Love (To Me) [Maxine Nightingal]	Maxine Nightingale Featuring Jimmy Ruffin	11.1982	-	-	Highrise 2004	[written by Lori Lieberman, Gary Scott][produced by Sam Brown III][17[15].R&B Chart]
I'm Gonna Love You Forever	Jimmy Ruffin And Jackson Moore	05.1984	95[1]	-	ERC ERC 109	[written by Bob Mitchell, Jamie Kaleth ][produced by Peter Green]
There Will Never Be Another You/The Backstabbers	Jimmy Ruffin	01.1985	68[2]	-	EMI EMI 5514	[written by Jeffries/Skaith/Ruffin][produced by Greg Walsh]
The Foolish Thing To Do (Version 1)/My Sensitivity Gets In The Way	Heaven 17 featuring Jimmy Ruffin	05.1986	80[2]	-	Virgin VS 859	[written by Gregory, Craig Marsh, Ware, Plytas][produced by B.E.F.]
What Becomes Of The Brokenhearted/Still Waters Run Deep [Ruby Turner]	Ruby Turner Featuring Jimmy Ruffin	12.1988	87[2]	-	Jive RTS 5	[written by P. Riser, J. Dean, W. Weatherspoon][produced by Jolyon Skinner]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
The Jimmy Ruffin Way	Jimmy Ruffin	05.1967	32[6]	-	Tamla Motown STML 11048 [UK]	[produced by William Stevenson/William Weatherspoon/James Dean]
Jimmy Ruffin Sings Top Ten	Jimmy Ruffin	04.1969	-	196[2]	Soul 708	-
Ruff 'n' Ready	Jimmy Ruffin	05.1967	-	133[11]	Soul 704	-
I Am My Brother's Keeper	David & Jimmy Ruffin	11.1970	-	178[3]	Soul 728	-
Greatest Hits	Jimmy Ruffin	06.1974	41[4]	-	Tamla Motown STML 11259 [UK]	[produced by William Stevenson/William Weatherspoon/James Dean/Norman Whitfield]
Sunrise	Jimmy Ruffin	05.1980	-	152[6]	RSO 3078	[produced by Robin Gibb, Blue Weaver]

Cowboy Records

Wytwórnia fonograficzna założona przez Deana Thatchera i Charliego Chestera w połowie lat 90., podlegająca londyńskiej firmie Flying Records. Punktem zwrotnym w rozwoju firmy był moment, gdy Thatchera rozdrażnił fakt, że nie może sam podpisywać umów z muzykami przynoszącymi kasety do Flying Records. Cowboy zajęła się wydawaniem płyt, których wydanie przez liczące się wytwórnie byłoby niemożliwe, tym samym zyskując sobie opinię "street-label" - wytwórni interesującej się przede wszystkim nowymi wykonawcami. przychodzącymi "prosto z ulicy". Początkowo Chester i Thatcher prowadzili Volante Records, podpisawszy umowę licencyjną z Cooltempo (Audio Deluxe. Tyrrd Corporation itd.), Chester jest także menedżerem grup Secret Life i The Aloof, które przyniosły wytwórni szybki sukces nagraniami "As Always (Farley/Heller mixes)" oraz "On A Mission (Fabio Paras mixes)".
Wytwórnia Cowboy już w roku otwarcia zajęła poczesną pozycję na rynku, wypuszczając, nagrania "Ice And Acid" Sony Lakoty, "Initiation" Faith Department (czyli Phila Perry'ego) oraz "We Can Be" grupy Well Hung Parliament.
W 1993 r. znaczącą część udziałów Cowboy Records wykupiła firma Pulse 8, która wprowadziła jednocześnie takich wykonawców, jak Deja Vu (wielki hit klubowy "Why Why Why", nowa wersja klasyka The Woodentops, oraz utwór "Never Knew The Devil"; oraz Talisman.
Dystrybucja płyt została zapewniona dzięki umowie między Pulse 8 i Sony/EMI. Początkowo sądzono, że kontrakt zwiąże Cowboy z Sony's Licensed Repertoire Division, z którą firma współpracowała przy nagraniu "Love So Strong" zespołu Secret Life. Chester zadebiutował solo singlem "Perks Of Living Society"; tę samą nazwę nadał swojemu klubowi, prowadzonemu razem z Dave'em Beerem z Back To Basics. Nagranie było nową wersją "Too Damn Free", utworu uprzednio wydanego próbnie przez YB Experience.





                                                     Single na UK Top Singles Chart:

Count Indigo My Unknown Love 1996   59.UK

 Suzi Carr All Over Me  1994   45.UK

Déjà Vu Why Why Why 1994   57.UK

Déjà Vu Messages 1994   78.UK

Déjà Vu Déjà Vu 1995   102.UK

Perks Of Living Society 2 Damned Free 1994  95.UK

Pizzaman Sex On The Streets  1995 23.UK
Pizzaman Happiness   1995 19.UK
Pizzaman Trippin' On Sunshine [ri]   1996 18.UK
Pizzaman Hello Honky Tonks (Rock Your Body)   1996 41.UK
Pizzaman Gottaman   1997 101.UK  

Ramp Rock The Discotek `96  1996   49.UK

Rejoice Peace, Love & Harmony 1994  117.UK

Talizman Only You   1994  102.UK

Talizman Only You  1995   124.UK

 

Cola Boy

Znany też jako Andrew Naughtie; muzyk z Peterborough (Anglia). Jego utwór „7 Ways To Love” reklamowano jako prawdziwy rarytas.Trasa podała. że został sfinansowany przez pewnego nastolatka z Hong Kongu, który w tym celu sprzedał swoją kolekcję unikatowych butelek po coca-coli - miał to być niejaki Jessi Chin, którego nazwisko pojawiło się na okładce płyty. Niektórzy do dzisiaj , wierzą w tę opowieść.
 Naughtie pracował wcześniej z Bobem Stanleyem i Peterem Wiggsem w grapie St Ettienne, która zremiksowala „7 Ways To Love”. Nagranie to, z subtelnym wokalem Janey Lee Grace, stało się wielkim przebojem; pojawiły się nawet jego pirackie kopie Następnym . utworem Naughtiego był „He Is Cola”, w którym pojawiły się dziwne brzmienia bębnów z Burundi.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	Aus	Wytwórnia [UK]	Komentarz
7 Ways To Love	Cola Boy	07.1991	8[7]	52[10]	Arista 114526	[written by Jesse Chin][produced by Saint Etienne]

Loni Clark

Ur. w Nowym Jorku (USA). Początkowo śpiewała w chórach kościelnych w Harlemie, po czym razem z Lutherem Vandrossem utworzyła duet Listen My Brother, a następnie rozpoczęła karierę solową.
Swój debiutancki album nagrała w 1981 r. dla wytwórni West End Records, a utwór „Let’s Go Dancing” stał się przebojem. Do kariery piosenkarskiej Clarke powróciła w latach 90-tych. Weszła z utworem „Rushing” do brytyjskiej Top 40, a kolejny sukces odniosła dzięki piosence „U” napisanej i wyprodukowanej przez duo Lem Springsteen/ John Ciafone. Prawa autorskie wykupiła wytwórnia A&M, a nagranie zremiksowali znani wykonawcy klubowi Mood II Swing i K Klass.

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Rushing	Loni Clark	06.1993	37[2]	-	A&M 5802862	[written by L. Springsteen][produced by Lem Springsteen, John Ciafone]
U	Loni Clark	01.1994	28[3]	-	A&M 5804752	[written by L. Springsteen, John Ciafone][produced by Lem Springsteen, John Ciafone]
Love's Got Me (On A Trip So High)	Loni Clark	12.1994	59[6]	-	A&M 5808872	[produced by Mood II Swing]

Cleveland City Records

Angielska wytwórnia fonograficzna z siedzibą w Wolverhampton w Środkowej Anglii. Kwatera główna znajduje się w miejscowym sklepie muzycznym o nazwie Ruby Red, który wcześniej był siedzibą firm Plan B oraz Ruby Red.

Cleveland City Records założono w celu promowania przede wszystkim wykonawców ze Środkowej Anglii; wytwórnia rozwija się gwałtownie pod opieką specjalisty do spraw kadrowo-repertuaro-wvch Lee Arnolda. Debiutem firmy na rynku płytowym był utwór Chubb'ego Chunksa "Testaments 1.2 and 3" który się sprzedawał doskonale i został później zremiksowany przez Judge'a Julesa i The Jungle Brothers.
W działalności Cleveland City Records nie ma owego samouwielbienia, które wykazują często wiodące wytwórnie płytowe - na każdej płycie Cleveland City Records znajduje się wydrukowane małym drukiem hasło: "D.f warning - Music Is Fun" ("Ostrzeżenie dla DJ-a - muzyka daje radość").
Najlepiej do tej pory przyjętymi wykonawcami wytwórni byli: Direct 2 Disc ("Don't Stop", "Execuse Me", maksisingel The Buckslah}, Dig The New Breed ("Who's Number l"), oraz Herbal Hand ("B line/Come To It", "Tripped").
Już na wczesnym etapie rozwoju CCR pojawiły się filie. Cleveland City Blues (swing-beat i garage) i Cleveland City Imports (Alex Party itd.). Cleveland City Blues odniósł natychmiastowy sukces, kiedy włoski wykonawca Tony Di Bart wszedł w 1994 r. ze swym utworem "The Real Thing" na listy przebojów.

                    Single na liście przebojów UK Top Singles

 Chubby Chunks feat. Kim Ruffin I'm Telling You (Cleveland City) (29.05.1999): 61
Chubby Chunks Get Away (Cleveland City) (27.05.2000): 139
Tony Di Bart Why Did Ya' (Cleveland City Blues) (20.05.1995): 46
Tony Di Bart Turn Your Love Around (Cleveland City Blues) (2.03.1996): 66
Tony Di Bart The Real Thing `98 (Cleveland City) (17.10.1998): 51
Alex Party Saturday Night Party (Read My Lips) (Cleveland City Imports) (11.03.1995): 195
Minimal Funk The Groovy Thang (Cleveland City) (18.12.1999): 103
Minimal Funk 2 The Groovy Thang (Cleveland City) (18.07.1998): 65
Eve Gallagher You Can Have It All (Cleveland City) (15.04.1995): 43
Eve Gallagher Love Come Down (Cleveland City) (28.10.1995): 57
Eve Gallagher Last Night (EP) / You Can Have It All / Heaven Has To Wait (Cleveland City) (14.12.1996): 171
Commission Hold Your Head Up (Cleveland City) (9.12.1995): 117
Isha-D Stay (Tonight) (Cleveland City Blues) (22.07.1995): 28

Bonnie Tyler

Bonnie Tyler urodziła się w walijskim Skewen, w roku 1953. Swoją muzyczna karierę rozpoczynała u boku zespołu Bobbie Wayne & The Dixies pod koniec lat 60-tych. A po wygraniu jednego z konkursów "młodych talentów" na początku lat 70-tych rozpoczęła śpiewanie w kilku walijskich klubach. Wtedy też Bonnie Tyler założyła swój własny zespół The Mumbles.

W 1976 r poddała się operacji gardła co sprawiło, że jej tembr głosu uległ zdecydowanej zmianie. Jej głos stał się bardziej ochrypły i jednocześnie niepowtarzalny. Tę nietypową barwę natychmiast wykorzystali dwaj panowie: Ronnie Scott oraz Steve Wolfe będący producentami i kompozytorami.

To właśnie ich kompozycja "Lost In France" pozwoliła podbić rynki muzyczne. Szybko potem doczekaliśmy się kolejnego mega-hitu "It's a Heartache". Jednocześnie Bonnie potrafiła prezentować też udane wersje utworów soulowych jak np. "Natural Woman" (z rep. Arethy Franklin) czy "Living in The City" (z rep. Stevie Wondera).

Po singlu "Married Man" (ze ścieżki dźwiękowej "The World Is Full of Married Man") zmieniła firmę płytową, przenosząc się do CBS Records. Wtedy też doskonale znany już producent Jim Steinman (m.in. odpowiedzialny za przeboje Meat Loaf) wziął ją pod swoje skrzydła. Owocem tego stała się piękna ballada "Total Eclipse Of The Heart". Singel ten uplasował się na pozycjach # 1 po obydwu stronach Atlantyku. Warto dodać, że Bonnie była pierwszym w historii walijskim wykonawcą, który zdobył szczyt listy amerykańskiego tygodnika Billboard. Ponadto w Wielkiej Brytanii udanie kontynuowała doskonała passę z przebojem " Faster Than The Speed of The Night".

Wspólnie z równie popularnym wówczas Shakin' Stevensem wydała singel "A Rockin' Good Way", który dotarł do Top 10 listy najlepiej sprzedawanych singli na Wyspach. Nie był to jedyny jej duet, nagrała także utwór "Loving You Is a Dirty Job But Somebody's Got to Do It" wspólnie z Todd Rundgrenem.

Nadal pod okiem Steinmana podbijała listy przebojów, tym razem za sprawą przeboju ze słynnego Footloose, zatytułowanego "Holding Out For The Hero". W 1988 roku powróciła z przebojem "Hide Your Heart", kompozycją Desmond Child.

Po 2 latach przerwy podpisała nowy kontrakt płytowy z firma Hansa czego owocem stał się przebój "Bitterblue". Zawojował on głównie rynek skandynawski. Wtedy też rozpoczęła współpracę z takimi muzykami jak Nick Kershaw, Harold Faltermeyer i Moroder. Pojawili się oni jako kompozytorzy lub producenci. Jej kolejny kontrakt, tym razem z East West ponownie złączył ja ze Steinmanem (album "Free Spirit", 1996). Zabrakło na nim jednak wielkich przebojów.

Po kilku latach milczenia , powróciła bardzo udanie z krążkiem "Simple Believe". Całość wzbogacona o 2 premierowe angielsko-francuskie kawałki: "Si Demain - Turn Around" i "Si Tout S'Arette (It’s A Heartache)" wykonywane wspólnie z Kareen Antonn.

W roku 2005 Bonnie powraca z nowym albumem zatytułowanym "Wings". Album ukazuje się w większosci krajów Europy pod koniec sierpnia a pilotuje go singel oraz klip do utworu "Louise". 

Single
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Lost in France/Baby I Remember You	Bonnie Tyler	10.1976	9[11]	-	RCA 2734	[silver-UK][written by Ronnie Scott/Steve Wolfe][ produced by David Mackay]
More than a lover	Bonnie Tyler	04.1977	27[6]	-	RCA PB 5008	[written by Ronnie Scott/Steve Wolfe][ produced by David Mackay/Ronnie Scott/Steve Wolfe]
It' s a heartache/It's about time	Bonnie Tyler	12.1977	4[12]	3[21]	RCA PB 5057	[gold-US][gold-UK][written by Ronnie Scott/Steve Wolfe][ produced by David Mackay/Ronnie Scott/Steve Wolfe]
If I sing you a love song/Heaven	Bonnie Tyler	08.1978	-	103[4]	RCA 11 349 [US]	[written by Ronnie Scott, Steve Wolfe][ Producer - David Mackay, Scott, Wolfe]
Married man/If You Ever Need Me Again	Bonnie Tyler	07.1979	35[6]	-	RCA PB 5164	[written by Dominic Bugatti/Frank Musker][ produced by Ronnie Scott/Steve Wolfe]
My guns are loaded	Bonnie Tyler	02.1979	-	107[1]	RCA 11 468 [US]	[written by Ronnie Scott, Steve Wolfe][ produced by Robin Geoffrey Cable, Ronnie Scott, Steve Wolfe]
Total eclipse of the heart/Straight from the heart	Bonnie Tyler	02.1983	1[2][36]	1[4][29]	CBS TYLER 1	[platinum-US][gold-UK][written by Jim Steinman][ Producer - Jim Steinman]
Faster than the speed of night	Bonnie Tyler	05.1983	43[5]	-	CBS A 3338	[written by Jim Steinman][ Producer - Jim Steinman]
Have you ever seen the rain	Bonnie Tyler	07.1983	47[3]	-	CBS TA 3517	[written by John Fogerty][ Producer - Jim Steinman]
A rockin' good way [To mess around and fall in love]/Why Do You Treat Me This Way? [Shakin' Stevens]	Shakin' Stevens & Bonnie Tyler	01.1984	5[9]	-	Epic A 4071	[written by Brook Benton/Clyde Otis/Luchi Dejesus][ Producer - Christopher Neil]
Take me back/Getting so excity	Bonnie Tyler	01.1984	side B:85[2]	46[9]	Epic A 4071	[written by Billy Cross][ produced by Jim Steinman]
Holding out for a hero/Faster than the speed of night	Bonnie Tyler	09.1985	2[19]	34[13][04.84]	CBS A 4251	[silver-UK][written by Jim Steinman/Dean Pitchford][ Producer - Jim Steinman][piosenka z filmu "Footloose"]
Here she comes/Obsession [Giorgio Moroder]	Bonnie Tyler	09.1984	98[1]	76[5]	Columbia 04548 [US]	[written by Pete Bellotte/Giorgio Moroder][ produced by Giorgio Moroder]
Loving you is a dirty job but somebody' s gotta do it	Bonnie Tyler And Todd Rundgren	12.1985	73[6]	-	CBS A 6662	[written by Jim Steinman][ produced by Jim Steinman]
If you were a women [And i was a man]/Under suspicion	Bonnie Tyler	05.1986	78[3]	77[6]	CBS A 6867	[written by Desmond Child][ produced by Jim Steinman]
Band of gold/It's Not Enough	Bonnie Tyler	06.1986	81[3]	-	CBS A 7223	[written by R. Dunbar, E. Wayne][ produced by Jim Steinman]
Islands	Bonnie Tyler with Mike Oldfield	09.1987	100[1]	-	Virgin VS 990	[written by Mike Oldfield][ produced by Mike Oldfield,Tom Newman,Alan Shacklock]
The best/The Fire Bellow	Bonnie Tyler	01.1988	95[2]	-	CBS BEST 1	[ Procucer - Desmond Child][Written By - Holly Knight , Mike Chapman]
Making love [Out of nothing at all]	Bonnie Tyler	01.1996	45[4]	-	East West EW 010CD	[written by Jim Steinman][ produced by Jim Steinman/Steve Rinkoff]
Believe in Me	Bonnie Tyler	05.2013	93[1]	-	Celtic Swan Recordings GB5CV 1330014	[written by Desmond Child, Lauren Christy, Christopher Braide][ produced by David Huff]

Albumy
Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
It' s a heartache	Bonnie Tyler	06.1978	-	16[17]	RCA Victor 2821[US]	[gold-US][produced by David Mackay/Ronnie Scott/Steve Wolfe]
Diamond cut	Bonnie Tyler	02.1979	-	145[5]	RCA Victor 3072 [US]	[produced by Robin Geoffrey, Cable Ronnie, Scott Steve Wolfe]
Faster than the speed of night	Bonnie Tyler	04.1983	1[1][45]	4[32]	CBS 25 304	[platinum-US][silver-UK][produced by Jim Steinman]
Secret dreams and forbidden fire	Bonnie Tyler	05.1986	24[12]	106[8]	CBS 86 319	[produced by Jim Steinman]
The greatest hits	Bonnie Tyler	11.1986	24[17]	-	Telstar STAR 2291	[produced by Jim Steinman]
Hide your heart	Bonnie Tyler	05.1988	78[1]	-	CBS 460125 1	[produced by Desmond Child]
Heaven and hell	Meat Loaf And Bonnie Tyler	03.1994	84[1]	-	Columbia 4736662
The best	Bonnie Tyler	09.1995	93[9]	-	Columbia 473522 2	[silver-UK]
From the Heart: Greatest Hits	Bonnie Tyler	03.2007	31[6]	-	Sony BMG 88697071982	-
Rocks and Honey	Bonnie Tyler	03.2013	52[2]	-	Celtic Swan Recordings SWANCD 001	[produced by David Huff]

Lita Ford

Lita Ford (właśc. Lita Rosanna Ford; 19.09.1958, Streatham, Londyn, Wielka Brytania) - voc, g; kompozytorka, autorka tekstów, producentka nagrań. Przyszła na świat w rodzinie angielskiego oficera Harry'ego Forda i Włoszki Isabelli Ford. Dorastała w Long Beach w Kalifornii w Stanach Zjednoczonych. Od jedenastego roku życia uczyła się grać na gitarze. W wieku lat trzynastu trafiła na koncert Black Sabbath w Long Beach Arena i pod wrażeniem tego jednego przeżycia postanowiła zostać muzykiem.
Rok później za pieniądze zarobione dorywczą pracą w St. Mary's Hospital niedaleko domu kupiła pierwszą gitarę elektryczną, Gibsona SG - taką samą, na jakiej grał Tony Iommi z Black Sabbath. Od 1975 występowała w jednym z nielicznych w tamtych czasach dziewczęcych zespołów rockowych - The Runaways. Po jego rozwiązaniu w 1979 wzięła gościnnie udział w sesji punkrockowców z The Stepmothers (w przeróbce American Nights Jhe Runaways), ale później imała się różnych zajęć -pracowała w drogerii, na stacji benzynowej i salonie piękności.
Spotkany przypadkowo Eddie Van Halen namówił ją, by znowu sięgnęła po gitarę. Podpisała kontrakt z wytwórnią Mercury i dla niej nagrała pierwsze własne płyty, "Out For Blood", wyprodukowaną przez kanadyjskiego gitarzystę Neila Merryweathera, wydaną w lipcu 1983, i "Dancin' On The Edge", wyprodukowaną przez Lance'a Quinna, wydaną w maju 1984. Stereotypowy repertuar popmetalowy, głównie własne utwory w rodzaju Stay With Me Baby, JustA Feeling, If You Can't Live With It, Dancin' On The Edge, Dressed To Kill, Lady Killer i Fire In My Heart, nie zapewnił jej uznania publiczności. Nie pomogły wspólne trasy po Stanach i Europie m.in. z Black Sabbath (w tym czasie związała się na niemal trzy lata z Iommim) i Rainbow.
Świadectwem zwrotu ku ostrzejszej, bardziej bezkompromisowej odmianie heavy metalu był album następny, "The Bride Wore Black". Niestety, szefowie wytwórni nie zaakceptowali owej przemiany i dzieło nigdy nie trafiło na rynek. W rezultacie doszło do zerwania kontraktu i kolejnej przerwy w karierze artystki. I dopiero gdy jej menażerką została Sharon Osbourne, żona Ozzy'ego Osbourne'a, udało się podpisać umowę z inną firmą, RCA. A nagrany dla niej album "Lita" z kwietnia 1988 odniósł wielki sukces. Wyprodukowany przez Mike'a Chapmana, zawierał chwytliwe, może trochę zbyt gładkie utwory, napisane m.in. z Chapmanem (Back To The Cave) oraz znanymi muzykami - Osbourne'em (zaśpiewany w duecie z nim, wampiryczny Close My Eyes Forever), byłym partnerem Nikkim Sixxem z Mótley Criie (Falling In And Out Of Love) oraz Lemmym z Motórhead (Can't Catch Me). Dwa z towarzyszących płycie singli zrobiły furorę na listach: Kiss Me Deadly/Broken Dreams z marca 1988 i zwłaszcza firmowany z Osbourne'em Close My Eyes Forever/Under The Gun z lutego 1989. A sukces pomogły ugruntować udane trasy po Stanach i Europie u boku Poison i Bon Jovi.
Dziełem bardzo podobnym do "Lity" był następny album, "Stiletto" z czerwca 1990, również wyprodukowany przez Chapmana, zawierający równie atrakcyjny repertuar - ostrzejsze utwory w rodzaju Cherry Red, Bad Boy i The Ripper, ballady, jak Lisa, dedykowana zmarłej w tym czase matce, oraz przeróbki, przede wszystkim Only Women Bleed Alice Coopera. Płyta nie zyskała jednak aż takiej popularności jak poprzednia. A i towarzyszący jej singel Hungry/Big Gun był tylko niewielkim hitem. Życie zaś artystki dodatkowo skomplikował w tym czasie nieudany, zerwany po roku związek małżeński z uzależnionym od alkoholu Chrisem Holmesem z W.A.S.P. (zainspirował później gorzki song Bad Love).
Ostatnim owocem współpracy z RCA był album "Dangerous Curves" z listopada 1991, promowany singlem Shot Of Poison/Shot Of Poison (inna wersja). Wyprodukowany przez Toma Wermana, był dziełem nie odbiegającym specjalnie od dwóch poprzednich (np. Black Widow, Hellbound Train, Playin' With Fire, Bad Love, Shot Of Poison, Holy Man), ale zyskał jeszcze mniejszą popularność niż "Stiletto". W rezultacie kontrakt z RCA nie został przedłużony. W tym czasie Ford próbowała też trudów aktorstwa i zagrała siebie w jednym z odcinków serialu Hermans Head(Love Me Two Timer, 1991) oraz autostopowiczkę w filmie Highway To Hell (1991, reż. Ate De Jong).
W maju 1994 artystka poślubiła Jima Gillette'a, byłego wokalistę zespołu Nitro. I m.in. przy jego pomocy przygotowała następną płytę, "Black", wydaną w styczniu 1995 przez niemiecką firmę ZYX. Było to dzieło bardziej surowe i zdecydowanie ostrzejsze niż poprzednie, ujawniające pewien wpływ grunge'u, np. Hammerhead, Boilin' Point, White Lightnin' i Spider Monkey. Niestety, zupełnie przepadło na rynku. W kwietniu 1995 ukazał się jeszcze singel z nagraną w duecie z Joe Walshem piosenką A Future To His Life, stworzoną do serialu Robocop. A w czerwcu 1997 trafił na rynek japoński album "Stairway To Heaven - Tribute To Led Zeppelin", zawierający utwory Led Zeppelin w różnych wykonaniach, w tym Whole Lotta Love i Rock And Roll, zaśpiewane przez Ford. Jednakże zaraz potem artystka zniknęła z pola widzenia.
Stworzyła co prawda z Gillette'em zespół Rumbie Culture (była w nim tylko gitarzystką), ale wspólne nagrania nigdy się nie ukazały. W 1998 i 1999 wróciła do studia jako solistka, ale owoce owych sesji również trafiły do szuflad z wyjątkiem piosenki Nobody's Child, włączonej w maju 2000 do programu płyty "Greatest Hits Live!" z zapisem koncertu w 1992 w San Juan Capistrano. Zdominowały ją niestety toporne, wymęczone wersje dawnych hitów, jak Kiss Me Deadly, Close My Eyes Forever czy Shot Of Poison, a wieńczyła przeróbka Rock Candy grupy Montrose.
W późniejszych latach Ford, która zamieszkała z mężem na Karaibach, poświęciła się niemal wyłącznie wychowaniu dzieci, chociaż wzięła udział w pracach nad dokumentem Edge-play-A Film About The Runaways (2001, reż. Vicki Tischler-Blue), a w czerwcu 2004 wystąpiła nieoczekiwanie w Orlando na Florydzie na festiwalu rozgłośni 98.9 WMMO.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Gotta Let Go / Run With the $	Lita Ford	05.1984	94[2]	-	Vertigo VER 10	[written by L. Ford, J. Lieb ][produced by Lance Quinn]
Kiss Me Deadly / Broken Dreams	Lita Ford	12.1988	75[8]	12[23]	RCA PB 49575	[written by Mick Smiley][produced by Mike Chapman]
Close My Eyes Forever / Under The Gun	Lita Ford with Ozzy Osbourne	05.1989	47[3]	8[25]	Dreamland PB 49409	[gold-US][written by Lita Ford/Ozzy Osbourne][produced by Mike Chapman]
Hungry / Big Gun	Lita Ford	07.1990	76[2]	98[1]	RCA 2607 [US]	[written by M. Dan Ehmig,L. Ford][produced by Mike Chapman]
Shot of Poison	Lita Ford	11.1991	63[3]	45[14]	RCA PB 49145	[written by Lita Ford/Myron Grombacher/Jim Vallance ][produced by Tom Werman]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Dancin' On The Edge	Lita Ford	05.1984	96[1]	66[16]	Mercury 818864	[produced by Lance Quinn]
Lita	Lita Ford	02.1988	-	29[62]	RCA 6397	[platinum-US][produced by Mike Chapman]
Stiletto	Lita Ford	06.1990	66[1]	52[16]	RCA 2090	[produced by Mike Chapman]
Dangerous Curves	Lita Ford	11.1991	51[2]	132[4]	RCA 61 025	[produced by Tom Werman]

CityBeat Records

Wytwórnia taneczna powstała z przekształcenia należącej do braci Tima i Chrisa Palmerów firmy Groove Records. Otwarta przez Tima w 1986 r., wspomagana przez Beggars Banquet, wypuściła w marcu tego samego roku pierwsze nagranie, "Slap Your Back", w wykonaniu Exception (zostało ono wykorzystane na ścieżce dźwiękowej filmu "Mona Lisa"). Pierwszą umowę wytwórnia podpisała z grupą Cairo. To Citybeat wydala wielki hit muzyki rap. "It Takes Two" Boba Base'a i R/Z Rocka. Najważniejsi współpracownicy Citybeat w latach 90. to Dream Frequency; Awesome 3 ("Don't do") oraz Musto & Bones.
Citybeat była też właścicielką wytwórnii XL. która w pewnym sensie przyćmiła firmę-matkę, jeśli chodzi o sukces komercyjny, dzięki pojawieniu się techno-rave'u. Jednak to Citybeat wygrała wyścig o wydanie singla "Doop" w wykonaniu Doopa - utwór ten błyskawicznie dotarł do pierwszego miejsca brytyjskich list przebojów.

Hity na singlowej liście przebojów UK Top singles

Doop Huckleberry Jam  1995 95.UK
Freeez     I.O.U.  1987 23.UK
Rob Base & D.J. E-Z Rock     It Takes Two 1988 24.UK
Dream Frequency     Feel So Real  1992 23.UK
Dream Frequency     Take Me  1992 39.UK
Dream Frequency     Good Times  1994 67.UK
Dream Frequency     You Make Me Feel Mighty Real 1994 65.UK