poniedziałek, 29 marca 2021

Meredith Brooks

 Meredith BROOKS (1966, Portland, Oregon, Stany Zjednoczone) - voc, g; kompozytorka, autorka tekstów. W wieku dziesięciu lat nauczyła się grać na gitarze. Wkrótce potem zaczęła komponować piosenki. Debiutowała w końcu lat osiemdziesiątych w grupie The Graces,stworzonej przez Charlotte Caffey, znaną z zespołu The Go-Go's.

 

Z tą formacją nagrała płytę "Perfect View" (A&M;, 1989), z której pochodził mały przebój Lay Down Your Arms. Później na kilka lat zniknęła z pola widzenia (wyszła za mąż i otworzyła z mężem restaurację), i dopiero w maju 1997 przypomniała się wydanym przez Capitol autorskim albumem "Blurring The Edges" ze światowymi przebojami Bitch i I Need.
 

Powstał w kalifornijskich studiach Salt Mines w Hollywood i Alpha w Burbank, producentami byli David Ricketts, który zagrał też m.in. na instrumentach klawiszowych, i Geza X, a w sesji wzięli ponadto udział tacy muzycy, jak Paul Bushell - b i Josh Freese - dr. Na repertuar złożyły się pełne wdzięku, barwnie i nowocześnie opracowane piosenki o feministycznych treściach, porównywane do utworów Alanis Morissette, Sheryl Crow czy Liz Phair, oprócz niezapomnianej Bitch i I Need także m.in. Watched You Fall, Pollyanne, Shatter, My Little Town, It Don't Get Better, Birthday i Wash My Hands.
 

Bardziej eklektycznym i pretensjonalnym dziełem była płyta "Deconstruction" z października 1999, zawierająca m.in. przeróbkę piosenki Melanie Lay Down (Candles In The Rain), zaśpiewaną w duecie z Queen Latifah, a także własne utwory w rodzaju Shout, I Have Everything i Nobody's Home. 

W 2002 roku Brooks podpisała kontrakt z niezależną wytwórnią Gold Circle Records.  Pracowała nad swoim trzecim albumem, Bad Bad One. Wytwórnia upadła natychmiast po wydaniu albumu.

W 2002 roku wyprodukowała album Jennifer Love Hewitt BareNaked i pojawiła się w VH1 Divas Las Vegas jako solistka gościnnie gitarzysta z Celine Dion i Anastacią.

Brooks podpisała kontrakt płytowy z SLG Records i ponownie wydała Bad Bad One jako Shine w 2004 roku. Utwór „Shine” był używany jako motyw przewodni talk show Dr. Phil  od 2004 do 2008 roku. Remiks instrumentalny pojawia się jako ostatni utwór na album.

W 2007 roku Brooks ukończyła album dla dzieci zatytułowany If I Could Be ... Zaczęła także rozwijać Beccę, artystkę Sony Music Entertainment z obszaru Portland.
Brooks jest członkiem kanadyjskiej organizacji charytatywnej Artists Against Racism. 

W 2018 roku piosenka „I'm a Mess” stała się światowym przebojem dla Bebe Rexha. Choć jest to oryginalna piosenka, część swojej melodii zapożycza z wcześniejszego przeboju Brooks  „Bitch”. W rezultacie Meredith Brooks jest wymieniona jako współautorka piosenki. 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Bitch /Down by the riverMeredith Brooks04.19976[14]2[30]Capitol 58 634[gold-US][silver-UK][written by Meredith Brooks,Shelly Peiken][produced by Geza X]
I needMeredith Brooks12.199728[10]-Capitol CDCL 794 [UK][written by Meredith Brooks,Shelly Peiken][produced by David Ricketts]
What would happen/Every time she walks awayMeredith Brooks02.199849[3]46[10]Capitol 58 681[written by Meredith Brooks][produced by Geza X,David Ricketts]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Blurring the edgesMeredith Brooks05.19975[26]22[47]Capitol 36 919[platinium-US][gold-UK][produced by Geza X,David Ricketts]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Nigel Brooks Singers

 Nigel Brooks (ur. 1936r) to angielski kompozytor, aranżer i dyrygent. Urodził się w Barnstaple i spędził większość swojego dzieciństwa w Ilfracombe , North Devon . Uczęszczał do Guildhall School of Music and Drama w Londynie. Przez większość swojej kariery był aranżerem orkiestrowym, zwłaszcza dla BBC, a także dyrygował BBC Concert Orchestra .  Założył własny zespół muzyczny „The Nigel Brooks Singers”, który pojawił się w Friday Night is Music Night i zdobył trzy złote płyty i dwie srebrne.


Napisał trzy balety dla Sadler's Wells ( Barnstaple Fair , Seven Cameos for Combe i The Water Babies ) oraz operę opartą na powieści Daphne du Maurier Jamaica Inn . Był żonaty z Jean, której śmierć upamiętnił   adagio na smyczki To My Love .

 


Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia

[US] 		Komentarz
20 Songs Of JoyNigel Brooks Singers11.19755[16]-K-Tel NE 706-
20 Eurovision Favourites Nigel Brooks Singers06.197644[1]-K-Tel NE 712-
Autor: o Brak komentarzy:

Brotherhood Creed

 Brotherhood Creed to grupa rapowa , która w latach 90-tych podpisała kontrakt z MCA Records . Ich debiutancki album ukazał się w 1992 roku i zdobył trzecie miejsce dzięki singlowi „Helluva” na amerykańskiej liście rap, a ich singiel „50/50 Love” również znalazł się na amerykańskiej liście R&B.


Zespół pojawił się na gali Soul Train Music Awards w 1992 roku.


Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia

[US] 		Komentarz
HelluvaBrotherhood Creed04.1992-53[18]Gasoline Alley 54 350[written by Eddie Brigati, Felix Cavaliere, Sean McDuffie][produced by Aaron Arce, David Michery][13[24].R&B Chart][sample z "Groovin'"-The Young Rascals]
50/50 LoveBrotherhood Creed10.1992--Gasoline Alley 54 486[written by Aaron Arce, Kenneth Gamble, Leon Huff, Sean McDuffie][produced by Aaron Arce, David Michery][91[3].R&B Chart][sample z "When somebody loves you back"-Teddy Pendergrass]


Autor: o Brak komentarzy:

Steely Dan

 Historia tej jednej z najbardziej renomowanych amerykańskich grup rockowych miała swój początek w nowojorskim Bard College, gdzie pod koniec lat 60-tych poznali się jej założyciele: Donald Fagen (ur. 10.01.1948 r. w Passaic w stanie New Jersey; śpiew, instr. klawiszowe) i Walter Becker (ur. 20.02.1950 r. w Nowym Jorku; bas, gitara, śpiew). Jeszcze podczas studiów stworzyli spółkę autorską, prezentując swój dorobek na płytach demo, włączonych po latach do oficjalnej dyskografii zespołu. Z młodzieńczego okresu pochodzą m.in. tematy „Brooklyn”, „Berry Town” i „Parker’s Band”, poddane z czasem profesjonalnej obróbce. 

Pod pseudonimami Gus Marker i Tristan Fabriani, Becker i Fagen współpracowali przez pewien czas z popową grupą wokalną Jay And The Americans (singel „Walkin’ In The Rain” z 1969 r., longplaye Wax Museum i Capture The Moment, trasy koncertowe). Wraz z wokalistą zespołu Jerrym Vance’em i perkusistą Johnem Discepolo nagrali też muzykę do rozrywkowego filmu „You Gotta Walk It Like You Talk It (Or You’ll Lose That Beat)”. W sesjach nagraniowych uczestniczył zaangażowany przez Fagena i Beckera gitarzysta Denny Dias. 

Pod wpływem producenta nagraniowego Gary’ego Katza, trio przyjęło nazwę Steely Dan, zaczerpniętą z powieści Williama Burroughsa „Nagi lunch”. Skład zespołu uzupełnili wkrótce David Palmer (wokalista pozyskany z Myddle Class), Jeff „Skunk” Baxter (gitarzysta z Ultimate Spinach) oraz perkusista Jim Hodder. Debiutancki album, Cant Buy A Thrill, zyskał pomimo błyskawicznego tempa nagrania przychylne recenzje. Single z tematem tytułowym i utworem „Do It Again” trafiły do amerykańskiej Top 20, a nagła sława zainspirowała ironiczny tekst „Show Biz Kids” z drugiego albumu Countdown To Ecstasy. Na płycie, uważanej dziś za poprockową klasykę lat 70-tych, znalazły się m.in. tematy „The Boston Rag” i „My Old School”, utrzymane w typowej dla liderów grupy gorzko-słodkiej manierze.

 Nieudane amerykańskie tournee spowodowało odejście Palmera, zaś longplay, pomimo pochwał ze strony Baxtera, rozszedł się gorzej niż poprzedni. Sukcesem okazał się za to kolejny album Pretzel Logic, na którym Fagen i Becker wykorzystali w pełni swoje jazzowe inklinacje. W temacie „Rikki Don’t Lose That Number” (4. miejsce na listach amerykańskich) pojawił się riff zaczerpnięty z kompozycji Horace Silvera „Song Of My Father”, a „East St.Louis Toodle-O” był bezpośrednim cytatem z Duke’a Ellingtona. 

Stylistyczna klarowność i muzyczna biegłość szły niestety w parze z narastającym w zespole konfliktem. Becker, a zwłaszcza „skazany” na rolę estradowej gwiazdy Fagen, pałali chroniczną niechęcią do występów publicznych. Ostatni koncert Steely Dan miał miejsce 4.07.1974 r. Efektem kontrowersji było odejście Baxtera i Hoddera. Gitarzysta przeszedł do grupy The Doobie Brothers, z którą występował sporadycznie już wcześniej  a perkusista powrócił do profesji muzyka studyjnego. Na albumie Katy Lied pojawili się pozyskani przez wiernego Diasa Michael McDonald (instr. klawiszowe, śpiew) i Jeff Porcaro (perkusja), a także gościnnie gitarzysta Rick Derringer (eks-McCoys i Johnny Winter’s Band) i wybitny jazzowy saksofonista Phil Woods. Płytę powitano z niepokojem o przyszłe losy zespołu, którego wyłącznie ,  studyjna działalność groziła błyskotliwie techniczną anonimowością.

 Album Royal Scam z 1976 r. zakończył walki frakcyjne w zespole, czego dowodem był do dziś wysoko oceniany temat tytułowy. Becker i Fagen powrócili do roli jedynych decydentów, McDonald odszedł śladem Baxtera do The Doobie Brothers, a Dias i Porcaro wybrali posłusznie opcję studyjną. „Haitian Dworce” stał się jedynym w dziejach Steely Dan brytyjskim przebojem. Na longplayu Aja wystąpiła plejada muzyków jazzowych (Wayne Shorter, Jim Horn, Tom Scott), wnosząc perfekcję w podejrzane, oscylujące między jazzem i disco pomysły liderów (temat „Peg”). Podobna stylistyka dominowała na albumie Gaucho, którego realizacji towarzyszył konflikt między muzykami i wytwórnią o wygórowane koszty sesji nagraniowych. Obiekcje zmitygowała „platynowa płyta” oraz miejsce singlowego tematu „Hey Nineteen” w amerykańskiej Top 10. 

Becker i Fagen byli jednak znużeni Steely Dan i w czerwcu 1981 r. obwieścili koniec współpracy. W 1982 r. Fagen zabłysnął solowym albumem The Nightfly, uznanym za godną kontynuację poszukiwań grupy. W zrealizowanych pod kierunkiem Katza nagraniach uczestniczyła elita muzyków studyjnych z Los Angeles, a dźwiękowy i stylistyczny efekt potwierdził rolę Fagena w późnych nagraniach Steely Dan. Becker ograniczył się do roli producenta, współpracując m.in. z China Crisis i Ricki Lee Jones. W maju 1990 r. obaj muzycy spotkali się po latach rozłąki w nowojorskim studio Hit Factory, pracując wspólnie nad kolejną płytą Fagena. Wprawdzie Becker oświadczył, że nie działają pod szyldem Steely Dan, jednak wielbicieli grupy podbudowała wiadomość o reaktywacji partnerstwa. W sierpniu 1993 r. powrót zespołu stał się faktem, gdy Fagen i Baker rozpoczęli trasę koncertową po USA, udokumentowaną dwa lata później albumem koncertowym.




Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia

[US] 		Komentarz
Do It Again/Fire In The HoleSteely Dan11.1972-6[17]ABC 11338[written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]
Reeling In The Years/Only A Fool Would Say ThatSteely Dan03.1973-11[16]ABC 11352[written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]
Show Biz Kids/Razor BoySteely Dan07.1973-61 [8]ABC 11382[written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]
My Old School/Pearl Of The QuarterSteely Dan11.1973-63[9]ABC 11396[written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]
Rikki Don't Lose That Number/Any Major Dude Will Tell YouSteely Dan05.1974-4[19]ABC 11439[written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]
Pretzel Logic/Through With BuzzSteely Dan10.1974-57[5]ABC 12033[written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]
Black Friday/Throw Back The Little OnesSteely Dan05.1975-37[7]ABC 12101[written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]
Do It Again/Fire In The HoleSteely Dan08.197539[4]-ABC ABC 4075 [UK][written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]
Bad Sneakers/Chain LightningSteely Dan09.1975-103[1]ABC 12128[written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]
Kid Charlemagne/Green EarringsSteely Dan07.1976-82[3]ABC 12195[written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]
The Fez/Sign In StrangerSteely Dan09.1976-59[5]ABC 12222[written by D. Fagen, W. Becker, P. L. Griffin][produced by Gary Katz]
Haitian Divorce/Sign In StrangerSteely Dan12.197617[9]-ABC ABC 4152 [UK][written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]
Peg/I Got The NewsSteely Dan11.1977-11[19]ABC 12320[written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]
Deacon Blues/Home At LastSteely Dan04.1978-19[16]ABC 12355[written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]
FM (No Static At All)Steely Dan06.197849[5]22[10]MCA 40894[written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]
Josie/Black CowSteely Dan08.1978-26[11]ABC 12404[written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]
Rikki Don't Lose That Number/Any Major Dude Will Tell YouSteely Dan03.197958[3]-ABC ABC 4241 [UK][written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]
Hey Nineteen/BodhisattvaSteely Dan11.1980-10[19]MCA 51036[written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz][68[7].R&B Chart]
Time Out Of Mind/Bodhisattva (Live)Steely Dan03.1981-22[11]MCA 51082[written by D. Fagen, W. Becker][produced by Gary Katz]



Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia

[US] 		Komentarz
Can't Buy a ThrillSteely Dan12.197238[1]17[59]ABC 758[platinum-US][produced by Gary Katz]
Countdown to EcstasySteely Dan07.1973-35[34]ABC 779[gold-US][produced by Gary Katz]
Pretzel LogicSteely Dan03.197437[2]8[36]ABC 808[platinum-US][silver-UK][produced by Gary Katz]
Katy LiedSteely Dan04.197513[6]13[26]ABC 846[platinum-US][produced by Gary Katz]
The Royal ScamSteely Dan05.197611[13]15[29]ABC 931[platinum-US][produced by Gary Katz]
AjaSteely Dan10.19725[10]3[60]ABC 1006[2x-platinum-US][silver-UK][produced by Gary Katz]
Greatest HitsSteely Dan11.197841[18]30[22]ABC 1107[platinum-US][produced by Gary Katz]
GauchoSteely Dan12.198027[12]9[36]MCA 6102[platinum-US][produced by Gary Katz]
GoldSteely Dan07.198249[4]115[9]MCA 5324[gold-US][produced by Walter Becker, Donald Fagen]
Golden HitsSteely Dan07.198244[2]-MCA MCF 3145 [UK]-
The Very Best of Steely Dan: Reelin' In the YearsSteely Dan10.198543[5]-MCA DANTV 1 [UK][produced by Walter Becker, Donald Fagen]
The Very Best of Steely Dan: Do It AgainSteely Dan10.198764[4]-Telstar STAR 2297 [UK][produced by Gary Katz]
Remastered: The Best of Steely Dan – Then and NowSteely Dan11.199342[5]-MCA MCD 10967 [UK][produced by Walter Becker, Donald Fagen]
A Decade of Steely DanSteely Dan09.1995100[1]50[1]MCA MCAD 5570 [UK][platinum-US][gold-UK][produced by Walter Becker, Donald Fagen]
Alive in AmericaSteely Dan11.199562[1]40[5]Giant 24 634[produced by Donald Fagen]
Two Against NatureSteely Dan03.200011[6]6[30]Giant 24 719[platinum-US][produced by Walter Becker, Donald Fagen]
Everything Must GoSteely Dan06.200321[3]9[12]Reprise 48 435[produced by Walter Becker, Donald Fagen]
Showbiz Kids: The Steely Dan Story, 1972–1980Steely Dan05.200553[1]-MCA/UMTV 9811741 [UK][produced by Walter Becker, Donald Fagen]
Steely Dan: The Definitive CollectionSteely Dan08.2006-96Geffen[produced by Walter Becker, Donald Fagen]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

niedziela, 28 marca 2021

Steeleye Span

 Czołowa folkrockowa grupa brytyjska lat 70. W jej niełatwym porodzie uczestniczyli: były członek Fairport Convention, Ashley "Tyger" Hutchings (ur. 26.01.1945 r. w Londynie: bas, śpiew), irlandzkie trio Sweeny's Men w składzie: Terry Woods (śpiew, gitara, mandolina), Johnny Moynihan (śpiew, skrzypce) i Andy Irvine (śpiew. mandolina) oraz małżonka Woodsa, Gay (śpiew, concertina). Po odejściu Moynihana i Irvine'a do zespołu dołączyli Tim Hart (śpiew, gitara, dulcymer, harmonium) oraz wokalistka Maddy Prior, oboje popularni w kręgach folkowych.

 

Nazwa zespołu pochodziła od upamiętnionego ludową balladą legendarnego woźnicy z hrabstwa Lincolnshire. Pierwszy album Hark! The Village Wait, poprzedziły solidne próby koncertowe. Na płycie dominowały tematy tradycyjne, łączące naturalność z rockowymi aranżacjami Hutchingsa, wykorzystanymi też na longplayu Liege And Lief Fairport Convention. Po odejściu zainteresowanych indywidualną działalnością Woodsów, do grupy dołączyli Martin Carthy (śpiew, gitara) i Peter Knight (śpiew, skrzypce). W nowym składzie zespół nagrał albumy Please To See The King i Ten Man Mop, którym towarzyszyły częste trasy koncertowe.
 

W 1977 r. Hutchings przeszedł do bardziej ortodoksyjnej formacji Albion Country Band, co zwiastowało kryzys w jednolitym dotąd stylistycznie zespole. Wkrótce solowej działalności postanowił poświęcić się Carthy, a przyjęcie do składu dwóch typowo rockowych muzyków: gitarzysty Boba Johnsona i basisty Ricka Kempa (terminującego u boku Johna Mayalla) potwierdziło kontrowersje. Nie bez znaczenia było też zastąpienie dotychczasowego menedżera i producenta nagrań Steeleye Span, Sandy'ego Robinsona przez bardziej przebojowego Jo Lustiga, dzięki któremu zespół podpisał kontrakt z prestiżową wytwórnią Chrysalis.
 

Albumy Below The Salt i Parcel Of Rogues cechowała rockowa instrumentacja i dynamika. Producentem longplaya wydanego pod dwuznacznym tytułem Now We Are Six, był lider Jethro Tull Ian Andersen, zaś płytę zdominowała dosadna perkusja nowego członka, Nigela Pegruma. Zmiana stylu zaowocowała mimo wszystko przebojowymi singlami: wykonywanym a capella po łacinie "Gaudete" i "All Around My Hat" (miejsce w brytyjskiej Top 10 w 1975 r.), wyprodukowanym przez Mike'a Batta.
 

Kolejne nagrania Steeleye Span cechowała wprawdzie wokalna perfekcja, jednak niefortunne wyprawy w krainy reggae i heavy rocka raziły sztucznością, co nie przysporzyło grupie zbyt wielu nowych wielbicieli, antagonizując równocześnie dawnych fanów. Pomiędzy albumami Rocket Cottage (z 1976 r.) i Storm Force upłynął rok. Knight i Johnson przeszli do innych formacji, zaś skład uzupełnili tym razem John Kirkpatrick (akordeon) i niezastąpiony Martin Carthy. W marcu 1978 r. grupa ogłosiła formalne rozwiązanie, jednak sporadycznie występuje do dziś, raz po raz zaskakując kolejnymi płytami. Hart, Prior i Carthy mieli też w swym dorobku ciekawą działalność solową. 

 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Gaudette /The Holly & The IvySteeleye Span11.197314[9]-Chrysalis CHS 2025[written by trad][produced by Steeleye Span, Jerry Boys]
All around my hat/Black Jack DavySteeleye Span10.19755[9]-Chrysalis CHS 2078[written by Hart, Prior, Knight, Johnson, Kemp][produced by Mike Batt]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Please to see the kingSteeleye Span03.197145[2]-Chrysalis CAS 1029[produced by Sandy Roberton]
Below the saltSteeleye Span08.197243[1]-Chrysalis CHR 1008[produced by Steeleye Span and Jerry Boys]
Parcel of roguesSteeleye Span04.197326[5]-Chrysalis CHR 1046[produced by Steeleye Span and Jerry Boys]
Now we are sixSteeleye Span02.197413[13]-Chrysalis CHR 1053[produced by Ian Anderson]
Commoner' s crownSteeleye Span01.197521[4]-Chrysalis CHR 1071[produced by Steeleye Span and Robin Black]
All around my hatSteeleye Span10.19757[20]-Chrysalis CHR 1091[produced by Mike Batt]
Rocket cottageSteeleye Span10.197641[3]-Chrysalis CHR 1123[produced by Mike Batt]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Millie Scott

 Millie Scott jest amerykańską  wokalistką   , która miała umiarkowany sukces na   Billboard R & B Chart w latach 80-tych.
Scott urodziła się w Savannah na wybrzeżu Georgii . Najpierw śpiewała gospel , zanim została wokalistką jazzową . Po przeprowadzce do Nowego Jorku , była zachęcana przez The Temptations ,, aby przenieść się do Detroit  ale pozostała w Detroit do dnia dzisiejszego.


W 1971 roku wraz z Lois Reeves i Frankie Gearing założyła grupę Quiet Elegance . Koncertowali z The Temptations i podpisali kontrakt z wytwórnią Hi Records w 1972 roku, wydając kilka singli. W 1986 roku podpisała kontrakt z D&B Productions w Detroit, kierowanym przez Bruce'a Nazariana , którego nagrania doprowadziły do ​​tego, że Scott podpisała kontrakt z Island Records jako solistka i wydał swój debiutancki singiel „Prisoner of Love”. 

Osiągnął   52 miejsce na brytyjskiej liście przebojów singli w 1986 roku. Jednym z utworów z jej późniejszych albumów jest „Lets Talk It Over”, który jest łagodnym tanecznym utworem docenianym przez tych, którzy mniej preferowali elektroniczne brzmienie kojarzone z tamtym okresem.

Jej inne piosenki to , „Automatic” i „Ev'ry Little Bit”. Scott miała wiele występów w programie telewizyjnym Solid Soul na brytyjskim kanale Channel 4 w połowie lat 80-tych, obok innych zespołów R&B, takich jak Loose Ends i Ruby Turner .

 


Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia

[US] 		Komentarz
Prisoner Of Love/Prisoner Of The GrooveMillie Scott04.198652[4]-4th & B'way 7421[written by B. Nazarian, C. Eatmon, D. Bradley][produced by Bruce Nazarian, Duane Bradley][78[4].R&B Chart][134[10].Hot Disco/Dance;4th & B'way 421 12"]
AutomaticMillie Scott08.198656[3]-4th & B'way 7427[written by B. Nazarian, R. Matlock][produced by Bruce Nazarian, Duane Bradley][49[10].R&B Chart]
Every Little BitMillie Scott02.198763[4]-4th & B'way 7432[written by B. Nazararian, R. Matlock][produced by Bruce Nazarian, Duane Bradley][11[15].R&B Chart]
Love Me RightMillie Scott06.1987--4th & B'way 7443[written by B. Nazarian, A. Cascone][produced by Bruce Nazarian, Duane Bradley][40[11].R&B Chart]
It's My Life/Keep It To YourselfMillie Scott07.1988--Island 99324[written by Jeff Lorber, Kathy Wakefield][produced by Bruce Nazarian, Jeff Lorber][90[3].R&B Chart]
A Love Of Your Own/Keep It To YourselfMillie Scott09.1988--Island 99286[written by Hamish Stuart, Ned Doheny][produced by Bruce Nazarian][66[7].R&B Chart]


Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

sobota, 27 marca 2021

Mike Scott

 Michael „Mike” Scott (ur. 14 grudnia 1958r w Edynburgu , w Szkocji ) to szkocki wokalista , gitarzysta i pianista . Jest założycielem i autorem tekstów szkocko-irlandzkiego zespołu folk rockowego The Waterboys . Z Bring 'em All In (1995) i Still Burning (1997) wyprodukował również dwa albumy solowe .

 

Kariera muzyczna Scotta rozpoczęła się w latach 70-tych w szkolnych zespołach oraz w założonym przez niego zespole Karma . W 1977r zaczął studiować literaturę angielską i filozofię na Uniwersytecie w Edynburgu , ale po roku rzucił naukę. Późniejsze wpływy Williama Butlera Yeatsa i Roberta Burnsa można znaleźć w jego tekstach do Waterboys.

Scott założył zespół The Bootlegs z gitarzystą Allanem McConnellem , który w 1978 roku wraz z innymi członkami przekształcił  się w Another Pretty Face . Zespół wydał kilka singli we własnej wytwórni . Pierwsze wydawnictwo, All the Boys Love Carrie , zostało nazwane „Singlem tygodnia” przez New Musical Express .

 Zespół podpisał kontrakt z Virgin Records i odbył trasę koncertową ze Stiff Little Fingers . Umowa płytowa została anulowana po tym, jak zespół przesłał nagranie demo . W 1981 roku podpisano kontrakt z Ensign Record połączony z przeprowadzką do Londynu i zmianą nazwy w Funhouse . W następnym czasie Scott skoncentrował się bardziej na swoich własnych piosenkach i nagraniach, co ostatecznie doprowadziło do powstania Waterboys . Sesja w Redshop Studios w grudniu 1981 roku była początkiem pierwszego albumu Waterboys, który ukazał się w 1983 roku.

Oprócz albumów, które wydał z The Waterboys, Scott wydał w latach 90-tych dwa solowe albumy. Pierwszy album Bring 'Em All In (1995) został nagrany w Findhorn Foundation w północnej Szkocji, a Mike Scott sam gra na wszystkich instrumentach. Muzyk i autor Daniel Levitin kończy swoją książkę Świat w sześciu piosenkach z 2009 roku rozszerzoną dyskusją na temat piosenki „Bring 'Em All In”, nazywając ją „jedną z najwspanialszych piosenek miłosnych, jakie kiedykolwiek napisano”.

Na swój drugi solowy album, Still Burning (1997), Scott zebrał grupę muzyków sesyjnych, w tym Pino Palladino i Jim Keltner. Gościem na albumie był były frontman Icicle Works Ian McNabb. Piosenki z obu albumów pojawiły się na kompilacji z 1998 roku The Whole of the Moon: The Music of Mike Scott and the Waterboys wraz z piosenkami z The Waterboys.

Albumy solowe Scotta zostały pozytywnie przyjęte przez krytyków, ale sprzedaż znacznie spadła w porównaniu z wydaniami Waterboys. Po komercyjnej porażce „Still Burning” w 1997 roku Scott został usunięty przez Chrysalis Records i postanowił ożywić nazwę Waterboys, aby uzyskać szerszą ekspozycję na rynku, co zostało szczegółowo opisane w jego autobiografii. 

 Scott stworzył własną wytwórnię płytową w 2003 roku, Puck Records, która wydała Universal Hall The Waterboys. W 2005 roku ukazało się wydawnictwo Karma to Burn, również nakładem Puck Records, zawierające utwory z solowej kariery Scotta grane przez obecny skład The Waterboys. Po latach pracy, Scott wyprodukował swój spektakl An Appointment with Mr. Yeats, który zadebiutował w Dublinie w jego własnym Abbey Theatre. W przedstawieniu Scottowi towarzyszą Steve Wickham i inni muzycy, a poezję W. B. Yeatsa podkłada do muzyki Scott. Spektakl trwał od 15 do 20 marca 2010 roku.
Scott jest drugim żonaty i mieszka w Findhorn w Szkocji .



Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia

[UK] 		Komentarz
Bring 'Em All InMike Scott09.199556[5]-Chrysalis CDCHS 5025[written by Mike Scott][produced by Mike Scott,Niko Bolas]
Building The City Of Light Mike Scott11.199560[2]-Chrysalis CDCHS 5026[written by Mike Scott][produced by Mike Scott, Niko Bolas]
Love AnywayMike Scott09.199750[2]-Chrysalis CDCHS 5064[written by Mike Scott][produced by Mike Scott,Niko Bolas]
Rare, Precious & GoneMike Scott02.199874[1]-Chrysalis CDCHS 5073[written by Mike Scott][produced by Mike Scott,Niko Bolas]



Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia

[UK] 		Komentarz
Bring 'Em All InMike Scott09.199523[3]-Chrysalis CDCHR 6108[produced by Niko Bolas, Mike Scott]
Still BurningMike Scott10.199734[2]-Chrysalis CDCHR 6122[produced by Niko Bolas]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

DJ Scot Project

DJ Scot Project, znany również jako Frank Zenker (ur. 29 maja 1973r we Frankfurcie nad Menem) - niemiecki DJ uważany za jednego z twórców gatunku hard trance.


Zaczynał jako DJ w 1986, grając głównie muzykę breakdance. Kiedy acid house zdobył popularność, w swoich setach zaczął go mieszać ze starszymi brzmieniami muzyki klubowej, tworząc tym własne brzmienie i styl. Po 1990 we Frankfurcie założył własne studio. Początkowo koncentrował się głównie na remiksowaniu, potem zaczął tworzyć swoje utwory muzyczne w stylu hard trance, które zdobyły dość dużą popularność.  

Scot Project nauczył się miksować techno w wieku 13 lat, a swóją pierwszy break dostał w 1986 roku, grając break beat w młodzieżowym klubie we Frankfurcie.  W latach 90-tych stał się rezydentem kilku klubów we Frankfurcie i okolicach. 

Sukces Scot Project rozpoczął się w 1994 roku, kiedy ukazał się jego pierwszy utwór „X”; zaraz po tym w 1995 roku ukazał się „UI Got A Feeling”. Ten ostatni utwór zajął 66 miejsce na brytyjskiej liście przebojów . Po nim pojawił się brytyjski hit z 1998 roku „Y (How Deep is Your Love)”, który zajął 57 miejsce. 

W 2002 roku Frank Zenker i Kai Winter (Derb) stworzył wytwórnię Druck Records  .

W 2004 roku utwór Scotta „L (Want Your Love)” przejął pierwsze miejsce na liście przebojów od „Call On Me” Erica Prydza .

W 2010 roku Scot Project zdobył Beatport Artist Award  i miał zaszczyt być wspierany przez wiele legend na świecie, takich jak Tiesto, Ferry Corsten, Paul Van Dyk, Armin Van Buuren, Paul Oakenfold Judge Jules, Yoji Biomehanika i wielu innych.



Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia

[UK] 		Komentarz
U (I Got A Feeling)Scot Project07.199666[3]-Positiva CDTIV 55[written by Frank Zenker][produced by Frank Zenker]
Y (How Deep Is Your Love)Scot Project02.199857[2]-Perfecto PERF 158CD1[written by Frank Zenker][produced by Frank Zenker]
U (I Got A Feeling)Scot Project09.2001170[1]-White[written by Frank Zenker][produced by Frank Zenker]
RockScot Project03.2003130[2]- Overdose DOSE 105 [Ger][written by Frank Zenker][produced by Frank Zenker]
FM / Feelin' MeScot Project02.2004153[3]-Overdose DOSE 118 [Ger][written by Frank Zenker][produced by Frank Zenker]


Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Scooch

 Scooch - brytyjski zespół muzyczny grający muzykę pop i eurodance utworzony w 1999 roku przez producentów telewizyjnych - Mike’a Stocka i Matta Aitkena; reprezentant Wielkiej Brytanii w 52. Konkursie Piosenki Eurowizji w 2007 roku.

 

Od jesieni 1997 do wiosny 1998 roku prowadzone były specjalne przesłuchania do zespołu „wszyscy śpiewają, wszyscy tańczą”, które prowadzili autorzy piosenek oraz producenci muzyczni Mike Stock i Matt Aitken, a także przyszły menadżer grupy Steve Crosby. Ostateczny skład zespołu nazwanego Scooch został utworzony w październiku 1998 roku, w jego skład weszli: Natalie Powers, Caroline Barnes, David Ducasse i Russell Spencer.

W 1999 roku zespół wygrał konkurs organizowany w programie śniadaniowym Live & Kicking emitowanym w telewizji BBC One. Dzięki wygraniu programu grupa wydała swój debiutancki singiel „When My Baby”, który dotarł do najlepszej trzydziestki brytyjskiej listy przebojów. Na przełomie 1999 i 2000 roku formacja wyruszyła w trasę koncertową razem z irlandzkich girls bandem B*Witched, a w trakcie koncertów promowała swój drugi singiel „More Than I Needed to Know”, który zadebiutował na piątym miejscu krajowej listy przebojów. Wiosną muzycy wyruszyli w trasę koncertową z boys bandem Five oraz wydał swój trzeci singiel „The Best Is Yet To Come”, który zadebiutował na dwunastym miejscu krajowego zestawienia przebojów.

Pod koniec czerwca 2000 roku na japońskim rynku muzycznym ukazała się debiutancka płyta studyjna zespołu zatytułowana Welcome to the Planet Pop, na którym znalazły się m.in. trzy wydane wcześniej single oraz czwarty utwór promocyjny - „For Sure”, który zadebiutował na piętnastym miejscu brytyjskiej listy przebojów. Singiel „More Than I Needed to Know” dotarł do pierwszego miejsca japońskiej listy przebojów oraz znalazł się na ścieżce dźwiękowej tanecznej gry wideo DDRMAX2 Dance Dance Revolution 7thMix wydanej w kraju.

Na początku sierpnia tego samego roku premierę miało brytyjskie wydanie albumu zatytułowane Four Sure, które zadebiutowało w pierwszej pięćdziesiątce notowania najczęściej kupowanych płyt w kraju. Niedługo po wydaniu płyty wytwórnia zespołu zerwała z nim kontrakt, sama formacja zaś zawiesiła swoją działalność.

Członkowie zespołu zdecydowali się powrócić na scenę muzyczną w styczniu 2004 roku na potrzeby występu podczas koncertu Gone But Not Forgotten zorganizowanego w londyńskim klubie gejowskim G-A-Y. Sukces koncertu zachęcił grupę do zagrania trasy koncertowej po klubach gejowskich w Wielkiej Brytanii. W tym samym roku grupa ponownie ogłosiła zawieszenie działalności.

Pod koniec lutego 2007 roku brytyjska telewizja BBC ogłosiła, że zespół odnowi działalność na potrzeby udziału w krajowych eliminacjach eurowizyjnych Making Your Mind Up. 17 marca grupa wystąpiła w finale selekcji z utworem „Flying the Flag (for You)” i zajęła ostatecznie pierwsze miejsce po zdobyciu największego poparcia telewidzów, dzięki czemu została wybrana na reprezentanta Wielkiej Brytanii w 52. Konkursie Piosenki Eurowizji organizowanym w Helsinkach. Podczas ogłaszania wyników doszło do zamieszania, gdyż Terry Wogan, jeden z prowadzących koncert, omyłkowo ogłosił zwycięzcą piosenkarkę Cyndi. Po kilku sekundach zamieszania Fearne Cotton, współgospodyni show, podała poprawne wyniki głosowania telewidzów. Po finale konkursu dziennik Daily Mirror zwrócił uwagę, że podczas występu zespołu Scooch poza sceną znajdował się dwuosobowy chórek, co miało dać formacji przewagę nad innymi uczestnikami selekcji. Całą sytuację skrytykowali także sami uczestnicy eliminacji, w tym m.in. Justin Hawkins i Bryan Harvey. Organizatorzy konkursu uznali, że zespół nie złamał regulaminu selekcji, gdyż chórek nie pojawił się w podkładzie muzycznym piosenki, tylko śpiewał na żywo.
Zespół podczas występu na londyńskiej paradzie równości w 2009 roku

Wybór zespołu na reprezentantów kraju w konkursie wywołał kontrowersje w kraju. Dziennikarka telewizyjna i była piosenkarka Charlotte Church uznała propozycję grupy za „totalne g*wno” oraz wstyd dla Brytyjczyków. Jedna z wokalistek Scooch, Natalie Powers, odparła krytykę słowami: Jako mama małego dziecka uważam jej zachowanie oraz język za zupełnie nie do przyjęcia. Pod koniec marca szwedzka piosenkarka Pandora uznała, że refren piosenki „Flying the Flag (for You)” przypomina jej utwór „No Regrets” wydany w 1999 roku. Artystka zwróciła się o pomoc do Unii Szwedzkich Muzyków, z którymi chciała złożyć Europejskiej Unii Nadawców (EBU), organizatorowi Konkursów Piosenki Eurowizji, pismo z prośbą o dyskwalifikację Scooch z udziału w widowisku. Stacja BBC wydała wówczas oświadczenie, w którym potwierdziła oryginalność propozycji zespołu. Na początku kwietnia dziennik Daily Mirror przeprosił zarówno BBC, jak i EBU za upublicznienie nieprawdziwej informacji, jakoby brytyjska stacja naruszyła zasady przeprowadzania krajowych eliminacji eurowizyjnych oraz faworyzowała grupę.

W połowie marca zespół pojawił się gościnnie w programie Richard & Judy na kanale Channel 4. Pod koniec miesiąca wokaliści wystąpili gościnnie w dwóch programach telewizyjnych: This Morning na kanale ITV1 oraz The Graham Norton Show na BBC One. W kwietniu nakręcili oficjalny teledysk do swojej eurowizyjnej propozycji oraz ogłosili podpisanie kontraktu płytowego z wytwórnią Warner Bros.. Po podpisaniu umowy zespół nagrał swój konkursowy utwór w kilku innych wersjach językowych: po francusku, niemiecku, hiszpańsku, bułgarsku i duńsku. Na początku maja grupa pojawiła się w kilku brytyjskich programach telewizyjnych i audycjach radiowych w ramach promocji siebie oraz swojej piosenki. W tym samym czasie wokaliści zaczęli próby do występu w finale Konkursu Piosenki Eurowizji. 12 maja wystąpili podczas koncertu finałowego widowiska i zajęli ostatecznie dwudzieste drugie miejsce ex eaquo z zespołem Les Fatals Picards, reprezentantem Francji, z wynikiem 19 punktów na koncie, w tym m.in. z maksymalną notą 12 punktów od Malty. Jak przyznali po konkursie przedstawiciele maltańskiej telewizji, maksymalna nota dla Wielkiej Brytanii była protestem przeciwko tendencji sąsiedzkiego głosowania podczas imprezy.

Tydzień po rozegraniu finału Konkursu Piosenki Eurowizji eurowizyjna propozycja zespołu dotarła do piątego miejsca brytyjskiej listy przebojów. Wokaliści ogłosili także, że nie planują nagrywania nowego materiału, jednak nie wykluczają wspólnego koncertowania.

W drugiej połowie 2007 roku wokaliści zaczęli występować po Wielkiej Brytanii i Europie ze swoim projektem zatytułowanym Scooch do Glee.

W październiku 2011 roku ogłosili, że zagrają jako support przed koncertem grupy The Mission organizowanym w Brixton Academy z okazji 25-lecia jej istnienia.

W czasie przerw w działalności zespołu każdy z członków grupy skupiał się na karierze solowej. W 2006 roku Russell Spencer, jeden z wokalistów zespołu, wziął udział w reality show Boys Will Be Girls emitowanym na kanale E4, w którym razem z dwoma byłymi członkami innych boys bandów (Austinem Drage’em z 5Boyz oraz Martinem Rycroftem z Fast Food Rockers) musiał udawać girls band o nazwie The Honeytraps. Oprócz udziału w programie, piosenkarz pełnił również funkcję prezentera telewizyjnego m.in. show Make Your Play w telewizji ITV1, a także zagrał w sztuce teatralnej Chitty Chitty Bang Bang.

W czasie przerwy w działalności zespołu Caroline Barnes i Natalie Powers grały w niektórych spektaklach wystawianych na West Endzie, w latach 2001-2006 Powers wydała także trzy solowe single - „Music to My Heart”, „Unchained Melody” oraz „I Am Who I Am” będący coverem piosenki z repertuaru Lary Fabian.

W 2000 roku David Ducasse otworzył swoją własną akademię sztuki dla młodych artystów w North East. Oprócz tego, piosenkarz pracował jako producent i reżyser, a także jako aktor teatralny.

Barnes i Spencer wzięli udział w czwartej edycji programu Coach Trip w telewizji Channel 4, a w marcu 2010 roku wystąpili gościnnie w programie TV Burp prowadzonym przez Harry’ego Hilla, w którym zaprezentowali piosenkę „Flying the Flag (for You)”. 



Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia

[UK] 		Komentarz
When My BabyScooch11.199929[11]-Accolade CDAC 002[written by Mike Stock,Matt Aitken,Steve Crosby][produced by Mike Stock,Matt Aitken]
More Than I Needed To KnowScooch01.20005[11]-Accolade CDAC 003[written by Mike Stock,Matt Aitken,Steve Crosby][produced by Mike Stock,Matt Aitken]
The Best Is Yet To Come / Thank You For Being A Friend \ Maybe TomorrowScooch05.200012[11]-Accolade CDAC 004[written by Mike Stock,Matt Aitken,Steve Crosby][produced by Mike Stock,Matt Aitken]
For SureScooch08.200015[6]-Accolade CDAC 005[written by Mike Stock,Matt Aitken,Steve Crosby][produced by Mike Stock,Matt Aitken]
Flying The Flag (For You)Scooch03.20075[6]-Ram Projects CATCO 1070017[written by Morten Schjolin,Russ Spencer,Paul Tarry,Andrew Hill]



Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia

[US] 		Komentarz
Four SureScooch08.200041[2]-Accolade 5278190[produced by Rose And Foster, Mike And Matt, The Beatmasters]
Autor: o Brak komentarzy:

piątek, 26 marca 2021

Tom Browne

 Tom Browne (ur. 30 października 1954, w Queens, Nowy Jork) – amerykański trębacz jazzowy, grający również jazz fusion, rhythm and bluesa i funk.
Od 11 roku życia uczył się muzyki, początkowo gry na fortepianie; później jednak zdecydował się na zmianę instrumentu. Uczył się w New York City's High School of Music and Art oraz w City University of New York (kierunek: fizyka). Inną ważną zmianą była rezygnacja ze studiowanej na początku muzyki klasycznej na rzecz odkrytego przez siebie jazzu.

 

Pierwszy jego publiczny występ jako trębacza miał miejsce w "Village Door", klubie w dzielnicy Queens. W 1975 zagrał swój pierwszy profesjonalny koncert z Weldonem Irvine'em. Następnie grał z Sonnym Fortune'em i Lonnie Smithem. Grając w nowojorskich klubach spotkał i zaprzyjaźnił się z Georgiem Bensonem. Dzięki Earlowi Klughowi, poznał Dave'a Grusina i Larry'ego Rosena z GRP Records. Podpisał umowę i w 1979 zadebiutował na rynku muzycznym instrumentalnym albumem jazz fusion Browne Sugar, który był na szczytach jazzowych list przez kilka tygodni.
 

Dwa następne albumy: Love Approach (1980) i Magic (1981), stały się złotymi płytami, bowiem każdy z nich sprzedał się w ilości ponad pół miliona egzemplarzy. Wydana w 1980 na singlu kompozycja "Funkin' For Jamaica (N.Y.)" (śpiewana przez Toniego Smitha, a promująca drugi album Browne'a Love Approach) przez cztery tygodnie była na szczycie rhythm and bluesowej listy Billboardu i również została złotą płytą. Trafiła też do Top 10 w Wielkiej Brytanii.
 

W tym czasie Billboardowe rankingi przyniosły Browne'owi inne tytuły: Best Instrumentalist-Black Oriented Album & Singles, Best Jazz Cross-Over, Best-Jazz Artist - Trumpet i Best Jazz Solo Album. Przed nagraniem Magic Browne przeniósł się już do dużej wytwórni, jaką była Arista Records. Tu nieco zmienił styl, bo "Rockin' Radio" (z albumu o tym samym tytule, wydanym w 1983) to elektro-jazz. W 1984 roku nagrał ostatni album dla Aristy: Tommy Gun, na którym śpiewała Siedah Garrett (producentem był Maurice Starr).
 

Dodatkiem do sukcesów jego solowych płyt było uczestnictwo w produkcjach wielu znakomitych artystów, którzy zapraszali go na swoje sesje. Występował więc i nagrywał z Wyntonem Marsalisem, Marcusem Millerem, Stanleyem Turrentine'em, Stanleyem Clarke'em, Bobem Jamesem, Loose Ends, Davem Grusinem, Joe Sample'em, grał z Fuse One na ich albumie Ice, z Royem Ayersem na płycie In The Dark. Również kiedy już przeniósł się do Malaco Records dużo pracował jako artysta sesyjny.
Pod koniec lat 80. gościł już na estradach i w studiach tylko okazjonalnie, poświęcił się bowiem swojej drugiej pasji jaką jest lotnictwo. Pracował zawodowo jako pilot.
 

W 1992 jego występy w Tokio, Londynie i New Yorku zostały dobrze ocenione przez krytyków i publiczność. Powrócił na rynek muzyczny w 1994 podejmując współpracę z Hip Bop Records. Mo' Jmaica Funk to, nie całkiem jazzowe, spotkanie z dawnymi przyjaciółmi: Marcusem Millerem, Najeem, Tonim Smithem i Bernardem Wrightem oraz m.in. z Michałem Urbaniakiem, który grał na instrumentach klawiszowych i saksofonie altowym oraz był aranżerem kilku utworów. Kolejny, tym razem jazzowy, album dla Hip Bop Records - Another Shade of Browne został dość wysoko oceniony przez krytyków.
 

W 2000 r. Browne, wraz z jazzmanem Bobem Baldwinem, ponownie nagrał "Funkin' For Jamaica (NY)" na kompilacyjnym albumie 101 Eastbound. W nagraniu słychać śpiew Toniego Smitha - dokładnie ten sam, co w pierwszej wersji (wykorzystano oryginalną ścieżkę dźwiękową sprzed 20 lat).
Od początku lat 80. związany z Marthą Celeste Browne, która jest jego żoną. 

 

 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Funkin' for Jamaica / Her Silent SmileTom Browne07.198010[11]-Arista ARIST 357[written by Tom Browne ][produced by Dave Grusin , Larry Rosen ][9[22].Hot Disco/Dance;GRP 2506 12"][1[4][21].R&B; Chart]
Thighs High (Grip Your Hips and Move)Tom Browne10.198045[5]-Arista ARIST ARIST 12367[written by T. Browne/S. Bunch/T. Smith/D. Grusin ][produced by Dave Grusin , Larry Rosen ][25[17].Hot Disco/Dance;GRP 01 12"][4[18].R&B; Chart]
Let's Dance / I KnowTom Browne.1981--Arista GS 2513[produced by Dave Grusin , Larry Rosen ][59[7].R&B; Chart]
Fungi Mama / BebopafunkadiscolypsoTom Browne01.198258[4]-Arista ARIST 12450[written by B. Mitchell , C. Washington , D. Bell , T. Browne][produced by Dave Grusin , Larry Rosen ][29[8].Hot Disco/Dance;GRP 05 12"][23[12].R&B; Chart]
Bye Gones /A Message (Pride And Pity) Tom Browne03.1982--Arista/GRP 2519 [US][written by Clifford Branch Jr., Terrance Burrus][produced by Dave Grusin , Larry Rosen ][72[4].R&B; Chart]
Rockin' RadioTom Browne10.1983--Arista ARIST 12 545[written by Maurice Starr,Michael Jonzun ][produced by Maurice Starr ][33[10].Hot Disco/Dance;Arista 9089 12"][11[18].R&B; Chart]
Crusin' / Rockin' RadioTom Browne01.1984--Arista 9144 [US][written by David Spradley][produced by David Spradley , Ted Currier][24[11].Hot Disco/Dance;Arista 9140 12"][63[6].R&B; Chart]
Secret FantasyTom Browne10.1984--Arista 9272 [US][36[14].R&B; Chart]
Funkin' for Jamaica [remix]Tom Browne01.199245[4]-Arista 114 998[written by Tom Browne ][produced by Dave Grusin , Larry Rosen ]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[US] 		Komentarz
Browne SugarTom Browne08.1979-147[6]GRP 5003[produced by Dave Grusin , Larry Rosen]
Love ApproachTom Browne07.1980-18[26]GRP 5008[gold-US][produced by Larry Rosen]
MagicTom Browne02.1981-37[19]GRP 5503[produced by Larry Rosen]
Yours TrulyTom Browne12.1981-97[14]GRP 5507[produced by Dave Grusin , Larry Rosen]
Rockin' RadioTom Browne12.1983-147[12]Arista 8107[produced by David Spradley,Ted Currier]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

B2K

 Aktywny tylko przez krótki okres, 2001-2004, urban boysband B2K odniósł wiele sukcesów, w tym singiel numer jeden „Bump, Bump, Bump” i był platformą, z której członek grupy Omarion rozpoczął karierę solową. Zarządzany przez Chrisa Stokesa , którego innym  klientem  był Marques Houston .

B2K składał się z Omariona (ur. Omari Grandberry 12 listopada 1984r), Lil Fizz ( Dreux Frederic ; ur. 26 listopada 1985r), Raz-B ( ur. DeMario Thornton ; 13 czerwca 1985r) i J-Boog ( ur. Jarell Houston ; 11 sierpnia 1985r).

Debiutancki singiel B2K , „Uh Huh”, został wydany pod koniec 2001 roku, a ich debiutancki album, B2K , pojawił się w 2002 roku, dając początek dodatkowym dwóm singlom: „Gots ta Be” i „Why I Love You”. Dwa z trzech singli („Uh Huh”, „Gots ta Be”) znalazły się na liście Top 40, dzięki czemu album zajął drugie miejsce i status złotej płyty. 

Drugi album B2K , Pandemonium! (2002), opierając się na tym sukcesie, ostatecznie stając się platyną i wydając singiel „Bump, Bump, Bump”, który znalazł się na szczycie list przebojów. W styczniu 2004 roku B2K pojawił się w filmie You Got Served, a także na ścieżce dźwiękowej filmu. Mniej więcej w tym samym czasie Stokes ogłosił rozpad grupy,na wskutek wewnętrznych sporów. Omarion w międzyczasie rozpoczął bardzo popularną karierę solową, debiutując jako numer jeden z O (2005).

 


Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia

[US] 		Komentarz
Uh HuhB2K01.200235[2]37[22]Epic 79 686[written by Malik Crawford, Traci Hale, Christopher "Tricky" Stewart][produced by Tricky Stewart][20[24].R&B Chart]
Gots Ta BeB2K04.2002-34[18]Epic 79 719[written by Harvey Mason, Jr., Damon Thomas, Steven Russell, Mischke Butler, Robert Beavers, Jack Hill, Peter Joyner, Dennis Taylor][produced by The Underdogs][13[22].R&B Chart]
Why I Love YouB2K11.2002-73[4]Epic [written by Troy Taylor, Charles Farrar, David McPherson, Steven L Russell][produced by Taylor][19[20].R&B Chart]
Bump, Bump, BumpB2K featuring P. Diddy11.200211[8]1[1][22]Epic 79 842[silver-UK][written by Robert Kelly ,Varick Smith][produced by R. Kelly P., Diddy][2[20].R&B Chart]
GirlfriendB2K03.200310[10]30[13]Epic 76 877[written by R. Kelly][produced by R. Kelly][19[20].R&B Chart]
Feelin' FreakyNick Cannon Featuring B2K08.2003-92[3]Nick Jive 53 700[46[12].R&B Chart]
What a Girl WantsB2K08.2003--T.U.G.[written by R. Kelly][produced by R. Kelly][47[12].R&B Chart]
Uh Huh 2003B2K10.200331[2]-Epic 6744012 [UK]-
BadaboomB2K featuring Fabolous12.200326[5]59[8]Epic 76 716[29[14].R&B Chart][written by John Jackson, Marques Houston, Milo Stokes, Tony Scott ][produced by Marques Houston, Tony Scott][piosenka z filmu "You got served"]



Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia

[US] 		Komentarz
B2KB2K03.2002186[1]2[33]Epic 85 457[gold-US][produced by Jermaine Dupri, Bryan-Michael Cox, Beau Dozier, Platinum Status, Steve Russell, Troy Taylor, Chris Stokes, Damon Thomas, Chris "Tricky" Stewart, Joe N Little III]
B2K: The Remixes - Volume 1B2K08.2002-129[4]Epic 86 643[produced by Jermaine Dupri, Bryan-Michael Cox, Beau Dozier, Platinum Status, Steve Russell, Troy Taylor, Chris Stokes, Damon Thomas, Chris "Tricky" Stewart, Laurence "Woo" Allen]
Santa Hooked Me UpB2K12.2002-132[4]Epic 85 856-
Pandemonium!B2K12.200235[15]10[35]Epic 86 995[platinum-US][silver-UK][produced by R. Kelly, Jermaine Dupri, Bryan-Michael Cox, Beau Dozier, Platinum Status, Steve Russell, Troy Taylor, Chris Stokes, Damon Thomas, Chris "Tricky" Stewart, B2K]
The Remixes - Volume 2B2K07.2003-192[1]Epic 86 885[produced by R. Kelly and others]
You Got ServedB2K01.2004-34[12]Epic 90 744[gold-US][produced by Chris Stokes, Marques Houston, DR Period, Tony Scott, Precision, J Classic, Pruven, Top Dawg, Big Tank, Jazz Nixon]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Patrizio Buanne

 

Rozpoczął karierę bardzo wcześnie. Już jako jedenastolatek brał udział w konkursach dla młodych talentów, które systematycznie wygrywał. W 1997 roku wystąpił w Polsce we Wrocławiu podczas papieskiej pielgrzymki na koncercie dla Jana Pawła II, gdzie wysłuchało go osiemdziesiąt pięć tysięcy ludzi. Zaowocowało to podpisaniem kontraktu nagraniowego i 17-letni Patrizio zaczął zdobywać w Polsce renomę. "Wtedy to od poniedziałku do piątku chodziłem do szkoły w Wiedniu, a w każdy piątek wieczorem jechałem do Polski, gdzie mój singel "Angelo Di Dio" odnosił sukcesy. Grałem dwa koncerty w ciągu weekendu, a potem, w niedzielę, wsiadałem do nocnego pociągu do Wiednia, odrabiałem swoje lekcje podczas podróży; mama spotykała mnie w poniedziałek o 6:30 rano i wiozła prosto do szkoły" – tak wspomina tamte chwile.
W roku 1999 wrócił do Włoch i – po wygraniu kolejnego konkursu talentów – znalazł pracę w telewizji. Wkrótce prowadził swój własny program i stał się jedną z najpopularniejszych młodych twarzy.

 

W 2003 roku, wraz z producentem Christianem Seitzem wyjechał do słynnego londyńskiego studia Abbey Road, aby razem z Royal Philharmonic Orchestra urzeczywistnić swój sen. 18 miesięcy później zaprezentowali rezultat: "L'Italiano" ("The Italian") album łączący neapolitańską fantazję oraz tradycję śpiewania włoskich standardów z lat 50. i 60-tych.

 Płyta zawiera kilkanaście znakomitych kompozycji, zaaranżowanych i zaśpiewanych z niespotykanym rozmachem i stylem. Wśród nich między innymi niesamowitą wersję "Parla Piu Piano", czyli głównego tematu z "Ojca Chrzestnego" i dwa znane już przeboje "Il mondo" i "A Man Without Love". W dowód uznania został zaproszony przez Robbiego Williamsa do udziału w nagraniu drugiej części składanki z coverami standardów "Swing When Your Are Winning Too". 

 

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
The ItalianPatrizio Buanne03.200510[21]-Globe 9868390[gold-UK][produced by Christian Seitz ]
Forever Begins TonightPatrizio Buanne10.200615[9]-Globe 1707174[produced by Christian Seitz ]
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,

Jeff Buckley

 Jeff Buckley (właśc. Jeffrey Scott Moorhead Buckley; 17.11.1966, Anaheim, Kalifornia, Stany Zjednoczone -29.05.1997, Memphis Tennessee) - voc, g; kompozytor, autor tekstów. Syn Tima Buckleya. Studiował w Musician's Institute w Los Angeles, a w okresie nauki występował z różnymi zespołami, m.in. z Shinehead. Później razem z Garym Lucasem, byłym gitarzystą grupy Captain Beefheart And His Magic Band, utworzył formację Gods And Monsters, która jednak niebawem się rozsypała (nadal wszakże komponował z Lucasem).

 

Od początku lat dziewięćdziesiątych wykonywał z gitarą własne ballady w kawiarniach i klubach Nowego Jorku, jak Fez, Bang On i Sin-e. Podpisał kontrakt z Columbią i w listopadzie 1993 zadebiutował skromnym minialbumem "Live at Sin-e", dokumentującym występ właśnie w Sin-e, a zawierającym oprócz dwu własnych piosenek, Eternal Life i Mojo Pin, także opracowania The Way Young Lovers Do Vana Morrisona i Je n'en connais pas la fin Edith Piaf. Dopiero jednak pełno-wymiarowa płyta studyjna, "Grace" z sierpnia 1994, nagrana przy pomocy Andy'ego Wallace'a jako współproducenta oraz zespołu w składzie: Michael Tighe - g, Mick Grondahl - b, Matt Johnson - dr, dawała wyobrażenie o jego niezwykłym talencie. Była zbiorem wyrafinowanych, błyskotliwych, poetyckich piosenek i ballad, lokujących się na pograniczu folku, rocka, soulu i jazzu, pełnych eterycznego wdzięku, jak So Real, Grace, Lover You Should've Come Over czy Dream Brother, ale nie stroniących i od gitarowego zgiełku, jak Eternal Life, zaśpiewanych w prawdziwie przejmujący sposób godny mistrzów artysty - Edith Piaf, Niny Simone, Vana Morrisona, Roberta Planta, Leonarda Cohena, przede wszystkim zaś Tima Buckleya (chociaż jego wpływu zawsze się wypierał; z ojcem spotkał się tylko raz, w wieku siedmiu lat).
 

Zawierała też pełne niezwykłej siły przeróbki - Lilac Wine Simone, Hallelujah Cohena, Corpus Christi Carol Benjamina Brittena. Promując album Buckley pojawił się w 1994 i 1995 na kilku wielkich europejskich festiwalach, m.in. w Glastonbury w Wielkiej Brytanii, Werchter w Belgii i Roskilde w Danii. W maju 1997 miał przystąpić w Easley Studio w Memphis do pracy nad drugą płytą studyjną o roboczym tytule "My Sweetheart The Drunk". Dzień wcześniej utopił się w Missisipi. Już po jego śmierci, w maju 1998, ukazał się album "Sketches For My Sweetheart The Drunk". Przygotowany przez matkę, Mary Guibert, i grono bliskich współpracowników, zawierał nagrania z okresu przygotowań do wspomnianej sesji, przez samego Buckleya uważane za próbne. Większość jednak, zwłaszcza te zrealizowane w studiu przy pomocy Toma Verlaine'a jako producenta (kilka powstało w amatorskich, domowych warunkach), robiła wrażenie skończonych, dopracowanych, nie wymagających już żadnych poprawek.
 

Chociaż więc album nie byt tym dziełem, które wymarzył sobie sam artysta, mógł, podobnie jak "Grace", naprawdę zachwycić słuchaczy. Urzekały zwłaszcza takie piosenki, jak wyrosła z soulu Everybody Here Wants You, zdradzająca silny wpływ Marca Bolana Nightmares By The Sea, przesycona atmosferą Wschodu New Year's Prayer, kojarząca się z dokonaniami Johna Lennona Witches' Rave czy mająca w sobie wiele z ducha dokonań ojca Morning Theft.
 

Dyskografię uzupełniają m.in. czwórki "Last Goodbye" (Columbia, 1995), zawierająca m.in. kilka koncertowych nagrań, i "Everybody Here Wants You" (Columbia, 1998), a także minialbum o charakterze promocyjnym "Peyote Radio Theatre" (Columbia, 1995), zarejestrowany na żywo. Chris Cornell poświęcił jego pamięci piosenkę Wave Goodbye. Michael Tighe -g i Parker Kindred - dr, muzycy wspierający Buckleya w okresie bezpośrednio przed jego śmiercią, utworzyli w 2000 własną grupę Black Beetle. Wokalistką formacji została Joan Wasser, sympatia nieżyjącego artysty. 

 

Single
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
Last goodbye/Lover ,you should' ve come over/Tongue [live]Jeff Buckley05.199554[6]-Columbia 6620422[written by Jeff Buckley][produced by Jeff Buckley, Andy Wallace]
Everybody here wants you/Thousand fold/Eternal lifeJeff Buckley06.199843[5]-Columbia 6657912[written by Jeff Buckley][produced by Jeff Buckley, Tom Verlaine]
HallelujahJeff Buckley03.20082[22]-Columbia/Legacy 88697098847[platinum-UK][written by Leonard Cohen][produced by Jeff Buckley, Andy Wallace]

Albumy
Tytuł WykonawcaData wydania UK US Wytwórnia
[UK] 		Komentarz
GraceJeff Buckley08.199431[20]149[7]Columbia 4759282[platinum-US][2x-platinum-UK][produced by Jeff Buckley, Andy Wallace]
Sketches for my sweeheart the drunkJeff Buckley05.19987[6]64[3]Columbia 4886616[gold-UK][produced by Nicholas Hill, Tom Verlaine]
Mystery white boy-Live 95-96Jeff Buckley05.20008[4]133[1]Columbia 4979722[produced by Mary Guibert, Michael Tighe]
Songs to No One 1991-1992Jeff Buckley10.2002191[1]-Columbia 69 592[produced by Jeff Buckley, Gary Lucas & Nicholas Hill]
The Grace EpsJeff Buckley11.2002194[1]-Sony Music Entertainment 501178 2[ Producer - Andy Wallace]
Live At Sin - EJeff Buckley10.2003101[1]-Columbia C2K 89202[produced by Steve Berkowitz, Jeff Buckley]
Grace (10th Anniversary Edition) Jeff Buckley09.200444[11]-Columbia 5174603[ Producer - Andy Wallace , Jerry Rappaport , Mary Guibert , Steve Berkowitz]
So Real: Songs from Jeff BuckleyJeff Buckley05.200716[11]-Columbia/Legacy 88697035702 [gold-UK]
Grace Around the WorldJeff Buckley06.2009-125[1]Legacy [UK][ Producer -Tony Faske]
You and IJeff Buckley03.201616[1]58[1]Columbia/Legacy 88875175862-
Autor: o Brak komentarzy:
Etykiety: ,
Subskrybuj: Posty (Atom)