Lita Ford

Lita Ford (właśc. Lita Rosanna Ford; 19.09.1958, Streatham, Londyn, Wielka Brytania) - voc, g; kompozytorka, autorka tekstów, producentka nagrań. Przyszła na świat w rodzinie angielskiego oficera Harry'ego Forda i Włoszki Isabelli Ford. Dorastała w Long Beach w Kalifornii w Stanach Zjednoczonych. Od jedenastego roku życia uczyła się grać na gitarze. W wieku lat trzynastu trafiła na koncert Black Sabbath w Long Beach Arena i pod wrażeniem tego jednego przeżycia postanowiła zostać muzykiem.
Rok później za pieniądze zarobione dorywczą pracą w St. Mary's Hospital niedaleko domu kupiła pierwszą gitarę elektryczną, Gibsona SG - taką samą, na jakiej grał Tony Iommi z Black Sabbath. Od 1975 występowała w jednym z nielicznych w tamtych czasach dziewczęcych zespołów rockowych - The Runaways. Po jego rozwiązaniu w 1979 wzięła gościnnie udział w sesji punkrockowców z The Stepmothers (w przeróbce American Nights Jhe Runaways), ale później imała się różnych zajęć -pracowała w drogerii, na stacji benzynowej i salonie piękności.
Spotkany przypadkowo Eddie Van Halen namówił ją, by znowu sięgnęła po gitarę. Podpisała kontrakt z wytwórnią Mercury i dla niej nagrała pierwsze własne płyty, "Out For Blood", wyprodukowaną przez kanadyjskiego gitarzystę Neila Merryweathera, wydaną w lipcu 1983, i "Dancin' On The Edge", wyprodukowaną przez Lance'a Quinna, wydaną w maju 1984. Stereotypowy repertuar popmetalowy, głównie własne utwory w rodzaju Stay With Me Baby, JustA Feeling, If You Can't Live With It, Dancin' On The Edge, Dressed To Kill, Lady Killer i Fire In My Heart, nie zapewnił jej uznania publiczności. Nie pomogły wspólne trasy po Stanach i Europie m.in. z Black Sabbath (w tym czasie związała się na niemal trzy lata z Iommim) i Rainbow.
Świadectwem zwrotu ku ostrzejszej, bardziej bezkompromisowej odmianie heavy metalu był album następny, "The Bride Wore Black". Niestety, szefowie wytwórni nie zaakceptowali owej przemiany i dzieło nigdy nie trafiło na rynek. W rezultacie doszło do zerwania kontraktu i kolejnej przerwy w karierze artystki. I dopiero gdy jej menażerką została Sharon Osbourne, żona Ozzy'ego Osbourne'a, udało się podpisać umowę z inną firmą, RCA. A nagrany dla niej album "Lita" z kwietnia 1988 odniósł wielki sukces. Wyprodukowany przez Mike'a Chapmana, zawierał chwytliwe, może trochę zbyt gładkie utwory, napisane m.in. z Chapmanem (Back To The Cave) oraz znanymi muzykami - Osbourne'em (zaśpiewany w duecie z nim, wampiryczny Close My Eyes Forever), byłym partnerem Nikkim Sixxem z Mótley Criie (Falling In And Out Of Love) oraz Lemmym z Motórhead (Can't Catch Me). Dwa z towarzyszących płycie singli zrobiły furorę na listach: Kiss Me Deadly/Broken Dreams z marca 1988 i zwłaszcza firmowany z Osbourne'em Close My Eyes Forever/Under The Gun z lutego 1989. A sukces pomogły ugruntować udane trasy po Stanach i Europie u boku Poison i Bon Jovi.
Dziełem bardzo podobnym do "Lity" był następny album, "Stiletto" z czerwca 1990, również wyprodukowany przez Chapmana, zawierający równie atrakcyjny repertuar - ostrzejsze utwory w rodzaju Cherry Red, Bad Boy i The Ripper, ballady, jak Lisa, dedykowana zmarłej w tym czase matce, oraz przeróbki, przede wszystkim Only Women Bleed Alice Coopera. Płyta nie zyskała jednak aż takiej popularności jak poprzednia. A i towarzyszący jej singel Hungry/Big Gun był tylko niewielkim hitem. Życie zaś artystki dodatkowo skomplikował w tym czasie nieudany, zerwany po roku związek małżeński z uzależnionym od alkoholu Chrisem Holmesem z W.A.S.P. (zainspirował później gorzki song Bad Love).
Ostatnim owocem współpracy z RCA był album "Dangerous Curves" z listopada 1991, promowany singlem Shot Of Poison/Shot Of Poison (inna wersja). Wyprodukowany przez Toma Wermana, był dziełem nie odbiegającym specjalnie od dwóch poprzednich (np. Black Widow, Hellbound Train, Playin' With Fire, Bad Love, Shot Of Poison, Holy Man), ale zyskał jeszcze mniejszą popularność niż "Stiletto". W rezultacie kontrakt z RCA nie został przedłużony. W tym czasie Ford próbowała też trudów aktorstwa i zagrała siebie w jednym z odcinków serialu Hermans Head(Love Me Two Timer, 1991) oraz autostopowiczkę w filmie Highway To Hell (1991, reż. Ate De Jong).
W maju 1994 artystka poślubiła Jima Gillette'a, byłego wokalistę zespołu Nitro. I m.in. przy jego pomocy przygotowała następną płytę, "Black", wydaną w styczniu 1995 przez niemiecką firmę ZYX. Było to dzieło bardziej surowe i zdecydowanie ostrzejsze niż poprzednie, ujawniające pewien wpływ grunge'u, np. Hammerhead, Boilin' Point, White Lightnin' i Spider Monkey. Niestety, zupełnie przepadło na rynku. W kwietniu 1995 ukazał się jeszcze singel z nagraną w duecie z Joe Walshem piosenką A Future To His Life, stworzoną do serialu Robocop. A w czerwcu 1997 trafił na rynek japoński album "Stairway To Heaven - Tribute To Led Zeppelin", zawierający utwory Led Zeppelin w różnych wykonaniach, w tym Whole Lotta Love i Rock And Roll, zaśpiewane przez Ford. Jednakże zaraz potem artystka zniknęła z pola widzenia.
Stworzyła co prawda z Gillette'em zespół Rumbie Culture (była w nim tylko gitarzystką), ale wspólne nagrania nigdy się nie ukazały. W 1998 i 1999 wróciła do studia jako solistka, ale owoce owych sesji również trafiły do szuflad z wyjątkiem piosenki Nobody's Child, włączonej w maju 2000 do programu płyty "Greatest Hits Live!" z zapisem koncertu w 1992 w San Juan Capistrano. Zdominowały ją niestety toporne, wymęczone wersje dawnych hitów, jak Kiss Me Deadly, Close My Eyes Forever czy Shot Of Poison, a wieńczyła przeróbka Rock Candy grupy Montrose.
W późniejszych latach Ford, która zamieszkała z mężem na Karaibach, poświęciła się niemal wyłącznie wychowaniu dzieci, chociaż wzięła udział w pracach nad dokumentem Edge-play-A Film About The Runaways (2001, reż. Vicki Tischler-Blue), a w czerwcu 2004 wystąpiła nieoczekiwanie w Orlando na Florydzie na festiwalu rozgłośni 98.9 WMMO.

Single

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [UK]	Komentarz
Gotta Let Go / Run With the $	Lita Ford	05.1984	94[2]	-	Vertigo VER 10	[written by L. Ford, J. Lieb ][produced by Lance Quinn]
Kiss Me Deadly / Broken Dreams	Lita Ford	12.1988	75[8]	12[23]	RCA PB 49575	[written by Mick Smiley][produced by Mike Chapman]
Close My Eyes Forever / Under The Gun	Lita Ford with Ozzy Osbourne	05.1989	47[3]	8[25]	Dreamland PB 49409	[gold-US][written by Lita Ford/Ozzy Osbourne][produced by Mike Chapman]
Hungry / Big Gun	Lita Ford	07.1990	76[2]	98[1]	RCA 2607 [US]	[written by M. Dan Ehmig,L. Ford][produced by Mike Chapman]
Shot of Poison	Lita Ford	11.1991	63[3]	45[14]	RCA PB 49145	[written by Lita Ford/Myron Grombacher/Jim Vallance ][produced by Tom Werman]

Albumy

Tytuł	Wykonawca	Data wydania	UK	US	Wytwórnia [US]	Komentarz
Dancin' On The Edge	Lita Ford	05.1984	96[1]	66[16]	Mercury 818864	[produced by Lance Quinn]
Lita	Lita Ford	02.1988	-	29[62]	RCA 6397	[platinum-US][produced by Mike Chapman]
Stiletto	Lita Ford	06.1990	66[1]	52[16]	RCA 2090	[produced by Mike Chapman]
Dangerous Curves	Lita Ford	11.1991	51[2]	132[4]	RCA 61 025	[produced by Tom Werman]