Firma Specialty Records została założona przez Arta Rupe'a w Los Angeles w Kalifornii w 1944 roku. Pierwotny adres firmy to 2719 West Seventh St. w Los Angeles, ale znajdowała się również pod adresem 311 Venice Blvd. we wczesnych latach.W 1949 roku firma została przeniesiona pod bardziej znany adres 8508 Sunset Blvd. w Hollywoodzie. Specjalność była bardzo selektywna w tym, co nagrywała; jazz, rytm i blues, gospel i rock & roll .
Rupe nagrywał początkowo w okolicach Los Angeles, odnosząc znaczny sukces z płytami Joe Ligginsa, Percy'ego Mayfielda i Roya Miltona, a także bardzo udanym katalogiem gospel. Na szczególną uwagę zasługuje Roy Milton, który prowadził zespół jump blues, w którym grał na perkusji i śpiewał. W 1945 roku Rupe nagrał Miltona w piosence „RM Blues”. Ta piosenka była jedną z pierwszych, która zreorganizowała rytm boogie i nadała mu niecodzienny akcent, i dlatego Milton ma jedno z najsilniejszych twierdzeń, że jest „wynalazcą rytmu rock and rolla”. „RM Blues” ostatecznie osiągnął sprzedaż w liczbie ponad miliona egzemplarzy i był pierwszą piosenką, która to zrobiła na rynku „wyścigowym”.
W 1952r Rupe odbył swoją pierwszą wyprawę na południe, będąc pod wrażeniem muzyki Fatsa Domino z innej wytwórni z Los Angeles, Imperial. Udał się do rodzinnego miasta Fatsa, Nowego Orleanu, w poszukiwaniu talentów. W audycji radiowej ogłosił, że szuka talentów i artystów, którzy przyjdą do studia nagraniowego Cosimo Matassy na przesłuchania. Przesłuchania nie przyniosły niczego wartego nagrania, a Rupe pakował się, by wrócić do Los Angeles, kiedy przyszedł 17-latek o imieniu Lloyd Price i zaśpiewał własną kompozycję „Lawdy Miss Clawdy”. Rupe odwołał swój bilet na samolot do domu i został w Nowym Orleanie, aby nagrać piosenkę. Namówił Fatsa Domino do gry na pianinie i Dave'a Bartholomew do zebrania innych muzyków wspierających. Płyta stała się hitem nr 1 R&B w 1952 roku zarówno na listach przebojów Billboard, jak i Cash Box, a Lloyd Price był „Najlepszym nowym piosenkarzem R&B 1952 roku” Cash Box.
Kolejne nagrania Price'a dla Specialty nie dorównywały ani oryginalnością, ani sprzedażą „Lawdy Miss Clawdy”, a Price został powołany do armii w 1953 roku, przerywając karierę w Specialty. Po wyjściu ze służby, w 1956 roku Price nagrał kilka singli dla KRC Records z Waszyngtonu, w tym „Just Why” i „Lonely Chair”. ABC-Paramount tak polubiła tę pierwszą, że kupiła mastera i wydała go we własnej wytwórni. Price zaczął nagrywać dla ABC i wskrzesił swoją karierę serią hitów dla wytwórni ABC-Paramount, w tym przebojem nr 1 „Stagger Lee” z 1959 roku.
Johnny Vincent, promotor Specialty w Nowym Orleanie (który później założył Ace Records w Jackson, Mississippi), odkrył Guitar Slima i zwrócił na niego uwagę Arta Rupe'a. Rupe nie był w stanie dostać się do Nowego Orleanu, aby nagrać Slima, więc przekazał Vincentowi przez telefon instrukcje, jak chce przeprowadzić sesję nagraniową. Efektem sesji było "The Things That I Used to Do". Vincent wykorzystał mało znanego pianistę, Raya Charlesa, do zaaranżowania i zagrania na nagraniu. To była płyta, która miała wszystko: niesamowitą melodię z płaczącym, zabarwionym gospel wokalem Slima, interpretującym udręczone teksty, wraz z jego niewiarygodną grą na gitarze, co uczyniło ją jednym z najbardziej wpływowych nagrań, jakie kiedykolwiek powstały w Nowym Orleanie. Piosenka okazała się zasłużonym hitem. Niestety, pomimo kilku potężnych kolejnych nagrań, kariera Guitar Slim przygasła, a on zmarł w 1959 roku, zapijając się na śmierć w wieku 32 lat.
W 1955 roku, pracując jako zmywacz do naczyń na dworcu autobusowym Greyhound w Macon w stanie Georgia, Richard Penniman wysłał Artowi Rupe'owi taśmę z przesłuchaniem. Rupe był pod takim wrażeniem taśmy, że zapłacił Donowi Robeyowi 600 dolarów za zakup umierającego kontraktu nagraniowego Richarda od Peacock Records. Richard Penniman nagrał kilka bluesów w stylu Roya Browna dla RCA w 1951 roku, a następnie podpisał kontrakt z Peacock, aby nagrać dla nich trochę bluesa, ale nie powiodło się to w obu wytwórniach. Art Rupe wysłał swojego producenta Bumpsa Blackwella do Nowego Orleanu, aby nagrał Little Richarda Pennimana. Podczas przerwy w sesji Little Richard zaczął śpiewać obsceniczną piosenkę zatytułowaną „Wop Bop Aloo Bop”. Blackwell wyczuł, że może to być hit, więc wezwał lokalną autorkę tekstów Dorothy La Bostrie, aby uporządkowała tekst. Kiedy skończyła pisać nowe teksty, pozostało tylko 15 minut czasu w studio i nie było czasu na nauczenie piosenki pianisty, Hueya „Piano” Smitha, więc Blackwell przestawił mikrofony, aby Little Richard mógł zarówno śpiewać i grać na pianinie. W co dziś trudno uwierzyć, ta piosenka „Tutti Frutti” była jedynym rockowym utworem nagranym podczas tej pierwszej sesji. Został nagrany w zaledwie 3 ujęciach i jest jednym z najbardziej znaczących nagrań rock and rolla, jakie kiedykolwiek powstały. Little Richard zebrał 500 000 w sprzedaży płyt, ale Pat Boone nagrał cover utworu i sprzedał więcej płyt. Elvis Presley również wykonał cover utworu i zaśpiewał go podczas swojego drugiego występu w ogólnokrajowej telewizji w programie Dorsey Brothers Show.
Little Richard był z pewnością najważniejszym artystą, który nagrywał dla Specialty. Jego niepohamowany śpiew, krzyki i wrzaski podczas uderzania w pianino uczyniły go jednym z ojców założycieli rock & rolla. Little Richard był jednym z nielicznych piosenkarzy, który był bardziej wyrazisty w przypadku niepowiązanych fraz i obrazów niż w przypadku odpowiednio skonstruowanych piosenek (innym był James Brown). Niektóre z jego najlepszych piosenek to „Good Golly Miss Molly”, „Lucille” i „Hey-Hey-Hey-Hey”, których teksty były niewiele bardziej wyszukane niż ich tytuły. W 1959 roku, po nękanym kłopotami locie do Australii, Little Richard zinterpretował ten lot jako wiadomość od Boga, że jest niezadowolony z tego, że gra muzykę rock and rolla. Little Richard wyrzucił całą swoją biżuterię do rzeki, porzucił rock and rolla (przynajmniej na kilka lat) i wstąpił do college'u biblijnego, aby studiować służbę. Płyty wytwórni straciły najbardziej konsekwentnego twórcę hitów i chociaż Art Rupe usilnie starał się go zastąpić, nigdy nie był w stanie znaleźć nikogo bliskiego kalibru Little Richarda.
Innym rockmanem, który odniósł pewien sukces w Specialty, był Larry Williams. Art Rupe przekonał Williamsa do nagrania coveru utworu „Just Why” Lloyda Price'a. Williams odniósł ograniczony sukces z coverem, ale kontynuował to kilkoma oryginalnymi, nowatorskimi piosenkami, „Short Fat Fannie”, „Bony Moronie” i „Dizzy Miss Lizzie”, z których wszystkie stały się wielkimi hitami. Jego utwór „Slow Down” został później wskrzeszony przez Beatlesów, którzy nagrali także „Dizzy Miss Lizzie”, zapewniając Williamsowi znaczną opłatę licencyjną, a także dużo rozgłosu jako autorowi piosenek.
Specialty Records miał imponującą listę zespołów gospel. Najważniejszą grupą byli Soul Stirrers. Wokalistą zespołu Soul Stirrers był Sam Cooke, który w wieku zaledwie 21 lat był już gwiazdą muzyki gospel. Kiedy Cooke chciał śpiewać muzykę popularną w 1956 roku, Bumps Blackwell zaaranżował sesję z niepowtarzalnym Cooke'em pod słabo zamaskowanym nazwiskiem Dale Cook. Kiedy Art Rupe odkrył, że Cooke nagrywa muzykę popularną, był wściekły, obawiając się, że zaszkodzi to wiarygodności Soul Stirrers wśród ich fanów muzyki gospel. Z perspektywy czasu, co było niezwykłym błędem, Rupe zwolnił Blackwella i jako część ugody dał Blackwellowi kontrakt płytowy Sama Cooke'a. Blackwell zabrał Cooke'a do Keen Records i nagrał „You Send Me”, dzięki czemu Cooke stał się jednym z najpopularniejszych piosenkarzy w Ameryce przed swoją tragiczną śmiercią w 1964 roku.
W 1960 roku Art Rupe zmęczył się brudnym biznesem płacenia payoli, aby jego płyty były słyszane w radiu, a Specialty Records prawie zostało zamknięte. Albumy Little Richarda były drukowane, ale nie było żadnej działalności nagraniowej. Rupe zainwestował swoje pieniądze w ropę i nieruchomości i skutecznie porzucił biznes muzyczny na wiele lat. Utrzymywał biuro Specialty w Hollywood otwarte tylko po to, by sprzedawać swoje istniejące zapasy płyt. W 1968 roku, z powodu zwiększonego zainteresowania początkami rock and rolla, Rupe reaktywował wytwórnię i większość starego materiału została ponownie wydana pod kierunkiem badacza Barreta Hansena (Dr. Demento).
Specialty Records pod kierownictwem Arta Rupe'a i Sun Records pod kierownictwem Sama Phillipsa to dwie wytwórnie, które całkowicie poświęciły się rock and rollowi. Kiedy nie odnosili już sukcesów w produkcji przebojów z tego gatunku, obaj mężczyźni raczej wycofali się z biznesu, niż iść na kompromis w muzyce.
W czasach świetności Specialty Records na przełomie lat 50. i 60-tych wydano tylko 13 albumów z serii 2100 i 3 z serii 5000. Obejmowały one cztery albumy Little Richarda, jeden album Lloyda Price'a, jeden album Larry'ego Williamsa oraz albumy gospel Sama Cooke & the Soul Stirrers, Dorothy Love Coates & the Original Gospel Harmonettes oraz Alexa Bradforda. Wydano jeden album kompilacyjny zawierający po 3 piosenki autorstwa Little Richarda, Sama Cooke'a, Larry'ego Williamsa i Lloyda Price'a. Było kilka albumów jazzowych, płyta honky tonk na fortepian i album komediowy Katie Lee. Kiedy Specialty zostało ponownie otwarte pod koniec lat 60-tych, w skarbcu wydobyto albumy z singlami i niewydanymi materiałami. Wśród reedycji na uwagę zasługują świetne albumy Guitar Slima, Dona i Deweya, Percy'ego Mayfielda oraz pierwsze nagrania Cliftona Cheniera, króla muzyki Zydeco. Wydano wiele świetnych albumów z muzyką gospel, na szczególną uwagę zasługuje SP-2153, Gospel Stars In Concert.
Single na listach przebojów
I' ll come running back to you/Forever Sam Cooke 12.1957 A:18.US/B:60.US
Tutti Frutti/ I'm Just A Lonely Guy Little Richard 01.1956 17.US
Long Tall Sally / Slippin' And Slidin' Little Richard 04.1956 A:6.US/B:33.US
Rip It Up / Ready Teddy Little Richard 07.1956 A:17.US/B:44.US
The Girl Can't Help It / All Around The World Little Richard 01.1957 49.US
Lucille / Send Me Some Lovin' Little Richard 03.1957 10.UK/A:21.US/B:54.US
Jenny, Jenny / Miss Ann Little Richard 06.1957 11.UK/A:10.US/B:56.US
Keep A Knockin' / Can't Believe You Wanna Leave Little Richard 09.1957 21.UK/8.US
Good Golly, Miss Molly / Hey-Hey-Hey-Hey! Little Richard 02.1958 8.UK/10.US
Ooh! My Soul / True Fine Mama Little Richard 06.1958 22.UK/A:31.US/B:68.US
Baby Face / I'll Never Let You Go Little Richard 09.1958 2.UK/41.US
Kansas City / Lonesome And Blue Little Richard 05.1959 26.UK/95.US
Just Because Lloyd Price
Short Fat Fannie / High School Dance Larry Williams .1957 5.US
Bony Moronie / You Bug Me, Baby Larry Williams .1957 14.US
Dizzy, Miss Lizzy Larry Williams .1958 69.US
Albumy na listach przebojów
Here's Little Richard - Little Richard .1957 13.US
